Posted by: proregno | August 16, 2018

Die dwaling van baptiste dat die Nuwe Verbond net met ‘volwasse gelowiges’ is (hulle wat ‘n belydenis van geloof kan aflê), en nie ook met kinders van gelowiges nie

Die dwaling van baptiste dat die Nuwe Verbond net met ‘volwasse gelowiges’ is (hulle wat ‘n belydenis van geloof kan aflê), en nie ook met kinders van gelowiges nie 

In die hernude stryd in verband met die kinderdoop byvoorbeeld, is die wyse waarop die Skrifgegewens gehanteer word van die allergrootste belang. Hier kan nie met ’n verwysing na ’n paar insidentele tekste volstaan word nie. Die vraagstuk van die eenheid van God se handele in Ou en Nuwe Verbond kom hier ter sprake. Gaan ons by ’n beroep op die Bybel uit van ’n teenstelling tussen Ou en Nuwe Testament of handhaaf ons die openbaringseenheid van die Heilige Skrif.” – prof. L. Floor

Ek wys hier onder in my artikel (Die genadeverbond met gelowiges en hul kinders in Christus, is in wese dieselfde in die OT en NT verbondsbedelings) – met verwysing na Skrifgedeeltes uit beide die OT en die NT – op die pragtige troosvolle ryke eenheid van die genadeverbond, die ou en nuwe verbond, met gelowiges en hul kinders, in Christus. Daar het definitief veranderinge in die bediening, die teken, en ander aspekte gekom (sien prof. Jordaan se artikel hier onder), daar is verskille in terme van bv. heenwysing en vervulling, skadu en werklikheid, bedekte na volle heerlikheid, ens., maar, ‘n baie belangrike maar, in sy wese is die ou en nuwe verbond, dit is die genadeverbond, presies dieselfde:

Ek is julle God, en julle is my kinders, op grond van Christus se kosbare bloed (Rom. 4; Gal. 3), en dit moet bedien word aan gelowiges en hul kinders, elkeen wat die Here sal roep (Gen. 17:7; Hand. 2:39).

Soos prof. Floor dit stel, ons moet waak teen die oorbeklemtoning van die OT  (bv. Hebrew Roots bewegings vandag?), maar óók die onderbeklemtoning van OT ([ana]baptiste bewegings vandag?) van die OT, in die OT se verhouding tot die NT:

“Calvyn moes op twee fronte sy stryd voer. Teenoor die Rooms- Katolieke kerk met sy sterk Ou-Testamenties gekleurde erediens het Calvyn vanuit die Nuwe Testament God se heil in Christus verkondig en verdedig.

Teenoor die Doperse Beweging het Calvyn met krag die waarde en betekenis van die Ou Testament aangetoon. Ons vind by die Doperse Beweging ’n eensydige oriëntering op die Nuwe Testament. Die Ou Testament word as minderwaardig beskou. Daar is alles te aards en te liggaamlik. God se heil vertoon in die Ou Testment soveel stoflike, aardse trekke dat dit nie as die volle heil beskou kan word nie. In hul dualistiese benadering waarin die geestelike teenoor en bo die stoflike geplaas word, het die Doperse Beweging die Ou Testament as minderwaardig en verganklik teenoor die Nuwe Testament geplaas.”

Sien gerus as basis – van my skrywe hier onder – die deeglike verklaring van prof. Gert Jordaan in hierdie artikel, waar hy mooi aandui hoe mens die kwessie van die ou en die nuwe verbond, oftewel die ouer en nuwer bediening van die verbond, volgens die Skrif, reg moet verstaan, vir die heil en troos van sy volk, sy hele volk, klein en groot, en tot eer van God Drie-enig.

Die dwalinge van die baptiste begin juis, met ‘n verkeerde siening van die verhouding OT en NT, oor wie almal aan die nuwe bedeling van die genadeverbond behoort, en daaruit vloei dan hul hartseer verwerping van gelowiges se kinders uit die koninkryk, kerk en verbond van die Here, wat lei daartoe dat hul nie die teken van die Here se redding aan hulle wil bedien nie:

Verbond in die Nuwe Testament

Prof. Jordaan spreek onder andere die volgende sake aan:

  • Worstels van die begrip Verbond
  • Verbond in die Ou Testament
  • Verbond in die Nuwe Testament
  • ‘n Definisie van die verbond
  • Verbondsopenbaring in Christus se optrede (die Evangelies)
  • Die uitbreiding van die verbondsvolk (Handelinge)
  • Belofte en nageslag
  • Verbondsopenbaring by die voleinding (Openbaring)

In die “Verbond in die Nuwe Testament” deel, gaan hy in op die belangrike saak van die verhouding tussen die ou en die nuwe verbond, met die behandeling van tekste soos 2 Kor. 3:4-4:6; Hebr. 7-10; 12:24; Gal. 4:24; Matt. 26:28; Luk. 22:20; 1 Kor. 11:25, ens.

‘n Paar aanhalings (beklemtonings bygevoeg):

“In 2 Kor 3:6 verwys die apostel Paulus na homself as ‘n “dienaar van die nuwe verbond” en verduidelik dan hoe die bediening van die nuwe verbond verskil van die bediening van die oue. L.W.: Paulus kontrasteer nie soseer die ou verbond en die nuwe verbond nie, maar wel die bediening van die ou verbond en die bediening van die nuwe verbond. Diakonia dui hier op die prediking. Die wyse waarop die ou verbond verkondig is, verskil dus van die wyse van verkondiging van die nuwe verbond.”

“Samevattend blyk dit uit 2 Kor 3:6 – 4:4 dat Jesus Christus die middelpunt van die bediening van die verbond is – die oue en die nuwe:

– Die gees (die bedoeling) van die bediening van die ou verbond was reeds om heen te wys na die heerlikheid van God wat in Christus geopenbaar sou word. In Christus as sy beeld het God Homself geopenbaar. Vgl. Heb 1:1: “Nadat God baiekeer en op baie maniere in die ou tyd gespreek het tot die vaders deur die profete, het Hy in hierdie laaste dae tot ons gespreek deur die Seun.”

– Die bediening van die nuwe verbond, daarenteen, is ‘n direkte proklamering van die heerlikheid van God in sy Seun, Jesus Christus.”

“Die verhouding tussen die ou en die nuwe verbond is dus nie dié van twee teenoorstaande verbonde nie, selfs nie eens twéé verbonde nie, maar dit is een en dieselfde verbond, waarvan God twee verskillende bedienings gegee het. Die eerste bediening was beperk in heerlikheid, omdat dit bloot heenwysend was na die heerlikheid wat sou kom, die heerlikheid van Christus. Die eerste bediening was ook van verbygaande aard, want dit het tot ‘n einde gekom toe die bediening van Christus aangebreek het. Die tweede bediening is dan die volle bediening van die lewendmakende en regverdigmakende heerlikheid van Jesus Christus.

Wie egter, soos die Jode, blind is vir die Gees se bedoeling met die verbond, bly vassteek by die uiterlike bediening van die ou verbond. Die wet en die seremonies van die ou verbond word dan onderhou asof dit op sigself tot saligheid kan dien. So ‘n bediening van die verbond is ‘n bediening van die letter wat dood maak en veroordeel. Dit word die bediening van die dood. So het die Jode dan in werklikheid ‘n ander verbond bedien as die verbond wat God hulle beveel het om te bedien, en daarom ook ‘n ander verbond as wat die apostels bedien het. Hulle het dus daarvan gemaak: die bediening van twee verskillende verbonde!

Opmerking of vraag: wat hierdie laaste sin betref – is die baptiste se ‘verbondsbeskouing’, wat so groot kontras maak tussen die ‘ou en nuwe verbond’, veral as dit kinders raak, lyk my dan ook meer in  lyn met die Joodse siening wat prof. Jordaan hier aanspreek en afwys ?

“In 2 Kor 3 het ons gesien dat die kontras nie soseer tussen die ou en die nuwe verbond is nie, maar tussen die bediening van die ou verbond (of dan: wat die Jode van die ou verbond gemaak het) en die bediening van die nuwe verbond. In Heb 7 -10 word die sluier nog verder gelig: Dit gaan nie oor die bediening van twee verbonde nie, maar oor twee bedienings van dieselfde verbond: die ou bediening van die verbond en die nuwe bediening van die verbond.”

“Heb 7 – 10 bevestig die volgende oor die verbond van God:
1.) Die nuwe verbond is nie ‘n ander verbond as die ou verbond nie. Dit is wel ‘n nuwe bediening van dieselfde verbond.
2.) Die ou bediening van die verbond het plaasgevind in skadubeelde wat God van die hemelse werklikheid van sy verbondsbeloftes gegee het.
3.) Die skadubeelde trek veral saam in die tabernakel, wat ‘n Ou-Testamentiese toonbeeld was van God se teenwoordigheid in die midde van sy volk; ook in die liturgiese handelinge van die Ou-Testamentiese offers, as toonbeeld van die volmaakte offer van Jesus Christus ter versoening van die sondes van die bondsvolk.
4.) Die nuwe bediening van die verbond vind plaas in Christus as volmaakte Hoëpriester. In Christus word God se teenwoordigheid werklikheid deurdat Hy as Verbondsmiddelaar direk toegang tot God het. In Hom word ons versoening met God werklikheid deurdat Hy die volmaakte en finale soenoffer vir ons sondes gebring het.
5.) Deur die Hoëpriesterlike werk van Jesus Christus word die verbondsbepalings des te kragtiger. God se beloftes is kragtiger omdat dit nou blywend in werking getree het. Ook sy verbondseise is kragtiger omdat hulle nou op soveel kragtiger beloftes berus. Maar ook sy verbondswraak word soveel kragtiger gestel, juis omdat die realisering van sy beloftes in Christus roep om ‘n des te groter dankbaarheidslewe by die begenadigdes.”

“Daarenteen was die verbond wat God met Abraham gesluit het, ‘n bevestiging van die “Jerusalem daarbo” (Gal 4:26), ’n afskaduwing van die hemelse Jerusalem (vgl. Heb 8:1-6). Die hemelse Jerusalem “is vry”, m.a.w. die ware verbond van God maak ons nie slawe nie maar bevry ons juis daarvan om deur eie wetsonderhouding die geregtigheid voor God te moet verdien. Die Jerusalem daarbo is ook “die moeder van ons almal” (Gal 4:26), m.a.w. ons almal – Ou- én die NuweTestamentiese gelowiges – het aan hierdie een ware genadeverbond deel. In die Ou Testament is dit wel skaduagtig bedien, maar in die Nuwe Testament is dit in Christus vir ons almal geopenbaar: God maak ons vry! Aan hierdie belofte van bevryding wat Hy op wonderbaarlike wyse in Christus laat waar word het, moet ons net in ware geloof bly vashou! Dit blyk dus dat die verbondsopenbaring in Gal 4:24 volkome eenstemmig is met dit wat ons in 2 Kor 3 en Heb 7 – 10 ontvang het.“

“In die Ou Testament reeds het dit duidelik geblyk dat die volk nie bloot identies met die fisiese afstammelinge van Abraham, met die histories-etniese Israel, is nie. Die ware Godsvolk is hulle wat in God se beloftes glo, volgens die geloofseis waarmee Abraham en sy hele nageslag gekonfronteer is, Gen. 15:6: “Abraham het in die HERE geglo; en Hy het hom dit tot geregtigheid gereken.” Streng gesproke is elke Nuwe-Testamentiese oproep tot geloof dus in wese ‘n verbondsroep (bv. Joh. 20:31). In Jesus se prediking hoor ‘n mens dan ook telkens, byna soos ‘n refrein, sy verbondswoord aan ‘n begenadigde sondaar: “Jou geloof het jou gered” (bv. Matt 9:22; Mk 5:34; 10:52; Lk 7:50; 8:48; 17:19; 18:42).”

Belofte en nageslag
Waar Jesus in sy prediking die oorgang van die Ou- na die Nuwe-Testamnentiese (universele) verbondsvolk bekendgemaak het, sien ons in die prediking en optrede van sy apostels dat God ook by die Nuwe-Testamentiese sy beloftes nie maar net aan individue gee nie, maar aan hulle en hulle nageslag.
5.3.1 Aan die eerste bekeerlinge by Pinkster sê Petrus: “Bekeer julle, en laat elkeen van julle gedoop word in die Naam van Jesus Christus … Want die belofte kom julle toe en julle kinders en almal wat daar ver is, die wat die Here ons God na Hom toe sal roep” (Hand 2:38,39).
5.3.2 Wanneer die tronkbewaarder van Filippi tot geloof kom, sê Paulus vir hom: “Glo in die Here Jesus Christus en jy sal gered word, jy en jou huisgesin.” Toe het Paulus hom gedoop, hom en al sy mense (Hd 16:32,33)

Sien die volledige artikel van prof. Jordaan hier: Verbond in die NT.

—————————

DIE GENADEVERBOND MET GELOWIGE OUERS EN HUL KINDERS IN CHRISTUS IS IN WESE DIESELFDE IN DIE OT EN NT VERBONDSBEDELINGS

deur S. Le Cornu

Die Vader se verbondsbelofte aan ons en ons kinders, in sy groot liefde vir sy kinders, is:

“Ek is julle God, en julle my kinders” (Gen. 17:7; Hebr. 11:10),

op grond van die reddende werk van en in Jesus Christus, sy Seun

(Gen. 3:15; 12:3; Gal. 3:8,16),

deur die Heilige Gees se kragvolle werking van die wedergeboorte

(Deut. 30:6; Ps. 51:12,13; Tit. 3:4-7)

waaruit volg al die heilsweldade wat Christus bewerkstellig het

vir sy uitverkorenes )

(Deut. 30: 2; Klaagl. 5:21, 22; Hand. 2:37, 38; 13:47, 48; 26:18; Ef. 1:3-14),

dat hul dit mag ontvang op die tyd wat die Vader vir elkeen bepaal het

(Gen. 15:6; Ps. 22:10,11; Hand. 13:48),

en tot eer van die Vader (Rom. 9; Ef. 1:3-6).

Hierdie belofte van die verbond, moet – op grond van God se bevel – bedien word aan gelowiges en hul kinders, in beide die OT en NT bedelings, met ’n oproep tot geloof en bekering:

1) Die genadeverbond met Abraham in Genesis 17:7, is met hom en sy nageslag,

“En Ek sal my verbond oprig tussen My en jou en jou nageslag ná jou in hulle geslagte as ’n ewige verbond, om vir jou ’n God te wees en vir jou nageslag ná jou.” (sien v. 10, 12, 23; 21:4)

2) Die vervulling van die genadeverbond word geprofeteer in Jer. 31-33, en dit word vermeld dat dit ook kinders, die nageslag, insluit,

33 Maar dit is die verbond wat Ek ná dié dae met die huis van Israel sal sluit, spreek die HERE: Ek gee my wet in hulle binneste en skrywe dit op hulle hart; en Ek sal vir hulle ’n God wees, en hulle sal vir My ’n volk wees.

 34 En hulle sal nie meer elkeen sy naaste en elkeen sy broer leer nie en sê: Ken die HERE; want hulle sal My almal ken, klein en groot onder hulle, spreek die HERE; want Ek sal hulle ongeregtigheid vergewe en aan hulle sonde nie meer dink nie. (Jer. 31:33-34 )

38 En hulle sal vir My ’n volk wees, en Ek sal vir hulle ’n God wees.  39 En Ek sal hulle een hart en een weg gee om My altyd te vrees, hulle ten goede en hulle kinders ná hulle. (Jer. 32:38-39; sien Hebr. 8:10, 11 hier onder)

3) Na die vervulling van die genadeverbond in Christus, in die NT-bedeling, is kinders nog deel van die bediening van die belofte van die genadeverbond,

“Want die belofte kom julle toe en julle kinders en almal wat daar ver is, die wat die Here onse God na Hom sal roep.” (Hand. 2:39)

10 Want dit is die verbond wat Ek ná dié dae sal sluit met die huis van Israel, spreek die Here: Ek sal my wette in hulle verstand gee en dit op hulle hart skrywe; en Ek sal vir hulle ’n God wees, en hulle sal vir My ’n volk wees.

 11 En hulle sal nie meer elkeen sy naaste en elkeen sy broer leer en sê: Ken die Here nie; want almal sal My ken, klein en groot onder hulle.  (‘n aanhaling van Jer. 31, in Heb. 8:10-11)

Dus, in beide bedelinge, is die genadeverbond, die ou en nuwe verbond, met gelowiges en hul kinders, en so sal dit wees tot die laaste dag:

En ek het ‘n groot stem uit die hemel hoor sê: Kyk, die tabernakel van God is by die mense, en Hy sal by hulle woon, en hulle sal sy volk wees; en God self sal by hulle wees as hulle God. – Op. 21:3.

In en deur die geslagte, vergader die Here sy uitverkore kinders, elkeen wat Hy sal roep, ‘klein en groot’, dus babas, kinders en volwassenes, kragtensy sy vrye welbehae (Romeine 9).

Die frase ‘klein en groot’ kan verskillende sake beteken, afhangende van die konteks. Die belangrikste vir hierdie onderwerp, is om te besef, dat dit insluitend is, nie uitsluitend is nie, die kring word groter, nie kleiner getrek nie, dit wil ‘almal’ betrek, natuurlik almal wat sy uitverkore kinders is, dus – soos in die OT bedeling – so ook in die NT bedeling, sy kinders, sy uitverkorenes onder groot én klein, in en deur die geslagte.

Daar het dus nie ’n verskraling, ’n kleiner kring vir die bediening van die genadeverbond, wat die teken van die doop betref, plaasgevind nie (dus nou net vir volwassenes of ouer kinders nie), maar ’n groter uitbreiding (bv. onder een volk na alle volke; van manlik alleen wat besny is, na manlik en vroulik wat gedoop word; ens.).  Dit is daarom heel vreemd om kinders uit die bediening van die verbond te wil uitsluit, of ten minste klein kindertjies.

Soos die redding na Abraham gekom het, het hy geglo, en daardeur is sy hele huis, sy kinders, sy nageslag betrek. So vind dit ook in die NT plaas: as redding na iemand kom, hetsy manlik of vroulik, as hul tot geloof kom, dan is dit ’n bevestiging, ’n openbaring dat hy/sy “ ’n seun/dogter van Abraham” is (Luk. 13:16), dan is die implikasie daarvan dat die belofte van redding ook in daardie huise bedien sal word deur beide die Verbondswoord en die teken van die Verbond, aan daardie nuwe gelowiges en hul hele huis, dus ook as daar kindertjies is:

9 Toe sê Jesus aan hom (Saggeus): Vandag het daar redding vir hierdie huis gekom, aangesien hierdie man ook ’n seun van Abraham is.   10 Want die Seun van die mens het gekom om te soek en te red wat verlore was. (Lukk. 19:9-10)

Met hierdie baie belangrike woorde dui Jesus ook aan wat die wese, die wesentlike inhoud van die Abrahamitiese verbond was en is, en wat lyk my, baie (of alle?) baptiste heeltemal mis, as hul na die OT, die besnydenis, ou verbond, ens. verwys ((sien as voorbeeld hierdie artikel deur ‘n baptiste skrywer: Wat beteken jou doop?), nl.

die redding van sonde, en die ewige lewe in Christus (sien Romeine 4 en Gal.3) deur God se genade,

en dus nié – soos sommiges wil beweer – dat die belofte aan Abraham en sy nageslag bloot gegaan het oor ’n fisiese nageslag en land nie [beide hierdie sake – nageslag en land – verwys na, a) die groter werklikheid van al die Here se uitverkorenes onder alle volke, groot én klein; en, b) die nuwe Jerusalem, die ewige lewe, die nuwe hemel en aarde, ens – dus geestelike werklikhede, reeds in die OT bedeling, sien bv. Ps. 37:11; Matt. 5:5; Rom. 4:13; die Hebreër boek; Op. 11:15).

 14 En ’n vrou met die naam van Lídia, ’n purperverkoopster van die stad Thiatíre, ’n godsdienstige vrou, het geluister; die Here het haar hart geopen om ag te gee op wat deur Paulus gesê is.  15 En toe sy en haar huisgesin gedoop is, het sy by ons aangedring en gesê: As u oordeel dat ek in die Here glo, kom dan in my huis en bly daar.  (Hand. 16:14-15 A53)

Daarom moet die bediening van die doop ook in die NT bedeling voortgaan aan gelowige ouers, en aan hul kinders, soos die Here beveel het, en omdat die Here – nie ons nie – uit en onder die geslagte en in die nageslagte, ‘onder groot en klein’, vir Hom ’n volk vergader, om Hom vir ewig te loof en te prys, alles na sy vrye welbehae.

Die Presbiteriaanse teoloog, dr. Benjamin Warfield se woorde vat dit in ’n neutedop saam:

“God het sy Kerk in die dae van Abraham gevestig en kinders daarin geplaas. Hulle moet daarin bly totdat Hy hulle daar uithaal. Hy het nêrens hulle uitgehaal nie. Hulle is daarom steeds lidmate van sy Kerk en as sulks geregtig op haar ordinansies. Die doop is een van daardie ordinansies.”

Om ons Here Jesus se woorde te gebruik, waar Hy oor die huwelik leer, van toepassing op hierdie onderwerp: laat ons nie skei wat die Here saamgevoeg het nie, nl. dat die Here se verbond, kerk en koninkryk bestaan uit beide volwassenes en (klein) kinder(tjie)s, gelowiges en hul kinders, ook in die NT bedeling, ook in die nuwe bediening of administrasie van die een ewige genadeverbond in Christus (Gen. 17:7; Hand. 2:39; Gal. 3:8;16; 2 Tim. 1:8,9; Tit. 1:2).

Leave a Comment

Posted in anabaptiste, babas in die verbond, baptiste, doop, kinderdoop, kinders, ou en nuwe verbond, verbond, verbondsdoop, verbondsonderrig, Verhouding OT - NT

Posted by: proregno | August 6, 2018

Behoort kindertjies ook aan die koninkryk, verbond en kerk van die Here, en moet daarom gedoop word?

Behoort kindertjies ook aan die koninkryk, verbond en kerk van die Here, en moet daarom gedoop word?

BBWarfieldPhoto.jpg“God het sy Kerk in die dae van Abraham gevestig en kinders daarin geplaas. Hulle moet daarin bly totdat Hy hulle daar uithaal. Hy het nêrens hulle uitgehaal nie. Hulle is daarom steeds lidmate van sy Kerk en as sulks geregtig op haar ordinansies. Die doop is een van daardie ordinansies.” – Benjamin Warfield.

Skrifgebruik om die vraag te beantwoord
In die gesprekke en debatte oor die kinderdoop, meen baie dit gaan bloot daaroor om net te vra:

Gee my ‘n eksplisiete spesifieke teks in die NT wat kinderdoop noem, of voorbeeld van ‘n baba wat gedoop is in die NT, dan sal dit die debat finaliseer.

Dat hierdie nie die enigste vraag is om te beantwoord nie, en ook omdat ons as gereformeerdes nie daardie soort van eensydige NT-alleen biblisitiese Skrifgebruik huldig nie, kan mens die vraag beantwoord deur dan bloot drie verdere vrae te vra, nl:

Gee my ‘n eksplisiete spesifieke teks (of voorbeeld), waar God noem of beveel het of gewys het kinders is nie meer deel van die koninkryk, verbond en kerk van die Here in die NT tyd nie (soos kinders tog was in die OT bedeling)?, en, om ‘n ander baie belangrike leersaak ook as voorbeeld te gebruik;

Gee my ‘n eksplisiete spesifieke teks wat God ‘Drie-enig’ noem ?

‘n Mens kan ook daarby voeg: gee my tekste wat elke uitverkorene se naam eksplisiet noem, dat hul in die Boek van die Lewe opgeskryf is, ens.?

Hierdie, en ander vrae, laat gereformeerdes in navolging van die Skrif bely, om die woorde van die Westminster Konfessie (1:6) te gebruik,

Die volle raad van God met betrekking tot alle dinge wat nodig is vir sy heerlikheid, die saligheid van die mens, en die geloof en lewe, is uitdruklik opgeteken in die Skrif, of mag van die Skrif afgelei word, deur ‘n goeie en noodsaaklike gevolgtrekking.

Lees hier, meer oor hierdie belangrike saak van hoe ons God se wil soek, en sy Woord gebruik, oor die saak van die Kinderdoop: Die Kinderdoop en die Skrif

Met dit as agtergrond, is ek van mening, die groter en belangriker vraag is om te vra, wat leer die Skrif in sy geheel, hoe sien God, kindertjies van gelowiges in sy koninkryk, verbond, en kerk?

Hoe verskil gereformeerdes en baptiste, oor hoe ons na kinders kyk ?

Ek is van die oortuiging dat die wesentlike probleem by baptiste is, hoe hul kinders van gelowiges verkeerdelik beskou in die NT bedeling as in stryd met die OT bedeling, en dit lei dan tot hul verwerping van die kinderdoop.

John Piper oor kinders

John Piper het ‘n artikel geskryf waarin hy antwoord hoe hulle na ongedoopte kinders kyk in die lig van die Nuwe Verbondsbeloftes. Dit kan hier gelees word, en as ek verdere opmerkings daaroor maak, veronderstel ek dat u, die leser, sy artikel gelees het:

How Do My Unbaptized Children Relate to the New-Covenant Promises?

Piper begin sy artikel deur – in sy redenasie waarom hy meen ons die verbond ‘herdefinieër’ om kinders toe te laat in die verbondsgemeenskap – hyself dus veronderstel dat deur net ‘believers baptism’ te handhaaf,  die ‘new covenant community’ net uit uitverkore volwassenes bestaan, d.i. nou hulle wat ‘n belydenis van geloof gedoen het, en ‘n getuienis van ‘n gelooflewe het.

Die groot ironie van sy argumentasie is, dat terwyl hy meen verbondsouers kan nie sekerheid hê oor hul klein kindertjies se redding nie (dat hul uitverkore is nie), meen hy dus, by implikasie, dat hy en al die baptiste wel sekerheid kan hê oor almal wat groot gedoop is, dus eers as hul hul geloof bely het en toe eers gedoop is ?

So, Piper meen ons as verbondsouers kan nie sekerheid hê oor redding van babas nie, maar hy kan wel sekerheid hê van elkeen wat hy doop het, of hoe? Is dit dan nie juis dieselfde probleem as wat (ek en hy) verwerp nie: wedergeboorte deur die doop (baptismal regeneration), nie ?

Hierdie redenasie van Piper (en baptiste oor die algemeen), bevestig juis wat ek in die vorige artikel geskryf het hul groot probleem is, waarom hul die kinderdoop verwerp, nl. hul sien, of verstaan nie, dat God se uitverkorenes bestaan uit beide uitverkorene volwassenes én uitverkore kinders (babas ingesluit), en is daarom ook deel van die bediening van die verbond en sigbare kerk hier op aarde nie.

En daarom, kan die bediening van die teken van die verbond, die doop, nie aan gelowige ouers se kinders weerhou word nie, anders is die implikasie daarvan juis, dat die grootdoop ‘bepaal’ wie die uitverkorenes is, of nie, terwyl ons glo God doen dit alleen deur sy vrye welbehae, juis dit waarvan die doop getuig.

Piper noem verder in sy artikel, 4 sake waaroor ons almal gaan saamstem, met sekere kwalifikasie van nr.5, soos in die res van my artikel sal blyk:

  1. kinders is ‘n geskenk van God.
  2. kinders moet opgevoed word in die vrese van die Here.
  3. kinders moet opgedra word in gebed dat die Here genadig sal wees in hul lewens.
  4. ons moet die Here dank vir kinders, hul is deel van sy goedheid.
  5. ons hoop dat ons kinders tot geloof mag kom.

Die sake waaroor ons verskil, is in die volgende 2 sake wat Piper noem, asook punt 5 hierbo, wat ons as gereformeerdes verder sal kwalifiseer (kursief bygevoeg):

1) We do not assume that our children are born again until they make a credible profession of faith. We base that on 1 Peter 1:23, that the new birth is through the Word of God.

2) We do not formalize their union with Christ and his people by membership in the church until that credible profession of faith is publicly signified by baptism.

5) Finally, we view them as little pilgrims in hope on the way to faith, woven into the fabric of relationships in the family and the church

In hierdie drie stellings is die baptiste se probleem, dit is waar in sekere aspekte, maar verteenwoordig nie wat die hele Woord leer oor wie wedergebore kan wees, en wie almal aan die koninkryk, verbond en kerk behoort nie. Dit is die tragiese van die Baptiste se siening van kinders, hul erken so baie dinge van kindertjies waaroor ons saamstem, maar die heel belangrikste mis hulle heeltemal, dat klein kindertjies ook deel uitmaak van die verbond, kerk en koninkryk van die Here, en daarom ook die teken daarvan moet ontvang.

Gereformeerdes bid ook vir die redding van hul kinders, dat hul mag glo, maar, en hier is die groot verskil, ons glo van harte, dat die wedergeboorte en geloof wat daaruit volg, nie beperk kan word net tot volwassenes nie, of eers as ‘jy groot is’ en dan ‘n ‘credible profession of faith’ doen nie. Ons glo nie jy word eers deel van die kerk, verbond en koninkryk, net (ek herhaal ‘net’) eers wanneer jy volwasse is nie. Inteendeel !

Ons berus en vertrou in die Here se vrye welbehae dat Hy die wedergeboorte, die redding skenk aan elkeen wie Hy wil, maar ook wanneer hy wil.

Dit lyk my die baptiste veronderstel dat ‘n baba of jong kindjie nie wedergebore kan wees, en nie kan glo (binne sy beperkte omvang nie), soos Ursinus, die opsteller (of een van die opstellers) van die Heidelbergse Kategismus dit as volg stel, oor die redding van verbondskinders (kursief en beklemtoning bygevoeg):

“This is sure and certain, that God instituted his sacraments and covenant seals only for those who recognize and maintain the church as already made up of parties of the covenant, and that it is not His intention to make them Christians by the sacraments first, but rather to make those who are already Christians to be Christians more and more and to confirm the work begun in them. . . .

Hence, if anyone considers the children of Christians to be pagans and non-Christians, and damns all those infants who cannot come to be baptized, let him take care on what ground he does so, because Paul calls them holy (1 Cor. 7:14), and God says to all believers in the person of Abraham that He will be their God and the God of their seed. . . . Next let him consider how he will permit them to be baptized with a good conscience, for knowingly to baptize a pagan and unbeliever is an open abuse and desecration of baptism.

Our continual answer to the Anabaptists, when they appeal to the lack of faith in infants against infant baptism, is that the Holy Spirit works regeneration and the inclination to faith and obedience to God in them in a manner appropriate to their age, always with it understood that we leave the free mercy and heavenly election unbound and unpenetrated” (quoted in Südhoff, Olevianus und Ursinus, pp. 633f. Aangehaal deur Geerhardus Vos in sy artikel:”The Doctrine of the Covenant in Reformed Theology”’, hier beskikbaar).

Daarom lei die ‘geloof as gawe van God’ skade by die baptistiese teologie, ongeag hul goeie bedoelings om redding deur geloof alleen te wil handhaaf. Hul beperk die soewereine almag van God in redding, veral as dit by klein kindertjies kom in die genadeverbond.

Die gereformeerdes is dit volkome eens met baptiste, dat volwassenes moet opgeroep word tot geloof en bekering, en dan volg die teken van die redding, die doop. So daardie oproep geld ook vir al ons verbondskinders, maar ons weet en erken volgens die Skrif dat die Here enige tyd wedergeboorte en geloof kan skenk aan sy uitverkorenes, nie ‘net’ eers wanneer hul groot geword het, en aan ‘ons’ getuienis van geloof en lewe kan gee nie.

Daarmee is ons met baptiste volkome eens wat volwassenes betref, dit is die algemene oproep tot geloof en bekering wat na alle mense moet uitgaan (Hand.17:31), en daarna volg die teken en seël van hul verlossing.  Dit is hoe die Here in die OT ook gewerk het, sien weereens Abraham se voorbeeld, Gen.12,15 en 17.

Maar, dit is nie al wat die Skrif leer nie, die Skrif leer ook hoe die Here omgaan met kindertjies van gelowiges, in sy genadeverbond, in beide die OT en NT bedeling nie. Die Skrif leer ook dat kindertjies van gelowiges eers die teken ontvang, en dan volg die onderrrig, vermaning, oproep tot bekering, geloof, goeie werke ens., in die verbondsgemeenskap, sien die gereformeerde doopsformulier vir kinders.

God het dit so bepaal, en so geopenbaar, en ons moet daarby berus.

In wat hier nou volg, is dan ‘n verduideliking oor hoe ons kinders sien in die koninkryk, kerk en verbond van die Here, wat ons daartoe lei om ons kinders in die verbond ook te doop, as antwoord wat ons sien as baptiste se verkeerde siening van kinders van gelowiges in die verbond, en daarom verwerp hul die kinderdoop:

KINDERS VAN GELOWIGES IN DIE KONINKRYK, VERBOND EN KERK VAN DIE HERE

Al die verse wat gewoonlik deur baptiste aangehaal word, dat die doop ’n teken is van redding deur geloof alleen en dat iemand dan eers die teken van die doop moet ontvang, moet gesien word in sy konteks, tot wie dit spreek: tot volwassenes, hulle wat hul geloof kan bely en daarop volg die teken van die redding, die doop.  Dit is nie Skrifgedeeltes wat antwoorde gee oor kinders van gelowiges se plek in die genadeverbond en wanneer hul die tekens moet ontvang of nie.

Ons moet dus verder die hele Skrif bestudeer om te sien hoe die Here omgaan met kinders in die verbond, in die hele Skrif, en daarvolgens leer oor hul plek in die genadeverbond, die kerk, die koninkryk en of en wanneer hul die tekens van sy redding mag ontvang.

Daarom dat die gereformeerde geloof die hele raad van God (Hand.20:27) bestudeer oor hierdie vraagstuk, en die vraag beantwoord hoe die Here nie net omgaan met volwassenes nie, maar ook klein kindertjies van gelowiges.

En dit is hier waar ons volgens die Skrif glo, die grond van die kinderdoop lê in beide testamente in die Bevel en Belofte van die Here vir gelowiges en hul kinders, hul nageslag, én dit het nie verander in die NT dat dit net individualisties net vir die individuele volwasse gelowige bedien moet word nie (Gen.17:7; Hand.2:39). Die Here werk nog steeds deur die geslagte om vir Hom ’n volk te vergader uit volwassenes en klein kindertjies, tot sy eer.

Een van die baptiste se redes vir die verwerping van die kinderdoop, is dan dat daar mos geen getuienis is van geloof by babas nie, hoe kan hul gedoop word, want ons word mos deur geloof alleen gered?

Wel, as dit so is, dan moet dit beteken geen baba gaan hemel toe nie, of, dat daar wel geloof ter sprake is by babas wat gered word, of hoe ?

Hoe maak ons dan anders met kinders van gelowiges wat vroeg tot sterwe kom?

Dalk word geloof as werklike gawe, misterie en werk van God (Joh.6: 29; Ef.2:8-10; Filp.1:29); Hebr.11), nie reg verstaan by die baptiste nie, maar word dit ongeag dat dit seker ontken gaan word, as iets gesien wat slegs ‘volwassenes’ kan ‘doen’, ’n werk van die mens, iets wat glad nie by ‘babas’ op enige manier teenwoordig kan wees nie ?

Kom ons kyk opnuut na wat die Skrif leer oor die redding van klein kindertjies, en of daar enige aspek van gelowig wees by hul teenwoordig kan wees, asook hul plek in die kerk en koninkryk van God?

21 Toe vra sy dienaars hom: Wat is dit vir ‘n ding wat u gedoen het? Ter wille van die lewende kind het u gevas en geween, maar net toe die kind dood was, het u opgestaan en brood geëet.
22 En hy sê: Toe die kind nog in die lewe was, het ek gevas en geween, want ek het gedink: Wie weet—die HERE kan my genadig wees, sodat die kind in die lewe bly.
23Maar nou is hy dood—waarom sou ek dan vas? Sal ek hom nog kan terugbring? Ek gaan na hom, maar hy sal na my nie terugkeer nie. – 2 Sam.13:21-23

Opmerking: Dawid se hoop en sy troos is dat hy as gelowige, gaan na waar alle kinders van God/gelowiges/uitverkorenes/regverdiges gaan – die hemel, waar sy vroeggestorwe baba ook sal wees, en dus ‘n kind van God is.

Ja, U is dit wat my uit die moederskoot uitgetrek het, wat my veilig laat rus het aan my moeder se bors. Aan U is ek oorgegee van die geboorte af; van die skoot van my moeder af is U my God. – Psalm 22:10,11

Opmerking: Dawid behoort reeds van die moederskoot aan die Here, nie eers wanneer hy ‘volwasse’ word of sy geloof kan bely of sy vrugte van geloof getoets kan word nie.

5 Want U is my verwagting, Here HERE, my vertroue van my jeug af. 6 Op U het ek gesteun van die geboorte af, van die moederskoot af is U my bevryder; oor U is my lof altyddeur. … 17 o God, U het my geleer van my jeug af, en tot nou toe verkondig ek u wonders. – Psalm 71:5,6,17

Opmerking: Dawid beskryf sy baba en jeugtyd met woorde wat getuig van ‘n wedergebore hart: ‘my vertroue’ en ‘gesteun’ en ‘bevryder’ en ‘my lof altyddeur’. Is dit alles aanduidings van ‘n heiden en ongelowige as baba, kind, jeugdige ?

4 Die woord van die HERE het dan tot my gekom en gesê: 5 Voordat Ek jou in die moederskoot gevorm het, het Ek jou geken; en voordat jy uit die liggaam voortgekom het, het Ek jou geheilig; Ek het jou tot ‘n profeet vir die nasies gemaak. – Jer.1:5,6

Opmerking: Reeds in die moederskoot is Jeremia geken en geheilig, laasgenoemde is die vrug van wedergeboorte, soos geloof ook is.

20 Verder het jy jou seuns en jou dogters geneem wat jy vir My gebaar het, en dié aan hulle geoffer om verteer te word. Was dit nie genoeg met jou hoererye nie,
21 dat jy my kinders geslag en dié oorgegee het deurdat jy hulle vir hulle deur die vuur laat gaan het? – Esg. 16:20,21

Opmerking: Die Here spreek die klein kindertjies wat Israel gruwelik ge-offer het, as ‘my kinders’ aan, ongeag die gruwelike daad wat hul ouers gepleeg het.

39 En in daardie dae het Maria opgestaan en haastig na die bergstreek gegaan, na ‘n stad van Juda; 40 en sy het in die huis van Sagaría gekom en Elisabet gegroet. 41 En toe Elisabet die groet van Maria hoor, het die kindjie in haar skoot opgespring; en Elisabet is vervul met die Heilige Gees 42 en het met ‘n groot stem uitgeroep en gesê: Geseënd is jy onder die vroue, en geseënd is die vrug van jou skoot!

Opmerking: Johannes die Doper is hier in die skoot van sy moeder reeds vervul met die Heilige Gees en openbaar vrugte van iemand waarin die Here reeds gewerk het deur sy Gees, selfs nog voor sy geboorte (sien Hand.10:47 waar ons leer dat hulle wat die Gees ontvang het, geregtig is op die doop, hoekom kinders dan uitsluit wat ook die Gees kan ontvang?)

15 En hulle het ook die klein kindertjies na Hom gebring, sodat Hy hulle kon aanraak; en toe die dissipels dit sien, het hulle hul bestraf. 16 Maar Jesus het hulle na Hom geroep en gesê: Laat die kindertjies na My toe kom en verhinder hulle nie, want aan sulkes behoort die koninkryk van God. 17 Voorwaar Ek sê vir julle, elkeen wat die koninkryk van God nie soos ‘n kindjie ontvang nie, sal daar nooit ingaan nie. – Lukas 18:15-17

Opmerking: daar is verskillende Griekse woorde wat gebruik word om kinders aan te dui, van babas tot klein kindertjies of groter kinders (veral paida, teknon, brephos). Hier by vers 15 word die Griekse woord gebruik wat in die besonder ongebore of pasgebore babas en suigelinge beskryf (brephos). Soos volwassenes wat glo, behoort hierdie kindertjies ook aan die Koninkryk. In Joh.3:1-5 leer Jesus ons dat alleen hulle wat wedergebore is, behoort aan die Koninkryk van God, so dit is ook kinders, ook klein kindertjies. Mag kinders wat aan die Koning en sy Koninkryk behoort deur die wedergeboorte nie sy teken en seël dra nie (Tit.3:5)?  Sien ook die volgende artikel: Laat die kindertjies na My toe kom: ‘n Gereformeerde antwoord op ‘n baptistiese standpunt.

1 In daardie uur het die dissipels na Jesus gekom en gesê: Wie is tog die grootste in die koninkryk van die hemele? 2 Toe roep Jesus ‘n kindjie na Hom en laat hom in hulle midde staan 3 en Hy sê: Voorwaar Ek sê vir julle, as julle nie verander en soos die kindertjies word nie, sal julle nooit in die koninkryk van die hemele ingaan nie! 4 Elkeen dan wat homself verneder soos hierdie kindjie, hy is die grootste in die koninkryk van die hemele. 5 En elkeen wat een van sulke kindertjies in my Naam ontvang, ontvang My; 6 maar elkeen wat een van hierdie kleintjies wat in My glo, laat struikel, dit is vir hom beter dat ‘n meulsteen aan sy nek gehang word en hy wegsink in die diepte van die see.

3 Jesus antwoord en sê vir hom: Voorwaar, voorwaar Ek sê vir jou, as iemand nie weer gebore word nie, kan hy die koninkryk van God nie sien nie. 4 Nikodémus sê vir Hom: Hoe kan ‘n mens as hy oud is, gebore word? Hy kan tog nie ‘n tweede keer in die skoot van sy moeder ingaan en gebore word nie? 5 Jesus antwoord: Voorwaar, voorwaar Ek sê vir jou, as iemand nie gebore word uit water en Gees nie, kan hy in die koninkryk van God nie ingaan nie. – Matt. 18 en Joh. 3

Opmerking: Kinders word nie net gebruik om die ‘wyse of inhoud’ van geloof of gered wees te verduidelik nie, maar word deur Jesus gesien, gereken, beskou as deel van sy ‘wedergeborenes’ deur Gees en water (Joh. 3:3-5), asook as burgers van sy Koninkryk (Matt. 18:3; Luk. 18:16), hulle is ook ‘die kleintjies wat in My glo’ (Matt. 18:6), en dus so deel aan die verbond, kerk en koninkryk van die Here.

1 Paulus, ‘n apostel van Jesus Christus deur die wil van God, aan die heiliges wat in Éfese is, en die gelowiges in Christus Jesus: … 1 Kinders, julle moet jul ouers gehoorsaam wees in die Here, want dit is reg. 2 Eer jou vader en jou moeder—dit is die eerste gebod met ‘n belofte — 3 sodat dit met jou goed mag gaan en jy lank mag lewe op die aarde. 4 En vaders, moenie julle kinders vertoorn nie, maar voed hulle op in die tug en vermaning van die Here. . – Ef. 1:1; 6:1

1 Paulus, ‘n apostel van Jesus Christus deur die wil van God, en die broeder Timótheüs, 2 aan die heilige en gelowige broeders in Christus wat in Kolosse is: Genade vir julle en vrede van God onse Vader en die Here Jesus Christus! 3 Ons dank die God en Vader van onse Here Jesus Christus altyd as ons vir julle bid, 4 omdat ons gehoor het van julle geloof in Christus Jesus en julle liefde tot al die heiliges … 18 Vroue, wees julle mans onderdanig soos dit betaamlik is in die Here. 19 Manne, julle moet jul vroue liefhê en nie teen hulle verbitter word nie. 20 Kinders, julle moet jul ouers in alles gehoorsaam wees, want dit is die Here welbehaaglik. 21 Vaders, moenie julle kinders terg nie, sodat hulle nie moedeloos word nie. – Kol. 1:1-4; 3:18-21

Opmerking: Die heiliges, die gelowiges, die kerk van die Here in Efese en Kolosse, bestaan uit volwassenes (manne, vroue, ouers en ander volwassenes) én hul kinders, dus nie net uit volwassenes nie. En watter baptis gaan dit waag om te leer dat kinders eers gehoorsaam mag wees as hul alles presies reg ‘glo en verstaan’ ?  Kinders is dus deel van die koninkryk, kerk en verbondsgemeenskap van die Here.  Die Here en sy Woord beskou hul so, en so moet ons ook doen, en hul so behandel.

14 Maar bly jy in wat jy geleer het en waarvan jy verseker is, omdat jy weet van wie jy dit geleer het, 15 en dat jy van kleins af die heilige Skrifte ken wat jou wys kan maak tot saligheid deur die geloof in Christus Jesus. – 2 Tim.3:14,15

Opmerking: Hier gebruik Paulus ook die Griekse woord brephos (v.15, ‘van kleins af’) wat in die besonder wys op ongebore of pasgebore babas en suigelinge (sien Hand.7:19; 1 Pe.2:2). Verder – baie belangrik – verbind hy dit wat hy kan ken as brephos aan ‘die saligheid deur die geloof in Christus Jesus’.  Dit is vir ons ’n wonderbare misterie, maar ’n wonderlike genadige misterie deur ons genadige God in Christus deur sy genadeverbond, wat Hy handhaaf en deur sy Gees toepas vir al sy uitverkorenes, klein en groot. Daarom kan ons nie anders as om saam uit te roep, die woorde van Psalm 8:  “Uit die mond van kinders en suiglinge het U sterkte gegrondves, om u teëstanders ontwil, om die vyand en wraakgierige stil te maak.” (sien ook die voortgaan daarvan in die NT: Matteus 21:16)

Gevolgtrekking
Die feit dat die kerk van Christus nie oor die vrugte van gelowiges se babas en klein kindertjies kan oordeel nie (hul belydenis en lewe), of dat babas nie soos volwassenes in die openbaar presies op dieselfde wyse kan ‘glo en bely’ nie, beteken nogtans nie dat sommige van hul nie al reeds wedergebore en gered kan wees op ‘n baie vroeë ouderdom nie, inteendeel, dit kan enige tyd plaasvind na konsepsie, na die Here se vrye welbehae. Mense word nie net gered as hul ouer word nie, dit kan baie vroeg ook plaasvind. Die baptiste plaas ‘n eensydige klem net op redding later in mense se lewens, terwyl die Skrif albei leer.

Ja, alle kinders – so ook gelowiges se kinders – word in sonde ontvang en gebore (Ps.51:6), “en is daarom onder die toorn van God, sodat ons nie in die ryk van God kan inkom nie, tensy ons opnuut gebore word.” (Joh.3:3, sien die Gereformeerde Doopsformulier).  Maar die Here kan in sy soewereine genade enige tyd, vir wie Hy wil en wanneer Hy wil, die wedergeboorte skenk, soos Jesus ons leer:

8 Die wind waai waar hy wil, en jy hoor sy geluid, maar jy weet nie vanwaar hy kom en waarheen hy gaan nie. So is elkeen wat uit die Gees gebore is. – Joh.3:8

Ons moet daarom – volgens die Skrif – onderskeid maak hoe ons volwassenes beskou, beoordeel en hanteer (belydenis van geloof en lewe, dan doop, sien bv. Abraham en sy kinders, Gen.15 en 17), en hoe ons gelowiges se kinders beskou en behandel (doop en dan onderrig en oproep tot geloof en bekering, soos hul opgroei in leer en wandel).

Konklusie

Ons herhaal weer, gereformeerdes glo volgens die Skrif dat ons gelowiges en hul kinders doop, omdat God dit beveel en omdat Hy belowe het dat Hy ook sy uitverkore kinders wederbaar en red in en deur die geslagte van gelowige ouers, deur sy Gees en Woord (Gen.17:7 en Hand.2:39).

Dit is sy verbondsraamwerk en reddingsplan waardeur Hy werk, in beide OT en NT bedeling, die genadeverbond, ook genoem die nuwe verbond (Rom.4; Gal.3) alles in Christus (Ef.1:4-6; 2 Tim.1:8,9; Tit.1:1-3).

Daarom geld die woorde van 2 Tim.2:19 ook, in aansluiting by Ursinus se laaste woorde hierbo oor die uitverkiesing en die doop, by ons omgaan met die doop aan gelowiges en hul kinders:

“Ewenwel, die fondament van God staan vas met hierdie seël: Die Here ken die wat syne is; en: Laat elkeen wat die Naam van Christus noem, afstand doen van die ongeregtigheid.”

Die Here is besig om in sy soewereine almag en genade, in Christus, deur die krag van sy Gees en Woord sy uitverkorenes te wederbaar en te red “voor, tydens of na die bediening van die teken van die verbond” (sien GKN Sinode besluit, 1943 hier), aan Hom alleen al die lof en eer.

Daarom, as ons die woorde van Hand.10:47 kan gebruik vir ons onderwerp:

“Niemand kan tog die water weer” van kindertjies van gelowige ouers wat ook gewederbaar is of gaan word, en “net soos ons (volwasse gelowiges) die Heilige Gees ontvang het” en daarom gedoop moet word.

Ja, laat die kindertjies na Jesus toe kom en verhinder hulle nie (Luk.18:15-17), ook nie in ons roeping om die genadeverbond te bedien vir ons en ons kinders in ons gemeentes nie.

Ons veronderstel nie dat alle babas wat gedoop word wedergebore is of gaan word nie, net soos ons nie veronderstel dat alle volwassenes wat gedoop word, wedergebore is nie. Die Here alleen weet wie Syne is (2 Tim. 2:19), maar ons weet wel wat geopenbaar is in die Skrifte (soos hierbo uiteengesit), ja ons weet waarlik dat die Here sy uitverkore kinders het, nie net onder volwassenes nie, maar ook onder (klein) kindertjies, na sy vrye welbehae. Ons weet dat sy koninkryk, kerk en verbond bestaan uit volwassenes én kinders.

Daarom, op grond van sy belofte en bevel (Gen. 17:7; Hand. 2:39) bedien ons die doop aan gelowige ouers en hul kinders, en omdat ons weet dat Hy besig is om vir Hom ‘n volk te vergader ‘in en deur die geslagte’.

Totius vat dit goed saam, as hy skryf:

“…. hierdie indeling van die gemeente (slc – die baptistiese siening) … volgens die geloof van die mens, en nie volgens die belofte van God in die genadeverbond nie, vol­gens die wisselvalligheid van die menslike glo of nie glo nie, en nie volgens die vastigheid van wat God doen nie, (is) onbybels en ongereformeerd … Daardie verbond (Gen.17:7; Hand.2:39) bind dus nie alleen enkele persone nie maar ook families en geslagte; nie alleen die wat van hierdie verbond bewus is nie (Abraham en die Pinkstergelowiges), maar ook die wat daarvan nog onbewus is (die nageslag en die klein kindertjies).“

Mag ons baptiste broers se oë oopgaan vir die volle Openbaring van God aangaande sy kerk en koninkryk, die volle rykdom van die genadeverbond met ons en ons kinders, ook hier en nou in die nuwe bedeling.

8 Comments

Posted in babas in die verbond, baptiste, doop, kinderdoop, kinders, kinders in die erediens, kinders in die verbond, verbond, verbondsdoop, verbondsonderrig

Posted by: proregno | July 30, 2018

Die vertaling van die Statenvertaling kanttekeninge in Afrikaans: Psalm 25

Die vertaling van die Statenvertaling kanttekeninge 

in Afrikaans: Psalm 25 

Die RSB projek (Reformatoriese Studiebybel), in samewerking met GBS (Gereformeerde Bijbelstigting), om die Statenvertaling se kanttekeninge in Afrikaans te vertaal, vorder goed.

Ongeveer 41% van die kanttekeninge is reeds vertaal, en die vertaalspan, mederwerkers en redaksie is fluks aan die werk met hierdie projek vir ons kerke en volk. Ons sien met groot verwagting uit na die voltooide projek. Al die lof en die dank aan ons hemelse Vader.

As voorbeeld van so ‘n vertaling, sien Psalm 25 se vertaling in Afrikaans hier:

Psalm 25 se kanttekeninge in Afrikaans.

Leave a Comment

Posted in Uncategorized

Posted by: proregno | July 25, 2018

Die Baptistiese verwerping van kinders as lidmate van die kerk: ‘n Paar opmerkings op John Piper se artikel oor besnydenis en doop

Die Baptistiese verwerping van kinders as lidmate van die kerk: ‘n Paar opmerkings op John Piper se artikel oor besnydenis en doop

Dr. John Piper se artikel oor besnydenis en doop kan hier gelees word: “How do circumcision and baptism correspond?”

Photo of John Piper, Oct 2010 (cropped).jpgHierdie artikel van Piper wys duidelik en mooi – na my mening – een van die belangrikste wesentlike verskille wat daar is, tussen ons gereformeerdes se verbond- en kerkbeskouing, en die baptiste s’n, soos dit na vore kom in:

– Verhouding OT en NT

– Wie sigbare – onsigbare kerk is in beide OT en NT

– Hoe ons volgens die Skrif na kinders van gelowiges moet kyk, hul beskou en behandel

Die probleem kan as volg saamgevat word, Piper/baptiste meen:

  1. (heeltemal reg) dat die sigbare kerk in die OT bedeling ‘n mengsel was van ‘geestelike en vleeslike kinders’, en
  2. (heeltemal verkeerd) dat daar in die NT net ‘geestelike kinders’ in die sigbare kerk is, en nie ook ‘vleeslike kinders’ nie.

Onthou die vraag is hoe dit werklik is volgens die Skrif, en wat ons regdeur die geskiedenis sien en beleef, in beide OT en NT bedeling, bestaan die sigbare kerk regtig net uit ‘n onvermengde groep van (volwasse) gelowiges ?

Dit lyk vir my, baptiste dink  – met goeie bedoelings en al – dat hul deur die doop as teken te bedien, net aan hulle wat hul geloof bely (belydenisdoop), waarvan ons as mense iets kan beoordeel, hul daardeur ‘n onvermengde kerk van ‘net geestelike kinders’, hier kan handhaaf wat net uit uitverkorenes (net volwasse gelowiges) bestaan. Die Skrif en die werklikheid/geskiedenis van ook groot gedoopte ketters leer natuurlik die teenoorgestelde.

Kom ons kyk na wat Piper self skryf, in sy artikel oor die kerk in die OT en NT bedeling (beklemtonings bygevoeg):

The covenant people in the Old Testament were mixed. They were all physical Israelites who were circumcised, but within that national-ethnic group there was a remnant of the true Israel, the true children of God (Rom.9:6- 8).”

“The Church (Piper verwys nou na die NT kerk -slc) is not to be a mixed heritage like Abraham’s seed. The Church is not to be like Israel—a physical multitude and in it a small remnant of true saints. The Church is the saints, by definition. The Church continues the remnant. As verse 28 (Gal. 3 – slc) says, the Church is “like Isaac, children of promise.”

“The church is the new covenant community—”This cup is the new covenant in my blood” (Luke 22:20; 1 Corinthians 11:25)—we say when we take communion.”

“Unlike the old covenant community it (NT kerk – slc) is defined by true spiritual life and faith.”

Daar is heelwat probleme met hierdie uitsprake, ek wys op ’n paar, spesifiek sy Skrifberoep:

1. Galasiërs 3

Piper meen tereg dat die Kerk ’n voortbestaan is van die oorblyfsel (‘remnant’), so was dit in OT, asook in die NT.

Maar die groter en belangriker vraag is: uit wie het die ‘remnant’ bestaan in die OT, slegs uit volwassenes, of ook uit kinders, d.w.s. gelowiges en hul kinders ? Slegs volwasse uitverkorenes, of ook hul uitverkore kinders? Dus, bestaan die Kerk van die Here, in beide bedelings uit ‘net volwassenes’ of ‘ volwassenes en kinders’, wat danksy die Here se genade en vrye welbehae, op grond van die bloed van Christus, geheilig, gered en regverdig is ?

Om die vraag te vra, is om dit te antwoord.

In hierdie teksgedeelte wat Piper gebruik om die kinderdoop te verwerp, word juis geleer dat die Here sy kinders het onder kinders en volwassenes, nie net die een groep of die ander nie.

Gal. 3 wys daarop dat dieselfde Belofte (Christus se redding; “Ek is julle God, julle is My kinders, ens. Sien Gen. 3:15; 12:1-3; Gen. 17) wat nou bedien word in die ‘NT bedeling’, dieselfde Belofte is wat aan Abraham en sy kinders bedien is in die OT bedeling (Gal. 3:6-19).

In vers 19 noem Paulus van ‘die saad aan wie die Belofte gedoen is’, ’n verwysing na Gen. 13 en 17, en daar staan dit dat die Belofte is aan ‘jou en jou nageslag’, aan Abraham en sy kinders, daarom dat hul ook the teken van die verbond en belofte ontvang het.

[Nota: Baptistiese teologie en eskatologie
So terloops, as baptiste meen dat hierdie Belofte is bloot die fisiese land Kanaän, en nie die ‘geestelike Kanaän = redding, ewige lewe, Heilige Gees, geloof, ens.’, nie, dan moet hul soos MacArthur dispensasie eskatologie handhaaf, want dan beteken daardie Belofte van Gen. 17 bloot dat Abraham se fisiese afstammelinge die fisiese land Kanaän vandag vir altyd moet behou.  Die konteks van Gen. 17 en die hele Skrif, sien veral Gal. 3, Rom. 4, Hebreërs, ens., is egter baie duidelik: die wesentlike saak van die verbond en beloftes was Geestelik, was Christus, die ewige lewe, ewige Kanaän, ens., ongeag die tydelike beloftes van land en ’n fisiese nageslag, wat ook sy doel gedien het, maar alles in diens van die Belofte, Christus, vir al die volke gestaan het, Gen. 12:1-3]

Piper verwys ook na Rom. 9 (sien hieronder), en dit is juis hier waar dit so baie duidelik na vore kom wie die ‘remnant’ is in die OT bedeling, uit wie die ‘verbond of kerkgemeenskap’ bestaan het in die OT bedeling (wat voortgaan in die NT bedeling, wat baptiste ongelukkig verwerp), en dit is:

9 Want dit is die woord van die belofte: Omtrent hierdie tyd sal Ek kom, en Sara sal ‘n seun hê. 10 En nie alleen dit nie, maar ook Rebekka was swanger uit een, naamlik Isak, ons vader. 11 Want toe die kinders nog nie gebore was en nog geen goed of kwaad gedoen het nie dat die voorneme van God volgens die verkiesing kon bly staan, nie uit die werke nie, maar uit Hom wat roep 12 is vir haar gesê: Die oudste sal die jongste dien. 13 Soos geskrywe is: Jakob het Ek liefgehad en Esau het Ek gehaat. 14 Wat sal ons dan sê? Is daar miskien onreg by God? Nee, stellig nie! 15 Want aan Moses sê Hy: Ek sal barmhartig wees oor wie Ek barmhartig wil wees en My ontferm oor wie Ek My wil ontferm. 16 So hang dit dan nie af van die een wat wil of van die een wat loop nie, maar van God wat barmhartig is.

Hier leer ons, dat ‘die woord van belofte’ is aan gelowige ouers en hul kinders, waarvan ook een ’n uitverkorene was. Die Here het sy kinders, sy kerk onder volwassenes en kinders, nie net volwassenes nie. Sy koninkryk en kerk bestaan uit uitverkore volwassenes en uitverkore kinders.

Die oorblyfsel, die ‘remnant’ van die OT en NT bedeling, bestaan dus beide uit gees en vlees, beide uit volwassenes en kinders, en so is dit ook in die NT bedeling, soos Paulus duidelik maak in Gal. 3.

Gal. 3 wil nie wys op – soos die baptiste verkeerdelik redeneer- ’n oorgang van ’n vleeslike kerk in die OT wat uit beide volwassenes en kinders bestaan het (met so bietjie remnant daarin vermeng) teenoor die kerk wat nou sogenaamd ‘net volwasse geestelike gelowiges’ is nie, en die kinders word uitgeskop uit die verbond nie ?

Nee, stellig nie !

Die oorgang van die OT na NT bedeling, soos Gal. 3 (en ander NT dele wil uitwys), is van die genadeverbond onder een volk (gelowiges en hul kinders), na die genadeverbond onder alle volke (gelowiges en hul kinders). Daarom die woorde van Paulus in Gal. 3 (met verwysing na Gen. 12:3),

8 En die Skrif wat vooruit gesien het dat God die heidene uit die geloof sou regverdig, het vooraf aan Abraham die evangelie verkondig met die woorde: In jou sal al die volke geseën word. 9 Sodat die wat uit die geloof is, geseën word saam met die gelowige Abraham.

Die Belofte (die evangelie – Christus, 3:16) wat aan Abraham en sy kinders, sy nageslag bedien is, moet ook nou aan en onder alle volke bedien word.

Die ‘remnant’ volgens die uitverkiesing (Rom. 9:6-23; 10:5; 2 Tim. 2:19), soos God dit bepaal en sien (wat geen mens, predikant, kerkraad, hetsy gereformeerd of baptisties, kan bepaal nie), bestaan uit alle uitverkore volwassenes en alle uitverkore kinders, onder alle volke, orals waar die Here roep en geloof en redding stuur (Hand. 2:39).

Op grond van God se bevel, en omdat Hy sy uitverkorenes onder klein en groot, man en vrou, volwassenes en babas/kinders, onder alle volke, versamel deur sy Gees en Woord, moet ons aanhou, Christus verkondig, en die teken van die verbond aan gelowige ouers en hul kinders bedien, want, soos Paulus ons leer in Gal.3, vir die NT bedeling, geld soos die OT bedeling, vir beide volwassenes en kinders:

“En as julle aan Christus behoort, dan is julle die nageslag van Abraham en volgens die belofte erfgename.”

Dit is vreemd – en verraai juis die probleem van die Baptiste se siening van die kerk in die OT, as Piper skryf “Unlike the old covenant community it (verwysende na die NT kerk – slc) is defined by true spiritual life and faith.”

Nou hoe was die ‘old covenant community’ dan van  Abraham, Moses, Dawid, Daniël, Josef, ens.,  was dit dan nié – in ander vorm, maar in wese – ook deur ‘spiritual life en faith’ bepaal nie, soos Gal. 3 tog self leer ?

5 Hy wat julle (NT gelowiges/kerk – slc) dan die Gees verleen en kragte onder julle werk, doen Hy dit uit die werke van die wet of uit die prediking van die geloof? 6 Net soos Abraham in God geglo het (OT gelowiges/kerk – slc), en dit is hom tot geregtigheid gereken. 7 Julle verstaan dan dat die wat uit die geloof is, hulle is kinders van Abraham.

Hoe is die mense van die ‘old covenant community’ anders gered as ‘deur die geloof’ alleen’ (sien Gen. 15:6; Rom. 4:9-11 wat dit duidelik stel, dit was die ware ‘covenant community’, hulle wat waarlik glo en gered is, hetsy volwassenes of kindertjies).

Die groot werklikheid van die ware Israel na die belofte (Gen. 3:15; 2 Tim. 1:9; Tit. 1:2), was van die begin af reeds daar, God se Belofte, Christus, sien hoe ons dit volgens die Skrif bely in HK v/a 19, wat deur die land en nageslag afgebeeld is.

Dus, die wesentlike aspek van die kerkwees ook in die OT was nie die fisiese land, uiterlike besydenis, ens. nie (dit het sy tydelike betekenisse en toepassings gehad, wat vervul is in Christus, sien NGB art. 25), maar die wesentlike wat altyd bly, is die ‘ewige Kanaän’, die besnydenis van harte in en deur Christus (Gen. 17:8; Deut. 10:16; Jer. 4:4; Hebr. 12:22). Die  besnydenis het in sy wese geestelik gewys op die genadeverbond, Christus, die ewige lewe, geloof, redding, wedergeboorte, ens. … so is dit ook in die NT bedeling, wat van onder een volk en land (OT), nou na onder alle lande/volke uitbrei (NT), met die teken van die verbond wat verander het van die heenwysende besnydenis (bloed) na die vervulde doop (water), ens.

So, kontra wat die Baptiste probeer leer (deur o.a. Gal. 3 verkeerdelik daarvoor te gebruik) om ’n sogenaamde ‘volwasse onvermengde remnant’ daar te probeer stel, in hul groot ywer om kindertjies van gelowiges buite die verbond, kerk en koniNkryk van God te probeer plaas, sien ons dat Gal. 3 by implikasie, gelees in sy regte konteks en die res van die Skrif,baie duidelik leer: die genadeverbond is met gelowiges én hul kinders, soos in die OT bedeling, so ook in die NT bedeling. Die ‘remnant’ bestaan dus vandag nog in sy verbondstruktuur soos dit bestaan het in die OT bedeling, gelowiges én hul kinders (Gen. 17:7; Hand. 2:39).

2. Romeine 9

Verder, let op die teks waarop Piper hom beroep om te meen die NT kerk is vandag ‘net gelowiges’ (wat kinders volgens hom dan uitsluit, beteken dit dan dalk dat hy/hulle glo daar was ook geen uitverkore babas/kinders in die OT bedeling nie? – in ’n opvolg artikel meer daaroor, naamlik kindertjies se plek in die koninkryk, verbond en kerk), dit is Rom. 9:6-8,

6 Maar ek sê dit nie asof die woord van God verval het nie; want hulle is nie almal Israel wat uit Israel is nie. 7 Ook nie omdat hulle Abraham se nageslag is, is hulle almal kinders nie; maar: in Isak sal jou nageslag genoem word. 8 Dit wil sê, nie hulle is kinders van God wat die kinders van die vlees is nie, maar die kinders van die belofte word gereken as die nageslag.

Nou stem ons saam met Piper, dat daar ‘n ‘remnant’ van ware gelowiges onder die vleeslike Israel was, dus dat nie almal kop-vir-kop gered was nie, nie almal was ware gelowiges in of onder die vleeslike Israel nie.

Maar hy is totaal verkeerd om te dink dat daardie werklikheid van ‘vermenging’ net ‘n OT werklikheid was, en nie ook NT bedeling werklikheid is nie.

Kyk na die konteks van Rom. 9:6-8, wat is die konteks?

Dit is verse 1-5 van hoofstuk 9 (asook wat volg in Rom.9:6-11:36):

1 Ek spreek die waarheid in Christus, ek lieg nie my gewete getuig saam met my in die Heilige Gees 2 dat dit vir my ‘n groot droefheid is en ‘n onophoudelike smart vir my hart. 3 Want ek sou self kon wens om ter wille van my broers, my stamgenote na die vlees, ‘n vervloeking te wees, wég van Christus af. 4 Hulle is Israeliete aan wie die aanneming tot kinders behoort en die heerlikheid en die verbonde en die wetgewing en die erediens en die beloftes; 5 aan wie die vaders behoort en uit wie die Christus is na die vlees Hy wat oor alles is, God, lofwaardig tot in ewigheid! Amen.

Hier is Paulus hartseer, dat in sy eie tyd, d.w.s. nou in die NT bedeling, dus na Christus gekom het, daar soveel is wat Christus nie aanvaar nie, wat nie ware gelowiges is nie (die NT beskryf ook op verskeie plekke van hulle wat van ons uitgegaan het, nadat hul onder ons was, dus by implikasie ‘gedoop’ was, maar afvallig geraak het, sien bv. Matt. 7:21-23; Hebr. 6:1-12; 2 Pe. 2; 1 Joh. 2:19, ens.). Hy beskryf dan daar in vers 4 dat aan die Israeliete die ‘aanneming tot kinders behoort en die … verbonde .. erediens .. ens.’, d.w.s. ook sy tydsgenote en volksgenote van sy dag.

DUS, die verbondsbediening gaan na Christus gekom het voort (met al sy veranderinge in ag geneem, bv. Hebreërsboek, besnydenis na doop, skadu na vervulling, ens. Sien NGB art. 25), in die NT bedeling, maar nou is daar ook in Paulus se tyd soveel wat die verbond verag en daarteen sondig, wat ‘in’ die verbond is, maar nie ‘van’ die verbond nie.

En dan die antwoord, daar in verse 6-8, maar ook die hele Rom. 9-11.

Die Teks daar leer onder andere, so was dit gewees in die OT bedeling, en so gaan dit wees, in die NT bedeling tot die laaste dag: daar was die wat in die sigbare Israel die bediening van die verbond ontvang het, maar hul het nie Christus ontvang, die inhoud nie, en, so is dit ook in die NT bedeling en sal dit wees: daar is die wat in die sigbare kerk is, in die verbondgemeenskap lewe (jonk of oud, kind of volwassene, man of vrou, ens), wat nie die inhoud ontvang nie, nie Christus ontvang nie.  God bepaal wie -jonk of oud – wie gered sal word, alles in sy vrye welbehae, sien vers 9-23 !

Maar, die bediening van die verbond gaan voort, aan gelowiges en hul kinders, soos dit ook was in die OT bedeling. Die verbond se teken het verander, nie die wesentlike ‘inhoud’ asook dat kinders ingesluit is by hul ouers in die verbondsbediening, nie.

So in ‘n neutedop, die teks wat Piper wil gebruik om te wys dat die NT sigbare kerk nou sogenaamd ‘net gelowiges’ is ‘contra die OT’, sê presies die teenoorgestelde, naamlik, die Here troos is vir Paulus, en Paulus skryf dit vir Rome en die hele NT tyd, dat ook ons sal besef, wat Paulus dan later skryf, in Rom. 11:

1 Ek vra dan: Het God miskien sy volk verstoot? Nee, stellig nie! Want ek is ook ‘n Israeliet uit die nageslag van Abraham, van die stam van Benjamin.
2 God het sy volk wat Hy vantevore geken het, nie verstoot nie. Of weet julle nie wat die Skrif in die gedeelte oor Elía sê nie? hoe hy by God optree teen Israel en sê: 3 Here, hulle het u profete gedood en u altare het hulle afgebreek, en ek het alleen oorgebly, en hulle soek my lewe! 4 Maar wat sê die Godspraak aan hom? Ek het vir Myself sewe duisend manne laat oorbly wat die knie voor Baäl nie gebuig het nie. 5 Net so is daar dan ook in die teenwoordige tyd ‘n oorblyfsel, ooreenkomstig die verkiesing van die genade.

Paulus beroep hom op die OT se ‘remnant’, om die huidige ‘remnant’ te bevestig en te herhaal, sonder enige aanduiding hier (of elders in die NT), dat gelowiges se kinders nie ook deel is en kan wees van daardie ‘remnant’ nie.

Dus, soos in die OT “almal nie Israel is, wat van Israel is nie”, so is “almal nie kerk, wat in die kerk is nie”, alles ‘ooreenkomstig die verkiesing van genade’, wat geld vir beide volwassenes en kinders in die verbondsgemeenskap.

Om dit anders te stel, soos ons gereformeerde vaders dit deur die eeue verduidelik het: nie almal wat aan die sigbare aspek (verbondsgemeenskap) van die kerk behoort, behoort aan die onsigbare aspek van die kerk nie, kragtens die uitverkiesing (sien NGB art. 29 oor die ware kerk).

Prof. Willie Snyman skryf daaroor as volg:

“Onsigbaar is die kerk (a) soos dit rus in Gods ewige verkiesing, en soos die “Here alleen
ken die wat syne is” (2 Tim. 2:19). (b) Soos dit sentraliseer om die hemelse heiligdom (Hebr. 12:22-24) waar Christus as Hoëpriester intree (Rom. 8:34). (c) Soos dit tot stand kom deur die verborge werkinge van die Heilige Gees. Dit is die “onsigbare kant” van die kerk, wat ‘n beter uitdrukking is as “onsigbare kerk”. Hiervan moet dan onderskei word die “sigbare kant” van die kerk, soos dit uitkom in die ampte en bedieninge: die instituut.

Wat is die verband tussen die twee?
Nie so dat die “sigbare kerk” die “onsigbare” voortbring nie. Dan word die sigbare kerk ‘n middel tot saligheid, en ons lidmaatskap noodsaaklik as voorwaarde tot saligheid. So wil die Roomse Kerk dit. Ons bely Christus as ons enigste Middelaar. Egter ook nie so dat dit maar net daarop aankom om lidmaat te wees van die “onsigbare kerk”, asof die uitwendige kerk iets bykomstigs is, en ook wel só of anders ingerig kan wees na omstandighede, of desnoods geheel kon ontbreek (Lutherse menings). Lidmaatskap van die sigbare kerk is noodsaaklik — nie as voorwaarde nie, maar as voorskrif vir die gelowiges. Christus het verordineer dat die gelowiges hulle sal saam voeg, sy dood sal gedenk, ens. Dit na te laat is ongehoorsaamheid, wat nie ‘n eienskap van die geloof is nie. Dit is noodsaaklik vir die welsyn van die geloof, om Christus hierin te gehoorsaam. Ook wat die inrigting van die sigbare kerk betref, moet gelet word op die voorskrifte van Christus.”

Die verdelingslyn waarvolgens die uitverkiesing en verbond werk, is egter nie volwasse gelowiges teenoor ongelowige kinders nie (soos die baptiste daaroor dwaal nie); maar tussen geloof en ongeloof, uitverkies en nie uitverkies nie, kragtens die Here se vrye welbehae, onder beide volwassenes en kindertjies.

Kyk hoe wys die teks van Romeine 9 self op kinders in die genadeverbond, kerk en koninkryk, saam met volwasse gelowiges, kragtens die ‘verkiesing van die genade’:

“ Vers 11 Want toe die kinders nog nie gebore was en nog geen goed of kwaad gedoen het nie dat die voorneme van God volgens die verkiesing kon bly staan, nie uit die werke nie, maar uit Hom wat roep”

Onder volwassenes:

“1 Ek vra dan: Het God miskien sy volk verstoot? Nee, stellig nie! Want ek is ook ‘n Israeliet uit die nageslag van Abraham, van die stam van Benjamin.” (Rom. 11)

En dit – kinders van die Here onder volwassenes én – geld vir albei bedelinge, dit geld vir beide Israel en die NT kerk.

As Piper en die baptiste meen, dat hul deur die grootdoop (alleen) ‘n suiwer onvermengde kerk daar kan stel, dan probeer hul die werk van God deur die sakrament van die doop doen, wat dan juis hul skuldig maak aan dit waarvan hul die ‘kinderdopers’ beskuldig, nl. ‘n verbondsoutomatisme of ‘n siening dat iemand deur die doop as teken gered word, en daarom dan ‘n gelowige/uitverkorene is.

Is dit baptiste se standpunt dat elkeen wat by hul gedoop is, waarlik kind van God is, uitverkorene is, en nie een verlore sal gaan nie, in hul ‘onvermengde’ gelowige sigbare kerk ?

Ek glo en hoop dit is nie so nie, veral nie by die ‘reformed baptists’ nie, en tog is dit die implikasie van hul siening dat die sigbare kerk nou ‘net gelowiges’ is, soos hul dit kan bepaal deur die ‘belydenisdoop’ ?

En as dit dan so is dat hul meen hul kan die ‘onvermengde’ kerk bereik (o.a. deur die kinderdoop te verwerp), dan is hul dwaling netso erg as wat hul roomse of gereformeerde kinderdopers van aankla?

Maar, as hul erken dat hul doop nie red nie, dan is dit vanselfsprekend dat hul dan nie:

  1. deur die grootdoop alleen teen die verbondsdoop (gelowiges en hul kinders) te handhaaf, ‘n ‘onvermengde’ volmaakte kerk hier op aarde kan skep of handhaaf nie, en,
  2. is die strewe na ‘n ‘onvermengde kerk’ geen grond of rede om dan die kinderdoop te verwerp nie, want soos daar uitverkore volwassenes is wat ‘groot gedoop’ is, netso is daar uitverkore kinders onder die kindertjies van gelowige ouers wat ook gedoop moet word.

Ja, die kerk van die Here is gelowiges, dit bely ons van harte (sien wat ons bely in NGB art. 27), maar gelowiges én hul kinders (Hand. 2:39ev, sien HK v/a 74), daarom word die teken van die verbond aan gelowiges én hul kinders bedien. God bepaal die uitverkiesing, die ‘onvermengde’ kerk, ons moet die verbond bedien soos Hy beveel, aan gelowiges en hul kinders, in beide bedelinge (Gen. 17:7 en Hand. 2:39), met ‘n oproep van geloof en bekering aan almal, altyd.

3. Lukas 12:20

Piper verwys ook na Luk. 22:20 om kinders in die verbond, kerk en koninkryk uit te sluit, en om daardeur aan te dui dat die NT sigbare kerk bestaan nou net uit ‘ware gelowiges’. Hy skryf:  “The church is the new covenant community—”This cup is the new covenant in my blood” (Luke 22:20; 1 Corinthians 11:25)—we say when we take communion.”

Maar, wat sien ons van een van die heel eerste ‘lidmate’ van die NT kerk bedeling, van die onvermengde ‘remnant’, uitverkore kerk wat net uit ware gelowiges bestaan (volgens Piper/die baptiste se standpunt), daar met die eerste nagmaal, toe die NT kerk seker in sy mees suiwerste onvermengde vorm van sigbare kerkwees kon wees, met die Hoof van die kerk self fisies teenwoordig?

Judas, die verraaier, Judas die een wat Christus weet is nie ’n uitverkorene nie, neem deel aan die Pasga en Nagmaal.  Sy gebruik en misbruik van die sakramente hef nie die ware betekenis en gebruik van die sakramente op nie, maak nie die res van die kerk, die dissipels daar onrein of vleeslik nie:

25 En Judas, wat Hom sou verraai, antwoord en sê: Is dit miskien ek, Rabbi? Hy antwoord hom: Jy het dit gesê.
26 En terwyl hulle eet, neem Jesus die brood, en nadat Hy gedank het, breek Hy dit en gee dit aan sy dissipels en sê: Neem, eet, dit is my liggaam.
27 Toe neem Hy die beker, en nadat Hy gedank het, gee Hy dit aan hulle en sê: Drink almal daaruit.
28 Want dit is my bloed, die bloed van die nuwe testament, wat vir baie uitgestort word tot vergifnis van sondes. (Matteus 26:25-28)

19 Daarop neem Hy brood, en nadat Hy gedank het, breek Hy dit en gee dit aan hulle en sê: Dit is my liggaam wat vir julle gegee word; doen dit tot my gedagtenis.
20 Net so neem Hy ook die beker ná die maaltyd en sê: Hierdie beker is die nuwe testament in my bloed wat vir julle uitgestort word.
21 Maar kyk, die hand van hom wat My verraai, is by My aan tafel.
22 Die Seun van die mens gaan wel heen volgens wat bepaal is, maar wee daardie man deur wie Hy verraai word!
23 Toe begin hulle onder mekaar te vra wie van hulle dit tog kon wees wat dit sou doen. (Lukas 22:19-23)

En ja, Christus se teenwoordigheid en wete van Judas is uniek en eenmalig, maar dit is belangrik om raak te sien, wat die suiwere onvermengde kerk daar se beoordeling en handeling ook is, nl. dat al die dissipels het rondgekyk en gevra, wie die verraaier is, want, hulle, die naastes aan Christus, kon nie dit self regkry om ‘n ‘ware onvermengde net gelowiges’ kerk eers daar in hul kleinheid te handhaaf nie. Hoe meen die baptiste gaan hul dit regkry ?

Onthou, die vraag is nié of ons moet strewe na ’n suiwere heilige kerk, soos ons tog bely nie (sien die NGB, HK), dit is opdrag en taak om na te strewe, hetsy in ’n gereformeerde of baptistiese kerk. Maar die Skrif leer die werklikheid, asook die geskiedenis, dat dit nie op hierdie aarde gaan ‘onvermeng’ plaasvind nie. Die Here weet alleen wie Syne is, en ons het die roeping om die geloof, bekering, heiligmaking na te jaag met die bediening van sleutels van die Koninkryk, die Woord en die Christelike tug (2 Tim. 2:19).

Die laaste ding wat ons dan moet doen, is om in goedbedoelde maar verkeerdelike ywer, hulle wat Jesus duidelik sê dat hul na Hom toe moet kom, die kinders van gelowiges (Luk. 18:15-17), wil verwerp en uitsluit uit sy kerk, met bediening van die sakrament van die doop alleen aan volwassenes.

Samevatting

Baptiste – met goeie bedoelings en al – probeer iets in die NT bedeling skep, wat net God kan doen, en eers na die wederkoms sal plaasvind en geopenbaar word vir ons in sy volkomenheid, naamlik die kerk soos voor God gesien en bepaal.

Die gevaar van die perfektionistiese dwaling moet ook vermy word.

Die kerk sal eers in die volkomendheid ‘volkome en onvermeng’ wees, ons almal verlang en begeer daarna.  Deur die Woordverkondiging, toepassing van die tug, onderlinge vermaning, ens., roep ons mekaar op tot geloof en bekering, groei ons in suiwerheid van leer en lewe, maar die Here alleen skenk en bepaal die volkomenheid, dit is nie die werk van mense deur sakramente nie (lees weer Matt. 3:11).

In die volgende artikel gaan ek antwoord op die siening van Piper (en die baptiste), oor hoe hul verkeerdelik kyk na kinders van gelowiges, en daarom gevolglik kinders verwerp as lidmate van die Here se verbond, kerk en koninkryk.
__________________________
Sien ook hierdie bronne oor die verhouding tussen besnydenis en doop:

Die kinderdoop en besnydenis, Joh. Jansen

Die besnydenis: Hoe gereformeerdes en (ana)baptiste daaroor verskil, prof. L. Floor

Die kinderbesnydenis, prof. L. Floor

Moet ons kinders gedoop word?, ds. Cobus Rossouw

15 Comments

Posted in anabaptiste, baptiste, kinderdoop, verbond, verbondsdoop, Verhouding OT - NT

Posted by: proregno | July 18, 2018

Waarom ek nie meer John MacArthur se bediening kan aanbeveel nie

Waarom ek nie meer John MacArthur

se bediening kan aanbeveel nie 

“Father, we thank You for Your Word again. We don’t try to pick a fight with people for the sake of antagonism, but of necessity we need to speak the truth and make the truth clear, unmistakable as it’s revealed in Your Word. This devilish conduct of infant Baptism has survived through two thousand years of church life from very early on, the third century, embedded in the fourth and still here. We could only ask, Lord, that the Reformation would be a complete Reformation.” – MacArthur se gebed na sy lesing, Is Infant Baptism Biblical? (beklemtoning bygevoeg)

John MacArthur Primary PhotoEk het nog altyd deur baie jare, MacArthur se ‘expository preaching’ by mense aanbeveel. Ek onthou hoe ek as jong gelowige, daar in die 1990’s nie ‘n ‘Grace to You’ program gemis het nie, Dinsdae 06h30. Ek het baie by hom geleer. Ek het wel nog altyd gewaarsku teen twee dwalinge wat hy nog altyd leer:

– sy verwerping van die bybels-verbondsmatige leer van die kinderdoop, en

– sy dispensationalistiese (chiliastiese) eskatologie.

Die laaste paar jaar het ek weer die hele verbondsdoop (beide ‘baba/kinder- en grootdoop) versus ‘belydenis alleen’ doop (verwerping van die kinderdoop) bestudeer, en is net nog meer vanuit die Skrif oortuig dat:

  • die leer van die kinderdoop Bybels is, soos ons nog altyd bely en saamvat in ons gereformeerde belydenisskrifte (veral die Drie Formuliere van Enigheid, en die Westminster Standaarde), en
  • dat die doop, wie gedoop moet word, kerksiening, verhouding OT – NT, verbond, kinders van gelowige ouers in die kerk en koninkryk, ens., nié middelmatige sake is nie, maar wesentlike sake, in ons gehoorsaamheid en diens aan God.

Ja, dit is nie ‘n reddingsaak nie, die doop as teken opsigself red ons nie (ek glo en vertrou ons stem almal daaroor saam), maar dit behels wel ons ware kerkwees, gehoorsaam wees aan alles wat die Skrif leer oor die baie belangrike sake van verbond, doop, ouers en kinders in die verbond, ens.

