Posted by: proregno | June 13, 2019

VIR WIE IS DIE NAGMAAL INGESTEL: VIR SONDELOSES OF BEKEERDES?

VIR WIE IS DIE NAGMAAL INGESTEL?

VIR HULLE WAT MEEN HULLE HET GEEN SONDE NIE OF HULLE WAT HUL SONDE KEN EN DAARVAN AANHOU BEKEER? 

HK Sondag: 30 – VRAAG EN ANTWOORD: 81

Vraag: Wie moet na die nagmaalstafel van die Here kom?

Antwoord: Hulle wat vanweë hulle sondes ‘n afkeer van hulleself het, maar tog vertrou dat dit hulle om Christus wil vergewe is en dat die swakhede wat nog oor is, met sy lyding en sterwe bedek is; en die wat ook begeer om hulle geloof hoe langer hoe meer te versterk en hulle lewe te verbeter. Maar die huigelaars en die wat hulle nie van harte tot God bekeer nie, eet en drink ‘n veroordeling oor hulleself1.

Skriffundering: 1 Korintiërs 10:19-22; 1 Korintiërs 11:28

Hierdie vraag is so aktueel soos altyd in die sigbare kerk van die Here. In ons tye, is dit veral ‘n sekere groep van mede-sondaars, wat meen hul het nie bekering en vergewing van hul sondes nodig, soos ons almal nie, dit is die sogenaamde ‘homoseksuele volhardende sondaars’. Dit is hulle wat meen hul sonde is nie sonde soos al die ander sondes in bv. 1 Kor. 6:10 nie, en daarom hoef hul nie te bekeer nie, en moet hul net so aanvaar word in die Here se huis en aan sy tafel.

Sien hierdie paar oordenkings van dr. SJ van der Walt, vanuit die Skrif, volgens wat ons bely in v/a 81 van die HK, Sondag 30.  Dit is vir ons almal se selfondersoek, ons lewe lank, met die oog op Jesus Christus gerig (Hebr. 12:1,2), wat ons oproep tot bekering, ons lewe lank (Mark. 1:15; Luk. 13:1-5).

“VIR WIE IS DIE NAGMAAL INGESTEL?” — Vr. 81.

“Suiwer dan die ou suurdeeg uit, sodat julle ‘n nuwe deeg kan wees — soos julle inderdaad ongesuurd is — want ook ons Paaslam is vir ons geslag, naamlik Christus” — 1 Kor. 5:7.

Ons wil hier nie ingaan op die vraag wie tot die nagmaal toegelaat moet word en wie nie. Nee, ons wil net die aandag daarop vestig dat die nagmaal nie oopstaan vir almal nie maar dat die kerkraad verplig is om die Nagmaalsgangers te keur, met die oog daarop dat die tafel van die Here nie verontheilig mag word nie.

As dit nie so was nie, dan sou die bostaande vraag van die Kategismus onsinnig gewees het. Die nagmaal is ingestel vir ‘n bepaalde doel en vir bepaalde mense. Watter mense dit is, sal ons nog sien.

In die gemeente van Korinthe was daar sekere persone wat in gruwelike ontug gelewe het. So was daar o.a. een wat met sy moeder saam in ontug gelewe het. En nou kom Paulus sterk daarteen op. Hy wys aan dat die sonde aansteeklik is. Dit werk deur net soos die suurdeeg. Daarom word die gemeente geroep om die suurdeeg uit te suiwer, sodat almal nie naderhand daarmee deurtrek en deursuur word nie. By die Nagmaalstafel moet dus ernstig gewaak word teen die suurdeeg van die sonde. Die nagmaal is seer seker nie ingestel vir mense wat ‘n behae in die sonde het en nie daarvan wil afsien nie.

Hierdie gedagte, nl. dat die nagmaal nie vir elkeen is nie, word in ons tyd nie meer sterk gevoel nie. Dis die gees van die Liberalisme. Daarvolgens kan elke mens maar dink en sê en doen wat hy lus het, solank hy nie staatsgevaarlik of antisosiaal is nie. Die kerk moet dus sy deure oopgooi vir almal, sonder onderskeid. So iets soos tug en dissipline word nie meer erken nie. Kerklike sensuur word beskou as gewetensdwang en vervolging.

En so word dan ten slotte ook die sakramente oopgegooi vir al wat voorkom. Almal, sonder onderskeid, word uitgenooi na die tafel van die Here. Dit hang net van ons persoonlike begeerte af. En so gebeur dit dan dat van dieselfde mense wat die danssale, drinkplekke, ontughuise en resiesbane vol maak, ook weer die Nagmaalstafel vol maak. Wat ‘n gruwel! Mag ons tog weer ‘n besef kry dat daar ‘n onderskeid is tussen die wat die Here dien, en die wat Hom nie dien nie!

Die Kerk kan en mag nooit oor die hart oordeel nie. Maar wat die uitwendige lewe betref, moet die Kerk ten sterkste waak dat die heilige dinge nie ontheilig word nie. Christus het gesê dat ons nie wat heilig is vir die honde moet gooi nie en dat ons nie ons pêrels voor die varke moet gooi nie (Matt. 7:6). Die Kerk moet toon dat dit ‘n onderskeid maak tussen Christus en Belial. Al misbruik die Roomse Kerk sy banvloeke, is dit tog op ‘n suiwerder spoor as die moderne “volkskerke” wat geen onderskeid meer maak tussen gelowiges en ongelowiges nie en almal uitnooi om aan die nagmaal deel te neem.

Net so lasterlik as wat dit is om die seën van die Here uit te spreek oor almal wat oor die radio inluister, behalwe waar ‘n erediens plaasvind, net so verkeerd is dit vir ‘n kerk om almal sonder onderskeid tot die nagmaal toe te laat. Die Kerk maak homself en sy Koning op dié manier goedkoop, en dis geen wonder dat die wêreld vandag vir ‘n Kerk geen respek meer het nie.

“DIE WAT HULLESELF MISHAAG” — Vr. 81.

“Want ek ken my oortredinge, en my sonde is altyddeur voor my” — Ps. 51:5.

In die nagmaalsformulier lees ons: “Ten eerste moet elkeen nadink oor sy sondes en vervloeking, sodat hy homself kan mishaag en hom voor God kan verootmoedig.. ..” Dit is die heel eerste voorwaarde tot die regte Nagmaalsviering. Ons moet ons sondes diep gevoel, ja, dit moet ons ongelukkig maak en as ‘t ware ‘n gedurige pyn in ons hart veroorsaak.

Baie mense gaan na die Nagmaalstafel diep onder die indruk van ander mense se sondes. Hulle kom dan daar in die Fariseërsgestalte, menende dat hulle ‘n plek aan die Nagmaalstafel verdien, omdat hulle nie so sleg is soos ander nie.

Tog behoort dit nie so te wees nie. Jesus Christus het nie gekom om regverdiges te roep nie maar sondaars tot bekering (Mark. 2:17). Daarom het die berouvolle tollenaar genade gevind in Gods oë (Luk. 18:9-14). Wie geen sonde het nie, het Christus ook nie nodig nie. En wie dus homself inbeeld dat hy sonder sonde is, het daarmee Christus al klaar verwerp.

Daarom is selfbeproewing so uiters noodsaaklik, veral voor die nagmaal. Ons moet saam met die psalmdigter bid: “Deurgrond my, o God, en ken my hart; toets my en ken my gedagtes; en kyk of daar by my ‘n weg is van smart, en lei my op die ewige weg” (Ps. 139:23 en 24). Dit wil natuurlik nie sê dat ons net voor nagmaal aan ons sondes moet dink en origens nooit nie. Nee, in die regte sin van die woord, moet ons die hele tyd van die een nagmaal na die ander gebruik vir voorbereiding om weer tot die nagmaal toe te tree.

Dit spreek egter vanself dat hoe nader die nagmaal kom, hoe dieper ons onder die indruk sal kom van ons onwaardigheid, totdat dit vir ons naderhand sal voel asof ons glad nie daar moet gaan aansit nie. Maar, soos ons sal sien, staan die kind van God nie stil by die afgrond van sy sonde nie maar soek hy die brug om hom met God te versoen, en daarom bly hy nie weg van die nagmaal af nie maar werp hom byna in wanhoop in die arms van sy Heiland en sê: O God, wees my, sondaar, genadig! soos die tollenaar van ouds.

Al moet hy dan ook, so te sê, kruip voor God onder die las van sy sondes, kom hy nogtans pleitend en smekend nader, opdat hy genade en vrede vir sy gemoed mag vind aan Gods heilige verbondstafel. As ons so let op die lewe van die mensdom, kry ons wel die indruk asof daar maar baie min skuldgevoel en selfmishae is. Vele lyk so houtgerus en selftevrede en selfversekerd, en so gaan baie mense keer op keer aan die nagmaal. Van waaragtige berou en droefheid voor God val daar weinig te bespeur.

Wat moet mens dan ook dink van sovele wat gereeld soos klokslag aan die Nagmaalstafel verskyn en dan weer daarna net so gereeld uit die kerk bly tot die volgende nagmaal? Sou hulle nie dink dat hulle handelwyse Godtergend is nie? Waarlik, God se genade is groot dat Hy nie soms daardie soort mense aan die Nagmaalstafel dood laat neerval nie.

“VERTROU IN DIE VERGIFFENIS VAN SONDES” — Vr. 81.

“Hy handel met ons nie na ons sondes en vergeld ons nie na ons ongeregtigheid nie.… So ver as die ooste verwyderd is van die weste, so ver verwyder Hy ons oortredinge van ons” — Ps. 103:10 en 12.

Ten opsigte van ons sondes is daar twee gevare wat ons moet vermy. Die een is dat ons die sonde so lig opvat dat ons sonder nadenke aan die Nagmaalstafel gaan sit en dan geen bedoeling het om waarlik van ons sondes af te sien nie. Die ander is dat ons wel gevoel dat ons nie sonder waaragtige berou en bekering aan die Nagmaalstafel kan gaan nie maar dan eerder van die tafel af wegbly as om ons sondes los te laat. Albei hierdie sake is verkeerd en gevaarlik en sal vir ons noodlottig wees as ons daarmee volhard.

Ons mag nie op ‘n ligsinnige, onbesonne wyse aan die Nagmaalstafel gaan aansit nie. Dit is ‘n minagting vir die heiligheid van die tafel en van Christus na wie die nagmaal heenwys. As daar sondes in ons lewe is waar ons van weet, dan mag ons nie nagmaal gebruik nie, tensy ons ernstig van voorneme is om ons lewe te verander. As ons in rusie en tweedrag lewe, dan mag ons nie nagmaal gebruik nie, tensy ons ons eers met ons naaste versoen het en ‘n ernstige voorneme het om voortaan in vrede met ons medemense te lewe.

Maar om van die nagmaal af weg te bly ter wille van ons sondes is tog ook ewe verkeerd. Dit sal ons hoegenaamd niks baat nie. Dit kom feitlik daarop neer dat ons ons self onder sensuur sit en van Christus afsny. As ons deur volharding in die sonde wegbly van die nagmaal af, sal daardie leë plek aan die tafel eenmaal teen ons getuig, en ons sal skuldig wees aan die liggaam en bloed van Christus.

Nee, die enigste regte ding om te doen is om ons sondes voor God te bely en ons lewe te verbeter en dan so met ‘n gebroke hart en verslae gees aan die Nagmaalstafel te gaan. Ons kan by die Nagmaalstafel nie verbykom nie, net so min as wat ons by die kruis van Christus kan verbykom. Die nagmaal bring vir ons seën of vloek, al na gelang van ons verhouding daarteenoor. Die kind van God sal dan ook nie daar wegbly nie.

Hy sal sy oë opslaan tot Christus en homself in sy dierbare arms werp. Hy sal sy blik op Christus werp, wat die smarte van die kruis vir hom gedra het, en dan sal daar vrede in sy gemoed kom. En juis die nagmaal sal daardie geloofsvertroue van hom verder versterk en hom sekerheid gee dat Christus ook vir hom gesterf het en dat hy daarom vrede het met God.

Dis nie ons sondes wat ons van Christus skei nie, dis die verharding en onverskilligheid daaroor wat ‘n kloof tussen ons en Christus bring. Jesus het selfs die grootste sondaars, soos die owerspelige vrou en die moordenaar aan die kruis, nie van Hom af weggestoot nie. Maar vir die koue, hooghartige Fariseërs het Hy geen liefde gehad nie. Ons mag dus met die grootste vrymoedigheid na Hom toe vlug met ons sondelas. Die hand van die Here was swaar op Dawid solank hy sy skuld nie bely het nie; maar toe hy sy sonde aan God bekend gemaak het, het hy vrede gekry (Ps. 32).

“DIE OORBLYWENDE SWAKHEID” — Vr. 61.

“Omdat ons dan uit die geloof geregverdig is, het ons vrede by God deur onse Here Jesus Christus” — Rom. 5:1.

Die gelowige het ‘n stryd om by die Nagmaalstafel te kom. As hy terugkyk op sy lewenspad, dan sien hy sonde op sonde wat teen hom getuig, En dit kos ‘n geloofstryd om sover te kom dat hy voel dat sy sondes versoen is in die bloed van Christus en dat die sondes hom daarom nie van die Nagmaalstafel af moet weghou nie.

Maar dan kom satan weer met nuwe aanvalle. Hy wys ons daarop hoe dat ons in die verlede al dikwels ons skuld bely en beterskap beloof het teenoor God, veral by nagmaalsgeleenthede, maar hoedat ons daarna maar altyd weer in sondes geval en die Heilige Gees bedroef het, Hy waarsku ons om nie te probeer om God te mislei en met valse voorwendsels aan die Nagmaalstafel te kom nie. En so doen satan sy bes om ons van die Nagmaalstafel af weg te hou en ons in wanhoop en vertwyfeling te laat wegsink. Ons moet onsself dan maar beskou as hopeloos verlore en van God verlate.

En nou kan ons dit inderdaad nie ontveins dat óns natuur verdorwe is en dat ons seker en gewis weer in sonde sal val nie. Ons struikel daagliks. En al het ons ook die bitterste berou en droefheid oor ons sondes, al neem ons ons beslis voor om ‘n beter lewe te lei en die sonde met alle mag te bestry, tog is dit die harde werklikheid dat ons sondaars bly en altyd weer struikel tot die dag van ons dood toe. Swakheid sal daar altyd in ons oorbly, tot die laaste lewenssnik toe. Maar nou vind die kind van God sy troos dat Jesus Christus vir al sy sondes betaal het, dus ook vir al sy swakheid en gebreke.

Dan sal hy wel ‘n innerlike afsku hê in daardie swakhede en dit met alle mag probeer oorwin. Maar hy sal darem nie ter wille daarvan van die nagmaal af wegbly nie; inteendeel, hy sal juis versterking in die nagmaal soek om hom te help in die stryd teen die oorblywende swakheid. Hy weet immers dat as hy moet wag om nagmaal te gebruik totdat daar g’n swakheid in hom meer oorbly nie, dan sal hy moet wag tot die dag van sy dood toe. Dis juis omdat hy glo dat al sy sondes versoen is, dat hy dan ook die stryd teen die sonde aanbind en gebruik maak van die genademiddele.

In hul stryd teen die Remonstrante het die vaders die pragtige Belydenisstuk van die “volharding van die gelowiges” neergelê (kyk die 5e hoofstuk van die Dordtse leerreëls). Heerlik en kragtig is die getuienis wat ons daarin vind aangaande die onwankelbare vastigheid van ons saligheid, wat nie gefundeer is op ons menslike swakke strewe en poginge nie maar op God se ewige verkiesende genade. Hiervan sê die Leerreëls: “Maar die Bruid van Christus het dit altyd as ‘n skat van onwaardeerbare prys baie leer bemin en standvastiglik verdedig”. Die gelowige weet dat al sy sondes hom vergewe is ter wille van Christus en dat hy die saligheid nimmermeer kan verloor nie. God laat die werk van sy hande nie vaar nie (Ps. 138), en ons heil berus nie op ‘n wankelende fondament nie.

“DIE WAT BEGEER OM HULLE GELOOF TE VERSTERK” — Vr. 81.

“En die Here sê: Simon, Simon, kyk die Satan het vurig begeer om julle soos koring te sif. Maar Ek het vir jou, gebid, dat jou, geloof nie mag ophou nie; en as jy eendag bekeerd is, moet jy jou broeders versterk” — Luk. 22:31 en 32.

Daar moet by ons ‘n honger en dors na die geregtigheid wees (Matt. 5:6). Ons sondes bring menigmaal ons gelooi aan die wankel. As God ons aan onsself ontdek, dan begin ons twyfel aan ons staat. Dan gaan dit moeilik om te glo dat Christus werklik sy lewe vir ons opgeoffer het. Dan voel ons saam met Paulus dat ons die vernaamste van alle sondaars is. En dan roem ons nie meer nie maar roep uit: “Ek ellendige mens! Wie sal my verlos van die liggaam van hierdie dood?” (Rom. 7:24).

En wanneer ons so begin wegsink in die golwe van vertwyfeling, dan soek ons na ‘n reddende hand om vas te gryp. En dan kom Christus ons tegemoet op die onstuimige golwe en roep ons toe: “Kleingelowige, waarom het jy getwyfel?” (Matt. 14:31). En dit is dan veral in die Heilige Nagmaal dat ons die hand van genade vasgryp en also weer versterk word in ons geloof. Die nagmaal is veral ingestel met die oog op die versterking van ons geloof.

Christus het geweet hoe vurig satan begeer om ons te sif en die kleingelowiges in wanhoop te laat verval. Daarom bid Hy tot vandag toe nog steeds vir ons. En daarom wil Hy ons ook versterk in ons geloof, opdat ons ook weer andere sal versterk. So het dit met Petrus gebeur. Sy geloof was so swak dat hy uit angs sy Heiland tot drie keer toe verloën het. Maar nadat hy tot bekering gekom het, het hy die Rotsman, die Petra geword wat die swakkere broeders ondersteun en bemoedig het en wat pal gestaan het tot in die dood.

En al sal elkeen van ons nie juis ‘n Petrus word nie, tog wil Christus ook ons geloof versterk, sodat ons staande kan bly en oorwin in die stryd teen die bose. Daartoe gebruik Hy dan veral ook die nagmaal. En daarom moet ons daar getrou gebruik van maak. Wie meen dat hy staan, moet oppas dat hy nie val nie. Die nagmaal is daar vir almal wat versterking van hul geloof begeer.

In hierdie lewe is ons in die groeiperiode van ons geestelike lewe. Ons moet ontwikkel en toeneem in dié kennis van genade van onse Here Jesus Christus. Paulus wys daarop dat die bediening van die genademiddele daartoe ingestel is sodat ons almal kan kom “tot ‘n volwasse man en die mate van die volle grootte van Christus” (Efes. 4:13).

Die skrywer van die Hebreërbrief sê: “Daarom moet ons nie bly by die begin van die prediking aangaande Christus nie, maar na die volmaaktheid voortgaan” (Hebr. 6:1). Woord en sakramente is die onvervalste melk, waardeur ons geestelik moet opgroei en sterk word in die genade (vgl. 1 Petrus 2:2). Die moeilikheid is net dat die swak kind juis nie wil eet nie, en tog kan hy sonder voedsel nie sterk word nie. Daarom moet ons gereeld Gods Woord en die sakramente gebruik. Dis die enigste manier om groot en sterk te word in die Here.

“DIE WAT BEGEER OM HUL LEWE TE VERBETER” — Vr. 81.

“Nie dat ek dit al verkry het of al volmaak is nie, maar ek jaag daarna of ek dit ook kan gryp, omdat ek ook deur Christus Jesus gegryp is” — Fil. 3:12.

As daar een ding is wat by die ware nagmaalsganger nie mag ontbreek nie, dan is dit die diepe en ernstige begeerte en strewe om sy lewe te verbeter. In hierdie sin is ons almal strewers na die volmaakte. Elke gelowige moet ‘n strewer wees na die geregtigheid en die volmaaktheid, nie om langs daardie weg die hemel te verdien nie maar omdat hy deur Jesus Christus gegryp is, soos Paulus dit in ons teksvers uitdruk. Paulus verkondig nie die leer van die Perfeksionisme nie. Hy het nie die gedagte dat ‘n mens in hierdie lewe ooit volmaak kan wees nie.

Inteendeel, hy is hom gedurig bewus dat hy dit nog nie verkry het of al volmaak is nie. Ja, as daar ooit iemand was wat sy sondigheid gevoel het, dan was dit Paulus. Daarom wou hy nooit roem nie. Dit neem egter nie weg nie dat Paulus die volmaaktheid nagejaag het of hy dit ook kan gryp. Hy het elke oomblik sy hand daarna uitgesteek en alles in sy vermoë gedoen om dit by te kom. Dit was vir hom iets begeerliks, iets waar sy siel altyd na gehunker het. En hy het dit nie maar so effens probeer bereik nie maar het gejaag daarna. Dit was vir hom ‘n prys wat hy moes verower in ‘n harde wedloop. En daarvoor was hy bereid om elke las van die sonde af te lê (Hebr. 12:1).

Daarvoor het hy al sy kragte tot die uiterste toe ingespan. Dit spreek vanself dat, as Paulus sê dat hy na die volmaaktheid jaag, hy dit nie bedoel in die oppervlakkige moralistiese gees waarin baie sg. strewers in ons tyd meen om heilig te word nie. Paulus kwalifiseer sy strewe hier met die woorde: “Omdat ek ook deur Christus Jesus gegryp is”. Sy bekering en heiligmaking word dus gedra deur God se verkiesende genade in Christus. Die doopsformulier druk dieselfde gedagte uit as hy sê dat die Heilige Gees “tot ons eiendom wil maak wat ons reeds in Christus besit”.

Ons jaag en gryp dus eintlik na dit wat ons reeds in Christus besit, ja, juis omdat ons dit besit. Hier moet ons dus ook die Barthianisme afwys, waarvolgens ons in hierdie lewe niks besit nie en alles net in die geloof bly verwag. Nee, ons glo dat ons in Christus volkome heilig is, maar dat die Gees ons daardie heiligheid ook gedurig meer en meer deelagtig maak (vgl. 1 Petrus 1:15, 16). So moet elke nagmaalsganger dan gedurig die volmaaktheid najaag. Dis eers, wanneer mens begin om jou lewe te verbeter dat jy agterkom hoe oneindig vol gebreke en tekortkominge jy is.

Dis eers, wanneer jy met hierdie wedloop na die volmaaktheid begin dat jy besef hoe ver die volmaaktheid buite jou bereik lê. Maar juis daarom streef ons dan des te sterker na dit wat ons nie kan bykom in hierdie lewe nie maar wat ons sekerlik na ons dood sal bereik.

Die gelowige kan dus nooit selfvoldaan wees nie. Hy is nooit in sy met homself nie. Hy roem nooit oor sy deugde nie. Dis alleen mense wat hulself nie ken nie en wat geen benul het van wat volmaaktheid is nie, wat kan dink dat daar niks meer in hul lewe te verbeter is nie. Mag ons dan steeds soek na verbetering van ons lewe en die volmaaktheid van God najaag!

_______________________________________

Bron: Dr. SJ van der Walt,  Die Vaste Fondament: Dagboek uit die Heidelbergse Kategismus (7-12 Augustus).

Sien ook die volgende preek: Wie mag of moet na die Here se tafel kom? (Lukas 18:13)

Leave a Comment

Posted in dr SJ vd Walt, gay, gay agenda, homoseksualisme, nagmaal, Oordenkings, tug

Posted by: proregno | May 20, 2019

VERMANING AAN OUERS OM HUL DOOPBELOFTES ERNSTIG OP TE NEEM

VERMANING AAN OUERS OM HUL DOOPBELOFTES

ERNSTIG OP TE NEEM

Inleiding
In die lig van die toenemende verval in staatsonderwys, sien bv. die ‘Comprehensive Sex Education‘ agenda in skole (sien ook hierdie paneelgesprek oor die onderwerp), lees gerus hier onder, die ouer maar tog baie relevante vermaning van dr. SJ van der Walt, jare gelede.

Dit geld vir alle ouers, veral christen ouers, en nog meer vir gereformeerde gelowiges wat die gereformeerde doopbelofte afgelê het, soos dit begrond is in die Heilige Skrif.

Bid ernstig, besin ernstig, oor die opvoeding van u kinders en die gemeente se kinders, beide by die huis en skool. Daar behoort onder ‘n land en volk wat roem dat hul Christene is, baie baie meer christelike tuis- en privaat ouerskole te wees, soveel te meer in ons afvallige tye.
__________________________________________________________

“DIE DOOP EN DIE CHRISTELIKE OPVOEDING” — HK, V/A 74:

“En hierdie woorde wat ek jou vandag beveel, moet in jou hart wees; en jy moet dit jou kinders inskerp en daaroor spreek as jy in jou huis sit en as jy op pad is en as jy gaan lê en as jy opstaan” — Deut. 6:6 en 7.

Die Christelike doop lê die verpligting op ouers om hul kinders ‘n Christelike opvoeding te gee.

Hulle belowe dit dan ook uitdruklik met ‘n plegtige belofte, wanneer o.a. aan hulle gevra word: “Beloof u, en is dit u voorneme om hierdie kind, as dit tot sy verstand gekom het. . . . in, dié leer na u vermoë te onderrig of te laat onderrig?”

En daarmee is elke Christelike ouer voor God verbind om nie alleen aan sy kind die weg van die lewe te wys nie maar hom self op daardie weg te lei. Dit is vandag nog die plig en voorreg van elke ouer, vader en moeder, om hul kindertjies aan die hand te vat en na Jesus toe te bring, soos die moeders gedoen het toe Hy op aarde was.

Van kleins af moet hulle hul kindertjies die heerlike geskiedenisse van die Bybel vertel en die lesse daarvan op die hartjies druk. Hulle moet hul kindertjies so vroeg moontlik leer om ‘n kindergebedjie te doen. Die kinders moet saam met die gesin vergader rondom Gods Woord, waar die vader as hoof van die huis moet voorlees en aan die kinders verduidelik en voorgaan in die gebed.

Die ouers moet self ‘n biddende lewe lei. Daar is niks wat so diep en onuitwisbare indruk maak op ‘n kind as wanneer hy sy vader of moeder ernstig sien bid nie. Die ouers moet dan ook sorg dat die hele huislike lewe ‘n gewyde karakter dra, dat plesier nie in bandeloosheid oorslaan nie, dat vrolikheid nie in ligsinnigheid ontaard nie. Die lewe van die ouers self moet in alle opsigte voorbeeldig en vroom wees. Die spreekwoord sê: “Woorde wek, maar voorbeelde trek!” En daar is nie ‘n sterker invloed ten goede as die voorbeeld wat ouers aan hulle kinders stel nie.

Hulle moet dan ook hul kinders meeneem na Gods huis en hulle van kleins af leer om getroue kerkgangers te wees. ‘n Ouer wat Sondag sy kind kerk toe stuur en self tuis bly uit gemaksug, is ‘n skande vir homself en ‘n verbreker van die eed wat hy voor God afgelê het. Vreeslik sal dit wees as sy kind miskien vir hom eenmaal voor die gerigstroon, met die vinger moet wys en sê: “U is die oorsaak van my ewige ondergang!”

Verder moet ouers toesien dat hul kinders in Christelike skole opgelei word. Daarvoor is Christelik-nasionale onderwys nodig en moet ons sorg vir dergelike skole. Daar word vandag duisend maal meer kinders vermoor op ons skole en universiteite as op die slagveld. Daar word duisend maal meer lammers van Jesus geslag deur ongelowige professore en onderwysers as wat daar skape deur slagters by die slagpale geslag word. Dis ‘n ontsettende aanklag teen die sg. Christelike beskawing.

Mag die Here gee dat ons weer ons plig as Christelike ouers sal gevoel en sal toesien dat ons kinders in dié leer, nl. die Bybelse leer, onderrig word en also vir Christus en sy koninkryk opgevoed word en nie om deur satan geslag en verwoes te word nie.

Ons pluk vandag die wrange vrugte van ‘n opvoeding sonder Bybel en godsdiens, in die verwoestende oorloë op aarde en die bandeloosheid en sedeloosheid van ons moderne beskawing. Moord en doodslag, dronkenskap en ontug is aan die orde van die dag. Huisgesinne word verbreek deur egskeidings, of daar is geen huislike lewe meer nie en die kinders is aan hulleself oorgelaat. Huisgodsdiens word nie meer gehou nie.

Daarby berus ons skoolstelsel op die idee van ‘n neutrale staatskool, alhoewel dit skyn of daar tog ‘n kentering wil kom in hierdie opsig. Sonder vrye volkskole of Christelike-nasionale onderwys het ons volk geen toekoms nie.

Bron: Bron: Dr. SJ van der Walt,  Die Vaste Fondament: Dagboek uit die Heidelbergse Kategismus (20 Julie).

“Die geskiedenis bewys dat as die huisgesin gesond is, beide kerk en staat bloei. Die huisgesin is die bron van die menslike samelewing. Gee ons dus Gereformeerde huisgesinne, en die Gereformeerde Kerk sal bloei. Anders gaan ons gewis ‘n donker toekoms tegemoet.” – Totius

_______________________________________

Begin as gesin saam hierdie oordenkings te lees: Huwelik en Gesin in die Skrif, ds. MJ Booyens

Meer oor tuisskole: SA Homescoolers

Sien ook: Pestalozzi Trust

Meer oor privaatskole: Aksie Reformatoriese Onderwys

Sien ook: BCVO skole

Lesings oor gereformeerde tuis- en institusionele onderwys.

Leave a Comment

Posted in christelike onderwys, doop, doopbelofte, kinderdoop, kinders, kinders in die erediens, kinders in die verbond, kinderseën, onderwys, opvoeding, tuisonderwys, tuisskool

Posted by: proregno | May 15, 2019

God se wet vir vandag: ‘n Paar opmerkings

God se wet vir vandag: ‘n Paar opmerkings


Hoe lief het ek u wet; dit is my bepeinsing die hele dag. (Ps. 119:97)

As julle My liefhet, bewaar my gebooie. (Joh. 14:15)

Luister gerus na hierdie behulpsame potgooi audio program oor die verstaan van die Bybelse wette vir vandag, aangebied deur Jaco de Beer en Marnix Boersema (luister gerus na van die ander sake wat ook daar bespreek word):

Verstaan die Bybelse wette

Mens kan hoor die broeders is lief vir die Here, en daarom lief vir sy wet, in die konteks van die hele Skrif, soos Jesus ons ook geleer het (Matt. 5:17-19; Joh. 14:15), en ook bevestig is deur Paulus (Rom. 3:31; 13:8-10).

Die program het veral gefokus op drie sake:

1. Die indeling van die wet en hoe ons dit onderskei (2:30):

-Seremoniële-, Morele en Siviele-wette

2.Die wet as koninkrykbeginsel vir die kerk (17:20):

-Tot watter mate moet ons nog die wet gehoorsaam? Watter wette geld nog vir ons as gelowiges?

3. Hoe werk die wet en die Evangelie saam (29:00):

-Hoe pas die wet in by die verkondiging van die Evangelie – indien enigsins?

Ek wil ‘n paar gedagtes byvoeg by hierdie bespreking, hopelik om die gesprek verder te neem:

A.  Die drie-erlei indeling van die wet

Die indeling word afgelei uit die geheel van die Heilige Skrif, veral ook soos belig in die NT uit verskeie gedeeltes, nie noodwendig eksplisiet nie, maar wel implisiet.

Insiggewend dat die Statevertaling verklaarders, wel die indeling vanuit die Skrif hier begrond in Deut 5:31, in ‘n frase wat in heelwat plekke in die Skrif voorkom, in verskillende vorme (kursief bygevoeg):

Deut 5:31, ” Maar jy, bly hier by My staan, dat Ek jou kan meedeel al die gebooie 24) en die insettinge en die verordeninge wat jy hulle moet leer, dat hulle dit kan doen in die land wat Ek hulle sal gee om dit in besit te neem.”

Kanttekening 24: “Van hierdie drie agtereenvolgende woorde, beteken die eerste (na die meeste se mening), die sedewet, die tweede, die seremoniële wet, en die derde, die politieke of burgerlike wette of regte.

Die mees onlangse boek, waarvan ek bewus is, wat seker die beste hierdie drie-erlei indeling bybels en teologies begrond, is die volgende werk:

From the Finger of God: The Biblical and Theological Basis for the Threefold Division of the Law, by Philip S. Ross

“A book of great relevance with an immensely important message for the contemporary church, From the Finger of God is to be welcomed with open arms. It is a fine example of careful, readable biblical, theological, and historical scholarship that leads to deeply satisfying conclusions.” Sinclair B. Ferguson, Associate Preacher, St. Peter’s Free Church, Dundee

Sien hierdie onderhoud met die skrywer van die boek: Philip S. Ross

Soos blyk uit die bespreking van Jaco en Marnix, is die onderskeid tussen die morele oftewel sedewet aan die eenkant (10 gebooie), en die seremoniële wet baie duidelik, eersgenoemde is blywend en bindend ook in die NT bedeling, terwyl die seremoniële wette vervul is in die sin dat die waarheid nog geleer word (sien bv. die boek Hebreërs), maar dit nie meer gedoen moet word nie, die gebruik daarvan is afgeskaf.

Die gereformeerde belydenisskrifte deur die eeue dui dit baie duidelik aan, onder andere artikel 25 van die NGB:

ARTIKEL 25: DIE SEREMONIËLE WET IN CHRISTUS VERVUL

Ons glo dat die seremonies en heenwysings na die wet met die koms van Christus opgehou het en dat alle voorafskaduwing tot ‘n einde gekom het1.

Die gebruik daarvan moet derhalwe onder die Christene afgeskaf word. Die waarheid en inhoud daarvan bly nogtans vir ons in Christus Jesus bestaan: in Hom het hierdie seremonies en heenwysings juis hulle vervulling2.

Ons gaan ook nog voort om die getuienisse van die wet en die profete te gebruik om ons in die evangelie te bevestig en ook om ons lewe in alle eerbaarheid tot eer van God en volgens sy wil in te rig3.

    1. Matteus 27:51; Romeine 10:4; Hebreërs 9:9-10
    2. Matteus 5:17; Galasiërs 3:24; Galasiërs 5:2-4; Kolossense 2:17
    3. Romeine 13:8-10; Romeine 15:4; 2 Petrus 1:19; 2 Petrus 3:2; 2 Petrus 3:18

En dan die Westminster Confession, chapter 19:2,3

2. This law, after his fall, continued to be a perfect rule of righteousness; and, as such, was delivered by God upon Mount Sinai, in ten commandments, and written in two tables: the first four commandments containing our duty towards God; and the other six, our duty to man.

3. Beside this law, commonly called moral, God was pleased to give to the people of Israel, as a church under age, ceremonial laws, containing several typical ordinances, partly of worship, prefiguring Christ, his graces, actions, sufferings, and benefits; and partly, holding forth divers instructions of moral duties. All which ceremonial laws are now abrogated, under the new testament.

Die onderskeid egter tussen al die wette is egter nie altyd maklik nie, veral nie tussen die morele wet en die siviele oftwel gevalle/burgerlike/juridiese wette nie. Uit sekere kringe is die eenvoudige, maar tog oorvereenvoudigde siening dat die burgerlike wette in sy geheel verval het met die einde van die ‘teokrasie van Israel’ en glad nie meer enigsins vir vandag van toepassing is in die NT bedeling nie.

Jaco en Marnix se opmerkings wys daarop dat die onderskeid tussen morele en siviele wette nie so eenvoudig is nie, en dat daar beginsels onderliggend is aan die burgerlike wette, wat nog van toepassing kan wees, terwyl die spesifieke vorm en sekere spesifieke toepassings van die burgerlike wette nie presies vandag dieselfde gaan wees nie, bloot omdat ons nie meer in Israel se tye lewe nie, maar in vandag se tye.

So, dit blyk, soos met enige gesprekke oor verhouding OT – NT, ook wat die burgerike wette betref, daar beide kontinuiteit en diskontinuiteit gaan wees, wat in ag geneem moet word, natuurlik in die konteks van die hele Skrif, die heilshistoriese en openbaringshistoriese verloop en vervulling in Christus, alles in ag geneem.

Ons gereformeerde belydenis wys in daardie rigting, hierbo met NGB artikel 25 se woorde:

“Ons gaan ook nog voort om die getuienisse van die wet en die profete te gebruik om ons in die evangelie te bevestig en ook om ons lewe in alle eerbaarheid tot eer van God en volgens sy wil in te rig.”

Die Westminster Confession of Faith, chapter 19:4,5:

4. To them also, as a body politic, he gave sundry judicial laws, which expired together with the State of that people; not obliging any other now, further than the general equity thereof may require.

5. The moral law doth forever bind all, as well justified persons as others, to the obedience thereof; and that, not only in regard of the matter contained in it, but also in respect of the authority of God the Creator, who gave it. Neither doth Christ, in the gospel, any way dissolve, but much strengthen this obligation.

So die onderlinge beginsels van die wette geld nog, maar nie die spesifieke vorm soos in Israel se tyd nie (sien die verskeie aanhalings hier onder aan die einde van my artikel).

Ek dink een van die redes waarom mense verward raak oor die verhouding tussen die morele en juridiese/siviele wette, is juis omdat die ‘onderskeid’ tussen die wette nie reg en goed verstaan word nie.

Hier is iemand soos Rushdoony se verduideliking van die verhouding tussen die morele en siviele wette, behulpsaam (kyk asb. verby die Amerikaanse bendegevegte van ek is vir of teen Rushdoony, vir of teen teonomie, ens., soos Paulus ons reeds teen waarsku in 1 Kor. 1:10-16, om die waarde te sien in Rushdoony se werk oor die wet), om ook die wysheid van God se siviele wette vir alle tye raak te sien (vrylik verwerk):

“Om Bybelse Reg te verstaan, is dit belangrik om sekere basiese karaktertrekke van die wet van God te verstaan:

A. Sekere breë beginsels word verklaar
Hierdie verklarings vorm die basis van die reg. Die Tien Gebooie gee hierdie verklarings. Die Tien Gebooie is dus nie ‘n paar wette tussen ‘n ander klomp wette nie, maar is die basis waaruit ander meer spesifieke wette vloei. ‘n Voorbeeld van so ‘n basiese wet is: ‘Jy mag nie steel nie’. As die wet ontleed word, dan moet daar op die volgende implikasies gelet word:

– Dit is die positiewe bevestiging van private eiendom en dit straf enige
oortredings teen eiendom. Die Tien Gebooie bevestig en beskerm dus elkeen ‘n basiese terrein van die lewe.

– Nog belangriker is dit dat hierdie bevestiging plaasvind deur God en nie deur die mens of die staat nie. Al die gebooie vind sy oorsprong in God, wat as die soewereine Koning deur die wette orde handhaaf in sy skepping en daaroor regeer.

– Aangesien God al die wette verordineer, is ‘n oortreding van die wet ‘n
oortreding teen God. Elke wet, of dit gaan oor eiendom, die persoon, familie, arbeid, kapitaal, kerk, staat of enigiets anders, se verwysingsraamwerk is altyd eerstens na God. Alles is deel van Sy Skepping en daarom is dit vanselfsprekend dat enige oortreding teen God is (Ps. 51:4)

– Dus is alle wetteloosheid ook sonde. Enige burgerlike, familie, kerklike of enige ander oortreding is ook ‘n godsdienstige oortreding, behalwe as die ongehoorsaamheid gehoorsaamheid aan God is.

B. Uit die Tien Gebooie vloei die gevalle of siviele wette.
Dit is die illustrasie van die Tien Gebooie – of die algemene beginsel- in terme van spesifieke sake. Hierdie spesifieke sake dui dus die toepassing van die Tien Gebooie aan. Om te verhoed dat dit misbruik word, gee die Skrif self aanwysings hoe om daarmee te werk te gaan.

Die Apostel Paulus wys vir ons duidelik dat die Nuwe Testament die wet van God onderskryf. Hieronder volg eerstens die basiese beginsel, tweedens die gevallewet, en derdens Paulus se verklaring van die toepassing van die wet,

– ‘Jy mag nie steel nie‘ (Ex.20:15) – basiese wet of beginsel.

– ‘Jy mag ‘n os nie muilband as hy graan dors nie.’ (Deut.25:4) –illustrasie/toepassing van die basiese wet, wat ook genoem word ‘n gevalle of burgerlike wet.

– ‘Want in die wet van Moses is geskrywe: ‘n Os wat graan dors, mag jy nie
muilband nie.’ Is dit miskien oor die osse dat God Hom bekommer?
Of spreek Hy inderdaad om ons ontwil? Ja, want om ons ontwil is dit
geskrywe, omdat hy wat ploeg, op hoop moet ploeg; en hy wat dors, op hoop om wat hy hoop, deelagtig te word…. So het die Here ook vir die wat die evangelie verkondig, bepaal dat hulle van die evangelie moet lewe.’ (1
Kor.9:9, 10:14) = Paulus se interpretasie van die basiese wet, gevalle wet.

– ‘Want die Skrif sê: Jy mag ‘n os wat graan dors, nie muilband nie, en: Die
arbeider is sy loon werd.‘ (1 Tim.5:18) = wys op die eer aan die ouderlinge
wat die kerk regeer.

Albei hierdie versgedeeltes illustreer die vereistes van ‘Jy mag nie steel nie’ in terme van ‘n spesifieke saak, en wys so op die implikasies van die wet op die praktyk. ‘Die arbeider is sy loon werd’ (1 Tim.5:18) verwys ook na die beginsels wat uit spesifieke sake kom: Luk. 10:7, Lev.l9:13; Deut.24:14,15.

As dit dus ‘n sonde is om ‘n os te beroof van sy voedsel, dan is dit ook ‘n sonde om ‘n mens te beroof van sy lone: in albei gevalle is dit diefstal.  As God dit as ‘n oortreding beskou dan beteken dit dat diefstal ‘n oortreding teen Hom is en dat mense dan eintlik direk of indirek van God steel (Mal.3:8-12).

Hierdie voorbeeld van gevallereg/uitspraakreg illustreer nie net die betekenis van elke spesifieke saak in die Skrif nie, maar dit dui ook op die belangrikheid daarvan. So word die definisie van diefstal ook meer verstaanbaar en omvattend gesien.”

Tot hier die verwerkte verduideliking van Rushdoony, raadpleeg gerus sy klassieke 3 volume werk: The Institutes of Biblical Law.

Sien prof. John Frame se resensie hier: The Institutes of Biblical Law: A Review Article

Wat die siviele strawwe betref, sien maar ook al die Skrifverwysings in Sondag 34-44, waar die Tien Gebooie behandel word, wat net weereens daarop wys dat ons kan nie die ‘Tien Gebooie’ buite of in stryd met die hele konteks van al sy wette lees nie, natuurlike alles in die lig van die geheel van die Openbaring.

Regdeur die eeue het gereformeerde gelowiges groot erns gemaak met die bestudering van God se hele Woord, ook sy hele wet, om daaruit nie net Christus en ons verlossing raak te sien nie, die wet wat ons daarheen tug (Gal. 3:24), maar ook om nou as dankbare verlostes ons hele lewe volgens sy wet in te rig, want die wet het meer funksies as net die tugmeester funkies (sien hier onder meer). Dit bring my by die kwessie van die verhouding evangelie en wet.

B. Wet en Evangelie

Ek kan my vereenselwig met Jaco en Marnix se verduideliking in die laaste deel van hul program. Hier kan mens ook byvoeg, dat die drieledige gebruik of funksie van die wet, soos deur die kerk bely deur die eeue, ook hier handig te pas kom, nl.

Die siviele gebruik (usus politicus sive civilis).
Die pedagogiese gebruik (usus elenchticus sive paedagogicus).
Die normatiewe gebruik (usus didacticus sive normativus).

Christus het hierdie wet vervul en vir ons die geregtigheid verwerf. Tog het die Wet nog betekenis behou vir die gelowige. Dr. A Duvenhage verduidelik die drie funksies of gebruike van die wet as volg (Geloofsleer, bl. 59, 60):

a. As kenbron van ons ellende. “Want deur die wet is die kennis van die sonde.” Rom. 3:20b: (vgl. Rom. 7:7).  Die gelowige moet die wet van God voor oë hou soos n spieël, en dan word aan hom sy tekortkominge en doemwaardigheid ontdek. Die wet van God ontmasker die verwaande mens wat meen dat hy nie sonde het nie.

b. As tugmeester na Christus. “Die wet was dus ons tugmeester na Christus . . .” (Gal. 3:24a.) Hoe beter ons ons sonde ken, des te begeriger word ons om die vergewing van die sonde en die geregtigheid in Christus te soek.

c. As reël vir ons dankbaarheidslewe. Die gelowige moet trag om in sy daaglikse bekering (heiligmaking) volgens die wet van God te lewe. “Want ek verlustig my in die wet van God na die innerlike mens”. (Rom. 7:22).

Hoewel ons die wet van God in hierdie lewe nie ten volle kan hou nie, moet daar ‘n ernstige voorneme wees om na al die gebooie te begin lewe (Ps. 1:2: “maar sy behae is in die wet van die Here, en hy oordink sy wet dag en nag”). Die gelowige kan hom verlustig in die wet. Die juk van Christus is sag, en sy las is lig (Matth. 11:29); sy gebooie is nie swaar nie (I Joh. 5:3). Die ongelowige kan hom nie aan die wet onderwerp nie, omdat hy in vyandskap met God lewe (Rom. 8:7).”

Dr. Richard A. Muller sit dit as volg meer in detail uiteen:

“usus legis: use of the law. As distinguished by the Protestant scholastics, both Lutheran and Reformed, there are three basic uses of the lex moralis (q.v.).

(1)The usus politicus sive civilis, the political or civil use, according to which the law serves the commonwealth, or body politic, as a force for the restraint of sin, as indicated in 1 Timothy 1:9. This first usus stands completely apart from any relation to the work of salvation and functions much as revelatio generalis (q.v.) in bringing some knowledge of God’s will to all human beings.

(2) The usus elenchticus sive paedagogicus, the elenctical or pedagogical use; i.e., the use of the law for the confrontation and refutation of sin and for the purpose of pointing the way to Christ, often with reference to Romans 4:7; 7:8; and Galatians 3:21–22, 24. Some of the Lutheran orthodox (e.g., Hollaz) divide this second use into two parts, distinguishing (2a) the purely elenctical use of the law, which merely serves for the peccati manifestatio et redargutio, the manifestation and refutation of sin, from (2b) the usus paedagogicus, according to which the law becomes a guide to Christ in and through the work of the Spirit, a compulsus indirectus ad Christum, an indirect compulsion toward Christ. This division of the second use yields four uses, in which case

(3) the usus didacticus sive normativus would become the fourth use. Most frequently, however, the division is threefold, and this latter didactic or normative use is referred to simply as the tertius usus legis (q.v.), the third use of the law. This final use of the law pertains to believers in Christ who have been saved through faith apart from works. In the regenerate life, the law no longer functions to condemn, since it no longer stands elenctically over against humanity as the unreachable basis for salvation, but acts as a norm of conduct, freely accepted by those in whom the grace of God works the good. This normative use is also didactic, inasmuch as the law now teaches, without condemnation, the way of righteousness (cf. Ps. 119:105; Jer. 31:33).

In this model, Christ appears as the finis legis, or end of the law, both in the sense that the usus paedagogicus leads to Christ as to a goal and in the sense that the usus normativus has become a possibility for human beings only because Christ has fulfilled the law in himself. There is one major distinction between the Lutherans and the Reformed in the discussion and application of the usus legis: the Reformed lay heavy stress on the tertius usus legis, assuming that faith must spring forth and bear the fruit of good works, as defined by the law in its normative function. (Muller, Richard A. Dictionary of Latin and Greek Theological Terms: Drawn Principally from Protestant Scholastic Theology (p. 385). Baker Publishing Group)

Christus vervul die hele wet, elke jota en titteltjie, die hele drie-deling, soos die Vader vereis het (Matt. 3:15; hfst. 5-7; ens.), en in die vervulling bevestig en handhaaf Hy die wet vir alle tye in sy volle regmatige betekenis en doel. Dit beteken sekere aspekte bly voortbestaan ook in die NT tyd (10 gebooie soos dit ook deur die siviele wette in beginsel voortduur), terwyl ander aspekte vervul is in die sin dat dit nou afgeskaf is, ons ‘doen’ dit nie meer nie, maar leer nog daaruit (Hebreër boek, sien NGB art. 25 hierbo).

J. Van Genderen en WH Velema skryf: “dat Jezus de wet handhaaft door haar te vervullen.” (Beknopte Gereformeerde Dogmatiek, 1992: 597)

Dit sal daarom baie goed wees, as gelowiges oor die algemeen, predikante, teoloë, en ook veral christen regsgeleerdes en politici opnuut die rykdom van God se wet, sy hele wet ontdek, ook vir ons tye, vir alle lewensterreine en denke, binne en buite die kerk, in die woorde van Ps. 119:

Open my oë, dat ek kan sien die wonders uit u wet. (Ps. 119:18)

Hier is ‘n paar aanhalings van hoe gereformeerde gelowiges (en let wel, dit is ‘nié eers ‘n klomp moderne Amerikaanse teonomiste’ nie!), nie net vir of in die kerk of gesin nie, maar ook vir die samelewing, politiek, regspraak, volkere, ens., gedink het aan die rol van God se wet:

Calvyn by Joh. 8:1-11:

“As ons die amp in ag neem wat die Vader aan Sy Seun gedelegeer het – dan sal ons nie verbaas wees dat Jesus genoegsaam was met die beperkings van Sy roeping nie, en daarom het Hy nie die take van die Regter opgehef nie. Hulle wat egter die swaard ontvang het om misdade te korrigeer, maar die strawwe verslap het, het daarom verkeerdelik Jesus se voorbeeld gevolg, wat vloei uit hul growwe onkunde. … Maar laat ons onthou, dat alhoewel Christus die mens se sonde vergewe, hy nie die burgerlike verhouding vertrap nog die vonnisse en strawwe wat deur die wet bepaal is nie. “

Dr. James Jordan se opmerking oor Calvyn se preke by Deuteronomium: dit “openbaar dat hy die Mosaïese wette, insluitende die siviele aspekte gebruik het as die fondament van sosiale, politieke en regsprekende wysheid, en daardeur oor die algemeen gunstig daarteenoor gestaan het om die Mosaïese wette in die moderne wêreld toe te pas… Calvyn het nie twee honderd lesings gelewer oor algemene genade en natuurreg nie, maar hy het twee-honderd preke gelewer op die boek van Deuteronomium. Hy het volledige en direkte toepassings gemaak vanuit Deuteronomium na sy eie moderne situasie. Hy het Bybelse reg beskou as die fondament en die vertrekpunt vir juridiese en sosio-politieke oordenking.”Gary North [ed.], The Covenant Enforced: Sermons on Deuteronomy 27 and 28 by John Calvin (Tyler, Texas: ICE, 1990), p. xxxii.)

Ds. Joh Francke oor Calvyn: “Calvyn, volgens sy Institusies IV, 20:8,13-16, het wel deeglik oog gehad vir die onderskeid tussen Israel en die hedendaagse volke en owerhede. Calvyn wil die grondgedagte van die wet vashou en dit dan konkreet toegepas sien in die hedendaagse wetgewing. Hy wil van geen nabootsing weet nie… Wel gee die mosaïese wetgewing ‘n model vir navolging maar die aangewese weg is om die gebod aan te pas aan die plaaslike (moderne) omstandighede.” Congres van Gereformeerden, 30 Maart – 1 April 1948, Referatenbundel (Secretariaat: Broederweg 15, Kampen), p.122.

Dirk Postma oor die burgerlike wette, vanuit Mijne Handleiding voor De Godgeleerdheid:

“Vr. 21. Wat verstaan wij door de burgerlijke wetten van God aan Israel gegeven? Ant. Die inzettingen, geboden en rechten, die Israel als een bijzonder volk in het land Kanaan betreffen, naar dewelke zij zich moesten gedragen in hun huiselijk en openbaar samenleven, in vrede en oorlog beide.

Vr. 22. Zijn wij onder het N. Testament ook nog aan die wetten verbonden?  Ant. Voor zooverre zij Israel als een bijzonder volk betroffen, hebben zij nooit andere volken eene directe verplichting opgelegd; doch voor zooverre zij eene algemeen zedelijke strekking hebben, zijn zij zeker voor alle volken, dus ook — en vooral voor ons Christenen — de allerbeste wetten en voorschriften van recht en billijkheid.

Bijgevolg dienen Christenvolken zich naar dezelve te gedragen, en hunne staatsmannen en wetgeleerden dienden wel zorg te dragen, dat hunne wetten daartegen niet strijden, al is in vele opzichten het spreekwoord mutatis mutandis(andere omstandigheden vereischen andere wetten) hier ook in acht te nemen, echter voor zooverre zij eene algemeen zedelijke strekken hebben, staan zij met de Tien geboden gelijk, zijn zij daarvan, als ware het, eene nadere verklaring en toepassing; zij behelzen alzoo de verklaring van Gods eeuwigen wil.

En wee een land en volk, dat hiertegen zondigt, vooral wanneer dit geschiedt door een Christennatie, die door het woord Gods is voorgelicht !

Moses se siviele wette in die Zuid- Afrikaanse Republiek:

“Die feit dat kerk en staat in die ZAR so naby mekaar gestaan het, het geen geringe invloed op die regswese gehad nie. Alle regterlike amptenare se protestantse kerkverbondenheid was byvoorbeeld ‘n belangrike kwalifiserende faktor. Regters moes mense wees wat ‘met alleen in Moses wetten geoefend is, maar wat Moseswet en Evangelie met een kostelijke aandag beproef en dagelijks ondersoek’. Wat wetgewing betref, wou die volk dat die wet “… die God en onse Schepper aan Moses gegeven heeft as basis van alle wette moes dien. … By die uitspraak het ‘n mens in die meeste gevalle kon merk dat die landdros goed bekend was met die burgerlike wette wat deur tussenkoms van Moses aan die Joodse volk gegee is, en dat die landdros van opinie was, dat hy nie ver uit die pad sou wees as hy ooreenkomstig die wette uitspraak sou gee nie.”

Dr. Klaas Schilder se notas by NGB art. 25 (oor die seremoniële wet):

“Ons protesteer teen die poging om die OT toe te los, teen die Antinomianiste, wat sê: ons het niks daarmee te doen nie. Die OT mag nie toebly nie, want ons haal getuienis daaruit. ‘n Mens mag spreek oor die siviele en seremoniële wette, mits dit geskied in Nuwe-Testamentiese lig. Dit wil sê: die wette moet ons nie almal vandag wil toepas nie. Aan Israel is ‘n bepaalde nasionale en maatskaplike vorm gegee. By ons is dit ‘n ander vorm. Die grondgedagte moet egter wel gehandhaaf word. Ook die profete ja, die hele Ou Testament moet gehandhaaf word” (Christelijke Religie: over de Nederlandse Geloofsbelijdenis (Kopiëerinrichting v.d. Berg, Broederweg 6, Kampen), p.83)

Totius oor die OT wetgewing:

“Met die bewering dat ‘n gebod, (wat) in die Ou Testament gegee, afgeskaf is, moet ons versigtig wees. Vir so ‘n afdoende bewering moet goeie gronde aangevoer word. En as dit ontbreek, sal ons bewering nader gekwalifiseer of geheel prysgegee moet word. In die algemeen moet ons in verband met die burgerlike en seremoniële wette deur die Here aan Israel gegee, dit vasstel dat onderskei moet word tussen die bepaald Israelitiese vorm waarin die wetgewing tot stand gekom het en die algemeen geldende wese of kern wat daar ten grondslag lê.” (Versamelde Werke, deel 1, p.438. Beklemtoning bygevoeg)

Ds. Joh. Francke aangaande NGB art. 36 en God se Wet, en hier haal ek hom aan en my eie verduideliking van sy skrywe daarmee saam:

Joh Francke, skryf in die reeds genoemde referaat (sien hierbo), “dat dit te betreur is dat die Rapport van 1905 [wat hoofsaaklik onder die invloed van die Kuyperiaanse ‘algemene genade’ teorie, gepleit het vir die skrapping van die 21 woorde uit NGB artikel 36] geen erns gemaak het met hul eie uitspraak, naamlik dat daar in Israel se wetgewing beginsels is vir alle tye en alle volke … Hierdie manne gee toe dat daar in Israel se wetgewing beginsels is vir alle tye en volke, maar sê dan rustig dat die NT geen lig verder verskaf nie. Daar word geen enkele poging aangewend om uit die OT na te speur wat die roeping van die owerheid vir alle tye en by alle volke moet wees nie. Prakties word die OT opsy geskuif en die NT word op hierdie punt onbruikbaar verklaar omdat dit niks daaroor sê nie. Met ander woorde: hier is die Skrif geen lig vir die owerheidspad nie.”

Ds. Francke kom dan ook by die moontlike hart van die debat, naamlik die verhouding tussen OT en NT, wat ook die ‘heilshistoriese benadering’ insluit. Volgens Francke as God in die OT Sy openbaring aangaande ‘n bepaalde saak gegee het, hoef ons nie noodwendig ‘n herhaling daarvan in die NT te verwag om dit geldig te maak nie. Indien die OT iets nie genoegsaam geopenbaar het nie sal die NT dit wel aanvul of tot verduideliking bring. Iemand wat dan beginsels vir die owerheid alleen in die NT wil soek, en “so die OT en die NT skei, breek die eenheid van die Woord van God”.

Slot

Prof. John Murray sê tereg: “sonder die verstaan van die heiligheid van God se wet, is die evangelie van genade betekenisloos.”[1]

‘n Hoë siening van die Wet, bring ‘n hoë siening van die Evangelie!

Of soos J. Gresham Machen dit ook gestel het: “A new and more powerful proclamation of the law is perhaps the most pressing need of the hour… A low view of law always brings legalism into religion; a high view of law makes man a seeker after grace. Pray that the high view may prevail.” (What is Faith?)

Ds. J. van Bruggen, het baie jare gelede ook geskryf: “Ook het Israel se wel vir die burgerlike en sedelike lewe bepaald nie sy krag verloor nie.  Die mosaïese’ wet het heeltemal te min aandag van die kerk gehad. Die teoloë los dit omdat dit ‘wet’ is en die juriste gaan dit verby omdat dit in die Bybel staan.  Die herleefde belangstelling onder ons vir die verstaan van die wet is ‘n goeie ding.” [2]

Mag ons kerke daarin gehoorsaam antwoord in ons skriftuurlike en konfessionele dankbaarheidslewe, en die goeie Wet en goeie Evangelie op elke terrein van lewe en denke soek:

“En die draak was vertoornd op die vrou, en hy het weggegaan om oorlog te voer teen haar ander nakomelinge wat die gebooie van God bewaar en die getuienis van Jesus Christus hou” (Op. 12:17)
______________________________________

[1] Op stof omslag van Patrick Fairbairn se Revelation of Law in Scripture (Phillipsburg, New Jersey: Presbyterian and Reformed, 1996).

[2] Het Amen der Kerk: De Nederlandse Geloofsbelijdenis Toegelicht (Goes: Oosterbaan & Lê Cointre N.V., 1965), p.124, 125.

__________________________________________

Sien ook die volgende bronne oor die wet van God vir vandag:

J. Piscator, Disputations on the Judicial Laws of Moses

P. Viret, The Christian and the Magistrate

HB Clark, Biblical Law: A Text of the Statutes, Ordinances, and Judgments of the Bible

GL Bahnsen, Theonomy in Christian Ethics

V. Poythress, The Shadow of Christ in the Law of Moses

Hier is my eie of ander se artikel oor die wet van God op my blog:

Die wet van God

God se wet in die kerk- en volksgeskiedenis

Leave a Comment

Posted in Bybelse reg, bybelse wet, calvyn, tien gebooie, totius, wet, wet van God

Posted by: proregno | May 7, 2019

Die gay agenda en vir wie moet ek stem?

DIE GAY AGENDA EN VIR WIE MOET EK STEM?

Ek moet bieg, sedert die geestelike en politieke oorgawe van 1990 en daarna (spesifiek na die referendum van 1992), vir beide geestelike en praktiese oorwegings, is ek nogal baie a-polities, en dit alles terwyl ek glo aan die Koningsheerskappy van Jesus Christus oor alle lewensterreine (1 Kor. 10:31, lees of luister ook na my huwelikspreek hier, afgelope Saterdag). Ek glo gelowiges moet orals die lig van die Evangelie versprei, en orals God se wet bekendstel as norm en standaard van ‘n goeie samelewing, vir alle mense en volke, gelowig en ongelowig, maar ons moet dit antiteties doen volgens God se Woord, en dit lyk my in die politiek van pragmatisme, gaan dit net nie ‘werk’ nie, ons moet maar aanpas, akkommodeer, kompromeer, ens, sodat ons nog ‘brood en spele’ kan behou.

Natuurlik roep baie dan uit, ‘geen party is perfek nie, die vorige bedeling was ook nie volmaak nie, ens.’, waarmee ek saamstem, maar waarom word ‘n Christokratiese republikeinse visie dan verwerp en nie ook geakkomodeer en bevorder nie, as ook ‘n onvolmaakte moontlike oplossing, … maar die huidige humanistiese demokratiese bedeling word omhels en geheilig?

Nou het ek tydens die vorige verkiesing geskryf waarom ek pessimisties is dat enige ‘Christelike politiek’, hetsy of dit die ACDP of die VF weergawe is, suksesvol gaan wees, en dit lyk nie of veel verander het nie, ongelukkig.

Dalk is heelwat van die sake wat ek daar genoem het, verouderd of nou irrelevant, maar ek verwys my lesers weer daarna, dalk is daar ‘n paar gedagtes wat u kan help om te gaan stem … of nie te gaan stem nie:

Vyf redes waarom daar geen toekoms is vir ‘n Christelike party of staat in die nuwe SA bedeling nie

Die grootste krisis nie net van ons Afrikanervolk nie, maar ook vir Christene oor die algemeen, is dat ons dink die oplossing van ons land se krisis, lê in die politiek self, dat mense en partye ons kan red. Ja, daar is plek vir die politiek, soos alle lewensterreine in ons roeping as gelowiges, maar ons wesentlike krisis is ‘n geestelike krisis, nie ‘n opvoedkunde, politieke, ekonomiese, ens. krisis nie. En totdat ons dit nie besef nie, sal mense ongelukkig aanhou hoop dat een of ander ‘prins’ ons kom red en help, kontra Psalm 146.

In bogenoemde artikel, die tweede deel, wys ek juis op watter diepgaande deurgaande reformasie van ons eie persoonlike lewens, gesinne en gemeentes nodig is, sodat dit, deur die genade van die Here, weer ons gemeenskappe ten goede sal beinvloed, ook die politiek van die dag. Lees gerus dit oor en oor en bespreek dit met mekaar as mede-gelowiges, moet asb. nie vaskyk in my ‘politieke opmerkings’ nie, wat dalk te ‘links of te regs’ kan wees, soek die bybelse beginsels uit.

MAAR HOE MOET EK DAN NOU STEM MORE?

Onthou bo alles: daar is in wese slegs een verkiesing, wat die ganse mensebestaan bepaal, en dit is die uitverkiesing, lees weer Efesiërs 1 voor môre.  Jesus bly Koning in alle tye en omstandighede, wie ookal regeer.

As u gaan stem, stem volgens christelike beginsels, en nie pragmatisme nie, nie vir ‘lesser of two evils’ of ‘die party wat die bose … party die beste kan teenstaan nie’, want laasgenoemde kan dan beteken, dat u oor 4 jaar weer vir die huidige ‘bose party’ sal moet stem, teen die nuutste bose party in 2023, ens. ens. …

So vir watter party moet ek voor stem?

Hier is ‘n goeie rigtingwyser wat ek hoop u sal help, Luther se woorde (moontlik ‘n samestelling oor wat hy en ander gesê het, maar dit gaan oor die inhoud):

“If I profess with the loudest voice and clearest exposition every portion of the truth of God except precisely that little point which the world and the devil are at the moment attacking, I am not confessing Christ, however boldly I may be professing Christ.”

Vat die mees kontroversiële saak wat tans in ons wêreld, ook in ons land, op die tafel is, in beide die kerk en samelewing, en kyk wat is elke party se standpunt daaroor, en baie belangrik, nie net in die mooi woorde van hul beleidsdokumente en manifeste nie, maar in die praktyk van elke dag.

Myns insiens is daar geen groter onderwerp op die tafel, as wat is die huwelik, en tussen wie mag ‘n huwelik gesluit word nie, volgens God se Woord.

Nou het ek nog altyd as mense my vra, vir wie ek moet stem, gesê, dit lyk vir my ‘n mens se enigste twee keuses is, of die VF of die ACDP, want dit lyk vir my dat hulle, elkeen met sy eie bagasie, soos ons almal maar het, tog die mees uitgesproke Christelik is en wil wees.

Waar staan hierdie twee partye dan met die gay agenda, wat die huwelik, die skeppingsordening, die wil van God wil vernietig vir ons tye?

Is hul konsekwent Bybels daaroor, in standpunt inname en praktyk?

Nou sien ek daar is nou ‘n groot gesprek daaroor op Facebook, na aanleiding van ‘n verklaring wat deur VF uitgereik is oor hul standpunt oor gay regte. Ek wil die lesers aanbeveel om daaroor te gaan lees op Frikkie Mulder se Facebook, al die argumente vir en teen die VF se standpunt oor gay regte, en dan te doen wat die Bereane gedoen het, in Hand. 17:11.

Lees al die besprekinge en standpunte daar, ook in die lig van hierdie baie belangrike woorde van Paulus, nadat hy gewys het op die erge sonde van homoseksualisme, wat wesentlik is vir daardie debat:

“…. mense wat — al ken hulle die verordening van God goed (slc: dat homoseksualisme, sien verse 26, 27, en dit wat daaruit vloei, homoseksuele ‘regte om te trou’ en hul ‘seksuele oriëntasie’ as goed te verkondig en te akkomodeer), dat die wat sulke dinge doen, die dood verdien — dié dinge nie alleen self doen nie, maar ook hulle goedkeuring skenk aan die wat dit doen. (Rom. 1:32 A53)

Oor die onderwerp van homoseksualisme self is daar al so baie geskryf die afgelope dekades, vir en teen, gelowig en ongelowig, mens weet nie later nie meer wat om alles te lees en te bestudeer nie. Sien die paar bronne wat ek hier onder aanbeveel, as studie materiaal, maar ook om mense te help wat worstel met die sonde van homoseksualisme, soos ons ook met ander sondes worstel en dit haat.

Ek wil egter as vertrekpunt, drie bronne aanbeveel, een wat reeds einde van die vorige eeu geskryf is, een in die huidige eeu, en een onlangs:

Greg L. Bahnsen, Homosexuality: A Biblical View

Kevin DeYoung, What Does the Bible Really Teach about Homosexuality?

Don Fortson and Rollin Grams, Unchanging Witness: The Consistent Christian Teaching on Homosexuality in Scripture and Tradition

Watter artikel kan ek lees as goeie inleiding en oorsig oor die Bybelse perspektief op homoseksualisme, en wat gelowiges se standpunt daaroor moet wees?

Hierdie artikel van dr. Bahnsen:

“In the Shadow of Sodom: Does the Bible Really Say What We Thought About Homosexuality?“

‘n Paar aanhalings:

“Those who condone homosexuality would rather not be seen in the harsh light of criticizing and rejecting Biblical revelation. They do not want it said that, by the standard of divine revelation, their opinion of homosexuality stands condemned by God, just as surely as homosexuality itself stands condemned in the word of God.

Therefore, they are compelled to argue that Scripture does not, after all, denounce homosexuality as so many Christians through history have thought. They argue that Christians who detract from the moral acceptability of homosexuality have actually misunderstood the Biblical witness — indeed, that the Biblical exhortations about love and forbearance actually condemn the Bible-thumpers who reproach homosexuals! The conflict, they would have us believe, is not over the proper standard of ethics at all. They suggest that we can readily accept the Bible as our moral standard and not come to the conclusion that God finds homosexuality morally abominable.[4]

This will seem surprising to the ordinary student of Scripture, to be sure. But perhaps it should not be thought of as too surprising. Notice that the Apostle Paul, in excoriating Roman civilization, pronounced divine disapprobation against not only those who practice such inappropriate behavior as homosexuality, but also against those who “consent with them” that practice it (Romans 1:32). Individuals can not only be caught in the sin of sexual perversion, they can just as much be caught in the sin of perverse thinking about this sexual perversion. Paul describes them as people who “refused to retain God in their knowledge”; and accordingly, “God gave them up to a reprobate mind” (v. 28). Suppressing the truth in unrighteousness (v. 18), they became utterly “futile in their reasoning, and their senseless heart was darkened” (v. 21).

In this paper we will find that we must humbly draw the same conclusion as did Paul himself when people take the alarming position that God’s revelation does not really condemn homosexuality.”

“Therefore, our reading of the Biblical testimony in Romans 1 would certainly not incline us in the direction of thinking that God takes a tolerant attitude toward homosexuality. We have seen that Paul there presents homosexuality, both in outward practice and inward desire, as the leading illustration of the reprobate condition of unbelieving culture. Paul reiterates the Old Testament perspective, finding the condemnation of homosexuality in the testimony of man’s creation (cf. “nature”), in the testimony of history (e.g., Sodom), and in the testimony of the moral law (“God’s ordinance”).

Paul confirms the vile character of this sexual perversion and pronounces God’s judgment of death upon it. As I put it in my book, Homosexuality: A Biblical View: “We should soberly conclude that modern society as well as the modern church are both dangerously close to divine retribution as they continue to tolerate and approve homosexuality. ‘Gay liberation’ is symptomatic of a culture abandoned by God to destruction and a church provoking the Lord with abomination.[8]”

“We see in conclusion, therefore, that Boswell’s mental gymnastics with the Old and New Testament witness have been ineffective in dimming the Biblical censure and condemnation of homosexuality. Boswell wishes to say that “the New Testament takes no demonstrable position on homosexuality,” in which case “the source of antigay feelings among Christians must be sought elsewhere.[30]”

In point of fact, however, Christians can properly adduce, and through the years have rightly appealed to, the text of the Scriptures as the moral standard which warrants strong and principled disapproval of homosexual practices and feelings. Does the Bible really say what we had previously thought it did about homosexuality? Upon re-examination and interaction with contrary thinking, we are justified in answering that indeed it does. It is one thing for those who encourage or tolerate homosexuality to take their own personal stand against Biblical teaching; it altogether another thing for them to suppress or pervert what the Biblical text actually teaches. To say that Moses and Paul condemn homosexuality and you choose to disagree with them is a precarious thing to do, of course. But at least it demonstrates greater scholarly integrity than to pretend or rationalize that you are not impugning the witness of divine revelation.”
________________________________

Bronne oor homoseksualisme, apologeties en pastoraal:

Die skrywer wat dit skriftuurlik, teologies, sosio-histories, kultureel die beste aanspreek, volgens my kennis, is dr. Robert AJ Gagnon, enige van sy artikels of boeke. Vreemd genoeg is hy VIDA, maar baie sterk teen die gay agenda, hier is sy webblad, lees maar alles onderskeidend:

http://www.robgagnon.net/

Sy standaardwerk: The Bible and Homosexual Practice: Texts and Hermeneutics

Sien hier ‘n opsomming: http://www.theologymatters.com/NovDec01.PDF

Iemand wat dit goed aanspreek vanuit gereformeerde oogpunt, is Kevin de Young, sien sy boek daaroor, asook hierdie artikels van hom, baie oor die gay saak:

https://www.crossway.org/articles/author/kevin-deyoung/

https://www.goodneighbours.org.za/shop/uncategorized/what-does-bible-teach-about-homosexualit-2/

https://www.crossway.org/books/what-does-the-bible-really-teach-about-tpb/

Die beste apologeet in SA wat gesaghebbend daaroor praat as ‘n bekeerde homoseksueel, is Andre Bekker, hy het ook ‘n bediening begin om bekeerde homoseksueles te help, New Living Ministry:

http://www.glodiebybel.co.za/andre-bekker/

Kyk na die konferensie materiaal wat Andre al aangebied het.

My eie klein beradingsmodel om mede-sondaars te help: https://proregno.files.wordpress.com/2012/03/bybelstudie-program-vir-homoseksuele-lidmate.pdf

Sien ook: https://proregno.com/2015/10/13/hulp-vir-die-homoseksuele-sondaar/

https://www.michaeljkruger.com/one-of-the-most-original-books-on-homosexuality-in-years/

https://www.thegospelcoalition.org/article/bible-same-sex-marriage-6-wrong-trajectories/

Leave a Comment

Posted in Uncategorized

Posted by: proregno | May 6, 2019

Troupreek: Alle dinge moet die HERE eer, ook ons huwelike (Rom. 11:33-36)

Troupreek:

Alle dinge moet die HERE eer, ook ons huwelike

(Nota: dit was vir my ‘n besonderse voorreg om my oudste dogter, Joanette, en haar man, Gideon Smith, die afgelope Saterdag in die huwelik te bevestig. Hier onder volg my preek by daardie geleentheid. Mag dit nie net vir hulle nie, maar ook vir al ons almal in huwelike, tans en in die toekoms, ‘n bemoediging en ‘n liefdevolle vermaning wees waaroor die huwelik werklik gaan: soli Deo gloria)

Lees: Romeine 8:31-39 en Romeine 11:25-36

Teksvers: “Want uit Hom en deur Hom en tot Hom is alle dinge. Syne is die heerlikheid tot in ewigheid. Amen.” – Romeine 11:36

Tema: Alle dinge moet die HERE eer en loof, ook ons huwelike!

Preekopname (Plaas Elandsfontein, Saterdag, 2019-05-04) kan hier geluister en afgelaai word:

Huwelikspreek: Romeine 11:36

Preek:
Geliefde bruid en bruidegom, bruilofsgaste,

Rom. 11:33-36 is lof uitroep,

‘n uitroep van verwondering en aanbidding,

van die Here se wonderbaarlike reddingsplan,

met hierdie wêreld deur al die eeue,

in en deur sy Seun, Jesus Christus.

Paulus, kan nie genoeg woorde uitspreek of vind,

om die lof van die Here te besing nie.

Die rykdom, wysheid en kennis van God,

sy ondeurgrondelike oordele en onnaspeurlike weë,

bring hom in ekstase,

daarom ook die vrae van vers 34 en 35…

Die doel van die vrae is juis sodat die mens sal uitroep:

Nee, ons kan nie uit onsself die Here se planne ken nie,

Ons kan dit nie menslik navors en bepaal nie,

en hoe Hy alles in die lewe, veral die verlossingwerk in Christus,

ten goede meewerk vir sy geliefde nie,

God se planne, moet aan ons geopenbaar word deur sy Gees en Woord.

Geen mense kan vir die Here bepaal of voorskryf,

wat Hy moet doen of nie doen nie,

hoe en wanneer sy reddingsplan moet geskied,

en met wie nie!

Die Here se reddingsplan in Jesus Christus het geskied, plaasgevind

en dit sal geskied tot die laaste dag,

in die woorde van v. 26, wat ons gelees het,

… en so sal die hele Israel gered word …

menende, al die Here se kinders, al sy uitverkorenes,

klein en groot, sal gered word,

deur die genadige barmhartige ontfermende God,

wat sy kinders liefhet.

Nie net onder die volk Israel nie,

want, dit verduidelik Paulus in Rom. 9-11,

maar ook onder elke volk, stam, taal en nasie,

dit was van die begin af sy raadsplan, reddingsplan,

om sy kinders te red onder al die volke,

soos Hy dit ook in Gen. 12 en ander plekke reeds in die OT geopenbaar het.

En daardie misterie, dat sy redding ook na ander volke gaan,

skryf Paulus later in hfst. 16: 25, 26 is die misterie,

wat NOU in Christus vervul is, en plaasvind in die NT bedeling.

Ja, Paulus is verwonderd in die Here se ondeurgrondelike weë,

en sy raadsplan om sy kinders, al sy kinders, sy kerk te red.

En daarom eindig Paulus hier in ons teks,

met daardie bekende woorde van lof uitroeping en aanbidding,

Want uit Hom,  en deur Hom en tot Hom is alle dinge. Syne is die heerlikheid tot in ewigheid. Amen.

Ja, uit Hom, uit die Vader se genade, liefde, sy ewige raadsplan…

en deur Hom, deur Christus wat sy lewe kom aflê het, en weer opgestaan het,

en, tot Hom, alles, ook die redding se doel is om sy Naam te verheerlik,

sodat sy kinders gered, geheilig, herstel word … om weer ons skeppingsdoel,

na te kom: die eer en verheerliking van God Drie-enig!

Soli Deo Gloria!

Van ewigheid tot ewigheid…

 

NOU, mag u dalk vra, wat het dit te doen,

met die huwelik, met die bruilof van twee geliefdes vandag….

met Gideon en Joanette? ….

 

En dan is die antwoord: Alles!

Ja, alles, vir hul persoonlik, vir hul huwelik, wat vandag

begin … tot die dood hul skei.

Omdat die Here voor die grondlegging van die wêreld,

hul nie net gered het in sy Seun nie,

maar ook bepaal het dat hul vandag in die huwelik vir mekaar gegee word…

Maar ook vir ons almal wat hier teenwoordig is,

as getuies, mede feesgangers van die bruilof vandag, ons lewens,

ons huwelike, ons bestaan.

Want, ek weet, en ek is dankbaar teenoor hierdie grote en wonderbaarlike God, dat hierdie twee mense voor my,

soek bo alles, die eer van God in alles wat hul doen.

En ek glo, vertrou en hoop, dat hul dit ook gaan soek in die heilige huwelik, wat God daar vir die mens gestel het,

tussen man en vrou, en as Hy wil, vir hul nageslag,

tot verheerliking van sy grote Naam.

……

Die krisis van ons tye, ja wêreldwyd, maar ook in ons eie land,

onder ons eie mense, ons eie volk, ook binne die kerke,

is juis hierdie krisis, hierdie lewenskrisis, dat ons vergeet het,

dat die doel van ons ganse bestaan,

waarvoor ons geskape is, waarvoor ons gered word,

ons verhoudings, werk, huwelike, waarom ons nog grond het,

kos en klere, is die eer en verheerliking van God.

En, as Paulus hierdie lofwoorde uitroep van die Here se reddingsplan,

dan doen hy dit nadat hy in hoofstukke 1-11, hier waar hy nou is,

juis geleer het, hoe ook die Here se kinders as sy bruid,

saam alle mense in Adam,

afvallig geword het, in sonde geval het, met die sondeval,

daar in die tuin van Eden,

en die gevolg is dat daar ’n skeiding, egskeiding gekom het,

tussen God en ons.

Dink maar aan die eerste bruidspaar, Adam en Eva, in tuin van Eden

wat gesondig het, huwelik verbreek het, die eer van God vergeet het,

en hul eie begeertes en wil, bo God se wil geplaas het.

En die gevolge is die sonde wat in die wêreld gekom het,

wat God nie eer nie, wat ons verhoudings vernietig,

wat huwelike en gesinne verbrokkel,

waar liefde en ontferming moet wees,

is daar ongelukkig haat en bitterheid…

En Paulus draai nie doekies om nie,

hy skryf daarvan in Rom.1-3, in hfst. 1,

21 omdat hulle, alhoewel hulle God geken het, Hom nie as God verheerlik of gedank het nie; maar hulle het dwaas geword in hul oorlegginge, en hul onverstandige hart is verduister. …
24Daarom het God hulle ook in die begeerlikhede van hulle harte oorgegee aan onreinheid, om hulle liggame onder mekaar te onteer
25hulle wat die waarheid van God verruil het vir die leuen en die skepsel vereer en gedien het bo die Skepper wat geprys moet word tot in ewigheid. Amen.
26Daarom het God hulle oorgegee aan skandelike hartstogte, want hulle vroue het die natuurlike verkeer verander in dié wat teen die natuur is;
27en net so het ook die manne die natuurlike verkeer met die vrou laat vaar en in hulle wellus teenoor mekaar ontbrand: manne het met manne skandelikheid bedrywe en in hulleself die noodwendige vergelding van hulle dwaling ontvang.
28En omdat hulle dit nie die moeite werd geag het om God in erkentenis te hou nie, het God hulle oorgegee aan ‘n slegte gesindheid, om te doen wat nie betaam nie:
29hulle is vervul met allerhande ongeregtigheid, hoerery, boosheid, hebsug, ondeug; vol nydigheid, moord, twis, bedrog, kwaadaardigheid;
30nuusdraers, kwaadsprekers, haters van God, geweldenaars, trotsaards, grootpraters, uitvinders van slegte dinge, ongehoorsaam aan die ouers;
31onverstandig, ontrou, sonder natuurlike liefde, onversoenlik, onbarmhartig,
32mense wat al ken hulle die verordening van God goed, dat die wat sulke dinge doen, die dood verdien dié dinge nie alleen self doen nie, maar ook hulle goedkeuring skenk aan die wat dit doen.

