Pro Regno

Posted by: proregno | May 27, 2020

DANKBAAR TEENOOR DIE HERE VIR UITKOMS, MAAR ONS MOET AANHOU BID EN BESIN OOR DIE ONDERLIGGENDE BEGINSELS VAN VRYHEID VAN DIE KERK OM TE VERGADER EN TE VERKONDIG

Al die eer bo alles aan die Here, wat konings/owerhede in sy Hand vashou en hul stuur vir sy goeie plan en wil vir sy kinders,

“DIE koning se hart is in die hand van die Here soos waterstrome: Hy lei dit waarheen Hy wil.” (Spr. 21:1)

Nogmaals dank aan al die gebede wat uitgegaan het, en al die individuele gelowiges, kerke en ander geloofsinstansies (ACDP), FORSA, ens, wat so sterk getuig het in hierdie tyd om die owerheid tot hulle sinne te bring, sodat hul afgewyk van die ontkenning van die kerk as ‘essensiele dienste’, asook om iets aan te hou verbied wat hul nie mag verbied nie, wat alles neergekom het op geloofsvervolging, ten minste indirekte geloofsvervolging.

Ons moet egter aanhou bid en besin oor hierdie baie belangrike onderwerp.

Deur die verligting wat gekom het gisteraand, is net die simptoom behandel, die onderliggende probleem bly: kan die owerheid eredienste verbied vir enige rede, deur die kerk, en die kerk se regering deur ouderlinge, bloot net verby te gaan, soos wat eers gebeur het voor gisteraand vir maande. Dit is ‘n saak wat baie oor besin moet word, want as ons dit nie reg verstaan nie, kan toekomstige ‘lockdowns’ vir watter rede ookal, weer lei tot vervolging, waar die kerk weer ‘toegemaak’ word.

Laat ek ander voorbeelde gebruik, om te help besin oor hierdie saak:

Die owerheid maak bv. ‘n streng wet dat alle vryheid van spraak verban word ‘vir ‘n tyd’ lank … behalwe die media, anc woordvoerders, en ander politici.

Hul sê dus nie eksplisiet ‘jy mag nie die evangelie in die openbaar verkondig nie’, maar dit is tog die implikasie.

Deur vryheid van spraak te verbied, en dan nog verder te gaan deur sekeres uit te sonder wat nog vryheid het op te praat/verkondig, maar die evangelie kan nie verkondig word deur gelowiges en kerke in die openbaar nie, is dit duidelike geloofsvervolging, noem dit selfs ‘indirekte’ geloofsvervolging as jy wil omdat die spesifieke woorde ‘jy mag nie die evangelie verkondig nie’ nie gebruik is nie, maar dit is wat dit op neerkom, en baie gevaarlik en in stryd met God se Woord sou wees.

Nog ‘n voorbeeld:

As ‘n dokter ‘n baba op aanvraag aborteer, dan vanselfsprekend ‘noem’ hul dit ‘n ‘medical procedure’, hul skryf nie op die mediese vorm ‘we murdered a baby or human being’ nie. Nou, maak hul leuen dan dat die ‘medical procedure’ nie meer ‘n moord is nie? Nee, natuurlik nie, dit bly moord, wat die dokters dit ookal noem en mee beskryf, want, en dit is baie belangrik, wat ons moet leer deur hierdie covid-tye en al die reaksies daarop: God se Woord is die norm en standaard van ons hele leer en lewe, wat reg en verkeerd bepaal, en waaraan alle mense, owerhede, dokters, regters, ens getoets moet word, nie my eie denke, die staat se denke, tydsgees, of iets anders nie (Ps. 119:105; Matt. 5:17-20; Hand. 17:11; 2 Tim. 3:15-17).

So, hopelik het die kerk en kerkrade hierdeur geleer: die owerheid het (voor gisteraand), met hul algemene verbod (geen ‘sosiale’ samekomste), en, deur nog sekere samekomste toe te laat en ander nie (hoe onkundig, teenstrydig en onbeholp ookal, ongeag hul ‘goeie of nie-goeie, onlogiese bedoelings of nie), die kerk vervolg, direk of indirek, omdat die wesentlike ‘openbare’ vryheid wat gelowiges het gebaseer op die bevel wat gelowiges het van God, om op die rusdag saam te aanbid, daarmee verbied is, alles in stryd met die Bybel. Ons dank die Here dat hul deur al die druk besef het dat hul op ‘n verkeerde pad was, en begin regmaak het, en hopelik nie weer daardie groot fout sal maak nie.

Gelowiges en kerke moet oor hierdie groter en onderliggende saak aanhou bid en besin, sodat juis verdere magsvergrype oor die kerk van die Here, asook moontlike erger vervolging vermy mag word. ‘Kerk en staat’ staan langs mekaar, nie teen mekaar nie, soos ons ook bely in NGB art. 36. Laat ons aanhou bid vir ons owerhede soos die Woord vereis (1 Tim. 2:1-5), dat hul Jesus mag erken as die enigste Verlosser en Koning van die hele lewe, maar veral van sy Kerk, Ef. 1:20-23, en voor Hom alleen sal buig en Hom dien, persoonlik maar ook in hul ampstaak waartoe hul geroep word (Ps. 2:10-12; Rom. 13:1-7), sodat ons ‘n stil en rustige lewe kan lei tot God se eer en die heil van ons naaste (1 Tim. 2:2).

Mag ons opnuut voor Hom verootmoedig in hierdie en alle tye van ons lewens.

Leave a Comment

Posted in burgerlike owerheid, burgerlike regering, corona virus, covid-19

Posted by: proregno | May 25, 2020

DIE HERE BRING DIE VIRUS TYE OOR SY KERK OM TE SIEN WIE VREES EN VERTROU ONS WERKLIK

“En Hy het jou verootmoedig en jou laat honger ly en jou die manna laat eet wat jy en jou vaders nie geken het nie, om aan jou bekend te maak dat die mens nie van brood alleen lewe nie, maar dat die mens lewe van alles wat uit die mond van die Here uitgaan.” (Deut. 8:3)

“Maar Hy antwoord en sê: Daar is geskrywe: Die mens sal nie van brood alleen lewe nie, maar van elke woord wat deur die mond van God uitgaan.” (Matt. 4:4)

Die burgerlike owerheid het besluit vanaf 1 Junie is die land op vlak 3. Daar het ongelukkig absoluut niks verander vir die kerke nie. Die president se toespraak kan in een sin saamgevat word:

Drankwinkels is nou weer ‘n essensiële diens wat onder ‘streng voorwaardes’ mag aangaan, graad 7’s en graad 12’s kan nou weer skool gaan en is ‘n essensiële diens …. maar die Here se kerk, die eredienste Sondae, die bediening van die evangelie is nie ‘essensiële dienste’ nie, daar is nie plek vir die kerk van die Here in krisistye nie, nie eers onder dieselfde ‘streng voorwaardes’ wat winkels, ondernemings, skole, drankwinkels, ens., geniet nie.

‘n Mens kan dit egter van ‘n humanistiese onchristelike owerheid verwag, dat die kerk, die evangelie, die Here vir hul niks of maar min waarde en betekenis het.

MAAR, wat van die kerk van die Here?

Dit wat nou plaasvind, nl. dat die Here se kerke nie mag saamkom nie, is net die simptoom van ‘n baie groter en wesentliker probleem van die kerk (wat al dekades kom, myns insiens, vandat gereformeerdes de facto die koninkryksbeginsels van onder andere NGB artikel 36 verwerp het, HK Sondag 32-44 verwerp het), en daardie groter krisisprobleem is dat ons kerke nie net die vierde gebod versaak het nie (die eerste tafel van die wet), maar ook en veral die eerste drie gebooie, sien veral HK v/a 95:

Vraag 95: Wat is afgodery?

Antwoord: Dit is om in die plek van die enige ware God wat Hom in sy Woord geopenbaar, het, of naas Hom iets anders uit te dink of te hê waarop jy jou vertroue stel.

Die owerheid is slegs een van God se gesagsliggame wat die Here daargestel het (Rom. 13:1,2 sien die woord ‘magte’ in meervoud), langs die gesin, kerk, ens. Die owerheid het (in die verlede al) en is veral nou besig om alle gesag en mag oor te neem, ook die kerk s’n, om god op aarde te probeer speel = ‘n messiaanse staat of messiaanse staatisme. Hul beperk hul nie tot hul terrein van ‘wet en orde’ nie, wat hul in elkgeval glad nie goed uitvoer nie, as mens kyk na die misdaad en moord statistiek van ons land. Dit is nie aan die owerheid gegee nie, maar aan die kerk (die ouderlinge) op hul terrein, die kerklike terrein, wat moet besluit of daar eredienste is of nie, en dit ook en veral in enige tyd van krisis, plaag of moeilike omstandighede.

‘Kerk en staat’ moet langs mekaar saam regeer onder God, nie die een oor die ander, soos nou nie. Wat tans aangaan, is humanistiese marxistiese Staatisme (sien hier die tien kenmerke van staatisme), waar die staat probeer doen wat ander gesagsinstellings van die Here en lewensterreine (veronderstel is om) te doen en oor besluite neem. Die huidige staat heers verkeerdelik oor die kerk van die Here en die hele lewe van ons land, asof hul god op aarde is waaraan alle mense afhanklik moet word, ook nou met die ekonomiese krisis wat ons in die gesig staar. Slegs die Here het absolute gesag en mag oor alle terreine van die lewe, nie die kerk of die staat of enige ander gesagsinstelling nie. Alle regeringsvlakke, persoonlik, gesin, gemeente of burgerlike regering is beperk. Dit is tragies as ‘n land, volk en veral die kerk, nie eers besef watter groot slawe ons van die staatisme geword het nie (onwillig baiemaal, maar baiemaal ook vrywillig), en ons mense onderwerp aan net nog meer en meer slawerny van die staat, en dit alles sogenaamd in die ‘naam van die HERE en die Woord’, deur ‘n eensydige en/of verdraaide verklaring van Romeine 13 en ander Skrifgedeeltes.

Die corona-virus en die Here se voorsienigheid

Ek glo in die Here se voorsienigheid, gebruik Hy ook hierdie virus om te wys wie vrees en vertrou sy sigbare kerk werklik in ons tye, in die woorde van Deut. 13:3, beproef die Here ons ‘of julle werklik die HERE julle God liefhet met julle hele hart en met julle hele siel.’ Die Here wil sien of sy kerke, hulle wat sy Naam bely, werklik lewe van die Woord wat uit sy mond gaan, nie net die (eensydige) aanhang van die 5de en 6de gebod nie, nie net die tweede tafel nie, maar ook die eerste, tweede, derde en veral vierde gebod in hierdie tye, dus ook die eerste tafel, soos ons Here en sy Seun ons leer:

“En Hy het jou verootmoedig en jou laat honger ly en jou die manna laat eet wat jy en jou vaders nie geken het nie, om aan jou bekend te maak dat die mens nie van brood alleen lewe nie, maar dat die mens lewe van alles wat uit die mond van die Here uitgaan.” (Dt 8:3)

Op hierdie stadium lyk dit asof die kerk van die Here bloot net van brood en vrees lewe, net tweede tafel sake is ons oor bekommerd, Spr. 29:25, wat die staat sê, doen en gee, is absolute wet wat in detail uitgevoer word …. maar nie God se wet van aanbidding op sy rusdag nie? Die Koning van die Kerk, Jesus roep ons egter op om te , ‘lewe (van) elke woord (dus ook die eerste tafel, dus ook die eerste, tweede, derde en veral vierde gebod in ons tye) wat deur die mond van God uitgaan” (Matt. 4:4).

Daar is al meer getuienis van kerke en ander instansies aan die owerheid wat besig is om uit te gaan, om die owerheid op te roep om die Here se kerk te laat gaan om Hom te aanbid soos Hy beveel (Ex.5:1-8; Hebr. 10:25), en dit is goed so, doen so voort, tydig en ontydig. Maar onthou, dit spreek net die saak korttermyn aan … totdat ….. die volgende ‘ramp, plaag, pandemie, gevaar’ of wat ookal ons tref … en dan maak die owerheid weer die kerke toe vir maande, dalk jare …. en so bly ons slawe van die staat en ‘n valse heer, in stryd met die vryheid wat ons ontvang het in Christus vir elke terrein van lewe en denke.