Nou moet ek eerlik wees, in al die jare wat ek die onderwerp bestudeer het, MacArthur se debat met Sproul geluister het, ander sake oor die doop gehoor het by MacArthur, het ek nooit hierdie gebed aan die einde van sy lesing gelees of gehoor nie.  Ek het dit eers onlangs gelees, toe ek weer na die onderwerp kyk. Ek het geweet hy is baie sterk teen die kinderdoop, maar nie so sterk dat hy dit as ‘n ‘duiwelse optrede’ beskou nie.

En dit het my laat dink, is ons nie besig om – soos die Engelsman sal sê – mekaar te ‘fool’ oor hierdie belangrike saak nie, te maak asof dit nie so belangrike en wesentlike saak is nie ?

Aan die eenkant het ek respek vir MacArthur, en ander konsekwente (ana)baptiste wat reguit en duidelik uitkom, en sê soos hy sê: die kinderdoop is ‘n dwaling, sonde, ‘duiwels’, en geen ‘ware kerk’ sal kinderdoop toelaat nie. Die kerke wat kinders gedoop het vir 2000 jaar en meer, is vals, en moet nog verder reformeer.  MacArthur en almal wat soos hy glo, die (ana)baptiste, is die ware ‘reformatore’, en die kinderdopers moet ‘bevry’ word van die ‘roomse dwaling’ van die kinderdoop.  “Ware reformatore” is dus ‘anabaptiste’, wat die leer van die doop en die kerk betref, aldus die MacArthur tradisie.

So terloops, as iemand hier lees en sê: MacArthur is nie ‘n anabaptis nie, hy is ‘n ‘reformed baptist’, dan vra ek jou net een vraag: glo en leer MacArthur, en jy (?) dat die klein/kinder/babadoop nie ‘n ‘ware doop’ was nie, en indien wel, as jy dit glo, dan dat iemand wat dus klein gedoop is, weer gedoop moet word? As jou antwoord “Ja” is, soos MacArthur s’n is, dan is jy/julle ‘Anabaptiste’ (ana = oor of weerdopers), en is jy nie Gereformeerd konfessioneel nie:

“Ons glo daarom dat iemand wat tot die ewige lewe wil kom, slegs een maal gedoop moet word sonder om dit ooit te herhaal, want ons kan tog ook nie twee maal gebore word nie. Hierdie doop is nie alleen nuttig solank die water op ons is en ons dit ontvang nie, maar ook vir ons hele lewe. Daarom verwerp ons die dwaling van die Wederdopers, wat nie tevrede is met die een doop wat hulle een maal ontvang het nie en wat bowendien ook nog die doop van die gelowiges se kindertjies veroordeel.” – NGB artikel 34

MacArthur laat mens ten minste weet waar ons staan met mekaar, soos die outentieke Reformatore ook duidelik is waar ons staan met “die dwaling van die Wederdopers”.  Ons moet nie deur die postmodernisme tydsgees meegesleur word, dat twee leringe, twee sieninge oor wie gedoop moet word wat weersprekend en uitsluitend is, geakkomodeer moet word ten koste van die waarheid nie. Albei kan en is nie reg volgens die Skrif nie.  En dit lyk al meer of daar ‘postmodernistiese’ gereformeerdes en baptiste is wat meen daar is iewers ‘n middelgrond wat die bediening van die doop betref, kerk, verbond is, waar albei op ‘n sekere manier ‘reg’ is.

Die reformatories konfessionele kerke van die 16-17de eeu se standpunt en belydenis oor hierdie saak, begrond in die Heilige Skrif, leer egter heelwat anders. Die outentieke Reformatore se stryd was aan beide kante, teen die dwaling van Rome, maar ook teen die Anabaptiste se dwalinge, beide was en is nog in stryd met dit wat die Skrif leer, en daarom het die reformatoriese kerke nog altyd teen beide gestaan.

Ja, ons almal het ‘n groot versugting na die eenheid van die kerk, dat alle gelowiges mekaar al meer mag vind ook hier op aarde, ons hou aan bid en hoop daarvoor, maar dit moet in die waarheid wees van die Skrif, in gehoorsaamheid aan die Here se verbond met ons én ons kinders, in die ‘ou en nuwe verbondsbedelings’ (Gen. 17:7; Hand. 2:39). Nie ons ervarings en gevoelens en getalle en tradisies moet ons Skrifbeskouing, Skrifverklaring, kerkwees bepaal nie. Ware liefde soek die waarheid.

Ek worstel nog meer met die vraag hoe raak hierdie sake algemene verhoudinge tussen gereformeerdes en baptiste, in hoeverre kan mens ‘saamwerk’. Daar is sekerlik sekere sake wat mens kan saamwerk, soos ons bv. saam met Rome teen aborsie kan stry.  Maar wat die verbondslewe van gesin en kerk/gemeente betref, gaan die weë ongelukkig hartseer, uitmekaar. ‘n Kind wat gebore word van gelowige ouers, kan nie tegelykertyd gedoop word na geboorte … en nie gedoop word nie.

Daarom, ter wille van die waarheid, die Here, en sy Woord, sy Kerk, verbondsgesinne, ens., kan ek nie meer die bediening van MacArthur aanbeveel nie.

Die Reformasie wat hy soek vir die kerk van die Here, is nie die Reformasie wat die reformatoriese gelowiges – in die verlede en hede – gesoek het volgens die Skrif nie, wat die verbondsdoop betref. En hoe meer mens lees en leer oor die saak, hoe meer besef mens dit gaan nie bloot oor net die ‘kinderdoop’ nie, maar die hele teologie, Skrifbeskouing, Skrifverklaring wat onderliggend is aan MacArthur en ander baptiste se teologie wat die kinderdoop verwerp.

Ek hoop om in die toekoms meer te skryf, waar ek nie noodwendig direk MacArthur se spesifieke lesing (hierbo genoem) gaan antwoord nie, maar wel breedweg wil aandui waarom gereformeerdes glo, volgens die Skrif, die kinderdoop bybels verantwoordbaar is, en dat die verwerping van die kinderdoop verkeerd, onbybels, onkonfessioneel is, en in stryd is met die kenmerk van ware kerk wees (NGB art. 29).

Die gereformeerde vaders het tot so laat as die 20ste eeu gesê: baptiste is gelowiges, kinders van die Here, ons ontken dit nie, maar hul is baie ongehoorsaam, hulle is in hul kerkwees ‘n sekte wat die doopsaak betref.

Ek dink die gereformeerde vaders was baie wyser … en liefdevoller as ons, in die handhawing van die waarheid in liefde.

Ek plaas wel hier ‘n paar duidelike Bybelse, konfessionele, en historiese weerleggings van MacArthur se bogenoemde lesing. Die bestudering daarvan sal wys dat:

  • die leer van die kinderdoop, en die verbond onderliggend daaraan, asook kerkwees, Skrifverklaring oor die verhouding OT – NT, nie ‘n middelmatige saak is nie, inteendeel.
  • dat MacArthur nie gereformeerd is nie, maar anabaptisties in sy verbondsteologie en kerkbeskouing.

A Review of John MacArthur’s five arguments against Infant Baptism
“Baptists use many arguments against the position of infant baptism, but they are poor arguments: in this article we examine the most common.”

Why John MacArthur is not ‘Reformed’
“In this essay, Muller demonstrates why people like MacArthur are not Reformed.  MacArthur may hold to the “five points”, but Muller shows why MacArthur is not “Reformed” nor a “Calvinist” in any meaningful or historical sense of those terms.

Before you read Muller’s essay, please remember that the issue he’s tackling is not whether those outside the Reformed churches are truly Christians (they are, if they are trusting in Christ).  Muller is not saying that they have nothing good to contribute to the cause of Christ, nor any other such thing. 

The specific issue Muller tackles is “who is Reformed?”  And John MacArthur is not.”

Why John MacArthur’s Credobaptism is ‘Devilish’

Baptism, therefore, is not a person’s testimony of faith, not what he/she has done. Baptism is a sign and seal of God’s covenant of grace with man, what God has done, and not what man has done.

So from the most basic doctrine, the difference between Baptist and Reformed doctrine of the sacraments is heaven and earth, God’s sovereignty vs. man’s “free will” decision, God-centered vs. man-centered practice. …

JMac’s method “is in great error and should not be followed … [and] leads to a wholesale misinterpretation of the text of Scripture.” This is why JMac’s credobaptist interpretation is unbiblical and therefore “devilish.” The Reformed Westminster Confession of Faith Chapter 28 Paragraph 5 is very strong about this error: ‘Although it be a great sin to contemn or neglect this ordinance, yet grace and salvation are not so inseparably annexed unto it, as that no person can be regenerated, or saved, without it; or, that all that are baptized are undoubtedly regenerated.’ ”

Infant Baptism: Rebuttal of MacArthur and fellow Baptists

“Ten audio discussion episodes on MacArthur’s lecture.”

The people at “Sinners and Saints” (pastors John Sawtelle, Adam Kaloostian, and Movses Janbazian) summarize JMac’s erratic, amateurish fivefold argument as:

1) The words “infant” and “baptism” are nowhere used in conjunction in the NT. Therefore infant baptism is not in the Bible. Where is the word “Trinity” found in the Bible? This is the ridiculously puerile exegesis used by Jehovah’s Witnesses, Mormons and other cults.

2) The lexical evidence of the NT indicates that the Greek word for baptize points conclusively to baptism by immersion. Infant baptism fails to satisfy that condition because the form of infant baptism is sprinkling. Therefore infant baptism is not baptism. JMac should do his own translation of Mark 10:38, “Are you able to drink the cup that I drink, or to be immersed with the immersion with which I am immersed? Or Mark 7:4, where the Pharisees are said to observe many traditions, “such as the immersing of cups and pots and copper vessels and dining couches.”

3) Baptism does not replace circumcision. He denies this, of course, because the moment a Baptist accepts this, he becomes a Presbyterian. The absence of Colossians 2:11-12 from his sermon is highly suspicious. He even said this, “Circumcision didn’t apply to girls. Circumcision was really a gift from God to protect Jewish women from forms of infection, to protect and preserve the nation.” Ouch! How silly can the eminent doctor be to say this? He forgot a very familiar passage about someone named Abraham and his descendants, Genesis 17:10-11. This one statement show his penchant for hex-egesis.

4) Infant baptism confuses soteriology and ecclesiology. With his confused soteriology and ecclesiology, JMac is confused when he says, “There is sort of this collective community of believing people brought in by Baptism will eventually jettison the true doctrine of justification by faith and individual personal salvation.” In the 500-year history of Reformed churches who have been faithful to the true Reformed faith, how many of them have jettisoned true doctrine? How about Baptist churches, does he see the miniscule percentage of Baptist churches who have kept Reformed soteriology?

5) Infant baptism is inconsistent with Reformed soteriology. Why would he say this? Does he consider himself a dispensationalist and a Baptist’s as Reformed? These two things are anathema to the Reformation! “Paedo-Baptism, to say it another way, destroys the reality of a regenerate church.” What is a “regenerate” church: a church in which all 100 percent members the pastor and elders are sure to be “regenerate” or elect? I’m sure he thinks of his Grace Community Church as a community of thousands of baptized members, every single one of them God’s elect. Wow, the third mark of a true church is a waste in his ecclesiology.

Sien ook hierdie bronne oor die verbondsdoop.

Die kinderdoop.

4 Comments

Posted in doop, doperse beweging, dwalings, kinderdoop, kinders, kinders in die erediens, kinders in die verbond, verbond, verbondsdoop, verbondsonderrig

Posted by: proregno | July 9, 2018

Die Pêrel van Christelike Troos (1): Inleiding en oorsig

Die Pêrel van Christelike Troos

(1) Inleiding en oorsig

“Christus gee aan Sy eie, wat Moses eis van sy eie.” – Petrus Dathenus

Ek het onlangs die volgende ou boekie in my boekrak herontdek:

Parel van Christelijke Troost

(gesprek over onderscheid tussen Wet en Evangelie)

deur 

Petrus Dathenus

Inleiding

Die wesentlike doel van die boek is om vir gelowiges troos te bring, deur hul reg te leer wat die regte onderskeid is tussen die Wet (Moses) en die Evangelie (Jesus). As hierdie twee sake reg verstaan word, soos die Skrif dit leer, dan is daar geen onnodige valse teenstellings of vyandskap tussen wet en evangelie, Moses en Christus, die ou en nuwer verbondsbedelings, Ou en Nuwe Testament, ens. nie.  Ja, baie duidelike onderskeid oor wat elkeen se bepaalde doel en plek is in die Woord, maar nie vyandige valse teenstellings nie.

Die teenstelling is tussen:

  • sonde vs genade, in beide testament bedelings
  • redding uit genade deur die geloof alleen vs redding deur die wet/werke, in beide testament bedelings

Die boek is geskryf in ‘n gespreksvorm, tussen Dathenus en Elizabeth De Grave “die geëerde, deugliewende Jongevrou, my geliefde suster”.  Dit is soos die Heidelbergse Kategismus, in vraag en antwoord formaat.  Baie helder en duidelik word baie belangrike onderwerpe aangespreek, soos bv. wat beteken die woord ‘evangelie’, die verhouding tussen wet en evangelie; Ou en Nuwe Testament; ouer en nuwer verbond; Moses en Jesus; die plek van die seremonies; die gelowige se worstelinge met die oorblyfsels van sonde, twyfel; die dankbaarheidslewe, Skrifverklarings oor huwelik en poligamie (van die aartsvaders), en nog vele ander belangrike verduidelikings vanuit die Skrif wat so nodig is vir die gelowige om te hoor tot sy troos in Christus, as ons enigste Troos (HK Sondag 1). Dathenus,%20Parel%20van%20christelijke%20troost

Die skrywer is gebore in 1531/32 en oorlede in 1588. Hy was predikant in verskillende gemeentes, en bekend vir:

  • sy verwerking van Marot en Beza se Psalmberyming in Nederlands.
  • hy is die opsteller van ons liturgiese formuliere.
  • vertaal die Heidelbergse Kategismus in Nederlands.

Die boek het die eerste keer verskyn in 1585, en is weer uitgee in 1884 en 1965. Die boek kan in beide Nederlands en Engels bestel word, maar is volgens my kennis ongelukkig nie in elektroniese formaat beskikbaar nie:

Parel van Christelijke Troost

Pearl of Christian Comfort

[NOTA: as daar iemand bereid is om vrywillig die boek (109 bladsye) in Afrikaans te vertaal, sal ek dit baie waardeer as jy my kontak. Baie dankie]

Oorsig

Hier onder gaan ek ‘n paar uittreksels plaas, met erkenning aan die bronne, as ‘n proeseltjie van die boek. In opvolgende skrywers gaan ek ‘n paar insigte uit die boek deel, en waar nodig, ‘n paar opmerkings maak.

Konteks van die boekie:

“To set the context, Elizabeth confesses faith in Christ but finds herself with heaviness of heart due to her failures. “First of all, I feel that I am one of those who knows Gods will but does not do it (Luke 12:47). Therefore I can only expect to be afflicted with many stripes. After all, the Bible says plainly that all those who have sinned under the law will be judged by the law; for not those who hear the law but those who do the law will be justified (Rom. 2:12-13).” p. 5 (See a related post on Romans 2:13 and the Covenant of Works).”

Dathenus on Law:

“The law is a declaration of the unchangeable will of God. By the threat of eternal damnation it binds everyone to complete and perpetual obedience, to fulfill all that God has commanded in His commandments (Deut. 5:6; 27:26). Wherever either the Old or New Testament teaches that this perfect obedience is required of us, there the law is emphasized and taught (James 2:10; Gal. 3:12). p. 8

All precepts that admonish us and exhort us to perform all that we owe to God and to our neighbor are law. For example, the entire fifth chapter of Matthew, where Jesus says to us, “But I say unto you, That whosoever is angry with his brother without a cause;…whosoever shall say, Thou fool” (Mat. 5:22); “whosoever looketh on a woman to lust” (Mat. 5:28); and all similar statements they are all the law, which demands of us that which we are not able to keep and requires what we are not able to perform. Just to cite another example, where Jesus says, “If thou wilt enter into life, keep the commandments.” (Mat. 19:17). There He speaks of and prods us with the law; also wherever He requires something similar of us. So also for various reasons Paul, Peter, John, and other apostles have done, in their writings and exhortations. p. 8

While it may seem unfair that the law commands perfect obedience, Dathenus in his counsel wisely directs Elizabeth to consider Adam, being created upright in the Garden.  He writes, “The law had its beginning when God created Adam in His image and implanted His law in Adams heart. The law of God was there then, as the image of God in which Adam was created, made as Paul says, in true righteousness and holiness.”  Elizabeth acknowledges “…Adam was created to rightly know and love his Creator, to obey Him and to do good to his neighbor in love.” Both here are echoing Heidelberg Catechism Q/A 6.

6. Did God create man thus, wicked and perverse?

No, but God created man good and after His own image, that is, in righteousness and true holiness, that he might rightly know God his Creator, heartily love Him, and live with Him in eternal blessedness, to praise and glorify Him.

Dathenus then draws out the distinction between Adam’s moral ability prior to the fall and our inability in our post fall condition to obey God perfectly as he has commanded.

“God not only gave Adam His law but also the ability and liberty to completely fulfill the law. For Adam, as he was created, was wise, pure, and immortal. Once Adam had fallen from innocence, he became a servant and slave of sin and of the devil. Adam stood before the choice of life and death, and by the exercise of his own free will, he chose death. By this fall Adam not only brought death to himself, but also to all his descendants.” p. 10

When Elizabeth questions the justice of God, Dathenus writes, “Notice that in creating humanity, God gave humans the freedom and ability to keep His law perfectly. How can it be unjust of God to require back from us what He has once granted us?” p. 12

Once Dathenus has laid the initial groundwork of the law, the discussion ensues regarding the Gospel.”

Dathenus on Gospel: 

“The Greek word for gospel denotes joyful good news which causes people to speak and sing joyfully and be glad in heart, just like the good news that came to Israel that David had triumphed over the arrogant Goliath and slain him (1 Sam. 18:6).

Such also is the good news of the gospel that proclaims to us and tells us that God will be gracious to a poor sinner, and will forgive and forget our sins (Jer. 31:34; Heb. 8:12). Yes, for Christs sake (1 Tim. 1:15) God will regard us as holy and righteous (2 Cor. 5:21), out of pure grace, by faith alone, without adding any works (1 Cor. 1:30; Rom. 3:28). p. 17″

Duidelike onderskeid tussen Moses en Christus:

“Dathenus: I notice that you still cannot properly distinguish between Moses and Christ; you believe that Christ does not drive us to the ceremonies of the law as Moses did to his people.  However, regarding the keeping of the ten commandments are concerned, you believe that Christ and Moses are alike.

Elizabeth: Yes, that has for a long time been my view and understanding.

Dathenus: But in this you are totally deceived (1 Cor. 3:9).  The difference between Christ and Moses is as great as that between life and death.  This is clearly demonstrated by the words of John: “For the law was given by Moses, but grace and truth came by Jesus Christ” (John 1:17).  Likewise we read, “For God sent not his Son into the world to condemn the world; but that the world through him might be saved” (John 3:17).  Christ says therefore, “Do not think that I will accuse you to the Father: there is one that accuseth you, even Moses, in whom ye trust” (John 5:45).

Hereby Christ teaches that as much as the function of an accuser or prosecutor is distinct from that of a mediator, reconciler, or defender, so distinct is also Moses’ function and office from that of Christ (Rom. 4:14-15).  Moses can only bring to us a knowledge of sin, a sense of God’s wrath, and the resulting uneasiness of conscience and fear of damnation.  However, Christ takes away sin, along with the deserved punishment, brings peace and serenity to the conscience, and causes God’s children to be cheerful and of good courage (Rom. 5:1).  Christ gives to His own all that Moses demandsfrom his own.”

Dathenus skryf oor die gelowige se kruisdra:

“De Heilige Schrift, alle kerkelijke geschiedenissen en dagelijkse ervaringen betuigen zeer overvloedig dat Gods kinderen aan velerlei kruis en aanvechting in deze wereld onderworpen zijn. Maar geen uitwendig kruis kan vergeleken worden met de inwendige strijd, waarin de gelovige mens zich gestadig bevindt. Hij gevoelt de zonde, hij smaakt de vloek van de Wet en de toorn van God en ziet de hel open. Hij voelt zich beroofd van alle hoop op genade en zaligheid en van de kracht van de Heilige Geest om God te kunnen aanbidden en te kunnen aanroepen.

Het is voor Gods kinderen soms nuttig en nodig om aangevochten te worden en in het diepste der hel geworpen te worden, opdat zij zich niet verheffen, maar onder Gods krachtige hand zich verootmoedigen, aanhouden met bidden en met aangevochtenen medelijden hebben.
God eist in Zijn Wet van ons wat wij niet doen kunnen, om zo Zijn recht op ons te laten blijken en om ons te overtuigen van onze schuld, opdat wij die schuld, armoede en onmacht gevoelen en belijden, daaronder ons buigen en verootmoedigen en Hem smeken om vergeving. En dat wij daarna door een vast geloof en hartelijk vertrouwen Hem aannemen en ons toe-eigenen, Die onze schuld op Zich heeft genomen en volkomen heeft betaald.
Het Evangelie verkondigt ons dat God arme zondaren wil genadig zijn en hun zonden geheel wil vergeven en vergeten, ja dat Hij ze om Christus’ wil voor heilig en rechtvaardig wil houden, en dat uit louter genade, zonder toedoen van enige werken, alleen door het geloof. Dit is dus bedoeld om u te troosten door het geloof in Jezus Christus en om door Evangelische beloften de onrust van uw geweten te stillen. En voelt gij dan dat uw zonden meer zijn dan de haren van uw hoofd, zo zult gij u hierdoor niet laten brengen tot moedeloosheid, maar het zal u dienen als een tuchtmeester om tot Christus te gaan en om door het geloof in Hem te zoeken, te vinden en u toe te eigenen al wat de Wet van u eist en wat u nodig is om zalig te worden.
In de Psalmen vindt gij Gods wonderwerken en oordelen, die Hij beide in het troosten en verlossen van Zijn kinderen en in het straffen en plagen der goddelozen bewezen heeft. Daarin vindt gij hoe God door Zijn voorzienigheid hemel en aarde, alle schepselen, maar inzonderheid Zijn kerk regeert en bewaart. En met wèlke wederwaardigheden gij ook beladen zijt, daar vindt gij troost en medicijn:

Heer! wijs mij toch Uwe wegen,
Die Gij wilt dat ik zal gaan;
Tot dezelve maak genegen
Mij, en doe mij die verstaan.
Leer en stier mij naar Uw woord,
In Uwe waarheid geprezen,
Gij zijt mijn hulp; dies nu voort
Wacht ik op U in dit wezen. (Psalm 25 : 2)

Als een hert gejaagd, o Heere, 
Dat verse water begeert, 
Alzo dorst mijn ziel ook zere 
Naar U mijn God hoog geëerd, 
En spreekt bij haar met geklag: 
O Heer! wanneer komt die dag,
Dat ik toch bij U zal wezen,
En zien Uw aanschijn geprezen? (Psalm 42 :1)

De hoogste volkomenheid des mensen, zolang hij hier op aarde leeft, is gelegen in de oprechte bekentenis van zijn onvolkomenheid. God begeert verslagen, bekommerde en benauwde harten, die hun armoede, behoeftigheid en krankheid gevoelen; opdat Hij die met de rijkdom van Zijn genade in Jezus Christus door de werking van Zijn Heilige Geest vertroost, verkwikt, rijk maakt en geneest. Ik dank God dat ik niet alleen een goed geweten heb, maar dat er niemand in de ganse Nederlanden is, die mij in het geringste weet te bestraffen om wille van mijn leer of leven.’”

________________________

Meer oor Dathenus:

Peter Datheen: Father of Reformed Lithurgy, by prof. Herman Hanko

Petrus Dathenus, deur Th. Ruys (voorwoord: prof. dr. W. van’t Spijker)

Leave a Comment

Posted in Dathenus, enigste troos, Parel van Christelijke Troost, Pearl of Christian Comfort, Petrus Dathenus

Posted by: proregno | June 29, 2018

Postmodernistiese godsdienstige kerkman en kerkverband

Postmodernistiese godsdienstige kerkman en kerkverband

Mens weet nie wat die ergste of mees tragiese is nie, die godsdienstige ‘kerkman’ in die artikel (sien hier onder), wat sê “daar is geen God nie”, of die ‘kerk en kerkverband’ wat meen dat as iemand,

a) ateisme, en

b) dat Christus nie God is nie,

glo én bely … tas dit nie die fondament van die Kerk aan nie, en is dus nie tugwaardig nie ?

Maar …. maar … ?

Soos CS Lewis inderdaad iewers geskryf het: hoe meer mense nonsens soek, hoe meer gaan hul dit vind….. totale nihilisme, betekenisloosheid, sinloosheid, en dan begin jy te ‘glo’ in niks en spandeer jou lewe lank daaraan om te bewys dat daar niks is om te glo nie ?

Dawid en Paulus, soos alle gelowiges, soos die ware kerk deur die eeue, verskil van hierdie postmodernistiese godsdienstige ‘kerkman en kerk’ nonsens, wat natuurlik niks nuuts is nie:

“Die dwaas sê in sy hart: Daar is geen God nie.” – Psalm 14:1

“Maar as ek vertoef, dan kan jy weet hoe iemand hom moet gedra in die huis van God, wat die gemeente is van die lewende God, ‘n pilaar en grondslag van die waarheid. En, onteenseglik, die verborgenheid van die godsaligheid is groot: God is geopenbaar in die vlees, is geregverdig in die Gees, het verskyn aan engele, is verkondig onder die heidene, is geglo in die wêreld, is opgeneem in heerlikheid.” – 1 Tim. 3:15

Mag ons, deur die genade van ons Vader, in Christus, deur die krag van die Gees, aanhou optrek na die huis van die Here, en afsonderlik, en saam bely, van harte, tot die laaste dag:

Ek glo …
Ons glo …

In die woorde van Francis Schaeffer se bediening en boeke (bv. en veral, He is There and He is not Silent) , is daar twee fundamentele wesentlike onveranderlike fondamente van ons geloof, waarby ons staan of val, wat aan ons geopenbaar is, deur sy Gees en Woord:

God IS,

én Hy het GEOPENBAAR.

Amen.

Die vraag vir elke mens op aarde is daarom nog nooit gewees of God bestaan nie, en of Hy geopenbaar het nie, maar – om Jesus se woorde te gebruik:

Glo jy dit? (Joh. 11:25, 26)

Want, sonder geloof is dit onmoontlik om te weet dat God ‘is’, dat Hy geopenbaar het, om God te ken, om gered te word, om sy Woord te verstaan, ens. Ja, alleen deur Hom kan ons weer reg ‘dink en bly lewe’, vir ewig (Joh.. 17:3; Kol. 1; Hebr. 11; 1 Joh. 5:20,21).

Lees die volledige artikel hier: Ds. Klaas Hendrikse (1947-2018), atheïst en predikant in één persoon
__________________________________

Sien hierdie bronne oor apologetiek (die verdediging van die Christelike geloof, teen alle valshede, valse gelowe en dwalinge, dus ook ateïsme):

New apologetics web series

Always Ready 

Why Should I believe Christianity?

Apologetiek bronne

Apologetiek: watter metode?

Leave a Comment

Posted in apologetiek, ateïsme, bahnsen

Posted by: proregno | June 25, 2018

Kerkwees beteken om die waarheid te handhaaf

TO BE CHURCH: UPHOLDER OF THE TRUTH

by prof. David J. Engelsma

(Ek plaas hierdie artikel, met erkenning aan die skrywer en die bron: RFPA.)  DJEngelsma

Hier is ‘n paar aanhalings uit die artikel, wat wys hoe belangrik en relevant dit ook vir ons kerke in Suid-Afrika is:

“What­ever religious organization fails to uphold the truth is not the church, regardless of its claim and regardless of its impressive appearance.”

“The efforts on behalf of the truth in the Netherlands by federations within apostate Reformed churches are vain. Individual, sound preachers and theologians remaining within departing churches can never be pillars of the truth.”

“The church that God has made upholder of His truth is the local congregation of believers and their children, organized in the of­fices of bishop (teaching and ruling elders) and of deacon. I Timothy 3 leaves no doubt about this whatever. The church of the living God is the local congregation, and she is the pil­lar and ground of the truth.”

“But the church is not the upholder of the truth in the sense that the truth is subject to the sovereign church. The church does not produce the truth, but the truth produces the church. The church does not determine the truth, but the truth determines the church. The church does not have the last word about the truth, but the truth has the last word about the church.”

“Being upholder of the truth in­volves definite, sharp condemnation of the lie. A church that cannot say “no” to the lie is a crumbling pillar of the truth. The creeds condemn error. The preaching necessarily does this. Consistorial and synodical decisions must do this.”

Hier volg die volledige artikel:

————————————————

It is the honor and privilege of the church to be the upholder of the truth in the world. The church preserves and promotes the truth. The truth depends upon the church as a great building rests upon its supporting pillars and stands solidly on its foundation. Take away the church, and the truth disappears from the world.

Upholder of the truth is what the church is. This belongs to her essence as she has been created by the Spirit of Christ. It is not merely a matter of a task that has been assigned her, so that she is still the church even though she fails to uphold the truth. What­ever religious organization fails to uphold the truth is not the church, regardless of its claim and regardless of its impressive appearance.

The apostle of Christ gives pointed expression to what is said about the church throughout the New Testa­ment in I Timothy 3:15: “… the church of the living God, the pillar and ground of the truth.”

In view of the worth of the truth as the revelation of God in His glory and as the power of the salvation of the people of God, to be upholder of the truth is surpassing honor for the church. Calvin remarks on this in his commentary on I Timothy 3:15:

No ordinary enhancement is derived from this appellation. Could it have been described in loftier language? Is anything more venerable, or more holy, than that everlasting truth which embraces both the glory of God and the salvation of men? Were all the praises of heathen philosophy, with which it has been adorned by its followers, collected into one heap, what is this in comparison of the dignity of this wisdom, which alone deserves to be called light and truth, and the instruction of life, and the way, and the kingdom of God? Now it is preserved on earth by the minis­try of the Church alone.

Only the church has this honor and privilege. Para-ecclesiastical or­ganizations are not upholders of the truth. It was to no purpose that in the late 1970s and the 1980s evangelicals in the United States attempted to pre­serve the doctrine of the infallible inspiration of Holy Scripture by means of a “council,” apart from the church. Man-made, quasi-ecclesiastical movements are not upholders of the truth. The efforts on behalf of the truth in the Netherlands by federations within apostate Reformed churches are vain. Individual, sound preachers and theologians remaining within departing churches can never be pillars of the truth.

It pleases Christ to maintain His truth in the world by means of the church, not otherwise.

The evidence is plain. The doc­trine of Scripture is in shambles in evangelicalism in North America to­day. Witness the open denial of the historicity of Genesis 1-11. Some of the worst offenders are the very men who were quite in prominence at the “International Council on Biblical In­errancy.” The “bonders” in the Re­formed churches in the Netherlands get absolutely nowhere in checking the headlong falling away of their churches, much less in reforming the churches. If their magazines are any indication, their witness to the truth is hardly more than a feeble, pathetic bleating. Individual theologians are silenced. Over the years their own weakening is noticeable. They be­come tolerant of certain aspects of the lie, and even defend them. They are able to do much for themselves personally. They do little or nothing for the truth.

The church is the pillar and ground of the truth.

The reference is to the instituted church. The church that God has made upholder of His truth is the local congregation of believers and their children, organized in the of­fices of bishop (teaching and ruling elders) and of deacon. I Timothy 3 leaves no doubt about this whatever. The church of the living God is the local congregation, and she is the pil­lar and ground of the truth. She is the upholder of the truth, however, not in the splendid isolation and self-sufficiency of congregationalism but in the bond of church unity with other faithful congregations. Thus, indi­rectly but importantly, the denomi­nation of such churches is upholder of the truth.

That the church upholds the truth has nothing to do with Rome’s proud claim that Scripture, gospel, and doc­trine depend upon the (Roman Catho­lic) Church in an ultimate and abso­lute sense. According to Rome, the church does not depend upon the truth, but the truth depends upon the (Roman Catholic) Church. Even if it were the case that the truth of the Word of God depends absolutely upon the church in the sense that the church originates, determines, and is sovereign over the truth, this would do nothing for the honor of Rome. For Rome does not uphold the truth. It is exactly the fundamen­tal description of the church as the upholder of the truth that clearly unmasks Rome as a false church. Rome has al­ways been, and is to­day, an enemy of the truth and of the Re­formed church that up­holds the truth.

But the church is not the upholder of the truth in the sense that the truth is subject to the sovereign church. The church does not produce the truth, but the truth produces the church. The church does not determine the truth, but the truth determines the church. The church does not have the last word about the truth, but the truth has the last word about the church. We Reformed must be clear about this. It is by no means only Rome that likes to exalt the church over the truth, that is, over the Word of God. A Reformed synod, or a Reformed consistory, does the same thing when it decides contrary to or apart from Holy Scripture and then demands compliance from the con­gregations, or from the congregation, simply because the assembly has so decided.

Ultimately, the church is founded upon the truth. Christ taught this in Matthew 16:18: “Upon this rock I will build my church.” The apostle taught this in Ephesians 2:20: “… built upon the foundation of the apostles and prophets, Jesus Christ himself being the chief corner stone.” The truth precedes the church. The truth forms the church. The truth is the founda­tion upon which the church stands. Again and again in history, the truth reforms the church despite the oppo­sition of an institute that has hard­ened itself in apostasy.

But the truth is the foundation of the church in such a way that the truth uses the church to preserve and pro­mote itself in the world. As a stan­dard bearer serves his kingdom by holding aloft the banner of the king­dom, so does the church hold up the truth. It pleases Christ to maintain His truth in the world by means of the church, not otherwise. Therefore, to destroy the church (which the father of the lie has worked at for some 6,000 years—unsuccessfully) would be to abolish the truth. The church upholds the truth by her confession. This explains how upholding the truth belongs to the very being of the church. The church is a confessing church. She confesses in her official creeds. The Protestant Reformed congrega­tions confess by means of the “Three Forms of Unity.” Basic to this confes­sion is the binding of all officebearers to these creeds through the “Formula of Subscription” and the firm enforce­ment of this sacred vow.

The churches confess in the preaching and teaching of their pas­tors, particularly in the worship ser­vices, the catechism classes, and the seminary. Through the faithful teach­ing of Holy Scripture as interpreted in the Reformed confessions by their ministers, the Protestant Reformed congregations are pillar and ground of the truth.

The church con­fesses in her singing at public worship. The songbook of the Protes­tant Reformed Churches, basically the Psalms with their mag­nifying of the covenant God, their message of gracious salvation from sin, and their call to a thankful life of obedience to the law, is an impor­tant aspect of the support of the truth by these Churches.

The church also confesses by the official decisions of her consistory, as well as by the official decisions of the classis and synod, for which each church is responsible.

Being upholder of the truth in­volves definite, sharp condemnation of the lie. A church that cannot say “no” to the lie is a crumbling pillar of the truth. The creeds condemn error. The preaching necessarily does this. Consistorial and synodical decisions must do this.

This involves the church’s judg­ing on confessional issues that be­come controversial because of the teaching of error. The church does not forever allow debate over the historical reality of Genesis 1-11, over the origin of the universe by creation in six days, or over the eternal, un­conditional predestina­tion of all humans to ev­erlasting bliss or to ev­erlasting woe. But she preserves and promotes the truth by condemn­ing the view of Genesis 1-11 as unhistorical, the theory of theistic evolu­tion, and the teaching of a universal, conditional love of God.

The condemnation of the lie that is part of the church’s upholding of the truth includes also that the church disciplines the impenitent heretic and transgressor. Their mouths must be shut. They must go out. Otherwise, as far as that institute is concerned, they pull down the whole structure of the truth. That institute is respon­sible.

A calling is implied by the honor­able designation of the church as the upholder of the truth. The calling is, “Be what you are!” “Uphold the truth!”

The truth is not only all the doc­trines concerning Christian belief as made known in Scripture, centrally the doctrine of Jesus Christ as God in the flesh. It is also all the doctrines concerning the Christian life. For example, the church is called to up­hold the truth of marriage. The world certainly will not. It cannot even defend the truth that marriage is ex­clusively for a man and a woman. The church must be pillar and ground of marriage and, thus, of the family.

The individual member of the church is not excluded from this call­ing. As member of the church he or she is included in this calling. Let him or her know the Reformed confes­sions; see to it that the truth is soundly preached and taught; receive the preaching with a believing heart; do his or her part in discipline; speak out in defense of the truth personally; practice the truth; and support in ev­ery way the church that shows herself the upholder of the truth.

To be upholder of the truth is, as Calvin put it, “so magnificent a title.”

It is also awesome responsibility.

It is to be the church of the living God.

__________________________________________

Sien ook hierdie reeks oor die kerk, deur prof. Willie J. Snyman:

Nuwe en Ou Dinge (spesifiek deel 1: Die Kerk)

Leave a Comment

Posted in kenmerke van die ware kerk, kerk, Kerk by WJ Snyman, kerkgroei

Posted by: proregno | June 14, 2018

Skrifoordenking: Christus regeer midde alle tye (Op. 4:3)

“DIE SIT VAN CHRISTUS IN DIE HEMEL”

deur

dr. SJ van der Walt

“En Hy wat op die troon sit, het in sy voorkoms gelyk soos die steen jaspis en sardius” — Openb. 4:3.

HK Vraag 50: Waarom word daar bygevoeg: en sit aan regterhand van God?

Antwoord: Christus het na die hemel opgevaar sodat Hy Hom daar as die Hoof van sy Christelike kerk1 kan betoon, deur wie die Vader alles regeer.2

Skriffundering: 1) Efesiërs 1:20-23; Kolossense 1:18 2) Matteus 28:18; Johannes 5:22

Die Christus Gods sit hier op die troon in die hemel. Eintlik word hier die verskil gemaak dat God, die Vader, op die troon sit en Christus, die Lam, voor die troon staan (vgl. Openb. 5:6). Tog word ook daar gesê dat Hy in die middel van die troon staan. Daar is dus nie ‘n absolute skeiding nie. Die beelde en figure loop deurmekaar. En dis dan ook wel verstaanbaar, aangesien God nie anders as deur Christus Homself sal openbaar op sy troon in die hemel nie.

Dat Christus staan, gee sy gereedheid te kenne om op te tree teen sy vyande en vir sy uitverkorenes. Christus is nie ledig nie maar hou Hom gedurig besig om sy volk te verlos. Daartoe span Hy al sy krag in en beywer Hy Hom sonder om moeg of mat te word.

Maar as Christus voorgestel word as “sittende”, dan gee dit te kenne rus, afwagting en majestueuse grasie. In die eerste plek rus. En dan moet ons nie daaronder verstaan werkloosheid nie maar die rustige genieting van en verlustiging in sy volbragte werk aan die kruis. Lank genoeg was Hy ‘n swerweling en het Hy g’n plek gehad waar Hy sy hoof kon neerlê nie. Lank genoeg het Hy die hitte van die dag en die koue van die nag verduur. Lank genoeg het Hy Hom uitgeput in selfverloënende diens van sondaars. Nou kan Hy rus: “Dit is volbring” (Joh. 19:30).

Ook dui sy sit aan die regterhand van God aan rustige afwagting. Hy is nie haastig nie. Hy is nie onrustig nie. Hy het niks meer te vrese nie. Die satan lê verpletter aan sy voete en worstel in sy laaste stuiptrekkinge. Hy is die oorwinnaar oor al sy vyande, en hulle lot is verseël. Al woed die magte van die hel ook, tog aanskou Christus dit met kalme majesteit, want Hy weet dat hulle nie meer aan hul lot kan ontkom nie.

Christus “sit” ook in die hemel as teken van majestueuse grasie. Hy is nou “Koning” en omring van ontelbare leërskares van engele en verlostes, almal tot sy diens gereed. Hy hoef nie meer voete te was en andere te dien nie maar word nou self gedien. Almal is aan sy voete en staan voor Hom, tot sy diens bereid. Hy hoef nie meer te buk om andere te dien nie, maar almal buig nou voor Hom. Daarom word Christus voorgestel as “sittende”, wat seker nie beteken dat Hy altyd net sit en nooit opstaan nie.

So het ons dan ‘n Koning wat in majesteit en glorie “sit” op sy troon tot in ewigheid. Niemand kan Hom daar afstoot nie. Hy is net so onwankelbaar soos sy troon. Daarom moet ons nie vrees nie. Dieselfde vertroue en rustige kalmte moet ook by ons gevind word. Onse Koning is op sy troon, en daar is niks te vrese nie.

In ons tyd van geweldige veranderinge op alle gebiede en katastrofale omkering van eeueoue en gevestigde toestande en beskouinge is dit asof die mensdom enigiets verwag. Alles is moontlik, en niemand weet wat kan gebeur en wat die toekoms, wat veelal as blinde noodlot voorgestel word, in sy skoot hou nie. Die sogenaamde Eksistensiefilosofie is op hierdie beskouing gebaseer. Tog is dit ‘n valse voorstelling. Niks is so vas en seker, so onveranderlik en onwankelbaar nie as die dinge wat Christus in sy Hand het en wat besig is om volgens sy beloftes in vervulling te gaan.

Wie op Christus bou, het op ‘n Rots gebou.

_____________________

Bron: Dr. SJ van der Walt,  Die Vaste Fondament: Dagboek uit die Heidelbergse Kategismus (13 Mei).

Leave a Comment

Posted in dr SJ vd Walt, hemelvaart, Skrifoordenking, Skrifoordenkings, Skrifverklaring, vaste fondament HK oordenkings, Woordoordenking

Posted by: proregno | June 4, 2018

DR. MARK KREITZER SPREKERSTOER: 9-19 JUNIE 2018

DR. MARK KREITZER SPREKERSTOER: 9-19 JUNIE 2018

Geagte broeders en susters,

Ons nooi almal uit na ons geleenthede waar Prof Mark Kreitzer gaan optree in Junie. Een van hierdie geleenthede is waar hy ‘n skyfievertoning gaan doen oor Korea en die Sendingopdrag van Matteus 28. Dit sal gepaard gaan met ‘n Bring en Braai voor die tyd. Dit sal plaasvind by die GK Wonderboompoort te Genl Beyersstraat 256, Pretoria Noord op Saterdag 16 Junie 18:00. Almal welkom.
Hier is die program vir Pretoria, Potchefstroom en Johannesburg
9 Junie 09:00-11:00 Wycliffe Teologiese Skool, 172 Blandford Rd Randburg: Missions and the View of Man
10 Junie 19:00 GK Wonderboompoort, Genl Beyerstr 256, Pretoria Noord: Die Bybel oor Moedertaalonderrig
11 Junie 19:00 GK Wonderboompoort, Genl Beyerstr 256, Pretoria Noord: Die Bybel oor Eiendomsreg
12 Junie 18:00, GK Potchefstroom, Walter Sisulu Ln 33, Potchefstroom: Die Bybel oor Eiendomsreg
14 Junie 19:00, GK Wonderboompoort, Genl Beyerstr 256, Pretoria Noord: Is daar ‘n toekoms vir die Jeug in Afrika
15 Junie 09:00-10:00 Aros, Dickensonlaan 1180 Waverley: Dekolonisasie – Christelike perspektief
16 Junie 18:00 GK Wonderboompoort , Genl Beyerstr 256, Pretoria Noord: Bring & Braai en Skyfievertoning oor Korea rondom die Groot Sending Opdrag Mat 28:19-20
17 Junie 19:00 GK Wonderboompoort , Genl Beyerstr 256, Pretoria Noord:  A Covenantal Understanding of Ethnicity
19 Junie 13:30-15:15 Mukhanyo Theological School, Kwamahlanga: Facing new anti-Christian mission movements.
Mark R. Kreitzer is in Colorado, in die VSA gebore, maar het in Suid-Kalifornië groot geword. Hy het gestudeer aan Biola Universiteit en sy MDiv in sendingewetenskappe behaal. Tydens sy MDiv-studies was hy twee jaar in Oostenryk as sendeling betrokke met Moslemuitreike en kerkplanting. In 1983 het Mark na Suid-Afrika vertrek waar hy nege jaar by verskillende organisasies gewerk het waaronder ook as hoof van navorsing van die Sentrum vir Reformatoriese Studies (SERKOS) saam met Dr Chris Jordaan. Mark het saam met Dr Jordaan die Manifes vir Christene in SA uitgegee wat uit ‘n Bybelse perspektief die lig werp op onderwerpe soos moedertaalonderrig, eiendomsreg, die gesin as boublok van die samelewing ens.
Dr Kreitzer het in 1992 teruggekeer na die VSA om doktorale studies te doen aan die Reformed Theological Seminary in Jackson, Mississippi. Weens die feit dat hy in Suid-Afrika was 1983-1992 en dat hy as sendeling opgelei is, was hy gefassineer deur Afrikaners se gereformeerde eksegese van die Toring van Babel en hoe God die basiese fondamente gelê het van etniese taalgroepe om hulle te dwing om sy bevel om die aarde te vul en te versprei.
Hy was egter ook verontrus deur die Afrikaners se sinkretistiese kompromieë wat gemaak is in die verstaan van etnisiteit in Suid-Afrika. Hy was ook verontrus oor die NG Kerk se “Kerk en Samelewing” dokument wat ‘n paradigma skuif na ‘n sinkrestiese, individualistiese, sosiale teorie van die Wêreld Raad van Kerke tot gevolg gehad het. Sy analisering van hierdie historiese dokumente lei tot sy DMiss graad. Hy het egter ook ‘n tweede PhD gedoen met die titel “Toward a Theology of Ethnicity” waarin hy poog om ‘n konsekwente bybelse-teologiese en verbondsmatige kritiek op “Ras, Volk, en Nasie” te gee, terwyl hy klinkklare eksegetiese insigte behou oor die Toring van Babel en die skepping van etniese taalgroepe.
Sederdien was Dr Kreitzer die herder van twee kerke en het hy gedien op die Departement Bybel en Sending van Montreat College, was hy besoekende lektor aan teologiese skole in New Zealand, Suid-Korea, Reformed Theological Seminary (Jackson, Mississippi) en Birmingham Theological Seminary. Hy was ook besoekende professor vir ses jaar aan die Presbiteriaanse Kosin Universiteit in Busan, Suid-Korea.
Dr Keitzer hou daarvan om te lees, te stap en om tyd met sy vrou te spandeer. Hy is tans die Interkulturele Studieleier van Grand Canyon Universiteit in Phoenix, Arizona, VSA, sedert 2015.
Kontakpersoon vir die sprekerstoer: Francois van Deventer, E-pos adres: francoisvandeventer@gmail.com
Meer inligting oor die sprekerstoer: www.reformasie500.wordpress.com

Leave a Comment

Posted in dr. mark kreitzer sprekerstoer

Posted by: proregno | May 29, 2018

“KLIPHARDE JA VIR ABORSIES (lees: moord) IN IERLAND”

“KLIPHARDE JA VIR ABORSIES (lees: moord) IN IERLAND”

Amanda Mellet, with her husband James and daughter Ella at the count in Dublin Saturday.

‘n Huwelikspaar, wat baba in die hand, dit vier dat …. babas nou vermoor kan word (Bron: https://cnn.it/2IU9LuZ).

As iemand nog getwyfel het in die totale verdorwenheid en verlorenheid van die mensdom, getuig hierdie Beeld koerant opskrif en inhoud vandag, van die  ‘klipharde harte’ van ons tye, die wettiging van aborsie-moord in nog ‘n westerse land, Ierland.

‘n Vrou wat gesterf het in Ierland in 2012, deur ‘n ‘septiese miskraam’, word tereg betreur, maar, terselftertyd, word daar gejuig, feesgevier, dat ander medemense nou ‘wettig’, maar boosaardig en barbaars, vermoor kan word.

Hoe boos kan ons mensdom wees, is daar iemand wat meer magteloos is, as ‘n baba, ‘n skepsel van God, in die baarmoeder? Mens lees van die droefheid volgens die wêreld in die artikel, maar nie ‘n goddelike droefheid nie, wat moet hartseer wees en treur oor die lewe wat verloor is buite én binne die baarmoeder?

Wat van die baba se keuse? (Bron: https://bit.ly/2ISwLhL)

En dalk die mees tragiese en angswekkendste?

Ons as mensdom, volke en lande, wat dink hierdie moordadige duiwelse demoniese besluite is ‘demokratiese liberale vooruitgang’, en dat ‘ons’ mensdom dink dit is besluite wat ‘ons’ soewerein deur mensekrag, bewerkstellig, dat ons gode op aarde is wat hierdie dinge verander het, wat dink ons het die ‘lewe en die dood’, in ons bose bebloede skuldige hande.

Maar ons vergeet so maklik, dat ons tye en ons mensdom oorgee word aan onsself, om nou moord ‘lewe en vryheid en vooruitgang’ te noem, en nie meer bose duisternis, werk van die Satan, nie, die mensemoordenaar van die begin af, wat gekom het om te moor en te steel en te verwoes (Joh. 8: 44; 10:10).

Students buoyed by the international women’s movement call for greater autonomy over their bodies at a protest in DublinJa, die mees angswekkende is dat die Here die mens al meer oorgee aan die verdorwenheid en verhardheid van die sondige harte, mense wat weier om verlossing by Christus alleen te soek, buite hulleself, en in sy weë te wandel in dankbaarheid?

12 Maar my volk het na my stem nie geluister nie, en Israel was vir My nie gewillig nie. 13 Toe het Ek hulle oorgegee aan die verhardheid van hul hart, dat hulle in hul eie planne kon wandel. (Ps. 81:12-13 A53)

22 Terwyl hulle voorgee dat hulle wys is, het hulle dwaas geword
23 en die heerlikheid van die onverganklike God verander in die gelykvormigheid van die beeld van ’n verganklike mens en van voëls en viervoetige en kruipende diere. 24 Daarom het God hulle ook in die begeerlikhede van hulle harte oorgegee aan onreinheid, om hulle liggame onder mekaar te onteer — 25 hulle wat die waarheid van God verruil het vir die leuen en die skepsel vereer en gedien het bo die Skepper wat geprys moet word tot in ewigheid. Amen. 26 Daarom het God hulle oorgegee aan skandelike hartstogte … (Rom. 1:22-26 A53)

Vergewe hulle Vader, want hulle weet nie wat hulle doen nie? (Bron: https://nyti.ms/2Jh3ZXJ)

Sien ook die verhardheid en boosheid van hart soos beskryf in die volgende artikels, en gesien kan word in die foto’s:

Pro-Death Ugliness and Irrationality On Full Display

This Is What Evil Looks Like

Mag die Here ons genadig wees, ag Here, mees my, wees ons, genadig, want ons verdien al U regverdige oordele oor ons eie land wat al hierdie aborsie-moorde lankal ‘gewettig’ het.

Hy alleen, kan deur sy Gees en Woord, ons klipharde harte verwyder, en weer vir ons harte van vlees gee, wat Hom eer en dien, en ons naaste, al ons naaste, waarlik lief hê volgens sy Woord.

26 En Ek sal julle ’n nuwe hart gee en ’n nuwe gees in jul binneste gee; en Ek sal die hart van klip uit julle vlees wegneem en julle ’n hart van vlees gee. 27 En Ek sal my Gees in jul binneste gee en sal maak dat julle in my insettinge wandel en my verordeninge onderhou en doen. (Esg. 36:26-27 A53)

Pedestrians pass a billboard urging a no vote in the referendum to preserve the eighth amendment of the Irish constitution

“13 Want U het my niere gevorm, my in my moeder se skoot geweef. 14 Ek loof U, omdat ek so vreeslik wonderbaar is; wonderbaar is u werke! En my siel weet dit alte goed. 15 My gebeente was vir U nie verborge toe ek in die geheim gemaak is nie, kunstig geweef in die dieptes van die aarde. 16 U oë het my ongevormde klomp gesien; en in u boek is hulle almal opgeskrywe: dae dat alles bepaal was, toe nog geeneen van hulle daar was nie. 17 Hoe kosbaar is dan vir my u gedagtes, o God! Hoe geweldig is hulle volle som nie! “ – Psalm 139

Bekeer ons Here, dat ons ons kan bekeer ! (Klaagl. 5:20-22).
___________________________
Sien die volgende artikels teen aborsie-moord: Aborsie

Lifesite News se artikels oor die aborsie besluit in Ierland:

Ireland’s old order has been swept away for a new order that kills children

Pro Regno artikels oor aborsie: Aborsie-moord

3 Comments

Posted in aborsie

Posted by: proregno | May 24, 2018

‘n Paar opmerkings oor die sodomie debat en gesprekke

‘n Paar opmerkings oor die sodomie debat en gesprekke

Daar is heeltyd, maar veral die laaste tyd weer ‘n stortvloed van artikels in die media wat die pro-sodomie agenda bevorder. Dit word letterlik en figuurlik in ons keelgatte afgedwing. Die doel is nie net dat hierdie agenda geakkomodeer moet word as nog ‘n lewenstyl (eintlik doodstyl) langs ander lewensstyle nie, nee, almal moet basies gedwing word om dit goed te keur, te aanvaar, goed te praat, te verkondig, te bevorder, vir ons en ons kinders voor te hou as iets goeds, kontra wat die hele Bybel teen dit leer (Gen. 1:27; 2:18-25; Gen. 19; Ex. 20:14; Lev. 20:13; Rom. 1:25-32; 1 Kor. 6:9-11; 1 Tim. 19-11, ens.)

Ek het reeds baie geskryf hieroor, en kan die lesers (die wat werklik lees en wil ondersoek doen) weereens verwys na al die bronne, waarin ek beide in liefde vermaan en ook die evangelie van Christus verkondig aan mense vasgevang in die sonde van homoseksualisme (soos wat dit geld vir enige ander sonde, sien veral die artikel, ‘Hulp vir die homoseksuele sondaar’):

Pro Regno: homoseksualisme

Ek gaan dit dus nie weer alles in hierdie artikel herhaal nie, lees asb, die bronne by hierdie skakel om my standpunt te bestudeer en te evalueer.

Hier wil ek wel net ‘n algemene opmerking of twee maak oor die gay debat, en hoe dit al meer verloop in ons tye.

Wat ek raaksien, is hoe die gay veldtog al hoe meer veld wen, nie net in die samelewing nie, maar ook in die kerk.  Dit wissel van algemene goedkeuring en aanvaarding, tot, en dit is wat mens bekommer, tot mense wat die sonde al meer akkomodeer, sonder om dit noodwendig goed te praat.

As ‘n artikel deesdae oor die onderwerp verskyn, wat die sonde van homoseksualisme uitwys en aanspreek, of ‘n artikel wat wys op die verdere verval van kerke wat die sonde van homoseksualisme goedkeur of akkomodeer, dan is die reaksie al meer, wat mens selfs van gelowiges hoor wat mens dit nie verwag nie:

“wie is jy om te oordeel?”
“ons is niemand sondeloos nie”
“ons is moeg vir die onderwerp”
“jy is te wetties”
“ons het meer liefde nodig, moenie so veroordelend wees nie”

“maar ons laat geskeides ook toe, hoekom ook nie sodomiete nie”
“ja, MAAR wat van ander sondes…”, ens.

Ons gemiddelde lidmaat, lyk my, kan en wil nie meer onderskei nie, en sommiges is dalk net kwaadwillig om dalk hul eie sondes te wil goedpraat en/of te akkomodeer ?

Ons moet leer om te sê:
1. ja, dit is erg dat iets wat God duidelik as sonde verklaar (sodomie), so blatant deur valse profete en valse kerke goedgepraat word, ons moet dit aanhou aanspreek in ‘n gees van liefde en krag.

2. En ja, terwyl ons dit aanspreek, moet ons ook ons eie sondes en ander sondes aanspreek.

Dit is dus ‘n saak van albei dinge doen, ons eie sondes lewenslank bely, aanspreek, teen stry, en in die lig van die huidige groot debat, die sonde van sodomie ook aanspreek, dit is wat 1 Joh.1:8-2:5 ons leer, nie waar nie ?

Ek sien dieselfde patroon ontwikkel as met die VIDA debat (vroue in die besondere ampte), die geval was.

Kinders van die Here, wat goed bedoelend, maar onkundig sê: ons is gatvol vir die debat, kom ons praat oor ander dinge. En wat gebeur dan in die praktyk ? Ja, VIDA gaan voort en het die meerderheid van ons kerke al oorwin, want sekeres het moeg geword om die goeie stryd te stry.

Dit is wat al meer gebeur met die sodomie debat. Die volharding van die onheiliges beskaam die ruggraatlose gebrek aan volharding by die heiliges.

En die ergste van alles, baie (of is dit al min?) sal natuurlik nogsteeds meen sodomie is verkeerd, maar in die praktyk word dit al meer geakkomodeer, en word hulle wat teen die sodomie agenda heeltyd waarsku, afgemaak as die probleem, die onrusstokers, die ‘beroerders van Israel’.

Kyk hoe het beide die wêreldse en sosiale media al die woordeskat gekaap, en die kerkmense het geval daarvoor.

As iemand, soos die kerk deur al die eeue, teen sodomie is, is sy standpunt ‘kontroversieël, homofobies en liefdeloos’, iemand wat ten gunste daarvoor is, is natuurlik ‘vooruitstrewend, liefdevol en ‘n held’.

Sien ook die onlangse Facebook inskrywings van baptiste broers, Somerset Morkel en Jaco de Beer, wat verwys het na die artikel in die media:

“NG kerk hou erediens, bring en braai vir gays”

As mens baie van die reaksies lees, dan klink dit asof hierdie twee broers die probleem is, maar die gay profete word lyk my rustig geakkomodeer, hulle wat weier om die Evangelie van Christus, van die bekering van sonde, alle sonde, aan verlore gay mense te verkondig ?

Die wese van die debat, is nie of iemand van ons ‘sondeloos’, dus sonder sonde is nie, ons weet almal van ons, ek en elkeen wat in liefde waarsku teen alle sonde, moet daagliks ons eie sonde bely en daarteen stry (1 Joh.1).

Maar asb, mede-gelowiges, sien mooi waaroor hierdie hele gay debat eintlik gaan.

Natuurlik moet ons in liefde alle mense met die evangelie bereik, in ons optrede soos begenadigdes self optree teen alle mense en alle gelowe om ons, ook ons gay bure.

Maar dit is nie die wese van die stryd nie.

Die wese van die stryd is, dat daar baie valse profete en valse kerke is, wat duisternis (sonde) nou lig probeer noem, en dit raak die wese van die Evangelie van Christus.

“Wee hulle wat sleg goed noem en goed sleg, wat die duisternis lig maak en die lig duisternis, wat bitter soet maak en soet bitter. Wee hulle wat in eie oë wys en na eie oordeel verstandig is.” – Jes. 5:20, 21.

Want, as homoseksualisme nie sonde is soos ander sondes nie, het Christus nie daarvoor gesterf nie, en is daar geen hoop vir sondaars wat worstel met die sonde van sodomie nie. Net soos daar dan geen hoop is vir my en elke ander ‘heteroseksueel’ wat teen ons sondes moet stry elke dag nie.

Om gays uit te nooi vir kerk, kuier en gesprek opsigself is nie die probleem nie, maar om hul uit te nooi om hul sonde te vier en goed te praat, is boos en euwel, en nie ware liefde nie, dit is nie om jou naaste lief te hê en God bo alles te eer nie.  Dit is haat en liefdeloosheid teenoor ‘n mede-sondaar wat oppad is hel toe.

Ag, mag die Here ons almal genadig wees, om vas te hou aan die Evangelie van Jesus Christus, as enigste hoop vir alle mense, wat in alle soorte van sondes vasgevang is. Ons mag nie die Goeie Nuus van Jesus Christus verruil vir die Bose Nuus van die valse gay agenda nie.

Ek herhaal weer asb, gaan lees die artikels hierbo (sien skakel) waar ek al die Skrifgronde gee vir my standpunt. Ek eindig wel weer met een gedeelte, wat tot ons almal spreek, maar dan spesifiek ook tot hierdie debat.  Ek hoor nêrens van kerke wat lekker braais hou vir moordenaars om moordenaars te bly nie, of verkragters om verkragters te bly nie, of vir hoereerders om hoereerders te bly nie, of vir diewe om diewe te bly nie, ens.

Nou waar kom ons daaraan dat dit skielik “liefdevol en reg is” om braais en kerk te hou vir homoseksuele sondaars om in hul sonde te bly, dit nie te bely en daarteen te stry nie, maar dit te vier en geniet (contra 1 Joh. 1:5-2:6)?

Die ongelowige Jode se samekomste is ‘sinagoges van die Satan’ genoem (Op. 2:9), omdat hulle, o.a. geleer het, dat hul nie sondaars is wat verlossing nodig het nie, hulle eie werke sal hul red, hulle het nie Christus nodig vir hul verlossing van sonde nie?

Is dit nie presies wat die valse leraars en valse kerke leer vir mede-sondaars, as hul “bring en braais” hou om hul sodomie te akkomodeer, vier en te geniet nie?

9 Of weet julle nie dat die onregverdiges die koninkryk van God nie sal beërwe nie? 10 Moenie dwaal nie! Geen hoereerders of afgodedienaars of egbrekers of wellustelinge of sodomiete of diewe of gierigaards of dronkaards of kwaadsprekers of rowers sal die koninkryk van God beërwe nie. 11 En dit was sommige van julle; maar julle het jul laat afwas, maar julle is geheilig, maar julle is geregverdig in die Naam van die Here Jesus en deur die Gees van onse God. – 1 Kor. 6:9-11

Leave a Comment

Posted in gay, gay agenda, homoseksualisme, sewende gebod, sodomie

Posted by: proregno | May 16, 2018

Preek: 1 Samuel 7:12 “Ebenhaésar – Tot hiertoe het die Here ons gehelp”

Preek: 1 Samuel 7:12

“Ebenhaésar – Tot hiertoe het die Here ons gehelp”

Die hoeksteen van ons gemeente, Gereformeerde Kerk Carletonville, is gelê deur ons eerste predikant, ds. CMJ van Vuuren, op 7 Mei 1955. Die gemeente is gestig vandag, 16 Mei, presies 65 jaar gelede (16 Mei 1953). Mag ons Here Jesus ons genadig wees vir die volgende 65 jaar in Sy diens. Dankie vir al die lidmate wat deur die jare lief was en nog is vir die gemeente, en met opoffering gedien het. Bo alles die lof en die dank aan ons hemelse Vader wat ons in alle tye dra en bewaar.

Ps. 126:3 “Die HERE het groot dinge aan ons gedoen: ons was bly!”

Sien die volgende artikel oor die stigting van die gemeente, met erkenning aan die “My Dopperdagboek” webblad:

16 Mei 1953 – GK Carletonville gestig

Afgelope Sondag het ek ook gepreek uit 1 Sam. 7, met die teksvers, vers 12,  verwysende na ons gemeente se hoeksteenlegging in die verlede, en hoe die HERE se Woord vandag nog tot ons spreek vanuit hierdie teksgedeelte, tot bemoediging en vermaning vir vandag en vir die toekoms.

Ek plaas die audio preek hier, asook die notas van die preek:

Tot hiertoe het die HERE ons gehelp

Lees: 1 Samuel 7.

Teksvers:  “Toe het Samuel ‘n klip geneem en dit opgerig tussen Mispa en Sen, en dit Ebenhaéser genoem en gesê: Tot hiertoe het die HERE ons gehelp.” -vers 12

Preekopname (GK Carletonville, 2018-05-13):

Aflaai: 1 Samuel 7:12 

Preeknotas (let wel, dit is net notas, die volledige preek is die opname hierbo):

Geliefde gemeente van ons Here Jesus Christus,

Dit is die afgelope week, presies 63 jaar gelede,

wat ons kerkgebou se hoeksteen gelê is,

deur die eerste predikant van ons gemeente,

ds. CMJ van Vuuren, ook genoem ds. Fires.

Die hoeksteen is daar by regterkantste ingang van ons kerkgebou,

(sien ook die foto in die nuusbrief)

en op die hoeksteen, is die Bybelvers daar,

1 Sam. 7:12, met die een woord, ‘Ebenhaésar’

Ons wil vandag leer wat hierdie vers en woord beteken,

daar in 1 Sam. 7, en die res van die Skrif,

en dan wat dit vir ons as kerk, as gelowiges vandag nog beteken.

 

In 1 Sam. 7:12 het ons gelees van Ebenhaesar:

“Toe het Samuel ‘n klip geneem en dit opgerig tussen Mispa en Sen, en dit Ebenhaéser genoem en gesê: Tot hiertoe het die HERE ons gehelp.”

Die woord ‘ebenhaesar’ beteken letterlik:

klip of steen of rots van hulp 

Dus die klip wat Samuel geneem het en opgerig het,

moet vir die volk as teken dien,

dat die HERE ‘tot hiertoe’ vir hulle ’n hulp was, ’n helper, ’n steen

van ondersteuning, die krag wat hul deur die lewe dra.

En hoekom het die volk nodig om te bely, en te weet,

dat die HERE hul hulp is, hul gehelp het ?

Om dit te verstaan, moet ons let op die geskiedenis van die volk hier.

Dit is net voor die koningstydperk van Saul, Dawid, Salomo en ander konings wat sou volg,

dit is aan die einde van die rigterstyd,

met Samuel as die laaste rigter van die volk (v. 15).

Maar, in hoofstukke 4 tot 6 lees mens van die sonde en verval van die volk.

Eli se seuns, Hofni en Pinehas was slegte priesters, goddeloos,

het die Here se volk nie reg gelei soos sy Woord beveel het nie.

En as die volk se groot vyande teen die volk opstaan, die Filistyne,

dan dink die volk hul kan die Here manipuleer,

deur bloot die verbondsark in hul midde te hê,

dan is die Here mos outomaties in hul midde,

en sal die Here en hul vyande verslaan word,

ongeag dat hul afgedwaal het van sy weë…

So bietjie godsdienstige manipulasie,

ons is mos die volk van die Here, so gebore, die slegte ouens is die Filistyne.

En wat gebeur ?

Die Here se volk word verslaan, 30 000 manskappe (4:10)

Hofni en Pinehas word ook gedood , en Eli sterf ook.

Hfst. 4 eindig met hierdie verdoemende woorde: Ikabod!, wat beteken,

“Weggevoer is die eer uit Israel—met die oog op die wegneming van die ark van God en met die oog op haar skoonvader en haar man. En sy het gesê: Weggevoer is die eer uit Israel, omdat die ark van God geneem is.” (4:21, 22)

En so, is die volk van die Here, sonder die teken van sy teenwoordigheid,

die ark is weggevoer deur die Filistyne,

die Here se seën is nie met hulle nie,

en vir 20 jaar het daar verval plaasgevind,

waarvan ons hoor in ons teksgedeelte,

die afgodery, die  Baäl’s en Astartes,

dat die HERE nie alleen gedien is nie (7:3,4).

 

U sien dus geliefdes, die volk van die Here, in hulself, verlore,

oorgegee aan afgodery, kan hulself nie red nie,

en het daarom …. ‘n ebenhaesar nodig,

’n Steen, ’n Rots van Hulp, JA, die HERE self is nodig,

om hul te verlos, te red!

In hfst. 5 en 6 gaan die Here self voort om die ark weer terug

te bring na Israel, op die regte manier ook, soos Hy beveel.

Hy alleen bring weer redding en hoop, en kom ons kyk hoe doen Hy dit.

Hoe is Hy ’n hulp, ’n steen van redding en hoop vir sy volk?

Hy doen dit deur die bediening van sy Woord, deur sy profeet,

deur sy rigter, deur Samuel, sy dienskneg.

Die volk se verval het so erg geraak, dat hul begin weeklaag het (v.2),

hul sonde en ongehoorsaamheid het hul ingehaal,

en dan is daar ’n weeklaag …

En dan stuur die Here vir Samuel,

om basies die evangelie, die goeie nuus, te verkondig,

dat by die Here alleen is daar hulp,

Hy is die enigste ebenhaesar, steen van hulp,

daar is geen ander nie,

en daarom, soek die Here in die weg van bekering: bekeer julle!

Daar in vers 3 lees ons dit: “As julle met julle hele hart tot die HERE bekeer…”

Maar dit mag nie net emosies wee nie, maar ook dade,

ware bekering gaan oor in dade,

‘verwyder dan die vreemde gode onder julle uit’, v.3

Verootmoedig jul voor die Here, deur vas en gebede, v. 5, 6

En bely jul sondes, wat die volk ook gedoen het,

“Ons het gesondig …” v. 6

 

O geliefdes, sien u die groot kontras tussen die volk van die Here

in hoofstukke 4-6, en nou hier in hfst. 7 ?

– die volk was eers eiewillig, dien die Here soos hul wil; hier vra hul na die wil

van die Here, hul luister na Samuel, die HERE se dienskneg.

–  in eie krag probeer hul hul vyande verslaan, hul misbruik die ark van God, hier soek hul die Here in verootmoediging, in bekering, in aanbidding

 

Die Filistyne, intussen, sien hierdie godsdienstige bekering en reformasie,

as ’n moontlike rewolusie, v. 7, en trek op om Israel weer te verslaan.

Maar Samuel tree in vir die volk, en baie belangrik, die prentjie is nou heeltemal anders, Samuel OFFER VIR DIE VOLK, ‘n brandoffer, wat wys

op die erkentenis van hul sonde en ongehoorsaamheid,

dat hul terugkeer na Hom in verootmoediging, en

dat hul, hul volkome aan die HERE wil toewy.

En dan tree die Here op, Hy is ’n ebenhaesar vir hulle, ’n steen van hulp.

Nie net in geestelike redding nie (v.1-9) nie, maar ook fisiese redding

van hul vyande (v10ev).

Vers 10, die Here verwar die Filistyne, heel waarskynlik ’n groot storm,

en dit verwar die Filistyne so, dat Israel hul kon verslaan.

Die HERE is waarlik vir sy volk ’n Hulp, ’n Helper in nood.

Daarom dat Samuel die steen of klip oprig, dat hul dit nooit maar nooit

weer sal vergeet nie, van Hom afdwaal nie, op Hom alleen vertrou,

en die sonde haat en wegvlug, en verlossing by die HERE alleen soek.

 

Maar wat van ons geliefdes ?

Daar staan in ons teksvers, ‘Tot hiertoe’ … daardie woorde wys na die verlede, nou, maar ook in die konteks van die hele Skrif, na die toekoms.

Ja, die volk van die HERE moes besef, die Here is altyd getrou aan sy beloftes,

aan Abraham, Isak en Jakob, tot in die duisendste geslag (Ps. 105:5, berymd).

Hy red hul in die verlede, en Hy sal altyd met sy volk wees as ’n Rots, ‘n Hulp,

en sy redding sluit sy tugtinge en vermaninge in.

So mag ons dit ook as ’n gemeente sien.

Ds. Fires hulle het daardie teks gekies, om daarmee te erken,

die Here was vir ons voorgeslagte ’n Hulp, ‘n Steen van Hulp,

sodat ’n gemeente hier gestig kon word (1953),

en kon voortbestaan om Hom te loof en te prys,

om te verkondig dat Hy ons hulp is,

ons enigste Hulp,

“die HERE alleen” moet gedien word (v. 3, 4).

En nou is dit 63 jaar later, en deur baie worstelinge en stryd, vrae,

kan en moet ons daardie woorde vandag nog bely,

“tot hiertoe het die Here ons gehelp.”

Dank die HERE, prys sy wonderlike Naam !

Ons kan hier voortbestaan, en kerk van Christus wees.

Maar onthou, alleen in die weg van vertroue op Hom alleen,

vertroue op sy Seun, wat vir ons geoffer is, vir al ons sondes,

sodat ons ons lewe lank,

’n lewe van verootmoediging, bekering, gebed, dankbaarheid kan lewe.

AS HIERDIE WOORD ‘EBENHAESAR’ NIE DIE WESE, SLAGSPREUK VAN ONS KERK IS EN BLY NIE, kan die Here ons plek hier wegvat…

Onthou wat Jesus self geleer en begin het mee in sy prediking, Mark. 1:15 “Bekeer julle en glo die evangelie”!

Jesus alleen is die Rots en Steen wat ons Hulp is,

moet dit nooit vergeet nie,

verkondig dit aan die volgende geslag !

Dit is na Jesus, ons Rots Steen, wat heengewys word daar in vers 9,

“die suiglam … as ‘n brandoffer” (Hebr. 9; sien HK v/a 19; NGB art. 25),

Die volk het weer verval in sonde,

hul kon nie volkome “die HERE alleen” dien nie,

… tot ons skaamte … ons ook nie !

Maar Christus het volkome die HERE alleen gedoen,

vir ons, en in ons plek Homself ge-offer,

sodat ons ons kan bekeer, van ons afgode afstand kan doen,

vir Hom weer kan lewe, hoe langer hoe meer.

Hy alleen verlos ons van ons grootste vyande …

nee, nie die regering van die dag nie,

nie grondonteiening nie,

nie armoede of ekonomies-politieke verval nie,

maar van die sonde, die wêreld, en die Satan.

En die grootste vyand, dit het ons daar gelees in vers 3, ons sondige harte !

Want onthou, Jesus, ons Ebenhaesar is, is alleen ’n rots, ’n steen van hulp,

vir hulle, vir ons wat besef hoe swak en sondig ons is,

wat besef ons het redding nodig, wat sy genade en hulp,

‘n ebenhaesar nodig het vir alles in ons lewe,

vir redding en heiligmaking,

om hemel toe te gaan, maar ook hier en nou te kan lewe,

tot sy eer en heil van ons naaste.

Jesus sê self: “want Ek het nie gekom om regverdiges te roep nie, maar sondaars tot bekering” (Matt. 9:13)

Vir hulle wat meen hul het nie ‘n ebenhaesar nodig nie,

dus Jesus as Hulp, as Verlosser nie,

onthou, daar is ook ‘n waarskuwing,

as jy nie op die Steen, Rots wil staan nie, dus vertrou en in Hom glo nie,

dan gaan daardie Steen ‘n aanstoot wees, wat jou gaan vermorsel.

Petrus skryf daaroor:

“Vir julle dan wat glo, is Hy kosbaar; maar vir die ongelowiges geld die woord: Die steen wat die bouers verwerp het, dit het ‘n hoeksteen geword; en: ‘n Steen des aanstoots en ‘n rots van struikeling — vir dié wat hulle daarteen stamp, omdat hulle aan die woord ongehoorsaam is, waarvoor hulle ook bestem is.” – 1 Petrus 2:7,8

Wees daarom gewaarsku !

Maar geliefdes, vir jou wat wel jou sondes en worstelinge ken,

swaarkry oor onreg in die lewe, hardkoppige sondes teen stry,

moeilike tye beleef maar vashou aan die HERE,

al gaan dit baiemaal swaar, en daar is selfs oomblikke van twyfel ….

HOU GOEIE MOED, want ‘tot hiertoe’ beteken ook,

die Here se liefde en trou sal nie ophou vir elkeen van sy kinders

wat om Hom in hul swakheid vertrou nie.

Tot hiertoe het die Here jou gedra, en Hy sal jou dra tot die einde toe.

Tot hiertoe het Hy sy kerk bewaar, en Hy sal ons bewaar tot die einde toe.

In hierdie lewe, in al die swaarkry, tot die ewige heerlikheid,

sal Hy vir ons ‘n Hulp wees.

Daarom, gryp die Woord vas, Ebenhaésar, deur die geloof, en weet,

en bely saam Paulus, vir ons en ons kinders,

en vir sy kerke, ook ons gemeente:

“Tot hiertoe het die HERE ons gehelp” (v. 12)

en sal Hy ons aanhou help,

“… omdat ek juis hierop vertrou, dat Hy wat ‘n goeie werk in julle begin het, dit sal voleindig tot op die dag van Jesus Christus” Filp. 1:6

Amen.

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, Ebenhaésar, prediking, preke, preke slc, Woordverkondiging

Posted by: proregno | May 7, 2018

Twee preke oor die sondes van antinomianisme en wettisisme vanuit Matt. 5:17-20

TWEE PREKE OOR DIE SONDES VAN ANTINOMIANISME EN WETTISISME VANUIT MATTEUS 5:17-20

deur  ds. Cobus Rossouw 

(GK Daspoort)

In aansluiting by die vorige skrywe oor antinomianisme, plaas ek ook die volgende twee preke wat die onderwerp aanraak: 

1 Matteus 5:17, 18

“So Jesus het verseker nie gekom om die OT en die gebooie daarin af te skaf nie.  Nee, nou in hierdie tyd voor die volheid van die Koninkryk op die nuwe aarde kom en ook daarna bly die OT  en die gebooie daarin vas staan.

En dan is dit juis nou in hierdie tyd voor Jesus die volheid van die Koninkryk op die nuwe aarde laat kom dat Jesus besig is om alles wat in die OT staan te laat gebeur en so vervul.

Daarom dat Jesus nie gekom het om die OT en die gebooie daarin af te skaf nie.

Nee, Jesus het gekom “om te vervul.” …

“Wel die Jesus wat volmaak die wet kom vervul het.
Die Jesus wat volmaak die wet leef.
Die Jesus wat ons hoogste Profeet en Leraar is
wat vir ons leer en wys
wat die wet werklik beteken
en hoe ons dit moet leef.
Daarom dat ons almeer by Hom wil leer
wat die OT en die gebooie daarin werklik beteken
en hoe ons dit moet verstaan
en hoe ons dit moet leef.
Daarom dat ons almeer
met Jesus in ons
al agter Jesus aan
die wet begin leef
soos Jesus dit in ons leef.” …

Lees die volledige preek hier.

2 Matteus 5:19, 20

Met hierdie geestelike bankrotskap van ons en sondeskuld

van om met hierdie leuen oor God te leef

moet ek na Jesus toe bekeer.

Dis die tweede ding wat ons moet doen.

En in ontsettende genade onbeskryflik groot roep Jesus ons op

om na Hom te kom!

En ons hoef nie wetties eers aan een of ander voorwaarde te voldoen nie.

Ons kan na Jesus toe gaan net soos ons is.

Met ons sonde van wettisisme.

Met ons sonde van antinominisme.

Met ons sonde van ‘geloof-in-die-leuen-van-Satan’

Jesus sê in Mat 9:13,

“Ek het nie gekom om regverdiges te roep nie,

maar sondaars tot bekering.”

En in Mat 20:28 leer Jesus:

“die Seun van die mens nie gekom het

om gedien te word nie,

maar om te dien en sy lewe te gee as ‘n losprys vir baie.”

Vir elke wettisis en elke antinomianis.

En in Mat 5:3 beloof Jesus:

“Salig is die wat arm van gees is,

Bankrot met jou skuld van antinomianisme  en wettisisme

en ‘geloof-in-die-leuen-van-Satan’

En dit besef  en na My toe kom

want aan hulle behoort die koninkryk van die hemele.”

 En dan by Jesus met my skuld deur Hom betaal

moet ek nog iets doen.

Die derde ding.

Ons moet sê:

‘Jesus,  Ek honger en dors na geregtigheid.

Ek het dit nie.

Ek kan nie uit my ‘n lewe leef in oorgawe aan die HERE

met die OT-gebooie

soos ek dit nuut moet verstaan en nuut moet doen

in die lig van Jesus se vervullingswerk nie.’

En dan sê Jesus in Mat 5:6

“Salig is die wat honger en dors na die geregtigheid,

want hulle sal versadig word.”

En dan?

Wel, Jesus maak sy belofte werklikheid.

Hy maak ons vol met Homself.

In Efes 3:17 sê Paulus

dat “Christus deur die geloof in julle harte woon …”

Daarom kan ons saam met hom in Gal 2:20 sê:

“Ek is met Christus gekruisig,

en ék leef nie meer nie, maar Christus leef in my …” 

En dan leer Gal 4:19 dat Christus

omdat Hy in ons woon en leef

almeer gestalte in ons kry.

Christus wat volmaak met Ps 119:97 kan sê:

“Hoe lief het ek u wet …”

Ja   Jesus se lewe word dan op die pad van heiligmaing al meer ons lewe.

‘n Godgesentreerde lewe van oorgawe aan die HERE

sonder wettisisme en sonder antinomianisme.” …

Lees die volledige preek hier.

Leave a Comment

Posted in antinomianism, antinomianisme, legalisme, prediking, preke van ds Cobus Rossouw, Skrifverklaring, wet, wet van God, wettisisme, Woordverkondiging

Posted by: proregno | April 20, 2018

WAT IS ANTINOMIANISME, EN WAT IS DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP?

WAT IS ANTINOMIANISME, EN WAT IS DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? 

Hierdie tema sluit aan by die vorige skrywe, Calvyn se verklaring aangaande Jesus en die Wet (Matt. 5:17-20). In onlangse gesprekke op Facebook, het ek ‘n reeks van aanhalings geplaas wat die term antinomianisme verduidelik en weerlê. In die gelowige se siening van God se wet is daar twee gevare wat beide vermy moet word (daar is natuurlik baie variasies in en tussen hierdie twee gevare):

  • legalisme (wettisisme), wat basies leer ons word gered deur die wet/werke, oftewel deur wetsonderhouding, oftewel dit is deel van ons regverdiging.
  • antinomianisme (anti-wet), nl. dat nou dat die kind van God gered is uit genade alleen, deur die geloof alleen, sonder die werke, is hy nie meer gebonde aan die wet om dit in dankbaarheid te onderhou deur die Gees en Woord nie.

Die Bybel leer egter ons word nie gered deur die wet/werke nie, maar tot die wet/goeie werke, d.w.s om met ‘n wedergebore hart ‘volgens’ God se wet, in die krag van die Gees hoe langer hoe meer te lewe, sien Efesiërs 2:8-10,

8 Want uit genade is julle gered, deur die geloof, en dit nie uit julleself nie: dit is die gawe van God; 9 nie uit die werke nie, sodat niemand mag roem nie.
(dus geen redding ‘deur’ werke/die wet nie)
10 Want ons is sy maaksel, geskape in Christus Jesus tot goeie werke wat God voorberei het, sodat ons daarin kan wandel.
(dus geen antinomianisme nie, ons word gered ‘tot’ goeie werke, wat bepaal word deur God se Woord in die algemeen, en in die besonder sy wet)

Die verskillende bronne wat ek hier onder aanhaal sal hierdie dwalinge verduidelik en aanspreek. Daar is ook verwysings na die bronne vir hulle wat die onderwerp verder wil gaan bestudeer:

DEEL 1: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (dr. JI Packer)

an·ti·no·mi·an (noun)—One who holds that under the gospel dispensation of grace the moral law is of no use or obligation because faith alone is necessary to salvation. —Merriam-Webster’s dictionary

(anti = teen; nomos = wet)

JI Packer skryf die volgende in die voorwoord van ‘n boek oor Antinomianisme:

“Antinomians among the Reformed have always seen themselves as reacting in the name of free grace against a hangover of legalistic, works-based bondage in personal discipleship. Characteristically, they have affirmed, not that the Mosaic law, under which Jesus lived and which was basic to his own moral teaching, does not after all state God’s true standards for human living, but that it and its sanctions have no direct relevance to us once we have closed with Christ.

Distinctive to Reformed theology from its birth has been its insistence that salvation, both relationally in justification and transformationally in sanctification, is ours entirely by virtue of our grace-given union with Christ in his death and resurrection—a union that God the Holy Spirit creates and sustains. Within this biblical framework, the key error of antinomianism in all its forms has been to treat our union with Christ as involving in effect some degree of personal absorption into Christ, such that the law as a voice from God no longer speaks to us or of us directly. From this starting point, the phalanx of antinomian teachers has spread out, celebrating different aspects of the assured confidence and joy in Christ that this supposedly biblical move of muzzling the law is thought to have opened up for us.