Ja, omdat God nie ge-eer word nie, sy wil nie sentraal staan nie,

daarom die verbrokkeling van die lewe, huwelike, gesinne..

En ons het almal gesondig, afgewyk, verlore gegaan,

soos Rom. 3:9-20 dit saamvat, ons was in onsself

doemwaardig voor God, soek nie sy eer, maar ons eie eer,

en daarom het die Here se oordeel oor die mens gekom.

 

MAAR, geliefde bruidspaar, bruilofgangers…

dank God vir sy genade, in die woorde van ons Teks:

dank God vir sy rykdom, wysheid en kennis,

dank God vir sy onnaspeurlike weë,

WANT, ons hoor in Rom. hfst. 3 tot 8,

van die redding en verlossing van sonde, van die ewige oordeel en dood,

deur Jesus Christus, die Volmaakte Bruidegom, die Tweede Adam.

wat gekom het, om sy Bruid, sy kinders, wat in sonde geval het,

te kom red en heilig, volkome voor die Vader te kom maak,

nie ogv van ons werke nie, maar sy werk alleen,

sy Geregtigheid, sy Seun wat volkome sy wil vir ons kom vervul het

Hoor hoe treffend stel Paulus dit deur die Gees, Rom. 5:6-8 .

6 Want toe ons nog swak was, het Christus op die regte tyd vir die goddelose gesterwe. 7 Want nouliks sal iemand vir ‘n regverdige sterwe vir ‘n goeie mens sal iemand miskien nog die moed hê om te sterwe 8 maar God bewys sy liefde tot ons daarin dat Christus vir ons gesterf het toe ons nog sondaars was. – Rom. 5:6-8 

En, wat ons gelees het daar in Rom. 8: 31Wat sal ons dan van hierdie dinge sê? As God vír ons is, wie kan teen ons wees? 32Hy wat selfs sy eie Seun nie gespaar het nie, maar Hom vir ons almal oorgegee het, hoe sal Hy nie saam met Hom ons ook alles genadiglik skenk nie? 

Ja, ons goeie Vader, het sy Seun nie gespaar nie,

maar vir ons oorgegee, om vir ons sondes te betaal,

vir ons sonde dat ons dink die lewe gaan oor my en my begeertes,

die huwelik bloot vir my doelwitte, en begeertes.

Hy het juis vir die sonde kom sterwe

van dat ek nie my goeie hemelse Vader in alles,

ook die huwelik, gesin, werk, alles wil eer volgens sy wil nie.

En Hy gee alles wat nodig is, in Christus,

deur sy Gees en Woord,

sodat ek tot eer van sy Naam kan lewe,

in alle tye en omstandighede….

 

Gideon en Joanette,

Hy het alles vir julle genadiglik geskenk,

Gideon, vir jou as kind van God, man van God….

Joanette, vir jou as kind van God, as vrou van God …

om hom in julle hele lewe en toekoms te verheerlik.

Daarvoor is julle geskape, daarvoor is julle gered,

WANT, uit Hom, en deur Hom, en tot Hom is alle dinge,

ook vir julle lewe,

maar ook vir elkeen van ons wat vandag sy stem hoor.

Gideon en Joanette, julle weet dit, en het dit gehoor,

van julle ouers, medegelowiges, in die kerk,

dat ons huwelike op aarde, is ‘n beeld, prent, getuienis,

al is dit nog nie of altyd volmaak in hierdie lewe nie,

van die huwelik tussen Christus, as die Bruidegom,

met sy Bruid, die kerk, die gelowiges deur alle eeue.

Ons huwelike moet getuig van die ewige trou van die Here,

om elkeen van sy kinders te red en te bewaar tot in ewigheid,

In die huweliksformulier gaan ons netnou meer daarvan hoor,

ogv wat Paulus leer in Ef. 5:22-33,

dat die huwelik ‘n groot verborgenheid is,

met die oog op Christus en sy gemeente.

EN, as jul daaraan vashou, om God te verheerlik,

om hierdie beeld, prent te versier, dan sal dit met julle goed gaan,

in tye van voorspoed, reën, vrugbare jare, gesondheid, rykdom …

maar dan ook in tye van teëspoed, droogte, onvrugbare jare, siekte en armoede, soos dit alles die Here behaag, sy eer.

Dan, is dit juis wat die Here ons vashou,

dat ons kan weet en glo, niks sal ons van sy liefde in Christus ooit skei nie,

en daarom skei ons as geliefdes nooit van mekaar nie,

daarom kan ons deur die geloof, kinders kry … baie kinders kry …

ook in en midde hierdie tye wat ons vandag lewe.

 

Ons het hierdie belofte en troos dat die Here alles genadiglik skenk,

wat nodig is vir ons redding, en Godsverheerlikende huwelike en gesinne,

om oorwinningslewens in alles te lei,

ons het dit daar gelees in Rom. 8, spesifiek vanaf vers 34 en verder,

Kom ons luister weer:

37 Maar in al hierdie dinge is ons meer as oorwinnaars deur Hom wat ons liefgehad het. 38Want ek is versekerd dat geen dood of lewe of engele of owerhede of magte of teenwoordige of toekomende dinge 39of hoogte of diepte of enige ander skepsel ons sal kan skei van die liefde van God wat daar in Christus Jesus, onse Here, is nie.

Daarom, ja daarom, kom ons roep en jubel dit almal uit,

vandag met hierdie bruilof, saam met Gideon en Joanette,

ook die res van ons lewens, ook môre oggend as ons na sy huis toe gaan,

in dankbaarheid vir die Here se ewige liefde in Christus vir ons,

Want uit Hom en deur Hom en tot Hom is alle dinge. Syne is die heerlikheid tot in ewigheid.

Amen.

1 Comment

Posted in Uncategorized

Posted by: proregno | April 15, 2019

Preek: Ps. 117 Alle volke, ook die Afrikanervolk word opgeroep om die HERE te loof en te prys! ( (6 April 1652 – 6 April 2019)

Preek: Ps. 117 Alle volke, ook die Afrikanervolk word opgeroep om die HERE te loof en te prys!

jan-van-riebeeck-painting-900x315

 (6 April 1652 – 6 April 2019)

Lees: Ps. 117 en Matteus 28:16-20

Teksverse: “Loof die HERE, alle nasies! Prys Hom, alle volke! Want sy goedertierenheid is geweldig oor ons, en die trou van die HERE is tot in ewigheid. Halleluja!” – Ps. 117:1,2

Tema: Alle volke, ook die Afrikanervolk, word opgeroep om die HERE te loof en te prys!

Preekopname (GK Carletonville, 2019-04-07. nota: let wel, die opname en die teks hier onder stem nie heeltemal ooreen nie. Klankopname nie te goed nie, verskoning daarvoor):

Aflaai: Psalm 117 (regs kliek en ‘save [link] as’; of kliek op 3 kolletjies om af te laai)

Geliefdes in ons Here Jesus Christus,

Gister was dit 6 April,

’n datum wat deur meeste Afrikaners, ook Christen Afrikaners al vergeet is.

Op hierdie dag, 367 jaar gelede, in 1652,

het Jan van Riebeeck hier aan die suidpunt van Afrika aangekom,

om ’n nederlandse verversingstasie te vestig,

vir die skepe wat tussen ooste en weste gevaar het, om handel te dryf.

Daar het ’n nedersetting begin, later het ander mense ook bygekom,

die Franse, Duitsers, Engelse, ens.

Sodat baie jare later, uit hierdie verskillende volke,

die Afrikanervolk gebore sou word.

Wat die Afrikaner so uniek maak, is dat ons as ’n Christelike

volk as’t ware gebore is.

Maar, laat ons dadelik ’n misverstand uit die weg ruim wat met

Christelike volk bedoel word … en nie bedoel word nie:

‘n ‘Christelike volk’ of ‘Christelike land’ of ‘Christelike staat’ moet verstaan word as dat die Bybel die basiese lewens- en wêreldbeskouing, die basiese ‘instellings’ (gesin, gemeente, gemeenskap, ens.) beïnvloed en bepaal.  Die werklikheid en bestaan van God Drie-enig word erken, Sy Woord, veral die Tien Gebooie as norm vir reg en verkeerd, word erken, en Christus word as enigste Verlosser en Koning bely van die mens.

Ja, taal, kultuur, gewoontes, geskiedenis, alles word deur Bybel bepaal, of poog om daardeur bepaal word, hoe goed dit reggekry word of nie.

Die term beskryf nie  God se werk van uitverkiesing, wedergeboorte, ens. nie,  maar die mens se antwoord op sy Openbaring, ook in volksverband, hoe gebroke en sondig laasgenoemde ook nog altyd was en sal wees tot die laaste dag hier op aarde.

Nog nooit het ek dit verstaan (en ek vermoed ook nie my calvinistiese gereformeerde voorvaders soos o.a. Calvyn, Knox, Kuyper, Bavinck, Totius, ens.) dat terme soos ” ‘n Christelike volk, land, staat” sou beteken dat elke Afrikaner/burger kop-vir-kop ‘n Christen sou wees nie.  Inteendeel.  Die Evangelie, die Woord sny deur alle terreine van lewe en denke, deur gesinne, deur gemeentes, deur volke, wie vir en teen Hom is (Ps.2; Matt.10:34-36; 1 Kor.5:11; Matt.25:32; Op.21:24).

Net so min as wat die term ‘Christelike kerk’ beteken elke lidmaat van die sigbare plaaslike kerk is ‘n gelowige (sien NGB art.27-29, veral die eerste 2 sinne van art. 29), net so min beteken die term ‘Christelike volk’ elke volksgenoot is ‘n gelowige oftewel Christen.   Wanneer ‘n volk (‘geel, bruin, swart, wit, pienk of pers’) oor die algemeen (nie elkeen kop-vir-kop nie) die Christelike geloof aanneem, wanneer so ‘n volk se instellings, hetsy gesinne, kerke, tradisies, kultuur, taal, gewoontes, politiek, maatskappy, ens., hoofsaaklik (nie alleenlik) deur die Bybel beïnvloed word, dan kan dit beskou word as ‘n ‘Christelike volk’.

En so was, ja was dit met die Afrikaner, ten minste tot dalk die 1970/80’s van die vorige eeu, nou het daar baie deformasie en verval ingetree.

Maar, die feit is, in die gebed van Jan van Riebeeck in 1652, vind ons wat ons behoort te wees. Hy het onder andere gebid:

“Ons is hier om die wet te handhaaf en om, as dit moontlik is, onder hierdie wilde en onbeskaafde mense u ware gereformeerde Christelike leer voort te plant en bekend te maak tot lof van u heilige Naam en tot voordeel van die wat oor ons regeer. Hiertoe is ons sonder u genadige hulp allermins in staat.”

En in 1654, 2 jaar later,

“… , 6 April, tot God’s eer met danksegging te vier, en dit vir altyd as ’n dank- en biddag in te stel, sodat ons nakomelinge nooit die weldade wat God aan ons bewys het, vergeet nie, maar dit altyd in gedagte mag hou.”

Hoeveel van ons gelowige Afrikaners onthou nog hierdie gelofte, belofte, waar ons vandaan kom?

Ja, terwyl SA geestelik en baiemaal fisies brand,

vra ons opnuut die groot vraag sekerlik:

Wat is ons roeping hier aan die suidpunt van Afrika?

As iemand nou vir u vra wat is die sin van die lewe,

waaroor gaan alles?

wat moet ons as mense doen?

Wel, ons antwoord sal seker wees, of ek hoop dit sal wees:

Die doel van die mens is om God in alles te eer en te verheerlik.

Ek moet hom eer in my persoonlike lewe

In my gesinslewe

In my gemeentelewe

En, ja orals waar ek leef en beweeg

Maar, is dit al geliefdes ?

Glo ons nog dat ons Hom moet verheerlik in ons volkslewe ook?

Dat ons hele land met al sy volke en mense God moet verheerlik in al hul doen en late?

Nou, dit is presies die boodskap wat ons lees in Ps.117:1!

Waartoe die Here ons vandag, en elke dag, vir altyd toeroep:

Psalm 117:1  Loof die HERE, alle nasies! Prys Hom, alle volke!

Ja, nie net die mens as individu, gesin en gemeente nie,

maar alle nasies en alle volke word opgeroep om God te loof en te prys.

Dit is allesomvattend, alles word deur die Here gevra, nie net sekere dele van my lewe nie.

En wat beteken dit om God te loof en te prys?

Dit beteken o.a.

  1. Te erken Hy is die enigste ware God
  2. Dat Hy ons Skepper is
  3. Dat sy Woord en wet die waarheid is

En ek kan Hom nie eer as ek leef soos ek wil nie,

Ek moet volgens sy gebooie lewe vir so groot verlossing in Christus,,

in dankbaarheid,

Dit is die geloof waarmee ons voorvaders hier aangekom het,

waarmee die Voortrekkers die binneland in is.

Die mens is geskape om God in alles te verheerlik

In al sy denke, al sy dade, op elke lewensterrein moet ek vra na die wil en eer van God.

Die twee grootste vrae wat die gelowige vra, heeltyd moet aanhou vra,

en waarmee ons moet worstel, saam ons gesinne, gemeentes,

volksgenote, is:

  1. Hoe word ek gered, hoe staan ek regverdig voor God?, en dan:
  2. Hoe word God ge-eer?

Daardie 2 vrae bevat ons roeping en taak hier op aarde.

Dit was die wese van die Reformasie van die 1500 en 1600’s,

waaruit ons volk ook gebore is.

Ook vir ons volksbestaan wat vandag so verbrokkel het, verval het,

moet ons weer hierdie vrae herontdek.

Ps.117 wys daarop dat alle volke en alle nasies is geskape en daar gestel om God te eer.

Dit is die eis of oproep, of hul dit wil erken of nie, of almal gaan luister of nie.

En let daarop nasies = goyim, d.w.s. nie net Israel nie, maar elke volk op aarde word geroep om God te dien.

Nie net wittes nie, nie net swartes, of geles nie, almal!

Toe sing hulle ‘n nuwe lied en sê: U is waardig om die boek te neem en sy seëls oop te maak, want U is geslag en het ons vir God met u bloed gekoop uit elke stam en taal en volk en nasie, en het ons konings en priesters vir onse God gemaak, en ons sal as konings op die aarde heers. – Op. 5:9,10

Nou weet ons dat die mens afgedwaal het van hierdie roeping

Gen 3 met die sondeval, en al die gevolge daarna …

In Gen.10 lees ons van die mens se pogings om ‘n ryk te bou los van God, mense pogings om homself te verlos, sy eie wet daar te stel.

Ps.2 vertel vir ons die geskiedenis: Waarom woel die nasies en bedink die volke nietige dinge?  2 Die konings van die aarde staan gereed, en die vorste hou saam raad teen die HERE en teen sy Gesalfde en sê:  3 Laat ons hulle bande stukkend ruk en hulle toue van ons afwerp!

Dit is die mense se poging regdeur die geskiedenis.

Vandag nog – deur ‘n nuwe wêreldorde los van God te probeer skep,

ook in die nuwe goddelose SA.

Die valse kerk en die valse staat probeer God op aarde wees, mens wat hulself probeer red, sy eie geregtigheid daarstel, in die plek van God se geregtigheid in Christus.

En die slegte vrugte daarvan word ook in ons land gesien:

  1. oor die miljoen aborsie-moorde vanaf 1996
  2. 20 000 moorde per jaar
  3. Verkragtings, diefstal
  4. Onreg, magmisbruik, wanbesteding

En, onthou, dit is nie net swartmense nie, maar ook witmense wat deel in hierdie statistiek.

Ook ons eie mense wat heidene word in die nuwe SA, self-geregverdig.

Ook mense met wit vanne maak die koerante vir verkeerde redes,

mense met afrikaanse vanne, afstammelinge van die volksplanting

Kyk maar na tv programme, tydskrifte, media, ens…

Die volke oor die algemeen,

maar ook ons volk dien nie meer die Here volgens sy Woord nie.

Ook ons volk het afgedwaal, toe dit te goed begin gaan het in die 2de helfte van die 20ste eeu.

Ook mense van ons volk aanbid gode, ontheilig die sabbat, moor en steel en lieg,

Dit lyk of daar geen hoop is nie …

Maar DANK God, dat Hy ook redding en uitkoms gee, v.2

Dit sien ons in die tweede plek:

Die volke moet die Here juis loof,

“Want sy goedertierenheid is geweldig oor ons, en die trou van die HERE is tot in ewigheid. Halleluja!”

Die Here is ook genadig en goed, en sy trou bly in ewigheid.

Hy het sy kinders onder elke volk wat Hy wil en sal red.

Dit was dan ook van die begin af God se reddingsplan met die wêreld

In Gen.12:3 lees ons van die belofte aan Abraham:

In jou sal al die nasies/geslagte/volke (ethnos) gered word.

Dit was ook die doel van Jesus se koms:

Luke 2:29-32   29 Nou laat U, Here, u dienskneg gaan in vrede volgens u woord,  30 omdat my oë u heil gesien het,  31 wat U berei het voor die oë van al die volke —  32 ‘n lig tot verligting van die nasies en tot heerlikheid van u volk Israel.

En daarom, as Christus opgestaan het en opvaar, die groot Opdrag:

Matthew 28:18-20  18 En Jesus het nader gekom en met hulle gespreek en gesê: Aan My is gegee alle mag in die hemel en op aarde.  19 Gaan dan heen, maak dissipels van al die nasies, en doop hulle in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees; en leer hulle om alles te onderhou wat Ek julle beveel het.  20 En kyk, Ek is met julle al die dae tot aan die voleinding van die wêreld. Amen.

En dit was onderliggend aan die gebed van Jan van Riebeeck in 1652, waarmee hy hier aan die suidpunt van Afrika aangekom het.

Om die evangelie hier onder die volke te bring,

om die Christelike beskawing hier te vestig onder alle volke.

Dit was sy gebed op 6 April 1652 waaruit ons volk gebore is:

Om die Here te loof en te prys onder al die volke

Die gelofte by Bloedrivier het dit bevestig: 1838,

om sy kerk in stand te hou, onder alle volke.

Om God te eer as ‘n volk, sy kerk te bou in Afrika.

Deur baie sending en evangelisasie is hierdie boodskap deur die eeue verkondig.

Sommige het dit aangeneem, baie verwerp dit, vandag nog.

Maar sien ons dit vandag nog as ons roeping, geliefdes ?

Of bestaan ek nou maar net vir my aftrede, om dood te gaan, alles is verby?

Dink ek nog aan die nageslag ?

Dat die erwe van ons vaders vir ons kinders erwe bly,

met die groot doel: die verheerlik van God se Naam in Christus?

Ja, ons land is van ons weggeneem …. maar agter dit sit die tugtende hand van God.

Ons het afgedwaal van sy gebooie

Ons lewe in afvalligheid.

Die belydenis van geloof,

huweliksbeloftes,

doopbeloftes word vertrap … in die kerke, deur ‘ons mense’!

Omdat Afrikaner sy roeping vergeet het,

die Evangelie vergeet het, daarom het ons ons vryheid verloor.

Die antwoord is eenvoudig: terug na v.2!

Verootmoediging voor God, dat Christus ons sal red en bevry,

bo alles van die sonde, wereld en die Satan se aanslae

Opnuut moet ek vra wat my doel en roeping is in die lewe.

My lewe toewy aan God in Christus … persoonlike bekering

My gesin toewy aan die Here … gesinsreformasie (vader, moeder, kinders)

“Die geskiedenis bewys dat as die huisgesin gesond is, beide kerk en staat bloei. Die huisgesin is die bron van die menslike samelewing. Gee ons dus Gereformeerde huisgesinne, en die Gereformeerde Kerk sal bloei. Anders gaan ons gewis ‘n donker toekoms tegemoet.” – Totius

My gemeente, bydraes, kerkbewoning, omgee vir mekaar!

Maar dan ook, ons kinders moet nie net die geskiedenis vd Bybel geleer word nie,

Maar ook van ons land se geskiedenis en veral ons volk se geskiedenis,

die goeie en slegte dinge, sodat ons opnuut nie ons heil by mense en volke sal soek nie, maar by die Here van Ps. 117.

Terug na ons roeping volgens Ps.117:1,2

Dit is die enigste weg

Om nie net as individue nie, maar ook as ‘n volk weer ons roeping te volbring.

Mag die Here ons help om sy Koninkryk, sy eer, sy Seun in alles in ons lewens te soek, wat ookal die toekoms inhou vir ons gesinne, gemeentes, volkere en land.

Mag die woorde van prof. HG Stoker, ook waar word in ons tye (beklemtonings bygevoeg):

“Nieteenstaande hierdie agteruitgang glo ek nog dat daar ‘n kern van ons volk is wat aan sy verlede ten volle trou bly en in die regte rigting voortbou.  Ek glo nog dat daar ‘n tyd sal kom waarin God ons volk sal wakker skud tot ‘n stryd wat die so nodige antitese sal skep en die toegedekte antitese, die dubbelslagtige en dubbelhartige karakter van die sinkretisme, sal ontbloot en daardeur vernietig – ‘n stryd wat noodwendig op kerklike en godsdienstige terrein sal moet begin omdat die Calvinisme die geestelike wortel van ons volksbestaan is.  Ek glo dit omdat die taak wat God aan ons volk hier in Suid-Afrika en ten bate van die hele Afrika gestel het, nog lank nie afgehandel is nie, ‘n taak waarin die stryd tussen Oos en Wes ‘n sentrale rol gaan speel. Dat God ons volk roep, blyk duidelik uit die roeping van ons volk in die huidige wêreldverwarring.”

Amen.

___________________________________

Sien ook die volgende artikels oor Stigtingsdag, oftewel Jan van Riebeeckdag:

Stigtingsdag

Jan van Riebeeck kom aan in die Kaap

Gereformeerde volksplanting

1 Comment

Posted in 6 April, Bybelverklaring, jan van riebeeckdag, prediking, preke, preke slc, Skrifverklaring, stigtingsdag, Uncategorized, Woordverkondiging

Posted by: proregno | April 4, 2019

Troospreek: Christus troos ons met sy besoek, sodat ons mekaar sal besoek met die troos van die Evangelie (Joh. 1:14)

Troospreek: Christus troos ons met sy besoek, sodat ons mekaar sal besoek met die troos van die Evangelie (Joh. 1:14)

(‘n Preek opgedra aan my vader en familie, met die afsterwe van my moeder op 27 Maart 2019, asook ‘n geliefde lidmaat van my gemeente, Fred Carr, wat oorlede is op 30 Maart 2019).

Lees: Johannes 1:1-18

Teksverse: “En die Woord het vlees geword en het onder ons gewoon—en ons het sy heerlikheid aanskou, ‘n heerlikheid soos van die Eniggeborene wat van die Vader kom—vol van genade en waarheid.” – Joh. 1:14

Tema: Christus troos ons met sy besoek, sodat ons mekaar sal besoek met die troos van die Evangelie.

Preekopname (GK Carletonville, 2019-03-31. nota: die opname is meer volledig as die teks hier onder):

Aflaai: Johannes 1:14 (regs kliek en ‘save [link] as’; of kliek op 3 kolletjies om af te laai)

Geliefdes in ons Here Jesus Christus,

In hierdie woorde van Joh. 1:14, hierdie een vers,

vind ons die goeie nuus,

die evangelie van God in Jesus Christus,

vir ons as verlore sondaarmense.

Dit is ons groot troos, ons enigste troos, in lewe en in sterwe …

Dit wat ons hierdie week baie intens belewe het:

– my moeder, ons ouma wat gesterf het, afgelope Woensdag.

– Fred, wat gesterf het, gister.

Ja, net in daardie paar woorde va Joh. 1:14:

en die Woord het vlees geword, en onder ons kom woon …

word ons lewens, ons ganse bestaan bepaal.

Sodat ons altyd, of dit nou in swaarkry tye of goeie tye is,

ons nooit hopeloos of verlore sal wees nie,

WANT DIE WOORD, HET VLEES GEWORD, EN ONDER ONS KOM

WOON.

Kom ons luister na hierdie troos opnuut vanoggend,

elkeen met ons vrae, kruisdra, worstelinge, hartseer….

 

1 Eerstens, wie het onder ons kom woon?

Die antwoord is die Woord, die Seun van God, God self,

ons het dit daar gelees in daar die eerste 2 verse (lees) …

En Hy wat ons ons kom woon het, is ons Skepper, vers 3 … (lees)

Die Seun van God, was van ewigheid tot ewigheid by die Vader,

dit hoor ons ook daar in vers 18 (lees) …

Die nuwe Direkte Vertaling het dit as volg: “… die enigste Seun, self God,

wat teen die bors van die Vader is, Hy het Hom bekend gemaak.”

 

God self kom besoek ons, geliefdes!

Besef ek en u dit nog?

Is daar ‘n belangriker besoek ooit wat ons kon ontvang het?

As dat God vlees geword het, mens geword het in Christus,

en ons kom besoek het?

 

2 Tweedens, vers 14 sê Hy het onder ons kom woon.

Die woord beteken letterlik: om te tabernakel.

Die Here het kom tent opslaan in ons midde.

Onder ons, u en ek!

Want, Hy is ‘n God wat besoek doen!

En hoekom kom besoek Hy ons?

Dit het verse 5-11 vir ons geopenbaar:

weens die duisternis wat in die wêreld gekom het,

deur die sonde, die sondeval van Adam en Eva,

maar dan ook die sonde wat deur die nageslag gevolg het.

My …. ons sonde!

En die sonde is die oorteding van God se gebooie,

en die dood is die ergste gevolg daarop,

Nee, eintlik die tweede ergste, want deur die sonde volg ook die tweede dood,

dat ons as mense verlore gegaan het in die hel, weens die sonde.

En nou kom ons Here in Christus,

en kom woon midde sondaarsmense,

Hy kom besoek ons, Hy soek ons op,

om ons red van die sonde en dood,

en onder ons te kom woon!

Ons sien dit regdeur die Heilige Skrif:

i. Na die sondeval, Gen. 3, probeer die mens wegvlug van God

se teenwoordigheid, dat Hy nie onder hul woon nie.

Maar God roep hulle terug, Hy soek hulle op,

en skenk redding, die moederbelofte van Ge. 3:15,

dat Christus sal kom, die Saad, sal onder ons kom woon,

om ons te kom red van sonde, dood, die hel.

ii. Die Here se volk wat vasgevang was in Egipte

en dan gaan besoek Hy hulle, om hul te red,

uit die slawehuis van die sonde …

iii. As sy volk in die woestyn is,

dan bewaar Hy hulle, en beveel dat ‘n tabernakel opgerig word,

sodat Hy onder hul kan woon…

iv. En dan as die volk later in Kanaan woon,

maar afvallig raak en verdruk word,

weggevoer word in ballingskap,

dan kom die Here weer, besoek hulle, kom red hulle

Hy red sy volk keer op keer.

 

En al hierdie besoeke, regdeur die OT,

was ‘n skadu en heenwysing na die volmaakte besoek

wat sou kom, in Jesus Christus, om ons te red, te heilig

Sodat Hy nou deur sy Gees en Woord onder ons woon,

maar eendag volkome dit na gees en liggaam vir ons doen,

met die wederkoms, met die opstanding uit die dood.

 

Daarom die oproep van vers 12,

as ons werklik getroos wil wees, midde die aanslae,

midde die hartseer wat ons nou beleef oor geliefdes,

die afgelope week wat gesterwe het.

Dan moet ons luister na die woorde daar in verse 12, 13.

Ook as ons hierdie en/of volgende week by oop grafte gaan staan:

(lees vers 12, 13).

 

3) En wat behels, derdens, God se besoek dan aan ons, om by ons te kom woon?

Ons het dit gelees daar in vers 16 (lees)

Genade en waarheid, waarheid en genade!

Hoor u dit geliefdes,

Christus se besoek en woon onder ons behels beide!

Die waarheid van God se Woord, sy wil vir ons,

maar ook genade, dat daar vergifnis is,

vir hulle wat hul sonde bely, aflê en daarteen stry!

Dit beteken ook,

dat soos Jesus ons kom besoek het, onder ons woon.

Ons ook so mekaar sal besoek, en sal dien.

 

Die gedagte van besoek en woon,

het te doen met omgee vir mekaar,

verbond, gemeenskap, liefde, saamwees, intiem, ken…

Ek gee om vir jou lewe, en jou geluk hier op aarde,

maar bo alles vir jou ewige geluksaligheid.

Waar staan jy met die Here,

waar staan jy met Christus?

Dit is die groot vraag en troos van ons hele lewe!

Ook en veral by die oop graf…

Die Seun het vlees geword, onder ons kom woon,

sodat ons vir ewig kan lewe, in die woorde van Joh. 17:3,

“En dit is die ewige lewe, dat hulle U ken, die enige waaragtige God, en Jesus Christus wat U gestuur het.”

Ons as mense kan alles doen om die lewe hier bietjie beter te maak,

te help met medies, kos, klere, ens.,

maar geliefdes, ek het dit nou opnuut beleef, hoe nietig ons as mense is,

met al ons mediese vooruitgang, kan ons nie die dood keer nie.

Daarom het ons die Here so nodig, om ons fisies en geestelik te red!

sodat ons ewig by Hom, van nou en vir altyd sal lewe.

Op. 21 roep dit uit aan die einde, mag dit waar wees van ons lewens:

3 En ek het ‘n groot stem uit die hemel hoor sê: Kyk, die tabernakel van God is by die mense, en Hy sal by hulle woon, en hulle sal sy volk wees; en God self sal by hulle wees as hulle God. 4 En God sal al die trane van hulle oë afvee, en daar sal geen dood meer wees nie; ook droefheid en geween en moeite sal daar nie meer wees nie, want die eerste dinge het verbygegaan. 5 En Hy wat op die troon sit, het gesê: Kyk, Ek maak alles nuut.

Daarom, elke dag, elke Bybellees, huisgodsdiens, elke preek en erediens,

besef opnuut dit kan die laaste wees, die lewe gaan so gou verby.

Maak seker, dat u, en u gesin, almal opnuut besef wat Joh. 1:14 beteken,

goeie nuus vir elkeen wat glo, maar die ewige dood wat in ongeloof sterwe:

En die Woord het vlees geword en het onder ons gewoon—en ons het sy heerlikheid aanskou, ‘n heerlikheid soos van die Eniggeborene wat van die Vader kom—vol van genade en waarheid. 

Amen.

Leave a Comment

Posted in begrafnis, begrafnispreke, Bybelverklaring, prediking, preke, preke slc, Woordverkondiging

Posted by: proregno | March 21, 2019

Die Kenmerke van die Valse Kerk – NGB artikel 20

Die Kenmerke van die Valse Kerk – NGB artikel 29

Met erkenning aan die bron, RFPA, plaas ek hierdie artikel oor die kenmerke van die valse kerk:

The Marks of the False Church part 1

This article was written by Rev. David J. Engelsma and published in the March 1, 1982 issue of the Standard Bearer.

“. . .As for the false Church, she ascribes more power and authority to herself and her ordinances than to the Word of God, and will not submit herself to the yoke of Christ. Neither does she administer the sacraments as appointed by Christ in His Word, but adds to and takes from them, as she thinks proper; she relieth more upon men than upon Christ; and persecutes those, who live holily according to the Word of God, and rebuke her for her errors, covetousness, and idolatry. These two Churches are easily known and distinguished from each other.”—Belgic Confession, Article 29

The “problem” of the article of our Confession of Faith quoted above is its absolute distinction between the true church and the false church. It does not speak of purer and less pure churches, of manifestations of Jesus’ body that vary in degree of faithfulness and doctrinal purity; but of “two Churches,” the true and the false.

Applied to the present situation of many, separated churches (denominations), the article might seem to teach that one particular institute is the only true church, while all the others are the false church. Such an interpretation of the article has been given by certain Reformed in the Netherlands; and, now and again, voices have been heard in the Protestant Reformed Churches expressing this position.

It is helpful for understanding the Confession’s teaching concerning the false church to have clearly in mind the reference of “true Church-false Church.” By the true church is not meant the invisible body of Jesus Christ. If this were the reference, the article would be distinguishing between the one, invisible, true church of Christ and the one, invisible, false church of the devil. Some have tried to escape the difficulty of the article’s “true Church-false Church” distinction by resorting to this explanation. That this is not meant is plain from the Confession’s admission that the true church has hypocrites mixed in with the good, which cannot be said of the invisible church of Christ. Also, the article makes plain that it refers to a church that has marks which we can see: preaching, sacraments, and discipline—a visible church, therefore.

Neither is this article primarily concerned with our duty to distinguish between believers and unbelievers. It is the case that true members of the church have a certain mark that sooner or later also distinguishes them from hypocrites, namely, a living faith. It is not, however, the point of this article to speak of the distinction between true and false members of the church, i.e., believers and unbelievers (“we speak not here of hypocrites, who are mixed in the Church with the good. . .”).

The article refers to the true institute of the church and the false institute of the church. The purpose of this article is the practical one of calling believers to membership in a true congregation and denomination and warning believers against membership in a false congregation and denomination. In order that believers may discern the true and the false, the marks of both are set forth. That this is, in fact, the subject is evident, first, from the mention of “the body and communion of the true Church”; second, from the fact that it is the institute that preaches, administers sacraments, and exercises discipline; and, third, from the fact that it is the institute that always has hypocrites mixed in with the good.

In any discussion of the false church, it is important to note the clear teaching of our Confession that the true church is never pure in the sense that all members are true believers. In the New Testament church, as among the Old Testament congregation, “they are not all Israel, which are of Israel” (Romans 9:6). It is also important to remember that the living members of the true church are not perfectly, or even nearly perfectly, holy. On the contrary, there “remain in them great infirmities.” (Cf. also the Heidelberg Catechism, Q. 114) This is important to keep in mind because there always are sects which wickedly break with the true church, as though she were the false church, because they see hypocrites in the church and because they do not find the lives of the members of the church as holy as they would like them to be.

Calvin warns against this: “Thinking there is no church where there is not complete purity and integrity of conduct, they, through hatred of wickedness, withdraw from a genuine church, while they think they are shunning the company of the ungodly” (Institutes, IV, I, 13). No one may despise, or leave, the church because wicked men appear in it; nor may anyone reject a church as false church because the members, including the officebearers, are sinful men. Calvin is correct when he analyzes this separatistic spirit and action as “excessive moroseness (which) is more the result of pride and a false idea of sanctity, than genuine sanctity itself, and true zeal for it. Accordingly, those who are the most forward, and, as it were, leaders in producing revolt from the Church, have, for the most part, no other motive than to display their own superiority by despising all other men” (Institutes, IV, I, 16).

The false church is an assembly that has the name and appearance of the church of Jesus Christ, but which has so apostatized from the word of God, or corrupted it, that Christ is not present in her preaching, sacraments, and discipline as head and Savior, so that his Spirit does not work faith, or give salvation, through these activities of the church. There may be children of God scattered among false churches, but this is in spite of the work of these churches; and these children of God must leave.

Mohammedanism is not a false church, but a pagan religion. The Jehovah’s Witnesses, Mormons, and the Unification Church of Moon are not false churches, but cults. But a Protestant church with an orthodox tradition; a smiling preacher with Christ always on his lips; and a congregation that bends over backward to show warmth and friendliness for Jesus’ sake (especially to new members) which denies the Godhead of Jesus and atonement of sin in the blood of the cross and which teaches social salvation by human works is a false church.

It is exactly the name and semblance of a Christian church that pose a threat to God’s people and that make the warning against the false church necessary.

Holy scripture sounds this warning. Matthew 7:15 tells us to “beware of false prophets, which come to you in sheep’s clothing, but inwardly they are ravening wolves.” Where there is false prophecy, there is a false church. John 10:1 speaks of a pretender-shepherd of the flock of Christ “that entereth not by the door into the sheepfold, but climbeth up some other way.” Commenting on this text, Calvin explains: “For if they who are called shepherds attempt to lead us away from Christ, we ought to flee from them, at the command of Christ, as we would flee from wolves or thieves; and we ought not to form or maintain intercourse with any society but that which is agreed in the pure faith of the Gospel.” Before the second coming of Christ, Antichrist will sit as God “in the temple of God, showing himself that he is God” (2 Thess. 2:4). This takes place through the diligent, seemingly Christian labor on his behalf of the “false prophet” (Rev. 13:11ff.; Rev. 19:20).

The Marks of the False Church part two

The identifying mark of the false church is that she lacks the marks of the true church, i.e., the pure doctrine of holy scripture, a pure administration of the sacraments; and the exercise of church discipline in the correcting of sin. Rich in the incidentals of size, ecclesiastical reputation, earthly influence, religious ritual and busyness, and pomp (which, alas, fascinate many professing Christians in every age); she is destitute of the essentials of the body of Jesus Christ in the world. 

Still, she makes something of preaching, sacraments, and discipline. What she makes of them gives her away. She preaches another gospel than the gospel of salvation from sin by grace alone. She corrupts the administration of the sacraments by adding to the sacraments ordained by Christ, both as regards number and ritual; by taking away from the administration elements prescribed by Christ; by administering them to persons whom Christ judges unworthy; and, not least, by corrupting the meaning and truth of the sacraments in her teaching. She perverts the key power of discipline, for not only does she refuse to excommunicate those who live impenitently in grossest disobedience to the Law of God, but she also turns in fury upon those who, in their zeal for holiness, rebuke her for her wicked doctrines and evil practices. In short, she is not founded on, subject to, or upholding the truth of God’s word, sacred scripture. Not submitting, thus, to the yoke of Christ, she is not Christ’s bride, but a whore. 

Since every believer knows the word of God, it is easy for him to know and distinguish the false church from the true church. 

It is a mistake to identify one particular institute as the true church in distinction from all others which are then regarded as false. This is the position of Rome. Rome is the true church; all other churches are false. There might seem to be a softening of this hard line today. Rome calls the Protestants “separated brothers.” The Second Vatican Council went so far as to refer to Protestant congregations as “Churches or ecclesial communities” and to say that “in some real way they are joined with us in the Holy Spirit” (“Dogmatic Constitution on the Church,” Chapter II, 15). But Vatican II also insisted that Rome is “the Church,” “Mother Church,” and made clear that the “separated brothers” (read: “prodigal sons”!) must return to Rome. 

With the exception of Luther in his most fiery, and least attractive, moments, the Reformers did not take the position that all churches except one were false. At the time of our Confession, Protestantism had divided into Lutheran churches and Reformed churches. Calvin, Farel, Beza, De Bres, and other Reformed leaders recognized the Lutheran churches as true churches, as well as the Reformed churches (cf. A. D. R. Polman,Onze Nederlandsche Geloofsbelijdenis, III, pp. 351ff.). 

Herman Hoeksema warns against a fanatical application of the “true Church-false Church” distinction: “This does not mean that the believer who takes this calling seriously (the calling to join himself to the purest manifestation of the church in the world—D.E.) imagines that no one is saved outside of the particular church in which he has his membership” (Abundant Mercy, p. 78). 

The Roman Catholic Church is the false church. This was the intent of the description of the false church in Article 29 of the Belgic Confession, along with the Anabaptist sects. In a corresponding article, Article 28, the French Confession of Faith of 1559 expressly names “the papal assemblies,” condemning them as “properly speaking. . .no Church,” since the pure word of God is banished from them, their sacraments are corrupted, or falsified, or destroyed, and all superstitions and idolatries are in them.” It does, however, see “some trace of the Church. . .left in the papacy,” so that Roman Baptism is recognized as valid Baptism. (Cf. Calvin, Institutes, IV, II, 11.) The Reformed agree with Luther’s judgment of Rome: 

. . .it is evident that as the arch-whore of the devil they have abandoned the ancient church and its ancient bridegroom and have not only become apostate and heretical (for that word is too light and too honorable for such a hussy), but Antichrist and ‘antigod,’ indeed, the last and most shameless bride of the devil, setting herself up even above God (just as her bridegroom in heaven wanted to do)” (“Against Hanswurst,” Luther’s Works, Vol. 41, p. 205).  

Rome preaches another gospel of righteousness by works, wreaks havoc with the sacraments, and is stained red with the blood of countless thousands of Waldensian, Huguenot, Dutch Reformed, and other saints. Although some treacherous Reformed congregations may pray for Rome as was done when the Roman idol came to Chicago not long ago, the souls of the martyred saints under the altar pray against Rome, saying, “How long, O Lord, holy and true, dost Thou not judge and avenge our blood on them that dwell on the earth?” (Rev. 6:10); and we do still pray, with heartfelt sincerity, the petition once found in the Anglican liturgy: “From the tyranny of the Bishop of Rome, and all his detestable enormities, good Lord deliver us.” 

Apostate, modernist Protestant churches are the false church. These are the churches that deny the Godhead of Jesus and the blood-theology of the cross; proclaim humanism and social improvement for a gospel; and, while nourishing in their bosom (and at the holy table of the Lord) every kind of heretic, revolutionary, and scoundrel, bar from their ministry those men who cannot but submit to the commandment of God prohibiting the ordination of women, and harass, persecute, and drive out the godly. 

Like the Anabaptist sects at the Reformation, the churches of our day which are founded on spiritual experiences rather than the word of God and which proclaim their “baptism with the Holy Spirit” rather than the cross of Jesus Christ and the forgiveness of sins are the false church. 

The marks of the false church become horrifyingly visible in Reformed churches in Europe and in our land. There is the basic denial of the authority of the word of God, holy scripture, not only in practice, but also in official declaration. By virtue of this fact, Jesus Christ is renounced as head of the church and his yoke cast off. Instead of the pure doctrine of the gospel is preached worldly liberation (of females, blacks, the poor, homosexuals, and what not), or universalism, or salvation dependent on man’s works and will. Instead of the things which Jesus has commanded are preached the commandments of men, as the rule of a Christian life. Churches profane the sacraments by admitting to them members who maintain doctrines and practices inconsistent with the name of Christians. The powers in the church, an arrogant hierarchy, puffed up by and jealous of their own authority, if unable to excommunicate the pastors and people who rebuke the church for her errors, persecute them with ridicule and various pressures; and govern the church, not according to the word, but by pulling strings and shameful political maneuverings, so that their will is done. 

This is not to say that they have become the false church, much less that there are not true churches among them; but it is to say that the apostasy from the word of God in Reformed churches is the deadly serious matter of losing the marks of the true church and becoming the false church. 

No one may join the false church for any reason. All those who are in a false church must leave, regardless of the consequences. And for one to leave the true church for a church which apostatizes is not only inexcusable carelessness and folly, but is also contrary to the ordinance of God. From the true church, “no man has a right to separate himself.”

____________________________

Sien ook hier die reeks oor die kerk: Die kerk by dr. WJ Snyman

 

Leave a Comment

Posted in kenmerke van die ware kerk, kerk, Kerk by WJ Snyman, kerklidmaatskap, kerklos, kerkreformasie, kerkregering, kerkverband, NGB | Tags:

Posted by: proregno | March 14, 2019

DR. WILLIE JONKER OOR HOMOSEKSUALISME IN SY ROMEINE KOMMENTAAR: DIE VERANDERINGS VAN 1969 NA 1998?

DR. WILLIE JONKER OOR HOMOSEKSUALISME IN SY ROMEINE KOMMENTAAR: DIE VERANDERINGS VAN 1969 NA 1998?

26 Daarom het God hulle oorgegee aan skandelike hartstogte, want hulle vroue het die natuurlike verkeer verander in dié wat teen die natuur is; 27 en net so het ook die manne die natuurlike verkeer met die vrou laat vaar en in hulle wellus teenoor mekaar ontbrand: manne het met manne skandelikheid bedrywe en in hulleself die noodwendige vergelding van hulle dwaling ontvang. (Rom. 1:26-27 A53)

26 Daarom gee God hulle oor aan skandelike drifte. Hulle vroue verander die natuurlike omgang in ‘n teen-natuurlike omgang.  27 Net so laat vaar die mans ook die natuurlike omgang met die vrou en brand van begeerte vir mekaar. Mans pleeg skandelikhede met mans en bring oor hulleself die verdiende straf vir hulle perversiteit. (Rom. 1:26-27 A92)

26 Daarom het God hulle oorgegee aan skandelike drange: Hulle vroue het die natuurlike seksuele omgang verruil vir omgang wat teen die natuur is. 27 *Net so het ook die mans, terwyl hulle die natuurlike seksuele omgang met die vrou laat vaar het, vurig begin brand van begeerte na mekaar; mans het met mans skandelikheid bedryf en in hulleself die verdiende loon vir hulle afwyking ontvang. (Rom. 1:26, 27 Direkte Vertaling)

Dr. Willie se verklaring in 1969 weergawe van sy Romeine kommentaar (beklemtonings bygevoeg):

“26, 27 Terwyl al wat ’n wysgeer was in die tyd van Paulus geleer het dat die goeie geleë is in ’n lewe volgens die natuur. was dit juis die ellende van die heidene dat hulle deur hulle sonde teen die natuur in gegaan het. Waar die liefde tot God nie bestaan nie, verword ook die onderlinge liefde tussen die mense. Die seksuele perversiteite is veral ’n openbaring van die vervanging van die natuurlike liefde deur die teen-natuurlike. Paulus noem hier die homoseksualiteit by vroue en mans as uiterste voorbeeld van die verwording van die natuurlike medemenslikheid.

In die oorgegewenheid aan hulle skandelike luste wat tog geen bevrediging kan vind nie en die morele en geestelike gevolge daarvan, ontvang die heidene in hulleself die noodwendige vergelding van hulle dwaling. Die dwaling waarvan hier sprake is, is die godsdienstige dwaling waarvan v. 18 e.v. spreek.” [W.D. Jonker, Die Brief aan die Romeine, NGK Uitgewers, Pta, 1969)

My opmerkings:

1 Dr. Willie Jonker noem hier die sonde van homoseksualisme baie duidelik, deur die woord ‘homoseksualiteit’ te gebruik.

2 Homoseksualisme is die ‘uiterste voorbeeld van die verwording van die natuurlike medemenslikeheid’.

3 Om homoseksualisme te bedryf, en/of goed te praat en te akkomodeer (sien Rom. 1:32), is heidense gedagtes en geloofsoortuigings, nie Christelik oftewel Bybels nie.

4 Homoseksualisme is ‘n teken nie van dat God nog gaan oordeel nie, maar is deel van God se oordeel self, die “noodwendige vergelding van hulle dwaling.”

5 Die wesentlike dwaling is nie die homoseksuele seksuele wanpraktyke self nie, laasgenoemde is slegs die vrug/gevolg van die groter erger dwaling van verse 18-25, soos dr. Wille skryf: “Die dwaling waarvan hier sprake is, is die godsdienstige dwaling waarvan v. 18 e.v. spreek.”

6 Die godsdienstige dwalinge van v. 18-25 is:

6.1 Die waarheid van God word onderdruk (v. 18)

6.2 God word nie verheerlik of gedank nie (v. 21)

6.3 Dwase en onverstandige duister harte  bepaal wat is reg en verkeerd (v. 21, 22)

6.4 Afgodery, die waarheid van God, die Skepper word verruil vir die skepsel (v. 23, 25)

7 En die gevolge is dat die Here hul oorgee (let wel: God gee oor, aktief), aan hulle afgode:

7.1 aan hul sondige harte en denke (v.24) … wat hul glo

7.2 onreine dade onder mekaar (v. 24) … wat hul doen

8 Die gevolg is die sondes van vers 26-31, en dat die mens homself regverdig, sy sondes – veral vandag van homoseksualisme – dit probeer goedpraat, akkomodeer, asof dit nie sonde is soos alle ander sondes wat in verse 29-31 genoem word nie.

9 Ironies, wat die Skrif as een van die ergste sondes noem, word vandag geregverdig, nl. homoseksualisme, maar nie die ander sondes in vers 29-31 nie?

10 Implikasie vir vandag: elkeen wat die sonde van homoseksualisme goedpraat, regverdig, is in denke en dade skuldig aan die godsdienstige dwalinge wat hierbo genoem word by nr. 6 (Rom. 1:18-25), dus is valse profete, is in wese heidens, nie meer gelowiges nie, is evangelisasie en sending terrein, nie gespreksterrein nie.  Ware gelowiges moet nie onder sulke valse leraars sit of leiding verwag nie, gaan weg van hulle, leer die Koning en Herder van die Kerk:

“Laat hulle staan; hulle is blinde leiers van blindes. En as ’n blinde ’n ander blinde lei, sal altwee in die sloot val. (Matt. 15:14 A53)

Die basiese evangelie, soos deur Paulus uiteengesit word in die res van die boek Romeine, moet aan hulle wat homoseksualisme beoefen en/of ‘goedkeur’ (v. 32), verkondig word, met liefde, krag en waarheid, WANT,

“Sal ons in die sonde bly, dat die genade meer kan word? 2 Nee, stellig nie! Ons wat die sonde afgesterf het, hoe kan ons nog daarin (voort)lewe? 3 Of weet julle nie dat ons almal wat in Christus Jesus gedoop is, in sy dood gedoop is nie? 4 Ons is dus saam met Hom begrawe deur die doop in die dood, sodat net soos Christus uit die dode opgewek is deur die heerlikheid van die Vader, ons ook so in ’n nuwe lewe kan wandel. (Rom. 6:1-4 A53)”

Glo hierdie woorde van God, bid die Here dat hy dit op my en jou hart en lewe mag skryf deur sy Gees, en bly dan genadig lewe.

Verwerp dit, en sterwe dan in jou sonde, omdat jy “in ongeregtigheid die waarheid onderdruk” (Rom. 1:18):

“Want die loon van die sonde is die dood, maar die genadegawe van God is die ewige lewe in Christus Jesus, onse Here.” (Rom. 6:23 A53)

Dr. Willie se verklaring in 1998 weergawe van sy Romeine kommentaar: 

“26–27 Terwyl al wat ’n wysgeer in die tyd van Paulus was geleer het dat die goeie geleë is in ’n lewe volgens die natuur, was die ellende van die heidene juis dat hulle deur hulle sonde teen die natuur ingegaan het. As gehoorsaamheid aan Gods gebod nie bestaan nie, verword ook die onderlinge liefde tussen die mense. Seksuele perversiteit is volgens Paulus ’n vervanging van die natuurlike liefde deur teen-natuurlike wellus wat van ’n skandelike aard is en tog geen bevrediging kan bied nie. Hy teken ’n prent van die seksuele bandeloosheid in die wêreld van sy tyd en sê dat diegene wat daarby betrokke is oor hulleself die verdiende straf vir hulle perversiteit bring.” [Jonker, W. D. (1998). Die brief aan die Romeine (Ro 1:26). Kaapstad: N G Kerk-Uitgewers.]

“My opmerking of vraag: hoekom is die woord ‘homoseksualisme’ in die 1969 uitgawe verwyder uit die 1998 uitgawe, asook die koppeling tussen homoseksualisme en die bron van hierdie sonde, die dwalings van verse 18-25?

Is dit dr. Willie Jonker wat dit self verander het, of ‘n latere redaksie, en hoekom?”

Leave a Comment

Posted in dr. willie jonker, gay, gay agenda, homoseksualisme, sodomie

Posted by: proregno | February 20, 2019

Leer Op. 22:14 (OAV) redding deur werke/wetsonderhouding?

Leer Op. 22:14 (OAV) redding deur werke/wetsonderhouding?

“Salig is die wat sy gebooie doen, sodat hulle reg kan hê op die boom van die lewe en ingaan deur die poorte in die stad.” – OAV, 1933/53 vertaling

“Geseënd is dié wat hulle klere was, sodat hulle reg kan hê op die boom van die lewe en deur die poorte in die stad kan ingaan. – NAV, 1983/92 vertaling

   “Geseënd is diegene wat hulle stolass was sodat hulle reg kan hê op die boom van        die lewe, en die stad deur die poorte kan binnegaan. – Direkte Vertaling

Ek dink almal (behoort saam te) stem saam oor die wesentlike belangrikheid en kosbaarheid van die leerstuk van die redding uit genade alleen, deur die geloof in Christus alleen, sonder enige werke (Ef. 2:8-10). Dit is ons groot troos, in lewe en sterwe, na liggaam en siel (HK v/a 1). Daaroor stem ons saam, en ons moet sorg dat ons vertalings ook getrou die Skrif navolg in hierdie waarheid wat dit openbaar.

Herman Grobler, het ’n artikel geskryf oor die vertaling van Op. 22:14, soos dit verskillend weergegee word deur die OAV en die NAV op grond van verskillende grondtekste wat gebruik word. Die volledige artikel kan hier gelees word, en die leser hier moet dit asb lees voor u my opmerkings hier onder lees:

Die voorwaarde om gered te word. Openbaring 22:14

Ek meen die skrywer, alhoewel hy dit seker sal ontken, het ’n onderliggende anti-OAV agenda, wat baie meer probeer sê as wat daar in die oorspronklike taal self staan, ongeag watter grondtekste gebruik word, en dit is jammer.

Ek verduidelik as volg:

1. Die voegwoord ‘sodat’ (Grieks: ἵνα [hina])
Die Griekse voegwoord ‘hina’ (+ subj) word gebruik, wat dui op “doel, gevolg, vrug”, nie ‘voorwaarde’ nie. Die algemene voegwoorde wat ‘voorwaarde’ aandui (as/indien) van die Grieks (ei), word nie hier gebruik nie, so mens moet klaar net daaroor versigtig wees. ‘Doel/gevolg’ (vrug) is heeltemal iets anders as ‘voorwaarde’. (“hina, that, in order that. The word is used to introduce a purpose clause”, The New Linguistic and Exegetical Key to the Greek NT)

2. Die voegwoord wys in Op. 22:14 op die genadeloon vir sy salige regverdiges (om te eet van die boom van die lewe, ens.), hulle wat gewas is en as vrug, aanhou gewas word in Christus se bloed, en dit openbaar deur volgens sy gebooie/woord te lewe

Op. 22:14, in beide vertalings, se fokus gaan nié oor regverdiging nie, maar die vrug van regverdiging, nl. heiligmaking, waaraan die kinders van die Here gekenmerk word, want geen onregverdige kan bestaan voor die Here, in sy heilige stad nie.

Die voegwoord dui nie ‘voorwaarde’ aan nie, maar ‘doel en gevolg’. Op. 2:14 se hina wil juis, reg verstaan in die konteks van Openbaring en die res van die Skrif,  ‘die resultaat aanwys of die gevolg van ons kindskap’. Dit ‘identifiseer’, dit stel nie ‘n ‘voorwaarde’ vir om nog eers gered te word nie, en dan eers reg te hê op die boom van die lewe nie. Dit beskryf die burgers van die koninkryk, en die loon wat hul uit genade ontvang (v. 12).

Die konteks dui dit reeds aan, sien vers 11, “laat die regverdige, nog regverdiger word”, en hulle wat dus reeds regverdig is (deur die bloed van Christus, Op. 7:14; 12:11)), word geopenbaar, word gekenmerk dat ‘hulle sy gebooie doen’ (v. 14), in kontras met die wat “buite is … hoereerders … moordenaars .. afgodedienaars” (vers 15), wat met hul lewens wys dat hul die  onregwerkers, onregdoeners, wetsverbrekers is waarvan Jesus praat in Matt. 7:21ev., en daaraan volhard.  Hulle is die waarvan gepraat word in vers 11, ‘die wat onreg doen, laat hom nog meer onreg doen; en wie vuil is, laat hom nog vuiler word.”

Hierdie kindskap van God se regverdiges, soos geopenbaar en gesien in wat hul ‘doen’, kan deur beide ‘hulle wat hul klere was’ (NAV) as ‘vrug’ daarvan dat hul deur Christus se bloed gewas is (7:14), asook ‘wat sy gebooie doen’ (OAV,God se gebooie doen as vrug van deur Christus se bloed gewas, daarom vers 7 se ‘die woorde van die profesie bewaar’). ) beskryf word, dus voortdurende of deurgaande heiligmaking, daarom vers 11 se ‘nog regverdiger word’.

Die ‘saliges’  is dus hulle wat vanuit die redding in dankbaarheid volgens God se gebooie lewe, en die doel/gevolg/vrug (nie voorwaarde tot nie) is dat diesulkes deel aan die boom van die lewe deel. Ons bely hierdie genadeloon in HK Sondag 24 v/a 63 “hierdie beloning word nie uit verdienste nie maar uit genade gegee”, sien weereens die konteks van vers 12.

Op. 22:14 wys dus op kenmerk van gelowig wees, of die identifisering van hulle wat in die stad van God gaan lewe, dit is nie poging om nog gelowig te word nie. Ons lees ook in 1Kor. 1:30 dat Christus ons “geregtigheid en heiligmaking en verlossing” is, nie die een of die ander nie, en die een vloei oor na die ander. Dit is ‘n pakket, jy het alles in Christus, of niks van Hom nie (Rom. 8:28-32).

3. Die regte verstaan van beide OAV en NAV se ‘sodat’
Verder, as mens die redenasie van Herman volg, moet mens dan konsekwent wees, want, sou die ‘redding deur wet/werke- aanklag’ teen die frase ‘wat sy gebooie doen’ (OAV) waar wees, dan geld dit netso sterk vir die vertaling: ‘dié wat hulle klere was” (NAV).

In laasgenoemde, soos dit daar vertaal is, gaan dit, soos met die OAV oor die mens wat iets ‘doen’, wat handel, deur te was. In die oorspronklike het ons te doen met deelwoorde in Op. 22;14 (wetsdoeners [OAV]; klerewassers [NAV]), wat beide in die aktief is, dus die mens wat handel, nie passief ontvang nie. Daardie deelwoorde dui op ‘n voortdurende proses (praesens, teenwoordige tyd), wat wys dit gaan hier oor ‘heiligmaking’ wat voortgaan, en nie die regverdiging nie, wat wel afgehandel is in die verlede deur Christus (Op. 7:14, daar is die ‘gewas’ in die verlede tyd, afgehandelde saak).

Dus, in die lyn van Herman se aanklag, kan dit dan so gestel word teen albei vertalings, as mens konsekwent is en Op. 22:14 as ‘voorwaarde’ verstaan:

1. Teen OAV: mense doen gebooie, sodat hul gered word.
2. Teen NAV: mense was hul klere, sodat hul gered word.

Die regte verstaan van Op. 22:14, is om dit egter te sien as kenmerk, gevolg, vrug. En die konteks gee ons weer aanleiding daartoe, as ons Op. 19:8 lees, in beide vertalings:

“En aan haar is gegee om bekleed te wees met rein en blink fyn linne, want die fyn linne is die regverdige dade van die heiliges.” (OAV)

“God het haar dit vergun om fyn, helder blink klere aan te trek.” Hierdie fyn klere is die regverdige dade van die gelowiges.” (NAV)

Beide vertalings wys daarop dat die ‘regverdige dade van die gelowiges’, dus, ook Op. 22:14 se ‘die wat sy gebooie doen’ en ‘wat hul klere was’ (NAV), is die vrug, gevolg, doel, ens., van wat aan die regverdiges, die saliges, wat aan ‘haar gegee is’ of ‘God het haar dit vergun’ (19:8).

Ja, die regverdige dade van die gelowiges is die vrug, doel, gevolg van die Lam se werk, sodat die ‘bruilof van die Lam’ kan plaasvind (19:7,9), ‘sodat’  die gelowiges, ‘sodat’ die regverdiges, ‘sodat die wat sy gebooie doen’, ‘sodat dié wat hul klere was’ saam vir ewig kan feesvier, God aanbid tot in ewigheid, dus hulle het reg op die boom van die lewe en sal ingaan deur die poorte in die stad, Op. 22:14.

Dat Op. 22:14 oor heiligmaking gaan as vrug van regverdiging, die gevolg van ons regverdiging, word as volg verduidelik deur prof. EP Groenewald,

22:14 Die woord bring seën en vervloeking. Die sewende “Geseënd” uitspraak (vgl. 1:3) bring ’n toesegging aan dié wat hulle klere was. Voorheen is gepraat van hulle wat hulle klere in die bloed van die Lam wit “gewas het”, eenmaal in die verlede (3:14; 7:14; 1 Kor 6:11). Maar nou word daardie mense, dit wil sê die gelowiges, aangedui as mense wat nog elke dag hulle klere was, deur reiniging van sonde by die Lam te soek vir die sonde van die dag. Wie dit doen, het reg op die boom van die lewe (22:2) en hulle kan deur die poorte van die nuwe Jerusalem ingaan (21:27).

Bron: Groenewald, E. P. (1986). Die Openbaring van Johannes (Re 22:14). Kaapstad: N G Kerk-Uitgewers.

4. Skrif met Skrif vergelyking van Op. 22:14

Herman het reeds met Skrifvergelyking gewys dat die NAV se gewas in Op. 22:14 die ‘vrug’ is wat op Christus se bloed wat ons rein was volg. Ek stem 100 persent daarmee saam. Maar hoekom nie dieselfde bybelse reformatoriese beginsel gebruik by die OAV se lesing van Op. 22:14 nie?  Dus ons moet mos ook Op. 22:14 in die verdere konteks van  Openbaring (soos hierbo gedoen reeds) en die res van die Bybel lees, om dit reg te verstaan, of hoe?

As mens dit doen, dan sal gesien word dat Op. 22:14 in die OAV beskryf die saliges as mense wat gered is, en nou God se gebooie doen as kenmerk/gevolg/doel, en nie as ‘voorwaarde’ om gered te word of gered te bly nie. Saliges is nou na hul redding, weer ‘doeners of daders van die wet’, nooit volmaak in hierdie lewe nie, maar uit genade, hoe langer hoe meer is heiligmaking kenmerk van hul lewe, as vrug van wat God vir hul in Christus gedoen het.

Net ’n paar voorbeelde wat wys dat die ‘doen van God se gebooie’ noodwendig vloei uit redding in Christus, oftewel die gevolg is van regverdiging, en dat sulkes wat daaraan gekenmerk word, deel aan die koninkryk van God, die boom van die lewe, ens.:

Matt. 7:21 “Nie elkeen wat vir My sê: Here, Here! sal ingaan in die koninkryk van die hemele nie, maar hy wat die wil doen van my Vader wat in die hemele is.”

Matt. 12:50 “Want elkeen wat die wil doen van my Vader wat in die hemele is, dié is my broer en suster en moeder.”

Hebr. 12:14 “Jaag die vrede na met almal, en die heiligmaking waarsonder niemand die Here sal sien nie.”

Op. 14:12 “Hier kom die lydsaamheid van die heiliges te pas; hier is hulle wat die gebooie van God en die geloof in Jesus bewaar.”

Nie een van ons sal beweer, of so hoop ek, dat hierdie verse redding deur ‘Christus plus werke’ leer nie, maar reg verstaan, beteken dit dat Jesus sê: die wat waarlik deur Hom gered word, deur Sy werke alleen (sien NGB art. 22,23), niks van ons s’n nie, sal die wil doen van die Vader, al is dit nie volmaak in hierdie lewe nie. Sy kinders se lewens word gekenmerk aan die nakoming van sy gebooie, dit is die gevolg van Christus se werk.

5. Openbaring 3:11 en 22:14
As mens verder die gebruik van die voegwoord ‘sodat’ (hina) gaan opsoek in Openbaring self, dan kry mens ook die volgende:

OAV: Kyk, Ek kom gou! Hou vas wat jy het, sodat (hina) niemand jou kroon kan neem nie. (Op. 3:11)

NAV: Ek kom gou. Hou vas wat julle het, sodat (hina) niemand julle kroon wegvat nie.

Direkte Vertaling: Ek kom gou; hou vas aan wat jy het, sodat (hina) niemand jou oorwinnaarskrans wegneem nie.

So, as Herman nou konsekwent is, beteken dit dat Op. 3:11 leer hier ook wat hy beweer teen die OAV se Op. 22:14, maar dan moet hy die NAV hier byvoeg (asook die nuwe beoogde Direkte Vertaling van Op. 3:11; 22:14) naamlik:

“Let wel: “SODAT” dui ‘n voorwaarde aan!

Ons het nie hier te doen met ‘n resultaat of gevolg van ons kindskap nie. Natuurlik moet ons as bewys van ons erns om Jesus te volg, sy gebooie doen. Maar dit is nie die voorwaarde vir ons redding nie, en dit is presies wat die 1933/53-vertaling sê [slc – en dit is presies wat die NAV en DV hierbo sê in Op 3:11?]. Die doen van die gebooie moet ‘n uitvloeisel of getuienis van ons redding wees, nie die voorwaarde nie.”

Op. 3:11 leer nie – so ook nie Op. 22:14 – dat ons redding is Christus (die bloed van die Lam) plus ons werke, ons ‘hou vas’ nie, dus redding deur geloof plus werke nie. Nee, dit is ‘n waarskuwing vir almal, dus ook die gelowige, om te volhard in die ware geloof, en die ‘hou vas’ openbaar, wys, kenmerk die gelowiges se lewe. Die ware gelowige, die regverdige sal volhard, ‘omdat’ hy gered is, nie ‘sodat’ hy dalk nog gered kan word en gered kan bly nie. Soortgelyke woorde hoor ons by Jesus in Matt. 10:22 (sien ook Matt. 24:13),

“Maar wie volhard tot die einde toe, hy sal gered word.” (Matt. 10:22 A53)

Die volharding openbaar wie die ware kinders van God is.

So wie is dit wat reg het op die boom van die lewe en ingaan deur die poorte in die stad?

Op. 12:17 stel dit ook duidelik wie deel aan die boom van die lewe, waaraan hul gekenmerk word,

“En die draak was vertoornd op die vrou, en hy het weggegaan om oorlog te voer teen haar ander nakomelinge wat die gebooie van God bewaar en die getuienis van Jesus Christus hou.”

Ons regverdiging en gevolglike heiligmaking is beide ’n geskenk in Christus alleen, en deur God se genade sal al sy saliges daarom gevolglik deel in die boom van die lewe en deur die poorte se stad gaan.  Christus se bloed alleen is die grond van ons redding, van begin tot einde, terwyl die nakoming van die wet die vrug en gevolg is.

6. ‘n Paar kommentare oor Op. 22:14

Geneva Study Bible

22:14 Blessed [are] they that do his commandments, 7 that they may have right to the tree of life, and may enter in through the gates into the city.

(7) The blessedness of the godly set down by their title and interest there: and their fruit in the same.

It is the word of him who is the author, finisher, and rewarder of the faith and holiness of his people, v. 13, 14 – Matthew Henry

“By faith they have been sanctified and cleansed from all unrighteousness and from all filth, even as by faith they have been justified and freed from all the guilt of sin. This implies too, of course, as far as the reward of the righteous is concerned, that the reward of their works is ever a reward of grace. For fundamentally the work of Christ their Lord in their behalf is the righteousness of the saints; and its imputation to them is the guarantee that they can never be condemned. It is in His blood that they wash their robes by faith! And they are blessed! They have a right to come to the tree of life. And they shall enter into the city through the gates. The meaning is not that there is a possibility of entering in any other way. But this expression is added in order to emphasize the fact that they enter into the city as those who are its rightful citizens.” (Herman Hoeksema, Behold He Cometh)

“Gedring deur dankbaarheid doen ‘n salige mens die gebooie van die Here. Dat sy wil vir ons heilige erns is, vloei daaruit voort dat Hy ons eers salig gemaak het. En dan is die poorte van die nuwe Jerusalem vir ons oop – ons is
trouens al klaar binne-in die stad. En die vrugte van die boom van die lewe het ons alreeds gesmaak. Ons sonde is immer vergewe en ons leef in en deur Jesus Christus – vir ons is Hy die boom van die lewe. Daarom het ons alreeds die lewe – die ware en ewige lewe. Salig is die wat sy gebooie doen.” – ds. MJ Booyens (Kom Here Jesus)

“sodat hulle … die lewe: vgl. v.2; d.w.s. hulle het nie aanspraak op die vrug nie (slc – dus, die ‘sodat’ dui op vrug, gevolg, doel, nie ‘voorwaarde’ nie), maar deur die genade van Here en die reiniging van hul klere in Sy bloed wel die bevoegdheid om daarvan te geniet.” (Bybel met Verklarende Aantekeninge)

7. Romeine 1:17 in die NAV en Direkte Vertaling

Laaste opmerking, ek dink ons moet baie meer besorg wees oor die vertaling van tekste soos Romeine 1:17 (sien ook Rom. 4:16; 5:1; 9:32; Gal. 3:7,8,11), waar die NAV en ook die nuwe Direkte Vertaling so vertaal is, dat al Herman Grobler se waarskuwings teen redding op grond van werke, mensehandelinge, ens., netso geld vir hierdie nuwer vertalings. Let op die beklemtoonde woorde en frases:

“Want die geregtigheid van God word daarin geopenbaar uit geloof tot geloof, soos geskrywe is: Maar die regverdige sal uit die geloof lewe.” (OAV, 1933/53)

“In die evangelie kom juis tot openbaring dat God mense van hulle sonde vryspreek enkel en alleen omdat hulle glo. Dit is soos daar geskrywe staan: “Elkeen wat deur God vrygespreek is omdat hy glo, sal lewe.” (NAV, 1983/92)

“Want daarin word geopenbaar dat God se geregtigheid geheel en al op geloof berus, soos daar geskryf staan: “Wie op grond van geloof geregverdig word, sal leef.” (Direkte Vertaling, ?)

Sien die volgende artikel (asook die artikels wat daarin verwys word) waar die besorgdheid oor die nuwe vertalings, ivm redding uit genade alleen, deur die geloof alleen, sonder enige werke, aangespreek word, soos dit in nuwe vertalings na vore kom:

Prof. Willie Jonker het reeds in sy bekende Romeine kommentaar (ouer weergawe) dekades terug sy besorgdheid uitgespreek, en ongelukkig lyk dit my die Direkte Vertaling het nie daaruit geleer nie:

“Geloof is vir Paulus die vertroue op Gods genade alleen, die vertroue waardeur die mens hom- of haarself volledig verlaat op Gods evangelie dat Christus vir al ons sondes betaal het. Geloof is nie ’n prestasie van die mens nie. Dis vertroue op Christus alleen. Die wyse waarop hierdie vers in die NAV vertaal word, laat hierdie karakter van die geloof nie genoegsaam na vore kom nie. Die formulering dat God mense van hulle sonde vryspreek “enkel en alleen omdathulle glo” asook die woorde “elkeen wat vrygespreek is omdat hy glo” kan die indruk wek dat die geloof die grond vir God se vryspraak is, terwyl Paulus bedoel dat die versoening in Christus en nie die geloof nie, die grond van die vryspraak is. Die geloof is die weg waarlangs die vryspraak ontvang word. Dit sou beter gewees het as die vertaling hier ook soos elders die woord deurdat gebruik het: enkel en alleen deurdat hy glo (vgl. 4:9, 11, 22–23 en 5:1). Jonker, W. D. (1998). Die brief aan die Romeine (Ro 1:16–17). Kaapstad: N G Kerk-Uitgewers.

My konklusie uit verwysde artikels, teenoor NAV en Direkte Vertaling:

“Ongelukkig, veroorsaak die Direkte Vertaling se ‘op grond van’ geloof net soveel en dalk nog meer misverstand as die NAV se ‘omdat hul glo’.  Ons moet daarom bly by die klassieke vertaling van ‘uit/deur’ die geloof, soos ons dit ook bely (sien die verduideliking daarvan in bovermelde artikel):

NGB atikel 22 – Ons regverdiging deur die geloof 

Ons sê daarom tereg saam met Paulus dat ons deur die geloof alleen of deur die geloof sonder die werke geregverdig is (Rom 3:28). Om presies te wees: Ons bedoel nie dat die geloof self ons regverdig maak nie, want die geloof is slegs die middel waardeur ons Christus, ons Geregtigheid, omhels, maar wel dat Jesus Christus ons Geregtigheid is. Hy reken ons sy hele verdienste toe en ook al die heilige werke wat Hy vir ons en in ons plek gedoen het, terwyl die geloof die middel is wat ons in die gemeenskap aan al sy weldade aan Hom verbind. En as die weldade ons eiendom geword het, is hulle meer as genoeg om vryspraak vir ons sondes te verkry. Ps. 51:8; Ef. 1:17,18; 1 Tess. 1:6; 1 Kor. 2:12; Gal. 2:21; Jer. 23:6; 1 Kor. 1:20; Jer. 51:10; 1 Kor. 15:3; Matt. 1:21; Rom. 8:1; 3:20,28; Gal. 2:16; Heb. 7:19; Rom. 8:29,33; Hand. 13:28; 1 Pet. 1:4; Rom. 10:3,5,9; Luk. 1:77; Tit. 3:5; Ps. 32:1; Rom. 4:5; 3:24,27; Filip. 3:9; 2 Tim. 1:9; Ps. 115:1; 1 Kor. 4:7; Rom. 4:2.

HK 60.  Vraag: Hoe is jy regverdig voor God?

Antwoord: Slegs deur ‘n ware geloof in Jesus Christus (a); so dat al kla my gewete my aan dat ek teen al die gebooie van God swaar gesondig het en nie een daarvan gehou het nie (b) en dat ek nog gedurigdeur tot alle kwaad geneig is (c), God nogtans (d) aan my sonder enige verdienste van my kant (e), uit louter genade (f) die volkome genoegdoening (g), geregtigheid en heiligheid van Christus skenk (h). Dit reken Hy my toe asof ek nooit sonde gehad of gedoen het nie, asof ek self al die gehoorsaamheid volbring het wat Christus vir my volbring het (i). Aan hierdie weldaad het ek deel vir sover ek dit met ‘n gelowige hart (j) aanneem.

    (a)Rom 3:21, 22, 24; 5:1, 2; Gal 2:16; Ef 2:8, 9; Fil 3:9. (b) Rom 3:9. (c) Rom 7:23. (d) Rom 4:4; 2 Kor 5:19. (e) Tit 3:5; Deut 9:6; Eseg 36:22. (f) Rom 3:24; Ef 2:8. (g) 1 Joh 2:2. (h) 1 Joh 2:1. (i) 2 Kor 5:21. (j) Rom 3:22; Joh 3:18. 

HK 61.  Vraag: Waarom sê jy dat jy slegs deur die geloof regverdig is?

Antwoord: Nie dat ek op grond van die waarde van my geloof vir God aanneemlik is nie, maar omdat slegs die genoegdoening, geregtigheid en heiligheid van Christus my geregtigheid voor God is (a). En dit kan ek nie anders as slegs deur die geloof aanneem en my eie maak nie (b).

    (a)1 Kor 1:30; 2:2. (b) 1 Joh 5:10.

________________________________________
Sien my vertalingsopmerkings oor die Direkte Vertaling, hier.

6 Comments

Posted in 1933/1953 vertaling, 1983-vertaling, 2016-vertaling, BDV vertaling, deur die geloof, Direkte Vertaling, grondtekste, Romeine 1:17, uit die geloof, vertaalmetode, vertalings

Posted by: proregno | February 11, 2019

Preek: Ons gee nie moed op nie! (2 Kor. 4:1-6)

Preek: Ons gee nie moed op nie! (2 Kor. 4:1-6)

Lees: 2 Kor 4:1-6

Teks: 2 Kor 4:1, “Aangesien ons hierdie bediening het volgens die  barmhartigheid wat ons ontvang het, gee ons nie moed op nie.

Psalms: 146:1,2; 146:3,4; 103:6,7; 103:8,9; 138:1,4

Video-opname: 2 Kor. 4:1-6 – Ons gee nie moed op nie

Broeders en susters, toehoorders,

Daar is diegene onder u

wat al lank besig is

om vir u geliefdes te bid …

te bid dat hulle tot bekering sal kom.

 

‘n Familielid, ‘n gesinslid,

miskien selfs ‘n huweliksmaat?

Dalk is dit ‘n vriend of vriendin daar buite

dalk ons volksgenote?

Dalk is u hart ruim genoeg

om ook te bid vir ‘n verloregaande wêreld?

 

Hoe dit ook al sy:

ons bid

en ons getuig.

 

Ons as ouderlinge en predikante

bid ons vir onbekeerde gemeentelede.

Ons getuig en verkondig,

ons praat en lees die Bybel voor

en haal die Bybel aan …

maar niks verander nie.

 

Alles bly skynbaar soos dit was

en dit kan ‘n mens moedeloos maak.

 

En dan wil ek soms vra:

wie kan die gewig van ander mense

se siele probeer dra

en nie onder daardie gewig later swik nie?

Jy het gebid en gepraat en gepreek,

maar al wat jy sien

hoe die mense wat jy met die woord bedien,

net al hoe verder wegdryf,

net al hoe dieper in die modder wegsink,

net al hoe verder weg in die donker verdwaal.

 

Ek sal nie eerste een wees

wat dit ervaar nie.

Paulus het dit ook in sy bediening beleef.

Daardie kwelling was gedurig daar.

Saam met al die ander probleme,

waarmee hy te kampe gehad het,

het die apostel dit ook nog gehad.

 

Slapelose nagte

en die daaglikse bekommernis

oor mensesiele.

 

So stel hy dit aan die einde van hierdie brief:

Daar was sy daaglikse bekommernis,

sy sorg vir al die gemeentes (2 Kor 11:28).

 

Deur die genade van die Here

het hy nie moed opgegee nie.

Deur daardie selfde genade

gaan ons ook nie tou opgooi nie.

Nè, geliefde broeder en suster

medestryder in die geloof?

 

Aangesien ons self hierdie bediening

volgens God se barmhartigheid ontvang het,

gooi ons nie die handdoek in nie,

gee ons nie op nie.

Dis wat die Heilige Gees vir ons sê.

 

Ek kan kan preek,

ek kan getuig,

ek kan bid

omdat ek genade van die Here ontvang het.

Mag ek dit nooit vergeet nie.

Die refrein weerklink telkens deur die apostel se briewe.

Jesus Christus het aarde toe gekom

om sondaars te red,

van wie ek die vernaamste is.

So skryf hy aan Timoteus

Aan my is barmhartigheid bewys

om n voorbeeld te wees

vir die wat in Hom sal glo (1 Tim 1:15,16).

 

As dit is hoe ons in die bediening gekom het,

sal ons mos nie moed opgee nie.

 

Maar, so gaan Paulus voort in ons Skrifgedeelte

ja, die apostel het ‘n maar:

Maar , skryf hy

ons het van die heimlike dinge

wat skandelik is,

afstand gedoen.

Met ander woorde:

ons is nie agterbaks in ons optrede nie

Ons vertroetel nie boesemsondes

in ons eie lewens nie.

Skandelike heimlike dinge.

Ek weet in wie se oog die splinter is

en ek weet ook waar die balk lê.

Ons het afstand gedoen van geheime dinge,

dinge wat ‘n mens skaam maak.

Ons is bedienaars van die lig.

Daarom vermy ons die praktyke

wat nie die lig van verdra nie.

 

Ja, die apostel het homself geken

en die Heilige Gees ken ons.

Hy weet en ek weet:

donkerwerk is konkelwerk.

Hoeveel donkerwerk en konkelwerk

sal ons nie partykeer self doen nie?

Is dit nie so nie broeders en susters.

 

Ons weet wat die regte uitkoms moet wees.

Ons bedoelings is goed.

Ons wil die voortgang van die evangelie verseker.

Ons wil hê

ons gebede moet verhoor word

maar dan sal ons soms dinge bietjie probeer aanhelp:

‘n woordjie hier laat val,

agteraf iemand beskinder

‘n broeder of suster vir ons mening probeer werf

toutjies trek in familieverband,

kerkpolitiek bedryf.

Dit sonde, dis vleeslike, menslike taktieke,

maar wat wou,

sal baie sê,

dis vir ‘n goeie saak.

Die doel heilige mos die middele,

of hoe?

 

Nee, ons wandel nie in listigheid nie.

Listigheid, dis die apostel se presiese woord

en hy gebruik dit weer in hoofstuk 11 van die brief

waar hy die Satan se werk beskryf:

die slang het Eva deur sy listigheid bedrieg.

 

Donkerwerk is duiwelswerk.

 

Ons wandel nie in listigheid

of vervals die woord van God nie.

Om die Here se woord te verdraai

is ewe eens kenmerkend van die duiwel.

Om God se duidelike woord

te vervals of te verdraai of af te water,

is duiwelswerk.

 

Ag en hoe dikwels val ons as predikers

nie in daardie slaggat nie!

