Posted by: proregno | February 20, 2020

FW, Max en weer: VAN APARTHEID SA NA ABORSIE OP AANVRAAG SA?

FW, Max en weer: VAN APARTHEID SA NA ABORSIE OP AANVRAAG SA?

Ek het hierdie aanhaling uit ‘n artikel op Facebook gelees, ek plaas dit hier, en maak ‘n paar opmerkings daarop:

OUDPRES. FW DE KLERK EN APARTHEIDMax du Preez (Uittreksel uit Times Select 20/02/17)

The debate on whether apartheid was a crime against humanity is decades old, at least among white South Africans. Those arguing against it make the point that apartheid cannot be compared to the genocide in Rwanda or the Balkans. They argue that the number of people killed in the name of apartheid was actually quite small.

De Klerk himself has said repeatedly that apartheid was well intentioned at first, an effort to let the different peoples develop at their own pace and in their own environment, but that it eventually went wrong and caused great harm to black South Africans.

In my view, the crime of apartheid was not in the first place that many were murdered in its name, but that it had declared the majority of citizens aliens in their own country; that it humiliated and thwarted the natural development of millions of people over many generations; that it declared that black lives were of less value than white lives. Think forced removals, residential segregation, pass laws, Bantu Education, Bantustans and restrictions to full economic participation.

Was that not an offence grave enough to be called a crime against humanity?”

MY OPMERKINGS

My gewaarwording en opmerking oor hierdie skrywe (oor apartheid, FW de Klerk en Max) is bietjie op ‘n ander vlak, en ek verduidelik dit as volg:
Hoe ernstig kan ‘n konfessionele gelowige hierdie uitspraak van Max vat?
Dit gaan nie vir my noodwendig oor die reg of verkeerde van apartheid nie, die arme perd is al doodgeskop, mishandel en vertrap, en hoe meer hy wil verdwyn (en selfs Afrikaners wil aangaan….), hoe meer word hy weer en weer, dood en al, weer op begrawe, opgetel en aangehou skop tot vervelens toe.
Hier is wat ekself oor apartheid geskryf het of verwys het om te lees daaroor, vir belangstellendes, wat goed en sleg was van daardie verbygaande bedeling, wat VERBY is:
Maar ja, dit is lekker gemakliker om die verlede aan te vat, en daarom is my vraag:
Op watter hoër morele grond staan die nuwe SA geslag, wat so maklik die verlede veroordeel, maar bv. – volgens my kennis – tjoepstil is oor ‘n baie groter ‘crime against humanity’ (and most of all, a crime and sin before God, the Creator, Lawgiver, and King of all creation), en dit is:
Die aborsie-moord op aanvraag slagting wat al vir soveel dekades woed in die ‘nuwe SA’?
Van toepassing op die nuwe SA Aborsie op aanvraag slagting bedeling, kom ons vat Max se woorde en pas dit so bietjie aan vir die HUIDIGE oorlog wat woed in ons land, stede en dorpe, en waaroor meeste (alle?) liberale ‘social warriors’ nie ‘n woord teen sê nie:
“Abortion declares many citizens aliens in their own country; that it humiliated and thwarted the natural development of millions of babies over many generations; that it declared that being a baby in the womb were of less value than citizens who has already been born. Think forced removals out of a mothers wombs by deadly murderous painful force, restrictions to full participation of life (in the new SA).
Is THIS not an (much bigger?) offence grave enough to be called a crime against humanity?” … and most of all a hate crime against our fellow human beings, a God rejecting sin and crime against God?
One can add the irony: the death penalty is illegal for murderers and rapist, but applied to innocent (before the law) babies in the womb.”
Die Skrif leer,
“Wie sal vir my optree teen die kwaaddoeners? Wie sal my bystaan teen die werkers van ongeregtigheid?” – Ps. 94:16
“Red die wat na die dood gesleep word, en die wat na die slagbank wankel, hou hulle tog terug!” – Spr. 24:11

So, ja, laat ons as gelowiges, as gelowige Afrikaners rustig, verootmoedigend, biddend luister na medegelowiges wat wys waar aspekte van ‘apartheid’ nie goed was nie, dalk selfs teen God se Woord, en dan moet ons dit bely, bekeer en aangaan. Maar laat ons ook soos oom Paul gesê het, uit die verlede die goeie saamneem, ons moet nie die baba (Christelike geloof, ons Afrikaanse taal, kultuur, geskiedenis, ens.) saam die vuil badwater (rassisme, haat, ens.) uitgooi nie, die beginsel van:

“En wanneer die onreine gees uit die mens uitgegaan het, gaan hy deur waterlose plekke en soek rus en vind dit nie. Dan sê hy: Ek sal teruggaan na my huis waar ek uitgegaan het. En hy kom en vind dit leeg, uitgeveeg en versier. Dan gaan hy en neem sewe ander geeste slegter as hy self met hom saam, en hulle kom in en woon daar; en die laaste van daardie mens word erger as die eerste. Só sal dit ook wees met hierdie bose geslag.” (Matt. 12:43-45)

Maar hulle, wat in die naam van skuldmanipulasie, wat in die naam van hul goddelose, liberale haatspraak teen die Christelike geloof en die Woord, teen die Christelike beskawingsidee, teen babas in die moederskoot, ja, moord op aanvraag goedkeur en regverdig, moet maar eerder stilbly, hulle hande (die wat God haat, en hul medemens haat, ja, die wat aborsie-moord self uitvoer, én hulle wat dit goedkeur), se hande is baie meer vol bloed as die sogenaamde ‘apartheidsargiteke’.
Die Skrif leer van ons nuwe SA wat God haat en die dood liefhê:
“Want hy wat my vind, het die lewe gevind en verkry ‘n welbehae van die HERE. Maar hy wat my mis, benadeel sy eie lewe; almal wat my haat, HET DIE DOOD (ook aborsie-moord-slc) lief.” – Spr. 8:35, 36.
Nie net die moordenaar is skuldig nie, maar ook hulle wat dit goedkeur:
“En omdat hulle dit nie die moeite werd geag het om God in erkentenis te hou nie, het God hulle oorgegee aan ‘n slegte gesindheid, om te doen wat nie betaam nie: … haters van God, geweldenaars … sonder natuurlike liefde, … mense wat al ken hulle die verordening van God goed, dat die wat sulke dinge doen, die dood verdien dié dinge nie alleen self doen nie, maar ook hulle goedkeuring skenk aan die wat dit doen.” – Romeine 1:28-32
Mag die Here vir ons almal, en alle volke in ons land, swart en wit, klein en groot, bekering skenk van enige sondes, van rassehaat-sonde tot gronddiefstal-sonde, van bitterheid en haat, tot bose regverdiging van aborsie moord, dat ons van dit alles sal bekeer, van harte ons eie sondes bely, en Jesus Christus soek, en sy redding, waarsonder geen redding na gees en liggaam kan plaas vind vir mense in Suid-Afrika nie (Ps. 127:1; Joh. 15:5).
“Die Vader het die Seun lief en het alles in sy hand gegee. Hy wat in die Seun glo, het die ewige lewe; maar hy wat die Seun ongehoorsaam is, sal die lewe nie sien nie, maar die toorn van God bly op hom.” – Joh. 3:35, 36
Die toorn van God bly op ons en ons land as ons Hom aanhou verwerp, in ons eie lewens, maar ook as ons nie wil hê Hy moet oor ons almal regeer volgens sy goeie wette nie, wees daarom gewaarsku, beide president, owerhede, en onderdane:
“Wees dan nou verstandig, o konings; laat julle waarsku, o regters van die aarde! Dien die HERE met vrees, en juig met bewing. 12 Kus die Seun, dat Hy nie toornig word en julle op die weg vergaan nie; want gou kan sy toorn ontvlam. Welgeluksalig is almal wat by Hom skuil!” – Psalm 2
“Ag HERE, wees my, wees my en my gesin, wees my en my gemeente, wees my en my volk, wees ons en ons land genadig, in Jesus Christus, terwille van U eer.”

Ons roep uit:

“Bekeer ons tot U, HERE, dan sal ons ons bekeer; vernuwe ons dae soos in die voortyd. Of het U ons heeltemal verwerp, is u toorn teen ons alte groot?” – Klaagl. 5:21, 22.

Leave a Comment

Posted in apartheid

Posted by: proregno | February 18, 2020

Die Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee? (1. Hoe lei die Heilige Gees ons in sake soos die Kinderdoop?)

Die Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee?

1. Hoe lei die Heilige Gees ons in sake soos die Kinderdoop?

deur dr. Willie Marais 

Nota: Sien die inleiding, inhoudsopgawe, voorwoord van hierdie boek, asook inligting oor die skrywer hier. Hierdie vraag/hoofstuk is nie net belangrik om mens te help oor hoe om die saak aan te spreek oor die kinderdoop as jy daarmee verskil nie, maar dit geld ook vir enige leerstuk van die kerk waaraan mens tans behoort, en hoe ek die sake dan bybels en ordelik tot eer van die Here sal aanspreek. Nog ‘n belangrike aspek waarop dr. Willie wys is dat die Heilige Gees met ons ‘spreek’ en ons lei nie los of teen nie, maar volgens sy Woord.            ____________________________________________________

Vraag 1: HOE LEI DIE HEILIGE GEES ONS IN SAKE SOOS DIE KINDERDOOP?

Die Bybel is geen teologiese handboek nie. Sake soos bv. die leer van die drie-eenheid, die Christelike rusdag en die doop is teologiese vrae. Die antwoorde op hierdie vrae is nie altyd of vir almal altyd glashelder in die Bybel gegee nie. Daarom het die kerk langs die weg van stryd en moeisame besinning tot bepaalde formules gekom. En vir hierdie formules beroep die kerk hom nie net op sekere tekste nie maar op die getuienis van die ganse Skrif.1)

Daarmee wil die kerk nie beweer dat sy formules onfeilbaar is nie, maar verklaar onomwonde:

“En geen geskrifte van mense, hoe heilig hulle ook al gewees het, mag met die Goddelike Skrifte gelykgestel word niet of ook die gewoonte met die waarheid van God nie — want die waarheid is bo alles — of ook die groot menigte oudheid of die opvolging van tye of persone of die konsilies, verorderinge of besluite nie; want alle mense is uit hulself leuenaars en nietiger as die nietigheid self. Daarom verwerp ons van ganser harte alles wat met hierdie onfeilbare reët nie ooreenkom niet soos die apostels ons geleer het as hulle sê: Stel die geeste op die proef of hulle uit God is. En ook as iemand na iulle kom en hierdie leer nie bring nie, ontvang hom nie in die huis nie.”2)

Altyd sal die geskrifte en  besluite van die kerk weer en weer aan die Skrif getoets moet word. Aan die hele Skrif (Jes. 8:20; Ps. 1 19:9; 2 Tim. 3: 16; 4: 12; 2  21) en aan niks anders nie. En as die besluite van die kerk voortdurend aan die toets van die Skrif onderwerp moet word, dan seker ook die oorlegginge en gedagtes van die individuele gelowige (Hebr. 4: 1 2).

Wie weier om getoets te word, is reeds mislei (1 Joh. 4: 1 ). Al het elke gelowige die salwing van die Heilige, en al wil die salwing hom aangaande alles leer (1 Joh. 2:20, 27), is dit ook waar dat daar in die Skrif dinge staan wat deur die ongeleerden onvaste mense verdraai word net soos die ander Skrifte tot hulle eie verderf (2 Petr. 3:15, 16). Daarom het Christus ook aan sy kerk skrifgeleerdes en wyse manne gegee (Matt. 23:34) wat as voorgangers moet waak vir die siele van die gemeente waaroor God hulle as opsieners aangestel het (Hebr. 13: 17; Hand. 20:28, 29).

As die gelowige hom dus deur die Heilige Gees laat lei (Rom. 8:14), dan erken hy daarmee dat God hom ook deur geesvervulde mense kan lei, terwyl hy rekening hou met die moontlikheid dat goeie en Godvresende mense ook kan dwaal (Vgl. 2 Sam. 7:1-5; Matt. 16:22-23). Elkeen wat met die Bybel in die hand na hom toe kom, het nie noodwendig die waarheid beet nie, want die duiwel ken die Bybel beter as enigeen van ons en sal nie aarsel om ons selfs met Bybeltekste te verlei nie (Vgl. Matt. 4:6,7). Ons moet steeds versigtig wees soos slange (Matt. 10:16) en die Skrifte ondersoek of die dinge wat ons hoor die waarheid is (Hand. 17:1 1 ), want dit is niks besonders wanneer die dienaars van Satan hulle ook as dienaars  van die geregtigheid voordoen nie (2 Kor. 11: 14,15).

Maar dan moet ons nie leiding soek in gesigte, drome, openbaringe of tekens nie, want dit is die weg van ‘n owerspelige en slegte mens (Matt. 12:39). Alle drome of gesigte of tekens saÌ aan die Skrif getoets moet word, want die Skrif waarsku ons dat ons nie moet dink bo wat geskrywe is nie, want dan word ons teenoor andere opgeblase (1 Kor. 4:6), en alle hoogmoediges van hart is vir die Here ‘n gruwel (Spr. 16:5).

Intussen is dit ook die verlange van die Skrif dat die kinders van die kerk volgens dieselfde reël sal wandel en oor sake eensgesind sa} wees (Filip. 3:16). Daarom het Paulus en Barnabas toe daar in die kerk oor die besnydenis ‘n woordestryd was (Hand. 15:1) na Jerusalem gegaan, sodat die apostels en ouderlinge die saak kon ondersoek (Hand. 15:2, 6). En die hele kerk het oor die saak ‘n besluit geneem, wat d.m.v. ‘n skrywe vir voorligting aan die verskillende gemeentes deurgestuur is (Hand. 15:22 — 29). Dit was steeds die bedoeling van die Heilige Gees dat God nie ‘n God van wanorde is nie, en dat alles in die gemeente welvoeglik en ordelik sal geskied (1 Kor. 14:33, 40).

Dit mag dus nie aan elke gelowige se eie en willekeurige leiding oorgelaat word om oor sake na eie goeddunke te handel nie. Daar moet eenstemmigheid en orde in die gemeente wees. Wanneer iemand dus verklaar dat hy deur die Heilige Gees gelei word om dinge te leer en te doen wat in stryd met die vasgestelde reël en goeie orde van die betrokke gemeente is, terwyl hy nog lid van daardie gemeenskap wil bly, dan kom dié leiding beslis nie van die Heilige Gees nie, want die Heilige Gees kan ons nooit in stryd met wat Hy reeds in die Skrif aan ons openbaar het nie. Die Skrif leer: “Elke koninkryk wat teen homself verdeeld is, word verwoes; en elke stad of huis wat teen homself verdeeld is, sal nie bly staan nie” (Matt. 12:25). Die kerk het reg daarop om van at sy lidmate te verwag om -in leer en lewenswandel met die vasgestelde reël en goeie orde saam te stem. So het almal van hulle by die aflegging van geloofsbelydenis daartoe plegtig ingestem.

Wanneer die gelowige meen dat die kerk oor een of ander saak dwaal, dan rus die bewyslas op hom om die kerk te oortuig dat die kerk deur die eeue heen die leiding van die Heilige Gees in die Skrif oor dié bepaalde saak verkeerd verstaan het, of sonder die getuienig van die Skrif oor sake besluite geneem het. Maar dan moet hy dit uit die Skrif aantoon en hom daarvoor nie op een of ander spesiale openbaring of gesig beroep nie, omdat die Skrif ons nie die reg gee om te dink bo wat geskrywe is nie (1 Kor. 4:6). Alle vermeende bonatuurlike openbaring of leiding sal met die getuienis van die Skri’ moet ooreenstem aangesien alleen die Skrif vir ons ja en amen is (2 Kor. 1 :20), dit wil sê, die einde van alle teëspraak is. En wanneer  hom tog op die Skrif beroep, sal daardie Skrifgetuienis getoets moet word aan die getuienis van die ganse Skrif.

Die vraagstuk met betrekking tot die doop van kinders is nie ‘n saak waar elkeen op spesiale leiding buite die Skrif om moet wag of na tekens moet soek of om gesigte en spesiale openbaring moet vra nie, maar ‘n saak waarin die gelowige met biddende opsien na Bo en studie  navorsing en gesprek moet soek om die wil van God te ken en ook te doen. Intussen word dit met goeie reg van hom verwag om hom as ‘n gehoorsame kind van sy kerk aan die verordeninge en besluite te onderwerp soos hy vantevore as in teenwoordigheid van God onderneem het om te doen.