Thus, with regard to justification, antinomians affirm that God never sees sin in believers; once we are in Christ, whatever our subsequent lapses, he sees at every moment only the flawless righteousness of the Savior’s life on earth, now reckoned as ours. Then, with regard to sanctification, there have been mystical antinomians who have affirmed that the indwelling Christ is the personal subject who obeys the law in our identity once we invoke his help in obedience situations, and there have been pneumatic antinomians who have affirmed that the Holy Spirit within us directly prompts us to discern and do the will of God, without our needing to look to the law to either prescribe or monitor our performance.

The common ground is that those who live in Christ are wholly separated from every aspect of the pedagogy of the law. The freedom with which Christ has set us free, and the entire source of our ongoing peace and assurance, are based upon our knowledge that what Christ, as we say, enables us to do he actually does in us for himself. So now we live, not by being forgiven our constant shortcomings, but by being out of the law’s bailiwick altogether; not by imitating Christ, the archetypal practitioner of holy obedience to God’s law, but by burrowing ever deeper into the joy of our free justification, and of our knowledge that Christ himself actually does in us all that his and our Father wants us to do.

Thus the correlating of conscience with the Father’s coded commands and Christ’s own casuistry of compassion need not and indeed should not enter into the living of the Christian life, as antinomians understand it. The bottom line of all this? The conclusion of the matter? Here, as elsewhere, the reaction of man does not lead to the righteousness of God, but rather obstructs holiness. In God’s family, as in human families, an antinomian attitude to parental law makes for pride and immaturity, misbehavior and folly. Our true model of wise godliness, as well as our true mediator of God’s grace, is Jesus Christ, our law-keeping Lord.

Bron: Jones, Mark (2013-11-10). Antinomianism: Reformed Theology’s Unwelcome Guest? (Kindle Locations 115-120). P&R Publishing. Kindle Edition.

DEEL 2: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (dr. JG Feenstra, Onze Geloofsbelijdenis)

Nog ‘n definisie:

“Opvatting dat, wanneer men het evangelie aanvaardt, de morele wet niet langer van toepassing is. Het misbruiken dus van de christelijke vrijheid in het nieuwe verbond.”

http://www.encyclo.nl/begrip/Antinomianisme

Dr. JG Feenstra se verduideliking:

“Het Antinomianisme.

De naam antinomiaan komt ook van het woord “nomos”, dat wet beteekent en “anti”, dat tegen beteekent. Antinomianen zijn dus menschen, die van de wet niet willen weten. Paulus heeft hen reeds gekend, die zeiden: Wij zullen zondigen, opdat de genade te meerder worde.

De antinomiaan wil dus wel spreken over de rechtvaardigmaking en wil niet weten van de heiligmaking.

Hij komt aan de heiligmaking niet toe. Zij is voor den hemel en niet voor de aarde. De zondaar kan niets en wil niets en doet niets. De zondaar blijft ook, na ontvangen genade, dezelfde.

Deze dwaling heeft zeer veel onheil gesticht. Vooral in valsch mystieke kringen, waar de lijdelijkheid de toon aangeeft. Met de wet wordt geen ernst gemaakt. De goede werken hebben geen beteekenis en zijn goed voor de Roomschen. De zondaar is en blijft zondaar, die niets kan en niets wil en niets weet en zich in niets van de anderen zal onderscheiden.

“Mocht hij nog maar eens echt in zijn ellende komen te liggen.”

Het is jammer, dat ook de dialectische theologie tot dit antinomiaansche standpunt is gekomen, al is het dan ook heel anders bedoeld. De zondaar, die door God gerechtvaardigd is, blijft, volgens hen, precies dezelfde zondaar. Er mag geen onderscheid gemaakt worden tusschen de christenen en de niet-christenen, tusschen de kerk en de wereld. Wij blijven even goddeloos, en al onze daden zijn goddeloos en mogen nooit het stempel van “christelijk” dragen, want dat is het toppunt van Farizeïsme, als wij goede werken zouden willen doen. Tusschen de wereld en Gods volk is geen verschil. Zij willen niet onderscheiden. (Zie mijn: De dialectische theologie, blz. 44, 45).

Ook op dit standpunt wordt de zekerheid van onze verkiezing gemist. Legt de nomist den vollen nadruk op de heiligmaking, de antinomiaan schakelt de heiligmaking uit.”

Bron: Onze Geloofsbelijdenis

DEEL 3: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (dr. B. Duvenhage, Geloofsleer)

In antwoord op die antinomianisme (sonder dat die term gebruik word), skryf dr. B. Duvenhage oor beide regverdiging en heiligmaking wat ons albei in Christus ontvang, wys op die belangrike onderskeid, maar dan ook die gevare:

Regverdigmaking en heiliging:
(i) Die regverdigmaking is ‘n verklaring van God ten opsigte van ons en het betrekking op ons staat. Die heiligmaking is ‘n werk van God in ons en het betrekking op ons toestand.

(ii) Die regverdigmaking is ‘n regterlike daad van God wat die erfskuld wegneem. Die heiligmaking is ‘n reinigende daad van God wat die erfsmet wegneem.

(iii) Die regverdigmaking geskied eenmaal en is volkome. Die heiligmaking geskied deur die hele lewe en bly hier ten dele.

(iv) Die heiligmaking volg uit die regverdigmaking en is die vrug daarvan.

Gevare wat ons bedreig, is:
(i) Die heiligmaking kan ten koste van die regverdigmaking beklemtoon word. Dis die fout onder andere van die Morele Herbewapening en ook van Remonstrantse rigtings. Die geloof en die belydenis kom op die agtergrond, terwyl die mening gehuldig word dat jy jou deur jou goeie werke by die Here verdienstelik kan maak.

(ii) Die regverdigmaking kan ten koste van die heiligmaking beklemtoon word. Dan kom dit aan op die suiwerheid van die leer, en die suiwerheid van die lewe word agterweë gelaat.

Ons moet albei hierdie beskouings ontvlug en soek na die juiste verhouding van die regverdigmaking en die heiligmaking.

Romeine 8:1: “Daar is dan nou geen veroordeling vir die wat in Christus Jesus is nie (Regverdigmaking), vir die wat nie na die vlees wandel nie, maar na die Gees” (Heiligmaking).

I Korinthiërs 6:20: “Want julle is duur gekoop (Regverdigmaking). Verheerlik God dan in julle liggaam en in julle gees wat aan God behoort” (Heiligmaking).

Bron: Die Geloofsleer

Eie opmerking: antinomianisme oorbeklemtoon dus regverdiging ten koste van heiligmaking, en eindig dan in ‘n ‘goedkoop of losbandige’ genade, soos Paulus teen waarsku in Rom. 3:31 en 6:1. Die antinomiaan se ‘regverdiging en genade’ word dan so verdraai dat dit nie meer die regverdiging en genade van die Bybel is nie, wat nie in stryd met die heiligmaking is nie.

“Maak ons dan die wet tot niet deur die geloof? Nee, stellig nie! Inteendeel, ons bevestig die wet.” – Romeine 3:31.

“Wat sal ons dan sê? Sal ons in die sonde bly, dat die genade meer kan word? Nee, stellig nie! Ons wat die sonde afgesterf het, hoe kan ons nog daarin lewe?” – Romeine 6:1,2.

DEEL 4: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (dr SCW Duvenhage, Die Navolging van Christus)

Dr. Duvenhage verduidelik die plek van die wet in die gelowige se lewe, verwys na Rom. 6:14 (wat deur baie antinomiane verdraai en misbruik word), asook na ‘antinomisme’ in sy boek, en gee as antwoord daarop ‘n kort verduideliking van Calvyn se standpunt:

NAVOLGING EN DIE WET
Die vraag na die plek van die wet in die lewe van die Nieu-Testamentiese gelowige is van meer as gewone belang, en by die behandeling van die gehoorsaamheidsaspek in die navolging kan die bespreking daarvan nie agterweë bly nie.

As die lewe in nuwe gehoorsaamheid, soos reeds vasgestel nie meer staan in die teken van die wet nie maar in die teken van die genade ooreenkomstig Rom. 6:14, wat is dan nog die betekenis van die wet in die lewe van die navolger van Christus?

“De fundamentele vraag, die tot nu toe in de verhouding tussen heiliging en wet naar voren kwam is deze, of de gelovige, doordat hij ‘onder de genade’ is, ook ontheven is aan de wet. Het vraagstuk heeft in de geschiedenis van kerk en theologie voortdurend een belangrijke rol gespeeld in de strijd om antinomisme en legalisme en ook na al de strijd in de 16e eeuw bleef het tot in onze tijd de geesten boeien.” (Berkhouwer, Geloof en heiliging)

CALVYN (opskrif bygevoeg)

Calvyn hou hom ernstig besig met die vraag of die wet dan nie vir die gelowiges afgeskaf is nie.

Hy konstateer dan dat die wet ten aansien van die gelowiges alleen in ‘n sekere sin afgeskaf is; nie in die sin dat dit hulle nie meer sou beveel wat reg is nie, maar alleen so dat dit vir hulle nie meer is wat dit tevore was nie, naamlik dat dit nie meer hul gewete deur verskrikking en benouing veroordeel en ten verderwe voer nie.

As Paulus sê dat die wet tot niet gemaak is deur Christus, bedoel hy daarmee nie die onderwysing van die wet nie maar die vloek daarvan, dit wil sê die gestrenge en dreigende eis van die wet wat van die hoogste reg niks laat val en geen oortreding ongestraf laat bly nie. Om ons van hierdie bande te verlos het Christus vir ons ‘n vloek geword. (Gal. 3:10, 13; 4:4, 5)

DRIE-ERLEI FUNKSIE VAN DIE WET (opskrif bygevoeg)
Tog het die wet nog sy waarde en betekenis. Calvyn onderskei dan drieërlei funksie van die wet.

In die eerste plek stel dit ons voor oë die geregtigheid wat Vir God aangenaam is; sodoende oortuig dit ons van ongeregtigheid en veroordeel ons. Die wet is daarom ‘n spieël waarin ons aanskou ons onmag, ons ongeregtigheid en eindelik ons vervloeking (Rom. 3:20).

Die tweede funksie van die wet is om die wat hulle slegs gedwonge aan reg en geregtigheid onderwerp, deur vrees vir die straf te bedwing (1 Tim. 1:9).

Die derde en belangrikste funksie van die wet handel volgens Calvyn oor die gelowiges “in wier harten de Geest Gods reeds kracht en heerschappij heeft.” Die wet is reeds in hulle harte deur Gods vinger geskryf, en hulle word deur die werking van die Heilige Gees so gestem dat hulle begeer om God te gehoorsaam; en tog is die wet vir hulle ‘n uiters gepaste middel om by die dag “beter en zekerder te leren, welke de wil des Heren is,” en om in die kennis daarvan versterk te word. “Evenals een dienstknecht, wanneer hij reeds van ganser harte bereid is om zijn heer welbehagelijk te zijn, het toch nodig heeft het karakter van zijn heer nauwkeuriger uit te vorsen en waar te nemen, opdat hij zich daarnaar moge voegen en er zich aan aanpasse.”

Deur hierdie waardering vir die wet in die lewe van die gelowige het Calvyn geensins verval in wettisisme soos dit hom soms verwyt word nie. Hy het in geen enkel opsig te kort gedoen aan die “sola fide” — leer nie, en hy het selfs die element van die spontaneïteit in die gehoorsaamheid nie bedreig nie.

Trouens, die element van dwang word reeds sterk afgewys, omdat dit die vrywilligheid bedreig, wat die stempel van die genadige werk van die Gees dra. Daar is vir Calvyn juis harmonie tussen vrywilligheid en die gerigtheid op die gebod van God. Vir hom lei die spontaneïteit van die liefde juis tot die erkenning van Gods wet. Om onder die genade te lewe beteken immers om ingeplant te wees in Christus, wat sy wet in ons harte skrywe, en beteken dus nie om sonder die wet te lewe nie.

Genoemde beskouings van Calvyn is vir sover ek kan sien heeltemal in ooreenstemming met die Skrif.”

Bron: Die Navolging van Christus

Hierdie boek van dr. Duvenhage is ‘n belangrike boek om te lees oor die regte verhouding tussen regverdiging en heiligmaking, evangelie en wet, en om beide die dwalinge van legalisme (redding deur werke) en antinomianisme (losbandige genade) te bestry.

DEEL 5: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (prof Paul de Bruyn, “Die gebooie as reel van ons dankbaarheidslewe”)

Nog ‘n paar definisies en aanhalings oor antinomianisme, en daarna ‘n aanhaling van prof. Paul de Bruyn waarin hy wys dat die nuwe Israel, die kerk van die Here in die nuwe bedeling, nog meer die wet van God moet gehoorsaam as in die OT bedeling, nie om daardeur gered te word nie (dit kon nooit nie, ook nie in OT bedeling nie), maar in groot dankbaarheid vir ons verlossing deur Christus alleen, vanuit ‘n wedergebore hart, deur sy Gees en Woord:

“Easy believism is a modern form of the ancient heresy, Antinomianism. It asserts that once a person makes a decision for Christ or prays to receive Jesus as Saviour, it is not necessary to embrace Him as Lord. There are no requirements of the law that bind the Christian.” (RC Sproul, Essential Truths of the Christian Faith, p. 13)

“Antinomian means against law. Antinomianism is the heresy that denies the necessity of good works in the life of the justified believer and that excuses sin in the life of the professing Christian by appeals to grace. Its blatant form is the teaching that the child of God has been delivered by grace to sin freely. The reasoning of the antinomian is that since God saves sinners by grace alone, let us sin that grace may abound. Its subtle form is the denial that the justified believer must do good works and that he must be exhorted to do good works.

The reasoning of the antinomian is that the believer need not be told that he must do good works, regardless of the explanation of this must. An antinomian regards any language of “must” or “necessity” in connection with the believer and good works to be legalism and a threat to the graciousness of salvation.”

Bron: Antinomianism

“There are few theological aberrations more difficult to define than antinomianism. Some simply look at the etymology of the word and conclude that antinomians are against (anti) God’s law (nomos). Others are a bit more specific, suggesting that antinomians are those who deny the third use of the law (the law as a guide for the Christian life; for example, Eph. 6:1) as normative for the Christian believer. Still others contend that we should distinguish between theoretical antinomianism—just described—and practical antinomianism.”

Bron: Against the Law

DIE GEBOOIE AS REËL VAN DANKBAARHEID, prof PJ de De Bruyn

(1 Toe het God al hierdie woorde gespreek en gesê: 2 Ek is die HERE jou God wat jou uit Egipteland, uit die slawehuis, uitgelei het. – Ex. 20)

“Deur die inleidende woorde wil die Here sy volk veral leer dat hulle sy wet uit dankbaarheid moet onderhou. Dit blyk veral uit die verwysing na die verlossing uit die slawehuis van Egipte.

In Egipte het Israel baie swaar gekry vanweë die slawediens wat hulle daar moes verrig. Maar toe het God hulle daarvan verlos. Dit was ‘n verlossing uit genade. Israel het dit nie verdien nie, want van hulle het reeds begin om in Egipte afgode te dien (Jos. 24:14; Eseg. 20:7,8).

En uit dankbaarheid vir die genadige verlossing moet hulle nou die wet van die Here met die grootste liefde en ywer onderhou. (Indikatief-Imperatief.)

In hulle gehoorsaamheid aan sy wet moes hulle hulle dankbaarheid teenoor Hom openbaar. En as Israel nie aan die wette van die Here gehoorsaam was nie, het Hy hulle verwyt dat hulle vergeet het dat Hy vir hulle gedoen het (Rigt. 6:8-10).

Nou moet in gedagte gehou word dat Israel se verlossing uit Egipte profeties heengewys het na die verlossing van die geestelike Israel, dit wil sê ware volk van God – ook ons!- uit alle volke, tale en nasies, uit die geestelike Egipte van sonde en ongeregtigheid deur Jesus Christus (Op. 11:8).

En as Israel God se wet moes gehoorsaam uit dankbaarheid vir hulle verlossing uit die slawediens in die letterlike Egipte, dan moet ons wat God deur Jesus Christus verlos het uit die geestelike Egipte van sonde en die ewige dood, die wet van God eintlik met baie groter dankbaarheid gehoorsaam omdat ons deel het aan ‘n baie groter en heerliker verlossing.

As dit ons gesindheid is, sal dit ook nie vir ons moeilik wees om die wet van God te onderhou nie (Ps. 119:70; Rom. 7:22; 1 Joh. 5:3).

Bron: Jou enigste Troos

Nota: in die volgende deel (deel 6), kyk ons na ‘n paar praktiese voorbeelde van ‘n antinomiaanse siening en lewenswyse).

DEEL 6: WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (Antinomianisme in die praktyk vandag)

ANTINOMIANISME EN WETTISISME, dr. AJ de Visser (opskrif bygevoeg)

Dr. de Visser verduidelik in hierdie artikel hoe die antinomiaan (teen die wet) en wettisis (legalisme = redding deur wetsonderhouding) te werk gaan, hier is ‘n aanhaling:

“En dan is daar twee verkeerde dinge wat altyd die Christelike lewe bedreig: antinomianisme en wettisisme.

Antinomianisme is dat die Christelike vryheid van die wet so benadruk word dat die noodsaaklikheid vir die gelowige om daeliks sy sonde te bely en erns te maak met lewensheiliging, onderbeklemtoon word. Dis dan ‘n evangelie sonder wet, en geloof sonder werke.

Wettisisme is die teenoorgestelde: as dit domineer dan word gehoorsaamheid meer as die vrug van die geloof; gehoorsaamheid aan die wet word dan gesien as deel van die regverdigmaking deur die geloof. Die prediking word moralisties, die Christelike sekerheid en vreugde verdwyn en wat oorbly is ‘n selfgesentreerde vroomheid. Dis die wet sonder evangelie, werke sonder genade.

Voorbeelde:
As die evangelie reg verstaan word, sê die Christengelowige: “Ek is gered deur Christus, daarom sal ek Hom gehoorsaam.”

As antinomianisme domineer, sal mens hoor: “Ek is gered, dus hoef ek die wette nie meer te gehoorsaam nie.”

As wettisisme domineer sal dit wees: “Ek moet gehoorsaam om gered te word.”

Die antinomianis sê: “Geen wette vir my nie!” Dit wys op ‘n basiese onwil om Christus te gehoorsaam.

Die wettisis sê: “Ek sal my eie reëls maak en baie daarvan”. Dit wys op net so ‘n onwil tot gehoorsaamheid.

En albei benaderings kan voorkom by dieselfde persoon: Ons ken seker almal predikante wat wetties en moraliserend in die preek is, maar in hul private lewe ‘n sondige lewe lei. Pleks van die totale verdorwenheid van die mens te preek, preek hulle teen slegte gewoontes. …

Om op te som: die Heerskappy van Christus eis die hele mens op. Dit vra totale onderwerping aan die HERE Jesus Christus. Dit is onderwerping aan ‘n Meester wat ons meer liefgehad het as enigiemand anders. Dis nie ‘n swaar juk soos die juk van wettisisme nie. Wettisisme plaas ‘n las op mense, ‘n las wat die mens nie kan dra nie, namelik om wette en reëls te gehoorsaam om God te behaag. Die juk van Christus is lig. Hy vra dalk meer, maar dan belowe Hy om te gee wat Hy verwag.”

Lees die res van die artikel hier: Die heerskappy van Christus in die gelowige se lewe

ANTINOMIANISM IN TODAY’S WORLD (opskrif bygevoeg)

“What is an “antinomian,” a term which appears to have been in invented by the 16th century church reformer Martin Luther? According to Merriam-Webster, an antinomian is someone “who holds that under the gospel dispensation of grace the moral law is of no use or obligation because faith alone is necessary to salvation.”

Modern Christianity is full of such antinomians.

These days, for example, it is not difficult to find people who identify as evangelical or non-denominational Christians but also think that:

1. Differences between men and woman are basically insignificant — perhaps not universal and stable at all — and there are no significant issues, for example, with woman being pastors.

2. Divorce can and perhaps should take place when one of the participants in a marriage does not feel happy or fulfilled.

3. Christians should not tell members of other religions that, when it comes to the significance of Jesus Christ, “there is no other name under heaven given to mankind by which we must be saved.”

3. Homosexual behavior is acceptable so long as it takes place within “committed” relationships (even as “committed” is getting re-defined…)

4. All nations that want to identify with Christianity in some way must allow within their own borders all who claim refugee status because “Jesus was a refugee.”

5. Being sexually involved with another prior to marriage, previously derided as “living in sin,” and “shacking up,” is to be expected.

6. “’You don’t have to go to church to be a Christian,’… a fancy way of saying ‘I follow Christ except for where He goes.’” – Hans Fiene

“… Let’s be clear: by rejecting God’s law, today’s antinomians do not want to embrace the God, who, through the work of Christ, would once again recreate man in His image. And how did we get to this point? In one sense, the answer is quite simple: we have flat-out rejected God and his Word given to us, the Bible. In short, we really do not find Him—at least as we find Him in that book!—all that impressive or attractive anymore.”

Bron: Where did Antinomianism in Today’s Church come from?

WAT IS ANTINOMIANISME EN DIE BYBELS-GEREFORMEERDE ANTWOORD DAAROP? (deel 7, Die Westminster Groter Kategismus se kritiek teen antinomianisme)

Opmerking: as mens die gedeelte hieronder lees uit die Westminister Konfessie, dan besef mens dit is baie liefdeloos om nie die wet aan mense te verkondig en voor te hou in evangelisasie nie, asook in heiligmaking nie.Jy verkondig dan nie die Evangelie soos die hele Skrif leer nie, nl.
– sonde
– verlossing
– dankbaarheid

Hoekom nie ?

Want die wet is juis ‘n openbaring van God se heiligheid, en hoe ons moet lewe, wat God eis. Die wet laat ons dan besef ons kan nie dit volmaak onderhou nie, weens die sondeval en ons gevolglike sonde, en so is die wet dan ‘n tugmeester na ons Here Jesus Christus wat ons kom red het, deur die wet nie te vernietig nie, maar volkome te onderhou in ons plek, sodat ons hoe langer hoe meer daarin kan wandel deur die krag van die Gees.

Christus red ons tot ‘n nuwe dankbare gehoorsaamheid deur sy Gees en Woord.

Die antitese/teenstelling is dus nie tussen:

wet vs genade nie,

maar tussen:

sonde vs genade.

Kyk hoe pragtig stel Paulus dit:

7 Wat sal ons dan sê? Is die wet sonde? Nee, stellig nie! Inteendeel, ek sou die sonde nie anders as deur die wet geken het nie; want ek sou ook die begeerlikheid nie geken het nie as die wet nie gesê het: Jy mag nie begeer nie. … 12 Dus is die wet heilig en die gebod is heilig en regverdig en goed. 13 Het die goeie dan vir my die dood geword? Nee, stellig nie! Maar wel die sonde, dat dit kon blyk sonde te wees, omdat dit deur die goeie vir my die dood bewerk, sodat die sonde deur die gebod uitermate sondig kon word.” – Romein 7

WESTMINISTER LARGER CATECHISM

Do the 10 Commandments Apply to the Christian?
Question: If I deny the transfer of the ten commandments from the old covenant into the new covenant, am I considered Reformed? I’m still covenantal?

Answer: What parts of this do you disagree with?

Q. 95. Of what use is the moral law to all men?
A. The moral law is of use to all men, to inform them of the holy nature and will of God, and of their duty, binding them to walk accordingly; to convince them of their disability to keep it, and of the sinful pollution of their nature, hearts, and lives; to humble them in the sense of their sin and misery, and thereby help them to a clearer sight of the need they have of Christ, and of the perfection of his obedience.

Lev. 11:44-45; Lev. 20:7-8; Rom. 7:12; Mic. 6:8; Jas. 2:10-11; Ps. 19:11-12; Rom. 3:20; Rom. 7:7; Rom. 3:9, 23; Gal. 3:21-22; Rom. 10:4.

Q. 96. What particular use is there of the moral law to unregenerate men?
A. The moral law is of use to unregenerate men, to awaken their consciences to flee from wrath to come, and to drive them to Christ; or, upon their continuance in the estate and way of sin, to leave them inexcusable, and under the curse thereof.

1 Tim. 1:9-10; Gal. 3:24; Rom. 1:20; Rom. 2:15; Gal. 3:10.

Q. 97. What special use is there of the moral law to the regenerate?
A. Although they that are regenerate, and believe in Christ, be delivered from the moral law as a covenant of works, so as thereby they are neither justified nor condemned: yet, beside the general uses thereof common to them with all men, it is of special use to show them how much they are bound to Christ for his fulfilling it, and enduring the curse thereof in their stead and for their good; and thereby to provoke them to more thankfulness, and to express the same in their greater care to conform themselves thereunto as the rule of their obedience.

Rom. 6:14; Rom. 7:4, 6; Gal. 4:4-5; Rom. 3:20; Gal. 5:23; Rom. 8:1; Rom. 7:24-25; Gal. 3:13-14; Rom. 8:3-4; Luke 1:68-69, 74-75; Col. 1:12-14; Rom. 7:22;Rom. 12:2; Titus 2:11-14.

Q. 98. Where is the moral law summarily comprehended?
A. The moral law is summarily comprehended in the ten commandments, which were delivered by the voice of God upon mount Sinai, and written by him in two tables of stone; and are recorded in the twentieth chapter of Exodus. The four first commandments containing our duty to God, and the other six our duty to man.

Deut. 10:4; Ex. 34:1-4; Matt. 22:37-40.
—–
Many will say they disagree with Point 98A …. but if the moral law isn’t summarized by the Ten Commandments, what is it?

The most common answer: To love God with all your heart soul and mind and to love your neighbor as yourself. But If you had to pick 4 ways of doing that first thing, and 6 ways of doing that second thing, what would they be? What sin is there that isn’t classified as a violation of one (or more) of the Ten Commandments?

—–
Bron: Do the 10 Commandments Apply to the Christian?

 

 

1 Comment

Posted in antinomianism, antinomianisme, dankbaarheidslewe, teonomie, tien gebooie, wet, wet van God

Posted by: proregno | April 16, 2018

Calvyn oor Jesus en die Wet volgens Matteus 5:17-20

CALVYN OOR JESUS EN DIE WET VAN GOD VOLGENS MATTEUS 5:17-20

(deel 1: vers 17)

“Moenie dink dat Ek gekom het om die wet of die profete te ontbind nie. Ek het nie gekom om te ontbind nie, maar om te vervul. ” – Matt. 5:17

1) Christus wys daarop dat sy leer in lyn is met die wet, nie in stryd daarmee nie:

“Christ, therefore, now declares, that his doctrine is so far from being at variance with the law, that it agrees perfectly with the law and the prophets, and not only so, but brings the complete fulfillment of them.”

2) Die NT (Christus) is nie ‘n rewolusionêre omverwerping van die OT nie, maar ‘n vervulling daarvan:

“Devout worshippers of God would never have embraced the Gospel, if it had been a revolt from the law; while light and turbulent spirits would eagerly have seized on an occasion offered to them for entirely overthrowing the state of religion: for we know in what insolent freaks rash people are ready to indulge when there is any thing new.”

3) Die Evangelie het nie die gesag van die Wet en die Profete vernietig nie:

“But if a new kind of doctrine had been introduced, which would destroy the authority of the Law and the Prophets, religion would have sustained a dreadful injury. This appears to be the first reason, why Christ declared that he had not come to destroy the Law.”

4) Christus plaas ‘n vloek op hulle wat die gesag van die Wet en Profete verwerp:

“Indeed, the context makes this abundantly clear: for he immediately adds, by way of confirmation, that it is impossible for even one point of the Law to fail, — and pronounces a curse on those teachers who do not faithfully labor to maintain its authority.”

5) Jesus roep die Jode op om die Evangelie te ontvang, terwyl Hy nog steeds verwag dat hul die Wet gehoorsaam:

“While he invites and exhorts the Jews to receive the Gospel, he still retains them in obedience to the Law; and, on the other hand, he boldly refutes the base reproaches and slanders, by which his enemies labored to make his preaching infamous or suspected.”

6) Christus se vervulling van die Wet in ons plek, beteken nie ons is nie meer gebonde aan die gesag van die Wet nie, want dit bly die ewige reël van ons toegewyde en heilige lewe (wat ons gereformeerdes die ‘reël van ons dankbaarheidslewe’ noem, sien die HK, deel 3):

“With respect to doctrine, we must not imagine that the coming of Christ has freed us from the authority of the law: for it is the eternal rule of a devout and holy life, and must, therefore, be as unchangeable, as the justice of God, which it embraced, is constant and uniform.”

7) Die seremoniële wette – wat heengewys het na Christus, en nou vervul is – moet nie meer onderhou word nie, maar die betekenis moet wel nog geleer en gehandhaaf word (wat ons gereformeerdes bely in NGB art. 25):

“With respect to ceremonies, there is some appearance of a change having taken place; but it was only the use of them that was abolished, for their meaning was more fully confirmed. The coming of Christ has taken nothing away even from ceremonies, but, on the contrary, confirms them by exhibiting the truth of shadows: for, when we see their full effect, we acknowledge that they are not vain or useless.”

8) Daar is ‘n onherroeplike heilige band tussen die wet en die Evangelie, wat ons nie durf mag probeer breek nie, omdat Christus die vervulling van die wet is, en omdat God die Outeur is van beide die wet en evangelie, en albei handhaaf:

“Let us therefore learn to maintain inviolable this sacred tie between the law and the Gospel, which many improperly attempt to break. For it contributes not a little to confirm the authority of the Gospel, when we learn, that it is nothing else than a fulfillment of the law; so that both, with one consent, declare God to be their Author.”

CALVYN OOR JESUS EN DIE WET VAN GOD VOLGENS MATT. 5:17-20

(deel 2: vers 18 en 19)

18 Want voorwaar Ek sê vir julle, voordat die hemel en die aarde verbygaan, sal nie een jota of een titteltjie van die wet ooit verbygaan totdat alles gebeur het nie.

19 Elkeen dus wat een van die minste van hierdie gebooie breek en die mense só leer, sal die minste genoem word in die koninkryk van die hemele; maar elkeen wat dit doen en leer, hy sal groot genoem word in die koninkryk van die hemele. – Matteus 5

  1. Daar is niks so vas en seker in hierdie wêreld as God se wet nie:

“18. Till heaven and earth pass Luke expresses it a little differently, but to the same import, that it is easier for heaven and earth to pass, than for one point of the law to fail. The design of Christ, in both passages, was to teach, that the truth of the law and of every part of it, is secure, and that nothing so durable is to be found in the whole frame of the world.”

  1. Die geskrewe wet en die verklaring daarvan sal eers met die wederkoms tot ‘n einde kom:

“Some persons indulge in ingenious refinements on the word till, (heos a n,) as if the passing away of the heaven and earth, which will take place on the last day, the day of judgment, were to put an end to the law and the prophets And certainly, as “tongues shall then cease, and prophecies shall be abolished,” (1 Corinthians 13:8,)

I think that the written law, as well as the exposition of it, will come to an end; but, as I am of opinion that Christ spoke more simply, I do not choose to feed the ears of readers with such amusements.”  

  1. Die feit dat Christus alleen die wet volkome vervul het (kon nagekom het in al sy detail), en dat selfs die wedergeborenes/gelowiges/uitverkorenes nie die wet volmaak kan nakom nie, beteken nie die wet het weggeval hierdie lewe voor die wederkoms nie, en verander nie die volmaaktheid van die wet wat nog vir vandag as norm geld nie:

“Let it suffice for us to hold, that sooner shall heaven fall to pieces, and the whole frame of the world become a mass of confusion, than the stability of the law shall give way.

But what does it mean, that every part of the law shall be fulfilled down to the smallest point? for we see, that even those, who have been regenerated by the Spirit of God, are very far from keeping the law of God in a perfect manner. I answer, the expression, shall not pass away, must be viewed as referring, not to the life of men, but to the perfect truth of the doctrine. “There is nothing in the law that is unimportant, nothing that was put there at, random; and so it is impossible that a single letter shall perish.”

  1. Christus spreek hier (in vers 19) spesifiek van die gebooie van die lewe, of die Tien Gebooie, wat al die kinders van God as die reël van hul lewe moet neem (gereformeerdes bely dit in HK, die derde deel, die reël van ons dankbaarheidslewe):

“19. Whoever then shall break. Christ here speaks expressly of the commandments of life, or the ten words, which all the children of God ought to take as the rule of their life.”

  1. Almal wat leer dat Christus se dissipels nie meer gehoorsaam hoef te wees aan die wet nie, of die gesag van die wet verswak vir die kerk, is valse en misleidende leraars:

“He therefore declares, that they are false and deceitful teachers, who do not restrain their disciples within obedience to the law, and that they are unworthy to occupy a place in the Church, who weaken, in the slightest degree, the authority of the law”

  1. Selfs die detail van God se wet is nie onbelangrik nie, want dit is die hemelse Wetgewer wat dit vir ons geopenbaar het. Dit is heiligskennis om enigiets te bevraagteken wat uit sy heilige mond gekom het:

“The least commandments is an expression used in accommodation to the judgment of men: for though they have not all the same weight, (but, when they are compared together, some are less than others,) yet we are not at liberty to think any thing small, on which the heavenly Legislator has been pleased to issue a command. For what sacrilege is it to treat contemptuously any thing which has proceeded from his sacred mouth? This is to sink his majesty to the rank of creatures.”

  1. Hulle wat die leer oor die wet minag sal as die kleinste geag word:

“He shall be called the least. This is an allusion to what he had just said about the commandments: but the meaning is obvious. Those who shall pour contempt on the doctrine of the law, or on a single syllable of it, will be rejected as the lowest of men.”

  1. Alleen hulle moet as leraars in die Kerk toegelaat word wat die wet onderrig en dit in handhaaf in sy geheel, soos wat die Wetgewer dit vir ons ontwerp het en vir watter doel dit bepaal is. Die doen van die seremonies was tydelik van aard, hul waarheid ewig (soos ons gereformeerdes bely in NGB art. 25). Die skadus het verby gegaan, maar die effek daarvan bly:

“Christ declares that, when his Church shall have been renewed, no teachers must be admitted to it, but those who are faithful expounders of the law, and who labor to maintain its doctrine entire. But it is asked, were not ceremonies among the commandments of God, the least of which we are now required to observe? I answer, We must look to the design and object of the Legislator. God enjoined ceremonies, that their outward use might be temporal, and their meaning eternal. That man does not break ceremonies, who omits what is shadowy, but retains their effect.”

  1. Goeie en heilige leraars sal nie die wet minag nie, maar deur woorde en dade die mense leer op die wet te onderhou:

“But if Christ banishes from his kingdom all who accustom men to any contempt of the law how monstrous must be their stupidity, who are not ashamed to remit, by a sacrilegious indulgence, what God strictly demands, and, under the pretense of venial sin, to overthrow the righteousness of the law. Again, we must observe the description he gives of good and holy teachers: that not only by words, but chiefly by the example of life, they exhort men to keep the law.”

CALVYN OOR JESUS EN DIE WET VAN GOD VOLGENS MATT. 5:17-20

(deel 3: vers 20)

20 Want Ek sê vir julle dat, as julle geregtigheid nie oorvloediger is as dié van die skrifgeleerdes en Fariseërs nie, julle nooit in die koninkryk van die hemele sal ingaan nie. – Matteus 5

  1. Dit is die Fariseërs wat valslik ’n teenstelling maak tussen die Evangelie en die Wet, nie ware gelowiges nie:

“Unless your righteousness shall be more abundant. He takes a passing notice of the Scribes, who were laboring to throw a stain on the doctrine of the Gospel, as if it were the ruin of the Law.”

  1.  Die probleem van die Fariseërs was die verdraaide manier waarop hul geleer het, deur net die wet van toepassing te maak op die uiterlike optrede of gedrag, en nie ook die innerlike lewe nie (soos Jesus gaan uitwys in die res van die bergrede se onderrig):

“But it deserves inquiry, whether he does not rather blame the corrupted manner of teaching, which the Pharisees and Scribes followed in instructing the people. By confining the law of God to outward duties only, they trained their disciples, like apes, to hypocrisy.”

  1. Die Fariseërs het ’n valse geregtigheid voorgestaan in stryd met die wese van die wet:

“They lived, I readily admit, as ill as they taught, and even worse: and therefore, along with their corrupted doctrine, I willingly include their hypocritical parade of false righteousness.”

  1. Christus herstel die Wet terug na sy suiwerheid, in kontras met die Fariseërs wat die Wet valslik en op ’n bose wyse verklaar het:

“The principal charge brought by Christ against their doctrine may be easily learned from what follows in the discourse, where he removes from the law their false and wicked interpretations, and restores it to its purity.”

  1. Die skrifgeleerdes en Fariseërs het valslik vir Jesus aangekla dat Hy die Wet kom vernietig het, en dat hulle die skuldiges is wat die wet verdraai en ophef met hul verkeerde verklarings en toepassings:

“In short, the objection which, as we have already said, was unjustly brought against him by the Scribes, is powerfully thrown back on themselves.”

Opsommend 

Calvyn is dus baie duidelik in sy verklaring van Matt. 5:17-20, hy glo Jesus verwerp alle vorme van die dwaling van “antinomianisme” (anti-wet), nl. dat die gelowige (gered deur Christus alleen) nou losgemaak is van die wet as die norm, standaard van reg en verkeerd, die reël van ons dankbaarheidslewe.

Die Fariseërs en skrifgeleerdes van sy tyd het die wet verdraai en/of misbruik  vir verkeerde doeleindes (redding deur werke), en/of dit net ‘n saak gemaak van die uiterlike optrede, en nie ook die hart, die binneste nie, in stryd met wat die OT ook reeds vereis het: besny die hart ook, nie net die voorhuid nie. Dit is hulle wat die wet misbruik om dit ‘n weg van redding te maak, dus ‘redding deur werke/die wet’.

Christus vervul, herstel en handhaaf die Wet weer in sy regmatige plek vir die gelowige soos sy Vader bedoel het, wat pragtig saamgevat word volgens die Skrif, in HK Sondag 33, v/a 91, die derde deel van die HK wat handel oor ons dankbaarheidslewe in antwoord op ons groot verlossing van sonde deur Christus alleen:

Sondag: 33 – VRAAG EN ANTWOORD: 91

Vraag: Wat is goeie werke?

Antwoord: Slegs die wat uit ‘n ware geloof, 1 volgens die Wet van God, 2 tot sy eer gedoen word, 3 en nie die wat op ons goeddunke of op oorgelewerde gebruike van mense gegrond is nie, 4

Skriffundering:

  1. Romeine 14:23
  2. Levitikus 18:4; 1 Samuel 15:22; Efesiërs 2:10
  3. 1 Korintiërs 10:31
  4. Jesaja 29:13-14; Esegiël 20:18-19; Matteus 15:7-9

________________________
Bron: Calvin’s Commentaries: Matthew.

2 Comments

Posted in Bybelverklaring, calvyn, Skrifverklaring, teonomie, tien gebooie, wet, wet van God

Posted by: proregno | March 22, 2018

Die kerklike rewolusie tydsgees wat gelei het tot die politieke rewolusie tydsgees

DIE KERKLIKE REWOLUSIE TYDSGEES WAT GELEI HET TOT DIE POLITIEKE REWOLUSIE TYDSGEES

Die groot sosio-politieke rewolusie wat in ons tye plaasvind, is die vrug en gevolge van die groot godsdienstige-kerklike rewolusie wat in die 2de helfte van die 20ste eeu in ons kerke plaasgevind het in SA.

Die liberaal-humanistiese teologie (bv skrifkritiese teologie, feministiese teologie, sosio-historiese teologie, ens.) wat die susterskerke begin indring het, het die teologie van politieke-rewolusionêre bevryding (bv. marxistiese, swart teologie, ens.) subtiel omhels, of ten minste geakkomodeer, daarom dat figure soos Beyers Naude, Allan Boesak en Desmond Tutu, ongeag hul afvallige teologie, verwelkom is om teoloë en predikante se lewens- en wêreldbeskouings te bepaal, wat weer op hul beurt lidmate se sienings bepaal het en so ook ons hele land.

Prof. V.E. d’Assonville het in 1990 reeds geskryf van hierdie ‘groot ommekeer’ (rewolusie) in ons kerke: 
Die groot ommekeer
 
“… want daar sal ‘n tyd wees wanneer hulle die gesonde leer nie sal verdra nie, maar, omdat hulle in hul gehoor gestreel wil wees, vir hulle ‘n menigte leraars sal versamel volgens hulle eie begeerlikhede, en die oor sal afkeer van die waarheid en hulle sal wend tot fabels. …” (2 Tim. 4:3,4)

“Dit is ‘n skokkende feit dat die werk van die tydsgees of die wêreldgees vandag aangesien word as die werk van die Heilige Gees.

In die hedendaagse algemene teologie en filosofie en deur die prediking in baie kerke, kry ons te doen met ‘n nuwe Godsbeskouing, ‘n nuwe Skrifbeskouing, ‘n nuwe kerkbeskouing en dit lei onwillekeurig tot ‘n nuwe wêreldbeskouing.

Van die kerk word verwag om ‘n nuwe aanpassing te maak. Dit gebeur voor ons oë. Die tydsgees gaan vooruit en die kerk moet volg. Die rewolusiegees marsjeer vooruit en die kerk moet die voorbeeld neem.

Alles word nou omgekeer. Rewolusie gee die toon aan, verandering word die slagspreuk. Maar helaas, nie ‘n verandering volgens die Heilige Skrif nie, maar ‘n verandering volgens die wêreld. En wie die gebeurtenisse van die dag in die pers en die TV – en radiomedia deur die bril van die Bybel lees, ontdek dit met ‘n skok:

Dit is nie meer die kerk wat preek [die werk van die Heilige Gees] en die wêreld moet volg nie, maar die teenoorgestelde gebeur, naamlik dat die wêreld preek [die werk van die tydsgees] en die kerk moet volg. Die rewolusiegees het reeds sy deurbraak in die wêreldteologie gemaak en die tienduisendes word reeds op “gereformeerde” erf verslaan.”  (Bron: Kerk en Tydsgees, Potchefstroom: Marnix, 1990, bl.2. Bybelverse is bygevoeg, asook beklemtonings.)
 
En nou vandag ?

Is mense soos Malema nie juis niks anders as die ‘politieke vleuel’ van die liberale-humanistiese bevrydingsteologie idees nie, dalk net meer konsekwent toegepas ?

En hoe erger die marxistiese rewolusie raak, hoe minder bekering sien ons in die kerke oor die sondes van die liberale- en bevrydingsteologie by hedendaagse kerklike leiers.  Dit lyk inteendeel of daar net ‘n nog groter verharding en soeke na nog groter ‘bevryding’ weg van die Here se Evangelie, weg van sy hele Woord, weg van sy goeie wette vir ons land is, soos bv. gesien word in die verwerping van God se skeppingsorde vir die huwelik tussen man en vrou, die omhelsing van die gay agenda al meer, die goedpraat van aborsie-wetgewing, die teologiese akkomodering van evolusionisme, buite-eg saamwoon onder jongmense wat die kerke al meer akkomodeer, ens.  (Psalm 2).
 
Mag die Here ons genadig wees, en aan ons ware diepgaande en deurgaande bekering skenk, sodat ons ons waarlik kan bekeer, terug na sy Evangelie, terug na sy Woord alleen, deur die krag van die Gees. 
Bekeer ons tot U, HERE, dan sal ons ons bekeer; vernuwe ons dae soos in die voortyd. Of het U ons heeltemal verwerp, is u toorn teen ons alte groot? (Klaagl. 5:21, 22)
 
Alleen by die HERE  in sy Seun, deur die krag van die Gees en volgens sy Woord, is daar ware en diepgaande hoop vir ons en ons gesinne, kerke, gemeenskappe, volke en land. Moenie op mense en politieke magte en kragte vertrou nie (Ps. 146), alleen die Here kan waarlik red, na gees en liggaam:
“As die HERE die huis nie bou nie, tevergeefs werk die wat daaraan bou; as die HERE die stad nie bewaar nie, tevergeefs waak die wagter.” (Psalm 127:1)  

Leave a Comment

Posted in bevrydingsteologie, prof ve d'assonville, tydsgees

Posted by: proregno | March 12, 2018

Bid vir droogte in die land ? Liewers sonder brood as sonder God

BID VIR DROOGTE IN DIE LAND?*

Liewers sonder brood as sonder God

deur Totius 

“Ons is dikwels so bekommerd as ons dink aan die toekoms van ons nageslag. Hoe sal hulle kan standhou as die tye al swaarder word? Maar laat ons dink aan die belofte van die Here. Laat ons dink aan die lewenservaring van die Psalmis: “Ek was jonk, ook het ek oud geword, maar nooit het ek die regverdige verlate gesien, of dat sy nageslag brood soek nie’ (Ps. 37:25). Laat ons meer bekommerd wees oor die woord en die eer van die Here en met Elia instem: Liewers sonder brood as sonder God. Verloor ons ons brood, dan verloor ons baie, maar verloor ons God, dan verloor ons alles. Laat ons dan maar bid vir ons nageslag dat hulle by die geloof volhard!” 

Wat moet ons van dit alles dink en sê?

Ons gaan op al die aspekte van die groot saak nie in nie. Ons ruimte is daarvoor te beperk. Bowendien is ons Suid-Afrikaanse lewe só vol politiek geprop dat ‘n mens al bang is om jou gevoel te sê, uit vrees dat jy een of ander heiligskennis sal begaan en daardeur die krag van jou woorde sal afbots teen ‘n geslote binneste.

Ons gaan alleen probeer om in hierdie troostelose donkerheid enkele ligstrale uit die Woord van God op te vang. Dit is tog wat ons allermees nodig het. Mensepraat en plannemakery wat nie met die Woord van God rekening hou nie, werk net verwarring en salons ten slotte tog nie baat nie.

Plotseling verskyn Elia, die Tisbiet, voor koning Agab met die boodskap: “Daar sal geen dou of reën in hierdie jare wees nie, behalwe op my woord” (1 Kon. 17: 1) .

Hoe seer Elia self hom met hierdie goddelike boodskap vereenselwig het, blyk uit Jakobus 5: 17: “Elia was ‘n mens net soos ons, en hy het ernstig gebid dat dit nie moes reën nie, en dit het op die aarde drie jaar en ses maande lank nie gereën nie.”

Elia het dus gebid vir droogte! Hy het gevra dat die Here droogte sal gee! En hy het vir Agab gesê: “Geen dou of reën nie, behalwe op my woord.”

As ons Elia se voetspoor wil volg, moet ons eintlik eers ‘n biduur vir droogte hou! Na so ‘n biduur sal daar seker nie veel mense kom nie. Sover ons weet, was ook in die dae van Agab die profeet Elia die enigste wat só gebid het. Inderdaad ‘n sonderlinge gebed.

Maar juis daarom moet ons ons rekenskap gee van dié gebed.

Ons lees oor sulkeontsettende sake wat in die Skrif voorkom, alte maklik heen. ‘n Sonderlinge gebed is dit, omdat ons die vraag as vanself stel: Het Elia dan nie geweet wat ‘n droogte beteken nie? En dan nog wel ‘0 droogte van drie jaar en ses maande. Het hy nie daaraan gedink dat weduwees en wese en armes naderhand sal moet aanskou dat die meel in die kruik. en die olie in die fles opraak nie? En waar dan heen? . .. Ja, in Jakobus 5: 17 staan selfs letterlik dat Elia ernstig gebid het, worstelend gevra het dat daar droogte moet kom.

Ongetwyfeld het Elia geweet waar hy om bid. Hy was afkomstig uit Gilead (1 Kon. 17: 1), die landstreek oorkant die Jordaan, vir ‘n deel bergagtige wildernis; ‘n stuk wêreld wat groot ooreenkoms het met Suid-Afrika, veral met die Kalahari. Hy het geweet dat daardie wêreld en ook die eintlike Kanaän niks beteken sonder dou of reën niet Hy het wel kon vermoed dat die armes, wat nie geleentheid gehad het om rond te trek, om soos Agab weiding vir sy veediere te soek nie, dit swaar sou hê, Ewenwel het Elia sy ernstige gebed laat
opgaan.

Hoe moet ons dit verstaan?

In die persoon van Agab en die daarop volgende gedrag van Israel lê die oplossing van hierdie vraagpunt.

Agab was die seun van Omri, die man wat Samaria gebou het as hoofstad vir die Tienstammeryk (1 Kon. 16:24). Dit was ‘n slim politieke set. Dié pragvolle stad, só skoon dat Jesaja dit genoem het die kroon van die baie vrugbare dal (28: 4), moes dien om die afgeskeurde tien stamme van Jerusalem, wat ook skoon was, nog verder af te trek. En nie net van Jerusalem nie maar veralom hulle af te trek van die tempel en die diens van die ware God.

Agab, sy seun, was ook ‘n slim politikus. Sy verbond met die wêreldryk van dié tyd, Fenisiê, het hy beseël, vasgemaak, deurdat hy getrou het met Isébel, die Sidoniese prinses. Na die kant van Aram (later Siriê genoem) het hy vir hom belangrike handelsbelange verseker, Teenoor Moab het hy hom beveilig deurdat die sleutelstad Jerigo weer opgebou is. Ook met die suideIike Juda was daar vrede, daardeur bevestig dat Agab sy dogter Atalia aan Joram, koning van Juda, as vrou gegee het. Inderdaad was sy dae ‘n tyd van voorspoed en volkswelvaart. Die tien stamme het in stoflike opsig baie vooruitgegaan.

Dit is die een kant.

Daarteenoor het Agab een radikale ding gedoen – en daarop moet hier die volle nadruk gelê word: Hy het deur sy koninklike optrede die afgodery in Israel oorheersend laat word.

Tot nog toe -let hier wèl op – was die konings van Israel tevrede om te wandel in die sondes van Jerobeam, m.a.w. hulle was tevrede met die kalwerdiens in Bet-el en Dan. Maar die kalwerdiens was nog nie eintlike afgodery nie; dit was beeldediens, dus sonde teen die tweede gebod. Die bedoeling was, altans by die begin, om Jehova te vereer onder die gedaante van ‘n stier of kalf.

Nou kom egter onder Agah die radikale ommekeer soos 1 Kon. 16:31 sê. Die afgodery puur en simpel word nou publiek ingevoer. Agab gaan dus brutaal in teen die grondgebod van die Here: “Julle mag geen ander gode voor my aangesig hê nie.’

Agab voer die skandelikste afgodery in, en die Here swyg. Daar is voorspoed in die ryk van Agab ondanks die kwaad wat hy publiek gedoen het. Dit reën. Hier is die punt waar die bittere tweestryd in Elia se binneste ontwaak. Elia het die Wet geken. En wat staan daarin? Die Here sê daar: As julle sorgvuldig na my gebooie luister om My lief te hê, dan sal Ek reën gee op die regte tyd, vroeë en laat reën. Maar as julle afwyk om ander gode te dien, dan sal Ek die hemel toesluit, sodat daar geen reën sal wees nie (Deut. 11: 13-17) .

Laat ons tog nou hierdie duidelike woord kans gee om diep in ons siele in te sink. Die Here verbind sy diens én reën aanmekaar. Dan weer verbind Hy afgodery en droogte. Maar hierdie verbinding het ontbreek in die dae van Agab.

Daar was afgoderyen reën! Afgodery en voorspoed! Bestaan Deut. 11 :13-17 dan nou nie meer’ nie ? Het die Here se woord nou onwaarheid geword? Waak Hy nie meer oor sy Woord nie? Dit was die snydende vraagpunt waar Elia voor geplaas was. Eèn van die twee tog: God se woord is onwaar, dan kan Agab voorspoed hê; of God se woord is waar, maar dan moet droogte kom.

Wat ‘n bittere innerlike tweestryd het Elia moes voer! Eenkant die droogte wat die Here as straf aangesê het; anderkant die skuld van Agab en Israel wat nie ongestraf kan bly nie, Wat sal Elia kies? Kies hy vir God, dan kies hy meteen droogte. Maar wat moet hy ànders doen? Hy kan tog nie voorspoed wil behou en – die Woord van sy God verloor nie! Hy word gepers en gedring tot die uiterste toe. En hy kies vir God. Wat by hom ten slotte die deurslaggee, is die moedige en gelowige besluit: Liewers sonder brood as sonder God.

Na die mens gespreek, was Elia dan ook drie jaar lank sonder brood en moes hy die gevolge van sy gebed persoonlik op snydende manier ondervind. Dit is die diepe sin van sy wonderdadige voeding by Krit en Sarfat. Alleen deur sy geloof moes hy dié tyd deurlewe. Sware stryd het daar seker in sy binneste gewoed. Maar sy geloof is met oorwinning bekroon. Hy het dan ook geweet dat daar vir hom en sy volk geen ander weg oop was as dié van lyde nie. Die voorspoed sou eers weer kom as die Baälspriesters op Karmel geslag is, en as dáár, op die herboude altaar van die Here, die vuur uit die hemel neerslaan en vir die skuld van Israel die offer gebring is.

So word Elia ‘n tipe van Christus.

Hy het hom dan ook so verdiep in die misterie van Christus, dat ons dit kan verstaan dat hy op Tabor saam met Moses verskyn om met Christus te spreek oor dié se uitgang in Jerusalem.

En Agab?

Hy was nie heeltemal afgodsdienaar nie. Sy kwasi-godsdienstigheid het daarin bestaan dat hy die profete van die Here, wel 100 in getal, geduld het. Sy hofdienaar Obadja het hy nie weggejaag omdat hy die Here gevrees het nie. Sy dogter Atalia het in haar naam die naam van die Here as agtervoegsel gedra. Die profete-seuns het Agab ook nie uitgeroei nie. Selfs kon hy hom verneder onder die hand van die Here (1 Kon. 21:29).

Maar ondanks dit alles het hy op sy Baäls en Astartes gesteun.

Hulle sou hom wel uitred as daar moeilikheid kom vanweë die woord van die profeet. Baäl tog is die god van die hemel en beskik oor die sonnestrale en die reënstrale. En Astarte, die godin van die vrugbaarheid, sou wel sorg dat hy en sy diere voedsel het om te eet. As hy sy agthonderd-en-vyftig profete aan die bid sit, as hulle eers al hinkende spring om die altaar van Baäl en hulleself begin stokkend kerf dat die bloed loop en hul skreeugebed uitroep, dan sal hy, met hulle in verbond, wel die droogte besweer en die voorspoed handhaaf.

En wat sal ons nou sê van ons kwasi-godsdienstige tyd waarin die kerk nog mag bly voortbestaan en mag bly voortsukkel met die verskynsel wat ons die Christelike godsdiens noem, terwyl tog die offisiële, publieke stroom in ‘n ander rigting loop?

Ja, nóu is dit wel nie meer natuurgode wat ons aanhang nie, aar natuurdinge. Met hulle maak ons, volgens ons kundigheid, net soos ons wil. As ons maar net eers al ons kundighede agtermekaar het, sal ons die droogte met al sy gevolge met welslae bedwing en uiteindelik laat ophou. As die agthonderd-en-vyftig natuurvorsers, natuurdwingers, maar eers hulle werk goed doen!

Let wel, leser, ons het dit nie teen die gebruik van middels, van voorbehoedmiddels en geneesmiddels nie. Nee, ons is daar erkentlik voor en bring Gode die dank daarvoor. As middels is hulle in die grond van die saak sy gawes. Maar waar ons teen opkom, is dat dié middels doel word en dat dáárop vertrou word in plaas van op God. Dit is die sonde van die eerste gebod. Dan is ons skuldig aan afgodery.

Ondersoek nou maar ons volkslewe by die lig van hierdie woorde. Word dit deur voormanne en volk wel ingesien wat in ons land gaande is? En is daar die bereidheid om die knieë in ootmoed voor God te buig? Die oproep tot die dag van verootmoediging meld van die verwildering van die sedes (iets wat ook saamgegaan het met die Astartediens) en dat dit die kerk al binnegedring het. Dan is daar die loterye. Selfs staatslotery word begeer. Daar is die Sondagontheiliging en o, soveel meer.

Dit is wat ons vaders die roepende sondes genoem het. Die leser moet hulle maar self naspeur en opsom. Hulle roep tot God net soos die bloed van Abel, totdat daar wraak kom oor die sonde. As óns nie wil bid vir droogte nie (soos Elia), dan bid ons sóndes. Hulle roep tot God. HuIIe sal nie swyg nie. En al is dit dat die Here tydelik swyg, dit sal nie voortduur nie. Eindelik gaan Hy straf. Dan gaan die Psalmwoord in vervulling wat hier so toepaslik is: “Hierdie dinge het jy gedoen, en sou Ek swyg? Jy dink Ek is net soos jy! Ek gaan jou straf en jou dit ordelik voor oë stel” ( 50: 21) .

Lankal twis die Here met hierdie land. Dit het wel gereën, en daar was wel ‘n oeso Maar ons het gevoel dat dié gawes, soos ons vaders gesê het, gawes was uit die linkerhand van God en nie uit sy regterhand nie. Dit was meer die barmhartigheid wat nog geroem het teen die oordeel. En nou, ná al die vermanende teenspoede, het dit eindelik tot die breekpunt gekom.

Sal ons volk nou sy sondes gaan ken en dit met die naam gaan noem? Dit wil die Here hê, Hy eis dat ons ons sondes sal hely en dit sal laat staan. Maar as ons die sondes nie ken nie, hoe sal ons dit dan kan laat staan? Of sal ons gebedsdag ook die Here terg? As ons naamlik dan wel die kleed van verootmoediging dra maar ons wandel dieselfde bly? Sal ons nou deurdring tot die sondes op die terrein van die politiek, van ons samelewing, van skool en ons huisgesin? En hulle noem met die naam? En hulle laat staan?

Ten slotte nog enkele woorde vir diegene wat nog altyd weier om die knie voor die Baäls te buig:

(1) As u niks meer kan uitvoer nie, as hulle u getuienis nie meer wil aanneem nie, dan is daar nog ‘n weg. Dit is die weg na die verborgenheid. Elia moes na die eensame Krit gaan. In tye van oordeel roep die Woord van God ons na die binnekamer en na ons huis terug. Dáár kan geen Agah ons hinder om God te dien en tot eer van ons Verlosser te lewe nie.

(2) Daar moet ons gaan om te buig en te bid. Ons moet buig in ootmoed. By algemene besoekinge is dit nie die sonde van dié en nie dié nie, maar dit is almal se sonde wat God vertoorn het. Elia moes lotgemeen wees met sy volk en die ellende saam verduur met al sy volksgenote. Dan, ons moet bid. Dieselfde Elia wat gebid het vir droogte, moes ook in die gebed worstel vir reën. Lees maar hoe hy hom moes inspan op die Karmei voordat die wolke en die oorvloedige reën gekom het. Ag, as daar maar weer seweduisend in die verborgenheid mag wees wat eenstemmig die redding van ons volk van God afsmeek!

(3) Elia moes deur die droogte en honger heen, maar hy het nie omgekom of broodsgebrek gehad nie. Hy moes lewe van wat die kraaie gebring het, maar hy het voedsel gehad.

Ons is dikwels sa bekommerd as ons dink aan die toekoms van ons nageslag. Hoe sal hulle kan standhou as die tye al swaarder word? Maar laat ons dink aan die belofte van die Here. Laat ons dink aan die lewenservaring van die Psalmis: “Ek was jonk, ook het ek oud geword, maar nooit het ek die regverdige verlate gesien, of dat sy nageslag brood soek nie’ (Ps. 37:25). Laat ons meer bekommerd wees oor die woord en die eer van die Here en met Elia instem: Liewers sonder brood as sonder God. Verloor ons ons brood, dan verloor ons baie, maar verloor ons God, dan verloor ons alles. Laat ons dan maar bid vir ons nageslag dat hulle by die geloof volhard!

* Bron: Die Kerkblad, no. 736, 15 Maart 1933. Opskrif bygevoeg. Oorspronklike opskrif: “Geen dou of reën” (Versamelde Werke, deel IV, bl. 93-99).

1 Comment

Posted in droogte, totius, Totius se Versamelde Werke

Posted by: proregno | March 1, 2018

Die HERE gee vir ons ‘n erfdeel & Die reg van verset van laer magistrate teen burgerlike owerhede

DIE HERE GEE VIR ONS ‘N ERFDEEL & DIE REG VAN VERSET DEUR DIE LAER MAGISTRATE TEEN BURGERLIKE OWERHEDE 

Inleiding

Gelowige gesinne en kerke moet opnuut biddend vra, wat vra die Here van ons, hoe ons moet optree teenoor die owerhede, spesifiek die burgerlike owerhede wat oor ons aangestel is, veral as hul al meer soos rowers,  en nie meer as dienaars (“ministers”, sien Romeine 13) van die Here,  optree nie.

Calvyn skryf op ‘n plek:

“En tog bring hierdie gedagte die ware koning na vore, naamlik om te erken dat hy self in die regering van sy ryk ‘n dienaar van God is. ‘n Koning wat in sy ryk nie so regeer dat hy die heerlikheid van God dien nie, beoefen nie regering nie maar pleeg roof. Voorts bedrieg ‘n koning homself wanneer hy langdurige voorspoed vir ‘n ryk verwag wat nie deur die septer van God, dit is deur sy heilige Woord geregeer word nie.” (voorwoord van die Institusie, gerig aan die Koning van Frankryk)

Ek plaas hier onder ‘n gedeelte van Calvyn se uiteensetting oor die ‘burgerlike owerheid en die reg van verset van laer magistrate’, maar u as leser moet sy hele hoofstuk 20 in boek 4 van sy Institusies gaan lees, om die geheelbeeld te kry van Calvyn se standpunt volgens die Skrif, soos hy dit verstaan het.  Calvyn waarsku teen beide veragting van die burgerlike owerhede wat die Here daargestel het, spesifiek die ampte van die owerhede en nie hul persone nie; asook teen ‘n blindelingse afgodiese gehoorsaamheid van die owerhede ongeag wat hul van ons eis.

Hy waarsku by implikasie teen ‘n anabaptisties-tipe veragting van die bestaan van burgerlike owerhede opsigself, asook teen ‘n messiaanse aanbidding van die owerheid wat meen ons moet hul in alles gehoorsaam, ongeag hoe onregverdig en boos hul optree. Die doel van georganiseerde ordelike verset is om wet en orde te herstel, die reformasie van burgerlike owerhede en gesagsinstellings, en dus nie die vernietiging daarvan nie. Christus red ons om die vyfde gebod te handhaaf aangaande alle gesag wat die Here daargestel het, nie om dit opsy te skuif of te vernietig “omdat hulle boos is” nie (sien HK Sondag 39).

Gelowiges en kerke sal opnuut moet besin oor wat ons roeping en taak is in hierdie tye, waarin ons erfdeel, na gees én liggaam, al meer bedreig word. Ja, ons moet waak teen ‘n verabsolutering en aanbidding van grond en gesag, maar ons moet ook waak teen die gnostiese wêreldmynende siening dat liggaam/grond/plek onbelangrik of niksseggend is in die Here se Koninkryk. So moet ons ook waak dat ons begin dink omdat “Christus ons gered het, en Hy ons Koning is”, daarom hoef ons nie burgerlike owerhede te gehoorsaam ‘in die Here’ nie, ons is nou ‘heilige vry-heidsvegters’ wat verhewe is bo die mense, owerhede, gesagsinstellings van “hierdie wêreld”.

Laat ons God vrees, die owerhede eer (Romeine 13:1-7).

Christus se liggaamlike opstanding het verreikende gevolge nie net vir ons sieleheil nie, maar ook vir hier en nou, plek, tyd, liggaam, ens.

Mag die lees van Calvyn ons help besin oor die plek van gesag en grond ook vir ons tye, as daar dalk rowers oppad is om dit te wil steel en te verwoes.

Maar voor dat u Calvyn begin bestudeer hier onder, lees eers die preek van ds. Ronald Bain (GK Potchefstroom), waarin hy vanuit die Heilige Skrif daarop wys dat ons tydelike erfdeel nie losgemaak kan of mag word van ons geestelike erfdeel nie:

Die Kerk is die Here se erfdeel vir ewig 
deur ds. Ronald Bain 

Teks: 1 Samuel 26:1-27:2.

Teksverse: “Laat my heer die koning dan nou luister na die woorde van sy dienaar: As die HERE u teen my aanhits, bied Hom dan ‘n spysoffer aan; maar as dit mensekinders is—vervloek is hulle voor die aangesig van die HERE, omdat hulle my vandag verdrywe, sodat ek my nie kan aansluit by die erfdeel van die HERE nie deurdat hulle sê: Gaan weg, dien ander gode! Laat my bloed dan nou nie op die aarde val ver van die aangesig van die HERE nie, want die koning van Israel het uitgetrek om een enkele vlooi te soek, soos ‘n man ‘n patrys op die berge agtervolg.” -1 Samuel 26:19,20.

‘n Gedeelte van die preek:

Ons is die tempel van God se Gees. Hy het begeer om in sy kinders te woon. Hy wil dat die kerk sy rusplek sal wees. Nie net eendag nie. Ons ervaar die ewige vreugde in ons harte reeds nou al. Die Gees stuur die erfgename uit sodat die hele erfdeel bymekaar gemaak kan word. Dit gebeur deur die verkondiging van die evangelie. Wat gebeur dan? Die Here gee ruimte, Hy gee plek vir die gelowiges om Hom te aanbid. Hy woon onder en in sy volk op hierdie aarde, al is dit bedoel vir heiliging met vuur.

Ons dink grond is so onbelangrik. Ag dis maar alles deel van die ou bedeling. Niks kan verder van die waarheid wees nie. Die koninkryk is ‘n saak van plek en grond. Die hele Klein-Asië was naderhand ‘n plek wat God vir die kerk gegee het, vandag is dit die plek van die Moslems. Soos wat die kerk groei lê Christus ook beslag op die grond. Hy maak die plek groter. Waar die erfdeel kwyn daar staan ons die grondgebied af vir Satan. Dit beteken heel prakties: huisgesinne, skole, universiteite, samelewings, volke, lande en regerings wat Christus erken as Koning of nie. Roeping en plek maak baie saak! Om deel van die Here erfdeel te wees beteken dat dit vir jou krities sal wees dat daar ‘n plek is om God te dien.

Die feit dat hier vanaand op hierdie kampus ‘n erediens kan hê, is geen geringe sakie nie. Op hierdie plek maak God sy kinders bymekaar, op hierdie stuk grond. Die Here maak vir sy erfdeel ruimte. Hy wil dat ons hier sy Koningskap sal verkondig sodat sy erfdeel kan uitbrei.

Mense sal ons altyd uit die Here se erfdeel wil verdryf. Weg van die kerk en weg van die plek waar ek moet wees. Dan mag ons nie wegvlug nie, ons moet vertrou en ons roeping volvoer. Het mense jou ook dalk al uit die kerk probeer dryf? Nie net ongelowiges nie, dalk mense in die kerk? Dan mag ons nooit soos Dawid wegvlug en vir ons ‘n ander plek gaan soek nie. Waar is jy later vanaand? Waar is jy môreoggend, waar is jy volgende Sondag? Onthou God wil onder sy erfdeel woon. ….

Omdat ons die Here se erfdeel is moet ons in alle verbande vra waar die Here ons wil hê. Wat van die opvoeding van ons kinders? Tersiêre opvoeding, wetenskapsbeoefening, die regte. Alle samelewingsverbande. Daardie grondgebied is mos die Here sin. Hierdie is nie net ‘n indiwiduele vraag nie. Waar moet jy wees as student of werkende, waar moet jy wees as man of vrou of kind of lidmaat van ‘n gemeente nie.

Maar ook waar roep God jou as deel van ‘n huisgesin, ‘n gemeente, ‘n gemeenskap, as deel van ‘n volk.

God gee vir ons ‘n plek om op te wees. Hy gee vir ons plek om Hom te aanbid. Hy gee vir sy erfdeel ruimte. Hy pas sy erfdeel vir ewig op. Daar wil Hy woon, vir ewig, dis sy rusplek, onder sy volk. Ja, dit begin nou al. Die kerk is die tempel van God se Gees.

Al beteken dit vir ons baie beproewing.

Nou mag jy nie soos Dawid sê: wat sal van my word nie, ek sal nie lewe nie. Ek wil eerder lewe op die verkeerde plek as om beproef te word op die regte plek. Moet jou nie afskei van die Here se erfdeel deur jou roeping na te laat nie. Jy moet die gebed bid as erfgenaam, jy moet die gebed bid as iemand wie die Here aangeneem het as sy erfdeel: Here waar wil U hê moet ek wees? O Here wys tog vir u erfdeel waar ons moet wees? God antwoord die gebede van sy kinders, want Hy self vergader hulle as sy erfdeel en Hy self pas sy erfdeel op.

Lees die volledige preek hier: Die kerk is die Here se erfdeel.

Die preek kan ook hier geluister word: Erfdeel

Die reg van verset teen burgerlike owerhede volgens Calvyn

Bron: Die Institusie van Calvyn, verkorte weergawe deur ds. A. Duvenhage (deel 4, hoofstuk 20, nr. 22 – 32, beklemtonings bygevoeg. Sien ook die volledige Institusies in Afrikaans, hier: Institusies 1559 Simpson weergawe).

22. Die eerste plig van die onderdane jeens hulle owerhede is dat hulle met groot eerbied vir hulle amp vervul sal wees. Dis ‘n regsbevoegdheid wat God aan hulle opgedra het. Daarom moet hulle as dienaars van God geëer word. Sommige is baie gehoorsaam aan hulle owerhede. Hulle sal ook nie graag wil hê dat daar geen owerhede is nie. Maar hulle beskou hulle tog net as ‘n noodsaaklike kwaad. Die Skrif eis egter meer van ons (1 Petr. 2:17; Spr. 24:21). Die apostel Paulus eis ook gehoorsaamheid, nie alleen ter wille van die straf nie maar ter wille van die gewete (Rom. 13:5). Die gehoorsaamheid wat aan hulle bewys word, word aan God self bewys. Ek spreek nie oor die persone van die owerhede nie maar oor hulle amp. Die is eerbiedwaardig en moet deur ons as sodanig beskou word.

23. Hieruit volg nog ‘n ander plig vir die onderdane, naamlik om met, bereidvaardigheid hulle gehoorsaamheid te bewys, hetsy om hulle besluite te gehoorsaam, belastings te betaal, publieke dienste op hulle te neem wat op die verdediging van die land betrekking het, of om ander bevele uit te voer. “Laat elke mens hom onderwerp aan die magte wat oor hom gestel is, want daar is geen mag behalwe van God nie”, gebied Paulus (Rom. 13:1; vgl. ook Tit. 3:1, 1 Petr. 2:13). Om te bewys dat hulle die owerhede van harte onderdanig is, beveel Paulus die onderdane om vir hulle te bid (1 Tim. 2:1). Geen mens kan hom teen die owerheid verset, sonder om hom teen God te verset nie. En al is die owerheid ongewapen, is God tog gewapen om die veragting te straf wat Hom aangedoen is.

Onder die gehoorsaamheid verstaan ek verder dat niemand uit eie beweging in publieke sake sal inmeng of ligvaardiglik doen wat die taak van die owerheid is nie. As daar in die samelewing iets verbeter moet word, mag hulle geen oproer verwek nie maar dit tot kennis van die owerheid bring, die enigste een wie se hande nie gebind is nie. Ek verstaan dit só dat hulle niks durf doen as hulle nie beveel word om dit te doen nie.

24. ‘n Regeerder wat die naam waardig is, is ‘n vader van die vaderland, ‘n herder van die volk, ‘n bewaker van die vrede, ‘n handhawer van die geregtigheid en ‘n verdediger van die onskuld. Dit sal ‘n dwaas wees wat nie in so ‘n regering ‘n behae het nie.

Die geskiedenis leer egter dat sommige vorste hulle nie bekommer oor die dinge waarvoor hulle behoort te sorg nie, en sorgvry die lewe geniet. Ander weer is net bedag op hulle eie voordeel. Weer ander berowe die volk van hulle geld om dit op allerhande geskenke te verkwis. En nog ander is niks minder as straatrowers nie. Dis daarom vir baie onderdane moeilik om te glo dat sulke vorste ook as vorste erken moet word. Hulle sien in so ‘n persoon niks van die beeld van God wat uit ‘n owerheidspersoon moet straal nie. En hulle ontdek in hom geen spoor van ‘n dienskneg van God nie, van wie die goeies lof ontvang en die kwaaddoeners straf. Daarom erken hulle hulle nie as vorste nie maar vervolg hulle as
tiranne.

25. Maar Gods Woord leer ons dat ons onderdanig moet wees, nie net aan die vorste wat getrou hulle amp uitoefen nie, maar aan almal wat regeer, ook al vervul hulle nie hulle plig nie. Die Here betuig dat alle owerhede hulle mag alleen van Hom ontvang. Die wat goed regeer, is voorbeelde van sy weldadigheid jeens ons. Die onregverdiges en heerssugtiges het Hy verwek om die ongeregtigheid van die volk te straf. Almal is met heilige majesteit
beklee. Ons moet die slegtes daarom met dieselfde eerbied en agting bejeën, sover dit die openbare gehoorsaamheid betref, as die waarmee ons die goeies sal eer (Jes. 3:4; 10:5; Hos. 13:11)

26. Die lesers moet opmerk dat dit God is wat in sy voorsienige bestel koninkryke uitdeel en konings aanstel. Ons lees in die profeet Daniël dat God die tye en geleenthede verander; dat Hy konings afsit en konings aanstel (hfst. 2:21, 37). Dis algemeen bekend dat Nebukadnesar ‘n rower en verwoester was. Tog sê die Here aangaande hom dat Hy Egipteland aan hom gegee het as loon vir die gehoorsaamheid wat hy aan Hom bewys het (Eseg. 29:19; vgl. ook Dan. 2:37; 5:18; 1 Sam. 8:11). Hieruit volg dat ons ook die allerslegste tiran die eerbied moet gee wat God hom waardig keur.

27. Besonder leersaam is Jer. 27:5 e.v. Die Here wil dat die wrede tiran gehoorsaam gedien sal word om geen rede as omdat hy die koninkryk besit nie. Hy is deur God op die troon geplaas en tot die koninklike majesteit verhef wat nie geskend mag word nie. As ons dit in  gedagte hou dat ook die allerslegste konings hulle gesag van God ontvang, sal dit nooit in ons gedagtes opkom om hulle na hulle verdienste te behandel nie maar ons as hulle
onderdane gedra.

28. Die gebod geld ook nie net vir Israel nie, soos sommige beweer. Ons moet let op die rede vir die bevel: “Ek het die koninkryk aan Nebukadnesar gegee”, sê die Here (Jer. 27:5). “Daarom dien die koning van Babel en lewe” (vs. 17). As die Here iemand tot die koninklike waardigheid verhef, betuig Hy daarmee dat dit sy wil [548] is dat so iemand sal regeer (Spr. 28:2). Jeremia noem nog ‘n ander gebod van die Here. Die weggevoerdes moet die vrede van Babel soek en Hom vir die vrede van die stad bid, omdat hulle vrede in die vrede van Babel geleë is (hfst. 29:7). En Dawid wou sy hand nie teen Saul uitsteek nie, omdat hy die gesalfde van die Here was. En dit terwyl hy alreeds as koning aangewys en gesalf was (1 Sam. 24:7, 11; 26:9).

29. Hierdie eerbied is ons tot die uiterste toe verskuldig aan al ons owerhede, hoedanig hulle ook mag wees. Ek sê dit meermale, sodat ons sal leer om nie na die mens te kyk nie maar dit as voldoende sal ag vir die bepaling van ons gedrag dat dit die wil van die Here is dat hulle so ‘n onskendbare posisie beklee.

Maar het die owerhede dan nie ook verpligtinge teenoor hulle onderdane nie? Dit het ek alreeds toegestem. Maar as ons nou daaruit sou konkludeer dat ons net aan die regverdige owerhede gehoorsaamheid verskuldig is, redeneer ons verkeerd. As ouers hard is teenoor hulle kinders, onthef dit die kinders nog nie van die verpligting om hulle ouers te gehoorsaam nie. Elkeen moet maar net let op wat sy plig is en nie op wat die ander een se plig is nie. As ons daarom deur ‘n hardvogtige vors gekwel word of deur ‘n hebsugtige beroof word of deur ‘n goddelose gekwel word, moet ons in die eerste plek aan ons sondes dink as die oorsaak waarom God ons so kasty. Dit sal ons ootmoedig stem. Verder moet ons ook daaraan dink dat dit nie ons roeping is om sulke rampe te genees nie. Ons kan maar net die hulp van die Here inroep, in wie se hand die harte van die konings is (Spr. 21:1).

30. Ons sien hier ook die wonderbare goedheid en mag en voorsienigheid van die Here. Soms verwek Hy uit sy diensknegte manne as redders en beveel hulle om ‘n misdadige regeerder te straf. Op ‘n ander keer bestem Hy daarvoor die woede van mense wat misdaad beoog maar tog sy wil volbring sonder dat hulle dit weet. So het hy Israel deur Moses uit die tirannie verlos en deur Otniël uit die mag van die koning van Aram. Die hovaardigheid van Tirus straf Hy deur die Egiptenaars. Die vermetelheid van die Egiptenaars deur die Assiriërs. Die wreedheid van die Assiriërs deur die Babiloniërs. En die Oormoed van Babel beteuel Hy deur die Mede en Perse.

31. Deur al die dade voltrek die Here sy werk. Hy verbreek die bloedige septers van konings en maak ‘n end aan hulle ondraaglike dwingelandy. Laat die vorste dit hoor en skrik. Intussen moet ons oppas dat ons nie die gesag van die owerheid verag of skend nie, al word dit ook deur onwaardige persone uitgeoefen. God het hulle met majesteit beklee. Daarom moet ons nie dadelik dink dat dit ons roeping is om die wraak van die Here oor die dwingeland te bring nie.

Ek spreek van partikuliere persone. Want as daar volksmagistrate aangestel is om die willekeur van die konings te bedwing, is dit hulle plig om die ongebondenheid van die konings te weerstaan. Hulle sal troueloos wees as hulle die gewelddadige optrede van die konings deur die vingers sien. Daardeur sal hulle die vryheid van die volk verraai, wat hulle kragtens die bevel van die Here behoort te beskerm.

32. Ons is dus gehoorsaamheid aan die owerhede verskuldig. Egter altyd met hierdie bepaling daarby dat die gehoorsaamheid ons nie ongehoorsaam moet maak aan Hom, aan wie se wil al die begeertes van die konings onderworpe moet wees, vir wie se besluite hulle bevel moet wyk en voor wie se majesteit hulle almal moet buig nie. Hoe verkeerd sal dit nie wees om Hom te beledig ten einde mense tevrede te stel nie. Hy is die Koning van die konings. As Hy spreek, moet voor alles en bo almal na Hom geluister word.

Verder is ons onderworpe aan die wat ons regeer, maar — alleen in Hom. As hulle iets teen sy gebod beveel, moet dit nie uitgevoer word nie. Hier moet ons ons nie bekommer oor die waardigheid waarmee die owerhede beklee is nie. Aan hulle word geen onreg gedoen as hulle onder die mag van God bedwing word nie. Daarom kon Daniël ook sê dat hy nie gesondig het toe hy die goddelose bevel van die koning nie gehoorsaam het nie (hfst. 6:22). Die koning het tog sy perke te buite gegaan en was nie net onregverdig teenoor die mense nie maar het hom ook teen God verhef en só sy eie mag vernietig. Aan die ander kant word Israel veroordeel omdat dit al te inskiklik die goddelose gebod van die koning gehoorsaam het (1 Kon. 12:30). Hier verdien gehoorsaamheid geen lof nie. God dra sy reg nie aan mense oor as Hy hulle oor ander aanstel nie. En die aardse mag verloor niks van sy waardigheid as dit aan die Outeur daarvan onderwerp word nie. Hom moet ook die hemelse heerskappy onderdanig vrees.

Ek weet hoe gevaarlik hierdie standvastigheid is. Konings verdra dit nie as hulle geminag word nie. Hulle grimmigheid is soos boodskappers van die
dood (Spr. 21:14). Petrus sê egter dat ons God meer moet gehoorsaam as die mense (Hand. 5:29). Ons moet dus liewer alles ly eerder as om van hierdie gebod af te wyk. Paulus sê ook dat ons duur gekoop is, en voeg daaraan toe: “Moenie slawe van mense word nie” (1 Kor. 7:23).

Aan God die lof.

Sien ook hierdie bronne:

Defense of Liberty against Tyrants

The Doctrine of the Lesser Magistrates: A Proper Resistance to Tyranny and a Repudiation of Unlimited Obedience to Civil Government (by Matthew J. Trewhella)

Basis for Civil Resistance

1 Comment

Posted in burgerlike owerheid, calvinisme, calvyn, calvyn se institusie, laer magistraat, reg van verset

Posted by: proregno | February 26, 2018

‘N WAARSKUWING VIR ONS ALMAL, VERAL KONINGS, OWERSTES EN REGTERS

‘N WAARSKUWING VIR ONS ALMAL, VERAL KONINGS, OWERSTES EN REGTERS*

deur dr. SJ van der Walt

Prof. Eppie van der Walt
PONTIUS PILATUS DEUR HOMSELF VEROORDEEL” — HK Vr. 38.

“En vir die derde keer sê hy vir hulle; Watter kwaad het Hy dan gedoen? Ek het in Hom niks gevind wat die dood verdien nie. Ek sal Hom dan kasty en loslaat” — Luk. 23:22.

Alhoewel Pilatus as onbewuste mondstuk van God die Here Jesus Christus moes skuldig vind, neem dit nie weg nie dat, wat homself aangaan, sy gesindheid en bedoeling, hy ‘n lafaard en ‘n skande vir die regspraak was. Hy kon geen skuld in Christus vind nie en het dit self verskeie male voor die volk betoog en daarna nog sy hande gewas as teken van sy vermeende onskuld aan die dood van Christus.

Sy oordeel en uitspraak was dus werklik dat Jesus onskuldig was.

Desnietemin veroordeel hy Hom tot die dood en lewer Hom uit aan sy vyande. Waarlik, erger kon dit nie! Die so hoog geroemde Romeinse regspraak het hier sy diepste skande en vernedering belewe.

Hier sien ons egter maar net die menslike swakheid.

En dit moet ‘n baie ernstige waarskuwing wees vir ons almal maar insonderheid ook vir konings, owerhede en regters. Daar rus op hulle so ‘n geweldige verantwoordelikheid. Hulle tree op met Goddelike gesag, om in sy Naam die reg op aarde te handhaaf. Daartoe het God aan die owerheid die swaard gegee (Rom. 13:4). Waar die regter dus in ‘n regsgeding uitspraak doen, daar tree hy so te sê in die plek van God op as God se dienaar en moet sy uitspraak wees ooreenkomstig die Goddelike reg en waarheid. As die reg nie meer deur die owerheid gehandhaaf word nie, waar en hoe en deur wie sal dit dan gehandhaaf word?

En tog is die owerheid en sy regters maar soos die volk is. As leuens en bedrog op ons strate rondwandel, moet ons nie verwag dat waarheid en geregtigheid in ons geregshowe sal vertoef nie. As die volk self nie meer die waarheid liefhet nie, sal die owerheid nie anders wees nie.

Treffend is wat ons lees aangaande die regters wat die vrome koning Josafat aangestel het. Hy het vir hulle gesê:

“Kyk wat julle doen, want julle spreek nie reg vir die mens nie, maar vir die Here; en Hy is by julle in die regspraak. Mag die skrik vir die Here dan nou op julle wees; handel nougeset, want by die Here onse God is geen onreg of partydigheid of aanneming van geskenke nie” (2 Kron. 19:6, 7).

Waarlik, gelukkig is die volk wat sulke regters het, wat die Here vrees en alleen in sy naam regspreek! Hoe kan ons reg en geregtigheid verwag van ongelowige regters, wat hulle nie onvoorwaardelik aan God onderwerp nie?

Ons moet Pontius Pilatus dus nie uit die hoogte veroordeel nie.