Sondag na Sondag verkondig ons die God van liefde,

want ek weet

dis wat julle graag wil hoor,

maar ons laat dit na

om te noem

dat God ook ‘n verterende vuur is.

Mense wil so graag hoor

dat daar vir hulle genade is,

maar dat die onbekeerde sondaar

onder God se oordeel staan …

dis nie sulke goeie nuus nie.

Ons wil so graag die kerk

vol kruike van voorspoed sien,

maar die lydensbeker word verswyg.

 

Dis wanneer die mens die woord bepaal,

dat dit so gaan

dat hulle later ‘n menigte leraars

rondom hulle sal versamel …

leraars wat hulle in hulle oor sal streel.

 

Maar ons doen dit ook, as gelowiges

in ons getuienis taak onder ons geliefdes …

Ons bedien aan hulle ‘n vervalste, afgewaterde woord,

want ons wil hulle nie ontstel nie.

Ons bedien aan hulle ‘n vervalste, afgewaterde woord,

want ons wil hulle goeie gesindheid behou.

Dalk bly ons eenvoudig net stil

en bedien geen woord nie.

 

In sy eerste brief het Paulus alreeds

so ‘n woord aan die Korintiërs gebring:

‘n ontstellende woord:

Moenie dwaal nie,

het hy by nadruk geskrywe,

geen hoereerders of afgodedienaars of egbrekers

of wellustelinge of sodomiete

sal die koninkryk van God beërwe nie (1 Kor 6:10).

‘n Ontstellende woord,

want sê nou maar net

dis my dogter wat daardie saamblyer is

en daarmee volhard …

sê nou maar net

dis my seun wat daardie homoseksueel is …

sê nou maar net

dis my broer wat egbreker is …

 

Sal ek dan nie maar liefs

hierdie Skrif verswyg nie?

Sal ek dan nie maar liefs

die liberale teoloë begin napraat nie,

die manne en vroue wat sê:

daar staan nie wat daar staan nie,

daar staan iets anders?

 

Dit raak so maklik

om daardie weg te volg.

Die weg van vervalsing en afwatering.

 

Daarmee behou ek dalk goeie gesindhede,

maar daardie man of vrou

kind of vriend se siel

sal eendag van my afgeëis word.

 

Ja, dit is baie moeiliker wees

om die waarheid aan die lig te bring,

soos dit in ons Skrifgedeelte staan.

Die waarheid aan die lig te bring,

soos die Paulus en sy navolgers moes doen.

 

Dis wat die apostel jare later aan Timoteus opdra:

Lê jou daarop toe

skryf hy in sy tweede brief

om jou as ’n werker beproef voor God te stel

‘n werker wat hom nie hoef te skaam nie,

’n werker wat die woord van die waarheid reg sny (2Tim 2:15).

 

Maar wees gewaarsku,

medestryder in die geloof,

die toehoorders gaan nie daarvan hou nie.

 

Daar is net een Toehoorder,

wat werklik tevrede gaan wees.

Dis God.

Met elke preek wat die dominee lewer,

met elke stukkie evangelieverkondiging van ons ouderlinge

elke keer wanneer ons die woord deel met ons geliefdes

of wie die Here ook al oor ons pad gebring het,

is daar een Toehoorder,

wat ons nie mag teleurstel nie …

Dis God.

Die Here hoor elke woord wat ons lees,

Hy hoor ek woord,

wat ek preek

elke woord wat u deel

of nie deel nie

of weglaat …

of verdraai …

 

Deur die waarheid aan die lig te bring,

beveel ons ons by elke menslike gewete aan

voor God .

 

‘n Godvresende teoloog het een keer opgemerk.

Indien die woord van God reg gesny word,

kan daar maar net een van twee dinge gebeur:

Die toehoorders gaan of hulleself haat

of hulle gaan die prediker haat.

 

Bring die waarheid aan die lig:

as ons evangelie dan nog bedek is,

is dit bedek in die wat verlore gaan.

Ons kan dit ook soos volg vertaal:

as die waarheid dan nog versluierd is,

dan is dit versluierd in die wat verlore gaan.

 

Daar is niks verkeerd met die waarheid nie.

Sommige mense, baie mense, die meeste mense

is eenvoudig nie ontvanklik daarvoor nie.

Daar hang ‘n sluier oor hulle harte.

Dis nie dat die evangelie bedek is nie,

die hart van die toehoorder is bedek.

 

Soos Paulus self skille op sy oë gehad het,

so strompel die blindes in hulle onkunde voort.

 

Net soos die oë van die blinde

nie die son kan sien nie.

Die blindheid van die ongelowige

doen geensins afbreek

aan die helderheid van die evangelie nie.

Net omdat mense blind is,

beteken dit nog nie

dat die waarheid onduidelik is nie.

 

Sommige mense, baie mense, die meeste mense

is en bly ongelowig.

Die god van hierdie wêreld het hulle sinne verblind,

sodat die verligting van die evangelie

van die heerlikheid van Christus,

nie op hulle sou skyn nie.

 

Die god van hierdie wêreld verblind ons sinne.

Hy verskuif ons aandag weg van die boodskap

weg van die boodskap na die boodskapper.

 

Dan ervaar die boodskapper

dit wat die apostel Paulus

onder die Korintiërs ervaar het:

Dis hier te kort,

daar te lank.

Ds Paulus het nie so oulik

gepreek soos Ds Apollos nie.

Ds Paulus is nie so oortuigend

soos die Griekse redenaars nie.

Ons verlang na die tyd

toe Ds Petrus nog hier was.

 

Wêreldse gedagtes,

Wêreldse oorweginge.

 

Die god van hierdie wêreld verblind ons sinne.

Hy verskuif ons aandag weg van die boodskap,

weg van die boodskap na die boodskapper

en wat ons dan sien,

is ‘n gewone mens …

vol swakhede en tekortkominge.

 

Is dit ook hoekom u soms huiwer

om die waarheid aan die lig te bring,

medestryder?

Wie is ek

om iets te sê?

 

Hierop het die apostel onmiddellik ‘n regstelling:

ons verkondig nie onsself nie,

skryf hy vir die Korintiërs.

Dit gaan nie oor my nie,

maar dit gaan om Christus Jesus …

Christus Jesus as Here.

Dis wat in ons Skrifgedeelte staan.

Dit gaan oor die Gesalfde, die Seun van God.

Dit gaan oor Jesus die Verlosser

wat aarde toe gekom het

om sondaars te red.

Om my te red …

 

Ons verkondig nie onsself nie,

maar Christus Jesus …

Christus Jesus as Here.

 

Hy is die Een met al die heerlikheid.

Dis na Hom waarna my siel smag

soos ‘n hert in dorre streke smag

na die helder waterbeke.

 

Hy is my Here.

Hy is die baas

Hy is die Meester.

Hy is die Beskikker.

Ek behoort aan Hom …

in lewe en in sterwe, behoort ek aan Hom.

Ek behoort aan Hom

voor Wie elke knie eendag gaan buig.

Maak nie saak

hoe stram daardie knie nou mag wees nie.

 

Geagte toehoorder, geagte familielid, vriend, kind

glo jy ook werklik in die Christus Jesus

glo jy werklik die Gesalfde, die Verlosser.

Is hy jou Here?

 

Ons is julle diensknegte,

skryf Paulus aan Korintiërs.

Ons bedien aan julle die evangelie.

Daarom is ons julle bediendes.

ons verkondig onsself as julle diensknegte.

Dis wat ons gelees het.

 

Ons is slawe vir julle,

maar weet een ding, Korintiërs,

ons behoort nie aan julle nie.

Ons behoort aan ons Here, Jesus Christus.

Ons bedien julle,

maar ons doen dit om Jesus ontwil.

 

In hierdie donker wêreld dra ons die lig aan

soos die getroue bediendes in God se huis

dit nog maar altyd gedoen het.

Ek dra dit uit

na die wêreld daarbuite

en laat dit skyn

onder hierdie krom en verdraaide geslag

laat dit skyn onder die

wat in die verdwaasdheid van hulle gemoed

in die donker rondploeter.

 

God is immers die Een

wat gesê het

dat daar uit duisternis lig moet skyn.

 

Sien u broeders en susters,

hoe die apostel ons weer terugvoer na die God van die skepping?

Dis God wat gesê het

dat daar uit duisternis lig moet skyn ….

dit is ook Hy

wat in ons harte geskyn het

om die verligting te bring.

 

Daarom gee ons nie moed op nie.

 

Daarom staan ek vandag weer hier voor u

gereed met God se woord

ongeag wie ‘n oor het om hoor,

ongeag hoe dik die skillekors voor u oë is.

Daarom sal my gebede steeds opwaarts strewe,

elke dag opwaarts strewe

na die bronwel van my lewe.

 

Rondom my is daar ‘n wolk van getuies.

Dis die onsterflike siele van medegelowiges.

Die Verlosser self is met my

tot aan die voleinding van die wêreld.

Dis my Baas se belofte.

Sy Gees immer aktief

in al sy gemeentes,

in almal wat aan Hom behoort.

Amen.

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, ds. Gustav Opperman, prediking, preke, preke ds Gustav Opperman, Skrifverklaring, Woordverkondiging

Posted by: proregno | January 28, 2019

Preek: Die Doop wys ons daarop dat ons toekoms is in die Here se hande, nie ons hande nie (Ps. 105:5-10)

Preek: Die Doop wys ons daarop dat ons toekoms is in die Here se hande, nie ons hande nie (Ps. 105:5-10)

Lees: Psalm 105

Teksverse: “Dink aan sy wonders wat Hy gedoen het, aan sy wondertekens en die oordele van sy mond, o nageslag van Abraham, sy kneg, o kinders van Jakob, sy uitverkorenes! Hy, die Here, is onse God; oor die hele aarde is sy oordele. Hy dink vir ewig aan sy verbond, aan die woord wat Hy ingestel het vir duisend geslagte — die verbond wat Hy met Abraham gesluit het, en sy eed aan Isak; wat Hy ook vir Jakob as insetting bekragtig het, vir Israel as ’n ewige verbond,” (Ps. 105:5–10)

Tema: Hy dink vir ewig aan sy verbond (Preek tydens die doopgeleentheid van Markus Jan Le Cornu).

Preekopname (GK Carletonville, 2019-01-20):

Aflaai:  Psalm 105:5-10 (regs kliek en ‘save [link] as’; of kliek op 3 kolletjies om af te laai)

Geliefde gemeente van die Here Jesus Christus, 

Ons wil dit uitjubel in die erediens,

om die doopfont wil ons bly wees,

oor die God van die genadeverbond,

wat wonders doen,

en aanhou doen deur die geskiedenis.

Die wonder van geboorte, dat Hy lewe skenk en onderhou,

Markus wat die afgelope week gebore is, en mag lewe…

Maar dan ook, die wonder van die wedergeboorte,

dat Hy sy kinders, sy uitverkorenes verlos en red,

nou en tot in ewigheid.

 

In Ps. 104, wat Ps. 105 voorafgaan,

word die wonder van God se skepping spesifiek besing,

in Ps. 105 hoor ons van die God wat die wonder van wedergeboorte,

redding, verlossing bewerk vir sy kinders, sy uitverkorenes deur die eeue,

en dit alles, op grond van Jesus Christus se volkome werk,

deur die krag van die Heilige Gees.

 

Ps. 105:1-3 roep vir Israel, roep gelowiges, roep die kerk deur alle eeue op:

Om die Here te loof, sy Naam aan te roep

Om te psalmsing tot sy eer,

Om ons te beroem op sy heilige Naam.

Hierdie is ’n Psalm van Dawid, toe hul die verbondsark van die Here

na Jerusalem gebring het, het hy die volk opgeroep om die Here te loof en te

prys met die inhoud van hierdie Psalm, sien 1 Kron. 16:8-22.

Maar, belangrik, kyk daar in vers 1, die inhoud van Ps. 105, is nie net bedoel vir Israel nie, maar “maak (sy dade) onder die volke [meervoud] bekend”,

ja dus vandag nog, ook ons hier wat bymekaaris, vir alle volke!

Ons wil vandag daarvan ook leer,

as ons vanoggend die doop aan ’n verbondskind bedien in die gemeente.

Ja, ons mag nie sy wonders en wondertekens, v.5, vergeet nie.

Die nageslag van Abraham, almal wat glo in Christus,

mag nie sy groot dade vergeet nie!

Vers 12 tot 44 is dan ’n uiteensetting van 4 groot tydperke in die

geskiedenis van Israel,

waarin Hy getrou bly aan sy verbondsbeloftes gemaak

aan Abraham, Isak en Jakob:

1 Hy het die aartsvaders gered en bewaar, verse 12-16

2 Hy het Josef gestuur en bewaar om sy volk te red, v. 17-23

3 Hy het sy volk bewaar in Egipte, en hul daaruit verlos met ’n sterke hand,

deur groot wondertekens, die plae in Egipte, verse 24-36

4 Hy het sy volk wat Hy uit Egipte gered het,

bewaar en onderhou in die woestyn, 40 jaar lank,

bewaar teen alle vyande, vir hul gesorg met manna,

vir hul watter uit die rots gegee,

en hul in die land van melk en heuning gebring, sien v.37-44.

En Israel, en ons, moet nie hierdie groot verlossingsdade, sy sorg

en wondertekens ooit vergeet nie,

daarom roep die Psalm ons op, ook vanoggend, vers 5,

DINK aan sy wonders en wondertekens.

Die woord ‘dink’ is nie bloot net ‘weet of neem kennis daarvan nie’,

Jy moet dit waarlik onthou, bepeins dit, laat dit jou hele lewe bepaal.

Onthou dat as die Here sy volk deur die eeue verlos en bewaar,

dan sal Hy dit ook vandag nog en nog in die toekoms doen.

 

Maar nou baie belangrik, veral as ons vanoggend doop,

wat is die fokus van God se wonders en wondertekens in die Skrif.

En dan kan ons al sy tekens insluit ook, veral:

in die OT die besnydenis en die pasga,

in die NT die doop en die nagmaal.

Wys dit sentraal op die volk wat so gehoorsaam, heilig en goed is, al die goeie dinge wat hul gedoen het en kon doen?

Wys dit vanoggend op ons, op Markus, hoe oulik hy lyk,

op ons goeie dade en werke, wat ons kan doen ….?

 

Nee, geliefdes, nogmaals nee!,

want dan het ons en sal nooit enige troos hê nie,

Want in onsself, selfs as kinders, uitverkorenes is ons in hierdie lewe

nog nie volmaak nie, dink ons nie altyd aan Hom nie,

inteendeel, die hele Bybel, kerkgeskiedenis,

getuig van ons onvolkomenheid, selfs – tot ons skaamte – ongehoorsaamheid, baiemaal.

 

Wat is die groot troos van hierdie Psalm?,

vir Israel, vir sy kerk vandag, vir ons by die doopvont vanoggend?

Die groot Troos, lees ons daar spesifiek in verse 8-10, 42.

Kom ons luister weer aandagtig na hierdie verse:

“Hy dink vir ewig aan sy verbond, aan die woord wat Hy ingestel het vir duisend geslagte — die verbond wat Hy met Abraham gesluit het, en sy eed aan Isak; wat Hy ook vir Jakob as insetting bekragtig het, vir Israel as ’n ewige verbond … “Want Hy het gedink aan sy heilige woord, aan Abraham, sy kneg.” (Ps 105:8-10; 42)

Ons troos, in lewe en in sterwe, waarvan die doop, klein en groot, getuig,

is in hierdie eenvoudige woorde: HY dink vir ewig aan sy verbond…

Dit is die genadeverbond met Abraham en sy nageslag, Gen. 17

vir Israel as ‘n ewige verbond,

wat heengewys het en vervul is in Jesus Christus,

daarom dat ons lees in bv. Gal. 3, “En as julle aan Christus behoort, dan is julle die nageslag van Abraham en volgens die belofte erfgename.” (Gal 3:29)

Ons groot troos, die groot troos van die Here se verbondelinge,

sy uitverkorenes daar in die OT,

vir sy uitverkorenes nou orals in die NT onder al die volke,

is nie dat ons aan God dink nie … JA, natuurlik moet ons aan Hom dink, vers 5 !

Maar die troos is juis dat Hy aan ons GEDINK HET, en aanhou dink,

tot in ewigheid, vanuit sy ewige liefde vir ons in Christus (Jer. 31:3; Ef. 1:3ev; 2 Tim. 1:9; Tit. 1:2).

En onthou geliefdes, God se ‘dink aan ons’,

is nie ons sondige gebroke, swakke dink en vergeet al weer nie.

Die Here se dink, sy genadeverbond in Christus vir elkeen van sy kinders,

klein en groot,

is VOLMAAK soos Hy, Sy dink aan ons, beteken Hy sal hulle wat Hy liefhet,

nooit vergeet nie, Hy sal ons red, het ons gered deur die bloed van Christus,

en sal vir ons sorg in hierdie en die ewige lewe.

Ons tye, ons toekoms is genadiglik in Sy hande (Ps. 31:16).

Die Here wat sy volk gered het uit Egipte, deur woestyn gedra het, beloofde

land gegee het … dit was ‘n beeld van God wat elkeen van sy

kinders red van die sonde en dood uit Egipte,

in hierdie woestynlewe sal versorg,

en sal dra tot in die ewige Kanaan, sien die Hebr. boek, veral hfst. 12.

In die NT lees ons ook, wat ons groot troos is, waarvan die doop getuig,

“maar God bewys sy liefde tot ons daarin dat Christus vir ons gesterf het toe ons nog sondaars was.” (Rom. 5:8)

“Ons het Hom lief, omdat Hy ons eerste liefgehad het.” (1 Jn 4:19)

Dit is nie omdat ons aan God dink in die verbond, dat Hy aan ons dink nie.

Dit is nie omdat ons doop, dat God aan ons dink nie.

Nee!

Dit is omdat God aan ons en ons kinders DINK in Christus, v. 8-10

dat ons deur die Gees wat ons wederbaar, en geloof skenk,

dat ons kan en moet dink aan Hom en sy wonders, sy Woord, sy beloftes,

hoe langer hoe meer in ons lewens, v. 5

 

Beteken dit alles nou, met die doop van al ons kinders,

dat ons daarmee sê hulle is elkeen outomaties gered,

kinders van God, Jesus se bloed het hul almal kop vir kop afgewas,

omdat ons met water doop vanoggend?

Nee, 100 maal nee, geliefdes,

Want, ons lees baie duidelik in hierdie verbondspsalm,

ook van die Here se waarskuwings, sy regverdige oordele,

oor hulle wat Hom verwerp en verag.

Vers 5 en 7 praat van die oordele van sy mond,

ons weet uit die OT geskiedenis van so baie wat wel die tekens

en bediening van die verbond ontvang het,

maar nie die wese en inhoud van die genadeverbond ontvang

nie, nl. Christus, die Heilige Gees, die ewige lewe.

Sien 1 Kor. 10:1-14; Rom. 9:1-23.

Baie het die fisiese land Kanaan bereik, maar nie die ewige Kanaan nie.

In baie het die Here nie ‘n welbehae gehad nie,

en hul ongeloof en ongehoorsaamheid het dit geopenbaar.

Ons sien dit vandag nog,

hoe baie – klein en groot – die doopbediening ontvang,

maar hul wys later met hul leer en lewe,

dat hulle nie die ware bondelinge is en was nie,

soos Paulus dit stel daar in Rom. 9,

eintlik kinders van die vlees, wêreld,

en nie kinders van die belofte, van die genadeverbond,

die ware nageslag van Abraham nie.

Dus nie wesentlik in die genadeverbond in Christus was nie.

Daarom hoor ons ook in hierdie Psalm van die Here,

die duidelik aanduiding,

dat Hy aan sy genadeverbond DINK ter wille van sy ‘uitverkorenes’

Vers 6 beskryf WIE die nageslag van Abraham is,

sy kinders, en dit is die uitverkorenes deur die geslagte.

Ons lees dit ook in v. 23 dat Moses uitverkore was,

vers 43 van sy uitverkorenes, aan wie Hy dink v. 42.

Ja, die hele Israel, was uitverkore in dié sin

dat God hulle en hul nageslag verkies het om sy Woord deur hulle te gee,

aan die res van die wêreld (Rom. 3:1,2)

sy belofte, vir Christus, AAN HUL BEDIEN IS (Rom. 9:1-5),

maar alleen hulle wat in Christus is, Ef. 1:4,

uitverkies is voor die grondlegging van die wêreld,

wat geloof het of tot geloof sal kom soos Hy bepaal het,

is sy kinders wat gered is vir die ewigheid.

 

En daardie uitverkorenes, – en hier verskil ons sterk met ons baptiste broers –

vind ons nie net onder ouer kinders, of net volwassenes nie,

maar ook onder babas, klein kinders, kragtens sy vrye welbehae,

kragtens sy belofte dat Hy ‘n Vader vir ons en ons kinders is,

en dit vandag onder alle volke (sien HK v/a 74; NGB art. 34).

DAAROM die opdrag om hierdie Psalm, en ook die hele Skrif,

aan die hele wêreld te vertel, te verkondig sonder onderskeid,

sodat deur die Evangelie sy kinders van die belofte,

gered mag word!

 

Juis daarom, is daar ook die oproep, eis en plig in die verbondslewe,

hier waar die verbond bedien word aan alle gelowiges en hul kinders.

Elkeen, moet volgens God se beveel, die Woord hoor, die beloftes hoor,

die Evangelie hoor, die doop bediening ontvang,

wat ons oproep om te glo, te bekeer, in gehoorsaamheid te lewe,

ons hele lewe lank.

 

WANT, kyk wat sê die laaste vers,

hoekom moet ons aan God en sy groot dade dink,

hoekom moet ons sy wondertekens onthou en nie vergeet nie

Waartoe red en roep die genadeverbond ons op?

Alles wat voorafgegaan het, verse 1-44, eindig dan:

“dat hulle sy insettinge kan onderhou en sy wette bewaar. Halleluja” (Ps 105:45)

Die doel van ons redding, deur God se beloftes in Christus,

is sodat ons herstel kan word om Hom te loof en te prys: Halleluja!

deur die krag van die Heilige Gees,

VOLGENS SY INSETTINGE (AANBIDDING)

VOLGENS SY WETTE, SY WOORD.

Dit is wat Jesus ons ook leer, vandag nog, Ek red julle,

uit genade deur die geloof alleen,

en as julle nou lief is vir my in ons verbondsgemeenskap,

bewaar My gebooie (Joh. 14:15)

As ons netnou na die Doopsformulier gaan luister, dan gaan u dit hoor.

wat Psalm 105 ons hier leer:

  1. Ons is in sonde ontvang en gebore, en het God se redding in Christus nodig,
  2. Christus alleen red ons van ons sonde en ellende,
  3. die verbond bestaan uit twee dele, nl. ons word geroep en verplig in die doop tot ‘n nuwe gehoorsaamheid.

En nou, mag ons vanoggend weer getuies wees, deur die doop,

dat die Here se genaderbond opgerig is met Abraham en sy nageslag,

vervul en bevestig in Christus,

en is dit vir ons wat glo, ook vir ons nageslag,

vers 7: Hy het dit ingestel vir duisende geslagte,

DUS, vir tot die laaste dag, tot die laaste uitverkorene,

GROOT OF KLEIN INGEBRING WORD IN SY KONINKRYK.

Ja, ons mag nie optree en ons lewens laat bepaal deur God se verborge wil nie,

wie Hy spesifiek uitverkies het of nie, dit is sy goeie reg en welbehae.

As ons ons kinders daarom laat doop,

is die pleitgrond die Here self, sy genade, sy liefde, sy belofte.

Ons eis nie van Hom redding van ons en ons kinders,

bloot omdat ons ‘n doophandelinge verrig nie.

Hy kan as Hy wil ons red … daarom geen verbondsoutomatisme nie!

Ons gaan met gebroke harte, leë hande van geloof,

en ons vra, o Here onse Here,

WEES ONS EN ONS KINDERS GENADIG,

DINK nie meer aan ons sondes nie,

DINK nie meer aan Markus se sondes nie,

DINK aan Jesus en sy volmaakte werk,

DINK aan U eer, U belofte aan Abraham.

Here, u wat die wonder van die geboorte deur die skepping bewerk,

skenk ook genadiglik, in Christus, deur die krag van die Gees,

die wonder van die wedergeboorte, aan ons en ons kinders….

sodat ons ons skeppingsdoel kan nakom:

die eer en verheerliking van U grote Naam.

DIT GAAN DAAROM IN DIE WOORD, VERBOND, EVANGELIE, ALLES

Oor Sy Naam, sy eer, sy wil, sy wonder en wondertekens.

En dan bid ons vandag ook, help ons Here, om dankbaar getrou,

vir ons en ons kinders te leer om aan U te dink,

om U met ons hele hart, siel en verstande lief te hê.

Ons naaste lief te hê, volgens u woord te lewe.

 

Mag die Here ons almal help,

die verbondsouers, familie, gemeente,

om mekaar, om Markus te wys en te leer:

Dink aan die Here se wonders en wondertekens,

Hy is jou Skepper wat die wonder van geboorte gegee het.

Hy is jou Verlosser in Christus, ja, vir elkeen wat Hy wederbaar om in Hom te glo, sodat ons ‘n dankbare lewe kan lewe,

van nou af tot in ewigheid: Halleluja!

Amen.

Leave a Comment

Posted in Uncategorized

Posted by: proregno | January 24, 2019

Pro Regno 9 jaar oud! Januarie 2019, en gesinsnuus

Pro Regno 9 jaar oud! Januarie 2019, en gesinsnuus

Geagte Pro Regno lesers,

Die Pro Regno blog is hierdie maand 9 jaar oud (ons het begin in Januarie 2010), waarvoor ons baie dankbaar is vir die Here se seëning in hierdie tyd.

Gesinsnuus

Soos jul hierbo in die ‘header’ foto kan sien, het die Here vir my en Dorothea verder geseën met nog ‘n verbondskindjie, Markus Jan Le Cornu. Vir eerste keer (na die vorige 8 geboortes) het ons hierdie keer ‘n watergeboorte gehad. Ons was so dankbaar vir die besluit, want alles het so goed verloop, dank die Here. Saterdagaand 12 Januarie, terwyl ek nog sit en preek afronding doen, sê Dorothea dit is tyd, en die mannetjie is 00:18 die Sondag oggend gebore. Markus is Sondag, 20 Januarie, gedoop. Ek hoop om in volgende week die preek by sy doop, uit Psalm 105, hier op my blog te plaas. Met my geliefde vrou, Dorothea, en al die ander kinders gaan dit ook goed, die Here is vir ons werklik goed, daarom ook opnuut die woorde van Ps. 126:3 (Kyk hier vir meer inligting oor ons gesinslede),

“Die HERE het groot dinge aan ons gedoen: ons was bly!”

Donasies

Met hierdie skrywe wil ek opnuut – soos ek eenmalig jaarliks doen – vra vir enige vrywillige donasies vir die onderhouding van hierdie webblad.

Ek is dankbaar teenoor die individue en instansies wat Pro Regno in die verlede al finansieël help ondersteun het, opnuut dankie. Enige donasies vir die jaar 2019 deur die lesers sal baie waardeer word (sien die inligting hier onder.)

Die doel van die blog word saamgevat in die naam, ‘Pro Regno’ (die Latynse woorde wat: ‘vir die Koninkryk’, beteken), en poog om artikels beskikbaar te stel oor verskillende onderwerpe ter bevordering van ons dienswerk in die Koninkryk van God in Christus.  Alle artikels word deur die uwe geskryf, tensy anders vermeld.

Tydens Pro Regno se verjaarsdag jaarliks in Januarie, vra ek daarom vir enige vrywillige donasies vir die opbou en bevordering van hierdie blog.  Dit is ‘n gratis blog om te lees, daar is egter wel eenmalige jaarlikse kostes om die blog in stand te hou en verder uit te bou, en daar gaan ook heelwat tyd en kragte in om die artikels beskikbaar te stel.

Enige donasies vir Pro Regno sal met groot dank baie verwelkom word en kan hier in betaal word:

Rekening naam: S. Le Cornu

Absa tjekrekening: 010 951 90673

Takkode: 632005

Merk u donasie-inbetaling asb. met: proregno

Baie dankie vir u ondersteuning.

Groete

Slabbert Le Cornu

proregno@gmail.com

1 Comment

Posted in gesinsfoto's, pro regno admin, pro regno nuus, pro regno verjaarsdag

Posted by: proregno | January 7, 2019

Boekaanbeveling: Fighting Satan – Knowing His weaknesses, strategies and defeat

Boekaanbeveling: Fighting Satan

– Knowing His weaknesses, strategies and defeat –

Skrywer: dr. Joel Beeke9781601784117

Hier beskikbaar: Good Neighbours

Ook beskikbaar as e-boek by Amazon.

Die voorwoord van die boek wys op die aktualiteit van die boek, ek plaas dit hier onder. In tye waarin die duiwel ‘letterlik en figuurlik’ opnuut los is, en allerlei boeke verskyn wat of die duiwel se bestaan probeer ontken, of die duiwel agter elke bos soek, is dr. Beeke se boek ‘n welkome toevoeging tot ‘n bybelsverantwoordbare studie oor die onderwerp.

Ons word opgeroep om die Satan se planne en strategieë te ken (2 Kor. 2:10,11), hom te weerstaan (Jak. 4:7), om deel te neem aan die geestelike oorlog (Ef. 6:10-20). Mag hierdie boek, en die bronne wat hy aanbeveel, ons daarmee help.

Ek plaas die voorwoord, inhoudsopgawe, en ‘n paar aanhalings uit die boek hier:

Voorwoord

In his book Power Encounters, David Powlison rightly argues that we urgently need to fight Satan by reclaiming biblical, traditional, spiritual warfare as set forth by Paul in Ephesians 6:10–20. We live in a society that has become increasingly pagan and has brought itself into a pervasive array and bondage of addictions. Troubled or bizarre behavior has become commonplace; many people are experiencing a heightened sense of the presence of evil. Missionaries and anthropologists alert us to animistic cultures and demon possessions.

Satanism is flourishing in Western nations. Since the 1970s, numbers of charismatics, dispensationalists, and theologians have been teaching and practicing various forms of “deliverance ministries” to cast out inhabiting demons. Frank Peretti’s books have only added to the confusion, influencing thousands to see demons lurking everywhere. On the other hand, millions in modern civilization don’t believe the devil exists—or at least have exorcised him from their working vocabulary, even though the devil is a primary explanation for the plight of modern civilization. This attitude has even permeated the church.

Nineteenth-century preacher Charles H. Spurgeon could already say in his day, “Certain theologians, nowadays, do not believe in the existence of Satan. It is singular when children do not believe in the existence of their own father: but it is so, that those who are most deluded by him are the loudest in repudiating all faith in his existence.”1

Biblical, clearheaded thinking about Satan and spiritual warfare is sorely needed today. Particularly as believers, we need to be cognizant that the battle against Satan and his forces of evil is fierce, spiritual, and necessary. We must know our adversary. We must know Satan’s personality and history. We must know his strategies, his power, and his weaknesses. We must know how to withstand him and what spiritual weapons to take up against him. We must defeat him by faith through lives that bear fruit and spread the truth.

The present book addresses this need from a practical perspective. Its chapters enlarge upon five addresses given at the Metropolitan Tabernacle School of Theology in London. The first address (chapters 1–2) examines the personality and history of Satan. The second address (chapters 3–4) shows how believers are to exploit Satan’s weaknesses by fighting defensively and offensively. The third address (chapters 5–6), relying heavily on old classics, exposes Satan’s devices and expounds our remedies for them. The concluding addresses examine how we can defeat Satan in our personal lives and in our churches and nations (chapters 7–9). This book, which now includes study questions for individuals and groups, is a revised version of Striving against Satan, formerly published by Bryntirion Press, Wales, in 2005. …

May God graciously use this book to teach us all how to be more aware of Satan and his devices and how to wage a more successful battle against him.

Inhoud
Preface

Introduction: A Holy War

Part One

Knowing the Enemy: The Personality and History of Satan

1. Satan in the Bible

2. Satan in Church History, Today, and the Future

Part Two

Knowing Satan’s Weaknesses: Fighting Him Defensively and Offensively

3. Building an Unyielding Defense

4. Building an Attacking Offense

Part Three

Knowing Satan’s Strategies: His Devices and Their Remedies

5. Satan’s Strategies and Skill

6. Confronting Four Major Strategies of Satan

Part Four

Knowing Satan’s Defeat in Our Personal Lives, Churches, and Nations

7. Our Challenge as Believers

8. Our Challenge as Church Members

9. Our Challenge as Citizens

Selected Bibliography

‘n Paar aanhalings

If you are a true believer, Satan hates you because you bear the image of Christ, because you are the peculiar workmanship of God created in Christ Jesus unto good works, and because you were snatched from his power.

Every true believer is engaged in what the Bible describes as spiritual warfare (Gen. 3:15; Rev. 12:7). John Bunyan called it a holy war.2 This spiritual warfare, or holy war, involves a perpetual battle against three enemies: the devil, the world, and the flesh.

The battle against Satan and his devils is necessary. Just as our world today cannot escape the war against terrorism, so we cannot escape war with Satan. Like it or not, we are at war. To be in the midst of war and not realize it is most dangerous. If we ignore the enemy, we set ourselves up for defeat. Paul commands us to “put on the whole armour of God, that ye may be able to stand against the wiles of the devil” (Eph. 6:11). Too many Christians today pay little attention to Paul’s command. Too many churches speak more about disarmament than armament. And too many preachers promote universal brotherhood rather than expose the antithesis between two opposing kingdoms in this world.

Question 127 of the Heidelberg Catechism, an explanation of the sixth petition of the Lord’s Prayer (“Lead us not into temptation, but deliver us from evil”), tells us of the help we must have to know and defeat our enemy: Since we are so weak in ourselves that we cannot stand a moment; and besides this, since our mortal enemies, the devil, the world, and our own flesh, cease not to assault us, do Thou therefore preserve and strengthen us by the power of Thy Holy Spirit, that we may not be overcome in this spiritual warfare, but constantly and strenuously may resist our foes till at last we obtain a complete victory.

Bron: Beeke, Joel R. Fighting Satan: Knowing His Weaknesses, Strategies, and Defeat. Reformation Heritage Books. Kindle Edition.

 

Leave a Comment

Posted in demonologie, Duiwel, Satan

Posted by: proregno | January 2, 2019

Twee nuwejaarsboodskappe vir die jaar 2019

TWEE NUWEJAARSBOODSKAPPE VIR DIE JAAR 2019

“Jesus Christus is gister en vandag dieselfde en tot in ewigheid.” – Hebr. 13:8

Inleiding

Sien hier onder twee boodskappe vir die nuwejaar. Die eerste een is ‘n preek, wat ons – ook ons wat voel ons het ‘genoeg van hierdie land’ – leer om in die nuwejaar, soos altyd, deur die geloof, aan te hou ‘putte te grawe en altare te bou’ tot eer van God in Christus, deur die krag van die Heilige Gees. Die tweede boodskap is ‘n artikel, wat wys op die gereformeerde kerke se roeping wat altyd dieselfde is, ook vir die jaar 2019, en dat ons daarin deur sy genade mag volhard.

Mag die Here ons help om Hom en ons naaste te dien in die komende jaar, en laat ons aanhou bid: laat U koninkryk kom, laat U wil geskied, soos in die hemel, netso ook op die aarde…

Preek: Wees ‘n putgrawer vir die Here in die nuwejaar

Lees: Genesis 26

Teks: “Vertoef as vreemdeling in hierdie land, en Ek sal met jou wees en jou seën” (vers 3)

Tema: Wees ‘n putgrawer vir die HERE

Psalms: 105:1,2; 105:3,4; 105:5,6; 105: 7,8; 105:9,24

Video-opname: Genesis 26 – ‘n Putgrawer vir die HERE

Broeders en susters

Het u al genoeg gehad van hierdie land?

Is u al tot hiertoe vol van die wanadministrasie, die regstellende aksie

die korrupsie, die bedrog

baantjies vir boeties,

die politieke leuens, die wetteloosheid, die anargie

strukture wat voor jou oë besig is om te vou…

dan die regstelsel, dan die wetstoepassing …

die basiese dienste is vinnig op pad om te groet …

 

Is u besig om moed op te gee ?

U het lankal nie meer vertroue in die toekoms nie …

Soos die VIGS virus alle weerstand afbreek

staan jou geduld dalk ook nou al op sy laaste bene …

 

U neem niemand meer kwalik

as hulle Kanada of Egipte toe wil trek nie …

As u dit kon doen,

dan sou u dit miskien al self gedoen het …?

 

As daar dalk nog vordering op geestelike terrein was …

As die land en sy bevolking

maar net op die evangelie reageer het …

Maar elke dag, elke dag lyk dit

of die mense nog net verder en verder …

verder en verder terugsak in die heidendom …

steeds vasgevang in die voorvaderaanbidding.

En daar waar die rustelose geeste van die voorouers

vereer word …

daar kan jy enigiets verwag.

Daar kan op niks peil getrek word nie.

Vandag voel die geeste so,

maar môre kan hulle dalk anders voel.

 

‘n Onhoudbare situasie.

Hoeveel nonsens moet ‘n mens nog opvreet in hierdie land?

Dis wat Isak ervaar het in ons Skrifgedeelte …

‘n onhoudbare situasie.

 

Daar was ‘n hongersnood in die land …

Hongersnood in die land van Belofte…

en Isak het dit gevoel net soos al die ander mense .

Dit was sekerlik ‘n goed genoeg rede

om net soos Abraham destyds na Egipte toe te trek.

 

Maar Isak het net halfpad getrek …

toe keer die Here hom.

Moenie Egipte toe trek nie …

Vertoef as vreemdeling in hierdie land

Bly vir eers net hier, hier in Gerar

hier by Abimeleg en sy mense.

Ek sal met jou wees en jou seën.

 

Abimeleg … sy naam beteken “my vader is koning”.

Dit was ook sy vader se naam

en ook sy vader se naam.

Abraham het self ook met ‘n Abimeleg skouers geskuur.

Hy het self ook vir ‘n Abimeleg gelieg oor sy vrou,

self met ‘n Abimeleg gestry oor waterputte.

Abraham het self ook ‘n verdrag met ‘n Abimeleg gesluit.

Dit lees ons in Genesis 21.

 

Soos Isak die teken van die verbond

in die besnydenis gedra het,

so het Abimeleg se mense hulle godsdiens

in die naam “Abimeleg” gedra.

“My vader is koning …

en sy vader was koning”.

“Ek buig voor my voorvaders”

Dit was hulle godsdiens.

Hulle was voorvaderaanbidders.

 

Isak was besny:

hy het op sy beurt gesê:

Ek buig voor die HERE van die verbond.

Ek aanbid nie my vader nie.

Ek aanbid die God van my vader.

 

So gee die Here vir Isak ‘n opdrag:

Vertoef as vreemdeling in hierdie land

Hier by Abimeleg en sy mense.

Hier tussen die klomp voorvaderaanbidders.

 

‘n Klein groepie verbondskinders tussen die heidene

en dis nogal snaaks broeders en susters,

dis nie die heidene wat eerste teleurstel nie.

Dis Isak!

 

Isak gaan staan

en lieg vir Abimeleg se manne oor sy vrou …

net soos sy vader Abraham gelieg het.

Dis nie sy vrou nie, sê hy, dis sy suster,

want hy was bang om te sê: My vrou …

anders sal die manne van die plek,

so het hy gedink,

my miskien doodmaak ter wille van Rebekka;

want sy was mooi van aansien.

 

Hy plaas sy vrou se eer op die spel …

die pragtige vrou wat Hy van die Here afgebid het,

die pragtige vrou wat sy vader se dienaar

met groot moeite vir hom gaan haal het …

sodat Isak nie met ‘n Kanaäniet hoef te trou nie.

 

Hy plaas sy vrou se eer op die spel

Nee, meer as dit,

Hy plaas die Here se verbond op die spel.

Isak maak dat die manne van die heidendom

vry voel om die toekomstige moeder van die kerk

met hulle oë te betas.

 

En dis uiteindelik die heidenkoning Abimeleg …

wat Isak aanspreek:

Kyk, sy is dan tog jou vrou!

Hoe kon jy dan verklaar:

Sy is my suster?

Die onbesnedene roep die besnedene tot besinning.

Dis die onbesnede wat hier ‘n sondebesef openbaar.

 

Dit is so, geliefdes,

as ons vandag nog na die gedrag van die heidene kyk,

as ons na baie van die Oosterlinge kyk,

selfs die etiek van die voorvaderaanbidders in ons eie land,

as ons sien wat die Islamiete, die kinders van Ismael,

wat hulle doen en sê …

en hoe hulle hulself en hulle vroue beklee,

dan staan ons dikwels beskaamd,

dan staan ons, as verbondsvolk dikwels tereggewys.

 

Dis so dikwels ons gedoopte dogters,

die moeders van ons kerk

wat in die strate loop

met bene en boude en blaaie en borste wat flits.

Daar vir elke heidenoog om te betas.

 

Hoe dit ook al sy.

As ons verder lees

dan sien ons steeds

die seënende hand van die Here in Isak se lewe

Isak het toe in dié land gesaai

en daardie jaar honderdvoudig gewen,

want die HERE het hom geseën.

En die man het groot geword

en altyddeur groter geword

totdat hy baie groot was:

hy het troppe kleinvee en beeste gehad

en baie bediendes.

 

Die Here seën Isak

Ten spyte van sy kleingeloof

Ten spyte van sy leuens

Ten spyte van die feit

dat hy Rebekka se eer op die spel geplaas het.

 

Hoekom seën die Here hom ?

 

Want dis wat Hy belowe het !

“Die Heer wat van geen wankel weet nie

Wat nimmer sy verbond vergeet nie …”

Vertoef as vreemdeling in hierdie land,

en Ek sal met jou wees

en Ek sal jou seën.

 

Hoekom seën die Here hom ?

Omdat Isak ‘n kind van die verbond is.

Omdat sy vader Abraham na die Here se stem geluister het.

en sy ordening, sy gebooie,

sy insettinge en sy wette onderhou het.

 

En ons kan onsself maar ook afvra

Geliefdes in ons Here Jesus Christus,

as ons vandag nog seën in hierdie land ervaar,

(en ons in baie, baie opsigte nog baie geseënd)

is dit omdat ons sulke vroom mense is ?

Of is dit dalk omdat ons voorouers,

die stoere voorgeslagte sulke vroom mense was …

mense vir wie die huisgodsdiens, die nagmaal,

die erediens en die Sabbatdag

‘n heilige erns was?

Is ons nie maar vandag besig

om op die geloof van ons voorouers te teer nie?

 

Die Here seën vir Isak met ‘n honderdvoudige oes

Met kleinvee, met beeste, met baie bediendes

en met putte vol water.

 

En hier openbaar Abimeleg se mense

die gesindheid van Satan

Hulle beny vir Isak.

Isak hou die putte

wat sy vader Abraham gegrawe het in stand

Maar die Satanskinders kom en hulle stop dit toe

Hulle vul dit weer met grond op !

 

Wat ‘n sinlose ding om te doen !

 

Die verbondsmens wat na die beeld van God geskape is …

hy bewerk en Hy bewaak.

Hierdie aarde is nou wel vervloek

maar ons moet steeds bewerk en bewaak,

die putte van ons voorouers in stand hou.

Maar die hierdie Voorvaderaanbidders kom

en hulle stop dit toe

Hulle vul dit weer met grond op !

 

As hulle maar die put gevat het

dat hulle vee kon suip

dat hulle groente kon plant

dat hulle wasgoed kon was

dat hulle hulself kon bad en die siektes kon weer …

 

Maar nou kom hulle en hulle stop dit toe!

 

As grondgrypers in hierdie land maar iets kon doen

met die grond wat hulle wil vat !

Maar al wat hulle kan doen is

om die putte toe te stop.

En dit lyk vir ons … so tipies van die Abimeleg mense.

Hulle het nie altyd die behoefte

om te styg na ‘n hoër vlak toe nie

Nee, hulle het net plesier daarin

om almal af te trek na hulle eie vlak toe.

 

Toe sê Abiméleg vir Isak:

Trek weg van ons,

want jy het vir ons veels te magtig geword.

Gaan weg van ons verbondskind.

Die satansbloed is te sterk in ons.

Die geeste van ons voorvaders het nie vrede met julle nie.

Julle herinner ons te veel aan God se genade

Trek weg van ons.

 

Isak trek toe verder

En so vêr as wat hy trek grawe hy putte oop

En so vêr as wat hy trek is hy in ‘n dispuut oor water

So kry die putte hulle name:

Esek: onenigheid en rusie

Sitna: getwis en gekla

 

O geduld wat so baie kan dra.

Toegee en toegee …

om maar net weer toe te gee.

 

Toe het Isak vandaar versit

en ‘n ander put gegrawe,

en daaroor is nie getwis nie.

Daarom het hy dit Réhobot genoem en gesê:

Ja, nou het die HERE vir ons ruimte gemaak

en nou kan ons vrugbaar wees in die land.

 

Vertoef as vreemdeling in hierdie land, Isak

‘n man sonder regte

as jy kyk na hierdie land se grondwet,

gaan jy teleurgestel word

as jy jou menseregte hier soek,

gaan jy dit nie vind nie.

 

Maar die Here …

Hy sal met jou wees en jou seën …

Hoeveel jaar hierdie episode geduur het,

word nie vir ons gesê nie

Genesis 26 kan ‘n opsomming van Isak se hele lewensloop wees

al trekkende, al strydende, al putgrawende.

 

Hy het toe nooit Egipte gehaal nie

Isak het toe tussen die Kanaäniete gebly.

 

By Berseba verskyn die Here weer aan hom

Hy herhaal sy beloftes:

Ek is met jou;

Ek sal jou seën

Ek sal jou nageslag vermeerder ter wille van Abraham, my kneg.

 

En dan hier in vers 25 lees ons:

Toe bou Isak daar ‘n altaar,

en hy het die Naam van die HERE aangeroep …

vir die eerste keer

na soveel jare se seën

na soveel putte met lewende water

lees ons dat Isak ‘n altaar bou

lees ons dat Isak die Naam van die Here aanroep

vir die eerste keer maak Isak sy vader se godsdiens sy eie.

 

Hy bou ‘n altaar.

Hy roep die Naam van die Here aan …

voor hy sy tent opslaan,

voor hy weer begin om ‘n put te grawe.

 

Miskien is ons nog nie daar nie, geliefdes,

miskien is ons nog nie by Berseba nie …

om die erediens eerste op ons prioriteitslys te plaas

voor ons tente opslaan

en ons putte begin grawe

voor ons eie familiebyeenkomste en persoonlike belange.

 

En dan sien ons

ook hier by Berseba het die Here

hom met ‘n waterput geseën.

 

Daar is net een seëning

wat ons tot dusvêr misgekyk het

die ander belofte wat die Here ook aan Abraham gegee het:

in jou nageslag

sal al die nasies van die aarde geseën word

in jou sal al die geslagte van die aarde geseën word.

 

Ook hierdie heidene, hierdie voorvaderaanbidders

ook hierdie Satangeslag, hierdie puttoestoppers …

Ook hulle gaan deur die verbondsgeslag geseën word …

 

Want, kyk, wie kom hier by Berseba aan:

Abimeleg met ‘n hele amptelike afvaardiging

Kan ons nie maar vriende wees nie, Isak ?

Ons het duidelik gesien dat die HERE met jou is

Jy is nou eenmaal die geseënde van die HERE.

 

In jou nageslag sal al die nasies van die aarde geseën word

In jou sal al die geslagte van die aarde geseën word.

 

Daarom wil die Here hê

jy moet as vreemdeling vertoef in Abimeleg se land

Doen dit en jy sal geseën word …

Gaan dan heen, kinders van Abraham Isak en Jakob

maak dissipels van al die nasies,

en doop hulle in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees;

en leer hulle om alles te onderhou wat Ek julle beveel het …

Laat hulle maar jou vader se putte toestop

Wees maar die minste, Isak

eendag sal jy die meeste wees.

 

Hoor die woorde van die Een

wat uit jou nageslag sou kom …

die Een in wie al die geslagte van die Aarde geseënd sou wees …

Hy het ook gesê:

Salig is die sagmoediges …

hoekom is hulle salig?

want hulle sal die aarde beërwe … hierdie aarde …

ook hierdie vrugbare besproeingsgronde

ook hierdie wuiwende koringlande

ook hierdie bosveld met hulle bomeprag …

 

Hierdie aarde, hierdie grond sal die sagmoediges beërwe.

En as ANC regering

die putte van lewende water in die onderwys toestop,

as die regering

die verkondiging van die ware geloof in die klaskamer begin verhoed,

dan grawe die sagmoediges maar net weer ander putte oop.

As die media die putte van lewende water op die lugfrekwensies

en die internet toestop

dan grawe die sagmoediges maar net weer ander putte oop.

 

Voel u soms, voel u dikwels …

dat u genoeg nonsens in hierdie land opgevreet het ?

Weet net een ding, broeders en susters

Hy wat aan die kruis gehang het …

Hy wat aan die kruis gehang het

Hy het baie meer …

baie meer opgevreet as wat die Here ooit van Isak …

of van ons verwag het.

Amen.

 

The Church in the New Year: Called to Work

(Hierdie artikel wat hier geplaas met erkenning aan die bron: RFPA. Dit is spesifiek van toepassing op die PRCA kerkverband in die VSA, maar dieselfde bybelse roeping geld vir al ons kerke, ook hier in SA.)

Note: Though this editorial was written fifteen years ago, it is still an applicable word for the church in the year of our Lord, 2019. The year 1994 has been changed to read 2019 in this article.

________

What 2019 will mean for the true church in North America is not our concern. We may not speculate. This belongs to the secret things of the counsel of God that are exclusively for him. It is comfort to the Reformed church, as it is to the believer personally, that the new year will be the unfolding of the eternal plan of the sovereign God in the exalted Lord Jesus Christ.

Our concern is the revealed will of God for the church. His will is that the church work. The reason for the continuation of history in this new year is the church. God has a church that must be gathered and saved. Since the Son of God gathers, defends, and preserves this church “by his Spirit and word” (Heidelberg Catechism, Q. 54) and since he does this through the instrumentality of the true church, the true church has a calling to work.

It is the true church that has a sacred, solemn mandate from the Lord.

The true church is the instituted congregation that is sound in doctrine, pure in the administration of the sacraments, and faithful in the exercise of discipline (Belgic Confession, Art. 29).

There is also a false church, characterized by rejection of the authority of Holy Scripture and corruption of the gospel of grace. She too has a work. Her work is to hate and oppose the true church. She has her mandate from the devil.

The departing church has one calling from the Lord, and one only: Repent! It belongs to the work of the true church that she bring this calling from the Lord to the church that is in the process of falling away from the truth.

As true churches (though by no means perfect churches), the Protestant Reformed congregations are called by God to work in 2019. This work is first, to hold fast what they have. The importance and difficulty of this task for a church should be evident from the widespread abandonment of the fundamentals of the Christian faith by so many churches in our day.

That which we are to hold fast is the Christian faith as set forth in the Reformed creeds. It is the Reformed faith, therefore, with its distinctive doctrines of God’s sovereignty both in redemption and providence and of salvation by grace alone. Necessarily implied is the understanding and confession of the creedal Reformed faith by the Protestant Reformed Churches as teaching sovereign, particular grace in the preaching of the gospel and an unconditional covenant of grace with the elect in Christ, head and mediator of the covenant.

This faith includes a life of thankfulness, obedience, and holiness.

Holding fast the faith, will require tremendous effort in the Spirit of Christ. It will take sound preaching; faithful instruction of the young in catechism; vigilant oversight of the preaching and teaching by capable elders; courageous discipline of those members who teach or live contrary to the rule; and the right judgment on all issues coming before them by the broader assemblies.

Discipline is essential. A main reason for the apostasy of the departing and the false churches is the failure of the churches to discipline the heretics. Conservatives are great talkers and writers. But without the discipline that shuts the mouths of the gainsayers of the faith and that cuts the cancer of the lie or the unholiness from the body of the church, there can be no holding fast the truth.

Christ’s mandate to the true church, secondly, is that she exert herself to grow spiritually. The church must “grow up into him in all things” (Eph. 4:15). Through the exercise and use of the means of grace, there must be growth in knowing Christ, in glorifying and enjoying God, and in loving the neighbor, especially the other members of the congregation. Holding fast the faith does not imply spiritual stagnation.

Thirdly, the true church is called to preach and confess the truth to those outside the church. The PR congregations must engage in missions and evangelism at home and abroad to the utmost of their power. A chief reason for another year is the gathering of the church out of all nations and the bringing to repentance of every member of this elect church (Matt. 28:18–20; 2 Pet. 3:9).

We ought to address the scattered sheep in the Reformed community, as well as in Protestantism at large, as God gives us the opportunity, for their help.

We ought to confess boldly to a hostile world, for its condemnation. Against its theory of evolution, we confess biblical creation. Against its feminism, we confess the biblical family. Against its adultery, we confess the sanctity of biblical marriage.

Apart from other considerations, this work of the true church requires that the faithful congregation live and work together with like-minded congregations in synodical federation. One congregation in her solitude cannot by herself do the work. She cannot do the work of missions. She cannot maintain the seminary that is basic to the defense of, the faith and to the church’s own spiritual growth. She cannot in the long, or not so long, run even hold fast the faith for herself. Holding fast the faith is done in the unity of the church with the help of the multitude of counselors.

Accounting for the denomination, in the context of the unity of the church, Herman Hoeksema wrote:

This seeking of fellowship and unity of the local congregations is motivated also by the practical need they have of one another, because in unity there is strength. Thus, they need one another to establish a theological seminary for the training of ministers of the Word; for the development of their common confession, and for the fulfillment of their mandate in regard to the work of missions (Reformed Dogmatics, pp. 622, 623).

An aspect of the work of the PR congregations in 2019, therefore, will be that they carefully nurture and endeavor to keep the unity of the Spirit in the bond of peace among themselves in the synodical union.

The church must also know what does not belong to the work assigned her by her Lord. She is not called to set herself to the task of seeing to it that she grows numerically. Numerical growth is not the business of the church. It is rather the business of the Lord. Just as no one can add an inch to his height, so the church cannot add one member to her fellowship. Just as each of us leaves his physical growth to the Lord, so must the church leave her numerical growth to the Lord. The church that does labor to grow numerically invariably adopts carnal measures, e.g., watering down the preaching and confession; relaxing the discipline; and introducing entertainment—”contemporary music” and drama. God curses this ambition to grow with cancerous growth that destroys the church as a spiritual body of Christ. It is not the calling of the PRC in 2019 to grow. It is their calling to be faithful to the word of God. Should this mean their loss of members, so be it.

Not that we are opposed to numerical growth. On the contrary, we rejoice in it, if God wills it and accomplishes it: One reason is that this enables us to do still more in the great work that we have as a denomination of churches and as a covenant community. There is today a crying need for a Reformed college in the United States, an institution of higher learning that is solidly based on and unashamedly faithful to the Reformed confessions. But this demands a sizable supporting constituency.

Neither is it the duty of the true church to christianize North America. Not one text in all of the Bible gives the church this preposterous mandate.

Nor is it our responsibility to be popular. It is with the church as with the individual Christian, “Woe to you when all men speak well of you.” Confession of the truth and a walk in holiness will mean hatred and ridicule.

Let not the PRC with the other true churches of God in the world underestimate the difficulty of the work. 2019 will be fraught with peril. For it is the last hour. The world sinks away to the depths of lawlessness. The nominal church is far advanced in the great apostasy. The god of this world seduces the bride of Christ with a passion.

But neither may the church despair of the possibility of doing the work or even of great and glorious fruits. 2019 is full of promise. For it is, decisively, “anno domini,” the year of the Lord. The risen Christ is Lord in and over 2019. He is also Lord by his word and Spirit in and over the church. Not only does he give the mandate, but also he himself carries out the work by means of the church.

The church’s work is not in vain in the Lord.

And she knows it.

_________

This meditation was written by Prof. David Engelsma and originally published in the January 1, 1994 issue of the Standard Bearer.

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, ds. Gustav Opperman, prediking, preke, preke ds Gustav Opperman, Skrifverklaring, Woordverkondiging

Posted by: proregno | November 28, 2018

Boekbekendstelling: The Battle for the Biblical Family

Boekbekendstelling

The Battle for the Biblical Family

by dr. George C. Scipione

(professor in Biblical Counseling, RPTS)

The Battle for the Biblical FamilyDie skrywer in sy voorwoord:

“To think biblically about the family, we must realize two things: first, the gospel of Jesus Christ, found in the Bible, is not shameful; it is the power of God unto salvation. We are not to be ashamed of it intellectually. The biblical world-and-life view is not only cogent and complete, it is the only true view. The Apostle Paul compellingly proves that men have rejected God’s truth.

To the extent that man rejects the Bible, his thinking—whether informal, formal, or scientific—will be distorted and false. Such distortion occurs overtly in non-Christian religions. It comes out more subtly in academic and scientific endeavors. The field of psychology, especially counseling psychology, provides one of the clearest examples of intellectual apostasy.

Now that Marriage, Family, and Child Therapy is a separate field of study and the Family Systems approach to therapy is well established as a way of looking at families, we can expect more and more deviations from a biblical view of the family. False views become popular because the biblical view of the family has been abandoned. If your presuppositions about God, the world, yourself, sin, and redemption are not biblical, then your view of the family will be false.

Second, although the Bible does not tell us everything about the family, we must mine its depths before we can make observations or build theories. Thus, the method I used to develop this book took the following steps:

Step One: I read the Bible through, listing all passages dealing with the family—directly or indirectly. The list, found in Appendix 1, is extensive, if not exhaustive.

Step Two: I exegeted the passages.

Step Three: I categorized the texts.

Step Four: I looked at popular Christian books and studied theological works on the family. (See Sections 1 and 2.)

Step Five: I researched academic work on the history of the family in Western civilizations since biblical times. (See Section 3.)

Finally, I tried to develop biblical solutions based upon my knowledge of the Word and my pastoral experience. (See Sections 4, 5, and 6.) …

Time has passed since this work was first written. While some of the academic and cultural references are dated, the need for the truth of Scripture and for a Third Great Awakening has only increased. Confusion about our identity as individuals and about the definition and purpose of family is at an all-time high. Now more than ever, we need to study God’s plan for this critical building block of society that is a key to solving its deep problems. May God enable you to win the Battle for the Biblical Family.”

Dr. Jay Adams skryf as volg oor hierdie boek, in die voorwoord:

“George Scipione (“Skip” to those who know him) has produced a book that is as close to a theology of marriage as one could desire. Yet, at the same time, it is far more than that. It is a sympathetic approach to just about every aspect of marriage. Instead of setting forth a flat, academic exposition of facts to defend and propagate the Christian view of marriage, you may find that it is a book that you will turn to again and again for help in pursuing your own marriage.

By no means, however, is this a coffee-table volume! In teaching, preaching, and counseling it will prove itself indispensable. In addition to extensive biblical exposition (which at all points is central to what he writes), George fills his book with suggestions and helps that flow from practical exposition of his own insightful exegesis. These he has gleaned from many years of counseling persons with marital difficulties. You will find, however, that, while offering such practical help, he never makes assertions without backing them with biblical truth.

If you want to say anything about the volume, you must say that it is “thoroughly biblical.” It is important to observe, however, that the warmth of loving Christian concern for people facing marital difficulties that Skip exhibits is never sacrificed for biblical purity or tactical measures in fighting the “battle” mentioned in the somewhat misleading title. Rather, it is wedded to his writing as firmly as the marriages he seeks to establish through the application of biblical content. Whatever your reason for reading this introduction may be, I assure you that you will find the volume more than its title advertises. For all of the reasons listed above, I do not think you will regret purchasing it. Indeed, I predict that it is likely to become one of the most thoroughly thumbed-through books in your library.”

Inhoudsopgawe: 

SECTION 1

​THE FAMILY: WHY BOTHER?

1. God’s Basic Building Block

2. God’s Reflection

3. God’s Servant

4. God’s Model

SECTION 2​

THE FAMILY: DOES GOD CARE?

5. God’s Overview

6. God Looks at Marriage

7. God Looks at Children

8. God Looks at Parents

SECTION 3: ​IS THE WEST BEST?

9. The Family in Western Culture

10. The Family in Non-Western Culture

SECTION 4: ​WHERE’S THE BATTLE?

11. The Family’s Internal Battle

12. The Family’s External Battle

SECTION 5: ​WHAT’S THE STRATEGY?

13. A Battle Plan

14. Reinforcements

CONCLUSION​

CAN MY FAMILY HELP?

15. Your Family and God’s Covenant

APPENDIXES

1. Biblical Texts that Deal with the Family

2. The Family and Theology

3. The Family and Biblical History

4. The Family and Gender Roles

5. The Family and the Local Church

6. The Family and Social Science

7. The Family and Counseling

8. The Family and the Civil Magistrate

9. The Family: An Annotated Bibliography

NOTES

Onderhoud met die skrywer

“Dr. Scipione identifies the cultural trends that have led to the demise of the family today, from the Sexual Revolution of the 60’s to the Kinsey Institute to the latest gender issues. From there he explains how a proper applied theology of the family is essential to the church and society. Then he reveals some of the strategy of the battle plan for the restoration of the family.”

Hier kan die onderhoud en bespreking van die boek, saam met die skrywer, geluister word:

3GT Episode: The Battle for the Biblical Family

Die boek kan hier bestel word: Crown and Covenant, en is ook as e-boek beskikbaar op Kindle (Amazon).

Leave a Comment

Posted in boekbesprekings, boeke en audios, boekresensies, bybelse gesin, familie, gesin, gesinsreformasie

Posted by: proregno | November 22, 2018

Preek: Is die Evangelie verkondiging en die Christelike tug ‘n eensnydende of tweesnydende swaard? (2 Sam. 7:14,15)

Is die Evangelie verkondiging en die Christelike tug

‘n eensnydende of tweesnydende swaard?

Lees: 2 Samuel 7:1-19 & 2 Korinthiërs 2:14-17

Teksverse: “14 Ek sal vir hom ‘n vader wees, en hy sal vir My ‘n seun wees; sodat as hy verkeerd handel, Ek hom sal straf met ‘n menslike roede en met slae van mensekinders. 15 Maar my goedertierenheid sal van hom nie wyk nie, soos Ek dit onttrek het aan Saul wat Ek voor jou aangesig verwyder het.”

Tema: HK Sondag 31

Sondag: 31 – VRAAG EN ANTWOORD: 83

Vraag: Wat is die sleutels van die koninkryk van die hemel?

Antwoord: Die verkondiging van die heilige evangelie en die Christelike tug. Met albei hierdie handelinge word die koninkryk van die hemel vir die gelowiges oopgesluit en vir die ongelowiges toegesluit1.

Skriffundering: 1) Matteus 16:18-19; Matteus 18:15-18

Sondag: 31 – VRAAG EN ANTWOORD: 84

Vraag: Hoe word die koninkryk van die hemel deur die verkondiging van die heilige evangelie oop- en toegesluit?

Antwoord: Volgens die bevel van Christus word aan die gelowiges gesamentlik en afsonderlik verkondig en openlik betuig dat al hulle sondes hulle waarlik deur God ter wille van die verdienste van Christus vergewe is so dikwels as wat hulle die belofte van die evangelie met ‘n ware geloof aanneem. Daarenteen word aan al die ongelowiges en huigelaars verkondig dat die toorn van God en die ewige verdoemenis op hulle rus solank hulle hulle nie bekeer nie11.

Skriffundering: 1) Matteus 16:19; Johannes 20:21-23

Sondag: 31 – VRAAG EN ANTWOORD: 85

Vraag: Hoe word die koninkryk deur die Christelike tug toe- en oopgesluit?

Antwoord: Volgens die bevel van Christus word die wat die naam Christen dra en tog ‘n onchristelike leer huldig of hulle onchristelik gedra eers herhaalde kere broederlik vermaan. As hulle egter nie van hulle dwalinge of skandelike lewe wil afsien nie, moet dit aan die gemeente of aan die wat deur die gemeente daarvoor aangewys is, gesê word. As hulle hulle ook nie aan laasgenoemde se vermaninge steur nie, word hulle nie langer tot die heilige sakramente toegelaat nie en uit die Christelike gemeente en deur God self uit die ryk van Christus uitgesluit. Hulle word weer as lede van Christus en sy gemeente aangeneem wanneer hulle werklike verbetering beloof en bewys1.

Skriffundering: 1) Matteus 18:15-18; 1 Korintiërs 5:4-5; 1 Korintiërs 5:11; 2 Korintiërs 2:6-8; 2 Tessalonisense 3:14-15; 2 Johannes 10-11

Preekopname (GK Carletonville, 2018-11-18):

Aflaai: 2 Samuel 7:14,15 (regs kliek en ‘save [link] as’; of kliek op 3 kolletjies om af te laai)

Geliefde gemeente van die Here Jesus Christus,

Ons is oppad na die Here se tafel, volgende week.

Ons het nou vorige keer uit die Skrif geleer,

soos saamgevat daar in Sondag 30,

dat alleen hulle wat bekeerd is,

en aanhou ’n lewe van bekering lei, hoe langer hoe meer,

na die tafel van die Here moet kom.

Maar, hulle wat hulle nie tot God bekeer nie,

wat weier om hul sondes te bely, te laat staan, teen dit te stry,

moet nie na die Here se tafel kom nie.

Sien v/a 81, Sondag 30.

 

Om nou die Here se tafel heilig te hou

(antw. 82, die verbond nie te ontheilig en toorn van God oor ons te bring nie)

om die sondaar te help om hom te bekeer en aanhou te bekeer,

en om bo-alles, God in alles te eer,

het die Here vir sy kerk die sleutels van die Koninkryk gegee.

Daardie 2 sleutels is, soos ons bely in antw. 83:

Die verkondiging van die heilige evangelie en die Christelike tug. Met albei hierdie handelinge word die koninkryk van die hemel vir die gelowiges oopgesluit en vir die ongelowiges toegesluit.

Nou is die tragiese hartseer en werklikheid,

dat vanselfsprekend, die wêreld, die ongelowiges, onbekeerdes

aanhou om hierdie 2 sleutels te verwerp.

Selfs net die bestaan van hierdie sleutels, haat hulle, wil niks te doen hê,

met die Here, sy Woord, sy kerk, Evangelie, en die christelike tug nie.

 

Maar wat nog meer tragies is, geliefdes,

is dat daar baie in die sigbare kerk is,
(sien hierdie baie goeie artikel oor die onderskeid tussen die sigbare en onsigbare aspek van die Here se kerk)

wat sê dat hul gelowiges is, Christene is,

wat net so min wil hoor van hierdie twee sleutels.

Daarom, terwyl hul ‘sê’ dat hul kerk, Christen, gelowig is,

verwerp hul met hul volhardende dwalinge en onchristelike lewe,

beide of een van die sleutels van die Koninkryk.

Hoe vind dit plaas?

 

Die eerste sleutel, word verdraai, die Evangelie,

as TWEESNYDENDE swaard word, ’n eensnydende swaard,

menende, die evangelie word gesien as dat dit net red,

net praat van liefde, redding, verlossing, alles gaan net goed wees,

maar nie ook die waarskuwing van AS JY JOU NIE BEKEER NIE,

is daar regverdige veroordeling en straf, hierdie lewe, maar ook

en veral in die ewige lewe wat op jou wag.

Die tweesnydende aard van die verkondiging van die Evangelie,

het ons gelees daar in die heilige Skrif, 2 Kor. 2:14-17:

15 Want ons is ‘n aangename geur van Christus tot eer van God onder die wat gered word en onder die wat verlore gaan; 16 vir die laaste ‘n reuk van die dood tot die dood, maar vir die eerste ‘n reuk van die lewe tot die lewe. En wie is tot hierdie dinge bekwaam? 

Die woord van God, die Evangelie van Jesus Christus,

is ’n aangename geur tot eer van God, vir hulle wat hul bekeer en aanhou bekeer,

maar dit is ’n reuk tot die dood, vir hulle wat volhard in hul sonde, dit goedpraat, en weier om te bekeer.

Op ’n ander plek stel Jesus dit as volg:

Hy wat in die Seun glo, het die ewige lewe; maar hy wat die Seun ongehoorsaam is, sal die lewe nie sien nie, maar die toorn van God bly op hom. – Joh. 3:36.

En dit is wat ons daar bely aangaande die Evangelie, wat ons moet glo,

wat ek en u aan onsself, ons kinders, gemeente, vriende, familie, en almal

moet verkondig, die TWEESNYDENDE SWAARD VAN DIE EVANGELIE:

Vraag 84: Hoe word die koninkryk van die hemel deur die verkondiging van die heilige evangelie oop- en toegesluit? Antwoord: Volgens die bevel van Christus word aan die gelowiges gesamentlik en afsonderlik verkondig en openlik betuig dat al hulle sondes hulle waarlik deur God ter wille van die verdienste van Christus vergewe is so dikwels as wat hulle die belofte van die evangelie met ‘n ware geloof aanneem. (eenkant van die swaard)

Daarenteen word aan al die ongelowiges en huigelaars verkondig dat die toorn van God en die ewige verdoemenis op hulle rus solank hulle hulle nie bekeer nie11.(anderkant van die swaard)

Geliefdes, wat gaan u doen met ’n sleutel, wat net oop of net toe kan sluit,

gaan dit u help om in en uit u huis te gaan?

Nee!

’n Regte sleutel is nodig, wat oop én toesluit.

’n Ware evangelie, ’n ware Woord, sluit oop én toe.

En as u lief is vir u kinders, dan sorg u dat u huis ’n sleutel het wat werk!

As ons waarlik lief is vir ons naaste, binne en buite die gemeente,

dan gebruik ons en verkondig ons ‘n sleutel wat oop en toesluit,

dit is ware liefde.

In 2 Timoteus 3 word ons geleer oor die afvallige dae,

en dan roep Paulus ons op om te bly by die ware sleutels van die hemel,

broeders kerkraad, ons in die besonder, maar almal in die amp van gelowige:

1 Ek besweer jou dan voor God en die Here Jesus Christus, wat die lewende en die dode sal oordeel by sy verskyning en sy koninkryk: 2 verkondig die woord; hou aan tydig en ontydig; weerlê, bestraf, vermaan in alle lankmoedigheid en lering; 3 want daar sal ‘n tyd wees wanneer hulle die gesonde leer nie sal verdra nie, maar, omdat hulle in hul gehoor gestreel wil wees, vir hulle ‘n menigte leraars sal versamel volgens hulle eie begeerlikhede, 4 en die oor sal afkeer van die waarheid en hulle sal wend tot fabels. 

Ja, ’n valse evangelie wat net eenkant toe sny,

wat nie waarsku, vermaan, bestraf nie…. wys op ‘n valse kerk.

 

2) Christelike tug (v/a 85)

Geliefdes, dit bring ons juis by die ander sleutel, wat saamwerk en saamgaan

met die ware evangelie, Woordverkondiging, en dit is die Christelike tug.

As ons waarlik die evangelie glo,

as ons besef mense se sieleheil is op die spel,

as ons besef ons heiligmaking kan skade lei deur ’n valse of afgewaterde evangelie,

dan is die Christelike tug net so kosbaar en belangrik, al is dit o so MOEILIK,

so swaar om toe te pas, veral ook in ons tye…

U sien, as ons werklik van harte glo, alles wat ons bely en glo,

dan sal ons, dan moet ons dit met die Christelike tug, beskerm en bewaar,

dit koester, want dit is noodsaaklik vir ons geloof, ons groei in die geloof,

om kerk van Christus te wees, en te bly.

Wat is die kenmerke van ’n ware kerk, en by implikasie ’n ware gelowe,

sien NGB art. 29:

1 suiwer bediening van die Evangelie, die Woord (eerste sleutel)

2 suiwer bediening van die sakramente, en

3 die handhawing van die Christelike tug, (tweede sleutel)

Die liefdevolle regverdige toepassing van die Christelike tug,

soos saamgevat word in v/a 85,

beskerm juis die ware evangelie,

en dit bewaar die sakramente heilig sodat ons nie, in die woorde van antwoord 82, nie “die verbond van God ontheilig en sy toorn oor die hele gemeente opgewek” nie.

Maar, geliefdes, die wesentlike onderliggende probleem,

met beide die verkondiging van die Evangelie, as eerste sleutel,

asook die toepassing van die Christelike tug,

IS DAT ONS GODSBESKOUING TOTAAL VERKEERD IS

DAT ONS NIE REG DINK EN GLO OOR GOD NIE,

OOR JESUS NIE,

en daarom verdraai ons die evangelie, en pas nie meer christelike tug toe nie:

– daarom word persoonlike tug en vermaning verwerp

– daarom word ouerlike tug oor kinders, die roede nie meer toegepas nie

– daarom word deur baie, die meerderheid kerkrade nie meer lidmate

onder tug geplaas nie

– daarom het ons nie meer doodstraf en streng wetgewing teen moordenaars, verkragters, diewe, ens. in ons land nie.

Hoekom nie?

Want die valse kerke, valse profete mislei baie skape, en die wêreld om te dink God oordeel nie, God straf nie, God tugtig en vermaan nie sy kinders nie.

Die valse evangelie verkondiging leer DAAR IS NET ’N HEMEL, niks anders nie.

Die ware evangelie verkondiging, leer in liefde, daar is ’n HEMEL EN ’N HEL.

En roep dan ons almal, die hele wereld op tot geloof in, en bekering na,

Jesus Christus alleen.

 

Wie God is, en hoe Hy te werk gaan, selfs met sy kinders,

wat nooit verlore sal gaan nie, het ons gelees daar in 2 Sam. 7,

Dawid wil vir die Here ’n huis bou om in te woon.

Natan sê doen voort, maar God openbaar daarna aan Natan sy wil,

dat Salomo vir die Here ’n huis sal bou, nie Dawid nie.

So terloops, sien u hier wat ’n ware profeet, ware verkondiger

van God se Woord is: om te preek, so sê die HERE, nie wat mense

wil, of voel, ervaar, ONGEAG hoe goeie bedoelings daar is nie.

Verkondig God se woord, nie mense se begeertes nie (2 Tim. 4:1-5)!

 

Maar die Here gee dan, in verse 8 en verder,

sy ewige beloftes vir die huis van Dawid,

tydelike en geestelike seëninge,

vir Salomo en hul nageslag, al die Here se uitverkorenes.

Die grootste belofte, is dat hul huis tot in ewigheid sal bestaan,

dat die Messias as die nageslag van Dawid gebore sou word,

die Messias, wie se koninklike troon tot in ewigheid is, v. 13, 16.

Hierdie Messias is Jesus wat vir al sy kinders, vir Dawid se sondes kom sterwe.

MAAR nou baie belangrik, as Dawid die sekerheid het van God se beloftes,

oor die toekoms, oor sy redding wat vir ewig vasstaan in die Messias wat kom.

Hoe lyk die lewe van Dawid, en dus elke kind binne God se genadeverbond?

Ons het dit spesifiek gelees in verse 14:

Ek sal vir hom ‘n vader wees, en hy sal vir My ‘n seun wees; sodat as hy verkeerd handel, Ek hom sal straf met ‘n menslike roede en met slae van mensekinders. 

Daar is dit geliefdes, en dit geld vir al die Here se kinders, sy kerk deur alle eeue:

As ’n liefdevolle Vader straf, vermaan, tug die Here ons, met slae,

deur sy Woord en Gees.

In die NT lees ons in Hebr. 12:

My seun, ag die tugtiging van die Here nie gering nie en beswyk nie as jy deur Hom bestraf word nie; want die Here tugtig hom wat Hy liefhet, en Hy kasty elke seun wat Hy aanneem. verse 5, 6

Beteken hierdie sleutel van die Christelike tug,

dat die Here se kinders verlore sou gaan, Dawid en elke uitverkorene,

omdat Hy hul bestraf, tug, kasty wanneer nodig?

Nee, nogmaals nee, natuurlik nie, want ons lees in die volgende vers:

15 Maar my goedertierenheid sal van hom nie wyk nie, soos Ek dit onttrek het aan Saul wat Ek voor jou aangesig verwyder het. 

Die Christelike tug en vermaning van die Here lei die kinders van die Here tot hul verdere bekering, heiligmaking, groei in die geloof, vir ewig in sy liefde en genade (Ef.1:3-6)

Vir die ongelowige, onbekeerde, opstandige, goddelose lei dit tot hul regverdige veroordeling.

DIE TWEESNYDENDE SWAARD VAN DIE EVANGELIE EN DIE CHRISTELIKE TUG.

U weet geliefdes, en nou moet ons mooi luister,

die verwerping van die sleutels, is baie keer nie radikaal nie,

iemand wat ons slaan, Bybel opskeur, ouderlinge skiet as hul wil kom praat nie.

Dit is eintlik, deur die Satan se misleiding en sondige harte, baie meer subtiel.

Hoe?

Ek woon al minder eredienste by waar die evangelie verkondig word,

Ek stel al minder in Bybel lees belang,

luister al meer na die wêreld, valse kerke en profete volgens 2 Tim. 4:3,4.

Neem my beloftes, belydenis van geloof, huwelik, doopbeloftes al minder ernstig op.

MY EREDIENSBYWONING, MY OMGAAN MET DIE WOORD, DIE OUDERLINGE SE VERMANINGS, WYS OF OPENBAAR OPENLIK OF SUBTIEL

OF EK DIE TWEE SLEUTELS VAN DIE KONINKRYK OMHELS, OF VERWERP.

Met ons Belydenis van Geloof,

het ons belowe (veral by vraag 5)

Beloof u, terwyl die volle gemeenskap met die kerk van Christus nou vir u ontsluit word, om as ‘n lewende lid van die kerk23 die bediening van Woord en sakramente ywerig te soek24, u gawes gewillig en met vreugde tot nut en saligheid van die ander lede25 en tot uitbouing van die koninkryk van God aan te wend26 en dat u u aan die Christelike vermaning en tug27 sal onderwerp28 as u in leer of lewe u misgaan?

En, hoe baie verwerp dit nie?

Wil nie die pad van bekering, versoening, vermaning, reformasie saam met die Here se gemeente stap nie, gee vinnig gemeenskap op, loop weg.

Haat die ware Evangelie en die Christelike tug,

wat eintlik vir hul ten goede is?

Laat ons daarom erns maak, in die komende week, met God se Woord, sy ware Evangelie, sy vermanings,

Ons kan ook nie sonder Christus, die twee sleutels reg verkondig en toe te pas nie, daarom soek ons versterking en hulp by Hom, om dit te doen, en aanhou te doen.

Laat ons na sy tafel kom om versterk te word deur God se liefdevolle vermaning, om op Christus te hoop, ons hele lewe lank deur, deur sy Evangelie, sy christelike tug, alles tot lof van sy Naam.

Amen.

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, christelike tug, heidelbergse kategismus, prediking, preke, preke slc, tug, Woordverkondiging

Posted by: proregno | November 12, 2018

Preek: Wie mag of moet na die Here se tafel kom? (Lukas 18:13)

Wie mag of moet na die Here se tafel kom? 
– ‘n Saak van lewe en dood –

Lees: Lukas 18:9-14

Teksvers: “o God, wees my, sondaar, genadig!” (Luk. 8:13)

Tema: HK Sondag 30, v/a 81-82 & v/a 87

Vraag 81: Wie moet na die nagmaalstafel van die Here kom?

Antwoord: Hulle wat vanweë hulle sondes ‘n afkeer van hulleself het, maar tog vertrou dat dit hulle om Christus wil vergewe is en dat die swakhede wat nog oor is, met sy lyding en sterwe bedek is; en die wat ook begeer om hulle geloof hoe langer hoe meer te versterk en hulle lewe te verbeter. Maar die huigelaars en die wat hulle nie van harte tot God bekeer nie, eet en drink ‘n veroordeling oor hulleself1.

Skriffundering: 1 Korintiërs 10:19-22; 1 Korintiërs 11:28

Vraag 82: Moet die mense ook aan die nagmaal toegelaat word wat met hulle Sondag: Vraag en Antwoord: en lewe wys dat hulle ongelowig en goddeloos is?

Antwoord: Nee, want so word die verbond van God ontheilig en sy toorn oor die hele gemeente opgewek.

Skriffundering: Psalm 50:16; Jesaja 1:11; Jesaja 66:3; Jeremia 7:21; 1 Korintiërs 11:20; 1 Korintiërs 11:34

Vraag 87: Kan die mense dan nie salig word wat in hulle goddelose, ondankbare lewe volhard en hulle nie tot God bekeer nie?