Daarom moet die belangriker langtermyn onderwerp ook baie aandag geniet in ons tye: dat veral gelowiges en kerke sal besef en dit aan mekaar en die owerheid moet oordra: dit is nie aan die burgerlike owerheid gegee deur die Here om te besluit wanneer kerke ‘mag oop en toegemaak’ moet word in enige tye nie, die kerk besluit self daaroor in die lig van die Skrif, in die lig van hul Koning se stem (Joh. 10:27; Hand. 17:11) deur die gesag wat die Here daargestel het vir sy kerk, die ouderlinge (1 Tim. 3; Tit 1; Hebr. 13:17).

Mag die Here ons krag en wysheid gee, verootmoediging voor Hom vir uitkoms, en om te staan by ons ongetwyfelde Christelike geloof.

Beide kerk en staat moet dus opnuut opgeroep word tot bekering tot die enigste Koning, Jesus Christus, wat Koning is van beide die kerk en die wêreld:

“Wees dan nou verstandig, o konings; laat julle waarsku, o regters van die aarde! Dien die Here met vrees, en juig met bewing. Kus die Seun, dat Hy nie toornig word en julle op die weg vergaan nie; want gou kan sy toorn ontvlam. Welgeluksalig is almal wat by Hom skuil” (Ps 2:10–12)

Ons bely juis nou, in hierdie tye opnuut, ons opgestane Koning en Heer, Hy is nié meer in die krip of aan die kruis nie:

“…wat Hy gewerk het in Christus toe Hy Hom uit die dode opgewek het en Hom laat sit het aan sy regterhand in die hemele, bo alle owerheid en mag en krag en heerskappy en elke naam wat genoem word, nie alleen in hierdie wêreld nie, maar ook in die toekomstige. En Hy het alle dinge onder sy voete onderwerp en Hom as Hoof bo alle dinge aan die gemeente gegee, wat sy liggaam is, die volheid van Hom wat alles in almal vervul.” (Ef 1:20–23)

Leave a Comment

Posted in burgerlike owerheid, burgerlike regering, corona virus, covid-19, kerk en staat, staatisme

Posted by: proregno | May 18, 2020

PREEK EN BESINNING: Psalms 120-122 Ons Hulp is nie van die Staat nie, maar van die HERE wat Verlosser en Koning van sy Kerk is

PREEK EN BESINNING: Psalms 120-122

Ons Hulp is nie van die Staat nie, maar van die HERE

wat Verlosser en Koning van sy Kerk is

In hierdie skrywe wil ek graag almal wys op drie sake vir die begronding van die volgende oortuiging:

Die burgerlike regering/owerheid/staat mag nie bepaal wanneer of hoe die Kerk van Christus publieke eredienste hou nie

Die burgerlike regering, of enige ander instelling, die mediese-, ekonomiese-, politieke wêreld, ens., kan vir die kerk van die Here al die ‘feite en statistieke’ gee oor ‘n bepaalde pandemie, en dan versoek of aanmoedig dat die regeerders wat deur God aangestel is op die kerklike terrein (die kerkrade van plaaslike gemeentes, Rom. 13:1-2; 1 Tim. 3; Tit. 1), om te besluit – in die lig van die Skrif (Hand. 17:11) – wanneer is dit ‘te gevaarlik’ om eredienste te hou of nie, en/of onder watter nodige voorsorg maatreëls kan en moet die publieke eredienste voortgaan of nie.

1. Die ‘saving lives’ statistiek argument as begronding om nie publieke eredienste te hou nie, lei daartoe dat ons tans en dalk nooit weer dan kan publieke eredienste hou in ‘n misdaadgeteisterde gevaarlike SA wat baie lewens eis nie.

Die argument ten gunste van die verbod op die ‘onderlinge samekomste’ (Hebr. 10:25) van gelowiges, lei as volg:

“Dit is gevaarlik om Sondae kerk saam te hou in covid-19 tye, want dit kan daartoe lei dat ons mense aansteek, wat tot hul dood kan lei, en so oortree ons die 6de gebod, en ‘vermoor’ ons so mense… “kyk net na wat gebeur het met die Buchan byeenkoms baie aangesteek het”

Goed, so as kom ons kyk na die Covid-19 sterftes, die statistiek na 2 maande, en ons sluit sommer alle statistiek in, ongeag waar mense aangesteek is:

264 dood vanaf Maart (?) tot vandag, 18 Mei 2020. Dus so 5 mense per dag wat sterf (ek verwelkom enige detail statistiek wat nog meer akkuraat is, ek werk met afgeronde getalle)

Nou, aangesien ons besig is met “saving lives” (as dit die president en ook kerke se groot prioriteit is, die 6de gebod, om ook nie publieke eredienste toe telaat of nie te hou nie), moet ons kyk hoe ons nog meer lewens kan red deur beide kerkdienste, baie kerklike aktiwiteite en die ekonomie te stop daarvoor.

Die statistiek help ons weereens:

Moorde-statistiek van verlede en hierdie jaar:

Maart – April 2019: 152 000 moorde

Maart – April 2020 in Covid-grendelstaat: 430 moorde.

Sien: Crime levels before South Africa’s lockdown – and what they look like now

Dus, die covid-19 grendelstaat ‘saving lives’ het vir kerk en ekonomie in 2020, ‘n 72% daling in moord gebring.

Dus, sou die ‘saving lives’ argument alleen bepaal, of sentraal bepaal of daar fisiese kerkdienste is of nie, dan beteken dit daar nou eintlik nooit weer kerkdienste moet wees nie, want SA leef permanent in ‘n misdaad geteisterde land vol baie gevare, ook gevare om kerk toe te gaan Sondae, veral aanddienste. Gevare vir al ons mense, of dit in die stede of dorpe is.

Die ‘saving lives’ 6de gebod alleen motief moet dus daartoe lei dat daar ge-eis word, in lyn met die 6de gebod, dat daar geen meer fisiese publieke kerkdienste gehou word nie, want ons medepligtig wees aa die ‘vermooring’ van dierbare lidmate wat teen duidelike statistiek, hul lewens waag om kerk toe te gaan van Sondag tot Sondag nie…

Gaan die voorstaanders hierdie logiese gevolg van hulle ‘geen eredienste nou in covid-19 tyd’ en/of ‘kom ons hou eerder virtuele eredienste om die 6de gebod na te kom’ ten volle aanhou uitvoer, want die ‘statistiek’ wys mos ons kan nie meer die tradisionele publieke fisiese kerkdienste hou nie?

2. Preek: Ons Hulp is van die Here, wat hemel en aarde gemaak het en vir ons na liggaam en gees sorg, ons hulp is nie in die messiaanse Staat wat god op aarde probeer speel, veral nou, nie.

God se bevel aan sy volk, sy kerke, om ‘saam te kom’ om Hom te aanbid en te loof en te prys, dus die eerste tafel van God se wet (in die besonder die 4de gebod), moet saam met die tweede tafel (in die besonder die 5de en 6de gebod) in ag geneem word oor die besluit van die Here se publieke eredienste wat moet voortgaan. Sien ook wat ons glo en bely volgens die Skrif in HK Sondag 9, 10 en NGB artikel 36.

Lees: Ps. 120, 121 en 122 asook 2 Tim. 4:6-18.

Teksverse: Ps. 121:1,2 & Ps. 122:1-4.

“’N BEDEVAARTSLIED. Ek slaan my oë op na die berge: waar sal my hulp vandaan kom? My hulp is van die Here wat hemel en aarde gemaak het.” (Ps 121:1–2)

“’N BEDEVAARTSLIED. Van Dawid. Ek was bly toe hulle vir my gesê het: Laat ons na die huis van die Here gaan! Ons voete staan in jou poorte, o Jerusalem! Jerusalem wat gebou is soos ’n stad wat goed saamgevoeg is, waarheen die stamme optrek, die stamme van die Here—’n voorskrif vir Israel!—om die Naam van die Here te loof.” (Ps 122:1–4)

“En die Here sal my verlos van elke bose werk en my red om in sy hemelse koninkryk in te gaan. Aan Hom die heerlikheid tot in alle ewigheid! Amen.” (2 Ti 4:18)

Preekopname (GK Carletonville: 17 Mei 2020):

Aflaai: Ons Hulp is van die HERE, nie die Staat nie

Oorsig:

In die eerste deel van die preek lê ek die fondamente van ons Hulp, in lewe en sterwe, in liggaam en siel (HK Sondag 1) is van die HERE alleen, ons Vader se redding en sorg in Jesus Christus deur die krag van die Heilige Gees vir alle tye en omstandighede (HK Sondag 8-10), onshulp is nie onsself ander mense of enige instelling op aarde nie.

Veral vanaf die 42ste minuut en verder, wys ek vanuit Ps. 122:4 (‘n baie belangrike vers vir ons ‘covid-19’ tye), op verskillende implikasies van God se Woord op die vraagstuk: “Mag die burgerlike owerheid God se ‘voorskrif … om die Naam van die HERE te loof’, dus om publieke eredienste te hou (“ons voete staan in jou poorte, o Jerusalem! … Hebr. 10:25, sien die Skrifgedeeltes hier onder by nr. 3), teengaan, as’t ware God se bande stukkend ruk, Ps. 2:1-3, deur die Here se ‘samekomste’ te verbied? Mag die 5de of 6de gebod gebruik (misbruik?) word om God se eerste tafel van die wet, veral die vierde gebod uit te kanselleer, om die Here se kerk en eredienste eenkant op die ashoop te gooi, of eenkant toe te skuif as onbelangrik of as ‘n ‘non-essentail service’ te besou en te behandel?

Wat van die eer van God, wat van die publieke ‘ere’dienste tot eer van God wat Hy beveel het, wat van sy Naam wat oor die ganse aarde gehoor moet word, elke dag, maar in die besonder op die dag wat Hy daartoe bepaal het wat sy volk in die besonder ‘saam’ kom vir sy eer, om Hom te aanbid, te bid vir sy vrede, sien Maleagi 1:6?

“’n Seun eer die vader, en ’n kneg sy heer. As Ek dan ’n Vader is, waar is my eer? En as Ek ’n Heer is, waar is die vrees vir My? sê die Here van die leërskare aan julle, o priesters, wat my Naam verag! Maar julle sê: Waardeur het ons u Naam verag?” (Mal 1:6)

Luister gerus na die hele preek, maar dan veral vanaf die 43ste minuut oor hierdie vrae wat ek probeer antwoord uit die Here se Woord.

3. Die vereistes en elemente van die publieke erediens (fisiese samekomste, onderlinge samekomste) vereis dat God se volk fisies saamkom in publieke eredienste, nie in die virtuele wêreld as alternatief langsaan of vervanging van die publieke samekomste/eredienste nie.

Lees asb. hierdie voorafgaande artikels, wat wys op Skrifbeginsels wat ‘n publieke fisiese erediens oftewel kerkdiens vereis, in kontras met die idee dat sommiges ‘virtuele eredienste’ as vervanging of bybelse opsie langs die fisiese erediens wil voorhou, wat verkeerd en eiewillig is.

Die twee artikels vorm die raamwerk van om hierdie derde saak behoorlik verder te verstaan, ek gaan weer alles herhaal wat daarin staan nie, maar bou daarop voort:

i. Gelowiges moet soek en smag na die ‘ware jakob’: na aanbidding in gees én liggaam, soos die Here beveel het

ii. Waarom ons alleen in ‘n volwaardige erediens Nagmaal vier

Uit watter elemente bestaan ‘n volwaardige publieke erediens?