Hy het ‘n wetlike moord begaan toe hy Christus laat kruisig het, ter wille van eie belang en eersug, om populêr te wees by die volk. Maar hoeveel van ons sou nie presies soos hy gedoen het nie, met miskien veel minder gewetenswroeging as wat hy gehad het! Gebeur dit dan nie elke dag dat reg onreg genoem word en die kwaad goed nie? Of al sê ons nie so nie, dan doen ons so. Dag vir dag verloën ons Christus teen beterwete en dan was ons dikwels ons hande in gewaande onskuld.

O nee, Pontius het homself veroordeel toe hy Christus veroordeel het. Die skuldige was op die regterstoel en die onskuldige is veroordeel. Maar in Pontius Pilatus staan ook ons diep skuldig.

Mag ons dit besef en ons voor God verootmoedig, sodat ons genade mag kry te geleëner tyd.
____________________

*Bron: Die Vaste Fondament: Dagboek uit die Heidelbergse Kategismus (13 April). Opskrif is bygevoeg.

Leave a Comment

Posted in burgerlike owerheid, dr SJ vd Walt, heidelbergse kategismus, HK oordenkings, vaste fondament HK oordenkings

Posted by: proregno | February 19, 2018

Gaan pres. Ramaphosa weer lag vir die volgende oorgawe?

GAAN PRES. RAMAPHOSA WEER LAG VIR DIE  VOLGENDE OORGAWE ? 

Ja, dit is wat jare gelede gebeur het toe die FW de Klerk bewind oorgegee het aan die ANC se meerderheidsregering (beklemtonings bygevoeg):

“Frederik van Zyl Slabbert skryf in Duskant die geskiedenis dat Cyril Ramaphosa hom vertel het dat, toe Roelf Meyer namens die regering die beginsel van meerderheidsregering op ‘n kritieke vergadering aanvaar het, hy ‘n verdaging vir vyftien minute gevra het “sodat ons opsy kon gaan na ons eie kamer en uitbars van die lag“. Joe Slovo, leier van die Kommunistiese Party, het gekraai: ‘Hulle het oor alles ingegee!‘ ” (JC Steyn, Afrikanerjoernaal: ‘n Vervolgverhaal in 365 episodes, FAK, 2016, bl. 386. Sien die volledige inskrywing hier onder.)

Die nuwe president, wat destyds een van die hoof onderhandelaars was vir ‘n “beter SA”, het tydens sy staatsrede “bevestig dat die ANC-beleid van grondonteiening sonder vergoeding sal voortgaan” (sien die artikel: Sleutelpunte: Ramaphosa dek alles in staatsrede).

Tyd sal leer of Ramaphosa self verander het deur die jare, wyser geword het om te besef dat Afrikaners deel is van Afrika, en of hy met hierdie ANC “gewettigde diefstal” in stryd met God se gebod, weer wil lag vir die Afrikaners as hy hul grond van hul wil steel in die naam van die ‘struggle’ ?

Ons troos is dat ongeag wie president is, Jesus Christus bly die enigste Koning (Psalm 2). Hy weet, sien alles raak, en sal regverdig oordeel oor alles wat gebeur (2 Kor. 5:10; Hebr. 4:13), ook waar mense baiemaal magteloos is oor magte wat hul mag misbruik en die Here se wil verag (sien Nabot se wingerd, 1 Kon. 21).

En daarom die waarskuwing aan almal wat die HERE en sy Gesalfde se bande wil stukkend ruk, op enige lewensterrein, vir beide burgers en die burgelike owerheid in die nuwe SA:

10 Wees dan nou verstandig, o konings; laat julle waarsku, o regters van die aarde! 11 Dien die HERE met vrees, en juig met bewing. 12 Kus die Seun, dat Hy nie toornig word en julle op die weg vergaan nie; want gou kan sy toorn ontvlam. Welgeluksalig is almal wat by Hom skuil! (Ps. 2:10-12 A53) 

____________________

 16 DESEMBER: VERLIES VAN SELFBESKIKKING

deur JC Steyn

[Afrikanerjoernaal: ‘n Vervolgverhaal in 365 episodes, FAK, 2016, bl. 386]

Prof. Peter de Lange, voorsitter van die Broederbond, het op 5 Oktober 1992 voor ‘n gehoor gesê dat “magsprysgawe” ‘n “gesuiwerde” staanplek aan wit mense sal gee. “Al sê die politici ook wat, blankes moet aanvaar dat hul magsprysgawe permanent sal wees.” Die taal- en ander gevolge van so ‘n magsprysgawe is nooit ernstig bespreek in die Afrikaanse media nie. Die “regses” was meer realisties, maar was sonder mediasteun. Die KP wou ook nie aan die onderhandelinge deelneem nie. Die 875 000 nee-stemmers was dus onverteenwoordig en kon by Kodesa geen druk uitoefen nie.

‘n Sleutelgebeurtenis in die proses van magsoorgawe was die moorde in ‘n ANC-plakkerskamp op Boipatong op 17 Julie 1992. Minstens 43 mense is in faksiegevegte dood. Die ANC het op 23 Junie 1992 sy onttrekking aan Kodesa aangekondig en massa-aksies begin. In die noodlottige twee maande daarna was De Klerk onwillig om sterk op te tree. Die onderhandelings is op 1 April 1993 hervat in ‘n uiters vyandige atmosfeer terwyl die wêreldmedia alles dophou.

Die posisie van die NP en die regering is verswak deur die moord op Chris Hani, sekretaris-generaal van die Suid-Afrikaanse Kommunistiese Party by sy huis op Saterdag 10 April 1993. Dis gepleeg deur ‘n verbltterde anti-Kommunistiese Poolse immigrant, Janusz Walus. Clive Derby-Lewis, prominente leier van die KP, was ook betrokke. In die wraakaanvalle wat op die moord gevolg het is meer as tien mense vermoor, honderde beseer en miljoene rande se skade aangerig.

Mandela het met groeiende selfvertroue De Klerk se aandrang op formele magsdeling verwerp. Bowendien was die NP-onderhandelaars nie opgewasse teen mense soos Cyril Ramaphosa van die ANC nie. Ons het “kinders” gestuur om met ervare mense te onderhandel, het oudminister Hernus Kriel later gesê. Roelf Meyer van die NP het in elk geval meerderheidsregering gou aanvaar.

Frederik van Zyl Slabbert skryf in Duskant die geskiedenis dat Cyril Ramaphosa hom vertel het dat, toe Roelf Meyer namens die regering die beginsel van meerderheidsregering op ‘n kritieke vergadering aanvaar het, hy ‘n verdaging vir vyftien minute gevra het “sodat ons opsy kon gaan na ons eie kamer en uitbars van die lag”. Joe Slovo, leier van die Kommunistiese Party, het gekraai: “Hulle het oor alles ingegee!”

De Klerk het in 1997 bevestig dat die “reg tot nasionale soewereiniteit” prysgegee is. “Die reg tot die handhawing van nasionale soewereiniteit, van mense om hulleself te regeer, word in baie lande as ononderhandelbaar beskou. Die meeste nasies sal bereid wees om die risiko van ‘n algehele oorlog en katastrofe te loop eerder as om die reg prys te gee.”

In 1993 kon die meerderheid kiesers nog nie glo dat De Klerk die reg sou prysgee nie. Verset het wel onder ‘n minderhede toegeneem, ook weens opruiende slagspreuke soos “Kill the Boer, kill the farmer!” en “One settler one bullet”, wat straffeloos deur ANC- en PAC-ondersteuners op vergaderings uitgeroep is. In Mei 1993 is ‘n regse organisasie, die Afrikaner-Volksfront, gestig. ‘n Beplande veldtog van massa-aksie vir selfbeskikking het egter gou doodgeloop.

1 Comment

Posted in Afrikanerjoernaal, afrikaners, politiek, politieke roeping

Posted by: proregno | February 16, 2018

GK Carletonville gemeentekamp, 9-11 Febr. 2018 (Tema: PJW Schutte, medestigter van die GKSA, 1859)

   GK Carletonville gemeentekamp, 9-11 Febr. 2018

Ds JC Buys en sy vrou, tannie Elsabé, by die gedenkplek waar PJW Schutte se eerste begraafplek was op sy plaas, Buffelsdoorns.

(Tema: PJW Schutte, medestigter van die GKSA, 1859)

Inleiding

Ons het tydens 9-11 Februarie, ons gemeentekamp gehou, met bogenoemde titel as tema. Dit was ‘n baie lekker geleentheid om saam te kuier, te leer en te speel, tot eer van die Here. Ons dank Hom vir sy voorsienigheid en sorg deur die geskiedenis, ook in ons kerke, en mense wat Hy gegee het om ons te wys op die waarheid, en die goeie stryd van die geloof te stry.

Gedenk julle voorgangers wat die woord van God aan julle verkondig het; aanskou die uiteinde van hulle lewenswandel en volg hulle geloof na. (Heb. 13:7 A53)

Ek plaas hier onder, die toespraak wat Andries Buys (lidmaat van GK Innesdal) vir ons gelewer het, my preek van die Sondag vanuit ons kerkgebou oor die Reformasie van 1859 en hoe dit grondliggend in verband staan met die kerkstryd tans oor VIDA, asook ‘n paar foto’s van die gemeentekamp.

Mag dit alles dien dat ons en ons kinders opnuut ‘n waardering mag hê vir ons gereformeerde dopper erfdeel in ons land, dat ons sal aanhou reformeer in ons land deur sy Gees en Woord, in Christus alleen.

Toespraak: PJW Schutte, medestigter van die GKSA, 1859

deur M Andries Buys*

O My God, ontferm U oor my
In my diepe ongeluk;
Eensaam is ek – o verhoor my! –
Gans ellendig en in druk.
Om my heen, aan alle kant,
Is die skrik van duisend dode;
Laat dan, HEER, u regterhand
My verlos uit alle node.

… en met hierdie woorde uit Psalm 25:8, is Philippus Jacobus Wilhelmus Schutte op 9 November 1873 op sy sterfbed op sy plaas Buffelsdoorns deur sy omstanders singende gegroet.

Voor die aanhoor van sy laaste Psalm op aarde, bid hy van harte, in gees en waarheid, vir hulle wat agterbly ‘n laaste roerende en kragtige gebed tot God die Almagtige Vader – ‘n gebed wat ter wille van Christus, ons Voorspraak, en deur die Heilige Gees se onuitspreeklike sugtinge, in daardie sterwensuur voor God se troon van genade gebring is:

Mag julle en jul nageslagte voortbou op die fondament waarop die Gereformeerde Kerk gebou is.

Van die aangetroude nageslag (Buys’e, Rossouw’s, van der Merwe’s, van der Doppers, ens., voor die oorblyfsels van die plaashuis van PJW Schutte. Dit is hier, waar ds. Dirk Postma, vir die eerste keer in SA gepreek het, in Januarie 1859 !

PJW Schutte dank God vir Sy genade wat Hy in die tye van nood en stryd geskenk het …

Hy dank God vir bouwerk wat gedoen is en hy bid vir seëninge op die bouwerk wat nog in die toekoms gedoen moet word. Bouwerk in God se koninkryk sal daar altyd wees, maar waak hoe julle bou.

Want niemand kan ’n ander fondament lê as wat daar gelê is nie, dit is Jesus Christus. (Efes 2:20)   

Jesus Christus, die Hoof van Sy kerk, vergader, beskerm en onderhou Sy kerk deur Woord en Gees. Sonder Christus is die liggaam, die kerk, dood.

PJW Schutte het in sy laaste oordenking op aarde goed geweet wat Christus vir Sy liggaam, Sy kerk, hier op aarde bedoel het. Sy ywer en bedoelinge was Christus alleen – want ek het my voorgeneem om niks anders onder julle te weet nie as Jesus Christus, en Hom as gekruisigde. (1 Kor 2:2)

En deur die geskiedenis heen, lank gelede, was daar nes PJW Schutte, groot manne wat Christus in Sy kerk as diensknegte gebruik het. ….

Lees die volledige toespraak hier: PJW Schutte as medestigter van die GKSA, 1859.

____________________

Andries besig om gesellig en boeiend vir ons sy voordrag te lewer oor PJW Schutte … onder ‘n pragtige boom, maar nie ‘n seringboom nie! 

Meer inligting oor: Mechiel Andries Buys
* Gebore: 15 Januarie 1968 in Bloemfontein (toe my pa predikant was op Petrusburg)
* Laerskool voltooi (1980): Mariental (SWA)
* Gematrikuleer (1985): Barkly-Oos, NO Kaap)
* Universiteit – PU vir CHO
– Grade: BA (1988), BA Honn (1990), MA (Geografie en Omgewingstudies) (1998)
– Diploma: HOD (Geografie en Geskiedenis as hoofvakke) (1989)
* Hoërskool Gerrit Maritz (1993 – 2005)
* Konstruksie: projekbestuurder en later ontwikkelaar (2005 – 2012)
* Deeltydse Geografie dosent by AROS (2009-2012)
* Onderwysbestuurder by Indicato Raslouw Privaatskool (2012 – 2017)

Ons het naas die lekker leer van die kerkgeskiedenis, ook baie lekker geswem, gekuier, geskaapbraai en gespeel, soos net die doppers dit kan geniet!

* Geografie dosent by Afrikaanse Protestante Akademie (Deeltyds: 2016-2017)
* Akademiese kwaliteitskontroleur en dosent in Geografie en NGOS – APA (2018)

Getroud: 2 Jan 1998 met Magrietha Gertruida Johanna Pool.

Drie kinders:
– Johannes Christiaan (18/9/2002)
– Andri-Marie (8/2/2005)
– Elrike (21/1/2008)
Dopper van my geboorte tot nou …
PJW Schutte (stigter): my oupa Andries se Groot-oupagrootjie

 

Andries kan gekontak word by: andriesbuys68@gmail.com

                 Preek: GK Carletonville, 11 Februarie 2018             

           Preekstoel van die GK Carletonville

Lees:  Luk. 1:26-38; 1 Tim. 1:15; 2:9 – 3:2

HK Sondag 14: … gebore uit die maagd Maria …

Fokusvers: “En Maria sê: Hier is die diensmaagd van die Here. Laat dit met my gaan volgens u woord. (Luk. 1:38, A53)

Tema: Lewe ons, reformeer ons, as gesinne en kerke, volgens die Woord deur die Gees alleen, of deformeer ons volgens die tydsgees?

Sing: Psalm 8:1,2,7; 86:1,3,6; 105:3,4,5; 128:1,4.

Prediker: ds. Slabbert Le Cornu

Preekopname: 

(let wel: die preekopname en die teks hier onder verskil op verskeie plekke, daar is in beide inligting wat nie in die ander een voorkom nie.)

______________________

Geliefdes in ons Here Jesus Christus,

(hier volg nou ‘n paar uittreksels uit die preek, volledige preek by die skakel hier onder:)

Ons tema is eenvoudig, maar tog so belangrik:

Lewe en reformeer ons volgens die Woord, deur die Gees, alleen,

of lewe en reformeer ons volgens die tydsgees,

om die Woord daarby aan te pas ?

Anders gestel: reformeer ons as kerke volgens die Woord deur die Gees alleen, of pas ons as kerke aan by die tydsgees, wat die mens se sondige hart wil ?

Dit was tydens hierdie datums wat ons nou beleef,

ongeveer tussen 10-12 Februarie 1859, dus 159 jaar gelede,

wat ons kerke, die GKSA, gestig of herstig is in Rustenburg.

Na baie jare, dekades se invloed van die liberale tydsgees in die eerste helfte van die 19de eeu,

onder die invloed van die humanistiese tydsgees van die Franse Rewolusie ook op die kerk,

het dit uiteindelik op ’n punt gekom waar 15 gelowige godsvresende manne (onder wie PJW Schutte, wat van die plaas Buffelsdoorns is – van wie ons die naweek geleer het, asook die later pres. Paul Kruger),

deur die geloof verklaar het:

Ons as gereformeerdes wil volgens die Skrif alleen, soos bely in die gereformeerde belydenisskrifte, ’n kerk wees een in leer, diens en tug, soos dit gereël word deur die Dordtse KO 1618.

Die hele stryd teen humanisme (die mens is die middelpunt van alles, selfs in die kerk) en liberalisme (die mens is vry van God en sy wet wil wees, selfs in die kerk), het sy klimaks of openbaring bereik in die stryd oor wat gesing moet word in die kerke tot God se eer. 

Ja, die stryd vir die ware leer en kerkregering het die duidelikste na vore gekom in die stryd tussen Psalms en die sogenaamde ‘evangeliese gesange’.

Maar, onderliggend aan wat gesing moes word, was die baie belangrike vrae:

– wat leer die Skrif oor aanbidding,

– die inhoud van die lied: moet dit Godsgesentreerd, of mensgesentreerd wees, staan die Here of die mens sentraal in die redding,

– is die Psalms genoegsaam vir die erediens, of moet die mens byvoeg by die erediens se loflied,

Dus, vir ons vaders was die afstigting, die rede vir ons kerke, geen middelmatige of randsaak nie, dit het die aanbidding van God geraak,

geen geringe saak nie, dit is waarvoor ons geskep is, dit is waarvoor ons gered word: om God te aanbid !    ……

Maar, geliefdes, nou vra u seker,

dankie vir die kerkgeskiedenis les,  

maar, wat het dit te doen met HK Sondag 14,

en vir ons kerkwees en kerkstryd vandag, 159 jaar later ?

Vir hier, nou in die jaar 2018, vir ons eie tye ?

Wel, dit het alles, maar alles te doen met mekaar,

want, die onderliggende stryd in 1859 en vandag is in wese dieselfde:

Dit gaan oor ons TEMA van ons prediking:

Gaan ons die Woord volg deur sy Gees, of

gaan ons die tydsgees volg, volgens sondige begeertes?

Geliefdes, let op,

Hierdie twee sentrale sake, Skrifleer en dat dit oor ‘n wesentlike saak gaan,

is netso onderliggend aan die kerklike stryd wat ons kerke, ons kerkverband, die afgelope 30/40 jaar beleef het,

spesifiek oor die plek en rol van die vrou in die besondere ampte of dienste.

Dit het ons ook beleef, weereens met die pas afgelope sinode (Jan, 2018),

hoe hierdie twee sake sentraal staan vir ons kerke.

Onderliggend aan die VIDA (vrou in die besondere ampte), is:

– ’n sekere Skrifbeskouing, ‘n omgaan met die Bybel, hoe

ons die gesag van God se Woord aanvaar …

Ja, gaan die kerk die Skrif alleen deur die Gees volg,

of die tydsgees volg, deur die Skrif daarby aan te pas, te verander ?

 

En, tweedens, is dit nie ’n middelmatige saak nie, maar wesentlik.

Dus, of ’n vrou ouderlinge en/of predikant kan word, openbaar

wat jy glo oor die Bybel, en hoe ek met die Bybel omgaan,

asook, of wat die Bybel self leer oor kerkregering,

of die ampskwessie wesentlik is, of nie.

Hier is die aanslag op ons geloof, die tydsgees van die 20/21ste eeu:

In die 20ste eeu het die feministiese teologie en tydsgees opgekom,

en die kerk al meer beinvloed.

Waar dit aanvanklik gegaan het daaroor om misbruik van die vrou te belig en reg te stel, waaroor die gelowige saamstem,

het dit later ontaard om die gesag van die Bybel self te verwerp,

of in die evangeliese feminisme so te verdraai,

dat duidelike Skrifgedeeltes soos 1 Kor. 14 en 1 Tim. 2,

nie meer aanvaar word as bindend vir die ‘nuwerwetse kerk’,

vir alle tye en plekke nie. …

 

Maar, kontra die feministiese tydsgees van die 20/21ste eeu, het die kerk die plek van die vrou,

soos die Here aangedui het en dit bepaal het, erken, en ge-eer,

soos ons dit daar hoor in HK Sondag 14: ‘gebore uit die maagd Maria …”

 

Wat ’n wonderlike voorreg, vrouwees in Christus !

En Maria het haar roeping, van vrouwees, van uniek vrouwees

nie verag, nie klein geag, nie min geag nie,

(soos die feministe haar sou wou vertel het vandag nie?)

maar haar uniekheid was en is om kinders te baar,

en hier bo-alles in ons teks, die Verlosser van die wêreld te ontvang,

in vreugde, in blydskap in diensbaarheid.

 

JUIS dit wat die radikale feminisme verag en haat,

en wat die evangeliese feminisme al meer ook nalaat in die kerke:

met die neerkyk op trou, moederskap, kinders kry, opvoed.

 

Ja, toe die Here deur die engel aan haar die goeie tyding bring,

hoor ons by haar geloof, hoor ons by haar aanvaarding,

vir die rol en taak wat sy saam alle vroue deur die eeue het,

maar in die besonder wat sy uniek het as maagd om Jesus te ontvang:

En Maria sê: Hier is die diensmaagd van die Here. Laat dit met my gaan volgens u woord. En die engel het van haar weggegaan. (Luk. 1:38 A53)

Laat dit met my gaan VOLGENS U WOORD …

Nie, volgens my wil nie, nie volgens die tydsgees nie,

nie my sondige begeertes nie,

nie volgens die losbandige bevryde vroue van die 1e eeu nie,

nie volgens die ‘glanstydskrifte’ van haar of ons dag nie.

Maar, “volgens U Woord” … is dit hoe u, en ek, ons gesinne en kerke nog vandag lewe ? …

Tot hier ‘n paar uittreksels uit die preek, lees die volledige preek hier:

Preek: Woord of tydsgees ?

Leave a Comment

Posted in dopper geskiedenis, doppers, elandsfontein gemeentekamp, elandsfontein gesinskamp, gesange, gksa, gksa 1859, gksa algemene sinode 2018, GKSA reformasie, PJW Schutte, preke slc, pres. paul kruger, psalmboek, psalms, Psalms vs Gesange, Uncategorized, vida, vrou se rol | Tags:

Posted by: proregno | February 8, 2018

Die (her)stiging van die GKSA: 10-12 Februarie 1859 – 2018

Die (her)stiging van die GKSA: 1859 – 2018

Die Psalms vs Gesange stryd se rol daarin

7 Gedenk julle voorgangers wat die woord van God aan julle verkondig het; aanskou die uiteinde van hulle lewenswandel en volg hulle geloof na.  8 Jesus Christus is gister en vandag dieselfde en tot in ewigheid.  9 Moenie rondgeslinger word deur allerhande en vreemde leringe nie; want dit is goed dat die hart versterk word deur genade, nie deur voedsel nie, waarvan die wat daarin gewandel het, geen voordeel gehad het nie. – Hebr.13

Inleiding

Die datums 10-12 Februarie 1859, dus hierdie naweek 159 jaar gelede, word beskou as die (her)stigting van die Gereformeerde Kerke in SA, oftewel die begin van die herstigting van kerke wat weer een in leer, diens en tug wou wees, volgens die Skrif, soos bely in die gereformeerde belydenisskrifte en gereël in die Dordtse Kerkorde van 1618/19.

Dit is ‘n reeds bekende feit dat die GKSA in 2009 afskeid geneem het dat hul hoofsaaklik ‘n Psalmsingende kerkverband is, en nou ook ‘n Gesangsingende kerkverband is. By die onlangse sinode (2018), is daar ook ongeveer 130 nuwe Gesange uit die Liedboek bygevoeg (sien hierdie artikel van prof. V.E. d’Assonville oor die stryd om die Lied: Die Stryd rondom die suiwer Psalmboek).

Ek plaas hier weer ‘n artikel wat help verduidelik waarom die Psalms, en die leer, (ere)diens, en tug (kerkregering) sake onderliggend daaraan, so belangrik was, om die GKSA se geskiedenis te verstaan, sodat ons vandag en ook in die toekoms kerk van Christus mag wees tot sy eer.

_____________________

Hoekom was die sing van die PSALMS so ‘n belangrike saak in die herstigting van die Gereformeerde Kerke in die jaar 1859 AD ?

deur S. Le Cornu

Geliefde lidmaat, ons leef in ‘n tyd waarin die rykdom van die gereformeerde (ere)diens aan God, opnuut verwerp of bevraagteken word. Gelowiges wat hul verlede vergeet, word egter slawe van die hede en kan so gemanipuleer word ten opsigte van die toekoms.  Ons kerklike krisisse vandag bewys dit.

Die rykdom van die gereformeerde diens word al hoe meer deur die postmodernistiese lewensuitkyk[1] beïnvloed en ingesluk, en daarom beleef ons nou ‘n tyd waarin selfs kerke met die gereformeerde belydenis- “nie meer die gesonde leer verdra nie, maar, omdat hul in hul gehoor gestreel wil wees, vir hulle menigte leraars sal versamel volgens hulle eie begeerlikhede.” (2 Tim.4:2-4)

Dit lei daartoe dat daar ‘n verval is, nie net in die suiwere leer nie, maar ook in die tug en erediens van die kerke. Mense wil nie meer volgens God se bevele Hom dien en eer nie, maar ‘volgens hul eie begeerlikhede en behoeftes’ die (ere)diens van God inrig.

Die verval in die samelewing, is die getuie van hierdie verval wat in die kerke plaasvind. Ons het ‘n samelewings- en volkskrisis, omdat ons ‘n kerkkrisis het.

Omdat God nie meer gevrees word nie, omdat Sy wette verag en verdraai word in die kerk, daarom is daar ook geen vrees meer vir God in die samelewing nie. Die eiewillige godsdiens in die erediens, lei tot ‘elkeen wat doen wat reg is in sy eie oë’ op die ander terreine van lewe. Soos daar verval is in die gesamentlike erediens, so is daar ook verval in die persoonlike- en gesinserediens (huisgodsdiens), en omgekeerd.

Teenoor die eiewillige godsdiens -hetsy binne of buite die kerk- bely ons die volgende Skriftuurlike waarheid, soos saamgevat in die gereformeerde leer, naamlik: “Ons mag God op geen enkele manier afbeeld nie en Hom op geen ander manier vereer as wat Hy in Sy Woord beveel het nie” [HK, Sondag 35. Sien ook: NGB 7; 30; 32].

Die erediens moet sentraal staan in die lewe van die gelowige.

Vanuit die ware erediens beweeg die gelowige na alle terreine van lewe en denke om Sy wil in alles te soek. Dit is dus noodsaaklik om die week reg te begin, juis in hierdie tyd wat nie net die erediens nie, maar ook die rusdag van die HERE in gedrang is.

Calvyn skryf op ‘n plek:

As dan gevra sou word wat die belangrikste dinge is waardeur die geloof onder ons vasstaan, en sy waarheid behou, sal gevind word dat die volgende twee nie alleen die belangrikste plek het nie, maar daaronder ook al die ander dele insluit, en daarom die hele inhoud van die Christelike godsdiens saamvat, naamlik ‘n kennis, eerstens van die manier waarop God reg vereer moet word; en, tweedens, van die bron waarvandaan verlossing gekry moet word.  As ons hierdie twee dinge nie reg insien nie, hoewel ons mag roem in die naam Christene, is ons aanspraak leeg en waardeloos.

Daarvolgens is die twee belangrikste leringe van die reformasie, die volgende twee aspekte:

– die handhawing van die suiwere erediens, en

– die verlossing uit genade deur die geloof alleen.

En dit het ons gereformeerde vaders, reformators van hul tyd, ook opnuut in die kerkstryd en reformasie in die 19de eeu ingesien, wat uitgeloop het op die geboorte van die Gereformeerde Kerke in 1859.

Dr. GCP van der Vyver skryf in sy boek PROFESSOR DIRK POSTMA 1818 – 1890, oor die belangrikheid van die kerklied, en dan haal hy spesifiek ook vir prof. Jan-Lion Cachet aan (wat een van die eerste professore was van die GKSA se teologiese skool).

Die kerksang in ‘n erediens is beslis nie maar ‘n kleinigheid of ‘n middelmatige saak nie. ‘Het is gansch geene bijzaak. Juist het tegenovergestelde. ‘Die gemeenskaplike sang dien by uitnemendheid tot verheerliking van God. Dit is ‘n gemeenskaplike bede en danksegging tot God. Dit is die stem van die gemeente waarin hy uitdrukking gee aan sy diepste gevoel. ‘Zooals men zingt zoo gelooft men. Doordat wij ze van onze jeugd af aan hooren, worden die uitdrukkingen ons eigen, en als dus verkeerde leer in het kerkgezang gevonden wordt, dan kan het niet anders of de leer zal de gemeente als doordringen.’[2]

Wat ons dus sing, het alles wesentlik te doen met die eerste kenmerk van ‘n ware kerk, nl. die suiwere verkondiging van die evangelie (NGB artikel 29).  Dit is dus geen middelmatige saak nie, maar ‘n leersaak wat in lyn moet wees met die tweede gebod, dat ons God aanbid soos Hy beveel.

Wanneer daar geskryf en besin word oor wat ons moet sing in die erediens, dan gaan dit oor die toepassing van die sola et tota Scriptura beginsel (die Skrif, en die hele Skrif alleen) soos toegepas in die erediens/aanbidding van God (ook genoem die Tweede Gebod beginsel of die gereformeerde/regulerende beginsel van die erediens/aanbidding).[3]

Daar word dikwels beweer dat die hoofrede en soms die enigste rede vir die ontstaan en bestaan van die GKSA alleen die Gesangekwessie was, en dat ons voorvaders dit alleen teen die inhoud, d.w.s. die leer van die Gesange gehad het en dit nie ook oor die beginsel van Gesange opsigself gehandel het nie, naamlik of ons enigsins Gesange mag sing in die erediens, of nie.

‘n Noukeurige bestudering van die sinodehandelinge in die geskiedenis, asook die kerkhistorici se bronne sal egter gou duidelik maak dat baie meer op die spel was as net die leerinhoud van die Gesange (en die saamgaande kerkregtelike stryd wat in alle reformasies teenwoordig is[4]). Dr. van der Vyver skryf o.a.:

Die Sinode (Kaapse NG Kerk, 1847 – red.) onderskei tweeërlei besware t.w. dat die beswaardes ‘geweigerd hebben de Gezangen te zingen’ wat dui op ‘n beswaar teen Gesange as sodanig en tweedens ‘zoo zy omtrent het een of ander gezang eenige bedenking of zwarigheid mogen hebben’ wat dui op die leerstellige besware teen sommige Gesange.[5]

Wat die leer betref, was die dwalings wat in die Gesange gevind is  (wat ook te vinde was in die leerstellige dwalings in die kerke), onder andere: dat dit die gees van die Supernaturalisme, Rasionalisme, Verligting, ens., adem, ‘n algemene genade aan alle mense verkondig, dit “is loutere Pelagiaanse humanisme; die mens moet maar net sy plig doen dan sal die ‘licht’ eenmaal vir hom opgaan”; ‘een Roomse Leer’ bevorder; “den Gezangbundel krachtig heeft medegewerkt tot heerschappij van het Liberalisme en dientengevolge tot het verval van onze Kerk”[6]

In aansluiting met Calvyn, sien ons dus dat hoe ons aanbid (die erediens en dus wat ons sing ook) asook die leer van die verlossing (die verbond) onlosmaaklik gekoppel is aanmekaar en mekaar wedersyds beïnvloed. Ook dit was sentraal op die spel, in die kerkstryd in die 19de eeu, met die kwessie van “‘n algemene genade aan alle mense verkondig” wat die hart van die Evangelie aantas.[7]  Die leerdwalinge van daardie tyd is dan ook via die Gesange die kerke ingedra, oftewel ingesing. Ook in ons eie tyd sal ons opnuut moet waak, dat ‘n verkeerde leer nie beide ons verlossingsleer en aanbiddingsleer op ‘n dwaalpad plaas nie, ook nie via die kerksang nie.

Om terug te kom by die Gesange.

Dirk Postma se standpunt is welbekend, nl. dat hy nie probleem daarmee gehad het as regsinnige gesange in ‘n gemeente gesing word nie, maar dat hy dit as die beste weg beskou het om gesange te sing waarvan die teks te vinde is in die Bybel (dit is nl. Psalms en Skrifberymings, in onderskeid van die Gesange waarvan die teks nie te vinde is in die Bybel nie).

Wat belangrik is, is dat Postma ook genoem het, dat waar lidmate beswaard is om regsinnige gesange te sing, moet hul gewetens nie gebind word nie, maar moet daar in lyn met Rom.14, die Psalms alleen gesing word. Indien daar nogsteeds nie ooreenstemming is nie, moet dit aan die ‘wijsheid en het geweten van elken leeraar overlaat om hierin te handel naar zijn geweten, met inachtneming van den toestand der Gemeente; ten einde er om deze zaak geene verdeeldheid noch scheuring plaats vinde’[8]

Dit is nie nou die geleentheid om in te gaan op vader Postma se gemoedelike standpunt, en in hoeverre dit skriftuurlik, konfessioneel en kerkregtelik regsinnig is nie, maar om net die volgende feit uit bogenoemde te konstateer, nl. dat daar ten minste 2 verskillende standpunte was oor die redes en begronding vir die verwerping van Gesange, wat tot vandag toe nog in die GKSA leef.

Albei strominge het dit saam teen die valse leer van die Gesange gehad, as ook die ongereformeerde kerkregtelike aspekte van die stryd, maar het verskil oor die kwessie of Gesange opsigself in stryd is met God se Woord, al dan nie.

Gewoonlik, of ten minste in die huidige tyd, word daar min van gemaak dat Gesange opsigself verwerp is, en is dit wel ‘n ope vraag of vader Postma se standpunt, wat later op ‘n mindere of meerdere wyse, deur Totius gehandhaaf is, wel altyd die meerderheidstandpunt was, veral in die jare voor en net na die geboorte van die Gereformeerde Kerke?

Verder moet in ag geneem word dat die Doppers se argumente ‘n moeilike saak is om na te vors, en dat die mense baie daaroor gepraat het in daardie tyd, maar min daaroor geskryf het.[9] Laasgenoemde meen ek geld veral vir die ouderlinge en vaders wat die reformasie in die 19de eeu gelei het, die Venters, Snymans, Krugers, van der Walts en die Du Plessis’s wat vasgehou het aan die Skrif en die belydenis, met ‘n opregte en eenvoudige geloof en lewenswyse.  Van hierdie reformators, kan tereg gesê word, in die woorde van ds. SJ Du Toit, Totius se gerespekteerde vader:  “Liewers ‘n ongeleerde Afrikaner met sy Bybel, as ‘n geleerde Europeaan sonder God en Sy gebod.”

Van der Vyver staan in sy werk ‘n aansienlike gedeelte af aan die kwessie oor die Doppers se ‘besware teen die Gesange’ (p.202-212) en in sy voetnota 73[10] spreek hy sy verbasing uit omdat ‘n ander kerkhistorikus nie dit in sy werk vermeld nie, omdat dit ‘tog een van die kernpunte (is) waarom die stigting van die Gereformeerde Kerk in Suid-Afrika gedraai het.’

Van der Vyver wys daarop dat die Doppers hul beroep het op skrifgedeeltes soos Deut.4:2; Matt.15:9 en Op.22:19, om te bevestig:

“dat die in­voer van die Gesange gelykstelling was van ‘n menslike geskrif met die geïnspireerde Woord van God. Met ‘n beroep op Art.7 van die Nederlandse Geloofsbelydenis het hulle die Woord van God as volmaak en genoegsaam beskou, waaraan niks toegevoeg mog word nie. Die Gesange naas die Psalms in die erediens het hulle beskou as sodanige toevoeging.”[11]

Die Doppers het dit dus nie net teen die dwalende leerinhoud van die Gesange gehad het nie, maar ook en veral oor die feit dat dit vir hul menslike instellings en tradisies van mense was wat in stryd met die Skrif en belydenis was. Ook in die jare na 1859, is daar met twee versoeningspogings die breuk probeer herstel tussen die Nederduits Hervormde Kerk en die Gereformeerde Kerk.

Die Hervormde Algemene Vergadering het sekere voorwaardes vir hereniging en versoening daargestel.  Wat die Gesange betref, het hul hul voorwaarde vir die handhawing daarvan so verander dat elke leraar na sy eie gewete in die gemeentes kan handel, m.a.w. dat Gesange nie meer bindend was op die lidmate nie, soos voor 1859 nie. Ongeag van hierdie tegemoetkoming, het die Algemene vergadering van die Gereformeerde Kerk dit nogsteeds verwerp, en ge-eis dat die Ned. Herv. Kerk hul besluit oor die Gesange herroep, en in ‘n brief, gerig aan die President en die Uitvoerende Raad van die ZAR, stel hul dit as volg:

“Dat ons verschil geene menschlike inzettingen, maar op Gods Heilig Woord en het voorbeeld der welbeproefde Gereformeerde Kerk van al oude dagen en den wensch dat ook wij alzoo God naar zijn Woord ongehinderd mogen dienen in dezen lande, al zijn wij dan de minderheid.”[12]

As daar na vandag gekyk word, dan is dit hartseer om te erken dat ons huidige geslag nie die lesse van die geskiedenis geleer het nie, toe in die eerste helfte van die 19de eeu, in die beslissing van die Gesange:

“die hoogste gesag weereens nie uitgeoefen (is) deur Gods Woord nie, maar deur die meerderheid van die vergadering wat onder die vaandel van Gods Woord ‘n Gesangbundel met sy gereformeerd vreemde Supranaturalisme ingeskuif het. In wese het die valse Kollegialisme in die Gesangestryd gelei tot die uiterste konsekwensie van die Liberalisme: miskenning van die absolute gesag van Christus en sy Woord oor sy kerk.“[13]

Die sangkwessie staan sentraal in enige verdere bybelse reformasie. Die Gereformeerde Kerke van Nederland voor die Sinode van Dordt (1618/19) het slegs die 150 Psalms van Dawid gesing.  Tydens Dordt is vyf Skrifberymings en die berymde Twaalf Artikels goedgekeur, met die doel om dit te beperk net tot daardie uitsonderings en niks meer nie,[14] en is, myns insiens, nie ‘n regverdiging vir die stortvloed skrifberymings, dogmatiese liedere en gesange, wat besig is om die kerke te oorspoel nie. Met Dordt se besluit, het ons voorvaders al Psalmsingende, hier na SA gekom.

Die GKSA het vanaf sy herstigting in 1859, die Gesange afgeweer, en Dordt se besluit gehandhaaf.  Eers in die 1930’s is besluit, onder beswaar van verskillende gemeentes daarteen, om die bundel ‘Enige Gesange’ uit te brei met ‘berymde gedeeltes uit die Heilige Skrif,’ [15] en daarmee is die grondslag gelê vir artikel KO, artikel 69b, soos dit tans die waenhuisdeur is waardeur alle liedere die kerke ingesing kan word: ‘Ander Skrifberymings wat die sinode goedgekeur het, word in die vryheid van die kerkrade gelaat’.[16]

Tans is daar alreeds oor die 60 Skrifberymings wat besig is om die verbondsliedere van die Skrif, die Psalms, te verdring … Sinode 2003 het ook nog die sing van die dogmatiese lied, dit wil sê die vrye lied, die sing van Gesange, goedgekeur, en met Sinode 2012 is 18 Gesange bygevoeg, nadat Kerkorde artikel 69 verbreed is om Gesange in te sluit.[17]

In Sinode 2018 is ongeveer 130 Gesange van die Liedboek bygevoeg.

Die GKSA was nog nooit streng gesproke ‘n Psalms ‘alleen’ singende Kerk nie, maar ten minste ‘n oorwegend Psalmssingende Kerk, maar dit is nou verby, ons is nou amptelik ook ‘n Gesangsingende kerkverband.

[Sien hier meer oor die kerklied geskiedenis: Die Kerklied]

Opnuut is die geboorte en bestaansreg van die GKSA aangetas, nl. om God te dien soos Hy beveel, en nie volgens menslike insettinge nie.

Die vraag word al hoe meer aktueel: moet daar nog ‘n Gereformeerde Kerke van SA wees?

Moes daar een gewees het?

Moes ons Dopper voorvaders nie maar in die NG Kerk/Herv. Kerk gebly het en net die onregsinnige gesange uitgeweer het nie?

Ons reformatoriese voorgangers was van ‘n ander oortuiging as die huidige geslag. Ds. LS Kruger skryf as volg:

In Die Kerkbode (NG Kerktydskrif) van 24 November 1954 skryf dr. Jac. J. Muller dat die Gesange weer hersien moet word. Met hierdie verklaring bevestig die hooggeagte doktor van die N.G. Kerk die bogenoemde dwalinge in die Gesangbundel. Daarmee word dan ook ineens verklaar dat die Gereformeerde Kerk nog altyd reg was!  Samevattend kan ons dit dus soos volg stel:

 (a) Ons eerste beswaar teen die meeste van die Gesange is dat dit suiwer menslike liedere is, en as Gereformeerdes glo ons dat slegs die Woord van God tuis hoort in die erediens. Dit het nie ‘n Goddelike oorsprong soos die Psalms nie.

 (b) Ons tweede beswaar is dat van die Gesange vreemde stempels    dra, soos bv. van die Liberalisme, Rooms-Katolisisme en Remonstrantisme, en dus nie suiwer Skriftuurlik is nie. Om dit dan instemmend te sing beteken om jou met ‘n dwaalleer te verenig.

 (c) Die derde beswaar is dat dit strydig is met die Skrif en die egte Gereformeerde leer, want ons glo dat in die erediens alleen die geopenbaarde Woord van God gebruik mag word. En volgens Openb.22:18 mag ons nie daarby voeg nie. Wie nou ‘n vrye lied wil inbring, gee daarmee te kenne dat ons die Skrifliedere as onvoldoende beskou en daarby wil aanvul. Nie alleen sondig ons daarmee teen die Woord van God nie maar ook teen God self deurdat ons daarmee te kenne wil gee dat die Psalms wat God in Sy Heilige Skrif daargestel het, onvoldoende is.[18]

Slot

U sien dus, die sing van die Psalms is nie maar bloot ‘n praktiese of tradisionele eienskap van die Dopperkerke nie.  Dit staan histories sentraal saam met ander prinsipiële sake waarom ons kerke gestig is.  Daarom moet dit ook vandag nog vir ons en ons nageslag kosbaar wees om aan die Psalms vas te hou en dit te sing tot lof en eer van God se Naam en opbou van sy gemeente.

Sien ook die volgende bronne oor 1859:

a) Boeke (van dit by my beskikbaar tweedehands)
– Van der Vyver, Prof Dirk Postma (myns insiens die beste boek oor Postma en die ontstaan van GKSA te verstaan, saam prof Bouke se boek, asook LS Kruger se boek)
– Spoelstra, B, Die Doppers in SA
– Kruger, LS Waarom is u lid van die Geref Kerk
– Kruger, BR, Ontstaan vd Gereformeerde Kerk
Van dit is hier beskikbaar aanlyn: http://www.enigstetroos.org/pdf.htm

b) Artikels aanlyn
– Die Dopperkerke van SA: ‘n gereformeerde perspektief op die geskidenis en huidige ontwikkelinge in die GKSA (let wel hierdie artikel is in 2003/4 geskryf, en verwerk dus nie die gebeure van 2005 tot op hede nie. Ek gee ‘n kort historiese oorsig en ook die leerstellige vrae wat betrokke was in die geskiedenis by hierdie gebeure.)

https://proregno.files.wordpress.com/…/die-dopper-kerke…

In Engels: http://bit.ly/2DuQIbj

– Was die Psalms vs Gesange in 1859 ‘n ‘middelmatige saak’ destyds soos dit vandag baiemaal voorgehou word ? 

https://proregno.com/…/13/psalms-vs-gesange-in-die-gksa/

– Quo Vadis Gereformeerde Afrikaner ? (wys heelwat dogmatiese, liturgiese en kerklike verskille uit, deur te verwys na ‘n boek in die 20ste eeu deur ds. LS Kruger wat vra: Waarom is jy lid van die GK ?)

https://proregno.com/…/quo-vadis-gereformeerde-afrikaner/

[1] ‘n Lewenssiening van “niks is reg of verkeerd nie, alles kan op die waarheid aanspraak maak”, dus ook in die kerklike leer en praktyk.

[2] Potchefstroom: Pro Rege, 1958, p.203. Beklemtoning en onderstreping bygevoeg – red.

[3] Sien Esra Verslag, nr.41 (Psalms), nr.45 (Feesdae), nr.49 (Kersfees en Gesange); nr.51 (Tydsgees in die Kerk); die Reformator reeks: nr.2 tot 7 (die titels verskyn in die binneblad); Sien ook die werke van B. Schwertley: Sola Scriptura and the Regulative Principle of Worship en Exlusive Psalmody.

[4] “In hoofsaak kom dit daarop neer dat die gebruik van die Gesange gesanksioneer word sonder om dit aan ‘n deeglike Skriftuurlike-konfessionele regsinnigheidstoets te onderwerp … Met hierdie caesaropie (met saamgaande Kollegialisme – red.) kon die Gereformeerdes hulle nie vereenselwig nie.”, Van der Vyver, ibid., p.216, 220.

[5] Ibid., p.206.

[6] Ibid., p.206-212.

[7] “Die besware teen die Gesange en die prediking ‘dat een mensch een eigen wil ter zaligheid heeft’ en bygevolg gemis aan ‘de zuivere predestinasie of uitverkiesingsleer’, is met die jare nie uitgewis nie”. ibid., p.291, 292

[8] Ibid., p.229.

[9] Van der Vyver, ibid., p.203.

[10] Ibid., p.202.

[11] Ibid., p.204, 205.

[12] Ibid., p.335.

[13] Ibid., p.288.

[14] Ds. HJ Venter verwoord dit as volg: “Wat gesing mag word, is alleen die 150 Psalms van Dawid en dan die by name genoemde gesange … Net die genoemde getal en niks meer nie, deur wie ook al gedig of hoe mooi ook al. Beslis en bewus is die deur toegemaak vir enige ander gesang of lied … My konklusie is dan dat die vadere in 1619 die sing van liedere of gesange behalwe die 150 Psalms van Dawid in die kerk verbied het, nie omdat Gods Woord dit verbied nie (die Bybel verbied dit nêrens uitdruklik nie; maar eis dit ook net so min), maar hulle het dit verbied op grond van hulle ervaring”, Aangehaal in Totuis se Versamelde Werke, deel 3: Die Erediens (Kaapstad: Tafelberg Uitgewers, 1977), p.444, 445.  Opmerking: Myns insiens is ds. Venter in lyn met die Dordtse vaders se bedoeling, maar sy stelling ‘die Bybel verbied dit nêrens uitdruklik nie’ (wat die Luthers-Anglikaanse beginsels van die erediens is), is nie in lyn met die Gereformeerde beginsel van die erediens nie, naamlik: ‘As God dit nie beveel nie, is dit verbode’, soos dit bely word in HK, vr.&antw. 96.  Dus, omdat God nie die sing van ander liedere (skrifberymings of gesange) beveel nie (maar slegs die Psalms – die sola Scriptura beginsel van die reformasie, toegepas in die sang van die erediens), daarom is dit verbode.

[15] Handelinge van Sinode 1939, p.99.

[16] Die Sinode van 1939 word geadviseer in dieselfde sitting “om die deputate vir Psalmberyming op te dra om die berymde Skrifgedeeltes met die nodige gepaste melodieë te voorsien, te groepeer, veral met die oog op die christelike feesdae.”  By implikasie beteken dit dat die genoegsaamheid van die Psalms vir al ons lofsang op alle lewensterreine misken word (NGB, artikel 7), en verder dat die Skrifberymings vereis word om ons eiewillige godsdiens te dien, naamlik feesdae wat volgens menslike tradisies is en nie volgens God se bevel nie (Matt.15:9; sien ook HK, So.35; NGB 32).  By implikasie word die genoegsaamheid van die Sondag as Sabbat ook misken en aangetas, en so is die vierde gebod ook in die spervuur (HK, So.38), soos dit ook vandag blyk met Sinode 2003 se wollerige besluite oor die rusdag.

[17] Handelinge van Sinode 2003, p.645.

[18] Waarom is u Lid van die Gereformeerde Kerk?, Pretoria: Craft Drukpers, 1956, p.143. Lees gerus hierdie boek om opnuut die historiese en prinsipiële begronding van die onstaan van die Dopperkerk te waardeer.

1 Comment

Posted in dopper geskiedenis, doppers, gksa, gksa 1859, GKSA reformasie, kerkgeskiedenis, psalmboek, psalms, Psalms vs Gesange

Posted by: proregno | February 5, 2018

Boekbekendstelling: Regverdiging en die gevolge daarvan, deur Friedrich de Wet

BOEKBEKENDSTELLING

Regverdiging en die gevolge daarvan

deur Friedrich de Wet* 

Inleiding

Ek plaas graag Friedrich de Wet se nuwe boek hier, omdat dit so belangrike onderwerp is vir ons hele geloofslewe, van begin tot einde, vir ons regverdiging en heiligmaking, tot verheerliking.

Soos die skrywer dit stel in die voorwoord:

“Martin Luther het gesê dat die leerstelling van regverdigmaking deur die geloof die artikel is wat bepaal of die kerk besig is om te staan of besig is om te val.1 Deurdat hierdie leerstelling weer in die Skrif ontdek is, na dit vir etlike jare deur die Rooms Katolieke kerk bedek is, het daar lewe in die kerk gekom. Dit is in hierdie leerstelling waar die evangelie duidelik straal. Soveel so dat wanneer Paulus die rede gee waarom die evangelie God se krag tot redding is, sê hy: “Want die geregtigheid van God [regverdigmaking] word daarin [die evangelie] geopenbaar uit geloof tot geloof.”2

Wanneer die krag van God tot redding uit die kerk uitgehaal word, moet ons ook nie verwag om te sien dat mense se lewens verander om aan God eer te bring nie. So ‘n kerk sal eerder weer gefokus raak om te roem in die goedheid van die mens as in God. So ‘n kerk is besig om te val. Net so is dit ook vir elke individuele gelowige: Neem regverdigmaking as fondasie weg en die persoon stort terneer in ‘n hopelose puin. Om ‘n geloofslewe sonder regverdigmaking te probeer bou, is soos om in dryfsand te spartel; net ‘n vaste fondasie sal vordering moontlik maak.

Hierdie leerstelling was duidelik vir Martin Luther van onskatbare belang. Regverdigmaking deur die geloof moet egter ook vir elke gelowige van onskatbare belang wees. Eintlik is dit tot so ‘n mate van belang dat wanneer die inhoud van hierdie leerstelling nie bekend is nie, daar selfs twyfel kan wees of mens werklik ‘n gelowige in die eerste plek is.3 As regverdigmaking deur die geloof verlore is in die Christen se lewe, is die evangelie verlore. Daar is nie ‘n ander evangelie as dit nie.4 Dit is juis regverdigmaking wat die diepste verlange van die sonde-belaste hart bevredig.5 Hierin alleen lê die gronde vir ons hoop.

Hier is die inhoudopgawe: 

Inhoudsopgawe

1. Regverdiging vir regverdigmaking 
Leerstellings is belangrik
Leerstellings help om God beter lief te hê
Leerstellings help om jou naaste meer soos jouself lief te hê
Leerstellings bewaar van dwaling
Werkswyse

2. Basiese konteks van Romeine 
Romeine is God se woord
Die menslike skrywer
Die tyd van skrywe
Die ontvangers
Die doel
Die tema
Basiese oorsig
Die oorgang in argument
Die kosbare oorsaak en wonderlike gevolg

Deel A: Regverdigmaking 
3. ‘n Definisie vir regverdigmaking 
Regverdigmaking is ‘n forensiese deklarasie
Regverdigmaking is vir sondaars
Regverdigmaking is genade
Regverdigmaking is in Jesus se werk
Regverdigmaking is dubbele toerekening
Regverdigmaking is deur geloof alleen
Regverdigmaking is tot God se eer alleen

4. Skrif bewys regverdigmaking 
Regverdigmaking is ‘n Forensiese deklarasie
Die hof situasie
Die Regter en sy karakter
Die standaard
Die uitspraak
Regverdigmaking is vir sondaars
Regverdigmaking is genade
Regverdigmaking is in Jesus se werk
Regverdigmaking is dubbele toerekening
Regverdigmaking is deur geloof alleen
Regverdigmaking is tot God se eer alleen

Deel B: Hoop 
5. Die gevolge van regverdigmaking 
Die inhoud van die hoop
Die belewenis van die hoop
Die sekerheid van die hoop

6. Roem in God 
Appendix A: Jakobus 2:14-26 
Ware sekerheid van saligheid
Die nutteloosheid van ‘n sê-so-geloof
Die dwaasheid van ‘n sê-so-geloof
‘n Ware geloof en sekerheid van saligheid
Kontak die skrywer

Gebruik gerus hierdie boek vir bemoedigende troos van ons redding wat uit genade, deur die geloof alleen is in Christus se geregtigheid alleen (NGB artikel 22 en 23). Dit kan ook handig by bybelstudies en besprekings gebruik word, ook vir voorbereiding vir belydenis van geloof.

Die boek kan hier afgelaai word: Regverdigmaking en die gevolge daarvan

Die skrywer verwelkom enige terugvoer by: fwdewetjr@gmail.com

__________________________

*Meer oor die skrywer 

Friedrich de Wet bely die Heidelbergse Kategismus, die Nederlandse Geloofsbelydenis en die Dordtse Leerreëls omdat dit in ooreenstem met die Skrif. Hy het ‘n honneursgraad in Grieks behaal en is besig met verdere studies vir ‘n meestersgraad in Grieks vanuit Romeine 6:1-14. Tans werk hy by AROS as ‘n dosent in Bybelkunde.

Leave a Comment

Posted in regverdiging, regverdiging deur die geloof alleen, Regverdiging en die gevolge daarvan (boek), regverdiging uit genade alleen

Posted by: proregno | January 29, 2018

Die Verhouding van die Ou Testament en die Nuwe Testament

DIE VERHOUDING VAN DIE OU TESTAMENT

EN DIE NUWE TESTAMENT

deur prof L. Floor*

Nota: ek het onlangs op hierdie artikel van prof. Floor afgekom en deel dit graag met die lesers. Die verhouding tussen OT – NT is nog altyd een van die grootste vraagstukke waarmee die kerk van Christus haar besig hou. Prof Floor gee ‘n paar goeie insigte wat ook help om huidige debatte beter te verstaan.  Ek plaas dit met erkenning van die In die Skriflig teologiese tydskrif.  * Prof. Floor was professor in NT aan die Teologiese Skool Potchefstroom (1978-1988).  Meer van prof. Floor se boeke is hier beskikbaar (sien publikasie afdeling), en aanlyn hier: Enigste Troos.

 Inhoud van die artikel

  • Inleiding
  • Calvyn en die Doperse beweging
  • Moderne doperse tendense
  • Die verbondsstruktuur van die evangelie

Die volledige artikel kan hier gelees word: Verhouding OT – NT

‘n Paar aanhalings uit die artikel (opskrifte bygevoeg):

Die NT oor die OT

“Die Ou Testament was vir ons Here Jesus Christus, vir die apostels en vir die eerste Christelike gemeente die gesaghebbende Woord van God. Die Nuwe Testament gee ’n helder en ondubbelsinnige getuienis van hierdie opvatting.”

Die Hervorming teenoor die Doperse beweging

“In die tyd van die Hervorming sien ons hoedat Calvyn en die aanhangers van die Doperse Beweging met dieselfde Bybel besig is. Beide partye aanvaar die Bybel as die Woord van God. Tog verskil die eksegetiese resultate van Calvyn hemelsbreed van die van sy Doperse teenstanders. Dieselfde Bybel word verskillend verklaar. Die probleem lê nie op die terrein van die Skrifgesag nie, m aar op die gebied van die Skrifgebruik. Gevolg is dat Calvyn met heeltemal ander verklarings kom oor die doop, die kerk, die eed, die owerheid en die heiliging as die Doperse Beweging.”

“Wanneer ons die resultate van Skrifverklaring van Calvyn vergelyk met die van sy teenstanders dan blyk dit dat die ver­skil vernaamlik bepaal word deur ’n verskillende siening op die verhouding Ou Testament en Nuwe Testament.

Die 20ste eeu

In die 20 ste eeu sien ons presies dieselfde verskynsel. Met die opkoms en verbreiding van die Pinksterbeweging en later die Pentekostalisme en die Charismatiese Beweging het die vraag na die legitimiteit van die kinderdoop, die wese van die kerk, die heiliging van die lewe, die werk van die Heilige Gees in die hart weer volop in diskussie gekom.

Die kinderdoop

In die hernude stryd in verband m et die kinderdoop byvoorbeeld is die wyse waarop die Skrifgegewens gehanteer word van die allergrootste belang. Hier kan nie met ’n verwysing na ’n paar insidentele tekste volstaan word nie. Die vraagstuk van die eenheid van God se handele in Ou en Nuwe Verbond kom hier ter sprake. Gaan ons by ’n beroep op die Bybel uit van ’n teenstelling tussen Ou en Nuwe Testament of handhaaf ons die openbaringseenheid van die Heilige Skrif (Koopmans: 1939, 228).”

Twee fronte

“Calvyn moes op twee fronte sy stryd voer. Teenoor die Rooms- Katolieke kerk met sy sterk Ou-Testamenties gekleurde erediens het Calvyn vanuit die Nuwe Testament God se heil in Christus verkondig en verdedig.

Teenoor die Doperse Beweging het Calvyn met krag die waarde en betekenis van die Ou Testament aangetoon. Ons vind by die Doperse Beweging ’n eensydige oriëntering op die Nuwe Testament. Die Ou Testament word as minderwaardig beskou. Daar is alles te aards en te liggaamlik. God se heil vertoon in die Ou Testment soveel stoflike, aardse trekke dat dit nie as die volle heil beskou kan word nie. In hul dualistiese benadering waarin die geestelike teenoor en bo die stoflike geplaas word, het die Doperse Beweging die Ou Testament as minderwaardig en verganklik teenoor die Nuwe Testament geplaas (Graafland, 1978: 23, 24).”

Die verbond se betekenis by Calvyn

“Calvyn sien die verhouding tussen God en sy volk Israel as ’n verbondsverhouding. Calvyn gebruik vir verbond meesal die woord foedus, hoewel hy dit soms ook weergee met pactio, pactum of testamentum. Die woord verbond dui aan dat daar ’n vaste, bestendige gemeenskap tussen God en sy volk is. Met nadruk vermeld Calvyn dat hierdie verbond in Christus gegee is, omdat in die versoening wat Christus bewerk het die gemeenskap tussen God en sy volk alleen gerealiseer kan word (Komm. op Gen. 12 : 3).

By Calvyn is die verbond sowel in die Ou as in die Nuwe Tes­ tament die genadige heilsrelasie tussen God en sy volk. Wolf spreek dan ook geheel tereg van die eenheid van die verbond by Calvyn (1958: 19 e.v.). Die diepste fundering van die eenheid word by Calvyn gevind in sy oortuiging dat die verbond, ook die verbond in sy Ou-Testamentiese vorm ’n eenheid in Christus is (vgl. Cal vyn se Komm. op Jes. 42 :6: Respondeo, foedus quod percussum tuerat cum Abrahamo et posteris, fundem entum fuisse in Christo) (Wolf, 1958:24).

Regverdiging deur die geloof in beide OT en NT

In sy kommentaar op Gen. 1 5 :6 trek Calvyn ’n parallel met Rom. 4 : 3 en dan skrywe hy dat Abraham ten voile in die regverdiging deur die geloof gedeel het en daarin gelyk staan met die gelowiges van die nuwe bedeling. Die verbond met die vaders, so skrywe Calvyn, is ’in substantia et re’ dieselfde as sy verbond met ons (Wolf, 1958: 23). Die verskil lê in die wyse van bediening. Calvyn gebruik dan die woorde administratio, oeconomia en dispensatio (Inst. II, XI, 1).”

Nie stoflik teenoor geestelike dualisme nie, maar van jeug na rypheid

“Terwyl die Doperse Beweging die verhouding van Ou en Nuwe Testament aandui as stoflik teenoor geestelik, kom Calvyn met die fyn onderskeiding van jeug teenoor manlike rypheid en volwassenheid. Calvyn het voldoende oog gehad vir die feit dat die heilsgebeure in Christus in die Ou Testament ’n toekomstige karakter ge­had het, maar dit beteken nie dat die gelowiges daarom geen deel aan die heil wat Christus nog moet verwerf kan hê nie. Inteendeel (Wolf, 1958:30 e.v., 37).”

“Teenoor die Doperse Beweging wat telkens beweer het dat die gelowiges in die Ou Testament ’n laer posisie beklee het, omdat hulle die Heilige Gees nie ontvang het nie, stel Calvyn m et groot nadruk dat alle godsvresendes van die begin van die wêreld af begiftig was met dieselfde Gees van verstand, geregtigheid en heiligmaking waarmee die Here vandag sy kinders verlig en vernuwe.

Wel erken Calvyn, en hier beklemtoon hy weer die onderskeid wat daar ook is, dat die kennis van die gelowiges in die Ou Testa­ment duister, swak en omsluierd was in vergelyking met die kennis wat ons vandag van die evangelie besit, maar dit is verklaarbaar, omdat nou Christus, die Son van die geregtigheid gekom het (Komm. op Hand. 2 : 17).

Verhouding NT – OT in moderne doperse tendense

Eintlik is daar geen prinsipiële verskil tussen die kritiek van Barth en die kritiek van die Doperse Beweging op die kinderdoop nie (Berkouwer, 1947 : 134). Die verskil is alleen dat Barth tog nie vir ’n herdoop, ’n weerdoop pleit nie. Karl Barth is dan ook nie ’n Anabaptis nie. Karl Barth het die Reformatoriese teenstelling: sonde — genade verruil vir die Doperse teenstelling: natuur — genade. Die Doperse Be weging kon hom nooit van hierdie in wese Roomse teenstelling losmaak nie en Karl Barth gaan op hulle spoor weer terug agter (d.w.s. teen – slc) die Reformasie (Berkouwer, 1947 : 111).”

“In die diskussie oor die kinderdoop gaan dit in wese oor die verhouding tussen die Ou en die Nuwe Testament. Een van twee is waar: óf die handhawers van die kinderdoop oorskat die beteke­nis van die Ou Testament en hulle maak geestelik wat net natuurlik is, óf die teenstanders van die kinderdoop onderskat die Ou Tes­ tament en hulle beskou as natuurlik wat ook geestelik is. Dit gaan dus in die stryd oor die kinderdoop oor die regte waardering van die Ou Testament. Moet ons soos Calvyn en die Reformatoriese tradisie uitgaan van die eenheid tussen die twee Testamente, of moet ons Barth, Beasley-Murray en die Anabaptiste uitgaan van ’n totale teenstelling tussen Ou en Nuwe Testament?”

Galasiërs 3
“Ons moet wel onthou dat die Abraham kindskap van die heiden-nasies by Paulus nie indentiek is met die Abraham kindskap van die volk Israel nie. Dit hou nie ’n vergeesteliking van Israel se kindskap of van Israel self nie. Dit beteken ook nie dat die heidennasies ingelyf is in ’n Israel wat tot ’n geestelike Israel omgeskep is nie. Die geestelike Abraham kindskap van die heidennasies is vir Paulus gegrond in die verbondsbelofte van God in soverre dit die nasies raak en nie in ’n vergeesteliking van die verbond met Israel nie (Coetzee, 1965:220, 221).

Die eenheid tussen die Ou Verbond en die Nuwe Verbond word hier deur Paulus op ’n kernagtige wyse tot uitddrukking gebring. Dit gaan in wese sowel in die Ou Testament as in die Nuwe Testament om dieselfde geloof en dieselfde verbond. In Gal. 3 word ook deur Paulus die eenheid tussen die Ou Verbond en die Nuwe Verbond ter sprake gebring. Paulus wys daarop dat Abraham in God geglo het en dit is hom tot geregtigheid gereken (vs. 6).”

Eenheid van gelowiges onder OT en NT 

“Soos Abraham die vader van alle gelowiges is, so is die Israeliete die vaders van die Christene in Korinthe. Paulus wys hier op die eenheid wat daar bestaan tussen die Godsvolk van die Ou Testament en die Nuwe Godsvolk waaraan ook die gelowiges uit die heidene toegevoeg is. Die kerk van die Nuwe Testament is die voortsitting en die vervulling van die historiese volk van God uit die Ou Testament. J. C. Coetzee spreek in hierdie verband van ’n openbaringshistoriese kontinuiteit (Coetzee, 1965 : 304). Uit 1 Kor. 10 : 1 kan ons duidelik aflei dat Paulus die eenheid van die kerk van alle tye geleer het en dat dit ontoelaatbaar is om ’n skeiding te maak tussen die gelowiges in die ou bedeling en die gelowiges in die nuwe bedeling.”

Die verbond teenoor die metodistiese individualisme
“Die struktuur van die evangelie is duidelik ’n verbondsstruktuur. God kom met Sy belofte tot ons en ons kinders. Sowel in die Ou Testament as in die Nuwe Testament is die kinders ingesluit. Die belofte van die verbond is vir julle en julle kinders (Hand. 2 : 29). ’n Verkeerde siening op die verhouding Ou Testament en Nuwe Testament word dikwels veroorsaak deur ’n diep-gewortelde geloofs- individualisme in die geloofsbelewing wat so kenmerkend was vir die Metodisme en wat ons ook opmerk by die Pentekostalisme en in de Charismatiese Beweging. Die betekenis van die verbond soos die Bybel dit leer word dan nie raak gesien nie.

Dikwels gaan dit saam met ’n biblisistiese hantering van die Skrif sonder enige besef van die openbaringshistoriese karakter daarvan. Wanneer dit ook nog gepaard gaan m et ’n Doperse teenstelling wat gemaak word tussen natuur en genade dan word die eenheidsband wat die Nuwe Testament aan die Ou Testament bind gemaklik verbreek.”

“Wanneer die eenheid tussen Ou en Nuwe Testament nie raakgesien word nie en wanneer die verbondsstruktuur van die evangelie ingeruil word vir ’n indiwidualistiese geloofsbelewing dan is die gevaar groot dat die aandag van die Woord weggetrek word en dat dit gevestig word op die mens en sy subjektiewe ervaring. Dan kry ons nie ervaring as vrug van die geloof nie maar ervaring in die plek van geloof.”

Hierdie is slegs ‘n paar aanhalings uit die artikel. Lees gerus die volledige artikel hier: Verhouding OT – NT

Prof Floor se pamflet en boek oor die doop:

Die Heilige Doop in die NT

Kinderdoop, Grootdoop, Herdoop

Sien ook die volgende artikels:

Die Verbondsleer gehandhaaf teenoor die individualistiese Metodisme – Totius

Gesprek oor die Doop

Die reg van die kinderdoop

 

1 Comment

Posted in calvyn, doop, doperse beweging, kinderdoop, kinders in die verbond, metodisme, Skrifbeskouing, skrifgesag, Skrifverklaring, verbond, verbondsdoop, verbondsonderrig, Verhouding OT - NT

Posted by: proregno | January 22, 2018

De Schriftleer in de Leidse Synopsis (die Skrifleer van die Statenvertaling se kantaantekeninge)

De Schriftleer in de Leidse Synopsis

Bijbel

deur Christiaan C. Bremmer

Nota: Daar word tans gewerk aan ‘n Reformatoriese Studiebybel (RSB), waarin die kantaantekeninge van die Statenvertaling in Afrikaans vertaal word.  Ek plaas hier ‘n artikel wat iets weergee van die onderliggende gereformeerde teologie, meer spesifiek die Skrifleer, van die Statenvertaling se kantaantekeninge.  Die artikel word met toestemming en erkenning van die skrywer, oorgeneem uit Standvastig: Kwartaaluitgawe van de Gereformeerde Bijbelstichting (52 Jaargang, Nummer 4, December 2017, bl.14,15)]

In de periode na de Reformatie werd zowel bij gereformeerden, lutheranen als rooms-katholieken de bijbelse leer op een systematische en diepgaande wijze verder doordacht. Deze wijze van theologie beoefenen wordt aangeduid als ‘scholastiek’. Met ‘gereformeerde orthodoxie’ bedoelen we de gereformeerde theologie vanaf de 16e tot en met de 18e eeuw die op een scholastieke wijze de leer beschreef. Vaak gebeurde dat in nauwkeurig gestructureerde dogmatieken, vrijwel uitsluitend in het Latijn.

Voor de lezers van ons blad StandVastig willen we kort nagaan wat de zeer invloedrijke Leidse Synopsis uit 1625 zegt over de Schriftleer. Deze Synopsis purioris theologiae ofwel Overzicht van een zuiverder theologie is samengesteld door vier Leidse professoren: Johannes Polyander, André Rivet, Antonius Walaeus (tevens Statenvertaler) en Antonius Thysius. De Synopsis verscheen kort na de Dordtse Synode van 1618-1619 en geeft een goed beeld van de gereformeerde leer van onze vaderen; er verschenen vijf edities tussen 1625-1658. Op dit moment verschijnt er een wetenschappelijke editie (Latijn-Engels) bij uitgeverij Brill, in drie delen. Het boek is samengesteld uit 52 disputaties (wetenschappelijke debatten over theologische thema’s). De disputaties 2-5 gaan over:

  • de noodzakelijkheid en autoriteit van de Schrift (2);
  • de canonieke en apocriefe boeken (3);
  • de volmaaktheid van de Schrift en de onvolmaaktheid van tradities (4);
  • de duidelijkheid en de interpretatie van de Schrift (5).

Disputaties 2 en 5 werden voorgezeten door Walaeus in februari en mei 1620. De doordenking van juist deze thema’s zal voor hem als Statenvertaler zeker van nut zijn geweest toen hij een paar jaar later begon aan de vertaling van het Nieuwe Testament en het opstellen van de kanttekeningen (een taak die voor het grootste deel op Walaeus’ schouders terechtkwam).

De gegevens uit de Leidse Synopsis komen inhoudelijk goed overeen met een andere gezaghebbende dogmatiek uit de 17e eeuw, het Collegium theologicum van de Groninger hoogleraar Samuel Maresius, over wie we vorig jaar in de rubriek ‘Ex Libris’ schreven. Dat boek verscheen voor het eerst in 1645, kende acht drukken en kreeg ook invloed in Genève.

De Schrift is noodzakelijk en gezaghebbend

De Synopsis steekt in bij de gedachte: de Schrift is het fundament van de theologie. De theologie rust immers op de juiste exegese (uitleg) van Gods Woord. In disputatie 2 stelt Walaeus dat de Heilige Schrift noodzakelijk is, en dat de kerk niet zonder haar kan. Alleen de Schrift heeft het hoogste gezag, en niet de (rooms-katholieke) kerk. De Schrift komt namelijk van God en is in zichzelf gezaghebbend, geloofwaardig en betrouwbaar. Walaeus gebruikt hier het woord ‘autopistos’, een begrip uit de Institutie van Calvijn. Calvijn omschreef dit als: ‘de Schrift draagt haar geloofwaardigheid om zonder tegenspraak aanvaard te worden met zich mee’. Zij is namelijk door Gods Geest geïnspireerd, en ook is haar inhoud consistent en ongeëvenaard. Alleen de bijbelse leer toont de weg aan hoe een mens verzoend wordt met God.

De Schrift straalt Goddelijkheid uit, in het bijzonder voor hen wier ogen door Gods Geest geopend zijn. De schepping, de Drie-eenheid, Christus als Godmens, de wederopstanding en dergelijke zijn Goddelijk en gaan het verstand te boven, evenals bijvoorbeeld vergeving en bekering. Gods Woord alleen heeft de kracht om duivelse krachten weg te vagen. De Heilige Geest werkt door Zijn Woord in het hart. Christus en Zijn apostelen (en alle bijbelschrijvers) wezen altijd op de autoriteit van de Schrift, niet van de kerk.

De canon van de Bijbel

Disputatie 3 behandelt het onderscheid tussen canonieke en apocriefe boeken. Zij beschrijft ook uitgebreid de manier waarop de inspiratie plaatsvond. Deze is ten diepste het werk van de drie-enige God. God de Vader, in de Zoon en door de Heilige Geest, is de ‘eerste werkende oorzaak’ (een typisch scholastieke term) van het schrijven van de Goddelijke Boeken. De bijbelschrijvers zijn ‘geroepen, geïnspireerd en gedreven’ door de Geest.

De wijze van schrijven van de Bijbel was soms letterlijk (zoals secretarissen gedicteerd worden); soms assisteerde en stuurde de Heere de schrijvers, die dan als taak hadden een uitlegger en auteur te zijn. De schrijvers gedroegen zichzelf nooit puur passief (Grieks: ‘pathetisch’), maar actief (‘energetisch’) in het proces van schrijven. Ze pasten hun eigen intellect, herinneringen, argumentatie en schrijfstijl toe. Maar de Geest leidde hen constant, op zo’n wijze dat ze geen fouten maakten in gedachten, geheugen, woord en pen.

De editie van de Schrift die authentiek is, was het oorspronkelijke handschrift (‘autograaf’). Een vertaling van de authentieke versie is zelf ook de Heilige Schrift, voor zover zij met een vrome gestalte vertaald is, en zo precies en volledig mogelijk correspondeert met het origineel. Een vertaling is niet alleen toegestaan en nuttig, maar zelfs noodzakelijk, opdat ieder Gods Woord kan horen en lezen, ook de zogenaamde leken. Het zou echter dwaas zijn om de Septuaginta, de Vulgata of welke vertaling dan ook voor authentiek (d.w.z. oorspronkelijk) te houden.

Ook de verzameling van bijbelboeken, dus de canon, is van Goddelijke aard. Deze boeken zijn aanvaard als van God gezonden, niet door een bepaalde willekeurige uitspraak van de kerk, maar door een noodzakelijke aanvaarding. Deze overlevering van de Schriften is gebaseerd op het getuigenis van de bijbelschrijvers zelf, of op eigenschappen van de tekst. Nadat de gave van profetie was opgehouden, werd de canon afgesloten, zodat Gods Woord ‘compleet en altijddurend’ was voor geloof en leven. Daarom is de Schrift ‘canoniek’ genoemd bij kerkelijke uitspraak (Synode van Laodicéa, 363-364).

De Schrift is de enige basis voor elke waarheidsuitspraak, de regel en standaard. Ze is de ultieme getuige en rechter, door haar eigen evidente gezag. Met het Nieuwe Testament is de canon niet ‘completer’ geworden wat betreft de universele leerstellingen aangaande de zaligheid, maar wel wat betreft de unieke kwaliteiten, de helderheid en het getuigenis van deze boeken. Het Evangelie is in wezen gelijk aan de belofte, maar het Nieuwe Testament luidt wel een nieuwe bedeling in.

Voor de apocriefen geldt:

1 Ze zijn niet afkomstig van de Geest der profetie;

2 Ze werden niet in de ark geplaatst;

3 Ze zijn niet bewaard gebleven in het Hebreeuws en in de Joodse gemeenschap;

4 Noch Christus, noch de apostelen en de Vroege Kerk erkenden ze als authentiek;

5 Ze bevatten onzinnige en fictieve zaken, die niet in overeenstemming zijn met de Heilige Schriften.

Schrift en traditie

De vierde disputatie behandelt de volmaaktheid van de Schrift, in tegenstelling tot menselijke tradities en bepalingen. Met dit laatste wordt vooral de rooms-katholieke visie op tradities gehekeld. De volmaaktheid van de Schrift is tweeledig: inhoudelijk (de zaken die gekend moeten worden tot zaligheid) en uitwendig (de woorden en zinnen, ofwel de duidelijkheid). Het gaat hier om de eerste vorm van volmaaktheid.

Alle leerstukken zijn volmaakt in de Schrift te vinden, hetzij letterlijk, hetzij door vergelijking of logische afleiding. Menselijke toevoegingen zijn dus niet nodig; de Schrift is in relatie tot de ongeschreven tradities volmaakt. Er zijn overigens verschillende soorten tradities: zowel binnen als buiten de grenzen van de Schrift. De kinderdoop, het Avondmaal voor vrouwen, het feit dat Jezus van hetzelfde Wezen is als de Vader (de klassieke term ‘homoousios’), dat er in het nieuwe verbond twee sacramenten zijn, dat de zondag in plaats van de sabbat gekomen is en dergelijke, zijn tradities die opkomen uit de Schrift. Andere tradities komen niet uit de Schrift voort of zijn onverenigbaar met haar: dat Pasen op de zondag na de 14e dag van de nieuwe maan van maart moet vallen, beelden- en relikwieëndienst, het aanroepen van heiligen, de mis, transsubstantiatie, pelgrimage, enzovoort. De ‘papisten’ zijn in hun spreken over tradities overigens nogal eens in tegenspraak met zichzelf of anderen. Ook is het dwaas te zeggen dat de apostelen nog een ongeschreven openbaring achter de hand zouden hebben, naast de Bijbel.

Duidelijkheid en interpretatie van de Schrift

Disputatie 5 werd, zoals we al zagen, voorgezeten door Walaeus. Het thema van deze disputatie is van groot belang bij het vertalen en verklaren van de Bijbel. Een van de belangrijkste eigenschappen van de Bijbel is, vanuit reformatorisch oogpunt, dat hij in zichzelf geheel duidelijk is. Walaeus gebruikt hiervoor de Latijnse term ‘perspicuitas’, wat letterlijk betekent: doorzichtigheid – zoals een venster bedoeld is om de buitenwereld helder en duidelijk te kunnen waarnemen.

Er is echter onderscheid tussen het begripsvermogen van een natuurlijk en een geestelijk mens (zie 1 Kor. 2:14-15). De natuurlijke mens kan veel zaken bevatten met zijn verstand, omdat God tot ons spreekt in de taal die onder mensen gebruikt wordt. De verlichting van de Heilige Geest is echter onmisbaar om deze geestelijke zaken op onszelf toe te passen voor een zaligmakende uitwerking in het hart. (Maresius schrijft over het onderscheid tussen theoretische kennis en praktische kennis.)

In lijn met Augustinus stelt Walaeus dat elke gelovige overeenkomstig zijn roeping en de regel des geloofs zélf met onderscheid de Schrift kan lezen en op zichzelf toepassen. Er zijn weliswaar plaatsen die zwaar zijn om te verstaan, maar deze moeten vergeleken worden met de plaatsen die wel duidelijk zijn. De Schrift doet kracht in de harten en levens van de lezers.

Verklaring en interpretatie van de Bijbel zijn echter niet overbodig. De prediking is een door God ingesteld middel dat ondergeschikt en dienstig is aan het doel, namelijk het verstaan van de Schrift (zie in het bijzonder kanttekening 31 op Hand. 8:31). Maar wie is dan de ‘rechtmatige uitlegger’ van de Schrift? Niet de kerk en de paus. In zijn antwoord hierop komt Walaeus uit bij de bekende reformatorische stelling: ‘de Heilige Schrift is haar eigen uitlegster’.

God Zelf verklaart bovendien Zijn Woord in de harten van de Zijnen, waarbij Hij wel gebruik maakt van de dienst van aardse verklaarders. De gelovigen kennen als schapen hun Herder, en zij ontvangen de gave des onderscheids. Het kunnen onderscheiden van het goede is de gave van de vaste spijze (Hebr. 5:14), van het beproeven van de dingen die verschil maken (Filipp. 1:10). God is door Zijn Geest en Woord aanwezig om Zijn ware Kerk gedurig bij te staan, opdat zij en haar leden niet naar hun eigen verderf zouden lopen. ‘De poorten der hel zullen dezelve niet overweldigen’ (Matth. 16:18).

Christiaan C. Bremmer is wetenskaplike mederwerker van die Gereformeerde Bijbelstigting. Sien hier vir meer inligting oor GBS.

Sien ook hierdie twee artikels oor die Synopsis:

New In Translation: The Synopsis Of A Purer Theology

New In Translation: Synopsis Of A Purer Theology Volume 2

 

1 Comment

Posted in afrikaanse reformatoriese tradisie, afrikaner studiebybel, GBS, Gereformeerde Bijbel Stichting, Gereformeerde Bijbelstichting, kantaantaantekeninge in afrikaans, nederlandse kantaantekeninge in afrikaans, RSB, RSB (Reformatoriese Studiebybel)

Posted by: proregno | January 8, 2018

GKSA Algemene Sinode 2018: Potchefstroom, 9 Januarie en opvolgende dae

GKSA ALGEMENE SINODE 2018

(NUWE BYVOEGING: soos hier onder vermeld, lewer ek en ander kommentaar op die sinode by die whatsapp groep. Ek gaan ook op my facebook, asook hier onder in die “comments” afdeling inligting deurgee, ek gaan dus nie hier op my blog vir elke sinodedag ‘n aparte skrywe/draad oopmaak nie. Dankie.) 

Ekself is nie afgevaardig na die Algemene Sinode nie. Gaan moontlik hier en daar ‘n draai maak by die sinode, sal nog sien, andersins gaan ek hier en op my whatsapp groep opmerkings deurstuur oor die sinode, soos ons deur die sosiale media en ander bronne terugvoer kry oor die sinode se handelinge.

Opmerkings

Lesers is welkom om enige opmerkings/vrae oor die sinode hier onder in die ‘comments’ afdeling te plaas (indien u ‘n nuwe deelnemer is: let wel – ek laat nie boodskappe deur onder skuilname nie, u moet u regte naam deurgee as u ‘n boodskap wil plaas).

WhatsApp groep

As u op die whatsapp groep wil inteken, stuur vir my u naam, selfoonnommer en gemeente waar u lidmaat is (ook nie-GKSA lidmate is welkom, maar weet ook dat die fokus van die gesprek handel oor GKSA sake) na my selnommer: 082 770 2669

Agenda van Sinode 2018

Die AGENDA is hier beskikbaar, lees gerus waaroor die verskillende sake gaan wat op die tafel is, die nommering word ook gevolg in opmerkings wat ek hier op my blog of op my whatsapp groep maak:

Agenda vir die GKSA se Algemene Sinode van 2018 

VIDA … alweer

Daar is weer omtrent vier of vyf beswaarskrifte en beskrywingspunte wat oor VIDA gaan, weereens sal die sinode moet besluit of hul die Skrif of die tydsgees gaan volg.

Gebed

Ons bid ons broeders die Here se seën toe om in liefde die waarheid na te jaag en te soek in elke besluit wat geneem gaan word, dat dit Sy eer en die heil van ons kerke mag dien.

14 Maar bly jy in wat jy geleer het en waarvan jy verseker is, omdat jy weet van wie jy dit geleer het,
15 en dat jy van kleins af die heilige Skrifte ken wat jou wys kan maak tot saligheid deur die geloof in Christus Jesus.
16 Die hele Skrif is deur God ingegee en is nuttig tot lering, tot weerlegging, tot teregwysing, tot onderwysing in die geregtigheid,
17 sodat die mens van God volkome kan wees, vir elke goeie werk volkome toegerus.

EK besweer jou dan voor God en die Here Jesus Christus, wat die lewende en die dode sal oordeel by sy verskyning en sy koninkryk:
2 verkondig die woord; hou aan tydig en ontydig; weerlê, bestraf, vermaan in alle lankmoedigheid en lering;
3 want daar sal ’n tyd wees wanneer hulle die gesonde leer nie sal verdra nie, maar, omdat hulle in hul gehoor gestreel wil wees, vir hulle ’n menigte leraars sal versamel volgens hulle eie begeerlikhede,
4 en die oor sal afkeer van die waarheid en hulle sal wend tot fabels.
5 Maar wees jy in alles nugter; ly verdrukking; doen die werk van ’n evangelis; vervul jou bediening. (2 Tim. 3:14-4:5 A53)

43 Comments

Posted in gksa algemene sinode 2018

Posted by: proregno | December 28, 2017

Bybel lees programme & Berea Bybelskool e-pos oordenkings vir 2018

BYBEL LEESPROGRAMME EN BEREA-BYBELSKOOL 2018

stock photo of bible reading - A view with a woman reading the bible - JPG

1 Bybel leesplanne

Hier kan u verskillende Bybel leesplanne kry vir die jaar 2018: Bible Reading Plans

“Open my oë, dat ek kan sien die wonders uit U wet.” – Ps.119:18.