Wanneer daar egter allerlei ernstige gewetensbesware opkom, moet hy ‘n neutrale houding inneem en sy  kerk met sy probleem in vertroue neem in die gesindheid van iemand wat erken dat hy nog baie moet leer en dat hy erken dat hy by meerdere lig en insig weereens met vrymoedigheid en vertroue die standpunt van sy kerk sal kan dien. Die opset en houding moet wees van een wat alles probeer om die goeie reg van die standpunt van sy kerk te wil aanvaar en verdedig, en nie dié van iemand wat alles probeer om sy kerk verkeerd te bewys nie. Alleen op hierdie wyse sal  iemand met ‘n goeie gewete uiteindelik dan die deure van sy eie kerk teen hom kan sien toegaan, wanneer hy desnieteenstaande hierdie optrede geen tevredenheid kon verkry nie, en eers nadat hy langs die kerklik gebaande weë en in die gesindheid van Christus, alles in werking gestel het om die kerk . waaraan hy behoort het van sy standpunt tevergeefs probeer oortuig het.

Verwysings

1 Visee G., Ons aller moeder, Loes, 1961, p. 127.

2. Die Nederlandse Geloofsbelydenis, artikel 7 (voortaan: NGB)

_____________________

Vorige hoofstuk: Voorwoord, Inhoudsopgawe en Inleiding

Volgende hoofstuk/vraag: 2. Mag iemand hom in die geheim laat oordoop?

Leave a Comment

Posted in doop, doopbelofte, dr Willie Marais, kinderdoop, Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee?, kinders, kinders in die erediens, kinders in die verbond, kinderseën, verbondsdoop, verbondsonderrig

Posted by: proregno | February 6, 2020

Die “Christusloosheid” van die Psalms in die “Direkte Vertaling” se “Inleiding op die Psalms”

Die “Christusloosheid” van die Psalms in die

“Direkte Vertaling” se “Inleiding op die Psalms”

Lees: Lukas 24:13-53 (veral verse 25-27, 32,44-45)

Ek verwys u hier onder na:

1) Die ‘Inleiding” op die Psalms soos dit verskyn in die beplande nuwe Afrikaanse Bybelvertaling (verskyn einde van die jaar, DV), wat genoem word die “Direkte Vertaling” (DV),

2) Die ‘Inleiding’ op die Psalms, soos dit verskyn het in die Statenvertaling met verklarende kanttekeninge (SV, 1634).

Sien die groot verskil tussen die onderliggende teologie van beide hierdie vertalings en die verklaarders daarop, aangaande die Psalms.

Dit is baie duidelik uit hierdie Inleidings (asook bv. die notas/kanttekeninge op Psalm 2), dat die vertalers en verklaarders van die DV nie glo dat die Psalms in sy oorsprong, doel en wese Messiaans van aard is nie.  Die DV se Inleiding is ‘Christusloos’, en die verklarende notas in die DV by Psalm 2 gaan bloot voort in die lyn van die nie-Messiaanse Nuwe Vertaling (1933), die nie-Messiaanse ‘Bybel in Praktyk’ teologie en die nie-Messiaanse Cloete omdigting, waaroor reeds baie geskryf en besin is (sien dr. Attie Bogaards se afdeling oor die Psalms en Bybelvertaling hier).  In die DV se notas word bloot vermeld dat die NT skrywers sien in Psalms ‘heenwysings’ na Christus, die Psalms is nie wesentlik ‘Messiaanse Psalms’ opsigself nie, die Psalms het nie ontstaan oorspronklik met die ‘Gees van Christus’ nie (1 Petr. 1:10-12), maar is ‘n latere verstaan deur die NT kerk wat as’t ware Christus terug in die Psams ‘ingelees’ het.

Lees gerus ook hierdie artikel wat ek oor die algemeen geskryf het oor die saak van die Messiaanse Psalms en die DV waarin dit ontbreek:

Opmerkings oor die DV se Psalms

Die leser kan maar self beoordeel as die twee ‘Inleidings’ gelees en vergelyk word, waar Christus sentraal staan as die Sleutel, in die DV se Psalm inleiding, of die SV se Psalm inleiding, asook wat die aard en verklaring van die Psalms gaan wees na aanleiding van die Inleidings se onderskei sienings van die Psalms.

Nota: ek volg die nuutste DV Psalms uitgawe soos dit verskyn op die Bybelgenootskap se webblad: Die Psalms.

“En Hy sê vir hulle: Dit is die woorde wat Ek met julle gespreek het toe Ek nog by julle was, dat alles wat oor My geskrywe is in die wet van Moses en die profete en die psalms, vervul moet word. Toe open Hy hulle verstand om die Skrifte te verstaan.  En Hy sê vir hulle: So is dit geskrywe, en so moes die Christus ly en op die derde dag uit die dode opstaan, en bekering en vergewing van sondes in sy Naam verkondig word aan al die nasies, van Jerusalem af en verder.” (Luk. 24:44-47)

DIE DIREKTE VERTALING SE ‘INLEIDING’ OP DIE PSALMS

Dit kan hier gelees word, en vra uself af, as u die inleiding lees, die woorde wat Christus ons almal vra:

“Maar julle (julle vertalers en verklaarders van die Psalms in die DV -slc). wie sê julle is Ek?” in die Psalms self?”

DIE STATENVERTALING SE ‘INLEIDING’ OP DIE PSALMS

Ek gee vir u hier my Afrikaanse vertaling van die inleiding (daar is ‘n vertalingsprojek wat tans besig is om die Statevertaling met kanttekeninge in Afrikaans te vertaal). Behalwe die ‘Messianiteit van die Psalms’ wat so pragtig hier bely en verklaar word, sien ook hoe sola Scriptura, die genoegsaamheid van die Psalms, maar by implikasie ook die hele Skrif bely en gehandhaaf word deur die verklaarders/vertalers van die Statenvertaling. As u hierdie Inleiding lees, en dit vergelyk met die Inleiding van die DV, vra uself ook af, watter inleiding se Skrifverklaring metode en omgang, gaan ons harte opnuut brandend en opgewonde maak ook Christus en al sy weldade, en dat Hy alleen die Sleutel is tot alle redding en Skrifverstaan:

“Was ons hart nie brandende in ons toe Hy met ons op die pad gepraat en vir ons die Skrifte uitgelê het nie?” (Lukas 14:32)

Hier is die Statenvertaling se Inleiding (beklemtonings bygevoeg):
_____________________________________________________

“HIERDIE boek word tereg as ‘n spesiale juweel beskou, onder andere as kanonieke boeke van die Ou Testament in die kerk van God. Mens kan die waardigheid en bruikbaarheid daarvan nie genoeg oordink nie, en nog minder met woorde uitspreek of beskryf. Sommige noem dit ‘n plesierhof, apteek en skatkamer van Christene; ander ‘n anatomie of disseksie van gelowige siele, ‘n spieël van God se vele en onbegryplike genade.

Op dieselfde manier, ‘n volledige opsomming of ‘n kort begrip van die hele Bybel, die Wet en die Evangelie, of van die ware kennis en diens van God. Die rede daarvoor is, dit bevat aan die eenkant baie heilsame leringe van God se wese en die Heilige Drie-eenheid, van God se eienskappe, ewige raad, heilige Woord en werke, veral van sy genade en wedade aan sy kerk, asook sy geregtigheid en oordele oor alle goddeloses. Verder, van die Persoon en die saligmakende amp van die MESSIAS, ons Here JESUS ​​CHRISTUS, van sy ewige Godheid, menswording, lyding en sterwe, opstanding, hemelvaart, sy sit aan die regterhand van sy Vader, en die uitbreiding van sy koninkryk onder die heidene (nie-Jode?), deur die prediking van die Heilige Evangelie.

Die Psalms spreek verder van die sondige staat van die mens, van die aard en eienskappe van die wedergeboorte, ware berou, liefde en vrees vir God; asook die aard van ware geloof, die vertroue en roem in God, van die sekerheid van verlossing, die stryd van die gees en van die vlees; eweneens vanuit die algemene kerk van die Jode en heidene (nie-Jode?), die kerklike tug, van die gemeenskap van die heiliges, vergewing van sondes, die opstanding van die vlees en die ewige lewe.

Aan die ander kant bevat hierdie boek ook allerlei heilige geestelike oefeninge van die godsaligheid, soos: formuliere of voorskrifte van die lof en prys van God, van danksegging vir die ontvangs van weldade, geloftes van dankbaarheid, van baie oplettende en vurige gebede tot God, vir alles wat dien tot eer van Hom en vir die besondere en algemene beswil van gelowiges, veral in alle soorte kruisdra en beproewing. Dit behels baie heilige oordenkings en besondere lieflike vertroostings en versterkings in die geloof, geduld en alle godsvrug; sodat daar geen toestand van enige Christelike persoon gedink of gevind kan word, waarin hy nie uit hierdie boek na die bevrediging van sy gewete en die bevordering van sy verlossing gedien kan word nie.

Daarom moet elke Christen van enige staat, hierdie boek met spesiale ywer en aandag bestudeer en oordink, om gewoond te raak aan die werkswyse van die Heilige Gees wat daarin gebruik word. Hy moet nie twyfel dat dit op sy siel (as hy die regte sap en die deurdringende krag daarvan geproe het) ‘n baie soet en voordelige hemelse dou sal wees nie, en hy sal nie hartseer wees om dit die hele tyd in sy hart, mond en hande te dra nie. Die Heilige Gees in die Ou Testament, en ons Here JESUS ​​CHRISTUS homself en sy apostels, in die Nuwe Testament het dit herhaaldelik beveel, vir ons plesier, in diens van ons geheue, en die daaglikse gebruik, wat die wyse en goeie God aan Sy kerk oorgelewer het.

Die Hebreërs noem hierdie boek Tehillim, of korter Tillim, dit wil sê lofsange, of lofliedere, omdat ‘n goeie deel van die Psalms daardie inhoud bevat. Die Griekse opsieners het die woord Psalms en Psalter gebruik, wat ook in ons taal bewaar word in die Nuwe Testament, en ook in die Latyn en ander Christennasies, sowel as in ons taal, alhoewel die Griekse woord eintlik verwys na sulke lofsange wat op musiekinstrumente, met die vingers aangeraak of getrek is, op die manier van in die Ou Testament, in openbaarde godsdiens, in die tabernakel en in die tempel, en dit gesing is.

Daar word in die algemeen word daarna as die Psalms van Dawid verwys, omdat Dawid deur ‘n besondere gawe van die Heilige Gees uitgestaan het in die digting van Psalms (soos in 2 Sam. 23: 1, 2 vertel word), die meeste daarvan gemaak het. Die res is gedig deur ander profete en manne van God, soos Moses, Asaf, ens., en deur Esra na die Babiloniese gevangenis (soos mense dit verstaan) in een boek en die volgorde soos dit nou is, saamgevoeg, sonder om die tyd waarin elke psalm gemaak is, te volg.

Die Hebreërs verdeel hierdie boek (wat deur die Here CHRISTUS, Luk. 20:42, die Boek van die Psalms genoem word), in vyf dele of boeke, waarvan die eerste strek tot aan die einde van die 41ste psalm, afgesluit met Amen, ja amen; die tweede tot aan die einde van die 72ste, ook afgesluit met Amen, ja amen, die einde van Dawid se gebede; die derde tot die einde van die 89ste, wat ook afgesluit word met Amen, ja amen; die vierde tot die einde van die 106de, waar dit eindig met Amen, Halleluja; die vyfde tot die einde van die 150ste of laaste psalm, eindig met Halleluja.”

__________________________________________
VERGELYK DIE DV SE NOTAS EN DIE STATEVERTALING SE KANTTEKENINGE BY PSALM 2

Sien gerus ook die SV se kanttekeninge by Psalm 2, ek haal hier ‘n paar aan (en vergelyk dit dan met die notas by Psalm 2 by hierdie verse in die DV (sien die skakel hier):

Psalm 2: 2 “De koningen der aarde stellen zich op, en de 4vorsten beraadslagen tezamen, tegen den HEERE en tegen Zijn 5Gezalfde, zeggende:”

Kanttekening 5: “5 Of: Messías, naamlik die Here Christus, dit is, die Gesalfde, van wie Dawid met sy salwing en koninkryk ’n voorbeeld was.”

Psalm 2:6 “12Ik toch heb Mijn Koning 13gezalfd over Sion, den 14berg Mijner heiligheid.”

Kanttekening 12:“Dit is die woorde van God die Vader, oor sy Seun Jesus Christus.”

Psalm 2:12 “27Kust den Zoon, opdat Hij niet toorne, en gij op den 28weg vergaat, wanneer Zijn toorn maar 29een weinig zou ontbranden. eWelgelukzalig zijn allen die op Hem betrouwen.”

Kanttening 27: Dit is, eer Hom as my ewige Seun, en neem Hom as jul Koning aan, glo in Hom, wees Hom onderdanig. Vgl. Gén. 41:40 se kanttekening. 1 Sam. 10:1.

Konklusie
Dit lyk darem of die DV ‘n beter vertaling en hulpmiddel gaan wees as die NAV, maar ek sal dit nie aanbeveel bo die meer betroubare OAV wat ons reeds het nie, wat in grondteks keuse, vertaalmetode en veral openbaringshistoriese Skrifverklaring baie meer getrou aan die Teks self is, soos o.a. te vinde in die geestelike historiese wortels van die Statenvertaling met sy kanttekeninge, die geloof wat eens vir ons oorgelewer is deur die Reformasie van die 16de, 17de eeu, wat ‘n terugkeer was sola Scriptura, solo Christo, ens., ook wat Skrifvertaling en Skrifuitleg betref. Dit is die geloof wat saamgevat en bely is in die Sinode van Dordt, en deur ons vadere gebring is na die suidpunt van Afrika, en verder versprei het in hierdie kontinent, die bybelse gereformeerde geloof.

Ja, daar kan verbetering in vertalings plaasvind, daar kan goeie hulpmiddels bykom en ons verder help om die geloof oor te dra aan die nageslag, maar op hierdie stadium lyk dit ongelukkig nie vir my dat die Direkte Vertaling, veral met sy notas en inleidings, baie daarmee gaan help nie, veral nie as ek sien hoe hul met die Messianiteit van die Psalms en OT oor die algemeen omgaan nie, dit is baie jammer.

Ons wag nog om die finale produk te ontvang en te evalueer, op hierdie stadium lyk dit vir my dat dit ‘n hulpmiddel (met sekere voorbehoude) kan wees, maar sal dit nie kan aanbeveel as amptelike kansel en Kerkbybel vir amptelike gebruik nie.  Ek raai mense aan om aan te hou om die OAV te gebruik en die kanttekeninge van die Statevertaling te gebruik om met verklarings te help. Selfs in hierdie sin is die Bybel met Verklarende Aantekeninge ook baie behulpsaam, en kan ek ook die volgende twee Studiebybels aanbeveel:

The Reformation Study Bible (NKV)

The Reformation Heritage KJV Study Bible

Sien ook hier waar ek reeds ‘n paar ander opmerkings oor die Direkte Vertaling geskryf het, oor ander onderwerpe waaroor mens ook besorg is:

Die Direkte Vertaling: ‘n Paar aantal Opmerkings om te oorweeg

Leave a Comment

Posted in Direkte Vertaling, messiaans, Messiaanse Psalms, Messias, psalmboek, psalms, Skrifbeskouing, skrifgesag, Skrifverklaring, Verhouding OT - NT, vertaalmetode, vertalings

Posted by: proregno | January 27, 2020

Die Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee? (Voorwoord, Inhoudsopgawe en Inleiding)

Die Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee?

deur dr. Willie Marais 

(Voorwoord, Inhoudsopgawe en Inleiding)

Nota: Ek plaas graag dr. Willie Marais se boek hier oor die kinderdoop, soos ek dit verwerk om hier geplaas te word, hoofstuk vir hoofstuk. Hier onder is die voorwoord, inhoudsopgawe en inleiding. Sien hier vir meer inligting oor dr. Willie Marais. Die boek van dr. Willie is baie handig, soos mens kan sien in die inhoudsopgawe se 32 vrae/onderwerpe wat hy aanspreek (hoofstuk 32 bestaan ook uit 19 onderwerpe of vrae). Daar word nie net die basiese Skrifgronde, teologiese, konfessionele en kerkgeskiedkundige argumente weergegee aangaande die kinderdoop nie, maar ook baie ander beginsel- en praktiese vrae oor die kinderdoop, wat baie leersaam is om oor te besin. Hopelik kan die boekie baie gelowiges help om opnuut die verbondsdoop te verstaan, waardeer en vas te hou in leer en lewe (ek maak hier en daar opmerkings, gewoonlik vooraf gemerk met die woorde ‘nota’ of  my voorletters: ‘slc’). kinderdoop en besprenkeling boekie

“En Ek sal my verbond oprig tussen My en jou en jou nageslag ná jou in hulle geslagte as ‘n ewige verbond, om vir jou ‘n God te wees en vir jou nageslag ná jou.” (Gen. 17:7)

“Want die belofte kom julle toe en julle kinders en almal wat daar ver is, die wat die Here onse God na Hom sal roep.” (Hand. 2:39)

Voorwoord

In die harte van baie mense – binne en buite die kerk – leef daar talle vrae oor die doop: die noodsaaklikheid, die betekenis, die wyse, die moontlikheid van herhaling daarvan, ens. Helaas word in die prediking en die kategetiese onderrig dergelike en ander brandende vrae, nie altyd tot bevrediging van ons mense behandel nie. Wanneer dan na literatuur gesoek word, word die skokkende ontdekking gemaak dat daar heel weinig werke bestaan wat so eenvoudig geskrywe is dat dit maklik en met begrypende insig gelees kan word.