Die Here se volk word publiek ‘saam’geroep vir:

– Woorbediening

– sakramentsbediening (wat voortdurende toesig/tug veronderstel)

– gebede

– sang, belydenis

– bydraes

(Sien Hand. 2:42-47; 20:7; 1 Kor. 11; 1 Tim. 2,3; 6:12; 2 Tim.; Titus; 1 Kor. 16:1,2, ens.)

Hier is ‘n paar verduidelikings en toeligting:

1. Ursinus, (opsteller, of een van die opstellers van die Heidelbergse Kategismus) se verklaring by die vierde gebod (Sondag 38) in sy Schatboek:

“Kerkdiens/erediens is ‘n God-geordende bediening om die Gemeente te leer oor God en sy wil, op grond van God se Woord, wat deur die profete en apostels gegee is, en, om die sakramente volgens God se instelling te administreer/bedien. Daarom bestaan die kerk/erediens *uit twee dele*, naamlik die verkondiging van God se Woord en die suiwer bediening van die sakramente.”

Dus, Woord en sakrament, volgens Ursinus, word onlosmaaklik aan mekaar gekoppel in die publieke eredienste.

Ons moet nie vanuit ‘n reduksionistiese vertrekpunt kyk van met hoe min ons kan wegkom nie, om nog as ‘onderlinge samekoms/byeenkoms/erediens’ te kwalifiseer nie. Al die elemente en vereistes wat op enige Sondag moet en kan plaasvind (sien hierbo), moet as vereistes dien as ‘n volwaardige erediens . Dit beteken nie noodwendig dat al daardie elemente of sake elke erediens gaan plaasvind nie, maar daar is geen bybelse regverdiging om sekere elemente bloot te ignoreer en/of nie baie ernstig in oorweging te neem vir ‘legitieme eredienste’, bloot omdat hul nie gaan ‘werk’ of ‘inpas’ in ‘n virtuele erediens nie.

Die oomblik as die Skrifbeginsel van bv. sakramente, doop en veral nagmaal, nie op enige Sondag of ‘erediens’ kan plaasvind nie, dan val daardie alternatiewe ‘virtuele erediens’ opsie weg. Nie net ‘dat’ ons nagmaal hou nie, maar ook die ‘hoe’ of ‘wyse’ van nagmaalviering is baie belangrik, sien weerens die inhoud die skrywe reeds hierbo genoem: Waarom ons alleen in ‘n volwaardige erediens Nagmaal vier

So, alle elemente moet kan inpas, as dit alles moet en kan plaasvind, en daarom slaag die ‘virtuele erediens’ nie as alternatief of legitieme parallele volwaardige erediens langs die fisiese eredienste wat ons gewoonlik het nie.

2 Calvyn by sy verklaring van 1 Kor. 11:22,

“Het julle dan geen huise om in te eet en te drink nie? Of verag julle die gemeente van God, en maak julle dié beskaamd wat nie het nie? Wat sal ek vir julle sê? Sal ek julle prys? Hierin prys ek julle nie.”

“Het julle nie huise nie? Hieruit sien ons dat die apostel volkome ontevrede was met hierdie gewoonte feesmaalviering, alhoewel die vorige misbruik nie bestaan het nie. Want hoewel dit toelaatbaar is vir die hele kerk om aan een gemeenskaplike tafel deel te neem, is dit tog aan die ander kant verkeerd – om ‘n heilige vergadering te omskep vir doelwitte wat vreemd is volgens sy aard. Ons weet vir watter oefeninge ‘n kerk moet vergader – om leerstellings te hoor, gebede uit te bring en lofsange vir God te sing, om die sakramente te ontvand en te bedien, om belydenis van hul geloof te maak, om vrome oefeninge na te kom, en ander oefeninge van piëteit. As daar iets anders gedoen word, is dit nie in plek nie. Elkeen het sy eie huis waar hy kan eet en drink, en daarom is dit dus ‘n onbehoorlike ding in ‘n heilige vergadering.”

Weereens, die duidelike onderskeid tussen ‘gesinshuis’ en ‘kerkhuis’, die duidelike onderskeid tussen, in ons eie taal vandag: ‘publieke eredienste’ as amptelike kerklike samekomste van die Here se kinders, en, ‘virtuele byeenkomste’ van kleiner groepies.

3. Eie besinning oor Hebr. 10:25 as verbod op ‘virtuele eredienste’

“… en laat ons ons onderlinge byeenkoms nie versuim soos sommige die gewoonte het nie, maar laat ons mekaar vermaan, en dit des te meer namate julle die dag sien nader kom.” (Heb 10:25)

“Die woord ‘samekoms’ oftewel die ‘onderlinge byeenkoms’ (Hebr. 10:25) sê self, gelowiges wat saamkom om die Woord en sakramente te ontvang, gemeenskap van die heiliges te beoefen, mekaar te vermaan, ens., soos ons dit verstaan in die konteks van die res van die Skrif.

Oordenkings en preke oor die internet is goeie hulpmiddele, maar nie die publieke eredienste nie, kan dit nooit vervang nie, en daarom moet ons ook reg dink daaroor.

Ek het onlangs ‘n paar preke gedoen uit Hebr. 10:14-39, en daar gesien dat die Griekse woord vir ‘onderlinge byeenkoms’ is episunagoge, ‘n term wat in verband staan met (dit verskyn net op 2 plekke in die Skrif):

a) alle gelowiges verenig met Christus en mekaar, bymekaar gemaak, oppad na die wederkoms-vereniging, (2 Thess. 2:1), en ook en dan juis

b) ‘n besondere of spesifieke plek waar die gelowiges wat ‘verenig’ is met Hom en met mekaar, se vereniging sigbaar tot uiting kom (let ook op die verband van die woord episunagoge met die woord sunagoge = ‘sinagoge’, ‘n openbare fisiese plek van saamkoms, sien Paul Ellingworth se kommentaar op Hebreërs, spesifiek sy opmerking met verwysing en aanhaling van W. Bauer se woordeboek: “Hebrews avoids sunagogo, perhaps as a Jewish technical term, but otherwise episunagoge in this sense is ‘scarcely to be differentiated from sunagoge’ (Bauer)”, The New International Greek Testament Commentary: The Epistle to the Hebrews, Eerdmans, Grand Rapids, MI: Eerdmans, 2002: 528).

Dit behels dus beide ‘n geestelike en fisiese dimensie, nie of die een of die ander nie, nie die een teenoor die ander nie, maar albei.

Christus, die Woord het vlees geword en onder ons kom woon, onder ons kom tabernakel, ons byeengebring, in gees én liggaam, sien Joh. 1:14; asook as onsChristus as Hoof het, dan is ons sy liggaam, nie net geestelik nie, maar ook fisies konkreet, sigbare en onsigbare aspek van kerkwees moet beide gehandhaaf, nie teen mekaar nie, maar saam, sien Ef. 1:4-6, 22,23 en Ef. 4:1-16.

Ons word ‘byeengebring’ in Christus deur die geloof, en dan as een van die sentrale vrugte: ons kom bymekaar, ons kom saam, om ons godsdiens te beoefen op ‘n bepaalde plek: Woord en sakramente, gemeenskap van die heiliges, ens. (Sien FC Fensham, Die Brief aan die Hebreërs, Kaapstad: NGK Uitgewers, 1981: 99).

Die aspek van vermaning moet ook raakgesien word in verband met Hebr. 10:25a, dit is v. 25b, vir hulle wat vohardend ”versuim” om die onderlinge byeenkoms by te woon (asook in die konteks van die hele boek). Daardie woorde wys op ‘opsig en tug’, toesig van ouderlinge, is juis gekoppel om te dien as waarskuwing om nie afvallig te word nie (v. 26-31), dit het te doen met ‘n bepaalde optrede (gewoonte) wat dus deur ander beoordeel kan word (of dit so is of nie), en kan dus nie geld vir persoonlike gesinne wat onderling bymekaar kom om bv. bybelstudie te hou (Hand. 18:26) of saam lekker te kuier of te eet nie (sien die duidelike onderskeid in 1 Kor. 11:33 en 34).

(Praktiese vrae: behels virtuele eredienste dan die toesighoudende ouderling moet almal kan raaksien op sy skerm, dus visuele dienste sluit dan audio eredienste uit, of moet die ouderlinge bloot op elke lidmaat en sy huis se woord gaan dat hy/sy in die ‘erediens’ was en nie weggeglip het nie? … en kan hy dit later luister of kyk op die rusdag, geld dit dan ook as ‘was in die kerk gewees’ as hy later op die rusdag kyk/luister? Wat van toesighouding …. die praktiese probleme, wat nie net ‘prakties’ van aard is nie, maar gefundeer is in bybelse kerkregering skrifbeginsels, word net al meer met ‘virtuele eredienste’)

Daar was ‘n duidelike onderskeid tussen eie gesinshuise en die kerkhuis in die NT eerste eeu tye, al sou laasgenoemde beteken het dat ‘n gesinshuis ook as ‘n kerkhuis gedien het (Rom. 16:5). Sien bv. die duidelike onderskeid wat Paulus maak met die ‘saamkom’ (as gemeente) in 1 Kor. 11:17-33 om te eet (nagmaal), wat ‘opsig en tug’ verlang, en, die gesinshuis wat saamkom om te eet in vers 34, ‘n gewone ete waaroor nie ‘opsig en tug’ nodig is nie.

Sien ook die duidelike onderskeid in 1 Kor. 14,

verse 23: ‘As die hele gemeente dan saam vergader … en daar kom onkundiges binne…”

vers 26: “Wanneer julle saamkom …”

vers 33: word vermeld dat God “is nie ‘n God van wanorde nie, maar van vrede, soos in al die gemeentes van die heiliges” (sien ook die oproep in vers 40), en dan baie belangrik: om oor die kwessie van ‘vrou in die amp’ juis orde te handhaaf, die uitspraak daarna, wat die baie belangrike onderskeid tussen die man en vrou se rol handhaaf, juis in die onderskeid van die kerkhuis en die gesinshuis:

34 Julle vroue moet in die gemeentes swyg; want dit is hulle nie toegelaat om te spreek nie, maar om onderdanig te wees, soos die wet ook sê. 35 Maar as hulle iets wil leer, laat hulle tuis hul eie mans vra, want dit is lelik vir vroue om in die gemeente te spreek

Dus die onderskeid van ‘huis en/of gemeente’ moet juis gehandhaaf word terwille en ten dienste van die Skrifbeginsel sake van leer, (ere)diens en (kerk)orde/kerkregering (NGB art.30-32), en daarom bly ons by die publieke eredienste waar ons ‘saam’kom as hele gemeente onder toesig van ouderlinge wat rekenskap moet gee (Hebr. 13:17), nie elkeen verdeel in sy eie huis voor die skerm … of op die telefoon nie.

Woordoordenkings, artikels, gesprekke, zoom-internet gesprekke, bybelstudie, debatte, ens. alles oor die internet is wonderlike hulpmiddels, maar nie in die plek of langsaand die volwaardige normale publieke erediens/samekomste wat deur die Skrif en die apostels en die kerk deur eeue aan ons oorgelewer is nie.

4) Verbied die burgerlike owerheid tans eredienste?

Die woord ‘byeenkoms’ beteken in sy bybelse en algemene sin: ‘mense wat bymekaar kom’, vir watter rede ookal.

Friberg Griekse woordeboek: “an action being gathered together; of a community of believers meeting together (Hebr. 10.25)”

Die argument dat die Staat slegs samekomste verbied, maar nie eredienste nie, gaan nie meer op nie.

‘n Mens het begrip gehad dat in die begin, omdat daar skielik ‘n groot krisis waarskynlik was, om vir ‘n tydperk, ‘n paar weke nie eredienste te hou nie. Dit het alles vinnig gebeur, en soos die tyd aangaan het, het dit vir ons almal kans gegee om versigtig in diepte te begin besin oor die saak, soos meer mediese inligting beskikbaar word, verskeie vir en teen argumente aangehoor is, en so verder deur die Skrif te ondersoek.

Nou, maande later, omdat die staat deur selektief net sekere soort ‘byeenkomste’ te verbied, maar ander toe te laat (by winkels, ondernemings, dalk later skole, ens.), word dit al duideliker dat Christene se eredienste, se ‘onderlinge samekomste’, ons ‘essensiële dienste’ verbied word.