Antwoord: Nee, glad nie. Want die Skrif sê dat geen onkuise, afgodedienaar, egbreker, dief, gierigaard, dronkaard, lasteraar, rower en sulkes die koninkryk van God sal beërwe nie.

Skriffundering: 1 Korintiërs 6:9-10; Efesiërs 5:5-6; 1 Johannes 3:14

Preekopname (GK Carletonville, 2018-11, 04):

Aflaai: Lukas 18:9-14 (regs kliek en ‘save [link] as’; of kliek op 3 kolletjies om af te laai)

Geliefde gemeente van die Here Jesus Christus,

WIE moet, wie mag na die nagmaalstafel van die Here kom?

Mag enige mens na die Here se tafel kom?

Mag iemand, wat volhard in ongeloof,

en/of goddeloos lewe, na die Here se tafel kom?

 

Dit is die vrae wat die Kategismus, ondersoekend hier vra,

ook vir ons tye, vir ons kerk, vir ons elkeen persoonlik.

In Ps. 24, wat ons gesing het,

vra Dawid ook die vraag, in die woorde van die beryming:

“Wie sal die Godsberg op kan gaan,

en wie sal op sy top kan staan,

omskitter deur Gods heilighede?”

 

Om dit anders te stel,

die vraag na wie moet en mag na die Here se tafel gaan,

ook dan vir ons einde November, is ’n vraag van lewe en dood,

dit is ’n vraag wat eintlik gaan oor jou redding, jou saligheid,

dit is ’n vraag oor die hemel en die hel,

in die woorde van antw 82 en 87,

is hierdie vraag ’n vraag oor of ek en jy, of enige mens

aan die Koninkryk van God behoort of nie.

Dit is hoe belangrik, hoe aktueel die Kategismus hier in Sondag 30 is:

WIE moet en wie mag na die Here se tafel kom?

 

Die ongelowige wêreld, die valse kerk, sal sê:

alle mense

enigiemand wat graag wil

gee nie om hoe daardie mens glo of lewe nie,

en of dit nou binne in die sigbare kerk,

of buite die kerk in die wêreld is nie.

Jesus het almal lief, het vir almal gesterwe, almal gaan hemel toe,

almal – ongeag hul ongeloof en hul goddelose lewe – is welkom

aan die Here se tafel, aan sy kerk, aan die koninkryk van God.

In hierdie week geliefdes, was daar ’n paar berigte, van nuusgebeure

wat dit verkondig wat die wêreld glo, saam met die valse kerke:

Die president van die land sê: mense wat argaiese idees het oor die wettiging van sekswerkers (dus prostitusie), moet oortuig word om hul siening te verander.

Hierdie mense waarna hy verwys, is o.a. die kerk van die Here, dit is gelowiges wat glo dat geslagsomgang is beperk tot die huwelik alleen, tussen ’n getroude man en vrou.

Dit moet verander, dit wat teen die 7de gebod is, moet genormaliseer word.

En natuurlik sal die kerk moet verander en sulke persone en wat dit bedryf,

aanvaar, sulke mense wat daarin volhard is welkom aan die Here se tafel,

in sy koninkryk.

Heelwat kerke aanvaar ook lidmate wat buite die eg saamwoon, aan die Here se tafel.

Nog ’n voorbeeld.

Die VGK (Verenigende Geref. Kerk), ou NG Sendingkerk, se suidelike sinode het in die week, besluit dat LGBTI-mense (lesbiese, gay, biseksuele, transgender, interseksuele en homoseksuele) almal netso welkom is in die kerk, mag trou, ampte beklee, en dus by implikasie na die Here se tafel kan kom, deel is van sy koninkryk.

Hulle het ook poligamie gewettig, dus dat vandag nog, ’n man meer as een vrou mag hê, en dit is reg so, ongeag dat Jesus die skeppingsorde herstel het, Matt. 19, van een man en een vrou.

So daar is dit geliefdes,

die heidendom, die wêreld, saam met die valse kerk leer:

– jy kan in jou sondes volhard, in ongeloof, in ’n goddelose lewe

in stryd met God se Woord, sy gebooie, SONDER OM JOU TE BEKEER

NA CHRISTUS, en nog steeds aan die Koninkryk van God behoort,

en daarom aan sy kerk, en daarom na sy tafel toe kom.

DIT geliefdes, is die tye waarin ons lewe,

niks nuuts eintlik nie, lees 2 Tim. 3 wat daarvan getuig,

maar dit gaan al meer om ons toeneem en plaasvind

In die kerke gaan hierdie verval al meer toeneem,

in ons vriendekringe, families, omgewings, gemeenskappe.

 

Wat leer die Skrif ons, soos saamgevat in ons belydenis,

oor WIE mag en moet na die Here se tafel toe kom,

wie dus aan sy kerk behoort, aan sy koninkryk behoort?

Antw 87 is ’n aanhaling van Ef.5:5 en 1 Kor. 6:9-10, oor wat die Skrif leer:

 9 Of weet julle nie dat die onregverdiges die koninkryk van God nie sal beërwe nie? 10 Moenie dwaal nie! Geen hoereerders of afgodedienaars of egbrekers of wellustelinge of sodomiete of diewe of gierigaards of dronkaards of kwaadsprekers of rowers sal die koninkryk van God beërwe nie. 11 En dit was sommige van julle; maar julle het jul laat afwas, maar julle is geheilig, maar julle is geregverdig in die Naam van die Here Jesus en deur die Gees van onse God.

Iemand wat dus sy sonde, enige sonde, enige oortreding van God se wet

goedpraat, dit regverdig, dit nie as sonde beskou waarvoor Christus moes sterwe nie, en hom dus nie bekeer daarvan nie, 6:11,

openbaar daarmee dat sy belydenis en lewe verkeerd is,

en dat hy nie aan die koninkryk, kerk van die Here behoort nie,

en daarom nie mag aan die Here se tafel deel nie,

tensy hy hom bekeer.

 

Geliefdes, bekeerloosheid, selfregverdiging,

is hoe die Fariseër daar in Luk. 18 glo en redeneer.

Jesus vertel hierdie gelykenis,

met die oog op mense wat op hulself vertrou,

dus wat nie hul sondes erken en Christus se redding nodig het nie.

Hulle meen dat hul sonder Christus, sonder bekering,

sonder afsterwe van sonde, klaar regverdig en heilig is, in hulself.

Die heidendom dink so, en baie kerkmense ook.

Die Fariseër se gebed in vers 11, 12 openbaar sy verlorenheid:

Hy vergelyk hom met wie of wat?

Met ander mense, hy noem ’n paar sondes wat hy nie doen nie

en ’n paar uiterlike dinge wat hy doen, vers 12.

En hy dink daarmee – sy werke – verdien hy sy redding,

Hy het Christus nie nodig nie, hy hoef nie te bekeer nie

God se redding is vir ‘bose sondaars’ (soos die tollenaar) wat moet bekeer,

nie vir hom wat uiterlik sekere ‘goeie dinge’ doen nie.

Hierdie Fariseër is nog verlore in sy sonde, in sy

selfregverdiging, soos vers 14 openbaar.

Hy is nie die ware regverdige nie, maar gaan verlore

in sy selfregverdiging sy bekeerloosheid.

 

DAARTEENOOR, vind ons die tollenaar, die veragte een in sy tyd.

Waarop is sy fokus, op ander mense?

Meet hy hom aan hoe goed of sleg hy doen in terme van ander?

Dink hy hy is beter as die Fariseër?

Hoeveel werke hy kan bydra?

NEE, sy belydenis en lewe getuig van sy redding:

o God, wees MY, sondaar, genadig!

o God, dus by die Here alleen, by Jesus alleen is daar genade en redding.

my sondaar, hy bely en erkeen dat hy ’n bose sondaar is, wat verlore is en gered moet word, hy regverdig nie sy sonde soos die Fariseer nie

wees my genadig, kan nie sonder die Here se genade gered word, of lewe of bestaan nie.

Die nagmaal, die kerk, die koninkryk van God is vir sulke mense bedoel.

SIEN u hier ’n verskriklike baie belangrike saak raak geliefdes,

“Sien u hier ’n verskriklike baie belangrike saak raak geliefdes,
 
ook vir ons wat graag wil en moet na die Here se tafel kom?
 
Die wêreld is nie opgedeel tussen mense wat sonde doen, en dit is slegs die ongelowiges nie, en dan is daar ons ‘kerkmense’
wat sogenaamd sondeloos is, wat nou al ‘volmaak en perfek’ is nie.
 
DIT is wat die valse kerk en wêreld heeltyd van ons, die ware kerk probeer maak.
 
Nee, die verskil is tussen mense, wat bekeer is, en aanhou bekeer van hul sonde, hoe langer hoe meer, teenoor hulle wat weier om enigsins te bekeer, en in hul sondes wil voortlewe, dit goedpraat, dit regverdig. 
 
Bekeerdes het genade van God ontvang,
Christus wat vir ons gesterf het,
vir ons skuld betaal het,
sodat ons nou ’n lewe van bekering kan lei,
die sonde haat en al meer afsterf, teen dit stry.

Kyk hoe bely ons dit daar in antw. 81, op die vraag WIE na die tafel kom:

Hulle wat vanweë hulle sondes ‘n afkeer van hulleself het, maar tog vertrou dat dit hulle om Christus wil vergewe is en dat die swakhede wat nog oor is, met sy lyding en sterwe bedek is; en die wat ook begeer om hulle geloof hoe langer hoe meer te versterk en hulle lewe te verbeter. 

Die Fariseër het geroem in homself, die tollenaar het ’n afkeur van homself.

Die Fariseër vertrou op sy werke, die tollenaar vertrou op God se werk in Christus, op God se genade om hom te vergewe en in sy swakhede te help.

NOU vir ons tye, geliefdes, is die groot ironie:

Dat die wêreld en die valse kerk, meen dat ons

die ware kerk en gelowiges, wat wys op God se Woord,

sy wet, en dat ons bekering nodig het van ons sondes,

dat ons daarteen moet stry, soos die belydenis sê “en die wat ook begeer … verbeter”, dat ons nou die sogenaamde fariseërs van ons tye is.

Maar nee, volgens Jesus se gelykenis in Lukas 18,

wie is die huigelaar, die Fariseër?

Dit is hy wat sy sonde goedpraat,

en meen hy hoef hom nie te bekeer daarvan nie.

Om dit heel konkreet te stel vir ons tye:

Hulle wat bv gay huwelike en verhoudings goedpraat,

dus nie bekering nodig het nie, is die fariseërs van ons tye.

En natuurlik ja, as enige ander sonde, waarmee ek of jy worstel,

as ons dit goedpraat, dit probeer regverdig, dan is ons netso skuldig.

Nee, ware gelowiges, die ware kerk, bely juis

ons sondes en swakhede ons hele lewe lank.

Ons wil graag aangespreek word, getug word.

Ons is dankbaar dat die nagmaaltafel bewaar word,

nie oopgooi word vir enigiemand nie.

Want, ek en ander moet aangespreek word,

vermaan word, dit wat antw. 82 leer,

en waaroor Sondag 31 gaan, waarna ons ‘n volgende keer kyk.

DIT IS WARE LIEFDE,

om gewys te word waar ek in belydenis/leer en-of lewe

dalk afdwaal, dat ek met die Woord bedien sal word,

om my te bemoedig op die geloofspad, al gaan dit swaar,

maar ook in liefde om op die regte pad gewys te word.

 

So geliefdes, WIE mag en moet na die Here se tafel kom?

Elkeen, wat weet hoe groot hul sondes en ellende is, vandag nog.

Elkeen wat weet dat hulle Jesus nodig het, vir die ewigheid, natuurlik,

maar ook vir hier en nou om vir Hom te lewe, vir ons naaste,

volgens sy gebooie in ’n volhardende dankbaarheidslewe.

(Sien HK Sondag 1)

Mag die Here ons help, vandag, oppad na die nagmaal,

om nie ons sondes te probeer regverdig nie,

onsself te probeer red nie.

MAAR mag sy Gees in ons werk om uit te roep in Jesus se Naam:

O God, o Here, wees MY sondaar, genadig! 

Amen.

1 Comment

Posted in Bybelverklaring, heidelbergse kategismus, prediking, preke, preke slc, Woordverkondiging

Posted by: proregno | November 5, 2018

Preek: Niks om oor ‘gay’ te wees nie! (Rom. 1:22-25)

Inleidend: Die tye waarin ons lewe
Ek plaas ‘n preek van ds. Gustav Opperman, oor Romeine 1:22-25, hier onder.

Die afgelope week was daar in die media, verskeie berigte, wat wys op die tye waarin ons lewe.

Ja, dit is eintlik niks nuuts nie, sien bv. 2 Tim. 3, maar dit wys op die aanslae waaronder die ware gelowige, en die ware kerk al meer gaan lewe, soos die Here ons tye en land oorgee aan ons opstandige losbandigheid, los van Christus, en sy wil vir die mens (Ps. 2:1-3).

Die heidendom en die valse kerk verkondig aan ons, soos te lese is in die volgende nuusberigte:

“Wettig sekswerk” (Beeld, 2 November 2018)

“Daar moet gepraat word oor die wettiging van sekswerk (lees: prostitusie), want Suid-Afrikaners het verskillende sienings hieroor. Ons taak is om diegene wat argaïese sienings het (lees: die ware kerk), te oortuig oor die rigting waarin ons op pad is. Die beste manier is om daaroor te praat, het (pres.) Cyril Ramaphosa gesê.”

LGBTI-mense kan preek, trou in VGK (Beeld, 2 November 2018)

“Die Verenigende Gereformeerde Kerk (VGK) se suidelike sinode verwelkom nou LGBTI-mense (lesbiese, gay, biseksuele, transgender, interseksuele en homoseksuele mense) om op die preekstoel te staan, en om in die kerk te trou”

“Die sinode het voorts ook kapsie gemaak teen die klassifikasie van poligamie as ‘heidens’. Poligamiste wat van die heidendom bekeer is, kan nie in ‘n amptelike kapasiteit in die kerk dien nie, maar word daar toegelaat. ‘Ons hanteer mense met die liefde van God,’ sê (ds. Vuyisile) Makhaya (aktuarius van die sinode)”

Studente laat klere waai vir droogtehulp (Maroela Media, 31 Oktober 2018)

“Ons probeer regtig dit vir almal so gemaklik as moontlik maak. Almal neem vrywillig deel en kan sê hoeveel hul bereid is om in die foto’s te wys. Hulle kan ook kies of hulle saam met mans, vroue of albei afgeneem wil word. Aan die einde is dit eintlik net ‘n lekker geleentheid waar almal pret kan hê en gelukkig kan wees – terwyl ons die diere help.”

Hierdie en baie ander voorbeelde van die wêreld, valse kerk en selfs ‘ons volk se mense’ (gaan lees maar gerus die kommentare by laasgenoemde artikel), wys die tye en omstandighede waarbinne die gelowige en sy gesin en gemeente lewe.

Die Here se Woord leer en waarsku ons (Romeine 12:2):

1 Ek vermaan julle dan, broeders, by die ontferminge van God, dat julle jul liggame stel as ‘n lewende, heilige en aan God welgevallige offer dit is julle redelike godsdiens.
2 En word nie aan hierdie wêreld gelykvormig nie, maar word verander deur die vernuwing van julle gemoed, sodat julle kan beproef wat die goeie en welgevallige en volmaakte wil van God is.

Ds. Herman Hoeksema se opmerking hierby is treffend:

“It is easy to brag about a life to the glory of God and a life of sanctification as if we were almost in heaven, but in truth there is much world, much flesh, to the Christian. Our body is all world. And our soul, so intimately connected with our body, is also all world, apart from the new principle of the life of Christ instilled into the soul by the Holy Spirit.

Besides, the Christian is surrounded by the forms of the world. When we open our eyes, we see nothing but world. We see nothing of the kingdom of God. If we go the way of least resistance, therefore, and don’t fight, we will do what the apostle says we must not do. We will always copy the world. We will copy the world in our dress, in our face, in our speech, in our pleasures, in everything. We may compare life in the world to people drifting on a strong current in a rowboat. They are drifting just above the falls. On this current are three kinds of people. There are people who help the current along. They row with the current, laughing, singing, and having a good time. There are also people who row desperately upstream. And there are people who let the oars rest and drift downstream.

The Word of God says to them, ‘Don’t drift downstream! Row against the stream!’ This is the text. Are you going downstream? Don’t copy the world! Don’t be conformed in your life and walk to the forms of the world! If you do conform your life to this world’s forms, you go to destruction” (Righteous By Faith Alone, pp. 578-579).

NIKS OM OOR GAY TE WEES NIE!

deur ds. Gustav Opperman

Plek en datum: Aanddiens GK Matlabas 2018/10/21
Lees: Rom 1:14-32; Efesiërs 5:22-33
Teks: Rom 1:22-25 Terwyl hulle voorgee dat hulle wys is, het hulle dwaas geword en die heerlikheid van die onverganklike God verander in die gelykvormigheid van die beeld van ’n verganklike mens en van voëls en viervoetige en kruipende diere. Daarom het God hulle ook in die begeerlikhede van hulle harte oorgegee aan onreinheid, om hulle liggame onder mekaar te onteer — hulle wat die waarheid van God verruil het vir die leuen en die skepsel vereer en gedien het bo die Skepper wat geprys moet word tot in ewigheid.
Psalms: 81:11-14; 97:1,4; 97:6,7

(Video-opname: Woorde uit sy Woning: Romeine 1:22-25)

Geliefdes,
Ek is nou ses-en-sestig jaar op hierdie aarde.
Iets het baie drasties verander in hierdie tyd.
Wat sou ek daarmee bedoel?
In die jaar 1952, toe ek gebore is,
skryf iemand ‘n brief
aan die redakteur van Time Magazine in Amerika.
In die brief stel die skrywer voor
dat dit tyd geword het
dat daar ‘n groter aanvaarding van homoseksualiteit
in die Amerikaanse samelewing sal wees.
Die redakteur se reaksie hierop is merkwaardig:
Hy het geantwoord:
This idea gives me the creeps!
Nou weet u
wat ek bedoel
as ek sê
dat iets drasties verander het.

Kan u uself indink
dat ‘n redakteur van die invloedryke Time Magazine
vandag soiets sou sê?
Ander sieninge het ook verander.
Toe ek ‘n kind was,
was dit hoofsaaklik bandiete en matrose
wat met tatoeëermerke rondgeloop het.
Vandag loop ‘n ieder en elk
met een-of-ander getekende gedrog op hulle lyf rond,
met ons geliefde sportsterre voor in die koor.
Sedert die sewentigerjare het ek begin opmerk
dat al hoe meer Westerse mans met oorringe rondloop,
iets wat tot dan hoofsaaklik tot die vroulike geslag beperk was …
Oor die toename in pornografie, egskeidings, verkragtings, pedofilie,
ensovoorts, ensovoorts, sal ek nie nou op ingaan nie.
Die erg.
Ons beleef die sterwingsproses van die Westerse beskawing
en die deksel is besig
om op die grafkelder toe te skuif
en daar is niks
om oor gay te wees nie,
niks om oor vrolik te wees nie.
Ook in ons kerke …
kerke met deure en vensters,
wyd oop deure en vensters
waardeur die winde van verandering vrylik waai,
sien ons dit.
Wanneer mans ‘n homoseksuele oriëntasie het,
is dit ‘n Godgegewe gawe …
So het die moderator van een van ons sogenaamde susterskerke,
nou die dag beweer.

Dit is in hierdie konteks
dat die Skrifgedeelte van vanaand ook in die brandpunt staan.
Maar wat dan gemaak met Romeine een,
vra die eenvoudige Bybelgelowige volk?
Inderdaad, hoe verklaar ons die skandelike hartstogte
wat hier vir ons tog so duidelik beskryf word?
En nou sit die geleerde teoloë van die kerke hulle koppe bymekaar
en skielik kry ons die mees fantastiese verklarings van die verse
wat ons vanaand gelees het;
skielik word die helder water van die Bybel
ondeursigtig troebel gemaak.
Ons sal nie vanaand op al hierdie oorlegginge ingaan nie.
Daar staan wat daar staan,
soos eenvoudige gelowiges nog altyd geglo het.
Wat ons vanaand moet doen,
is om u te wys hoekom dit daar staan
en hoe dit inpas
by die res van die apostel Paulus se argument in hierdie gedeelte.
Ons het verlede week begin met die stelling
dat die God van die Skepping
deur die mens misken word.
Dis ‘n verskriklike fout,
want uit Hom en deur Hom en tot Hom is alle dinge.
Syne is die heerlikheid tot in ewigheid …
maar die goddelose mens onderdruk hierdie waarheid.
Die mens trek die gordyne oor sy hart toe.
Die mens kom met sy eie voorstellinge
van wie en wat God is.
Hulle het ‘n ruil gemaak
en die heerlikheid van die onverganklike God verander
in die gelykvormigheid van die beeld van ’n verganklike mens
en van voëls en viervoetige en kruipende diere.

Dit ontlok God se toorn.
God se oordeel kom in werking.
Een van die maniere waarin dit in werking kom,
is dat God die mens oorgee.
Drie maal in ons Skrifgedeelte lees ons dit.
God het hulle oorgegee aan onreinheid
God het hulle oorgegee aan skandelike hartstogte
God het hulle oorgegee aan ‘n slegte gesindheid.
Nou, dié van u
wat u Bybel al net so bietjie gelees het …
dié van u wat iets oor God verstaan,
sal weet
dat hierdie oorgee ‘n aller verskriklike ding is.
God se vriendelike aangesig straal vrolikheid en lig
vir alle opregte harte,
maar as Hy daardie vriendelike aangesig wegdraai …
as God begin
om anderpad te kyk,
dan is dit nie meer vrolikheid en lig nie …
dan is dit duisternis en gerig.
Dan begin dinge uit te rafel …
Soos dit ook met Israel begin uitrafel het.
In sy preek in Handelinge sewe
verwys Stefanus na die uittog uit Egipteland
en hoe die volk toe ‘n goue kalf geskep het,
‘n beeld van ‘n viervoetige dier …
hulle het in daardie dae ‘n kalf gemaak
(sê Stefanus)
en hulle het aan die afgodsbeeld ‘n offer gebring
en hulle in die werke van hulle hande verbly.

Maar God het Hom afgewend
en hulle oorgegee
om die leër van die hemel te dien (Hand 7:41,42).
Hulle het die heerlikheid van die onverganklike God verander
in die gelykvormigheid van die beeld van ’n viervoetige dier
en God het sy vriendelike aangesig weggedraai
en hulle oorgegee aan die donker okkultiese mag van die astrologie.
In die professie van Hosea, hoofstuk vier,
verwys die Here na Israel se afgodery en die gevolg daarvan …
een eenvoudige sin:
Efraim is gekoppel aan die afgode:
laat hom staan!
Laat hom maar sy gang gaan …
Laat hom maar op homself aangewese wees.
Maar nie net Israel nie,
ook die res van die wêreld.
Ons het verlede week uit Handelinge veertien aangehaal,
hoe die apostel Paulus vir die manne van Listre sê:
ons verkondig die evangelie
dat julle jul van hierdie nietige dinge moet bekeer …
Bekeer julle tot die lewende God,
die lewende God
wat die hemel en die aarde en die see
en alles wat daarin is, gemaak het.
Hy het in die tye wat verby is,
toegelaat dat al die nasies
in hulle eie weë sou wandel (Hand 14:15,16).
Dis nie so wonderlik nie, Broeders en Susters,
mense, volke, beskawings wat in hulle eie weë wandel.
Oppas mens, dat jy nie die vryheid kry
wat jy soek nie …

Oppas!
Dinge loop lelik skeef.
Die morele kompas van die samelewing wil nie meer werk nie
en die gevolge daarvan is gruwelik …
en dit word al hoe gruweliker.
God gee hulle oor aan die begeerlikhede van hulle hart.
God gee hulle oor aan hulle oriëntasies,
(om nou die hedendaagse term te gebruik).
Dit wat in hulle harte was,
die versinsels van hulle hart
wat nog die heeltyd daar was
vanaf die sondeval …
dit kom nou al hoe meer na vore.
Dit word nie meer deur God beteuel nie.
Dit word nie meer deur God in bedwang gehou nie.
En die eerste duidelike tekens van hierdie Godverlatenheid,
wat die apostel Paulus noem,
is seksuele afwykings,
afwykings van God se skeppingsorde.
Ons lees dit vroeg reeds in die boek Genesis,
hoe dit met manne van Sodom was.
In die boek Levitikus word Israel gewaarsku
teen die homoseksualiteit onder die Kanaäniete …
Die gevalle mens verander die natuurlike verkeer in dit
wat teen die natuur is.
Net soos hy beeld van die onverganklike God
met ander beelde verander is,
so word omgang tussen man en vrou
met iets anders verruil.

Kom ons gaan weer vir ‘n oomblik terug na Genesis een en twee,
want ons moet onthou,
die apostel Paulus redeneer konsekwent uit dit
wat heel aan die begin gebeur het,
die skepping …
en wat God se bedoeling daarby was.
God het die mens geskape na sy beeld;
na die beeld van God het Hy hom geskape;
(so lees ons in Genesis een)
man en vrou het Hy hulle geskape.
En God het hulle geseën,
en God het vir hulle gesê:
Wees vrugbaar en vermeerder
en vul die aarde.
Hierdie geskiedenis word in meer besonderheid
in hoofstuk twee verder beskryf …
hoe die HERE uit Adam se rib ‘n vrou gebou het
en haar toe na die mens gebring het
Toe sê die mens:
Dit is nou eindelik been van my gebeente en vlees van my vlees.
Die man sal sy vader en moeder verlaat
en sy vrou aankleef.
En hulle sal een vlees wees.
En hulle was altwee naak, die mens en sy vrou,
maar hulle het hul nie geskaam nie (Gen 2:23).
Man en vrou het vrou geskape na God se beeld.
Wat beteken dit?
Hieroor, Geliefdes,
is daar al baie gepraat en geskryf,
boeke vol.
Maar kom ons volstaan by die gedagte
dat die mens as beeld van God,
iets van God afbeeld …

iets van God uitbeeld …
iets van God sigbaar maak …
sonder om daaraan gelyk te wees.
In ‘n sekere sin is ‘n standbeeld
‘n kopie van die persoon wat daarmee afgebeeld word,
maar dit is nie die persoon nie.
Net so is die mens, man en vrou, ‘n afbeelding van God,
maar dit is nie God nie.
Diegene van u wat nog die vroeër dae se radio onthou,
voor die FM uitsendings,
sal julle herinner hoe swak die klankgehalte van die musiek was
wat oor die luggolwe gekom het.
Dit was nog Elvis of wie ookal daar gesing het,
maar daar was ook gekraak en geraas daarmee saam.
Dis omdat jy na ‘n kopie van ‘n kopie geluister het.
Die oorspronklike plaat
was alreeds ‘n kopie van die ateljee-opname.
Die speel daarvan oor die kortgolf radio
skep ‘n tweede kopie,
nog swakker as die eerste een …
Hoe verder jy van die oorspronklike beweeg,
hoe meer distorsie, hoe meer verwringing is daar.
In vers 23 het ons gelees,
Hulle die heerlikheid van God verander
in die gelykvormigheid van die beeld van ’n verganklike mens.
Die mens is alreeds ‘n afbeelding van God …
Nou verruil die mens die heerlikheid van God
vir ‘n gelykvormigheid, met ander woorde ‘n afbeelding …
maar dis ‘n afbeelding van die afbeelding
wat alreeds daar is …
Hy verruil die oorspronklike meesterstuk vir ‘n kopie van ‘n kopie.

En hoe verder jy van die oorspronklike beweeg,
hoe meer distorsie, hoe meer verwringing,
hoe meer perversie.
Man en vrou is geskape na God se beeld,
maar nou weet die mans nie meer
wie of wat hulle is nie.
Hulle weet nie meer
of hulle ‘n man of ‘n vrou wil wees nie.
Dieselfde gebeur onder die vroue.
Paulus noem hulle eerste
hulle vroue het die natuurlike verkeer verander in
dié wat teen die natuur is
In sommige vertalings word die apostel
se verbasing hieroor uitgedruk.
Selfs die vroue het die natuurlike verkeer verruil
vir wat teen die natuur is,
staan daar.
Selfs die vroue …
Selfs die vroue
wat in die meeste beskawings nog ‘n behoudende faktor was …
hulle is ook oorgegee.
Mens sou dit nie verwag nie.
Die vrou is in alle opsigte geskape
om lewe te ontvang,
om lewe voor te plant,
om lewe te voed …
maar sy weet nou nie meer wie sy is
en wat sy wil wees.

Dis nie meer die man wat sy vrou aankleef nie,
maar dit is mans en vroue
wat in hulle wellus teenoor mekaar ontbrand.
Afgodery op steroïdes.
Manne het met manne skandelikheid bedrywe
en in hulleself
die noodwendige vergelding van hulle dwaling ontvang.
U weet, Geliefdes,
daar is mense wat beweer
dat die VIGS pandemie wat die wêreld getref het,
dat dit God se vergelding vir homoseksualiteit is.
Dit is nie waar nie.
Homoseksualiteit is in sigself die vergelding.
Homoseksualiteit is alreeds die mensdom se vergelding …
Die mense het weggedwaal
van die heerlikheid van die beeld van die Skeppergod …
en nou sit ons met al die verwringinge, afwykings, perversiteite,
wat jy jouself kan indink.
God het die mens oorgegee aan skandelike hartstogte …
skandelike oriëntasies …
alle soorte oriëntasies …
‘n oriëntasie vir pornografie,
‘n oriëntasie vir prostitute,
‘n oriëntasie vir die skelmpie,
‘n oriëntasie vir kinderliggame …
so kan ons aangaan …
alles onder die noemer porneia, hoerery
soos die apostel dit verder noem.
Maar, Geliefdes,
daar is nog iets anders …

Iets anders wat met hierdie oorgee verwring raak;
iets anders wat verlore raak in die see van perversie
wat ons omring …
en dit is die Christus-professie in Genesis een en twee.
Man en vrou het die mens geskape.
En God het hulle geseën,
en God het vir hulle gesê:
Wees vrugbaar en vermeerder
en vul die aarde.
En die man sal sy vrou aankleef.
En hulle sal een vlees wees.
Hierdie heilige handeling is ‘n Christus professie,
skryf die apostel Paulus aan die Efesiërs.
Dit dui op die heilige eenwording tussen Christus en sy gemeente
en daardie eenwording loop uit op ‘n heilige vreugde,
‘n onbeskryflike blydskap.
Nie die vrolikheid van die gay gemeenskap nie,
maar die blydskap
wat slegs ‘n Christus vervuldheid kan bring.
Maar meer as dit …
daardie ware Christus eenwording bring kinders voort …
kinders wat eendag die nuwe hemel en die nuwe aarde vul.
Daardie eenwording is vrugbaar,
dit vermeerder
en dit vul die aarde …
tot en met Christus se wederkoms.
So, as u eendag in ‘n kerk sit …
‘n kinderlose kerk,
‘n Gay vriendelike kerk,
met die res van die lidmate oorgegee aan grysheid,
banke vol bleek siele …

dan moet jy weet
God het hierdie kerk ook alreeds oorgegee …
oorgegee aan die muwwe grafkelder van Romeine een,
hoe verskriklik dit ookal mag klink.
Amen.

2 Comments

Posted in Bybelverklaring, ds. Gustav Opperman, gay, gay agenda, homoseksualisme, preke, preke ds Gustav Opperman, Woordverkondiging

Posted by: proregno | October 29, 2018

Preek: Omgekeerde fondamente (Psalm 11)

OMGEKEERDE FONDAMENTE: PSALM 11

deur ds. Gustav Opperman

Plek en datum: GK Matlabas 2017/07/16
Lees: Psalms 10,11 en 12
Teks: Ps. 11:3, “As die fondamente omgegooi word, wat kan die regverdige doen?”
Psalms: 138:1,2; 138:3,4; 68:3; 68:9; 68:15,16.
Tema: God sien en God oordeel

(Video-opname: Woorde uit sy Woning: Psalm 11)

Geliefdes,

Ek ontvang een Saterdagoggend ‘n Whatsapp-boodskap van ‘n kollega.
Hy was Vrydagaand op pad terug van Pretoria na Carletonville
toe hy en sy twee dogters se pad deur klippe versper word …
dit en brandende bande …
en dat hulle motor onder die klippe gesteek word.
Net betyds kon hulle die motor omdraai
en die lokval ontkom …

Dinge kon so maklik anders vir hulle verloop het.

Ons lees nou byna daagliks van sulke voorvalle
as ons nie self eerstehands van vriende en familie verneem nie.

Dis die probleem van die omgekeerde fondamente.

So vandag vra ons,
saam met u, vra ek die HERE vandag:
as die fondamente omgegooi word,
wat kan die regverdige doen …?

Wat kan ons doen in ‘n land … in ‘n gemeenskap,
in ‘n wêreld
waar die fondamente omgegooi is?
Dit wat vroeër reg was,
dis nou verkeerd.
Dit wat vroeër waarheid was,
dis nou leuen.
Dit wat vroeër lelik was,
is nou mooi.
Dit wat bo was,
is nou onder.

Dis lankal nie meer snaaks om op te merk
dat die misdadigers nou vry rondloop,
terwyl die wetsgehoorsames agter tralies leef nie.
Ons mense word links en regs uitgemoor
terwyl die polisiehoofde
en baie ander korrupte amptenare
net daar is om hulle self te verryk.
So lyk dit.

Ja, sedert die land se hoogste wet ‘n akte van menseregte is,
staan ons onder ‘n regering van sotterny …
so wil dit voorkom,
en die fondamente is omgekeer.

Die pilare van die samelewing het getuimel.
Niks is meer seker nie.
Niks staan meer vas nie.
Vergeet maar van reg en geregtigheid.
Vergeet maar van wet en orde.

Wat kan die regverdige doen …?
Dis wat ons vandag van die HERE vra.
Dis wat ons vandag uit sy Woord wil verneem.

Ons bely mos:
Alleen sy woorde
is rein woorde.
Die HERE se woorde alleen is silwer
silwer wat gelouter is in ‘n smeltkroes in die aarde,
gesuiwer sewe maal.

En omdat sy woorde gelouterde en gesuiwerde silwer is,
sal ons versigtig daarmee werk.

Die eerste vraag wat ons dus moet beantwoord:
Wie is die regverdiges?,
(van wie hier geskryf word)
Wie is die regverdiges in hierdie land?

Miskien is dit ons aanvoeling om te sê:
Die regverdiges is mos alle wetsgehoorsame burgers …
mense wat hulle belasting betaal,
mense wat gewoonlik by stopstrate stilhou,
mense wat nie omkoopgeld gebruik
om die wet te omseil nie.
Is dit die regverdiges?

Of miskien is ons aanvoeling om te sê:
Ons weet mos almal wie in Suid Afrika die regverdiges is:
Die regverdiges is blank …
en die goddeloses is swart.

Dis eenvoudige verklarings,
maar dis nie die Bybel se verklarings nie …
Dis nie sewemaal gelouterde, gesuiwerde verklarings nie.

Volgens die Bybel is net die wat voor God regverdig is,
waarlik regverdig …
Die regverdiges is die ware Godsvolk, die ware Israel.
Die ware Israel ken nie
‘n algemene universele begrip van geregtigheid nie.
Die ware Israel verlaat hom nie op die akte van menseregte nie.
Die ware Israel ken slegs God se geregtigheid.
Alles wat goed en reg is, verwag die ware Israel slegs van Hom,
van Hom aan Wie se beloftes hulle onwrikbaar vashou.

En daarom beroep die ware regverdige hom telkens …
telkens op die Here se beloftes
ook hier in die Psalms wat saam gelees het:
“U het mos belowe, HERE
U sal die ellendiges nie vergeet nie.
U is die helper van die wees.
U sal die ootmoediges se hart versterk.
U oor sal luister.
U oog sal sien.
U is die een wat bewaar …
U sal ons vir ewig bewaar …
U is die een wat opstaan …”

Mense wat so praat
mense wat so bid
mense wat hierdie woorde ken
mense wat die regverdige HERE ken,
alleen hulle … alleen hulle kan hulself regverdig noem.

Volgens Habbakuk 2 vers vier:
alleen hulle wat deur die geloof lewe,
alleen hulle is die regverdiges.
Dis die kern van ons belydenis.

Nou is daar baie wat meen
dat hulle onder die regverdiges tel …
maar nou weet ons ook
nie almal wat sê hulle glo in liewe Jesus,
is noodwendig van sy mense nie.
Hy sê dit self in die Evangelies.
Nie almal wat sê
dat hulle van Israel is nie,
is die van Israel nie …
en daarom toets die oë van die HERE die mensekinders.
Die HERE toets die regverdige.

Sy oordeel begin by sy eie volk.
Sy oordeel begin in sy eie huis
en as die volk
soos in Jeremia se tyd
as die volk slegs uiterlik uitgeroep het:
vrede … vrede …
as die volk slegs die tempeldiens uiterlik onderhou het
as die volk eintlik meer
in Rugby, Braaivleis, Sunny skies
and Chevrolet belanggestel het,
dan moet hulle nie verbaas wees
as die HERE die fondamente omkeer nie.

As die volk net daarop uit is
om homself ten alle koste te verryk,
dan moet hy nie verbaas wees
as hy eendag geteister sal word deur ‘n goddelose volk
wat hulleself ook ten alle koste wil verryk nie …
dan moet hulle nie verbaas wees
as God die wêreld aan die plunderaars oorgee nie,
dan moet hulle nie verbaas wees
as hulle in die toestand land
waar die volk in Jeremia se klaagliedere geland het nie.

Hoor die smart van die omgekeerde fondamente
in vyfde hoofstuk van die Klaagliedere:
Ons erfdeel het na vreemdes oorgegaan,
(so sê Jeremia)
ons huise het na uitlanders oorgegaan.
Ons water drink ons vir geld,
ons hout kom teen betaling in.
Ons vervolgers is op ons nek;
Knegte heers oor ons,
niemand ruk ons uit hulle hand weg nie.
Met lewensgevaar bring ons ons brood in
Jongmanne dra die handmeul,
en seuns struikel onder die drag hout.
Die oudstes is nie meer in die poort nie,
die jongmanne sonder hulle snarespel.
Die kroon van ons hoof het geval

Ja, Geliefdes, die HERE toets ons.
Hy toets ons deur omstandighede.
Hy toets ons deur landsomstandighede.
Hy toets ons deur die wêreldgebeure.

Miskien is daar geen vromes meer nie.
Miskien het al die opregtes verdwyn ..?.

Nee, tog nie, dit kan nie wees nie!
Daar sal altyd regverdiges wees.
Die HERE sal hulle bewaar
(so het ons mos saam gelees)
die HERE sal hulle bewaar
die HERE sal ons bewaar … vir ewig bewaar.

Maar dan kom die vraag steeds by Dawid op,
dan kom die vraag steeds by my op
en ek is seker
dit kom ook by u op:
Wat kan die ware regverdige doen
as die fondamente omgegooi is?

Ek is ‘n bedienaar van u woord in die gemeente.
Ek is ‘n getroue ouderling in u kerk.
Ek leef in ootmoed voor die almagtige God.
Ek sit nie in die kring van spotters nie …
Ek soek nie my heil in onregverdige wins nie …
Ek bewaar my mond van vloekwoorde.
Ek bedien my vrou en my kinders met die Here se Woord.
Ek verwag my Here van waar Hy sal kom
om die lewende en die dooies te oordeel.

Wat kan ek doen
as die fondamente omgekeer is …
as die goddeloses maak en breek soos hulle wil,
as die goddeloses lieg en bedrieg soos hulle wil,
as die goddeloses roof en moor soos hulle wil?

Hulle lê hulle hinderlae langs ons nasionale paaie.
Uit skuilplekke beloer en begeer hulle oë.
Hulle beloer en begeer dit
wat nie aan hulle behoort nie.
Hulle span die boog
en skiet vanuit die donker.
Hulle martel en moor en verkrag …
sonder om ‘n oog te knip.

God is volgens hulle, hulpeloos.
God kan niks onthou nie.
God het nie ‘n saak met hierdie wêreld nie.
Eintlik verag hulle God.
Eintlik sê hulle:
Daar is geen God nie.

Hulle is inderdaad goddeloos.

Wat kan ons doen
as die fondamente omgekeer is,
as dit is hoe sake staan?

Vlug?…Vlug soos ‘n voël?

Daar is baie wat die raad volg:
vlug … soos ‘n voël na ander lande …
na ander goddelose lande.
Hulle vlug na ‘n ander land met ‘n blanke regering
met die hoop om daar veilig en geborge te wees….
‘n ander land met ‘n blanke regering
‘n blanke goddelose regering
waar daar sonder om ‘n oog te knip
gehoereer en geaborteer word,
‘n ander land waar God gelaster word,
‘n ander land waar God ook misken word,
maar wat tot nou toe
nog nie so gewelddadig is,
as hier in Suidelike Afrika nie,

‘n Ander goddelose land.

Ek vra u, Broeders en Susters
hoe lank sal die oordeel in daardie lande uitbly?
Hoe lank voor die Skepper van hemel en aarde
hulle nie ook sal oorgee nie …
oorgee aan die noodwendige vergelding van hulle dwaling?

Wat sê die apostel Paulus in Romeine een?
Wat is die noodwendige vergelding van hulle dwaling,
die noodwendige vergelding van elke goddelose nasie …
ongeag ras of kleur?
Hy noem dit in Romeine 1 vers 28 en verder.
God gee hulle uiteindelik ook oor aan:
‘n slegte gesindheid
allerhande ongeregtigheid
boosheid,
hebsug
moord …
Dan word daardie gemeenskap ook haters van God
uitvinders van slegte dinge.
Dan word hulle ook geweldenaars.
U kan dit self gaan lees.
Dit staan net so daar in Romeine een.

En ons sien Romeine een se oordeel vandag uitspeel …
so duidelik uitspeel in die Westerse wêreld
Nee, op die lang duur sal hierdie uitvlug ook nie help nie.

Miskien kan ek na die woestyn toe vlug,
om daar in saam met ander enersdenkendes laer te trek?
Totdat jy agterkom
dat die enigste dink
waaroor werklik eners gedink kan word,
hierdie belydenis is.
Hierdie belydenis
wat ons vanoggend saam gedeel kan word.
Geen eenheid kan daarsonder standhou nie.

Daar is geen heil in bendevorming nie.
Ook hulle sê:
Met ons tong is ons sterk,
ons lippe is met ons!
Wie is heer oor ons?

Nee, sê Dawid in Psalm 11.
Hoe kan julle vir my sê:
Vlug … soos ‘n voël?

Maar wat dan?
Maar wat dan?
Wat kan die regverdige doen?

Die regverdige kan doen
wat alle regverdiges deur alle eeue nog gedoen het.
Hy kan doen wat ons voorouers gedoen het
nadat Dingaan se impi’s Piet Retief en sy 75 man
laat vermoor het,
nadat Dingaan sy moordenaars by Bloukrans en Weenen
op die vroue en kinders losgelaat het …
Hy kan doen wat ons voorouers gedoen het …
toe die blanke Britte van Brittanje
‘n bietjie meer as ‘n eeu gelede
op die Boererepublieke losgelaat is …
toe die blanke skuim van Brittanje
‘n bietjie meer as ‘n eeu gelede
op ons vroue en kinders losgelaat is …
en hierdie aarde ses-en-twintig duisend
vroue en kinder lyke ontvang het.

Ons voorouers het hulle tot die HERE gewend.

Die regverdige wend Hom tot die Here.

By die HERE skuil ek.
Hy is Koning vir ewig.
Vir diegene van ons wat na veiligheid smag.
Hy sal ons in veiligheid stel.

Psalm elf sê:
Hy is regverdig …
Die res van die Skrif sê:
Jesus is Die Regverdige.

As Die Regverdige ken Hy die omgekeerde fondamente.
Hy wat self bo was,
was toe onder gestel.
Geweldenaars en moordenaars het bo-oor Hom getroon.
Hy is tot die hel verdoem,
maar … maar … God die Vader het Hom weer verhef …
tot aan sy regterhand verhef …
tot by sy troon in die hemel verhef .

Ek skuil by Hom …
en dit is in sy Naam
dat ek met die Vader in gebed sal worstel.
Dis wat die regverdige kan doen.
Hy kan met die Vader in gebed worstel
in die Naam van Jesus Christus.
Ons kan bid:
“Vader hierdie omgekeerde goddelose wêreld onteer u Naam!
U sien tog …
U sien alles …
U hoor die begeertes van die ootmoediges.

Ons lees u beloftes in die Skrif
en ons gryp daaraan vas” …

Die gebed van die regverdige het groot krag.
Ons leer dit uit die brief van die apostel Jakobus …
Die gebed van die regverdige het groot krag.

En ons weet dat die Here ons geleer het
om vir ons vyande te bid …
om te bid dat hierdie goddelose land tot bekering sal kom.
Ons weet
dat die Here elke uitverkore kind
wat Hy wil red,
uit hierdie krom en verdraaide geslag sal red.

Maar Geliefdes,
die Bybel leer ons ook
om die woorde van die Psalms te bid …
en dan te bid
dat die regverdige God sy regverdige oordeel
oor die goddelose sal loslaat
in ewigheid, maar ook nou …
ook nou in hierdie tyd waarin ons vandag leef.

Verbreek hulle arms, hemelse Vader!
Maak hulle vermetele monde stil!
Laat die heiden in u land vergaan
sodat geen aardse mens langer sal voortgaan
om skrik aan te jaag nie!

Reën vuur en swael op hulle, hemelse Vader …
en soos ons, u kinders, die nagmaalbeker deel …
laat hulle deel aan die beker van u gloeiende wind.

Laat u koninkryk kom,
want aan u behoort die koninkryk
en die krag en die heerlikheid tot in ewigheid.

Die Here is Koning vir ewig en altyd

Amen.

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, ds. Gustav Opperman, preke, preke ds Gustav Opperman, Woordverkondiging

Posted by: proregno | October 22, 2018

Christelike geloofsantwoorde op die revolusie in Suid-Afrika

Christelike geloofsantwoorde op die revolusie in Suid-Afrika

Die Roeping en Riglyne tydskrif (termynblad van die Vereniging vir Christelike Hoër Onderwys), se September 2018-uitgawe, handel oor die tema van die revolusie in Suid-Afrika, en wat die christelike antwoord daarop is.

In hierdie uitgawe verskyn die volgende artikels:

  • Politieke revolusie en publieke geregtigheid, prof Andries Raath
  • Revolusie in Suid-Afrika al in die 80erjare geprojekteer, Hugo Hayes
  • Wat word onder die begrip ‘revolusie’ verstaan?
  • Die transformasie van die samelewing
  • Die invloed van Revolusie(s) op die Jeug, Zak H. Scholtz en Tiaan Adendorff
  • Teen die Revolusie, die Evangelie van Christus!, ds. Slabbert Le Cornu
  • Semper Reformanda, ds. Schalk Strauss

Die uitgawe kan hier afgelaai word: Roeping en Riglyne, Sept. 2018

‘n Paar aanhalings uit die artikels:

“Die belangrikste les vir ’n land op die weg na ondergang is: ’n terugkeer na
God en sy Woord. Vir die staatsowerheid van die dag: buig onder die gesag van God se Woord, sweer magsug, nepotisme en liefdeloosheid af en weer ­
hou jou daarvan om te maai waar jy nie gesaai het nie.

Die geskiedenis van Nabot in 1 Konings 21 verse 1­-18 behoort in die tydsgewrig waarin ons lewe met meer erns deur owerheid en onderdaan bejeën te word. ’n Land en mense wat nie ag op die normatiewe eise van God se Woord slaan nie, is ’n land wat geen toekoms het nie.”– prof. Andries Raath

“Deur ʼn verplasing van gesag weg van God na die kollektiewe mensheid, word ʼn wanverhouding in die samelewing in terme van gesag tot stand gebring. Kragtens die revolusie word aan die mense gesag toegeken, waarop hulle nie geregtig is nie. Daarom sal die uitdrukking “we the people” meermale verneem word, ter beklemtoning hiervan. God alleen beskik oor absolute gesag om aan die mens die eis van gehoorsame uitlewing van sy gebooie, insettinge en verordeninge te stel.

Wanneer aan mense dié gesag toegeken word, wat Hom alleen toekom, ontstaan die vraag: watter maatreëls sal vir die samelewing geld en wie sal vir die sank­sionering daarvan verant woorde­likheid neem? T.o.v. die plek van die SA ­grondwet word dit wel deur baie as die finale gesag beskou, wat ʼn deur ­die­ wet­ge reguleerde samelewing moet verseker.” – Hugo Hayes

“Hoe word die bostaande dwalings bestry? Met kennis van die Woord. Met kennis van God. Deur vertroue en onder­werping aan die Waarheid. Dit klink amper elementêr, maar dis hoe hierdie dwaalleer bestry word. Die jongmens wat kennis het oor die Woord en oor God se skepping en hoe God in daardie skepping verheerlik word, het min om oor bekommerd te wees. In die plaaslike gemeente is hierdie oor en oor bewys. Die jongmens wat ʼn plek het om ʼn Bybelse antwoord te kry. ʼn Jongmens wat ʼn plek het om eerlik oor die Woord te kan praat en eerlik vrae te kan vra. ʼn Jongmens wat ʼn plek het om eerlike Bybelse verantwoording te kry. In al hierdie gevalle is dit ʼn jongmens wat toegerus is. Om egter hierdie jongmense toe te rus – moet die
persoon wat die plek verskaf en moontlik maak toegerus wees. Ons kerke het in baie opsigte nie meer plekke van antwoorde geword nie. Ons predikante en
voorgangers is net nie altyd toegerus nie.” – Zak Scholtz &  Tiaan Adendorff

“Hier is ʼn paar vrae van self ondersoek, wat die kerk moet preek teen die revolusiegees:

  • is ons huwelik saam en afsonderlik onderworpe aan God (Ef. 5:20, 21)?
  • is ek as man onderworpe aan God en sy opdragte aan my (Ef. 5:25-33)?
  • is ek as vrou onderdanig aan my man wat die Here oor my aangestel het (Ef. 5:22, 23)?
  • is ek as kind onderworpe aan die ouerlike gesag wat die Here oor my aangestel het (Ef. 6:13)?
  • is ons as ouers onderworpe aan die Here se gesag (Ef. 6:4)?
  • is ek as werknemer of werkgewer onderworpe aan die gesag wat
    die Here oor my gestel het op arbeidsterrein (Ef. 6:5-9)?
  • onderwerp ek my aan die gesag van die ouderlinge wat die Here
    oor my aangestel het (1 Tim. 3-5; Hebr. 13:17)?
  • onderwerp ons ons aan die burgerlike owerhede wat oor ons
    aangestel is (Rom. 13:17)? …

Netso revolusionêr sondig en verkeerd dit gaan wees as die burgerlike owerheid grond gaan begin steel, netso revolusionêr verkeerd is dit as
ek ʼn ander man se vrou gaan steel, of as ek die Woord van my gesin weerhou, of as ek weier om die eredienste by te woon, of my bydrae te lewer aan die Here wat Hy vra, of toelaat dat ons jongmense in stryd met God se wet lewe
buite die eg, ens.

Laat die kerk ook verkondig dat dit alleen in Christus is wat ons enigste hoop is teen ons eie revolusionêre harte. Christus alleen bring hoop vir die ewige én hierdie lewe. Ons kan nie oorwin in ons eie krag nie, maar juis oorwin in die
krag van Christus. Daarom; laat ons leuse as gelowiges afsonderlik en kerke
saam wees: Teen die revolusie, die Evangelie!” – ds. Slabbert Le Cornu

Ons moet versigtig wees dat die kerk nie minder geloofwaardig as Jacob Zuma of die ANC regering word nie. Dit gebeur wanneer ons semper reformanda vervlak tot verandering bloot ter wille van verandering of bewaring bloot ter wille van bewaring. Semper reformanda roep om meer. Langenhoven het dit mooi raakgevat toe hy gesê het: Die man wat ek na
soek, is nie dié wat die minste foute maak nie, maar dié wat die meeste foute regmaak. Ons kan dit ook anders stel: Die kerk wat ons soek, is nie die een wat die minste foute maak nie, maar die een wat die meeste foute bely en in die krag van die Gees reg maak.

Dit is nie ʼn maklike taak nie. Semper reformanda is slegs moontlik wanneer ons ingeplant is by die fontein van lewende water wat uit die tempel van God
voortvloei. ʼn Kerk wat langs hierdie stroom geplant is en daardeur gevoed word, se blare verwelk nie en sy vrugte raak nooit op nie. So ʼn kerk dra God
se Woord in sy hart en omdat dit in sy hart is, beheers dit sy nadenke as voorhoofsband tussen die oë; beheers dit sy arbeid as teken op sy hand en uit eindelik sorg so ʼn kerk dat dit ook vasgeslaan word op die deurposte van die samelewing waarin hy staan.” – ds. Schalk Strauss

Leave a Comment

Posted in revolusie, rewolusie, vcho

Posted by: proregno | October 16, 2018

HERVORMINGSDAG 2018

HERVORMINGSDAG 2018 

Datum: Sondag, 28 Oktober 2018

Plek: Gereformeerde Kerk Carletonville

Tyd: 09h00 (erediens)

10h30: DVD Reformasie vertoning

Op 31 Oktober 1517, het Maarten Luther sy 95 stellings teen die Roomse Kerk se misbruike, teen die kerkdeur van Wittenburg vasgespyker. Dit, en ander sake, het tot die kerkreformasie van die 15de en 16de eeu gelei, waaruit ons kerke ook later gevolg het, wat die christelike gereformeerde geloof bely volgens die Skrif, soos saamgevat in die Drie Formuliere van Eenheid.  Om dit te gedenk, gaan ons op die Sondag naaste aan die 31ste Oktober, nl. Sondag, 28 Oktober, die volgende program volg na die gebruiklike erediens (met ‘n reformasie tema):

  1. Koffie/tee in die saal na die erediens
  2. Ons kyk saam per DVD, na die aangryplike opvoering oor die Reformasie, UIT DIEP VAN DONKER NAGTE 
  3. Gesamentlike ete en kuier in die kerksaal.

Almal word uitgenooi, bring asb. vriende, familie, bure saam, ens.

Meer inligting oor die DVD opvoering:

Uit Diep van Donker Nagte – Resensies
“Met hierdie aangrypende produksie is ons weer teruggevoer na een van die donkerste tye in die geskiedenis van die kerk … maar ons het ook gesien hoe die Here in sy genade deur die bloed van die martelare sy kerk teruggebring het na sy Woord en vasgeanker het in sy Waarheid.” – Jorrie Jordaan, Emeritus professor en Rektor, Teologiese Skool, Potchefstroom

“’n Credo de force … ‘n cum laude triomfproduksie met meesterlike regie en woordinhoud … ‘n weergalose verrykende ervaring.”– Eddie Davey, musikus/orrelis

“Baie besonders en diep aangrypend. Nie net ‘n baie goeie historiese perspektief met besondere relevansie vir die hede en ook vir ons in Suid-Afrika nie, maar as sodanig ‘n uitnemende geloofservaring. Mag dit groot vrug dra terwille van die Koninkryk van die hemele!” – Hoffie Hofmeyr, Emeritus professor in Kerkgeskiedenis, Universiteit van Pretoria

“Musiek-ensemble en instrumentaliste puik … elke tussenspel treffend … uitstekende verwerkings … sang besonder oortuigend … soliste hartroerend mooi … groots en uit die hart!” – Babs Brouwer, Koorleidster, Potchefstroomse Mannekoor

“Ontstellend, ontroerend, insiggewend, opbouend. Dit bied opnuut waardering vir die stryd om die Waarheid en die krag van God se genade in dié wat Hom opreg vertrou. Ons het ‘n kosbare erfenis!” – Jan Buitendag

Navrae: ds. Slabbert Le Cornu 082 770 2669, of gkcarletonville@gmail.com

Leave a Comment

Posted in hervorming, hervormingsdag 2018, reformasie, reformasiedag 2018, Uit die kerkgeskiedenis, Uit Diep van Donker Nagte

Posted by: proregno | October 15, 2018

Nabot se wingerd en grondonteiening sonder vergoeding

Nabot se wingerd en grondonteiening sonder vergoeding

Inleidende nota

Copper engraving of the death of Naboth by Caspar Luiken, 1712 (Source: Wikipedia)

In die lig van die ANC regering se planne om met wetgewing ‘gewettigde diefstal’ te pleeg, plaas ek hier onder dr. JH Kroeze se weergawe van die geskiedenis van Nabot se wingerd, sodat dit ons as gelowiges sal help om bybels te dink oor geloof, eiendom, onreg van ons tye, ens.

Natuurlik is geen volk, land of grond vandag die ‘nuwe Israel’ nie, sien die artikel  van Totius, “Daardie Voortrekkervolk“, wat handel oor ‘Israel en die Afrikaner – gelykstelling of teenstelling’, maar ons leer nog steeds uit die hele Skrif beginsels wat ons leer en lewe vandag bepaal, op elke lewensterrein, soos bely in NGB artikel 25; HK Sondag 34-44, ens.

NABOT SE WINGERD

deur dr. JH Kroeze

Die Moord op Nabot

Die aanleiding tot die moord (1 Kon. 21:1-4)

Agab het sy koninklike residensie in Samaria gehad, die vesting wat sy vader Omri gebou het. Veral in die somer was dit egter nie aangenaam om in die vesting te vertoef nie, en daarom het Agab ook ‘n paleis buite die stad gehad, naamlik in Jisreël, noord van Samaria. Ook ná sy bywoning van die stryd van Elia op Karmel het hy daarheen gegaan.

Die ou stad Jisreël lê aan die voet van Gilboa, die gebergte waar Saul sy laaste stryd gestry en verloor het Die vlakte rondom die stad – ‘n pragtige vlakte met vrugbare akkers – was die stamgebied van Issaskar, en tot hierdie stam het Agab waarskynlik ook behoort. In elk geval was koning Baesa uit die huis van Issaskar, en moontlik het hy, om sy posisie te verstewig, ‘n stamgenoot, Omri, as leërowerste aangestel. Agab het dan sy somerverblyf gebou op grond wat sy private familiebesit was. Langs die somerpaleis van Agab het Nabot ‘n wingerd gehad. Hy was natuurlik ook uit Issaskar, en sy wingerd was ook ‘n vaderlike erfdeel; in hierdie opsig staan die koning Agab en die wynboer Nabot gelyk as eienaars van voorvaderlike grond.

Terwyl Agab eenkeer rondom sy somerpaleis wandel, val sy oog op die wingerd langsaan en sien hy hoe gerieflik dit vir hom sou wees om die wingerd te hê en daarvan ‘n groentetuin te maak. Hy begeer sy naaste se wingerd! Hy maak aan Nabot ‘n vriendskaplike voorstel om te ruil of desnoods te verkoop. Hy nader hom dus as buurman en nie as koning met ‘n bevel tot onteiening nie. Maar op sy goed bedoelde aanbod kry hy ‘n antwoord wat meer kort en duidelik as vriendelik is.

Nabot sê: Mag die HERE my daarvoor bewaar dat ek die erfdeel van my vaders aan u sou gee! Agab ontmoet hier ‘n man wat geheg is aan die deur God ingestelde orde van familiebesit en wat, sonder om die beleefdhede wat in die Ooste by siviele transaksies gebruiklik is (vgl. byvoorbeeld 1 Kron. 21 :22-25), in ag te neem, botweg weier. Semer het nie sulke skrupules gehad toe Omri sy grond wou koop nie (1 Kon. 16:24).

Agab gaan verbitterd en toornig (vgl. 20:43) na sy huis. So reageer Agab as hy stuit op teëstand waarvan hy moet erken dat hy daarteen niks kan doen nie. Hierin lê ‘n blyk van sy respek vir die deur God gewilde reg van besit waarop Nabot hom beroep het, maar in plaas van om in die omstandighede te berus, mok hy soos ‘n kind. Hy het op sy bed gaan lê en sy gesig omgedraai en geen brood geëet nie. Dit was verkeerd van Agab, maar tog kon hy iets ergers gedoen het, naamlik geweld gebruik het. Hy doen dit egter nie; hy maak geen misbruik van sy mag as koning nie. Dit was goed van Agab.

Die plan van Isébel (1 Kon. 21: 5-16)

Isébel dink anders oor die geval. Sy spot met Agab se “swak” houding. Sý sal dan maar die teëstand oorwin waarvoor Agab swig; sy is vergram op die konserwatiewe boer wat haar man so durf beledig met sy barse antwoord. Sy maak ‘n deurtrapte gemene plan. Agab laat haar toe om sy seël te gebruik. Sy stuur in die naam van die koning briewe aan die oudstes en edeles van Jisreël en skryf daarin: Roep ‘n vasdag uit, en sit Nabot vooraan onder die volk; en sit twee manne, deugniete, teenoor hom, wat teen hom getuig en sê: Jy het God en die koning gevloek! Lei hom dan uit en stenig hom, dat hy sterwe.

Op ‘n vasdag kom die mense van ‘n dorp of van ‘n streek of van die hele land bymekaar (Joël 1:14). Die rede is altyd van ‘n ernstige aard. ‘n Vasdag is nie ‘n feesdag nie! Die oproep tot ‘n vasdag is soos die lui van die alarmklok. Samuel het so ‘n vasdag uitgeroep vanweë die sondes van die volk (1 Sam. 7:6); ook oorlog, ramp, gevaar kan lei tot die oproep van ‘n vasdag. In elk geval maak so ‘n oproep die mense onrustig en beangs.

So het dit ook in Jisreël gegaan; en dit het ‘n sfeer geskep waarin die dinge wat daar op die vasdag gebeur het, kón gebeur. Die mense van die stad kom in paniekerige stemming bymekaar en vra vir mekaar: Wat bedreig ons nou? Die oudstes moet sê: Daar lê ‘n groot skuld op ons stad; daar is ‘n groot sondaar in julle midde. Dan moet die getuies opstaan en teen Nabot getuig. Die aanklag is dat hy God en die koning gevloek het! So het Isébel beveel.

Natuurlik sal ‘n eerbare burger van die stad nie vir so ‘n valse getuienis gebruik wil word nie. Daarom word ook gepraat van “deugniete”, slegte en gewetelose mense.

Dat die oudstes en edeles wel die plan van Isébel uitvoer, is te verklaar uit hul vrees vir die buitelandse tirannieke koningin.

Nabot kry ‘n plek vooraan in die vergadering, waar elkeen hom kan sien. Teenoor hom gaan die twee skurke sit. As elkeen vol vrees afwag wat dan eintlik aangaan, staan die twee gehuurde skurke op en sê: Nabot het God en die koning gevloek! Almal kyk na Nabot. Hy is dus die oorsaak van die vasdag. Twee getuies getuig teen hom. Volgens die wet moet daar twee getuies wees (Deut. 17:6). Hulle is hier. Die ontstelde vergadering is maklik geneig om die skuldige dadelik te veroordeel en tegelykertyd ook maar tereg te stel. Die stad moet tog van hierdie misdaad gesuiwer word!

Isébel het gedurende die jare van haar verblyf in Israel goed bekend geword met die volk se gewoontes en gebruike, dit sien ons hier. Haar plan slaag volkome. Die beskuldiging wat sy die aanklaers in die mond lê, is ook fyn uitgedink: die barse antwoord van Nabot is majesteitskennis, en wie die koning beledig, beledig God, in wie se plek die koning op aarde optree (Spr. 24:21). As daar ‘n ondersoek ingestel sou word, het Isébel iets om haar optrede te regverdig.

Nabot is gestenig op sy eie grond, nie in die wingerd nie maar op ‘n ander besitting van hom, en sy seuns is met hom gestenig (2 Kon. 9:25,26); daar is radikaal opgetree!

Die oudstes en edeles van Jisreël laat Isébel weet: Nabot is dood. Net toe Isébel dit hoor, sê sy vir Agab: Staan op, neem die wingerd van Nabot, die Jisreëliet, in besit, want Nabot is dood.

En net toe Agab dit hoor, het hy opgestaan om die wingerd van Nabot in besit te neem. Die besittinge van die majesteitskender verval aan die koning; dit kan in hierdie geval vlot verloop, omdat die erfgename ook dood is. Agab het geen woord van afkeuring vir wat Isébel gedoen het nie. Deurdat hy die wingerd in besit gaan neem, neem hy tegelykertyd die moord op Nabot vir sy rekening.

Die oordeel van God oor Agab en Isébel (1 Kon. 21:17-26)

Die goddelose Isébel en Agab het reggekry wat hulle beoog het, maar dis nie die einde van die saak nie. Die HERE stuur Elia, die Tisbiet (17:1), en sê vir hom dat hy na Agab moet gaan en dat hy hom op die besitting van Nabot sal aantref. Of Elia geweet het wat gebeur het, word nie gesê nie, maar dit was waarskynlik wel die geval.

Uit 2 Kon. 9:25, 26 blyk dat Agab nie alleen daar was nie; Jehu, een van die owerstes van die leër, was by hom, en Jehu het sy adjudant Bidkar by hom gehad. Daar is dus drie manne wat die besitting van Nabot besigtig. Elia rig hom tot Agab en sê, soos die HERE hom opgedra het:

So sê die HERE: Het jy doodgeslaan en ook in besit geneem?

In skerp woorde word aan Agab voorgehou wat hy eintlik gedoen het, net soos dit ook deur die vermomde profeet gedoen is. Agab laat hom blykbaar deur ander dryf sonder om te besin oor wat hy eintlik doen. Maar dit word hom deur profete aan die verstand gebring. Moord en diefstal is sy misdade!

Voordat Agab of iemand van sy gevolg tyd het om iets te sê, gaan Elia verder en sê: So spreek die HERE: Op die plek waar die honde die bloed van Nabot gelek het, sal die honde ook jou bloed lek.

Hoe smadelik was die dood van Nabot: honde wat in Palestina veragtelike diere is en van afval en aas moes leef, het die bloed wat uit sy wonde gevloei het, gelek! Dieselfde sal met Agab gebeur!

Die eerste woorde wat die verbysterde koning kan uitbring, is: Het jy my gekry, my vyand? Hy beskou Elia, wat hy vroeër “beroerder van Israel” genoem het, nou as sy persoonlike vyand. Altyd staan Elia mos in sy pad! Nooit kan Agab vryelik sy gang gaan nie! Nouliks het Agab sy misdaad begaan of Elia is reeds daar! Elia sê: Ek het u gekry – maar nie omdat hy sy vyand is nie, maar omdat Agab homself verkoop het om te doen wat verkeerd is in die oë van die HERE.

En dan volg die oordeelsaankondiging: Kyk, Ek gaan onheil bring oor jou en jou skoon wegvee; en Ek sal van Agab uitroei al wat manlik is in Israel, sonder uitsondering. En Ek sal sy huis maak soos die huis van Jerobeam, die seun van Nebat, en soos die huis van Baesa, die seun van Ahia, weens die geterg waarmee jy My geterg het, en dat jy Israel laat sondig het.

Agab het hom “verkoop”. Die prys wat hy gekry het, is ‘n mooi wingerd, maar hy self is daardeur in die mag van die sonde en die oordeel.

Drie dinastieë het nou oor Israel geregeer: dié van Jerobeam, wat skoon weggevee is (14:10); dié van Baesa, wat skoon weggevee is (16:3); dié van Omri, wat nou dieselfde straf kry.

Dat agter Agab Isébel as die bose dryfveer staan, weet die HERE, en Hy laat Elia ook oor haar die oordeel aankondig. Die oordeel oor haar is nog erger as dié oor Agab: die honde sal Isébel eet by die voorskans van Jisreël; nie net haar bloed lek nie, maar haar vleis eet. Die HERE weet wie die swaarste skuld het. Boonop word die oordeel oor Agab ook gematig uitgevoer, maar dié oor Isébel in die ergste denkbare vorm – soos die geskiedenis ons sal leer.

Die berou van Agab (1 Kon. 21: 27-29)

Agab kon in woede opstuif, maar hy kon ook vinnig van gevoel verander. Hy noem Elia beroerder van Israel, maar doen hom tog geen kwaad nie en gee selfs gevolg aan sy bevel om die profete van Baal bymekaar te roep. In die geskiedenis wat ons nou bespreek, is sy verandering van houding nog groter: hy het sy klere geskeur en ‘n roukleed om sy lyf gebind en gevas; hy het ook met die roukleed geslaap en stadig rondgeloop, d.w.s. in bedrukte stemming sonder enige swier of swaai. Agab verneder hom diep.

Hier sien ons Agab op sy beste. Die boetekleed sier die sondaar. Wel was dit slegs van verbygaande aard, maar tog het die Here dit ten gunste van hom in rekening gebring en vir Elia gesê dat Hy die aangekondigde onheil nie in sy dae nie, maar in die dae van sy seun oor sy huis sou bring. Ons kan aanneem dat Elia dit ook aan Agab meegedeel het.

Bron: Handboek Bybelse Geskiedenis – Die Ou Testament

3 Comments

Posted in agtste gebod, Bybelverklaring, eiendom, grondonteiening, nabot se wingerd, Woordoordenking

Posted by: proregno | October 8, 2018

Preek: Die heilige doop wys ons op Christus se reddingswerk (1 Petrus 3:21; HK Sondag 26)

Preek: Die heilige doop wys ons op Christus se reddingswerk

Lees: 1 Petrus 1:1-2; 3:8-22

Teksverse: “wat eertyds ongehoorsaam was toe die lankmoedigheid van God een maal gewag het in die dae van Noag, onderwyl die ark gereed gemaak is, waarin weinig, dit is agt, siele deur water heen gered is; waarvan die teëbeeld, die doop, ons nou ook red, nie as ‘n aflegging van die vuilheid van die vlees nie, maar as ‘n bede tot God om ‘n goeie gewete—deur die opstanding van Jesus Christus.” – 1 Petrus 3: 20, 21.

HK Sondag 26

Vraag 69: Hoe word jy in die heilige doop daarop gewys en daarvan verseker dat die enige offer van Christus aan die kruis jou ten goede kom?

Antwoord: So: Christus het die uitwendige waterbad ingestel1. Daarby het Hy beloof2 dat ek net so seker met sy bloed en Gees van die onreinheid van my siel, dit is, van al my sondes, gewas is3 as wat ek uitwendig met die water gewas is, wat die vuilheid van die liggaam wegneem.

Skriffundering

  1. Matteus 28:19
  2. Matteus 3:11; Matteus 28:19; Markus 16:16; Johannes 1:33; Handelinge 2:38; Romeine 6:3-4
  3. Lukas 3:3; Markus 1:4; 1 Petrus 3:21

Vraag 70: Wat beteken dit om met die bloed en Gees van Christus gewas te wees?

Antwoord: Dit beteken om van God vergewing van sonde uit genade te ontvang ter wille van die bloed van Christus wat Hy in sy offer aan die kruis vir ons gestort het. 1 Verder, om deur die Heilige Gees vernuwe en as lede van Christus geheilig te wees sodat ons die sonde hoe langer hoe meer afsterwe en godvresend en onbesproke lewe2

Skriffundering

  1. Esegiël 36:25; Sagaria 13:1; Hebreërs 12:24; 1 Petrus 1:2; Openbaring 1:5; Openbaring 7:14
  2. Esegiël 36:26-27; Johannes 1:33; Johannes 3:5; Romeine 6:4; 1 Korintiërs 6:11; 1 Korintiërs 12:13; Kolossense 2:11-12

Vraag 71: Waar het Christus ons belowe dat Hy ons net so seker met sy bloed en Gees wil was as wat ons met die doopwater gewas word?

Antwoord: Met die instelling van die doop wat soos volg lui: “Gaan dan heen, maak dissipels van al die nasies en doop hulle in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees…” 1; en: “Hy wat glo en hom laat doop, sal gered word; maar hy wat nie glo nie, sal veroordeel word”2. Hierdie belofte word ook herhaal waar die Skrif die doop die bad van die wedergeboorte en die afwassing van die sondes noem3.

Skriffundering

  1. Matteus 28:19
  2. Markus 16:16
  3. Handelinge 22:16; Titus 3:5

Preekopname (GK Carletonville, 2018-09-09):

Aflaai: 1 Petrus 3:20, 21 (regs kliek en ‘save [link] as’; of kliek op 3 kolletjies om af te laai)

Geliefde gemeente van die Here,

Petrus skryf sy briewe aan gelowiges wat verstrooid is,

deur die destydse wêreld, weens hul geloof (1 Pe. 1:1,2).

Hy bemoedig en vermaan hul om in die ware geloof te bly.

Om staande te bly midde ‘n wêreld van verval en afval.

Hulle moet hul oog hou op die werklikheid van beide:

die Here genadige redding, en

sy regverdige oordeel,

wat regdeur die geskiedenis plaasvind, tot en met eindoordeel.

En as deel van sy bemoediging, verwys Hy ook na die Here

se reddende én oordeelswerk, in die dae van Noag.

Verse 18-22, toe die Here daar, aan die eenkant, slegs 8 gered het,

maar die res regverdig geoordeel het.

Petrus gebruik die woord dat die kinders van die Here,

baiemaal ‘weinig’ is, net 8 in die ark, gered van die wêreldvloed.

En die massas was buite die ark.

En so het die Here se reddingsplan voortgegaan,

ook sy oordeelsplan.

Nou wil Petrus hê sy aanhoorders, ook ons, die kerk,

moet dit raaksien, die Here is besig, deur al die eeue,

al is ons baiemaal klein, nietig, ‘weinig’…

En omdat ons so klein en swak baiemaal is, selfs as gelowiges,

het ons versterking, bemoediging, troos, sekerheid so nodig.

Ja, bemoediging deur die Evangelie self, die Woord, sy beloftes.

Maar die Here gee ons ook die sakramente van die doop en die nagmaal

om ons te versterk (sien ook die woorde van NGB art. 33).

In die woorde van v/a 69, as tekens en seels, wil die doop ons WYS en VERSEKER van “die enige offer van Christus aan die kruis JOU TEN GOEDE”

Dat die doop ’n teken is, beeld, prentjie, heenwysing na wat Christus vir ons gedoen het, lees ons daar in v. 20, 21 van ons teks.

“waarvan die teëbeeld, diee doop, ons nou ook red … deur die opstanding van Jesus Christus.”

Daardie woord teëbeeld, moet verstaan word as iets wat wys na iets anders,

korrespondeer met iets anders, kopie, vooruitwysing na … iets anders,

‘n groter en belangriker werklikheid.

Petrus leer hier, dat die gebeure van die sondvloed, die redding deur die ark,

’n prent was van ons doop, en dan moet met doop hier verstaan word,

die inhoud of waarna die doop wys, Jesus Christus, v. 21

Die doophandeling self, die water self red nie ons liggame wat vuil is

deur die sonde nie,

maar dit is deur die opstanding van Christus,

dit is deur wat ons gelees het in vers 18 …..

Christus, sy Gees, sy bloed wat ons gered word:

“Want Christus het ook eenmaal vir die sondes gely, Hy die Regverdige vir die onregverdiges, om ons tot God te bring—Hy wat wel gedood is na die vlees, maar lewend gemaak deur die Gees.”

Dit is die Here wat Noag en sy gesin gered het,

deur die water, die ark wat bo op gedryf het,

dieselfde water wat goddelose veroordeel het.

Maar die werklikheid waarna die water, die doophandeling wys,

is die HERE self wat ons red, Christus deur die Gees alleen.

Petrus beskryf dit met die woorde daar in vers 21,

na die negatiewe wat hy stel,

gebruik Hy een positiewe, om te wys op wat die redding van Christus

bewerkstellig, nl.

“ n bede tot ’n goeie gewete”,

d.w.s. dat ek vergifnis van sonde ontvang, vrede het by God,

dat daar geen meer veroordeling is nie, wat ek deur die geloof alleen ontvang.

Hoekom nie?

WANT CHRISTUS RED MY EN REINIG MY MET SY KOSBARE BLOED

VAN ALLE SONDES.

DIT IS WAARNA DIE DOOP HANDELING,

DIE RITUELE DOOP WYS: die werklikheid van die ‘Geestelike doop’.

Ons moet daarom die belangrike onderskeid handhaaf,

wat ons reeds by die preek volgens HK Sondag 25 (Matt. 3:11) se tema,

vanuit die Skrif gehoor het, nl.

tussen rituele doop … die handeling,

met water in die Naam van God Drie-enig (Matt. 28:19; sien antw. 71),

en die geestelike of wesentlike doop self,

ons redding in en deur Christus, deur die Gees.

En v/a 70 verduidelik dit vir ons pragtig:

– Die bloed en Gees van Christus was ons skoon, dit is die ware wesentlike doop

– en die beeld of teken daarvan, is die rituele doop, waar water ons liggame was, as beeld van hoe Christus se bloed ons van ons sonde reinig en was.

 

Nou geliefdes, in die debatte oor kinderdoop,

of kinders van gelowiges gedoop mag word,

is daar die baptiste, of baie van hulle wat sal redeneer,

die woord ‘doop’ beteken altyd ‘onderdompeling’,

en daarom is dit duidelik dat babas nie gedoop kan word nie.

Die kinderdoop is dus geen ware doop nie,

omdat die ‘doophandeling’ of ‘metode’ verkeerd was.

En daarom moet jy daarom “weer” gedoop word,

of in hul woorde, die eerste keer ‘werklik’ gedoop word.

Ander meen ook dat ‘onderdompeling’ beteken,

juis totale oorgawe aan die Here, en om heeltemal aan Hom te behoort,

moet jy heeltemal ‘onderdompel’ word.

Nou net kort opmerkings daaroor (sien die volgende bron vir meer daaroor: Meaning and Mode of Baptism, Jay Adams; Julle Doop mos verkeerd, dr. Nigel Lee).

1 Die woord doop beteken nie in alle gevalle net onderdompel nie,

dit kan ook uitgieting of besprinkeling beteken, afhangende van elke konteks

in die Skrif.

2 Die heel belangrikste aspek van doop, is dat ons ge-identifiseer word, verenig is met Christus, en al sy weldade, dood, opstandig, ens.  En dat dit ons reiniging, wassing, skoonmaak is, die wese is nie die presiese wyse van ‘hoe’ ons gedoop word nie. So die fokus gaan verlore in baie debatte oor die wyse van doop.

3 Twee tekste:

Mark. 7:3,4 word die woord doop gebruik om te wys op die wasing van hande, dit is slegs hande wat gewas word wat seremonieel wys op totale reining, jy hoef dus nie heeltemal te bad of onderdompel te wees om rein te wees nie.  Implikasie: besprenkeling kan ook dui op algehele reinining.

In 1 Kor. 10:2, verwys Paulus na die deurtog deur die Rietsee, na die verlossing

uit Egipte, en dan skryf hy “almal is in Moses gedoop in die wolk en in die see”

En tog het hul deur droë grond deurgetrek, as’t ware besprinkel, nie onderdompel nie, …. en die Egiptenare is heeltemal ge ‘onderdompel’?

Dit wys, die woord ‘doop’ gaan wesentlik oor ‘in Christus wees’, identifikasie, vereniging met Hom en al sy werke (Rom. 6:3,4), en nie die presiese wyse of metode van die doop handelinge nie.

4. En dan in ons teks self, Noag en sy gesin is deur water gered,

maar nie deur onderdompeling, verdrinking nie, maar bo op die water,

amper meer van ‘n besprinkeling soos die water om hul was.

Die veroordeelde wêreld is ge-onderdompel !

Ja, dit gaan daarom oor of jy deur wedergeboorte, deur die geloof,

in Christus ingeplant, ge-identifiseer, verenig is met Christus,

op grond van die kosbare boeld van Christus,

sy reinigingswerk deur die Gees.

Kyk hoe stel Petrus dit reg in die begin, van sy brief:

PETRUS, ’n apostel van Jesus Christus, aan die vreemdelinge van die verstrooiing in Pontus, Galásië, Kappadócië, Asië en Bithínië,  2 uitverkore volgens die voorkennis van God die Vader, in die heiligmaking van die Gees, tot gehoorsaamheid en besprenkeling met die bloed van Jesus Christus: (1 Pet. 1:1-2 A53)

En baie belangrik, sien raak dat die doop wys op beide ons regverdiging

en ons heligmaking in die Here, sy dood en opstanding, afsterwe van die ou mens, en die nuwe mens,

Soos ons ook bely daar in antwoord oor die belofte van die doop wat ons hoor,

by elke doop, klein of groot, die doop is ´n teken van

die bad van die wedergeboorte, Tit. 3:5 en afwassing van die sonde, Hand. 22;16 (antwoord 71, HK So. 26),

wanneer ookal dit realiseer in elke uitverkorene se lewe, klein of groot, jonk of oud.