2) Berea Bybelskool

Ons is besig met ‘n e-pos Bybellees en oordenkings. Dit behels:

  • Die geskiedenis van die OT
  • Die geskiedenis van die NT
  • Geloofsleer: HK oordenkings

Ons gaan deur die geskiedenis van die Bybel om te leer wat daar staan (OT en NT), en dan saam met dit gaan ons kyk wat glo ons daardie geskiedenis vir ons leer aangaande wat ons moet glo en doen (sien bv. 2 Tim.3:15-17, dat die Heilige Skrif leer ons wat ons moet glo en doen).

Ons noem dit ook “Openbaringsgeskiedenis”, dus wat openbaar die Here vir ons, wat moet ons glo en doen volgens die OT en NT geskiedenis = die heilige Goddelike Skrif wat ons leer en lewe bepaal.  Maar ons moet die Bybel self, die geskiedenis ken, om die openbaring van God en sy wil daardeur te ken.

Die bronne wat ons gaan gebruik is:

  1. Handboek Bybelse Geskiedenis: Die Ou Testament, dr. JH Kroeze [afkorting: HBGOT]
  2. Handboek Bybelse Geskiedenis: Die Nuwe Testament, dr. EP Groenewald [afkorting HBGNT]
  3. Die Vaste Fondament: Dagboek uit die Heidelbergse Kategismus, dr. SJ van der Walt [afkorting: VF]

Lees asb die daaglikse ‘oordenkings/verklarings’ met ‘n oop Bybel (sien Hand.17:11) en biddend (Ps.119:18). U is welkom om enige vrae of verskille wat u het aan my te rig vir verdere besinning en bespreking.  Daarom die belangrikheid van Hand.17:11 vir enigiets wat ons lees en bestudeer, sien ook wat ons bely in NGB artikel 7.

In prof. Kroeze se ‘Woord vooraf’ stel hy dit self as volg:

“Die Bybel is as die Woord van God die enigste boek wat die betroubare bron is vir ons lewens- en wêreldbeskouing en rigsnoer vir ons lewensgedrag. Daarom wil ek hierby ook sê dat hierdie boek die Bybel nie moet vervang nie. Dit moet die leser juis daartoe bring om die Bybel self ter hand te neem. Die behandelde Skrifgedeeltes word met “vers en kapittel” aangedui en dikwels word na ander Skrifuitsprake verwys. Origens is die boek ook so geskryf dat dit die leser sal prikkel om die Skrif op te slaan en te kyk: Wat staan daar? Lees die Bybel self!”

Werksmetode: die drie bronne gaan elke dag deur die week afgewissel word, bv. dag 1: OT; dag 2: NT: dag 3: Geloofsleer. Elke week dus x2 van elke afdeling, geen op Sondae nie.

Ek hoop u sal hierdie oordenkings/bybelstudie elke dag opbouend vind vir u geloof en u roeping in hierdie lewe tot eer van God (1 Kor.10:31; 2 Tim.3:15-17).

Indien u ook wil deel wees van hierdie reeks, stuur ‘n leë e-pos na:

berea-oordenkings-subscribe@yahoogroups.com

of gaan teken in by Berea-oordenkings se webadres:

https://groups.yahoo.com/neo/groups/berea-oordenkings/info

Stuur gerus ook hierdie inligting aan as u dink daar is ander mense wat ook graag hierdie e-pos bybelskool wil doen (die reeks sal later uitgebrei word na ander vakke, bv. Kerkgeskiedenis, Calvyn se Instituties, Totius se Versamelde Werke, ens.).

NB: ons het reeds laasjaar begin, maar u is welkom om enige tyd in te val om  saam ons te lees en leer.

Leave a Comment

Posted in Berea e-pos Bybelskool, bybel leesplan

Posted by: proregno | December 15, 2017

Einddinge: ‘n Paar Afrikaanse teoloë oor die Toekoms van Israel (Rom. 11)

EINDDINGE

‘N PAAR AFRIKAANSE TEOLOë

OOR DIE TOEKOMS VAN ISRAEL

Die Einddinge - Wat is waar en wat is nie waar nie deur Hanan Viljoen

Nota: in aansluiting by die vorige artikel oor die toekoms van Israel, gee ek Totius, WD Jonker, WJ Snyman, PA Verhoef, Hanan Viljoen en Johannes de Koning se sienings hier vir verdere bestudering oor die onderwerp. Totuis se opmerking in sy artikel is belangrik om te onthou as ons oor hierdie onderwerp besin, sodat ons sal besef die besinning oor die ‘toekoms van Israel’ is nie ‘n saak wat begin het aan die einde van die 19de eeu met die opkoms van die Dispensasie Chiliasme teologie nie:

“Die manne wat nou aangehaal word, onderskryf geeneen die belydenis van ‘n Chiliasme nie, d.w.s. hulle neem nie aan dat ons wêreldperiode met duisend jare van vrede op aarde sal eindig nie. Inteendeel, hulle verwerp hierdie beskouing, wat dan ook in ons Konfessie nie aanvaar is nie.”

“DIE HELE ISRAEL”

deur Totius

(Die Kerkblad, no. 1105, 22 April 1949)

Inleidend

Oor die vraag: „Wat sê die Skrif oor die toekoms van die Jode?” sal ons nou volgens belofte een en ander in die midde bring. ‘n Oplossing van die vraagstuk kan ons nie belowe nie. Daar is, ook onder Gereformeerde Skrifverklaarders, geen eenstemmigheid ten opsigte van die betrokke gedeeltes nie.

Maar mag ons dan tot die besluit kom om die hele kwessie agterweë te laat, aangesien daar soveel verskil van gevoele bestaan?

Nee. Ons dink hier aan die woord van Jesus: „Van nou af sê Ek dit aan julle voordat dit gebeur, sodat wanneer dit gebeur, julle kan glo dat Ek dit is” (Joh. 13:19). Die woorde van Jesus moet bewaar word, al sien ons nie terstond die hele vervulling daarvan nie. Die waarskuwing geld die veragting van die profesieë. Dan, naamlik, sal dit wees dat die dinge gebeur sonder dat ons die betekenis daarvan weet. Dan is ons geestelik aan die slaap. Die studie van die profesie moet van geslag tot geslag voortgaan. Dit moet as ‘n geestelike erfenis aan ons kinders nagelaat word. As ons dit nie sien nie— hulle sal dit sien „wanneer” dit gebeur. Die gelowige mag, insonderheid in hierdie dae, nie insluimer nie. Vergelyk die gelykenis van die tien maagde.

Dat hierdie vraagpunt van die Jode se toekoms baie belangrik is, blyk ook wel uit die feit dat prof. William Hendriksen, professor aan die Calvin-Seminarie te Grand Rapids, V.S.A., onlangs ‘n brosjure ter perse gelê het wat handel oor die woorde van Rom. 11:26: „En so sal die hele Israel gered word”.

Die brosjure, in Engels (Amerikaans) geskrywe, begin al dadelik met hierdie woorde: „Daar was lankal verskil in ortodokse kringe aangaande die beloftes wat aan Israel gegee is. Gelowiges wat van dieselfde fontein drink, dieselfde God aanbid, verlos is deur dieselfde Saligmaker, gelei word deur dieselfde Gees en „in alle droefheid met ‘n opgehewe hoof onse Here Jesus Christus uit die hemel verwag”, is nogtans ten opsigte van hierdie saak verdeeld”.

Hierdie verdeeldheid geld ook ten opsigte van die manne van streng-Gereformeerde belydenis. Hulle alleen word hier verderop vermeld, en wel soos hulle in drie dele uiteengaan. Ons volg die indeling soos deur prof. Hendriksen gegee. Die sitate ontleen ons aan die skrywers in die taal waarin hulle skrywe, nl. Hollands. Alleen die sitaat uit Calvyn is vertaal. Nog ‘n voorlopige opmerking: Die manne wat nou aangehaal word, onderskryf geeneen die belydenis van ‘n Chiliasme nie, d.w.s. hulle neem nie aan dat ons wêreldperiode met duisend jare van vrede op aarde sal eindig nie. Inteendeel, hulle verwerp hierdie beskouing, wat dan ook in ons Konfessie nie aanvaar is nie.

1) Calvyn

Die eerste gevoele wat hier nader bespreek moet word, is dié van Calvyn. En die teks wat meer bepaald ter sprake sal kom, is Rom. 11:26, in verband met die voorgaandes. Rom. 11:26a lui: „En so sal die hele Israel gered word”.

Calvyn meen dat „die hele Israel” beteken die ganse volk van God, die volle getal van die uitverkorenes uit Jode en heidene.

Hy sê: „Baie verstaan dit van die Joodse volk … , maar ek brei die woord Israel uit tot die hele volk van God, volgens hierdie bedoeling: Wanneer die heidene sal inkom, sal die Jode ook terugkom van hulle afdwaling na die gehoorsaamheid van die geloof; en so sal volkome word die redding van die hele Israel van God, wat vanuit altwee vergader moet word …”

Calvyn beroep hom verder op Gal. 6:16 waar staan: „En mag daar vrede wees oor almal wat sal wandel volgens hierdie reël, en oor die Israel van God!” Hy verklaar: „Die Israel van God is wat hy (Paulus) die kerk noem, saamvergaderd sowel uit Jode as heidene, en hy stel hierdie volk ….teenoor die vleeslike kinders van Abraham wat van sy geloof weggedwaal het”.

Eenselfde verklaring word gegee in die Kommentaar op die Romeine deur wyle prof. dr. J. A. C. van Leeuwen en dr. D. Jacobs, manne van Gereformeerde belydenls in die Hervormde Kerk van Nederland. Ons kan net hierdie sin aanhaal: „Zoo betekent hier „gansch Israël het geheele geestelijk Israël, alle erfgenamen der belofte, door Paulus Gal. 6:16 het „Israël Gods” genoemd” (bl. 227).

Ons stem saam met wyle prof. Greydanus dat die beroep op Gal. 6:16 hier nie beslissend is nie. Hy sê: „In hierdie verband pas hierdie opvatting tog nie, omdat dit hier (in Rom. 11) juis gaan oor Israel enersyds en die heidene andersyds, en vlak vooraf Israel duidelik op die Jode doel en ook die volgende verse blykbaar van hulle spreek” (Komm. Romeine, bl. 515). (Ons gee die aanhaling in Afrikaans, omdat dit hier nog al ‘n moeilike vraagstuk geld.)

Hier is dan die eerste opvatting, nl. dat „die hele Israel” slaan op die kerk soos dié in die loop van tyd vergader word uit Jode en heidene saam.

2) Bavinck

Die tweede verklaring van Rom. 11:26 is dié van wyle prof. dr. H. Bavinck, wat in sy Dogmatiek aldus skrywe:

„Die hele Israel in Rom. 11:26 is dus nie die volk van Israel wat aan die einde van die dae in massa bekeer sal word nie, dit is ook nie die gemeente uit Jode en heidene saam nie, maar dit is die pleroma (volheid) wat in die loop van die eeue uit Israel (kursivering van ons) toegebring word. Israel bly as volk, so voorspel Paulus, naas die heidene bestaan; dit bly tot die einde van die eeue, dit lewer sy volheid vir die Godsryk ewe goed as die heidene en behou vir die Godsryk sy besondere taak en plek” (Dogmatiek IV, 4, bl. 651).

Verder lees ons by Bavinck: „Die ingaan van die volheid van die heidene kan nie gedink word as tydelik voorafgaande aan die saliging van die hele Israel nie. Rom. 11:26 noem geen nuwe feit wat na die ingaan van die volheid van die heidene plaasvind nie” (t.a.p., bl. 652).

„Ten slotte”, sê Bavinck, „al sou Paulus aan die einde ook ‘n volksbekering van Israel verwag, hy maak tog met geen woord melding van ‘n terugkeer van die Jode na Palestina, van ‘n herbou van stad en tempel, van ‘n sigbare Christusregering nie; in sy toekomsbeeld is vir dit alles geen plek nie” (t.a.p., bl. 652).

Interessant is ook hierdie noot waarin Bavinck nog dit sê: „Origens moet ons die getal Jode wat in die loop van die tye en ook in hierdie eeu tot die Christendom bekeer word, nie te gering dink nie. Persentgewys is dit groter as dié van die heidene. Pastor Le Roy het die getal Jode wat in die 19de eeu Christen geword het, op ruim 220,000 bereken …. Dit is bes moontlik dat die getal van die uitverkorenes uit Israel in die laaste tyd veel groter sal wees as wat dit in Paulus se dae of later of in ons dae was; daar is geen enkele rede om dit te ontken nie” (bl. 651).

Op hierdie getallekwessie kom ons later terug.

Resultaat tot sover: Calvyn reken dat Jode en heidene saam uit die volke toegebring word en dat hulle saam „die volheid” vorm van diegene wat gered word. Iets besonders sien hy in die toebrenging van Israel nie.

Bavinck verskil van hierdie beskouing in sover hy meen dat „die hele Israel” van Rom. 11:26 nie aandui die volk van Israel wat in die laaste tyd in massa bekeer sal word nie, of dat dit verwys na die kerk uit die Jode en heidene saam nie (soos Calvyn doen) ; maar dit is die volheid wat in die loop van tyd uitsluitlik uit Israel vergader word.

3) Greydanus

Daar is egter n derde opvatting wat ook sy woordvoerders onder Gereformeerdes het. Prof. Greydanus omskrywe dit aldus:

„Die hele Israel” kan in hierdie verband moeilik iets anders beteken as Israel as geheel, teenoor ‘n klein deel tevore en teenoor diegene oor wie die „verharding vir ‘n deel” gekom het. Waar vroeër betreklik min Jode gelowig geword het en waar die meeste onder die oordeel van verharding gele het, dit word anders nadat die volheid van die heidene ingegaan het. Dan kom Israel as geheel, die Joodse volk in sy geheelheid, tot bekering en tot gelowige aanneming van die evangelie van God en die Here Christus.

Dit wil egter nie sê dat dan alle Jode gelowig word sonder een enkele uitsondering nie …. Dit gaan hier nie oor die aantal as sodanig nie maar oor die volksgeheel” (Komm. Romeine, bl. 515, 526).

Dieselfde gevoele word voortgestaan deur ds. G. Doekes in ‘n lywige werk, getiteld De beteekenis van Israels val, ‘n kommentaar op Rom. 9:11. Hy skrywe:

„In die vorige tien gevalle sien „Israel” onbetwisbaar op die Jode in teenstelling met die heidene. Watter besondere rede dring dan hier (vs. 26) tot ‘n ander opvatting? Stellig nie die teksverband nie, want die onderskeiding van Jode en heidene hou in vs. 25 nie op nie maar gaan ook in die volgende verse nog deur …. Daar is alles voor en niks teë nie om „die hele Israel” te verstaan van die Joodse volk” (bl. 298).

Uit die ou tyd wil ons nog noem die bekende Voetius. Van hom sê ds. H. Hoekstra in sy brosjure oor Het Chiliasme dit:

„Hy oordeel dat die Jode verwerp is en nie meer die besondere volk van God geag kan word nie. Die verwerping is finaal en onherroeplik, tot hulle tot Christus bekeer word. So ‘n bekering verwag Voetius egter op grond van Rom. 11:25-29. Hy oordeel dat in hierdie plek nie bedoel word die geestelike Israel uit die heidene en Jode nie maar dat hier in uitsig gestel word ‘n massale bekering van die Jode. Die nasie, globaal (as geheel geneem) sal toegebring word op dieselfde manier as wat die „volheid” van die heidene bedoel word, waartoe ook nie almal hoof vir hoof behoort nie” (bl. 46).

Terwyl ons nou met die getallekwessie besig is, herinner ons aan die feit dat ook die kanttekening van die Statebybel blykbaar nie die verklaring van Calvyn gevolg het nie. By die woorde „geheel Israel” van Rom. 11:26 word aangeteken: „Nie net ‘n paar nie maar ‘n baie groot menigte asof gelykstaande met die ganse Joodse nasie”.

In verband met hierdie derde gevoele kan ons ook nog noem die naam van die hooggeagte ds. J. van Andel, in lewe predikant van Gorinchem in Nederland.

Verder is dit nie nodig om op die onderwerp in te gaan nie. Die leser het seker wel gemerk hoe verskillend oor hierdie onderwerp gedink is, en dit deur manne wat gesamentlik bestryders van die Chiliastiese gedagte is.

Hierdie feit ontslaan ons egter nie van ons verpligting ten opsigte van die profetiese woord nie. Des te naarstiger moet ons daarop let, te meer as ons oorweeg dat die Bybel nie ‘n boek van waarsêery is nie. Die verborgenhede van die toekoms moet gelowig en biddend aangevoel en tegemoetgetree word.

Nota: die subopskrifte is bygevoeg.

 Brief aan die Romeine

deur dr. Willie Jonker

(Verklaring by Romeine 11:25, 26a)

“Want ek wil nie hê, broeders, dat julle hierdie verborgenheid nie moet weet nie, sodat julle nie eiewys mag wees nie: dat die verharding ten dele oor Israel gekom het totdat die volheid van die heidene ingegaan het; en so sal die hele Israel gered word …” (Rom. 11:25, 26a)

25 Die beginwoorde van v. 25 laat merk dat Paulus tans iets baie gewigtigs wil sê (vgl. 1 : 13; 1 Kor. 10: 1; 12: 1, ens.).

Hv wil aan sv lesers ‘n profetiese waarheid meedeel wat gedeeltelik op Goddelike openbaring berus en gedeeltelik reeds in die geskiedenis merkbaar is. Hy noem dit ‘n verborgenheid, ‘n benaming wat gewoonlik gebruik word vir ‘n waarheid wat tevore verborge was, maar in die loop van Gods handelinge met die mense langsamerhand duidelik geword het (vgl. Ef. 1:9; 3 : 3-7; Kol. 1 : 26, ens.). Dit is van belang dat die Christene uit die heidene hierdie waarheid omtrent Israel sal weet, sodat hulle nie eiewys mag wees nie, d.i. volgens hulle eie insig en wysheid oor Israel sal oordeel nie. Die verborgenheid bestaan dáárin dat die verharding wat oor Israel gekom het. ten dele is d.i. dit raak nie die hele Israel nie.

Daarby sal die verharding duur totdat die volheid van die heidene ingegaan het. Die volheid van die heidene is, net soos die volheid van Israel, die voile getal van diegene wat God uit die heidendom verlos. Met ingaan word kennelik bedoel: ingaan in die Koninkryk, deel ontvang aan die verlossing. Uit die feit dat die volheid van die heidene seker eers teen die einde van die tye ten volle in die Koninkryk ingebring sal word, mag ons aflei dat Paulus verwag dat die gedeeltelike verharding van Israel sal voortduur tot aan die einde van hierdie bedeling.

26a Met die hele Israel word dieselfde bedoel as met die volheid van Israel in v. 12 en dié begrip lê in lyn met die begrip volheid van die heidene in v. 25. Dit dui Israel as totaliteit aan, Israel soos dit deur God bedoel is om te wees en soos Hy Sy oorspronklike beloftes aan die vaders ten opsigte van hulle waargemaak het.  Anders gesê: dit dui die voile getal Israeliete aan wat deur Gods genade gered sal word. Sommige verklaarders meen dat die hele Israel slaan op die kerk, die geestelike of ware Israel wat uit Jode en bekeerde heidene bestaan. Dié verklaring kan aansluit by die uiteensetting oor die takke van die wilde olyf wat ingeënt word op die mak olyfboom (vgl. v. 17-18). Waar Paulus egter nooit die benaming Israel in so ‘n geestelike sin (as aanduiding van die kerk) gebruik nie, terwyl hierdie hoofstukke spesifiek oor Israel as volk handel, is dit beter om te hou by die verklaring deur ons gegee.

Die woorde en so waarmee v. 26 begin, dui daarop dat die hele Israel gered sal word op die wyse wat in v. 25 aangedui is: die gedeeltelike verharding sal oor Israel bly, totdat die volheid van die heidene ingegaan het. Dit beteken nie dat daar dán, nadat die volheid van die heidene ingegaan het, skielik ‘n massabekering van Jode sal plaasvind nie. maar dat die bekering van die Jode só sal plaasvind dat die hele Israel ingebring word terwyl die gedeeltelike verharding voortduur. Terwyl sommige verhard is, kom ander tot bekering.

Dit sal so voortduur dwarsdeur die hele tydperk waarin ook die volheid van die heidene ingebring word. Wanneer die volheid van die heidene ingegaan het, sal ook die hele Israel gered wees. Dan is die einde daar. Dan is Gods beloftes ten volle vervul. In die lig van Paulus se verkondiging dat die bekering van die heidene Israel jaloers maak, is dit ook duidelik dat die ingaan van die volheid van die heidene die instrument in Gods hand is om die hele Israel tot die verlossing te lei.

Romeine 9-11

deur prof. PA Verhoef

 (Geneem uit, Israel in die Krisis (Pretoria: NGK Boekhandel, 1967: bl. 74-76)

Verreweg die belangrikste Skrifgedeelte oor die posisie en die toekoms van Israel het ons in hierdie hoof stukke van die aangrypende Brief aan die Romeine.

Ongelukkig is die eksegese van hierdie hoofstukke nie so maklik soos Berkhof ons wil laat verstaan nie (a.w., bl. l32). Hy erken trouens self dat dit nie duidelik is wat die apostel met die volheid in 11: 12 en vers 25 bedoel nie; wat die strekking van die lewe uit die dode in verband met die aanneming van Israel is nie (11: 15), wat aldus in vers 26 beteken, en wat met gans Israel bedoel word nie (a.w., bl. l34 e.v.).

Inderdaad is dit juis die punte waarop dit hier aankom!

Prof. K. Dijk gee ‘n opsomming van die belangrikste verklarings in die kring van Gereformeerde teoloë, en daaruit blyk dat hulle op sommige punte van mekaar verskil. In drie opsigte is die betrokke Skrifverklaarders dit egter met mekaar eens: ten eerste, dat Israel in hierdie hoofstukke op die vleeslik nageslag van Abraham betrekking het; ten tweede, dat die gedeelte nie ‘n perspektief op ‘n uiteindelike massale bekering van Israeliete open nie; en ten derde, dat al sou Paulus so ‘n algemene kerstening verwag, hy hier tog met geen enkele woord spreek van ‘n toekornstige terugkeer na Pales-
tina, van ‘n herbou van stad en tempel en van ‘n sigbare en tydelike Christusregering nie (a.w., bl. 96).

Dit is duidelik dat die apostel in Romeine 9-11 nadruk lê op die wederkerigheids-verhouding tussen Israel en die “heidene” ten opsigte van die heil in Christus. Dit is die geopenbaarde  misterie waarvan hy spreek. Aan die een kant wys hy daarop hoe Israel se ongeloof die weg vir die heidene tot die geloof ontsluit het. Hulle val is die rykdom (11: 12) en hulle verwerping die versoening van die wêreld (11: 1 5); wat die evangelie betref, is hulle vyande ter wille van die gelowiges uit die heidene (11 :28). Die seën wat vir alle volke bestem is (Gen. 12:3), en waarvan Israel die draer was, bereik die volke nie in die weg van Israel se eie begenadiging nie, maar juis in die van sy verwerping.

Die diepe gedagte in hierdie “verborgenheid” is dat die genade-karakter van die heil juis in hierdie weg gehandhaaf en verheerlik word. As Israel van sy verkiesing ‘n grond maak om nie meer van die genade van God te leef nie, word hy verwerp, en wend die Here Horn tot die heidene (vgI. Matt. 21:42 e.v.; 22:1-14; 1 Thess. 2:14 e.v.).

Die apostel wys egter, en aan die ander kant, daarop dat God Sy heilsplan ook met Israel volbring, juis omdat die genadegawes van God onberoulik is en Israel ook in sy verwerping “bemindes ter wille van die vaders” bly (11:28). God het Sy beloftewoord aan Israel nie laat verval, noudat hierdie volk deur die verwerping van die Messias voorwerpe van Sy toorn geword het nie. In werklikheid was dit vir die gelowige volksdeel bestem (9:6). Wat die teenswoordige betref, is daar nog altyd ‘n oorblyfsel ooreenkomstig die verkiesing van die genade (11:5), word sommige uit hulle gered (11: 14) en elkeen wat nie in die ongeloof bly nie, op die olyfboom ingeënt (11 :23), terwyl die verharding slegs vir ‘n deel oor Israel gekom het (11 :25), dus nie die voortgaande verlossing van die uitverkorenes verhinder nie.

En so sê die apostel, in hierdie weg, soos dit in die voorafgaande beskryf is, nadat Israel eers ten dele verhard is en deur sy val die rykdom van die wêreld geword het, sal die hele Israel gered word (11 :26).

Volgens Berkhof gaan dit hier nie om die sielehiel van die enkelinge nie, maar om die gang van God deur die geskiedenis. En dan beteken die weer-aanneming, al is dit net van die laaste generasie, die weer-aanneming van Israel in al sy geslagte – as teken dat hulle die geliefdes ter wille van die vaders was (a.w., bl. 137).

Ons vereenselwig ons egter met die opvatting van Ridderbos in sy Commentaar op Romeinen, wanneer hy sê dat die “hele Israel” dieselfde is as “hulle volheid ” in vers 12, dit wil sê die volle getal wat tot die geloof gekom het en wat as sodanig die volheid van Israel verteenwoordig. Hierdie volheid moet nie in nasionalistiese of universalistiese sin verstaan word nie, want dit sien nie op die nasionale herstel van die volk of van elke Israeliet, hoof vir hoof, nie. Dit bestaan ook nie in ‘n massabekering aan die einde van die dae nie. Die volheid van Israel is ‘n eskatologiese grootheid – so sal Israel daar uitsien wanneer die eeue voleindig word en die heilsraad van God volbring is. Dan sal die tans vertroebelde, onherkenbare beeld van Israel weer duidelik word; dan sal Israel in sy ware aard openbaar word en sal die “volheid” van Israel by die “volheid” van die heidene gevoeg word.

Dat daar ‘n bekering van die “hele Israel” sal plaasvind anders as in die normale weg van die evangelieverkondiging in die geskiedenis, bly vir die besef van Ridderbos ‘n merkwaardige uitwas van die teologiese denke oor Israel wat in geen enkele opsig in die heilshistoriese gedagtegang van Romeine 9 tot 11 pas nie. Wat Paulus ten slotte tot sy Iofverheffing in Romeine 11:33-36 bring, is nie die plotseling in 11 :26 onthulde Chiliastiese geheim nie, maar is die aanbiddellike handeling van God wat Hom eers van Israel tot die heidene wend, en daarna van die heidene tot Israel terugkeer.

Slegs hierdie verklaring laat aan Rorneine 9 tot 11, en aan die groot konklusie van die hele betoog in 11 :29-32, reg geskied (vgl. Geref. Weekblad, 26 Sept. 1958).

In hierdie oorsig van die inhoud van Romeine 9 tot 11 het ons net op die kernaspek van die probleem gekonsentreer. Ons verwys die geinteresseerde leser graag na ‘n deeglike verklaring van die hele gedeelte in die nuwe kommentaar op Romeine deur dr. W. D. Jonker. Dit is by die Ned. Geref. Kerk-Boekhandel verkrygbaar en seer die moeite werd om te lees. Ons mag ook verwys na ‘n suiwere bespreking van hierdie hoofstukke
deur ds. A. Konig, in Die Kerkbode van 1967.

___________________

Nota: In die boek van prof. Verhoef bespreek hy in baie meer detail die hele kwessie van die toekoms van Israel. Hy beantwoord vrae soos “Is Israel nog die uitverkore volk”, “Sal Israel ‘n massabekering ondervind?”, en vele ander omstrede vrae oor allerhande kwessies van die einddinge, chiliasme, eindtye profesieë, ens. Daar is ook ‘n deel waarin hy die Brits-Israelbeweging dwaling aanspreek en weerlê. Ongelukkig is die kosbare boekie nie meer in druk nie.

Oor die komende dinge en die terugkeer van Israel

prof. Willie J. Snyman

(Nuwe en Ou Dinge, bl. 280, 281)

Komende dinge

Aanleiding tot hierdie bespreking is verskillende briewe wat ontvang is in verband met die Komende Dinge, m.i. oor die Duisendjarige Ryk. Die vraers se geduld moes op die proef gestel word as gevolg van ons afwesigheid na die Ekumeniese Sinode en opgehoopte werksaamhede in verband daarmee. Ons is bly om die lesers, wat al te lank moes wag, nou te woord te kan staan. Ons begin met ‘n paar algemene opmerkings en wel oor die Duisendjarige Ryk, waarop dit veral neerkom in die vrae.

Die heersende opvatting in ons Gereformeerde Kerk is ongetwyfeld die sg. “geestelike”, dat die Duisendjarige Ryk sien op die tydperk tussen die verhoging van Christus tot met sy wederkoms. Dit is egter nie die enigste toegelate opvatting nie. Dit het duidelik geblyk by die toetreding van die gemeentes onder die Kruis, wat oorwegend die “letterlike” opvatting toegedaan was, dat dit naamlik sien op ‘n periode van duisend jaar, wat ons nog moet verwag in die toekoms.

Hiermee is duidelik te kenne gegee dat ons Kerk, wat die Komende Dinge betref, tot op sekere hoogte ‘n oop standpunt wil inneem. Die opmerkings wat ons in hierdie verband wil maak, is eerstens dat geen lidmaat nog in die posisie geplaas is dat hy die Gereformeerde Kerk moes verlaat ter wille van ‘n letterlike verklaring van die Duisendjarige Ryk nie. En verder, as lidmate, watter posisie hulle ook mag beklee, sover gaan om vanuit hulle standpunt ander te beskuldig van onregsienigheid, dan gaan hulle verder as wat die Kerk hulle toelaat om te gaan. Dan is dit nie meer sake vir Die Kerkblad nie maar vir die kerklike weg. Die gesindheid het nogal deurgestraal in die onderhawige korrespondensie. Die redakteur van ons Kerkblad het die regte weg gevolg dat hy die saak nie wou laat voortgaan in die vorm van korrespondensie nie. Dit is gesonde kerklike beleid. Dit het nie meer die vorm van ‘n oop bespreking gehad nie.

‘n Volgende opmerking is dat ons hier nie met meninge te doen het wat vanaf gister en eergister teenoor mekaar staan nie. Ook nie maar sinds die vorige eeu nie. Die vraagstuk het al bestaan voordat daar ‘n Gereformeerde Kerk in Suid-Afrika was. Dit is so oud as die Christelike Kerk self.

Daarom is dit ‘n verkeerde houding, ons bedoel, die verbasing dat ander nie maar direk kan instem met wat, volgens ons eie sienswyse, die enigste en regte verklaring moet wees nie. Ons behoort daarby te bedink dat albei hierdie opvattings van eeue ver van die bekwaamste en nougesetste Skrifverklaarders aan hulle kant gehad het, wie se opregtheid ons nie onder verdenking durf bring nie.

Ons volstaan met die name van ons hervormers. Luther en Calvyn het die letterlike verklaring van die Duisendjarige Ryk verwerp. Abraham Kuyper se opvatting het weer sterk afgewyk van die gangbare “geestelike” verklaring. Ook weer ‘n bewys van die mate van oopheid wat die Gereformeerde Kerke ten opsigte van “onvervulde” profesieë bewaar het. Ons moet nie verwag dat ‘n probleem van soveel eeue op ‘n gegewe moment somaar tot afsluiting gebring kan word nie.

Dit is miskien ook nie onnodig om mekaar daaraan te herinner dat ons almal glo in ‘n duisendjarige ryk nie. Ons moet daarin glo, want die Skrif leer dit in Openb. 20:1-7, al is dit die enigste plek waar dit met soveel woorde gelees word. Die verskil betref alleen die verklaring, nl. of dit letterlik verstaan moet word as ‘n tydperk van duisend jaar, wat nog moet intree in die toekoms voor die uiteindelike wederkoms van Christus, miskien ook voorafgegaan deur nog ‘n wederkoms, en of dit simbolies verklaar moet word, soos die getalle deurgaans in Openbaringe, en dit dan sien op die tydperk tussen Christus se eerste en tweede koms.

Die vraag dus, of ons nou leef in die voorlaaste bedeling van die wederkoms van Christus, en of ons leef in die laaste bedeling. Hierby wil ons dan opmerk dat as ons gekies het vir die eerste, die letterlike opvatting, dan is ons nog nie klaar nie. Dan is daar weer baie uiteenlopende verklarings. Byna elke boek wat hieroor verskyn — en daar verskyn baie — verteenwoordig weer ‘n eie opvatting. In vermoedelik die jongste boek (ds. A. A. Leenhouts: Gods Voorlaatste Geheim) val die oordeel oor die Antichris by die wederkoms van Christus (Openb. 19:20) en die oordeel oor Satan (Openb. 20:10) saam. Die Duisendjarige Ryk vind die skrywer in die verborgenheid wat Johannes nie mag neerskryf nie (Openb. 10:4, 7). Dit val in hierdie bedeling, in die toekoms. Christus se wederkoms is dus minstens binne duisend jaar nog nie te wagte nie.

Ons noem hierdie verskille nie om ondersoek te ontmoedig nie. Inteendeel, dit gaan om die waarheid, en vir die waarheid moet getuig word al bring dit stryd en verdeling (1 Kor. 11:18, 19). Wat ons alleen duidelik wil laat wees, is dat die verskil tussen die “letterlike” en “geestelike” verklaring nie die enigste verskil in hierdie verband is nie. Dit is uiters moeilik om die weg te vind te midde van die verskillende “letterlike” verklarings.

Regsinnige en onregsinnige chiliasme

Dit bring by ‘n volgende punt, nl. dat daar by die “Chiliaste” soos ons die voorstanders van die letterlike opvatting voorlopig wil noem, onderskei moet word tussen ‘n regsienige en onregsienige rigting. Sulkes wat met hulle geloof in ‘n Duisendjarige Ryk nie in botsing kom met die Gereformeerde Belydenis nie, en die wat daar wel mee in botsing kom. Die Kerkgeskiedenis leer dat Chiliasme by byna al die sektes voorkom.

Chiliasme bring in geselskap van sektes en bewegings soos die Dantiste, Adventiste, Sabbatariërs, Wederdopers, Russelliete. Ons kan verder gaan, dit was kenmerkend van die oudste sekte, die Judaïsme (Joods-Christendom). Dit was ook die kenmerk van die Fariseërs. Ons vind dit in die Joodse Apokalipse vóór, tydens en ná Christus. Ons sê dit ook weer nie om dit hiermee te veroordeel nie. Iets is nie verkeerd juis omdat ‘n Wederdoper of ‘n Russelliet dit ook leer nie. Of selfs omdat die Skrifgeleerdes en Fariseërs dit ook geglo het nie. Die Here Jesus het op sekere punte met die Fariseërs saamgestem, bv. oor die opstanding van die dode teenoor die Sadduseërs. Maar ons sê dit om gevaartekens langs die pad op te rig.

As ons die weg van die Chiliasme opgaan, moet ons ons deeglik kan rekenskap gee van hierdie uitdraaipaaie. Ons noem twee gevare, die een geld die koningskap van Christus, die ander die leer van die Verbond. Daar is Chiliaste wat glo dat Christus tans as Koning regeer en nie spreek net van ‘n teenwoordige priesterskap van Christus in die hemel en ‘n Koningskap van Christus in die toekoms op aarde nie, en wat ook die verbond, met Abraham verwesenlik sien in die Kerk. As ons Chiliasme egter daartoe lei om die teenwoordige Koningskap van Christus te misken en die Verbond op te breek, dan raak dit fondamentstene van die Gereformeerde Belydenis, en is ons op ‘n onregsinnige weg. Maar daar is nog ‘n ander gevaarteken, nl. om een of ander waarheid op die spits te dryf ten koste van ander waarhede. Dit is die weg van die sekte. Dit is ‘n kenmerk van die eintlike Chiliasme, vandaar Chiliasme (Chilias is die Griekse woord vir duisend). Ja, dit is nodig dat veral in ons tyd meer nadruk gelê sal word op die Komende Dinge.

Dit is waar dat dit in die Kerk, ook in ons Kerk, te veel op die agtergrond staan. So ontstaan sektes. Sektes is ‘n tugroede vir ‘n kerk wat sekere waarhede verwaarloos. Maar die fout van die sekte is weer dat dit die ander waarhede verwaarloos ter wille van die een, of dat dit al die waarhede sien deur die bril van hierdie eeu. Meer nog, dat dit geneig is om die saligheid te bind aan die dogma, en wel aan ‘n bepaalde dogma. Dit is gevare in verband met die Chiliasme. Dit het eintlik net ‘n oog vir ‘n bepaalde punt in die leer van die Komende Dinge, die duisend jaar, en is geneig om Openb. 22:19 te verbind met ‘n bepaalde verklaring daarvan.

Met hierdie paar opmerkings wil ons tans volstaan om op die vrae terug te kom. ….

Die Koningskap van Christus

By hierdie oorsig wat volg, maak ons veral gebruik van die uiteensetting van Erich Sauer in sy boek, Der Triumf des Gekreuzigten (Die Triomf van die Gekruisigde), ook in Engels verkrygbaar by Pro Rege-Pers, Potchefstroom. Ons sluit hierby aan omdat Sauer met sy geloof in ‘n toekomstige “Duisend-jarige Ryk” die teenwoordige Koningskap van Christus en die aanwesigheid van die Koninkryk van die Hemele nie oor die hoof sien nie.

Dit is die groot betekenis van die heilsfeite van Hemelvaart en Pinkster. Hemelvaart is die troonbestyging van die Koning van die ere. Toe is Hy met heerlikheid en eer gekroon. Toe is Hy in eintlike sin tot Here en Christus gemaak (Hand. 2:36) en is tans Gebieder (Jud. 4) en Heerser oor alle nasies (Matt. 28:18; Rom. 14:9). Die uitstorting van die Heilige Gees is saam met Hemelvaart die aanvang van die Koninkryk van God op aarde. Sinds Pinkster is die Koninkryk van God ‘n werklikheid op aarde. Ontkenning van die teenwoordige Koningskap van Christus kry ons dus net by sekere vorme van die Chiliasme. Hierdie laaste bring in botsing met ons belydenis (Heid. Kateg. So. 18). ….

Die terugkeer van Israel

 

By die leer van die “Duisendjarige Ryk” neem die terugkeer van Israel ‘n baie belangrike plek in. Dit bring by die “onvervulde profesieë”, wat in betrekking staan tot die terugkeer van Israel, almal beloftes van God aan Israel wat nog uitstaan. Wie gee ons die reg om dit te “vergeestelik” en oor te dra op die Kerk? So word gevra, en dan gesê: dit sou niks minder as bedekte bondsbreuk van God ten opsigte van sy volk wees nie!

Die versigtige skrywer laat egter onmiddellik volg: vergeesteliking en oordra daarvan op die Kerk kan nie heeltemal van die hand gewys word nie, want Paulus sien Jes. 11:10 (‘n “duisendjarige-ryk-hoofstuk”) vervul in die Kerk in Rom. 15:12; ook Hos. 1:10 in Rom. 9:25, 26. Petrus sien dieselfde profesie, vervul in die Kerk (1 Petr. 2:10) en Joël 2:28-32 in die uitstorting van die Heilige Gees (Hand. 2:16-21). Ons kan ook nog verwys na die “vergeesteliking” van Jes. 40 deur Johannes die Doper. Ons moet maar versigtig wees met die “onvervulde profesieë”. Hulle is vervul. God het in Christus sy beloftes aan die vaders bevestig en sy waaragtigheid bewys (Rom. 15:8-12), al moet daar nog verdere vervullings verwag word soos ons dit by profesieë dikwels aantref.

Nog voor die aanbreek van die “Duisendjarige Ryk” gaan Israel dan na Palestina. Die doodsbeendere van Eseg. 37 begin beweeg. As Jode gaan hulle na Palestina en word daar verander in Israel. Die weg van verlossing is nie die van geloof in die Gekruisigde nie, maar van aanskouing van die Verheerlikte. Met die verskyning van Christus in heerlikheid kom hulle tot bekering. Só word Openb. 1:7 verstaan as vervulling van Sag. 12:10. Dan vind die groot wonder plaas, die geestelike vernuwing van Israel. Daar vind weer ‘n uitstorting van die Heilige Gees plaas. Israel en die Kerk is twee. Daarom gebeur dieselfde dinge oor. Joël 2 (vgl. Eseg. 11:19) word ‘n tweede keer vervul (vgl. Hand. 2:16-18). Die profesie aangaande die Nuwe Verbond (Jer. 31:31-33) gaan ook dan eers in vervulling, ‘n profesie waarvan Jesus die vervulling verbind het aan die instelling van die Nagmaal wat die pasga kom vervang het soos die Doop die besnydenis as verbondstekens van die Nieu-Testamentiese volk van God, die ware Israel.

Die “onvervulde profesie” bevat tewens die wet, ook die skaduagtige (Eseg. 37-48). In die “Duisendjarige Ryk” word die hele tempeldiens met die priesterskap en offerandes weer herstel, die brand-, spys-, dank- en sondoffers, die Nagmaal is vervang deur die pasga, Sondag het weer plek gemaak vir die Sabbat. Ons is weer terug in die O.T. bedeling. Dit skyn “nouliks” moontlik, so word versigtig gesê, om hierdie profesieë geestelik te verstaan. Die leser moet maar self Hebr. 7-10 hiernaas plaas en sy eie oordeel vorm.

Die nasies en die sending

Die vernude Israel is God se sendeling in die volkerewêreld. Van Sion sal die wet uitgaan (Miga 4:2). Israel is die Paulus van die “Duisendjarige Ryk”. Die Olyfberg is vir Israel sy Damaskus. Die vereniging van die nasies en Israel onder die heerskappy van Christus, waarvan die profete spreek (o.a. Ps. 22:8, 47:8, 9, 72:8-10; Jes. 49:6, 42:6, 7; vgl. Luk. 2:31-32; Sag. 2:15, 8:22) en wat Paulus volgens Ef. 1:10 vervul sien, word dan eers vervul. “Die Duisendjarige Ryk” is die “gewigtigste” en die “eintlike” sendingtyd, want dan is Satan gebonde. Vir die eerste keer in die geskiedenis sal daar so iets as Christelike nasies wees.

Hier is dit duidelik wat daarmee gemoeid is as die Koningskap van Christus verlê word uit onse tyd in ‘n toekomstige “Duisendjarige Ryk”. Goed deurgedink kom ons uit by een van die modernistiese rigtings in die teologie (die Dialektiese) wat ontken dat hier so iets kan wees as “Christelike nasies”, “Christelike onderwys”, “Christelike samelewing”, “‘n Christelike lewe”. Dit is iets vir die eind- of bo-historiese. Waarvoor dan ons stryd?

Die Godsdiens in die “Duisendjarige Ryk” sal ook nie die Christelike wees nie, maar die Israelitiese, reuk- en spysoffers met verwysing na Jes. 56:7, 60:7; Mal. 1:11, en ook by die volkere sal die Sondag vervang word deur die Sabbat.

Die natuur

Die verlossing van die skepping waarvan Paulus spreek in Rom. 8:19-22 sien nie op die nuwe aarde nie, maar op die “Duisendjarige Ryk”. Die Paradys is daar min of meer herstel. Daar is ‘n weelderige plantegroei selfs in die woestyn (Jes. 41:18) veral in Kanaän. Soos daar vrede is onder die mense en nasies, so ook tussen dier en dier (Jes. 11:6, 7, 65:25), en tussen mens en dier, ook die slang (Jes. 11:8).

Die einde

Nieteenstaande die binding van Satan is daar tog nog sonde en ook dood, hoewel die mense minstens 100 jaar oud sal word (Jes. 65:20). Daar sal moontlik ook opstande wees teen die Christusheerskappy. Maar, dit sal met geweld onderdruk word. Die heerskappy van Christus en sy heiliges neem dus die vorm aan van ‘n soort dwangheerskappy in plaas van innerlike bereidheid en oorgegewenheid (Ps. 110:3), immers, geregtigheid heers op die aarde en woon nog nie daar nie. Op die end kom dit tot ‘n groot afval deur die verleiding van Satan. Die paradysgeskiedenis word min of meer herhaal. In die Paradys was dit so, dat die mens kon sondig. Hier is dit so, dat dit vir die mens nie swaar is om nie te sondig nie, want Satan is gebonde. Aan die einde word hy losgelaat. Onder die meer ideale toestande, onder die handtastelikste genadebetoon en onder die direkte heerskappy kies hulle vir Satan. Dit bring by die eindgerig.

Ons het hiermee so ‘n saaklike moontlike oorsig gegee van voorstellings in verband met ‘n toekomstig-letterlike “Duisendjarige Ryk”. Op enkele besonderhede hoop ons terug te kom, ook in verband met vrae wat ons intussen ontvang het. Uit wat gegee is, behoort die volgende duidelik te wees: Dat ons moet oppas om nie met ons menslike eensydighede teenstellings te skep wat die Skrif nie ken nie, bv. tussen letterlike en geestelike verklaring, Kerk en Israel, vervulde en onvervulde profesieë. Profesieë kan verskillende dieptes hê. Dieselfde profesie kan vervul en ook nog onvervul wees. Die letterlike sin kan ook nog ‘n geestelike diepte hê, sonder dat daar die minste aan die letter afbreuk gedoen word. Profesieë wat betrekking het op Israel kan oorgebring word, en word inderdaad deur die Skrif oorgebring op die Kerk.

Dit behoort verder duidelik te wees watter gevaar daar verbonde is aan die verlegging van die Koningskap van Christus na die toekoms. Dit raak die uitdra van die Evangelie na die nasies (Matt. 28:19) en die indra en uitlewe van ons Christelike beginsels in hierdie lewe (Matt. 5:13-16).

____________________

Nota: die opskrif en subopskrifte is aangepas waar nodig geag is. Sien die volledige artikels in prof. Snyman se saamgestelde bunde: Nuwe en Ou Dinge.

“Die verharding ten dele oor Israel?”

ds. Hanan Viljoen

(Geneem uit, Die Einddinge, bl. 113-115)

In 11:25 skrywe Paulus, dat die verharding “ten dele” oor Israel gekom het, “totdat die volheid van die heidene ingegaan het”. Wat sou hierdie “ten dele” beteken? Weereens moet die konteks van hoofstukke 9-11 dit vir ons verduidelik. Paulus het in 9:6 qese dat “nie almaI Israel is, wat uit Israel is nie.” Dit beteken, en ons herhaal, ‘n deel van Israel was nie regtig “Israel” in die ware sin van die woord nie.  Die res van hoofstuk 9, asook 10 en 11, handel deurgaans oor die feit dat ‘n deel van Israel die evangelie verwerp het en hulle verhard het.

Ons moet die “ten dele” van 11 :25 dus ook in hierdie sin verstaan. Dit gaan oor ‘n deel van nasionale Israel wat hulleself teen God verset het en toe verhard is. Die New International Version Vertaling (NIV) praat van “a hardening in part”. Sien ook Rom. 9:18 en 11:7. Hierdie verharding, sê Paulus, sal duur “totdat die ‘volheid’ van die heidene ingegaan het.” Hierdie volheid van die heidene beteken die getal van die uitverkorenes uit die heidene. Wanneer sal hulle dan ingegaan het?

Uit die aard van die saak sal dit wees nadat “die evangelie van die koninkryk in die hele wêreld” verkondig sal wees tot ‘n getuienis vir al die nasies. “Dan”, se Jesus, “sal die einde kom” (Matt. 24:14). Hierdie “einde” is die finale afsluiting van die wêreldgeskiedenis.

Dit is dieselfde “einde” wanneer Christus “die koninkryk aan God die Vader oorgee” (1 Kor. 15:24). Dan wanneer Hy alle “heerskappy en gesag en mag vernietig het”. Die verharding van die gedeelte van Israel sal tot dan duur. Dan, so leer die Bybel herhaaldelik, sal daar ook nie meer geleentheid vir bekering en redding wees nie. Let op, dat ook hier, daar niks qese word van ‘n volksbekering van Israel of van ‘n uitstortinq van die Heilige Gees oor hulle nie.

Die hele Israel gered!?

Ons kom vervolgens by ‘n vers waaroor daar baie gedebatteer word. Wanneer ons dit egter verklaar soos dit verklaar moet word, naamlik teen die agtergrond van die hele Rom. 9 – 11, word dit baie duidelik!

Die eerste deel van vers 26 lui soos volg: “En so sal die hele Israel gered word.”

Die woorde “en so” word deur sommige verklaar as ‘n tydsaanduiding. Vir hulle beteken dit dan, dat iewers op ‘n tydstip in die toekoms, die hele biologiese nageslag van Abraham gered sal word!

Die woorde in Grieks vir “en so” nl. kai houtos, kan egter nie as ‘n tydsaanduiding vertaal word nie. Dit is ‘n “manier”-aanduiding. Prof. O. Palmer Robertson wys daarop, dat van die ongeveer 205 kere wat die woord houtos in die Nuwe Testament voorkom, dit nie eenkeer as ‘n tydsaanduiding gebruik word nie (The Israel of God: O. Palmer Robertson bl. 181).

Wat beteken die woorde “en so sal die hele Israel gered word” dan? Anders gestel, as die woord houtos die manier van redding aandui, na watter spesifieke manier van redding verwys dit? Ons moet weereens eerstens kyk na dit waaroor die hele Rom. 9 tot 11 gaan. Paulus was vanaf hoofstuk 9 deurgaans besig om te praat oor die feit dat God uit die breë volksverband van Israel, “die oorblyfsel” of ware Israel uitverkies en gered het. Dit was so vanaf Isak (9:7) tot by Jakob (9:13) tot by die seweduisend in die tyd van Elia (11 :4) tot by die oorblyfsel in die tyd van Jesaja (9:27) tot by Paulus (11: 1) en tot by “die teenwoordige tyd” waarvan Paulus geskrywe het (11 :5).

Al hierdie mense was gered “ooreenkomstig die verkiesing van die genade” d.w.s.die uitverkiesing (11 :5). Dít was dus die manier! waarop dit gebeur het. As Paulus dus sê: “en so sal die hele Israel gered word”, bedoel hy: op dieselfde manier, naamlik deur die redding van ‘n minderheid uit die Joodse nasie sal die volle getal van die uitverkorenes gered word! Hierdie minderheid is “die hele (ware) Israel”. As “die hele Israel” alle biologiese afstammelinge van Abraham sou bedoel, sou die woorde “en so” nie toepaslik wees nie, want dit is nie die manier waaroor Paulus tot dusver gehandel het nie. Anders gestel, “die manier” van redding kan nie ‘n ander manier wees as die redding van die volle getal uitverkorenes deur die verkiesing nie!

Ons kan verder gaan en sê, dat as “die heIe Israel” wat gered sou word al die biologiese afstammelinge van Abraham sou beteken, dit teenstrydig sou wees Paulus se hele betoog in Rom. 9 tot 11! Dit sou ook nie in harmonie wees met “die manier” waarop God deur die geskiedenis met Israel gehandel het nie. Dit sou dus ook die beginsel van die uitverkiesing ophef ! Handel God vandag só en môre weer anders? (Jak.1:17).

Tereg skrywe Dr. Martyn Lloyd-Jones in sy boek The Church and the last Things t.o.v. Rom. 9-11. “How dangerous it is to think in terms of the physical nation and not realise that they are not all Israel, which are of Israel.”

Om aan die hele nasionale Israel te dink as God se ewige uitverkore volk, bloot omdat hulle van Abraham afstam, het baie in gemeen met die manier waarop die Jode destyds oor hulleself gedink het! Dit was dieselfde ongegronde aanname waarteen Johannes die Doper die Jode gewaarsku het toe hy gesê het:

“Dra dan vrugte wat by die bekering pas; en moenie dink en by julleself sê: Ons het Abraham as vader nie … (Matt. 3:8-9).

Ons kyk vervolgens na die laaste deel van Rom. 11:26 en 27.

” … Die Verlosser sat uit Sion kom en sal die goddelooshede van Jakob afwend; en dit is van my kant die verbond met hulle as Ek hulle sondes
wegneem.”

Die bostaande gedeelte wys daarop dat die redding van “die heIe Israel” gebeur op grond van ‘n belofte wat God in Jes. 59:20 en 21 herbevestig het. Die belofte gaan oor die Verlosser wat “uit Sion” sou kom. Hierdie “Sion” is die Joodse nasie, want Jesus sê: “die saligheid is uit die Jode” (Joh. 4:22). Die verlossing wat Hy sou bring sou “die goddeloosheid van Jakob” afwend en hulle sondes wegneem. “Jakob”, in teenstelling met Esau, is die stamvader van die uitverkorenes uit Israel. Vers 27 sê dat die Here die bogenoemde redding skenk op grond van God se verbond.

Trump en Jerusalem: moet Christene hande klap?

deur Johannes de Koning

Trump se besluit oor Jerusalem het skokgolwe deur die wêreld gestuur. Groot toejuiging van sy kiesers en vanuit sekere elemente in Israel self. Die res van die wêreld en die Palestyne en Arabiere in die algemeen voel natuurlik baie anders oor die saak. Nou, almal wat iets van Amerikaanse politiek verstaan sal besef, Trump se aankondiging dat die VSA amptelik Jerusalem as die staat Israel se hoofstad erken, weinig met oortuiging te make het, maar wel baie met persoonlike populariteit en om die guns van sy groot Joodse casino baas donateur, Sheldon Adelson te behou.
En so terloops : Trump se aankondiging is ook nie so dramaties en dapper soos baie van sy ondersteuners graag sou wou glo nie. In sy aankondiging oor die erkenning van Jerusalem was daar ‘n opvallende weglating – Hy het nie die Israelse terminologie oor Jerusalem gebruik nie. Israel verwys na Jerusalem as die “ewige onverdeelde” hoofstad van Israel.* Trump het net na “Jerusalem” verwys en dus die deur oopgelaat dat die grense van Jerusalem nog steeds onderhandelbaar is.
Ek wil egter nie op hierdie fasette konsentreer nie, maar net vra wat die geestelike en Bybelse dimensie van hierdie besluit behels?  …
Lees die artikel hier verder.

Sien ook hierdie artikels oor einddinge/tye: Eskatologie

Leave a Comment

Posted in einddinge, eindtye, eskatologie, Israel, israelvisie, Uncategorized

Posted by: proregno | December 12, 2017

Einddinge: Die toekoms van Israel ?

EINDDINGE: DIE TOEKOMS VAN ISRAEL ?

Netanyahu Trump

Bron: unitedwithisrael.org

Met president Trump se aankondiging dat die VSA Jerusalem (nou amptelik, nadat dit 20 jaar gelede reeds besluit is deur die VSA se senaat) as die hoofstad van Israel erken, het dit die belangstelling vir die plek en rol van Israel in die Here se Koninkryk weer sterk laat begin opleef. Daar word meer gevra: wat ‘profeteer’ die Heilige Skrif oor Israel se toekoms ?

Daar is baie sienings onder Christene, van een uiterste na die ander, afhangende vanuit watter eskatologiese (leer oor die einddinge of eindtye) oogpunt mens na die gebeure in die geskiedenis kyk, veral vandat Israel weer ‘n politieke staat geword het in 1948.

Dan is daar ook kultiese en sektariese groepe soos die Brits-Israel bewegings en die Hebrew Roots Movement wat almal ook nog hul verskillende Israelvisies het, soos ek hier in ‘n artikel daaroor geskryf het, verwysende na ‘n boek wat geskryf is oor ‘Israelvisies’ deur die geskiedenis, “Israelvisies in beweging” (sien gerus hierdie skakel vir heelwat verwysings na verskillende gereformeerde bronne oor denke oor Israel).

Ek plaas graag hier onder ‘n paar artikels, geskryf vanuit gereformeerde oogpunt, oor die toekoms van Israel, om gereformeerde gelowiges te help besin en dink oor die onderwerp in die lig van die Skrif.  Die artikels is almal voor pres. Trump se afkondiging geskryf, maar die inligting en onderwerp is nog netso aktueel. Baie belangrik is wat een skrywer hier onder sê, wat baie (veral 20/21ste eeuse gereformeerdes) nie besef nie:

“… a future salvation for ethnic or national Israel was not “invented by 19th Century Dispensationalism”! I fear there is much ignorance among 20th century Reformed brethren who may be surprised to find such a mainstream view among some of the great heroes of their faith tradition.”

Ek beplan om in ‘n volgende skrywe ook ‘n paar sienings oor Israel deur te gee van ‘n paar Afrikaanse gereformeerde teoloë, oor hoe hul dink aangaande die toekoms van Israel.

Maar hier is solank vier artikels:

The Problem of Israel:

i. A Historical & Political Perspective

ii. A Biblical Theological Perspective

by Rev. Bassam M. Madany 

“I don’t want to show any disrespect for Western political leaders. They need our prayers and cooperation in these difficult times. Unfortunately, they don’t seem to understand the true nature of Islam when they launch their initiatives for solving problems between Islamic countries and their neighbors. They either ignore, or are unaware of the fact that Islam is far more than a religious faith; it is a complete worldview with global aspirations and pretensions. If the West, during the last three centuries, succeeded in separating church and state, this has not happened in Daru’l Islam. The opposition to the existence of Israel is a religious matter for Muslims, and therefore cannot be negotiated.”

“It would be wrong for Christians, who believe in the supreme and final authority of the Word of God, to regard the Problem of Israel simply from a political and historical point of view. For example, in his Letter to the Romans, Paul devoted Chapters 9, 10, and 11, to a treatment of this problem within God’s plan of salvation. Quite often, we neglect to comment on these chapters, leaving the field to the Dispensational school of hermeneutics (principles of interpretation.) According to this school, the birth of the State of Israel was a fulfillment of Biblical prophecy.

“On the other hand, Christians who subscribe to the Historical-Grammatical school of hermeneutics, deny that the emergence of Israel as an independent state took place as a fulfillment of some Biblical prophecies. Our disagreement with our Dispensational brothers and sisters should not imply that we neglect the problem of Israel, from a Biblical and theological perspective. I use the term “Israel” here as a reference to God’s Old Testament people. I would like to quote from Professor John Murray’s commentary … on Romans …”

Lees die volledige artikel hier verder.

Wat ds. Madany se artikel belangrik maak, is dat hy vanuit ‘n gereformeerde agtergrond skryf, in die Midde-Ooste gebore is, tans sendingwerk doen daar, veral onder Moslems, en, dat hy na Israel kyk vanuit beide ‘n polities-historiese en bybels-teologiese perspektief, ‘n balans wat baie mense mis in hul beoordeling van die stryd in die Midde-Ooste.

Noted Theologians in History who believed in a Future Conversion of National/Ethnic Israel

compiled by  Phil Layton 

Outside of dispensationalism or any particular theological position or system, some of the greatest theologians of the past have studied OT and/or NT prophecies (notably Romans 9-11) and concluded God is not through with the Jews and has a plan for them in the future as distinct from the church. While many would consider the church “spiritual Israel,” that did not mean God was done with national Israel, and many even believed God would someday restore them to spiritual Israel even in the land of Israel. 

Amillenialist Sam Waldron admits the following from Reformation period on (vor.org): ‘Millennial expectations of both the premillennial and postmillennial variety gradually grew up in the general context of the Puritan movement centered in the British Isles. 

Iain Murray [Reformed historian, also not premillenial] in a fascinating chapter found in his Puritan Hope carefully traces the development of these expectations. The development begins, he asserts, with the teaching of the restoration or future conversion of the Jews by two progenitors of the Reformed movement in Britain. One of the first developments in thought on prophecy came as further attention was given to the Scriptures bearing on the future of the Jews. … notably Martin Bucer and Peter Martyr, who taught at Cambridge and Oxford respectively in the reign of Edward VI, did understand the Bible to teach a future calling of the Jews. In this view they were followed by Theodore Beza, Calvin’s successor at Geneva. As early as 1560, four years before Calvin’s death, the English and Scots refugee Protestant leaders who produced the Geneva Bible, express this belief in their marginal notes on Romans chapter 11, verses 15 and 26. On the latter verse they comment, `He sheweth that the time shall come that the whole nation of the jews, though not everyone particularly, shall be joined to the church of Christ.’ ”

“The previous 12 pages of quotes from non-dispensational writers should be more than sufficient to show that a future salvation for ethnic or national Israel was not “invented by 19th Century Dispensationalism”! I fear there is much ignorance among 20th century Reformed brethren who may be surprised to find such a mainstream view among some of the great heroes of their faith tradition. I believe futuristic premillennialism does best justice to the biblical evidence, however I hope that even my amillennial and postmillennial brethren will consider recovering their position’s past emphasis on Israel’s future, as this is arguably one of the most important issues of eschatology, if not the most critical, because God’s Word and promises are at stake. Of course, no matter what theologians we can find on our side, the Reformation motto and ultimate authority is sola scriptura – Scripture alone (Zechariah 12-14, Ezekiel 36-39, & Rom. 9-11).”

Lees die volledige artikel hier verder.

The Church and Israel in the New Testament

by Keith Mathison

“A careful study of the New Testament reveals that both of these interpretations of the relationship between Israel and the church are wanting. The relationship between the people of God in the Old Testament and the people of God in the New Testament is better described in terms of an organic development rather than either separation or replacement. During most of the Old Testament era, there were essentially three groups of people: the Gentile nations, national Israel, and true Israel (the faithful remnant).

Although the nation of Israel was often involved in idolatry, apostasy, and rebellion, God always kept for Himself a faithful remnant—those who trusted in Him and who would not bow the knee to Baal (1 Kings 19:18). This remnant, this true Israel, included men such as David, Joash, Isaiah, and Daniel, as well as women such as Sarah, Deborah, and Hannah. There were those who were circumcised in the flesh and a smaller number who had their hearts circumcised as well. So, even in the Old Testament, not all were Israel who were descended from Israel (Rom. 9:6).”

“Paul’s teaching in verses 25–27 has been at the center of the debate concerning the proper interpretation of chapter 11. Paul writes in verse 25: “Lest you be wise in your own conceits, I want you to understand this mystery, brothers: a partial hardening has come upon Israel, until the fullness of the Gentiles has come in.” Here Paul is still speaking directly to the Gentiles (see v. 13). He wants them to understand a “mystery.” In this context, the mystery involves the reversal of Jewish expectations concerning the sequence of end-time events. The “mystery” is that the restoration of Israel follows the salvation of the Gentiles.

In verse 26, Paul continues the sentence begun in verse 25: “And in this way all Israel will be saved.” The biggest debate here is the meaning of “all Israel.” Charles Cranfield lists the four main views that have been suggested: (1) all the elect, both Jews and Gentiles; (2) all the elect of the nation Israel; (3) the whole nation Israel, including every individual member; and (4) the nation Israel as a whole, but not necessarily including every individual member. Since Paul repeatedly denies the salvation of every single Israelite, we can set aside option (3).”

Lees die volledige artikel hier verder.

Gospel Prosperity and the Future of Israel

by Greg L. Bahnsen

“Talk of eschatology in evangelical circles today will inevitably come around to the issue of God’s plans for ethnic Israel (the Jews). Special reference is often made to the nation of Israel in prophecy. One of the most popular preachers in southern California proclaimed in 1980 that anybody who was not aware that Jesus must – given the recent history of the nation of Israel – be returning soon very likely did not truly know Him in a saving fashion. For this preacher the Jews had such an obvious place in the Bible’s end-time plans that only those with sin-blinded eyes could fail to see the signs of the times. He was a Christian Zionist who had made a sizable financial contribution to the nation of Israel and predicted that Jesus would return prior to the end of 1982. His millennial position was conspicuously dispensational premillennial.

People of Reformed convictions in theology have often reacted to such extreme displays and declarations about Israel’s future by utterly repudiating any place in God’s revealed plans for the Jews. One well known and prolific writer in the Reformed world has addressed the subject of Israel in prophecy, only to conclude that (in effect) Israel is no longer in prophecy at all. There is no distinctive future for ethnic Israel (the Jews) according to him. And he cannot resist reminding his readers that the Jews were the ones who killed Jesus. All prophecies, he contends, which once pertained to Israel now apply exclusively to the church. His millennial position is outspokenly amillennial.

Where would a postmillennialist stand on the question of Israel’s future? Well, in a sense, there is no “official” (or standard) postmillennial answer to that question because one’s response will be determined by his interpretation of various Biblical passages (notably, Romans 9-11) = and not all postmillennialists understand those particular passages in exactly the same way. Nevertheless, a large number of people who believe that the Bible teaches the prosperity of the gospel and visible success of Christ’s advancing kingdom on earth – that is, a large number of Biblical postmillennialists – have found Scriptural support for their eschatological hopes in what God has said about the future of Israel. They have not understood that future, however, to be anything like the Zionist or nationalistic prospects favored by dispensationalism.”

 “As we survey the Biblical material which we have covered in this discussion, what summary concerning the place of Israel in Biblical prophecy would be appropriate?  The following truths stand out:

  1. The promises to Abraham and to the nation of Israel in the Old Testament were all pledged in and through Christ for God’s true people.
  2. The greater attention and care which God gave to the nation of Israel throughout the Old Testament increased Israel’s culpability for breaking the covenant and rejecting the Messiah.
  3. Israel as a nation and the ethnic Jews as a race have been rejected by God, so that they no longer constitute His kingdom or chosen people.
  4. The church of Jesus Christ (Gentile and Jew) is now the kingdom of God, the people of God’s own possession, and as such inherits the promised blessings to Abraham and to Israel.
  5. This fact indicates glorious days for the gospel throughout future history, for the seed of Abraham (true believers) must grow to an overwhelming numerical size and bless all nations.
  6. The mass conversion of Gentiles in the world will provoke the Jews to jealousy and bring them to a mass conversion of their own to Jesus Christ.  This has nothing per se to do with Palestine or a national body, and it does not indicate that the Jews will have any blessing from God apart from the church of Jesus Christ and submission to the gospel (in the same way as the Gentiles).
  7. When the world sees “all Israel” become saved in this way, there will be further and greater blessings from God upon the whole Gentile population since Christ will be internationally exalted among men.

Lees die volledige artikel hier verder.

In die volgende skrywe sal ek dan ‘n paar sienings deurgee van ‘n paar gereformeerde Afrikaanse teoloë oor Israel se toekoms.

 

2 Comments

Posted in einddinge, eindtye, eskatologie, Israel, israelvisie

Posted by: proregno | December 6, 2017

Daardie Voortrekkervolk: Totius oor Israel en die Afrikaner – gelykstelling of teenstelling ?

DAARDIE VOORTREKKER VOLK

– Totius oor Israel en die Afrikaner – 

Prof. dr. J.D. du ToitInleiding – S Le Cornu

Volgende week gedenk ons weer Geloftedag. En soos gewoonlik gaan en sal daar weer misbruike van die dag se oorpsrong en bedoeling wees, hetsy van ‘n Israelvisie kant, of aan die anderkant ‘n verwerping van die dag as in stryd met die Christelike geloof, omdat die Here nie meer met volke werk nie, maar net met kerke.

Een van die aanslae is natuurlik dat die Afrikaner sondig deur te dink hul is Israel (of ten minste in die verlede), en daarom moet ons teen die dag wees (en die Afrikaner in die algemeen). Nou weet ek nie van enige gereformeerde leier wat al ooit gesê het die Afrikaner is die uitverkore volk van God soos Israel nie, en as daar was, dan distansieer ek my daarvan. Beteken dit egter dat gelowiges, dat gelowiges wat hul in volksverband bevind niks mag leer van Israel as volk nie ? Nee, dit glo ek ook nie.

Ek meen Totius dink in die artikel hier onder in die regte rigting. Aan die eenkant word gelykstelling met Israel verwerp, maar daar is ook nie ‘n teenstelling nie, asof ons as ‘n volk niks kan leer van wat die Here deur Israel aan al die volke geopenbaar het, natuurlik alles gesien in die Nuwe Testament vervulling en bevestiging deur Christus (Matt. 5:17-20; NGB art. 25).

_________________________________

DAARDIE VOORTREKKERVOLK 

deur Totius

Dit het al byna ‘n gemeenplaas geword om te sê dat die Voortrekkervolk deur God hier geplant is om ‘n besondere roeping te vervul. So word ook luid verkondig dat die Calvinisme die leidende grondbeginsel vir ons moet wees, maar hoeveel kom daar van die mooi leuse in die praktyk tereg?

Wat ons sien, is dat vreemde strominge lelike slote in ons volkslewe spoel.

Nietemin wil ons nou, in vervolg op ‘n vorige artikel, gaan skrywe oor die besondere taak waarvoor God Almagtig die Boerenasie in aansyn geroep het. Ons bepaal ons nou by die feit self en die betekenis daarvan vir die volksgeheel.

Diegene wat die voorreg gehad het om na toesprake van wyle president Kruger te luister of wat iets daarvan in sy lewensbeskrywinge gelees het, weet hoe die President vol was van die een gedagte dat sy nasie hier in Afrika ‘n besondere taak moet volvoer en hoe hy in sy toesprake en gesprekke gedurig verwys het na die geskiedenis van Israel as inspirerende voorbeeld of afmanende waarskuwing. In hierdie opsig was die President selfs enig onder die volksleiers in Suid­ Afrika.

Wat nou die verwysing na Israel betref, menigeen sal miskien meewarig glimlag as hy so iets lees en dink:

“As die ou President, anders ‘n kragtige taalman, maar wou geswyg het van die ‘fabels aangaande Jodevreugde en Jodenyd’ !”

Hierdie gevoele sal ons nou nie weerlê nie. Dit kom vir ons neer op Skrifverwerping, in hierdie geval van die Ou Testament.

Maar daar is ander, Skrifgelowiges, wat by die vergelyking van die Boerevolk met Israel ‘n groot vraagteken sal sit. Hulle meen dat Israel ‘n geheel enige verskyning onder die volke is. Israel is die ou Bondsvolk aan wie die woorde van God toevertrou was en uit wie die Messias, vir soveel die vlees aangaan, sou voortkom. Ons gaan dus heeltemal feil, meen hulle, deur die wonderdadige gebeurtenisse (dink aan die wonderdadige uitreddinge van Israel in tyd van nood) op ander volke te wil toepas. Inderdaad sal dan ook so ‘n toepassing homself loënstraf: dit sal nie uitkom nie.

Ons kan dadelik sê dat ons so iets van ‘n nugter staatsman soos president Kruger ook nie moet verwag nie. Hy het goed geweet dat die verskyning van Israel eksepsioneel [uitsonderlik] in die geskiedenis was en dat God sy wondermag op aarde ten toon gesprei het met die bepaalde doel

(1) dat Israel in die volheid van die tyd die Messias na die vlees sou voortbring, en

(2) dat die kerk van Christus onder die Nuwe Verbond geplant sou word.

Maar wat beduie dan die verwysing na en die vergelyking met Israel ?

Ons mag mos nie die wonderdadige herkoms uit Abraham, die wonderdadige leiding en versorging in die woestyn van Sinai, die wonderdadige uitreddinge uit die land van die menigvuldige vyande en soveel meer op ons volk of volksgeskiedenis van toepassing maak nie ! Met ander woorde, die strik wonderdadige moet ons uitskakel. Waar God onder Israel regstreeks ingegryp het, doen Hy dit nou nie meer nie.

Wat is dan die waarde van Israel se geskiedenis vir ons?

Hier moet duidelik onderskei word om die regte antwoord te vind.

Enersyds was Israel inderdaad die wondervolk, die ou Bondsvolk, wat op aarde sy gelyke nie gehad het nie. Vandaar die afsondering. Eers die wye sirkel, die grense van wat ons nog noem “die heilige land”. Dan die enger sirkel: Jerusalem, die heilige stad. En ten slotte die nog kleiner sirkel: die heilige tempel. En as dan in hierdie kleiner sirkel, die heiligheid by uitstek, die Messias in sy wondergestalte staan, dan het Israel sy taak voltooi. Dan gaan die evangelie in altyd wyer wordende wentelinge die wêreld in, totdat die eindes van die aarde bereik is. Israel dus eers die afgesonderde volk, anders as al die ander volke, met ‘n geskiedenis wat ons “die heilige geskiedenis” noem.

Maar – en dit moet noodsaaklik by die voorgaande bykom – Israel was andersyds ook ‘n volk onder die volke, met ‘n koning onder die konings van die aarde, ‘n koning wat verbonde sluit en ook weer verbreek, wat sy volk volgens die algemene beginsels van reg moet regeer, wat selfs as Oosterse despoot opgetree het, soos Dawid in die geval van Uria. En Palestina was ‘n land onder die lande, met ‘n bodem wat langs natuurlike weg omgeploeg en gespit moes word, wat besaai en beplant, natgelei en geskoffel moes word.

Anders gesê, God het nie altyd in die bestaan van Israel regstreeks en wonderdadig ingegryp nie. Hy het ook gewerk langs die weg van die tweede oorsake soos onder ander volke en in ander lande. In die woestyn gee God manna, die brood uit die hemel; maar in Palestina moet die volk saai en maai soos ons om sy brood te kan eet.

Hier waar God werk langs die weg van sy voorsienigheid en deur middel van die tweede oorsake (die natuurwette) is ‘n gemeenskaplike terrein waar Israel en die volke mekaar ontmoet. Hier kan dus wel terdeë ‘n vergelyking plaasvind tussen Israel en die volke, ‘n vergelyking wat so nuttig is omdat die Psalmis die uitnemendheid van Israel se insettinge besing en daarvan sê:

“So het Hy (die Here) aan geen enkele nasie gedoen nie” (Ps. 147:20).            “•-

As Luther dus Ps. 101 ‘n “regentespieël” noem, ‘n spieël waarin regeringspersone moet kyk om te sien of hul dade goed en reg of verkeerd en sleg is – dan gaan Luther volgens ‘n suiwere eksegetiese reël te werk. Ons hoop later o.m. op hierdie Psalm terug te kom.

As Calvyn sekere stelreëls aan die koningskap onder Israel ontleen en dit algemeen toepaslik maak, dan het hy daar volkome reg toe. Net so as hy stelreëls ontleen aan die volksvergaderinge in Israel om te bepaal wat die regte van ‘n volk teenoor die owerheid is.

As ‘n onderwyser uit die eerste tyd van die Voortrek aan sy familie in die ou Kolonie skrywe dat hulle besig is om ‘n republiek te stig so na aan die wette van Moses as moontlik is, dan is dit, prinsipieël gesien, geen ouderwetse dommigheid nie maar ‘n poging om die suiwerste staatsisteem te soek.

Jammer maar dat hierdie regte idee in ons volksgeskiedenis nie tot volkome rypheid gekom het nie maar versteur is deur die inwerking van vreemde, veral liberalistiese invloede.

En as Paul Kruger sy staatsmanswysheid put uit die Woord van God (Ou sowel as Nuwe Testament), wat vir ons die opperste wet en gesag is, dan is hy die regeerder na ons hart, ook as hy sy gedragslyn as staatsman wil laat beheers deur wat bepaaldelik in die geskiedenis van Israel as spieël aan ons voorgehou word.

Hierin lê die betekenis van Paul Kruger, hierin sy onverganklike grootheid, dat hy klein-gebuig het voor die hoe God wat aan hom wysheid geleer het.

Hoe baie is daar vandag wat roem dra op die naam van Paul Kruger maar wat tog nie in sy weë wandel nie? Waarom dan tog nie? Kan ons die man aanvaar en nie sy wyse weë nie?

Ten slotte merk ons nog op dat selfs wanneer die wonderelement in Israel se volksbestaan die vernaamste is, ook dan nog die Woord van God sy onverganklike krag behou, mits ons volgens gesonde reëls van uitlegkunde te werk gaan.

Om een voorbeeld te noem.

As Hiskia die brief voor die aangesig van die Here uitbrei toe hy in gedrang gekom het vanwee die beleëring deur die Assiriers [Jes. 37: 14], het hy besef dat die redding nie van oos of wes nie, maar alleen van bo, van die Here af, kan kom.

Dit is nog waar.

As persone of as volk word ons soms nog so in die engte gedryf dat ons moet uitroep: Nou kan die Here alleen red!

Die verskil met Hiskia se redding is alleen dit dat die Here toe deur sy engel ingegryp het, terwyl Hy nou sy weë en middele so skik in sy voorsienige bestuur  dat ons redding ewenwel  bewerkstellig  word.

Bron: Die  Kerkblad, 5 Februarie  1943 (Versamelde Werke, 1977, deel 9, bl.430-433, beklemtonings bygevoeg)

Leave a Comment

Posted in afrika christene, afrikaner geskiedenis, afrikaners, gelofte, geloftedag, totius, Voortrekkers

Posted by: proregno | December 5, 2017

Die Oerteks van die lotsbepalende 1838-Gelofte

DIE GROOTSTE TREK: TERUG NA U GOD

DIE OERTEKS VAN DIE LOTSBEPALENDE 1838-GELOFTE

deur JL du Toit & dr. L du Toit

Die Gelofte van 1838 (Du Toit weergawe)

Hier staan ons, as broers en landgenote, voor U onse Vader, die heilige God van hemel en aarde, om ‘n Gelofte aan U te doen,

 dat, as U ons sal beskerm en ons vyand in ons hand sal gee,

ons ‘n Huis tot U eer sal stig waar dit U behaag; en

dat ons ook aan ons kinders sal sê dat hulle met ons daarin moet deel tot nagedagtenis ook vir die opkomende geslagte.

Want die eer van U Naam sal verheerlik word deur die roem en die eer van oorwinning aan U te gee.

Ons smeek hiermee ook U hulp en bystand af om hierdie Gelofte verseker te kan volbring, in die Naam van U Seun en ons Verlosser, Jesus Christus.

Amen

________________________

Ek plaas met die nodige toestemming van die samestellers, hul boek met bogenoemde titel. Hulle is bereikbaar by josefdutoit@gmail.com  Dit gaan oor wat die verskillende uitgawes van die Gelofte wat deur die jare gebruik is by herdenkingsfeeste. Hier is die voorwoord: 

Voorwoord

Gustav Preller (1938b) verduidelik dat die Gelofte by die Slag van Bloedrivier na ons afgekom het in die vorm van drie oorkondes. Hierdie drie oorkondes is in die twintigste eeu saamgevoeg tot die gangbare weergawe algemeen in gebruik by herdenkingsfeeste:

  • Eerstens (Oerteks 1), Andries Pretorius se Kommandantsverslag (waarvan die eerste deel amper ‘n week na die slag neergepen is). Die volledige Kommandantsverslag is in die tweetalige Kaapse koerant, De Zuid-Afrikaan, ‘n paar maande na die oorwinning gepubliseer.
  • Tweedens (Oerteks 2), die inskrywing ‘n week voor die slag in die Kommandojoernaal (deur Jan Bantjes, Pretorius se Sekretaris), soos in De Zuid-Afrikaan afgedruk in die volgende jaar. (Terwyl die Gelofte-inskrywing in die Kommandojoernaal bykans twee weke voor die eerste gedeelte van die Kommandantsverslag geskryf is, was laasgenoemde eerste gepubliseer.)
  • Ongeveer dertig jaar na die Slag van Bloedrivier, vind die geestelike leier van die Strafveldtog, Sarel Cilliers, hom op sy sterfbed, waaruit hy sy herinnerings dikteer oor onder andere die Bloedrivier-Slag. Hierdie derde oorkonde (Oerteks 3b) van die Gelofte is deur H J Hofstede (1876) in Geschiedenis van den Oranje-Vrijstaat ‘n paar jaar na Cilliers se dood opgeneem. ‘n Verdere Gelofte-bron hieraan verwant is Sarel Cilliers se brief aan ds H van Broekhuizen (Oerteks 3a), vyf jaar voor sy sterfbeddiktasie neergepen. Die laaste deel van die brief het nie behoue gebly nie.

In hierdie bundel sal u ‘n noukeurige transkripsie vind van beide die volledige Kommandantsverslag en die volledige Kommandojoernaal, sowel as van al die redaksionele kommentaar wat daaromheen verskyn het in De Zuid-Afrikaan (Nederlands, sowel as Engels). Redigeringsveranderings word in blokhakies aangedui naas die oorspronklike, met kursiewe druk (maar steeds in blokhakies) waar die redigering as vervanging eerder as invoeging bedoel is.

By die Engelse vertalings uit De Zuid-Afrikaan sluit ons redigeringsnotas (ook in blokhakies) voorstelle tot verbetering in by enkele gevalle waar daar ‘n duidelike betekenisverskil tussen die Engelse vertaling en die Nederlandse oorspronklike bestaan. Ons sluit ook ‘n transkripsie van Oerteks 3a in. In die geval van laasgenoemde Cilliers-bron sou deurgaanse redigering te groot ‘n kloof oopmaak tussen die transkripsie en die oorspronklike en het ons gevolglik redigering tot die minimum beperk. Oerteks 3b word ingesluit as ‘n volledige skandering (eerder as ‘n transkripsie) aangesien die oorspronklike in hierdie geval maklik leesbaar is.

Na elke transkripsie (Oertekste 1, 2 en 3a) word ‘n skandering uit die vroegste-behoue uitgawes van die oorkondes gegee, naamlik van daardie paragrawe wat die Gelofte-bewoording (in Nederlands) bevat.

Die Oerteks-bundel sluit af met aantekeninge waarin die Gelofte-bronne met mekaar en met die gangbare weergawe vergelyk word.

J L du Toit

Dr L du Toit

Inhoudsopgawe

  • Voorwoord
  • Oerteks 1: Kommandantsverslag
  • Oerteks 2: Kommandojoernaal
  • Oerteks 3: Afleggerherinnerings
  • Aantekeninge
  • Nabetragting
  • Bronnelys

Nadat die samestellers die verskillende oertekste deurgegee het, volg hul dit op met belangrike aantekeninge (bl. 99 en verder), wat veral die saak raak of die latere “sabbatsklousule” deel is en/of moet wees van die Gelofteteks wat ons vandag moet gebruik, en gee dan ‘n “gekorrigeerde teks” van die Gelofte deur om te gebruik (sien bo).  Nog ‘n belangrike saak is hoe om die frase “… ons ‘n Huis tot U eer sal stig…” te verstaan, nie net as ‘n eenmalige (afgehandelde) gebeurtenis nie, maar ‘n lewenslange taak en roeping. Ek haal ‘n gedeelte vir u aan uit die skrywers se aantekeninge: 

Inleiding

In ‘n tydvak waar vrae rondom kulturele bestaansreg toenemend na vore kom, is dit die mening van die huidige skrywers dat ‘n terugkeer na ‘n diepere begrip van die 1838-Gelofte noodsaaklik is. Daarby moet ons meld dat hier geen poging aangewend word om skeptici tot ander insigte te bring nie. Ons wil ook nie oortuigde Gelofte-genote met twyfel belas nie. Eerder wil ons diegene vir wie die Gelofte nog altyd ‘n saak van groot erns is, in hul meelewing versterk.

Ignorering van die bewyse teen die Sabbatsklousule en van die bevindings rakende ‘n diepere betekenis, bring dikwels mee dat onBybelse en volksvreemde eksponente belangrike feite monopoliseer en die Gelofte buite die Reformatoriese geskiedenis isoleer. In hierdie aantekeninge sal u ‘n suiwer Bybelse basis vind vir die waardering van die 1838-Gelofte, binne die konteks van ons Gereformeerde erfenis.

Ons mag ook nie nalaat om daarop te wys dat ons gevolgtrekking rakende die historiese outentiekheid van die Sabbatsklousule in die gangbare weergawe van die Gelofte geen “nuwe navorsing” of vermetele aanslag op die volks-eiendomlike is nie. Bekende behoudende skrywers, waarvan sommige ook in ons bronnelys tot hierdie aantekeninge genoem word, het meermale tot dieselfde gevolgtrekking gekom.