Daar is ‘n massiewe verskil tussen mense wat vir goeie redes via internet/sosiale media inskakel by ‘n publieke fisiese erediens wat iewers wel plaasvind, teenoor wanneer daardie erediens weggeneem word en almal ‘virtueel’ gaan erediens hou, dan is dit nie meer ‘n ‘samekoms’ nie, maar bloot ‘n klomp gesinne of mense wat elkeen in hul eie huise bymekaarkom.

Deur blykbaar net sekere byeenkomste te verbied, maar wel ander toe te laat (die ‘byeenkomste’ om kos te koop, of die ‘byeenkomste’ om skool te gaan, of die ‘byeenkomste’ om saam te werk, ens.), kom die vraag pertinent op waarom word die ‘byeenkomste’ om eredienste te hou nie ook toegelaat onder dieselfde voorwaardes wat vir die winkel, werk en skool ‘byeenkomste’ geld nie, bv. beperk tot onder 50 per erediens of bybelstudies wat gewoonlik kleiner groepe is, met al die nodige voorsorgmaatreëls vir al die ander ‘essensiële dienste’?

Ja, die 5de en 6de gebod is belangrik, maar so ook die 4de gebod, die hele Woord is ‘essensieël’, beide tafels van die wet, beideons liggaamlike én geestelike ‘gesondheid en behoeftes’, bo-alles God se eer, ons moet die twee aspekte onnodig en verkeerdelik teenoor mekaar afspeel nie, sien Matt. 4:4.

En daarom, lyk dit ongelukkig duidelik dat die staat tans iets verbied waaroor hy nie jurisduksie het nie, deur inkonsekwente wetgewing, nl. dat daar nie sekere ‘essensiële’ byeenkomste’ plaasvind wat God beveel het nie, nl. daar waar Woord- en sakramentsbediening moet plaasvind, saam gesing word, gebid word, gemeenskap van die heiliges beoefen word, kerkregering plaasvind, ens.

Sosiale media/internet hulpmiddels, ens., is wonderlike hulpmiddels wat ons al lankal gebruik nog lank voor covid-19 op die toneel verskyn het, maar virtuele bedienings is en sal nooit die ware Jakob wees van publieke eredienste nie. Die kerk se tydige en ontydige getuienis moet juis wees dat die kerk se dienste en eredienste moet voortgaan, want God beveel dit vir alle tye. Die essensiele diens van sielesorg moet juis voluit voortgaan in hierdie tyd, waar mense nie net fisiese behoeftes het nie, maar bo-alles geestelike nood en behoeftes.

Calvyn en Luther was aan die voorpunt om die voorste tegnologie van hul tyd te gebruik, maar daar is geen manier waarop hul hul boeke en geskrewe preke en artikels sou sien as genoegsaam of as vervanging van die volwaardige eredienste op die rusdag wat die Here beveel het nie.

“Een ding het ek van die Here begeer, dit sal ek soek: dat ek al die dae van my lewe mag woon in die huis van die Here, om die lieflikheid van die Here te aanskou en te ondersoek in sy tempel.” (Ps 27:4)

1 Comment

Posted in corona virus, covid-19, eiewillige godsdiens, erediens, erediensbywoning, hulp van die HERE, onderlinge samekoms (Hebr. 10:25), preke slc, publieke eredienste

Posted by: proregno | May 15, 2020

Pro Regno Radio (PRR) Episode 3: Die wortels van ons Christelike Republikeinse Verset- en Vryheidstryd (deel 3)

Pro Regno Radio (PRR) Episode 3:

Die wortels van ons Christelike Republikeinse Verset- en Vryheidstryd (deel 3)

PR Radio episode 1: Inleiding en agtergrond van PPR & Inleiding op die eerste onderwerp

Episode lys: PR Radio

Inhoud van Episode 3: Daar word in die voorlees en bespreking van dr. GD Scholtz se hoofstuk (‘Die wortels van ons republikeinse beginsels’) in die boek ‘Die Republiek van Suid-Afrika’ in hierdie episode na die volgende sake gekyk ((bl. 18-21):

Die groot invloed wat die opstand van die Nederlandse volk teen gesag van die Spaanse koning, vir die vryheidstrewe van die Afrikaanse volk. (bl. 18-21)

“Die Calvinisme het omstreeks 1550 ook sy verskyning in Nederland gemaak. Dit is daarheen gebring deur mense wat in die teologie van Calvyn gestudeer het. Hoewel hulle ‘n minderheid was, het die Calviniste hulle onderskei deur ‘n besondere aktiewe optrede.”

“So het die bekende Tagtigjarige Oorlog, wat eers in 1648 be-eindig is, begin. Twee strome het in hierdie stryd saamgevloei „die onze zake zijn toegedaan ofte deur liefde van de vrijheid ofte van de religie”. Die naam vir eersgenoemdes was „libertyne”, vir laasgenoemdes „Gereformeerdes” Albei groepe was dit met mekaar eens dat Nederland vry van vreemde gesag moes wees. Na buite kon hulle dus saamstaan en die stryd teen Spanje voortsit. Na binne was daar egter soms verskille en wel omdat hul beginsels nie steeds dieselfde was nie. By die libertyne het die klem op die staat geval, by die Gereformeerdes op die kerk. Die libertyn het die kerk as ondergeskik aan die staat gesien; die Gereformeerde het die staat as die beskermer van die kerk gesien.

Dit blyk wel die duidelikste uit die bekende artikel 36 van die Nederlandse Geloofsbelydenis wat een van die belydenisskrifte van die Calvinistiese kerk geword het. Vir die libertyn was die burgerlike vryheid van belang. By die Gereformeerde wat so lank ‘n minderheid was, het dit weer om geloofsvryheid gegaan. Vryheid was dus op die banier van sowel libertyn as Gereformeerde geskryf. Saam was hulle verantwoordelik vir die snelle opkoms van die Nederlandse staat in die sestiende en sewentiende eeue.”

“Prins Willem I het met die Hugenote noue voeling gehandhaaf en so het hy ook met hul geskrifte in aanraking gekom. Dit het op hom groot invloed uitgeoefen.

Die „placaet van verlatinghe” het tot die stigting van die Nederlandse republiek gelei. Ofskoon hierdie republiek tot sy verdwyning in 1795 nooit ‘n demokrasie in die ware sin van die woord was nie, maar wel ‘n aristokrasie waarin die politieke mag in die hande van slegs ‘n betreklik klein deel van die bevolking gekonsentreer was, het daar in die Nederlandse staat nogtans dié mate van vryheid geheers wat nie elders in Europa aangetref is nie. Dit het van die republiek waarlik ‘n ligtende voorbeeld in die geskiedenis van Europa gemaak.

Wanneer daar oor die Nederlandse republiek uitgewei word, moet steeds in gedagte gehou word dat die demokrasie destyds nog maar in sy kinderskoene gestaan het. Nietemin was die mate van vryheid wat in Nederland geheers het, van so ‘n aard dat dit later een van die vernaamste stukragte geword het van die jong volk wat op Suid-Afrikaanse bodem ontstaan het. Van Nederland het die Afrikaner sy republikeinse tradisie en sy liefde vir vryheid geërf. Twee soorte vryheid is destyds reeds in Nederland aangetref.

Die eerste was vryheid van spraak … Die tweede was geloofsvryheid…”.

Die opname kan hier geluister word:

Aflaai: PR Radio Episode 3

Leave a Comment

Posted in Christelike Republikeinse verset, christelike staat, Pro Regno Radio, PRR, verset

Posted by: proregno | May 12, 2020

Polyander oor die Wet van God: Stellings 49-51 Geld die burgerlike wette van Israel nog vir vandag se owerhede en onderdane?

Polyander oor die Wet van God: Stellings 49-51

Geld die siviele wette van Israel nog vir vandag se owerhede en onderdane?

Sien ‘Polyander oor God se Wet’, deel 1 hier vir die inleiding en agtergrond van hierdie artikel asook die skrywer.

Ek plaas hierdie drie stellings van Polyander om daarop te wys dat ons te maklik ‘n groot deel van God se Woord afskryf asof dit niks vir ons tye, veral die burgerlike owerhede leer nie. Te vinnig word daar gesê die burgerlike oftewel siviele (of juridiese of politiese) wette van Israel het heeltemal verval (net soos die seremoniële wette), sonder om deeglik te onderskei wat gereformeerdes deur die eeue werklik daaroor geleer het. Daar is onder gereformeerde teoloë basiese eenstemmigheid oor:

dat Christus die hele wet vervul en bevestig het.
die drie-erlei indeling van die wet: morele/sedelike; seremoniële en die burgerlike (siviele/juridiese) wette
dat die seremoniële wette nie meer bindend vandag is nie (sien NGB art. 25)
dat die wet ‘n drieledige doel, gebruik en funksie het, nl. die siviele gebruik (usus politicus sive civilis), die pedagogiese gebruik (usus elenchticus sive paedagogicus); die normatiewe gebruik (usus didacticus sive normativus).

Daar is deur die eeue egter heelwat verskil, veral vanaf die twintigste eeu, oor die siviele oftewel burgerlike wette van Israel. Is dit totaal opgehef en geld geensins op enige manier vir vandag nie, of is daar basiese onderliggende ewigdurende beginsels in daardie wette wat wel nog bindend is en behoort te wees vir alle tye, dus ook vir owerhede en onderdane vandag?

Lees gerus hierdie twee artikels waarin ek reeds daaroor geskryf het, ook as konteks van die skrywe hier onder:

God se Wet vir vandag: ‘n paar opmerkings

RS Clark, Calvin and Theonomy

Ek deel graag daarom hierdie 3 stelllings van Polyander (saam met aanhalings uit die belydenis, Postma, Totius, ens.), wat wys dat die gereformeerdes van die 17de eeu, die gereformeerdes van sinode van Dordt en die Statevertaling tydperk, en latere eeue, het baie versigtiger met God se wet omgegaan as ons tye. Vandag word te maklik groot gedeeltes van God se Woord in die OT ge-ignoreer of bloot afgeskryf as ‘net vir die OT tye’, veral waar dit spreek tot burgerlike owerhede en die maatskappy.”

Hier is Polyander se drie stellings oor die rol en plek van die burgerlike wette van Israel vir ons tyd (beklemtoning bygevoeg):

Die burgerlike wet

Stelling 49: Die burgerlike wet is die wette wat die pligte van die Owerhede en onderdane van die Israelitiese Burgerstaat in vaste burgerIike insettinge bepaal het, en dit met liggaamlike strawwe teen die opstandiges bekragtig het, volgens die maatstaf van de beide tafels van de Dekaloog, en vernaamlik van de tweede tafel.

Stelling 50: Die vernaamste nut daarvan was, dat deur nougesette onderhouding van die gebooie van die morele en die seremoniële wet, geregtigheid met godsvrug verbonde, onder die Jode in die besonder, sou heers.

Stelling 51: Die dinge wat in hierdie wette tot die algemene reg behoort, verplig nou ook alle soorte Owerhede en onderdane; maar die dinge van hierdie wette wat in die besonder tot die Joodse reg behoort het, het saam met die staatsordening van Moses tot niet gegaan.