Om die rede word hierdie boek van die bekende dr. Willie Marais van harte verwelkom. Dit voorsien op ‘n waardige wyse in ‘n groot behoefte. Maar daar is ‘n tweede rede waarom ons hieroor dankbaar is. Hier is immers ‘n man aan die woord wat nie alleen jare lank met die leerstuk oor die doop besig is nie, maar wat ook skrywe uit ‘n hart vol brandende ywer en vuur vir die God van die verbond waarvan die doop die seel en die teken is, terwyl hy in sy eie lewe die krag van die bloed van Christus, waarvan die water in die doop die teken is, op ‘n lewensvernuwende wyse ondervind het.

AI hoef mens nie met alle formuleringe saam te stem nie, een ding is wel duidelik: dit is ‘n boek wat met groot seën gebruik kan word. Op talle – ook gewoon praktiese – sake werp dit ‘n helder en betroubare lig, en deurgaans voel die leser die gloed van die liefde  waarmee dit geskrywe is, en waartoe dit tel kens weer oproep.

J.A. Heyns, M.A. (Stellenbosch), Th. Dr. (Amsterdam), D. Phil, (Potchefstroom), hoof van die departement Dogmatiek en Etiek aan die Universiteit van Pretoria. (April 1974)

INHOUDSOPGAWE

Inleiding

1. Hoe lei die Heilige Gees ons in sake soos die kinderdoop?

2. Mag iemand hom in die geheim laat oordoop?

3. Is dit verkeerd om jou te laat oordoop?

4. Is die dissipels van Handelinge 19 oorgedoop?

5. Mag ek my laat oordoop as my ouers ongered was toe hulle my ten doop gebring het?

6. Mag ek oorgedoop word as die predikant wat my gedoop het ongered was?

7. Is Martin Luther en Andrew Murray oorgedoop?

8. Hoe moet oor die aanwesigheid van en die gebrek aan vreugde by die wat oorgedoop word geoordeel word?

9. Is die inseën, opdra of toewy van kindertjies Bybels?

10. Is die doop van suigelinge ‘n noodsaaklikheid?

11. Wat word van die ongedoopte kindjie wat vroeg te sterwe kom?

12. Word ons nie deur die doop salig nie?

13. Waarom is Jesus dan groot gedoop?

14. Is die kinderdoop en besprinkeling gebooie en leringe van mense? Waarom vind ons geen duidelike voorbeeld in die Bybel van kindertjies wat gedoop is nie?

15. Is die kinderdoop van die begin af beoefen? Wat leer die vroeë kerkgeskiedenis ons?

16. Waarom vind ons geen spesifieke opdrag dat suigelinge qedoop moet word nie?

17. Mag alleen dissipels gedoop word?

18. Moet ons nie eers glo voordat ons gedoop mag word nie?

19. Leer die Bybel nie dat net bekeerlinge gedoop mag word nie?

20. Waarom lees ons dan in Hand. 8: 12 slegs van manne en vroue wat gedoop is?

21. Het die doop in die plek van die besnydenis gekom?

22. Moet die dopeling nie self vra om gedoop te word nie?

23. Waarom is lang betoë nodig om die kinderdoop te verklaar?

24. Waarom verskil die geleerdes so skerp oor die kinderdoop?

25. Is die verbond die grond vir die doop van suigelinge?

26. Kan die kinderdoop in die Bybelse kerkbegrip ingepas word?

27. Word die gawe van die Heilige Gees in die doop gegee?

28. Watter verband het die spreek in tale met die gawe van die Heilige Gees?

29. Mag iemand wat as suigeling gedoop is, sê dat hy nie gedoop is of gedoop was nie?

30. Moet die doop deur middel van besprinkeling of onderdompeling geskied?

31. Wat staan ons nou te doen?

32. Verskillende vrae oor praktiese aangeleenthede by die doop:

i. Moet die dopeling in water staan terwyl hy gedoop word?

ii. Mag die voorhoof van die suigeling alleen met nat vingers aangeraak word?

iii. Hoeveel maal moet die suigeling besprinkel word?

iv. Is dit reg dat water spesiaal uit die Jordaanrivier geskep word om die doop te bedien?

v. Word net die naam of ook die van van die dopeling genoem?

vi. Mag iemand tuis of buite die erediens gedoop word?

vii. Wie mag die doop bedien?   155

viii. Mag een die doopformule uitspreek en ‘n ander die doop bedien?

ix. Handhaaf die kerk wat volwassenes sowel as suigelinge doop dan twee verskillende dope?

x. Mag die een kerk die kinders van lidmate van ‘n ander of van ‘n susterskerk doop?

xi. Mag ‘n ongetroude moeder haar kind laat doop?

xii. Hoe staan die saak met die gebruik van doopgetuies?

xiii. Mag aangenome en vondeling-kinders gedoop word?

xiv. Wat word van ouers verwag wanneer hul kindertjies te vroeg gebore word?

xv. Mag die kindertjies van goddelose ouers gedoop word?

xvi. Mag ‘n swaksinnige, verstandelik vertraagde of ‘n idioot gedoop word?

xvii. Wat is die korrekte doopformule wat by die doop gebruik moet word?

xviii. Moet die bediening van die doop voor of na die prediking qeskied?

xix. Hoe lank mag met die doop van ons klndertjies getalm word?

33. Verwysings

34. ‘n Uitnodiging aan die leser!

INLEIDING

(deur dr. Willie Marais)

Eindelik het dit vir my moontlik geword om aan die versoek van talle vriende te voldoen om hierdie boek oor die doop te skrywe. Ons sien die doop as een van die twee sakramente (‘n sigbare teken wat ‘n onsigbare saak aandui) wat deur Christus ingestel is, as die uitwendige waterbad waarby Hy beloof het dat ons net so seker met Sy bloed en Gees gewas is van die onreinheid van ons siele, dit is van al ons sondes, as wat ons uitwendig gewas is met die water wat die onsuiwerheid van die liggaam wegneem.

Dit is ‘n heilige, sigbare waarteken en seël wat ingestel is om ons deur die gebruik daarvan die belofte van die Evangelie des te beter te laat verstaan en te verseel: naamlik dat Hy ons vanweë die offerande van Christus, wat aan die kruis volbring is, vergewing van sondes en die ewige lewe uit genade skenk.

Dit is voorts vir ons duidelik dat suigelinge gedoop moet word, aangesien hulle net so goed as die volwassenes in die verbond van God en in Sy gemeente ingesluit is, en aan hulle nie minder as aan die volwassenes nie, deur die bloed van Christus beloof word die verlossing van die sondes en die Heilige Gees wat die geloof werk. Daarom moet hulle ook deur die doop, as deur die teken van die verbond, in die Christelike kerk ingelyf of ontvang en van die kinders van die ongelowiges onderskei word, soos dit gedoen is in die ou Verbond of Testament deur die besnydenis, waarvoor in die Nuwe Verbond die doop ingestel is (nota: hier verwys dr. Willie na Heidelbergse Kategismus, Sondag 27, vraag en antwoord 74).

Soos Christus ons beveel het, word ons met water gedoop in die Naam van die Vader en die Seun en die Heilige Gees. En ons glo dat net soos die water die vuilheid van die liggaam afwas wanneer ons daarmee begiet word, net so doen die bloed van Christus dieselfde inwendig in die siel deur die Heilige Gees: dit besprinkel die siel en reinig dit van sy sondes en wederbaar ons uit kinders van die toorn tot kinders van God. En dit geskied nie deur die uiterlike water nie, maar deur die bloed van Christus.

Die kerk gee aan ons van sy kant die sakrament en wat siqbaar is, maar die Here gee aan ons wat deur die sakrament aangedui word, naamlik die onsigbare genadegawes van die nuwe lewe. So word ons geloof voorts deur die sakrament van die doop versterk, en dit geld vir die ganse tyd van ons lewe, want ons geloofslewe gryp ons hele lewe lank terug na die feit van ons doop, waarmee die verband tussen ons doop en die voortdurende bekering bevestig word. Daarom verwerp ons ook die dwaling van almal wat nie met ‘n enkele doop tevrede is wat hulle een maal ontvang het nie. Ons glo dat almal wat die voorneme het om in die ewige lewe te kern, maar een maal gedoop moet word sonder dat dit ooit herhaal moet word, want ons kan ook nie twee maal gebore word nie (nota: hier verwys dr. Willie na Nederlandse Geloofsbelydenis artikels 33 en 34)

Hierdie standpunt word egter deur vele heftig bestry. En sedert die opspraakwekkende brosjure van Karl Barth het die vrae rondom die kinderdoop weer eens aktueel geword.

Ons leef in ‘n tyd waarin die kinders van die Here mekaar nodig het en die kerk dit nie kan bekostig om verdeeld te staan teen die aanvegtinge van buite nie. Maar wat is die situasie vandag? ‘n Duisternis van kerke wat mekaar byna almal in mindere of meerdere  mate beveg. Hoe jammerlik tog is hierdie sondige verskeurdheid in die oë van die wêreld nie. Maar wat of wie is die oorsaak van hierdie verskeurdheid? Sedert die Hervorming was die vyande van die kinderdoop hoofsaaklik verantwoordelik vir die versnippering van die kerk. Die verdeeldheid wat tot stand gekom het is nie dieselfde verdeeldheid as wat Jesus op aarde veroorsaak nie (Vgl. Luk. 12 :49 – 53). Jesus bring verdeeldheid tussen die lewendes en die dooies, want Hy moet Sy gemeente reinig deur die waterbad deur die woord om dit te heilig (Efes. 5:25,26; Tit. 3:5), om sonder gebrek in liefde te wees (Efes. 1 :4), sodat Sy kinders volgens dieselfde reël mag wandel en eenstemmig kan wees (Filip. 3:16). Maar die vyande van die kinderdoop het verdeeldheid tussen lewendes en lewendes gebring.

Hoe baie hartseer, pyn en verskeurdheid of verdeeldheid tussen man en vrou, ouers en kinders, broers en susters en ook gemeentelede onderling is nie op hierdie wyse tot stand gebring nie? Hoe baie lidmate is nie hierdeur verwar en heen en weer geslinger nie? En die felheid waarmee die kerke aangeval word, geskied nie altyd op hoë vlak nie. Hoe dikwels word daar nie qesê dat predikante kindertjies doop met ‘n slegte gewete en dat hulle alleen maar met so ‘n onbybelse praktyk voortgaan omdat hulle nie hulle werk wil verloor nie. En aan lidmate word gesê dat hulle gebooie en leringe van mense aanhang en vader en moeder en broer en suster liewer het vir God, wanneer hulle weier om hulle te laat oordoop d.m.v. onderdompelinq eers nadat hulle tot geloof en bekering gekom het.

Kinders van die Here kan oor baie dinge saamstem en vir baie sake saamwerk, maar vroeër of later kom dit telkens weer en weer by die doopvont uit. Dit is by die doopvont dat die paaie uitmekaar gaan en waar die kerk talle van sy lidmate verloor.

Dit sal ons nie help om hierdie feite te ignoreer nie. Daar waar ons van mekaar weggegaan het, daar sal ons weer bymekaar moet uitkom. Die kerk het ‘n dure plig om rekenskap te gee van die geloofwaardigheid van hierdie leerstuk wat hy geslagte lank al verkondig en in die praktyk toepas.

En ek wil graag in hierdie boek ‘n beskeie bydrae lewer.

Die boek neem die vorm aan van 32 hoofstukke, waarin op allerlei vrae ingegaan word. As gevolg van hierdie opset was ek genoodsaak om reeds vroeg in hierdie werk, en op meer as een plek, argumente te bou op stellinge wat reeds aanvaar, maar eers later beredeneer en bewys word. Om lompheid uit te skakel het ek nie elke keer gesê dat dit later aangetoon sal word of reeds aangetoon is nie. Die inhoudsopgawe sat die leser egter help om op hierdie vrae ‘n onmiddellike antwoord te verkry.

By al die voordele wat hierdie metode inhou, het dit egter een nadeel, as dit werklik ‘n nadeel is, dat ek gedwing was om ter wille van volledigheid by elke antwoord sekere sake telkens te herhaal. Ek vertrou dat dit nie vir u hinderlik sal wees nie, maar tot hulp. Miskien sal dit goed wees as die leser die boek eers haastig deurlees om ‘n geheelbeeld te verkry, en dit daarna met die Bybel in die hand stelselmatig deur te werk. U kan selfs ook eerste die antwoorde op die vrae lees wat u interesseer of probleme besorg.

Ek kon in hierdie boek met die hoofstukke oor die verbond, die wese van die kerk en die aard van die geloof volstaan het, want die argumente hier is absoluut sterk genoeg om die Bybelse grondslag van die kinderdoop te bewys. Maar sodoende sou ek nie reg laat geskied aan die talle ander vrae wat deur die teenstanders van die kinderdoop gestel word nie. Ek moes in baie van hierdie ander gedeeltes die argumente van die andersdenkendes tegemoet kom en probeer om hulle op dieselfde vlak te oortuig of aan my lesers rekenskap te gee teenoor ‘n bepaalde soort van redeneertrant wat daagliks onder die volk in omloop is. Ek weet dat die Bybel ongelukkig sodoende soos ‘n soort wetboek hanteer word waaruit ‘n mens alles kan en moet bewys, in plaas van een stuk evangelie van Gods genade. Intussen moet ek tog ‘n ernstige woord van vermaning rig aan almal wat meen dat alles vandag nog gekopieer moet word soos dit in die Bybelse tye gedoen is of gebeur het, omdat dit geen onderskeid maak tussen die historiese en normatiewe in die Bybel nie; aan almal wat nie van die genade alleen wil en kan lewe nie, maar steeds iets wil en moet presteer vir hul sieleheil, al is dit net die sogenaamde gehoorsaamheid om hulle weer te laat doop, omdat niemand uit die werke van die wet gered kan word nie (Gal. 2: 16, 21) en die soenoffer van Jesus vir ons redding genoegsaam is (1 Petro 1:18, 19); aan almal wat die Bybel as ‘n wetboek met reglemente opvat en die reglemente wil uitvoer, sonder dat hul rus wil vind in die voorkomende genade van onse Heer, omdat hulle daardeur weer onder die juk van diensbaarheid gebring word (Vgl. Gal. 2:2-5).

Ek maak in my studie gebruik van die nuwere taalkunde in die eksegese, veral, wat die verstaan van die Griekse aoristus (die ou onbepaalde verlede tyd) betref. Hieruit word dit duidelik dat geen standpunt oor die doop uit die eksegese nie, maar alleen op dogmatiese grande gehandhaaf kan word.

Ek meen om in die boek aan te toon dat die kinderdoop van die begin af deur die Christelike kerk beoefen is en wel d.m.v. besprinkeling. Ek sal ook aantoon dat Hebr. 6:1-9 gebruik kan word om teen die wederdoop te waarsku. Ek meen ook dat ‘n ongedoopte kindjie wat vroeg te sterwe kom verlore is wanneer die sakrament deur veragting versuim word. Dit kan selfs moontlik ook die geval wees waar ouers eerlik van oortuiging was dat dit verkeerd sou wees om hulle kindjie ten doop te bring, al sou ons van hierdie laaste afleiding nie absoluut seker kan wees nie.

Ek skrywe aan almal wat die waarheid liefhet. Mag u my antwoord met welwillendheid ontvang en edelmoedig die Skrifte ondersoek of hierdie dinge so is (Vgl. Hand. 17:11).
_____________________

Volgende hoofstuk/vraag: 1. Hoe lei die Heilige Gees ons in sake soos die kinderdoop?

Leave a Comment

Posted in doop, doopbelofte, dr Willie Marais, kinderdoop, Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee?, kinders, kinders in die erediens, kinders in die verbond, kinderseën, verbondsdoop, verbondsonderrig

Posted by: proregno | January 21, 2020

BELOFTEBOS, DIE GAY AGENDA EN GALASIERS 3:28

BELOFTEBOS, DIE GAY AGENDA EN GALASIERS 3:28

“Daar is nie meer Jood of Griek nie, daar is nie meer slaaf of vryman nie, daar is nie meer man en vrou nie; want julle is almal een in Christus Jesus.” – Galasiërs 3:28

‘n Week gelede het ek geskryf oor hoe Gal. 3:28 misbruik word vir die VIDA agenda. ‘n Teologiese professor wat skryf (beklemtonings bygevoeg):

“The research focuses on this biblical passage, because Galatians 3:28 has enjoyed considerable prominence in biblical research over the last 30 years. The passage has often been cited in church debates about slavery and racial discrimination, the ordination of women in ecclesiastical offices, gay and lesbian matters, and as the foundation for the equality of all people. … ”

‘n Week later, sien ons ‘n voorbeeld van hoe die Gay agenda ook hierdie vers vir ‘n sosiale agenda inspan, Siya Khumalo, ‘n gay aktivis skryf (beklemtonings bygevoeg):

“Nothing undermines South Africa’s Constitution more than the selectiveness with which some of us interpret and apply our holy texts. Consider Galatians 3:28. “There is neither Jew nor Gentile, neither slave nor free, nor is there male and female, for you are all one in Christ Jesus.” The “male and female” motif nullified there is that clung to by heterosexists who reduce this verse to a statement about salvation denuded of social consequences. “There are no favourites in the order of salvation,” they teach. But distorting or watering down the social implications of such texts is how Christian supporters of slavery, apartheid, anti-Semitism, Islamophobia and other prejudices have upheld hermeneutics of “othering” that decontextualise scriptures to their taste. The net effect of this theology is that it ends up being safer to seek love in secular spaces instead of sacred spaces.”