Die algemeen gebruikte Gelofte-weergawe was ‘n twintigste eeuse samestelling uit die drie belangrikste behoue beskrywings. Die gangbare weergawe word hier krities vergelyk met die drie oorspronklike oorkondes:

  • Die amptelike notulering van die Gelofte (Jacobsz & Potgieter (ongedateerd)) in die Kommandojoernaal van J G Bantjes (kommandant Pretorius se Sekretaris en Klerk van die Boere Volksraad), opgeteken tydens die Bloedrivier-veldtog en later in ‘n Kaapse koerant (De Zuid-Afrikaan) gepubliseer onder opdrag van Pretorius;
  • Die eerste deel van die Kommandantsverslag van A W J Pretorius, opgeteken ses dae na die Slag van Bloedrivier (feitlik twee weke na die eerste dag waarop die Gelofte afgelê is) en kort daarna gepubliseer in De Zuid-Afrikaan;
  • Die herinnerings van Sarel Cilliers (oftewel Charl Celliers) rakende die Gelofte, soos gedikteer vanuit sy sterfbed meer as dertig jaar na die Slag van Bloedrivier (sowel as ‘n brief van Cilliers aan ds H van Broekhuizen vyf jaar voor die sterfbeddiktasie). (Eersgenoemde het vir ons behoue gebly weens die opname daarvan in Hofstede (1876).)

Met die oog op die gerief van die leser, word die onderskeie beskrywings (sowel as die algemeen gebruikte feesweergawe) aangehaal, met bypassende kommentaar wat die spilpunt van die aantekeninge vorm. Ons sluit met ‘n aantal gevolgtrekkings rakende die kern-inhoud van die Gelofte, en gee enkele aanbevelings vir moontlike verbetering op die gangbare weergawe daarvan.

Die samestellers eindig hul boek met ‘n nabetragting, met hierdie belangrike woorde:

Nabetragting

“Dit is opmerklik dat gelofte-aanmanings in meer onlangse tye hoofsaaklik of selfs uitsluitlik fokus op die blote bywoning van plegtighede op 16 Desember elke jaar. In die lig van hierdie aantekeninge is sulke origens oppervlakkige aanmanings ver van die ware gees van die 1838-Gelofte. In die Gelofte staan volkswyding voorop, waardeur die volk gedurig deur selfondersoek hulself moet meet aan die voorskrifte van Godswoord ─ ‘n gedagte eie aan daardie bevindelike Godsdiens van die Nederlandse Nadere Reformasie wat so invloedryk was by die denke van die Emigrante Boere.”

Lees gerus die hele boek hier verder: Die Oerteks van die lotsbepalende 1838-Gelofte

Aanbevelings vir die werk

Ds MC Adendorff, Emeritus-Predikant, voormalig van die Afrikaanse Protestantse Kerk, Germiston: “Die werk raak belangrike sake aan en dit in ‘n tyd waarin herbesinning oor die Gelofte dringend nodig is. Die kwessie van vakansiedae in Suid-Afrika geniet weer aandag van staatsweë met aandrang dat ander godsdienste ook van hulle groot godsdienstige dae tot openbare vakansiedae verklaar moet kry. Die poging tot transformasie deur van 16 Desember ‘n versoeningsdag te maak, het ook bygedra tot verdere vervlakking van die betekenis van Geloftedag. Teen dié agtergrond beveel ek graag die publikasie aan. Die bundel daag uit tot herbesinning oor die dieper betekenis van die Gelofte. Mag dit ons volk prikkel om weer te dink oor ons verantwoordelikheid ten opsigte van die Gelofte.”

Dr PW Möller, voormalige onderleier van die Herstigte Nasionale Party, geskiedkundige, voorheen verbonde aan die Buro vir Onderwysnavorsing, destydse Transvaalse Onderwysdepartement, Pretoria: “Slegs iemand wat al historiese navorsing gedoen het, sal weet hoe ‘n groot taak die outeurs aangepak het en met welke tyd en energie dit gepaard gegaan het. Ofskoon die bundel die Gelofte van 1838 raak, sny dit veel dieper. Ek wens die samestellers geluk dat hulle so ‘n belangrike saak op so ‘n bekwame wyse aangepak het.”

Me A Bailey, geskiedkundige, Adjunk Uitvoerende Hoof van AfriForum, Direksie-lid van die Voortrekkermonument, Pretoria: “Dit is inderdaad ‘n baie nuttige samevatting van die brondokumente. Ek hou ook baie van die idee dat die oorspronklike bronne ingeskandeer is. Ek weet nie van ‘n ander publikasie wat dit doen nie – dis ‘n unieke bydrae. Die Gelofte bly aktueel en mense lees graag daaroor. Daar is ook heelwat vergissings oor die Gelofte en die geredelike bekikbaarstelling van die oorspronklike tekste is daarom ‘n goeie idee.”

Dr J Botha, geskiedkundige, medeskrywer Gelofteland-netwerf: “Dit is ‘n groot en omvattende taak wat voltooi is; as historikus lees ek dit met groot waardering. As Christen dring dit my weer tot die erns van ons volk se huidige ellende onder ‘n ateïstiese en kommunistiese regime met direkte oorsaak die verbreking van ons volksgeloftes. Daarom is hierdie werk van onskatbare waarde en behoort dit wyd bestudeer te word.”

Me M Schulze, bibliotekaresse van die Erfenisstigting: “Hierdie boek is beslis ‘n waardevolle byvoeging tot die ander bronne wat ons oor die Gelofte en ander fasette van die Voortrekkers en die Groot Trek het.”

 

Leave a Comment

Posted in afrikaners, andries pretorius, gelofte, geloftedag, sarel cilliers, slag van bloedrivier

Posted by: proregno | December 4, 2017

Pro Regno Boeke: tweedehandse boeke te koop – boekelys nr. 4: 4 Desember 2017

PRO REGNO BOEKE

TWEEDEHANDSE BOEKE TE KOOP

(PR boekelys nr. 4: 4 Desember 2017)

ADMIN REELINGS

1 Enige navrae moet per e-pos of whatsapp gedoen word, verkieslik nie telefonies nie.

2 Boeke word nie uitgehou nie, behalwe wanneer inbetaling reeds gedoen is.

3 Daar moet gepoog word om boeke af te haal in Carletonville, Potchefstroom of Pretoria soos prakties moontlik is. Indien boeke gepos word is dit op u eie risiko. Pryse hier onder sluit nie posgeld in nie, en moet dus nog by bereken word.

4 Hier is die rekening vir inbetaling, asook kontak besonderhede:

Pro Regno Boeke

Absa tjek nr. 01095190673

Takkode: 632005

Verwysing: u voorletters en van

Kontakbesonderhede

Slabbert Le Cornu

Selnr. 082 770 2669

E-pos: proregno@gmail.com

5 Drie afdelings: Afrikaanse, Nederlandse en Engelse boeke (en twee Duitse boeke)

6 Prosedure om te volg vir boekaankope:

6.1. Stuur u lys van boeke wat u wil koop na bogenoemde kontakbesonderhede.

6.2. Ek sal laat weet wat beskikbaar is en die spesifieke bedrag wat inbetaal moet word (merk u bestelling as “afhaal” of “pos”).

U kan ook hier na vorige 2 boeklyste kyk, maar u moet eers navraag doen watter boeke nog beskikbaar is al dan nie, sekere van die boeke van die vorige lyste is reeds verkoop, en heelwat boeke van daardie lyste is goedkoper by hierdie boeklys, nr. 4

6.3. Sodra ek u inbetaling ontvang het, is die boeke u s’n.

Boekelys 4 : 4 Desember 2017

Afrikaans

Barnard, AC Die Erediens R40
Coetzee, JC Volk en Godsvolk in die NT R30
Ras, JL Jan Lion Cachet as Kerkman R20
Du Toit, AB (red.) Handleiding by die NT (dele 1, 4,5,6) R20 per deel)
d’Assonville, VE Gereformeerde Doopsformulier R10
Totius se Oorlogsdagboek R30
Gids vir die Kerkgeskiedenis R30
Dit is Totius: JD Du Toit (1877-1953) R50
SJ Du Toit R50
De Klerk, BJ Gereformeerde Simboliek R20
Du  Rand, Jan Die A-Z van Openbaring: Allesomvattende perspektief van Openbaring R50
Engelbrecht, SP Geskiedenis van die Ned. Herv Kerk R30
Feenstra, JG Leer en Lewe R20
Floor, L Persone rondom Paulus R10
Hy wat met die Heilige Gees doop R20
Heilige Doop in die NT R20
Groenewald, EP In gelykenisse het Hy geleer R20
Helberg, JL Loof die Here: Die Psalms in OT en NT lig R20
Heyns, JA Dogmatiek R30
Teologiese Etiek (x3 dele) R90 vir stel
Evangelie in die Krisis R10
Kleynhans, EPJ Kerkregtelike ontwikkeling van die NGKSA R20
Jooste, JP Geskiedenis van die GKSA 1859-1959 R20
Kerk en Staat R10
Jonker, WJ Die Gees van Christus R20
Die Woord as Opdrag R10
Kroeze, JH Bybel en Seks R10
Kruger, LS Waarom is u lid van die Gereformeerde Kerk ? R20
Kruger, BR Ontstaan van die GKSA R20
Kruger, JC Kerkvereniging R10
Kruger, Spoelstra, Du Plessis Handleiding by die Kerkorde R30
Kleynhans, EP Gereformeerde Kerkreg, deel 1-3 R60 vir stel
Marais, W. Die Bybel in die Weegskaal R30
Oosthuizen, GC Die godsdienste van die wêreld R20
Pink, AW God se Hand agter alles R20
Stoker, HG Stryd om die Ordes R20
Beginsels en Metodes van die wetenskap R20
Simpson, HW Calvyn se Kategismus R20
Smit, CJ Die belang van die doop R10
Snyman, WJ Nuwe en Ou Dinge R30
Spoelstra, B Gereformeerde Kerkreg en Kerkregering R50
Die Doppers van SA R30
Stander en Louw Gebruike en Gewoontes in die Bybel R40
Schulze, LF Teologie in Stroomversnelling R20
Geloof deur die Eeue R20
Van der Vyver, GPC Dirk Postma R40
Visser, J Kerklike Tug R30
Vd Merwe, Naude, Kroeze Bybels- Hebreeuse Naslaan Grammatika R50
Van der Walt, SJ Die Vaste Fondament: HK oordenkings R20
Van Zyl, AH Die OT: net een Boek R20
Van der Watt, PB Die Ned. Geref Kerk 1652-1975

X4 dele

 R80 vir die stel
Verskillende skrywers My erfenis is vir my mooi R20
GKSA 1859-1959 R30
Trojaanse Per in die NGK: die kanker van evolusie en liberalisme R20

Engels

Arndt, W.F & Gingrich, F.W.
Blass, F. & Debrunner, A.		 Greek English Lexicon of the New Testament & Greek Grammar of the New Testament R100
Adams, Jay Christian Councelors’ Manual R50
The Biblical View of Self-esteem, self love, self image R30
Competent to Council R40
Christian Living at the Home R20
Use of Scripture in Counceling R20
Shepherding God’s Flock, vol.1,2,3 R60
Allis, OT Five Books of Moses R20
Augustine City of God R30
Berkhof, L Manual of Reformed Doctrine R30
History of Christian Doctrines R40
Boettner, L The Millenium R30
Roman Catholicism R30
Bunyan, J Pilgrims Progress R30
Beets, H Reformed Confession Explained R20
Bright, J (The) Kingdom of God R20
CalvIn, J 1 Corinthians R30
2 Cor, 1&2 Tim, Tit, Fil R30
Gal & Eph R30
Phil, Col, 1&2 Thess R30
Hebr, 1&2 Peter R30
d’Assonville, VE

 

 John Knox and the Institutes of Calvyn R20
Dallimore, A Spurgeon: a New Biography R40
Edwards, B Homosexuality: the straight agenda R20
De Graaf, S.G Promise and Deliverance (deel 1-4) R50
Douglas, JD (ed.) Dictionary of the Christian Church R100
Josephus Complete Work of Josephys R50
Hendriksen, W 1&2 Thessalonians R50
Phillipians R50
1&2 Timothy an Titus R50
Ephesians R50
Mark R50
Matthew R50
John R50
Survey of the bible R40
More than Conquerors R30
Hughes, John (ed.) Speaking the Truth in Love: The Theology of John Frame R100
Guthrie, D NT Introduction R20
Hoeksema, H. One Volume Reformed Dogmatics R100
Triple Knowledge: An Exposition of the Heidelberg Catechism R120 vir x3 dele
Harrison, RK Introduction to the OT R30
Hasel, G OT Theology: Basic Issues in the Current Debate R20
NT Theology: Basic Issues in Current Debate R20
Henry, Matthew Commentary of the Whole Bible R50
Hammond, P Pink Agenda R20
Kline, MG The Structure of Biblical Authority R20
Morris, L Apostolic Preaching of the Cross R20
Liddell & Scott Greek – Eng Lexicon (small edition) R30
MacArthur, J The Gospel acc to Jesus R30
Murray, I Martyn Lloyd Jones vol 1 & 2 R120
Nestle & Marshall Interlinear Greek-Eng NT R30
Nicoll, WR (ed.) Expositor’s NT 5 volumes R100
Neill, S History of Christian Missions R20
Ridderbos, H Studies in Scripture and its Authority R20
Schilder, K. Christ on Trial

Christ iCrucified

Christ His  Suffering

 R120 vir 3 dele
Mounce, R.H (The) Book of Revelation R30
Moulton & Green Concordance to the Greek NT R100
Ridderbos Paul: an outline of his theology R40
Van Delen (The) Revised Church Order Commentary R30
White, J & Neill, JD The Same Sex Controversy R30
Different authors The Word of God and the Reformed Faith R20
Interpreters One-Volume Commentary on the Whole Bible R40
New Bible Commentary R50
 Friedrich, G (ed.)                         Theological Dictionary of the NT, 9 volumes (vol. 10 kort, die index volume)

R450-00

Botterweck & Ringgren, Theological Dictionary of the OT, slegs volume 1 en 2, R50-00 per volume.

Nederlands:

Bouwman, H Gereformeerde Kerkrecht, 2 volumes R30
L. Floor Nuiewe Exodus R20
Feenstra Onze Geloofsbelydenis R20
Grosheide, FW Psalmen, 2 dele R20
Calvijn, J. Romeinen R20
Pastorale Brieven R20
Gispen Bijbelse Encyclopedia (een vol) R20
Holwerda, B De dingen die ons vanGod geschonken zijn: HK preke R40
Kuyper, A Onze Eredienst R40
E Voto (verklaring van HK:, X4 del R40
Encyclopedia Heilige Godgeleerheidheid, x3 dele R30
Het werk van de Heilige Geest R20
Pop, FJ Bijbelse Woorden en hun geheim R20
Polman Woord en Belijdenis, x2 dele R20
Rutgers Kerklijke Adviesen, x 2 dele R30
Ridderbos Het Komst der Koninkrijk R20
Calvijn Institusie, x3 dele (vertaling: Sizoo) R30
Petrus – Jacobus R30
Venema, FF Wat is een Christen nodig te geloven R20
Veldkamp Zondagskinderen: verklaring van HK, X2 del R30
Wielenga Onze Doopsformulier R30
Grosheide, etc Christelijke Encylclopedia, 6 vlumes R300
COT kommentaar reeks (Commentaar op het OT) Gen deel 1; Lev; Num deel 1 en 2; 1 en 2 Sam; Esra en Neh, Ps dele1 en 2; Job; Jos; Hos; etc. R20 per boek

Duits

Westermann, J Theologisches Handworterbuch zum Alten Testament, 2 volumes R100
Lisowsky Konkordanz zum Hebraischen Alten Testament R50

 

Leave a Comment

Posted in Pro Regno Boeke TE KOOP

Posted by: proregno | November 20, 2017

Boeke oor die regverdigingsleer

BOEKE OOR DIE REGVERDIGINGSLEER

Inleiding

Calvyn, soos Luther, beskou die regverdigingsleer as die spilpunt waarom die ware godsdiens draai:

“Dit is dus ’n vraagstuk waarna ons nou dieper ondersoek moet instel en ons moet dit so deurvors dat ons in gedagte hou dat dit die belangrikste spil is om ons godsdiens staande te hou en dat ons daarom groter aandag en sorg daaraan moet bestee. Want as jy nie eerste van alles onthou watter plek jy by God beklee en wat sy oordeel oor jou is nie, het jy geen basis waarop jy jou saligheid kan vestig en geen fondament waarop jy jou godsvrug tot God kan rig nie. Maar die noodsaaklikheid van hierdie kennis sal uit die kennis self beter skitter.” (Institusie 3.11.1)

Dr. JG Feenstra beskryf die regverdiging as volg:

Die regverdigmaking is ‘n regterlike daad van God waardeur Hy die skuldige sondaar vryspreek terwille van die verdienste van Christus en reg gee op die ewige lewe. Dit is nie ‘n etiese (sedelike) maar ‘n juridiese (regterlike) daad van God. Wanneer ‘n dief deur die magistraat vrygespreek word omdat daar gebrek aan bewyse teen hom is, is hy juridies vry, maar het hy nog nie eties ‘n eerlike mens geword nie.

In die HK Sondag 23 bely ons oor die regverdiging:

Hoe is jy regverdig voor God? (vr. 60).

Antwoord: Alleen deur ‘n ware geloof in Jesus Christus só dat God – al klaag my gewete my ook aan dat ek teen al die gebooie van God swaar gesondig en geeneen daarvan gehou het nie en dat ek nog gedurigdeur tot alle boosheid geneigd is my nogtans, sonder enige verdienste aan my kant, uit louter genade die volkome genoegdoening, geregtigheid en heiligheid van Christus skenk en toereken asof ek nooit sonde gehad of gedoen het nie, ja, asof ek self alle gehoorsaamheid volbring het wat Christus vir my volbring het, wanneer ek so ‘n weldaad met ‘n gelowige hart aanneem

Ek verwys u hier onder na ‘n paar bronne om daaroor te lees:

1 Met erkenning aan die bron, sien die volgende klassieke boeke wat beskikbaar is per e-boek: 

The Doctrine of Justification: An Outline of its History in the Church; And of Its Exposition From Scripture (eBook)
by James Buchanan

The Doctrine of Justification (eBook)
by A W Pink

The Doctrine of Justification by Faith (eBook)
by John Owen

Justification, the Law, and the Righteousness of Christ (eBook)
by Charles Hodge

Justification by Faith Alone (eBook)
by Martin Luther

The Benefit of Christ Crucified (Book)
by Don Benedetto

The Everlasting Righteousness (eBook)
by Horatius Bonar

The Rent Veil (eBook)
by Horatius Bonar

Sola Fide: The Reformed Doctrine of Justification (eBook)
by J I Packer

Consolations from Christ’s Imputed Righteousness (eBook)
by Thomas Brooks

2 Hier is twee boeke wat in die 21ste eeu verskyn het, om ook te lees oor hierdie baie belangrike onderwerp: 

Justification: Understanding the Classic Reformed Doctrine, dr. John V. Fesko

“A comprehensive restatement of the classic Reformed doctrine of justification by faith alone. Fesko explains the doctrine in terms of the ordo and historia salutis, as well as in the light of recent challenges.”

Onderhoud met dr. Fesko oor sy boek: Reformed Forum

Gospel Truth of Justification, prof. David J. Engelsma

“AD 2017 marks the five-hundredth anniversary of the Reformation of the church of Jesus Christ. In 1517 the Reformer Martin Luther affixed the ninety-five theses to the door of the church in Wittenberg, Germany, the act by which Jesus Christ began his reformation of his church. Essential to this Reformation was the gospel truth of justification by faith alone. This book on justification is intended by the Reformed Free Publishing Association and the author to celebrate that glorious work of Christ.

But the purpose is more than a celebration of the beginning of the Reformation. It is to maintain, defend, and promote the Reformation in the perilous times for the church at present. The doctrine of justification by faith alone is so fundamental to the gospel of grace that an exposition and defense of this truth are in order always. The true church of Christ in the world simply cannot keep silent about this doctrine. To keep silent about justification by faith alone would be to silence the gospel.”

3 Hier is van my eie en ander skrywers se artikels oor die onderwerp: 

Die Bybelse Evangelie: verloor deur Rome, herontdek deur die Reformasie

ROMEINE 1:16,17 Twee verklarings op grond van twee verskillende vertalings, deur prof. Willie Jonker

Kerke vind mekaar oor die regverdigingsleer, maar nie vir Luther en die Reformasie nie ?

Skrif oordenking: Waarom dit so moeilik is vir ordentlike mense om gered te word (Lukas 18:9-14)

Die Heilsorde: van begin tot einde – Genade, alles Genade ! (deel 2: Bekering en Regverdiging)

Regverdigmaking, JG Feenstra (sien bl. 165-167)

Leave a Comment

Posted in redding, reformasie, Reformasie500, Reformasie500: Lees Romeine saam met Luther en Calvyn, reformatoriese kerke, regverdiging, regverdiging deur die geloof alleen, regverdiging uit genade alleen

Posted by: proregno | November 13, 2017

Opmerkings oor die BDV (Bybel: Direkte Vertaling) (deel 8: Die boek Daniël – wie was die menslike skrywer?)

Product Details

Deel 8: Die boek Daniël – wie was die menslike skrywer ?

“The book of Daniel purports to be serious history. It claims to be a revelation from the God of heaven which concerns the future welfare of men and nations. If this book were issued at the time of the Maccabees (2de eeu vC – slc) for the purpose of strengthening the faith of the people of that time, and the impression was thereby created that Daniel, a Jew of the 6th century were the author, then, whether we like it or not – the book is a fraud. There is no escaping this conclusion.” dr. EJ Young

Inleiding

Sien die res van my reeks van opmerkings op die beoogde BDV, hier: Direkte Vertaling. Die doel van my reeks is nie om in detail op alle aspekte in te gaan nie, maar slegs ‘n paar sake te vermeld wat my opgeval het in my lees van die BDV vertalings. Die nuutste BDV vertalings is hier beskikbaar:

Die Bybel: ‘n Direkte Vertaling

Vertaalwerk is natuurlik geen ‘neutrale’ proses nie, die vertaler se siening van die Skrif, Skrifbeskouing en Skrifgesag sal ook duidelik blyk in hoe hy met die Teks omgaan, en dit nie net in die vertaalwerk vanuit die oorspronklike taal nie, maar in die inleidende notas en verklarings wat deel uitmaak van die betrokke Bybelvertaling.

Om dit vir u aan te dui, gaan ons kyk na die vraag wie die boek Daniël geskryf het. Ek gaan eers vir u aanhaal uit die BDV, en dan vanuit die BVA (Bybel met Verklarende Aantekeninge*), en daarin sal u die groot verskil sien waarmee die betrokke Bybels die boek Daniël benader. Sien ook die 3 Studiebybels hier onder se sienings oor die skrywer van die boek Daniël, in vergelyking met die BDV se sienings.

1 BDV se inleidende notas oor die skrywer van die boek Daniël

“Die skrywers of samestellers van die boek, is onbekend. ‘n Deel van die
boek is in Aramees geskryf (Dan 2:4 — 7:28), wat tot die gevolgtrekking lei dat die boek ‘n samestelling is van tekste uit verskillende tye. Die vertellings in Daniël 1 tot 6, in hulle oorspronklike vorm, is waarskynlik heelwat ouer as die apokaliptiese deel met vier visioene of gesigte oor die toekoms in Daniël 7 tot 12. Verskillende sake in die boek dui daarop dat die finale samesteller bekend was met gebeure in Jerusalem in die tyd van Antiogus IV, wat van 175 tot 164 vC die maghebber oor Judea was, en wat homself as goddelik beskou het. Die eerste lesers van die boek in sy huidige vorm, sou van die vroom Jode in Judea gewees het, waarskynlik kort ná die dood van Antiogus IV.” 

Opmerking: Dus, volgens die BDV is dit nie eers moontlik dat Daniël die ‘eerste skrywer’ of deel van die skrywers was nie, die skrywer of skrywers is ‘onbekend’ en vanuit die 2de eeu vC, nie die 6de eeu vC nie.

2 BVA se inleidende notas oor die skrywer van die boek Daniël

“Skrywer en ontstaanstyd

Die Joodse sinagoge sowel as die Christelike Kerk het in oue tye nie daaraan getwyfel dat Daniël self die skrywer was nie. Reeds in die derde eeu Christus het die filosoof Porphyrius, die groot bestryder van die Christendom, dit betwis. Volgens hom bevat die boek geen profesieë nie, behalwe wat die tyd na Antiochus Epiphanes, 175—163 v.C., betref. Die boek is, volgens hom, dus opgestel in die tyd van Antiochus en bevat geen profesieë nie, maar ‘n relaas van wat tot op daardie tyd gebeur het. Dit word so voorgestel asof die profesieë deur Daniël vier eeue tevore in Babel ontvang was, d.w.s. gedurende die sesde eeu v.C. Waar die profesieë verder gaan as Antiochus, is dit pure fantasie, want niemand kan die toekoms voorspel nie — aldus Porphyrius.

In later tye is ook enkele stemme gehoor wat die egtheid van die boek betwis, maar eers sedert die begin van die negentiende eeu word die kritiese stemme altyd sterker wat die tradisionele opvatting verwerp.

Teenswoordig is die grootste deel van die geleerdes oortuig dat die outeurskap van Daniël nie gehandhaaf kan word nie en word ook deur gelowige Christene in dieselfde rigting as dié van Porphyrius gedink.

Die gedagte is dan dat ons met ‘n bepaalde stylvorm te doen het, analoog aan dié van die boek Prediker, waar ‘n wysheidsleraar, volgens die gedagte van die meeste hedendaagse geleerdes, sy woorde in die mond van Salomo lê, sonder dat hy self Salomo is. So is die gedagte ook hier dat die boek Daniël nie bedoel om werklike feite mee te deel nie, maar wysheid in die vorm van voorgewende profesieë wat aan ‘n sekere fiktiewe persoon met die naam Daniël te beurt sou geval het.

Tot stawing van hierdie gedagte word beweer dat in die gedeeltes wat oor die ballingskap handel, baie historiese onjuisthede sou voorkom, waaruit sou blyk dat die skrywer slegs vae herinneringe van daardie tyd sou hê, terwyl sy gegewens altyd noukeuriger sou word namate hy die tyd van Antiochus nader. Hierdie opvatting word deur behoudende Skrifverklaarders verwerp.

In verskillende kommentare word breedvoerig oor al die besware teen die betroubaarheid van die gegewens van Daniël gehandel en die historiese geloofwaardigheid van die boek duidelik in die lig gestel.

Die verklarende aantekeninge wat hier aangebied word, gaan op hierdie vraagstukke nie in nie. Hulle aanvaar die getuienis van die Skrif dat ‘n persoon, Daniël, soos in die boek beskryf, werklik ‘n belangrike posisie aan die Babiloniese en die Persiese hof beklee het en openbaringe van God aangaande die toekoms van die wêreldmagte en die Godsryk ontvang het. Oor die historiese mededelinge vgl. die inleiding by elke hoofstuk.

Daarmee is nie gesê dat Daniël ook die skrywer van die boek, veral in sy huidige gedaante, is nie. In die eerste gedeelte word daar dan ook van Daniël in die derde persoon gespreek. Goedskiks kan aangeneem word dat die kern van die boek in die eerste eeue van die Persiese ryk ontstaan het, met gebruikmaking van die skriftelike nalatenskap van Daniël (vgl. die gedeeltes waar hy in die eerste persoon spreek). Dit is ook nie uitgesluit dat, deur die beskikking van die Here, latere bewerkinge van die boek plaasgevind het nie, veral van die taal. Dan verbaas die aanwesigheid van Persiese en enkele Griekse woorde ons nie. Vgl. ook die verklaring van 3 : 5.”

Opmerkings: Volgens die BVA was Daniël ten minste moontlik een van die skrywers waaruit die finale boek sy vorm gekry het, maar nie noodwendig in die ‘huidige gedaante’ nie.  Daar word ook ‘n baie sterk klem geplaas op die historisiteit van die boek, terwyl hierdie historiese erkenning blyk te ontbreek by die BDV se inleidende notas.

Dit is werklik jammer dat so baie mense, ook ‘gelowige geleerdes’ die teorieë van Porphyrius begin volg het, en mens kan net wonder of die BDV wel die boek Daniël as ‘n historiese boek sien wat in die 6de eeu afgespeel het tydens die ballingskap, en of hul nie dalk Daniël en sy vriende as bloot fiktiewe karakters sien om net ‘n ‘morele boodskap’ oor te dra nie?

Maar waarom ontken so baie ‘geleerdes’ die bestaan en/of outeurskap van Daniël ?

Die eenvoudige antwoord is: ongeloof, ook die beoefening van ongelowige teologiese wetenskap.

Hulle kan blykbaar nie ‘glo’ dat iemand in die 6de eeu so noukeurig voorspellings kon maak van wat in die 2de eeu vC in die geskiedenis en later aangaande Christus self (die eerste eeu) sou plaasvind nie (die gebeure in hoofstukke 2, 7, 11).  Verder blyk dit dat daar nie plek gelaat, of erkenning gegee word vir die supernatuurlike, die Goddelike ingrype en inspirasie van die Teks nie, soos dit veral in voorspelende profesie verskyn het nie ?

Wat openbaar die Teks self oor die historisiteit van Daniël ?

1 In die eerste jaar van Daríus, die seun van Ahasvéros, uit die geslag van die Meders, wat koning gemaak was oor die koninkryk van die Chaldeërs,
2 in die eerste jaar van sy regering het ek, Daniël, in die boeke gemerk dat die getal jare waaroor die woord van die HERE tot die profeet Jeremia gekom het met betrekking tot die puinhope van Jerusalem, sewentig volle jare was. – Dan. 9

1 In die derde jaar van Kores, die koning van die Perse, is ‘n woord geopenbaar aan Daniël wat Béltsasar genoem is, en die woord is waarheid maar groot swarigheid; en hy het die woord verstaan en insig gehad in die gesig. 2 In daardie dae het ek, Daniël, drie volle weke getreur. – Dan. 10

15 Wanneer julle dan die gruwel van die verwoesting, waarvan gespreek is deur die profeet Daniël, sien staan in die heiligdom—laat hy wat lees, oplet    … – Matt. 24 (met verwysing na Dan. 9:17; 11:31; 12:11)

3 Dr. EJ Young oor Daniël se outeurskap

Die OT kenner, dr. EJ Young, verwys na die “positive” of “traditional view” van die boek Daniël  (dat dit deur Daniel geskryf is in die 6de eeu en na daardie historiese gebeure verwys asook profesieë oor die toekoms) en die ‘negative view’ (nie deur Daniël geskryf nie, maar in 2de eeu voor Christus, met baie hier wat ook die historisiteit van Daniël betwyfel of verwerp). Hy erken ook dat daar gelowiges is wat laasgenoemde onderskryf op verskillende wyses, maar skryf dan as volg oor die belangrikheid van die outeurskap van die boek Daniël (beklemtonings bygevoeg):

“Nevertheless, it is true that the negative view of the book of Daniel took its rise in a non-Christian atmosphere, and has been ably advocated by men who were opposed to the supernaturalism of Christianity.

There are, indeed, difficulties in the traditional view of the authorship of Daniel. Not to acknowledge this would be to close one’s eyes to the facts. The present commentary does not profess to solve all the difficulties which are bound up in the traditional view. But there is, it would seem, a far greater difficulty in the negative position. If the book of Daniel is the product of the Maccabean age (2de eeu VC – slc), then it is not a book of predictive prophecy, but a forgery. Whenever one makes such a statement, he is usually taken to task and told that he does not understand the nature of apocalyptic literature.

Pusey, for example, has often been berated for his classic statement, “The book of Daniel is especially fitted to be a battle-ground between faith and unbelief. It admits of no half way measures. It is either Divine or an imposture” (p. 75). Pusey, “however, was right, and his critics are wrong. The book of Daniel is not a romance, nor was it ever intended to be. It was received into the canon, and made  part of the rule of faith and life. The later Jewish apocalypses were not thus treated, but the Jews did not doubt the canonicity of Daniel for an instant.

The book of Daniel purports to be serious history. It claims to be a revelation from the God of heaven which concerns the future welfare of
men and nations. If this book were issued at the time of the Maccabees
for the purpose of strengthening the faith of the people of that time, and
the impression was thereby created that Daniel, a Jew of the 6th century
were the author, then, whether we like it or no-the book is a fraud.
There is no escaping this conclusion.

It will not do to say that the Jews frequently engaged in such a practice. That does not lessen their guilt one whit. It is one thing to issue a harmless romance under a pseudonym; it is an entirely different thing to issue under a pseudonym a book claiming to be a revelation of God and having to do with the conduct of men and to regard such a book as canonical. The Jews of the inter-testamental period may have done the first; there is no evidence that they did the second.

Furthermore, and this is decisive, the usage of the NT shows that the NT Writers did not look upon this book as a romance. It was none other than our LORD, the incarnate Son of God, Who spoke of Himself in terms taken from the book of Daniel. In the light of the decisive and authoritative usage of the NT, one is compelled to reject the idea that
Daniel is a mere romance.

Despite this fact, however, the negative view is most prevalent in scholarly circles today. It is probably not an exaggeration to say that most scholars now believe that the book of Daniel, as we have it, comes from the days of the Maccabees.” (A Commentary on Daniel)

Daar is egter ook ander Skrifgeleerdes vandag, in die 20 en 21ste eeu, wat nog steeds vashou aan die tradisionele siening van die kerk deur die eeue:

Reformation (New Geneva) Study Bible (redakteur: RC Sproul)

“However, representations in the book itself indicate that Daniel was its author (9:2; 10:2) and that is was written shortly after the capture of Babylon by Cyrus in 539 B.C. Also Jesus quotes the prediction of the “abomination of desolation” found in this book as having been “spoken of by Daniel the prophet” Matt. 24:15).

The Reformation Heritage KJV Study Bible (redakteur: Joel R. Beeke)

“Daniel, whose name means “God is Judge,” is the sole author of the book. A youth at the beginning of the book and an old man at the end, Daniel’s life spans the entire period from the preexilic to the postexilic eras of Judah’s history.  … Conservatives date Daniel to the sixth century BC, most likely about 530 BC, toward the end of Daniel’s career and life. Most liberal scholars date the book to the second century BC, usually 168 BC, in the Maccabean period of Jewish history. This late date would obviously preclude the historic Daniel from being the author.

The significant discrepancy reflects a fundamental difference in presuppositions regarding the nature of supernatural inspiration and prophecy. Particularly troubling for those who deny inspiration is Dan. 11, that so minutely predicts events involving the Seleucid and Ptolemaic dynasties of the divided Greek Empire that occurred in the third to second centuries BC. The liberal critics refer to this as vaticinium post eventum (prophecy after the event), claiming that whoever wrote it deceptively portrayed it as prediction. Those who believe in supernatural inspiration and revelation have no difficulty accepting Daniel’s predictions and are not surprised at the accuracy of fulfillment.”

The ESV Study Bible (redakteur:  Wayne Grudem)

“Author and Title

The book of Daniel, named after and written by Daniel in the sixth century B.C., records the events of his life and the visions that he saw from the time of his exile in 605 (1:1) until the third year of King Cyrus (536; 10:1). Daniel, whose name means “God is my Judge,” was a young man of noble blood who was exiled from Judah during the time of King Jehoiakim (609–597 B.C.) and lived thereafter at the Babylonian court. After the fall of the Babylonian Empire, he served the Medo-Persian Empire that succeeded it.

Date

Both Jewish and Christian (cf. Matt. 24:15) tradition have held that the author of this book is Daniel, a Jew who lived during the sixth-century B.C. Babylonian exile. Many of the chapters are dated and range from the first year of Nebuchadnezzar’s reign (605 B.C.; Dan. 1:1) to Cyrus’s third year (536; 10:1). But because of its detailed prophecies of events in the middle of the second century B.C. (see ch. 11) and alleged historical inconsistencies with what scholars know of sixth-century history (see note on 5:30–31), some scholars have argued that the book must be a second-century document, from the time when Antiochus IV Epiphanes (175–164 B.C.) was oppressing God’s people. In that case, it would contain “prophecies after the fact,” put into the mouth of a famous historical character rather than being written by Daniel himself. Thus, the visions that “Daniel” saw would attempt to interpret rather than predict history. It has also been argued that the book must be dated later than the sixth century due to its language, especially the presence of Persian and Greek loanwords.

However, the facts do not require a late date. In the first place, current knowledge of sixth-century B.C. history is far from complete, and there are plausible harmonizations that explain the alleged discrepancies.

Second, the Bible asserts clearly that the Lord announces ahead of time his plans through his prophets as a means of vindicating his sovereignty and encouraging his people (see Isa. 41:21–24; 44:6–7), and there is no reason in principle why such prophecies should not be detailed and precise. Some scholars, who allow in principle that God can foretell events, nevertheless suggest that such detailed foretelling is unparalleled in the rest of the canonical prophets, and that it cannot be reconciled with the usual purpose of prediction (namely, that the first audience should be faithful to the covenant). In reply, note that Jeremiah did give a specific amount of time for the exile (Jer. 25:11; cf. note on Dan. 9:2).

Further, the high degree of specificity in Daniel’s prophecies does serve its first audience as well as those to follow: this shows how carefully God has planned events and governs them for his perfect ends; therefore the faithful can recognize that none of their troubles take God by surprise, and none will derail his purpose of vindicating those who steadfastly love him. This is quite relevant to the people of God in Daniel’s day, who are on the verge of horrendous devastations and persecutions (see notes on ch. 11); they must be assured that the story will continue to its appointed fulfillment, so that they do not lose heart.

Third, there were likely Greeks and Persians present at the Babylonian court as mercenaries and in other capacities, providing a ready explanation for the presence of loanwords.

Fourth, the book of Daniel was accepted as canonical by the community of Qumran (who produced the Dead Sea Scrolls). This is telling because this group emerged as a separate party in Judaism between 171 and 167 B.C., before the proposed late date. They would not have accepted the book if it had appeared after the split.

Fifth, some who favor a later date say that the author of Daniel represented Antiochus IV Epiphanes using the figure of Nebuchadnezzar. Literary studies, however, have shown that the book of Daniel puts Nebuchadnezzar in far too positive a light (e.g., he comes to acknowledge the true God) for him to be an effective image of the relentless persecutor Antiochus IV. Of course the book’s lesson, about God’s sovereignty over even the imperial forces, would have taken a heightened relevance in the days of Antiochus IV; but that is different from saying that the book was written for that particular occasion.

There are therefore no compelling reasons to deny that Daniel wrote this book.”

Konklusie

Uit bogenoemde is dit duidelik dat die BDV notas by Daniel kom vanuit ‘n skrifkritiese (liberale?) siening en omgang met die Skrif, teenoor wat mens lees in die BVA, Reformation Study Bible, Reformation Heritage Study Bible en die ESV Study Bible.

________________
* Onder redaksie van proff. B. Gemser, A. S. Geyser, E. P. Groenewald, J. H. Kroeze, Jac. J. Müller, Adrianus Selms, W. J. Snyman, S. Du Toit, P. A. Verhoef, P. F. D. Weiss, J. N. Geldenhuys; Verenigde Protestantse Uitgewers, Kaapstad, 1958

Sien die reeks van opmerkings op die BDV hier.

1 Comment

Posted in 2016-vertaling, BDV vertaling, Die boek Daniël, skrifgesag, skrifkritiek, Skrifverklaring, vertaalmetode, vertalings

Posted by: proregno | November 6, 2017

Die Bybelse Evangelie: verloor deur Rome, herontdek deur die Reformasie

Die Bybelse Evangelie: verloor deur Rome, herontdek deur die Reformasie

[Die notas van my lesing gelewer tydens die Reformasie 500 herdenking: 3-5 November 2017, Diamantvallei]

Lees: Rom.1:1-7; 4:1-12; Gal.1:6-12Image may contain: one or more people, people standing and indoor

Gebed

1 DIE BELANGRIKHEID VAN DIE ONDERWERP

– Galasiërs 1:8 waarsku ons: elkeen wat ‘n valse evangelie verkondig, laat hom ‘n vervloeking wees.

– Calvyn se aanhaling:

“As dan gevra sou word wat die belangrikste dinge is waardeur die Christelike geloof onder ons vasstaan, en sy waarheid behou, sal gevind word dat die volgende twee dele nie alleen die belangrikste plek beklee nie, maar daaronder ook al die ander dele insluit, en daarom die hele inhoud van die Christelike godsdiens is, naamlik, eerstens, ‘n kennis van die manier waarop God reg aanbid moet word, en, tweedens, die bron waarvandaan verlossing verkry word.  As ons hierdie twee dinge nie reg insien nie, hoewel ons mag roem in die naam Christene, is ons aanspraak leeg en waardeloos.”[1]

[1] Tracts relating to the Reformation by John Calvin, translated by Henry Beveridge, vol.I (Edinburgh: T&T Clark), p.116.

– Luther se stelling 62: “Die ware skat van die Kerk is die heilige evangelie van die heerlikheid en genade van God.”

Dit is dus ‘n saak van lewe en dood, hoe ons gered word. Mense se sieleheil, en die eer van God is op die spel.

2 AGTERGROND VAN DIE LESING

E-pos gesprek in Okt 2016 en daarna vir so paar maande gehad met ‘n Rooms Katoliek oor die verskille tussen Rome en die Reformasie.

Die Rooms Katoliek skryf vir my:

“As jy die waarheid wou soek, die waarheid wat bevry, dan sal jy die volgende moet bewys:

  1. Wat die oorspronklike Bybelse evangelie was,
  2. Dat dit verlore gegaan het (by Rome). Dit moes verlore gegaan het om herontdek te word,
  3. Dat die evangelie wat die Hervormers geleer het, ooreenstem met die oorspronklike Bybelse evangelie.”

Hierdie is my poging om hierdie baie belangrike vrae te beantwoord, vanuit die apostel Paulus se brief aan die Romeine, met die hoop dat dit ons sal leer om nou en in die toekoms aan die ware bybelse Evangelie vas te hou en daaruit te lewe:

 Deel 1. Die oorspronklike Bybelse evangelie

Stelling 1: Die oorsprong en bron van die Evangelie (Grieks: euangelion = goeie nuus) is God die Vader, die HERE self:

“Paulus, ‘n dienskneg van Jesus Christus, ‘n geroepe apostel, afgesonder tot die evangelie van God …” (1: 1b)

Die evangelie het nie sy oorsprong of bron in die mens self nie, nie in ‘n konsilie of sinode nie, nie in die Pous of heilige nie, die oorsprong is God self. In die woorde van Paulus in Gal.1:11, “Maar ek maak julle bekend, broeders, dat die evangelie wat deur my verkondig is, nie na die mens is nie.”

Stelling 2: Die geskrewe openbaring van die Evangelie vind ons in die Heilige Skrifte (Gr. graphias hagiais)

“… wat Hy voorheen deur sy profete in die Heilige Skrif beloof het …” (1: 2a, sien ook 3: 21b)

Die evangelie is goeie nuus, nie nuwe nuus nie. Reg na die sondeval, Gen. 3:15 hoor ons reeds van die goeie nuus.

Stelling 3: Die inhoud van die Evangelie is God die Vader se Seun, Jesus Christus, ons Here in alles wat Hy is en al sy werke oftewel weldade

“Aangaande sy Seun, Jesus Christus, onse Here …” (1: 3a)

Stelling 4: Die krag of bevestiging van die Evangelie: God die Heilige Gees

“… en verklaar om die Seun van God te wees met krag volgens die Gees van heiligheid” (1: 4a)

Stelling 5: Die doel van die Evangelie: die redding van sondaars onder alle nasies tot die eer van Sy Naam

“Want ek skaam my nie oor die evangelie van Christus nie, want dit is ‘n krag van God tot redding vir elkeen wat glo, eerste vir die Jood en ook vir die Griek.” (1:16)

“… en dat die heidene God vir sy barmhartigheid kan verheerlik soos geskrywe is …” (15: 9)

Stelling 6: Die rede waarom ons die Evangelie benodig (goeie nuus), is as gevolg van die ‘slegte nuus’: sondeval, sonde (1:18-3: 20)

“Nou weet ons dat alles wat die wet sê, hy dit sê vir die wat onder die wet is, sodat elke mond gestop en die hele wêreld voor God doemwaardig kan wees; … want almal het gesondig en dit ontbreek hulle aan die heerlikheid van God, “(3: 19,23)

Stelling 7: Die gevolge van die slegte nuus, van die sonde in die wêreld

7.1 God se regverdige toorn en oordeel uit die hemel oor alle mense, in tyd en vir ewigheid:

“Want die toorn van God word van die hemel af geopenbaar oor al die goddeloosheid en ongeregtigheid van die mense wat in ongeregtigheid die waarheid onderdruk” (1:18, 32; 2: 6,16)

1.7.2 Niemand kan of sal geregverdig of gered word van God se regverdige oordeel deur hul eie dade nie, dit wil sê deur enige werke wat goed of sleg is nie

“aangesien uit die werke van die wet geen vlees voor Hom geregverdig sal word nie, want deur die wet is die kennis van sonde. .” (3:20)

Stelling 8: Die goeie nuus is daarom dat dit Christus se geregtigheid is, en dit alleen, wat red van God se regverdige oordeel, en ons ontvang die geregtigheid wat ons nodig het deur geloof, nie deur werke of enige dade of verdienste van ons kant nie.

“Maar nou is die geregtigheid van God geopenbaar sonder die wet, terwyl die wet en die profete daarvan getuig, die geregtigheid naamlik van God deur die geloof in Jesus Christus vir almal en oor almal wat glo, want daar is geen onderskeid nie; want almal het gesondig en dit ontbreek hulle aan die heerlikheid van God, en hulle word deur sy genade sonder verdienste geregverdig deur die verlossing wat in Christus Jesus is. Hom het God voorgestel in sy bloed as ‘n versoening deur die geloof …” (3:21-25)

Stelling 9: In opsomming: Ons is gered, ons is geregverdig uit genade deur die geloof, sonder die werke van die wet, dit wil sê sonder enige werk wat ‘n mens kan doen:

 “Ons neem dus aan dat die mens geregverdig word deur die geloof sonder die werke van die wet.” (3:28)

Stelling 10: Die OT getuig reeds van redding deur geloof alleen sonder enige werke:

In Romeine 4: 1-12 wys Paulus uit die Skrif, die OT, dat mense in beide die OT en NT tye –

10.1 is gered (Jode en nie-Jode) nie deur werke nie, maar deur geloof,

10.2 dit is ook nie my werke wat saamwerk met God nie (sinergisme), maar God se daad van ‘toerekening’  (eng: imputation) as ‘n geskenk van Hom wat my red, ‘n gawe van God (monergisme):

Voorbeeld 1: Abraham (sien: Gen.15: 6)

1 Wat sal ons dan sê, het Abraham, ons vader na die vlees, verkry? 2 Want as Abraham uit die werke geregverdig is, het hy iets om op te roem, maar nie teenoor God nie. 3 Want wat sê die Skrif? Abraham het in God geglo, en dit is hom tot geregtigheid gereken. 4 Maar aan hom wat werk, word die loon nie na guns toegereken nie, maar na verdienste; ” (4: 1-4)

Voorbeeld 2: Dawid (sien Ps.32: 1,2)

“5 aan hom egter wat nie werk nie, maar glo in Hom wat die goddelose regverdig, word sy geloof tot geregtigheid gereken. 6 Soos Dawid ook die mens salig spreek aan wie God geregtigheid toereken sonder werke: 7 Welgeluksalig is hulle wie se ongeregtighede vergewe en wie se sondes bedek  is. 8 Welgeluksalig is die man aan wie die Here die sonde nie toereken nie.”  (4: 5-8)

Stelling 11: Toepassing deur Paulus vir sy tye (en ons tye) in die verhouding tussen geloof en werke, spesifiek die besnydenis:

“9 Hierdie saligspreking dan, sien dit op die besnedenes of ook op die onbesnedenes? Want ons sê: Aan Abraham is die geloof tot geregtigheid gereken. 10 Hoe is dit dan toegereken toe hy besnede of onbesnede was? Nie as besnedene nie, maar as onbesnedene. 11 En hy het die teken van die besnydenis ontvang as ‘n seël van die geregtigheid van die geloof toe hy nog nie besny was nie; dat hy die vader sou wees van almal wat glo terwyl hulle onbesnede is, sodat ook aan hulle die geregtigheid toegereken sou word; 12 en ook ‘n vader van die besnydenis vir die wat nie alleen uit die besnydenis is nie, maar ook wandel in die voetstappe van die geloof van ons vader Abraham toe hy onbesnede was.” (4: 9-12)

Stelling 12: Die verhouding tussen geloof en werke:

Ons regverdiging deur genade deur geloof in Christus se geregtigheid, produseer dan goeie werke waarin ons in dankbaarheid leef deur geloof in die krag van die Gees.

“Want die geregtigheid van God word daarin geopenbaar uit geloof tot geloof, soos geskrywe is: Maar die regverdige sal uit die geloof lewe.” (1:17)

“… en ook ‘n vader van die besnydenis vir die wat nie alleen uit die besnydenis is nie, maar ook wandel in die voetstappe van die geloof van ons vader Abraham toe hy onbesnede was.” (4:12)

” Daar is dan nou geen veroordeling vir die wat in Christus Jesus is nie, vir die wat nie na die vlees wandel nie, maar na die Gees.” (8: 1)

Paulus in Efesiërs 2: 8-10 wys ook op die vrug van regverdiging deur die geloof – wat ‘n geskenk is – nl. goeie werke wat in Christus voorberei is, 2:10).

8 Want uit genade is julle gered, deur die geloof, en dit nie uit julleself nie: dit is die gawe van God; 9 nie uit die werke nie, sodat niemand mag roem nie. 10 Want ons is sy maaksel, geskape in Christus Jesus tot goeie werke wat God voorberei het, sodat ons daarin kan wandel.

‘n Ware geloof sal en kan nie anders as om werke te lewer, en ‘n geloof wat nie goeie werke lewer nie, is glad nie ‘n ware geloof nie, dit is Jakobus se punt in Jakobus 2.

Jakobus se besorgdheid is nie regverdiging nie (Paulus se besorgdheid), maar heiligmaking wat voortspruit uit regverdiging as die bron. Christus is die wortel, en ons werke is die vrug om in Hom te wees, Joh.15: 1-5.

Opsommend:

12.1 Alle mense het gesondig en kan nie deur eie dade/werke regverdig word voor God nie (1: 18-3: 20)

12.2 Die Evangelie is Christus het gekom om die geregtigheid wat God eis, te vervul, na te kom, wat ons nodig het om gered te word en regverdig te wees voor God (3: 21-31)

12.3 Ons ontvang die geregtigheid (Christus en al sy weldade), ons is geregverdig deur God deur die geloof in Christus se werk in ons plek (4: 1-12), en die vrug daarvan is geloofswerke in dankbaarheid (Joh. 15:1-5; Ef.2:8-10; Jak. 2)

DEEL 2: Hierdie evangelie het verlore geraak by die Rooms-Katolieke Kerk, soos gesien in die Konsilie van Trent (1545-1563)

Bewys 1: Volgens Rome is ons redding nie uit genade alleen deur die geloof alleen nie

“CANON IX.- As enigiemand sê, dat deur die geloof alleen die onregverdige/omheilige (impious) geregverdig is; dat niks anders nodig is om saam te werk ten einde die genade van regverdiging te verkry nie en dat dit nie nodig is op enige wyse, dat hy voorberei en beskik word deur die beweging van sy eie wil nie; laat hom ‘n vervloeking wees. ” (= singergisme)

“KANON XXIV. As enigiemand sê dat die geregtigheid wat ontvang is, nie bewaar en ook toeneem deur goeie werke voor God nie; maar dat die genoemde werke bloot die vrugte en tekens van regverdiging is, maar nie ‘n oorsaak van die toename/vermeerdering daarvan (regverdiging) is nie; laat hom ‘n vervloeking wees. ” (regverdiging is ‘n proses, nie ‘n verklaring nie, by Rome)

(Konsilie van Trent, Kanons oor Motivering, 6de sessie, hoofstuk 16).

Sien ook hierdie video deur Bishop Robert Barron, wat sê: genade ja, maar nie genade alleen nie.

Bewys 2: Die ontvangs van die sakramente is nodig vir redding, en dus nie net vir die versterking van die geloof nie (http://catholicism.org/desire-justification-salvation.html).

Sessie 7, Kanon 4 van die Sakramente in die algemeen van die Besluit oor die Sakrament, Konsilie  van Trent:

“KANON IV: As enigiemand sê dat die sakramente van die Nuwe Wet is nie nodig/noodsaaklik vir verlossing nie, maar is onnodig, en dat daarsonder of sonder die begeerte daarna, die mens van God deur die geloof alleen die genade van regverdigmaking van God verkry, alhoewel alles nie nodig is vir elkeen nie, laat hom ‘n vervloeking wees.”

Bespreking:

2.1 Die Rooms-Katolieke Kerk leer dat die sakrament van die doop nodig is vir die regverdiging oftewel redding, terwyl Paulus geleer het dat Abraham geglo het, geregverdig is, voordat hy die sakrament van die besnydenis ontvang het:

” 9 Hierdie saligspreking dan, sien dit op die besnedenes of ook op die onbesnedenes? Want ons sê: Aan Abraham is die geloof tot geregtigheid gereken.
10 Hoe is dit dan toegereken toe hy besnede of onbesnede was? Nie as besnedene nie, maar as onbesnedene.
11 En hy het die teken van die besnydenis ontvang as ‘n seël van die geregtigheid van die geloof toe hy nog nie besny was nie; dat hy die vader sou wees van almal wat glo terwyl hulle onbesnede is, sodat ook aan hulle die geregtigheid toegereken sou word. ” – Romeine 4: 9-11

Die gereformeerde siening van die sakramente word gevind in NGB art. 33-35, en HK Sondag 25-30. Ek haal aan uit Sondag 25, wat wys die sakramente beseël en bevestig die evangelie van redding aan ons, maar dit bewerk nie die geloof nie. Dus dit word ons nie ingegiet deur ‘n sakramentele proses wat plaasvind deur ons hele lewe nie. Met ander woorde: die sakramente wys en versterk die geloof, dit bewerk dit nie:

HK Sondag: 25 – VRAAG EN ANTWOORD: 66

Vraag: Wat is sakramente?

Antwoord: Dit is heilige, sigbare tekens en seëls wat God ingestel het om ons deur die gebruik daarvan die belofte van die evangelie nog beter te laat verstaan en dit te beseël. Hierdie belofte is dat God vanweë die enige offer van Christus wat aan die kruis volbring is, vergewing van die sondes en die ewige lewe uit genade skenk1.

Skriffundering

  1. Genesis 17:11; Levitikus 6:25; Deuteronomium 30:6; Jesaja 6:6-7; Jesaja 54:9; Esegiël 20:12; Romeine 4:11; Hebreërs 9:7-9; Hebreërs 9:24

Sondag: 25 – VRAAG EN ANTWOORD:67

Vraag: Is die Woord en die sakramente albei daarvoor bestem om ons geloof op die offer van Christus wat aan die kruis as die enigste grond van ons saligheid te wys?

Antwoord: Ja, seker, want die Heilige Gees leer ons in die evangelie en verseker ons deur die sakramente dat ons volle saligheid op die enige offer van Christus rus, wat aan die kruis vir ons volbring is1

Skriffundering

  1. Romeine 6:3; Galasiërs 3:27

2.2 Die Rooms-Katolieke Kerk leer dat iemand geregverdig word deur geloof en werke, dat Christus en ons geregtigheid, dws ons werke moet saamwerk met Christus se werke om uiteindelik gered te word, in teenstelling met wat die Skrif geleer het soos ons gesien het in Romeine 3 en 4 hierbo by deel 1.

2.3 Die RKK se leerstukke oor die regverdiging het nie verander nie, maar hul benadering het verander teenoor Protestante, van vervloeking na akkommodering, van vervolging na ekumunisiteit, van klem op doktrine, na klem op samewerking, ens. In die woorde van Leonardo De Chirico, by ‘n Ligonier konferensie, in sy lesing “Roman Catholicism Today“:

“Die Romeinse Kerk, terwyl dit nie staties is nie, en ook nie ‘n monolitiese werklikheid nie, verander nie regtig in sy fundamentele verpligtinge nie. Dit voeg nuwe lae en nuwe kleure by, dit verander hulle in terme van houding en toon, maar die kern, die hart van wat Rome voor staan, is nooit – het nooit verander nie. Dit brei homself uit, maar suiwer nie self nie. Dit omhels nuwe tendense en praktyke, maar verwerp nie onbybelse praktyke nie. Dit groei, maar dit hervorm homself nie volgens die evangelie standaarde nie. …

Ons het dus twee hoof uitdagings uit die hedendaagse Katolisisme. Een is die stryd oor woorde (wat hul herdefinieer). Katolisisme, in sy post-Vatikaan II-tyd, het probeer om die basiese Evangeliese Protestantse taal vas te vang, om dit te herdefinieer. Gebruik steeds dieselfde woorde, maar herdefinieer die betekenis daarvan beduidend. …

Neem byvoorbeeld die woord ‘regverdiging’. Na die 1999 “Joint Declaration on the Doctrine of Justification”, is die woord ge-herdefinieer, die tradisionele betekenis is verduister. Maar weer, in die huidige Katolisisme, wanneer hulle praat oor regverdiging, is daar geen toerekening nie. En die hele stelsel wat gebaseer is op die aflate en die vagevuur bly steeds ongeskonde, gebruik nog dieselfde woord, maar dit beteken ‘n heel ander ding.”

Sien ook: Is the Roman Catholic Church Now Committed to “Grace Alone”?

2.4 Roomse geleerdes erken self dat die wesentlike verskille oor regverdiging nog steeds daar is, soos dr. Michael Horton skryf:

Perhaps the clearest statement of caution against impatient announcements of success on this point has been offered by the principal theologian on the Roman Catholic side of ECT, Avery Cardinal Dulles. He begins by acknowledging the importance of the doctrine of justification as “a matter of eternal life or death.” “If it is not important,” he says, “nothing is.” 14 Yet the following are differences yet to be resolved:

1) Is justification the action of God alone, or do we who receive it cooperate by our response to God’s offer of grace?

2) Does God, when He justifies us, simply impute to us the merits of Christ, or does He transform us and make us intrinsically righteous?

3) Do we receive justification by faith alone, or only by a faith enlivened by love and fruitful in good works?

4) Is the reward of heavenly life a free gift of God to believers, or do they merit it by their faithfulness and good works? 15

For all the progress in mutual understanding represented by the Joint Declaration, says Dulles, at least for its part, Rome continues to affirm over against the Reformers the second answer to each of these questions. Dulles observes first that, according to the Council of Trent’s “Decree on Justification” (1547), “human cooperation is involved” in justification. “Secondly, it taught that justification consists in an inner renewal brought about by divine grace; thirdly, that justification does not take place by faith without hope, charity, and good works; and finally, that the justified, by performing good works, merit the reward of eternal life.” (Barrett, Matthew (2017-03-16). Reformation Theology: A Systematic Summary (Kindle Locations 370-385, p.22). Crossway. Kindle Edition.)

2.5 Die RKK leer dat ons regverdiging dus ‘n proses is, sinergisties is, en die Reformasie leer dat ons redding ‘n verklaring is, monergisties is. In eersgenoemde werk die mens saam in sy regverdiging, of is die regverdiging ‘n proses, in laasgenoemde word hulle wat glo regverdig verklaar op grond van Christus se verdienste, die mens ontvang die mens regverdiging deur die geloof. In die woorde van prof. Ludi Schulze (Geloof deur die Eeue, Pretoria: NGKB, 1990: 171 ev):

“Trente (beskou) die regverdiging as ‘n proses waarin die mens regverdig gemaak word. “Justification is a passing from the state in which man is born a son of the first Adam, to the state of grace and adoption as sons of God (see Rom. 8:15) through the second Adam, Jesus Christ, our Savior” (Denzinger, par. 796, aangehaal deur Lohse, p. 192-193).

Die proses van regverdiging begin met die roeping (wat sonder verdienste van die mens tot hom kom), wat effektief word deur die voorbereidende genade (“predisposing grace”). Hierdie genade werk op só ‘n manier dat dit die mens motiveer en hom help om hom te “bekeer” tot sy regverdiging. Die motivering en bekering vind plaas wanneer die mens met die genade instem en daarmee saamwerk. “The result is that, when God touches the heart of man with the illumination of the Holy Spirit, the man who accepts that inspiration certainly does something, since he could reject it; on the other hand, by this own free will, without God’s grace, he would not take one step towards justice in God’s sight” (Denzinger, par. 797, aangehaal deur Lohse, p. 193).

Die daadwerklike regverdiging lê aan die end van hierdie proses van vernuwing, en dit bestaan nie net uit die vergewing van sondes nie, maar terselfdertyd uit die heiliging en uit die vernuwing van die innerlike mens.

Die mens ontvang hierdie regverdiging deur die sakramente, wat genade in die mens ingiet en lei tot ‘n nuwe kwaliteit in die mens.”

Prof. Ludi Schulze se eie beoordeling van Trente se regverdigingsleer:

By die beoordeling van hierdie beslissing van Trente let ons op verskeie sake.

(i)      Hierdie beslissing is ‘n kompromis tussen verskeie strominge binne die Roomse Kerk en staan presies in die middel tussen twee uiterstes: (a) om alles aan die genade van God toe te skryf; en (b) om die regverdiging aan menslike verdienste toe te skryf.

(ii)     Hierdie omskrywing beperk die samewerking van die mens in sy regverdiging tot ‘n minimum: in wese is die mens alleen in staat om ôf die genade van God te aanvaar ôf om sy toestemming vir die genade te weier. Maar met hierdie minimum bly daar ‘n belangrike beslissing in die hande van die mens.

(iii)    Met hierdie “middeweg” en beperking van die mens se aandeel in sy regverdiging het die konsilie die verskille tussen Luther en party verbete Pelagiane uit die laat Middeleeue aansienlik verminder.

(iv)    Tog is daar nog belangriker verskille tussen Luther en die kon­silie. Omdat die regverdiging aan die sakramente verbind word, verloor die genade sy karakter as Gods persoonlike bemoeienis met die mens. Genade word by Trente ‘n ding wat op homself bestaan, ‘n “iets” wat deur die sakramente in die mens ingegiet word. Die gevolg is dat die noodsaaklikheid van ‘n persoonlike geloof na die agtergrond verskuif. Die “verdingliking” van die genade se wortels lê reeds by die Kerkvaders (vgl. T. F. Torrance, The concept of grace in the Apostolic Fathers).

(v)     Alhoewel Trente die regverdiging tipeer as ‘n oorgang van een status na ‘n ander, word die nuwe status eintlik besit van die mens. Dit word nog duideliker uitgestippel as daar later nie net van “sta­tus” gepraat word nie, maar van ‘n “nuwe kwaliteit” in die mens. Die objektiewe “ding”-karakter van die genade is onskeibaar verbonde met die nuwe (ontiese!) kwaliteit wat dit in die mens werk! Daarteen oor is die regverdiging vir Luther en die ander Hervormers geen proses nie maar ‘n uitspraak, ‘n juridiese oordeel van God; dit is imputatio, toerekening (vgl. ons belydenisskrifte) van die geregtigheid van Christus aan die sondaar.

(vi)    Alhoewel die menslike samewerking (sinergisme) drasties ingekort is, is dit nie verwyder nie. Dit het ernstige gevolge vir die sekerheid van die heil, soos ons in die volgende punt (8.3) sal sien.

(vii)   ‘n Ernstige beswaar wat teen Trente se uiteensetting van die regverdiging ingebring kan word, is die feit dat die konsilie net aandag gee aan hóé die regverdiging sielkundig verloop. “It does not concern itself with the theological question concerning the ultimate basis of man’s justification and of his certainty of salvation. The psychological description of the process of justification and the theo­logical question concerning the foundation of grace and certainty are not the same” (Lohse, a.w., p. 194). Omdat Trente nie hierdie onderskeid gemaak het nie, maar die regverdiging verpsigologiseer het, kon hulle Luther se leer van die toerekening van Christus se geregtigheid, wat deur die geloof gegryp moes word, nie anders sien as ydele selfvertroue nie.

DEEL 3: Die Reformasie het die Evangelie van die OT en NT herontdek, soos gesien kan word in die gereformeerde belydenisskrifte

Ek haal aan uit die Nederlandse Geloofsbelydenis (sien ook WCF articles 11 tot 16; HK Sondag 23, 24). Deur net die blote lees van hierdie geloofsartikels, sal gesien word die groot verskil met Rome se siening van regverdiging. Deel 1 se verklaring is dan ook die bybelse begronding vir deel 3, saam met die verduidelikings in hierdie genoemde artikels:

ARTIKEL 22: ONS REGVERDIGING DEUR DIE GELOOF

Ons glo dat die Heilige Gees ‘n opregte geloof in ons harte laat ontvlam1 om die ware kennis van hierdie groot geheimenis te verkry2.

Daar is dus net twee moontlikhede: In Jesus Christus is nie alles wat vir ons saligheid nodig is nie, óf dit is alles wél in Hom en dan het hy wat Jesus Christus deur die geloof besit, sy volle saligheid3.

Om nou te beweer dat Christus nie genoegsaam is nie maar dat daar buite Hom nog iets meer nodig is, sou gruwelike godslastering wees, want dit sou beteken dat Christus slegs ‘n halwe Verlosser is. Ons sê daarom tereg saam met Paulus dat ons deur die geloof alleen of deur die geloof sonder die werke geregverdig is4.

Om presies te wees: Ons bedoel nie dat die geloof self ons regverdig maak nie5, want die geloof is slegs die middel waardeur ons Christus, ons Geregtigheid, omhels, maar wel dat Jesus Christus ons Geregtigheid is. Hý reken ons sy hele verdienste toe en ook al die heilige werke wat Hy vir ons en in ons plek gedoen het6, terwyl die geloof die middel is wat ons in die gemeenskap aan al sy weldade aan Hom verbind. En as die weldade ons eiendom geword het, is hulle meer as genoeg om vryspraak vir ons sondes te verkry.

  1. Johannes 16:13-14; 1 Korintiërs 2:12; Efesiërs 1:17-18; Efesiërs 3:16-17
  2. Johannes 14:6; Handelinge 4:12; Galasiërs 2:21
  3. Psalm 32:1; Matteus 1:21; Lukas 1:77; Handelinge 13:38-39; Romeine 8:1
  4. Romeine 3:28; Romeine 8:1; Romeine 8:33; Romeine 10:4-11; Galasiërs 2:16; Filippense 3:9
  5. 1 Korintiërs 4:7
  6. Jeremia 27:5; Matteus 20:28; Romeine 8:33; 1 Korintiërs 1:30-31; 2 Korintiërs 5:21; 1 Johannes 4:10; 1 Petrus 1:4-5

ARTIKEL 23: ONS GEREGTIGHEID VOOR GOD

Ons glo dat ons geluksaligheid geleë is in die vergewing van ons sondes om Jesus Christus ontwil en dat ons geregtigheid voor God daarin bestaan1.

Die leer Dawid en Paulus ons deur te verklaar dat die mens se geluksaligheid daarin bestaan dat God hom die geregtigheid buite die wetsonderhouding om toereken. Dieselfde apostel sê dat ons verniet, dit wil sê uit genade, geregverdig is deur die verlossing wat in Jesus Christus is2.

Ons hou daarom hierdie grondslag altyd vas: Ons gee aan God al die eer3, verneder ons voor Hom, erken dat ons is wat ons is en roem glad nie in onsself of in ons verdienste nie4 maar maak staat en steun op die gehoorsaamheid van die gekruisigde Christus alleen5.

Hierdie gehoorsaamheid is ons eie as ons in Hom glo6; dit is ook genoegsaam om al ons ongeregtighede te bedek en die gewete van vrees, verbystering en skrik te bevry en om ons vrymoedigheid te gee om na God te gaan, terwyl ons nie handel soos ons eerste vader, Adam, wat al bewende probeer het om hom met vyeblare te bedek nie7.

Waarlik, as ons voor God moes verskyn terwyl ons, in watter geringe mate ook al, op onsself of op enige ander skepsel sou staatmaak, sou ons – helaas! – verteer moes word8.

En daarom moet elkeen saam met Dawid sê: “En gaan nie na die gereg met u kneg nie, want niemand wat leef, is voor u aangesig regverdig nie.” 9

  1. Psalm 32:1-2; Lukas 1:77; Romeine 4:6-7; Kolossense 1:13-14; 1 Johannes 2:1
  2. Psalm 32:1-2; Romeine 3:24; Romeine 4:2; Romeine 4:6; 2 Korintiërs 5:18-19; Efesiërs 2:8; 1 Timoteus 2:6
  3. Psalm 115:1; Openbaring 7:10-12
  4. 1 Korintiërs 4:4; 1 Korintiërs 4:7; Hebreërs 11:6-7; Jakobus 2:10
  5. Handelinge 4:12; Romeine 5:19; Hebreërs 10:20
  6. Romeine 4:23-25; Romeine 5:1
  7. Genesis 3:7; Jesaja 33:14; Sefanja 3:11; Hebreërs 4:16; Jakobus 2:10; 1 Johannes 4:17-19
  8. Deuteronomium 27:26; Psalm 130:3; Lukas 16:15; Efesiërs 3:12; Filippense 3:4-9
  9. Psalm 143:2

ARTIKEL 24: ONS HEILIGMAKING EN GOEIE WERKE

Ons glo dat hierdie ware geloof in die mens voortgebring word deur die hoor van die Woord van God en deur die werking van die Heilige Gees1, dat die geloof hom wedergebore laat word en tot ‘n nuwe mens maak2, hom ‘n nuwe lewe laat lei en hom van die verslawing van die sonde bevry3.

Daarom is daar geen sprake van dat hierdie regverdigmakende geloof die mens vir ‘n vroom en heilige lewe onverskillig sou maak nie4; inteendeel, hy sou daarsonder nooit iets uit liefde tot God doen nie5, maar slegs uit liefde tot homself en uit vrees vir die verdoemenis. Dit is daarom onmoontlik dat hierdie geloof niks in die mens tot stand sou bring nie; ons praat mos nie van ‘n dooie geloof nie maar van wat die Skrif noem ‘n geloof wat tot dade oorgaan, wat die mens beweeg om hom voortdurend te oefen in die werke wat deur God in sy Woord beveel het.

Hierdie werke is, as hulle uit die goeie wortel van die geloof voortspruit, goed en vir God welgevallig omdat hulle almal deur sy genade geheilig is. Tog geld hierdie werke nie vir ons regverdiging nie, want ons is in die geloof geregverdig nog voordat ons goeie werke doen6.

Hulle sou anders mos nie goed kon wees nie, net so min as die vrug van ‘n boom goed kan wees voordat die boom self goed is7.

Ons doen dus die goeie werke, maar nie om iets te verdien nie – wat sou ons tog kon verdien?

Veeleer is ons goeie werke wat ons doen, aan God verskuldig, terwyl Hy aan ons niks verskuldig is nie, aangesien dit Hy is wat in ons werk8.

Hy maak ons gewillig en bekwaam om sy heilige plan uit te voer (Filp 2:13). Laat ons daarom let op wat geskrywe staan: “…wanneer julle alles gedoen het wat julle beveel is, sê dan: Ons is onverdienstelike diensknegte, want ons het gedoen wat ons verplig was om te doen” (Luk 17:10). Tog wil ons nie ontken dat God die goeie werke beloon nie9,

maar dit is deur sy genade dat Hy sy gawes bekroon. Verder, al doen ons ook goeie werke, maak ons dit glad nie die grond van ons saligheid nie, want ons kan geen werk doen wat nie deur ons sondige natuur besmet en ook strafwaardig is nie10.

En al kon ons ook één goeie werk lewer, is die herinnering aan net een sonde vir God genoeg om dit te verwerp11.

Op hierdie manier sou ons altyd in twyfel verkeer, heen en weer geslinger sonder enige sekerheid en ons arme gewete sou altyd gekwel word as dit nie op die verdienste van die lyding en sterwe van ons Verlosser steun nie12.

  1. Handelinge 16:14; Romeine 10:17; 1 Korintiërs 12:3; 1 Tessalonisense 1:4-5
  2. Esegiël 36:26-27; Johannes 1:12-13; Johannes 3:5; Johannes 6:29; Handelinge 15:9; Efesiërs 2:4-6; Titus 3:5; 1 Petrus 1:23
  3. Johannes 5:24; Johannes 8:36; Romeine 6:4-6; 1 Johannes 3:9
  4. Galasiërs 5:22; Titus 2:12
  5. Johannes 15:5; Romeine 14:23; 1 Timoteus 1:5; 2 Timoteus 1:9; Titus 3:8; Hebreërs 11:4; Hebreërs 11:6
  6. Romeine 4:5; Galasiërs 5:6; 1 Tessalonisense 2:13
  7. Matteus 7:17
  8. Romeine 11:6; 1 Korintiërs 1:30-31; 1 Korintiërs 4:7; Efesiërs 2:10
  9. Lukas 17:10; Romeine 2:5-7; 1 Korintiërs 3:14; Filippense 2:13 ; 2 Johannes:8; Openbaring 2:23
  10. Romeine 7:20-24
  11. Jakobus 2:10
  12. Habakuk 2:4; Matteus 11:28; Romeine 10:11

Verduideliking

In die inleiding tot dr. RC Sproul se boek, Are we together? A Protestant analyzes Roman Catholicism (wat ek sterk aanbeveel aan Rooms Katolieke om te lees), skryf dr. Michael Horton as volg oor die wesentlike verskil tussen Rome en die Reformasie:

“Soos die Hervormers, weet hy (Sproul) dat die Middeleeuse kerk altyd bevestig het – en die amptelike Rooms-Katolieke leer vandag bevestig dit – die belangrikheid van genade, Christus, geloof en die Skrif. Dit was die sola (Latyn vir alleen) wat die Hervormers aangeheg het aan hierdie bevestigings wat die Hervorming veroorsaak het en steeds hierdie historiese liggame verdeel. “

Die Hervormers moes hierdie woord (sola) gebruik om te verduidelik wat die Skrif implisiet en eksplisiet leer teen die dwalling van verlossing deur geloof en werke. Rome probeer baie daarvan maak deur te sê “nêrens lees ons oor geloof alleen nie”, en dat Luther en die Hervormers “sola” in die Skrif ‘inlees’, veral by in Rom.3: 28 en Gal.2: 16,

 “Ons neem dus aan dat die mens geregverdig word deur die geloof (alleen by die Lutherse vertaling) sonder die werke van die wet.” (Rom.3: 28)

“… terwyl ons weet dat die mens nie geregverdig word uit die werke van die wet nie, maar alleen deur die geloof in Jesus Christus, selfs ons het in Christus Jesus geglo, sodat ons geregverdig kan word uit die geloof in Christus en nie uit die werke van die wet nie; omdat uit die werke van die wet geen vlees geregverdig sal word nie.” (Gal.2: 16)

Maar dit is soos om te sê dat enigiemand wat in die Drie-enige God glo (ekumeniese belydenisse), lees ‘drie-enige” in die Skrif in. Nee, die woord self is dalk nie eksplisiet daar nie, maar die hele saak is daar, dit is implisiet in die Skrif, soos Martin Luther self dit verduidelik:

“Dit dra die sin van die teks oor. … Maar ek was nie afhanklik van of die aard van die tale alleen as ek die woord ‘alleen’ in Romeine 3 ingevoeg het nie. Die teks self, en die heilige Paulus se betekenis vereis dit dringend . Want in daardie gedeelte handel hy oor die hoofpunt van die Christelike leerstelling, naamlik dat ons geregverdig word deur geloof in Christus sonder enige werke van die wet.

Paulus sluit alle werke so volledig uit as om te sê dat die werke van die wet, alhoewel dit God se wet en woord is, nie ons regverdiging help nie. Deur Abraham as voorbeeld te gebruik, redeneer hy dat Abraham so sonder werk geregverdig was, dat selfs die hoogste werk wat deur God beveel is, bo alle ander, naamlik besnydenis, hom nie in sy regverdiging gehelp het nie.

Abraham was daarom eerder geregverdig sonder die besnydenis en sonder enige werke, maar deur die geloof, soos hy in hoofstuk 4 sê: “Want as Abraham uit die werke geregverdig is, het hy iets om op te roem, maar nie teenoor God nie.” (v.2)

Dus, wanneer alle werke so heeltemal verwerp word – wat beteken dat geloof alleen regverdig – wie duidelik en eenvoudig oor hierdie verwerping van werke praat, moet sê: ‘Geloof alleen regverdig en nie werke nie.’ Die saak self en die aard van die taal vereis dit. ” (lees ook hierdie artikel: Kerke vind mekaar oor die regverdigingsleer, maar nie vir Luther en die Reformasie nie)

Dr. RC Sproul verduidelik ook die protestantse siening van die Regverdiging hier.

En as ons Rom.3: 28 en Gal.2: 16 lees in die konteks van die res van die Skrif, soos bv.:

“… 8 Ja waarlik, ek ag ook alles skade om die uitnemendheid van die kennis van Christus Jesus, my Here, ter wille van wie ek alles prysgegee het en as drek beskou, om Christus as wins te verkry 9 en in Hom gevind te word, nie met my geregtigheid wat uit die wet is nie, maar met dié wat deur die geloof in Christus is, die geregtigheid wat uit God is deur die geloof;” (Filp. 3: 8,9)

“… 4 Maar toe die goedertierenheid van God, ons Verlosser, en sy liefde tot die mens verskyn het — 5 nie op grond van die werke van geregtigheid wat ons gedoen het nie, maar na sy barmhartigheid het Hy ons gered deur die bad van die wedergeboorte en die vernuwing deur die Heilige Gees 6 wat Hy ryklik uitgestort het op ons deur Jesus Christus, ons Verlosser; 7 sodat ons, geregverdig deur sy genade, erfgename kan word ooreenkomstig die hoop van die ewige lewe” (Tit. 3: 4-7),

dan kan mens nie anders as om te eindig met ‘n erkenning dat die Reformatore die Evangelie-waarheid wat die Rooms-Katolieke Kerk verloor het, herontdek het nie:

– ons word uit genade alleen gered, (sola gratia)

– deur geloof alleen, (sola fide)

– alleen op grond van Christus se werk (solus Christus)

– volgens die Skrif alleen (sola Scriptura).

– tot eer van God alleen (soli Deo gloria),

Mag ons Here Jesus deur Sy Gees en Woord die oë van ons Rooms Katolieke vriende oopmaak om weer die Bybelse evangelie van Christus te hoor, die Evangelie volgens die Skrif alleen, “en “nie na die mens nie” (Gal. 1:11).

Mag ons wat sê dat ons Reformatore is, nasate van die reformatoriese geloof volgens die Skrif, en soos ons samevatted bely in ons belydenisskrifte, ook hierdie kosbare leerstul koester, aanhou reformeer volgens die Woord deur die krag van die Heilige Gees, ook vir ons nageslag.

Onthou opnuut wat op die spel is, in die woorde van die apostel Paulus:

1 Broeders, ek maak julle die evangelie bekend wat ek aan julle verkondig het, wat julle ook aangeneem het, waarin julle ook staan,
2 waardeur julle ook gered word as julle daaraan vashou op die wyse waarop ek dit aan julle verkondig het, of julle moet tevergeefs geglo het. 
3 Want in die eerste plek het ek aan julle oorgelewer wat ek ook ontvang het, dat Christus vir ons sondes gesterf het volgens die Skrifte;
4 en dat Hy begrawe is, en dat Hy op die derde dag opgewek is volgens die Skrifte … – 1 Korinthiërs 15

Amen.

_______________________

Luister of lees gerus ook hierdie twee preke oor die verhouding ‘geloof en werke’:

Jak.2:14-26 Geloof alleen red maar die geloof wat red is nie alleen nie (deel 1)

Jak.2:14-26 Geloof alleen red maar die geloof wat red is nie alleen nie (deel 2)

 

1 Comment

Posted in 95 stellings, lesings, luther, lutherianisme, reformasie, Reformasie500, Reformasie500: Lees Romeine saam met Luther en Calvyn, reformatoriese kerke, regverdiging, regverdiging deur die geloof alleen, regverdiging uit genade alleen, s le cornu lesings

Posted by: proregno | November 2, 2017

REFORMASIE 500: 3 – 5 November 2017

UITNODIGING DEUR FRANCOIS VAN DEVENTER

Geagte broeders en susters,

Ek wil u uitnooi om komende naweek se Reformasiefeesvierings by te woon 25km oos van Pretoria. Dit gaan u niks kos nie. BRING NET U EIE STOEL en iets om te eet of geld saam vir kos. Dit gaan die vorm aanneem van ‘n Orkes en kooruitvoering, Lesings, Werkswinkels, Psalmsang, Films, Boektafel, Saamkuier en nog meer. Meer by www.reformasie500.wordpress.com
Ons sal graag wil weet min of meer hoeveel mense kom, dus registreer asb op die webblad of stuur net ‘n epos na info@kragdag.co.za
P R O G R A M:
VRYDAG 3 NOVEMBER
17:45 Luther se 95 Stellings en Lewenslange bekering – Eugene Viljoen
18:45 Wat is die Bybelse Evangelie ? Verloor deur Rome, herontdek deur die Reformasie – Slabbert le Cornu

20:00 Film: God’s Outlaw: Tyndale

22:00 Afsluiting

SATERDAG 4 NOVEMBER
08:00 Opening
09:00 Reformasie & Deformasie in die Onderwys – Morne Diedericks
10:00 Psalmsang
10:10 Reformasie & Interpretasie van Vaderlandse geskiedenis – Hannes Breytenbach
11:10 Tee / Koffie
11:30 Semper Reformanda – Altyd Reformerend – Schalk Strauss
12:30 Psalmsang
12:40 Onderwys as Reformatoriese hulpmiddel – Willem van Schalkwyk
13:40 Middagete
16:00 Reformasie van die Reformator – Tenoor, Orkes en koor uitvoering – Chris Mostert, Boshoff-susters
18:45 Geneefse Psalms Skyfievertoning
20:00 Film : Luther
22:00 Afsluiting
SONDAG 5 NOVEMBER
09:30 Erediens – Prof Roelof Mare
10:30 Psalmsang
11:00 Afsluiting
12:00 Gemeenskaplike ete : Elkeen bring kos saam en ons kuier en eet saam
EUGENE VILJOEN het die grade BA en BTh verwerf. Hy is direkteur van inligtingsdienste en bestuurder van die Timothy Projek by die Reformatoriese Studiesentrum. Deur die jare het Eugene dikwels klasgegee by verskillende opleiding instellings. Hy was dosent in Nuwe Testament, Kerkgeskiedenis, Teologiegeskiedenis, Simboliek, Kerkreg, Homilitiek en sy twee spesialisasies, Dogmatiek en Etiek. Hy is lid van die Gereformeerde Kerk Oos-Moot. Hy is gelukkig getroud met Emyn en hulle het vier kinders.
SLABBERT LE CORNU is gelukkig getroud met Dorothea en hulle is gesëen met 8 kinders. Hy het die grade BTh (Tale), BTh (Hons) en MDiv in Teologie, en ‘n HOD in Onderwysstudies ontvang. Hy was ‘n onderwyser gewees voordat hy teologie gaan studeer het en geroep is as predikant van die Gereformeerde Kerk Carletonville.  Hy is ook die redakteur van die webwerf www.proregno.com
HANNES BREYTENBACH het die grade BA, BTh, MTh, DTh en MA in Hoër Onderwysstudies verwerf. Hy is predikant in die Vrye Gereformeerde Kerke vanaf 1997. Hy was gemeente-predikant, sendeling en betrokke met opleiding van predikante en Akademiese Dekaan van Mukhanyo Theological College. Tans is hy predikant van die Vrye Gereformeerde Kerk Pretoria met opdrag Toerusting van Ampsdraers en Opleiding van Predikante. Hy is getroud met Marietjie en hulle het vier kinders.
BAREND HEFER is predikant van die Gereformeerde Protestantse Kerk Brakpan. Hy verwerf sy BA en BTh grade aan die Afrikaanse Protestantse Akademie te Pretoria. Hy studeer verder in Grieks en verwerf sy BA Hon., MA en Ph.D. grade aan die Noord-Wes University te Potchefstroom. Hy is gelukkig getroud met Estelle Hefer. Hulle het twee seuns: Hendrik en Petrus.
MORNE DIEDERICKS het die grade BTh Tale, BTh (Hons), MTh en PhD (Filosofie van Opvoedkunde) verwerf. Hy is die Akademiese Operationele bestuurder by Aros en is gelukkig getroud met Magda. Hulle het twee kinders.
SCHALK STRAUSS het sy Meestersgraad verwerf aan die NWU en is tans besig met doktorale studies aan die Vrije Universiteit van Amsterdam. Hy is bevestig as predikant in 2004 en dien in die gemeentes Namakwaland, Londen (VK), Hoëveld-Ermelo, Bloemfontein en Grootfontein. Hy is die redakteur van die maandblad, Die Boodskapper. Hy is gelukkig getroud met Doreen en hulle het twee kinders.
WILLEM VAN SCHALKWYK het die grade BA en BTh verwerf en is bevestig as predikant in 1995. Hy is tans predikant van AP Kerk Heilbron, maar ook die voorsitter van die Beweging vir Christelike Volkseie Onderwys (BCVO) en dien op die Kerkregkommissie en die Kuratorium van die AP Kerke. Hy is gelukkig getroud met Martha en het drie kinders.
ORKES, KOOR EN TENOOR
Die Kunste Fabriek Orkes, ‘n ad hoc koor en die tenoor Chris Mostert, smee kragte om op 4 November ‘n Oratorium ter viering van die 500ste jaar van Reformasie aan te bied by Diamantvallei. Ons volg Luther se geestelike stryd, en die oorwinnig wat hy deur God se genade ontvang het. Chris Mostert is Elektriese Ingeneur wat sy sang debuut gemaak het as Nemorino in L’Elisir D’Amore en daarna ander opera rolle soos Alfred in Die Fledermaus, Tamino in Die Zauberflote, Don Ramiro in La Cenerentola, Triquet in Eugene Onegin, Flavio in Norma, Bastien in Bastien und Bastienne en Caspar in “Amahl and the night visitors” te sing. Hy het onlangs die rol van Nemorino in Kroasie vertolk.
Chris word gereeld uitgenooi om werke van Bach, Mozart, Handel, Charpentier en Monteverdi in en Suid-Afrika en buurlande voor te dra. Chris het aan drie konsertreekse in Switserland, St. Gallen aan die Konzert und Theater St Gallen, deelgeneem. Sy opleiding was by Prof. Werner Nel en tans is hy student van Emma Renzi. Chris woon in Pretoria en is deel van die Sempre Opera Ensemble.