‘n Paar aanhalings uit ander gereformeerde geskrifte wat hierdie siening ook verwoord:

“Ons gaan ook nog voort om die getuienisse van die wet en die profete te gebruik om ons in die evangelie te bevestig en ook om ons lewe in alle eerbaarheid tot eer van God en volgens sy wil in te rig.” – NGB artikel 25

“Ook het Israel se wel vir die burgerlike en sedelike lewe bepaald nie sy krag verloor nie. Die mosaïese’ wet het heeltemal te min aandag van die kerk gehad. Die teoloë los dit omdat dit ‘wet’ is en die juriste gaan dit verby omdat dit in die Bybel staan. Die herleefde belangstelling onder ons vir die verstaan van die wet is ‘n goeie ding.”- ds. J van Bruggen

“Die feit dat kerk en staat in die ZAR so naby mekaar gestaan het, het geen geringe invloed op die regswese gehad nie. Alle regterlike amptenare se protestantse kerkverbondenheid was byvoorbeeld ‘n belangrike kwalifiserende faktor. Regters moes mense wees wat ‘met alleen in Moses wetten geoefend is, maar wat Moseswet en Evangelie met een kostelijke aandag beproef en dagelijks ondersoek’. Wat wetgewing betref, wou die volk dat die wet “… die God en onse Schepper aan Moses gegeven heeft as basis van alle wette moes dien. … By die uitspraak het ‘n mens in die meeste gevalle kon merk dat die landdros goed bekend was met die burgerlike wette wat deur tussenkoms van Moses aan die Joodse volk gegee is, en dat die landdros van opinie was, dat hy nie ver uit die pad sou wees as hy ooreenkomstig die wette uitspraak sou gee nie.” – Die burgerlike wette in die ZAR

“Vr. 21. Wat verstaan wij door de burgerlijke wetten van God aan Israel gegeven? Ant. Die inzettingen, geboden en rechten, die Israel als een bijzonder volk in het land Kanaan betreffen, naar dewelke zij zich moesten gedragen in hun huiselijk en openbaar samenleven, in vrede en oorlog beide.

Vr. 22. Zijn wij onder het N. Testament ook nog aan die wetten verbonden? Ant. Voor zooverre zij Israel als een bijzonder volk betroffen, hebben zij nooit andere volken eene directe verplichting opgelegd; doch voor zooverre zij eene algemeen zedelijke strekking hebben, zijn zij zeker voor alle volken, dus ook — en vooral voor ons Christenen — de allerbeste wetten en voorschriften van recht en billijkheid.

Bijgevolg dienen Christenvolken zich naar dezelve te gedragen, en hunne staatsmannen en wetgeleerden dienden wel zorg te dragen, dat hunne wetten daartegen niet strijden, al is in vele opzichten het spreekwoord mutatis mutandis (andere omstandigheden vereischen andere wetten) hier ook in acht te nemen, echter voor zooverre zij eene algemeen zedelijke strekken hebben, staan zij met de Tien geboden gelijk, zijn zij daarvan, als ware het, eene nadere verklaring en toepassing; zij behelzen alzoo de verklaring van Gods eeuwigen wil. – Dirk Postma (eerste predikant en professor van die GKSA)

“Met die bewering dat ‘n gebod, (wat) in die Ou Testament gegee, afgeskaf is, moet ons versigtig wees. Vir so ‘n afdoende bewering moet goeie gronde aangevoer word. En as dit ontbreek, sal ons bewering nader gekwalifiseer of geheel prysgegee moet word. In die algemeen moet ons in verband met die burgerlike en seremoniële wette deur die Here aan Israel gegee, dit vasstel dat onderskei moet word tussen die bepaald Israelitiese vorm waarin die wetgewing tot stand gekom het en die algemeen geldende wese of kern wat daar ten grondslag lê.” – Totius (Versamelde Werke, deel 1, p.438. Beklemtoning bygevoeg)

“To them also, as a body politic, he gave sundry judicial laws, which expired together with the State of that people; not obliging any other now, further than the general equity thereof may require.” Westminister Confession of Faith 19:4

Sien dr. Greg l. Bahnsen se verduideliking van die ‘general equity’, in hierdie artikel:

The Westminster Assembly and the Equity of the Judicial Law

_________________________________

Bronne:

Over de wet van God, hoofstuk XVIII, bl. 152-158

Synopsis, deel 1, hoofstuk 1-11

Die Latynse teks van die Synopsis (35mb groot)

Leave a Comment

Posted in burgerlike wet, morele wet, moses se wet, polyander, seremoniële wet, Synopsis Purioris Theologiae, wet van God, wetgewing

Posted by: proregno | May 11, 2020

BEREA-REEKS #43: WAAROM ONS ALLEEN IN ‘N VOLWAARDIGE EREDIENS NAGMAAL VIER

*BEREA – REEKS (Hand.17:11) #43

WAAROM ONS ALLEEN IN ‘N VOLWAARDIGE EREDIENS NAGMAAL VIER

“En terwyl hulle eet, neem Jesus die brood, en nadat Hy gedank het, breek Hy dit en gee dit aan sy dissipels en sê: Neem, eet, dit is my liggaam. Toe neem Hy die beker, en nadat Hy gedank het, gee Hy dit aan hulle en sê: Drink almal daaruit (Matt. 26:26, 27). …. Maar terwyl ek dit beveel … dat julle saamkom … Daarom, my broeders, as julle saamkom om te eet, wag vir mekaar” (1 Kor. 11:17, 33).

“Die kenmerke waaraan ons die ware kerk uitken, is die volgende … die sakramente suiwer bedien soos Christus dit ingestel het…” (NGB art. 29)

“Die bediening van die nagmaal vind alleen in ‘n erediens plaas onder toesig van die ouderlinge.” (Dordtse Kerkorde, artikel 64)

Geliefde lidmate,

Ons kerkraad het alreeds ‘n paar jaar gelede, op grond van die Skrif, belydenis en kerkorde opnuut bevestig wat daar in Kerkorde artikel 64 staan (sien hierbo), wat ook geld vir die corona-virus tydperk, waar die burgerlike regering tans dit verbied dat gemeentes saamkom vir die weeklikse eredienste.

Dit behels spesifiek dat nagmaal alleen in ‘n fisiese amptelike erediens sal plaas vind, onder toesig van die ouderlinge, waar die Woordbediening en sakramente gesamentlik bedien word.

Daarmee verwerp ons onder andere ‘individualistiese’ en/of ‘virtuele’ nagmaalvieringe waar individuele lidmate/gesinne afsonderlik bedien word by hul huise deur die predikant, en/of enige nagmaalbediening praktyke deur ‘n lidmaat self by die huise, buite die gewone erediens.

Hierdie Berea-reeks gee meer toeligting vir daardie besluit, ook vir ons tye in die besonder:

1 Die Heilige Skrif leer dat die nagmaal ‘n gemeenskapsmaal is.

Die Skrif is duidelik, in Matt. 26:26-28 en 1 Kor. 11:17-34, wat ons van Christus leer, en hoor ons telkemale aangaande die nagmaalviering wat die Here deur Paulus beveel:

– “En terwyl hulle eet, neem Jesus die brood, en nadat Hy gedank het, breek Hy dit en gee dit aan sy dissipels en sê: Neem, eet, dit is my liggaam. Toe neem Hy die beker, en nadat Hy gedank het, gee Hy dit aan hulle en sê: Drink almal daaruit.” (Matt. 26:26-27)

– ‘Maar terwyl ek dit beveel … dat julle saamkom’ (v. 17)

– ‘as julle saamkom in die gemeente’ (v. 18)

– ‘As julle dus saamkom’ (v. 20)

– ‘as julle saamkom om te eet, wag vir mekaar’ (v. 33).

In die Bybel met Verklarende Aantekeninge, by Matt. 26:27-28 is die volgende verklaring: “Netso is die inhoud van die beker van die pasga die simbool van die gemeenskap: hulle moet almal daaruit drink.” en by 1 Kor. 11: 17 is die volgende verklaring: “dit beveel: nl. dat die gemeentes nie twissiek moet wees nie, v. 16. dat julle saamkom: vergader as gemeente, v. 18, om o.a. die Nagmaal te gebruik.” Die bevel is dus oor ‘dat’ hul saamkom om Nagmaal te vier as gemeente, en ‘hoe’ hul bymekaar kom, in eensgesindheid en nie in twisgierigheid nie.

Dit is dus ‘n bevel van die Here om saam nagmaal te vier (sien ook Hand. 2:42, 46).

Die gemeenskapsmaal beginsels en erediens beginsels vanuit God se Woord (Woordbediening, ouderlinge toesig, fisiese teenwoordigheid, regte bediening van die nagmaal, ens.) moet alles behou word in alle tye vir die kerk van Christus.

2 Die belydenisskrifte wys op die Nagmaal as ‘n gemeenskapsmaal wat ons saam vier

In NGB artikel 35 wat handel oor ‘Die Heilige Nagmaal’ bely ons in navolging van die Heilige Skrif dat die nagmaal in die ‘samekoms’ van die volk van God plaasvind:

Ten slotte, ons ontvang hierdie sakrament in nederigheid en met eerbied in die samekoms van die volk van God, waar ons met danksegging ‘n heilige gedagtenis aan die dood van Christus ons Verlosser onderhou en belydenis van ons geloof en van die Christelike godsdiens doen. Daarom behoort niemand daarheen te gaan as hy homself nie eers deeglik ondersoek het nie, sodat hy nie tot sy eie oordeel eet en drink as hy van hierdie brood eet en van hierdie beker drink nie. Kortom, deur die gebruik van hierdie heilige sakrament word ons tot ‘n vurige liefde vir God en ons naaste beweeg. Daarom verwerp ons alle brousels en verwerplike versinsels wat mense by die sakrament bygevoeg en daarmee vermeng het, as ontheiligings daarvan. Ons verklaar dat ons tevrede moet wees met die verordening wat Christus en sy apostels ons geleer het en ons sê dieselfde as wat hulle daarvan gesê het.

Ons bely verder in HK Sondag 28, v/a 75 dat ons met oë fisies die elemente moet sien wat uit die hand van die bedienaar aan ons gegee word:

Vraag: Hoe word jy in die heilige nagmaal daarop gewys en daarvan verseker dat jy aan die enige offerande van Christus aan die kruis en aan al sy weldade deel het?

Antwoord: Christus het my en alle gelowiges beveel om tot sy gedagtenis van hierdie gebreekte brood te eet en van hierdie beker te drink. Daarby het Hy beloof, ten eerste, dat sy liggaam so seker vir my aan die kruis geoffer en gebreek, en sy bloed vir my gestort is, as wat ek met my oë sien dat die brood van die Here vir my gebreek en die beker aan my gegee word. Ten tweede, dat Hy self my siel met sy gekruisigde liggaam en gestorte bloed net so seker vir die ewige lewe voed en verkwik as wat ek die brood en die beker van die Here, as ontwyfelbare tekens van Christus se liggaam en bloed, uit die hand van die bedienaar ontvang en met die mond geniet.

As kerk van Christus, bely ons daarom ook die derde kenmerk van die ware kerk: “die sakramente suiwer bedien soos Christus dit ingestel het” (NGB art. 29), en dat ons die kenmerke van die ‘valse kerk’ verwerp, wat die sakramentsbediening verdraai: “dit bedien die sakramente sakramente nie soos Christus dit in sy Woord beveel het nie, maar neem weg en voeg by na eie goeddunke.” (NGB. art. 29, sien ook NGB art. 32 in hierdie verband).

3 Die Skrif leer dat die leraar of lerende ouderling die nagmaal bedien, nie private individue soos ouers of lidmate in die amp van gelowige nie

Die woord- en sakramentbediening gaan saam en mag nie geskei word nie. Dit is deel van die ouderlinge, in die besonder die lerende ouderlinge (predikante/leraars) se ampsbediening om die sakramente te bedien saam met die Woord, wat nie ‘virtueel’ deur die internet of sosiale media kan plaasvind nie, soos ons hierbo bely in v/a 75 dat ons die “brood en beker van die Here, as ontwyfelbare tekens van Christus se liggaam en bloed, uit die hand van die bedienaar ontvang en met die mond geniet”, en dat daardie bedienaar die leraar of lerende ouderling van die gemeente is (sien ook KO art. 16: “Die amp van die bedienaars van die Woord is …. die sakramente te bedien …)

Calvyn (Institusie, boek 4,15,20), met verwysing na Matt. 28:19 skryf:

“En Christus het die opdrag om te doop trouens nóg aan vrouens nóg aan mense na willekeur gegee, maar Hy het hierdie opdrag aan diegene wat Hy as apostels aangestel het, gegee. En toe Hy sy dissipels beveel het om in die bediening van die nagmaal te doen wat hulle gesien het deur Hom gedoen word, aangesien Hy self die amp van wettige Uitdeler daarvan verrig het, was dit ongetwyfeld sy wil dat hulle daarin sy voorbeeld moes naboots. Ek kan dus nie sien hoe die gebruik wat reeds baie eeue lank en daarom amper van die begin van die kerk af posgevat het, naamlik dat leke wel in doodsgevaar die doop mag bedien as ’n bedienaar van die Woord op die tydstip nie aanwesig is nie, met ’n grondige redenasie verdedig kan word nie.”