Die agtergrond vir hierdie opmerking oor Gal. 3:28, is die Beloftebos ‘wedding venue’, wat weens hul Christelike geloofsoortuigings nie huwelike akkomodeer tussen paartjies van dieselfde geslag nie, hulle het ‘n gay paartjie as volg geantwoord:

“Thanks for your mail and phone call and for taking the time to fill in the enquiry form. I apologise for the delay in answering your enquiry. “Unfortunately, we will not be able to host your wedding at Beloftebos on April 3rd 2021. The reason for that is that, based on our personal beliefs, we do not host weddings between couples of the same gender. “In a media statement on our website we try to explain where we come from and why we have decided this. “May both of you really have a very blessed 2020.”

Sien hierdie nuusartikel wat oor die saak verslag lewer:

Another couple disappointed after Beloftebos venue stands firm on LGBTQI+ weddings policy

Die artikel bevat ook ‘n verwysing na Beloftebos se media verklaring en standpunt oor hierdie saak wat by ‘n vorige geleenthedi ook ter sprake was, wat ek ook deels hier plaas:

“We, the owners of Beloftebos are Christians who seek to honour and obey God in everything we do, including the way in which we operate our business (the wedding venue). While the venue is available to people of all race[s], our Biblical conviction is that marriage is reserved for a life-long commitment between one man and one woman. This is a deeply held belief (not only for us, but for the vast majority of Christians around the world for over 2 000 years) and is a foundational part of our faith as Christians. “This belief in turn guides our venue’s policy. It is our conscience before God which prohibits us from hosting any other kind of ‘marriage’ on our property – not a fear or hatred of homosexual people (‘homophobia’) as we have unfairly been accused of.

For us, to host (and thereby enable, or celebrate) a same-sex ‘marriage’, would be to dishonour and disobey God – potentially with eternal consequences. This is too great a cost and if forced to compromise on our faith, we would have to ‘obey God rather than men’ (Acts 5:29). “At the same time, we appreciate and respect that South Africa is an open and democratic society where people are free to live their lives as they choose – including the right to conclude same-sex ‘marriages’. We respect this freedom of choice, and simply ask that our freedom of choice (to believe, and live our lives according to, the Bible) be respected also. Our Constitution does not require everyone to believe the same, and does not punish people for holding divergent beliefs and opinions.”

Teenoor hierdie bybelse liefdevolle verdraagsame getuienis van Beloftebos, wat by ons Christelike geloof wil bly staan (in die besonder oor die huwelik), en die vryheid binne die land se grondwet regmatig wil gebruik om hul besigheid in vryheid te beoefen volgens hul christelike geloof, sien mens ongelukkig in Khumalo se skrywe dat dit nie vir hom, vanuit sy standpunt gesien, bloot net gaan oor ‘diskriminasie’ en ‘n ‘opressive regime’ wat agter hierdie soort gevalle sit nie. Sy visier is gemik op wat hy die ‘DNA’ van ons land se geskiedenis noem, nl. die Christelike geloof self wat al 2000 jaar oud is, en ook hier in Suid-Afrika gevestig is al vir eeue onder al die volke (hoe gebrekkig ook dit baiemaal is). Die Christelike geloof is vir hom ‘homophobic’, dus deel van die wesentlike probleem.  Hy skryf daarom ook, waarin hy sommer ‘n klomp sake bygooi wat natuurlik – volgens hom – alles die Christelike geloof se skuld is:

“The Christianity that begets homophobia is the type once used to legitimise apartheid. Ignoring that the first non-Jewish convert to Christianity was a black eunuch, white supremacist Christianity vilified Jewish, black and gender non-confirming people to justify its abuse of power. It’s impossible to confront its racism apart from confronting its queerphobia because both are sponsored by the same inclination towards self-serving hypocrisy, and there’s no potting soil for hypocrisy to grow in better than religion. To the homophobe, a same-sex couple that practices love and community service can never be as morally good as a heterosexual couple that destroys social cohesion.”

Vanselfsprekend glo hy nie God se Woord leer dat homoseksualisme sonde is waarvan bekeer moet word, en nie gevier moet word nie, veral nie in ‘n huweliksfees nie (Rom. 1:26, 27; 1 Kor. 6:9-11; 1 Tim. 1:10; ens.). En, baie belangrik, beteken dit vir hom dat die tradisionele Christelike geloof wat nog glo dat God man en vrou geskape het, en dat ‘n huwelik alleen tussen ‘n man en vrou is, nie meer verdra moet word nie, ‘toxic ideas’ is. Hy roep op tot aksie, niks anders nie as onverdraagsaamheid teenoor mense wat anders as hy glo hier in Suid-Afrika en wie hy nie wil akkommodeer in die naam van ‘verdraagsaamheid’ in die post-apartheid SA nie, as hy ook ten slotte skryf:

“What happened at the Beloftebos wedding venue in the Western Cape isn’t just a same-sex couple issue; it’s a symptom of the ethical disorientation that colonial Christianity spun South Africa into, and I don’t think we’ll transform or heal the country, or get buy-in on its Constitution, until we come to terms with how that Christianity became and remains part of its DNA. Let us not wait until the next couple that’s turned away is a heterosexual one turned away on the basis of race to do the work. We are all at risk of being othered.”

Soos iemand anders inderdaad geskryf het: daar is niemand so onverdraagsaam as die … (sogenaamde) verdraagsames nie! (DA Carson)

Soos soveel deur die eeue gedoen het (2 Tim. 4:3,4), roep hy eintlik op tot niks anders as die vernietiging van die Christelike geloof soos dit aan ons oorgelewer is nie (Juda 3), ‘n ander god, ander jesus, ‘n ander woord moet nou geskep word, wat ons almal se sondes, insluitende die homoseksuele sondes sal akkomodeer en goedpraat. Weg met onder andere 1 Kor. 6:9-11, is die implikasie, weg met die Evangelie van Jesus Christus, wat oproep om van al ons sondes te bekeer en Hom te dien volgens sy Woord deur die krag van die Gees, nie volgens die … tydsgees nie.

Dit is al hoe duideliker dat die vervolging van die Here se kinders, sy kerke wat nog getrou wil bly, al meer gaan toeneem, en daardie vervolging gaan nie net kom van die wêreld nie, maar ongelukig ook die valse leraars en valse kerke (sien 2 Tim. 4:3,4).  Dit is natuurlik nie aangenaam nie, maar dit moet ons ook nie verbaas of onkant vang nie, want die Heilige Skrif leer self, 2 Tim. 3:1-4:5,

“1 Maar weet dit, dat daar in die laaste dae swaar tye sal kom.
2 Want die mense sal liefhebbers van hulleself wees, geldgieriges, grootpraters, trotsaards, lasteraars, ongehoorsaam aan hulle ouers, ondankbaar, onheilig,
3 sonder natuurlike liefde, onversoenlik, kwaadsprekers, bandeloos, wreed, sonder liefde vir die goeie,
4 verraaiers, roekeloos, verwaand, meer liefhebbers van genot as liefhebbers van God;
5 mense wat ‘n gedaante van godsaligheid het, maar die krag daarvan verloën het. Keer jou ook van hierdie mense af.
6 Want uit hulle is die wat in die huise insluip en arme vroue gevange neem wat met sondes belaai is en deur allerhande begeerlikhede gedryf word,
7 wat altyd leer en nooit tot die kennis van die waarheid kan kom nie.
8 En net soos Jannes en Jambres Moses teëgestaan het, so staan ook hierdie mense die waarheid teë, mense verdorwe in die verstand, onbetroubaar ten opsigte van die geloof.
9 Maar hulle sal nie verder voortgaan nie, want hulle dwaasheid sal vir almal duidelik wees, soos ook dié van daardie manne geword het.
10 Maar jy het my navolger geword in leer, lewenswandel, planne, geloof, lankmoedigheid, liefde, lydsaamheid,
11 vervolginge, lyding, soos my te beurt geval het in Antiochíë, in Ikónium, in Listre. Watter vervolginge het ek nie al verdra nie! En die Here het my uit almal verlos.
12 En almal wat ook godvrugtig wil lewe in Christus Jesus, sal vervolg word.
13 Maar goddelose mense en bedrieërs sal voortgaan van kwaad tot erger, hulle wat verlei en verlei word.
14 Maar bly jy in wat jy geleer het en waarvan jy verseker is, omdat jy weet van wie jy dit geleer het,
15 en dat jy van kleins af die heilige Skrifte ken wat jou wys kan maak tot saligheid deur die geloof in Christus Jesus.
16 Die hele Skrif is deur God ingegee en is nuttig tot lering, tot weerlegging, tot teregwysing, tot onderwysing in die geregtigheid,
17 sodat die mens van God volkome kan wees, vir elke goeie werk volkome toegerus.”

1 Ek besweer jou dan voor God en die Here Jesus Christus, wat die lewende en die dode sal oordeel by sy verskyning en sy koninkryk:
2 verkondig die woord; hou aan tydig en ontydig; weerlê, bestraf, vermaan in alle lankmoedigheid en lering;
3 want daar sal ‘n tyd wees wanneer hulle die gesonde leer nie sal verdra nie, maar, omdat hulle in hul gehoor gestreel wil wees, vir hulle ‘n menigte leraars sal versamel volgens hulle eie begeerlikhede,
4 en die oor sal afkeer van die waarheid en hulle sal wend tot fabels.
5 Maar wees jy in alles nugter; ly verdrukking; doen die werk van ‘n evangelis; vervul jou bediening.

Gebed en belofte
Laat ons bid vir Beloftebos en sy mense, asook alle medegelowiges en kerke wat, deur die Here se genade, wil ‘bly by (wat ons) geleer het’: Jesus Christus en sy Woord.  Laat ons in nederigheid, krag en waarheid van die Here se wet (norm) en evangelie (redding) getuig, tot eer van God Drie-enig, en, tot redding van ons almal in SA as sondaarmense, ook gay mense wat, soos ons almal, die evangelie van redding, bekering en bevryding nodig het, sodat ons God en ons naaste weer kan liefhê en dien  …. dit is ons enigste Hoop vir SA (Ps. 127:1; Joh. 15:5).

Aan die Beloftebos gelowiges, mag die Here jul opnuut versterk om aan te hou met julle getuienis, staan vas!, want, soos jul in jul verklaring getuig, wat ons met die Here en sy Woord maak, het ewige gevolge.

Ons Here Jesus belowe en waarsku self, vir ons almal, in Markus 8:

“35 Want elkeen wat sy lewe wil red, sal dit verloor; maar elkeen wat sy lewe om My ontwil en om die evangelie ontwil verloor, hy sal dit red.
36 Want wat sal dit ‘n mens baat as hy die hele wêreld win en aan sy siel skade ly?
37 Of wat sal ‘n mens gee as losprys vir sy siel?
38 Want elkeen wat hom vir My en my woorde skaam in hierdie owerspelige en sondige geslag, vir hom sal die Seun van die mens Hom ook skaam wanneer Hy kom in die heerlikheid van sy Vader met die heilige engele.”

Leave a Comment

Posted in dwalings, einddinge, eindtye, evangelie, gal. 3:28, gay, homoseksualisme

Posted by: proregno | January 20, 2020

‘N GEREFORMEERDE KERKVERBAND BREEK SUSTERSKERK BANDE MET DIE GK(v) WEENS VIDA

‘N GEREFORMEERDE KERKVERBAND BREEK SUSTERSKERK BANDE

MET DIE GK(v) NEDERLAND WEENS VIDA

Die Gererformeerde Kerken vrijgemaakt (GKV) van Nederland, se algemene sinode van 2017 (Meppel), het die besondere ampte oopgestel vir susters (VIDA). Ek het daaroor hier geskryf:

Nog ‘n gereformeerde kerkverband buig voor die VIDA feministiese tydsgees: GK (Vrijgemaakt)

VIDA artikels oor die ongereformeerde weg wat die GK(v) ingeslaan het

As gevolg daarvan, op voorstel van die OPC, is die GKV ook uit die ICRC (International Conference of Reformed Churches) geskors:

Die Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt (GKv) geskors uit die ICRC weens hul besluit oor die vrou in die ampte

Die GKSA is ook lid van die ICRC en het ook nog tans ekumeniese eenheidsbande met die GKV, asook met verskeie van die ICRC lidkerke, onder andere die OPC.

Die GKV se huidige algemene sinode (Goes) is weer in sitting, en op 10 Januarie het die afgevaardiges van 7 buitelandse kerke toesprake op die sinode gelewer.  Van die 7 kerkverbande, het een kerkverband nie ‘n probleem met VIDA (vroue in die besondere ampte) nie, maar die ander 6 kerkverbande se afgevaardiges het die GKV baie sterk vermaan, of gevra waarom hul nie ook as kerkverbande hieroor geraadpleeg en mee in gesprek gegaan is voor die besluit geneem is nie.

Die CanRC (Canadian Reformed Churches), ook bekend as die Vrygemaakte Kerke in Kanada, het sustersbande gebreek met die GKV.  Die verslag oor die verskillende toesprake, asook die reaksies, besprekings, ens. daarop, kan hier gelees word, met dank en erkenning aan die een-in-waarheid webblad (sien die paneel aan die linkerkant op die webblad vir die verskillende briewe van afgevaardigde kerkverband, verslae, ens. oor die Goes sinode):

GS Goes Verslag: buitelandse kerke

Volgens DJ Bolt gaan die saak van VIDA in die komende week weer op die tafel van die sinode wees:

“Een tussendoor-Nieuwsbrief m.b.t. besprekingen op de GKv generale synode Goes die vergadert te Mennorode, Elspeet. De informatie hierover kan niet gemist worden als voorbereiding op de drie vergaderdagen deze week (23-25 januari) waarop de revisieverzoeken ‘vrouw-in-ambt’ zullen passeren. We hopen ook deze dagen daar te bivakkeren en onze lezers er volgende week verslag van te doen. Wellicht komen de verslagen en de Nieuwsbrief later dan gebruikelijk, dus na deze week. Want van drie dagen verslagen maken op een zaterdagmiddag en – avond is misschien geen goede voorbereiding van de rustdag.”

‘n Paar aanhalings uit die buitelandse toesprake, waaronder ook die GKSA se afgevaardigde:

CanRC:
“Het is over, ten minste, nu. De Canadian Reformed Churches besloten afgelopen lente de zusterkerkrelatie niet meer voort te zetten. Daar zijn verschillende redenen voor. Maar ten diepste gaat het om de vraag of men wil leven naar Gods Woord. De kerken die ik en br. Nordeman vertegenwoordigen zijn niet langer overtuigd dat de GKv dit doen.

In mijn toespraak ga ik niet herhalen wat wij u gezegd hebben in de vele, vele afgelopen jaren. Wij zien daar weinig nut in. In synode vergaderd besloten onze kerken, in 2016 en nogmaals in 2019, om elke vrijgemaakte kerk een brief te sturen met de tekst van onze besluiten aangaande de GKv, in het Nederlands, zodat onze zorgen u bekend zouden zijn. Wij kozen voor deze handelswijze omdat het ons inziens duidelijk moet zijn dat wij deze stand van zaken betreuren. Het doet ons diep pijn. U bent ons dierbaar geweest, wij zijn elkaar tot nut geweest. Maar wij voelen ons gedwongen. Want het is onze overtuiging dat het onderhouden van onze zusterkerkrelatie niet trouw zou zijn aan de enige bisschop van de kerk, onze Heiland en Heer, Jezus Christus.

Als ik zie hoe het gegaan is, de afgelopen tien jaar, dan verbaasd het mij en doet het mij verdriet dat velen van u niet bewust leken van de gevolgen van uw besluiten voor uw internationale relaties en dat u, zo lijkt het, verbaasd bent door wat er nu gebeurd. Uw lidmaatschap in de ICRC is geschorst, op motie van de Orthodox Presbyterian Church met steun van de Canadian Reformed Churches. En nu hebt u geen zusterkerken meer in Noord Amerika.

De reden is niet, dat wij, uw zusterkerken, allemaal veranderd zijn m.b.t. de zorgpunten. De reden is dat u veranderd bent. En de reden is des te meer, dat, ondanks het feit dat u veranderd bent, u ons niet hebt overtuigd om te veranderen.”