 

Laastens, moet ons ook sien, dat die bediening van die doopteken,

soos die bediening van die Evangelie,

’n tweesnydende swaard is.

Ja, dieselde water wat Noag en sy gesin gered het,

het die ongelowiges en goddeloses regverdig veroordeel.

DAAROM IS DIT SO BELANGRIK, om nie bloot maar net die tekens te ontvang nie,

maar dit in geloof te ontvang, en ons hele lewe lank daarmee te werk,

in ’n lewe van bekering, groei in geloof, heiligmaking, ens.

Om ons kinders die betekenis van die doop te leer,

te vermaan tot ’n nuwe gehoorsaamheid.

Mag die tekens en die innerlike werklikheid,

by ons almal genadiglik saamval, deur sy genade.

Want ook in ons belydenis, hoor ons die waarskuwing:

“Verder, hoewel die sakramente én die sake waarvan hulle tekens is, bymekaar hoort, word nie beide deur alle mense ontvang nie12. Die goddelose ontvang wel die sakrament tot sy verdoemenis, maar hy ontvang nie die waarheid van die sakrament nie. So het Judas en Simon die towenaar albei wel die sakrament ontvang maar nie Christus, wat daardeur voorgestel word nie13; Hý word slegs aan die gelowiges gegee.” (NGB artikel 35) 

Amen.

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, heidelbergse kategismus, prediking, preke, preke slc, Woordverkondiging

Posted by: proregno | October 4, 2018

Wanneer ‘geslag nie meer saak maak nie’: van VIDA na homoseksualisme na pedofilie

Wanneer ‘geslag nie meer saak maak nie’: van VIDA na homoseksualisme na pedofilie

Inleiding
Ja, wanneer God se skeppingsorde, dat Hy man en vrou geskape het (Gen. 1 en 2; Matt. 19:1-12), nie meer saak maak nie, dan volg die een dwaling na die ander, van kwaad na erger (Op. 22:11).

Alles is op die spel:

Godsbeskouing: het God ‘n mens homoseksueel geskape, met homoseksuele begeertes, of, ‘n ander man as egbreker geskape, met egbreek wellus in sy hart, of een met ‘n ‘pedofiel oriëntasie’, en dit is alles reg, ‘baie goed’ (Gen. 1:31) … solank hy dit net nie ‘doen’, beoefen, uitvoer in dade nie, of is al drie daardie voorbeelde, dus egbreek, pedofilie en homoseksuele gedagtes/begeertes (wat sommiges noem ‘oriëntasies’?) en die dade wat daaruit vloei, sonde, waarvan bekeer, en teen gestry moet word, in en deur Jesus Christus se oorwinning oor die sonde, wêreld en die Satan (Rom. 6-8)?

Skrifbeskouing: is God se Woord ons hoogste gesag oor leer en lewe, wat reg en verkeerd is, lig en duisternis, sonde en gehoorsaamheid, geregtigheid en ongeregtigheid, of bepaal die tydsgees, en die wysheid van die wêreld wat nou reg en verkeerd is (1 Kor.1:1-31)? Is bv. Rom. 1:18-32 en 1 Kor. 6:9-11 God se onfeilbare ewige Woord en wil vir alle mense en alle tye, of is dit bloot mensewoorde, menings en opinies wat opsy moet staan vir sogenaamde ‘nuwere kennis’ wat ons nou ‘anders’ laat dink en glo?

Christusbeskouing: in die woorde van HK Sondag 11, is Christus ‘n ‘volkome Verlosser’ of net ‘n halwe verlosser? Dus Hy red ons vir die ewigheid, ons regverdiging, maar nie tot ons heiligmaking nie. Hy is Verlosser, maar nie ook Koning nie. Glo ons nog werklik Rom. 6:1-4 en verder, dat as Christus ons verlos, verlos Hy ons ook van die mag, vloek en binding van die sonde, sodat ons nou hoe langer hoe meer vir hom kan lewe (1 Kor. 6:9-11)?

Hoekom soek mede-sondaars spesiale voorkeur as dit by hul sonde van homoseksualisme kom, spesiale voorkeur behandeling, of vrywaring? Al ons  sondes, innerlik en uiterlik, in die hart of dade, moet gehaat en teen gestry word, nie geregverdig word of goedgepraat word nie. Want, as ons nie weet hoe groot ons sonde en ellende is nie, kan ons nie weet hoe groot ons verlossing in Christus is nie, anders kan ons nie almal saam uitroep nie:

Ek, ellendige mens! Wie sal my verlos van die liggaam van hierdie dood?
Ek dank God deur Jesus Christus, onse Here! (Rom. 7:24-25)

Ja, ‘geslag maak nie saak’ as dit by ons redding kom nie, God red mans en vrouens, jonk en oud, onder alle volke, stamme en tale (Gal. 3:28; Op. 5:9), maar sy reddingswerk in Christus, vernietig nie geslagsonderskeid nie, vernietig nie man en vrou wees nie, maar heilig elkeen in sy diens, soos God se Woord openbaar.

Van VIDA na homoseksualisme na pedofilie

Ek het reeds baie geskryf teen die gay agenda, asook om te wys hoe die VIDA agenda (geslag, d.w.s God se skeppingsorde van man en vrou, maak nie saak in die kerk nie), lei tot die homosekuele agenda (geslag, d.w.s., God se skeppingsorde van man en vrou, maak ook nie saak in die huwelik nie), sien spesifiek hier:

Romeine 1: Van die VIDA plan na die HIDA plan

Na aanleiding van die NG kerk se moderator Nelis Janse van Rensburg, wat nou erken dat hy pro-gay is, het daar heelwat artikels verskyn wat ook wys op die skakel tussen die homoseksuele agenda en die pedofilie agenda. Ek verwys u na daardie skrywes, asook ander relevante skrywes oor die onderwerp, insluitende ‘n paar oorsese skrywes :

Nelis Janse van Rensburg erken hy is pro-gay

“Vir homoseksuele mense om te floreer, moet hulle seksualiteit myns insiens gelykwaardig aan heteroseksualiteit beskou word. Dieselfde standaarde en waardes met betrekking tot leer en lewe moet vir alle persone geld, ongeag hulle seksuele oriëntasie.”

My gewete is gebind deur die Bybel en ons belydenisskrifte

Die skrywer is dr. Chris van Wyk, wat getuig teen ds. Janse van Rensburg se standpunt, waarin hy o.a. skryf:

“Anders as wat jy beweer, is seksuele oriëntasie nie iets waarmee ‘n mens gebore word nie. So lees ek in wetenskaplike artikels. Dit is iets wat ontwikkel aan die hand van jou ervaring van aangetrokkenheid tot ander mense. Dit word met puberteit al hoe duideliker. Jou fisiese, emosionele, seksuele en romantiese aangetrokkenheid speel alles ‘n rol. Seksuele oriëntasie kan daarom moeilik sonder meer as ‘n gawe van God beskryf word, soos jy dit doen. Dit staan nie só in die Bybel nie. Dit is dus nie deel van God se openbaring aan ons nie. Indien jy steeds oortuig is daarvan dat seksuele oriëntasie ’n gawe van God is, sal jy pedofilie – seksuele aangetrokkenheid tot kinders – ook op soortgelyke wyse moet aanvaar. Pedofilie word tans as ‘n seksuele oriëntasie beskryf deur sielkundiges. ‘n Mens sou pedofilie dan ook as ‘n goeie gawe van God moet beskryf. Iets wat moeilik in ’n geloofsgemeenskap gedoen kan word.”

Ope brief aan Hennie Pienaar, geskryf deur ‘n eks homoseksuele pedofiel)

“Nie alleen het God my georiënteerdheid tot dieselfde geslag verander nie, maar ook my georiënteerdheid tot die ouderdomsgroep na wie toe ek aangetrokke was. Jy sien, ek was ‘n homoseksuele pedofiel. En God het ook daardie komponent van my oriëntasie kom verander. Net soos jy, het ek nie hierdie homoseksuele-pedofiliese oriëntasie gekies nie. Jy verwys mos graag daarna dat ’n mens se  oriëntasie jou kern identiteit is.”

(nota: proponent Hennie Pienaar het vir dr. Chris van Wyk aangekla by die Menseregte kommissie oor sy skrywe teen die NGK moderator. Sien ook Andre Bekker se skrywe: Opebrief aan NGK leraars)

Wetenskaplike Gebrabbel in Leketaal – Ope Brief aan die Moderatuur van die NG-Kerk

“In a time of universal deceit, telling the truth is a revolutionary act” ~George Orwell

As ’n persoon wat eens ’n homoseksuele pedofiel was, volg ek die gebeure, soos dit hulleself tans in die NG Kerk afspeel, met groot belangstelling en diep bekommernis. Dit verstom my om te lees dat prof. Juan Nel kan sê: “We strongly reject Dr Van Wyk’s statement that homosexuality and pedophilic disorder are related; sexual orientation and sexual interest are not the same or even comparable.”

If Pedophilia is a Sexual Orientation, Now What?

“If you think it sounds outlandish that pedophilia might be normalized in this way, you wouldn’t be alone. Most people feel moral revulsion at the prospect of such a thing. But this book appears to be questioning the “ick factor” associated with pedophilia. Is the “ick factor” just an aesthetic preference or an intuition about a moral absolute? If it’s just an aesthetic preference, then it can’t always in every case be wrong. At least that’s the logic.”

Is same sex attraction sinful?

“Same Sex Attraction is a “Vile Affection“

Homosexual desire is not analogous to heterosexual desire. Man desiring woman is not sinful in itself because that is the way God made men (Gen. 2:18; 3:16). Man desiring man is sinful in itself because it is not the way God made men, so Scripture calls it “vile affections” (Rom. 1:26). Heterosexual desire is often sinful because it is misdirected in a particular or excessive way (e.g. toward a particular woman who is not one’s spouse), not because it is sinful in essence; but homosexual desire is sinful in its very essence, just as pedophile or bestial desires are. Whether homosexual proclivity is innate in some people or acquired, the proclivity itself is “against nature” (Rom. 1:26) and must be repented of. This is not true of heterosexual proclivity, which is natural and good by God’s design.

The affection for the opposite sex is a natural and good inclination of the human mind, because that is how God made men and women (Gen. 2:18; 3:16). The affection for the same sex is an “unnatural” and “vile affection” (Rom. 1:26) of the human mind because it militates against God’s design for human sexuality. Same sex attraction is sinful in itself while opposite sex attraction is not.

Opposite sex attraction only becomes sinful in two ways: 1) when the passions are aroused in an excessive way, what the Bible calls “inordinate affection” or “evil concupiscence” (Col. 3:5), or 2) when it is misdirected to an inappropriate particular object, such as toward a particular woman who is not one’s spouse (Deut. 5:21; Ex. 20:17). It is not sinful in the abstract, nor when husbands and wives are attracted to each other, but same sex attraction can never be lawful in any circumstance.”

Paul’s Understanding of Sexuality

“A “gay Christian” is a contradiction in terms. One may identify as “gay,” one may identify as “Christian,” but one may not identify as both at the same time. .. In summary, Paul identifies in 1 Cor 6:9 male same-sex behavior as sinful. He places none of the qualifications or limitations upon that behavior for which some in recent times have pled. There is, in other words, no category of acceptable or virtuous same-sex behavior in Paul’s thinking. Paul furthermore recognizes that what may attend such behavior is the conscious blurring of culturally discernible lines between masculinity and femininity.”

Die kerk: Hospice of rehabilitasiesentrum?

“Die skeidslyne raak al hoe duideliker: Aan die een kant kry jy die Chris van Wyks en aan die ander kant kry jy die Nelis Janse van Rensburgs en die meer as 54 teoloë wat hulle by hom skaar. Die een kant kies vir ‘n Skrifbeskouing wat strook met die kerklike en reformatoriese tradisie terwyl die ander kant kies vir ‘n Skrifverstaan ‘van onder’ waardeur die waarhede van die Skrif nie in stryd met die werklikhede van die tyd kan wees nie.”

Leave a Comment

Posted in homoseksualisme, seksualiteit, seksuele rewolusie, selfdegeslag, sodomie, vida

Posted by: proregno | September 26, 2018

HK Nagmaalpreek: Die sakramente getuig van die sekerheid van Christus en al sy weldade, vir sy kinders (Matt. 3:11; HK Sondag 25)

HK Nagmaalpreek: Die sakramente getuig van die sekerheid van Christus en al sy weldade, vir sy kinders

Lees: Matteus 3:1-12; en HK Sondag 25

Fokusverse: “Ek doop julle wel met water tot bekering; maar Hy wat ná my kom, is sterker as ek, wie se skoene ek nie waardig is om aan te dra nie. Hy sal julle doop met die Heilige Gees en met vuur. (Matt. 3:11 A53) ” – Matteus 3:11

HK Sondag 25:

Vraag: Wat is sakramente?

Antwoord: Dit is heilige, sigbare tekens en seëls wat God ingestel het om ons deur die gebruik daarvan die belofte van die evangelie nog beter te laat verstaan en dit te beseël. Hierdie belofte is dat God vanweë die enige offer van Christus wat aan die kruis volbring is, vergewing van die sondes en die ewige lewe uit genade skenk1.

Skriffundering

  1. Genesis 17:11; Levitikus 6:25; Deuteronomium 30:6; Jesaja 6:6-7; Jesaja 54:9; Esegiël 20:12; Romeine 4:11; Hebreërs 9:7-9; Hebreërs 9:24

Vraag 67: Is die Woord en die sakramente albei daarvoor bestem om ons geloof op die offer van Christus wat aan die kruis as die enigste grond van ons saligheid te wys?

Antwoord: Ja, seker, want die Heilige Gees leer ons in die evangelie en verseker ons deur die sakramente dat ons volle saligheid op die enige offer van Christus rus, wat aan die kruis vir ons volbring is1

Skriffundering

  1. Romeine 6:3; Galasiërs 3:27

Vraag 68: Hoeveel sakramente het Christus in die Nuwe Verbond of Testament ingestel?

Antwoord: Twee, naamlik die heilige doop en die heilige nagmaal.

Preekopname (GK Carletonville, 2018-08-26):

Aflaai: Matteus 3:11 (regs kliek en ‘save [link] as’; of kliek op 3 kolletjies om af te laai)

Preeknotas (let wel, dit is net notas, die volledige preek is die opname hierbo):

Geliefde nagmaalgangers in ons Here Jesus Christus,

Inleiding: (voorbeeld: ontvang ‘n geskenk – maar mis die inhoud?)

Ons hemelse Vader, het in sy liefde en goedheid,

vir ons 2 sakramente in die Nuwe Verbond, oftewel NT gegee:

die heilige doop en die heilige nagmaal,

waarvan ons laasgenoemde ons vanoggend saam mag vier,

en as die Here wil, in die nabye toekoms,

die heilig doop bedien gaan word hier in ons gemeente, DV.

In die woorde van NGB art. 33, het Hy die sakramente vir ons ingestel

“… om sy beloftes aan ons te beseël,

om tekens van sy goedheid en genade teenoor ons te wees,

en om ons geloof te voed en in stand te hou.”

 

Die sakramente wil dus ons vertroos, versterk en verseker,

van wat ons Vader vir ons gedoen het, in en deur Jesus Christus.

 

En tog, was daar deur die eeue baie dwalinge,

en baie verdeeldheid, selfs kerkskeuring oor die sakramente.

Luther kon nie saamstem met Zwingli en later Calvyn oor die nagmaal nie,

daarom aparte kerke en kerkverbande.

So ook wat die doop betref, daar is gelowiges wat alleen groot doop, oftewel

belydenisdoop doen, en ander, soos ons wat glo in beide die kinderdoop en

die belydenis oftewel die groot doop.

Alle verkeerde sieninge of dwalinge oor die sakramente,

gaan egter oor twee uiterstes, nl.

of die oorwaardering/oorbeklemtoning, of die onderwaardering/onderbeklemtoning van die sakramente.

Hulle wat dit oorwaardeer, maak van die sakramente, die doel opsigself,

asof deur bloot – hetsy of dit die OT se sakramente van besnydenis of pasga was,

en of dit NT die doop en nagmaal is, deur dit bloot te ontvang uiterlik of uiterlik daaraan deel te neem …

is gelyk aan die saligheid self,

asof daar in die uiterlike teken ’n magiese of mistiese krag is wat self die geloof werk.

In die onderwaardering, is daar weer ’n roekelose omgaan met die belangrikheid van die plek van die sakramente.

‘Ek glo mos, ons het die Woord, Gees’ wat natuurlik waar is,

maar dan die verkeerde afleiding:

‘daarom het ons die kerk, die sakramente nie eintlik nodig nie.’

Nee, word soms geredeneer:

‘tekens en seëls ontvang’ is vir ongelowiges, nie vir gelowiges nie.

Het dit nie nodig nie.

Hierdie gesindheid kry mens weer in perfeksionistiese sektiese kringe,

of die kerklos of kerlose geslag:

‘Ek het nie die versterking van die van die sakramente nodig nie ….’

 

Nou geliefdes, beide hierdie sienings en dwalings vind plaas,

omdat die sakramente nie verstaan word soos die Skrif dit leer nie.

Ook omdat daar nie ‘n duidelik onderskeid gemaak word tussen die teken en seël self,

en die inhoud, die betekenis daarvan waarna dit alles heenwys nie.

Die doel en wese van die sakramente, is dit wat dit na wys, en dit is, in die woorde van antw. 65 van die HK,

“CHRISTUS EN AL SY WELDADE”

Dit alleen, of Christus alleen, red, bely antw. 65, nl. die Heilige Gees wat deur die Woord, die evangelie die redding bewerk, en die sakramente versterk daardie geloof.

Dus, geen redding bloot deur sakramente uiterlik te gebruik nie, maar ook,

die belangrikheid, om tot versterking, voeding, troos en sekerheid van ons geloof, wel die sakramente te gebruik.

Hierdie belangrike onderskeid om die sakramente reg te verstaan,

word vir ons in beginsel geleer in ons teksgedeelte, daar in Matteus 3:

 

Die Fariseërs en Sadduseërs kom na Johannes die Doper.

Hul meen – soos ons uit die res van die NT leer – vir ons tema,

“ons het mos die tekens van die verbond ontvang,

die besnydenis en die pasga,

ons is mos daarom outomaties daardeur kinders van Abraham,

kinders van die verbond,

daarom ook – by imlikasie – geregtig op die doop

die NT teken van die Here se verbond.”

En dan antwoord Johannes, deur die Heilige Gees,

veral soos saamgevat in Matt. 3:11,

Ek doop julle wel met water tot bekering; maar Hy wat ná my kom, is sterker as ek, wie se skoene ek nie waardig is om aan te dra nie. Hy sal julle doop met die Heilige Gees en met vuur. 

Vers 11a, Johannes doop met die uiterlike teken van water, dit red nie ’n mens opsigself nie.

So was dit in die OT, jy is nie deur die uiterlike handeling van die besnydenis gered nie, en so is dit ook nie in die NT met die uiterlike handeling van die doop nie, jy word nie daardeur gered nie.

Maar, uiterlike handelinge, die sakramente, moes wel bedien word, in beide gevalle, God het dit so verorden, en beveel.

Maar waar is die ware redding, die troos, die saligheid van die doop?

Vers 11b::  Hy wat na my kom … Hy sal julle doop met die Heilige Gees en met vuur.

Daar is dit geliefdes, dit is wat die HERE se verbondstekens … beteken.

Dit wys, dit gryp na die Vader se reddingswerk in Christus, deur die kragvolle werking van die Heilige Gees!

Daar, regdeur die OT, die wet, skadus, verbonde, profesieë, tempel, offers, maar dan ook die sakramente van die besnydenis en die pasga,

het dit alles gewys, en sy betekenis gevind in “Hy wat sou kom”:

Jesus Christus en al sy weldade, vir al sy kinders,

klein en groot, deur alle eeue, deur alle bedelings en tye,.

Dit is en was altyd ’n hartsaak daarom, waarop die tekens wys, soos ons daar bely

in antw. 65, “Die Heilige Gees werk dit in ons harte’ deur die Woord,

waarvan die sakramente uiterlik van getuig, wys, en ’n teken is:

– die besnydenis van die voorhuid, wat wys op die harte wat besny en gereinig moet word deur die bloed van Jesus wat sou kom (Deut. 10:16; 30:6)

– die doop met water, wat wys op die harte wat gewas en gereinig moet word deur die bloed van Christus (1 Petr. 3:21).

En hierdie belofte van die sekerheid van redding moet aan ons bedien word,

Ja, dit word vandag aan ons weer bedien.

In die woorde van die belydenis daar antw. 66.

Dit is heilige, sigbare tekens en seëls wat God ingestel het om ons deur die gebruik daarvan die belofte van die evangelie nog beter te laat verstaan en dit te beseël. Hierdie belofte is dat God vanweë die enige offer van Christus wat aan die kruis volbring is, vergewing van die sondes en die ewige lewe uit genade skenk1.

En geliefdes,

hierdie redding, hierdie belofte van die vergewing van sondes,

en die ewige lewe, ontvang ons deur die weg van die geloof, bekering, nie ons werke nie.

Daarom, gaan saam met die ontvang van die sakramente,

hetsy of dit die doop is, of dit nie nagmaal is,

’n liefdevolle vermaning, ’n oproep tot geloof en ’n lewe volgens sy Woord.

Dit is nie ek is eenmaal gedoop, of eenmaal nagmaal gebruik

En nou is ek perfek en volmaak,

en het nie nodig om vanuit die Woord,

en die betekenis van die sakramente

opgeroep te word tot ’n lewe van dankbaarheid en bekering nie

Nee !

Ons teks wys dit was juis die sonde van die Fariseërs en die Sadduseërs in Jesus se tyd:

‘Ons is mos in die volk/kerk, ons het tekens van die verbond ontvang

(vandag: is mos gedoop, klein of groot; is in kerk, nagmaal)

Daarom, het ek nie meer bekering nodig nie.

Maar Johannes, die Gees roep op, oor die ware aard van die sakramente,

waartoe dit ons nie net eenmalig oproep nie,

maar ons lewe lank:

“Dra dan vrugte wat by die bekering pas!” v. 8

Bely sondes as ons die sakramente ontvang, v. 6

En daarom is daar ook vir ons ’n waarskuwing,

almal in die sigbare kerk moet dit hoor, ook in die NT bedeling:

God se kinders word bepaal deur sy vrye welbehae,

nie ons wat die doop of nagmaal uiterlik as mense bedien nie.

Daarom Johannes se woorde in v. 9,

waarin Hy die vrye almal en welbehae van God bely in die uitverkiesing van sy kinders, wie Hy wil, wanneer Hy wil, hoe oud of jonk!,

“En moenie dink om by julleself te sê: ons het Abraham as vader nie; want ek sê vir julle dat God mag het om uit hierdie klippe kinders vir Abraham op te wek.”

God self, Christus, die Heilige Gees skep kinders,

Die doop en nagmaal handelinge doen dit nie,

maar dit getuig wel daarvan:

Die Vader se reddingswerk in Christus, deur die krag van die Heilige Gees!

Hoor u kind van God,

Hierdie so belangrike onderskeid vanoggend wat die Skrif ons leer.

Dit is tot ons troos én vermaning,

want, sê Johannes, v.10-12.

Hulle wat nie die vrug dra nie,

van dit wat die tekens van die verbond op wys nie,

wat wel die bediening ontvang het,

sal uitgekap en geoordeel word.

Maar, hulle wat werklik, van harte, deur die geloof,

die inhoud van hul doop,

die ware betekenis van die nagmaal,,

Christus en al sy weldade, omhels,

sal nooit maar nooit verlore gaan nie,

Hulle is die uitverkorenes, jonk en oud,

hulle is die wat ons van gesing het in Ps. 24:3,

Dit is die ware Israel,

die volk wat vra na Gods bestel,

en wat Hom dan soek, in al hul gebede

Kom daarom na die Here se tafel,

gedenk en glo wat God in Christus vir ons gedoen het,

en dra dan vrugte wat by die bekeringslewe pas,

elke dag, tot die laaste dag.

… Amen.

1 Comment

Posted in Bybelverklaring, heidelbergse kategismus, heilige doop, heilige nagmaal, kategismus, kategismus prediking, prediking, preke, preke slc, Woordverkondiging

Posted by: proregno | September 17, 2018

Preek: In Christus geplant om vrugte van dankbaarheid voort te bring (Rom. 6:1-4)

In Christus geplant om vrugte van dankbaarheid voort te bring (Romeine 6:1-4)

Lees: Romeine 6:1-11; en HK Sondag 24

Fokusverse: “1 Wat sal ons dan sê? Sal ons in die sonde bly, dat die genade meer kan word? 2 Nee, stellig nie! Ons wat die sonde afgesterf het, hoe kan ons nog daarin lewe? 3 Of weet julle nie dat ons almal wat in Christus Jesus gedoop is, in sy dood gedoop is nie? 4 Ons is dus saam met Hom begrawe deur die doop in die dood, sodat net soos Christus uit die dode opgewek is deur die heerlikheid van die Vader, ons ook so in ‘n nuwe lewe kan wandel. ” – Romeine 6:1-4

HK Sondag 24 v/a 64: “Vraag: Maar maak hierdie leer nie mense onverskillig en roekeloos nie?

Antwoord: Nee, want dit is onmoontlik dat ‘n mens wat deur ‘n ware geloof in Christus ingeplant is, nie vrugte van dankbaarheid sal voortbring nie1

  1. Matteus 7:18; Johannes 15:5

Preekopname (GK Carletonville, 2018-08-19):

Aflaai: Romeine 6:1-4 (regs kliek en ‘save [link] as’)

Preeknotas (let wel, dit is net notas, die volledige preek is die opname hierbo. Let wel: hierdie preek moet saam gelees en verstaan word, met die voorafgaande preek uit Psalm 25: 6,7 (HK Sondag 23), dit vorm ‘n belangrike eenheid, wat wel onderskei moet word, maar nooit geskei mag word nie, nl. ons regverdiging én heiligmaking in Christus):

Geliefdes in ons Here Jesus Christus,

In die boek Romeine, tot hier by ons by ons teks in Rom. 6,

het Paulus geskryf in hfst. 1-3:20, dat alle mense in sonde geval het, verdorwe is, verlore is, onder die oordeel van God, oppad hel toe.

Vanaf Rom. 3:21, skryf hy oor die redding, verlossing in Jesus Christus, van sonde, oordeel en die ewige dood.

Dit word saamgevat, wat ons gelees het daar in 5:6-11,

Christus het ons kom versoen, toe ons nog goddeloos was, vyande was.

Hy het ons kom red van die dood, ellende, sodat ons kan lewe,

dat ons weer vrede het met Hom, Rom. 5:1

Dit is wat ons laasweek gehoor het, met Sondag 23 se preek uit o.a. Psalm 25: 6,7; met verwysing na Rom. 8:1,

Daar is nou geen meer veroordeling vir die wat in Christus is nie.

Sondag 23 bely ons dit so pragtig,

op grond van Christus se werke, niks in myself nie,

word ons gered, dit is genade alleen,

deur die geloof alleen.

Rom. 3:28 vat dit ook pragtig saam:

Ons neem dus aan dat die mens geregverdig word deur die geloof sonder die werke van die wet. (Rom. 3:28 A53)

En belangrik, die geloof self red ons nie,

dit is slegs die instrument, ´n gawe van God waardeur ons gered word, met die inhoud en objek van ons geloof: Christus en sy geregtigheid alleen,

daarom die belydenis daar in antw. 61,

“Nie dat ek op grond van die waarde van my geloof vir God aanneemlik is nie, maar omdat slegs die genoegdoening, geregtigheid en heiligheid van Christus my geregtigheid voor God is. En dit kan ek nie anders as slegs deur die geloof aanneem en my eie maak nie.” (sien ook NGB art. 22, ‘Ons regverdiging deur die geloof’)

In antw. 62 wys dit ook dat nie eers ons beste werke,

selfs al is ons gelowiges, ons kan red of enigsins deel van ons regverdiging wees nie.

Ons beste werke is met sondes besmet, ‘n verwysing na Jes. 64:6

Dink maar hoe gelowiges nog geneig is om te sondig (Romeine 7:13-24).

Ja, ons werke word beloon,

maar nie as iets wat ons verdien om gered te word nie,

maar alleen uit genade, genade op genade.

Romeine 5 eindig dan in verse 12-21,

om te wys dat ons – weens die versoenende werk van Christus

genade ontvang het,

dat hoe erg die sondeval en sonde deur die 1e Adam ookal was,

die 2de Adam het oorwin deur sy genade.

Vers 20 en 21 sê waar die sonde meer word,

soveel te meer die genade.

So, tot hier, leer Paulus vir die gemeente daar in Rome,

ook vir ons, die antwoord op die sonde,

is die genade van die evangelie in Christus

gered uit genade, deur geloof alleen, ogv Christus se werke,

geen werke van onsself nie !

 

En, dit is nou hier geliefdes,

wat die dwaalleraars reeds in Paulus se tyd gekom het,

en gesê het, wat Paulus daar skryf in Rom. 6:1!
Wat sal ons dan sê? Sal ons in die sonde bly, dat die genade meer kan word?

Ja, meen dwaalleraars, vandag nog:

“As ons uit genade gered word,

dat kan ons mos aanhou sondig,

ons kan bly lê in ons sonde,

dit maak nie saak nie … die Here sal mos vergewe?”

Ja, hul sê dus, die Here se genade lei dan tot die sonde,

tot losbandigheid, tot wetteloosheid.

Kom ons sondig nog meer, want dan gaan die genade nog meer word!

Hierdie aanslag is deur al die eeue daar, vandag nog.

Of legalisme (redding deur werke) of antinomianisme (redding wat nie tot goeie werke lei nie)

Ons belydenis vat hierdie aanslag saam,

in die woorde van vraag 64, te vra:

“Maar maak hierdie leer nie mense onverskillig en roekeloos nie?”

En wat is Paulus se antwoord op hierdie dwaling van Rom. 6:1?

Paulus roep met passie en krag uit, daar in vers 2: NEE!

Nee, dit is nie waar nie, dit is nie so nie.

En sy antwoord op hierdie dwaling van ‘kom ons volhard in sonde,

want ons is gered uit genade’, behels twee sake:

  1. in vers 2, sê hy uitdruklik: dit mag nie, moenie eers daarin dink nie !
  2. in vers 3 en 4: dit kan ook nie, dit is onmoontlik, want, om die woorde van ons belydenis, daar in antw. 64 te gebruik:

“Nee …”

Dit is Paulus se ‘nee’, die Woord se ‘nee’, die Gees van God’ se ‘nee’!

“Want dit is onmoontlik dat iemand wat in Christus deur ‘n waaragtige geloof ingeplant is, geen vrugte van dankbaarheid sou voortbring nie.”

Dus, hy wat deur ‘n ware geloof, uit genade, in Christus gered is,

kan nie anders as om ook volgens sy woord, in heiligheid, geregtigheid en waarheid te wil lewe nie !

Eerstens dan,

Sien ons dat Paulus in vers 2 dan sê teenoor die losbandigheid, goddeloosheid, ongehoorsaamheid: DIT MAG NIE !

Illustrasie: klein kindjie in kar, ouers bedwelm en dronk.

Ons het ’n afsku daarin, dit kan nie wees nie, dit mag nie wees nie, dit is baie erg, Hoekom ? WANT, hulle is dan ouers !

Hul behoort as ouers vir die kindjie te sorg,

nie so op te tree dat dit lyk asof hul nie ouers is nie,

dat hul nie lief is vir hul kind en vir hom sorg nie !

Dit is hierdie emosie van afsku, van afkeuring, van verwerping

wat Paulus skryf daar in vers 2.

Ons wat die sonde afgesterf het, hoe kan ons nog daarin lewe? (Rom. 6:2 A53)

Ja, dink daaraan,

die doel van Christus se koms, was juis om die sonde te oorwin,

te sterf vir ons goddeloosheid (5:6-11)

gesterf sodat ons nie hel toe gaan nie.

DINK DAARAAN, HOE KAN MENS DAN BEWEER,

DAT GOD SE GENADE, DIE EVANGELIE, JESUS

MENS LEI TOT ’N GODDELOSE SONDIGE LEEFWYSE,

OM AAN TE HOU VOLHARD IN DIE SONDE … DAT GENADE MEER WORD

’n Gelowige, haat hoe langer hoe meer hul sonde

Dink aan Dawid, Ps. 51, Petrus toe hy Jesus verloën het …

Toepassing: Ons is oppad na die Here se tafel geliefdes, volgende week …

Is Paulus se uitroep van afsku, oor die oorblyfsels van die sonde,

laasweek Rom. 7, ook u uitroep: nee, dit mag nie, verkeerd, ek haat sonde!

Die nagmaalsformulier sê ook:

“Ware self ondersoek … Ons moet nadink oor ons sonde en vervloeking en ons met diepe berou hieroor voor God verootmoedig. …  gebed … Ons bid U, gee deur u Heilige Gees ‘n opregte vertroue in ons hart om ons al meer aan u Seun oor te gee, sodat ons met Hom, die hemelse brood, verkwik word en nie meer in ons sondes nie maar in Hom mag lewe. ”

En dit bring ons by die tweede saak, die belangrikste saak,

Nie net mag ons nie in die sonde voortlewe, volhard nie,

MAAR ’N WARE GELOWIGE KAN OOK NIE DAARIN

IN VREDE VOORTLEEF EN SONDE GOEDPRAAT NIE.

Hoekom nie ?

Dit leer Paulus daar in vers 3 en 4.

Julle, gelowiges is in Christus gedoop,

julle is in sy dood gedoop,

julle is saam Hom begrawe,

deur die doop, in die dood,

sodat soos Christus opgewek is uit die dood,

deur die heerlikheid van die Vader,

“… ons ook so in ’n nuwe lewe kan wandel”, sien die einde van vers 4.

As jy uitverkore is, as jy gered is, as jy in Christus is,

as jy sy Gees het, as Christus vir jou gesterf het, begrawe is, opgestaan het

as … om weer die woorde van antw. 64 te gebruik …

jy “in Christus, deur ’n waaragtige geloof ingeplant is,”

dan kan jy nie anders as om ‘vrugte van dankbaarheid’

te dra nie.

LET WEL, nog nie volmaak of perfek nie, maar wel hoe langer hoe meer.

Jy ‘wandel’ dus in ’n nuwe lewe, kan nie meer in sonde volhard en

bly lewe en dit goedpraat nie.

Daardie vers 2, wat sê …. nog daarin lewe …

kan ook vertaal word ‘nog daarin voortlewe’

En dit is die groot verskil tussen die gelowige en ongelowige.

Danksy die Here se genade, in Christus, red Hy ons nie net

van sonde, oordeel, en skuld nie,

maar bevry Hy ons ook van die krag en mag van die sonde.

SODAT ONS NOU IN HEILIGHEID MOET EN KAN LEWE !

Die sleutel woorde in ons teks is,

‘in Christus’ vers 3

‘saam met Hom’ vers 4

‘soos Christus’ vers 4

En die beeld van die doop wat hier gebruik word, in v. 3, 4

wil wys op die EENHEID WAT ONS IN CHRISTUS HET,

DAT ONS MET HOM VERENIG IS,

HY WAT ONS VERBONDSHOOF IS,

HOOFSTUK 5 EERSTE ADAM – ALLE MENSE

TWEEDE ADAM – DIE UITVERKORENES, KLEIN EN GROOT

IS DEUR DIE HERE SE UITVERKIESENDE GENADE

IN HOM, IN CHRISTUS GEDOOP

“DIT HET MET ONS GEBEUR”

Dit is nie ons wat onsself in Jesus gedoop het nie.

Al die werkwoorde daar,  ‘gedoop is’ v. 3, ‘begrawe is’, v. 4 ‘opgewek is’, v. 4

DIT WYS OP DINGE WAT MET ONS GEBEUR HET,

wat ons bloot ontvang deur die geloof.

GODDELIKE PASSIEWE – HY HET ONS KOM RED,

HY HET ONS KOM VERANDER.

Soos Jesus dan gesterf het vir ons sonde,

Soos Jesus opgestaan het uit die dood, en LEWE

So het ons opgestaan deur die geloof, en LEWE EN WANDEL NOU.

IN ’N NEUTEDOP: Paulus leer ons, dat nie net ons regverdiging,

wat God in Christus vir ons gedoen het nie,

maar ook ons heiligmaking,

ALBEI AS BRON HET: JESUS CHRISTUS ALLEEN!

EN dit beteken: om gered te word, lei tot vrug dra, vers 4,

alles tot heerlikheid van die Vader.

Geliefdes, deur die eeue was daar GROOT DEBATTE oor die woord ‘doop’ hier,

dit verg eintlik ’n preek op sy eie.

Wat beteken die woord ‘doop’, is dit net ‘onderdompel’ of beteken dit ook, afhangende van die konteks, ook ‘besprinkeling’ of ‘uitgiet oor’, ens.

DIE FOKUS VAN HIERDIE GEDEELTE IS EGTER NIE DIE MANIER OF WYSE VAN DOOP NIE, MAAR: DIE GROOT WERKLIKHEID, DAT ELKE UITVERKORENE, VERENIG IS, VERBIND IS, BEGRAWE IS, OMHELS IS, DEUR GOD SE GENADIGE WERK IN EN DEUR JESUS CHRISTUS.

SY REDDINGSWERK!

DAT ELKE KIND VAN GOD, HOE KLEIN OF GROOT, JONK OF OUD,

GEDOOP, GEBAD, INGEDOMPEL, GEREINIG IS, BESPRINKEL IS, MET OF IN CHRISTUS SE BLOED,

DEUR DIE WERKING EN KRAG VAN DIE GEES VAN GOD !

Die Nagmaalsformulier volgende week: dat ek “in Christus ingelyf is … Deur sy dood … Rom.6:3,4 … (en) het Hy ook vir ons die lewendmakende Gees verwerf, wat ons aan Christus in ware gemeenskap verbind en in al sy rykdomme laat deel.”

Konkreet dus, terwyl ons oppad is na die Here se tafel, die selfondersoek:  Mag ek in die sonde bly voortlewe … sodat die genade vir my meer word …

Die antwoord van die Here is: NEE, MY KIND, DIT MAG NIE, MOENIE EERS SO DINK NIE, EN ONTHOU, DIT KAN NIE, WANT DEUR MY SEUN SE KOSBARE BLOED, IS JY NUUT GEBORE, IS JY VERBIND AAN MY SEUN,

IN BEIDE SY STERWE – DOOD VIR DIE MAG EN KRAG VAN DIE SONDE –

ASOOK SY OPSTANDING – DAT JY NOU LEWE VIR HOM.

Dra, daarom vrugte van dankbaarheid wat by die bekering pas.

TOT LOF EN HEERLIKHEID VAN MY NAAM.

Geliefdes, doen die ondersoek in die week,

en kom dan na sy tafel, om te gedenk, te glo, vertroos te word,

DAT JY DEUR GOD SE UITVERKIESENDE GENADE,

DEUR DIE GELOOF ALEEN EN GEEN WERKE VAN JOU EIE GERED IS NIE,

MAAR ALLEEN OP GROND VAN JESUS SE WERKE,

SODAT JY HOE LANGER HOE MEER VRUGTE VAN DANKBAARHEID KAN DRA.

Amen.

1 Comment

Posted in Bybelverklaring, heidelbergse kategismus, kategismus, kategismus prediking, preke, preke slc, Woordverkondiging

Posted by: proregno | September 7, 2018

Wie diskrimineer teen LGBTQI+? ‘Ons’ of die HERE, die Skepper en Verlosser van man en vrou?

Wie diskrimineer teen LGBTQI+?

‘Ons’ of die HERE, die Skepper en Verlosser van man en vrou?

Dr. Nadia Marais, skryf  in ‘n artikel op die eKerkbode webblad, getiteld: Jesus diskrimineer nié, onder andere, as volg (beklemtonings bygevoeg):

“Ons diskrimineer beide op grond van seksuele oriëntasie én op grond van gender wanneer ons selfdegeslagverhoudings verbied in die kerk. Trouens, gender is onlosmaaklik deel van die debat. Ons definieer die huwelik immers by herhaling deur na gender te verwys: een man en een vrou. Diskriminasie teen LGBTQI+ persone in selfdegeslagverhoudings is daarom ook ʼn vorm van gendergebaseerde geweld.”

Sien ds. Johannes de Koning se artikel in antwoord op dr. Marais se skrywe, onder die titel, LGBTQI+ en wat nog? Hy skryf daar:

“Nadia is ‘n professor in Sistematiese Teologie aan die Universiteit van Stellenbosch. Haar denke is alles behalwe sistematies en haar teologie kom uit alle bronne behalwe die Bybel. Ek sidder om te dink dat mense soos sy ons nuwe geslag predikante moet vorm, ek bedoel vermink!

Nadia, ons moenie God se genade as vanselfsprekend aanvaar nie. Sy genade word nooit in die Skrif buite die konteks van sy heiligheid geplaas nie. Wanneer dit gebeur, maak ons die fout van Ussa. (kliek) Genade gee ons nie ‘n vrypas om God te tart nie!

Nadia se manier van redeneer is gevaarlik! Dit bedreig die heiligheid van die kerk, maar ook gewetensvryheid as sodanig! Dis juis die liberaliste wat die grootste vervolgers van Jesus se kerk gaan word!”

Daar is soveel dinge wat mens kan op reageer teen dr. Marais se skrywe, maar ek wil net een saak noem, myns insiens die belangrikste saak, waaroor hulle wat soos dr. Marais glo (of is dit, ‘nie glo nie’?), en dit wat die ware kerk deur die eeue glo, se paaie heeltemal radikaal skei, en dit gaan oor Skrifbeskouing en Skrifgesag, wat ons ganse geloof bepaal, ook oor hoe ons besin en besluite neem oor die huwelik, gesin, verhoudings, ens.
Hier is wat die Heilige Skrif leer oor die huwelik en man en vrou:
“En God het die mens geskape na sy beeld; na die beeld van God het Hy hom geskape; man en vrou het Hy hulle geskape. …  Toe sien God alles wat Hy gemaak het, en — dit was baie goed. En dit was aand en dit was môre, die sesde dag. (Gen. 1:27, 31)
En Jesus Christus, bevestig dit verder met die woorde in die NT bedeling,
“En Hy antwoord hulle en sê: Het julle nie gelees dat Hy wat hulle gemaak het, hulle van die begin af man en vrou gemaak het nie, en gesê het: Om hierdie rede sal die man sy vader en sy moeder verlaat en sy vrou aankleef, en hulle twee sal een vlees wees; sodat hulle nie meer twee is nie, maar een vlees? Wat God dan saamgevoeg het, mag geen mens skei nie. (Matt. 19:4-6)
So die ware geloof, die ware kerk glo, dit is God wat die mens na sy beeld geskape het, en die mens as man en vrou geskape het. Nie allerlei LGBTQI of wat ookal tussen-in ‘geslagte’ nie. Dit is die geopenbaarde Woord van die lewende God wat openbaar dat daar twee geslagte is, en moet wees, volgens die OT en NT openbaring. Dit is die Here self, Jesus self wat diskrimineer tussen geslagte, dus ‘onderskei’ dat daar mans en vrouens is. En weë hulle wat wil ‘eenmaak’ of anders maak od deurmekaar wil maak, wat die Here self onderskei, oor diskrimineer.
“Wee hulle wat sleg goed noem en goed sleg, wat die duisternis lig maak en die lig duisternis, wat bitter soet maak en soet bitter. Wee hulle wat in eie oë wys en na eie oordeel verstandig is.” (Jes. 5:20-21)

Teenoor die waarheid wat gelowiges, die ware kerk bely, blyk dit dat dr. Marais glo Gen. 1:27 en Matt. 19:4-6 is bloot menslike menings en opinies, nie die onfeilbare wil en woord van God vir geslagte, huwelik, verhoudings, ens. nie, en aanvaar en buig nie voor die Here se Woord nie. Vir haar is God se Woord bloot menslike idees, daarom dat sy skryf:

“Ons diskrimineer beide op grond van seksuele oriëntasie én op grond van gender wanneer ons selfdegeslagverhoudings verbied in die kerk. Trouens, gender is onlosmaaklik deel van die debat. Ons definieer die huwelik immers by herhaling deur na gender te verwys: een man en een vrou. Diskriminasie teen LGBTQI+ persone in selfdegeslagverhoudings is daarom ook ʼn vorm van gendergebaseerde geweld.”
Ons …. ons …. ons … ?
Is Gen. 1:27 en Matt. 19:4-6 God se ewige Woord en wil vir die mens, of is dit bloot ‘ons’ mense woorde, spekulasies, wat bloot menings is, wat nie gesaghebbend en bindend vir alle tye en plekke en omstandighede is nie ?
Het God werklik gesê: ‘man en vrou het Hy hulle geskape’?
Het Christus werklik gesê: ‘Het julle nie gelees dat Hy wat hulle gemaak het, hulle van die begin af man en vrou gemaak het nie”?
Daardie ‘ons’ van dr. Marais, is daarom nie ‘ons’ van ware gelowiges, die ware kerk deur die eeue nie, maar die ongelowige ‘ons’, wat God se woord verwerp.
Dit is die verleier se stem wat spreek: Het God werklik gesê, ook nog vir vandag en vir altyd?
Ja, hier hoor ons die stem van die opstandige mens, van die valse profete, van die valse kerk van Psalm 2, wat gereed staan, wat saam raad (hou) – met valse teologie en valse wetenskap en valse regte – teen die ‘ons’ van Gen. 1:26-28, die HERE en sy Gesalfde, terwyl hul sê:
“Laat ons hulle bande stukkend ruk en hulle toue van ons afwerp”

Ja, laat ons God se skeppingsorde, Jesus se wil vir van man en vrou stukkend ruk en van ons afwerp.

En laat ons dit doen met die mag en krag van die heidense staat met sy ‘menseregte’.
Dit is ook niks nuuts nie, dat die valse kerk met die valse staat saamwerk, sien Psalm 2, asook in die NT, toe die apostels, die ware kerk vervolg is, toe spreek hul hierdie woorde met verwysing na Psalm 2:
26 Die konings van die aarde het saamgestaan en die owerstes het saam vergader teen die Here en teen sy Gesalfde. 27 Want waarlik, Herodes en Pontius Pilatus het saam met heidene en die volke van Israel vergader teen u heilige Kind Jesus wat U gesalf het, 28 om alles te doen wat u hand en u raad vooruit bepaal het om plaas te vind. (Hand. 4:26-28)
Ja, die Evangelie moet aan almal verkondig word, aan onsself, maar ook die hele LGBTQI – en soos ds. de Koning noem, die hele A-Z gemeenskappe,  die hele alfabet, dus alle mense, met ‘n oproep tot geloof en bekering, terug na die Here, wat ookal ons sondes en worstelinge is. Dit is wat ons bv. leer in 1 Kor. 6:9-11, deur sy Gees. By Christus, deur sy Gees en Woord, is daar ware innerlike en uiterlike verandering, bekering deur sy genade, Hy maak ons nuwe skepels tot sy eer (2 Kor. 5:17-21), en dit moet ons orals verkondig, aan alle soorte van gemeenskappe, in die woorde van diskriminerende Jesus self: Die tyd is vervul. Die Koninkryk van God het naby gekom. Bekeer julle en glo die evangelie (Mark. 1:15).
Maar dalk moet ons nog meer bid vir valse profete, wolwe in skaapsklere, wat soveel mense mislei. Mag die Here hulle genadig wees en ware geloof en bekering skenk, terug na die Here se weë, of anders hulle stuit in sy weë van misleiding. Vir die gelowiges wat nog oor is in die NG Kerk, mag die Here julle bewaar, mag Hy jul daar gebruik om aan te hou getuig en te reformeer, maar as u niks doen nie, dan moet u uit valse kerke uitkom, soek ‘n gemeente en predikers wat waarlik nog glo, dat bv. Gen. 1:26-28 en Matt. 19:4-6 is God se onfeilbare Woord en wil vir alle mense en vir alle tye, en dit tydig en ontydig verkondig (2 Tim. 4:1-5).  Onthou Jesus se eie liefdevolle diskriminerende woorde:
12 Daarop kom sy dissipels nader en sê vir Hom: Weet U dat die Fariseërs, toe hulle die woord hoor, aanstoot geneem het? 13 Maar Hy antwoord en sê: Elke plant wat my hemelse Vader nie geplant het nie, sal ontwortel word. 14 Laat hulle staan; hulle is blinde leiers van blindes. En as ’n blinde ’n ander blinde lei, sal altwee in die sloot val. (Matt. 15:12-14)
Jesus skaam Hom vir elkeen wat Hom vir ‘My en my woorde’ skaam (Mark. 8:38) of ‘aanstoot’ daaraan neem, dus ook Gen. 1:26-28, Matt. 19:4-6; 1 Kor. 6:9-11, ens. wil verdraai of verwerp vir ons tye en lewens.

“Want elkeen wat hom vir My en my woorde skaam in hierdie owerspelige en sondige geslag, vir hom sal die Seun van die mens Hom ook skaam wanneer Hy kom in die heerlikheid van sy Vader met die heilige engele.” (Mark. 8:38)

Laat die blinde liberale afvallige teoloë, predikante en kerke staan, en voeg u by ‘n ware kerk, vir die heil van u en u gesin, en bo alles tot eer van God (NGB artikel 27-35).
En ja, Christus was en is die grootste diskriminator van alle tye, wat diskrimineer tussen Hom en die Satan, tussen die waarheid en die leuen, tussen reg en verkeerd, tussen ware liefde en valse liefde, tussen ware en valse kinders van Hom, tussen ware huwelike en valse huwelike, ens. Ons moet in nederigheid, liefde en krag navolg om die hele raad van God, dus ook oor die huwelik en gesin te verkondig, ook in ons owerspelige en sondige tye.
Christus roep ons op tot ware liefdevolle diskriminasie, soos Hy ons ook in sy Woord leer, om deur sy Gees en Woord te ‘diskrimineer’, dus te onderskei, ‘n regverdige (be)oordeel(ing) tot lof van sy Naam, en die heil van sondaars, uit te spreek:
“Moenie oordeel volgens wat julle sien nie, maar oordeel ’n regverdige oordeel. (Joh. 7:24)

____________________________________

Sien hierdie artikels oor om regverdig bybels te (be)oordeel, vermaan, te diskrimineer:

Who am I to Judge?

1 Comment

Posted in diskrimineer, dwalings, gay, gay agenda, homoseksualisme, lgbt, onderskei, oordeel

Posted by: proregno | September 6, 2018

Preek: Ons enigste Troos – Die Here dink aan ons na sy goedertierenheid, en nie na ons sonde nie (Psalm 25: 6,7)

Ons enigste Troos – Die Here dink aan ons na sy goedertierenheid, en nie na ons sonde nie

(Psalm 25: 6,7)

Lees: Psalm 25; Romeine 7:14-8:1; en HK Sondag 23 (v/a 59 en 60)

Fokusverse: “Dink, HERE, aan u barmhartigheid en u goedertierenhede, want dié is van ewigheid af. Dink nie aan die sondes van my jonkheid en aan my oortredinge nie; dink aan my na u goedertierenheid, om u goedheid ontwil, o HERE!” – Psalm 25:6,7

HK Sondag 23 v/a 60: “Vraag: Hoe is jy regverdig voor God?

Antwoord: Slegs deur ‘n ware geloof in Jesus Christus1, so dat al kla my gewete my aan dat ek teen al die gebooie van God swaar gesondig het en nie een daarvan gehou het nie2 en dat ek nog gedurigdeur tot alle kwaad geneig is3, God nogtans aan my sonder enige verdienste van my kant4, uit louter genade5 die volkome genoegdoening6, geregtigheid en heiligheid van Christus skenk7. Dit reken Hy my toe asof ek nooit sonde gehad of gedoen het nie, asof ek self al die gehoorsaamheid volbring het wat Christus vir my volbring het8. Aan hierdie weldaad het ek deel vir sover ek dit met ‘n gelowige hart aanneem9.”

Skriffundering:

  1. Romeine 3:21-22; Romeine 3:24; Romeine 5:1-2; Galasiërs 2:16; Efesiërs 2:8-9; Filippense 3:9
  2. Romeine 3:9
  3. Romeine 7:23
  4. Deuteronomium 9:6; Esegiël 36:22; Romeine 4:4; 2 Korintiërs 5:19; Titus 3:5
  5. Romeine 3:24; Efesiërs 2:8
  6. 1 Johannes 2:2
  7. 1 Korintiërs 4:7; 2 Korintiërs 5:19; Romeine 4:4; Romeine 5:17; Romeine 8:15; Romeine 8:32; 1 Johannes 2:1; 2 Petrus 1:3-4
  8. 2 Korintiërs 5:21
  9. Johannes 3:18; Romeine 3:22

Preekopname (GK Carletonville, 2018-08-12):

Aflaai: Psalm 25: 6,7(regs kliek en ‘save [link] as’)

Preeknotas (let wel, dit is net notas, die volledige preek is die opname hierbo. Let wel: hierdie preek moet saam gelees en verstaan word, met die preek wat gaan volg oor die tema van HK Sondag 24 (Romeine 6:1-4), dit vorm ‘n belangrike eenheid, wat wel onderskei moet word, maar nooit geskei mag word nie):

Geliefdes in ons Here Jesus Christus,

As kinders van die Here,

gered én geheilig in Jesus Christus,

worstel ons maar nog baiemaal oor ons sondige verlede.

Ja ….. dinge wat ons gedoen het,

dalk toe ons nog jonk was,

dalk toe ek die Here nog nie so goed geken het nie,

of ….. dalk glad nie geken het nie?

Toe ek nie omgegee het om te sondig nie, daarin te rol en te geniet nie,

God se wet te oortree, sonder om my te skaam.

Dinge wat ek dalk vir iemand gesê het,

wat ek aan my naaste, my geiefde vrou, kinders,

of ’n vriend of familielid gedoen het,

waaroor ek nou na baie jare, dekades later,

maar net my kop skud, en sug en sê.

Ag Here, hoekom was ek so dwaas, hoe kon ek so iets sê of doen,

baiemaal teenoor my geliefdes, teen U!

Maar geliefdes, dalk nog erger vir ’n gelowige, ‘n ware kind van God.

Nou dat ek wel ouer en hopeliker wyser geword het.

Ja, na ek waarlik tot bekering gekom het,

of dit die eerste bekering was, of ’n verdere voortdurende bekering,

Nou vind ek nog in my oorblyfsels van sonde in my lewe …

Dat ek nog baiemaal geneig is om so maklik te sondig,

en nou is dit veel erger, want nou probeer ek, en wil ek

waarlik in liefde tot God en my naaste,

my vrou, kinders, familie, vriende, lidmate lewe !

 

En dan, word ek baiemaal toegegooi deur die skaamte,

is ek bedruk oor hierdie werklikheid van die sonde nog in my lewe.

Ek is dan kind van God, en ‘n kind van God, maak nie so nie !

Dit vat my troos weg, dalk die sekerheid en troos van my geloof.

Die vreugde van my geloof wankel dan, en ek twyfel.

Dan kom die hoekom en waarom vrae.

 

Nou geliefdes, wat moet die gelowige doen,

as hierdie vertwyfeling kom,

as hierdie aanslag kom, en dit kom vir die ware kind van God.

As die Satan, die sondige wereld, jyself (sien v/a 127, HK)

jou so aankla, wil vernietig, wil laat moed opgee, oorgee !

Van binne en buite kom die aanslae:

Jy, kyk hoe erg het jy gesondig,

jou verlede is verskriklik,

kyk wat het jy alles gedoen,

maar nog erger,

jy sê jy is kind van God,

jy sit in die kerk, saam jou gesin

maar kyk nog die erge sonde in jou lewe

Skynheilige, valse gelowige, jy is nie goed genoeg nie !

die HERE gaan jou verdoem, jy is verlore !

Wat dan, geliefdes ?

Die antwoord, van die gelowige is wat ons gelees het,

en gehoor het in al ons Skrifgedeeltes (Ps. 25 en Rom. 7),

saam medegelowiges deur die eeue,

saam met die ware kerk deur die eeue,

en dit is:

DIE GOEIE NUUS (evangelie) is nie ons werk nie,

nie wat ons kan of selfs moet doen nie,

maar die groot genadige werklikheid van ons dierbare Vader,

wat in Jesus Christus, alleen red en bewaar tot die einde toe.

Anders gestel: God dink aan ons, in Christus, vir ewig en altyd!

In die woorde van ons belydenis, daar in antw. 59,

“Dat ek in Christus voor God geregverdig en ‘n erfgenaam van die ewige lewe is”

“In Christus” se werke geregverdig is, en gered is.

Nie in enige van my eie werke – goed of sleg – in die verlede, hede of toekoms nie !

Psalm 25

Ons hoor die goeie nuus (evangelie!) by Dawid,

daar in Ps. 25 wat ons gelees het.

6 Dink, HERE, aan u barmhartigheid en u goedertierenhede, want dié is van ewigheid af. 7 Dink nie aan die sondes van my jonkheid en aan my oortredinge nie; dink aan my na u goedertierenheid, om u goedheid ontwil, o HERE! 

Vers 7, sy sondebesef, wat hom maar altyd aangeval het, en gepla het,

daarom dat hy uitroep,

“Dink nie aan die sondes van my jonkheid en aan my oortredinge nie”

Ja, Dawid is maar al te bewus van die verlede se sondes.

Heel waarskynlik, en veral, die egbreek met Batseba,

die listige planne om haar man, getroue dienaar Uria,

te laat vermoor, sien 2 Sam. 11 en 12.

 

Die belydenis, verwoord ons sondebesef van die verlede ook, daar in antw. 60, as dit verwys na:

”… dat ek teen al die gebooie van God swaar gesondig het en nie een daarvan gehou het nie”

Ja, dit is ook waar van ons lewens, as ons terugdink aan ons verlede.

Ons skaam ons, as ons dink hoe ons in ons skuld en onkunde,

so maklik teenoor ons hemelse Vader gesondig het,

hoe klein of groot gebod dit ookal was, wat ons oortree het.

Want, onthou geliefdes, as ons in een gebod struikel, dan oortree ons almal.

God eis volmaakte gehoorsaamheid aan al sy gebooie,

nie net wat ons dink is belangrik of nie!  (Jak. 2:10, en sien die bewoording van v/a 113, 114; God eis gehoorsaamheid aan al sy gebooie)

Maar, geliefdes, selfs die beste van gelowiges (‘allerheiligstes’m v/a 114), besef nie net die sondes van die verlede nie, maar ook die hede, nou, is erg!

Romeine 7

Dit wat ons gelees het daar in Romeine 7, van Paulus,

‘n ware wedergebore, bekeerde kind van God.

In sy huidige lewe ken hy die worsteling van:

– v. 15 want wat ek wil, dit doen ek nie, maar wat ek haat, dit doen ek.

– v. 19 Want die goeie wat ek wil, doen ek nie, maar die kwaad wat ek nie wil nie, dit doen ek.

Daarom dat Paulus ook in 1 Tim. 1:15, skryf, oor die werklikheid van die gelowige se lewe, hier en nou:

“Dit is ‘n betroubare woord en werd om ten volle aangeneem te word, dat Christus Jesus in die wêreld gekom het om sondaars te red, van wie ek die vernaamste is.” (let wel: is, nie was nie, teenwoordige tyd)

Dit, die werklikheid van nie net die sonde van die verlede nie, maar ook die hede, word as volg verwoord in ons belydenis, by antwoord 60:

“… so dat al kla my gewete my aan dat ek teen al die gebooie van God swaar gesondig het en nie een daarvan gehou het nie2 en dat ek nog gedurigdeur tot alle kwaad geneig is3” (Skriffundering hier vir HK is, Rom. 3:9 en 7:23)

En, as Dawid daar as OT gelowige sy sonde van die verlede besef, en

Paulus sy sonde van die hede, hier en nou,

Wat is dan hul hoop, hul gebed, hul troos, hul versugting?

Ons hoor dit by Dawid daar in Psalm 25, in die volgende woorde:

Dink, HERE, aan u barmhartigheid en u goedertierenhede, want dié is van ewigheid af. – vers 6

Dink nie aan die sondes van my jonkheid en aan my oortredinge nie; dink aan my na u goedertierenheid, om u goedheid ontwil, o HERE! – vers 7

En wat of WIE is die Here se barmhartigheid en goedertierenheid, sy goedheid?

Dit hoor ons baie duidelik by Paulus, in Rom. 7,

“Ek, ellendige mens! Wie sal my verlos van die liggaam van hierdie dood?” (v. 24)

Ja, van die sondige verlede, maar ook die oorblyfsels van die sonde van die hede, nou, en al sy worstelinge ?

Die antwoord was, is en sal altyd wees, die goeie nuus (evangelie!) is:

“Ek dank God deur Jesus Christus, onse Here!”(v.25)

Daar is dit geliefdes,

Teenoor ons ongeregtigheid van die verlede, hede en toekoms !

Is Jesus se geregtigheid, vir ons hele lewe!

Hoor net hoe pragtig, troosvol, asemrowend, ongelooflik, is die goeie nuus

soos die HK dit verwoord daar in antw. 60, vanuit die Skrif,

Ongeag, hoe erg ons sondes van die verlede en hede is, en was.

Vir elke uitverkorene, elke gelowige wat Hom deur die ware geloof aanneem,

geld die goeie nuus, dat:

“… God nogtans aan my

(hoor hoe persoonlik!)

sonder enige verdienste van my kant4,

(geen werke of geregtigheid van of in my)

uit louter genade5

(sy vrye welbehae, liefde, goedheid, ens.)

die volkome genoegdoening6, geregtigheid en heiligheid van Christus skenk7.

(Christus en al sy werke is vir my geskenk in sy liefde)

Dit reken Hy my toe asof ek nooit sonde gehad of gedoen het nie,

(Christus bedek my met sy bloed, reinig my, red my, vir altyd)

asof ek self al die gehoorsaamheid volbring het

wat Christus vir my volbring het8.

(Christus se werke word op my rekening geplaas, en Hy dra my rekening van sonde)

Hierdie samevatting van ons regverdiging, redding in Christus, is

die ENIGSTE GROND, DIE REDE VAN ONS TROOS,

in ons worstelinge oor ons sondige verlede,

oor die sonde wat ek haat en nie meer wil doen nie.

Hierdie troos is buite myself in Christus se werk alleen volbring,

nie binne in myself en my kragte en my gehoorsaamheid nie.

Daarom dat Paulus in die opvolgende vers kan skryf, in Rom. 8:1,

“Daar is dan nou geen veroordeling vir die wat in Christus Jesus is nie, vir die wat nie na die vlees wandel nie, maar na die Gees.”

Toepassing

So, pelgrimskind, as die aanslae kom teen jou, as kind van God,

vanaf die 3 doodsvyande (self, sondige wêreld, Satan),

elke dag, jou hele lewe lank in die goeie stryd van die geloof,

Roep dan saam met Dawid,

saam met Paulus,

saam met die kerk van die Here,

saam met alle regverdiges, dit uit,

in die verootmoediging en belydenis van al ons sondes,

Dink, HERE, aan u barmhartigheid en u goedertierenhede,

want dié is van ewigheid af,

in Jesus Christus (sien Ef. 1:4-6; 2 Tim. 1:8,9)

Dink nie aan die sondes van my jonkheid en aan my oortredinge nie;

(ook nie van die hede en toekoms nie)

dink aan my na u goedertierenheid, om u goedheid ontwil, o HERE!

 

En dan geliefdes, laastens,

hierdie geregtigheid geliefdes, ontvang ons slegs deur die geloof,

Dit wat ons bely daar aan die einde van antw 60,

“Aan hierdie weldaad het ek deel vir sover ek dit met ‘n gelowige hart aanneem9.”

En volgende keer,

gaan ons met antw. 61 en Sondag 24 kyk na hoe ons regverdiging,

dit wat ons bely daar in Sondag 23,

nie anders kan, as om te lei na ‘n lewe van heiligmaking nie.

Want, as alles genade is, beteken dit dat ons in die sonde kan bly,

en maar net sê genade genade, en aanhou sondig ?

Nee geliefdes, die geregtigheid van Christus alleen,

lei en kan nie anders as lei tot ‘n lewe van hoe langer hoe meer

te wil lewen volgens geregtigheid van God nie.

Dit bely ons dan in Sondag 24, maar dit is volgende keer se preek.

 

Vir vandag, hou vas aan hierdie enigste Troos, in lewe en in sterwe,

in gees en liggaam, dat Christus, en Christus alleen,

ons Geregtigheid voor God is (sien NGB art. 21-23),

as hoop en troos oor ons hele verlede, hede en toekoms.

O Here, onse Here, 

U het aan ons gedink in die verlede,

U Seun het gekom om vir ons te sterwe en op te staan,

wil U tog ook aanhou aan ons dink vandag, die toekoms in,

tot in ewigheid.

Dit is ons gebed, vir ons en ons kinders, vir U kerk orals:

“o God, verlos Israel uit al sy benoudhede!” (Ps. 25:22)

Amen.

1 Comment

Posted in Bybelverklaring, kategismus, kategismus prediking, prediking, preke, preke slc, Woordverkondiging

Posted by: proregno | August 22, 2018

GEMEENSKAP VAN DIE HEILIGES IN DIE KERK (HK v/a 55)

GEMEENSKAP VAN DIE HEILIGES IN DIE KERK

deur dr. SJ van der Walt 

“Julle moet nie elkeen na sy eie belang omsien nie, maar elkeen ook na die ander s’n. Want hierdie gesindheid moet in julle wees wat ook in Christus was” — FilP. 2:4 en 5.

Hoe dikwels gebeur dit dat gelowiges tot dieselfde gemeente behoort, saam in één kerkgebou sit, saam aan die tafel van die Here aansit en tog mekaar nie eens ken nie en van mekaar niks af weet nie! Die enigste gemeenskap wat tussen hulle bestaan, is dat hulle name in dieselfde lidmateboek geskrywe staan.

Dit is dan, met respek gesê, nie veel anders as wat in ‘n hotel gebeur nie, waar almal se name in dieselfde boek ingeskryf word, terwyl die loseerders verder niks met mekaar te doen het nie.

As gelowiges behoort ons in mekaar belang te stel, mekaar op te soek en met mekaar om te gaan. Ons moet ook vir mekaar bid. Hoe baie gebeur dit nie dat ons in die gebed net aan onsself en ons dierbares dink en miskien so in die algemeen ook aan kerk en volk!

Maar ons behoort ook persoonlik te bid vir diegene wat ons by name bekend is en wat ons voorbidding nodig het. En dan hoef ons in die openbare gebed nie name van mense te noem nie, aangesien hulle by God bekend is en ook by die gemeente, as daar waaragtig ‘n gemeenskap van heiliges is. Die gevaar is nie denkbeeldig nie dat ons deur die noem van name in die gebed wil aantoon hoeveel belang ons in sulke mense stel, terwyl ons dan origens miskien niks vir hulle doen en hulle ook nie besoek nie.

Verder behoort ons mekaar te bemoedig en met raad en daad by te staan.

Die wat treur, moet ons vertroos.

Die wat dwaal, moet ons reghelp.

Die wat in sonde val, moet ons probeer ophelp en hulle vermaan.

Ons neem te dikwels die houding van Kaïn aan: Is ek my broer se wagter? (Gen. 4:9). Ons sal miskien ons broer beskinder of aangee by die kerkraad. Maar ons het nie die moed en die liefde vir ons naaste om hom persoonlik te vermaan en dan nie verder daarvan te praat nie. Nee, ons versuim ons plig, en dan verwag ons dat die predikant of ouderling moet speurder speel om agter te kom wat aangaan.

Ons eenheid, as ‘n gemeenskap van heiliges, moet ook daarin uitkom dat ons saam die Here loof en dien in sy huis. Ons gaan nie net kerk toe om ‘n preek te hoor nie. Nee, ons gaan om daar saam die Here te aanbid en te loof, as sy volk, soos ons so mooi kan sien in Psalms 42, 84 en 122. Die Here wil deur ons gedien wees as persone, as huisgesinne maar ook as gemeentes.

Watter kind is daar wat nie daarvan hou om saam met sy broers en susters te wees nie?

Waarom is ons plekke in die kerk dan so dikwels leeg?

Ook moet daar eenheid wees en liefde tussen die verskillende kerke onderling, sowel as tussen die kerk van vandag en dié van die verlede. Ons mag nie rewolusionêr gesind wees nie. Ook ons vaders en moeders en hul voorgeslagte het tot die gemeenskap van die heiliges behoort. En ons moet daarom aansluiting soek by die verlede en daarop voortbou.

Het ons ook al verskil op kleinere punte, behoort daar éénheid van gedagte, gevoel en wil te wees by almal wat Christus liefhet.

Ons moet één van hart en sin wees.
_______________________________________

Bron: Dr. SJ van der Walt,  Die Vaste Fondament: Dagboek uit die Heidelbergse Kategismus (1 Junie).

Leave a Comment

Posted in dr SJ vd Walt, gemeenskap van die heiliges, heidelbergse kategismus, kerk, Skrifoordenking, Skrifoordenkings, vaste fondament HK oordenkings, Woordoordenking

Posted by: proregno | August 16, 2018

Die dwaling van baptiste dat die Nuwe Verbond net met ‘volwasse gelowiges’ is (hulle wat ‘n belydenis van geloof kan aflê), en nie ook met kinders van gelowiges nie

Die dwaling van baptiste dat die Nuwe Verbond net met ‘volwasse gelowiges’ is (hulle wat ‘n belydenis van geloof kan aflê), en nie ook met kinders van gelowiges nie 

In die hernude stryd in verband met die kinderdoop byvoorbeeld, is die wyse waarop die Skrifgegewens gehanteer word van die allergrootste belang. Hier kan nie met ’n verwysing na ’n paar insidentele tekste volstaan word nie. Die vraagstuk van die eenheid van God se handele in Ou en Nuwe Verbond kom hier ter sprake. Gaan ons by ’n beroep op die Bybel uit van ’n teenstelling tussen Ou en Nuwe Testament of handhaaf ons die openbaringseenheid van die Heilige Skrif.” – prof. L. Floor

Ek wys hier onder in my artikel (Die genadeverbond met gelowiges en hul kinders in Christus, is in wese dieselfde in die OT en NT verbondsbedelings) – met verwysing na Skrifgedeeltes uit beide die OT en die NT – op die pragtige troosvolle ryke eenheid van die genadeverbond, die ou en nuwe verbond, met gelowiges en hul kinders, in Christus. Daar het definitief veranderinge in die bediening, die teken, en ander aspekte gekom (sien prof. Jordaan se artikel hier onder), daar is verskille in terme van bv. heenwysing en vervulling, skadu en werklikheid, bedekte na volle heerlikheid, ens., maar, ‘n baie belangrike maar, in sy wese is die ou en nuwe verbond, dit is die genadeverbond, presies dieselfde:

Ek is julle God, en julle is my kinders, op grond van Christus se kosbare bloed (Rom. 4; Gal. 3), en dit moet bedien word aan gelowiges en hul kinders, elkeen wat die Here sal roep (Gen. 17:7; Hand. 2:39).

Soos prof. Floor dit stel, ons moet waak teen die oorbeklemtoning van die OT  (bv. Hebrew Roots bewegings vandag?), maar óók die onderbeklemtoning van OT ([ana]baptiste bewegings vandag?) van die OT, in die OT se verhouding tot die NT:

“Calvyn moes op twee fronte sy stryd voer. Teenoor die Rooms- Katolieke kerk met sy sterk Ou-Testamenties gekleurde erediens het Calvyn vanuit die Nuwe Testament God se heil in Christus verkondig en verdedig.

Teenoor die Doperse Beweging het Calvyn met krag die waarde en betekenis van die Ou Testament aangetoon. Ons vind by die Doperse Beweging ’n eensydige oriëntering op die Nuwe Testament. Die Ou Testament word as minderwaardig beskou. Daar is alles te aards en te liggaamlik. God se heil vertoon in die Ou Testment soveel stoflike, aardse trekke dat dit nie as die volle heil beskou kan word nie. In hul dualistiese benadering waarin die geestelike teenoor en bo die stoflike geplaas word, het die Doperse Beweging die Ou Testament as minderwaardig en verganklik teenoor die Nuwe Testament geplaas.”

Sien gerus as basis – van my skrywe hier onder – die deeglike verklaring van prof. Gert Jordaan in hierdie artikel, waar hy mooi aandui hoe mens die kwessie van die ou en die nuwe verbond, oftewel die ouer en nuwer bediening van die verbond, volgens die Skrif, reg moet verstaan, vir die heil en troos van sy volk, sy hele volk, klein en groot, en tot eer van God Drie-enig.

Die dwalinge van die baptiste begin juis, met ‘n verkeerde siening van die verhouding OT en NT, oor wie almal aan die nuwe bedeling van die genadeverbond behoort, en daaruit vloei dan hul hartseer verwerping van gelowiges se kinders uit die koninkryk, kerk en verbond van die Here, wat lei daartoe dat hul nie die teken van die Here se redding aan hulle wil bedien nie:

Verbond in die Nuwe Testament

Prof. Jordaan spreek onder andere die volgende sake aan:

  • Worstels van die begrip Verbond
  • Verbond in die Ou Testament
  • Verbond in die Nuwe Testament
  • ‘n Definisie van die verbond
  • Verbondsopenbaring in Christus se optrede (die Evangelies)
  • Die uitbreiding van die verbondsvolk (Handelinge)
  • Belofte en nageslag
  • Verbondsopenbaring by die voleinding (Openbaring)

In die “Verbond in die Nuwe Testament” deel, gaan hy in op die belangrike saak van die verhouding tussen die ou en die nuwe verbond, met die behandeling van tekste soos 2 Kor. 3:4-4:6; Hebr. 7-10; 12:24; Gal. 4:24; Matt. 26:28; Luk. 22:20; 1 Kor. 11:25, ens.

‘n Paar aanhalings (beklemtonings bygevoeg):

“In 2 Kor 3:6 verwys die apostel Paulus na homself as ‘n “dienaar van die nuwe verbond” en verduidelik dan hoe die bediening van die nuwe verbond verskil van die bediening van die oue. L.W.: Paulus kontrasteer nie soseer die ou verbond en die nuwe verbond nie, maar wel die bediening van die ou verbond en die bediening van die nuwe verbond. Diakonia dui hier op die prediking. Die wyse waarop die ou verbond verkondig is, verskil dus van die wyse van verkondiging van die nuwe verbond.”

“Samevattend blyk dit uit 2 Kor 3:6 – 4:4 dat Jesus Christus die middelpunt van die bediening van die verbond is – die oue en die nuwe:

– Die gees (die bedoeling) van die bediening van die ou verbond was reeds om heen te wys na die heerlikheid van God wat in Christus geopenbaar sou word. In Christus as sy beeld het God Homself geopenbaar. Vgl. Heb 1:1: “Nadat God baiekeer en op baie maniere in die ou tyd gespreek het tot die vaders deur die profete, het Hy in hierdie laaste dae tot ons gespreek deur die Seun.”

– Die bediening van die nuwe verbond, daarenteen, is ‘n direkte proklamering van die heerlikheid van God in sy Seun, Jesus Christus.”

“Die verhouding tussen die ou en die nuwe verbond is dus nie dié van twee teenoorstaande verbonde nie, selfs nie eens twéé verbonde nie, maar dit is een en dieselfde verbond, waarvan God twee verskillende bedienings gegee het. Die eerste bediening was beperk in heerlikheid, omdat dit bloot heenwysend was na die heerlikheid wat sou kom, die heerlikheid van Christus. Die eerste bediening was ook van verbygaande aard, want dit het tot ‘n einde gekom toe die bediening van Christus aangebreek het. Die tweede bediening is dan die volle bediening van die lewendmakende en regverdigmakende heerlikheid van Jesus Christus.

Wie egter, soos die Jode, blind is vir die Gees se bedoeling met die verbond, bly vassteek by die uiterlike bediening van die ou verbond. Die wet en die seremonies van die ou verbond word dan onderhou asof dit op sigself tot saligheid kan dien. So ‘n bediening van die verbond is ‘n bediening van die letter wat dood maak en veroordeel. Dit word die bediening van die dood. So het die Jode dan in werklikheid ‘n ander verbond bedien as die verbond wat God hulle beveel het om te bedien, en daarom ook ‘n ander verbond as wat die apostels bedien het. Hulle het dus daarvan gemaak: die bediening van twee verskillende verbonde!

Opmerking of vraag: wat hierdie laaste sin betref – is die baptiste se ‘verbondsbeskouing’, wat so groot kontras maak tussen die ‘ou en nuwe verbond’, veral as dit kinders raak, lyk my dan ook meer in  lyn met die Joodse siening wat prof. Jordaan hier aanspreek en afwys ?

“In 2 Kor 3 het ons gesien dat die kontras nie soseer tussen die ou en die nuwe verbond is nie, maar tussen die bediening van die ou verbond (of dan: wat die Jode van die ou verbond gemaak het) en die bediening van die nuwe verbond. In Heb 7 -10 word die sluier nog verder gelig: Dit gaan nie oor die bediening van twee verbonde nie, maar oor twee bedienings van dieselfde verbond: die ou bediening van die verbond en die nuwe bediening van die verbond.”

“Heb 7 – 10 bevestig die volgende oor die verbond van God:
1.) Die nuwe verbond is nie ‘n ander verbond as die ou verbond nie. Dit is wel ‘n nuwe bediening van dieselfde verbond.
2.) Die ou bediening van die verbond het plaasgevind in skadubeelde wat God van die hemelse werklikheid van sy verbondsbeloftes gegee het.
3.) Die skadubeelde trek veral saam in die tabernakel, wat ‘n Ou-Testamentiese toonbeeld was van God se teenwoordigheid in die midde van sy volk; ook in die liturgiese handelinge van die Ou-Testamentiese offers, as toonbeeld van die volmaakte offer van Jesus Christus ter versoening van die sondes van die bondsvolk.
4.) Die nuwe bediening van die verbond vind plaas in Christus as volmaakte Hoëpriester. In Christus word God se teenwoordigheid werklikheid deurdat Hy as Verbondsmiddelaar direk toegang tot God het. In Hom word ons versoening met God werklikheid deurdat Hy die volmaakte en finale soenoffer vir ons sondes gebring het.
5.) Deur die Hoëpriesterlike werk van Jesus Christus word die verbondsbepalings des te kragtiger. God se beloftes is kragtiger omdat dit nou blywend in werking getree het. Ook sy verbondseise is kragtiger omdat hulle nou op soveel kragtiger beloftes berus. Maar ook sy verbondswraak word soveel kragtiger gestel, juis omdat die realisering van sy beloftes in Christus roep om ‘n des te groter dankbaarheidslewe by die begenadigdes.”

“Daarenteen was die verbond wat God met Abraham gesluit het, ‘n bevestiging van die “Jerusalem daarbo” (Gal 4:26), ’n afskaduwing van die hemelse Jerusalem (vgl. Heb 8:1-6). Die hemelse Jerusalem “is vry”, m.a.w. die ware verbond van God maak ons nie slawe nie maar bevry ons juis daarvan om deur eie wetsonderhouding die geregtigheid voor God te moet verdien. Die Jerusalem daarbo is ook “die moeder van ons almal” (Gal 4:26), m.a.w. ons almal – Ou- én die NuweTestamentiese gelowiges – het aan hierdie een ware genadeverbond deel. In die Ou Testament is dit wel skaduagtig bedien, maar in die Nuwe Testament is dit in Christus vir ons almal geopenbaar: God maak ons vry! Aan hierdie belofte van bevryding wat Hy op wonderbaarlike wyse in Christus laat waar word het, moet ons net in ware geloof bly vashou! Dit blyk dus dat die verbondsopenbaring in Gal 4:24 volkome eenstemmig is met dit wat ons in 2 Kor 3 en Heb 7 – 10 ontvang het.“

“In die Ou Testament reeds het dit duidelik geblyk dat die volk nie bloot identies met die fisiese afstammelinge van Abraham, met die histories-etniese Israel, is nie. Die ware Godsvolk is hulle wat in God se beloftes glo, volgens die geloofseis waarmee Abraham en sy hele nageslag gekonfronteer is, Gen. 15:6: “Abraham het in die HERE geglo; en Hy het hom dit tot geregtigheid gereken.” Streng gesproke is elke Nuwe-Testamentiese oproep tot geloof dus in wese ‘n verbondsroep (bv. Joh. 20:31). In Jesus se prediking hoor ‘n mens dan ook telkens, byna soos ‘n refrein, sy verbondswoord aan ‘n begenadigde sondaar: “Jou geloof het jou gered” (bv. Matt 9:22; Mk 5:34; 10:52; Lk 7:50; 8:48; 17:19; 18:42).”