Calvyn se verklaring by Matt. 28:19,

“Aangesien hierdie opdrag (om te doop -slc) uitdruklik aan die apostels gegee word tesame met die verkondiging van die Woord, volg dit dat niemand die doop wettiglik kan administreer nie, maar diegene wat ook leraars is. As privaat persone en selfs vroue toegelaat word om te doop, kan niks meer daarmee in stryd met die ordinansie van Christus wees as dit nie, en is dit ook niks anders as ‘n ontheiliging nie.”

Ons mag ons nie skuldig maak aan eiewillige sakramentsbediening nie, maar bly by wat Christus vir ons ingestel het.

4. Nagmaal kan bedien word op ‘n ander plek as die kerkgebou, maar dan nogsteeds in ‘n volwaardige erediens op ‘n bepaalde plek onder toesig van die ouderlinge met die Woordbedienaar wat voortgaan

Dr. Jan Visser skryf as volg by art. 64 van die Kerkorde (Kerkorde in Praktyk, 2006: 233):

“Artikel 64 bepaal uitdruklik dat die nagmaal slegs in ‘n erediens onder toesig van die ouderlinge bedien mag word. Daar mag dus, teoreties gesproke, in hoogs uitsonderlike gevalle wel nagmaal aan huis van ‘n lidmaat bedien word – op voorwaarde dat daar in die huis ‘n erediens gehou word onder toesig van die ouderlinge. Persoonlik meen ek dat dit prakties nie gedoen behoort te word nie, en wel om twee redes: die nagmaal is bedoel as ‘n gemeenskapsmaal vir die hele gemeente; om nagmaal aan huis te bedien kan maklik die indruk skep dat lidmate wel sonder gereelde Woordbediening kan klaarkom, maar nie sonder nagmaalsbediening nie. So ‘n siening is natuurlik totaal onaanvaarbaar, omdat dit grens aan bygeloof (kyk op p. 246: “Alle bygeloof vermy.”).”

Ons kerkraad het besluit dat in spesiale uitsonderlike gevalle daar wel nagmaal gevier mag word in ‘n ander plek as ons kerkgebou, maar dan soos dr. Visser dit hierbo stel, “in hoogs uitsonderlike gevalle wel nagmaal aan huis van ‘n lidmaat bedien word – op voorwaarde dat daar in die huis ‘n erediens gehou word onder toesig van die ouderlinge.” Dit is dan egter alleen die plek wat verander, dat ‘n nagmaal erediens na ‘n ander plek verskuif as die kerkgebou, maar nog steeds die leraar wat die sakrament bedien onder toesig van die ouderlinge in ‘n gemeenskapsmaal, nl. ‘as julle saamkom’ (1 Kor. 14:17,18.20,33).

So kan dit dan ook gebeur dat in gevalle van ‘n gesondheidspandemie die gemeente in kleiner getalle ‘saamkom’ om die Woord te hoor en nagmaal te vier in ‘n volwaardige erediens, maar nie afsonderlik elkeen in sy eie huis met lidmate wat self die nagmaal bedien en/of ‘virtuele nagmale’ hou nie.

5 Skrifbeginsels moet ons lei in hierdie saak, nie pragmatisme of bygeloof nie

5.1 Bygeloof

In die Dordtse Kerkorde artikel 62 lees ons oor die bepaalde orde van nagmaalviering, gegrond op beginsels uit God se Woord:

“Elke kerk moet die nagmaal hou op die wyse wat na sy oordeel tot die meeste stigting dien. Dit moet egter goed verstaan word dat die uitwendige seremonies wat in die Woord van God voorgeskryf is, nie verander mag word nie, dat alle bygeloof vermy moet word en dat na die preek en algemene gebede, die formulier van die Heilige Nagmaal, asook die gebed wat daarby behoort, gelees moet word.”

Hoe belangrik die nagmaal ookal is en ons smag daarna met groot verlange, moet ons nie in bygelowigheid val asof dit belangriker as die Woordbediening is nie, of dat ons sy bevele oor hoe, wie en waar die nagmaal bedien moet word (‘die uitwendige seremonies wat in die Woord voorgeskryf is’) daarom verag nie, dan neig ons in ‘n Roomse rigting. Dr. Visser waarsku daarom as volg (2006: 233):

“Hierdie bepaling in artikel 62 moet gesien word in sy historiese verband. Dit is naamlik hoofsaaklik gerig teen die dwaalleer van die Roomse mis, naamlik dat die brood en wyn werklik in die liggaam en bloed van die Here verander en daarom as die offer van sy liggaam en bloed aanbid moet word. Vandag is daar egter ook in die geledere van die GKSA ‘n stuk bygeloof wat wortel en tak uitgeroei moet word! Dit is naamlik dié bygeloof dat die nagmaal baie hoër geag word as die gereelde Woordbediening: van die nagmaal mag nie weggebly word nie; maar die Woordbediening, twee keer elke Sondag, is nou nie so belangrik nie!”

Ons moet altyd onthou die sakramente, dus ook die nagmaal, ‘versterk’ ons geloof, dit ‘bewerk’ nie ons geloof nie, alleen die Gees deur die verkondiging van die evangelie ‘bewerk’ die geloof, sien HK v/a 65, en daarom kan ons geduldig smagtend wag totdat dit weer moontlik is om in volwaardige eredienste nagmaal te vier op die regte wyse.

5.2 Pragmatisme

Virtuele en/of individualistiese nagmaalviering in stryd met die Skrif, belydenis en kerkorde, is ongelukkig dieselfde pragmatiese (onbybelse) redenasies soos bv. by die geval waar mense vroue as predikante en ouderlinge wil bevestig weens die ‘praktiese probleme’ van bv. ‘n tekort aan manlike ampsdraers. Die redenasie is: “as daar nie meer manlike ouderlinge of manlike predikante is nie, is dit mos ‘beter’ dat daar ten minste vroue ouderlinge en vroue predikante is, sodat die Woord en sakramente darem ‘ten minste’ bedien kan word?”

So ‘n redenasie is ongelukkig van Saul (1 Sam. 13:8-14; 15:15-23) en Jerobeam (1 Kon. 12:31), wat weens hulle ‘praktiese moeilike omstandighede en worstelinge’ ongehoorsaam was aan die Here, en Here nie gedien het volgens wat Hy beveel het nie, dit was eiewillige godsdiens. Ds. PJ de Bruyn skryf (Die Kerkblad, 13 Julie 1966) dat:

“Eiewillige godsdiens beteken volgens ons Kategismus dat ons God op ‘n ander manier vereer as wat Hy in sy Woord beveel (Antwoord 96). Eiewillige godsdiens word by ons gevind wanneer ons God dien soos óns wil en nie soos Hý wil nie.”

Dus, wanneer God se bevele nie nagekom kan word nie, dan daar nie tans ‘n volwaardige gemeente onder toesig van manlike ouderlinge kan wees nie, moet daar gewag word tot die Here deure oopmaak dat daar ‘n gemeente kan wees waar volgens sy bevel die eredienste, kerkregering, ens. kan plaasvind. Ons mag nie eiewillig optree nie. Dieselfde geld vir nagmaalviering, wat eers op die regte manier bedien kan word in ‘n volwaardige erediens.

Samevattende hedendaagse oproep tot getuienis en gebed

Dr. B. Duvenhage vat die saak oor waar die nagmaal gevier word goed saam in die volgende woorde (Geloofsleer, 1963: 156):

“Die sakramente is bykomstig by die Woord en dien alleen tot versterking van die geloof. Die Woord dien om die geloof te werk en te versterk. Saam vorm hulle die genademiddels. Die sakramente staan nie naas of bo die Woord nie maar onder. Daarom mag die sakramente nie sonder die Woord bedien word nie. Hoe sal dit anders die Woord kan bevestig? Sowel die doop as die nagmaal moet in die erediens plaasvind by die amptelike verkondiging van die Woord, onder toesig van die kerkraad. Die bediening van die nagmaal of die doop by die huis vir ‘n lidmaat persoonlik mag nie gebeur nie. Dit is teen die aard van die sakrament, wat die Woord moet bevestig.”

So moet daar groot verlange wees dat daar weer volwaardige eredienste op die rusdag sal wees, sodat ons weer kan ‘saamkom’ om die Woord te hoor, te aanbid, Psalms te sing, gemeenskap van die heiliges te beoefen, nagmaal huisbesoeke gedoen kan word (KO artikel 23), én dan weer nagmaal te vier, soos Hy beveel.

Die kerk van die Here moet juis hierdie oproep van nagmaal alleen hou in fisiese ‘samekomste’ van die gemeente, as een van die groot essensiële redes gebruik teenoor die regering waarom publieke eredienste moet voortgaan, natuurlik onder die nodige voorsorgmaatreëls. Dit is daarom tragies dat sommiges hierdie grond wil weggee deur pragmaties en uit bygeloof te redeneer vir ‘virtuele nagmaalvieringe’.

Ons moet aanhou tydig en ontydig getuig, nie net aan ons regering nie, maar veral teenoor swakker en onkundige gelowiges, dat die Here se publieke eredienste op die rusdag herstel sal word, sodat ons met nuwe ywer, vreugde en dankbaarkheid saam kan kom onder die lewende verkondiging van God se Woord en die bediening van die sakramente, soos Hy beveel.

Mag die Here ons hierin genadig wees, Ps. 25:22.

________________________________________

PDF weergawe kan hier afgelaai word.

Berea-reeks elektroniese uitgawes (u kan enige nommer wat u wil lees per e-pos aanvra by: proregno@gmail.com)

nommer 1 Hoekom gebruik ds Slabbert die Ou en nie die Nuwe Vertaling nie ?

nommer 2 Waarom het ons nie vroue in die besondere ampte nie ?

nommer 3 Wat leer die Skrif oor egskeiding en hertroue ?

nommer 4 Is die Dordtse Leerreëls nog van betekenis vir vandag ?

nommer 5 Waarom ons ons geliefdes begrawe, en nie verbrand nie?

nommer 6 Hoekom was die sing van die Psalms so belangrike saak in 1859 ?

nommer 7 Waarom behoort ons nie Kersfees te vier nie ?

nommer 8 Waarom laat ds Slabbert net die Psalms sing en nie Skrifberymings (en Gesange) nie ?

nommer 9 Wat is nou eintlik Gereformeerde Aanbidding ?

nommer 10 Wat het Johannes Calvyn geleer oor hoe ons die HERE moet aanbid ?

nommer 11 Wat leer Sondag 35 v/a 96 oor hoe ons die HERE moet aanbid ?

nommer 12 Die Christelike geloof, Steve Hofmeyr en die Bulle

nommer 13 Die moderne jeugbediening: goed of sleg ?

nommer 14 Verslag van die GTV konferensie van 2008

nommer 15 Ope brief aan die onrustiges in die GKSA

nommer 16 Calvinisme vs Arminianisme (Dordtse Sinode, 1618/19)

nommer 17 Mag vroue tot die besondere amp van diaken verkies word ?

nommer 18 Die herstigting van die Gereformeerde Kerke in 1859

nommer 19 Ons roeping en toekoms

nommer 20 Poligamie in die lig van die Bybel

nommer 21 Desmond Tutu se ‘Children of God’

nommer 22 Die dwalinge van Rome vandag

nommer 23 Wat het die GKSA Sinode van 2009 besluit oor die vrou in die besondere ampte?