KPCK:
“Echter, toen wij hoorden van uw beslissing om de ambten open te stellen voor vrouwen was het ons alsof ‘de Jeruzalemmer tempel’ werd verwoest. Die beslissing is tegen het eenvoudige onderwijs van de Schriften dat in onze kerken wordt beleden. Maar zuster-afgevaardigden Van Delden-Ubels en Simone Wiersma-Wieringa, we zijn dankbaar voor de omgang met u gisteren, en uw persoonlijke betrokkenheid op uw kerken.”

FRCA:

“De Heilige Schrift is ons fundament om de Heere God en Jezus Christus te leren kennen. En ook zonde doet kennen. Door de Schrift op heel andere manier te lezen verandert ook de basis, het fundament van het geloof. Ondanks verschil in hermeneutiek kunnen we veel overtuigingen wel delen. Staan we naast u en delen het geloof in Christus’ verzoening door voldoening, in de Drie-eenheid, in verkiezing en verwerping. Nog steeds die overtuigingen maar toch een ander fundament. Wat heeft dat tot gevolg? Dat er geen basis van vertrouwen meer blijft. Vergelijk het met een ontmoeting met een rooms-katholiek iemand. We zijn blij met hetzelfde geloof als het de verzoening betreft, maar genade is van Christus en komt niet van Maria. Daarom is een kerkelijke relatie onmogelijk. Want de roomse kerk heeft een heel andere basis voor het kennen van God.

Dát bedoel ik met verschil in fundament. Het kerkschip is los van zijn ligplaats. Er is geen vertrouwen meer. De vraag is hoe lang het duurt na de vrouw in het ambt en aanvaarding van homorelaties, dat het verschil in fundament ook consequenties heeft voor de de leer van de verzoening, de leer over God zelf, de uitverkiezing. Gods Woord alleen leert Christus kennen. We hopen dat dat weer een gezonde plek in de GKv zal krijgen.”

GKSA:
“We waren lid van de ICRC. Daar werden we geconfronteerd met de vrouw-in-het-ambt-besluiten van de GKv zonder er samen over gesproken te hebben. Terwijl ook andere kerken veel materiaal hier over hebben. Waarom op deze manier ons er mee te confronteren? Menselijkerwijs gesproken is het niet mogelijk terug te komen op deze weg. Dat is in elk geval erg moeilijk. Maar het zou wel mogelijk zijn om de verdere uitvoering op te schorten en zo de andere kerken er werkelijk bij te betrekken.

Onze kerken hebt u achtergelaten en bent nieuwe kerkrelaties aangegaan. Wij waren u trouw maar zullen we zo nog partners in de ICRC kunnen zijn? Wij worstelen met de ‘vrouw-in-het-ambt’. Er wordt veel druk uitgeoefend. Laten we niet maar in een conferentie maar als kerken ook met uw nieuwe partners, samen gaan zitten en deze zaken doorspreken. Want als er inderdaad sprake is van een verkeerde hermeneutiek zal het niet blijven bij deze zaak.”

OPC:
“Wij zijn bezorgd, verlangen naar u en bidden dat we een van geest zullen zijn in gebondenheid aan de Schriften.  De vrouw-in-het-ambt werd in gereformeerde kerken wereldwijd afgewezen. Ook door de GKv, nog in 2008. Waarom is er met ons niet eerder over gesproken? Wij zijn nu in verwarring over de oude gronden om de vrouw-in-het-ambt af te wijzen.  … De wereld heeft geen idee wat God van ons verwacht maar op de kansels moet klinken: Zo zegt de Heere! De gewetens van kerkleden en predikanten worden nu gebonden. De kerkregering is gemengd en misleidend.
Worden ook wij daaraan gebonden terwijl we niet overtuigd zijn? Moeten we het maar zo laten? Onze geloften niet langer houden? Terwijl de besluiten veel consequenties en  gevolgen hebben. En dat niet alleen voor de kerkregering. Wij hebben u lief en willen één met u blijven. Maar we smeken opnieuw: heroverweeg uw besluiten.”

Die CanRef se brief aan alle GKV gemeentes kan hier gelees word:

DE AAN IEDERE GKV-KERK GEZONDEN BRIEF LUIDT ALS VOLGT

‘n Aanhaling daaruit: “Met grote smart ontving onze Generale Synode 2019 een grondig rapport van de benoemde commissie, dat liet zien dat niet slechts de waarschuwing van de Synode 2016 in de wind was geslagen, maar dat de Synode Meppel 2017 doorging op het hermeneutische pad van uw vorige synodes en besloot dat de Bijbel vrouwen toestaat in de ambten van diaken, ouderling en predikant te dienen. In de brief die de broeders afgevaardigden namens de Synode Meppel 2017 aan onze Synode 2019 overbrachten, werd niets gezegd wat de bevindingen van dit rapport tegensprak. Om redenen die in het rapport zijn aangegeven en vermeld staan in ons besluit van de Synode Edmonton 2016 (zie bijlage), doet dit handelen Gods Woord zonder meer geweld aan en het heeft ons gedwongen onze kerkelijke relatie met u, de Gereformeerde Kerken in Nederland (vrijgemaakt), te beëindigen.”

Leave a Comment

Posted in GK(v), gksa, GKSA reformasie, ICRC, vrou-in-die-ampte, vrygemaaktes

Posted by: proregno | January 17, 2020

RS CLARK, CALVIN AND THEONOMY

RS CLARK, CALVIN AND THEONOMY 

Johannes Calvyn

Does God’s law still apply to current civil governments and societies, and in what detail? Or is ‘natural law’ enough for governments to rule today, they do not need God’s revealed laws or bow before King Jesus Christ?  What is and should be the relation between church and state, biblically and confessionally?

These and many other questions has been part of a big debate in the second half of the 20th century, and also now to a lesser extent in the 21st century, within the reformed camp in the USA, in the reformed and presbyterian churches. For or against theonomy has been a big debate, unfortunately making many ‘enemies’ among each other, especially surrounding the work of some of the foundational theonomic theologians, like RJ Rushdoony and GL Bahnsen. I thought the debate died down a bit, myself not reading much about it since the beginning of the 2000’s, before then, I studied the topic more, but since then focusing more on other topics.

Someone who clearly is very strongly against anything that looks like or smell like theonomy, and still fighting it with a passion, is prof. RS Clark from Westminster Seminary California.

On his website is his newest article on this topic, where he tries his best to persuade folks not to learn anything at all from reformed theonomists, because they do not agree with his and his colleagues natural law (radical) two kingdoms views which seems to him to be the ‘only’ reformed view concerning ethics related to law, church and state, etc, in their eyes:

Just Discovering Reformed Theology? TheoRecon Is A Toll-Booth You Should Skip

RJ Rushdoony

I have tried to give some balanced perspective as a non-american reformed believer, but without giving any reasons, dr. Clark decided to delete my two short contributions to two of his current threads on theonomy. Maybe he decided to just ignore a no name theologian like me, or just don’t like what I am saying, but he has this footnote at his articles which give some explanation, and I must guess which one it is that applies to me:

“Comments are welcome but must observe the moral law. Comments that are profane, deny the gospel, advance positions contrary to the Reformed confession, or irritate the management are subject to deletion. Anonymous comments, posted without permission, are forbidden.”

Clark also followed up the above article with this quote from Calvin, which he and many others unforunately thinks settles the debate once and for all, namely “Calvin spoke against theonomy”, the debate is settled, let’s move on … or so he thinks:

Calvin Rejected Theonomy In Favor Of Natural Law

I have answered both Clark’s threads on this topic, and since he deleted it, I am publishing it here.

The biggest lesson for me in these kind of debates that I been following for 30 years, and especially now with Clark’s actions in not allowing my comments, is not whether one is pro- or non- or anti-theonomic as such, but that we should, no matter what camp we in, read and listen to both sides of views, debates, etc., especially if many on those debates are with fellow reformed brothers within the reformed camp.

Yes, we must beware of false doctrines, heresies, guard the true churches (BC art. 29), etc., but I do not believe pro or anti-reformed theonomic ethics (which I believe is another, not the only reformed ethic for God’s law for today, which should be considered within reformed and presbyterian churches, together with other reformed views on this topic, that will be more or less non-theonomic/theocratic) is a area to die for on a reformed hill, I do not believe one should be seen as ‘within or without the reformed camp’ because of being pro- or anti theonomic (with theonomic here I mean specifically Rushdoony or Bahnsen’s kind/version of theonomy, and not theonomy in general through history, which I believe all reformed should be theonomic in general: pro-law in the tradisional 3 uses of the law distinction sense, as is stated in our reformed confessions).

Here is my two replies, with a slight few changes, please read dr. Clark’s article and quote first (see above), and then read my two replies:

My reply 1 to dr. Clark’s “Just Discovering Reformed Theology? TheoRecon Is A Toll-Booth You Should Skip”

Greg L. Bahnsen

“As a non-American reformed believer, trying to read both sides of the Machen’s Warrior Children for decades (Clark’s view on this, see here), in this case, pro- or anti-theonomy/recon reformed views, all I can say is that I also see some serious problems with the (radical) Two Kingdoms (R2K) views espoused by the Westminster California brothers in the reformed camp, such as RS Clark.  It is clear that theonomy with it’s problems, and R2K with its problems, both are and wants to be reformed and claim the westminster/dordt confessions heritage, and I see many agreements and disagreements over the years in their debates.  Trying to drive out one or the other group from the ‘truly reformed camp’ is futile attempt, at least seen from the ‘outside’.

Yes, there definitely is a difference between theocracy and theonomy, as their will be  historical differences between for example Dordt and Westminster, but I really cannot see if one honestly read the reformed authors of the 16/17th century, how the R2K view can be any nearer to the theocratical reformed confessions of  the 16th/17th century in regards to the topic of ‘church and state’, than say 20th century theonomy advocates? Theonomy confirms for instance the essence of BC art. 36 (on civil government) and WCF chapter 23 (on civil government), but R2K denies it in favour of a natural law (neutral?) kind of state (theocracy/theonomy says: Christ is King over both Church and State, both church and king is under God’s Law, not only the Church, etc.)

But in saying that, I won’t give the same advice as the article above, I would recommend and say read and learn from all of Machen’s … and Van Til’s, and GH Clark’s, etc.’s warrior children and their struggles to try and keep each other out of the ‘reformed camp’, learn where one can from some excellent sources from all those battling camps, an above all, test everything according to Scripture, Acts 17:11.”

My reply 2 to dr. Clark (Calvin Rejected Theonomy In Favor Of Natural Law)

“Calvin’s battle in that quote (from Institutes 4.20.14) was against the Anabaptistic kingdom ideas of his days, who did not see any changes from Moses to our today, something theocrats and theonomists through history both rejected (they see both continiuty and discontinuity in terms of God law for today’s societies).  Calvin was not calling out current or future reformed theocrats and theonomist who believed in the general equity of God’s law for all of life, also for the state, he taught on God’s law for society himself. See also rev. Chris Strevel article dealing in detail with Calvin’s quote, in its historical and theological context of all other Calvin said on this topic, not only the Institutes, but also in his sermons, commentaries, etc.:

“The Theonomic Precedent in the Theology of John Calvin” (waiting for permission to publish this article here, will then add the link to it, please read this thorough analysis)

But even if one thinks Calvin was “thinking” of Bahnsen, Rushdoony etc. in that quote, then at least it must be acknowledged that Calvin was also not in the (“radical”) two kingdom’s camps of our day at all, as very clearly stated here:

Calvin to King Francis I in his prefatory address in his Institutes (and by implications to all rulers of all times, Ps. 2; Rom. 13. Emphasis added):

“Your duty, most serene Prince, is, not to shut either your ears or mind against a cause involving such mighty interests as these: how the glory of God is to be maintained on the earth inviolate, how the truth of God is to preserve its dignity, how the kingdom of Christ is to continue amongst us compact and secure. The cause is worthy of your ear, worthy of your investigation, worthy of your throne.

“The characteristic of a true sovereign is, to acknowledge that, in the administration of his kingdom, he is a minister of God. He who does not make his reign subservient to the divine glory, acts the part not of a king, but a robber. He, moreover, deceives himself who anticipates long prosperity to any kingdom which is not ruled by the sceptre of God, that is, BY HIS DIVINE WORD. For the heavenly oracle is infallible which has declared, that “where there is no vision the people perish” (Prov. 29:18).”

Wonder if Calvin would also be seen by some as “not within the truly reformed camp” with words such as this today?

What any honest reformed historian would deduce from this quote (together with Calvin’s words in Inst. 4.20.14, and the rest of his works elsewhere) is:

There is both theonomic/theocratic and natural law grounds/aspects found in Calvin’s works, rightly understood and compared.

One modern day camp alone cannot claim higher ground, i.e. “Calvin is on only our side”, that would be a one-sided dishonest reading of Calvin and reformed history and confessions, all in service of some kind of 20/21 century ax battle grinders issue, who read stuff back into Calvin and the reformers… what the motives and reasons for that is, I leave in the Lord’s hands.

Sources

1. Most important, go read Calvin, Rushdoony and Bahnsen (and any other theologian) themselves, ad fontes (back to the sources!),  not what others say about them, for or against, that is secondary sources that could be helpful, but not original.

2. One does not have to agree with all detail, to still learn a lot from a past or current theologian. I learn a lot from RS Clark and other Westminster Californian R2K theologians on many other topics, and recommend many of their works, while disagreeing with their R2K, non-literal 24 day creation views, etc. The same with many other (past and current) reformed theologians that are (in my view) much too anti-theocratic/theonomic, but I still love and respect these brothers to learn from them, and recommend them with some reservations. They still are my reformed brothers in the faith, once delivered, and I will fellowship with them.  I do not go along with the ‘for or against theonomy’ sjibolet of some zealous warriors (from both sides!).

3. Dr. Clark has given recourses to read for being against our theonomy reformed brothers, you can read it there at his website. But don’t stop reading there…

4. Here are some other sources about the topic, also pro and against, and also some of my own writings (in Afrikaans) wherein I also give my own critiques about christian reconstructionism, etc.:

Die Kultuurbeskouing van RJ Rushdoony, ds. S Le Cornu

Pro and Con Theonomy

Bahnsen sources

(Standard works on the topic: Theonomy in Christian Ethics; By This Standard; No Other Standard)

What is Theonomy?

(A two page introduction and summary by Bahnsen)

“The Westminster Assembly and the Equity of the Judicial Law“

Rushdoony sources

(Standard works on the topic: Institutes of Biblical Law, vol. 1-3)

Teokrasie en Teonomie in die ZAR, by Totius, by Calvyn en die outentieke Reformatoriese belydenisskrifte van die 16/17de eeu

Pro Regno nr.12 – Die teokrasie en teonomie van NGB artikel 36

Theonomy library

5 Comments

Posted in bahnsen, rushdoony, teokrasie, teonomie, wet

Posted by: proregno | January 15, 2020

VIDA en Galasiërs 3:28

VIDA EN GALASIERS 3:28

“Daar is nie meer Jood of Griek nie, daar is nie meer slaaf of vryman nie, daar is nie meer man en vrou nie; want julle is almal een in Christus Jesus.” – Galasiërs 3:28

Hierdie teks is al deur baie, veral die laaste 30 jaar, ingespan om vroue in die besondere ampte (VIDA) te probeer regverdig.  As ‘n voorbeeld daarvan, sien die artikel (The theological-ethical implications of Gal. 3:28 for a Christian perspective on equality as a foundation value in the human rights discourse), wat verlede jaar gepubliseer is deur prof. JM Vorster, oud-prof van die Teologiese Skool in Potchefstroom (GKSA). Hy skryf daarin o.a. die volgende (In die Skriflig, vol. 53, no. 1 [2019]. Beklemtoning bygevoeg):

“The research focuses on this biblical passage, because Galatians 3:28 has enjoyed considerable prominence in biblical research over the last 30 years. The passage has often been cited in church debates about slavery and racial discrimination, the ordination of women in ecclesiastical offices, gay and lesbian matters, and as the foundation for the equality of all people. … ”

“Scholars who depart from a mere grammatical reading of the biblical texts (sola text), tend to resort to the complementarian and spiritual interpretation. Scholars who depart from feminist and liberationist readings, as well as a reading from the premise of a consistent biblical theology (tota Scriptura) developed by a revelation-historical or salvation-historical approach, lean towards an egalitarian reading.”

Vorster meen hierdie teks dui nie net op alle gelowiges, Jood of Griek, slaaf of vryman, man of vrou wat saam een en gelyk in Christus is en gered word nie, daardie vers beteken dat alle mense, ook man en vrou nou gelyk in taak/roeping en rol moet wees in die samelewing, maar ook en veral in die kerk. Eenheid is nie genoeg nie, daar moet ook eendersheid orals wees, en die kerk moet voorloop in hierdie gedagte.