1 Comment

Posted in reformasie, Reformasie500

Posted by: proregno | November 1, 2017

ROMEINE 1:16,17 Twee verklarings op grond van twee verskillende vertalings, deur prof. Willie Jonker

Kweekskool2TWEE VERTALINGS EN TWEE VERKLARINGS VAN ROMEINE 1:16,17

“Wanneer die mens glo, doen hy niks; hy ontvang slegs wat God hom uit genade skenk. … Die mens kan alleen dan gered word as God hom in genade en sonder enige verdienste van sy kant regverdig verklaar. Dan reken God hom ‘n geregtigheid toe wat hy nie in homself besit nie, maar wat God skenk.” – prof. Willie Jonker

16 Want ek skaam my nie oor die evangelie van Christus nie, want dit is ‘n krag van God tot redding vir elkeen wat glo, eerste vir die Jood en ook vir die Griek. 17 Want die geregtigheid van God word daarin geopenbaar uit geloof tot geloof, soos geskrywe is: Maar die regverdige sal uit die geloof lewe. – OAV (1933/53-vertaling)

16 Ek skaam my nie oor die evangelie nie, want dit is ‘n krag van God tot redding van elkeen wat glo, in die eerste plek die Jood, maar ook die nie-Jood. 17 In die evangelie kom juis tot openbaring dat God mense van hulle sonde vryspreek enkel en alleen omdat hulle glo. Dit is soos daar geskrywe staan: “Elkeen wat deur God vrygespreek is omdat hy glo, sal lewe.” – NAV (1983-vertaling)

16 Ek skaam my immers nie vir die evangelie nie, want dit is ‘n krag van God tot verlossing vir elkeen wat glo, eerste vir die Jood, maar ook vir die Griek. 17 Want daarin word geopenbaar dat God se geregtigheid geheel en al op geloof berus,  soos daar geskryf staan: “Wie op grond van geloof geregverdig word, sal leef” – DV (Direkte Vertaling)

Ek plaas hier onder, twee verklarings van prof. Willie Jonker op Romeine 1:16,17. Dit lyk vir my die eerste verklaring (1969) was nog gebaseer op die OAV, en die tweede verklaring (1998) op die NAV.

Die ooreenkomste en verskille is baie duidelik te sien: in die 1969 verklaring word die klem baie sterk geplaas op die inhoud of objek van die geloof, wat ons ‘deur’ die geloof as instrument of weg ontvang, en lê prof. Willie baie sterk klem daarop dat die geloof nie ‘n ‘voorwaarde’ is nie, maar ‘geskenk van God’. Dit gaan dus oor wat God doen in “die geregtigheid van God”, dit wat Luther en die ander Reformatore weer herontdek het in die Heilige Skrif – die Evangelie – wat ware vryheid, verlossing en vreugde gebring het (sien Luther se 62ste stelling hier).

By sy 1998 verklaring van die teks, kan mens duidelik die klemverskuiwing sien wat plaagesvind met die NAV se ‘omdat hulle glo’, en moet hy dit so (probeer) verklaar. Aan die einde van sy verklaring kom dit duidelik na vore dat hy die probleem raaksien, as hy dan juis waarsku teen ‘n verkeerde verstaan van geloof, veral soos dit na vore kom in die NAV:

“Die wyse waarop hierdie vers in die NAV vertaal word, laat hierdie karakter van die geloof nie genoegsaam na vore kom nie. Die formulering dat God mense van hulle sonde vryspreek “enkel en alleen omdat hulle glo” asook die woorde “elkeen wat vrygespreek is omdat hy glo” kan die indruk wek dat die geloof die grond vir God se vryspraak is, terwyl Paulus bedoel dat die versoening in Christus en nie die geloof nie, die grond van die vryspraak is. Die geloof is die weg waarlangs die vryspraak ontvang word. Dit sou beter gewees het as die vertaling hier ook soos elders die woord deurdat gebruik het: enkel en alleen deurdat hy glo (vgl. 4:9, 11, 22–23 en 5:1).” (kursief bygevoeg)

Die beoogde Direkte Vertaling se ‘op grond van geloof’ is myns insiens ook nie behulpsaam nie, want:

  • dit skep soos met die NAV verwarring,
  • verskuif die fokus en klem van God se geregtigheid as juridiese daad, handeling en uitspraak in Christus vir die wat glo, dus ons regverdig ‘verklaar en reken’ (deur Christus se geregtigheid vir ons toe te reken, Rom. 3:21-28; 4:1-8), na die mens se handeling – in die woorde van prof. Willie – “maar dan moet ’n mens dit glo”,
  • in plaas van die klem en fokus wat gaan oor – weer in prof Willie se woorde – “maar God wat skenk”, waar die geloof dan die noodsaaklike middel, instrument, weg is waarlangs elkeen van sy kinders die Skat, nl. die regverdiging, die reddding, ontvang, soos ons dit dan ook bely volgens die Skrif daar in NGB art. 22 en HK Sondag 23 v/a 60 en 61:

Sondag: 23 – VRAAG EN ANTWOORD: 60

Vraag: Hoe is jy regverdig voor God?

Antwoord: Slegs deur ‘n ware geloof in Jesus Christus1, so dat al kla my gewete my aan dat ek teen al die gebooie van God swaar gesondig het en nie een daarvan gehou het nie2 en dat ek nog gedurigdeur tot alle kwaad geneig is3, God nogtans aan my sonder enige verdienste van my kant4, uit louter genade5 die volkome genoegdoening6, geregtigheid en heiligheid van Christus skenk7. Dit reken Hy my toe asof ek nooit sonde gehad of gedoen het nie, asof ek self al die gehoorsaamheid volbring het wat Christus vir my volbring het8. Aan hierdie weldaad het ek deel vir sover ek dit met ‘n gelowige hart aanneem9.

Skriffundering: 1 Romeine 3:21-22; Romeine 3:24; Romeine 5:1-2; Galasiërs 2:16; Efesiërs 2:8-9; Filippense 3:9; 2 Romeine 3:9; 3 Romeine 7:23; 4) Deuteronomium 9:6; Esegiël 36:22; Romeine 4:4; 2 Korintiërs 5:19; Titus 3:5; 5) Romeine 3:24; Efesiërs 2:8; 6) 1 Johannes 2:2 7) 1 Korintiërs 4:7; 2 Korintiërs 5:19; Romeine 4:4; Romeine 5:17; Romeine 8:15; Romeine 8:32; 1 Johannes 2:1; 2 Petrus 1:3-4; 8) 2 Korintiërs 5:21; 9) Johannes 3:18; Romeine 3:22

Sondag: 23 – VRAAG EN ANTWOORD: 61

Vraag: Waarom sê jy dat jy slegs deur die geloof regverdig is?

Antwoord: Nie dat ek op grond van die waarde van my geloof vir God aanneemlik is nie, maar omdat slegs die genoegdoening, geregtigheid en heiligheid van Christus my geregtigheid voor God is1. En dit kan ek nie anders as slegs deur die geloof aanneem en my eie maak nie2.

Skriffundering: 1) 1 Korintiërs 1:30; 1 Korintiërs 2:2; 2) 1 Johannes 5:10

Sien hierdie artikel wat in meer detail hierdie vertaling (en verklarings) probleme van Rom. 1:16,17 aanspreek:

Opmerkings oor die “NT en Psalms: ‘n Direkte Vertaling” (deel 6: Romeine 1:17, ‘Deur/uit’ die geloof of ‘op grond van’ die geloof?)

Wat ook weggelaat is uit die 1998 uitgawe, is hierdie baie belangrike woorde van die 1969 uitgawe, wat Skrifbeskouing en Skrifgesag raak, asook die siening en verhouding van OT en NT. Ek weet nie of dit dalk ook iets openbaar van die Skrif beskouing verskuiwing wat gepaardgegaan het met verandering van die OAV na die NAV nie (kursief en beklemtonings bygevoeg):

“Paulus voer as Skrifbewys hiervoor Hab. 2: 4 aan. Reeds in v. 2 het hy gesê dat die evangelie in die Heilige Skrifte belowe is. Daarom doen hy moeite om sy verkondiging te staaf met bewysplekke uit die Ou Testament, altyd met die inleiding: soos geskrywe is. Die Ou Testament is die geskrewe Woord van God en wat daarin geleer word, is vir geen teenspraak vatbaar nie. Volgens Paulus leer die Ou Testament reeds die geregtigheid deur die geloof.”

Meer inligting, agtergrond en van die werke van prof. Willie Jonker is hier beskikbaar:

Willie Jonker Digitale Argief

Sy kommentaar op die boek Romeine (gelukkig die 1969 uitgawe), is spesifiek hier beskikbaar: Die Brief aan die Romeine

Sien ook hierdie aanhaling uit sy Romeine kommentaar:

Die prediking van Paulus

_____________________________

Hier volg dan prof. Willie Jonker se twee verklarings:

1. Die 1969- uitgawe (harde kopie gebaseer op die 1933/53 OAV vertaling): Die Brief aan die Romeine, prof. WD Jonker (NG Kerk – Uitgewers, 1969)

vers 16) Die feit dat Paulus tot nog toe nie na Rome gegaan het nie, is nie te wyte aan die feit dat hy die uitdaging wat die hoofstad van die ryk sou bied, nie wou aanvaar nie, omdat hy skaam sou wees vir die evangelie voor sulke wyse mense nie (vgl. 1 Kor. 1 : 18 e.v.).

 

Immers, die evangelie wat hy verkondig, is ‘n krag tot redding. Die evangelie is in homself ‘n krag. Oral waar die evangelie verkondig word, is Gods krag teenwoordig am mense te red. God laat nooit Sy Woord uit Sy hand los nie. Hy spreek self in en deur die verkondiging van die evangelie en lê verlossend beslag op diegene wat die Woord hoor. Die evangelie is egter nie vir alle mense so ‘n krag tot redding me; slegs vir elkeen wat glo. Elkeen: dit geld van alle mense, van watter groep hulle ook mag wees, wyses of barbare.

As Paulus van geloof praat, bedoel hy daarmee die vertroue op Gods genade alleen, die vertroue waardeur die mens homself volledig verlaat op Gods Woord, Gods beloftes, Gods genade (vgl. die gebruik van geloof in Gal. 3 en 4).

Geloof word deur Paulus nêrens verstaan as ‘n prestasie van die mens nie. Hy
stel dit deurgaans juis teenoor die werke. Geloof is dus nie ‘n voorwaarde vir die verlossing in die sin dat die mens die geloof as sy deel moet bydra om gered te kan word nie. Ook die geloof is ‘n gawe van God (v. 8; Ef. 2: 8). Dit is die vrug van Gods verkiesing (v. 6) en liefde (v. 7) wat die mens roep deur die evangelie (v. 1 : 6-7) en in die roeping terselfdertyd met krag in die mens ‘n oor skep om te hoor en ‘n hart wat op Gods genade vertrou.

Geloof is die weg wat God vir Homself deur Sy Woord baan in die hart van die mens in. Dit is die enigste manier waarop ‘n mens die gawe van Gods genade deelagtig kan word. Wanneer die mens glo, doen hy niks; hy ontvang slegs wat God horn uit genade skenk.

Eerste vir die Jood en ook vir die Griek is ‘n uitbreiding op elkeen. Almal wat glo, word gered, sonder aansien van die persoon of die groep waaruit hy afkomstig is. Dat dit eerste vir die Jood geld, hang enersyds daarmee saam dat dit histories so Gods weg was.

As Gods volk in die Ou Verbond het Israel eerste die beloftes ontvang, Christus het eerste die evangelie aan Israel verkondig en ook Paulus het in sy prediking eers na die Jode gegaan (vgl. Hand. 13 : 46). Andersyds wys hierdie uitdrukking egter ook daarop dat Israel nie anders as die Grieke gered word nie. Ook die Jood word net deur die geloof gered. Onder Grieke word hier weer eens aIle mense verstaan wat nie Jode is nie. Die redding wat die evangelie bring, is dus nie slegs vir ‘n bepaalde volk nie, maar geld alle mense, almal wat glo.

(vers 17) Waarom is die evangelie ‘n krag tot redding? Omdat die geregttigheid van God daarin geopenbaar word. Onder geregtigheid van God moet ongetwyfeld verstaan word: die geregtigheid wat voor God kan bestaan, of: die geregtigheid wat God skenk. Om gered te word, moet die mens in Gods gerig vrygespreek word. Dit het die Jode goed geweet. Hulle het egter gemeen dat ‘n mens deur die onderhouding van die wet sodanig regverdig kan wees dat God hom in die gerig vry sal spreek. Sy geregtigheid sou dan ‘n geregtigheid van eie verdienste wees.

Volgens Paulus se prediking is so iets egter heeltemal onmoontlik. Die sondaar kan homself nooit deur sy eie goeie werke verlos nie (vgl. Gal. 3). Die mens kan alleen dan gered word as God hom in genade en sonder enige verdienste van sy kant regverdig verklaar. Dan reken God hom ‘n geregtigheid toe wat hy nie in homself besit nie, maar wat God skenk.

Die geregtigheid word nou in die evangelie geopenbaar. Dit was vroeër nie op dieselfde wyse bekend nie. Buite die evangelie om kan niemand dit ooit weet nie. Die evangelie maak dit egter openbaar dat God mense regverdig op grond van die feit dat Christus die sonde van die wêreld versoen het. Dit word geopenbaar as ‘n geregtigheid uit geloof tot geloof. Hierdie uitdrukking moet as ‘n geheel geneem word. Dit is ‘n manier van spreek wat ook elders by Paulus voorkom (vgl. 2 Kor. 2: 16).

Dit laat die klem daarop val dat dit om geloof gaan en om niks anders nie. Ons sou sê: dit gaan van voor tot agter om geloof, dit gaan uitsluitend om geloof.

Hierdie geregtigheid wat God openbaar, kan op geen ander manier die mens se deel word nie, as net deur die geloof. Die mens moet afsien van sy eie werke en verdienste en geheel en al net op Gods genadewoord vertrou.

Paulus voer as Skrifbewys hiervoor Hab. 2: 4 aan. Reeds in v. 2 het hy gesê dat die evangelie in die Heilige Skrifte belowe is. Daarom doen hy moeite om sy verkondiging te staaf met bewysplekke uit die Ou Testament, altyd met die inleiding: soos geskrywe is. Die Ou Testament is die geskrewe Woord van God en wat daarin geleer word, is vir geen teenspraak vatbaar nie.

Volgens Paulus leer die Ou Testament reeds die geregtigheid deur die geloof. Die Jode het hierdie woord van Habakuk verstaan as: die regverdige sal deur sy getrouheid lewe, omdat die woord vir geloof en getrouheid in Hebreeus dieselfde is. Daarom was hierdie teks vir hulle die samevatting van hul hele wettiese kyk op die godsdiens. Die regverdige waarvan hier sprake is, was vir die Jode die vrome mens wat deur sy wetsvolbrenging aan God getrou bly.

Vir Paulus gaan dit egter by hierdie woorde nie meer om die mens se getrouheid nie, maar om sy vertroue op God, sy rus in wat God doen. Dit is moontlik om ‘n aksentsverskil aan te toon tussen die betekenis van hierdie woorde by Habakuk en by Paulus. By Habakuk gaan dit meer om die regverdige wat met God wandel in vertroue op God; by Paulus gaan dit veel meer om die goddelose wat sonder verdienste deur God vrygespreek is en wat in Gods vryspraak rus. Tog kan Paulus hom net soos in Gal. 3: 11. met reg op hierdie woord van Habakuk beroep, omdat dit ook by Habakuk gaan om die vertroue op God aIleen. Ook by Habakuk gaan dit om Gods genade.

Paulus verdiep die uitspraak van Habakuk in die lig van die evangelie. Net so verstaan hy ook die woord lewe dieper en omvattender as wat dit by Habakuk gebruik word, naamIik as ewige lewe.

Verse 16-17 gee ‘n kort samevatting van die evangelie wat Paulus aan alle mense skuld, óók aan Rome. Dit is die evangelie van genade wat hy moet uitdra, omdat hy self die genade ontvang het en daardeur in beslag geneem is.

————————————————

2. Die 1998-uitgawe (gebaseer op die 1983 NAV) Die Brief aan die Romeine, prof. WD Jonker (NG Kerk – Uitgewers, 1998)

(vers 16) Dat Paulus nog nie in Rome was nie, is nie daaraan te wyte dat hy hom oor die evangelie skaam voor die mense van die groot en beroemde stad nie. Immers, die evangelie wat hy verkondig, is juis ’n krag tot redding.

Oral waar dit verkondig word, is Gods krag teenwoordig om mense te red. Die prediking van die evangelie is ’n dinamiese gebeurtenis waardeur mense bevry word van die skuld en die mag, die oordeel oor en die vloek van die sonde. Dit is die evangelie vir alle mense sonder onderskeid, of hulle Jode of Grieke is. As Paulus sê dat dit in die eerste plek vir die Jood, maar ook vir die nie-Jood geld, dink hy aan die weg wat God in die geskiedenis met die mense gegaan het: Hy het die Jode uitgekies as die volk van die verbond wat eerste in die heil gedeel het en uit wie die Christus gebore is.

Die heil in Christus is eerste aan die Jode geopenbaar en ook Paulus het in sy prediking eerste na die Jode gegaan (vgl. Hd 13:46). Maar dit was nooit die bedoeling om die res van die wêreld (die nie-Jode of Grieke) verby te gaan nie. Die redding is wel uit die Jode (Jh 4:22), maar dit is daar vir alle mense.

Paulus sal in hfst. 9–11 uitvoerig hierop ingaan. Die evangelie is werklik daar vir elkeen. Die elkeen word egter gekwalifiseer deur die woorde: wat glo. Met die woord glo val daar weer ’n begrip van beslissende betekenis in Paulus se verkondiging (naas die begrip genade, vgl. vs 5). Die evangelie blyk immers nie vir alle mense daadwerklik ’n krag tot redding te wees nie, maar slegs vir dié wat glo. Die universaliteit van die verlossing wat in die begrippe Jood en nie-Jood uitgedruk word, word nader begrens deur die woorde: elkeen wat glo. Die verlossing kan alleen deur die geloof ontvang word. Die feit dat Paulus die geloof hier ter sprake bring, bring vanself ’n wending in sy betoog mee. Dit is asof sy hele brief op hierdie punt op ’n skarnier draai. Dit open die weg vir die uiteensetting van die weg van verlossing in die volgende hoofstukke as ’n verlossing uit genade en deur die geloof alleen, sonder die werke van die wet. Daarom word vs 16–17 ook dikwels as die tema van die hele brief beskou.

(vers 17)  Reeds in hierdie vers verduidelik Paulus nader waarom die evangelie ’n krag van God tot redding is. Dit is die geval omdat die evangelie openbaar dat God mense van hulle sonde vryspreek enkel en alleen omdat hulle glo.

Om gered te word, moet ’n mens in die gerig van God vrygespreek word. Dit het die Jode goed geweet. Hulle het egter gemeen dat ’n mens deur die wet en al die voorskrifte daarvan te onderhou, ’n graad van geregtigheid kan bereik wat jou voor die gerig van God as regverdig kan laat kwalifiseer, sodat jy dan op grond daarvan vrygespreek kan word. Dit sou dan ’n vryspraak op grond van jou eie verdienste of van jou eie inherente kwaliteite wees. Paulus sê egter dat dit totaal onmoontlik is. In die volgende hoofstukke verduidelik hy dit in besonderhede (vgl. veral hfst. 3–4).

Die evangelie wat hy preek, is juis dat dit in Christus geopenbaar is dat ’n mens sonder verdienste gered word, enkel en alleen omdat God jou in sy gerig ter wille van die verdienste van Christus vryspreek en regverdig verklaar. Maar dan moet ’n mens dit glo. Geloof is die enigste wyse waarop ’n mens deel kan ontvang aan die vryspraak in Gods gerig, omdat jy daardeur jou plek in Christus inneem en deur sy geregtigheid en heiligheid toegedek word. Dit gaan in die vryspraak op grond van die versoeningswerk van Christus dus nie om die verdienste van die mens nie, maar enkel en alleen, of anders uitgedruk: van voor tot agter, uitsluitend om die geloof.

Daarvoor beroep Paulus homself op Hab 2:4. Vir die leser van die Nuwe Afrikaanse Vertaling van die Bybel sal dit baie moeilik wees om hierdie verwysing van Paulus te verstaan, omdat ’n vergelyking van hierdie vers in sy huidige vertaling met Hab 2:4 in die NAV so ver verskil. Die verskil hang daarmee saam dat dieselfde woord in Hebreeus vir geloof en getrouheid gebruik word. Die Joodse lesers van Hab 2:4 het dit so verstaan dat ’n mens wat deur sy onderhouding van die wet getrou bly, sal lewe. Blykbaar sluit die NAV se weergawe van Hab 2:4 daarby aan. Maar Paulus verstaan Hab 2:4 anders. Hy lees daarin dat die mens wat op God vertrou, sal lewe. Dit bevestig vir hom die waarheid dat ’n mens slegs langs die weg van vertroue op God, dit is: die weg van die geloof, die ware lewe deelagtig kan word.

Geloof is vir Paulus die vertroue op Gods genade alleen, die vertroue waardeur die mens hom- of haarself volledig verlaat op Gods evangelie dat Christus vir al ons sondes betaal het. Geloof is nie ’n prestasie van die mens nie. Dis vertroue op Christus alleen. Die wyse waarop hierdie vers in die NAV vertaal word, laat hierdie karakter van die geloof nie genoegsaam na vore kom nie. Die formulering dat God mense van hulle sonde vryspreek “enkel en alleen omdat hulle glo” asook die woorde “elkeen wat vrygespreek is omdat hy glo” kan die indruk wek dat die geloof die grond vir God se vryspraak is, terwyl Paulus bedoel dat die versoening in Christus en nie die geloof nie, die grond van die vryspraak is. Die geloof is die weg waarlangs die vryspraak ontvang word. Dit sou beter gewees het as die vertaling hier ook soos elders die woord deurdat gebruik het: enkel en alleen deurdat hy glo (vgl. 4:9, 11, 22–23 en 5:1).[1]

[1] Jonker, W. D. (1998). Die brief aan die Romeine (Ro 1:17). Kaapstad: N G Kerk-Uitgewers.

3 Comments

Posted in 1933/1953 vertaling, 1983-vertaling, 2016-vertaling, BDV vertaling, BSAV (vertaling), Bybelverklaring, deur die geloof, Direkte Vertaling, dr. willie jonker, regverdiging, regverdiging deur die geloof alleen, regverdiging uit genade alleen, Romeine, Romeine 1:17, Skrifverklaring, uit die geloof, vertaalmetode, vertalings, voorwaardes, woordstudies

Posted by: proregno | October 31, 2017

REFORMASIE 500: DIE KERKHERVORMING (1517-2017)

DIE KERKHERVORMING 

deur prof. Bouke Spoelstra

[Bron: Beknopte Kerkgeskiedenis vir Katkisasie]

Agtergrond.

Die Germaanse stamme het teen die 6de eeu die Romeinse Ryk laat verkrummel. Hierdie blanke barbare het daardeur met die Christendom sowel as met die ou klassieke beskawing van die Grieke en Romeine in aanraking gekom. Die gees van hierdie twee, die Christendom en die klassieke kultuur, moes deur die Germaanse volke opgeneem word. Hulle moes dit hulle eie maak. Ons kan dit ‘n proses van beskawing noem. Gedurende die eeue en geslagte van die Middeleeue (6de tot die 16de eeu) het daar dus in Wes-Europa ‘n proses van geestelike rypwording plaasgevind.

In die 14de eeu is die boekdrukkuns uitgevind. Dit het dadelik die verspreiding van kennis en gedagtes bevorder. Op die kruin van hierdie periode kry ons die geestelike ontwaking wat gewoonlik die Renaissance genoem word. Die Renaissance (letterlik: wedergeboorte) was ‘n kultuurverskynsel waaruit blyk dat die menslike gees in Wes-Europa tot mondigheid gekom het. Nou het daar plotseling digters, skrywers, kunstenaars en groot denkers uit die Germaanse volke begin opstaan.

Vroeër is maar net deur enkelinge uit die werke van die ou Grieke en Romeine gelees en oorgeneem. Na die rypwording en beskawing van die Germaanse volke presteer van hulle eie mense nou op elke terrein van die lewe. Hierdie Renaissance wou die boeie van die Roomse Kerk, wat die vryheid van die menslike gees geknel het, afwerp. In baie opsigte wou dit weer terugkeer na die vryheid en skoonheidstandaarde van die ou Griekse heidendom. Dit wou die klassieke kuns en kultuur laat herleef. Die verval in die Roomse Kerk, veral die sedeloosheid en oppervlakkigheid, het hulle diep gegrief.

Voorlopers van die Hervorming.

Nog lank voor Luther en Calvyn was daar al manne wat die suiwer leer verdedig het teen die dwalinge van die Roomse Kerk. So was daar in Engeland John Wycliff (1324—1384). Hy het die Bybel bestudeer en baie van die Roomse dwalinge, soos hulle transsubstansiasieleer by die nagmaal, bestry. Dertig jaar na sy dood het die Roomse Konsilie (sinode) van Constanz hom tot ‘n ketter verklaar. Sy beendere is daarom in 1417 opgegrawe en wat nog daarvan oor was, is verbrand en die as verstrooi.

In Bohemië het Johannes Huss (1369-1415) onder invloed van Wicliff gekom. Hy het baie van die misstande en dwalinge uit die Roomse Kerk, veral die pouslike hiërargie, probeer bestry. Huss is met lis deur die kerk gevange geneem. Die Konsilie van Constanz het hom ter dood veroordeel en hy is in 1415 lewendig verbrand.

Daar was ook nog ander manne. Hulle wou die Roomse Kerk van binne uit probeer herstel. Hulle was dus nie hervormers nie, omdat hulle werk nie dadelik gevolge gehad het nie. Hulle het egter die kerkhervorming voorberei.

Ons moet onthou dat in die 16de eeu net die Roomse Kerk met al sy dwalinge, sy bygelowe, sy geestelikheid wat oor die leke heers, sy rykdomme, sy prag en praal, bestaan het. Op daardie tydstip het Rome begin om die magtige St. Pieterskerk te bou. Daarvoor was baie geld nodig. Daarom het daar mense rondgegaan om deur die sakrament van boetedoening ‘n aflaat van sondestrawwe te verkoop.

Martin Luther.

Luther was ‘n seun uit ‘n eenvoudige boerefamilie in Duitsland. Hy studeer aanvanklik in die regte. Op universiteit het hy reeds kennis gemaak met die nuwe gees, die Renaissance. Luther het egter nie daarmee saamgegaan nie.

Toe hy nog student was, is sy vriend op ‘n ruwe vegparty met ‘n mes doodgesteek. Daarna het Luther ‘n keer in ‘n geweldige storm gekom en gebid: “Help, St. Anna, ek sal ‘n monnik word!” In 1505 het hy toe na ‘n klooster gegaan. Van kleins af was hy sterk onder die indruk van God se geregtigheid, wat die sonde straf. In hom het een vraag gebrand: “Wanneer sal ek so heilig wees dat God my genadig sal wees?” Daarom het Luther in die klooster met al die mag van sy sterk wil gevas en sy liggaam gekasty en gefolter. Om rus te kry het hy ook begin om die Bybel te lees.

As priester moes hy in 1511 na Rome gaan. Baie van wat hy toe in die Roomse kerkstad gesien het, het hom diep gegrief.

In 1512 het hy dokter in die Teologie geword en begin om klas te gee in Wittenberg. Dit was omtrent in hierdie tyd dat Luther plotseling verstaan het wat dit beteken dat daar in die brief aan die Romeine staan: “die regverdige sal uit die geloof lewe” (Rom. 1:17). Toe het hy verstaan dat die geregtigheid van God nie die gelowige straf nie. God se straf het oor Christus gegaan. Wie so in Christus glo, is geregverdig. God neem die gelowige in sy barmhartigheid aan. Alles kom op die geloof aan. Toe het daar ‘n groot vrede en blydskap in Luther ontstaan. Om uit genade geregverdig te word was direk die teenoorgestelde as die boetedoening wat neergekom het op verdienstelike goeie werke en werkheiligheid (bieg en aflaat).

Die bom bars.

Toe pous Leo X vir Johannes Tetzel as een van sy agente na Duitsland gestuur het om aflaatbriewe te verkoop, het Tetzel ook in Wittenberg gekom en gesê: “So gou as die geld in die kis val, spring die siel uit die vagevuur”. Dit het soos ‘n vuur in Luther begin brand.

Op 31 Oktober 1517 het hy 95 stellinge teen die kerkdeur van Wittenberg gespyker. In daardie tyd het dit beteken dat hy as geleerde enigeen uitdaag om sy stellinge te weerlê. Die stellinge was veral gemik teen die aflaat, teen die valse idee dat die pous sonde kan vergewe, dat skuldvergewing sonder berou plaasvind, ens. Niemand, behalwe Tetzel, het dit gewaag om Luther te probeer weerlê nie.

Toe die pous eindelik self ook Luther tot terugtrekking van sy stellinge wou dwing, het Luther hom op die Bybel beroep. Hy wou uit die Bybel, en nie uit gesegdes van Roomse geleerdes nie, oortuig wees. Luther het toe ook begin leer dat die hele pousdom ‘n menslike instelling was. Toe die pous egter ‘n ban (‘n vervloeking) teen Luther uitvaardig, het Luther dit in 1520 in die openbaar as ‘n “ban van die Antichris” verbrand.

In 1521 is Luther deur die keiser voor die Duitse Ryksdag (parlement) te Worms gedaag. Omdat sy aanklaers hom nie uit die Bybel kon weerlê nie en die keiser wou hê dat Luther maar liewers moes terugtrek, het hy uitgeroep: “Ek kan nie anders nie, hier staan ek, mag God my help, Amen”.

Op sy terugreis het van sy vriende hom na ‘n kasteel, die Wartburg, ontvoer. Hierdeur wou hulle verhoed dat hy dood-gemaak word. Baie mense het Luther toe reeds ondersteun. Vanuit die Wartburg het hy verder gewerk. Hy het Bybelverklaringe geskrywe en ook die Bybel in Duits vertaal, sodat die gewone volk dit van nou af self kon lees. Dit is die eerste Bybel in ‘n volkstaal, omdat die Roomse Bybel net in Latyn, die kerktaal, gebruik is.

Hiermee het die Here ‘n beweging, die Kerkhervorming, laat begin. Dit was in werklikheid die wedergeboorte van die Christelike kerk. Die Roomse Kerk wou hom nie bekeer nie; Daarom is ‘n nuwe kerk gebore. Net soos ‘n gelowige weder-gebore word en hom gedurig van sy sonde moet bekeer, so moes ook die vervalle en vervalste kerk wedergebore word en hom van sy dwalinge bekeer!

Hierdie terugkeer na die waarheid was nie die werk van een man en een dag nie. Feitlik saam met Luther het die Here nog ander groot Hervormers soos Calvyn, Melanchton, Zwingli, Knox e.a. beskik.

Luther is vir ons van belang omdat hy die instrument was wat die Kerkhervorming begin het. Calvyn is van soveel belang omdat hy die instrument van die Here was om die Kerkhervorming af te rond. As Gereformeerde Kerke staan ons in lyn met Calvyn se werk. Luther het nie so diep en so omvattend as Calvyn deurgetas nie. Luther het nog praktyke van die Roomse Kerk oorgehou. Hy het geglo ‘n mens neem in die nagmaal die letterlike liggaam en bloed van Jesus saam met die brood en wyn op. Hy wou ook dat elke vors moet bepaal watter godsdiens in sy land moet geld. Die politieke vors het dus oor die gewete van sy onderdane geregeer.

Johannes Calvyn (1509-1564).

Calvyn is uit ‘n aansienlike Franse familie gebore en was besonder begaafd. Reeds op 14jarige leeftyd het hy na die universiteit in Parys gegaan. Hy het eers in die regte gestudeer. Hoewel hy klein van postuur en veral in sy latere lewe sieklik was, was hy ‘n student met onvermoeide ywer en ‘n yster wilskrag.

Ongeveer Oktober 1533 het daar in sy lewe ‘n groot verandering ingetree. Ons weet daar nie veel van nie, omdat Calvyn oor sy eie siellewe geslote was. Die Here het hom deur sy Gees verlos van die dwalinge van die pousdom en hom na die waarheid gebring.

Calvyn moes in 1535 na Switserland vlug. In 1536 het sy groot werk, sy Institusie of onderwysing van die Christelike godsdiens, verskyn. Daarmee wou hy koning Frans I van Frankryk oortuig dat die Protestante wat so vervolg is, ware gelowiges is. Die uiters mooi boek is in verkorte vorm in Afrikaans verkrygbaar. Dit was die eerste sistematiese uiteensetting van die gereformeerde waarheid.

Calvyn het sy ander groot werk, soos die opstel van Kategismusse, vers-vir-vers-verklaring van die Bybel, ens., hoofsaaklik in Genève, Switserland, gedoen. Daar het Calvyn ook in die regering van die stad meegehelp, omdat Genève ‘n modelstad wou wees wat volgens die Woord van God geregeer word. Calvyn se geloofsbelydenis was die grondwet van die Republiek van Genève.

Tog het Calvyn met groot vuur die selfstandigheid en onafhanklikheid van die kerk verdedig. Hy het in die kerkregering vir die strenge handhawing van die tug op Bybelse wyse geywer. Calvyn het dit as ‘n vereiste gestel dat daar ‘n goeie kerkorde moet wees. Hy was nie bereid om in Genève te dien as die stadsraad voorskryf wie die sakramente mag gebruik nie. Volgens Calvyn moes die kerkraad dit doen.

Calvyn het self erken dat hy soms te heftig was in sy ywer. Met sy medewete is die antichristelike dwaalgees, Servet, in 1553 in Genève verbrand. Servet was ook deur die Roomse Kerk veroordeel. Nogtans lyk dit asof Calvyn in hierdie opsig nog geglo het aan die Middeleeuse opvatting dat ketters dood-gemaak moet word. Hierdie gebeurtenis is dikwels teen Calvyn gebruik.

Deur sy sieklike liggaam en sy geweldige werkvermoë is sy kragte totaal ooreis. In 1564 is hy op betreklik jeugdige leeftyd oorlede nadat hy ongelooflik baie werk gedoen het en ‘n nalatenskap daargestel het waarvan ons vandag nog met vrug gebruik maak. Sy invloed in elkeen van ons belydenis-skrifte en in ons kerkorde is bepalend. Hy was ook ‘n mens, maar waarlik ‘n gawe Gods! So beskik God die regte man op die regte tyd.

Die Calvinisme.

Die Roomse leer vra: Wat wil die kerk? Luther het gevra: Hoe word ek salig? Calvyn, daarenteë, het gevra: Hoe kry God sy eer? (vgl. Rom. 11:36).

Dit moet ons goed vashou, omdat ons daarmee ook van-dag nog ons eie lewe en ons kerklike en godsdienstige strominge moet beoordeel.

As ons die vraag stel soos Rome, draai alles om die kerk. As ons dit vra soos Luther, draai alles om die verlossing van die mens. (Dink maar aan die C.S.V., die Metodisme, die sektes en die oppervlakkige godsdienste.)

As ons egter die vraag stel soos Calvyn, draai alles om die eer van God. Dan moet ons met ons hele lewe, elke dag, die Here dien. Dit is dan waarlik godsdiens, mense wat God dien. (Ons kan dit so maklik omdraai, en dan is dit die Here wat ons moet salig maak, ons gebede moet hoor, ens. Kan dit nie maklik ‘n diens word waar God die mens dien nie?)

Ons moet die Here orals dien: in die skool, in die huis, op die sportveld, in die politiek, in die kerk. Die eenvoudigste mens in die eenvoudigste beroep kan die Here net soos ‘n minister of ‘n predikant verheerlik. ‘n Lidmaat dien die Here net soos ‘n ampsdraer.

Dit was die gedagte van roeping. Totius het gesê dat die woord roeping soos krygsmusiek in die ore van die gereformeerde belyer dreun. Wie geroep is, is buitekant en hy v/erk. Pres. Kruger het gesê: “Ook op staatkundige gebied bely ek die onveranderlike beginsels van Gods Woord”. Ons moet nooit dink ‘n mens dien die Here net in die Kerk nie. Nee, orals moet ons vra: Waar kry God sy eer? Vir sy eer moet ons werk, waar Hy ons ook roep! ‘n Mens kan op ‘n invalidestoel sy Naam verheerlik.

Die inhoud van Calvyn se leer kry ons feitlik weer in ons eie belydenisskrifte en in ons kerkorde. Daarom behandel ons dit nou nie verder nie.

Literatuur: 

S. du Toit: Kerkgeskiedenis, hoofstukke 20—26.

A. Duvenage: Johannes Calvyn, Institusie.

H. Scholtemeijer: Johannes Calvyn: Die stryder vir die eer van God.

W. Hovy: Deur geloof alleen. Die lewensgeskiedenis van Maarten Luther.

VRAE:

  1. Wat het met die Germane gedurende die Middeleeue gebeur?
  2. Wat is die Renaissance en watter ideaal het dit gestel?
  3. Wat weet u van John Wicliff en Johannes Huss?
  4. Vir watter onderneming en hoe het Rome aan die begin van die 16de eeu geld ingesamel?
  5. Wat weet u van die jeug van Luther, en hoe het hy in die klooster gekom?
  6. Wat was die groot vraag in sy lewe?
  7. Watter Waarheid het Luther weer ontdek?
  8. Waarom het dit hom in botsing met Tetzel gebring?
  9. Wanneer, hoe en met watter doel het Luther in verset gekom?
  10. Wat het in 1521 met Luther gebeur en watter groot werk het hy daar gedoen?
  11. Watter plek beklee Luther m die Kerkhervorming ?
  12. Skets die jeug- en studiejare van Calvyn.
  13. Wat is die aanleiding vir en die betekenis van sy Institusie?
  14. Wat het Calvyn in Switserland gewerk? Watter stad is onlosmaaklik aan hom verbonde? Hoe het hy die kerk teenoor die staat gesien?
  15. Wat word Calvyn dikwels vandag nog verwyt?
  16. Wat is die kern van die leer van Rome, van Luther en van Calvyn?
  17. Wat is die praktiese betekenis van die Calvinisme?

___________________________

Sien ook:

Reformasiedag, 31 Oktober 2013

Ware bybelse reformasie in 1517 en vandag

10 Differences between Luther and Calvin

Reformed reflections: Luther and Calvin

Calvin and Luther: similarities and differences

Leave a Comment

Posted in hervorming, kerkhervorming, kerkreformasie, prof bouke spoelstra, reformasie, Reformasie500, Reformasie500: Lees Romeine saam met Luther en Calvyn, reformatoriese kerke

Posted by: proregno | October 30, 2017

Reformasie 500 oordenking: Ons moet ons saligheid ook nie by heiliges soek nie (Kol. 1:19,20)

REFORMASIE 500

“ONS MOET ONS SALIGHEID OOK NIE BY DIE HEILIGES SOEK NIE”

deur dr. SJ van der Walt

“Want dit het die Vader behaag dat…. Hy deur Hom alles met Homself sou versoen nadat Hy vrede gemaak het deur die bloed van sy kruis — ek sê deur Hom — die dinge op die aarde sowel as die dinge in die hemele” — Kol. 1:19 en 20.

HK Vraag 30 : Glo die mense wat hulle saligheid en heil by die heiliges, by hulleself of iewers anders soek, ook in die enigste Verlosser, Jesus?

Antwoord: Nee, maar hulle verloën met die daad die enigste Verlosser as Heiland, Jesus, alhoewel hulle met die mond in Hom roem1. Slegs een van twee dinge is immers moontlik: of Jesus is nie ‘n volkome Verlosser nie, of die wat hierdie Verlosser met ‘n ware geloof aanneem, het in Hom alles wat vir hulle saligheid nodig is2.

Skriffundering: 1) 1 Korintiërs 1:13; 1 Korintiërs 1:30-31; Gal 5:4; 2) Jesaja 9:6; Kolossense 1:19-20; Kolossense 2:10; Hebreërs 12:2; 1 Johannes 1:7

__________________________

Christus is die versoening van ons sondes.

Deur Hom het ons vrede by God. En daarby kan niks meer bygevoeg word nie. Daar bly niks verder oor om te versoen nie. Hy het die ganse las van die toorn van God gedra, en niemand kan in sy plek intree om ons geheel of gedeeltelik salig te maak nie.

Daarom verskil ons van die Roomse, wat van die sg. heiliges en by uitstek van die maagd Maria verwag om vir hulle in te tree by God en vir hulle te pleit op grond van die soenverdienste van Jesus Christus. Wel verwerp hulle nie vir Christus as die Middelaar nie, maar hulle meen dat die heiliges vir hulle kan pleit en also help dat hulle die genade Gods in Christus mag ontvang.

Daarteenoor sê ons dat die Skrif ons nêrens meedeel dat die afgestorwe gelowiges vir ons intree en pleit, of dat hulle selfs weet wat presies met ons op aarde aangaan en wat ons nodig het nie. Verder is dit ook nie nodig vir hulle om vir ons te pleit nie, aangesien ons in die hemel ‘n groot Hoëpriester het wat al ons nood ken en verstaan en deur Wie ons met vrymoedigheid na die genadetroon kan gaan, aangesien Hy met sy eie bloed vir ons versoening teweeggebring het (Hebr. .4:14-16).

En ten slotte is die gevaar groot dat ons aan die sg. heiliges Goddelike verering sal toebring, soos die Rooms-Katolieke prakties inderdaad doen, veral met betrekking tot die maagd Maria. Hulle maak in werklikheid van haar veel meer as van die Here Jesus Christus. En so verval hulle naderhand prakties in die heidendom, wat naas die vadergod gewoonlik nog ‘n moedergodin ook het.

Die gevaar is daar dat ons op ‘n ander wyse ook in heiligesaanbidding of -verering kan val. Daarom het God dit so bewerk dat die graf van Moses onbekend gebly het. En so weet ons ook nie waar ‘n Calvyn begrawe lê nie. Ons is soms geneig om al te veel te maak van afgestorwe of selfs nog lewende kerkleiers of -leidsters. En dan dweep ons met hulle op ‘n wyse wat grens aan die verering van die Heiliges.

Die groot saak is dus dat ons wel ons voorgangers moet eer (Hebr. 13:7), maar dat ons tog sterk moet waak teen afgodiese verering van mense. Dit lê maar in ons verdorwe natuur dat ons op een of ander manier weer mense wil aangryp as ons redders of as hulp-redders. Ons kry so moeilik om te sê: Alles is net Gods genade. Van ons kant wil ons darem al te graag ook hand bysit en op ons groot manne ook staat maak. Ons kan maar nie besef dat ons tot niks in staat is nie en dat alleen God in Christus ons kan salig maak.

Die ware diensknegte van God sal die eerste wees om enige vorm van Goddelike verering vir hulself van die hand te wys, soos Paulus en Barabbas byvoorbeeld in Listre, toe die skare hulle afgodies wou vereer (Hand. 14:11-18). So het ook die engel vir Johannes skerp teëgespreek toe hy voor die voete van die engel neergeval het en hom wou aanbid (Openb. 22:8, 9). Christus, daarenteen, mag wel aanbid word, omdat Hy self God is, al het Hy ook die menslike natuur aangeneem. Thomas het hom aangespreek as “My Here en my God” (Joh. 20:28).

_____________________

Bron: Dr. SJ van der Walt,  Die Vaste Fondament: Dagboek uit die Heidelbergse Kategismus (15 Maart).

Leave a Comment

Posted in dr SJ vd Walt, HK oordenkings, reformasie, Reformasie500, vaste fondament HK oordenkings

Posted by: proregno | October 24, 2017

Preek: Onverklaarbaarhede op die weg van verlossing (Eks. 5:22-24)

Preek: Onverklaarbaarhede op die weg van verlossing

deur prof. GPL van der Linde

Inleiding – S. Le Cornu

Ek plaas graag hierdie preek van prof. vd Linde as ‘n waarskuwing vir ons almal, om nie die Here se liefde en sorg vir sy kinders te meet aan “hoe goed of sleg” dit gaan met sy kerk nie, maar dat God se beloftes, die Here self ons lewens sal bepaal in die ‘voorspoed én teëspoed” (HK Sondag 9 en 10) van ons tye.  Ja, die Here tugtig ons in sy liefde ten goede, maar Hy sal die reddingswerk wat Hy in ons begin het voltooi tot op die laaste dag, Filp. 1:6. Hy sal ook die kerkvergaderende werk hier in ‘(geestelik) donker Afrika’ volbring, want verlossing is van die Here alleen, “Die ywer van die HERE van die leërskare sal dit doen.” (Jes. 9:6)

Die preek wil ons daaraan herinner om daarom te volhard in ons roeping en taak tot op die laaste dag, nie te vertrou op onsself of prinse nie (Ps. 146:3,4), maar op die Here alleen (Ps. 146:5-10), alles tot Sy eer en die heil van sy kinders onder al die volke (Op. 5:9,10). 

LEES: Eksodus 5

TEKS: Eksodus 5:22, 23

Toe gaan Moses weer na die HERE en sê: Here, waarom het U hierdie volk kwaad aangedoen? Waarom het U my tog gestuur? Want vandat ek na Farao gegaan het om in u Naam te spreek, het hy hierdie volk mishandel, en U het u volk glad nie verlos nie.

SING: Pss. 89:6; 72:2; 42:2 en 2; 3:1 en 2

_______________________

Geliefdes in Christus, 

“Here waarom …?”

Deur die eeue heen sou vromes ook soos onder andere die kneg van die Here, Job, en die profeet Habakuk, met hulle “waarom?” die aandag vestig op die onverklaarbaarhede op die weg van verlossing. Hier kla Moses dat die Here na hom gekom het met die verlossingsboodskap vir Israel en hom daarmee na Israel gestuur het met die opdrag en versekering dat hy hulle uit Egipte moet en sal lei “en U het U volk glad nie verlos nie”.

Die heerlike boodskap is met vreugde aangegryp; “die volk het geglo. En toe hulle hoor dat die HERE op die kinders van Israel ag gegee en hulle ellende aangesien het, het hulle in aanbidding neergebuig”.

Vol roepingsdurf het Moses en Aäron na Farao gegaan terwyl die volk in gespanne afwagting toegekyk het. Die uitslag van die sending is egter net die teenoorgestelde van die verwagtings wat gewek is! Brutaal antwoord Farao op die eis in die Naam van die HERE dat hy die volk moet laat trek:

Wie is die HERE na wie se stem ek moet luister om Israel te laat trek? Ek ken die HERE nie en ek sal Israel ook nie laat trek nie”!

In plaas van verlossing is die sending van Moses vir Israel nou oorsaak van verswaarde diens. Farao het gesê: “Laat die werk swaar druk op die manne, dat hulle daarmee besig kan wees en nie op leuenagtige woorde let nie”. Vir die opsigters van die kinders van Israel wat hulle saak by Farao wou bepleit en moes hoor: “Lui is julle, lui”, het dit ook gelyk of Moses en Aäron aan hulle leuens vertel het. Driftig roep hulle dan die oordeel van die Here oor die “leuenagtige” leiers uit! Al wat van hulle verlossingsboodskap gekom het, was dat hulle Israel gehaat gemaak het in die oë van Farao en sy dienaars “sodat julle ‘n swaard in hulle hand gegee het om ons om te bring”.

Swaarder diens; groter ellende!

Dit was al wat gebeur het toe Moses “na Farao gegaan het om in U Naam te spreek … en U het U volk glad nie verlos nie”.

Die werklikheid het Moses oorweldig!

Hy het geen verweer teen die bittere aanklag van die opsigters van Israel wat die woede van Farao moes trotseer, gehad nie! Dit verstaan Moses nie. Hy het tog net aan die volk die boodskap sowel as die opdrag van die HERE aan Farao om hulle te laat trek, deurgegee. Met verbystering moes hy self ook toekyk watter wending sake geneem het. Verward vra hy “HERE, waarom het U hierdie volk kwaad aangedoen? Waarom het U my tog gestuur?”

Moses verwyt die HERE eintlik met sy waarom?”

Waarom die goeie boodskap? Waarom my stuur as dit geen verlossing nie maar wel verdere mishandeling as gevolg het? ” … en U het u volk glad nie verlos nie”! Die kerk, elke roepingstroue ampsdraer, elke roepingstroue gelowige, staan vandag nog midde in hierdie werklikheid. Enersyds die heerlike troosryke Evangelie en andersyds die verswaarde diens onder ‘n ongeduldige en onbarmhartige “owerste van hierdie wêreld”. Dieselfde vrae; dieselfde “waarom?” — net onder ander omstandighede en in ander woorde, klim vandag ook uit die hart en mond van worstelende verbondskinders op in die ore van onse HERE.

Die Evangelie word gepreek en die Satan en sy magte meteens aangesê om die volk wat die Here na sy voorneme roep, los te laat. Nog steeds laat Satan en sy aardse helpers hoor: “Wie is die HERE dat ons na Hom sal luister om die wat Hy roep los te laat?” Die Evangelie en die verkondiging daarvan hou aan die mense leuenagtige woorde voor. Dit word gesê dat aan die mense allerlei beloof word, veral met die oog op ‘n lewe na die dood sodat hulle die verdrukking onder huidige strukture sal duld.

Wat bied die Christendom nou eintlik aan die wêreld? Die prediking van die Evangelie was grotendeels maar ‘n dekmantel vir die koloniale beleid van die Westerse lande. Veral Afrika is deur die sendelinge uitgebuit — so beweer selfs mense wat hulleself as kerkleiers van verskillende wêrelddele voorstel. Slawerny, armoede, hongersnood en siekte was steeds in Afrika die agterryers van die Evangelieprediking. Ook in S.A. is die massas arm en die wat die Goeie boodskap aan hulle gebring het, verdruk hulle en leef self in weelde.

“Ons het lank genoeg,” sê hulle, “gelet op die leuenagtige woorde van die Westerse Christendom”. Weliswaar hoor ons in die verband twee stemme. Eerstens die van die brutale antichristendom in samewerking met die openlike heidendom, wat minagtend soos Farao sê “Wie is die HERE na wie se stem ek moet luister …? Ek ken die HERE nie?” En dan word uit die oord alles gedoen om dit vir die voortbestaan van die kerk onmoontlik te maak. Dink maar watter maatreëls deur die kommunistiese owerhede al vir tientalle jare geneem word om die Woord van die Here stil te maak en om die bestaan van die volk van die Here so swaar as moontlik te maak.

Die gelowiges moet al hoe meer hoor dat dit vermetel is om voor te gee dat hulle alles opeis in die Naam van hulle God. Daar is tog vir ander mense ook ander gode, selfs geen gode nie. Christene is vermetel en moet op hulle plek gesit word. Tweedens is daar die wat beweer dat hulle optrede teen die kerk juis genoodsaak word deur die Evangelie. Die Westerse Christendom sou die boodskap van die verlossing vervals het.

Hulle bring nou die ware boodskap en hef die rewolusiekreet saam met die antichristendom en heidendom aan. Hulle gaan stilswyend ‘n bondgenootskap aan met die magte van die duisternis. Die Woord van die Here word in die proses aangepas en selfs so omgevorm dat dit ‘n boodskap uit die hart van die mens tot die mens is wat verseker dat sy begeertes en behoeftes bevredig sal word. Hulle streel die mens in sy gehoor. In sy lis kry Satan dit sover dat hulle onder die dekmantel dat hulle die boodskap van die Here deurgee, eintlik die leuen wat in die paradys losgelaat is bevorder. Hulle sluit teen wil en dank so aan by die geroep: “Wie is die HERE …? Ek ken Hom nie”.

Dit lyk asof die eis om die wat die HERE na sy voorneme roep, los te laat ook vandag die wrewel van die Satan en sy aardse helpers so opwek dat hulle die gelowiges in die wêreld eerder swaarder gebuk laat gaan onder die verdrukking as wat hulle verlos word!

U mag sê dat die bedreiging terwille van die Evangelie wel daar is vir ons, maar dat ons nog nie die wrewel aan die lyf voel soos dit wel gebeur met die gelowiges in sommige wêrelddele nie. Dit is so, maar ons moet daarop let dat dit nie by blote dreiginge bly nie. Ons ervaar die verswaarde diens reeds in die verhewigde druk deur ‘n antichristelike wêreld om aan hulle eise te voldoen of te doen te kry met hulle wraak! Op geestelike gebied is dit nie meer ‘n kwessie van toekomstige optrede nie.

Die eis om te breek met die outydse sedes en lewenspraktyke word reeds op allerlei maniere onverbiddelik aan ons gestel. Hoe meer die profetiese Woord oproep tot ‘n breuk met die wêreld, hoe meer word die samelewing en die alledaagse lewe gedwing tot die Antichristelike omverwerping van alle Christelike waardes en sedes.

In geskrif, film en gesproke woord word die vir hulle, ou verslete lewensbeskouing aangaande ‘n wêreld wat uit God, deur Hom en tot Hom is, afgekraak. In die lewenspraktyk word die sedeloosheid en godslastering van popgroepe, alternatiewe Afrikaanse musiekgroepe, ongehude saamwoners, skoonheidskoninginne en soveel ander wat die Woord van die Here minag, die gewone. Die stryd van ouers wat hulle kinders ooreenkomstig die doopbelofte moet opvoed, die gelowiges wat as mense van God, die beeld van Christus wil openbaar, word nie alleen gehoon en bespot nie, maar al hoe meer ‘n plek in die samelewing ontsê.

Dit is inderdaad nie meer so ‘n vreemde gedagte dat mens, om enigsins deur die wêreld geduld te word, die merkteken van die dier sal moet vertoon nie! Die leefwyse of die bereidheid om te leef volgens die voorskrifte van hulle wat die Here nie ken of wil ken nie, is alreeds die sleutel tot die samelewing vir jongmense. Die jongmens wat die sleutel nie het nie, word eensaam en verstote in ‘n hoek gedring en moet bereid wees dat die gemeenskapslewe by hulle verbygaan! In ons persoonlike lewe storm die eise van Satan nie alleen in versoekinge nie maar ook in aanvegtinge op ons aan.

Innerlike bedreigings en angste wil jou aandryf in die diens van Satan en die wêreld, met die spotstem in die ore: waar is jou God?

Inderdaad, die resultaat van soveel eeue van die prediking van die Evangelie aan die wêreld; aan Suid-Afrika en aan ons persoonlik is ontsettend! “Want vandat ek na Farao gegaan het om in u Naam te spreek, het hy hierdie volk mishandel, en U het U volk glad nie verlos nie”. Juis ons roepingsvervulling in die wêreld verswaar ons stryd teen die Sataniese magte; so dat daar in die donker uur voor ons oog geen tekens meer van die verbond van onse Here is nie! Roepingsvervulling maak die aardse lewe vir jou moeilik en weldra haas onmoontlik.

Moses en Aäron moes saam met Israel onder verswaarde diens kwyn “en nie op leuenagtige woorde let nie”. Toe Jesus gekom het om die wil van die Vader te doen, was daar geen plek vir Hom nie — Hy is minder geag as die jakkalse wat gate en die voëls wat neste het! En uiteindelik is Hy gekruisig omdat die owerste van hierdie wêreld sy onderdane in boosaardigheid teen Hom aangehits het. En, gemeente, die dienskneg is nie meer as die Here nie!

Hoe kan ons dan verwag dat die Bose ons sal toelaat om uit sy greep die nuwe lewe in te stap, waartoe die Here ons na sy voorneme roep? Die Heilige Gees leer ons hier deur Moses se klagte die werklikheid wat Jesus ons voor oë hou met die woorde: “Gaan in deur die nou poort, want breed is die poort en wyd is die pad wat na die verderf lei… want die poort is nou en pad is smal wat na die lewe lei . . “.

As ons die werklikheid eers begryp, sal ons nie so maklik onbarmhartig laat hoor dat die kerk, wat in ‘n doodsworsteling gewikkel is, dood en die geloof kragteloos is nie! Dan sal ons self ten bloede toe stry en begryp dat elke worstelaar teen Satan en sy helpers vlees en bloed is! Vlees en bloed wat in die ervaring van die oormag van die brullende leeu, Satan, wat op jou afspring uit die dieptes roep: “Here, waarom het U hierdie volk kwaad aangedoen? Waarom het U my tog gestuur? … en U het u volk glad nie verlos nie!”

Hierdie dieptes is ons reeds in die Paradys voorgehou toe die Here die vyandskap tussen die vrou en die slang en hulle saad gestel het! Wie na die voorneme van onse Here geroep en so deur die Heilige Gees die gawe van die geloof toebedeel word, sweef na die hoogtes van die vrede by God en jubel in die verlossing, maar tegelyk word ons deur sataniese geweld in die dieptes ingeslinger terwyl hy God se werk aan en in ons wil verydel!

Hy wil sy greep op ons behou. Israel moes vir Farao bly werk! Die Evangelie, gemeente, bied geen blye boodskap aangaande ‘n vreugdevolle, probleemlose, gelukkige aardse lewe nie! Dit is nie die evangelie as gesê word: “Glo in Jesus en al jou probleme is opgelos en daar sal vrede en geluk op aarde wees terwyl al ons begeertes vervul sal word nie!” Nee, die Evangeliewoord spel stryd! Jesus sê Hy het nie gekom om vrede op aarde te bring nie, maar die swaard! Die verlossingswerk van God in Christus het die Satan met krag laat toeslaan. Die kindermoord deur Herodes, toenemende duiwel besetenheid, die kruisiging van Jesus en daarna die bloedige vervolging van die gelowiges wat weer verhewig soos die dag van die Here naderkom, is deel van die verlossingsweg waarop ons geroep is.

Die Evangelie, die verlossingsboodskap is waaragtig. Dit bring die vrede by God in ons Here Jesus Christus nou reeds op aarde. Maar dit ontketen ook vyandskap van die Satan en hy het die wêreld aan sy kant in sy desperate poging om God se werk te verydel.

Moses het die Here verwyt dat Hy Israel kwaad aangedoen en hulle glad nie verlos het nie — hy waag om dit kwyt te raak teen die Heilige wat Homself kort tevore in ‘n vuurvlam aan hom openbaar het! Die verset teen sy roeping, die ongeloof waardeur hy die verkiesing en verbond feitlik as waardeloos bestempel, moes hom eintlik die lewe kos!

Maar gemeente, die Here ken ons. Hy weet dat ons vlees en bloed is en Hy is barmhartig en lankmoedig teenoor die wat Hy kragtens sy roeping in die stryd ten bloede toe, werp! Hy straf nie die worstellende twyfelaar in ongenade nie. Hy antwoord in tere ontferming dat Hy sy volk nie kwaad aandoen nie. Teen alle skyn in is Hy besig om hulle te verlos. “Nou sal jy sien wat Ek Farao sal aandoen. Want deur ‘n sterke hand sal hy hulle uit sy land uitdrywe”.

Stry hard, ook onder verswaarde aanvalle en ‘n byna hopelose verwagting in, en u sal sien wat Hy Satan sal aandoen! Hy, Jesus die Christus, sal as Hy kom, die Satan en al sy aanhangers en helpers in die poel van swawel en vuur gooi en sy volk die ewige Kanaan inlei!

Amen.

________________________________________________

Bron: Maak julle roeping en verkiesing vas: preke oor Eksodus 1-24.

________________________________________________

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, eksodus, gpl van der linde, preke, preke gpl van der linde, Skrifverklaring, Woordverkondiging

Posted by: proregno | October 23, 2017

Nuwe onderwys wetgewing beoog staatsinmenging in tuisonderwys: wat kan daaraan gedoen word?

Nuwe onderwys wetgewing beoog staatsinmenging in tuisonderwys: wat kan daaraan gedoen kan word?

Ek plaas met die nodige toestemming, ‘n skrywe hier van Karin van Oostrum, uitvoerende beampte van die Pestalozzi Trust, oor nuwe wetgewing wat deur die Staat beoog word, wat die vryheid van tuisonderwys kan bedreig: 

Die Trust het Woensdag ‘n brief aan die DBO gestuur om te uitstel te vra vir die afsnydatum vir kommentaar op die BELA Bill. Dit is die eerste stap in die geveg. Soveel versoeke as moontlik moet Advokaat Rudman bereik. Voorstelle vir ‘n brief verskyn op die webblad van die Trust by dieselfde skakel.

Alhoewel die meeste van ons al lank geweet het dat nuwe voorgestelde wetgewing op pad is, was dit steeds ‘n skok toe dit vir kommentaar gepubliseer is op die 13de Oktober. Vrees gryp die hart aan: Wat moet ek doen? Sal my kinders veilig wees? Sal die DBO my uitsnuffel en in die tronk gooi?

Jy het twee opsies:

(1)   Kruip weg en ignoreer dit. Wat dan sal gebeur, is die volgende: die Wetsontwerp sal aanvaar word, en sal aggressief toegepas word. Registrasie onder die nuwe wet sal staatsinmenging in jou tuisonderwys toelaat, tot so ‘n mate dat jy nie toegelaat sal word om jou kind volgens sy beste belange, volgens wat hy eintlik nodig het, te onderrig nie. Nie-registrasie sal 6 jaar tronkstraf beteken.

(2)   OF JY KAN SAAM VEG: Weerstaan die BELA Bill en tree in die bresse vir jou gesin. Jy sal eendag vir jou kinders kan vertel dat jy IETS gedoen het in die geveg om hulle regte te beskerm. Die eerste stap in hierdie geveg is die volgende: Skryf ‘n brief wat uitstel vra. Lig jouself in – stel vas wat die wetsontwerp sê, doen moeite om dit te lees, en te vergelyk met die wet wat dit wysig (ons sal ‘n feiteblad oor die BELA Bill verskaf); doen dan ‘n voorlegging (ons sal later riglyne verskaf).

Dis nou die tyd om op jou regte te staan: Jy het ‘n REG om jou kind op te voed (volgens talle internasionale regsinstrumente, wat deel uitmaak van SA se reg); verder het jy ‘n PLIG om in alle opsigte vir jou te kind te SORG, insluitend sy onderwys. Hou in gedagte: Jou heel beste verweer, in ALLE omstandighede, is as jy kan bewys dat dit wat jy doen in die beste belang van jou kind is – jy as ouer weet die beste, en is die HEEL BESTE gekwalifiseer om daardie besluit te neem. Wees stil, en vertrou die Here; Hy beskerm ons en hou ons in Sy hand.

* Lede van die Trust: Voor iemand jou kan opsluit, moet hy eers verby die Trust kom. As jy ‘n lid is, gebruik jou noodnommer, en bel ons dadelik as die DBO of welsyn jou lastig val. Verder mag jy enigiemand toegang tot jou huis weier.

* Anonimiteit: Baie dankie aan almal wat hul uitstelbrief met ons gedeel het! Die briewe stroom in! Tog is baie mense baie huiwerig om hulle besonderhede aan die DBO bekend te maak. Die Trust se regspan en professionele adviseurs werk aan ‘n oplossing daarvoor, en ons sal julle op hoogte hou. Intussen sal dit baie help as julle asseblief Adv Rudman kan bel (skakel net jou “caller ID” af) en net noem dat jy asseblief uitstel vra, maar dat jy bang is om jou besonderhede te gee, en graag anoniem kommentaar wil lewer op die BELA Bill.

* Onthou: Dit is ‘n spesiale tyd hierdie, waarna jy en almal saam met wie jy nou veg, eendag sal terugkyk in die dae wat kom, en dan sal jy vir jou kinders en kleinkinders daarvan vertel. Moet dit nie misloop nie!

Groete

Karin van Oostrum

(Uitvoerende Beampte/Executive Officer: Pestalozzi Trust)
Pestalozzi Trust (IT6377/98)  Support the Trust: us on facebook!

die regsfonds vir tuisonderwys         the legal defence fund for home

en burgerlike onderwys                    and civil education

Posbus/ PO Box 12332 Queenswood Pretoria 0121  Tel: (012) 330 1337  Faks/ Fax: (011) 5075997

E-pos/ E-mail: defensor@pestalozzi.org  Web: http://www.pestalozzi.org

Bank: Pestalozzi Trust ABSA 4048112677 Hatfield 335545

__._,_.___

Nuwe beoogde wetgewing: BELA Bill

Leave a Comment

Posted in onderwys, tuisonderwys, tuisskool

Posted by: proregno | October 16, 2017

Islam Evangelisasie (17)

Ek plaas met erkenning aan die bron (RFPA) ‘n reeks wat gaan oor die verkondiging van die Evangelie van ons Here Jesus Christus aan ons Moslem bure. Hopelik kan dit ons toerus om die Groot Opdrag na te kom daar waar die Here ons elkeen geplaas het (Matt.28:16-20):

 ISLAM (17)

 by Rev. Martyn McGeown

In the last blog post on this subject, we studied the Bible’s teaching on Abraham, Isaac, and Ishmael, and we took note of the significance of the sacrifice of Isaac for the gospel of Jesus Christ. Thousands of years after the book of Genesis was written, Mohammed wrote the Qur’an (c. 609-632 AD), which makes very different claims about Abraham, Isaac, and (especially) Ishmael.

Ishmael the Prophet

First, in Islam, Abraham, Isaac, and Ishmael are revered prophets:

Say ye: “We believe in Allah, and the revelation given to us, and to Abraham, Ishmael, Isaac, Jacob, and the Tribes, and that given to Moses and Jesus (Joshua), and that given to (all) prophets from their Lord: we make no difference between one and another of them; and we bow to Allah” (Surah 2:136).

We have sent thee inspiration, as we sent it to Noah and the Messengers after him. We sent inspiration to Abraham, Ishmael, Isaac, Jacob and the Tribes, to Jesus (Joshua), Job, Jonah, Aaron, and Solomon, and to David we gave the Psalms (Surah 4:163).

Also mention in the Book (the story of) Ishmael: he was (strictly) true to what he promised, and he was a messenger (and) a prophet. He used to enjoin on his people prayer and charity, and he was most acceptable in the sight of his Lord (Surah 19:54-55).

Notice that Ishmael is equal in his status of prophet with the other prophets, although the Bible nowhere indicates that Ishmael was a prophet. In fact, the Bible barely recognizes Ishmael as a believer. (Theologians are divided on whether Ishmael was an elect child of God or a reprobate, a discussion of which would distract us from the main point of this article).

The Sacrifice of Ishmael

Second, most Muslims teach that Abraham did not sacrifice Isaac, but Ishmael. (Although Ishmael is not named in the pertinent passages of the Qur’an, most Muslims believe that the Bible is wrong when it teaches that Isaac is the subject of Genesis 22). Two passages of the Qur’an are relevant at this point:

He [Abraham] said, “I will go to my Lord. He will surely guide me!” “O my Lord! Grant me a righteous (son)!” So we gave him the good news of a boy ready to suffer and forbear. Then, when the son reached (the age of) (serious) work with him, he said, “O my son! I see in vision that I offer thee in sacrifice: now see what is thy view!” (The son) said, “O my father! Do as thou art commanded: thou wilt find me, if Allah so wills, one practicing patience and constancy!” So when they had both submitted their wills (to Allah), and had laid him prostrate on his forehead (for sacrifice), we called out to him, “O Abraham! Thou hast already fulfilled the vision!” Thus indeed do we reward those who do right. For this was obviously a trial. And we ransomed him with a momentous sacrifice. And we left (this blessing) for him among generations (to come) in later times: “Peace and salutation to Abraham!” Thus indeed do we reward those who do right, for he was one of our believing servants. And we gave him the good news of Isaac, a prophet, one of the righteous. We blessed him and Isaac: but of their progeny are (some) that do right, and (some) that obviously do wrong, to their own souls (Surah 37:99-113)

Surah 37 does not give the name of the “righteous son” for whom Abraham prayed. Most Muslims assume that the son is Ishmael, but that is an interpretation, not what the text explicitly teaches. The Qur’an presents Abraham and his son (supposedly, Ishmael) as cooperating in the sacrifice: Abraham tells his son (supposedly, Ishmael) about the vision, and (supposedly) Ishmael agrees to be sacrificed. In the Bible, Isaac seems not to know what is going to happen, at least not until they reach the top of the mountain: “Behold the fire and the wood: but where is the lamb for a burnt offering?” (Gen. 22:7). In both accounts (Gen. 22 and Surah 37) the sacrifice does not take place and Abraham’s son is ransomed (see Genesis 22:13, where a ram in a thicket is sacrificed). The Qur’an’s account specifies that the son to be sacrificed will have reached “the age of serious work,” which would make him a young teenager or older.

The son in Surah 37 could be Isaac, not Ishmael. Nothing in Surah 37 demands that we identify the son as Ishmael. In Surah 37:101, for example, God announces “good news” concerning a son, but the same expression, “good news,” is used of Isaac in Surah 37:112. Could not the “good news” of Surah 37:101 and 112 be the same “good news,” i.e., the “good news” of Isaac? (In the Bible, God does not announce good news concerning Ishmael, for Ishmael is not the promised child).

Abraham and Sarah also receive “good news” (or “glad tidings”) in Surah 51, where the reference is surely to Isaac, not Ishmael (the parallels with Genesis 18 are clear):

They [the angelic messengers] said, “Fear not,” and gave him glad tidings of a son endowed with knowledge. But his wife came forward (laughing) aloud: she smote her forehead and said: “A barren old woman!” They said, “Even so has thy Lord spoken, and He is full of wisdom and knowledge” (Surah 51:28-30).

The angels’ announcement, Sarah’s unbelieving laughter, and the reference (in Surah 51:31-37) to the angelic messengers’ errand to Sodom are clear parallels with Genesis 18, where the reference is to Isaac, not Ishmael. In both Surah 37 and 51, the Qur’an references “good news” or “glad tidings” concerning the birth of a son: that son is Isaac, not Ishmael.

One Muslim apologist seeks to discredit the Biblical account of Ishmael’s expulsion in Genesis 21, for if Ishmael was not cast out, then he could certainly qualify as the son who was sacrificed. (This would also contradict the apostle Paul in Galatians 4). His main objection to the story is that Ishmael is presented as a child in Genesis 21, whereas we know that he was a teenager (considered an adult in that day). The Hebrew word translated “child” (Gen. 21:14-20), however, is not specific to young children: the word is used of Joseph (who was seventeen years old) in Genesis 37:30, Naomi’s adult sons in Ruth 1:5; and Rehoboam’s immature advisors in I Kings 12:10. It is also not unusual for Ishmael not yet to have been married, since Isaac did not marry until he was forty years old (Gen. 25:20). Esau was also forty years old when he married his first wife, Judith (Gen. 26:34). Therefore, to insist that Ishmael should have been married in his teens is mere conjecture.

Ishmael and the Kaaba

Third, Abraham is supposed to have journeyed to Mecca, where he and his son, Ishmael, (not Isaac) established the Kaaba, which is a stone structure in the center of Islam’s most holy mosque. To this mosque, every Muslim is required to make a pilgrimage at least once in his life, as one of the Five Pillars of Islam. The devout Muslim faces this Kaaba when he prays five times a day.

We covenanted with Abraham and Ishmael that they should sanctify my House for those who compass it round, or use it as a retreat, or bow, or prostrate themselves (therein in prayer) … And remember Abraham and Ishmael raised the foundation of the House (with this prayer): “Our Lord! Accept (this service) from us: for thou art the All-Hearing, the All-Knowing” (Surah 2:125, 127).

While Surah 2 does not specify the location of the house of worship that Abraham and Ishmael supposedly built, Surah 3:96 makes reference to Bakka (or Makkah), which is (probably) Mecca in Saudi Arabia: “The first house (of worship) appointed for men was that at Bakka (Makkah), full of blessing and of guidance for all kinds of beings” (Surah 3:96). Another passage mandates pilgrimage to this “sacred house”:

Behold, we gave the site to Abraham, of the (sacred) House, (saying), “Associate not anything (in worship) with me; and sanctify my house for those who compass it round, or stand up, or bow, or prostrate themselves (therein in prayer). And proclaim the pilgrimage among men: they will come to thee and (mounted) on every kind of camel, lean on account of journeys through deep and distant mountain highways” (Surah 22:26-27).

If Abraham and Ishmael made a journey to Mecca to build a sacred house, the Bible is silent about it. In fact, such a journey is impossible to reconcile with the book of Genesis. God called Abraham out of Ur of the Chaldeans (modern day Iraq) and commanded him to dwell in the land of Canaan. The Bible records two forays outside of the Promised Land, both of which were examples of Abraham’s spiritual weakness, not his faith. In Genesis 12:10, Abraham travelled without divine sanction to Egypt to escape a famine. In Egypt, Abraham sinned grievously by deceiving the Egyptians about his wife. In Genesis 20:1-2, again without divine sanction, Abraham journeyed to the land of Gerar, where he committed the same sin. Clearly, it was God’s will that Abraham remain in the land of Canaan as a pilgrim and stranger.

The distance between Ur and Jerusalem is approximately 2,900 km (or 1,800 miles). Since God commanded Abraham to dwell in Canaan, not to leave that land, the land that God promised to give him and his seed, why would Abraham leave Canaan in order to travel some 1,700 km (or 1,055 miles) southwards to Mecca in order to set up the “house of God,” and then return to live out his days in Canaan? Why would he do that when the Bible clearly teaches that Abraham erected altars in Canaan and when eventually God mandates his house to be built in Jerusalem, not in Mecca? (In the New Testament, of course, there is no fixed place for the worship of God: “The hour cometh,” said Jesus, “when ye shall neither in this mountain, nor yet at Jerusalem, worship the Father” [John 4:21]).

Conclusion

The Word of God is clear—God called Abraham out of Ur of the Chaldeans (and out of idolatry) and commanded him to sojourn in Canaan, which, apart from two brief departures from the land, he did. In Canaan, God promised Abraham a son, a son who would not be born as a result of the efforts of either Abraham or Sarah, but as a result of a miracle. Abraham believed God’s promise:

And being not weak in faith, he considered not his own body now dead, when he was about an hundred years old, neither yet the deadness of Sara’s womb: he staggered not at the promise of God through unbelief, but was strong in faith, giving glory to God: and being fully persuaded that, what he had promised, he was able to perform. And therefore it was imputed to him for righteousness (Rom. 4:19-22).

Ishmael was born as the carnal seed, not as the spiritual seed of promise. Therefore, when Ishmael expressed his enmity against Isaac, he had to be sent away, lest he share in Isaac’s inheritance: “the son of this bondwoman shall not be heir with my son, even with Isaac” (Gen. 21:10). With Ishmael gone, Abraham was tested to the limit, for God commanded him to sacrifice his only (remaining) and his only (truly legitimate) son, the child of the promise, even Isaac, the one through whom God would realize his promise of salvation for all nations. Abraham, having sustained the examination of his faith, was strengthened, and Isaac went on to be the one through whom Jesus Christ would come.

And all those who believe in Jesus Christ, as he is set forth in the gospel, are the seed of Abraham, Isaac, and Jacob; and they partake of all the spiritual blessings of salvation that are found in Christ alone.

Christ hath redeemed us from the curse of the law, being made a curse for us: for it is written, Cursed is every one that hangeth on a tree: that the blessing of Abraham might come on the Gentiles through Jesus Christ: that we might receive the promise of the Spirit through faith (Gal. 3:13-14).

One final point: the Muslim will object that the Qur’an is true and that the Bible (Genesis, Romans, Galatians, Hebrews, etc.) has been corrupted. Nevertheless, to corrupt the Bible in this way would require a corruption of the entire text of the Old Testament, for God is consistently called “the God of Abraham, of Isaac, and Jacob” and never “the God of Ishmael.” In addition, for a Muslim to believe that the text of the Bible is hopelessly and irretrievably corrupt requires him to reject the Qur’an, for the Qur’an teaches that Allah gave the law and the gospel and even encourages the reader to find the truth in those sources:

It is he who sent down to thee (step by step), in truth, the Book, confirming what went before it; and he sent down the Law (of Moses) and the Gospel (of Jesus) before this, as a guide to mankind, and he sent down the criterion (of judgment between right and wrong)(Surah 3:3).

Let the people of the gospel judge by what Allah hath revealed therein. If any do fail to judge by (the light of) what Allah hath revealed, they are (no better) than those that rebel. To thee we sent the Scripture in truth, confirming the scripture that came before it, and guarding it in safety: so judge between them by what Allah hath revealed, and follow not their vain desires, diverging from the truth that hath come to thee (Surah 5:47-48).

If Allah sent the law (including the book of Genesis) and the gospel (the four gospels accounts were written centuries before Mohammed’s birth), and “guarded [them] in safety,” how could they be corrupt—how could they be corrupt already in Mohammed’s day (c. 609-632)? And if they were (already) corrupt, how could the people of the gospel “judge by what Allah hath revealed therein”? If, on the other hand, the (alleged) corruption took place later, we have plenty of ancient manuscript sources of the text of the Old and New Testaments of the Bible, which date to centuries before Mohammed. Either way, the Qur’an compels the reader to consult the Bible for truth!

That is what we urge the reader of this blog to do—seek in the Bible, which is the word of God, for the truth concerning Abraham, Isaac, Ishmael, and, most importantly, Jesus Christ!

______________

This post was written by Rev. Martyn McGeown, missionary-pastor of the Covenant Protestant Reformed Church in Northern Ireland stationed in Limerick, Republic of Ireland. 

_____________

Die res van die reeks: Islam evangelisasie 

Leave a Comment

Posted in apologetiek, evangelisasie, islam, islam evangelisasie, Koran, moslems

Posted by: proregno | October 10, 2017

Twee van ds GBS Pasch se bekeringspreke

Lêer:Ds GBS Pasch by die hoeksteen van die Gereformeerde kerk Potgietersrus, deur hom gelê op 17 Mei 1952.jpg

Bron: Wikipedia

TWEE BEKERINGSPREKE

VAN DS GBS PASCH

Ek wil graag twee van ds. GBS Pach se preke by u as leser aanbeveel, met erkenning aan die bron. Dit het my opnuut aangespreek, en dit is ook opnuut aktueel vir ons tyd.

Die een preek, “Die besondere erns van gewone dinge” (Luk. 13:6-9) wys op die noodsaakik om die ‘gewone dinge’ wat die Here geskenk en beveel het ernstig op te neem, veral die prediking van die Woord wat deur dekades en baie jare na ons kom.

Ons leef in ‘n tyd waarin baie mense, ongelukkig ook kerkgangers opsoek is na sogenaamd iets ‘nuuts’, of iets ‘anders’, dalk gaan die charismatiese en/of pinksterbewegings my help daarmee om iets ‘nuuts te ontdek’ ? Die ‘gewone kerkwees’ is net meer genoeg nie…

Maar dalk is alles wat ek nodig het, deur sy Gees en Woord reeds al die jare daar maar ek het dit nog nie deur die geloof in Christus omhels en in woord, daad en gedagtes erns daarmee gemaak nie (HK v/a 20,21)?

Die ander preek is vir my ‘n pragtige voorbeeld om die sogenaamde karkikatuur aan te spreek dat ‘doppers preek nie bekering nie’, of die sogenaamde cliche ‘doppers is ge-arriveerd’ aan te spreek.  Ek wonder baie keer oor hierdie algemene stellings (‘sweeping statements’?) wat gemaak word oor die prediking, is so iemand elke Sondag in al 300 kerke om te hoor wat daar gepreek word, is dit werklik so ? Daarmee sê ek nie daar is baiemaal dooie prediking of prediking wat nie die Woord suiwer en met krag uitlê, toepas en oproep tot bekering en geloof nie. Daar is seker, maar ek is maar versigtig met die veralgemenings.

Ds. Pasch se tweede preek, “Die kerk van Christus in die krisis van slapende of wakende” (Op. 3:1-6), wys egter die ‘ou doppers’ het van harte geglo in bekering en dit gepreek. Dit het my goed aangespreek. Elke prediker, elke gelowige kan dit maar aanhou hoor, dit is goed vir elke mens om opgeroep te word tot die eerste bekering, maar ook vir gelowiges om opnuut opgeroep te word tot verdere of deurgaande bekering, ons lewe lank (HK Sondag 32,33, 52): terug na ons eerste liefde, terug na Christus, terug na sy hele Woord deur die krag van die Heilige Gees.

Ek hoop hierdie twee preke is voedsel vir u honger siele, soos dit vir my was.

Oor ds. Pasch, sien hierdie bronne as agtergrond:

Gerrit (Rabbo) Pasch (Wikipedia artikel)

Roeping en stryd in die kerklike bediening van H.Ph.J. Pasch en G.B.S. Pach (ThM studie deur ds. Petrus J Venter)

____________________________

Preek 1: “Die kerk van Christus in die krisis van slapende of wakende” (Op. 3:1-6), deur ds. GBS Pasch

Lees: Matteus 24 : 36 – 47

Teks: Openbaring 3 : 1 tot 6

Sing:  Ps. 36 : 2; Ps. 128 : 4; Ps.  134 : 1 of 3; Ps.  22 : 11

Gewoonlik, as daar oor een van die briewe van Christus aan die gemeentes van klein-Asië gepreek word, word daar eers iets gesê oor die stad waarin die gemeente lewe.