nommer 24 Totius oor gemeente-, kerkraads- en meerdere vergaderings

nommer 25 Die vrou in die besondere ampte in die lig van die Pinkstergebeure

nommer 26 Boekbespreking: ‘Opgestaan’ van Ferdie Mulder

nommer 27 Vrou in die ampte in die lig van Skrif en belydenis

nommer 28 Probleme met die komende nuwe vertaling

nommer 29 Geslagtelikheid in NGB artikel 30: “Die regering van die kerk”

nommer 30 Vrou en die ampte en homoseksualisme

nommer 31 Vrou in die ampte en stemreg

nommer 32 Ope Brief aan die GKSA – dr. Jac Howell

nommer 33 Perspektief op die Ope Brief – dr. Jac Howell

nommer 34 Huwelik, egskeiding en hertrou

nommer 35 Hoe ken ons die dwaling ?

nommer 36 Die reformasie van die amp van die gelowige

nommer 37 Verslag van die algemene sinode van 2015

nommer 38 Van vrou-in-die-amp na homoseksualisme debat

nommer 39 NG Sinode 2015 kies vir homoseksualisme

nommer 40 Verdorwenheid van die mens en onvoorwaardilike uitverkiesing

nommer 41 Beperkte versoening en onweerstaanbare genade

nommer 42 Die kerk is die Here se erfdeel

nommer 43 Waarom ons alleen in ‘n volwaardige erediens nagmaal vier

* Die Berea reeks is ‘n reeks artikels wat ds. Slabbert Le Cornu skryf (of ander predikante en teoloë laat spreek) oor verskillende onderwerpe van ons christelike gereformeerde geloof. Die reeks pamflette word genoem ‘Berea’ na aanleiding van Hand.17:11, “En hierdie mense was edelmoediger as dié in Thessalonika; hulle het die woord met alle welwillendheid ontvang en elke dag die Skrifte ondersoek of hierdie dinge so was.” As gelowiges moet ons alles wat ons glo en doen ondersoek in die lig van die Skrifte. Dit is dan ook die doel van die Berea-reeks, sodat ons God mag liefhê en dien soos dit Hom behaag en ons gemeente daardeur kan opbou.

3 Comments

Posted in berea-reeks, erediens, nagmaal, nagmaal in corona virus tyd, nagmaal in covid 19 tyd, nagmaalsbeker, sakramente

Posted by: proregno | May 8, 2020

Pro Regno Radio (PRR) Episode 2: Die wortels van ons Christelike Republikeinse Verset- en Vryheidstryd (deel 2)

Pro Regno Radio (PRR) Episode 2:

Die wortels van ons Christelike Republikeinse Verset- en Vryheidstryd (deel 2)

PR Radio episode 1: Inleiding en agtergrond van PPR & Inleiding op die eerste onderwerp

Episode lys: PR Radio

Inhoud van Episode 2: Daar word in die voorlees en bespreking van dr. GD Scholtz se hoofstuk (‘Die wortels van ons republikeinse beginsels’) in die boek ‘Die Republiek van Suid-Afrika’ in hierdie episode na die volgende sake gekyk (bl.15-18) :

Die groot invloed van die Hervorming van 1517 deur veral Calvyn op Suid-Afrika vir die verhouding kerk en staat.
Calvyn, Hotman, Beza en Du Plessis-Mornay se skrywes oor verset en vryheid.

“Dit is opmerklik dat die Calviniste – in Nederland, Brittanje, in Amerika en in Suid-Afrika – ‘n besondere voorliefde vir die republikeinse bestuursvorm geopenbaar het. … Dit was die Calvinisme wat een van die vernaamste bewegings geword het om aan die mag van die owerheid paal en perk te stel en om so die vryheid van die mens te verseker.”

“Van Calvyn tot Du Plessis Mornay loop daar dus ‘n opgaande lyn. In die Calvinistiese beginsel dat ‘n goddelose owerheid weerstaan moet word, wortel die hedendaagse demokrasie.”

Die opname kan hier geluister word:

Aflaai: PR Radio Episode 2

1 Comment

Posted in Christelike Republikeinse verset, christelike staat, Pro Regno Radio, PRR, verset

Posted by: proregno | May 4, 2020

Pro Regno Radio (PRR) Episode 1: Bekendstelling & deel 1: Die wortels van ons Christelike Republikeinse Verset- en Vryheidstryd

Pro Regno Radio (PR Radio) Episode 1: Bekendstelling & Die wortels van ons Christelike Republikeinse Verset- en Vryheidstrewe (deel 1)

Episode lys: PR Radio

Inhoud van Episode 1:

1 Bekendstelling van PRR

2 Oorsig oor Pro Regno bediening

3 Eerste tema: Die wortels van ons Christelike Republikeinse Verset- en Vryheidstrewe – inleiding (bl. 13-15)

“Dalk is een van die redes waarom die Christen Afrikaner sy vryheid verloor het, omdat ons ons christelike roeping versaak het, dat die volgende aspek wat dr. GD Scholtz noem, nie meer ons lewens en roeping beheer nie. Dr. Scholtz skryf as volg: ‘Hierdie twee leerstellings (die soewereiniteit van God en die leer van die uitverkiesing) het die lewe van die Calviniste beheers. Dit het by hulle die besef gewek dat God groter en magtiger is as enige vyand en dat wie deur God uitverkore was, niks hoef te vrees nie.’ Ja, die vraag van ons roeping hier in Suid-Afrika, word bepaal deur wie ons vrees, God of mense (Spr. 29:25; Matt. 10:28).”

Die opname kan hier geluister word:

Aflaai: PR Radio Episode 1

2 Comments

Posted in Christelike Republikeinse verset, Pro Regno Radio, PRR, verset | Tags: PR Radio, Pro Regno Radio

Posted by: proregno | May 1, 2020

Troosdiens: Psalm 23 Die HERE is my Herder, niks sal my ontbreek nie (my Pa se begrafnis)

Troosdiens: Psalm 23

Die HERE is my Herder, niks sal my ontbreek nie

(my Pa se begrafnis: 30 April 2020)

“Ek is ‘n ryk man!”

Opnames:

1. Troosdiens (Ps. 23) & grafverrigtinge (Slabbert):

Die Here is my Herder, niks sal my ontbreek nie.

2. Huldeblyk en bedankings (Tobie, jnr.): Pa Tobie Le Cornu.

(Opmerking: die notas hier onder bevat nie alles van die audio-opname nie)

Geliefde familie en vriende,

Die Here bring ons vanoggend saam, om getroos te word met die afsterwe van ons geliefde Pa, oupa, vriend.

En, waar sal ons ander ons troos kry, as uit God se Woord, en dan spesifiek Ps.23.

Ps.23 is seker die mees bekende en mees geliefde Psalm in die hele Psalmboek.

In hierdie Psalm word die beeld/prent van ’n herder wat sy skape versorg, gebruik om die HERE se versorging, trou, beskerming en leiding van sy kinders, sy skape te verduidelik, wat deur die geloof in Jesus ons Opperherder (1 Petrus 2:25), aan Hom behoort.

Die skrywer is natuurlik Dawid, volgens die eerste vers.

Dawid was ’n skaapherder, voor hy die koning van Israel geword het.

En Dawid was bewus van die totale afhanklikheid van die skape teenoor die herder, vir alles wat die skape in hul lewe nodig het.

Daarom dan word die hele boodskap van hierdie Psalm, in v.1 saamgevat:

Die HERE is my herder; niks sal my ontbreek nie. – Ps 23:1

Die res van die Psalm is dan ’n beskrywing van hoe die HERE ’n herder is, en daarom sal niks die skape, God se kinders, in die besonder dan hier Dawid, ontbreek nie.

Alles wat Dawid nodig het, om skaap te wees, d.w.s kind van God te wees, gee sy Herder, die Here.

Daar is baie dinge wat ons kan leer uit Ps. 23,

ek wil vanmiddag net drie dinge noem

hoe die HERE as herder voorsien,

en mag dit ons troos op ons pelgrimspad vorentoe.

1 Hy gee aan ons rus en leiding:

Hy laat my neerlê in groen weivelde; na waters waar rus is, lei Hy my heen. Hy verkwik my siel; Hy lei my in die spore van geregtigheid, om sy Naam ontwil. – v.2,3

Wat dadelik opvallend is, in hierdie 2 verse, is die herhaling van die “Hy”, wat die herder doen.

– Hy laat my neerlê

– Hy lei my

– Hy verkwik my

Ja, dit is die Here alleen wat in al ons behoeftes voorsien, hier spesifiek ons liggaamlike behoeftes. Hy voorsien die nodige water, ‘n plek van rus in ons lewe.

In sy voorsienigheid gee Hy ons alles wat ons nodig het, nie wat ons begeer nie.

ook my Pa kon dit alles deur sy lange lewe beleef,

hoe die Here ook in sy liggaamlike behoeftes voorsien het …

Wie sal Hotel Belvedere (459) ooit vergeet, hoe baie mense my pa en ma

daar versorg het, daar was altyd kos en klere, daar was altyd genoeg,

nooit honger gaan slaap nie …..

Maar, die Here voorsien nie net ons liggaamlike behoeftes nie.

Nee, Hy wek ook ons siele weer op.

Ons wat so baiemaal teneergedruk word, ook soos nou, wat ons hartseer is oor Pa wat ons aan die dood moet afstaan, ons word herinner aan die dood.

2 Beskerming teen gevare en vyande, v.4,5

Al gaan ek ook in ’n dal van doodskaduwee, ek sal geen onheil vrees nie; want U is met my: u stok en u staf dié vertroos my.

Wanneer dit skemer begin raak het, het die herders hul skape teruggelei na die skaapskrale, en baiemaal moes hul deur gevaarlike gebiede/valleie gaan, of dit word al donker.

Die skape was egter getroos of versterk met die wete dat –

hul herder ‘met hul was’,

asook dat die herder se ‘stok en staf’ hul letterlik versorg

Natuurlik het Dawid ook ervaring hiervan gehad.

As hy aan Saul beskryf dat hy mansgenoeg is om Goliat aan te vat, dan beskryf hy die taak as ‘n herder as volg deur sy eie ervaring:

³⁴Daarop sê Dawid aan Saul: U dienaar het vir sy vader die kleinvee opgepas, en as daar ’n leeu of ’n beer kom en ’n stuk kleinvee uit die trop wegdra, ³⁵dan gaan ek uit agter hom aan en verslaan hom en ruk dit uit sy bek uit; en as hy my aanval, gryp ek hom aan sy baard en verslaan hom en maak hom dood.

Ja, die teks sê dit nie so duidelik nie, maar Dawid sou seker ook ‘n stok en ‘n staf gebruik het.

Maar, Dawid wil deur hierdie beeld ook ironies genoeg wys, dat hy, selfs as magtige koning, nie sonder die hulp van die HERE as sy Herder koning kan wees nie.

So, gaan ons, gaan elke kind deur ‘n dal van doodskaduwee,

lewensgevare in hierdie lewe

Pa het ook deur sy dal van doodskaduwees gegaan, geestelik en fisies, al die operasies, al die siektes, en elke keer het hy verder gegaan, GEDINK hy gaan nie my bevestiging as ds beleef nie…

tot die tyd wat die Here vir hom bestem het ….

Nou het ons Pa en Oupa, deur die finale dal van doodskaduwee gaan, finaal, na die ewige lewe!

Nou mag Pa beleef wat ons daar in vers 2 (lees) ….

WANT, die rede waarom ons Pa, en elkeen wat glo werklik kan rus nou maar veral in die ewigheid, is:

Jesus ons Opperherder en Verlosser stel dit so in Joh.10:11, 28,

²⁸ Ek is die goeie herder. Die goeie herder lê sy lewe af vir die skape… En Ek gee hulle die ewige lewe, en hulle sal nooit verlore gaan tot in ewigheid nie, en niemand sal hulle uit my hand ruk nie.

So het Hy vir Pa bewaar deur vyande en gevare in hierdie lewe

So bewaar Hy elke kind

Ja, en vir ons wat nog die geloofspad hier op aarde moet wandel,

weet daar sal altyd geestelike en fisiese gevare wees in hierdie lewe,

maar ons troos is die Here, wat met ons midde die gevare.