Heel konkreet beteken dit vir hom dat om nie pro-VIDA te wees nie, in stryd is met egalitarisme van Gal. 3:28. Die ‘komplementariese standpunt’ (man en vrou is gelyk geskape in waarde en wese, en word gelyk gered in Christus, maar het volgens die skeppingsorde en God se bevele, verskillende rolle en take, wat daarop neerkom dat volgens die Skrif vroue nie in die besondere ampte kan dien nie, 1 Tim. 2 en 3; 1 Kor. 14; Tit. 1 = die GKSA se amptelike sinodebesluite) is volgens hom deel van die “deformation of the principle of equality” as gevolg van die sondeval (p. 4), deel van die probleem wat skuldig is aan die sonde van ‘diskriminasie’, teen die “Magna Charta of Christianity”, dit is nou, teen Gal. 3:28.

Volgens Vorster moet die kerk die wêreld voortgaan in die menseregte gelykheidsbeweging in die kerk, en mens kan nie anders as om af te lei dat -volgens die artikel se beoordeling- die “mans alleen as besondere ampsdraers’ (wat Vorster ook as ‘patriargie’ beskou?) vir Vorster deel is van die ‘evil of inequality’ wat teengewerk moet word, daarom skryf hy aan die einde die volgende woorde:

“The dispensation of evil is known for inhumane relationships such as patriarchy, racism and exploitation, among others. The new reign of God in Christ restores the creational principle of the equality of all people. This equality must be realised among the people of God (church) and must be pursued as a universal principle for all human relationships. The equality of all people is a new condition for human life brought forward by the reality of God’s kingdom in human history. This passage is indeed the Magna Charta of Christianity.” (p. 8)

In antwoord op prof. Vorster se artikel, drie bronne wat wys wat die regte betekenis, gebruik en toepassing van Gal. 3:28 is:

1. Manlik en Vroulik in die Kerk

In hierdie GTV konferensie wat gehou was in 2008, asook die boek wat daarmee gepubliseer is, is ook aangebied deur baie ‘scholars’, en belangrik, geleerdes wat nie net teen VIDA is nie, maar ook pro-VIDA. Hulle het daar tot die volgende konklusie gekom (wat ook die GKSA se amptelike besluit daaroor is) aangaande of Gal. 3:28 enige skriftuurlike grond aanbied vir VIDA (Manlik en Vroulik in die Kerk: Geslagtelikheid en die besondere dienste, Douw G Breed, Fika J van Rensburg, Gert JC Jordaan [redakteurs], PTP, 2008, bl. 101):

“9.6 Gevolgtrekking
Paulus beklemtoon in Galasiers 3:28 met die drie pare onderskeidings Jood/Griek, slaaf/vryman en man/vrou dat alma! wat in Christus glo, deel het aan die beloftes wat God aan Abraham gemaak het. Die eerste groepering wat Paulus noem, te wete Jood/Griek, is spesifiek van toepassing op die eis van die dwaalleraars dat die geadresseerders besny moes word. Die Galasiers hoef hulle egter nie soos die Jode te laat besny nie. Die ander twee groeperings, slaaf/vryman en man/vrou, het nie direk iets te doen met die vals leraars se eis dat die Galasiers besny moes word nie. Die
twee groeperings versterk egter die punt dat almal wat in Jesus Christus glo, deel het aan die belofte aan Abraham. Die lesers van Paulus se brief mag weet dat, wanneer beoordeel moet word of iemand deel is van die nageslag van Abraham, selfs uitdruklike onderskeidings soos slaaf/vryman en man/vrou onbelangrik is. Dan geld net die vraag of jy in Christus gedoop is en met Hom beklee is.

Uit die voorafgaande blyk dit dat Galasiers 3:28 ‘n baie spesifieke betekenis het vir die verstaan van Skrifdele wat handel oor die verhouding tussen man en vrou. Skrifdele waarin gestel word dat (i) die man die hoof van die vrou is (vgl bv Ef 5; 1 Kor 11 ); (ii) dat die vrou aan die man onderdanig moet wees (vgl bv 1 Kor 14; Ef 5; Kol 3:18) en dat (iii) die vrou moet swyg (vgl bv 1 Kor 14 en 1 Tim 2) sou in stryd wees met Galasiers 3:28, as aanvaar word dat die Skrifdele daarop dui dat die vrou nie soos die man deel in die verlossing van Christus nie. Alma! wat in Christus glo, ook vroue, deel in die belofte aan Abraham.

9.7 Toepassing op geslagtelikheid in die besondere dienste
Galasiers 3:26-29 handel dus nie oor die kwessie of die vrou in die besondere dienste mag dien al dan nie. Hierdie Skrifgedeelte werp wel lig op die feit dat alle gelowiges, ook vroue, in Christus deel het aan die verbondsbeloftes aan Abraham. In die lig van hierdie oorweldigende waarheid sou met reg gevra kan word of daar regtens op enige ander terrein – ook wat die besondere dienste in die kerk betref – enige onderskeid tussen man en vrou getref kan word.

Die antwoord op hierdie vraag is egter nie in Galasiers 3:26-29 nie.” (beklemtonings bygevoeg)

2. ONS IN CHRISTUS – CHRISTUS IN ONS

Nog ‘n oud-prof van die TSP van die GKSA, het die volgende kort maar kragtige artikel geskryf oor Gal. 3:28, wat wys om die ware betekenis van hierdie teks, wat ongelukkig misbruik word deur die humanistiese egalitariese bewegings buite, maar ook binne die kerk (beklemtonings bygevoeg):

“Ek is met Christus gekruisig, en ék leef nie meer nie, maar Christus leef in my. En wat ék nou in die vlees lewe, leef ek deur die geloof in die Seun van God wat my liefgehad het en Homself in my oorgegee het. Daar is nie meer Jood of Griek nie, daar is nie meer slaaf of vryman nie, daar is nie meer man en vrou nie; want julle is almal een in Christus Jesus.” — (Gal. 2:20; 3:28).

“Ons moet hierdie twee gedagtes nie losmaak van mekaar nie. “In Christus” val alle onderskeidinge weg, nasionale (Jood en Griek), sosiale (slaaf en vryman), natuurlike (man of vrou). In Christus is ons almal een.

Soos die eenheid van die menslike geslag in Adam verbreek is deur die sonde, so is die eenheid van die menslike geslag weer herstel in Christus. In Christus is alles wat in die hemel is, sowel as wat op die aarde is, onder een hoof vergader (Ef. 1:10).

Dit is so: In Christus val die verskeidenhede nie weg nie —die van slaaf en vryman en van Jood en Griek net so min as die van man en vrou. Maar dit is nie wat Paulus hier wil sê nie. As ons dit hier wil inlees, dan verlê ons die klem van wat Paulus hier wil sê. Dit lê hier nie op die verskeidenheid nie, maar op die eenheid.

Daaruit dat die verskeidenheid tussen man en vrou nie wegval nie, volg nog nie dat dit nie die geval is met slaaf en vryman en van Jood en Griek nie. Paulus wil sê dat selfs die fundamentele onderskeiding, die van man en vrou met betrekking tot Christus nie tel nie. Só een is ons in Christus, ondanks alle verskille.

So is dit met ons in Christus!

Maar “Christus is ook in ons”.

Só in ons, dat Paulus sê: “ek leef nie meer nie, maar Christus leef in my” (2:20). Dit moet ons egter nie so verstaan asof Paulus self verdwyn soos die mistikus van die middeleeue: mediteer en mediteer totdat hy in vervoering raak en verdwyn met sy ek, en soos die geval is, wanneer ons van ons godsdiens ‘n saak van die gevoel maak nie. Dan keer ons die saak weer om, en maak ons van “Christus in ons” weer ‘n “ons in Christus”.

As Paulus sê “ek leef nie meer nie, maar Christus leef in my”, dan verdwyn Paulus nie. Paulus bly Paulus: “Wat ek nou in die vlees lewe, leef ek deur die geloof in die Seun van God wat my liefgehad het”. Hier is geen sprake van die uitwissing van persoonlikheid en van individualiteit nie.

Ons kan eerder sê: So het Paulus eers waarlik Paulus geword, Petrus waarlik Petrus, Johannes waarlik Johannes, die Jood waarlik Jood en die Griek waarlik Griek. “Ons in Christus” — dit laat die eenheid sien in Christus, die een Hoof in wie ons almal saamgevat is en in wie ons almal saam gesterf en saam opgestaan het en erfgename geword het van die ewige lewe.

“Christus in ons” — dit laat die verskeidenheid, die individuele sien in die eenheid, sodat nou deur die gemeente aan die owerhede en magte in die hemele die menigvuldige (veelkleurige) wysheid van God bekend gemaak kan word, volgens die ewige voorneme wat Hy opgevat het in Christus onse Here (Ef. 3:10, 11).”

Bron: Nuwe en Ou Dinge, prof. WJ Snyman, bl. 291

3. Dr. Attie Bogaards se verklaring (beklemtonings bygevoeg)

“3:28 Daar is nie meer Jood of Griek nie, daar is nie meer slaaf of vryman nie., daar is nie meer man en vrou nie. Wie hierdie teks gebruik ter regverdiging van die vrou in die amp, neem die konteks waarin dit staan nie in ag nie en begryp daarom nie waaroor dit hier uiteindelik gaan nie. Paulus trek hier nie ‘n streep deur dinge soos afkoms, geslag of posisie nie.

Al wat die apostel wil sê, is dat geen mens voorkeur by God het net omdat hy tot ‘n bepaalde volk behoort, omdat hy ryk is of wat ook al nie. Daar is geen bevoordeling op grond van volk, geslag ofstand nie. Almal bely dat hulle sondaars is en almal word gered deur die verdienste van Christus alleen. Almal word op een en dieselfde manier gered: deur die geloof alleen, deur genade alleen, sonder enige verdienste van ons kant.

Want (rede) julle is almal een dit wil sê een en dieselfde en nie die een Jood en die ander Griek en die ander slaaf nie. Die een is nie minder as die ander nie. Julle is een in Christus Jesus. Julle word almal, sonder onderskeid in volk of wat ook al, deur en danksy die werk van Christus alleen, aanvaar.”

Bron:  Galasiërs: Jesus Christus alleen, Pretoria: Die Boekuitgewers, 2005, bl. 81.

1 Comment

Posted in gal. 3:28, vida, vrou se rol, vrou se rol 3 standpunte, vrou-in-die-ampte

Posted by: proregno | January 6, 2020

Jesus en die kinders: Die Kinderevangelie

Jesus en die kinders: Die Kinderevangelie

deur prof. Bert Floor

[Bron: Die Heilige Doop in die Nuwe Testament, Potchefstroom: PT Publikasies, 1983, bl. 113-121. Die boek is aanlyn hier beskikbaar.]

Die Kinderevangelie Parents with baby at christening in church

Die Nuwe Testament leer ons dat alle mense onder die heerskappy van die sonde en die dood gebore word en dat slegs diegene wat uit die Gees gebore is, die koninkryk van God mag ingaan (Joh. 3:3 e.v.). Nie deur die vleeslike geboorte nie, maar alleen deur die wedergeboorte verwerf ‘n mense die Godsryk. Die mens kan alleen deur Jesus Christus, deur die krag van sy Gees gered word.

Ons het by die bespreking van die doopbevel in Matt. 28:19 reeds gesien dat die doop as ‘n regeringsverandering beskou kan word. God bevry die mens uit die slawerny van die sonde en stel hom onder ‘n nuwe gesag, onder die gesag van Christus, wat Here, Heerskappyvoerder is onder wie hy vry is om ‘n nuwe lewe te lei. Nou het die kerk in die kinderdoop uitgespreek dat kinders ook in hierdie regeringsverandering mag deel. Net soos die volwassenes het hulle ook deel aan die ryk van God. Dat die kinders werklik hierby ingesluit is, word dikwels uit die Nuwe Testament aangetoon met ‘n beroep op die sg. Kinderevangelie (Mark. 10:13-16; vgl. Matt. 19:13-15; 18:3; Luk. 18:15-17). Die vraag is egter of hierdie beroep op die Bybel ter handhawing van die kinderdoop wel wettig is.

In die klassiek Gereformeerde Formulier om die doop aan die kinders van die gelowiges te bedien word met ‘n beroep op Mark. 10:16 die kinderdoop verdedig met die woorde: So het Christus ook sy arms om hulle geslaan, sy hande op hulle gelê en hulle geseën. Tertullianus, wat tog duidelik besware teen die kinderdoop ontwikkel het, het ‘n bepaalde verband tussen die Kinderevangelie en die kinderdoop gesien: “Inderdaad het Christus gesê: verhinder hulle nie om tot My te kom nie, maar laat hulle kom terwyl hulle opgroei, laat hulle kom, terwyl hulle leer, terwyl hulle geleer word waarheen hulle moet kom, laat hulle christene word, sodra hulle in staat is om Christus te ken” (De Baptismo, 18,5).

Calvyn noem die geskiedenis van Jesus wat die kindertjies seën, ‘n skild teen die aanvalle van die anabaptiste. In die geskiedenis van die Christelike kerk is hierdie gebeurtenis telkens met die kinderdoop in verband gebring. As argument word keer op keer genoem:

“Hoe kan ons weier om kinders te doop wanneer Jesus hulle in sy koninkryk opneem? Mag ons toesluit wanneer Jesus self oopmaak? Daar is selfs so ver gegaan om die oplegging van die hande met die doop te vergelyk. Die handoplegging sou dan soveel wees as ‘n doop sonder water” (Evander, 1938:177).

Dit is egter baie duidelik dat daar in die sg. Kinderevangelie, in die geskiedenis van Jesus wat die kindertjies seën, nie van die doop van kinders sprake is nie. Trouens, dit kan ook nie verwag word nie, aangesien hierdie gebeurtenis gedurende Jesus se aardse lewe plaasgevind het. Eers na sy opstanding, by sy hemelvaart, toe Hy alle gesag in die hemel en op die aarde van sy Vader ontvang het, het Jesus uitdruklik aan sy dissipels bevel gegee om te doop. Die doopbevel staan in die regstreekse verband met Christus se gesagsaanvaarding. As Here, as Heerskappyvoerder, stuur Hy sy leerlinge uit met die opdrag om te doop.

‘n Vingerwysing na die kinderdoop

Ons vind in die Nuwe Testament nêrens ‘n duidelike uitspraak dat kinders gedoop moet word nie. Die vraag is of so ‘n uitspraak werklik nodig is. Daar word ook nêrens in die Nuwe Testament gesê dat die rusdag nie meer op die sewende dag van die week gevier moet word nie maar op die eerste dag.

Die bewering dat die kinderdoop in ‘n later stadium in die kerkgeskiedenis deur die kerk van Rome ingevoer is, kan nie deur feite gestaaf word nie.

Daar is die bekende uitspraak van Origenes, wat van 182 tot 251 na Christus geleef het: die kerk het van die apostels die tradisie ontvang om die klein kinders te doop (Origenes, ed. Migne, col. 1047; ed. Delarue:565).

Hoewel erken moet word dat ons ook in die sg. Kinderevangelie nie ‘n regstreekse heenwysing na die doop aantref nie, bly die vraag nog staan of daar miskien nie ‘n onregstreekse verband met die doop, ja, selfs met die kinderdoop, in hierdie Skrifgedeelte aanwysbaar is nie?

Schlier is van oordeel dat daar in die Kinderevangelie ‘n duidelike vingerwysing na die kinderdoop te vinde is. Hierdie vingerwysing was volgens Schlier (1962:127) vir die Christelike kerk so duidelik dat daar van die vroegste tye af ‘n verband tussen die geskiedenis van Jesus wat die kindertjies seën, en die kinderdoop gelê is (Schlier, 1962, 127). Dit is ook verstaanbaar dat die beroep op hierdie gedeelte van die evangeliese oorlewering sterker geword het namate die kinderdoop sterker bestry is. In die vroeë kerk is eers met duidelike woorde oor die kinderdoop gepraat toe die kinderdoop nie meer ‘n vanselfsprekendheid was nie.

Wanneer ons die sinoptiese evangelies met mekaar vergelyk, moet dit ons tref dat sowel Mattheüs as Markus en Lukas die geskiedenis van Jesus wat die kindertjies seën, verbind met die verhaal van die ryk jongman wat na Jesus toe gekom het (Matt. 19:16 e.v.; Mark. 10:17 e.v; Luk. 18:18 e.v.). Hier kry ons twee geskiedenisse wat bymekaar hoort en wat telkens in die evangeliese oorlewering saamgevoeg is. Altwee geskiedenisse maak in hulle eenheid duidelik dat Jesus sy koninklike heerskappy, sy gesag, volledig wil uitoefen oor diegene wat na Hom toe gebring word (Matt. 19:13) of na Hom toe kom (Matt. 19:16). Dit kan ons kinders wees, maar dit kan ook ons besittings wees.