Belofte en nageslag
Waar Jesus in sy prediking die oorgang van die Ou- na die Nuwe-Testamnentiese (universele) verbondsvolk bekendgemaak het, sien ons in die prediking en optrede van sy apostels dat God ook by die Nuwe-Testamentiese sy beloftes nie maar net aan individue gee nie, maar aan hulle en hulle nageslag.
5.3.1 Aan die eerste bekeerlinge by Pinkster sê Petrus: “Bekeer julle, en laat elkeen van julle gedoop word in die Naam van Jesus Christus … Want die belofte kom julle toe en julle kinders en almal wat daar ver is, die wat die Here ons God na Hom toe sal roep” (Hand 2:38,39).
5.3.2 Wanneer die tronkbewaarder van Filippi tot geloof kom, sê Paulus vir hom: “Glo in die Here Jesus Christus en jy sal gered word, jy en jou huisgesin.” Toe het Paulus hom gedoop, hom en al sy mense (Hd 16:32,33)

Sien die volledige artikel van prof. Jordaan hier: Verbond in die NT.

—————————

DIE GENADEVERBOND MET GELOWIGE OUERS EN HUL KINDERS IN CHRISTUS IS IN WESE DIESELFDE IN DIE OT EN NT VERBONDSBEDELINGS

deur S. Le Cornu

Die Vader se verbondsbelofte aan ons en ons kinders, in sy groot liefde vir sy kinders, is:

“Ek is julle God, en julle my kinders” (Gen. 17:7; Hebr. 11:10),

op grond van die reddende werk van en in Jesus Christus, sy Seun

(Gen. 3:15; 12:3; Gal. 3:8,16),

deur die Heilige Gees se kragvolle werking van die wedergeboorte

(Deut. 30:6; Ps. 51:12,13; Tit. 3:4-7)

waaruit volg al die heilsweldade wat Christus bewerkstellig het

vir sy uitverkorenes )

(Deut. 30: 2; Klaagl. 5:21, 22; Hand. 2:37, 38; 13:47, 48; 26:18; Ef. 1:3-14),

dat hul dit mag ontvang op die tyd wat die Vader vir elkeen bepaal het

(Gen. 15:6; Ps. 22:10,11; Hand. 13:48),

en tot eer van die Vader (Rom. 9; Ef. 1:3-6).

Hierdie belofte van die verbond, moet – op grond van God se bevel – bedien word aan gelowiges en hul kinders, in beide die OT en NT bedelings, met ’n oproep tot geloof en bekering:

1) Die genadeverbond met Abraham in Genesis 17:7, is met hom en sy nageslag,

“En Ek sal my verbond oprig tussen My en jou en jou nageslag ná jou in hulle geslagte as ’n ewige verbond, om vir jou ’n God te wees en vir jou nageslag ná jou.” (sien v. 10, 12, 23; 21:4)

2) Die vervulling van die genadeverbond word geprofeteer in Jer. 31-33, en dit word vermeld dat dit ook kinders, die nageslag, insluit,

33 Maar dit is die verbond wat Ek ná dié dae met die huis van Israel sal sluit, spreek die HERE: Ek gee my wet in hulle binneste en skrywe dit op hulle hart; en Ek sal vir hulle ’n God wees, en hulle sal vir My ’n volk wees.

 34 En hulle sal nie meer elkeen sy naaste en elkeen sy broer leer nie en sê: Ken die HERE; want hulle sal My almal ken, klein en groot onder hulle, spreek die HERE; want Ek sal hulle ongeregtigheid vergewe en aan hulle sonde nie meer dink nie. (Jer. 31:33-34 )

38 En hulle sal vir My ’n volk wees, en Ek sal vir hulle ’n God wees.  39 En Ek sal hulle een hart en een weg gee om My altyd te vrees, hulle ten goede en hulle kinders ná hulle. (Jer. 32:38-39; sien Hebr. 8:10, 11 hier onder)

3) Na die vervulling van die genadeverbond in Christus, in die NT-bedeling, is kinders nog deel van die bediening van die belofte van die genadeverbond,

“Want die belofte kom julle toe en julle kinders en almal wat daar ver is, die wat die Here onse God na Hom sal roep.” (Hand. 2:39)

10 Want dit is die verbond wat Ek ná dié dae sal sluit met die huis van Israel, spreek die Here: Ek sal my wette in hulle verstand gee en dit op hulle hart skrywe; en Ek sal vir hulle ’n God wees, en hulle sal vir My ’n volk wees.

 11 En hulle sal nie meer elkeen sy naaste en elkeen sy broer leer en sê: Ken die Here nie; want almal sal My ken, klein en groot onder hulle.  (‘n aanhaling van Jer. 31, in Heb. 8:10-11)

Dus, in beide bedelinge, is die genadeverbond, die ou en nuwe verbond, met gelowiges en hul kinders, en so sal dit wees tot die laaste dag:

En ek het ‘n groot stem uit die hemel hoor sê: Kyk, die tabernakel van God is by die mense, en Hy sal by hulle woon, en hulle sal sy volk wees; en God self sal by hulle wees as hulle God. – Op. 21:3.

In en deur die geslagte, vergader die Here sy uitverkore kinders, elkeen wat Hy sal roep, ‘klein en groot’, dus babas, kinders en volwassenes, kragtensy sy vrye welbehae (Romeine 9).

Die frase ‘klein en groot’ kan verskillende sake beteken, afhangende van die konteks. Die belangrikste vir hierdie onderwerp, is om te besef, dat dit insluitend is, nie uitsluitend is nie, die kring word groter, nie kleiner getrek nie, dit wil ‘almal’ betrek, natuurlik almal wat sy uitverkore kinders is, dus – soos in die OT bedeling – so ook in die NT bedeling, sy kinders, sy uitverkorenes onder groot én klein, in en deur die geslagte.

Daar het dus nie ’n verskraling, ’n kleiner kring vir die bediening van die genadeverbond, wat die teken van die doop betref, plaasgevind nie (dus nou net vir volwassenes of ouer kinders nie), maar ’n groter uitbreiding (bv. onder een volk na alle volke; van manlik alleen wat besny is, na manlik en vroulik wat gedoop word; ens.).  Dit is daarom heel vreemd om kinders uit die bediening van die verbond te wil uitsluit, of ten minste klein kindertjies.

Soos die redding na Abraham gekom het, het hy geglo, en daardeur is sy hele huis, sy kinders, sy nageslag betrek. So vind dit ook in die NT plaas: as redding na iemand kom, hetsy manlik of vroulik, as hul tot geloof kom, dan is dit ’n bevestiging, ’n openbaring dat hy/sy “ ’n seun/dogter van Abraham” is (Luk. 13:16), dan is die implikasie daarvan dat die belofte van redding ook in daardie huise bedien sal word deur beide die Verbondswoord en die teken van die Verbond, aan daardie nuwe gelowiges en hul hele huis, dus ook as daar kindertjies is:

9 Toe sê Jesus aan hom (Saggeus): Vandag het daar redding vir hierdie huis gekom, aangesien hierdie man ook ’n seun van Abraham is.   10 Want die Seun van die mens het gekom om te soek en te red wat verlore was. (Lukk. 19:9-10)

Met hierdie baie belangrike woorde dui Jesus ook aan wat die wese, die wesentlike inhoud van die Abrahamitiese verbond was en is, en wat lyk my, baie (of alle?) baptiste heeltemal mis, as hul na die OT, die besnydenis, ou verbond, ens. verwys ((sien as voorbeeld hierdie artikel deur ‘n baptiste skrywer: Wat beteken jou doop?), nl.

die redding van sonde, en die ewige lewe in Christus (sien Romeine 4 en Gal.3) deur God se genade,

en dus nié – soos sommiges wil beweer – dat die belofte aan Abraham en sy nageslag bloot gegaan het oor ’n fisiese nageslag en land nie [beide hierdie sake – nageslag en land – verwys na, a) die groter werklikheid van al die Here se uitverkorenes onder alle volke, groot én klein; en, b) die nuwe Jerusalem, die ewige lewe, die nuwe hemel en aarde, ens – dus geestelike werklikhede, reeds in die OT bedeling, sien bv. Ps. 37:11; Matt. 5:5; Rom. 4:13; die Hebreër boek; Op. 11:15).

 14 En ’n vrou met die naam van Lídia, ’n purperverkoopster van die stad Thiatíre, ’n godsdienstige vrou, het geluister; die Here het haar hart geopen om ag te gee op wat deur Paulus gesê is.  15 En toe sy en haar huisgesin gedoop is, het sy by ons aangedring en gesê: As u oordeel dat ek in die Here glo, kom dan in my huis en bly daar.  (Hand. 16:14-15 A53)

Daarom moet die bediening van die doop ook in die NT bedeling voortgaan aan gelowige ouers, en aan hul kinders, soos die Here beveel het, en omdat die Here – nie ons nie – uit en onder die geslagte en in die nageslagte, ‘onder groot en klein’, vir Hom ’n volk vergader, om Hom vir ewig te loof en te prys, alles na sy vrye welbehae.

Die Presbiteriaanse teoloog, dr. Benjamin Warfield se woorde vat dit in ’n neutedop saam:

“God het sy Kerk in die dae van Abraham gevestig en kinders daarin geplaas. Hulle moet daarin bly totdat Hy hulle daar uithaal. Hy het nêrens hulle uitgehaal nie. Hulle is daarom steeds lidmate van sy Kerk en as sulks geregtig op haar ordinansies. Die doop is een van daardie ordinansies.”

Om ons Here Jesus se woorde te gebruik, waar Hy oor die huwelik leer, van toepassing op hierdie onderwerp: laat ons nie skei wat die Here saamgevoeg het nie, nl. dat die Here se verbond, kerk en koninkryk bestaan uit beide volwassenes en (klein) kinder(tjie)s, gelowiges en hul kinders, ook in die NT bedeling, ook in die nuwe bediening of administrasie van die een ewige genadeverbond in Christus (Gen. 17:7; Hand. 2:39; Gal. 3:8;16; 2 Tim. 1:8,9; Tit. 1:2).

1 Comment

Posted in anabaptiste, babas in die verbond, baptiste, doop, kinderdoop, kinders, ou en nuwe verbond, verbond, verbondsdoop, verbondsonderrig, Verhouding OT - NT

Posted by: proregno | August 6, 2018

Behoort kindertjies ook aan die koninkryk, verbond en kerk van die Here, en moet daarom gedoop word?

Behoort kindertjies ook aan die koninkryk, verbond en kerk van die Here, en moet daarom gedoop word?

BBWarfieldPhoto.jpg“God het sy Kerk in die dae van Abraham gevestig en kinders daarin geplaas. Hulle moet daarin bly totdat Hy hulle daar uithaal. Hy het nêrens hulle uitgehaal nie. Hulle is daarom steeds lidmate van sy Kerk en as sulks geregtig op haar ordinansies. Die doop is een van daardie ordinansies.” – Benjamin Warfield.

Skrifgebruik om die vraag te beantwoord
In die gesprekke en debatte oor die kinderdoop, meen baie dit gaan bloot daaroor om net te vra:

Gee my ‘n eksplisiete spesifieke teks in die NT wat kinderdoop noem, of voorbeeld van ‘n baba wat gedoop is in die NT, dan sal dit die debat finaliseer.

Dat hierdie nie die enigste vraag is om te beantwoord nie, en ook omdat ons as gereformeerdes nie daardie soort van eensydige NT-alleen biblisitiese Skrifgebruik huldig nie, kan mens die vraag beantwoord deur dan bloot drie verdere vrae te vra, nl:

Gee my ‘n eksplisiete spesifieke teks (of voorbeeld), waar God noem of beveel het of gewys het kinders is nie meer deel van die koninkryk, verbond en kerk van die Here in die NT tyd nie (soos kinders tog was in die OT bedeling)?, en, om ‘n ander baie belangrike leersaak ook as voorbeeld te gebruik;

Gee my ‘n eksplisiete spesifieke teks wat God ‘Drie-enig’ noem ?

‘n Mens kan ook daarby voeg: gee my tekste wat elke uitverkorene se naam eksplisiet noem, dat hul in die Boek van die Lewe opgeskryf is, ens.?

Hierdie, en ander vrae, laat gereformeerdes in navolging van die Skrif bely, om die woorde van die Westminster Konfessie (1:6) te gebruik,

Die volle raad van God met betrekking tot alle dinge wat nodig is vir sy heerlikheid, die saligheid van die mens, en die geloof en lewe, is uitdruklik opgeteken in die Skrif, of mag van die Skrif afgelei word, deur ‘n goeie en noodsaaklike gevolgtrekking.

Lees hier, meer oor hierdie belangrike saak van hoe ons God se wil soek, en sy Woord gebruik, oor die saak van die Kinderdoop: Die Kinderdoop en die Skrif

Met dit as agtergrond, is ek van mening, die groter en belangriker vraag is om te vra, wat leer die Skrif in sy geheel, hoe sien God, kindertjies van gelowiges in sy koninkryk, verbond, en kerk?

Hoe verskil gereformeerdes en baptiste, oor hoe ons na kinders kyk ?

Ek is van die oortuiging dat die wesentlike probleem by baptiste is, hoe hul kinders van gelowiges verkeerdelik beskou in die NT bedeling as in stryd met die OT bedeling, en dit lei dan tot hul verwerping van die kinderdoop.

John Piper oor kinders

John Piper het ‘n artikel geskryf waarin hy antwoord hoe hulle na ongedoopte kinders kyk in die lig van die Nuwe Verbondsbeloftes. Dit kan hier gelees word, en as ek verdere opmerkings daaroor maak, veronderstel ek dat u, die leser, sy artikel gelees het:

How Do My Unbaptized Children Relate to the New-Covenant Promises?

Piper begin sy artikel deur – in sy redenasie waarom hy meen ons die verbond ‘herdefinieër’ om kinders toe te laat in die verbondsgemeenskap – hyself dus veronderstel dat deur net ‘believers baptism’ te handhaaf,  die ‘new covenant community’ net uit uitverkore volwassenes bestaan, d.i. nou hulle wat ‘n belydenis van geloof gedoen het, en ‘n getuienis van ‘n gelooflewe het.

Die groot ironie van sy argumentasie is, dat terwyl hy meen verbondsouers kan nie sekerheid hê oor hul klein kindertjies se redding nie (dat hul uitverkore is nie), meen hy dus, by implikasie, dat hy en al die baptiste wel sekerheid kan hê oor almal wat groot gedoop is, dus eers as hul hul geloof bely het en toe eers gedoop is ?

So, Piper meen ons as verbondsouers kan nie sekerheid hê oor redding van babas nie, maar hy kan wel sekerheid hê van elkeen wat hy doop het, of hoe? Is dit dan nie juis dieselfde probleem as wat (ek en hy) verwerp nie: wedergeboorte deur die doop (baptismal regeneration), nie ?

Hierdie redenasie van Piper (en baptiste oor die algemeen), bevestig juis wat ek in die vorige artikel geskryf het hul groot probleem is, waarom hul die kinderdoop verwerp, nl. hul sien, of verstaan nie, dat God se uitverkorenes bestaan uit beide uitverkorene volwassenes én uitverkore kinders (babas ingesluit), en is daarom ook deel van die bediening van die verbond en sigbare kerk hier op aarde nie.

En daarom, kan die bediening van die teken van die verbond, die doop, nie aan gelowige ouers se kinders weerhou word nie, anders is die implikasie daarvan juis, dat die grootdoop ‘bepaal’ wie die uitverkorenes is, of nie, terwyl ons glo God doen dit alleen deur sy vrye welbehae, juis dit waarvan die doop getuig.

Piper noem verder in sy artikel, 4 sake waaroor ons almal gaan saamstem, met sekere kwalifikasie van nr.5, soos in die res van my artikel sal blyk:

  1. kinders is ‘n geskenk van God.
  2. kinders moet opgevoed word in die vrese van die Here.
  3. kinders moet opgedra word in gebed dat die Here genadig sal wees in hul lewens.
  4. ons moet die Here dank vir kinders, hul is deel van sy goedheid.
  5. ons hoop dat ons kinders tot geloof mag kom.

Die sake waaroor ons verskil, is in die volgende 2 sake wat Piper noem, asook punt 5 hierbo, wat ons as gereformeerdes verder sal kwalifiseer (kursief bygevoeg):

1) We do not assume that our children are born again until they make a credible profession of faith. We base that on 1 Peter 1:23, that the new birth is through the Word of God.

2) We do not formalize their union with Christ and his people by membership in the church until that credible profession of faith is publicly signified by baptism.

5) Finally, we view them as little pilgrims in hope on the way to faith, woven into the fabric of relationships in the family and the church

In hierdie drie stellings is die baptiste se probleem, dit is waar in sekere aspekte, maar verteenwoordig nie wat die hele Woord leer oor wie wedergebore kan wees, en wie almal aan die koninkryk, verbond en kerk behoort nie. Dit is die tragiese van die Baptiste se siening van kinders, hul erken so baie dinge van kindertjies waaroor ons saamstem, maar die heel belangrikste mis hulle heeltemal, dat klein kindertjies ook deel uitmaak van die verbond, kerk en koninkryk van die Here, en daarom ook die teken daarvan moet ontvang.

Gereformeerdes bid ook vir die redding van hul kinders, dat hul mag glo, maar, en hier is die groot verskil, ons glo van harte, dat die wedergeboorte en geloof wat daaruit volg, nie beperk kan word net tot volwassenes nie, of eers as ‘jy groot is’ en dan ‘n ‘credible profession of faith’ doen nie. Ons glo nie jy word eers deel van die kerk, verbond en koninkryk, net (ek herhaal ‘net’) eers wanneer jy volwasse is nie. Inteendeel !

Ons berus en vertrou in die Here se vrye welbehae dat Hy die wedergeboorte, die redding skenk aan elkeen wie Hy wil, maar ook wanneer hy wil.

Dit lyk my die baptiste veronderstel dat ‘n baba of jong kindjie nie wedergebore kan wees, en nie kan glo (binne sy beperkte omvang nie), soos Ursinus, die opsteller (of een van die opstellers) van die Heidelbergse Kategismus dit as volg stel, oor die redding van verbondskinders (kursief en beklemtoning bygevoeg):

“This is sure and certain, that God instituted his sacraments and covenant seals only for those who recognize and maintain the church as already made up of parties of the covenant, and that it is not His intention to make them Christians by the sacraments first, but rather to make those who are already Christians to be Christians more and more and to confirm the work begun in them. . . .

Hence, if anyone considers the children of Christians to be pagans and non-Christians, and damns all those infants who cannot come to be baptized, let him take care on what ground he does so, because Paul calls them holy (1 Cor. 7:14), and God says to all believers in the person of Abraham that He will be their God and the God of their seed. . . . Next let him consider how he will permit them to be baptized with a good conscience, for knowingly to baptize a pagan and unbeliever is an open abuse and desecration of baptism.

Our continual answer to the Anabaptists, when they appeal to the lack of faith in infants against infant baptism, is that the Holy Spirit works regeneration and the inclination to faith and obedience to God in them in a manner appropriate to their age, always with it understood that we leave the free mercy and heavenly election unbound and unpenetrated” (quoted in Südhoff, Olevianus und Ursinus, pp. 633f. Aangehaal deur Geerhardus Vos in sy artikel:”The Doctrine of the Covenant in Reformed Theology”’, hier beskikbaar).

Daarom lei die ‘geloof as gawe van God’ skade by die baptistiese teologie, ongeag hul goeie bedoelings om redding deur geloof alleen te wil handhaaf. Hul beperk die soewereine almag van God in redding, veral as dit by klein kindertjies kom in die genadeverbond.

Die gereformeerdes is dit volkome eens met baptiste, dat volwassenes moet opgeroep word tot geloof en bekering, en dan volg die teken van die redding, die doop. So daardie oproep geld ook vir al ons verbondskinders, maar ons weet en erken volgens die Skrif dat die Here enige tyd wedergeboorte en geloof kan skenk aan sy uitverkorenes, nie ‘net’ eers wanneer hul groot geword het, en aan ‘ons’ getuienis van geloof en lewe kan gee nie.

Daarmee is ons met baptiste volkome eens wat volwassenes betref, dit is die algemene oproep tot geloof en bekering wat na alle mense moet uitgaan (Hand.17:31), en daarna volg die teken en seël van hul verlossing.  Dit is hoe die Here in die OT ook gewerk het, sien weereens Abraham se voorbeeld, Gen.12,15 en 17.

Maar, dit is nie al wat die Skrif leer nie, die Skrif leer ook hoe die Here omgaan met kindertjies van gelowiges, in sy genadeverbond, in beide die OT en NT bedeling nie. Die Skrif leer ook dat kindertjies van gelowiges eers die teken ontvang, en dan volg die onderrrig, vermaning, oproep tot bekering, geloof, goeie werke ens., in die verbondsgemeenskap, sien die gereformeerde doopsformulier vir kinders.

God het dit so bepaal, en so geopenbaar, en ons moet daarby berus.

In wat hier nou volg, is dan ‘n verduideliking oor hoe ons kinders sien in die koninkryk, kerk en verbond van die Here, wat ons daartoe lei om ons kinders in die verbond ook te doop, as antwoord wat ons sien as baptiste se verkeerde siening van kinders van gelowiges in die verbond, en daarom verwerp hul die kinderdoop:

KINDERS VAN GELOWIGES IN DIE KONINKRYK, VERBOND EN KERK VAN DIE HERE

Al die verse wat gewoonlik deur baptiste aangehaal word, dat die doop ’n teken is van redding deur geloof alleen en dat iemand dan eers die teken van die doop moet ontvang, moet gesien word in sy konteks, tot wie dit spreek: tot volwassenes, hulle wat hul geloof kan bely en daarop volg die teken van die redding, die doop.  Dit is nie Skrifgedeeltes wat antwoorde gee oor kinders van gelowiges se plek in die genadeverbond en wanneer hul die tekens moet ontvang of nie.

Ons moet dus verder die hele Skrif bestudeer om te sien hoe die Here omgaan met kinders in die verbond, in die hele Skrif, en daarvolgens leer oor hul plek in die genadeverbond, die kerk, die koninkryk en of en wanneer hul die tekens van sy redding mag ontvang.

Daarom dat die gereformeerde geloof die hele raad van God (Hand.20:27) bestudeer oor hierdie vraagstuk, en die vraag beantwoord hoe die Here nie net omgaan met volwassenes nie, maar ook klein kindertjies van gelowiges.

En dit is hier waar ons volgens die Skrif glo, die grond van die kinderdoop lê in beide testamente in die Bevel en Belofte van die Here vir gelowiges en hul kinders, hul nageslag, én dit het nie verander in die NT dat dit net individualisties net vir die individuele volwasse gelowige bedien moet word nie (Gen.17:7; Hand.2:39). Die Here werk nog steeds deur die geslagte om vir Hom ’n volk te vergader uit volwassenes en klein kindertjies, tot sy eer.

Een van die baptiste se redes vir die verwerping van die kinderdoop, is dan dat daar mos geen getuienis is van geloof by babas nie, hoe kan hul gedoop word, want ons word mos deur geloof alleen gered?

Wel, as dit so is, dan moet dit beteken geen baba gaan hemel toe nie, of, dat daar wel geloof ter sprake is by babas wat gered word, of hoe ?

Hoe maak ons dan anders met kinders van gelowiges wat vroeg tot sterwe kom?

Dalk word geloof as werklike gawe, misterie en werk van God (Joh.6: 29; Ef.2:8-10; Filp.1:29); Hebr.11), nie reg verstaan by die baptiste nie, maar word dit ongeag dat dit seker ontken gaan word, as iets gesien wat slegs ‘volwassenes’ kan ‘doen’, ’n werk van die mens, iets wat glad nie by ‘babas’ op enige manier teenwoordig kan wees nie ?

Kom ons kyk opnuut na wat die Skrif leer oor die redding van klein kindertjies, en of daar enige aspek van gelowig wees by hul teenwoordig kan wees, asook hul plek in die kerk en koninkryk van God?

21 Toe vra sy dienaars hom: Wat is dit vir ‘n ding wat u gedoen het? Ter wille van die lewende kind het u gevas en geween, maar net toe die kind dood was, het u opgestaan en brood geëet.
22 En hy sê: Toe die kind nog in die lewe was, het ek gevas en geween, want ek het gedink: Wie weet—die HERE kan my genadig wees, sodat die kind in die lewe bly.
23Maar nou is hy dood—waarom sou ek dan vas? Sal ek hom nog kan terugbring? Ek gaan na hom, maar hy sal na my nie terugkeer nie. – 2 Sam.13:21-23

Opmerking: Dawid se hoop en sy troos is dat hy as gelowige, gaan na waar alle kinders van God/gelowiges/uitverkorenes/regverdiges gaan – die hemel, waar sy vroeggestorwe baba ook sal wees, en dus ‘n kind van God is.

Ja, U is dit wat my uit die moederskoot uitgetrek het, wat my veilig laat rus het aan my moeder se bors. Aan U is ek oorgegee van die geboorte af; van die skoot van my moeder af is U my God. – Psalm 22:10,11

Opmerking: Dawid behoort reeds van die moederskoot aan die Here, nie eers wanneer hy ‘volwasse’ word of sy geloof kan bely of sy vrugte van geloof getoets kan word nie.

5 Want U is my verwagting, Here HERE, my vertroue van my jeug af. 6 Op U het ek gesteun van die geboorte af, van die moederskoot af is U my bevryder; oor U is my lof altyddeur. … 17 o God, U het my geleer van my jeug af, en tot nou toe verkondig ek u wonders. – Psalm 71:5,6,17

Opmerking: Dawid beskryf sy baba en jeugtyd met woorde wat getuig van ‘n wedergebore hart: ‘my vertroue’ en ‘gesteun’ en ‘bevryder’ en ‘my lof altyddeur’. Is dit alles aanduidings van ‘n heiden en ongelowige as baba, kind, jeugdige ?

4 Die woord van die HERE het dan tot my gekom en gesê: 5 Voordat Ek jou in die moederskoot gevorm het, het Ek jou geken; en voordat jy uit die liggaam voortgekom het, het Ek jou geheilig; Ek het jou tot ‘n profeet vir die nasies gemaak. – Jer.1:5,6

Opmerking: Reeds in die moederskoot is Jeremia geken en geheilig, laasgenoemde is die vrug van wedergeboorte, soos geloof ook is.

20 Verder het jy jou seuns en jou dogters geneem wat jy vir My gebaar het, en dié aan hulle geoffer om verteer te word. Was dit nie genoeg met jou hoererye nie,
21 dat jy my kinders geslag en dié oorgegee het deurdat jy hulle vir hulle deur die vuur laat gaan het? – Esg. 16:20,21

Opmerking: Die Here spreek die klein kindertjies wat Israel gruwelik ge-offer het, as ‘my kinders’ aan, ongeag die gruwelike daad wat hul ouers gepleeg het.

39 En in daardie dae het Maria opgestaan en haastig na die bergstreek gegaan, na ‘n stad van Juda; 40 en sy het in die huis van Sagaría gekom en Elisabet gegroet. 41 En toe Elisabet die groet van Maria hoor, het die kindjie in haar skoot opgespring; en Elisabet is vervul met die Heilige Gees 42 en het met ‘n groot stem uitgeroep en gesê: Geseënd is jy onder die vroue, en geseënd is die vrug van jou skoot!

Opmerking: Johannes die Doper is hier in die skoot van sy moeder reeds vervul met die Heilige Gees en openbaar vrugte van iemand waarin die Here reeds gewerk het deur sy Gees, selfs nog voor sy geboorte (sien Hand.10:47 waar ons leer dat hulle wat die Gees ontvang het, geregtig is op die doop, hoekom kinders dan uitsluit wat ook die Gees kan ontvang?)

15 En hulle het ook die klein kindertjies na Hom gebring, sodat Hy hulle kon aanraak; en toe die dissipels dit sien, het hulle hul bestraf. 16 Maar Jesus het hulle na Hom geroep en gesê: Laat die kindertjies na My toe kom en verhinder hulle nie, want aan sulkes behoort die koninkryk van God. 17 Voorwaar Ek sê vir julle, elkeen wat die koninkryk van God nie soos ‘n kindjie ontvang nie, sal daar nooit ingaan nie. – Lukas 18:15-17

Opmerking: daar is verskillende Griekse woorde wat gebruik word om kinders aan te dui, van babas tot klein kindertjies of groter kinders (veral paida, teknon, brephos). Hier by vers 15 word die Griekse woord gebruik wat in die besonder ongebore of pasgebore babas en suigelinge beskryf (brephos). Soos volwassenes wat glo, behoort hierdie kindertjies ook aan die Koninkryk. In Joh.3:1-5 leer Jesus ons dat alleen hulle wat wedergebore is, behoort aan die Koninkryk van God, so dit is ook kinders, ook klein kindertjies. Mag kinders wat aan die Koning en sy Koninkryk behoort deur die wedergeboorte nie sy teken en seël dra nie (Tit.3:5)?  Sien ook die volgende artikel: Laat die kindertjies na My toe kom: ‘n Gereformeerde antwoord op ‘n baptistiese standpunt.

1 In daardie uur het die dissipels na Jesus gekom en gesê: Wie is tog die grootste in die koninkryk van die hemele? 2 Toe roep Jesus ‘n kindjie na Hom en laat hom in hulle midde staan 3 en Hy sê: Voorwaar Ek sê vir julle, as julle nie verander en soos die kindertjies word nie, sal julle nooit in die koninkryk van die hemele ingaan nie! 4 Elkeen dan wat homself verneder soos hierdie kindjie, hy is die grootste in die koninkryk van die hemele. 5 En elkeen wat een van sulke kindertjies in my Naam ontvang, ontvang My; 6 maar elkeen wat een van hierdie kleintjies wat in My glo, laat struikel, dit is vir hom beter dat ‘n meulsteen aan sy nek gehang word en hy wegsink in die diepte van die see.

3 Jesus antwoord en sê vir hom: Voorwaar, voorwaar Ek sê vir jou, as iemand nie weer gebore word nie, kan hy die koninkryk van God nie sien nie. 4 Nikodémus sê vir Hom: Hoe kan ‘n mens as hy oud is, gebore word? Hy kan tog nie ‘n tweede keer in die skoot van sy moeder ingaan en gebore word nie? 5 Jesus antwoord: Voorwaar, voorwaar Ek sê vir jou, as iemand nie gebore word uit water en Gees nie, kan hy in die koninkryk van God nie ingaan nie. – Matt. 18 en Joh. 3

Opmerking: Kinders word nie net gebruik om die ‘wyse of inhoud’ van geloof of gered wees te verduidelik nie, maar word deur Jesus gesien, gereken, beskou as deel van sy ‘wedergeborenes’ deur Gees en water (Joh. 3:3-5), asook as burgers van sy Koninkryk (Matt. 18:3; Luk. 18:16), hulle is ook ‘die kleintjies wat in My glo’ (Matt. 18:6), en dus so deel aan die verbond, kerk en koninkryk van die Here.

1 Paulus, ‘n apostel van Jesus Christus deur die wil van God, aan die heiliges wat in Éfese is, en die gelowiges in Christus Jesus: … 1 Kinders, julle moet jul ouers gehoorsaam wees in die Here, want dit is reg. 2 Eer jou vader en jou moeder—dit is die eerste gebod met ‘n belofte — 3 sodat dit met jou goed mag gaan en jy lank mag lewe op die aarde. 4 En vaders, moenie julle kinders vertoorn nie, maar voed hulle op in die tug en vermaning van die Here. . – Ef. 1:1; 6:1

1 Paulus, ‘n apostel van Jesus Christus deur die wil van God, en die broeder Timótheüs, 2 aan die heilige en gelowige broeders in Christus wat in Kolosse is: Genade vir julle en vrede van God onse Vader en die Here Jesus Christus! 3 Ons dank die God en Vader van onse Here Jesus Christus altyd as ons vir julle bid, 4 omdat ons gehoor het van julle geloof in Christus Jesus en julle liefde tot al die heiliges … 18 Vroue, wees julle mans onderdanig soos dit betaamlik is in die Here. 19 Manne, julle moet jul vroue liefhê en nie teen hulle verbitter word nie. 20 Kinders, julle moet jul ouers in alles gehoorsaam wees, want dit is die Here welbehaaglik. 21 Vaders, moenie julle kinders terg nie, sodat hulle nie moedeloos word nie. – Kol. 1:1-4; 3:18-21

Opmerking: Die heiliges, die gelowiges, die kerk van die Here in Efese en Kolosse, bestaan uit volwassenes (manne, vroue, ouers en ander volwassenes) én hul kinders, dus nie net uit volwassenes nie. En watter baptis gaan dit waag om te leer dat kinders eers gehoorsaam mag wees as hul alles presies reg ‘glo en verstaan’ ?  Kinders is dus deel van die koninkryk, kerk en verbondsgemeenskap van die Here.  Die Here en sy Woord beskou hul so, en so moet ons ook doen, en hul so behandel.

14 Maar bly jy in wat jy geleer het en waarvan jy verseker is, omdat jy weet van wie jy dit geleer het, 15 en dat jy van kleins af die heilige Skrifte ken wat jou wys kan maak tot saligheid deur die geloof in Christus Jesus. – 2 Tim.3:14,15

Opmerking: Hier gebruik Paulus ook die Griekse woord brephos (v.15, ‘van kleins af’) wat in die besonder wys op ongebore of pasgebore babas en suigelinge (sien Hand.7:19; 1 Pe.2:2). Verder – baie belangrik – verbind hy dit wat hy kan ken as brephos aan ‘die saligheid deur die geloof in Christus Jesus’.  Dit is vir ons ’n wonderbare misterie, maar ’n wonderlike genadige misterie deur ons genadige God in Christus deur sy genadeverbond, wat Hy handhaaf en deur sy Gees toepas vir al sy uitverkorenes, klein en groot. Daarom kan ons nie anders as om saam uit te roep, die woorde van Psalm 8:  “Uit die mond van kinders en suiglinge het U sterkte gegrondves, om u teëstanders ontwil, om die vyand en wraakgierige stil te maak.” (sien ook die voortgaan daarvan in die NT: Matteus 21:16)

Gevolgtrekking
Die feit dat die kerk van Christus nie oor die vrugte van gelowiges se babas en klein kindertjies kan oordeel nie (hul belydenis en lewe), of dat babas nie soos volwassenes in die openbaar presies op dieselfde wyse kan ‘glo en bely’ nie, beteken nogtans nie dat sommige van hul nie al reeds wedergebore en gered kan wees op ‘n baie vroeë ouderdom nie, inteendeel, dit kan enige tyd plaasvind na konsepsie, na die Here se vrye welbehae. Mense word nie net gered as hul ouer word nie, dit kan baie vroeg ook plaasvind. Die baptiste plaas ‘n eensydige klem net op redding later in mense se lewens, terwyl die Skrif albei leer.

Ja, alle kinders – so ook gelowiges se kinders – word in sonde ontvang en gebore (Ps.51:6), “en is daarom onder die toorn van God, sodat ons nie in die ryk van God kan inkom nie, tensy ons opnuut gebore word.” (Joh.3:3, sien die Gereformeerde Doopsformulier).  Maar die Here kan in sy soewereine genade enige tyd, vir wie Hy wil en wanneer Hy wil, die wedergeboorte skenk, soos Jesus ons leer:

8 Die wind waai waar hy wil, en jy hoor sy geluid, maar jy weet nie vanwaar hy kom en waarheen hy gaan nie. So is elkeen wat uit die Gees gebore is. – Joh.3:8

Ons moet daarom – volgens die Skrif – onderskeid maak hoe ons volwassenes beskou, beoordeel en hanteer (belydenis van geloof en lewe, dan doop, sien bv. Abraham en sy kinders, Gen.15 en 17), en hoe ons gelowiges se kinders beskou en behandel (doop en dan onderrig en oproep tot geloof en bekering, soos hul opgroei in leer en wandel).

Konklusie

Ons herhaal weer, gereformeerdes glo volgens die Skrif dat ons gelowiges en hul kinders doop, omdat God dit beveel en omdat Hy belowe het dat Hy ook sy uitverkore kinders wederbaar en red in en deur die geslagte van gelowige ouers, deur sy Gees en Woord (Gen.17:7 en Hand.2:39).

Dit is sy verbondsraamwerk en reddingsplan waardeur Hy werk, in beide OT en NT bedeling, die genadeverbond, ook genoem die nuwe verbond (Rom.4; Gal.3) alles in Christus (Ef.1:4-6; 2 Tim.1:8,9; Tit.1:1-3).

Daarom geld die woorde van 2 Tim.2:19 ook, in aansluiting by Ursinus se laaste woorde hierbo oor die uitverkiesing en die doop, by ons omgaan met die doop aan gelowiges en hul kinders:

“Ewenwel, die fondament van God staan vas met hierdie seël: Die Here ken die wat syne is; en: Laat elkeen wat die Naam van Christus noem, afstand doen van die ongeregtigheid.”

Die Here is besig om in sy soewereine almag en genade, in Christus, deur die krag van sy Gees en Woord sy uitverkorenes te wederbaar en te red “voor, tydens of na die bediening van die teken van die verbond” (sien GKN Sinode besluit, 1943 hier), aan Hom alleen al die lof en eer.

Daarom, as ons die woorde van Hand.10:47 kan gebruik vir ons onderwerp:

“Niemand kan tog die water weer” van kindertjies van gelowige ouers wat ook gewederbaar is of gaan word, en “net soos ons (volwasse gelowiges) die Heilige Gees ontvang het” en daarom gedoop moet word.

Ja, laat die kindertjies na Jesus toe kom en verhinder hulle nie (Luk.18:15-17), ook nie in ons roeping om die genadeverbond te bedien vir ons en ons kinders in ons gemeentes nie.

Ons veronderstel nie dat alle babas wat gedoop word wedergebore is of gaan word nie, net soos ons nie veronderstel dat alle volwassenes wat gedoop word, wedergebore is nie. Die Here alleen weet wie Syne is (2 Tim. 2:19), maar ons weet wel wat geopenbaar is in die Skrifte (soos hierbo uiteengesit), ja ons weet waarlik dat die Here sy uitverkore kinders het, nie net onder volwassenes nie, maar ook onder (klein) kindertjies, na sy vrye welbehae. Ons weet dat sy koninkryk, kerk en verbond bestaan uit volwassenes én kinders.

Daarom, op grond van sy belofte en bevel (Gen. 17:7; Hand. 2:39) bedien ons die doop aan gelowige ouers en hul kinders, en omdat ons weet dat Hy besig is om vir Hom ‘n volk te vergader ‘in en deur die geslagte’.

Totius vat dit goed saam, as hy skryf:

“…. hierdie indeling van die gemeente (slc – die baptistiese siening) … volgens die geloof van die mens, en nie volgens die belofte van God in die genadeverbond nie, vol­gens die wisselvalligheid van die menslike glo of nie glo nie, en nie volgens die vastigheid van wat God doen nie, (is) onbybels en ongereformeerd … Daardie verbond (Gen.17:7; Hand.2:39) bind dus nie alleen enkele persone nie maar ook families en geslagte; nie alleen die wat van hierdie verbond bewus is nie (Abraham en die Pinkstergelowiges), maar ook die wat daarvan nog onbewus is (die nageslag en die klein kindertjies).“

Mag ons baptiste broers se oë oopgaan vir die volle Openbaring van God aangaande sy kerk en koninkryk, die volle rykdom van die genadeverbond met ons en ons kinders, ook hier en nou in die nuwe bedeling.

8 Comments

Posted in babas in die verbond, baptiste, doop, kinderdoop, kinders, kinders in die erediens, kinders in die verbond, verbond, verbondsdoop, verbondsonderrig

Posted by: proregno | July 30, 2018

Die vertaling van die Statenvertaling kanttekeninge in Afrikaans: Psalm 25

Die vertaling van die Statenvertaling kanttekeninge 

in Afrikaans: Psalm 25 

Die RSB projek (Reformatoriese Studiebybel), in samewerking met GBS (Gereformeerde Bijbelstigting), om die Statenvertaling se kanttekeninge in Afrikaans te vertaal, vorder goed.

Ongeveer 41% van die kanttekeninge is reeds vertaal, en die vertaalspan, mederwerkers en redaksie is fluks aan die werk met hierdie projek vir ons kerke en volk. Ons sien met groot verwagting uit na die voltooide projek. Al die lof en die dank aan ons hemelse Vader.

As voorbeeld van so ‘n vertaling, sien Psalm 25 se vertaling in Afrikaans hier:

Psalm 25 se kanttekeninge in Afrikaans.

Leave a Comment

Posted in Uncategorized

Posted by: proregno | July 25, 2018

Die Baptistiese verwerping van kinders as lidmate van die kerk: ‘n Paar opmerkings op John Piper se artikel oor besnydenis en doop

Die Baptistiese verwerping van kinders as lidmate van die kerk: ‘n Paar opmerkings op John Piper se artikel oor besnydenis en doop

Dr. John Piper se artikel oor besnydenis en doop kan hier gelees word: “How do circumcision and baptism correspond?”

Photo of John Piper, Oct 2010 (cropped).jpgHierdie artikel van Piper wys duidelik en mooi – na my mening – een van die belangrikste wesentlike verskille wat daar is, tussen ons gereformeerdes se verbond- en kerkbeskouing, en die baptiste s’n, soos dit na vore kom in:

– Verhouding OT en NT

– Wie sigbare – onsigbare kerk is in beide OT en NT

– Hoe ons volgens die Skrif na kinders van gelowiges moet kyk, hul beskou en behandel

Die probleem kan as volg saamgevat word, Piper/baptiste meen:

  1. (heeltemal reg) dat die sigbare kerk in die OT bedeling ‘n mengsel was van ‘geestelike en vleeslike kinders’, en
  2. (heeltemal verkeerd) dat daar in die NT net ‘geestelike kinders’ in die sigbare kerk is, en nie ook ‘vleeslike kinders’ nie.

Onthou die vraag is hoe dit werklik is volgens die Skrif, en wat ons regdeur die geskiedenis sien en beleef, in beide OT en NT bedeling, bestaan die sigbare kerk regtig net uit ‘n onvermengde groep van (volwasse) gelowiges ?

Dit lyk vir my, baptiste dink  – met goeie bedoelings en al – dat hul deur die doop as teken te bedien, net aan hulle wat hul geloof bely (belydenisdoop), waarvan ons as mense iets kan beoordeel, hul daardeur ‘n onvermengde kerk van ‘net geestelike kinders’, hier kan handhaaf wat net uit uitverkorenes (net volwasse gelowiges) bestaan. Die Skrif en die werklikheid/geskiedenis van ook groot gedoopte ketters leer natuurlik die teenoorgestelde.

Kom ons kyk na wat Piper self skryf, in sy artikel oor die kerk in die OT en NT bedeling (beklemtonings bygevoeg):

The covenant people in the Old Testament were mixed. They were all physical Israelites who were circumcised, but within that national-ethnic group there was a remnant of the true Israel, the true children of God (Rom.9:6- 8).”

“The Church (Piper verwys nou na die NT kerk -slc) is not to be a mixed heritage like Abraham’s seed. The Church is not to be like Israel—a physical multitude and in it a small remnant of true saints. The Church is the saints, by definition. The Church continues the remnant. As verse 28 (Gal. 3 – slc) says, the Church is “like Isaac, children of promise.”

“The church is the new covenant community—”This cup is the new covenant in my blood” (Luke 22:20; 1 Corinthians 11:25)—we say when we take communion.”

“Unlike the old covenant community it (NT kerk – slc) is defined by true spiritual life and faith.”

Daar is heelwat probleme met hierdie uitsprake, ek wys op ’n paar, spesifiek sy Skrifberoep:

1. Galasiërs 3

Piper meen tereg dat die Kerk ’n voortbestaan is van die oorblyfsel (‘remnant’), so was dit in OT, asook in die NT.

Maar die groter en belangriker vraag is: uit wie het die ‘remnant’ bestaan in die OT, slegs uit volwassenes, of ook uit kinders, d.w.s. gelowiges en hul kinders ? Slegs volwasse uitverkorenes, of ook hul uitverkore kinders? Dus, bestaan die Kerk van die Here, in beide bedelings uit ‘net volwassenes’ of ‘ volwassenes en kinders’, wat danksy die Here se genade en vrye welbehae, op grond van die bloed van Christus, geheilig, gered en regverdig is ?

Om die vraag te vra, is om dit te antwoord.

In hierdie teksgedeelte wat Piper gebruik om die kinderdoop te verwerp, word juis geleer dat die Here sy kinders het onder kinders en volwassenes, nie net die een groep of die ander nie.

Gal. 3 wys daarop dat dieselfde Belofte (Christus se redding; “Ek is julle God, julle is My kinders, ens. Sien Gen. 3:15; 12:1-3; Gen. 17) wat nou bedien word in die ‘NT bedeling’, dieselfde Belofte is wat aan Abraham en sy kinders bedien is in die OT bedeling (Gal. 3:6-19).

In vers 19 noem Paulus van ‘die saad aan wie die Belofte gedoen is’, ’n verwysing na Gen. 13 en 17, en daar staan dit dat die Belofte is aan ‘jou en jou nageslag’, aan Abraham en sy kinders, daarom dat hul ook the teken van die verbond en belofte ontvang het.

[Nota: Baptistiese teologie en eskatologie
So terloops, as baptiste meen dat hierdie Belofte is bloot die fisiese land Kanaän, en nie die ‘geestelike Kanaän = redding, ewige lewe, Heilige Gees, geloof, ens.’, nie, dan moet hul soos MacArthur dispensasie eskatologie handhaaf, want dan beteken daardie Belofte van Gen. 17 bloot dat Abraham se fisiese afstammelinge die fisiese land Kanaän vandag vir altyd moet behou.  Die konteks van Gen. 17 en die hele Skrif, sien veral Gal. 3, Rom. 4, Hebreërs, ens., is egter baie duidelik: die wesentlike saak van die verbond en beloftes was Geestelik, was Christus, die ewige lewe, ewige Kanaän, ens., ongeag die tydelike beloftes van land en ’n fisiese nageslag, wat ook sy doel gedien het, maar alles in diens van die Belofte, Christus, vir al die volke gestaan het, Gen. 12:1-3]

Piper verwys ook na Rom. 9 (sien hieronder), en dit is juis hier waar dit so baie duidelik na vore kom wie die ‘remnant’ is in die OT bedeling, uit wie die ‘verbond of kerkgemeenskap’ bestaan het in die OT bedeling (wat voortgaan in die NT bedeling, wat baptiste ongelukkig verwerp), en dit is:

9 Want dit is die woord van die belofte: Omtrent hierdie tyd sal Ek kom, en Sara sal ‘n seun hê. 10 En nie alleen dit nie, maar ook Rebekka was swanger uit een, naamlik Isak, ons vader. 11 Want toe die kinders nog nie gebore was en nog geen goed of kwaad gedoen het nie dat die voorneme van God volgens die verkiesing kon bly staan, nie uit die werke nie, maar uit Hom wat roep 12 is vir haar gesê: Die oudste sal die jongste dien. 13 Soos geskrywe is: Jakob het Ek liefgehad en Esau het Ek gehaat. 14 Wat sal ons dan sê? Is daar miskien onreg by God? Nee, stellig nie! 15 Want aan Moses sê Hy: Ek sal barmhartig wees oor wie Ek barmhartig wil wees en My ontferm oor wie Ek My wil ontferm. 16 So hang dit dan nie af van die een wat wil of van die een wat loop nie, maar van God wat barmhartig is.

Hier leer ons, dat ‘die woord van belofte’ is aan gelowige ouers en hul kinders, waarvan ook een ’n uitverkorene was. Die Here het sy kinders, sy kerk onder volwassenes en kinders, nie net volwassenes nie. Sy koninkryk en kerk bestaan uit uitverkore volwassenes en uitverkore kinders.

Die oorblyfsel, die ‘remnant’ van die OT en NT bedeling, bestaan dus beide uit gees en vlees, beide uit volwassenes en kinders, en so is dit ook in die NT bedeling, soos Paulus duidelik maak in Gal. 3.

Gal. 3 wil nie wys op – soos die baptiste verkeerdelik redeneer- ’n oorgang van ’n vleeslike kerk in die OT wat uit beide volwassenes en kinders bestaan het (met so bietjie remnant daarin vermeng) teenoor die kerk wat nou sogenaamd ‘net volwasse geestelike gelowiges’ is nie, en die kinders word uitgeskop uit die verbond nie ?

Nee, stellig nie !

Die oorgang van die OT na NT bedeling, soos Gal. 3 (en ander NT dele wil uitwys), is van die genadeverbond onder een volk (gelowiges en hul kinders), na die genadeverbond onder alle volke (gelowiges en hul kinders). Daarom die woorde van Paulus in Gal. 3 (met verwysing na Gen. 12:3),

8 En die Skrif wat vooruit gesien het dat God die heidene uit die geloof sou regverdig, het vooraf aan Abraham die evangelie verkondig met die woorde: In jou sal al die volke geseën word. 9 Sodat die wat uit die geloof is, geseën word saam met die gelowige Abraham.

Die Belofte (die evangelie – Christus, 3:16) wat aan Abraham en sy kinders, sy nageslag bedien is, moet ook nou aan en onder alle volke bedien word.

Die ‘remnant’ volgens die uitverkiesing (Rom. 9:6-23; 10:5; 2 Tim. 2:19), soos God dit bepaal en sien (wat geen mens, predikant, kerkraad, hetsy gereformeerd of baptisties, kan bepaal nie), bestaan uit alle uitverkore volwassenes en alle uitverkore kinders, onder alle volke, orals waar die Here roep en geloof en redding stuur (Hand. 2:39).

Op grond van God se bevel, en omdat Hy sy uitverkorenes onder klein en groot, man en vrou, volwassenes en babas/kinders, onder alle volke, versamel deur sy Gees en Woord, moet ons aanhou, Christus verkondig, en die teken van die verbond aan gelowige ouers en hul kinders bedien, want, soos Paulus ons leer in Gal.3, vir die NT bedeling, geld soos die OT bedeling, vir beide volwassenes en kinders:

“En as julle aan Christus behoort, dan is julle die nageslag van Abraham en volgens die belofte erfgename.”

Dit is vreemd – en verraai juis die probleem van die Baptiste se siening van die kerk in die OT, as Piper skryf “Unlike the old covenant community it (verwysende na die NT kerk – slc) is defined by true spiritual life and faith.”

Nou hoe was die ‘old covenant community’ dan van  Abraham, Moses, Dawid, Daniël, Josef, ens.,  was dit dan nié – in ander vorm, maar in wese – ook deur ‘spiritual life en faith’ bepaal nie, soos Gal. 3 tog self leer ?

5 Hy wat julle (NT gelowiges/kerk – slc) dan die Gees verleen en kragte onder julle werk, doen Hy dit uit die werke van die wet of uit die prediking van die geloof? 6 Net soos Abraham in God geglo het (OT gelowiges/kerk – slc), en dit is hom tot geregtigheid gereken. 7 Julle verstaan dan dat die wat uit die geloof is, hulle is kinders van Abraham.

Hoe is die mense van die ‘old covenant community’ anders gered as ‘deur die geloof’ alleen’ (sien Gen. 15:6; Rom. 4:9-11 wat dit duidelik stel, dit was die ware ‘covenant community’, hulle wat waarlik glo en gered is, hetsy volwassenes of kindertjies).

Die groot werklikheid van die ware Israel na die belofte (Gen. 3:15; 2 Tim. 1:9; Tit. 1:2), was van die begin af reeds daar, God se Belofte, Christus, sien hoe ons dit volgens die Skrif bely in HK v/a 19, wat deur die land en nageslag afgebeeld is.

Dus, die wesentlike aspek van die kerkwees ook in die OT was nie die fisiese land, uiterlike besydenis, ens. nie (dit het sy tydelike betekenisse en toepassings gehad, wat vervul is in Christus, sien NGB art. 25), maar die wesentlike wat altyd bly, is die ‘ewige Kanaän’, die besnydenis van harte in en deur Christus (Gen. 17:8; Deut. 10:16; Jer. 4:4; Hebr. 12:22). Die  besnydenis het in sy wese geestelik gewys op die genadeverbond, Christus, die ewige lewe, geloof, redding, wedergeboorte, ens. … so is dit ook in die NT bedeling, wat van onder een volk en land (OT), nou na onder alle lande/volke uitbrei (NT), met die teken van die verbond wat verander het van die heenwysende besnydenis (bloed) na die vervulde doop (water), ens.

So, kontra wat die Baptiste probeer leer (deur o.a. Gal. 3 verkeerdelik daarvoor te gebruik) om ’n sogenaamde ‘volwasse onvermengde remnant’ daar te probeer stel, in hul groot ywer om kindertjies van gelowiges buite die verbond, kerk en koniNkryk van God te probeer plaas, sien ons dat Gal. 3 by implikasie, gelees in sy regte konteks en die res van die Skrif,baie duidelik leer: die genadeverbond is met gelowiges én hul kinders, soos in die OT bedeling, so ook in die NT bedeling. Die ‘remnant’ bestaan dus vandag nog in sy verbondstruktuur soos dit bestaan het in die OT bedeling, gelowiges én hul kinders (Gen. 17:7; Hand. 2:39).

2. Romeine 9

Verder, let op die teks waarop Piper hom beroep om te meen die NT kerk is vandag ‘net gelowiges’ (wat kinders volgens hom dan uitsluit, beteken dit dan dalk dat hy/hulle glo daar was ook geen uitverkore babas/kinders in die OT bedeling nie? – in ’n opvolg artikel meer daaroor, naamlik kindertjies se plek in die koninkryk, verbond en kerk), dit is Rom. 9:6-8,

6 Maar ek sê dit nie asof die woord van God verval het nie; want hulle is nie almal Israel wat uit Israel is nie. 7 Ook nie omdat hulle Abraham se nageslag is, is hulle almal kinders nie; maar: in Isak sal jou nageslag genoem word. 8 Dit wil sê, nie hulle is kinders van God wat die kinders van die vlees is nie, maar die kinders van die belofte word gereken as die nageslag.

Nou stem ons saam met Piper, dat daar ‘n ‘remnant’ van ware gelowiges onder die vleeslike Israel was, dus dat nie almal kop-vir-kop gered was nie, nie almal was ware gelowiges in of onder die vleeslike Israel nie.

Maar hy is totaal verkeerd om te dink dat daardie werklikheid van ‘vermenging’ net ‘n OT werklikheid was, en nie ook NT bedeling werklikheid is nie.

Kyk na die konteks van Rom. 9:6-8, wat is die konteks?

Dit is verse 1-5 van hoofstuk 9 (asook wat volg in Rom.9:6-11:36):

1 Ek spreek die waarheid in Christus, ek lieg nie my gewete getuig saam met my in die Heilige Gees 2 dat dit vir my ‘n groot droefheid is en ‘n onophoudelike smart vir my hart. 3 Want ek sou self kon wens om ter wille van my broers, my stamgenote na die vlees, ‘n vervloeking te wees, wég van Christus af. 4 Hulle is Israeliete aan wie die aanneming tot kinders behoort en die heerlikheid en die verbonde en die wetgewing en die erediens en die beloftes; 5 aan wie die vaders behoort en uit wie die Christus is na die vlees Hy wat oor alles is, God, lofwaardig tot in ewigheid! Amen.

Hier is Paulus hartseer, dat in sy eie tyd, d.w.s. nou in die NT bedeling, dus na Christus gekom het, daar soveel is wat Christus nie aanvaar nie, wat nie ware gelowiges is nie (die NT beskryf ook op verskeie plekke van hulle wat van ons uitgegaan het, nadat hul onder ons was, dus by implikasie ‘gedoop’ was, maar afvallig geraak het, sien bv. Matt. 7:21-23; Hebr. 6:1-12; 2 Pe. 2; 1 Joh. 2:19, ens.). Hy beskryf dan daar in vers 4 dat aan die Israeliete die ‘aanneming tot kinders behoort en die … verbonde .. erediens .. ens.’, d.w.s. ook sy tydsgenote en volksgenote van sy dag.

DUS, die verbondsbediening gaan na Christus gekom het voort (met al sy veranderinge in ag geneem, bv. Hebreërsboek, besnydenis na doop, skadu na vervulling, ens. Sien NGB art. 25), in die NT bedeling, maar nou is daar ook in Paulus se tyd soveel wat die verbond verag en daarteen sondig, wat ‘in’ die verbond is, maar nie ‘van’ die verbond nie.

En dan die antwoord, daar in verse 6-8, maar ook die hele Rom. 9-11.

Die Teks daar leer onder andere, so was dit gewees in die OT bedeling, en so gaan dit wees, in die NT bedeling tot die laaste dag: daar was die wat in die sigbare Israel die bediening van die verbond ontvang het, maar hul het nie Christus ontvang, die inhoud nie, en, so is dit ook in die NT bedeling en sal dit wees: daar is die wat in die sigbare kerk is, in die verbondgemeenskap lewe (jonk of oud, kind of volwassene, man of vrou, ens), wat nie die inhoud ontvang nie, nie Christus ontvang nie.  God bepaal wie -jonk of oud – wie gered sal word, alles in sy vrye welbehae, sien vers 9-23 !

Maar, die bediening van die verbond gaan voort, aan gelowiges en hul kinders, soos dit ook was in die OT bedeling. Die verbond se teken het verander, nie die wesentlike ‘inhoud’ asook dat kinders ingesluit is by hul ouers in die verbondsbediening, nie.

So in ‘n neutedop, die teks wat Piper wil gebruik om te wys dat die NT sigbare kerk nou sogenaamd ‘net gelowiges’ is ‘contra die OT’, sê presies die teenoorgestelde, naamlik, die Here troos is vir Paulus, en Paulus skryf dit vir Rome en die hele NT tyd, dat ook ons sal besef, wat Paulus dan later skryf, in Rom. 11:

1 Ek vra dan: Het God miskien sy volk verstoot? Nee, stellig nie! Want ek is ook ‘n Israeliet uit die nageslag van Abraham, van die stam van Benjamin.
2 God het sy volk wat Hy vantevore geken het, nie verstoot nie. Of weet julle nie wat die Skrif in die gedeelte oor Elía sê nie? hoe hy by God optree teen Israel en sê: 3 Here, hulle het u profete gedood en u altare het hulle afgebreek, en ek het alleen oorgebly, en hulle soek my lewe! 4 Maar wat sê die Godspraak aan hom? Ek het vir Myself sewe duisend manne laat oorbly wat die knie voor Baäl nie gebuig het nie. 5 Net so is daar dan ook in die teenwoordige tyd ‘n oorblyfsel, ooreenkomstig die verkiesing van die genade.

Paulus beroep hom op die OT se ‘remnant’, om die huidige ‘remnant’ te bevestig en te herhaal, sonder enige aanduiding hier (of elders in die NT), dat gelowiges se kinders nie ook deel is en kan wees van daardie ‘remnant’ nie.

Dus, soos in die OT “almal nie Israel is, wat van Israel is nie”, so is “almal nie kerk, wat in die kerk is nie”, alles ‘ooreenkomstig die verkiesing van genade’, wat geld vir beide volwassenes en kinders in die verbondsgemeenskap.

Om dit anders te stel, soos ons gereformeerde vaders dit deur die eeue verduidelik het: nie almal wat aan die sigbare aspek (verbondsgemeenskap) van die kerk behoort, behoort aan die onsigbare aspek van die kerk nie, kragtens die uitverkiesing (sien NGB art. 29 oor die ware kerk).

Prof. Willie Snyman skryf daaroor as volg:

“Onsigbaar is die kerk (a) soos dit rus in Gods ewige verkiesing, en soos die “Here alleen
ken die wat syne is” (2 Tim. 2:19). (b) Soos dit sentraliseer om die hemelse heiligdom (Hebr. 12:22-24) waar Christus as Hoëpriester intree (Rom. 8:34). (c) Soos dit tot stand kom deur die verborge werkinge van die Heilige Gees. Dit is die “onsigbare kant” van die kerk, wat ‘n beter uitdrukking is as “onsigbare kerk”. Hiervan moet dan onderskei word die “sigbare kant” van die kerk, soos dit uitkom in die ampte en bedieninge: die instituut.

Wat is die verband tussen die twee?
Nie so dat die “sigbare kerk” die “onsigbare” voortbring nie. Dan word die sigbare kerk ‘n middel tot saligheid, en ons lidmaatskap noodsaaklik as voorwaarde tot saligheid. So wil die Roomse Kerk dit. Ons bely Christus as ons enigste Middelaar. Egter ook nie so dat dit maar net daarop aankom om lidmaat te wees van die “onsigbare kerk”, asof die uitwendige kerk iets bykomstigs is, en ook wel só of anders ingerig kan wees na omstandighede, of desnoods geheel kon ontbreek (Lutherse menings). Lidmaatskap van die sigbare kerk is noodsaaklik — nie as voorwaarde nie, maar as voorskrif vir die gelowiges. Christus het verordineer dat die gelowiges hulle sal saam voeg, sy dood sal gedenk, ens. Dit na te laat is ongehoorsaamheid, wat nie ‘n eienskap van die geloof is nie. Dit is noodsaaklik vir die welsyn van die geloof, om Christus hierin te gehoorsaam. Ook wat die inrigting van die sigbare kerk betref, moet gelet word op die voorskrifte van Christus.”

Die verdelingslyn waarvolgens die uitverkiesing en verbond werk, is egter nie volwasse gelowiges teenoor ongelowige kinders nie (soos die baptiste daaroor dwaal nie); maar tussen geloof en ongeloof, uitverkies en nie uitverkies nie, kragtens die Here se vrye welbehae, onder beide volwassenes en kindertjies.

Kyk hoe wys die teks van Romeine 9 self op kinders in die genadeverbond, kerk en koninkryk, saam met volwasse gelowiges, kragtens die ‘verkiesing van die genade’:

“ Vers 11 Want toe die kinders nog nie gebore was en nog geen goed of kwaad gedoen het nie dat die voorneme van God volgens die verkiesing kon bly staan, nie uit die werke nie, maar uit Hom wat roep”

Onder volwassenes:

“1 Ek vra dan: Het God miskien sy volk verstoot? Nee, stellig nie! Want ek is ook ‘n Israeliet uit die nageslag van Abraham, van die stam van Benjamin.” (Rom. 11)

En dit – kinders van die Here onder volwassenes én – geld vir albei bedelinge, dit geld vir beide Israel en die NT kerk.

As Piper en die baptiste meen, dat hul deur die grootdoop (alleen) ‘n suiwer onvermengde kerk daar kan stel, dan probeer hul die werk van God deur die sakrament van die doop doen, wat dan juis hul skuldig maak aan dit waarvan hul die ‘kinderdopers’ beskuldig, nl. ‘n verbondsoutomatisme of ‘n siening dat iemand deur die doop as teken gered word, en daarom dan ‘n gelowige/uitverkorene is.

Is dit baptiste se standpunt dat elkeen wat by hul gedoop is, waarlik kind van God is, uitverkorene is, en nie een verlore sal gaan nie, in hul ‘onvermengde’ gelowige sigbare kerk ?

Ek glo en hoop dit is nie so nie, veral nie by die ‘reformed baptists’ nie, en tog is dit die implikasie van hul siening dat die sigbare kerk nou ‘net gelowiges’ is, soos hul dit kan bepaal deur die ‘belydenisdoop’ ?

En as dit dan so is dat hul meen hul kan die ‘onvermengde’ kerk bereik (o.a. deur die kinderdoop te verwerp), dan is hul dwaling netso erg as wat hul roomse of gereformeerde kinderdopers van aankla?

Maar, as hul erken dat hul doop nie red nie, dan is dit vanselfsprekend dat hul dan nie:

  1. deur die grootdoop alleen teen die verbondsdoop (gelowiges en hul kinders) te handhaaf, ‘n ‘onvermengde’ volmaakte kerk hier op aarde kan skep of handhaaf nie, en,
  2. is die strewe na ‘n ‘onvermengde kerk’ geen grond of rede om dan die kinderdoop te verwerp nie, want soos daar uitverkore volwassenes is wat ‘groot gedoop’ is, netso is daar uitverkore kinders onder die kindertjies van gelowige ouers wat ook gedoop moet word.

Ja, die kerk van die Here is gelowiges, dit bely ons van harte (sien wat ons bely in NGB art. 27), maar gelowiges én hul kinders (Hand. 2:39ev, sien HK v/a 74), daarom word die teken van die verbond aan gelowiges én hul kinders bedien. God bepaal die uitverkiesing, die ‘onvermengde’ kerk, ons moet die verbond bedien soos Hy beveel, aan gelowiges en hul kinders, in beide bedelinge (Gen. 17:7 en Hand. 2:39), met ‘n oproep van geloof en bekering aan almal, altyd.

3. Lukas 12:20

Piper verwys ook na Luk. 22:20 om kinders in die verbond, kerk en koninkryk uit te sluit, en om daardeur aan te dui dat die NT sigbare kerk bestaan nou net uit ‘ware gelowiges’. Hy skryf:  “The church is the new covenant community—”This cup is the new covenant in my blood” (Luke 22:20; 1 Corinthians 11:25)—we say when we take communion.”

Maar, wat sien ons van een van die heel eerste ‘lidmate’ van die NT kerk bedeling, van die onvermengde ‘remnant’, uitverkore kerk wat net uit ware gelowiges bestaan (volgens Piper/die baptiste se standpunt), daar met die eerste nagmaal, toe die NT kerk seker in sy mees suiwerste onvermengde vorm van sigbare kerkwees kon wees, met die Hoof van die kerk self fisies teenwoordig?

Judas, die verraaier, Judas die een wat Christus weet is nie ’n uitverkorene nie, neem deel aan die Pasga en Nagmaal.  Sy gebruik en misbruik van die sakramente hef nie die ware betekenis en gebruik van die sakramente op nie, maak nie die res van die kerk, die dissipels daar onrein of vleeslik nie:

25 En Judas, wat Hom sou verraai, antwoord en sê: Is dit miskien ek, Rabbi? Hy antwoord hom: Jy het dit gesê.
26 En terwyl hulle eet, neem Jesus die brood, en nadat Hy gedank het, breek Hy dit en gee dit aan sy dissipels en sê: Neem, eet, dit is my liggaam.
27 Toe neem Hy die beker, en nadat Hy gedank het, gee Hy dit aan hulle en sê: Drink almal daaruit.
28 Want dit is my bloed, die bloed van die nuwe testament, wat vir baie uitgestort word tot vergifnis van sondes. (Matteus 26:25-28)

19 Daarop neem Hy brood, en nadat Hy gedank het, breek Hy dit en gee dit aan hulle en sê: Dit is my liggaam wat vir julle gegee word; doen dit tot my gedagtenis.
20 Net so neem Hy ook die beker ná die maaltyd en sê: Hierdie beker is die nuwe testament in my bloed wat vir julle uitgestort word.
21 Maar kyk, die hand van hom wat My verraai, is by My aan tafel.
22 Die Seun van die mens gaan wel heen volgens wat bepaal is, maar wee daardie man deur wie Hy verraai word!
23 Toe begin hulle onder mekaar te vra wie van hulle dit tog kon wees wat dit sou doen. (Lukas 22:19-23)

En ja, Christus se teenwoordigheid en wete van Judas is uniek en eenmalig, maar dit is belangrik om raak te sien, wat die suiwere onvermengde kerk daar se beoordeling en handeling ook is, nl. dat al die dissipels het rondgekyk en gevra, wie die verraaier is, want, hulle, die naastes aan Christus, kon nie dit self regkry om ‘n ‘ware onvermengde net gelowiges’ kerk eers daar in hul kleinheid te handhaaf nie. Hoe meen die baptiste gaan hul dit regkry ?

Onthou, die vraag is nié of ons moet strewe na ’n suiwere heilige kerk, soos ons tog bely nie (sien die NGB, HK), dit is opdrag en taak om na te strewe, hetsy in ’n gereformeerde of baptistiese kerk. Maar die Skrif leer die werklikheid, asook die geskiedenis, dat dit nie op hierdie aarde gaan ‘onvermeng’ plaasvind nie. Die Here weet alleen wie Syne is, en ons het die roeping om die geloof, bekering, heiligmaking na te jaag met die bediening van sleutels van die Koninkryk, die Woord en die Christelike tug (2 Tim. 2:19).

Die laaste ding wat ons dan moet doen, is om in goedbedoelde maar verkeerdelike ywer, hulle wat Jesus duidelik sê dat hul na Hom toe moet kom, die kinders van gelowiges (Luk. 18:15-17), wil verwerp en uitsluit uit sy kerk, met bediening van die sakrament van die doop alleen aan volwassenes.

Samevatting

Baptiste – met goeie bedoelings en al – probeer iets in die NT bedeling skep, wat net God kan doen, en eers na die wederkoms sal plaasvind en geopenbaar word vir ons in sy volkomenheid, naamlik die kerk soos voor God gesien en bepaal.

Die gevaar van die perfektionistiese dwaling moet ook vermy word.

Die kerk sal eers in die volkomendheid ‘volkome en onvermeng’ wees, ons almal verlang en begeer daarna.  Deur die Woordverkondiging, toepassing van die tug, onderlinge vermaning, ens., roep ons mekaar op tot geloof en bekering, groei ons in suiwerheid van leer en lewe, maar die Here alleen skenk en bepaal die volkomenheid, dit is nie die werk van mense deur sakramente nie (lees weer Matt. 3:11).

In die volgende artikel gaan ek antwoord op die siening van Piper (en die baptiste), oor hoe hul verkeerdelik kyk na kinders van gelowiges, en daarom gevolglik kinders verwerp as lidmate van die Here se verbond, kerk en koninkryk.
__________________________
Sien ook hierdie bronne oor die verhouding tussen besnydenis en doop:

Die kinderdoop en besnydenis, Joh. Jansen

Die besnydenis: Hoe gereformeerdes en (ana)baptiste daaroor verskil, prof. L. Floor

Die kinderbesnydenis, prof. L. Floor

Moet ons kinders gedoop word?, ds. Cobus Rossouw

19 Comments

Posted in anabaptiste, baptiste, kinderdoop, verbond, verbondsdoop, Verhouding OT - NT

Posted by: proregno | July 18, 2018

Waarom ek nie meer John MacArthur se bediening kan aanbeveel nie

Waarom ek nie meer John MacArthur

se bediening kan aanbeveel nie 

“Father, we thank You for Your Word again. We don’t try to pick a fight with people for the sake of antagonism, but of necessity we need to speak the truth and make the truth clear, unmistakable as it’s revealed in Your Word. This devilish conduct of infant Baptism has survived through two thousand years of church life from very early on, the third century, embedded in the fourth and still here. We could only ask, Lord, that the Reformation would be a complete Reformation.” – MacArthur se gebed na sy lesing, Is Infant Baptism Biblical? (beklemtoning bygevoeg)

John MacArthur Primary PhotoEk het nog altyd deur baie jare, MacArthur se ‘expository preaching’ by mense aanbeveel. Ek onthou hoe ek as jong gelowige, daar in die 1990’s nie ‘n ‘Grace to You’ program gemis het nie, Dinsdae 06h30. Ek het baie by hom geleer. Ek het wel nog altyd gewaarsku teen twee dwalinge wat hy nog altyd leer:

– sy verwerping van die bybels-verbondsmatige leer van die kinderdoop, en

– sy dispensationalistiese (chiliastiese) eskatologie.

Die laaste paar jaar het ek weer die hele verbondsdoop (beide ‘baba/kinder- en grootdoop) versus ‘belydenis alleen’ doop (verwerping van die kinderdoop) bestudeer, en is net nog meer vanuit die Skrif oortuig dat:

  • die leer van die kinderdoop Bybels is, soos ons nog altyd bely en saamvat in ons gereformeerde belydenisskrifte (veral die Drie Formuliere van Enigheid, en die Westminster Standaarde), en
  • dat die doop, wie gedoop moet word, kerksiening, verhouding OT – NT, verbond, kinders van gelowige ouers in die kerk en koninkryk, ens., nié middelmatige sake is nie, maar wesentlike sake, in ons gehoorsaamheid en diens aan God.

Ja, dit is nie ‘n reddingsaak nie, die doop as teken opsigself red ons nie (ek glo en vertrou ons stem almal daaroor saam), maar dit behels wel ons ware kerkwees, gehoorsaam wees aan alles wat die Skrif leer oor die baie belangrike sake van verbond, doop, ouers en kinders in die verbond, ens.

Nou moet ek eerlik wees, in al die jare wat ek die onderwerp bestudeer het, MacArthur se debat met Sproul geluister het, ander sake oor die doop gehoor het by MacArthur, het ek nooit hierdie gebed aan die einde van sy lesing gelees of gehoor nie.  Ek het dit eers onlangs gelees, toe ek weer na die onderwerp kyk. Ek het geweet hy is baie sterk teen die kinderdoop, maar nie so sterk dat hy dit as ‘n ‘duiwelse optrede’ beskou nie.

En dit het my laat dink, is ons nie besig om – soos die Engelsman sal sê – mekaar te ‘fool’ oor hierdie belangrike saak nie, te maak asof dit nie so belangrike en wesentlike saak is nie ?

Aan die eenkant het ek respek vir MacArthur, en ander konsekwente (ana)baptiste wat reguit en duidelik uitkom, en sê soos hy sê: die kinderdoop is ‘n dwaling, sonde, ‘duiwels’, en geen ‘ware kerk’ sal kinderdoop toelaat nie. Die kerke wat kinders gedoop het vir 2000 jaar en meer, is vals, en moet nog verder reformeer.  MacArthur en almal wat soos hy glo, die (ana)baptiste, is die ware ‘reformatore’, en die kinderdopers moet ‘bevry’ word van die ‘roomse dwaling’ van die kinderdoop.  “Ware reformatore” is dus ‘anabaptiste’, wat die leer van die doop en die kerk betref, aldus die MacArthur tradisie.

So terloops, as iemand hier lees en sê: MacArthur is nie ‘n anabaptis nie, hy is ‘n ‘reformed baptist’, dan vra ek jou net een vraag: glo en leer MacArthur, en jy (?) dat die klein/kinder/babadoop nie ‘n ‘ware doop’ was nie, en indien wel, as jy dit glo, dan dat iemand wat dus klein gedoop is, weer gedoop moet word? As jou antwoord “Ja” is, soos MacArthur s’n is, dan is jy/julle ‘Anabaptiste’ (ana = oor of weerdopers), en is jy nie Gereformeerd konfessioneel nie:

“Ons glo daarom dat iemand wat tot die ewige lewe wil kom, slegs een maal gedoop moet word sonder om dit ooit te herhaal, want ons kan tog ook nie twee maal gebore word nie. Hierdie doop is nie alleen nuttig solank die water op ons is en ons dit ontvang nie, maar ook vir ons hele lewe. Daarom verwerp ons die dwaling van die Wederdopers, wat nie tevrede is met die een doop wat hulle een maal ontvang het nie en wat bowendien ook nog die doop van die gelowiges se kindertjies veroordeel.” – NGB artikel 34

MacArthur laat mens ten minste weet waar ons staan met mekaar, soos die outentieke Reformatore ook duidelik is waar ons staan met “die dwaling van die Wederdopers”.  Ons moet nie deur die postmodernisme tydsgees meegesleur word, dat twee leringe, twee sieninge oor wie gedoop moet word wat weersprekend en uitsluitend is, geakkomodeer moet word ten koste van die waarheid nie. Albei kan en is nie reg volgens die Skrif nie.  En dit lyk al meer of daar ‘postmodernistiese’ gereformeerdes en baptiste is wat meen daar is iewers ‘n middelgrond wat die bediening van die doop betref, kerk, verbond is, waar albei op ‘n sekere manier ‘reg’ is.

Die reformatories konfessionele kerke van die 16-17de eeu se standpunt en belydenis oor hierdie saak, begrond in die Heilige Skrif, leer egter heelwat anders. Die outentieke Reformatore se stryd was aan beide kante, teen die dwaling van Rome, maar ook teen die Anabaptiste se dwalinge, beide was en is nog in stryd met dit wat die Skrif leer, en daarom het die reformatoriese kerke nog altyd teen beide gestaan.

Ja, ons almal het ‘n groot versugting na die eenheid van die kerk, dat alle gelowiges mekaar al meer mag vind ook hier op aarde, ons hou aan bid en hoop daarvoor, maar dit moet in die waarheid wees van die Skrif, in gehoorsaamheid aan die Here se verbond met ons én ons kinders, in die ‘ou en nuwe verbondsbedelings’ (Gen. 17:7; Hand. 2:39). Nie ons ervarings en gevoelens en getalle en tradisies moet ons Skrifbeskouing, Skrifverklaring, kerkwees bepaal nie. Ware liefde soek die waarheid.

Ek worstel nog meer met die vraag hoe raak hierdie sake algemene verhoudinge tussen gereformeerdes en baptiste, in hoeverre kan mens ‘saamwerk’. Daar is sekerlik sekere sake wat mens kan saamwerk, soos ons bv. saam met Rome teen aborsie kan stry.  Maar wat die verbondslewe van gesin en kerk/gemeente betref, gaan die weë ongelukkig hartseer, uitmekaar. ‘n Kind wat gebore word van gelowige ouers, kan nie tegelykertyd gedoop word na geboorte … en nie gedoop word nie.

Daarom, ter wille van die waarheid, die Here, en sy Woord, sy Kerk, verbondsgesinne, ens., kan ek nie meer die bediening van MacArthur aanbeveel nie.

Die Reformasie wat hy soek vir die kerk van die Here, is nie die Reformasie wat die reformatoriese gelowiges – in die verlede en hede – gesoek het volgens die Skrif nie, wat die verbondsdoop betref. En hoe meer mens lees en leer oor die saak, hoe meer besef mens dit gaan nie bloot oor net die ‘kinderdoop’ nie, maar die hele teologie, Skrifbeskouing, Skrifverklaring wat onderliggend is aan MacArthur en ander baptiste se teologie wat die kinderdoop verwerp.

Ek hoop om in die toekoms meer te skryf, waar ek nie noodwendig direk MacArthur se spesifieke lesing (hierbo genoem) gaan antwoord nie, maar wel breedweg wil aandui waarom gereformeerdes glo, volgens die Skrif, die kinderdoop bybels verantwoordbaar is, en dat die verwerping van die kinderdoop verkeerd, onbybels, onkonfessioneel is, en in stryd is met die kenmerk van ware kerk wees (NGB art. 29).

Die gereformeerde vaders het tot so laat as die 20ste eeu gesê: baptiste is gelowiges, kinders van die Here, ons ontken dit nie, maar hul is baie ongehoorsaam, hulle is in hul kerkwees ‘n sekte wat die doopsaak betref.

Ek dink die gereformeerde vaders was baie wyser … en liefdevoller as ons, in die handhawing van die waarheid in liefde.

Ek plaas wel hier ‘n paar duidelike Bybelse, konfessionele, en historiese weerleggings van MacArthur se bogenoemde lesing. Die bestudering daarvan sal wys dat:

  • die leer van die kinderdoop, en die verbond onderliggend daaraan, asook kerkwees, Skrifverklaring oor die verhouding OT – NT, nie ‘n middelmatige saak is nie, inteendeel.
  • dat MacArthur nie gereformeerd is nie, maar anabaptisties in sy verbondsteologie en kerkbeskouing.

A Review of John MacArthur’s five arguments against Infant Baptism
“Baptists use many arguments against the position of infant baptism, but they are poor arguments: in this article we examine the most common.”

Why John MacArthur is not ‘Reformed’
“In this essay, Muller demonstrates why people like MacArthur are not Reformed.  MacArthur may hold to the “five points”, but Muller shows why MacArthur is not “Reformed” nor a “Calvinist” in any meaningful or historical sense of those terms.

Before you read Muller’s essay, please remember that the issue he’s tackling is not whether those outside the Reformed churches are truly Christians (they are, if they are trusting in Christ).  Muller is not saying that they have nothing good to contribute to the cause of Christ, nor any other such thing. 

The specific issue Muller tackles is “who is Reformed?”  And John MacArthur is not.”

Why John MacArthur’s Credobaptism is ‘Devilish’

Baptism, therefore, is not a person’s testimony of faith, not what he/she has done. Baptism is a sign and seal of God’s covenant of grace with man, what God has done, and not what man has done.