Uit die geskiedenis weet ons nie iets besonders van Sardis nie. Ja . . . . . ‘n ou stad . . . . ‘n veelbewoë geskiedenis, geleë aan die kant van ‘n vrugbare vlakte, met wol en skaapboerdery as die vernaamste bedrywe. Tog was daar enkele dinge wat lig laat val het op die mentaliteit van die bevolking.

Sardis . . . . ‘n stad van vervalle grootheid, met baie, baie dapper voorsate, maar nou nie meer dapper nie. Tweemaal oorval as gevolg van hulle onwaaksaamheid. Hulle teer op die mooi verlede, maar presteer self nie meer iets nie. En toe in 17 n.C. ‘n aardbewing die stad uitmekaar ruk, het keiser Tiberius help bou, maar die inwoners self herstel hulle stad nooit weer ten volle nie. Al staan daar dan nou ‘n klompie nuwe geboue, bly dit ‘n stad van vergane grootheid. Geen nuwe geesdrif . . . . geen besielende aksie nie. Hulle lewe maar so van dag tot dag voort sonder hoë momente van ywer en daadkrag.

En dit wat die stad van Sardis geld, geld ook in ‘n hoë mate van die kerk aldaar. Nogtans is dit moeilik om die probleme en die sonde van hierdie gemeente in ‘n preek raak te vat, want daar is so min wat konkreet, tasbaar verkeerd is. Dit bly so vaag en algemeen. Efese byvoorbeeld het daadwerklik te doen met die Nikolaïete. Pergamus is die tuiste van Satan met sy baie afgode. Die vinger word by hierdie kerke op die sweer en die ontsteking gedruk. Maar by Sardis word daar in die algemeen net gesê dat die gemeente dood is, dat hulle slaap, maar hoe hulle dood is en waarom hulle slaap word kwalik gesê.

Wat is ‘n dooie gemeente?

Ons dink dan gewoonlik aan ‘n gemeente van gewoonte en verstarring. As die dominee preek omdat dit nou maar eenmaal Sondag is en ‘n preek by Sondag en ‘n predikant hoort. As die ouderling gereeld huisbesoek doen en maar oor koeitjies en kalfies gesels of op hulle beste so ‘n outomatiese vraagmasjien geword het wat op ‘n ry ‘n klomp vrae aframmel en tevrede is met elke dooie antwoord. As die diakens kerkportrette is stewig in ‘n ry op die voorste banke, maar verder prakties niks meer nie. As die lidmate Sondae tweemaal stewig in die kerk sit, maar in die week rustig saam spoel in die donker stroom hel toe.

As nooit iets opvallends gebeur nie. As daar nooit ‘n preek soos ‘n sweepslag weerklink wat wakker maak nie. As die dominee maar ou afgesaagde sinne gebruik wat gesellig soos koel water op ‘n warm dag oor ‘n lui baaier val . . . . maar niemand tot sy fondamente ruk of raak nie. Geen bekering, geen heiligmaking, van Sondag tot Sondag beweeg soos ‘n ou karperd wat van huis tot huis loop en staan, loop en staan. Nooit ‘n tuggeval nie . . . . almal vriende met die ouderling en predikant . . . . nooit iemand vir hulle kwaad nie.

Maar laat ek maar dadelik sê: So ‘n gemeente of kerk was Sardis nie.

Hier het die kerk ‘n uitstekende naam gehad . . . . ver buite sy grense.  Een van die lewendigste en beste kerke in die klassis. Christus Self sê: Julle het die naam dat julle leef. ‘n Uitstekende reputasie. Alles so pragtig in orde. Die dominee van Sardis het vol kerke . . . . hy staan bekend as ‘n vurige en talentvolle spreker. Hulle ingenomenheid met hulleself maak dat hulle nie tevrede is met ‘n man sonder talente nie.

Die kerkraad was ook hoog in aansien. Die ouderlinge voer met huisbesoek ‘n geestelike gesprek. Ouderlinge van ander plekke jaloers op hierdie ywerige swartspan. Die ander het gesukkel met ketters en afwykers in hulle wyke . . . . Nikolaïete, Bileamsmense, Isabeliete. Elke huisbesoek ‘n geveg, ‘n worsteling. Maar kom kyk bietjie na Sardis. Geen vervolging van buite, geen dwaalleer van binne. En met kerkvisitasie kry hulle ‘n pragtige, salige rapport: pragtige dominee, voortreflike kerkraad, werkende diakonie.

Maar Christus sê: Julle is dood op ‘n paar na. Verskriklik so ‘n uitspraak na ‘n kostelike visitasierapport. Julle is dood.

Wat skort dan?

Hier is net ‘n paar wat hulle klere nie besoedel het nie. Mens kan die paar op jou vingers tel. Net ‘n paar wat hulle klere nie besoedel het nie. En wat die res betref moet mens nie dink aan uitspattighede nie. Maar die blinkende wit van die kleed was tog by die meeste dof en vuil geword en goed gekreukel. Nou kan ‘n mens miskien sê: Dit kan tog nie anders nie. Wie is volmaak? Mens kan tog nie onmoontlike eise stel nie. Was die klere in Pergamus of Thiatire miskien smetteloos wit? Waarom dan die skerpe oordeel van Christus: Julle is dood? Waarom soveel lof vir Pergamus en Thiatire vir hulle trou en hulle werke?

Al antwoord: Sardis is doodtevrede met die peil wat eenmaal bereik is. Die gemeente het dieselfde mentaliteit as die stad – Selfvoldaan. Teer op die glorie van die verlede en hulle jaag nie die noodsaaklike wedloop na die volmaaktheid nie. Hier was geen reaksie omdat daar geen aksie was nie. As ‘n kerk ‘n sterk en prinsipiële aksie van stapel stuur . . . . . moet daar ook reaksie wees. – by die lidmate, by die rondom die gemeente.

Maar hier geen aksie en daarom geen reaksie nie. In die ander kerke van Klein Asië was daar aksie en die aksie werk reaksie en nou moes die kerk sterk en groeiend stelling inneem teen die reaksie – hom staal teen aanvalle van buite wat gewek is deur hulle aksie. Almal wat hand-om-die-nek met die wêreld wandel is gedwing na ‘n kant toe . . . . hulle moes hulle teen die sterk aksie en prediking verdedig . . . . . hulle standpunt stel. Maar in Sardis was dit nie nodig nie. Die slap broeders bly slap omdat die kerk hulle nie aanval nie.

Die predikant preek vurig en warm, maar al om die punt . . . . . die vinger nooit op die abses nie. Die hoere en die dansers en baster-gelowiges in die kerk hoor die predikant van Sardis graag. Hy maak nooit iemand seer nie. En die ouderlinge met hulle vroom praatjies het so oor Christus gepraat dat die duiwel nooit geprikkel is tot ‘n aanval of geveg nie. Dit was Sardis se dood. Niemand praat absoluut nie.

Altyd om die punt . . . . . niemand word tot teenspraak geprikkel nie. Gisteraand op ‘n dans in die stadsaal van Sardis en vanmôre salig in die kerk met geen woord uit die predikant se mond wat enigsins die gewete kwel nie. Sardis daarom is jy dood. En behalwe die wandel wat buite orde was . . . . . ook die leer was verkeerd. Die ganse massa van gelowiges moet ons aflei was ontrou in hulle taak om Christus te belei. Hier swaai die gevangenisdeure nooit oop ter wille van die Evangelie nie. Hier word geen fakkel in die brandstapel gesteek ter wille van Christus nie. Geen martelare soos Antipas in Smirna nie.

Die andersdenkendes van die stad kom luister graag na die dominee omdat hy so niemand seermaak nie. Geen wrewel, geen aksie teen hom nie. Maar met Paulus was dit tog heeltemaal anders. Nêrens kon Paulus praat of hy word opgesluit, geslaan en die hele stad jaag hom die poorte uit – juis omdat Paulus ‘n absolute Evangelie bring. Hy bring iedereen voor die keuse van dood of lewe . . . . van die mes insteek onder die sweer en gered word, of sterwe. Nooit kon die mense onder sy prediking dieselfde bly nie . . . dit breek uit na ‘n kant toe . . . . bekering of haat. Redding of opstand en moord en dreiging.

Maar in Sardis het die kerk die simpatie van die wêreld met hulle binnkamergodsdiens wat nooit meer agressief na buite optree nie. En so ‘n kerk het die naam, hy is populêr, hy lewe skynbaar skitterend, maar is inteendeel dood, dood, dood.

Maar nog is dit nie al rede dat Sardis dood is nie. Ons moet nog dieper delf. En dan kan daar geen ander antwoord wees nie: In Sardis het die spanning van die koms van Christus op die wolke, verlore gegaan. Hulle het die uitsig oor die jongste dag verloor. Want ons moet daarop let met watter naam Christus Holmself hier noem.

Dit sê Hy wat die Sewe Geeste van God en die sewe sterre het. Met ander woorde Ek spreek hier wat dit Pinkster laat word het, wat toe die volheid van die Heilige Gees uitgestort het. Maar met hierdie uitstorting van die Heilige Gees begin die einde, want Petrus sê: dit is wat gespreek is deur die profeet Joël: Dit is die laaste dae. Pinkster beteken dat alles nou gedryf en gepers word na die einde – na die voltooing van die eeue. En omdat Christus op Pinkster jaag na die einde en daarvoor Sy Sewe Geeste Stuur, daarom hou hy ook die sewe sterre.

Dit wil sê Hy roep in sy kerk die ampte in aansyn . . . . . apostels, profete, herders, leraars sodat die heiliges volmaak kan word. Met die Gees en met die ampsdraers is daar uitgestort die kragte van die einde . . . . . die kragte wat moet voortstu en voortdrywe na die einde toe. En so het Christus ook gaan werk in Sardis. In die gemeente het Hy ontketen die kragte van die jongste dag. En hulle is geroep om te werk en te bely in al die spanning, die hoogspanning van die einde en om hulle uit te strek na die volmaaktheid van die gelowiges.

Maar Sardis weet van die jongste dag niks meer nie. Hulle weet nie meer dat hulle die Heilige Gees nie ontvang het vir ‘n stigtelike lewe en om dit te geniet en rustig en veilig te hê nie, maar om in die brandpunt te staan en om hierdie wêreld aan die brand te steek sodat die vlamme soos van vuur oral uitslaan. Hulle het ‘n kerkraad en ‘n predikant maar hulle weet self nie meer dat hulle die gemeente moet voortjaag na die volmaaktheid en heiliging toe nie.

Pragtig en prettig vind hulle dit dat hulle geen moeilikhede het nie. Maar dat dit die laaste dae is weet en besef hulle nie. Besef nie dat hulle met hulle belydenis moet indring in die wêreld om die wêreld te dring na die einde toe nie. Om die halwes in die kerk om te smelt tot bekeriing of tot verharding. En omdat die spanning gemis word preek die dominee so swak.

Sondae steek hy ‘n gesellige vuurtjie aan die brand waarby elke Jan Rap hom warm maak, maar nie die vuur van die Heilige Gees waardeur die slappes of gered of uitgedryf word nie. So gaan die Sondae en die jare in Sardis verby. Daar is aksie, maar in die aksie word die spanning van die einde gemis. Hulle vorder niks nie . . . . . word nie heiliger nie, word nie meer volmaak nie en dit spel een woord: Jy is dood . . . . . Sardis.

In Matteus 24 skets Christus die dienskneg of die predikant wat preek en werk onder die spanning van die jongste dag. Dit is die man wat voedsel gee op die regte tyd . . . . . die man wat op die horlosie kyk en die wysers sien voortbeweeg 12 uur toe, en dienooreenkomstig die regte spyse bied.

Maar Sardis se dominiee preek die een jaar soos die ander jaar. Hy sien nie God se horlosie nie. Hy die ouderlinge besef nie hulle moet die gemeente met elke diens en elke huisbesoek opvoer en aanvuur na die einde toe nie. Om aktueel en waaragtig te preek beteken om te besef dat met elke preek die preektyd korter word, elke preek bring die einde nader. Preek beteken die slappes wakker ruk en die volharde slappes hulle dood verkondig, en hulle die kerk uitdrywe en die wêreld in reaksie bring teen die kerk.

Hoe skiet ons tog nie hieraan te kort nie.

En broeder en suster dat die sonde van Sardis in alle waarheid gelê het in die feit dat hulle die lewe losmaak uit die spanning van die jongste lê ook daarin dat Christus aan die kerkraad en gemeente beveel: Wees wakker, wees wakende. En om wakende te wees beteken in die Bybel nooit dat mense moet oppas vir een of ander sienlike gevaar nie, maar dit is altyd die verwagting van die koms van Christus. Elke dag lewe in die verwagting van die einde en daarom ook elke dag werk in die spanning van die einde.

Word wakker: Dit beteken vir die predikant hou die mense nie langer gesellig besig nie, maar preek onder die hoogspanning van die einde. Hy mag hulle nie trakteer op nagereg nie, maar op die vaste spyse dat hulle volwasse word in die geloof, liefde, heiligmaking. Word wakker: Dit beteken vir die ouderling nie ‘n gesprekkie oor ditjies en datjies nie maar ondersoek ernstig wat daar nog aan lidmate ontbreek aan die volmaaktheid in hoeverre hulle nog nie gereed is om Christus te ontmoet nie.

Word wakker: Dit beteken vir die hele gemeente, moenie langer ‘n binnekamergodsdiens daarop nahou nie, want Christus kom en dan moet die wêreld gereed wees. En hulle moet gereed word deur elkeen se tong. . . . . ook u tong en lewe.  Vertel ‘n slag vir die mense langs u van Christus . . . . . praat van Hom in die publieke lewe. Dan kry ‘n mens moeilikheid. Dit storm op jou af . . . . . . jy word gehaat. Maar jy dring die wêreld na die einde toe.

En as jy wakende is, let jy gespanne op en mens sien die tekens van Christus se koms . . . . . . jy is altyd bereid. En die dag kan jou nie oorrompel soos ‘n dief in die nag nie. En ten slotte . . . . . . hier is niks wat mens kan prys in die gemeente as geheel nie en tog is daar ‘n belofte vir hulle wat getrou bly. Wit klere sal hulle dra . . . . . . hulle wat wakker was onder die geklank van God se Woord. Wat geleef het vir een saak. Die koms van Christus op die wolke. Hulle wat bekommerd was oor die stadige groei na die volmaaktheid toe. Hulle name staan geskrywe in die Boek van die lewe.

Broeder en suster, dit was ‘n eienaardige preek . . . . . ‘n preek sonder ‘n toepassing. Maar die preek is bedoel vir u en my van die gemeente. God wil ook vanmiddag ‘n spieël voor ons ophang. Sy Gees dra hierdie brief deur die eeue en eeue heen tot by ons en lewer dit vanmiddag af aan ons adres af. Hoor wat sê die Gees van God tot hierdie kerk: ‘n mooi gemeente, ‘n goeie kerkraad, ‘n redelike predikant. Daar word gewerk.

Maar ons durf nie roem nie. Het ons nie dalk die naam dat ons lewe, terwyl ons dood is nie? Is dit nie ‘n vraag om baie, baie ernstig oor te besin nie. Waar is die spanning van die einde, wat ons dwing, opjaag, verteer? As ons maar nie slaap nie . . . . . . en wat my betref as ek u maar net nie doodpreek nie. God bewaar ons daarvan. Maar ons moet in die spieël kyk. Ernstig kyk . . . . . . voor dit te laat is. Wie ‘n oor het, laat hom hoor wat die Gees aan die Gemeentes sê.

Amen.

_____________________________

Preek 2: Die besondere erns van die doodgewone dinge (Lukas 13:6-9), deur ds. GBS Pasch

Lees: Luk. 13: 1 — 9

Teks:  Luk. 13: 6 — 9

Sing:  1) Ps. 92: 1 en 5 (Ps. 9: 1, 5 en 7)

2)Ps. 119: 31

3)Ps. 65: 2

4)Ps. 32: 5

5)Ps. 100; 104; 116

Ons teksverse praat van gewone en alledaagse dinge. Want die eienaar kom al vir die derde jaar kyk. En as iets drie jaar lank geduur het, dan is dit beslis nie meer iets buitengewoon nie. Tog kry hierdie woorde besondere betekenis as ons let op die moment waarop Jesus Christus hierdie gelykenis uitspreek.

Daar het ‘n skokkende ding gebeur. Ek wou nie praat hoe ons koerante dit sou uitgebuit het nie. Jesus Christus het so pas met die skare gepraat oor die tekens van die tye en hulle vermaan om daarop ag te gee. En toe storm sornmige op hom af wat Hom ‘n berig bring van ‘n ontsettende ramp in Jerusalem. Pilatus het ‘n klompie Galileërs wat gekom het om hulle offers in die tempel te bring, tydens hierdie heilige handeling laat doodslaan. Met ontsetting het ooggetuies gekonstateer dat hulle gesien het hoedat die Galileërs se bloed meng met die bloed van hulle offerdiere. En dit was die tweede ramp in ‘n kort tydjie.

Daar is agtien dooies betreur by ‘n ongeluk in Siloam. Hierdie twee gebeurtenisse het die mense baie laat skrik. En tog – die skrik het ook maar nie baie lank geduur nie. Hulle het in daardie tyd hulle eie teologie gehad, wat ook baie van ons teologie is, waarmee hulle hierdie tragiese gebeurtenisse verklaar het — so naamlik: die Here het hierdeur laat blyk sy groot en ernstige toorn en daaruit kon mens aflei dat die slagoffers op een of ander manier baie ernstig teen Hom gesondig het. Daarmee het hulle dan God se optrede geregverdig:

Ek dank U Here dat ek nie is soos die agtien by Siloam en die ongelukkige Galileërs nie. ‘n Dankgebed wat ook aan ons nie vreemd is as ‘n ramp ander mense tref nie. Maar die ware roepstem en bedoeling van God in hierdie gebeure feite het die skare nie meer verstaan nie. Daarom moet Christus met alle klem tot hulle spreek van die erns van hierdie besondere dinge sodat hulle hulle kan bekeer: indien julle nie bekeer nie, wag daar vir julle dieselfde lot.

Teen die agtergrond van hierdie gebeurtenisse kry die gelykenis van die onvrugbare vyeboom uit ons teksverse ‘n baie duidelike omlyning. Die Here het nou drie jaar lank besondere sorg en moeite bestee aan sy wingerd, aan die Vyeboom of Israel. Johannes die Doper het gepreek en gedoop. Na hom het Christus gekom om die Evangelie aan die sondaars te verkondig en Hy het die prediking bewys en bekragtig met baie wonders. Nou mag die Here tog vrugte verwag. In die hele periode tussen Maleagi en Johannes het God sy vyeboom bykans onbewerk laat lê.

Maar as Johannes kom dan spaar hy nie krag of moeite om die wingerd vrugte te laat dra nie. En as Johannes wegval is Christus besig met nog ‘n intensiewer arbeid en bewerking. God soek tevergeefs na vrugte en daarom wil Hy die vyeboom uitroei. Want dit is die ontsaglike erns van die gewone dinge. Die optrede van Johannes en van Jesus Christus het aanvanklik ewe veel belangstelling getrek, maar na ‘n rukkie het die belangstelling en entoesiasme gedaal. Na ‘n rukkie vind hulle dit al weer baie gewoon dat Johannes doop.

By Christus duur dit ietwat langer. Tog vind dit op duur nie ingang nie. En netnou keer baie van sy dissipels die rug op Hom. Dit het nou drie jaar geduur. Wat! Daar word gepreek, baie gewoonweg gepreek. Maar daarom des te ernstiger. Want dit staan vas. Gewone dinge is baie, baie ernstiger as besondere dinge. Gewone preke, gewone nagmaal, gewone huisbesoek — is eintlik God se manier.

Ja, die bloedbad in die tempel het ‘n paniek veroorsaak, en die ongeluk by Siloam het hulle diep geskok  agtien dooies. Maar wat Christus preek. Ag, nou ja – gister het Hy op ‘n ander plek presies dieselfde gedoen en more is Hy êrens anders. Hulle raak daaraan gewoond. Hy het so pas ‘n duiwel uit iemand gedrywe —haai die hoeveelste is dit nou al?

Die besondere dinge laat ons tenminste nog bietjie skrik, maar die gewone dinge aanvaar hulle sonder skrik, of sonder bewussyn. Ons maak ook so. ‘n Vliegramp, ‘n orkaan, ‘n sikloon — verskriklik. Maar God se Woord wat praat van Ewige, Ewige heil en ewige hel en hitte — en verknersing — geen indruk — gewone dinge. Om nie eers te praat van die nagmaal waarin niks minder as die DOOD VAN GOD SE SEUN gedenk word nie. Gewone dinge wat nie meer tot ons raak of spreek nie.

Die Jode sê: 18 dooies by Siloam en die bloed van die mense tussen die bloed van die offerdiere — verskriklik. Maar God sê: Drie jaar lank is die Evangelie verkondig. Ek het julle nie drie jaar lank, daeliks laat skrik deur besondere rampe nie — maar drie jaar het Ek daeliks gesoek en getrag om julle te beweeg tot geloof en tot bekering en tot gehoorsaamheid van die verbond.

Ons sê: Verskriklike ongeluk, tragiese moord — hoe vol is ons koerante. God sê: Twintig, vyftig, tagtig jaar het julle nagmaal gebruik, die Evangelie is aan julle verkondig – Ek het julle nie daeliks laat skrik deur besondere daelikse rampe nie, maar gesoek gesmeek om julle te beweeg tot ware bekering en tot ware skuldbelydenis onder die nagmaal.

Waarom gaan Israel verlore? Omdat hulle die besondere dinge nie na waarde skat nie? 0 nee. Maar omdat hulle die besondere dinge nodig gehad het, nodig gekry het juis omdat hulle aan die gewone dinge geen geloof en gehoor en bekering gee nie.

Israel gaan verlore, nie omdat hulle die skrik van die Here, die toorn van die Here maar flou opmerk in die drama van die tempel nie, maar omdat hulle die skrik van die Here, die toorn van die Here, glad nie gehoor het in die gewone prediking oor drie jaar nie.

Ons leef in ‘n dramatiese tyd. Ons wag op besondere dinge — selfs op besondere, donderende preke, maar vergeet dat hulle dikwels nie red nie, maar kom as ‘n bewys dat ons nie geluister het na die gewone jarelange prediking en nagmaalsvierings met sy lieflike Evangelieverkondiging nie. Wag u vir ‘n besondere saak of weg om u weer ‘n slag goed te laat luister, u weer in die suiwer sin van die woord nagmaal te laat gebruik. Moet tog nie.

Die besondere dinge kan dalk dit wees wat vir u die weg van bekering en opregte meelewing totaal afsny. U lê dalk onder die toring van Siloam. U bloed meng dalk met die bloed van die offerdiere.

Die bloedbad en die ongeluk met die toring, hulle sou onder ander omstandighede gewone ongelukke gewees het. As dit tien jaar vroeër gebeur het — hulle sou net so tragies wees vir familielede van die slagoffers maar Christus sou dit nooit gebruik het as stof vir ‘n preek nie. Maar nou kom hulle as Johannes en Jesus Christus drie jaar tevergeefs gepreek het. Nou word die ongevalle opeens alarmseine van God, vol van helse dreiging.

Die besondere dinge ontvang hulle erns van die ernstige gewone dinge. Ons is ontroerd oor baie dinge — ons sal nog oor baie dinge ontroerd raak soos wat dit meer raak. Ons skrik almal en sal skrik vir die besondere gebeurtenis as God se toorn oor ons heen dreun. Ons het op die gewone dinge geen ag gegee nie — nou volg God dit op met besondere dinge.

Maar hoeveel van ons besef dat hierdie dinge hulle werklike en eintlike diepste erns ontleen aan baie gewone nagmaalsvierings en nog meer Evangelieverkondigings oor baie jare.

Ja — ons belewe altyd ernstiger wordende tye — hoekom al meer besondere dinge, omdat die erns van die gewone dinge gewoon geword het en nie meer tot ons spreek nie — ons nie meer gryp in ons sondige hart en lewe tot waaragtige bekering en heiliging nie.

O ja — ons wil graag sê: dit is hier nie net gerig en oordeel nie. Ek lees hier ook van die gebed van Christus: Here laat hom nog hierdie jaar staan. Maar dit beteken nie dat die erns minder word nie.

As die gewone bewerking van die boom nie meer help nie — prediking, nagmaalsviering – dan kom die besondere dinge – die kaphoue, vreeslike kaphoue aan die boomwortels.

Ons eredienste gaan voort – ons nagmaalsvierings ook — maar juis daarom word dit gevaarliker – as dit nie die nodige uitwerking het nie, moet ons iets anders verwag – besondere dinge — God se byl se kaphoue.

Daar is nog hoop al het die byl al twee, drie wortels verbrysel -Hy wat pleit vir verdere uitstel is nog daar: Jesus Christus pleitende, pleitende om lankmoedigheid by God, ter wille van ons.

Maar moet tog nie dat hierdie gewone nagmaal en Woordverkondiging u so min raak dat dit God se lankmoedigheid verander in toorn en dat dit roep om die besondere ding van God se oordeel en gerig nie.

Ag — Broeder en suster — as die finale bylhoue moet val, dan sal dit niks help om te sê: Ag het ek die gewone dinge, ook hierdie nagmaal aangegryp nie. Dan is dit te laat. Dan is ook die besondere dinge die vreeslike oordeel van God.

Amen.

1 Comment

Posted in bekering, bekeringstrategie, gbs pach, gbs pasch, prediking, preke, Woordverkondiging

Posted by: proregno | October 5, 2017

Islam Evangelisasie (16)

Ek plaas met erkenning aan die bron (RFPA) ‘n reeks wat gaan oor die verkondiging van die Evangelie van ons Here Jesus Christus aan ons Moslem bure. Hopelik kan dit ons toerus om die Groot Opdrag na te kom daar waar die Here ons elkeen geplaas het (Matt.28:16-20):

ISLAM (16)

 by Rev. Martyn McGeown

It has been several months since I addressed Islam on the blog (blog post Islam 15 dated May 25), so it is time to pick up the subject again. In this blog post, I intend to address the differences between Christianity and Islam with respect to Abraham, Isaac, and especially Ishmael. I will divide the material into two blog posts: first, I will explain the Bible’s teaching; and, in the next blog post (DV), I will contrast this with the teaching of Islam.

Isaac and Ishmael

We begin with what the Bible teaches on this subject, before we contrast this with the teaching of the Qur’an. God called Abraham, who at that time was named Abram, and his wife Sarah (or Sarai) out of Ur of the Chaldees in Genesis 12:1-2. Over the course of many years, God repeatedly promised a son to childless Abraham (and to his barren wife); indeed, God promised him numerous descendants, centered on a promised seed (Gen. 12:2, 7; 13:15; 15:4-6, 18; 17:1-7, 15-17, 21; 18:9-15; 21:1-8).

Notice two things about God’s promise to Abraham. First, God had a definite son in mind, a son whose father would be Abraham (“he that shall come forth out of thine own bowels shall be thine heir” [Gen. 15:4]), and whose mother would be Sarah (“I will certainly return unto thee according to the time of life; and, lo, Sarah thy wife shall have a son” [Gen. 18:10]). Second, although Abraham did have other sons, namely Ishmael (Gen. 16:16), born when Abraham was 86 years old, and the sons of Keturah, born after the death of Sarah (Gen. 25:1-4), only Isaac was the son of the promise, the true heir, and the one in whom God established his covenant:

And Abraham said unto God, O that Ishmael might live before thee! And God said, Sarah thy wife shall bear thee a son indeed; and thou shalt call his name Isaac: and I will establish my covenant with him for an everlasting covenant, and with his seed after him (Gen. 17:18-19).

But my covenant will I establish with Isaac, which Sarah shall bear unto thee at this set time in the next year (Gen. 17:21).

… in Isaac shall thy seed be called (Gen. 21:12).

Ishmael, therefore, is not the promised son with whom God establishes his covenant. This is true for two reasons. First, Ishmael is not the offspring of Abraham and Sarah, but of Abraham and Hagar, Sarah’s Egyptian maidservant. Second, and more seriously, Ishmael is the product of the foolish and sinful impatience of Abraham and Sarah: instead of waiting for the promised miracle, the aged couple attempt to produce the promised child by a work of the flesh. This is unacceptable to God because God must receive the glory by fulfilling his promise in his time. The birth of a child in such a sinful manner leads to tension in Abraham’s household with the result that Hagar flees with the child from the wrath of Sarah (see Gen. 16:4-7).

After the birth of Isaac, who is the promised child, Ishmael, who is not the promised child, is cast out of the household because Sarah sees him mocking Isaac on the day that Isaac’s weaning is celebrated (Gen. 21:9). If Isaac was weaned at about two years of age, Ishmael was a teenager at the time. (Abraham was 86 years old when Ishmael was born; Abraham was 99 years old when Ishmael was circumcised at thirteen years of age; Abraham was 100 years old at the birth of his son Isaac, which means that Ishmael was fourteen years old at the time; therefore, when Isaac was aged two, Ishmael was sixteen or so).

After Hagar and Ishmael were cast out of Abraham’s house, Genesis 21 describes how God miraculously supplied their needs in the wilderness, and relates God’s promise to Hagar to make of Ishmael “a great nation” (Gen. 21:18). Ishmael grew up away from Abraham’s household (“in the wilderness of Paran”) and married an Egyptian. Later in Genesis 25, the Bible relates the generations of Ishmael as “twelve princes” (Gen. 25:12-17), and records Ishmael’s death at the age of 137 years (Gen. 25:17). The rest of the history of the Bible, however, focuses on Isaac’s, and not Ishmael’s, descendants: Jacob (Israel) and his children, through whom the promised Messiah, Jesus Christ, came.

Therefore, while it is true that Ishmael was a son of Abraham, and even blessed by God (Gen. 27:20), although God did not bless Ishmael’s generations, Ishmael was not the promised seed. After Ishmael was cast out, Abraham had no further dealings with him (except that Ishmael was present at his father’s burial).

The Sacrifice of Isaac

This is important to remember when we consider the history recorded in Genesis 22. We do not know how much time elapsed between the expulsion of Ishmael (Gen. 21:10-13) and the sacrifice of Isaac, but the Bible does mention “many days” (Gen. 21:34). It is very likely that years, perhaps even decades, had passed before Abraham was put to the test to sacrifice Isaac. The Bible calls Isaac a “lad” (Gen. 22:5, 12), but the word so translated has a wide range of meaning. Certainly, Isaac was old enough to have a conversation with his father (Gen. 22:7-8) and old enough to carry a substantial amount of wood for the burnt offering (Gen. 22:6). He was not a two-year old or a toddler, but a teenager or older.

In Genesis 22 God commands Abraham to sacrifice Isaac, whom God calls Abraham’s “only son” (vv. 2, 16), as a burnt offering. To this the Muslim objects, “Isaac was not Abraham’s only son. Abraham had another son, his firstborn, Ishmael.” (In fact, as we shall see, Muslims generally believe that Ishmael, not Isaac, was sacrificed some years before Isaac was even born!). Nevertheless, Isaac is rightly called Abraham’s only son for two reasons. First, Isaac was the only son left in Abraham’s household. Ishmael, although he was still alive, lived away from Abraham. Therefore, it was obvious to Abraham that, when God spoke of his “only son,” de did not have Ishmael in mind. God did not tell Abraham to seek out Ishmael and sacrifice him. (Ishmael would have been a married man by then with children of his own living in the wilderness). In fact, Abraham might well have been relieved if that had been God’s meaning, for then he could have sacrificed Ishmael and spared Isaac (whom he loved). Second, and more importantly, Isaac, not Ishmael, was the son of the promise, the true heir, and the one through whom Christ should come. That is what made God’s command so painful, and that is why it was such a difficult trial for the aged patriarch:

And he said, Take now thy son, thine only son Isaac, whom thou lovest, and get thee into the land of Moriah; and offer him there for a burnt offering upon one of the mountains which I will tell thee of (Gen. 22:2).

This is also the New Testament perspective of Isaac. In Romans 9 the apostle Paul explains that God’s promise to save “Israel” does not mean the salvation of every single Israelite, for “they which are the children of the flesh, these are not the children of God: but the children of the promise are counted for the seed” (Rom. 9:8). Therefore, to use Paul’s language, Ishmael, or his descendants, did not count. In verse 7, the apostle writes, “Neither, because they are the seed of Abraham, are they all children: but, in Isaac shall they seed be called.” Therefore, God did not call Ishmael, or, at least de did not call Ishmael’s descendants, to salvation. This is good news for the Gentiles because physical descent from Abraham neither guarantees salvation nor excludes a person from salvation. The issue is not, “Are you a physical descendant of Abraham?” but “Are you in Christ?” And, praise be to God, one can be “in Christ” even if one has no Jewish blood whatsoever, for the Gentiles are included in the salvation of Christ!

In Galatians 3, Paul identifies the “seed of Abraham” not as Ishmael, not even as Isaac, but as Jesus Christ: “Now to Abraham and his seed were the promises made. He saith not, and to seeds, as of many; but as of one, and to thy seed, which is Christ” (Gal. 3:16). Since Christ is Abraham’s seed, all those who are “in Christ” (whether Jew or Gentile, male or female, bond or free) are also Abraham’s seed: “And if ye be Christ’s, then are ye Abraham’s seed, and heirs according to the promise” (Gal. 3:29). In chapter 4, Paul contrasts Ishmael and Isaac—Ishmael, the son of the “bondwoman” (slave), is “born after the flesh” (Gal. 4:23), while Isaac, the son of the “freewoman” (Sarah), is “by promise” (Gal. 4:23). The one “born after the flesh” (Ishmael) persecuted the one “born after the Spirit” (Isaac), which, says Paul, is still the case today—unregenerate, unbelieving people (even unregenerate, unbelieving,religious people) persecute God’s regenerate, believing children (see Gal. 4:29). Therefore, concludes Paul, the Galatians (Gentiles who believe in Jesus Christ, and, therefore, Christians in all ages) “as Isaac was, are the children of promise” (Gal. 4:28).

The Significance of the Sacrifice

Given the importance of Isaac—and not Ishmael—as the promised son through whom the Messiah, Jesus Christ, came, the writer to the Hebrews writes the following about the events in Genesis 22:

By faith Abraham, when he was tried, offered up Isaac: and he that had received the promise offered up his only begotten son, of whom it was said, That in Isaac shall thy seed be called, accounting that God was able to raise him up, even from the dead; from whence also he received him in a figure (Heb. 11:17-19).

Isaac was not merely the beloved son of a doting father, the son of his old age. Isaac was much more significant—in Isaac Abraham had all the promises of salvation. In Isaac Abraham saw Jesus Christ! When he laid Isaac on the altar, he sacrificed (and showed himself willing to sacrifice) all hope of salvation, and he prefigured what God himself would do in giving his Son on the cross for the sins of his people. The main difference is, of course, that for Jesus there was no substitute. A voice cried from heaven to spare Isaac, but no voice cried from heaven to spare Jesus. Instead, Jesus willingly bore the wrath and curse of God against the sins of his people on the cross, the punishment that Abraham, Isaac, and all of God’s people deserve to bear.

What shall we then say to these things? If God be for us, who can be against us? He that spared not his own Son, but delivered him up for us all, how shall he not also with him freely give us all things? Who shall say anything to the charge of God’s elect? It is God that justifieth. Who is he that condemneth? It is Christ that died, yea rather, that is risen again, who is even at the right hand of God, who also maketh intercession for us (Rom. 8:31-34).

Next time, DV, we shall examine what Muslims believe about Abraham and his sons—they believe that Abraham sacrificed Ishmael, and not Isaac!

______________

This post was written by Rev. Martyn McGeown, missionary-pastor of the Covenant Protestant Reformed Church in Northern Ireland stationed in Limerick, Republic of Ireland. 

______________

Die res van die reeks: Islam evangelisasie 

Leave a Comment

Posted in apologetiek, evangelisasie, islam, islam evangelisasie, Koran, moslems

Posted by: proregno | September 25, 2017

Islam Evangelisasie (15)

Ek plaas met erkenning aan die bron (RFPA) ‘n reeks wat gaan oor die verkondiging van die Evangelie van ons Here Jesus Christus aan ons Moslem bure. Hopelik kan dit ons toerus om die Groot Opdrag na te kom daar waar die Here ons elkeen geplaas het (Matt.28:16-20):

ISLAM (15)

 by Rev. Martyn McGeown

In our last blog post on April 21 (blog post: Islam 14), we compared the soteriology of Islam with Christianity, that is, we looked at Islam’s doctrine of salvation. Like all religions, Islam offers its adherents salvation from this world of sin and misery. Some religions offer a “better place,” while others offer a higher form of consciousness. Buddhism, for example, offers the idea of nirvana, which is release from the endless cycles of reincarnation through which believers must pass on the way to full enlightenment.

Islam offers “paradise” (or heaven) and warns against “hellfire,” although Islam’s offer is conditional and uncertain. Since works are required to enter paradise, and since entrance into paradise depends ultimately on the (somewhat capricious) will of Allah on the Day of Judgment, no Muslim knows whether he or she shall enter paradise or hellfire. Assurance of salvation is, therefore, impossible. Such is the misery of all who trust in some form of salvation by works.

We noticed last time that Islam’s way of salvation is to follow, more or less faithfully, the way of the five pillars of Islam, the chief pillar of which is the shahada, or the confession that Allah is the only true God and Mohammed is his messenger or prophet. We also explained that the shahada is false, for the triune God of scripture is the only true God, while Mohammed is a false prophet. Therefore, the whole superstructure of Islam, which rests on that one central pillar, falls, much as the temple of Dagon fell when Samson leaned upon its pillars (Judges 16:29-30).

Of course, to attack the shahada in one’s first conversation with a Muslim is unwise and counterproductive, as it will close the door to any further interaction and simply offend the Muslim. We have not done so until blog posts 14-15, because we took the time to lay out very carefully the Christian confession concerning the Trinity, the deity and sonship of Christ, the incarnation, the two natures of Christ, the nature and necessity of the atonement, and the bodily resurrection of Jesus. An aggressive, iconoclastic form of witnessing might work on the internet where you want to impress your friends, but it will not help you win a hearing from a coworker or neighbor. And if your motive in witnessing (online or elsewhere) is to impress your friends, then please do not try to witness to a Muslim neighbor. Your motive in witnessing should be the glory of God and the salvation of your neighbor, not theological one-upmanship or the accumulation of notches on your debating belt!

We have presented the truth of Christianity to our Muslim neighbor (or this series of blog posts has equipped us to do so). The differences between the two theologies have been clearly set forth. Our Muslim neighbor has even been able to comprehend and answer correctly the questions of our quiz (see blog post, Islam 12, January 27). Intellectually, the Muslim now understands Christianity. Perhaps, intellectually, the Muslim has a better grasp of Christianity than many Christians (on topics such as the Trinity, the two natures of Christ, etc.). He sees clearly, much more clearly than before, the stark differences between the Islamic view of Jesus (Isa) and the Jesus presented in the Bible.

What must the Muslim do now? Is an intellectual appreciation of the differences sufficient? The answer is simple: he must repent and believe. In fact, the answer pertains to all unbelievers, whether atheists, agnostics, religious unbelievers, Hindus, Buddhists, etc. All unbelievers, no matter what form of unbelief they have, must repent and believe. That is the Biblical, evangelical, and Reformed answer. Unless the Muslim repents and believes, he will simply perish as a more knowledgeable unbeliever.

Because Muslims are somewhat foreign to us, we think that they are a special class. They are not: they are sinners; therefore, they have the same need as any other sinner, to be saved from sin and death. The way of salvation for the Muslim is the same as for any other sinner: the way of repentance and faith.

Repentance is a turning from sin. It is fundamentally a spiritual turning, for it begins in the heart. A repentant person has a change of mind. The Greek word translated repentance in the New Testament, metanoia, simply means “a change of mind.” The repentant person has a change of mind about God: where before he was indifferent or hostile toward God or where before he worshipped a false god, he now understands the truth about God and turns toward him. The repentant person has a change of mind about sin: what he once thought was good and pleasant, he now sees as wicked and displeasing to God. The repentant person has a change of mind about himself: where before he viewed himself as a good person or perhaps imperfect, now he sees himself as a wicked sinner in desperate need of salvation and he will not rest until he finds salvation outside of himself in Jesus Christ. The repentant person has a change of mind about Jesus Christ: before he entertained all kinds of unbiblical notions about Jesus, but now he sees him as the eternal Son of God, the only Savior, and he gladly receives him as Savior and submits to him as Lord. In short, repentance is a change of mind in which a person is sorry for his sins and turns from them.

To use our example, the Muslim must repent. We must call him to repent. He must no longer believe what he once did. He must stop living as he once did. He must turn from Allah, Mohammed, and the Qur’an, and turn to the God and Father of our Lord Jesus Christ, and to the Bible, regardless of the consequences. “Repent for the kingdom of heaven is at hand” (Matthew 4:17). “I came not to call the righteous, but sinners to repentance” (Luke 5:32). “Except ye repent, ye shall all likewise perish” (Luke 13:5). “Repent ye therefore and be converted, that your sins may be blotted out” (Acts 3:19). “Ye turned to God from idols to serve the living and true God: and to wait for his Son from heaven, whom he raised from the dead, even Jesus, which delivered us from the wrath to come” (1 Thessalonians 1:9-10).

The truth that repentance is the gift of God, which he works in the hearts of his people (Acts 5:31; 11:18), does not annul the truth that repentance is an activity of man to which God commands the unbeliever. God will condemn the unbeliever for not repenting, whether he is able to repent or not. We are not hyper-Calvinists: we believe that God calls everyone, everywhere to repent (Acts 17:30). God calls your Muslim neighbor to repent. God calls you to repent, and if you are a Christian, you will repent daily. While God works repentance in you by the Spirit through the Word, God does not repent for you: you must repent and so must your Muslim neighbor.

The second thing that your Muslim neighbor must do is to believe. He must exercise faith. To the Muslim neighbor, we say, as Paul did to the Philippian jailor, “Believe on the Lord Jesus, and thou shalt be saved, and thy house” (Acts 16:31). We must not be shy about saying that. Especially, the minister must not be shy about preaching that. It is the call of the gospel. Notice its form—it is an imperative verb (a command), “believe;” followed by a promise, “And thou shalt be saved.” God issues a serious command—“Believe! Believe in my Son!” God adds to that a promise—“And thou shalt be saved.” However, there is a definite relationship between the command and the promise. God does not say (and nor do we), “God promises to you that, if you believe, you shall be saved.” Instead, God (1) issues the command, “Believe,” (2) states the promise, “And thou shalt be saved,” and (3) identifies the recipients of the promise as those who obey the command, believers. This is the pure Reformed theology from Dordt:

Moreover, the promise of the gospel is that whosoever believeth in Christ crucified shall not perish, but have everlasting life. This promise, together with the command to repent and believe, ought to be declared and published to all nations, and to all persons promiscuously and without distinction, to whom God out of his good pleasure sends the gospel (Canons 2:5).

For a Muslim to believe is really the same as for anyone to believe. He must hold for truth everything that God has revealed in his Word. He must especially believe what the Bible reveals about Jesus Christ. Moreover, he must trust in the crucified Jesus Christ, repudiating everything in which he has heretofore trusted for his salvation. The Muslim, for example, must repudiate the Qur’an—he cannot believe what the Qur’an teaches about Jesus and what the Bible teaches about Jesus, for those two testimonies are mutually exclusive. The Muslim must repudiate the hope that he has heretofore placed in his good works, in the five pillars of Islam, for example, for his salvation. Instead, he must come empty-handed to Jesus, trusting only in the perfect obedience and atoning sufferings of Christ (Christ’s righteousness) to cover all of his sins. The Christian witness must explain the beauties of Jesus Christ to the Muslim, so that the Muslim (by the grace of God) sees that Jesus is the only and perfect Savior. And the Muslim neighbor must be urged to believe in that Jesus.

It is true, of course, that true, saving faith is the gift of God (Eph. 2:8; Phil. 1:29), and that by it we are united to Jesus Christ and made partakers of all of Christ’s benefits. Nevertheless, the Muslim must still believe, for faith is also an activity to which God calls all men. While it is true that the unbeliever, whether Muslim or not, cannot believe, God still commands him to believe. God calls your Muslim neighbor to believe; God calls you to believe; and if you are Christian, you do believe daily.

Faith for the Muslim will be costly, perhaps especially costly, as we saw last time. But God’s promise to the believing sinner, whether Muslim or not, is especially precious: “He that believeth on the Son hath everlasting life” (John 3:36). “He that believeth in me [Jesus], though he were dead, yet shall he live: and whosoever liveth and believeth in me shall never die” (John 11:25-26). “And by him all that believe are justified from all things, from which ye could not be justified by the law of Moses” (Acts 13:39). “Believe on the Lord Jesus Christ, and thou shalt be saved, and thy house” (Acts 16:31).

Reader, have you believed in Jesus Christ? Believe in him. He that believes in him shall never be ashamed.

____________________

This post was written by Rev. Martyn McGeown, missionary-pastor of the Covenant Protestant Reformed Church in Northern Ireland stationed in Limerick, Republic of Ireland. 

__________________

Die res van die reeks: Islam evangelisasie 

Leave a Comment

Posted in apologetiek, evangelisasie, islam, islam evangelisasie, Koran, moslems

Posted by: proregno | September 18, 2017

Pro Regno Boeke: tweedehandse boeke te koop boekelys nr. 2 en 3: 18 September 2017

Image result for boeke te koopPRO REGNO BOEKE

TWEEDEHANDSE BOEKE TE KOOP

(PR boekelys nr. 2 & 3: 18 September 2017)

ADMIN REELINGS

1 Enige navrae moet per e-pos of whatsapp gedoen word, verkieslik nie telefonies nie.

2 Boeke word nie uitgehou nie, behalwe wanneer inbetaling reeds gedoen is.

3 Daar moet gepoog word om boeke af te haal in Carletonville, Potchefstroom of Pretoria soos prakties moontlik is. Indien boeke gepos word is dit op u eie risiko. Pryse hier onder sluit nie posgeld in nie, en moet dus nog by bereken word.

4 Hier is die rekening vir inbetaling asook kontak besonderhede:

Pro Regno Boeke

Absa tjek nr. 01095190673

Takkode: 632005

Verwysing: u voorletters en van

Kontakbesonderhede

Slabbert Le Cornu

Selnr. 082 770 2669

E-pos: proregno@gmail.com

5 Drie afdelings: Afrikaanse, Nederlandse en Engelse boeke

6 Prosedure om te volg vir boekaankope:

6.1. Stuur u lys van boeke wat u wil koop na bogenoemde kontakbesonderhede.

6.2. Ek sal laat weet wat beskikbaar is en die bedrag wat inbetaal moet word (merk u bestelling as “afhaal” of “pos”).

6.3. Sodra ek u inbetaling ontvang het, is die boeke u s’n.

Boekelys 2:
Afrikaans

Groenewald, E.P Handboek Bybelse Geskiedenis:

Die Nuwe Testament

 R40
(Die) Pastorale briewe R20
(Die) Evangelie van Lukas R20
Kroeze, J.H Handboek Bybelse Geskiedenis die Ou Testament R40
Kleynhans, E.P.J (Die) Kerkregterlike ontwikkeling van die Nederduits Gereformeerde Kerk in SA R30
Van der Linde, G.P.L (Die) Grondbeginsels van die Presbiteriale Kerkregeringstelsel R20
(Die) Kerkorde

Engels

Arndt, W.F & Gingrich, F.W.
Blass, F. & Debrunner, A.		 Greek English Lexicon of the New Testament & Greek Grammar of the New Testament R300
Bright, J (The) Kingdom of God R20
De Graaf, S.G Promise and Deliverance (deel 1-4) R100
Hendriksen, W 1&2 Thessalonians R80
Phillipians R80
1&2 Timothy an Titus R80
Galatians R80
Mark R80
Matthew R80
John R80
Survey of the bible R50
More than Conquerors R40
Ephesians R80
Mounce, R.H (The) Book of Revelation R60
Study Guide Promise and Deliverance (Volume I & II) R30
Van Delen (The) Revised Church Order Commentary R50

Nederlands:

Aalders, G.C.H Het verbond Gods R20
Bouwman, H Gereformeerd Kerkrecht(I&II) R80
Berkouwer, G.C De Persoon van Chrisus R20
De Sacramenten R20
De voorzienigheid gods R20
Bavinck, H De Katholiciteit van christendom en Kerk R20
Grosheide, F.W Mattheus R40
Greijdanus, S Openbaring R40
Jansen, J Korte verklaring van de Kerkorde R30
Korte verklaring van de Kerkorde R30
Janse, A Leven in het verbond R20
Polman , A.D.R Woord en Belijdenis (I&II) R40
Ridderbos, H Paulus R40
Romeinen R40
Schilder, K Het verbond in de Gereformeerde Symbolen R20
Christelijke Regilie R20
Veldkamp, H Zondags Kinderen (I&II) R40
Vonk,C De Voorzeide Leer: Jozua R30
Van der Waal Sola Scriptura (I&II&III) R60

 

Boekelys 3

  1. Afrikaans

Booyens, MJ,    (R20 per boek)

  • Kom, HERE Jesus (Openbaring oordenkings)
  • Jou Geloof het jou gered
  • Julle sal my Getuies wees
  • Elke Dag in die Lig

Bogaards AH, Christus alleen in Psalm 110  R60

Brown, E, Calvyn Aktueel  R20

De Bruyn, PJ, Die Christen en Kleredrag R10

Duvenhage, S, Die Dekor van die nuwe Testament  R30

d’Assonville,VE,  R20 ‘n boek

  • Oorsig oor die Nuwe Testament,
  • Kerkgeskiedenis in 30 lesse,
  • Kerk op die Wit Hooglande,
  • Die Dwaasheid om te Preek

Durand, MC, Aborsie  R20

Durand, JJF, Die Lewende God R20

Du Rand, JA, Want die Einde is Naby  R10

De Klerk, JJ,

  • Herderkunde  R20
  • Handboek Gewyde Geskiedenis R20
  • Vorme en Karakter van die Biblisisme R40

Du Plessis, SJ, Jesus en die Kanon van die Ou Testament  R20

Floor, L, Die Heilige Doop in die Nuwe Testament R20

Gispen, WH, Bybelse Ensiklopedia  R50

GKSA, Die Gereformeerde Kerk in Suid-Afrika 1859-1959  R30

Hefer, H. Begrafnis of liggaamsverbranding?  R20

Helberg, JL, Verklaring en Prediking van die Ou Testament R20

Heyns, JA, R20 ‘n boek

  • Die Nuwe mens Onderweg
  • Sterwende Christendom
  • Brug tussen God en Mens
  • Lewende Christendom

Jooste, JP, Die Verhouding tussen Kerk en Staat  R10

Jonker, WD, R30 ‘n boek

  • Christus die Middelaar
  • Die Gees van Christus
  • Uit Vrye guns Alleen

Konig, A, Christus doop en Bekeringsdoop R30

Kruger, T, Kinders in die Bybel R10

Kruger, BR, Die Ontstaan van die Gereformeerde Kerk in Suid Afrika R30

Louw, JP, Die Jehovah-getuies en die Bybel  R20

Le Roux, J, Bybelstudie aan die hand van temas uit die Nederlandse Geloofsbelydenis R20

Lloyd-Jones, D, Waarom laat God oorlog toe? R30

McDonald, G, Onder die waterlyn  R30

Muller, JJ, Die Brief aan die Filippense & die Brief aan Filemon  R20

Potgieter, FJM, Calvyn vir vandag (oordenkings) R40

Potgieter, J, Homoseksualiteit  R30

Pelser, PJ, Die Gereformeerde Kerk van Heidelberg R20

Rossouw, P, Protestantisme en die Roomse Kerk vandag  R20

Stoker, HG, R30 ‘n boek

  • Beginsels en Metodes in die Wetenskap,
  • Die stryd om die Ordes

Stavast, LH, Redding vir Hierdie Huis  R20

Spoelstra, B, Gereformeerde Kerkreg en Kerkregering R30 (rugkant beskadig)

Stander, HF, Gebruike en Gewoontes in die Bybel  R40

Simpson, HW, Calvyn se Kategismus R20

Smit, N, Die nuwe Ouderling R30

Van der Waal,C, Die Wereld is on Woning R20

Van Wyk, TG, Ek sing n Lofsang by my Snare R30

Van Wyk, JH, Etiek en Eksistensie, Gesindheid en Gestalte R20 elk

Van der Walt, BJ, Onderskeiding van die Geeste R20

Van Der Wateren, H, Kultuur: Kleed van die mens R30

Van der Vyver,GCP, professor Dirk Postma  R40

Vijoen, H. Pas op hoe jy bou !  R20

Viljoen, H. Bybelse riglyne vir suksesvolle kinderopvoeding  R20

Venster op die Huwelik R20

Venster op die Gesin R20

  1. Nederlands

Aalders, GCH, Het Verbond Gods  R20

Bavinck,H, Gereformeerde Dogmatiek 1-4  R160

Bavinck, J, De Heidelbergsche Catechismus  R30

Du Plessis, Geskiedenis van de Christelike Kerk  R30

Dijk, K, Van Eeuwigheid Verkoren, Om’t Eeuwig Welbehagen , Die Voorzienigheid Gods  R30 ‘n boek

Francke, J, De Morgen der Mensheid   R30

Goumaz, L, Het Ambt by Calvyn  R20

Gispen, WH, Over Bijbelgebruik, Ui het leven der Profeten, Schepping en Paradijs R30 ‘n boek

Greijdanus, S,

  • Schriftgeloof en canoniek R20
  • Schriftbeginselen ter Schriftverklaring R40

Hoekstra, T, Gereformeerde Homiletiek  R40

Jansen, J, Korte Verklaring van de Kerkorde  R30

Ouweneel, WJ, De Ark in de Branding  R30

Ridderbos, H,

  • De Komst van het Koninkrijk,  R40
  • Paulus en Jezus, R20
  • Het Geschiedenis en heilige Schrift R20

Schilder, K, Christus in Zijn Lijden (X3)

Stauffer,E, De Koning en de Keizers R30

Trimp, C, De Preek, heilgeschiedenis en Prediking R20

Velema, WH, Nieuw Zicht op Gereformeerde Spiritualiteit  R30

Velema, JH, Wat zit erachter? R20

Venema, FF, Wat is een Christen nodig te Geloven  R40

Van der Waal, C,  R80

  • Openbaring van Jezus Christus 1,
  • Openbaring van Jezus Christus 2

Van der Born, TH, de Verborgenheid der Godzaligheid  R20

Van’t Spijker, W, Triptiek van de Geschiedenis R20

Van Bruggen, J, Het lezen van de Bijbel  R40

Van Kooten, R, Het eerste Gebod: Geen afgoden geen beelden  R20

  1. Engels

Bavinck, H, Our reasonable Faith  R40

Blumenfeld, SL, Is Public Education Necessary  R20

Bruce, FF, The Acts Of the Apostles  R60

Boettner, L, The Millennium, Roman Catholicism R30 per boek

Byl, J, the Divine Challenge  R50

Byl, J, How should Christians approach origins?  R20

Clark, GH, The Incarnation, Lord God of truth  R40 per boek

Donnely, E, Peter: Eyewitness of His glory  R30

Einwechter, WO,

  • An Introduction to Theonomy R20
  • Explicitly Christian Politics R30

Hodge, AA, Outlines of Theology R40

Hodges, ZC, The Greek New Testament

Hertzberg, HW, 1&2 Samuel  R40

Hendriksen, W,

  • the Epistles to Timothy & Titus, R80
  • Epistle to the Philippians, R80

Lenski, RCH, St.John’s Gospel R50

Lee, FN, Daily Family Worship R40

Metzger, BM, The Text of the New Testament  R40

McNeill, JT, the History and Character of Calvinism  R40

McGrath, AE, Justification by Faith R50

Moule, CG, The Epistle to the Romans  R60

Murray, IH, Evangelicalism Divided R70

Peterson, RA, Hell on Trail  R30

Rushdoony, RJ, The One and the Many  R50

Gordon H. Clark Personal Recollections  R30

Robinson, HW, Expository Preaching  R40

Schwertley,B, R40 ‘n boek

  • Musical Instruments in the Public Worship of God
  • Auburn Avenue Theology,
  • The Regulative Principle of Worship and Christmas

Van Til, C, An Introduction to Systematic Theology  R50

Young, EJ, An Introduction to the Old Testament  R50

1 Comment

Posted in Pro Regno Boeke TE KOOP

Posted by: proregno | September 11, 2017

Uit Diep van Donker Nagte, 25 – 28 Oktober 2017

Uit Diep van Donker Nagte …

Wie onthou hierdie Hervormingsfeesprogram wat in 2001 by Aardklop opgevoer is? Aanskoulik is hoogtepunte uit die Kerkhervorming uitgebeeld in ’n om vangryke multimedia teater-in-die-rondte pro duk sie. Prof. Jorrie Jordaan was Guido de Bres, prof. Paul Krüger ’n waardige Calvyn met ds. Eric Kayayan se Franse stem. Ds. Christiaan Jooste was die martelaar en ds. Lou Erasmus was Luther.

Die gehoor is op verrassende wyse midde-in die dramatiese gebeure geplaas wat 500 jaar gelede in die lewens van gewone gelowiges afgespeel het. Verskeie versoeke is oor die jare gerig dat hierdie produksie weer opgevoer word. Hierdie jaar, met die 500-jarige Reformasieherdenking van die 16de eeu se Kerkhervorming, word Uit Diep van Donker Nagte opgediep, afgepoets en ’n blinknuwe baadjie aangetrek.

Dit word deur die Geref. Kerk Centurion, weer onder spelleiding van Ina Opperman, DV op 25 tot 28 Oktober 2017 opgevoer.

”Ons wil oud en jonk besiel en meesleur deur hierdie kragtige wolk van getuienis wat die eeue oorspan; hoop bring in tye van verwarring en elke gelowige oproep om die heerlike verlossingswerk van Christus te besing!” sê die regisseuse, Ina Opperman.

Gregoriaanse dreunsang open ’n Middeleeuse kerktoneel. Ons ontmoet die jong worstelende Luther, wat na ’n konfrontasie met die kleurvolle aflaatsmous Tetzel 95 stellings teen die kerkdeure van Wittenberg vasspyker. Hieroor word Luther tot orde geroep op die Ryksdag van Worms. Daar uiter hy die bekende woorde waarmee hy sy lewe op die spel plaas: “Hier staan ek. Ek kan nie anders! Mag God my help!”

Luther se woorde en dade ontbrand ’n vlam van herlewing dwarsdeur Europa. Calvyn tree tevergeefs in die bresse vir die Hervormers en Huge note. Die konflik en vervolging bereik ’n hoogtepunt tydens Bartholomeusnag wat ’n bloedbruilofkomplot was, gesmee deur die sluwe Franse koninginmoeder, Catharina de Medici.

Dan verskuif die toneel na Nederland, waar Guido de Bres sy geloofsbelydenis oor die paleismuur gooi en met sy lewe boet … maar God is in beheer. Christus se oorwinning aan die kruis en ’n geloofsblik op die hemelse heerlikheid versterk en bemoedig getroue gelowiges deur alle eeue heen. Die beleërde stad Leiden word ontset. Die Goue Eeu in Nederland breek aan. Franse vlugtelinge vind ’n heenkome in Suid-Afrika en Amerika. So word die kosbare evangelieboodskap wêreldwyd versprei. In die eeue wat kom, kan gelowiges die Halleluja-triomflied sing.

Skrywer en regisseuse, Ina Opperman, beskryf Uit Diep van Donker Nagte as ’n kunscollage van 16de-eeuse grafika wat dokumentêre vertelling met toneelspel, ensemblesang, kamermusiek, orrel uit voering en gehoordeelname saamsnoer. Die produksie word aangebied deur die Geref. Kerk Centurion in samewerking met die regisseuse, Ina Opperman. Die netto opbrengs sal aan die Emeritaatsversorgingstrust (EVT) van die Gereformeerde Kerke in Suid-Afrika vir die versorging van emeritus predikante, emeritus weduwees en afhanklike volwasse kinders geskenk word.

Kom herleef die dramatiese gebeure van Luther en sy tydgenote tydens die Reformasie, 500 jaar gelede, in ’n kaleidoskoop van menslike emo sie wat wissel van twyfel, verwarring, angs, smart, wanhoop, hoop blydskap vreugde!

Wanneer: 25, 26, 27, 28 Oktober 2017
Waar: Gereformeerde Kerk Centurion,
Basdenlaan 226, Lyttelton, Pretoria
Tyd: 19:00 vir 19:30 – 22:00
Kaartjieverkope vanaf 1 Julie: https://tickets.tixsa.co.za/event/udvdn
FB-blad: @uitdiepvandonkernagte
Navrae: navraeddn@gmail.com

Leave a Comment

Posted in hervorming, reformasie, Reformasie500, reformatoriese kerke, Uit Diep van Donker Nagte

Posted by: proregno | September 4, 2017

Reformasie 500: Kom ons lees Romeine saam met Luther en Calvyn – Romeine 2:1-16

Reformasie 500

Kom ons lees Romeine saam met Luther en Calvyn

Image result for die boek romeine

Romeine 2:1-16

1 Daarom is jy, o mens wat oordeel, wie jy ook mag wees, sonder verontskuldiging; want waarin jy ‘n ander oordeel, veroordeel jy jouself; want jy wat oordeel, doen dieselfde dinge. 
2 En ons weet dat die oordeel van God na waarheid is oor die wat sulke dinge doen. 
3 En meen jy, o mens wat hulle oordeel wat sulke dinge doen, en dit self doen, dat jy die oordeel van God sal ontvlug? 
4 Of verag jy die rykdom van sy goedertierenheid en verdraagsaamheid en lankmoedigheid, omdat jy nie besef dat die goedertierenheid van God jou tot bekering wil lei nie? 
5 Maar ooreenkomstig jou verhardheid en onbekeerlike hart vergader jy vir jou toorn as ‘n skat in die dag van die toorn en die openbaring van die regverdige oordeel van God 
6 wat elkeen sal vergeld na sy werke: 
7 aan die wat deur volharding in goeie werke heerlikheid, eer en onverganklikheid soek die ewige lewe; 
8 maar aan die wat eiesinnig en aan die waarheid ongehoorsaam, maar aan die ongeregtigheid gehoorsaam is grimmigheid en toorn; 
9 verdrukking en benoudheid oor die siel van elke mens wat kwaad doen, oor die Jood eerste en ook oor die Griek; 
10 maar heerlikheid en eer en vrede vir elkeen wat goed doen, vir die Jood eerste en ook vir die Griek. 
11 Want daar is geen aanneming van die persoon by God nie. 
12 Want almal wat sonder wet gesondig het, sal ook sonder wet verlore gaan; en almal wat onder die wet gesondig het, sal deur die wet geoordeel word; 
13 omdat nie die hoorders van die wet by God regverdig is nie, maar die daders van die wet geregverdig sal word. 
14 Want wanneer die heidene, wat geen wet het nie, van nature die dinge van die wet doen, is hulle vir hulleself ‘n wet, al het hulle geen wet nie; 
15 omdat hulle toon dat die werk van die wet in hulle harte geskrywe staan, terwyl hulle gewete saam getuienis gee en die gedagtes mekaar onderling beskuldig of ook verontskuldig, 
16 in die dag wanneer God die verborge dinge van die mense deur Jesus Christus sal oordeel, volgens my evangelie. 

Notas:

1 Sien die inleiding op die leesreeks hier, en die res van die reeks hier.

2 Die doel van die reeks is nie om ‘n eie verklaring te gee van die boek Romeine nie, of om vir u die leeswerk en verklaarwerk te doen nie. Die doel is soos dit sê, om ‘saam’ met Luther en Calvyn Romeine deur te lees, deur hul kommentare/lesings daarop te raadpleeg, om te sien hoe hul met hierdie boek omgegaan het wat wesentlik sentraal gestaan het in die Protestantse Reformasie van die 16/17de eeu.

3. Ek gee wel hier en daar ‘n raamwerk of opmerkings, en gee ‘n paar aanhalings uit Luther en Calvyn se kommentare, maar net hier en daar wat my opval en wat ek met julle wil deel. So die vertrekpunt is altyd: ad fontes! = terug na die bronne, d.w.s. lees die Skrif (Romeine) en Luther en Calvyn se kommentare self.  Ek gaan ook nie Calvyn weer aanhaal of laat herhaal wat Luther reeds vermeld het nie, maar slegs dan byvoeg as hy verdere insigte gee.

4. Enige opmerkings oor ons Romeine lees saam Luther en Calvyn (RLC), kan hier onder of by die facebook inskrywing geplaas word.

5. Hier is Luther en Calvyn se kommentare gratis aanlyn:

Luther

Calvyn 

LUTHER OOR ROMEINE 2:1-16

1 Paulus wil daarop wys dat almal skuldig is, Jode ook deur hul denke en/of dade, en dus nie net nie-Jode (Romeine), asook mense wat een sonde veroordeel, maar nie ‘n ander een in hulself nie, hy spreek dus hipokriete ook aan, v.1-3

“… the text has those in mind who judge others privately in their thoughts and also by word of mouth when they scold them, and yet are like them in all respects. We cannot but call it impudent when a conceited man criticizes another who is also conceited, when a squanderer blames another for wastefulness, and when a miser cuts someone else down for avarice. Although this impudence is so obvious that even fools consider it ridiculous and stupid, a great many are so deluded that they have become afflicted with this disease: more or less conceited people criticize each other for being proud; great and small misers jump upon other misers, and so forth. To such people our text certainly applies: “Do you reckon this, O man, who judge’ etc. For they should judge themselves instead of condemning others who are exactly as they are. Therefore they convict themselves. * Judge not, that you be not judged” (Matt. 7:1), i.e., that you do not bring judgment upon yourselves while you put it upon others. However, we are blind toward our own failings but have sharp eyes for the faults of others.”

2 In die laaste dag sal hulle geoordeel word wat hul heeltyd verhard het en nooit wou bekeer nie, v.5

“The Last Day is called the day of wrath and the day of mercy; the day of tribulation and peace; the day of confusion and glory. For then the godless will be punished and confounded, but the God-fearing will be rewarded and glorified. Just so one calls also that spiritual day which prevails through the light of faith in the heart of believers a day of wrath and grace, a day of salvation and perdition. See Ps. 110:5: “The Lord at thy right hand has broken kings in the day of his wrath’ i.e., in the day and time of grace which is now; and Zeph. 1:14 ft.: “The voice of the Day of the Lord is bitter, the mighty man” (i.e., the powerful and proud man) “will there meet with tribulation. That day is a day of wrath, a day of trouble and distress, a day of calamity and misery, a day of darkness and gloominess, a day of clouds and whirlwinds, a day of the trumpet and alarm’ etc.”

3 Gelowiges moet geduldig wees as ons goeie werke vervolg word in hierdie lewe, die genade beloning volg in die lewe hierna, v.7

“But when persecution quickly follows our work, let us rejoice and be confident that it is pleasing to God and even believe that it comes from him. For all that comes from God must be crucified in the world (and so long as it is not led to the cross, i.e., the readiness to endure shame, it cannot be recognized as coming from God). Even his only-begotten Son was not exempted from this but was placed before us as an example for this. “Blessed, therefore, are they that are persecuted for righteousness’ sake.” (Matt. 5:10.) “Rejoice and be exceeding glad, for great is your reward.’ etc. (Matt. 5:12.)”

4 Volgens die ‘natuurlike reg/wet’ is alle mense verantwoordelik en skuldig voor God, al het hul nie die geopenbaarde wet deur Moses ontvang nie, v.12

“They shall perish without law” means then: It is not the law that was handed down and received that condemns them, and they will therefore perish without this sort of law, but not without any law at all, but by one which is the same though it was not handed down to them in writing and contained and represented therein.

Here the question may be raised whether Gentiles who, though living outside Christ, nevertheless fulfill the law according to their conscience in a natural way, can be saved, in view of the fact that original sin is not taken away without Christ and no law fulfilled without grace (even though one may substantially have fulfilled it and that salvation is by Christ alone. To be sure, the apostle seems here to assert that some have done or do the things of the law by their natural ability. But it is suspicious that he does not say that they fulfill the law but that they observe some and certain parts of the law. For he says “the things of the law,” i.e., part of the law and not the whole law, and so they all are still under the sway of sin because of all that they have not done, as he says later on in the third chapter of this letter.

If one understands the apostle to say that they do fulfill all the things of the law, the question must, it seems, be answered in the affirmative. And if someone objects to this answer by reference to Christ, original sin, and grace, one must reply to him with the statement that whosoever fulfills the law is in Christ and obtains grace by virtue of the fact that he has prepared himself for it to the limit of his ability. For God could forgive them original sin (even if they did not know or confess it) on account of some humble action directed toward God and the highest being they knew. Moreover, neither they nor the Jews were in any way bound to the gospel and the Christ who was specifically made known by it.”

5) Die daders van die wet wys dat hul geregverdig is, die dade regverdig hul nie, maar openbaar dat jy regverdig is, v.13

“In the twenty-sixth chapter of On the Spirit and the Letter, Augustine explains this passage in two ways: First, “the doers of the law shall be justified” in the sense that by justification they become or are made to be what they had not been prior to justification, namely, doers. Secondly, (and this is better): “They will be justified” in the sense that they will be considered and declared righteous, as it has been stated in the Gloss. This is plainly the sense of the context. “For not the hearers of the law are righteous before God,” and if you ask: Who else can be righteous before God except the hearers? you must be given the answer: Only the doers will be righteous, i.e., justified and regarded as righteous. In this sense it is written in Ps. 143:2: “For in thy sight no man living is righteous,” and below in this letter, ch. 3:20: “By the works of the law no flesh shall be justified in his sight,” and in Luke 10:29: “And he desired to justify himself” (i.e., to declare, to establish that he was righteous, and to put all sin away from himself as if he did not know who was his neighbor whom he was commanded to love), and in many other places in a similar way.”

6) Die onderskeid tussen die “werke van die wet” wat op die hart van alle mense geskryf is en die “wet self wat op die harte geskryf word”, v.14,15

“They did the things of the law” (i.e., some of them) “by nature.” Then the text is quite plain and the second interpretation of Blessed Augustine is most adequate. In that case the apostle refers to these Gentiles for the reason that they observed the law as little as the Jews did. Even though they have done some of the good works of the law, hoping that because of this they will not have to suffer a heavy punishment on the Day of Judgment, they nevertheless are still found to be in need of the grace and mercy of Christ, just as it was of no advantage to the Jews that they had observed the law externally. Both, therefore, are under the sway of sin, regardless of the good they have done: the Jews with respect to the inner man, (on account of their observance only of the letter of the law) and the Gentiles with respect to something twofold, namely, that they fulfilled the law only in part and then not wholeheartedly.

I gladly accept this interpretation in view of the fact that the whole argument of this chapter (as the apostle himself says farther on in ch. 3:9 of the letter before us: “We have charged both Jews and Gentiles that they are all under sin”) is nothing else than the demonstration that all, and this means both Jews and Gentiles, are sinners in need of the grace of God.

How can one combine with this interpretation a proper understanding of the saying of the apostle that the work of the law is written in their hearts (Rom. 2:15), especially in view of the fact that even the prophet says that it would be given at a future time only to a believing people, that God would write his law not on tables of stone but on their hearts? Now it seems to me (without wanting to prejudice a better opinion) that it is one thing to say “that the work of the law is written in their hearts” and another that “the law is written in their hearts.” For the apostle did not intend to say here (even if he could have done so on the basis of knowledge) that they had the law written in their hearts, but he wanted to say only “the work of the law.”

I believe, therefore, that “the law is written in their hearts” means the same as “love is shed abroad in their hearts through the Holy Spirit” (Rom. 5:5). This love is the law of Christ and the fulfillment of the law of Moses or, rather, it is a law without law, without measure, without end, without limit, but extended above and beyond everything the law prescribes or can prescribe. But “the work of the law is written in their hearts” means that the knowledge of the law is written in them, i.e., the law written in letters concerning what must be done but not grace which enables one to do this. Hence, those who have had only the work of the law written in their hearts must necessarily have remained confined until now in the letter that kills.”

7) Alleen Christus red ons van die veroordeling van ons gewetens, v.15,16

“Where from, then, shall we take the thoughts that excuse us? Only from Christ and in Christ. For when his own heart reproaches a Christian and accuses him by testifying against him that he has done evil, he presently turns away from it and turns to Christ and says: He made satisfaction, he is righteous, he is my defense, he died for me, he made righteousness to be mine, and made my sin his own. And if he made my sin his own, then I have it no longer, and I am free.

And if he made his righteousness mine, then I am righteous in the same righteousness as he. But my sin cannot swallow him up but it is swallowed up in the infinite abyss of his righteousness, for he is God himself to whom be praise forever and ever. Thus, “God is greater than our heart.” (I John 3:20.) As our defender he is greater than our accuser, and infinitely so. God is our defender, the heart our accuser! Is this the proportion? Yes, yes, indeed, so it is! “Who shall lay anything to the charge of God’s elect?” No one! Why? Because “it is God that justifies.” “Who is he that condemns?” No one! Why? Because “it is Jesus Christ” (who is also God) “that died, yea, rather, that was raised from the dead,” etc. “If God is for us, then who can be against us?”

CALVYN OOR ROMEINE 2:1-16

1 Mense wat in skynheiligheid leef moenie dink dat uiterlike sukses ‘n teken is van die Here se goedkeuring van hul lewe nie, dit moet hul juis beskaam dat hul sy goedheid misbruik, v.4

“Where then the fear of God does not rule, confidence, on account of prosperity, is a contempt and a mockery of his great goodness. It hence follows, that a heavier punishment will be inflicted on those whom God has in this life favored; because, in addition to their other wickedness, they have rejected the fatherly invitation of God. And though all the gifts of God are so many evidences of his paternal goodness, yet as he often has a different object in view, the ungodly absurdly congratulate themselves on their prosperity, as though they were dear to him, while he kindly and bountifully supports them.

Not knowing that the goodness of God, etc. For the Lord by his kindness shows to us, that it is he to whom we ought turn, if we desire to secure our wellbeing, and at the same time he strengthens our confidence in expecting mercy. If we use not God’s bounty for this end, we abuse it. But yet it is not to be viewed always in the same light; for when the Lord deals favorably with his servants and gives them earthly blessings, he makes known to them by symbols of this kind his own benevolence, and trains them up at the same time to seek the sum and substance of all good things in himself alone: when he treats the transgressors of his law with the same indulgence, his object is to soften by his kindness their perverseness; he yet does not testify that he is already propitious to them, but, on the contrary, invites them to repentance. But if any one brings this objection — that the Lord sings to the deaf as long as he does not touch inwardly their hearts; we must answer — that no fault can be found in this case except with our own depravity. But I prefer rendering the word which Paul here uses, leads, rather than invites, for it is more significant; I do not, however, take it in the sense of driving, but of leading as it were by the hand.

2 Langmoedigheid/geduld is noodsaaklik vir die gelowige se lewe, nie net om aan te hou goed doen nie, maar ook om ons deur vervolging te dra, v.7 

“To them indeed, who by perseverance, etc.; literally, patience; by which word something more is expressed. For it is perseverance, when one is not wearied in constantly doing good; but patience also is required in the saints, by which they may continue firm, though oppressed with various trials. For Satan suffers them not by a free course to come to the Lord; but he strives by numberless hinderances to impede them, and to turn them aside from the right way. And when he says, that the faithful, by continuing in good works, seek glory and honour, he does not mean that they aspire after any thing else but the favor of God, or that they strive to attain any thing higher, or more excellent: but they can not seek him, without striving, at the same time, for the blessedness of his kingdom, the description of which is contained in the paraphrase given in these words. The meaning then is, — that the Lord will give eternal life to those who, by attention to good works, strive to attain immortality.”

3 Die “daders van die wet word geregverdig” het gewys daarop dat die wet volkome vervul moes word, wat geen mens kon doen nie, en daarom leer vers 13 nie ‘regverdiging deur werke nie’ maar dat ons juis ‘n ‘ander/vreemde geregtigheid’ buite onsself moet soek (nl. Christus se geregtigheid), v.13 

“For the hearers of the law, etc. This anticipates an objection which the Jews might have adduced. As they had heard that the law was the rule of righteousness, (Deuteronomy 4:1,) they gloried in the mere knowledge of it: to obviate this mistake, he declares that the hearing of the law or any knowledge of it is of no such consequence, that any one should on that account lay claim to righteousness, but that works must be produced, according to this saying, “He who will do these shall live in them.” The import then of this verse is the following, — “That if righteousness be sought from the law, the law must be fulfilled; for the righteousness of the law consists in the perfection of works.”

They who pervert this passage for the purpose of building up justification by works, deserve most fully to be laughed at even by children. It is therefore improper and beyond what is needful, to introduce here a long discussion on the subject, with the view of exposing so futile a sophistry: for the Apostle only urges here on the Jews what he had mentioned, the decision of the law, — That by the law they could not be justified, except they fulfilled the law, that if they transgressed it, a curse was instantly pronounced on them. Now we do not deny but that perfect righteousness is prescribed in the law: but as all are convicted of transgression, we say that another righteousness must be sought. Still more, we can prove from this passage that no one is justified by works; for if they alone are justified by the law who fulfill the law, it follows that no one is justified; for no one can be found who can boast of having fulfilled the law.”

4 Paulus leer dat die werke/getuie van die wet in alle mense se harte geskryf is, maar nie die krag om dit volkome na te kom nie, v.15 

“Without reason then is the power of the will deduced from this passage, as though Paul had said, that the keeping of the law is within our power; for he speaks not of the power to fulfill the law, but of the knowledge of it. Nor is the word heart to be taken for the seat of the affections, but only for the understanding, as it is found in Deuteronomy 29:4, “The Lord hath not given thee a heart to understand;” and in Luke 24:25, “O foolish men, and slow in heart to believe.”

Nor can we conclude from this passage, that there is in men a full knowledge of the law, but that there are only some seeds of what is right implanted in their nature, evidenced by such acts as these — All the Gentiles alike instituted religious rites, they made laws to punish adultery, and theft, and murder, they commended good faith in bargains and contracts. They have thus indeed proved, that God ought to be worshipped, that adultery, and theft, and murder are evils, that honesty is commendable. It is not to our purpose to inquire what sort of God they imagined him to be, or how many gods they devised; it is enough to know, that they thought that there is a God, and that honor and worship are due to him. It matters not whether they permitted the coveting of another man’s wife, or of his possessions, or of any thing which was his, — whether they connived at wrath and hatred; inasmuch as it was not right for them to covet what they knew to be evil when done.

5 Die Evangelie is tot die opstanding van sommige en die veroordeling van andere, v.16 

“He adds, according to my gospel, intimating, that he announced a doctrine, to which the judgments of men, naturally implanted in them, gave a response: and he calls it his gospel, on account of the ministry; for the authority for setting forth the gospel resides in the true God alone; and it was only the dispensing of it that was committed to the Apostles. It is indeed no matter of surprise, that the gospel is in part called the messenger and the announcer of future judgment: for if the fulfillment and completion of what it promises be deferred to the full revelation of the heavenly kingdom, it must necessarily be connected with the last judgment: and further, Christ cannot be preached without being a resurrection to some, and a destruction to others; and both these things have a reference to the day of judgment.

The words, through Jesus Christ, I apply to the day of judgment, though they are regarded otherwise by some; and the meaning is, — that the Lord will execute judgment by Christ, for he is appointed by the Father to be the Judge of the living and of the dead, — which the Apostles always mention among the main articles of the gospel. Thus the sentence will be full and complete, which would otherwise be defective.”

_______________________________

Die hele reeks is hier beskikbaar: Reformasie 500: LRLC

 

Leave a Comment

Posted in calvinisme, calvyn, luther, lutherianisme, reformasie, Reformasie500, Reformasie500: Lees Romeine saam met Luther en Calvyn

Posted by: proregno | August 31, 2017

REFORMASIE 500 FEES, 3-5 NOVEMBER 2017

REFORMASIE 500 FEES, 3-5 NOVEMBER 2017

DIAMANTVALLE LANDGOED

500 jaar gelede het Maarten Luther die wêreld verander deur sy 95 stellings teen die kerkdeur in Wittenberg te spyker. Soos wat Max Weber in sy boek uitwys het dit verreikende positiewe sosiologiese en ekonomiese gevolge gehad vir die Protestantse Noord Europa… en later ook die res van die wêreld.
Ons vier vanjaar hierdie gebeurtenis in die vorm van ‘n fees te Diamantvallei, oos van Pretoria, vanaf 3 tot 5 November 2017. Daar gaan wees:
  • ‘n Reformasie orkes en kooruitvoering
  • Vier werkswinkels
  • Toesprake/preke
  • Psalmsang
  • Kuier
  • Flieks
  • Stalletjies
Sprekers/predikers wat gaan optree sluit in : Dr Morne Diedericks (AROS), Ds S le Cornu (GK Carletonville), Dr H Breytenbach (Vrye Geref Kerk), Ds J Schutte (AP Kerk), Ds S vSchalkwyk (BCVO), Eugene Viljoen (Reformatoriese Studie Sentrum) en Prof Mare (AP Kerk Rayton).
Luister na Ds Hannes Noëth se uiteensetting: https://youtu.be/hNB5t58UqTQ
Program by Diamantvallei 3-5 November

Vrydag 3 NovemberPamflet2

14:00 Kampeerders daag op

17:45 Opening : Luther se 95 stellings en lewenslange bekering – Eugene Viljoen

18:30 Psalms samesang

18:45 Wat is die Bybelse Evangelie volgens die Reformasie – Ds S le Cornu
♦ Die Oorspronklike Bybelse Evangelie
♦ Ondergang onder die Rooms Katolieke
♦ Herstel van die Evangelie tydens die Reformasie

20:00 Filmvertoning

22:00 Afsluiting

Saterdag 4 November

08:00 Opening

09:00 – 11:00 Werkswinkel 1 & 2

Werkswinkel 1 :  ICO : Dr Morne Diedericks
Reformasie & Deformasie in Onderwys

Werkswinkel 2 : Dr J Breytenbach :
Reformasie en Interpretasie van Vaderlandse Geskiedenis

11:00 Tee / Koffie

11:30-13:30 Werkswinkel 3 & 4

Werkswinkel 3 : AP Akademie : Ds Johan Schütte
Staan ons nog by Sola en Tota Scriptura na 500 jaar

Werkswinkel 4 : BCVO : Ds Willem van Schalkwyk
Onderwys as Reformatoriese hulpmiddel

16:00 Die Reformasie van die Reformator

Die Kunstefabriek orkes en koor bied vir ons ‘n werk oor Luther se geestelike stryd wat begin in ‘n donderstorm, wat hom in ‘n klooster dryf, wat hom op ‘n Pelgrimstog stuur. Maar steeds het die man geen rus vir sy siel nie. Eers nadat hy die Skrif begin ondersoek as Priester wat sy kudde versorg, kom hy in aanraking met die Evangelie. Die ware Evangelie van God, waar jy slegs deur God se Genade gered word…

Die musiek bevat werke van Luther self, asook Bach en Mendelssohn, komponiste wat deur Luther beïnvloed is. Daar is ook nuwe toonsettings van Psalms en ander tekste. Dit beloof om ‘n aangrypende reis te wees, en ons weer bewus te maak waarom die Reformasie plaasgevind het.

18:00 Psalmskyfievertoning

20:00 Filmvertoning

22:00 Afsluiting

Sondag 5 November

09:30 Erediens : Prof Roelof Marè

10:30 Psalm Samesang

11:00 Afsluiting

12:00 Gemeenskaplike ete.
Elkeen bring koue vleis en slaai. Ons geniet dan die gemeeskap van die gelowiges deur saam te eet.

Daar sal stalletjies wees vir :

  • Uitstallings van boeke en ander nuttige items
  • Kos en versnapperings

Registreer ‘n stalletjie by https://reformasie500.wordpress.com/stalletjie-registrasie/.

Leave a Comment

Posted in reformasie, Reformasie500

Older Posts »

Categories