In die tweede plek het die Christelike kerk in die geskiedenis van Jesus wat die kindertjies seën, ook ‘n vingerwysing na die kinderdoop gesien vanweë die woord weiering wat in daardie geskiedenis gebruik word. Die kindertjies mag nie verhinder word of dit mag hulle nie geweier word om na Jesus te kom nie (Matt. 19:14). As argument word dan telkens genoem: Hoe kan ons weier om kinders te laat doop wanneer Jesus hulle in sy koninkryk opneem? Die uitdrukking verhinder hulle nie (Mark. 10:14) is beskou as ‘n tegniese term uit die liturgiese taal van die doop met verwysing na Hand. 8:36; 10:47; 11:17. Hierdie werkwoord verhinder (Gr.: kōluein) word dan in verband gebring met ‘n uitdrukking uit die doopliturgie van die vroeë kerk waarby gevra word of daar nie uit die doopliturgie van die vroeë kerk waarby gevra word of daar beletsels is om die doop te bedien nie.

Hoewel die werkwoord verhinder inderdaad in ‘n aantal dooptekste in die Nuwe Testament voorkom, is die gebruik van hierdie werkwoord in kontekste wat niks met die doop te doen het nie, so veelvuldig dat ons hier moeilik tot ‘n gevolgtrekking ten opsigte van die doop kan geraak. Die aanwending van die werkwoord verhinder is in die Nuwe Testament sterk gevarieer en ook meer op die missionêre as op die sakramentele afgestem. Die missionêre dimensie van hierdie woord kan ons herken in Luk. 9:49, waar die voortgang van die evangelie nie verhinder mag word nie. Die laaste woord van Lukas se tweede boek toon ook aan dat die verhindering daar gebruik word die verband van die verkondiging van die evangelie van die koninkryk (Hand. 28:31).

‘n Derde vingerwysing in die rigting van die kinderdoop is die verskil tussen die teks van Markus en Mattheüs aan die een kant en dié van Lukas aan die ander kant. Sowel Markus (10:13) as Mattheüs (19:13) beskryf die kinders wat deur Jesus geseën word, as paidia sonder ‘n bepalende lidwoord, terwyl Lukas (18:15) praat van babas (Gr.: brephe) saam met die bepalende lidwoord: “hulle het ook die klein kindertjies na Hom gebring”. Hier is dus waarskynlik sprake van kinders wat deur hulle moeders na Jesus gebring word.

By Lukas ontbreek ook die mededeling dat Jesus sy arms om die kinders geslaan en hulle geseën het (vgl. Mark. 10:16). Volgens die beskrywing van Mattheüs en Markus het Jesus die dissipels toegespreek, terwyl Lukas vertel dat Jesus hulle wat die kinders gebring het, die moeders of die ouers of ouer broers of susters toegespreek het (vgl. Luk. 18:16). Jeremias (1958:67) wil uit hierdie verskillende bewoordings saam met die beklemtoning van die lidwoord voor babas aantoon dat ons in Luk. 18 ‘n aanduiding kry van die liturgiese gebruik van hierdie Skrifgedeelte.

Om uit die gebruik van die bepaalde lidwoord voor babas by Lukas tot ‘n meer sakramenteelliturgiese oriëntasie by Lukas te konkludeer klink nie besonder geloofwaardig nie. Lukas het met hierdie lidwoord eenvoudig bedoel dat dit hier om bepaalde kinders gaan, kinders wat deur hulle ouers of moeder gebring is (vgl. Greijdanus, 1941:857). Dit is wel belangrik dat daarop gelet word dat Jesus nie maar willekeurig kinders geseën het nie. Hy seën alleen daardie kinders wat na Hom toe kom of na Hom toe gebring word. Hierin lê wel ‘n belangrike heenwysing na die kinderdoop. Die kerk doop nie somaar elke kind nie. Alleen kinders wat deur gelowige ouers gebring word, mag die sakrament van die doop ontvang.

Die koninkryk van God en die kinders

Agter die geskiedenis van Jesus wat die kindertjies seën, lê ‘n ou Joodse gebruik. In die Joodse gemeenskap was dit die gewoonte dat kinders voor hulle vaders gaan staan of leerlinge voor hulle leermeesters met die versoek dat hulle geseën word. Die vader het dan sy kinders of die rabbi het sy leerlinge die hande opgelê as ‘n simbool dat die seën oorgedra word (Strack-Billerbeck, 1922:807, 808). Markus vertel dat Jesus sy arms om die kinders geslaan het, sy hande op hulle gelê en hulle geseën het (10:16), terwyl Mattheüs skrywe dat Jesus julle die hande opgelê het (19:15).

In een van die klein Traktate wat in sommige uitgawes van die Talmud ingesluit is, die sg. Soferim (18,5; vgl. Strack-Billerbeck, 1924:138) ontvang ons inligting oor ‘n gebruik wat op die versoendag plaasgevind het. Kinders moes ook op daardie versoendag vas —klein kinders wat een jaar oud is, tot dagbreek en kinders van twaalf jaar tot die aand —waarna hulle na die oudstes, die Skrifgeleerdes, gebring is. Die rabbyne moes die kinders dan seën, hulle versterk (d.i. vermaan) en vir hulle bid, sodat die kinders kennis van die Tora en van goeie werke sou kry.

Die kinders is op die versoendag nie net gebring om geseën te word nie. Die wetgeleerdes moes die kinders ook aanraak. Die aanraking deur ‘n profeet het die Jode in daardie tyd as besonder belangrik beskou (Weber, 1979:14-18). Die aanraking, die omhelsing en die oplegging van die hande vind ons ook terug in die geskiedenis van Jesus en die kinders soos vertel deur Mattheüs (19:15) en Markus (10:16).

Hoe moet hierdie fisieke aanraking van die kinders deur Jesus beoordeel word? Calvyn (komm. op Matt. 19:14) is van oordeel dat die lê van die hande op die kinders nie ‘n ydele plegtigheid was nie. Christus het ook vir hulle gebid, en daaruit volg dat die kinders deur die Gees tot die hoop van die saligheid wedergebore is. Ridderbos (1946:60) sien in die handoplegging “een inroepen van de gunst Gods voor die kinderen” en “alzoo verzekerde Hij aan de kinderen den goddelijken heilswil”. Ons moet die daad van Jesus nie van sy woorde losmaak nie. Die verrassendste in hierdie gebeurtenis is wel die woorde wat Jesus uitgespreek het: want aan sulkes behoort die koninkryk van God (Mark. 10:14).

Die vraag is: Wat bedoel Jesus hier met sulkes?  Verskillende Skrifverklaardes is van oordeel dat in die woord sulkes (Gr.: toioutōn) die gedagte van ‘n vergelyking opgesluit is, en dan sou hierdie woord beteken: hierdie kinders en hulle wat soos kinders is, diegene in wie die gesindheid van ‘n kind is (Schlatter, 1946:59). Die woord sulkes kan egter ook eenvoudig ‘n soort, ‘n klas of ‘n groep aandui (Beasley-Murray, 1979:327).

Die kinders wat na Jesus toe gebring is, hulle wat nog kinders of selfs babas is, mag ook in die koninkryk van God deel. Aan hulle behoort die koninkryk van God of, soos Mattheüs dit noem: die koninkryk van die hemele. Daar is verskil van opinie of hierdie uitspraak van Jesus op die hede dui dan wel of dit op die toekoms gemik is. Kümmel (1957:52 e.v.) en Percy (1953:35 e.v.) is van oordeel dat die kinders in die toekoms by die voleinding die ryk van God sal ingaan, terwyl Taylor (1959:423) oortuig is dat die kinders deur hulle kontak met Jesus nou reeds in die ryk van God ingegaan het.

Die uitdrukking “aan hulle behoort die koninkryk van God” kan volgens Beasley-Murray (1978:327, 328) nie beteken dat die kinders alreeds in die ryk van God is nie. Hy ag die polulêre Christelike gedagte dat kinders binne die koninkryk van God gebore word, in stryd met Jesus se onderwys van die koninkryk. Die uitspraak kan net beteken: die kinders sal eendag die koninkryk ontvang. Op grond waarvan sal hulle die ryk van God beërwe? Op grond van die feit dat hulle na Jesus toe gekom het en dat hulle die woord van die koninkryk ontvang het.

Dit is ‘n vraag of ons op hierdie wyse aan die woorde van Jesus ten volle reg laat wedervaar. Jesus het baie duidelik gesê: Aan hulle behoort die koninkryk van God. Die uitdrukking behoort (Gr.: estin) beteken: “Zij hebben deel daaraan, staan er niet buiten, zooals de discipelen schenen te oordeelen, maar behooren er toe. Hiermede is natuurlijk niet gezegd, dat kinderen later opgegroeid, zich niet tegen dat koninkrijk zouden kunnen stellen, vgl. 13:28; Matth. 8:12” (Greijdanus, 1941:858).

Veel onduidelikheid sal opgeklaar word wanneer ons let op die regte betekenis van die woord koninkryk wat hier deur Jesus gebruik word. Koninkryk (Gr.: basileia.) dui in die eerste plek die heilsryke soewereiniteit van God aan. Dit wys op die heerskappy van God. Tweedens kry ons in hierdie begrip ook die gedagte van ‘n terrein, ‘n gebied waaroor en waarin die heerskappy van God uitgeoefen word. In die derde plek sit in die woord koninkryk ook die gedagte van wat in hierdie almagsuitoefening, in hierdie magsfeer gebeur en ontvang word (Floor, 1981:21).

Wanneer Christus dus sê dat die koninkryk van God ook aan die kinders behoort wat na Hom toe gebring is, beteken dit dat hulle ook onder sy heerskappy staan, dat hulle in die heil van die Godsregering mag deel. Dit sê nog niks van die innerlike gesteldheid van die kinders nie. Nie of daar al of nie geloof in die harte van die kinders aanwesig is, is hier ter sake nie, maar dit gaan om die magswoord en die magsdaad van Jesus. Ook kinders is in sy ryk opgeneem, ook babas wat na Hom toe gebring is, mag onder sy genadeheerskappy groot word.

Hierdie gedagte is geheel en al op een lyn met die Ou Testament, waar die kinders saam met hulle ouers in die verbond met God opgeneem is. God het die verbond opgerig met Abraham en sy nageslag na hom (Gen. 17:7). Wanneer ons in gedagte hou dat die woord koninkryk soos ons dit in die Nuwe Testament lees, ‘n sterk verwantskap toon met die begrip verbond soos ons dit uit die Ou Testament ken (Floor, 1981:22, 23), sal ons insien dat hierdie gebeurtenis waarby Jesus die kinders in sy koninkryk opneem, volledig op een lyn is met die Ou Testament, waar God ook die kinders ‘n plek in sy heilige verbond gegee het. Kinders staan ook soos hulle gelowige ouers onder die genadeheerskappy van Christus. Daarom is dit vanselfsprekend en het die kerk dit van die vroegste tye af ook so gesien dat ook kinders die merk, die teken van die koninkryk mag ontvang. (Matt. 28:29).

In hierdie Godsryk mag die Koning van harte, uit liefde gedien word. Daarom moet die burgers van die ryk wedergebore word, daarom het die kinders ‘n nuwe geboorte nodig. En dit is nou juis een van die heerlike gawes van die Godsryk (Eseg. 36:25, 26; Hebr. 9:10, 11).

Dit kan nie genoeg beklemtoon word dat ons nêrens lees dat Jesus willekeurig elke kind wat binne sy bereik gekom het, geseën het nie. Hy het slegs daardie kinders omhels, geseën en met sy magtige koninkrykswoord toegespreek wat na Hom toe gekom het, wat by Hom gebring is. Die geloof van die ouers wat hulle kinders na Jesus toe gebring het, is onmisbaar.

Dit is die rede waarom die vroeë kerk in die perikoop van Jesus en die kinders ‘n heenwysing na die kinderdoop gesien het. Ons kan die kinderdoop nie regstreeks uit hierdie gedeelte van die Nuwe Testament aflei nie. Dan moet ons gebruik maak van ander gegewens wat regstreeks oor die doop handel. Hier is slegs ‘n heenwysing na die kinderdoop. Die sg. Kinderevangelie wys na die kinderdoop heen.

Deur kinders te doop voor hulle self Christus kan erken en bely, word nie die kind se geloofsbeslissing deur die kerk veronagsaam nie. Die Christelike ouers (die kerk) moet juis die kind begelei en help om tot geloof te kom. Die kind van gelowige ouers is in die verbond van God opgeneem. Die kind staan onder die koninklike heerskappy van Christus. Sy doop bevestig dit vir hom. Sy doop bevestig, beteken en verseël nie sy geloof nie. Dit is nie die bedoeling van die doop nie. Ook by die volwassene wat na sy geloofsbelydenis gedoop is, verseël sy doop nie sy geloof nie. Indien dit so sou wees, sou die doop van hulle wat nie met ‘n ware geloof na die doop gekom het nie, nie ‘n egte, ware, volle doop wees nie. Wanneer daar nie geloof in die hart is nie, sal die gedoopte nie ontvang wat hom in sy doop beloof, beteken en verseël word nie. Daarom roep die doop om geloof, sowel by volwassenes as by kinders. Die kind wat in die koninkryk van God opgeneem is, wat onder die heilryke heerskappy van Christus staan, moet wanneer hy opgroei, tot ‘n bewuste, innerlike, gelowige onderwerping aan die genadeheerskappy van Christus kom.

Deur kinders te doop erken die kerk duideliker as deur enige ander handeling dat God alleen die mens red. Immers deur die kinderdoop word die mens heeltemal sonder sy toedoen in die koninkryk van God opgeneem. Deur kinders te doop leef die gelowige ouers en leef ook die kerk wat met die doop erns maak, in die vertroue dat God Hom deur die evangelie waarmee die lewensweg van die gedoopte kind begelei word, magtig sal bewys.

In die lig hiervan moet dit ernstig betreur word dat kinders wat gedoop is, hulle weer laat doop wanneer hulle volwasse geword het. Iemand wat die herdoop soek, spreek daarmee uit dat sy vroeëre doop vir hom geen geldigheid of betekenis het nie. Die begeerte na die herdoop kom dikwels voort uit ‘n verlange na ‘n bewuste doopsbelewing. Die gevaar is dat ‘n persoonlike geloofsbelewing die grondslag vir die doop word. As begeleidingsverskynsel by die herdoop sien ons dikwels dat die herdoopte hom onbewus of bewus ‘n beter Christen ag as hulle wat aan die kinderdoop vashou (Blei, 1981:155). Gevolg van so ‘n herdoop is dat iemand hom daardeur volledig buite die gemeenskap waarin hy vroeër gedoop is, plaas.

In die lig van die feit dat die doop ‘n handeling van God is en nie maar net ‘n daad van die mens nie, is die herdoop ‘n ernstige saak. Iemand wat as kind gedoop is en hom later weer laat doop, spreek daarmee onomwonde uit dat dit wat God aan hom gedoen het, vir hom nie genoeg was nie.

Hoewel Karl Barth die kinderdoop verwerp, omdat hy dit as ‘n teregstelling sonder slagoffer beskou en hy daarom die kinderdoop as uiters bedenklik en twyfelagtig beskou, het hy daarmee die kinderdoop tog nie as ongeldig verklaar nie. Daarom het hy herdoop of oordoop steeds verwerp.

Trouens, selfs Tertullianus, wat een van die vroegste kritici teen die (praktyk van) die kinderdoop was, het nooit geëis dat gedoopte kinders later oorgedoop moet word nie.

Die Lutheraan Edmund Schlink het daarop gewys dat binne die kring van die Baptiste ‘n Nuwe Testamentikus van die formaat van George Beasley-Murray op grond van die nuwe eksegese van die doopuitsprake van die Nuwe Testament erken dat in die doop ‘n herskeppende heilsdaad van God plaasvind en dat mense wat as kinders gedoop is en daarna tot belydenis van hulle geloof gekom het, nie weer gedoop moet word as hulle tot ‘n Baptistegemeente toetree nie (vgl. König, 1971:193), tensy daar van die kant van die aansoeker ‘n sterk aandrang kom om weer gedoop te word (Beasley-Murray, 19793:393).

Herdoop of oordoop bied nie ‘n oplossing nie.

Ook ‘n sogenaamde dubbele dooppraktyk wat in die Hervormde Kerk in Frankryk sedert 1951 aanvaar is waarby die ouers self kan kies om hulle kinders te laat doop al dan nie (Blei, 1981:149), bied nie ‘n oplossing nie (vgl. Lazareth, 1982:6, 7).

Oproep aan ouers*

Wel moet ons altyd goed in gedagte hou dat dit gelowige ouers is wat hulle kinders by die doopvont mag bring. Die geloof van die ouers is van beslissende betekenis. Daarom is die opmerking van prof. J.C. Coetzee so uiters belangrik: “Waar die tug in die kerk verwaarloos word, daar word die kiem geplant vir vraagtekens agter die kinderdoop. As ouers wat leef soos heidene, tugteloos in die kerk geduld sou word en as doopouers aanvaar word, dan groei die vraagtekens rondom die doop van hulle kinders. Laat ons dan ook hierin die dwaling van die verwerping van die kinderdoop teenstaan deur in ons kerke erns te maak met die kerklike tug!” (Die Krant, 1(5):6, 13 Okt. 1982).

Die gelowige vader en moeder staan met hulle kinders onder Christus se genaderyke heerskappy. Hulle dra saam met hulle kinders die koninkryksmerk, sy merk en vaandel (NGB Art. 34).