So from the most basic doctrine, the difference between Baptist and Reformed doctrine of the sacraments is heaven and earth, God’s sovereignty vs. man’s “free will” decision, God-centered vs. man-centered practice. …

JMac’s method “is in great error and should not be followed … [and] leads to a wholesale misinterpretation of the text of Scripture.” This is why JMac’s credobaptist interpretation is unbiblical and therefore “devilish.” The Reformed Westminster Confession of Faith Chapter 28 Paragraph 5 is very strong about this error: ‘Although it be a great sin to contemn or neglect this ordinance, yet grace and salvation are not so inseparably annexed unto it, as that no person can be regenerated, or saved, without it; or, that all that are baptized are undoubtedly regenerated.’ ”

Infant Baptism: Rebuttal of MacArthur and fellow Baptists

“Ten audio discussion episodes on MacArthur’s lecture.”

The people at “Sinners and Saints” (pastors John Sawtelle, Adam Kaloostian, and Movses Janbazian) summarize JMac’s erratic, amateurish fivefold argument as:

1) The words “infant” and “baptism” are nowhere used in conjunction in the NT. Therefore infant baptism is not in the Bible. Where is the word “Trinity” found in the Bible? This is the ridiculously puerile exegesis used by Jehovah’s Witnesses, Mormons and other cults.

2) The lexical evidence of the NT indicates that the Greek word for baptize points conclusively to baptism by immersion. Infant baptism fails to satisfy that condition because the form of infant baptism is sprinkling. Therefore infant baptism is not baptism. JMac should do his own translation of Mark 10:38, “Are you able to drink the cup that I drink, or to be immersed with the immersion with which I am immersed? Or Mark 7:4, where the Pharisees are said to observe many traditions, “such as the immersing of cups and pots and copper vessels and dining couches.”

3) Baptism does not replace circumcision. He denies this, of course, because the moment a Baptist accepts this, he becomes a Presbyterian. The absence of Colossians 2:11-12 from his sermon is highly suspicious. He even said this, “Circumcision didn’t apply to girls. Circumcision was really a gift from God to protect Jewish women from forms of infection, to protect and preserve the nation.” Ouch! How silly can the eminent doctor be to say this? He forgot a very familiar passage about someone named Abraham and his descendants, Genesis 17:10-11. This one statement show his penchant for hex-egesis.

4) Infant baptism confuses soteriology and ecclesiology. With his confused soteriology and ecclesiology, JMac is confused when he says, “There is sort of this collective community of believing people brought in by Baptism will eventually jettison the true doctrine of justification by faith and individual personal salvation.” In the 500-year history of Reformed churches who have been faithful to the true Reformed faith, how many of them have jettisoned true doctrine? How about Baptist churches, does he see the miniscule percentage of Baptist churches who have kept Reformed soteriology?

5) Infant baptism is inconsistent with Reformed soteriology. Why would he say this? Does he consider himself a dispensationalist and a Baptist’s as Reformed? These two things are anathema to the Reformation! “Paedo-Baptism, to say it another way, destroys the reality of a regenerate church.” What is a “regenerate” church: a church in which all 100 percent members the pastor and elders are sure to be “regenerate” or elect? I’m sure he thinks of his Grace Community Church as a community of thousands of baptized members, every single one of them God’s elect. Wow, the third mark of a true church is a waste in his ecclesiology.

Sien ook hierdie bronne oor die verbondsdoop.

Die kinderdoop.

4 Comments

Posted in doop, doperse beweging, dwalings, kinderdoop, kinders, kinders in die erediens, kinders in die verbond, verbond, verbondsdoop, verbondsonderrig

Posted by: proregno | July 9, 2018

Die Pêrel van Christelike Troos (1): Inleiding en oorsig

Die Pêrel van Christelike Troos

(1) Inleiding en oorsig

“Christus gee aan Sy eie, wat Moses eis van sy eie.” – Petrus Dathenus

Ek het onlangs die volgende ou boekie in my boekrak herontdek:

Parel van Christelijke Troost

(gesprek over onderscheid tussen Wet en Evangelie)

deur 

Petrus Dathenus

Inleiding

Die wesentlike doel van die boek is om vir gelowiges troos te bring, deur hul reg te leer wat die regte onderskeid is tussen die Wet (Moses) en die Evangelie (Jesus). As hierdie twee sake reg verstaan word, soos die Skrif dit leer, dan is daar geen onnodige valse teenstellings of vyandskap tussen wet en evangelie, Moses en Christus, die ou en nuwer verbondsbedelings, Ou en Nuwe Testament, ens. nie.  Ja, baie duidelike onderskeid oor wat elkeen se bepaalde doel en plek is in die Woord, maar nie vyandige valse teenstellings nie.

Die teenstelling is tussen:

  • sonde vs genade, in beide testament bedelings
  • redding uit genade deur die geloof alleen vs redding deur die wet/werke, in beide testament bedelings

Die boek is geskryf in ‘n gespreksvorm, tussen Dathenus en Elizabeth De Grave “die geëerde, deugliewende Jongevrou, my geliefde suster”.  Dit is soos die Heidelbergse Kategismus, in vraag en antwoord formaat.  Baie helder en duidelik word baie belangrike onderwerpe aangespreek, soos bv. wat beteken die woord ‘evangelie’, die verhouding tussen wet en evangelie; Ou en Nuwe Testament; ouer en nuwer verbond; Moses en Jesus; die plek van die seremonies; die gelowige se worstelinge met die oorblyfsels van sonde, twyfel; die dankbaarheidslewe, Skrifverklarings oor huwelik en poligamie (van die aartsvaders), en nog vele ander belangrike verduidelikings vanuit die Skrif wat so nodig is vir die gelowige om te hoor tot sy troos in Christus, as ons enigste Troos (HK Sondag 1). Dathenus,%20Parel%20van%20christelijke%20troost

Die skrywer is gebore in 1531/32 en oorlede in 1588. Hy was predikant in verskillende gemeentes, en bekend vir:

  • sy verwerking van Marot en Beza se Psalmberyming in Nederlands.
  • hy is die opsteller van ons liturgiese formuliere.
  • vertaal die Heidelbergse Kategismus in Nederlands.

Die boek het die eerste keer verskyn in 1585, en is weer uitgee in 1884 en 1965. Die boek kan in beide Nederlands en Engels bestel word, maar is volgens my kennis ongelukkig nie in elektroniese formaat beskikbaar nie:

Parel van Christelijke Troost

Pearl of Christian Comfort

[NOTA: as daar iemand bereid is om vrywillig die boek (109 bladsye) in Afrikaans te vertaal, sal ek dit baie waardeer as jy my kontak. Baie dankie]

Oorsig

Hier onder gaan ek ‘n paar uittreksels plaas, met erkenning aan die bronne, as ‘n proeseltjie van die boek. In opvolgende skrywers gaan ek ‘n paar insigte uit die boek deel, en waar nodig, ‘n paar opmerkings maak.

Konteks van die boekie:

“To set the context, Elizabeth confesses faith in Christ but finds herself with heaviness of heart due to her failures. “First of all, I feel that I am one of those who knows Gods will but does not do it (Luke 12:47). Therefore I can only expect to be afflicted with many stripes. After all, the Bible says plainly that all those who have sinned under the law will be judged by the law; for not those who hear the law but those who do the law will be justified (Rom. 2:12-13).” p. 5 (See a related post on Romans 2:13 and the Covenant of Works).”

Dathenus on Law:

“The law is a declaration of the unchangeable will of God. By the threat of eternal damnation it binds everyone to complete and perpetual obedience, to fulfill all that God has commanded in His commandments (Deut. 5:6; 27:26). Wherever either the Old or New Testament teaches that this perfect obedience is required of us, there the law is emphasized and taught (James 2:10; Gal. 3:12). p. 8

All precepts that admonish us and exhort us to perform all that we owe to God and to our neighbor are law. For example, the entire fifth chapter of Matthew, where Jesus says to us, “But I say unto you, That whosoever is angry with his brother without a cause;…whosoever shall say, Thou fool” (Mat. 5:22); “whosoever looketh on a woman to lust” (Mat. 5:28); and all similar statements they are all the law, which demands of us that which we are not able to keep and requires what we are not able to perform. Just to cite another example, where Jesus says, “If thou wilt enter into life, keep the commandments.” (Mat. 19:17). There He speaks of and prods us with the law; also wherever He requires something similar of us. So also for various reasons Paul, Peter, John, and other apostles have done, in their writings and exhortations. p. 8

While it may seem unfair that the law commands perfect obedience, Dathenus in his counsel wisely directs Elizabeth to consider Adam, being created upright in the Garden.  He writes, “The law had its beginning when God created Adam in His image and implanted His law in Adams heart. The law of God was there then, as the image of God in which Adam was created, made as Paul says, in true righteousness and holiness.”  Elizabeth acknowledges “…Adam was created to rightly know and love his Creator, to obey Him and to do good to his neighbor in love.” Both here are echoing Heidelberg Catechism Q/A 6.

6. Did God create man thus, wicked and perverse?

No, but God created man good and after His own image, that is, in righteousness and true holiness, that he might rightly know God his Creator, heartily love Him, and live with Him in eternal blessedness, to praise and glorify Him.

Dathenus then draws out the distinction between Adam’s moral ability prior to the fall and our inability in our post fall condition to obey God perfectly as he has commanded.

“God not only gave Adam His law but also the ability and liberty to completely fulfill the law. For Adam, as he was created, was wise, pure, and immortal. Once Adam had fallen from innocence, he became a servant and slave of sin and of the devil. Adam stood before the choice of life and death, and by the exercise of his own free will, he chose death. By this fall Adam not only brought death to himself, but also to all his descendants.” p. 10

When Elizabeth questions the justice of God, Dathenus writes, “Notice that in creating humanity, God gave humans the freedom and ability to keep His law perfectly. How can it be unjust of God to require back from us what He has once granted us?” p. 12

Once Dathenus has laid the initial groundwork of the law, the discussion ensues regarding the Gospel.”

Dathenus on Gospel: 

“The Greek word for gospel denotes joyful good news which causes people to speak and sing joyfully and be glad in heart, just like the good news that came to Israel that David had triumphed over the arrogant Goliath and slain him (1 Sam. 18:6).

Such also is the good news of the gospel that proclaims to us and tells us that God will be gracious to a poor sinner, and will forgive and forget our sins (Jer. 31:34; Heb. 8:12). Yes, for Christs sake (1 Tim. 1:15) God will regard us as holy and righteous (2 Cor. 5:21), out of pure grace, by faith alone, without adding any works (1 Cor. 1:30; Rom. 3:28). p. 17″

Duidelike onderskeid tussen Moses en Christus:

“Dathenus: I notice that you still cannot properly distinguish between Moses and Christ; you believe that Christ does not drive us to the ceremonies of the law as Moses did to his people.  However, regarding the keeping of the ten commandments are concerned, you believe that Christ and Moses are alike.

Elizabeth: Yes, that has for a long time been my view and understanding.

Dathenus: But in this you are totally deceived (1 Cor. 3:9).  The difference between Christ and Moses is as great as that between life and death.  This is clearly demonstrated by the words of John: “For the law was given by Moses, but grace and truth came by Jesus Christ” (John 1:17).  Likewise we read, “For God sent not his Son into the world to condemn the world; but that the world through him might be saved” (John 3:17).  Christ says therefore, “Do not think that I will accuse you to the Father: there is one that accuseth you, even Moses, in whom ye trust” (John 5:45).

Hereby Christ teaches that as much as the function of an accuser or prosecutor is distinct from that of a mediator, reconciler, or defender, so distinct is also Moses’ function and office from that of Christ (Rom. 4:14-15).  Moses can only bring to us a knowledge of sin, a sense of God’s wrath, and the resulting uneasiness of conscience and fear of damnation.  However, Christ takes away sin, along with the deserved punishment, brings peace and serenity to the conscience, and causes God’s children to be cheerful and of good courage (Rom. 5:1).  Christ gives to His own all that Moses demandsfrom his own.”

Dathenus skryf oor die gelowige se kruisdra:

“De Heilige Schrift, alle kerkelijke geschiedenissen en dagelijkse ervaringen betuigen zeer overvloedig dat Gods kinderen aan velerlei kruis en aanvechting in deze wereld onderworpen zijn. Maar geen uitwendig kruis kan vergeleken worden met de inwendige strijd, waarin de gelovige mens zich gestadig bevindt. Hij gevoelt de zonde, hij smaakt de vloek van de Wet en de toorn van God en ziet de hel open. Hij voelt zich beroofd van alle hoop op genade en zaligheid en van de kracht van de Heilige Geest om God te kunnen aanbidden en te kunnen aanroepen.

Het is voor Gods kinderen soms nuttig en nodig om aangevochten te worden en in het diepste der hel geworpen te worden, opdat zij zich niet verheffen, maar onder Gods krachtige hand zich verootmoedigen, aanhouden met bidden en met aangevochtenen medelijden hebben.
God eist in Zijn Wet van ons wat wij niet doen kunnen, om zo Zijn recht op ons te laten blijken en om ons te overtuigen van onze schuld, opdat wij die schuld, armoede en onmacht gevoelen en belijden, daaronder ons buigen en verootmoedigen en Hem smeken om vergeving. En dat wij daarna door een vast geloof en hartelijk vertrouwen Hem aannemen en ons toe-eigenen, Die onze schuld op Zich heeft genomen en volkomen heeft betaald.
Het Evangelie verkondigt ons dat God arme zondaren wil genadig zijn en hun zonden geheel wil vergeven en vergeten, ja dat Hij ze om Christus’ wil voor heilig en rechtvaardig wil houden, en dat uit louter genade, zonder toedoen van enige werken, alleen door het geloof. Dit is dus bedoeld om u te troosten door het geloof in Jezus Christus en om door Evangelische beloften de onrust van uw geweten te stillen. En voelt gij dan dat uw zonden meer zijn dan de haren van uw hoofd, zo zult gij u hierdoor niet laten brengen tot moedeloosheid, maar het zal u dienen als een tuchtmeester om tot Christus te gaan en om door het geloof in Hem te zoeken, te vinden en u toe te eigenen al wat de Wet van u eist en wat u nodig is om zalig te worden.
In de Psalmen vindt gij Gods wonderwerken en oordelen, die Hij beide in het troosten en verlossen van Zijn kinderen en in het straffen en plagen der goddelozen bewezen heeft. Daarin vindt gij hoe God door Zijn voorzienigheid hemel en aarde, alle schepselen, maar inzonderheid Zijn kerk regeert en bewaart. En met wèlke wederwaardigheden gij ook beladen zijt, daar vindt gij troost en medicijn:

Heer! wijs mij toch Uwe wegen,
Die Gij wilt dat ik zal gaan;
Tot dezelve maak genegen
Mij, en doe mij die verstaan.
Leer en stier mij naar Uw woord,
In Uwe waarheid geprezen,
Gij zijt mijn hulp; dies nu voort
Wacht ik op U in dit wezen. (Psalm 25 : 2)

Als een hert gejaagd, o Heere, 
Dat verse water begeert, 
Alzo dorst mijn ziel ook zere 
Naar U mijn God hoog geëerd, 
En spreekt bij haar met geklag: 
O Heer! wanneer komt die dag,
Dat ik toch bij U zal wezen,
En zien Uw aanschijn geprezen? (Psalm 42 :1)

De hoogste volkomenheid des mensen, zolang hij hier op aarde leeft, is gelegen in de oprechte bekentenis van zijn onvolkomenheid. God begeert verslagen, bekommerde en benauwde harten, die hun armoede, behoeftigheid en krankheid gevoelen; opdat Hij die met de rijkdom van Zijn genade in Jezus Christus door de werking van Zijn Heilige Geest vertroost, verkwikt, rijk maakt en geneest. Ik dank God dat ik niet alleen een goed geweten heb, maar dat er niemand in de ganse Nederlanden is, die mij in het geringste weet te bestraffen om wille van mijn leer of leven.’”

________________________

Meer oor Dathenus:

Peter Datheen: Father of Reformed Lithurgy, by prof. Herman Hanko

Petrus Dathenus, deur Th. Ruys (voorwoord: prof. dr. W. van’t Spijker)

Leave a Comment

Posted in Dathenus, enigste troos, Parel van Christelijke Troost, Pearl of Christian Comfort, Petrus Dathenus

Posted by: proregno | June 29, 2018

Postmodernistiese godsdienstige kerkman en kerkverband

Postmodernistiese godsdienstige kerkman en kerkverband

Mens weet nie wat die ergste of mees tragiese is nie, die godsdienstige ‘kerkman’ in die artikel (sien hier onder), wat sê “daar is geen God nie”, of die ‘kerk en kerkverband’ wat meen dat as iemand,

a) ateisme, en

b) dat Christus nie God is nie,

glo én bely … tas dit nie die fondament van die Kerk aan nie, en is dus nie tugwaardig nie ?

Maar …. maar … ?

Soos CS Lewis inderdaad iewers geskryf het: hoe meer mense nonsens soek, hoe meer gaan hul dit vind….. totale nihilisme, betekenisloosheid, sinloosheid, en dan begin jy te ‘glo’ in niks en spandeer jou lewe lank daaraan om te bewys dat daar niks is om te glo nie ?

Dawid en Paulus, soos alle gelowiges, soos die ware kerk deur die eeue, verskil van hierdie postmodernistiese godsdienstige ‘kerkman en kerk’ nonsens, wat natuurlik niks nuuts is nie:

“Die dwaas sê in sy hart: Daar is geen God nie.” – Psalm 14:1

“Maar as ek vertoef, dan kan jy weet hoe iemand hom moet gedra in die huis van God, wat die gemeente is van die lewende God, ‘n pilaar en grondslag van die waarheid. En, onteenseglik, die verborgenheid van die godsaligheid is groot: God is geopenbaar in die vlees, is geregverdig in die Gees, het verskyn aan engele, is verkondig onder die heidene, is geglo in die wêreld, is opgeneem in heerlikheid.” – 1 Tim. 3:15

Mag ons, deur die genade van ons Vader, in Christus, deur die krag van die Gees, aanhou optrek na die huis van die Here, en afsonderlik, en saam bely, van harte, tot die laaste dag:

Ek glo …
Ons glo …

In die woorde van Francis Schaeffer se bediening en boeke (bv. en veral, He is There and He is not Silent) , is daar twee fundamentele wesentlike onveranderlike fondamente van ons geloof, waarby ons staan of val, wat aan ons geopenbaar is, deur sy Gees en Woord:

God IS,

én Hy het GEOPENBAAR.

Amen.

Die vraag vir elke mens op aarde is daarom nog nooit gewees of God bestaan nie, en of Hy geopenbaar het nie, maar – om Jesus se woorde te gebruik:

Glo jy dit? (Joh. 11:25, 26)

Want, sonder geloof is dit onmoontlik om te weet dat God ‘is’, dat Hy geopenbaar het, om God te ken, om gered te word, om sy Woord te verstaan, ens. Ja, alleen deur Hom kan ons weer reg ‘dink en bly lewe’, vir ewig (Joh.. 17:3; Kol. 1; Hebr. 11; 1 Joh. 5:20,21).

Lees die volledige artikel hier: Ds. Klaas Hendrikse (1947-2018), atheïst en predikant in één persoon
__________________________________

Sien hierdie bronne oor apologetiek (die verdediging van die Christelike geloof, teen alle valshede, valse gelowe en dwalinge, dus ook ateïsme):

New apologetics web series

Always Ready 

Why Should I believe Christianity?

Apologetiek bronne

Apologetiek: watter metode?

Leave a Comment

Posted in apologetiek, ateïsme, bahnsen

Posted by: proregno | June 25, 2018

Kerkwees beteken om die waarheid te handhaaf

TO BE CHURCH: UPHOLDER OF THE TRUTH

by prof. David J. Engelsma

(Ek plaas hierdie artikel, met erkenning aan die skrywer en die bron: RFPA.)  DJEngelsma

Hier is ‘n paar aanhalings uit die artikel, wat wys hoe belangrik en relevant dit ook vir ons kerke in Suid-Afrika is:

“What­ever religious organization fails to uphold the truth is not the church, regardless of its claim and regardless of its impressive appearance.”

“The efforts on behalf of the truth in the Netherlands by federations within apostate Reformed churches are vain. Individual, sound preachers and theologians remaining within departing churches can never be pillars of the truth.”

“The church that God has made upholder of His truth is the local congregation of believers and their children, organized in the of­fices of bishop (teaching and ruling elders) and of deacon. I Timothy 3 leaves no doubt about this whatever. The church of the living God is the local congregation, and she is the pil­lar and ground of the truth.”

“But the church is not the upholder of the truth in the sense that the truth is subject to the sovereign church. The church does not produce the truth, but the truth produces the church. The church does not determine the truth, but the truth determines the church. The church does not have the last word about the truth, but the truth has the last word about the church.”

“Being upholder of the truth in­volves definite, sharp condemnation of the lie. A church that cannot say “no” to the lie is a crumbling pillar of the truth. The creeds condemn error. The preaching necessarily does this. Consistorial and synodical decisions must do this.”

Hier volg die volledige artikel:

————————————————

It is the honor and privilege of the church to be the upholder of the truth in the world. The church preserves and promotes the truth. The truth depends upon the church as a great building rests upon its supporting pillars and stands solidly on its foundation. Take away the church, and the truth disappears from the world.

Upholder of the truth is what the church is. This belongs to her essence as she has been created by the Spirit of Christ. It is not merely a matter of a task that has been assigned her, so that she is still the church even though she fails to uphold the truth. What­ever religious organization fails to uphold the truth is not the church, regardless of its claim and regardless of its impressive appearance.

The apostle of Christ gives pointed expression to what is said about the church throughout the New Testa­ment in I Timothy 3:15: “… the church of the living God, the pillar and ground of the truth.”

In view of the worth of the truth as the revelation of God in His glory and as the power of the salvation of the people of God, to be upholder of the truth is surpassing honor for the church. Calvin remarks on this in his commentary on I Timothy 3:15:

No ordinary enhancement is derived from this appellation. Could it have been described in loftier language? Is anything more venerable, or more holy, than that everlasting truth which embraces both the glory of God and the salvation of men? Were all the praises of heathen philosophy, with which it has been adorned by its followers, collected into one heap, what is this in comparison of the dignity of this wisdom, which alone deserves to be called light and truth, and the instruction of life, and the way, and the kingdom of God? Now it is preserved on earth by the minis­try of the Church alone.

Only the church has this honor and privilege. Para-ecclesiastical or­ganizations are not upholders of the truth. It was to no purpose that in the late 1970s and the 1980s evangelicals in the United States attempted to pre­serve the doctrine of the infallible inspiration of Holy Scripture by means of a “council,” apart from the church. Man-made, quasi-ecclesiastical movements are not upholders of the truth. The efforts on behalf of the truth in the Netherlands by federations within apostate Reformed churches are vain. Individual, sound preachers and theologians remaining within departing churches can never be pillars of the truth.

It pleases Christ to maintain His truth in the world by means of the church, not otherwise.

The evidence is plain. The doc­trine of Scripture is in shambles in evangelicalism in North America to­day. Witness the open denial of the historicity of Genesis 1-11. Some of the worst offenders are the very men who were quite in prominence at the “International Council on Biblical In­errancy.” The “bonders” in the Re­formed churches in the Netherlands get absolutely nowhere in checking the headlong falling away of their churches, much less in reforming the churches. If their magazines are any indication, their witness to the truth is hardly more than a feeble, pathetic bleating. Individual theologians are silenced. Over the years their own weakening is noticeable. They be­come tolerant of certain aspects of the lie, and even defend them. They are able to do much for themselves personally. They do little or nothing for the truth.

The church is the pillar and ground of the truth.

The reference is to the instituted church. The church that God has made upholder of His truth is the local congregation of believers and their children, organized in the of­fices of bishop (teaching and ruling elders) and of deacon. I Timothy 3 leaves no doubt about this whatever. The church of the living God is the local congregation, and she is the pil­lar and ground of the truth. She is the upholder of the truth, however, not in the splendid isolation and self-sufficiency of congregationalism but in the bond of church unity with other faithful congregations. Thus, indi­rectly but importantly, the denomi­nation of such churches is upholder of the truth.

That the church upholds the truth has nothing to do with Rome’s proud claim that Scripture, gospel, and doc­trine depend upon the (Roman Catho­lic) Church in an ultimate and abso­lute sense. According to Rome, the church does not depend upon the truth, but the truth depends upon the (Roman Catholic) Church. Even if it were the case that the truth of the Word of God depends absolutely upon the church in the sense that the church originates, determines, and is sovereign over the truth, this would do nothing for the honor of Rome. For Rome does not uphold the truth. It is exactly the fundamen­tal description of the church as the upholder of the truth that clearly unmasks Rome as a false church. Rome has al­ways been, and is to­day, an enemy of the truth and of the Re­formed church that up­holds the truth.

But the church is not the upholder of the truth in the sense that the truth is subject to the sovereign church. The church does not produce the truth, but the truth produces the church. The church does not determine the truth, but the truth determines the church. The church does not have the last word about the truth, but the truth has the last word about the church. We Reformed must be clear about this. It is by no means only Rome that likes to exalt the church over the truth, that is, over the Word of God. A Reformed synod, or a Reformed consistory, does the same thing when it decides contrary to or apart from Holy Scripture and then demands compliance from the con­gregations, or from the congregation, simply because the assembly has so decided.

Ultimately, the church is founded upon the truth. Christ taught this in Matthew 16:18: “Upon this rock I will build my church.” The apostle taught this in Ephesians 2:20: “… built upon the foundation of the apostles and prophets, Jesus Christ himself being the chief corner stone.” The truth precedes the church. The truth forms the church. The truth is the founda­tion upon which the church stands. Again and again in history, the truth reforms the church despite the oppo­sition of an institute that has hard­ened itself in apostasy.

But the truth is the foundation of the church in such a way that the truth uses the church to preserve and pro­mote itself in the world. As a stan­dard bearer serves his kingdom by holding aloft the banner of the king­dom, so does the church hold up the truth. It pleases Christ to maintain His truth in the world by means of the church, not otherwise. Therefore, to destroy the church (which the father of the lie has worked at for some 6,000 years—unsuccessfully) would be to abolish the truth. The church upholds the truth by her confession. This explains how upholding the truth belongs to the very being of the church. The church is a confessing church. She confesses in her official creeds. The Protestant Reformed congrega­tions confess by means of the “Three Forms of Unity.” Basic to this confes­sion is the binding of all officebearers to these creeds through the “Formula of Subscription” and the firm enforce­ment of this sacred vow.

The churches confess in the preaching and teaching of their pas­tors, particularly in the worship ser­vices, the catechism classes, and the seminary. Through the faithful teach­ing of Holy Scripture as interpreted in the Reformed confessions by their ministers, the Protestant Reformed congregations are pillar and ground of the truth.

The church con­fesses in her singing at public worship. The songbook of the Protes­tant Reformed Churches, basically the Psalms with their mag­nifying of the covenant God, their message of gracious salvation from sin, and their call to a thankful life of obedience to the law, is an impor­tant aspect of the support of the truth by these Churches.

The church also confesses by the official decisions of her consistory, as well as by the official decisions of the classis and synod, for which each church is responsible.

Being upholder of the truth in­volves definite, sharp condemnation of the lie. A church that cannot say “no” to the lie is a crumbling pillar of the truth. The creeds condemn error. The preaching necessarily does this. Consistorial and synodical decisions must do this.

This involves the church’s judg­ing on confessional issues that be­come controversial because of the teaching of error. The church does not forever allow debate over the historical reality of Genesis 1-11, over the origin of the universe by creation in six days, or over the eternal, un­conditional predestina­tion of all humans to ev­erlasting bliss or to ev­erlasting woe. But she preserves and promotes the truth by condemn­ing the view of Genesis 1-11 as unhistorical, the theory of theistic evolu­tion, and the teaching of a universal, conditional love of God.

The condemnation of the lie that is part of the church’s upholding of the truth includes also that the church disciplines the impenitent heretic and transgressor. Their mouths must be shut. They must go out. Otherwise, as far as that institute is concerned, they pull down the whole structure of the truth. That institute is respon­sible.

A calling is implied by the honor­able designation of the church as the upholder of the truth. The calling is, “Be what you are!” “Uphold the truth!”

The truth is not only all the doc­trines concerning Christian belief as made known in Scripture, centrally the doctrine of Jesus Christ as God in the flesh. It is also all the doctrines concerning the Christian life. For example, the church is called to up­hold the truth of marriage. The world certainly will not. It cannot even defend the truth that marriage is ex­clusively for a man and a woman. The church must be pillar and ground of marriage and, thus, of the family.

The individual member of the church is not excluded from this call­ing. As member of the church he or she is included in this calling. Let him or her know the Reformed confes­sions; see to it that the truth is soundly preached and taught; receive the preaching with a believing heart; do his or her part in discipline; speak out in defense of the truth personally; practice the truth; and support in ev­ery way the church that shows herself the upholder of the truth.

To be upholder of the truth is, as Calvin put it, “so magnificent a title.”

It is also awesome responsibility.

It is to be the church of the living God.

__________________________________________

Sien ook hierdie reeks oor die kerk, deur prof. Willie J. Snyman:

Nuwe en Ou Dinge (spesifiek deel 1: Die Kerk)

Leave a Comment

Posted in kenmerke van die ware kerk, kerk, Kerk by WJ Snyman, kerkgroei

Posted by: proregno | June 14, 2018

Skrifoordenking: Christus regeer midde alle tye (Op. 4:3)

“DIE SIT VAN CHRISTUS IN DIE HEMEL”

deur

dr. SJ van der Walt

“En Hy wat op die troon sit, het in sy voorkoms gelyk soos die steen jaspis en sardius” — Openb. 4:3.

HK Vraag 50: Waarom word daar bygevoeg: en sit aan regterhand van God?

Antwoord: Christus het na die hemel opgevaar sodat Hy Hom daar as die Hoof van sy Christelike kerk1 kan betoon, deur wie die Vader alles regeer.2

Skriffundering: 1) Efesiërs 1:20-23; Kolossense 1:18 2) Matteus 28:18; Johannes 5:22

Die Christus Gods sit hier op die troon in die hemel. Eintlik word hier die verskil gemaak dat God, die Vader, op die troon sit en Christus, die Lam, voor die troon staan (vgl. Openb. 5:6). Tog word ook daar gesê dat Hy in die middel van die troon staan. Daar is dus nie ‘n absolute skeiding nie. Die beelde en figure loop deurmekaar. En dis dan ook wel verstaanbaar, aangesien God nie anders as deur Christus Homself sal openbaar op sy troon in die hemel nie.

Dat Christus staan, gee sy gereedheid te kenne om op te tree teen sy vyande en vir sy uitverkorenes. Christus is nie ledig nie maar hou Hom gedurig besig om sy volk te verlos. Daartoe span Hy al sy krag in en beywer Hy Hom sonder om moeg of mat te word.

Maar as Christus voorgestel word as “sittende”, dan gee dit te kenne rus, afwagting en majestueuse grasie. In die eerste plek rus. En dan moet ons nie daaronder verstaan werkloosheid nie maar die rustige genieting van en verlustiging in sy volbragte werk aan die kruis. Lank genoeg was Hy ‘n swerweling en het Hy g’n plek gehad waar Hy sy hoof kon neerlê nie. Lank genoeg het Hy die hitte van die dag en die koue van die nag verduur. Lank genoeg het Hy Hom uitgeput in selfverloënende diens van sondaars. Nou kan Hy rus: “Dit is volbring” (Joh. 19:30).

Ook dui sy sit aan die regterhand van God aan rustige afwagting. Hy is nie haastig nie. Hy is nie onrustig nie. Hy het niks meer te vrese nie. Die satan lê verpletter aan sy voete en worstel in sy laaste stuiptrekkinge. Hy is die oorwinnaar oor al sy vyande, en hulle lot is verseël. Al woed die magte van die hel ook, tog aanskou Christus dit met kalme majesteit, want Hy weet dat hulle nie meer aan hul lot kan ontkom nie.

Christus “sit” ook in die hemel as teken van majestueuse grasie. Hy is nou “Koning” en omring van ontelbare leërskares van engele en verlostes, almal tot sy diens gereed. Hy hoef nie meer voete te was en andere te dien nie maar word nou self gedien. Almal is aan sy voete en staan voor Hom, tot sy diens bereid. Hy hoef nie meer te buk om andere te dien nie, maar almal buig nou voor Hom. Daarom word Christus voorgestel as “sittende”, wat seker nie beteken dat Hy altyd net sit en nooit opstaan nie.

So het ons dan ‘n Koning wat in majesteit en glorie “sit” op sy troon tot in ewigheid. Niemand kan Hom daar afstoot nie. Hy is net so onwankelbaar soos sy troon. Daarom moet ons nie vrees nie. Dieselfde vertroue en rustige kalmte moet ook by ons gevind word. Onse Koning is op sy troon, en daar is niks te vrese nie.

In ons tyd van geweldige veranderinge op alle gebiede en katastrofale omkering van eeueoue en gevestigde toestande en beskouinge is dit asof die mensdom enigiets verwag. Alles is moontlik, en niemand weet wat kan gebeur en wat die toekoms, wat veelal as blinde noodlot voorgestel word, in sy skoot hou nie. Die sogenaamde Eksistensiefilosofie is op hierdie beskouing gebaseer. Tog is dit ‘n valse voorstelling. Niks is so vas en seker, so onveranderlik en onwankelbaar nie as die dinge wat Christus in sy Hand het en wat besig is om volgens sy beloftes in vervulling te gaan.

Wie op Christus bou, het op ‘n Rots gebou.

_____________________

Bron: Dr. SJ van der Walt,  Die Vaste Fondament: Dagboek uit die Heidelbergse Kategismus (13 Mei).

Leave a Comment

Posted in dr SJ vd Walt, hemelvaart, Skrifoordenking, Skrifoordenkings, Skrifverklaring, vaste fondament HK oordenkings, Woordoordenking

Posted by: proregno | June 4, 2018

DR. MARK KREITZER SPREKERSTOER: 9-19 JUNIE 2018

DR. MARK KREITZER SPREKERSTOER: 9-19 JUNIE 2018

Geagte broeders en susters,

Ons nooi almal uit na ons geleenthede waar Prof Mark Kreitzer gaan optree in Junie. Een van hierdie geleenthede is waar hy ‘n skyfievertoning gaan doen oor Korea en die Sendingopdrag van Matteus 28. Dit sal gepaard gaan met ‘n Bring en Braai voor die tyd. Dit sal plaasvind by die GK Wonderboompoort te Genl Beyersstraat 256, Pretoria Noord op Saterdag 16 Junie 18:00. Almal welkom.
Hier is die program vir Pretoria, Potchefstroom en Johannesburg
9 Junie 09:00-11:00 Wycliffe Teologiese Skool, 172 Blandford Rd Randburg: Missions and the View of Man
10 Junie 19:00 GK Wonderboompoort, Genl Beyerstr 256, Pretoria Noord: Die Bybel oor Moedertaalonderrig
11 Junie 19:00 GK Wonderboompoort, Genl Beyerstr 256, Pretoria Noord: Die Bybel oor Eiendomsreg
12 Junie 18:00, GK Potchefstroom, Walter Sisulu Ln 33, Potchefstroom: Die Bybel oor Eiendomsreg
14 Junie 19:00, GK Wonderboompoort, Genl Beyerstr 256, Pretoria Noord: Is daar ‘n toekoms vir die Jeug in Afrika
15 Junie 09:00-10:00 Aros, Dickensonlaan 1180 Waverley: Dekolonisasie – Christelike perspektief
16 Junie 18:00 GK Wonderboompoort , Genl Beyerstr 256, Pretoria Noord: Bring & Braai en Skyfievertoning oor Korea rondom die Groot Sending Opdrag Mat 28:19-20
17 Junie 19:00 GK Wonderboompoort , Genl Beyerstr 256, Pretoria Noord:  A Covenantal Understanding of Ethnicity
19 Junie 13:30-15:15 Mukhanyo Theological School, Kwamahlanga: Facing new anti-Christian mission movements.
Mark R. Kreitzer is in Colorado, in die VSA gebore, maar het in Suid-Kalifornië groot geword. Hy het gestudeer aan Biola Universiteit en sy MDiv in sendingewetenskappe behaal. Tydens sy MDiv-studies was hy twee jaar in Oostenryk as sendeling betrokke met Moslemuitreike en kerkplanting. In 1983 het Mark na Suid-Afrika vertrek waar hy nege jaar by verskillende organisasies gewerk het waaronder ook as hoof van navorsing van die Sentrum vir Reformatoriese Studies (SERKOS) saam met Dr Chris Jordaan. Mark het saam met Dr Jordaan die Manifes vir Christene in SA uitgegee wat uit ‘n Bybelse perspektief die lig werp op onderwerpe soos moedertaalonderrig, eiendomsreg, die gesin as boublok van die samelewing ens.
Dr Kreitzer het in 1992 teruggekeer na die VSA om doktorale studies te doen aan die Reformed Theological Seminary in Jackson, Mississippi. Weens die feit dat hy in Suid-Afrika was 1983-1992 en dat hy as sendeling opgelei is, was hy gefassineer deur Afrikaners se gereformeerde eksegese van die Toring van Babel en hoe God die basiese fondamente gelê het van etniese taalgroepe om hulle te dwing om sy bevel om die aarde te vul en te versprei.
Hy was egter ook verontrus deur die Afrikaners se sinkretistiese kompromieë wat gemaak is in die verstaan van etnisiteit in Suid-Afrika. Hy was ook verontrus oor die NG Kerk se “Kerk en Samelewing” dokument wat ‘n paradigma skuif na ‘n sinkrestiese, individualistiese, sosiale teorie van die Wêreld Raad van Kerke tot gevolg gehad het. Sy analisering van hierdie historiese dokumente lei tot sy DMiss graad. Hy het egter ook ‘n tweede PhD gedoen met die titel “Toward a Theology of Ethnicity” waarin hy poog om ‘n konsekwente bybelse-teologiese en verbondsmatige kritiek op “Ras, Volk, en Nasie” te gee, terwyl hy klinkklare eksegetiese insigte behou oor die Toring van Babel en die skepping van etniese taalgroepe.
Sederdien was Dr Kreitzer die herder van twee kerke en het hy gedien op die Departement Bybel en Sending van Montreat College, was hy besoekende lektor aan teologiese skole in New Zealand, Suid-Korea, Reformed Theological Seminary (Jackson, Mississippi) en Birmingham Theological Seminary. Hy was ook besoekende professor vir ses jaar aan die Presbiteriaanse Kosin Universiteit in Busan, Suid-Korea.
Dr Keitzer hou daarvan om te lees, te stap en om tyd met sy vrou te spandeer. Hy is tans die Interkulturele Studieleier van Grand Canyon Universiteit in Phoenix, Arizona, VSA, sedert 2015.
Kontakpersoon vir die sprekerstoer: Francois van Deventer, E-pos adres: francoisvandeventer@gmail.com
Meer inligting oor die sprekerstoer: www.reformasie500.wordpress.com

Leave a Comment

Posted in dr. mark kreitzer sprekerstoer

Posted by: proregno | May 29, 2018

“KLIPHARDE JA VIR ABORSIES (lees: moord) IN IERLAND”

“KLIPHARDE JA VIR ABORSIES (lees: moord) IN IERLAND”

Amanda Mellet, with her husband James and daughter Ella at the count in Dublin Saturday.

‘n Huwelikspaar, wat baba in die hand, dit vier dat …. babas nou vermoor kan word (Bron: https://cnn.it/2IU9LuZ).

As iemand nog getwyfel het in die totale verdorwenheid en verlorenheid van die mensdom, getuig hierdie Beeld koerant opskrif en inhoud vandag, van die  ‘klipharde harte’ van ons tye, die wettiging van aborsie-moord in nog ‘n westerse land, Ierland.

‘n Vrou wat gesterf het in Ierland in 2012, deur ‘n ‘septiese miskraam’, word tereg betreur, maar, terselftertyd, word daar gejuig, feesgevier, dat ander medemense nou ‘wettig’, maar boosaardig en barbaars, vermoor kan word.

Hoe boos kan ons mensdom wees, is daar iemand wat meer magteloos is, as ‘n baba, ‘n skepsel van God, in die baarmoeder? Mens lees van die droefheid volgens die wêreld in die artikel, maar nie ‘n goddelike droefheid nie, wat moet hartseer wees en treur oor die lewe wat verloor is buite én binne die baarmoeder?

Wat van die baba se keuse? (Bron: https://bit.ly/2ISwLhL)

En dalk die mees tragiese en angswekkendste?

Ons as mensdom, volke en lande, wat dink hierdie moordadige duiwelse demoniese besluite is ‘demokratiese liberale vooruitgang’, en dat ‘ons’ mensdom dink dit is besluite wat ‘ons’ soewerein deur mensekrag, bewerkstellig, dat ons gode op aarde is wat hierdie dinge verander het, wat dink ons het die ‘lewe en die dood’, in ons bose bebloede skuldige hande.

Maar ons vergeet so maklik, dat ons tye en ons mensdom oorgee word aan onsself, om nou moord ‘lewe en vryheid en vooruitgang’ te noem, en nie meer bose duisternis, werk van die Satan, nie, die mensemoordenaar van die begin af, wat gekom het om te moor en te steel en te verwoes (Joh. 8: 44; 10:10).

Students buoyed by the international women’s movement call for greater autonomy over their bodies at a protest in DublinJa, die mees angswekkende is dat die Here die mens al meer oorgee aan die verdorwenheid en verhardheid van die sondige harte, mense wat weier om verlossing by Christus alleen te soek, buite hulleself, en in sy weë te wandel in dankbaarheid?

12 Maar my volk het na my stem nie geluister nie, en Israel was vir My nie gewillig nie. 13 Toe het Ek hulle oorgegee aan die verhardheid van hul hart, dat hulle in hul eie planne kon wandel. (Ps. 81:12-13 A53)

22 Terwyl hulle voorgee dat hulle wys is, het hulle dwaas geword
23 en die heerlikheid van die onverganklike God verander in die gelykvormigheid van die beeld van ’n verganklike mens en van voëls en viervoetige en kruipende diere. 24 Daarom het God hulle ook in die begeerlikhede van hulle harte oorgegee aan onreinheid, om hulle liggame onder mekaar te onteer — 25 hulle wat die waarheid van God verruil het vir die leuen en die skepsel vereer en gedien het bo die Skepper wat geprys moet word tot in ewigheid. Amen. 26 Daarom het God hulle oorgegee aan skandelike hartstogte … (Rom. 1:22-26 A53)

Vergewe hulle Vader, want hulle weet nie wat hulle doen nie? (Bron: https://nyti.ms/2Jh3ZXJ)

Sien ook die verhardheid en boosheid van hart soos beskryf in die volgende artikels, en gesien kan word in die foto’s:

Pro-Death Ugliness and Irrationality On Full Display

This Is What Evil Looks Like

Mag die Here ons genadig wees, ag Here, mees my, wees ons, genadig, want ons verdien al U regverdige oordele oor ons eie land wat al hierdie aborsie-moorde lankal ‘gewettig’ het.

Hy alleen, kan deur sy Gees en Woord, ons klipharde harte verwyder, en weer vir ons harte van vlees gee, wat Hom eer en dien, en ons naaste, al ons naaste, waarlik lief hê volgens sy Woord.

26 En Ek sal julle ’n nuwe hart gee en ’n nuwe gees in jul binneste gee; en Ek sal die hart van klip uit julle vlees wegneem en julle ’n hart van vlees gee. 27 En Ek sal my Gees in jul binneste gee en sal maak dat julle in my insettinge wandel en my verordeninge onderhou en doen. (Esg. 36:26-27 A53)

Pedestrians pass a billboard urging a no vote in the referendum to preserve the eighth amendment of the Irish constitution

“13 Want U het my niere gevorm, my in my moeder se skoot geweef. 14 Ek loof U, omdat ek so vreeslik wonderbaar is; wonderbaar is u werke! En my siel weet dit alte goed. 15 My gebeente was vir U nie verborge toe ek in die geheim gemaak is nie, kunstig geweef in die dieptes van die aarde. 16 U oë het my ongevormde klomp gesien; en in u boek is hulle almal opgeskrywe: dae dat alles bepaal was, toe nog geeneen van hulle daar was nie. 17 Hoe kosbaar is dan vir my u gedagtes, o God! Hoe geweldig is hulle volle som nie! “ – Psalm 139

Bekeer ons Here, dat ons ons kan bekeer ! (Klaagl. 5:20-22).
___________________________
Sien die volgende artikels teen aborsie-moord: Aborsie

Lifesite News se artikels oor die aborsie besluit in Ierland:

Ireland’s old order has been swept away for a new order that kills children

Pro Regno artikels oor aborsie: Aborsie-moord

3 Comments

Posted in aborsie

Posted by: proregno | May 24, 2018

‘n Paar opmerkings oor die sodomie debat en gesprekke

‘n Paar opmerkings oor die sodomie debat en gesprekke

Daar is heeltyd, maar veral die laaste tyd weer ‘n stortvloed van artikels in die media wat die pro-sodomie agenda bevorder. Dit word letterlik en figuurlik in ons keelgatte afgedwing. Die doel is nie net dat hierdie agenda geakkomodeer moet word as nog ‘n lewenstyl (eintlik doodstyl) langs ander lewensstyle nie, nee, almal moet basies gedwing word om dit goed te keur, te aanvaar, goed te praat, te verkondig, te bevorder, vir ons en ons kinders voor te hou as iets goeds, kontra wat die hele Bybel teen dit leer (Gen. 1:27; 2:18-25; Gen. 19; Ex. 20:14; Lev. 20:13; Rom. 1:25-32; 1 Kor. 6:9-11; 1 Tim. 19-11, ens.)

Ek het reeds baie geskryf hieroor, en kan die lesers (die wat werklik lees en wil ondersoek doen) weereens verwys na al die bronne, waarin ek beide in liefde vermaan en ook die evangelie van Christus verkondig aan mense vasgevang in die sonde van homoseksualisme (soos wat dit geld vir enige ander sonde, sien veral die artikel, ‘Hulp vir die homoseksuele sondaar’):

Pro Regno: homoseksualisme

Ek gaan dit dus nie weer alles in hierdie artikel herhaal nie, lees asb, die bronne by hierdie skakel om my standpunt te bestudeer en te evalueer.

Hier wil ek wel net ‘n algemene opmerking of twee maak oor die gay debat, en hoe dit al meer verloop in ons tye.

Wat ek raaksien, is hoe die gay veldtog al hoe meer veld wen, nie net in die samelewing nie, maar ook in die kerk.  Dit wissel van algemene goedkeuring en aanvaarding, tot, en dit is wat mens bekommer, tot mense wat die sonde al meer akkomodeer, sonder om dit noodwendig goed te praat.

As ‘n artikel deesdae oor die onderwerp verskyn, wat die sonde van homoseksualisme uitwys en aanspreek, of ‘n artikel wat wys op die verdere verval van kerke wat die sonde van homoseksualisme goedkeur of akkomodeer, dan is die reaksie al meer, wat mens selfs van gelowiges hoor wat mens dit nie verwag nie:

“wie is jy om te oordeel?”
“ons is niemand sondeloos nie”
“ons is moeg vir die onderwerp”
“jy is te wetties”
“ons het meer liefde nodig, moenie so veroordelend wees nie”

“maar ons laat geskeides ook toe, hoekom ook nie sodomiete nie”
“ja, MAAR wat van ander sondes…”, ens.

Ons gemiddelde lidmaat, lyk my, kan en wil nie meer onderskei nie, en sommiges is dalk net kwaadwillig om dalk hul eie sondes te wil goedpraat en/of te akkomodeer ?

Ons moet leer om te sê:
1. ja, dit is erg dat iets wat God duidelik as sonde verklaar (sodomie), so blatant deur valse profete en valse kerke goedgepraat word, ons moet dit aanhou aanspreek in ‘n gees van liefde en krag.

2. En ja, terwyl ons dit aanspreek, moet ons ook ons eie sondes en ander sondes aanspreek.

Dit is dus ‘n saak van albei dinge doen, ons eie sondes lewenslank bely, aanspreek, teen stry, en in die lig van die huidige groot debat, die sonde van sodomie ook aanspreek, dit is wat 1 Joh.1:8-2:5 ons leer, nie waar nie ?

Ek sien dieselfde patroon ontwikkel as met die VIDA debat (vroue in die besondere ampte), die geval was.

Kinders van die Here, wat goed bedoelend, maar onkundig sê: ons is gatvol vir die debat, kom ons praat oor ander dinge. En wat gebeur dan in die praktyk ? Ja, VIDA gaan voort en het die meerderheid van ons kerke al oorwin, want sekeres het moeg geword om die goeie stryd te stry.

Dit is wat al meer gebeur met die sodomie debat. Die volharding van die onheiliges beskaam die ruggraatlose gebrek aan volharding by die heiliges.

En die ergste van alles, baie (of is dit al min?) sal natuurlik nogsteeds meen sodomie is verkeerd, maar in die praktyk word dit al meer geakkomodeer, en word hulle wat teen die sodomie agenda heeltyd waarsku, afgemaak as die probleem, die onrusstokers, die ‘beroerders van Israel’.

Kyk hoe het beide die wêreldse en sosiale media al die woordeskat gekaap, en die kerkmense het geval daarvoor.

As iemand, soos die kerk deur al die eeue, teen sodomie is, is sy standpunt ‘kontroversieël, homofobies en liefdeloos’, iemand wat ten gunste daarvoor is, is natuurlik ‘vooruitstrewend, liefdevol en ‘n held’.

Sien ook die onlangse Facebook inskrywings van baptiste broers, Somerset Morkel en Jaco de Beer, wat verwys het na die artikel in die media:

“NG kerk hou erediens, bring en braai vir gays”

As mens baie van die reaksies lees, dan klink dit asof hierdie twee broers die probleem is, maar die gay profete word lyk my rustig geakkomodeer, hulle wat weier om die Evangelie van Christus, van die bekering van sonde, alle sonde, aan verlore gay mense te verkondig ?

Die wese van die debat, is nie of iemand van ons ‘sondeloos’, dus sonder sonde is nie, ons weet almal van ons, ek en elkeen wat in liefde waarsku teen alle sonde, moet daagliks ons eie sonde bely en daarteen stry (1 Joh.1).

Maar asb, mede-gelowiges, sien mooi waaroor hierdie hele gay debat eintlik gaan.

Natuurlik moet ons in liefde alle mense met die evangelie bereik, in ons optrede soos begenadigdes self optree teen alle mense en alle gelowe om ons, ook ons gay bure.

Maar dit is nie die wese van die stryd nie.

Die wese van die stryd is, dat daar baie valse profete en valse kerke is, wat duisternis (sonde) nou lig probeer noem, en dit raak die wese van die Evangelie van Christus.

“Wee hulle wat sleg goed noem en goed sleg, wat die duisternis lig maak en die lig duisternis, wat bitter soet maak en soet bitter. Wee hulle wat in eie oë wys en na eie oordeel verstandig is.” – Jes. 5:20, 21.

Want, as homoseksualisme nie sonde is soos ander sondes nie, het Christus nie daarvoor gesterf nie, en is daar geen hoop vir sondaars wat worstel met die sonde van sodomie nie. Net soos daar dan geen hoop is vir my en elke ander ‘heteroseksueel’ wat teen ons sondes moet stry elke dag nie.

Om gays uit te nooi vir kerk, kuier en gesprek opsigself is nie die probleem nie, maar om hul uit te nooi om hul sonde te vier en goed te praat, is boos en euwel, en nie ware liefde nie, dit is nie om jou naaste lief te hê en God bo alles te eer nie.  Dit is haat en liefdeloosheid teenoor ‘n mede-sondaar wat oppad is hel toe.

Ag, mag die Here ons almal genadig wees, om vas te hou aan die Evangelie van Jesus Christus, as enigste hoop vir alle mense, wat in alle soorte van sondes vasgevang is. Ons mag nie die Goeie Nuus van Jesus Christus verruil vir die Bose Nuus van die valse gay agenda nie.

Ek herhaal weer asb, gaan lees die artikels hierbo (sien skakel) waar ek al die Skrifgronde gee vir my standpunt. Ek eindig wel weer met een gedeelte, wat tot ons almal spreek, maar dan spesifiek ook tot hierdie debat.  Ek hoor nêrens van kerke wat lekker braais hou vir moordenaars om moordenaars te bly nie, of verkragters om verkragters te bly nie, of vir hoereerders om hoereerders te bly nie, of vir diewe om diewe te bly nie, ens.

Nou waar kom ons daaraan dat dit skielik “liefdevol en reg is” om braais en kerk te hou vir homoseksuele sondaars om in hul sonde te bly, dit nie te bely en daarteen te stry nie, maar dit te vier en geniet (contra 1 Joh. 1:5-2:6)?

Die ongelowige Jode se samekomste is ‘sinagoges van die Satan’ genoem (Op. 2:9), omdat hulle, o.a. geleer het, dat hul nie sondaars is wat verlossing nodig het nie, hulle eie werke sal hul red, hulle het nie Christus nodig vir hul verlossing van sonde nie?

Is dit nie presies wat die valse leraars en valse kerke leer vir mede-sondaars, as hul “bring en braais” hou om hul sodomie te akkomodeer, vier en te geniet nie?

9 Of weet julle nie dat die onregverdiges die koninkryk van God nie sal beërwe nie? 10 Moenie dwaal nie! Geen hoereerders of afgodedienaars of egbrekers of wellustelinge of sodomiete of diewe of gierigaards of dronkaards of kwaadsprekers of rowers sal die koninkryk van God beërwe nie. 11 En dit was sommige van julle; maar julle het jul laat afwas, maar julle is geheilig, maar julle is geregverdig in die Naam van die Here Jesus en deur die Gees van onse God. – 1 Kor. 6:9-11

Leave a Comment

Posted in gay, gay agenda, homoseksualisme, sewende gebod, sodomie

Posted by: proregno | May 16, 2018

Preek: 1 Samuel 7:12 “Ebenhaésar – Tot hiertoe het die Here ons gehelp”

Preek: 1 Samuel 7:12

“Ebenhaésar – Tot hiertoe het die Here ons gehelp”

Die hoeksteen van ons gemeente, Gereformeerde Kerk Carletonville, is gelê deur ons eerste predikant, ds. CMJ van Vuuren, op 7 Mei 1955. Die gemeente is gestig vandag, 16 Mei, presies 65 jaar gelede (16 Mei 1953). Mag ons Here Jesus ons genadig wees vir die volgende 65 jaar in Sy diens. Dankie vir al die lidmate wat deur die jare lief was en nog is vir die gemeente, en met opoffering gedien het. Bo alles die lof en die dank aan ons hemelse Vader wat ons in alle tye dra en bewaar.

Ps. 126:3 “Die HERE het groot dinge aan ons gedoen: ons was bly!”

Sien die volgende artikel oor die stigting van die gemeente, met erkenning aan die “My Dopperdagboek” webblad:

16 Mei 1953 – GK Carletonville gestig

Afgelope Sondag het ek ook gepreek uit 1 Sam. 7, met die teksvers, vers 12,  verwysende na ons gemeente se hoeksteenlegging in die verlede, en hoe die HERE se Woord vandag nog tot ons spreek vanuit hierdie teksgedeelte, tot bemoediging en vermaning vir vandag en vir die toekoms.

Ek plaas die audio preek hier, asook die notas van die preek:

Tot hiertoe het die HERE ons gehelp

Lees: 1 Samuel 7.

Teksvers:  “Toe het Samuel ‘n klip geneem en dit opgerig tussen Mispa en Sen, en dit Ebenhaéser genoem en gesê: Tot hiertoe het die HERE ons gehelp.” -vers 12

Preekopname (GK Carletonville, 2018-05-13):

Aflaai: 1 Samuel 7:12 

Preeknotas (let wel, dit is net notas, die volledige preek is die opname hierbo):

Geliefde gemeente van ons Here Jesus Christus,

Dit is die afgelope week, presies 63 jaar gelede,

wat ons kerkgebou se hoeksteen gelê is,

deur die eerste predikant van ons gemeente,

ds. CMJ van Vuuren, ook genoem ds. Fires.

Die hoeksteen is daar by regterkantste ingang van ons kerkgebou,

(sien ook die foto in die nuusbrief)

en op die hoeksteen, is die Bybelvers daar,

1 Sam. 7:12, met die een woord, ‘Ebenhaésar’

Ons wil vandag leer wat hierdie vers en woord beteken,

daar in 1 Sam. 7, en die res van die Skrif,

en dan wat dit vir ons as kerk, as gelowiges vandag nog beteken.

 

In 1 Sam. 7:12 het ons gelees van Ebenhaesar:

“Toe het Samuel ‘n klip geneem en dit opgerig tussen Mispa en Sen, en dit Ebenhaéser genoem en gesê: Tot hiertoe het die HERE ons gehelp.”

Die woord ‘ebenhaesar’ beteken letterlik:

klip of steen of rots van hulp 

Dus die klip wat Samuel geneem het en opgerig het,

moet vir die volk as teken dien,

dat die HERE ‘tot hiertoe’ vir hulle ’n hulp was, ’n helper, ’n steen

van ondersteuning, die krag wat hul deur die lewe dra.

En hoekom het die volk nodig om te bely, en te weet,

dat die HERE hul hulp is, hul gehelp het ?

Om dit te verstaan, moet ons let op die geskiedenis van die volk hier.

Dit is net voor die koningstydperk van Saul, Dawid, Salomo en ander konings wat sou volg,

dit is aan die einde van die rigterstyd,

met Samuel as die laaste rigter van die volk (v. 15).

Maar, in hoofstukke 4 tot 6 lees mens van die sonde en verval van die volk.

Eli se seuns, Hofni en Pinehas was slegte priesters, goddeloos,

het die Here se volk nie reg gelei soos sy Woord beveel het nie.

En as die volk se groot vyande teen die volk opstaan, die Filistyne,

dan dink die volk hul kan die Here manipuleer,

deur bloot die verbondsark in hul midde te hê,

dan is die Here mos outomaties in hul midde,

en sal die Here en hul vyande verslaan word,

ongeag dat hul afgedwaal het van sy weë…

So bietjie godsdienstige manipulasie,

ons is mos die volk van die Here, so gebore, die slegte ouens is die Filistyne.

En wat gebeur ?

Die Here se volk word verslaan, 30 000 manskappe (4:10)

Hofni en Pinehas word ook gedood , en Eli sterf ook.

Hfst. 4 eindig met hierdie verdoemende woorde: Ikabod!, wat beteken,

“Weggevoer is die eer uit Israel—met die oog op die wegneming van die ark van God en met die oog op haar skoonvader en haar man. En sy het gesê: Weggevoer is die eer uit Israel, omdat die ark van God geneem is.” (4:21, 22)

En so, is die volk van die Here, sonder die teken van sy teenwoordigheid,

die ark is weggevoer deur die Filistyne,

die Here se seën is nie met hulle nie,

en vir 20 jaar het daar verval plaasgevind,

waarvan ons hoor in ons teksgedeelte,

die afgodery, die  Baäl’s en Astartes,

dat die HERE nie alleen gedien is nie (7:3,4).

 

U sien dus geliefdes, die volk van die Here, in hulself, verlore,

oorgegee aan afgodery, kan hulself nie red nie,

en het daarom …. ‘n ebenhaesar nodig,

’n Steen, ’n Rots van Hulp, JA, die HERE self is nodig,

om hul te verlos, te red!

In hfst. 5 en 6 gaan die Here self voort om die ark weer terug

te bring na Israel, op die regte manier ook, soos Hy beveel.

Hy alleen bring weer redding en hoop, en kom ons kyk hoe doen Hy dit.

Hoe is Hy ’n hulp, ’n steen van redding en hoop vir sy volk?

Hy doen dit deur die bediening van sy Woord, deur sy profeet,

deur sy rigter, deur Samuel, sy dienskneg.

Die volk se verval het so erg geraak, dat hul begin weeklaag het (v.2),

hul sonde en ongehoorsaamheid het hul ingehaal,

en dan is daar ’n weeklaag …

En dan stuur die Here vir Samuel,

om basies die evangelie, die goeie nuus, te verkondig,

dat by die Here alleen is daar hulp,

Hy is die enigste ebenhaesar, steen van hulp,

daar is geen ander nie,

en daarom, soek die Here in die weg van bekering: bekeer julle!

Daar in vers 3 lees ons dit: “As julle met julle hele hart tot die HERE bekeer…”

Maar dit mag nie net emosies wee nie, maar ook dade,

ware bekering gaan oor in dade,

‘verwyder dan die vreemde gode onder julle uit’, v.3

Verootmoedig jul voor die Here, deur vas en gebede, v. 5, 6

En bely jul sondes, wat die volk ook gedoen het,

“Ons het gesondig …” v. 6

 

O geliefdes, sien u die groot kontras tussen die volk van die Here

in hoofstukke 4-6, en nou hier in hfst. 7 ?

– die volk was eers eiewillig, dien die Here soos hul wil; hier vra hul na die wil

van die Here, hul luister na Samuel, die HERE se dienskneg.

–  in eie krag probeer hul hul vyande verslaan, hul misbruik die ark van God, hier soek hul die Here in verootmoediging, in bekering, in aanbidding

 

Die Filistyne, intussen, sien hierdie godsdienstige bekering en reformasie,

as ’n moontlike rewolusie, v. 7, en trek op om Israel weer te verslaan.

Maar Samuel tree in vir die volk, en baie belangrik, die prentjie is nou heeltemal anders, Samuel OFFER VIR DIE VOLK, ‘n brandoffer, wat wys

op die erkentenis van hul sonde en ongehoorsaamheid,

dat hul terugkeer na Hom in verootmoediging, en

dat hul, hul volkome aan die HERE wil toewy.

En dan tree die Here op, Hy is ’n ebenhaesar vir hulle, ’n steen van hulp.

Nie net in geestelike redding nie (v.1-9) nie, maar ook fisiese redding

van hul vyande (v10ev).

Vers 10, die Here verwar die Filistyne, heel waarskynlik ’n groot storm,

en dit verwar die Filistyne so, dat Israel hul kon verslaan.

Die HERE is waarlik vir sy volk ’n Hulp, ’n Helper in nood.

Daarom dat Samuel die steen of klip oprig, dat hul dit nooit maar nooit

weer sal vergeet nie, van Hom afdwaal nie, op Hom alleen vertrou,

en die sonde haat en wegvlug, en verlossing by die HERE alleen soek.

 

Maar wat van ons geliefdes ?

Daar staan in ons teksvers, ‘Tot hiertoe’ … daardie woorde wys na die verlede, nou, maar ook in die konteks van die hele Skrif, na die toekoms.

Ja, die volk van die HERE moes besef, die Here is altyd getrou aan sy beloftes,

aan Abraham, Isak en Jakob, tot in die duisendste geslag (Ps. 105:5, berymd).

Hy red hul in die verlede, en Hy sal altyd met sy volk wees as ’n Rots, ‘n Hulp,

en sy redding sluit sy tugtinge en vermaninge in.

So mag ons dit ook as ’n gemeente sien.

Ds. Fires hulle het daardie teks gekies, om daarmee te erken,

die Here was vir ons voorgeslagte ’n Hulp, ‘n Steen van Hulp,

sodat ’n gemeente hier gestig kon word (1953),

en kon voortbestaan om Hom te loof en te prys,

om te verkondig dat Hy ons hulp is,

ons enigste Hulp,

“die HERE alleen” moet gedien word (v. 3, 4).

En nou is dit 63 jaar later, en deur baie worstelinge en stryd, vrae,

kan en moet ons daardie woorde vandag nog bely,

“tot hiertoe het die Here ons gehelp.”

Dank die HERE, prys sy wonderlike Naam !

Ons kan hier voortbestaan, en kerk van Christus wees.

Maar onthou, alleen in die weg van vertroue op Hom alleen,

vertroue op sy Seun, wat vir ons geoffer is, vir al ons sondes,

sodat ons ons lewe lank,

’n lewe van verootmoediging, bekering, gebed, dankbaarheid kan lewe.

AS HIERDIE WOORD ‘EBENHAESAR’ NIE DIE WESE, SLAGSPREUK VAN ONS KERK IS EN BLY NIE, kan die Here ons plek hier wegvat…

Onthou wat Jesus self geleer en begin het mee in sy prediking, Mark. 1:15 “Bekeer julle en glo die evangelie”!

Jesus alleen is die Rots en Steen wat ons Hulp is,

moet dit nooit vergeet nie,

verkondig dit aan die volgende geslag !

Dit is na Jesus, ons Rots Steen, wat heengewys word daar in vers 9,

“die suiglam … as ‘n brandoffer” (Hebr. 9; sien HK v/a 19; NGB art. 25),

Die volk het weer verval in sonde,

hul kon nie volkome “die HERE alleen” dien nie,

… tot ons skaamte … ons ook nie !

Maar Christus het volkome die HERE alleen gedoen,

vir ons, en in ons plek Homself ge-offer,

sodat ons ons kan bekeer, van ons afgode afstand kan doen,

vir Hom weer kan lewe, hoe langer hoe meer.

Hy alleen verlos ons van ons grootste vyande …

nee, nie die regering van die dag nie,

nie grondonteiening nie,

nie armoede of ekonomies-politieke verval nie,

maar van die sonde, die wêreld, en die Satan.

En die grootste vyand, dit het ons daar gelees in vers 3, ons sondige harte !

Want onthou, Jesus, ons Ebenhaesar is, is alleen ’n rots, ’n steen van hulp,

vir hulle, vir ons wat besef hoe swak en sondig ons is,

wat besef ons het redding nodig, wat sy genade en hulp,

‘n ebenhaesar nodig het vir alles in ons lewe,

vir redding en heiligmaking,

om hemel toe te gaan, maar ook hier en nou te kan lewe,

tot sy eer en heil van ons naaste.

Jesus sê self: “want Ek het nie gekom om regverdiges te roep nie, maar sondaars tot bekering” (Matt. 9:13)

Vir hulle wat meen hul het nie ‘n ebenhaesar nodig nie,

dus Jesus as Hulp, as Verlosser nie,

onthou, daar is ook ‘n waarskuwing,

as jy nie op die Steen, Rots wil staan nie, dus vertrou en in Hom glo nie,

dan gaan daardie Steen ‘n aanstoot wees, wat jou gaan vermorsel.

Petrus skryf daaroor:

“Vir julle dan wat glo, is Hy kosbaar; maar vir die ongelowiges geld die woord: Die steen wat die bouers verwerp het, dit het ‘n hoeksteen geword; en: ‘n Steen des aanstoots en ‘n rots van struikeling — vir dié wat hulle daarteen stamp, omdat hulle aan die woord ongehoorsaam is, waarvoor hulle ook bestem is.” – 1 Petrus 2:7,8

Wees daarom gewaarsku !

Maar geliefdes, vir jou wat wel jou sondes en worstelinge ken,

swaarkry oor onreg in die lewe, hardkoppige sondes teen stry,

moeilike tye beleef maar vashou aan die HERE,

al gaan dit baiemaal swaar, en daar is selfs oomblikke van twyfel ….

HOU GOEIE MOED, want ‘tot hiertoe’ beteken ook,

die Here se liefde en trou sal nie ophou vir elkeen van sy kinders

wat om Hom in hul swakheid vertrou nie.

Tot hiertoe het die Here jou gedra, en Hy sal jou dra tot die einde toe.

Tot hiertoe het Hy sy kerk bewaar, en Hy sal ons bewaar tot die einde toe.

In hierdie lewe, in al die swaarkry, tot die ewige heerlikheid,

sal Hy vir ons ‘n Hulp wees.

Daarom, gryp die Woord vas, Ebenhaésar, deur die geloof, en weet,

en bely saam Paulus, vir ons en ons kinders,

en vir sy kerke, ook ons gemeente:

“Tot hiertoe het die HERE ons gehelp” (v. 12)

en sal Hy ons aanhou help,

“… omdat ek juis hierop vertrou, dat Hy wat ‘n goeie werk in julle begin het, dit sal voleindig tot op die dag van Jesus Christus” Filp. 1:6

Amen.

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, Ebenhaésar, prediking, preke, preke slc, Woordverkondiging

Posted by: proregno | May 7, 2018

Twee preke oor die sondes van antinomianisme en wettisisme vanuit Matt. 5:17-20

TWEE PREKE OOR DIE SONDES VAN ANTINOMIANISME EN WETTISISME VANUIT MATTEUS 5:17-20

deur  ds. Cobus Rossouw 

(GK Daspoort)

In aansluiting by die vorige skrywe oor antinomianisme, plaas ek ook die volgende twee preke wat die onderwerp aanraak: 

1 Matteus 5:17, 18

“So Jesus het verseker nie gekom om die OT en die gebooie daarin af te skaf nie.  Nee, nou in hierdie tyd voor die volheid van die Koninkryk op die nuwe aarde kom en ook daarna bly die OT  en die gebooie daarin vas staan.

En dan is dit juis nou in hierdie tyd voor Jesus die volheid van die Koninkryk op die nuwe aarde laat kom dat Jesus besig is om alles wat in die OT staan te laat gebeur en so vervul.

Daarom dat Jesus nie gekom het om die OT en die gebooie daarin af te skaf nie.

Nee, Jesus het gekom “om te vervul.” …

“Wel die Jesus wat volmaak die wet kom vervul het.
Die Jesus wat volmaak die wet leef.
Die Jesus wat ons hoogste Profeet en Leraar is
wat vir ons leer en wys
wat die wet werklik beteken
en hoe ons dit moet leef.
Daarom dat ons almeer by Hom wil leer
wat die OT en die gebooie daarin werklik beteken
en hoe ons dit moet verstaan
en hoe ons dit moet leef.
Daarom dat ons almeer
met Jesus in ons
al agter Jesus aan
die wet begin leef
soos Jesus dit in ons leef.” …

Lees die volledige preek hier.

2 Matteus 5:19, 20

Met hierdie geestelike bankrotskap van ons en sondeskuld

van om met hierdie leuen oor God te leef

moet ek na Jesus toe bekeer.

Dis die tweede ding wat ons moet doen.

En in ontsettende genade onbeskryflik groot roep Jesus ons op

om na Hom te kom!

En ons hoef nie wetties eers aan een of ander voorwaarde te voldoen nie.

Ons kan na Jesus toe gaan net soos ons is.

Met ons sonde van wettisisme.

Met ons sonde van antinominisme.

Met ons sonde van ‘geloof-in-die-leuen-van-Satan’

Jesus sê in Mat 9:13,

“Ek het nie gekom om regverdiges te roep nie,

maar sondaars tot bekering.”

En in Mat 20:28 leer Jesus:

“die Seun van die mens nie gekom het

om gedien te word nie,

maar om te dien en sy lewe te gee as ‘n losprys vir baie.”

Vir elke wettisis en elke antinomianis.

En in Mat 5:3 beloof Jesus:

“Salig is die wat arm van gees is,

Bankrot met jou skuld van antinomianisme  en wettisisme

en ‘geloof-in-die-leuen-van-Satan’

En dit besef  en na My toe kom

want aan hulle behoort die koninkryk van die hemele.”

 En dan by Jesus met my skuld deur Hom betaal

moet ek nog iets doen.

Die derde ding.

Ons moet sê:

‘Jesus,  Ek honger en dors na geregtigheid.

Ek het dit nie.

Ek kan nie uit my ‘n lewe leef in oorgawe aan die HERE

met die OT-gebooie

soos ek dit nuut moet verstaan en nuut moet doen

in die lig van Jesus se vervullingswerk nie.’

En dan sê Jesus in Mat 5:6

“Salig is die wat honger en dors na die geregtigheid,

want hulle sal versadig word.”

En dan?

Wel, Jesus maak sy belofte werklikheid.

Hy maak ons vol met Homself.

In Efes 3:17 sê Paulus

dat “Christus deur die geloof in julle harte woon …”

Daarom kan ons saam met hom in Gal 2:20 sê:

“Ek is met Christus gekruisig,

en ék leef nie meer nie, maar Christus leef in my …” 

En dan leer Gal 4:19 dat Christus

omdat Hy in ons woon en leef

almeer gestalte in ons kry.

Christus wat volmaak met Ps 119:97 kan sê:

“Hoe lief het ek u wet …”

Ja   Jesus se lewe word dan op die pad van heiligmaing al meer ons lewe.

‘n Godgesentreerde lewe van oorgawe aan die HERE

sonder wettisisme en sonder antinomianisme.” …

Lees die volledige preek hier.

Leave a Comment

Posted in antinomianism, antinomianisme, legalisme, prediking, preke van ds Cobus Rossouw, Skrifverklaring, wet, wet van God, wettisisme, Woordverkondiging

Posted by: proregno | April 20, 2018

WAT IS ANTINOMIANISME, EN WAT IS DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP?

WAT IS ANTINOMIANISME, EN WAT IS DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? 

Hierdie tema sluit aan by die vorige skrywe, Calvyn se verklaring aangaande Jesus en die Wet (Matt. 5:17-20). In onlangse gesprekke op Facebook, het ek ‘n reeks van aanhalings geplaas wat die term antinomianisme verduidelik en weerlê. In die gelowige se siening van God se wet is daar twee gevare wat beide vermy moet word (daar is natuurlik baie variasies in en tussen hierdie twee gevare):

  • legalisme (wettisisme), wat basies leer ons word gered deur die wet/werke, oftewel deur wetsonderhouding, oftewel dit is deel van ons regverdiging.
  • antinomianisme (anti-wet), nl. dat nou dat die kind van God gered is uit genade alleen, deur die geloof alleen, sonder die werke, is hy nie meer gebonde aan die wet om dit in dankbaarheid te onderhou deur die Gees en Woord nie.

Die Bybel leer egter ons word nie gered deur die wet/werke nie, maar tot die wet/goeie werke, d.w.s om met ‘n wedergebore hart ‘volgens’ God se wet, in die krag van die Gees hoe langer hoe meer te lewe, sien Efesiërs 2:8-10,

8 Want uit genade is julle gered, deur die geloof, en dit nie uit julleself nie: dit is die gawe van God; 9 nie uit die werke nie, sodat niemand mag roem nie.
(dus geen redding ‘deur’ werke/die wet nie)
10 Want ons is sy maaksel, geskape in Christus Jesus tot goeie werke wat God voorberei het, sodat ons daarin kan wandel.
(dus geen antinomianisme nie, ons word gered ‘tot’ goeie werke, wat bepaal word deur God se Woord in die algemeen, en in die besonder sy wet)

Die verskillende bronne wat ek hier onder aanhaal sal hierdie dwalinge verduidelik en aanspreek. Daar is ook verwysings na die bronne vir hulle wat die onderwerp verder wil gaan bestudeer:

DEEL 1: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (dr. JI Packer)

an·ti·no·mi·an (noun)—One who holds that under the gospel dispensation of grace the moral law is of no use or obligation because faith alone is necessary to salvation. —Merriam-Webster’s dictionary

(anti = teen; nomos = wet)

JI Packer skryf die volgende in die voorwoord van ‘n boek oor Antinomianisme:

“Antinomians among the Reformed have always seen themselves as reacting in the name of free grace against a hangover of legalistic, works-based bondage in personal discipleship. Characteristically, they have affirmed, not that the Mosaic law, under which Jesus lived and which was basic to his own moral teaching, does not after all state God’s true standards for human living, but that it and its sanctions have no direct relevance to us once we have closed with Christ.

Distinctive to Reformed theology from its birth has been its insistence that salvation, both relationally in justification and transformationally in sanctification, is ours entirely by virtue of our grace-given union with Christ in his death and resurrection—a union that God the Holy Spirit creates and sustains. Within this biblical framework, the key error of antinomianism in all its forms has been to treat our union with Christ as involving in effect some degree of personal absorption into Christ, such that the law as a voice from God no longer speaks to us or of us directly. From this starting point, the phalanx of antinomian teachers has spread out, celebrating different aspects of the assured confidence and joy in Christ that this supposedly biblical move of muzzling the law is thought to have opened up for us.

Thus, with regard to justification, antinomians affirm that God never sees sin in believers; once we are in Christ, whatever our subsequent lapses, he sees at every moment only the flawless righteousness of the Savior’s life on earth, now reckoned as ours. Then, with regard to sanctification, there have been mystical antinomians who have affirmed that the indwelling Christ is the personal subject who obeys the law in our identity once we invoke his help in obedience situations, and there have been pneumatic antinomians who have affirmed that the Holy Spirit within us directly prompts us to discern and do the will of God, without our needing to look to the law to either prescribe or monitor our performance.

The common ground is that those who live in Christ are wholly separated from every aspect of the pedagogy of the law. The freedom with which Christ has set us free, and the entire source of our ongoing peace and assurance, are based upon our knowledge that what Christ, as we say, enables us to do he actually does in us for himself. So now we live, not by being forgiven our constant shortcomings, but by being out of the law’s bailiwick altogether; not by imitating Christ, the archetypal practitioner of holy obedience to God’s law, but by burrowing ever deeper into the joy of our free justification, and of our knowledge that Christ himself actually does in us all that his and our Father wants us to do.

Thus the correlating of conscience with the Father’s coded commands and Christ’s own casuistry of compassion need not and indeed should not enter into the living of the Christian life, as antinomians understand it. The bottom line of all this? The conclusion of the matter? Here, as elsewhere, the reaction of man does not lead to the righteousness of God, but rather obstructs holiness. In God’s family, as in human families, an antinomian attitude to parental law makes for pride and immaturity, misbehavior and folly. Our true model of wise godliness, as well as our true mediator of God’s grace, is Jesus Christ, our law-keeping Lord.

Bron: Jones, Mark (2013-11-10). Antinomianism: Reformed Theology’s Unwelcome Guest? (Kindle Locations 115-120). P&R Publishing. Kindle Edition.

DEEL 2: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (dr. JG Feenstra, Onze Geloofsbelijdenis)

Nog ‘n definisie:

“Opvatting dat, wanneer men het evangelie aanvaardt, de morele wet niet langer van toepassing is. Het misbruiken dus van de christelijke vrijheid in het nieuwe verbond.”

http://www.encyclo.nl/begrip/Antinomianisme

Dr. JG Feenstra se verduideliking:

“Het Antinomianisme.

De naam antinomiaan komt ook van het woord “nomos”, dat wet beteekent en “anti”, dat tegen beteekent. Antinomianen zijn dus menschen, die van de wet niet willen weten. Paulus heeft hen reeds gekend, die zeiden: Wij zullen zondigen, opdat de genade te meerder worde.

De antinomiaan wil dus wel spreken over de rechtvaardigmaking en wil niet weten van de heiligmaking.

Hij komt aan de heiligmaking niet toe. Zij is voor den hemel en niet voor de aarde. De zondaar kan niets en wil niets en doet niets. De zondaar blijft ook, na ontvangen genade, dezelfde.

Deze dwaling heeft zeer veel onheil gesticht. Vooral in valsch mystieke kringen, waar de lijdelijkheid de toon aangeeft. Met de wet wordt geen ernst gemaakt. De goede werken hebben geen beteekenis en zijn goed voor de Roomschen. De zondaar is en blijft zondaar, die niets kan en niets wil en niets weet en zich in niets van de anderen zal onderscheiden.

“Mocht hij nog maar eens echt in zijn ellende komen te liggen.”

Het is jammer, dat ook de dialectische theologie tot dit antinomiaansche standpunt is gekomen, al is het dan ook heel anders bedoeld. De zondaar, die door God gerechtvaardigd is, blijft, volgens hen, precies dezelfde zondaar. Er mag geen onderscheid gemaakt worden tusschen de christenen en de niet-christenen, tusschen de kerk en de wereld. Wij blijven even goddeloos, en al onze daden zijn goddeloos en mogen nooit het stempel van “christelijk” dragen, want dat is het toppunt van Farizeïsme, als wij goede werken zouden willen doen. Tusschen de wereld en Gods volk is geen verschil. Zij willen niet onderscheiden. (Zie mijn: De dialectische theologie, blz. 44, 45).

Ook op dit standpunt wordt de zekerheid van onze verkiezing gemist. Legt de nomist den vollen nadruk op de heiligmaking, de antinomiaan schakelt de heiligmaking uit.”

Bron: Onze Geloofsbelijdenis

DEEL 3: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (dr. B. Duvenhage, Geloofsleer)

In antwoord op die antinomianisme (sonder dat die term gebruik word), skryf dr. B. Duvenhage oor beide regverdiging en heiligmaking wat ons albei in Christus ontvang, wys op die belangrike onderskeid, maar dan ook die gevare:

Regverdigmaking en heiliging:
(i) Die regverdigmaking is ‘n verklaring van God ten opsigte van ons en het betrekking op ons staat. Die heiligmaking is ‘n werk van God in ons en het betrekking op ons toestand.