Dit is noodsaaklik dat hulle wat gedoop word, die heerlike betekenis van hulle doop gaan verstaan. Die beroemde uitspraak van J.A. Wormser in 1853 is nog altyd waardevol: “Leer dan den natie haren doop verstaan en waardeeren, —en Kerk en Staat zijn gered!”
______________________________
* Opskrif bygevoeg

Sien ook: Laat die kindertjies na My toe kom: ‘n Gereformeerde antwoord op ‘n Baptistiese standpunt

Leave a Comment

Posted in doop, doopbelofte, genadeverbond, kinderdoop, kinders, kinders in die verbond, verbond, verbondsdoop, Vriend van God - artikels oor die Genadeverbond

Posted by: proregno | December 31, 2019

Preek: Deut. 29:29 – Die wil van God was vir ons alleen goed, in 2019, en sal ook so wees in 2020

Preek: Deut. 29:29

Die wil van God was vir ons alleen goed, in 2019, en sal ook so wees in 2020

Teks: “Die verborge dinge is vir die HERE onse God; maar die geopenbaarde dinge is vir ons en ons kinders tot in ewigheid, om te doen al die woorde van hierdie wet.” (Deut. 29:29)

Heidelbergse Kategismus Sondag 49: Vraag 124: Wat is die derde bede?

Antwoord: Laat u wil geskied, soos in die hemel net so ook op die aarde. Dit is: Gee dat ons en alle mense ons eie wil prysgee1 om aan u wil, wat alleen goed is, sonder enige teëpratery gehoorsaam te wees2, sodat elkeen sy amp en beroep net so gewillig en getrou kan beoefen en uitvoer3 soos die engele in die hemel4.

Skriffundering: 1) Matteus 16:24; Titus 2:11-12 2) Lukas 22:42; Romeine 12:2; Efesiërs 5:10 3) 1 Korintiërs 7:24 4) Psalm 103:20-21.

Preekopname (GK Carletonville, 2019-12-22): Die Here se wil is vir ons goed

(Nota: die audio opname is die volledige preek, die preek hier onder bevat die basiese inhoud.)

Geliefdes in ons Here Jesus Christus,

Ons het reeds geleer om te bid volgens die onse Vader, as modelgebed:

Laat U Naam geheilig word,

Laat U Koninkryk kom,

En vanoggend leer ons,

dat U wil geskied, soos in die hemel, net so ook op die aarde.

Ons gebede is en moet doelgerig wees,

en om, beter te kan bid, te aanbid,

met die Here waarlik in gesprek te wees,

moet ons weet wat ons bid,

dit moet nie net ’n geprewel wees,

sonder denke of diepe oorweging nie.

Ons wil daarom vanoggend leer,

1 wat is dan die ‘wil van God’ waarvoor ons bid, dat dit geskied soos in die hemel, net so ook op die aarde, en

2 Baie persoonlik, ons moet leer om te bid dat ons ons eie sondige wil sal prysgee, en dat ons aan sy wil sal gehoorsaam wees, wat ‘goed’ is vir ons en alle mense.

 

Die sleutelwoord hier is ‘wil’.

Dit is so klein woordjie, wat beteken dit in essensie?

In die OT is die hebreeuse woord ‘ratson’  en in die NT die griekse woord ‘theloo’,

en dit beteken om te wens, te begeer dat iets plaasvind of gebeur.

In antw. 49 word God se wil dan beskryf as ‘alleen goed’,

die Here se wil is volmaak,

Rom. 12:1,2 praat van die ‘goeie en welgevallige en volmaakte wil van God’

Die feit dat God se wil volmaak is, beteken en sê dat daar ook ‘n verkeerde wil kan wees, onvolkome wil, selfs ‘n sondige wil en dit is ‘my wil’ of ‘ons wil’, die belydenis praat van ‘eie wil’ wat eintlik beteken ons wil wat in stryd is, in ontkenning van God se wil is die woorde ‘teepratery’ wys dan ook na ons sondige wil wat nie in lyn is met God se wil nie.

Maar watter wil van God is hier in ons belydenis, ter sprake ?

Laat ons dan duidelik die onderskei oor die wil van God,

  • tussen God se volmaakte goeie wil, en ons sondige gebroke onvolmaakte wil, en
  • raaksien dat as die Skrif praat van God se wil, dan moet ons onderskei tussen twee aspekte daarvan:

Daar is God se raadswil, of sy verborge wil.

In Deut. 29:29 word dit genoem ‘die verborge dinge’ wat God alleen weet

Dit is alles wat die Here bepaal sal plaasvind, goed of sleg, en dan ook deur die eeu laat plaasvind.

In Ef.1:11 lees ons:

11 in Hom in wie ons ook ‘n erfdeel ontvang het nadat ons vantevore daartoe verordineer is ooreenkomstig die voorneme van Hom wat alles werk volgens die raad van sy wil,  12 sodat ons kan wees tot lof van sy heerlikheid, ons wat reeds tevore op Christus gehoop het,

Hierdie verborge wil ken ons vir soverre God sekere aspekte daarvan in sy Woord vir ons openbaar (in Ef.1 gaan dit in die besonder oor sy reddingsplan in Christus), of soos wat gebeure plaasvind, en dan in die daardie gebeure, of na daardie gebeure kan ons sê:

‘God het daardie gebeure gewil’, sy wil het geskied.

‘n Voorbeeld van God se verborge wil wat wel later duidelik geword het:

Rom. 1:10  10 en altyd in my gebede smeek of ek tog nou eindelik ‘n goeie geleentheid sal vind deur die wil van God om na julle te kom; …. Rom. 15:32  32 sodat ek met blydskap deur die wil van God by julle kan kom en my saam met julle kan verkwik.

Paulus glo dit is God se (voorsienige) wil dat hy na Rome moes gaan, en later het dit dan ook gebeur, dink bv aan sy gevangenisskap later in Rome (Hand. 28).

Die ander aspek van wat God se wil is, is makliker, nl. God se bevelswil, of sy ge-openbaarde wil van wat ons moet glo en wat ons moet doen.

Dit is die hele Skrif, maar in die besonder sy direkte bevele, wette, dit wat in Deut. 29:29 genoem word ‘die geopenbaarde dinge’ wat ‘vir ons en ons kinders tot in ewigheid, om te doen al die woorde van hierdie wet’.

Hier is nog ‘n paar voorbeelde van God se bevelswil wat baie duidelik is:

Markus 3:35   35 Want elkeen wat die wil van God doen, dié is my broer en my suster en moeder.

1 Thess. 4:2-3   Want julle weet watter bevele ons julle deur die Here Jesus gegee het. Want dit is die wil van God: julle heiligmaking; dat julle jul moet onthou van die hoerery…

Hier gaan dit oor die gebooie van die Here, in die tweede geval in die besonder oor die sewende gebod.

Nou is altwee aspekte van God se wil hier in die derde bede ter sprake,

maar veral die tweede aspek,

dat ons bid dat die Here se wil geskied in ons en ander se lewens, oor die hele aarde.

Dit beteken, soos antw. 124 dit uiteensit in navolging van die Skrif:

– dat ons ons eie-willigheid sal prysgee

– om aan sy wil gehoorsaam te wees

en dat ons dit in ‘n gesindheid sal doen van:

– geen teëspraak nie,

Die woord ‘prysgee’, beteken nie dat ons nie meer ‘n wil het nie,

dat ons stokke en blokke word, masjiene, zombies, nie.

Nee geliefdes, kyk wat staan in die laaste sin van die antw. 124,

sodat ……. ‘elkeen sy amp en berope netso gewillig en getrou kan uitvoer soos die engele in die hemel.

In die hemel is daar nie teëpratery teen die Here en sy wil nie, maar gehoorsaamheid, onderwerping aan God se wil.

So, ons gedagtes, denke, wil, begeertes, ens. moet agter God se geopenbaarde wil aandink, en dit begeer, hoe langer hoe meer in ons lewens.

Ons moet begeer, ons moet wil wat Hy wil ons moet haat wat Hy haat, Ps. 97:10.

Ons glo dat die mens weer reg kan wil, die goeie kan wil,

maar alleen as hy deur die Gees van God gebore word.

Dit is die Here wat deur sy Gees die mens se wil ombuig,

om weer reg te glo, begeer en te doen.

Kyk hoe stel Paulus dit in Filp.2:12,13

“Daarom, my geliefdes, soos julle altyd gehoorsaam gewees het, nie in my teenwoordigheid alleen nie, maar baie meer nou in my afwesigheid, werk julle eie heil uit met vrees en bewing; want dit is God wat in julle werk om te wil sowel as om te werk na sy welbehae.”

Omdat God wil, en sy wil is nie net ‘n moontlike begeerte nie, dit sal geskied, daarom kan ons wil om te werk … na sy goeie wil.

Maar, nou ‘n baie belangrike saak om raak te sien in antwoord 124.

En as ons dit nie konkreet deur die geloof bely en glo nie,

dan gaan ons altyd sukkel om God se raadswil of bevelswil te aanvaar,

en daarvoor te bid!

Dit is nie net goed om my eie (sondige) wil prys te gee nie (sien die bekeringslewe wat ons bely daar in Sondag 33, wat ook geld vir ons hele lewe, en ook ons denke), maar om te besef en dit waarlik te glo dat dit goed is om ‘aan u wil wat alleen goed is, sonder enige teepratery gehoorsaam te wees’

Ons moet weet geliefdes, dat wat die Here in sy raadswil oor ons lewenspad bring,

vir ons goed is en vir onsten goede meewerk,

ons moet weet en glo dat sy bevelswil vir ons goed is,

en dat dit goed is om volgens sy geopenbaarde wil te lewe,

in dankbaarheid.

Ons leer oor die goeie bevelswil van God:

Dus is die wet heilig en die gebod is heilig en regverdig en goed. … 2 En word nie aan hierdie wêreld gelykvormig nie, maar word verander deur die vernuwing van julle gemoed, sodat julle kan beproef wat die goeie en welgevallige en volmaakte wil van God is. (Rom. 7:12; 12:2)

En ons leer aangaande God se raadswil, sy verborge wil oor my lewe: 

28 En ons weet dat vir hulle wat God liefhet, alles ten goede meewerk, vir hulle wat na sy voorneme geroep is. (Rom. 8:28)

Aangaande God se ‘verborge wil’ sy ‘raadswil’, moet dit dan ook verstaan word as God se ‘voorsienige wil’ en kan ‘n mens maar net weer luister na die trooswoorde van ons belydenis, in navolging van die Heilige Skrif, in Sondag 9 en 10, wat vir ons pragtig saamvat, luister opnuut aanbiddend aandagtig na hierdie troosvolle woorde:

Sondag 10 – VRAAG EN ANTWOORD: 27

Vraag: Wat verstaan jy onder die voorsienigheid van God?

Antwoord: Die almagtige en oralteenwoordige krag van God1 waardeur Hy hemel en aarde en al die skepsels asof met sy hand nog onderhou en so regeer2 dat lower en gras, reën en droogte, 3 vrugbare en onvrugbare jare, voedsel en drank, gesondheid en siekte, 4 rykdom en armoede5 en alles, ons nie per toeval nie, maar uit sy Vaderhand toekom. 6

Sondag:10 – VRAAG EN ANTWOORD: 28

Vraag: Wat baat dit ons dat ons weet dat God alles geskep het en dit nog deur sy voorsienigheid onderhou? Antwoord: Dat ons in alle teëspoed geduldig1 en in voorspoed dankbaar2 kan wees. Verder dat ons ook vir die toekoms ‘n vaste vertroue in ons getroue God en Vader3 kan stel dat geen skepsel ons van sy liefde sal skei nie4, aangesien alle skepsels so in sy hand is dat hulle sonder sy wil nie kan roer of beweeg nie5.

Dit is ons troos vir 2019, en sal dit ook wees in 2020.

 

Laastens, ja broer en suster, dit is nie altyd maklik nie.

Die aanslae van die Satan, wêreld, oorblyfsels van die sonde,

wil dat ons ons nie onderwerp aan God se raadswil/verborge dinge of

veral aan sy geopenbaarde dinge/bevelswil nie.

Ons vyande (sien v/a 127) wil dat ons bitterlik raak, haatlik, bande afruk, ons eie (sondige) wil volg…. veral as dit begin swaar gaan, wanneer die Here se wil anders geskied as wat ek verwag of gehoop het….

Dat ons nie in sy verborge wil berus of meer sy bevelswil wil onderhou nie?

Of, is dit nie maar ook so dat ons dalk sy bevelswil aanvaar,

maar ons worstel met sy wil as Hy besluit dat ek moet swaarkry,

moet ly, siek word, droogte, armoede, ‘n geliefde van my weggeneem word …

hoe dikwels antwoord ons in tye van teëspoed, nie juis met … ongeduld nie ?

en in tye van voorspoed met … ondankbaarheid …vergeet van Hom, lees nie meer Bybel nie, woon nie meer die eredienste getrou by nie, maak my los van ander gelowiges, ens.?

En ja, baiemaal worstel ons, struikel ons so dikwels om sy duidelike geopenbaarde wil te doen, ons en ons kinders, dink net aan al die gebrokke verhoudings, huwelike, gesinne, ons land en samelewing se verval, ons volk wat verward is en al meer raak?

Wat dan geliefdes, kan ons nog vir sy wil bid,

dat dit ‘alleen goed’ is?

U ken die antwoord, geliefde kind van God,

wat worstel met die Here se wil, waar ons Hoop is,

ons het dit gelees in Lukas 22,

maar hier is dit weer:

Luk. 22:41-42  41 En Hy het Hom van hulle afgesonder omtrent so ver as ‘n mens met ‘n klip kan gooi, en neergekniel en gebid  42 en gesê: Vader, as U tog maar hierdie beker van My wil wegneem! Laat nogtans nie my wil nie, maar u wil geskied!

Joh. 6:38-40   38 Want Ek het uit die hemel neergedaal, nie om my wil te doen nie, maar die wil van Hom wat My gestuur het.  39 En dit is die wil van die Vader wat My gestuur het, dat al wat Hy My gegee het, Ek daarvan nie sal verloor nie, maar dit opwek in die laaste dag.  40 En dit is die wil van Hom wat My gestuur het, dat elkeen wat die Seun aanskou en in Hom glo, die ewige lewe mag hê; en Ek sal hom opwek in die laaste dag.

Christus het die Here se verborge wil,

sy raadswil, en sy bevelswil volkome kom uitvoer

en onderhou,  Ps. 40:4 sing bo alles van Christus…. (lees)

“Net om u wil te doen soos in u Boek

– die wonderskrif wat nooit vergaan –

dit klaar van my geteken staan,

dit wil ek, HEER, van ganser harte soek.

Ek bied U hart en hande

in will’ge offerande –

al wat ek is en het;

diep in my ingewand

waar liefde=en ywer brand,

draag ek u heil’ge wet.”

En Hy het dit volkome vervul,

wat die eerste Adam, en nie een van die Here se kinders kan doen nie,

met die doel:

sodat elkeen van sy kinders nooit verlore sal gaan nie,

maar ook dat ons deur die Gees hoe langer kan bid en lewe vir God se wil.

En omdat Hy alles reg gewil het en gedoen het,

sy eie wil in sy mensheid volkome prysgegee en sonder teepratery,

en met volle vertrou God se goeie wil gewillig nagekom het,

het Hy met woord en daad bevestig, dat God se raadswil en bevelswil,

God se verborge dinge en geopenbaarde dinge is … alleen goed, vir sy kinders,

vir hulle wat in Hom glo, wat Hom liefhet.

Daarom geliefdes, moet ons bid vir onsself en vir alle mense,

om ons (sondige) wille prys te gee, en te bid,

dat sy wil sal geskied, want dit is goed en werk vir ons ten goede.

Uit onsself kan ons dit nie doen nie,

alleen in Christus, deur sy Gees en Woord kan ons.

Ja, want ons is maar baie soos sy dissipels, daar in dit tuin in Getsemane,

so swak, nietig, dat ons maar slaap, fisies of geestelik… dat ons maar swak is oor God se goeie wil.

En daarom is die lewe van gebed so nodig vir ons dankbaarheidslewe, elke dag, ook vir 2020 wat voorlê, ook die derde bede van die Onse Vader:

Om deur sy Gees en Woord, in Christus

waarlik te berus in die verborge dinge, sy raadswil wat geskied

soos in die hemel net so ook op die aarde,

maar dat ons en ons kinders, ons nageslag, in die woorde van Deut. 29:29

die geopenbaarde dinge van die Here, sy bevelswil, sy Woord, sy Wet, in die krag van die Evangelie sal omhels, ‘om te doen al die woorde van die wet’, alles tot sy eer.

Amen.

Leave a Comment

Posted in bevelswil, Bybelverklaring, geopenbaarde wil, heidelbergse kategismus, hk prediking, nuwejaarspreek, oujaarspreek, prediking, preke slc, raadswil, verborge wil, Woordverkondiging

Older Posts »

Categories