(ii) Die regverdigmaking is ‘n regterlike daad van God wat die erfskuld wegneem. Die heiligmaking is ‘n reinigende daad van God wat die erfsmet wegneem.

(iii) Die regverdigmaking geskied eenmaal en is volkome. Die heiligmaking geskied deur die hele lewe en bly hier ten dele.

(iv) Die heiligmaking volg uit die regverdigmaking en is die vrug daarvan.

Gevare wat ons bedreig, is:
(i) Die heiligmaking kan ten koste van die regverdigmaking beklemtoon word. Dis die fout onder andere van die Morele Herbewapening en ook van Remonstrantse rigtings. Die geloof en die belydenis kom op die agtergrond, terwyl die mening gehuldig word dat jy jou deur jou goeie werke by die Here verdienstelik kan maak.

(ii) Die regverdigmaking kan ten koste van die heiligmaking beklemtoon word. Dan kom dit aan op die suiwerheid van die leer, en die suiwerheid van die lewe word agterweë gelaat.

Ons moet albei hierdie beskouings ontvlug en soek na die juiste verhouding van die regverdigmaking en die heiligmaking.

Romeine 8:1: “Daar is dan nou geen veroordeling vir die wat in Christus Jesus is nie (Regverdigmaking), vir die wat nie na die vlees wandel nie, maar na die Gees” (Heiligmaking).

I Korinthiërs 6:20: “Want julle is duur gekoop (Regverdigmaking). Verheerlik God dan in julle liggaam en in julle gees wat aan God behoort” (Heiligmaking).

Bron: Die Geloofsleer

Eie opmerking: antinomianisme oorbeklemtoon dus regverdiging ten koste van heiligmaking, en eindig dan in ‘n ‘goedkoop of losbandige’ genade, soos Paulus teen waarsku in Rom. 3:31 en 6:1. Die antinomiaan se ‘regverdiging en genade’ word dan so verdraai dat dit nie meer die regverdiging en genade van die Bybel is nie, wat nie in stryd met die heiligmaking is nie.

“Maak ons dan die wet tot niet deur die geloof? Nee, stellig nie! Inteendeel, ons bevestig die wet.” – Romeine 3:31.

“Wat sal ons dan sê? Sal ons in die sonde bly, dat die genade meer kan word? Nee, stellig nie! Ons wat die sonde afgesterf het, hoe kan ons nog daarin lewe?” – Romeine 6:1,2.

DEEL 4: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (dr SCW Duvenhage, Die Navolging van Christus)

Dr. Duvenhage verduidelik die plek van die wet in die gelowige se lewe, verwys na Rom. 6:14 (wat deur baie antinomiane verdraai en misbruik word), asook na ‘antinomisme’ in sy boek, en gee as antwoord daarop ‘n kort verduideliking van Calvyn se standpunt:

NAVOLGING EN DIE WET
Die vraag na die plek van die wet in die lewe van die Nieu-Testamentiese gelowige is van meer as gewone belang, en by die behandeling van die gehoorsaamheidsaspek in die navolging kan die bespreking daarvan nie agterweë bly nie.

As die lewe in nuwe gehoorsaamheid, soos reeds vasgestel nie meer staan in die teken van die wet nie maar in die teken van die genade ooreenkomstig Rom. 6:14, wat is dan nog die betekenis van die wet in die lewe van die navolger van Christus?

“De fundamentele vraag, die tot nu toe in de verhouding tussen heiliging en wet naar voren kwam is deze, of de gelovige, doordat hij ‘onder de genade’ is, ook ontheven is aan de wet. Het vraagstuk heeft in de geschiedenis van kerk en theologie voortdurend een belangrijke rol gespeeld in de strijd om antinomisme en legalisme en ook na al de strijd in de 16e eeuw bleef het tot in onze tijd de geesten boeien.” (Berkhouwer, Geloof en heiliging)

CALVYN (opskrif bygevoeg)

Calvyn hou hom ernstig besig met die vraag of die wet dan nie vir die gelowiges afgeskaf is nie.

Hy konstateer dan dat die wet ten aansien van die gelowiges alleen in ‘n sekere sin afgeskaf is; nie in die sin dat dit hulle nie meer sou beveel wat reg is nie, maar alleen so dat dit vir hulle nie meer is wat dit tevore was nie, naamlik dat dit nie meer hul gewete deur verskrikking en benouing veroordeel en ten verderwe voer nie.

As Paulus sê dat die wet tot niet gemaak is deur Christus, bedoel hy daarmee nie die onderwysing van die wet nie maar die vloek daarvan, dit wil sê die gestrenge en dreigende eis van die wet wat van die hoogste reg niks laat val en geen oortreding ongestraf laat bly nie. Om ons van hierdie bande te verlos het Christus vir ons ‘n vloek geword. (Gal. 3:10, 13; 4:4, 5)

DRIE-ERLEI FUNKSIE VAN DIE WET (opskrif bygevoeg)
Tog het die wet nog sy waarde en betekenis. Calvyn onderskei dan drieërlei funksie van die wet.

In die eerste plek stel dit ons voor oë die geregtigheid wat Vir God aangenaam is; sodoende oortuig dit ons van ongeregtigheid en veroordeel ons. Die wet is daarom ‘n spieël waarin ons aanskou ons onmag, ons ongeregtigheid en eindelik ons vervloeking (Rom. 3:20).

Die tweede funksie van die wet is om die wat hulle slegs gedwonge aan reg en geregtigheid onderwerp, deur vrees vir die straf te bedwing (1 Tim. 1:9).

Die derde en belangrikste funksie van die wet handel volgens Calvyn oor die gelowiges “in wier harten de Geest Gods reeds kracht en heerschappij heeft.” Die wet is reeds in hulle harte deur Gods vinger geskryf, en hulle word deur die werking van die Heilige Gees so gestem dat hulle begeer om God te gehoorsaam; en tog is die wet vir hulle ‘n uiters gepaste middel om by die dag “beter en zekerder te leren, welke de wil des Heren is,” en om in die kennis daarvan versterk te word. “Evenals een dienstknecht, wanneer hij reeds van ganser harte bereid is om zijn heer welbehagelijk te zijn, het toch nodig heeft het karakter van zijn heer nauwkeuriger uit te vorsen en waar te nemen, opdat hij zich daarnaar moge voegen en er zich aan aanpasse.”

Deur hierdie waardering vir die wet in die lewe van die gelowige het Calvyn geensins verval in wettisisme soos dit hom soms verwyt word nie. Hy het in geen enkel opsig te kort gedoen aan die “sola fide” — leer nie, en hy het selfs die element van die spontaneïteit in die gehoorsaamheid nie bedreig nie.

Trouens, die element van dwang word reeds sterk afgewys, omdat dit die vrywilligheid bedreig, wat die stempel van die genadige werk van die Gees dra. Daar is vir Calvyn juis harmonie tussen vrywilligheid en die gerigtheid op die gebod van God. Vir hom lei die spontaneïteit van die liefde juis tot die erkenning van Gods wet. Om onder die genade te lewe beteken immers om ingeplant te wees in Christus, wat sy wet in ons harte skrywe, en beteken dus nie om sonder die wet te lewe nie.

Genoemde beskouings van Calvyn is vir sover ek kan sien heeltemal in ooreenstemming met die Skrif.”

Bron: Die Navolging van Christus

Hierdie boek van dr. Duvenhage is ‘n belangrike boek om te lees oor die regte verhouding tussen regverdiging en heiligmaking, evangelie en wet, en om beide die dwalinge van legalisme (redding deur werke) en antinomianisme (losbandige genade) te bestry.

DEEL 5: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (prof Paul de Bruyn, “Die gebooie as reel van ons dankbaarheidslewe”)

Nog ‘n paar definisies en aanhalings oor antinomianisme, en daarna ‘n aanhaling van prof. Paul de Bruyn waarin hy wys dat die nuwe Israel, die kerk van die Here in die nuwe bedeling, nog meer die wet van God moet gehoorsaam as in die OT bedeling, nie om daardeur gered te word nie (dit kon nooit nie, ook nie in OT bedeling nie), maar in groot dankbaarheid vir ons verlossing deur Christus alleen, vanuit ‘n wedergebore hart, deur sy Gees en Woord:

“Easy believism is a modern form of the ancient heresy, Antinomianism. It asserts that once a person makes a decision for Christ or prays to receive Jesus as Saviour, it is not necessary to embrace Him as Lord. There are no requirements of the law that bind the Christian.” (RC Sproul, Essential Truths of the Christian Faith, p. 13)

“Antinomian means against law. Antinomianism is the heresy that denies the necessity of good works in the life of the justified believer and that excuses sin in the life of the professing Christian by appeals to grace. Its blatant form is the teaching that the child of God has been delivered by grace to sin freely. The reasoning of the antinomian is that since God saves sinners by grace alone, let us sin that grace may abound. Its subtle form is the denial that the justified believer must do good works and that he must be exhorted to do good works.

The reasoning of the antinomian is that the believer need not be told that he must do good works, regardless of the explanation of this must. An antinomian regards any language of “must” or “necessity” in connection with the believer and good works to be legalism and a threat to the graciousness of salvation.”

Bron: Antinomianism

“There are few theological aberrations more difficult to define than antinomianism. Some simply look at the etymology of the word and conclude that antinomians are against (anti) God’s law (nomos). Others are a bit more specific, suggesting that antinomians are those who deny the third use of the law (the law as a guide for the Christian life; for example, Eph. 6:1) as normative for the Christian believer. Still others contend that we should distinguish between theoretical antinomianism—just described—and practical antinomianism.”

Bron: Against the Law

DIE GEBOOIE AS REËL VAN DANKBAARHEID, prof PJ de De Bruyn

(1 Toe het God al hierdie woorde gespreek en gesê: 2 Ek is die HERE jou God wat jou uit Egipteland, uit die slawehuis, uitgelei het. – Ex. 20)

“Deur die inleidende woorde wil die Here sy volk veral leer dat hulle sy wet uit dankbaarheid moet onderhou. Dit blyk veral uit die verwysing na die verlossing uit die slawehuis van Egipte.

In Egipte het Israel baie swaar gekry vanweë die slawediens wat hulle daar moes verrig. Maar toe het God hulle daarvan verlos. Dit was ‘n verlossing uit genade. Israel het dit nie verdien nie, want van hulle het reeds begin om in Egipte afgode te dien (Jos. 24:14; Eseg. 20:7,8).

En uit dankbaarheid vir die genadige verlossing moet hulle nou die wet van die Here met die grootste liefde en ywer onderhou. (Indikatief-Imperatief.)

In hulle gehoorsaamheid aan sy wet moes hulle hulle dankbaarheid teenoor Hom openbaar. En as Israel nie aan die wette van die Here gehoorsaam was nie, het Hy hulle verwyt dat hulle vergeet het dat Hy vir hulle gedoen het (Rigt. 6:8-10).

Nou moet in gedagte gehou word dat Israel se verlossing uit Egipte profeties heengewys het na die verlossing van die geestelike Israel, dit wil sê ware volk van God – ook ons!- uit alle volke, tale en nasies, uit die geestelike Egipte van sonde en ongeregtigheid deur Jesus Christus (Op. 11:8).

En as Israel God se wet moes gehoorsaam uit dankbaarheid vir hulle verlossing uit die slawediens in die letterlike Egipte, dan moet ons wat God deur Jesus Christus verlos het uit die geestelike Egipte van sonde en die ewige dood, die wet van God eintlik met baie groter dankbaarheid gehoorsaam omdat ons deel het aan ‘n baie groter en heerliker verlossing.

As dit ons gesindheid is, sal dit ook nie vir ons moeilik wees om die wet van God te onderhou nie (Ps. 119:70; Rom. 7:22; 1 Joh. 5:3).

Bron: Jou enigste Troos

Nota: in die volgende deel (deel 6), kyk ons na ‘n paar praktiese voorbeelde van ‘n antinomiaanse siening en lewenswyse).

DEEL 6: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (Antinomianisme in die praktyk vandag)

ANTINOMIANISME EN WETTISISME, dr. AJ de Visser (opskrif bygevoeg)

Dr. de Visser verduidelik in hierdie artikel hoe die antinomiaan (teen die wet) en wettisis (legalisme = redding deur wetsonderhouding) te werk gaan, hier is ‘n aanhaling:

“En dan is daar twee verkeerde dinge wat altyd die Christelike lewe bedreig: antinomianisme en wettisisme.

Antinomianisme is dat die Christelike vryheid van die wet so benadruk word dat die noodsaaklikheid vir die gelowige om daeliks sy sonde te bely en erns te maak met lewensheiliging, onderbeklemtoon word. Dis dan ‘n evangelie sonder wet, en geloof sonder werke.

Wettisisme is die teenoorgestelde: as dit domineer dan word gehoorsaamheid meer as die vrug van die geloof; gehoorsaamheid aan die wet word dan gesien as deel van die regverdigmaking deur die geloof. Die prediking word moralisties, die Christelike sekerheid en vreugde verdwyn en wat oorbly is ‘n selfgesentreerde vroomheid. Dis die wet sonder evangelie, werke sonder genade.

Voorbeelde:
As die evangelie reg verstaan word, sê die Christengelowige: “Ek is gered deur Christus, daarom sal ek Hom gehoorsaam.”

As antinomianisme domineer, sal mens hoor: “Ek is gered, dus hoef ek die wette nie meer te gehoorsaam nie.”

As wettisisme domineer sal dit wees: “Ek moet gehoorsaam om gered te word.”

Die antinomianis sê: “Geen wette vir my nie!” Dit wys op ‘n basiese onwil om Christus te gehoorsaam.

Die wettisis sê: “Ek sal my eie reëls maak en baie daarvan”. Dit wys op net so ‘n onwil tot gehoorsaamheid.

En albei benaderings kan voorkom by dieselfde persoon: Ons ken seker almal predikante wat wetties en moraliserend in die preek is, maar in hul private lewe ‘n sondige lewe lei. Pleks van die totale verdorwenheid van die mens te preek, preek hulle teen slegte gewoontes. …

Om op te som: die Heerskappy van Christus eis die hele mens op. Dit vra totale onderwerping aan die HERE Jesus Christus. Dit is onderwerping aan ‘n Meester wat ons meer liefgehad het as enigiemand anders. Dis nie ‘n swaar juk soos die juk van wettisisme nie. Wettisisme plaas ‘n las op mense, ‘n las wat die mens nie kan dra nie, namelik om wette en reëls te gehoorsaam om God te behaag. Die juk van Christus is lig. Hy vra dalk meer, maar dan belowe Hy om te gee wat Hy verwag.”

Lees die res van die artikel hier: Die heerskappy van Christus in die gelowige se lewe

ANTINOMIANISM IN TODAY’S WORLD (opskrif bygevoeg)

“What is an “antinomian,” a term which appears to have been in invented by the 16th century church reformer Martin Luther? According to Merriam-Webster, an antinomian is someone “who holds that under the gospel dispensation of grace the moral law is of no use or obligation because faith alone is necessary to salvation.”

Modern Christianity is full of such antinomians.

These days, for example, it is not difficult to find people who identify as evangelical or non-denominational Christians but also think that:

1. Differences between men and woman are basically insignificant — perhaps not universal and stable at all — and there are no significant issues, for example, with woman being pastors.

2. Divorce can and perhaps should take place when one of the participants in a marriage does not feel happy or fulfilled.

3. Christians should not tell members of other religions that, when it comes to the significance of Jesus Christ, “there is no other name under heaven given to mankind by which we must be saved.”

3. Homosexual behavior is acceptable so long as it takes place within “committed” relationships (even as “committed” is getting re-defined…)

4. All nations that want to identify with Christianity in some way must allow within their own borders all who claim refugee status because “Jesus was a refugee.”

5. Being sexually involved with another prior to marriage, previously derided as “living in sin,” and “shacking up,” is to be expected.

6. “’You don’t have to go to church to be a Christian,’… a fancy way of saying ‘I follow Christ except for where He goes.’” – Hans Fiene

“… Let’s be clear: by rejecting God’s law, today’s antinomians do not want to embrace the God, who, through the work of Christ, would once again recreate man in His image. And how did we get to this point? In one sense, the answer is quite simple: we have flat-out rejected God and his Word given to us, the Bible. In short, we really do not find Him—at least as we find Him in that book!—all that impressive or attractive anymore.”

Bron: Where did Antinomianism in Today’s Church come from?

WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (deel 7, Die Westminster Groter Kategismus se kritiek teen antinomianisme)

Opmerking: as mens die gedeelte hieronder lees uit die Westminister Konfessie, dan besef mens dit is baie liefdeloos om nie die wet aan mense te verkondig en voor te hou in evangelisasie nie, asook in heiligmaking nie.Jy verkondig dan nie die Evangelie soos die hele Skrif leer nie, nl.
– sonde
– verlossing
– dankbaarheid

Hoekom nie ?

Want die wet is juis ‘n openbaring van God se heiligheid, en hoe ons moet lewe, wat God eis. Die wet laat ons dan besef ons kan nie dit volmaak onderhou nie, weens die sondeval en ons gevolglike sonde, en so is die wet dan ‘n tugmeester na ons Here Jesus Christus wat ons kom red het, deur die wet nie te vernietig nie, maar volkome te onderhou in ons plek, sodat ons hoe langer hoe meer daarin kan wandel deur die krag van die Gees.

Christus red ons tot ‘n nuwe dankbare gehoorsaamheid deur sy Gees en Woord.

Die antitese/teenstelling is dus nie tussen:

wet vs genade nie,

maar tussen:

sonde vs genade.

Kyk hoe pragtig stel Paulus dit:

7 Wat sal ons dan sê? Is die wet sonde? Nee, stellig nie! Inteendeel, ek sou die sonde nie anders as deur die wet geken het nie; want ek sou ook die begeerlikheid nie geken het nie as die wet nie gesê het: Jy mag nie begeer nie. … 12 Dus is die wet heilig en die gebod is heilig en regverdig en goed. 13 Het die goeie dan vir my die dood geword? Nee, stellig nie! Maar wel die sonde, dat dit kon blyk sonde te wees, omdat dit deur die goeie vir my die dood bewerk, sodat die sonde deur die gebod uitermate sondig kon word.” – Romein 7

WESTMINISTER LARGER CATECHISM

Do the 10 Commandments Apply to the Christian?
Question: If I deny the transfer of the ten commandments from the old covenant into the new covenant, am I considered Reformed? I’m still covenantal?

Answer: What parts of this do you disagree with?

Q. 95. Of what use is the moral law to all men?
A. The moral law is of use to all men, to inform them of the holy nature and will of God, and of their duty, binding them to walk accordingly; to convince them of their disability to keep it, and of the sinful pollution of their nature, hearts, and lives; to humble them in the sense of their sin and misery, and thereby help them to a clearer sight of the need they have of Christ, and of the perfection of his obedience.

Lev. 11:44-45; Lev. 20:7-8; Rom. 7:12; Mic. 6:8; Jas. 2:10-11; Ps. 19:11-12; Rom. 3:20; Rom. 7:7; Rom. 3:9, 23; Gal. 3:21-22; Rom. 10:4.

Q. 96. What particular use is there of the moral law to unregenerate men?
A. The moral law is of use to unregenerate men, to awaken their consciences to flee from wrath to come, and to drive them to Christ; or, upon their continuance in the estate and way of sin, to leave them inexcusable, and under the curse thereof.

1 Tim. 1:9-10; Gal. 3:24; Rom. 1:20; Rom. 2:15; Gal. 3:10.

Q. 97. What special use is there of the moral law to the regenerate?
A. Although they that are regenerate, and believe in Christ, be delivered from the moral law as a covenant of works, so as thereby they are neither justified nor condemned: yet, beside the general uses thereof common to them with all men, it is of special use to show them how much they are bound to Christ for his fulfilling it, and enduring the curse thereof in their stead and for their good; and thereby to provoke them to more thankfulness, and to express the same in their greater care to conform themselves thereunto as the rule of their obedience.

Rom. 6:14; Rom. 7:4, 6; Gal. 4:4-5; Rom. 3:20; Gal. 5:23; Rom. 8:1; Rom. 7:24-25; Gal. 3:13-14; Rom. 8:3-4; Luke 1:68-69, 74-75; Col. 1:12-14; Rom. 7:22;Rom. 12:2; Titus 2:11-14.

Q. 98. Where is the moral law summarily comprehended?
A. The moral law is summarily comprehended in the ten commandments, which were delivered by the voice of God upon mount Sinai, and written by him in two tables of stone; and are recorded in the twentieth chapter of Exodus. The four first commandments containing our duty to God, and the other six our duty to man.

Deut. 10:4; Ex. 34:1-4; Matt. 22:37-40.
—–
Many will say they disagree with Point 98A …. but if the moral law isn’t summarized by the Ten Commandments, what is it?

The most common answer: To love God with all your heart soul and mind and to love your neighbor as yourself. But If you had to pick 4 ways of doing that first thing, and 6 ways of doing that second thing, what would they be? What sin is there that isn’t classified as a violation of one (or more) of the Ten Commandments?

—–
Bron: Do the 10 Commandments Apply to the Christian?

 

 

1 Comment

Posted in antinomianism, antinomianisme, dankbaarheidslewe, teonomie, tien gebooie, wet, wet van God

Posted by: proregno | April 16, 2018

Calvyn oor Jesus en die Wet volgens Matteus 5:17-20

CALVYN OOR JESUS EN DIE WET VAN GOD VOLGENS MATTEUS 5:17-20

(deel 1: vers 17)

“Moenie dink dat Ek gekom het om die wet of die profete te ontbind nie. Ek het nie gekom om te ontbind nie, maar om te vervul. ” – Matt. 5:17

1) Christus wys daarop dat sy leer in lyn is met die wet, nie in stryd daarmee nie:

“Christ, therefore, now declares, that his doctrine is so far from being at variance with the law, that it agrees perfectly with the law and the prophets, and not only so, but brings the complete fulfillment of them.”

2) Die NT (Christus) is nie ‘n rewolusionêre omverwerping van die OT nie, maar ‘n vervulling daarvan:

“Devout worshippers of God would never have embraced the Gospel, if it had been a revolt from the law; while light and turbulent spirits would eagerly have seized on an occasion offered to them for entirely overthrowing the state of religion: for we know in what insolent freaks rash people are ready to indulge when there is any thing new.”

3) Die Evangelie het nie die gesag van die Wet en die Profete vernietig nie:

“But if a new kind of doctrine had been introduced, which would destroy the authority of the Law and the Prophets, religion would have sustained a dreadful injury. This appears to be the first reason, why Christ declared that he had not come to destroy the Law.”

4) Christus plaas ‘n vloek op hulle wat die gesag van die Wet en Profete verwerp:

“Indeed, the context makes this abundantly clear: for he immediately adds, by way of confirmation, that it is impossible for even one point of the Law to fail, — and pronounces a curse on those teachers who do not faithfully labor to maintain its authority.”

5) Jesus roep die Jode op om die Evangelie te ontvang, terwyl Hy nog steeds verwag dat hul die Wet gehoorsaam:

“While he invites and exhorts the Jews to receive the Gospel, he still retains them in obedience to the Law; and, on the other hand, he boldly refutes the base reproaches and slanders, by which his enemies labored to make his preaching infamous or suspected.”

6) Christus se vervulling van die Wet in ons plek, beteken nie ons is nie meer gebonde aan die gesag van die Wet nie, want dit bly die ewige reël van ons toegewyde en heilige lewe (wat ons gereformeerdes die ‘reël van ons dankbaarheidslewe’ noem, sien die HK, deel 3):

“With respect to doctrine, we must not imagine that the coming of Christ has freed us from the authority of the law: for it is the eternal rule of a devout and holy life, and must, therefore, be as unchangeable, as the justice of God, which it embraced, is constant and uniform.”

7) Die seremoniële wette – wat heengewys het na Christus, en nou vervul is – moet nie meer onderhou word nie, maar die betekenis moet wel nog geleer en gehandhaaf word (wat ons gereformeerdes bely in NGB art. 25):

“With respect to ceremonies, there is some appearance of a change having taken place; but it was only the use of them that was abolished, for their meaning was more fully confirmed. The coming of Christ has taken nothing away even from ceremonies, but, on the contrary, confirms them by exhibiting the truth of shadows: for, when we see their full effect, we acknowledge that they are not vain or useless.”

8) Daar is ‘n onherroeplike heilige band tussen die wet en die Evangelie, wat ons nie durf mag probeer breek nie, omdat Christus die vervulling van die wet is, en omdat God die Outeur is van beide die wet en evangelie, en albei handhaaf:

“Let us therefore learn to maintain inviolable this sacred tie between the law and the Gospel, which many improperly attempt to break. For it contributes not a little to confirm the authority of the Gospel, when we learn, that it is nothing else than a fulfillment of the law; so that both, with one consent, declare God to be their Author.”

CALVYN OOR JESUS EN DIE WET VAN GOD VOLGENS MATT. 5:17-20

(deel 2: vers 18 en 19)

18 Want voorwaar Ek sê vir julle, voordat die hemel en die aarde verbygaan, sal nie een jota of een titteltjie van die wet ooit verbygaan totdat alles gebeur het nie.

19 Elkeen dus wat een van die minste van hierdie gebooie breek en die mense só leer, sal die minste genoem word in die koninkryk van die hemele; maar elkeen wat dit doen en leer, hy sal groot genoem word in die koninkryk van die hemele. – Matteus 5

  1. Daar is niks so vas en seker in hierdie wêreld as God se wet nie:

“18. Till heaven and earth pass Luke expresses it a little differently, but to the same import, that it is easier for heaven and earth to pass, than for one point of the law to fail. The design of Christ, in both passages, was to teach, that the truth of the law and of every part of it, is secure, and that nothing so durable is to be found in the whole frame of the world.”

  1. Die geskrewe wet en die verklaring daarvan sal eers met die wederkoms tot ‘n einde kom:

“Some persons indulge in ingenious refinements on the word till, (heos a n,) as if the passing away of the heaven and earth, which will take place on the last day, the day of judgment, were to put an end to the law and the prophets And certainly, as “tongues shall then cease, and prophecies shall be abolished,” (1 Corinthians 13:8,)

I think that the written law, as well as the exposition of it, will come to an end; but, as I am of opinion that Christ spoke more simply, I do not choose to feed the ears of readers with such amusements.”  

  1. Die feit dat Christus alleen die wet volkome vervul het (kon nagekom het in al sy detail), en dat selfs die wedergeborenes/gelowiges/uitverkorenes nie die wet volmaak kan nakom nie, beteken nie die wet het weggeval hierdie lewe voor die wederkoms nie, en verander nie die volmaaktheid van die wet wat nog vir vandag as norm geld nie:

“Let it suffice for us to hold, that sooner shall heaven fall to pieces, and the whole frame of the world become a mass of confusion, than the stability of the law shall give way.

But what does it mean, that every part of the law shall be fulfilled down to the smallest point? for we see, that even those, who have been regenerated by the Spirit of God, are very far from keeping the law of God in a perfect manner. I answer, the expression, shall not pass away, must be viewed as referring, not to the life of men, but to the perfect truth of the doctrine. “There is nothing in the law that is unimportant, nothing that was put there at, random; and so it is impossible that a single letter shall perish.”

  1. Christus spreek hier (in vers 19) spesifiek van die gebooie van die lewe, of die Tien Gebooie, wat al die kinders van God as die reël van hul lewe moet neem (gereformeerdes bely dit in HK, die derde deel, die reël van ons dankbaarheidslewe):

“19. Whoever then shall break. Christ here speaks expressly of the commandments of life, or the ten words, which all the children of God ought to take as the rule of their life.”

  1. Almal wat leer dat Christus se dissipels nie meer gehoorsaam hoef te wees aan die wet nie, of die gesag van die wet verswak vir die kerk, is valse en misleidende leraars:

“He therefore declares, that they are false and deceitful teachers, who do not restrain their disciples within obedience to the law, and that they are unworthy to occupy a place in the Church, who weaken, in the slightest degree, the authority of the law”

  1. Selfs die detail van God se wet is nie onbelangrik nie, want dit is die hemelse Wetgewer wat dit vir ons geopenbaar het. Dit is heiligskennis om enigiets te bevraagteken wat uit sy heilige mond gekom het:

“The least commandments is an expression used in accommodation to the judgment of men: for though they have not all the same weight, (but, when they are compared together, some are less than others,) yet we are not at liberty to think any thing small, on which the heavenly Legislator has been pleased to issue a command. For what sacrilege is it to treat contemptuously any thing which has proceeded from his sacred mouth? This is to sink his majesty to the rank of creatures.”

  1. Hulle wat die leer oor die wet minag sal as die kleinste geag word:

“He shall be called the least. This is an allusion to what he had just said about the commandments: but the meaning is obvious. Those who shall pour contempt on the doctrine of the law, or on a single syllable of it, will be rejected as the lowest of men.”

  1. Alleen hulle moet as leraars in die Kerk toegelaat word wat die wet onderrig en dit in handhaaf in sy geheel, soos wat die Wetgewer dit vir ons ontwerp het en vir watter doel dit bepaal is. Die doen van die seremonies was tydelik van aard, hul waarheid ewig (soos ons gereformeerdes bely in NGB art. 25). Die skadus het verby gegaan, maar die effek daarvan bly:

“Christ declares that, when his Church shall have been renewed, no teachers must be admitted to it, but those who are faithful expounders of the law, and who labor to maintain its doctrine entire. But it is asked, were not ceremonies among the commandments of God, the least of which we are now required to observe? I answer, We must look to the design and object of the Legislator. God enjoined ceremonies, that their outward use might be temporal, and their meaning eternal. That man does not break ceremonies, who omits what is shadowy, but retains their effect.”

  1. Goeie en heilige leraars sal nie die wet minag nie, maar deur woorde en dade die mense leer op die wet te onderhou:

“But if Christ banishes from his kingdom all who accustom men to any contempt of the law how monstrous must be their stupidity, who are not ashamed to remit, by a sacrilegious indulgence, what God strictly demands, and, under the pretense of venial sin, to overthrow the righteousness of the law. Again, we must observe the description he gives of good and holy teachers: that not only by words, but chiefly by the example of life, they exhort men to keep the law.”

CALVYN OOR JESUS EN DIE WET VAN GOD VOLGENS MATT. 5:17-20

(deel 3: vers 20)

20 Want Ek sê vir julle dat, as julle geregtigheid nie oorvloediger is as dié van die skrifgeleerdes en Fariseërs nie, julle nooit in die koninkryk van die hemele sal ingaan nie. – Matteus 5

  1. Dit is die Fariseërs wat valslik ’n teenstelling maak tussen die Evangelie en die Wet, nie ware gelowiges nie:

“Unless your righteousness shall be more abundant. He takes a passing notice of the Scribes, who were laboring to throw a stain on the doctrine of the Gospel, as if it were the ruin of the Law.”

  1.  Die probleem van die Fariseërs was die verdraaide manier waarop hul geleer het, deur net die wet van toepassing te maak op die uiterlike optrede of gedrag, en nie ook die innerlike lewe nie (soos Jesus gaan uitwys in die res van die bergrede se onderrig):

“But it deserves inquiry, whether he does not rather blame the corrupted manner of teaching, which the Pharisees and Scribes followed in instructing the people. By confining the law of God to outward duties only, they trained their disciples, like apes, to hypocrisy.”

  1. Die Fariseërs het ’n valse geregtigheid voorgestaan in stryd met die wese van die wet:

“They lived, I readily admit, as ill as they taught, and even worse: and therefore, along with their corrupted doctrine, I willingly include their hypocritical parade of false righteousness.”

  1. Christus herstel die Wet terug na sy suiwerheid, in kontras met die Fariseërs wat die Wet valslik en op ’n bose wyse verklaar het:

“The principal charge brought by Christ against their doctrine may be easily learned from what follows in the discourse, where he removes from the law their false and wicked interpretations, and restores it to its purity.”

  1. Die skrifgeleerdes en Fariseërs het valslik vir Jesus aangekla dat Hy die Wet kom vernietig het, en dat hulle die skuldiges is wat die wet verdraai en ophef met hul verkeerde verklarings en toepassings:

“In short, the objection which, as we have already said, was unjustly brought against him by the Scribes, is powerfully thrown back on themselves.”

Opsommend 

Calvyn is dus baie duidelik in sy verklaring van Matt. 5:17-20, hy glo Jesus verwerp alle vorme van die dwaling van “antinomianisme” (anti-wet), nl. dat die gelowige (gered deur Christus alleen) nou losgemaak is van die wet as die norm, standaard van reg en verkeerd, die reël van ons dankbaarheidslewe.

Die Fariseërs en skrifgeleerdes van sy tyd het die wet verdraai en/of misbruik  vir verkeerde doeleindes (redding deur werke), en/of dit net ‘n saak gemaak van die uiterlike optrede, en nie ook die hart, die binneste nie, in stryd met wat die OT ook reeds vereis het: besny die hart ook, nie net die voorhuid nie. Dit is hulle wat die wet misbruik om dit ‘n weg van redding te maak, dus ‘redding deur werke/die wet’.

Christus vervul, herstel en handhaaf die Wet weer in sy regmatige plek vir die gelowige soos sy Vader bedoel het, wat pragtig saamgevat word volgens die Skrif, in HK Sondag 33, v/a 91, die derde deel van die HK wat handel oor ons dankbaarheidslewe in antwoord op ons groot verlossing van sonde deur Christus alleen:

Sondag: 33 – VRAAG EN ANTWOORD: 91

Vraag: Wat is goeie werke?

Antwoord: Slegs die wat uit ‘n ware geloof, 1 volgens die Wet van God, 2 tot sy eer gedoen word, 3 en nie die wat op ons goeddunke of op oorgelewerde gebruike van mense gegrond is nie, 4

Skriffundering:

  1. Romeine 14:23
  2. Levitikus 18:4; 1 Samuel 15:22; Efesiërs 2:10
  3. 1 Korintiërs 10:31
  4. Jesaja 29:13-14; Esegiël 20:18-19; Matteus 15:7-9

________________________
Bron: Calvin’s Commentaries: Matthew.

2 Comments

Posted in Bybelverklaring, calvyn, Skrifverklaring, teonomie, tien gebooie, wet, wet van God

Posted by: proregno | March 22, 2018

Die kerklike rewolusie tydsgees wat gelei het tot die politieke rewolusie tydsgees

DIE KERKLIKE REWOLUSIE TYDSGEES WAT GELEI HET TOT DIE POLITIEKE REWOLUSIE TYDSGEES

Die groot sosio-politieke rewolusie wat in ons tye plaasvind, is die vrug en gevolge van die groot godsdienstige-kerklike rewolusie wat in die 2de helfte van die 20ste eeu in ons kerke plaasgevind het in SA.

Die liberaal-humanistiese teologie (bv skrifkritiese teologie, feministiese teologie, sosio-historiese teologie, ens.) wat die susterskerke begin indring het, het die teologie van politieke-rewolusionêre bevryding (bv. marxistiese, swart teologie, ens.) subtiel omhels, of ten minste geakkomodeer, daarom dat figure soos Beyers Naude, Allan Boesak en Desmond Tutu, ongeag hul afvallige teologie, verwelkom is om teoloë en predikante se lewens- en wêreldbeskouings te bepaal, wat weer op hul beurt lidmate se sienings bepaal het en so ook ons hele land.

Prof. V.E. d’Assonville het in 1990 reeds geskryf van hierdie ‘groot ommekeer’ (rewolusie) in ons kerke: 
Die groot ommekeer
 
“… want daar sal ‘n tyd wees wanneer hulle die gesonde leer nie sal verdra nie, maar, omdat hulle in hul gehoor gestreel wil wees, vir hulle ‘n menigte leraars sal versamel volgens hulle eie begeerlikhede, en die oor sal afkeer van die waarheid en hulle sal wend tot fabels. …” (2 Tim. 4:3,4)

“Dit is ‘n skokkende feit dat die werk van die tydsgees of die wêreldgees vandag aangesien word as die werk van die Heilige Gees.

In die hedendaagse algemene teologie en filosofie en deur die prediking in baie kerke, kry ons te doen met ‘n nuwe Godsbeskouing, ‘n nuwe Skrifbeskouing, ‘n nuwe kerkbeskouing en dit lei onwillekeurig tot ‘n nuwe wêreldbeskouing.

Van die kerk word verwag om ‘n nuwe aanpassing te maak. Dit gebeur voor ons oë. Die tydsgees gaan vooruit en die kerk moet volg. Die rewolusiegees marsjeer vooruit en die kerk moet die voorbeeld neem.

Alles word nou omgekeer. Rewolusie gee die toon aan, verandering word die slagspreuk. Maar helaas, nie ‘n verandering volgens die Heilige Skrif nie, maar ‘n verandering volgens die wêreld. En wie die gebeurtenisse van die dag in die pers en die TV – en radiomedia deur die bril van die Bybel lees, ontdek dit met ‘n skok:

Dit is nie meer die kerk wat preek [die werk van die Heilige Gees] en die wêreld moet volg nie, maar die teenoorgestelde gebeur, naamlik dat die wêreld preek [die werk van die tydsgees] en die kerk moet volg. Die rewolusiegees het reeds sy deurbraak in die wêreldteologie gemaak en die tienduisendes word reeds op “gereformeerde” erf verslaan.”  (Bron: Kerk en Tydsgees, Potchefstroom: Marnix, 1990, bl.2. Bybelverse is bygevoeg, asook beklemtonings.)
 
En nou vandag ?

Is mense soos Malema nie juis niks anders as die ‘politieke vleuel’ van die liberale-humanistiese bevrydingsteologie idees nie, dalk net meer konsekwent toegepas ?

En hoe erger die marxistiese rewolusie raak, hoe minder bekering sien ons in die kerke oor die sondes van die liberale- en bevrydingsteologie by hedendaagse kerklike leiers.  Dit lyk inteendeel of daar net ‘n nog groter verharding en soeke na nog groter ‘bevryding’ weg van die Here se Evangelie, weg van sy hele Woord, weg van sy goeie wette vir ons land is, soos bv. gesien word in die verwerping van God se skeppingsorde vir die huwelik tussen man en vrou, die omhelsing van die gay agenda al meer, die goedpraat van aborsie-wetgewing, die teologiese akkomodering van evolusionisme, buite-eg saamwoon onder jongmense wat die kerke al meer akkomodeer, ens.  (Psalm 2).
 
Mag die Here ons genadig wees, en aan ons ware diepgaande en deurgaande bekering skenk, sodat ons ons waarlik kan bekeer, terug na sy Evangelie, terug na sy Woord alleen, deur die krag van die Gees. 
Bekeer ons tot U, HERE, dan sal ons ons bekeer; vernuwe ons dae soos in die voortyd. Of het U ons heeltemal verwerp, is u toorn teen ons alte groot? (Klaagl. 5:21, 22)
 
Alleen by die HERE  in sy Seun, deur die krag van die Gees en volgens sy Woord, is daar ware en diepgaande hoop vir ons en ons gesinne, kerke, gemeenskappe, volke en land. Moenie op mense en politieke magte en kragte vertrou nie (Ps. 146), alleen die Here kan waarlik red, na gees en liggaam:
“As die HERE die huis nie bou nie, tevergeefs werk die wat daaraan bou; as die HERE die stad nie bewaar nie, tevergeefs waak die wagter.” (Psalm 127:1)  

Leave a Comment

Posted in bevrydingsteologie, prof ve d'assonville, tydsgees

Posted by: proregno | March 12, 2018

Bid vir droogte in die land ? Liewers sonder brood as sonder God

BID VIR DROOGTE IN DIE LAND?*

Liewers sonder brood as sonder God

deur Totius 

“Ons is dikwels so bekommerd as ons dink aan die toekoms van ons nageslag. Hoe sal hulle kan standhou as die tye al swaarder word? Maar laat ons dink aan die belofte van die Here. Laat ons dink aan die lewenservaring van die Psalmis: “Ek was jonk, ook het ek oud geword, maar nooit het ek die regverdige verlate gesien, of dat sy nageslag brood soek nie’ (Ps. 37:25). Laat ons meer bekommerd wees oor die woord en die eer van die Here en met Elia instem: Liewers sonder brood as sonder God. Verloor ons ons brood, dan verloor ons baie, maar verloor ons God, dan verloor ons alles. Laat ons dan maar bid vir ons nageslag dat hulle by die geloof volhard!” 

Wat moet ons van dit alles dink en sê?

Ons gaan op al die aspekte van die groot saak nie in nie. Ons ruimte is daarvoor te beperk. Bowendien is ons Suid-Afrikaanse lewe só vol politiek geprop dat ‘n mens al bang is om jou gevoel te sê, uit vrees dat jy een of ander heiligskennis sal begaan en daardeur die krag van jou woorde sal afbots teen ‘n geslote binneste.

Ons gaan alleen probeer om in hierdie troostelose donkerheid enkele ligstrale uit die Woord van God op te vang. Dit is tog wat ons allermees nodig het. Mensepraat en plannemakery wat nie met die Woord van God rekening hou nie, werk net verwarring en salons ten slotte tog nie baat nie.

Plotseling verskyn Elia, die Tisbiet, voor koning Agab met die boodskap: “Daar sal geen dou of reën in hierdie jare wees nie, behalwe op my woord” (1 Kon. 17: 1) .

Hoe seer Elia self hom met hierdie goddelike boodskap vereenselwig het, blyk uit Jakobus 5: 17: “Elia was ‘n mens net soos ons, en hy het ernstig gebid dat dit nie moes reën nie, en dit het op die aarde drie jaar en ses maande lank nie gereën nie.”

Elia het dus gebid vir droogte! Hy het gevra dat die Here droogte sal gee! En hy het vir Agab gesê: “Geen dou of reën nie, behalwe op my woord.”

As ons Elia se voetspoor wil volg, moet ons eintlik eers ‘n biduur vir droogte hou! Na so ‘n biduur sal daar seker nie veel mense kom nie. Sover ons weet, was ook in die dae van Agab die profeet Elia die enigste wat só gebid het. Inderdaad ‘n sonderlinge gebed.

Maar juis daarom moet ons ons rekenskap gee van dié gebed.

Ons lees oor sulkeontsettende sake wat in die Skrif voorkom, alte maklik heen. ‘n Sonderlinge gebed is dit, omdat ons die vraag as vanself stel: Het Elia dan nie geweet wat ‘n droogte beteken nie? En dan nog wel ‘0 droogte van drie jaar en ses maande. Het hy nie daaraan gedink dat weduwees en wese en armes naderhand sal moet aanskou dat die meel in die kruik. en die olie in die fles opraak nie? En waar dan heen? . .. Ja, in Jakobus 5: 17 staan selfs letterlik dat Elia ernstig gebid het, worstelend gevra het dat daar droogte moet kom.

Ongetwyfeld het Elia geweet waar hy om bid. Hy was afkomstig uit Gilead (1 Kon. 17: 1), die landstreek oorkant die Jordaan, vir ‘n deel bergagtige wildernis; ‘n stuk wêreld wat groot ooreenkoms het met Suid-Afrika, veral met die Kalahari. Hy het geweet dat daardie wêreld en ook die eintlike Kanaän niks beteken sonder dou of reën niet Hy het wel kon vermoed dat die armes, wat nie geleentheid gehad het om rond te trek, om soos Agab weiding vir sy veediere te soek nie, dit swaar sou hê, Ewenwel het Elia sy ernstige gebed laat
opgaan.

Hoe moet ons dit verstaan?

In die persoon van Agab en die daarop volgende gedrag van Israel lê die oplossing van hierdie vraagpunt.

Agab was die seun van Omri, die man wat Samaria gebou het as hoofstad vir die Tienstammeryk (1 Kon. 16:24). Dit was ‘n slim politieke set. Dié pragvolle stad, só skoon dat Jesaja dit genoem het die kroon van die baie vrugbare dal (28: 4), moes dien om die afgeskeurde tien stamme van Jerusalem, wat ook skoon was, nog verder af te trek. En nie net van Jerusalem nie maar veralom hulle af te trek van die tempel en die diens van die ware God.

Agab, sy seun, was ook ‘n slim politikus. Sy verbond met die wêreldryk van dié tyd, Fenisiê, het hy beseël, vasgemaak, deurdat hy getrou het met Isébel, die Sidoniese prinses. Na die kant van Aram (later Siriê genoem) het hy vir hom belangrike handelsbelange verseker, Teenoor Moab het hy hom beveilig deurdat die sleutelstad Jerigo weer opgebou is. Ook met die suideIike Juda was daar vrede, daardeur bevestig dat Agab sy dogter Atalia aan Joram, koning van Juda, as vrou gegee het. Inderdaad was sy dae ‘n tyd van voorspoed en volkswelvaart. Die tien stamme het in stoflike opsig baie vooruitgegaan.

Dit is die een kant.

Daarteenoor het Agab een radikale ding gedoen – en daarop moet hier die volle nadruk gelê word: Hy het deur sy koninklike optrede die afgodery in Israel oorheersend laat word.

Tot nog toe -let hier wèl op – was die konings van Israel tevrede om te wandel in die sondes van Jerobeam, m.a.w. hulle was tevrede met die kalwerdiens in Bet-el en Dan. Maar die kalwerdiens was nog nie eintlike afgodery nie; dit was beeldediens, dus sonde teen die tweede gebod. Die bedoeling was, altans by die begin, om Jehova te vereer onder die gedaante van ‘n stier of kalf.

Nou kom egter onder Agah die radikale ommekeer soos 1 Kon. 16:31 sê. Die afgodery puur en simpel word nou publiek ingevoer. Agab gaan dus brutaal in teen die grondgebod van die Here: “Julle mag geen ander gode voor my aangesig hê nie.’

Agab voer die skandelikste afgodery in, en die Here swyg. Daar is voorspoed in die ryk van Agab ondanks die kwaad wat hy publiek gedoen het. Dit reën. Hier is die punt waar die bittere tweestryd in Elia se binneste ontwaak. Elia het die Wet geken. En wat staan daarin? Die Here sê daar: As julle sorgvuldig na my gebooie luister om My lief te hê, dan sal Ek reën gee op die regte tyd, vroeë en laat reën. Maar as julle afwyk om ander gode te dien, dan sal Ek die hemel toesluit, sodat daar geen reën sal wees nie (Deut. 11: 13-17) .

Laat ons tog nou hierdie duidelike woord kans gee om diep in ons siele in te sink. Die Here verbind sy diens én reën aanmekaar. Dan weer verbind Hy afgodery en droogte. Maar hierdie verbinding het ontbreek in die dae van Agab.

Daar was afgoderyen reën! Afgodery en voorspoed! Bestaan Deut. 11 :13-17 dan nou nie meer’ nie ? Het die Here se woord nou onwaarheid geword? Waak Hy nie meer oor sy Woord nie? Dit was die snydende vraagpunt waar Elia voor geplaas was. Eèn van die twee tog: God se woord is onwaar, dan kan Agab voorspoed hê; of God se woord is waar, maar dan moet droogte kom.

Wat ‘n bittere innerlike tweestryd het Elia moes voer! Eenkant die droogte wat die Here as straf aangesê het; anderkant die skuld van Agab en Israel wat nie ongestraf kan bly nie, Wat sal Elia kies? Kies hy vir God, dan kies hy meteen droogte. Maar wat moet hy ànders doen? Hy kan tog nie voorspoed wil behou en – die Woord van sy God verloor nie! Hy word gepers en gedring tot die uiterste toe. En hy kies vir God. Wat by hom ten slotte die deurslaggee, is die moedige en gelowige besluit: Liewers sonder brood as sonder God.

Na die mens gespreek, was Elia dan ook drie jaar lank sonder brood en moes hy die gevolge van sy gebed persoonlik op snydende manier ondervind. Dit is die diepe sin van sy wonderdadige voeding by Krit en Sarfat. Alleen deur sy geloof moes hy dié tyd deurlewe. Sware stryd het daar seker in sy binneste gewoed. Maar sy geloof is met oorwinning bekroon. Hy het dan ook geweet dat daar vir hom en sy volk geen ander weg oop was as dié van lyde nie. Die voorspoed sou eers weer kom as die Baälspriesters op Karmel geslag is, en as dáár, op die herboude altaar van die Here, die vuur uit die hemel neerslaan en vir die skuld van Israel die offer gebring is.

So word Elia ‘n tipe van Christus.

Hy het hom dan ook so verdiep in die misterie van Christus, dat ons dit kan verstaan dat hy op Tabor saam met Moses verskyn om met Christus te spreek oor dié se uitgang in Jerusalem.

En Agab?

Hy was nie heeltemal afgodsdienaar nie. Sy kwasi-godsdienstigheid het daarin bestaan dat hy die profete van die Here, wel 100 in getal, geduld het. Sy hofdienaar Obadja het hy nie weggejaag omdat hy die Here gevrees het nie. Sy dogter Atalia het in haar naam die naam van die Here as agtervoegsel gedra. Die profete-seuns het Agab ook nie uitgeroei nie. Selfs kon hy hom verneder onder die hand van die Here (1 Kon. 21:29).

Maar ondanks dit alles het hy op sy Baäls en Astartes gesteun.

Hulle sou hom wel uitred as daar moeilikheid kom vanweë die woord van die profeet. Baäl tog is die god van die hemel en beskik oor die sonnestrale en die reënstrale. En Astarte, die godin van die vrugbaarheid, sou wel sorg dat hy en sy diere voedsel het om te eet. As hy sy agthonderd-en-vyftig profete aan die bid sit, as hulle eers al hinkende spring om die altaar van Baäl en hulleself begin stokkend kerf dat die bloed loop en hul skreeugebed uitroep, dan sal hy, met hulle in verbond, wel die droogte besweer en die voorspoed handhaaf.

En wat sal ons nou sê van ons kwasi-godsdienstige tyd waarin die kerk nog mag bly voortbestaan en mag bly voortsukkel met die verskynsel wat ons die Christelike godsdiens noem, terwyl tog die offisiële, publieke stroom in ‘n ander rigting loop?

Ja, nóu is dit wel nie meer natuurgode wat ons aanhang nie, aar natuurdinge. Met hulle maak ons, volgens ons kundigheid, net soos ons wil. As ons maar net eers al ons kundighede agtermekaar het, sal ons die droogte met al sy gevolge met welslae bedwing en uiteindelik laat ophou. As die agthonderd-en-vyftig natuurvorsers, natuurdwingers, maar eers hulle werk goed doen!

Let wel, leser, ons het dit nie teen die gebruik van middels, van voorbehoedmiddels en geneesmiddels nie. Nee, ons is daar erkentlik voor en bring Gode die dank daarvoor. As middels is hulle in die grond van die saak sy gawes. Maar waar ons teen opkom, is dat dié middels doel word en dat dáárop vertrou word in plaas van op God. Dit is die sonde van die eerste gebod. Dan is ons skuldig aan afgodery.

Ondersoek nou maar ons volkslewe by die lig van hierdie woorde. Word dit deur voormanne en volk wel ingesien wat in ons land gaande is? En is daar die bereidheid om die knieë in ootmoed voor God te buig? Die oproep tot die dag van verootmoediging meld van die verwildering van die sedes (iets wat ook saamgegaan het met die Astartediens) en dat dit die kerk al binnegedring het. Dan is daar die loterye. Selfs staatslotery word begeer. Daar is die Sondagontheiliging en o, soveel meer.

Dit is wat ons vaders die roepende sondes genoem het. Die leser moet hulle maar self naspeur en opsom. Hulle roep tot God net soos die bloed van Abel, totdat daar wraak kom oor die sonde. As óns nie wil bid vir droogte nie (soos Elia), dan bid ons sóndes. Hulle roep tot God. HuIIe sal nie swyg nie. En al is dit dat die Here tydelik swyg, dit sal nie voortduur nie. Eindelik gaan Hy straf. Dan gaan die Psalmwoord in vervulling wat hier so toepaslik is: “Hierdie dinge het jy gedoen, en sou Ek swyg? Jy dink Ek is net soos jy! Ek gaan jou straf en jou dit ordelik voor oë stel” ( 50: 21) .

Lankal twis die Here met hierdie land. Dit het wel gereën, en daar was wel ‘n oeso Maar ons het gevoel dat dié gawes, soos ons vaders gesê het, gawes was uit die linkerhand van God en nie uit sy regterhand nie. Dit was meer die barmhartigheid wat nog geroem het teen die oordeel. En nou, ná al die vermanende teenspoede, het dit eindelik tot die breekpunt gekom.

Sal ons volk nou sy sondes gaan ken en dit met die naam gaan noem? Dit wil die Here hê, Hy eis dat ons ons sondes sal hely en dit sal laat staan. Maar as ons die sondes nie ken nie, hoe sal ons dit dan kan laat staan? Of sal ons gebedsdag ook die Here terg? As ons naamlik dan wel die kleed van verootmoediging dra maar ons wandel dieselfde bly? Sal ons nou deurdring tot die sondes op die terrein van die politiek, van ons samelewing, van skool en ons huisgesin? En hulle noem met die naam? En hulle laat staan?

Ten slotte nog enkele woorde vir diegene wat nog altyd weier om die knie voor die Baäls te buig:

(1) As u niks meer kan uitvoer nie, as hulle u getuienis nie meer wil aanneem nie, dan is daar nog ‘n weg. Dit is die weg na die verborgenheid. Elia moes na die eensame Krit gaan. In tye van oordeel roep die Woord van God ons na die binnekamer en na ons huis terug. Dáár kan geen Agah ons hinder om God te dien en tot eer van ons Verlosser te lewe nie.

(2) Daar moet ons gaan om te buig en te bid. Ons moet buig in ootmoed. By algemene besoekinge is dit nie die sonde van dié en nie dié nie, maar dit is almal se sonde wat God vertoorn het. Elia moes lotgemeen wees met sy volk en die ellende saam verduur met al sy volksgenote. Dan, ons moet bid. Dieselfde Elia wat gebid het vir droogte, moes ook in die gebed worstel vir reën. Lees maar hoe hy hom moes inspan op die Karmei voordat die wolke en die oorvloedige reën gekom het. Ag, as daar maar weer seweduisend in die verborgenheid mag wees wat eenstemmig die redding van ons volk van God afsmeek!

(3) Elia moes deur die droogte en honger heen, maar hy het nie omgekom of broodsgebrek gehad nie. Hy moes lewe van wat die kraaie gebring het, maar hy het voedsel gehad.

Ons is dikwels sa bekommerd as ons dink aan die toekoms van ons nageslag. Hoe sal hulle kan standhou as die tye al swaarder word? Maar laat ons dink aan die belofte van die Here. Laat ons dink aan die lewenservaring van die Psalmis: “Ek was jonk, ook het ek oud geword, maar nooit het ek die regverdige verlate gesien, of dat sy nageslag brood soek nie’ (Ps. 37:25). Laat ons meer bekommerd wees oor die woord en die eer van die Here en met Elia instem: Liewers sonder brood as sonder God. Verloor ons ons brood, dan verloor ons baie, maar verloor ons God, dan verloor ons alles. Laat ons dan maar bid vir ons nageslag dat hulle by die geloof volhard!

* Bron: Die Kerkblad, no. 736, 15 Maart 1933. Opskrif bygevoeg. Oorspronklike opskrif: “Geen dou of reën” (Versamelde Werke, deel IV, bl. 93-99).

1 Comment

Posted in droogte, totius, Totius se Versamelde Werke

Posted by: proregno | March 1, 2018

Die HERE gee vir ons ‘n erfdeel & Die reg van verset van laer magistrate teen burgerlike owerhede

DIE HERE GEE VIR ONS ‘N ERFDEEL & DIE REG VAN VERSET DEUR DIE LAER MAGISTRATE TEEN BURGERLIKE OWERHEDE 

Inleiding

Gelowige gesinne en kerke moet opnuut biddend vra, wat vra die Here van ons, hoe ons moet optree teenoor die owerhede, spesifiek die burgerlike owerhede wat oor ons aangestel is, veral as hul al meer soos rowers,  en nie meer as dienaars (“ministers”, sien Romeine 13) van die Here,  optree nie.

Calvyn skryf op ‘n plek:

“En tog bring hierdie gedagte die ware koning na vore, naamlik om te erken dat hy self in die regering van sy ryk ‘n dienaar van God is. ‘n Koning wat in sy ryk nie so regeer dat hy die heerlikheid van God dien nie, beoefen nie regering nie maar pleeg roof. Voorts bedrieg ‘n koning homself wanneer hy langdurige voorspoed vir ‘n ryk verwag wat nie deur die septer van God, dit is deur sy heilige Woord geregeer word nie.” (voorwoord van die Institusie, gerig aan die Koning van Frankryk)

Ek plaas hier onder ‘n gedeelte van Calvyn se uiteensetting oor die ‘burgerlike owerheid en die reg van verset van laer magistrate’, maar u as leser moet sy hele hoofstuk 20 in boek 4 van sy Institusies gaan lees, om die geheelbeeld te kry van Calvyn se standpunt volgens die Skrif, soos hy dit verstaan het.  Calvyn waarsku teen beide veragting van die burgerlike owerhede wat die Here daargestel het, spesifiek die ampte van die owerhede en nie hul persone nie; asook teen ‘n blindelingse afgodiese gehoorsaamheid van die owerhede ongeag wat hul van ons eis.

Hy waarsku by implikasie teen ‘n anabaptisties-tipe veragting van die bestaan van burgerlike owerhede opsigself, asook teen ‘n messiaanse aanbidding van die owerheid wat meen ons moet hul in alles gehoorsaam, ongeag hoe onregverdig en boos hul optree. Die doel van georganiseerde ordelike verset is om wet en orde te herstel, die reformasie van burgerlike owerhede en gesagsinstellings, en dus nie die vernietiging daarvan nie. Christus red ons om die vyfde gebod te handhaaf aangaande alle gesag wat die Here daargestel het, nie om dit opsy te skuif of te vernietig “omdat hulle boos is” nie (sien HK Sondag 39).

Gelowiges en kerke sal opnuut moet besin oor wat ons roeping en taak is in hierdie tye, waarin ons erfdeel, na gees én liggaam, al meer bedreig word. Ja, ons moet waak teen ‘n verabsolutering en aanbidding van grond en gesag, maar ons moet ook waak teen die gnostiese wêreldmynende siening dat liggaam/grond/plek onbelangrik of niksseggend is in die Here se Koninkryk. So moet ons ook waak dat ons begin dink omdat “Christus ons gered het, en Hy ons Koning is”, daarom hoef ons nie burgerlike owerhede te gehoorsaam ‘in die Here’ nie, ons is nou ‘heilige vry-heidsvegters’ wat verhewe is bo die mense, owerhede, gesagsinstellings van “hierdie wêreld”.

Laat ons God vrees, die owerhede eer (Romeine 13:1-7).

Christus se liggaamlike opstanding het verreikende gevolge nie net vir ons sieleheil nie, maar ook vir hier en nou, plek, tyd, liggaam, ens.

Mag die lees van Calvyn ons help besin oor die plek van gesag en grond ook vir ons tye, as daar dalk rowers oppad is om dit te wil steel en te verwoes.

Maar voor dat u Calvyn begin bestudeer hier onder, lees eers die preek van ds. Ronald Bain (GK Potchefstroom), waarin hy vanuit die Heilige Skrif daarop wys dat ons tydelike erfdeel nie losgemaak kan of mag word van ons geestelike erfdeel nie:

Die Kerk is die Here se erfdeel vir ewig 
deur ds. Ronald Bain 

Teks: 1 Samuel 26:1-27:2.

Teksverse: “Laat my heer die koning dan nou luister na die woorde van sy dienaar: As die HERE u teen my aanhits, bied Hom dan ‘n spysoffer aan; maar as dit mensekinders is—vervloek is hulle voor die aangesig van die HERE, omdat hulle my vandag verdrywe, sodat ek my nie kan aansluit by die erfdeel van die HERE nie deurdat hulle sê: Gaan weg, dien ander gode! Laat my bloed dan nou nie op die aarde val ver van die aangesig van die HERE nie, want die koning van Israel het uitgetrek om een enkele vlooi te soek, soos ‘n man ‘n patrys op die berge agtervolg.” -1 Samuel 26:19,20.

‘n Gedeelte van die preek:

Ons is die tempel van God se Gees. Hy het begeer om in sy kinders te woon. Hy wil dat die kerk sy rusplek sal wees. Nie net eendag nie. Ons ervaar die ewige vreugde in ons harte reeds nou al. Die Gees stuur die erfgename uit sodat die hele erfdeel bymekaar gemaak kan word. Dit gebeur deur die verkondiging van die evangelie. Wat gebeur dan? Die Here gee ruimte, Hy gee plek vir die gelowiges om Hom te aanbid. Hy woon onder en in sy volk op hierdie aarde, al is dit bedoel vir heiliging met vuur.

Ons dink grond is so onbelangrik. Ag dis maar alles deel van die ou bedeling. Niks kan verder van die waarheid wees nie. Die koninkryk is ‘n saak van plek en grond. Die hele Klein-Asië was naderhand ‘n plek wat God vir die kerk gegee het, vandag is dit die plek van die Moslems. Soos wat die kerk groei lê Christus ook beslag op die grond. Hy maak die plek groter. Waar die erfdeel kwyn daar staan ons die grondgebied af vir Satan. Dit beteken heel prakties: huisgesinne, skole, universiteite, samelewings, volke, lande en regerings wat Christus erken as Koning of nie. Roeping en plek maak baie saak! Om deel van die Here erfdeel te wees beteken dat dit vir jou krities sal wees dat daar ‘n plek is om God te dien.

Die feit dat hier vanaand op hierdie kampus ‘n erediens kan hê, is geen geringe sakie nie. Op hierdie plek maak God sy kinders bymekaar, op hierdie stuk grond. Die Here maak vir sy erfdeel ruimte. Hy wil dat ons hier sy Koningskap sal verkondig sodat sy erfdeel kan uitbrei.

Mense sal ons altyd uit die Here se erfdeel wil verdryf. Weg van die kerk en weg van die plek waar ek moet wees. Dan mag ons nie wegvlug nie, ons moet vertrou en ons roeping volvoer. Het mense jou ook dalk al uit die kerk probeer dryf? Nie net ongelowiges nie, dalk mense in die kerk? Dan mag ons nooit soos Dawid wegvlug en vir ons ‘n ander plek gaan soek nie. Waar is jy later vanaand? Waar is jy môreoggend, waar is jy volgende Sondag? Onthou God wil onder sy erfdeel woon. ….

Omdat ons die Here se erfdeel is moet ons in alle verbande vra waar die Here ons wil hê. Wat van die opvoeding van ons kinders? Tersiêre opvoeding, wetenskapsbeoefening, die regte. Alle samelewingsverbande. Daardie grondgebied is mos die Here sin. Hierdie is nie net ‘n indiwiduele vraag nie. Waar moet jy wees as student of werkende, waar moet jy wees as man of vrou of kind of lidmaat van ‘n gemeente nie.

Maar ook waar roep God jou as deel van ‘n huisgesin, ‘n gemeente, ‘n gemeenskap, as deel van ‘n volk.

God gee vir ons ‘n plek om op te wees. Hy gee vir ons plek om Hom te aanbid. Hy gee vir sy erfdeel ruimte. Hy pas sy erfdeel vir ewig op. Daar wil Hy woon, vir ewig, dis sy rusplek, onder sy volk. Ja, dit begin nou al. Die kerk is die tempel van God se Gees.

Al beteken dit vir ons baie beproewing.

Nou mag jy nie soos Dawid sê: wat sal van my word nie, ek sal nie lewe nie. Ek wil eerder lewe op die verkeerde plek as om beproef te word op die regte plek. Moet jou nie afskei van die Here se erfdeel deur jou roeping na te laat nie. Jy moet die gebed bid as erfgenaam, jy moet die gebed bid as iemand wie die Here aangeneem het as sy erfdeel: Here waar wil U hê moet ek wees? O Here wys tog vir u erfdeel waar ons moet wees? God antwoord die gebede van sy kinders, want Hy self vergader hulle as sy erfdeel en Hy self pas sy erfdeel op.

Lees die volledige preek hier: Die kerk is die Here se erfdeel.

Die preek kan ook hier geluister word: Erfdeel

Die reg van verset teen burgerlike owerhede volgens Calvyn

Bron: Die Institusie van Calvyn, verkorte weergawe deur ds. A. Duvenhage (deel 4, hoofstuk 20, nr. 22 – 32, beklemtonings bygevoeg. Sien ook die volledige Institusies in Afrikaans, hier: Institusies 1559 Simpson weergawe).

22. Die eerste plig van die onderdane jeens hulle owerhede is dat hulle met groot eerbied vir hulle amp vervul sal wees. Dis ‘n regsbevoegdheid wat God aan hulle opgedra het. Daarom moet hulle as dienaars van God geëer word. Sommige is baie gehoorsaam aan hulle owerhede. Hulle sal ook nie graag wil hê dat daar geen owerhede is nie. Maar hulle beskou hulle tog net as ‘n noodsaaklike kwaad. Die Skrif eis egter meer van ons (1 Petr. 2:17; Spr. 24:21). Die apostel Paulus eis ook gehoorsaamheid, nie alleen ter wille van die straf nie maar ter wille van die gewete (Rom. 13:5). Die gehoorsaamheid wat aan hulle bewys word, word aan God self bewys. Ek spreek nie oor die persone van die owerhede nie maar oor hulle amp. Die is eerbiedwaardig en moet deur ons as sodanig beskou word.

23. Hieruit volg nog ‘n ander plig vir die onderdane, naamlik om met, bereidvaardigheid hulle gehoorsaamheid te bewys, hetsy om hulle besluite te gehoorsaam, belastings te betaal, publieke dienste op hulle te neem wat op die verdediging van die land betrekking het, of om ander bevele uit te voer. “Laat elke mens hom onderwerp aan die magte wat oor hom gestel is, want daar is geen mag behalwe van God nie”, gebied Paulus (Rom. 13:1; vgl. ook Tit. 3:1, 1 Petr. 2:13). Om te bewys dat hulle die owerhede van harte onderdanig is, beveel Paulus die onderdane om vir hulle te bid (1 Tim. 2:1). Geen mens kan hom teen die owerheid verset, sonder om hom teen God te verset nie. En al is die owerheid ongewapen, is God tog gewapen om die veragting te straf wat Hom aangedoen is.

Onder die gehoorsaamheid verstaan ek verder dat niemand uit eie beweging in publieke sake sal inmeng of ligvaardiglik doen wat die taak van die owerheid is nie. As daar in die samelewing iets verbeter moet word, mag hulle geen oproer verwek nie maar dit tot kennis van die owerheid bring, die enigste een wie se hande nie gebind is nie. Ek verstaan dit só dat hulle niks durf doen as hulle nie beveel word om dit te doen nie.

24. ‘n Regeerder wat die naam waardig is, is ‘n vader van die vaderland, ‘n herder van die volk, ‘n bewaker van die vrede, ‘n handhawer van die geregtigheid en ‘n verdediger van die onskuld. Dit sal ‘n dwaas wees wat nie in so ‘n regering ‘n behae het nie.

Die geskiedenis leer egter dat sommige vorste hulle nie bekommer oor die dinge waarvoor hulle behoort te sorg nie, en sorgvry die lewe geniet. Ander weer is net bedag op hulle eie voordeel. Weer ander berowe die volk van hulle geld om dit op allerhande geskenke te verkwis. En nog ander is niks minder as straatrowers nie. Dis daarom vir baie onderdane moeilik om te glo dat sulke vorste ook as vorste erken moet word. Hulle sien in so ‘n persoon niks van die beeld van God wat uit ‘n owerheidspersoon moet straal nie. En hulle ontdek in hom geen spoor van ‘n dienskneg van God nie, van wie die goeies lof ontvang en die kwaaddoeners straf. Daarom erken hulle hulle nie as vorste nie maar vervolg hulle as
tiranne.

25. Maar Gods Woord leer ons dat ons onderdanig moet wees, nie net aan die vorste wat getrou hulle amp uitoefen nie, maar aan almal wat regeer, ook al vervul hulle nie hulle plig nie. Die Here betuig dat alle owerhede hulle mag alleen van Hom ontvang. Die wat goed regeer, is voorbeelde van sy weldadigheid jeens ons. Die onregverdiges en heerssugtiges het Hy verwek om die ongeregtigheid van die volk te straf. Almal is met heilige majesteit
beklee. Ons moet die slegtes daarom met dieselfde eerbied en agting bejeën, sover dit die openbare gehoorsaamheid betref, as die waarmee ons die goeies sal eer (Jes. 3:4; 10:5; Hos. 13:11)

26. Die lesers moet opmerk dat dit God is wat in sy voorsienige bestel koninkryke uitdeel en konings aanstel. Ons lees in die profeet Daniël dat God die tye en geleenthede verander; dat Hy konings afsit en konings aanstel (hfst. 2:21, 37). Dis algemeen bekend dat Nebukadnesar ‘n rower en verwoester was. Tog sê die Here aangaande hom dat Hy Egipteland aan hom gegee het as loon vir die gehoorsaamheid wat hy aan Hom bewys het (Eseg. 29:19; vgl. ook Dan. 2:37; 5:18; 1 Sam. 8:11). Hieruit volg dat ons ook die allerslegste tiran die eerbied moet gee wat God hom waardig keur.

27. Besonder leersaam is Jer. 27:5 e.v. Die Here wil dat die wrede tiran gehoorsaam gedien sal word om geen rede as omdat hy die koninkryk besit nie. Hy is deur God op die troon geplaas en tot die koninklike majesteit verhef wat nie geskend mag word nie. As ons dit in  gedagte hou dat ook die allerslegste konings hulle gesag van God ontvang, sal dit nooit in ons gedagtes opkom om hulle na hulle verdienste te behandel nie maar ons as hulle
onderdane gedra.

28. Die gebod geld ook nie net vir Israel nie, soos sommige beweer. Ons moet let op die rede vir die bevel: “Ek het die koninkryk aan Nebukadnesar gegee”, sê die Here (Jer. 27:5). “Daarom dien die koning van Babel en lewe” (vs. 17). As die Here iemand tot die koninklike waardigheid verhef, betuig Hy daarmee dat dit sy wil [548] is dat so iemand sal regeer (Spr. 28:2). Jeremia noem nog ‘n ander gebod van die Here. Die weggevoerdes moet die vrede van Babel soek en Hom vir die vrede van die stad bid, omdat hulle vrede in die vrede van Babel geleë is (hfst. 29:7). En Dawid wou sy hand nie teen Saul uitsteek nie, omdat hy die gesalfde van die Here was. En dit terwyl hy alreeds as koning aangewys en gesalf was (1 Sam. 24:7, 11; 26:9).

29. Hierdie eerbied is ons tot die uiterste toe verskuldig aan al ons owerhede, hoedanig hulle ook mag wees. Ek sê dit meermale, sodat ons sal leer om nie na die mens te kyk nie maar dit as voldoende sal ag vir die bepaling van ons gedrag dat dit die wil van die Here is dat hulle so ‘n onskendbare posisie beklee.

Maar het die owerhede dan nie ook verpligtinge teenoor hulle onderdane nie? Dit het ek alreeds toegestem. Maar as ons nou daaruit sou konkludeer dat ons net aan die regverdige owerhede gehoorsaamheid verskuldig is, redeneer ons verkeerd. As ouers hard is teenoor hulle kinders, onthef dit die kinders nog nie van die verpligting om hulle ouers te gehoorsaam nie. Elkeen moet maar net let op wat sy plig is en nie op wat die ander een se plig is nie. As ons daarom deur ‘n hardvogtige vors gekwel word of deur ‘n hebsugtige beroof word of deur ‘n goddelose gekwel word, moet ons in die eerste plek aan ons sondes dink as die oorsaak waarom God ons so kasty. Dit sal ons ootmoedig stem. Verder moet ons ook daaraan dink dat dit nie ons roeping is om sulke rampe te genees nie. Ons kan maar net die hulp van die Here inroep, in wie se hand die harte van die konings is (Spr. 21:1).

30. Ons sien hier ook die wonderbare goedheid en mag en voorsienigheid van die Here. Soms verwek Hy uit sy diensknegte manne as redders en beveel hulle om ‘n misdadige regeerder te straf. Op ‘n ander keer bestem Hy daarvoor die woede van mense wat misdaad beoog maar tog sy wil volbring sonder dat hulle dit weet. So het hy Israel deur Moses uit die tirannie verlos en deur Otniël uit die mag van die koning van Aram. Die hovaardigheid van Tirus straf Hy deur die Egiptenaars. Die vermetelheid van die Egiptenaars deur die Assiriërs. Die wreedheid van die Assiriërs deur die Babiloniërs. En die Oormoed van Babel beteuel Hy deur die Mede en Perse.

31. Deur al die dade voltrek die Here sy werk. Hy verbreek die bloedige septers van konings en maak ‘n end aan hulle ondraaglike dwingelandy. Laat die vorste dit hoor en skrik. Intussen moet ons oppas dat ons nie die gesag van die owerheid verag of skend nie, al word dit ook deur onwaardige persone uitgeoefen. God het hulle met majesteit beklee. Daarom moet ons nie dadelik dink dat dit ons roeping is om die wraak van die Here oor die dwingeland te bring nie.

Ek spreek van partikuliere persone. Want as daar volksmagistrate aangestel is om die willekeur van die konings te bedwing, is dit hulle plig om die ongebondenheid van die konings te weerstaan. Hulle sal troueloos wees as hulle die gewelddadige optrede van die konings deur die vingers sien. Daardeur sal hulle die vryheid van die volk verraai, wat hulle kragtens die bevel van die Here behoort te beskerm.

32. Ons is dus gehoorsaamheid aan die owerhede verskuldig. Egter altyd met hierdie bepaling daarby dat die gehoorsaamheid ons nie ongehoorsaam moet maak aan Hom, aan wie se wil al die begeertes van die konings onderworpe moet wees, vir wie se besluite hulle bevel moet wyk en voor wie se majesteit hulle almal moet buig nie. Hoe verkeerd sal dit nie wees om Hom te beledig ten einde mense tevrede te stel nie. Hy is die Koning van die konings. As Hy spreek, moet voor alles en bo almal na Hom geluister word.

Verder is ons onderworpe aan die wat ons regeer, maar — alleen in Hom. As hulle iets teen sy gebod beveel, moet dit nie uitgevoer word nie. Hier moet ons ons nie bekommer oor die waardigheid waarmee die owerhede beklee is nie. Aan hulle word geen onreg gedoen as hulle onder die mag van God bedwing word nie. Daarom kon Daniël ook sê dat hy nie gesondig het toe hy die goddelose bevel van die koning nie gehoorsaam het nie (hfst. 6:22). Die koning het tog sy perke te buite gegaan en was nie net onregverdig teenoor die mense nie maar het hom ook teen God verhef en só sy eie mag vernietig. Aan die ander kant word Israel veroordeel omdat dit al te inskiklik die goddelose gebod van die koning gehoorsaam het (1 Kon. 12:30). Hier verdien gehoorsaamheid geen lof nie. God dra sy reg nie aan mense oor as Hy hulle oor ander aanstel nie. En die aardse mag verloor niks van sy waardigheid as dit aan die Outeur daarvan onderwerp word nie. Hom moet ook die hemelse heerskappy onderdanig vrees.

Ek weet hoe gevaarlik hierdie standvastigheid is. Konings verdra dit nie as hulle geminag word nie. Hulle grimmigheid is soos boodskappers van die
dood (Spr. 21:14). Petrus sê egter dat ons God meer moet gehoorsaam as die mense (Hand. 5:29). Ons moet dus liewer alles ly eerder as om van hierdie gebod af te wyk. Paulus sê ook dat ons duur gekoop is, en voeg daaraan toe: “Moenie slawe van mense word nie” (1 Kor. 7:23).

Aan God die lof.

Sien ook hierdie bronne:

Defense of Liberty against Tyrants

The Doctrine of the Lesser Magistrates: A Proper Resistance to Tyranny and a Repudiation of Unlimited Obedience to Civil Government (by Matthew J. Trewhella)

Basis for Civil Resistance

1 Comment

Posted in burgerlike owerheid, calvinisme, calvyn, calvyn se institusie, laer magistraat, reg van verset

Posted by: proregno | February 26, 2018

‘N WAARSKUWING VIR ONS ALMAL, VERAL KONINGS, OWERSTES EN REGTERS

‘N WAARSKUWING VIR ONS ALMAL, VERAL KONINGS, OWERSTES EN REGTERS*

deur dr. SJ van der Walt

Prof. Eppie van der Walt
PONTIUS PILATUS DEUR HOMSELF VEROORDEEL” — HK Vr. 38.

“En vir die derde keer sê hy vir hulle; Watter kwaad het Hy dan gedoen? Ek het in Hom niks gevind wat die dood verdien nie. Ek sal Hom dan kasty en loslaat” — Luk. 23:22.

Alhoewel Pilatus as onbewuste mondstuk van God die Here Jesus Christus moes skuldig vind, neem dit nie weg nie dat, wat homself aangaan, sy gesindheid en bedoeling, hy ‘n lafaard en ‘n skande vir die regspraak was. Hy kon geen skuld in Christus vind nie en het dit self verskeie male voor die volk betoog en daarna nog sy hande gewas as teken van sy vermeende onskuld aan die dood van Christus.

Sy oordeel en uitspraak was dus werklik dat Jesus onskuldig was.

Desnietemin veroordeel hy Hom tot die dood en lewer Hom uit aan sy vyande. Waarlik, erger kon dit nie! Die so hoog geroemde Romeinse regspraak het hier sy diepste skande en vernedering belewe.

Hier sien ons egter maar net die menslike swakheid.

En dit moet ‘n baie ernstige waarskuwing wees vir ons almal maar insonderheid ook vir konings, owerhede en regters. Daar rus op hulle so ‘n geweldige verantwoordelikheid. Hulle tree op met Goddelike gesag, om in sy Naam die reg op aarde te handhaaf. Daartoe het God aan die owerheid die swaard gegee (Rom. 13:4). Waar die regter dus in ‘n regsgeding uitspraak doen, daar tree hy so te sê in die plek van God op as God se dienaar en moet sy uitspraak wees ooreenkomstig die Goddelike reg en waarheid. As die reg nie meer deur die owerheid gehandhaaf word nie, waar en hoe en deur wie sal dit dan gehandhaaf word?

En tog is die owerheid en sy regters maar soos die volk is. As leuens en bedrog op ons strate rondwandel, moet ons nie verwag dat waarheid en geregtigheid in ons geregshowe sal vertoef nie. As die volk self nie meer die waarheid liefhet nie, sal die owerheid nie anders wees nie.

Treffend is wat ons lees aangaande die regters wat die vrome koning Josafat aangestel het. Hy het vir hulle gesê:

“Kyk wat julle doen, want julle spreek nie reg vir die mens nie, maar vir die Here; en Hy is by julle in die regspraak. Mag die skrik vir die Here dan nou op julle wees; handel nougeset, want by die Here onse God is geen onreg of partydigheid of aanneming van geskenke nie” (2 Kron. 19:6, 7).

Waarlik, gelukkig is die volk wat sulke regters het, wat die Here vrees en alleen in sy naam regspreek! Hoe kan ons reg en geregtigheid verwag van ongelowige regters, wat hulle nie onvoorwaardelik aan God onderwerp nie?

Ons moet Pontius Pilatus dus nie uit die hoogte veroordeel nie.

Hy het ‘n wetlike moord begaan toe hy Christus laat kruisig het, ter wille van eie belang en eersug, om populêr te wees by die volk. Maar hoeveel van ons sou nie presies soos hy gedoen het nie, met miskien veel minder gewetenswroeging as wat hy gehad het! Gebeur dit dan nie elke dag dat reg onreg genoem word en die kwaad goed nie? Of al sê ons nie so nie, dan doen ons so. Dag vir dag verloën ons Christus teen beterwete en dan was ons dikwels ons hande in gewaande onskuld.

O nee, Pontius het homself veroordeel toe hy Christus veroordeel het. Die skuldige was op die regterstoel en die onskuldige is veroordeel. Maar in Pontius Pilatus staan ook ons diep skuldig.

Mag ons dit besef en ons voor God verootmoedig, sodat ons genade mag kry te geleëner tyd.
____________________

*Bron: Die Vaste Fondament: Dagboek uit die Heidelbergse Kategismus (13 April). Opskrif is bygevoeg.

Leave a Comment

Posted in burgerlike owerheid, dr SJ vd Walt, heidelbergse kategismus, HK oordenkings, vaste fondament HK oordenkings

Older Posts »

Categories