Die HERE is my Herder, niks sal my ontbreek,

om ongeag die lewensgevare sy kind te wees en Hom te dien nie.

En dan laastens, eintlik die hoogtepunt van die Here as ons Herder, kry ons in die laaste vers:

3. Ons as sy skape se ewige gemeenskap met die HERE

Net goedheid en guns sal my volg al die dae van my lewe; en ek sal in die huis van die HERE bly in lengte van dae. – Ps 23:1-6

‘Goedheid en guns’, is die sleutel trooswoorde hier.

Dit is God se ewige verbondstrou,

Sy ewige liefde vir sy begenadigde uitverkore kinders in Jesus Christus,

Hy bly getrou aan sy beloftes wat Hy maak in tyd en ewigheid.

Ja, die Herder van Israel, die Herder van Dawid,

die Herder van al sy skape beloof niks sal ons ooit kortkom nie

(Hy gee wat ‘nodig’ is, nie wat ons altyd ‘begeer’ nie, en dit is ‘goed’ (Ps. 25:4)),

Hoekom sal ons ‘niks’ ons kortkom nie …. omdat ons so goed is?

Nee!

Omdat God so goed en gunstig is vir sy kinders in Christus,

en in ALLES voorsien het na liggaam en siel,

in lewe en sterwe,

“OM (vir) SY NAAM ONTWIL”, v.2 … te lewe, nou en tot in ewigheid.

Ek het my Pa vir amper 52 jaar geken, en nou dat hy oorlede is,

wonder ek hoekom het ek hom so liefgehad het … en toe ek weer Ps. 23 lees het ek dit opnuut besef …. ek was en is so lief vir hom, nie omdat hy volmaak was nie, maar juis omdat hy, soos ons almal, eintlik so swak was (sien 2 Kor. 12:9) … EN BESEF HET HOE NODIG HY DIE HERE HET, JESUS OM VIR AL SY SONDES TE STERWE

… HOE NODIG HY DIE HERE SE ‘GOEDHEID EN GUNS’ HET!

En hierdie goedheid en guns van ons Herder, van Jesus teenoor ons is

… tot in ‘lengte van dae’ ….

Of ek jonk is, of ek oud is

Of ek gesond is, of baie siek word soos Pa die afgelope tyd voor sy sterwe…

Dit is hierdie goedheid en guns wat Pa sy lewelank laat uitroep het,

sy hele lewe lank, maar ook aan die einde toe sy lyding swaar was:

Die Here is my my herder (my redder), NIKS sal my ontbreek nie !

My Pa was bekend vir die woorde wat hy baiemaal uitgeroep het,

as hy opnuut besef het wat Jesus sy Herder vir hom gedoen het, en,

as al sy kinders by hom was, saam Ma by ons huise waar ons gewoon en geleef het:

“Ek is ’n rykman!”

Ja, Pa was ryk, en …. nou …. ryker as ooit!

En nou weet Pa opnuut, dat hy ’n rykman is bo alles,

omdat die Here sy Herder was en is.

Dit is die enigste ware rykdom wat werklik saakmaak, geliefde familie en vriende!

MAAR, nou moet ons wat nog lewe,

as’t ware deur die dal van doodskaduwees wandel,

in hierdie lewe met sy gevare en vyande:

die Satan, die wêreld, en die grootste vyand: ons eie sonde….

Mag Christus ook nou, terwyl ons herinner word aan die dood en die lewe,

u en my se enigste Troos in lewe en sterwe wees,

ook en veral en nou in ons onsekere tye.

Laat ons saam en afsonderlik, soos Pa en Oupa, uitroep en leef:

Die HERE is my herder niks sal my ontbreek nie

Net goedheid en guns sal my volg al die dae van my lewe

En ek sal in die huis van die HERE bly in lengte van dae.

Amen.

Leave a Comment

Posted in begrafnis, begrafnispreke, Die HERE is my Herder, gesinsfoto's, Pa Tobie Le Cornu | Tags: gesin lecornus

Posted by: proregno | April 29, 2020

GELOWIGES MOET SOEK EN SMAG NA DIE “WARE JAKOB”: NA AANBIDDING IN GEES EN LIGGAAM, SOOS DIE HERE BEVEEL HET

GELOWIGES MOET SOEK EN SMAG NA DIE “WARE JAKOB” – NA AANBIDDING IN GEES EN LIGGAAM, SOOS DIE HERE BEVEEL HET

“Ek wil u Naam aan my broers vertel, in die vergadering U prys. Julle wat die HERE vrees, prys Hom! Al die nakomelinge van Jakob, vereer Hom! Ja, vrees Hom, al die nakomelinge van Israel! Want Hy het die ellende van die ellendige nie verag of verfoei en sy aangesig vir hom nie verberg nie; maar Hy het gehoor toe dié Hom aangeroep het om hulp. Van U kom my lof in ‘n groot vergadering; ek sal my geloftes betaal in teenwoordigheid van die wat Hom vrees.” (Ps. 22:23-26)

“Een ding het ek van die Here begeer, dit sal ek soek: dat ek al die dae van my lewe mag woon in die huis van die Here, om die lieflikheid van die Here te aanskou en te ondersoek in sy tempel.” (Ps 27:4)

“Ek was bly toe hulle vir my gesê het: Laat ons na die huis van die Here gaan! Ons voete staan in jou poorte, o Jerusalem!” (Ps 122:1,2)

“EN sy ouers was gewoond om elke jaar met die paasfees na Jerusalem te gaan. En toe Hy twaalf jaar oud was, het hulle, volgens die gebruik van die fees, na Jerusalem opgegaan. … Toe kom (Jesus) in Násaret waar Hy opgevoed was; en soos Hy gewoond was, gaan Hy op die sabbatdag in die sinagoge en staan op om te lees.” (Luk 2:41,42; 4:16)

“En hulle het volhard in die leer van die apostels en in die gemeenskap en in die breking van die brood en in die gebede.” (Hand 2:42)

“en laat ons ons onderlinge byeenkoms nie versuim soos sommige die gewoonte het nie, maar laat ons mekaar vermaan, en dit des te meer namate julle die dag sien nader kom.” (Heb 10:25)

Psalm 84:1,2,6 Hoe lieflik is U wonings HEER

Die sosiale media platvorm wat met die corona-virus tye so baie aandag kry onder kerke, is bloot hulpmiddels om die Woord (nog altyd) orals te versprei, tydig en ontydig, ook en veral in moeilike ‘gevaarlike’ tye (sien NGB art. 27) van bv. oorloë, vervolging en ‘pandemies’. Dank die Here vir die tegnologie wat ten goede gebruik word wêreldwyd deur gelowiges en kerke om die Evangelie verder te versprei.

Maar, ‘n baie groot en belangrike maar, dit kan en mag nooit die publieke eredienste van die Here, in gees en liggaam, vervang nie, dit kan dit aanvul en van hulp wees, maar nooit vervang nie. Die ware publieke eredienste, die bediening van die Woord, sakramente en die kerklike tug op ‘n bepaalde plek en tyd het nie ‘plaasvervangers’ of ‘n ‘impak bank’ nie.

Sien hierdie artikel oor die saak:

“Our own church has labeled its online hiatus an “online worship experience”. No mention is made of the word “church.” Because what we are trying to simulate during these days is just that – a simulation of the real thing. We would be wise not to confuse the simulation with the real thing, or believe that the simulation could ever replace the actual. A church that worships the Triune God recognizes that humanity was made for relational connection (God is Father, Son, & Holy Spirit).

Disciples who follow the Incarnate One are meant to incarnate truth and grace in a community of real relationships. An individualized, fuzzy spirituality devoid of the body of Christ is not a recipe for church but for navel-gazing “experience-ism”, an increasingly common and cheap substitute for church in our particular moment in time. ”

Sien die volledige artikel hier: The Dark Side for the Church During its Online Hiatus

Hoor ook Johannes se versugting en verlange na ‘gees en liggaam’ gemeenskap met mede-gelowiges:

“Alhoewel ek baie het om aan julle te skrywe, wou ek dit nie met papier en ink doen nie, maar ek hoop om na julle te kom en van mond tot mond te spreek, sodat ons blydskap volkome kan wees.” 2 Joh 12

‘Papier en ink’ (internet en sosiale media bedieninge?) mag nie die tasbare gemeenskap van die heiliges en die aanbidding van God ‘saam’ as gelowiges vervang nie, dit moet en kan as hulpmiddels dien om die Woord nog orals verder te dra, maar nie ten koste van God se oproep om saam te aanbid nie.

Christus het na gees en liggaam opgestaan, en dit het groot implikasies, ja vir die ewige lewe (gees en liggaam, nie net die een of ander nie), maar ook hierdie lewe van aanbidding, in tyd en plek.

Ons belydenis, NGB art. 27 en 28, eerstens die troos:

… En hierdie heilige kerk word deur God teen die woede van die hele wêreld bewaar, alhoewel dit soms ‘n tyd lank baie klein is en dit in die oë van die mense lyk asof dit tot niet gegaan het – soos die Here vir Hom gedurende die gevaarlike tyd onder Agab sewe duisend mense bewaar het wat die voor Baäl gekniel het nie. Verder is hierdie heilige kerk nie geleë in, gebonde aan of bepaal tot ‘n sekere plek of sekere persone nie, maar dit is oor die hele wêreld versprei en verstrooi.”

Sy kerk sal ook in hierdie (soos in alle) tye bewaar word, want Christus is ‘n ewige Koning wat altyd onderdane het, en dit behels ook sekere fisiese plekke, wat ons erfdeel is om die Here en mekaar daar te gaan aanbid en dien (lees gerus die preek van ds. Ronald Bain, Die HERE gee vir ons ‘n erfdeel, 1 Samuel 26:19,20).

Let ook op die oproep in NGB art. 28, in navolging van die Skrif:

“… En om dit beter te kan doen, is dit volgens die Woord van God die plig van alle gelowiges om hulle af te skei van hulle wat nie aan die kerk behoort nie en hulle by dié vergadering aan te sluit, waar God dit ook al gevestig het, selfs al sou regerings en wette van regeerders daarteen wees en daarvoor die dood – of lyfstraf oplê.” NGB art. 28

‘Waar God dit ookal gevestig het selfs…’, dus kerk wees, is nie net ‘n ‘geestelike aspek’ nie, maar ook ‘n werklik hier en nou, tyd-plek aspek, want, “die Woord het vlees geword en het onder ons gewoon..” (letterlik, getabernakel, kom tent opslaan, Joh. 1:14). As ons sterwe, is ons tydelik geskei van gees en liggaam, tydelik, in die ewigheid gaan ons na gees én liggaam die Here aanbid en eer, en ons aanbidding begin nou reeds op … aarde, tyd en plek.

Ja, dit kan seker so wees dat die kerk ‘tydelik’ weens ‘gevare’ nie fisies kan vergader nie, in tye van oorloë en pandemies, maar dat daar met wysheid deur die kerke, veral die ouderlinge, besin sal word in ons tye, waar trek mens die lyn … hoe lank mag ‘n owerheid eredienste verbied, hoe lank kan hul (teen ook al meer getuies vanuit mediese en ekonomiese kringe dat die grendelstaat vernietigend is vir mense en samelewing) verbied, wat God uitdruklik gebied, of het die owerhede bloot ‘n ‘blanko tjek’ wat hulle kan doen en besluit en verbied net wat hulle, onder die verdraaide eensydige lees en verstaan van Rom. 13:1-7?

In eerbied, respek en nederigheid, maar tog in krag en groter vrees vir die Here, sal die kerke in navolging van haar enigste Meester en Hoof, moet sterker getuig teenoor die Faraos van ons dae:

“Laat ons gaan, laat ons offer aan onse God!” (Ex 5:8)

Laat ons gaan om ons Here te aanbid en eer in ons eredienste.

Laat ons gaan om deur sy Gees en Woord gevoed te word in ons eredienste.

Laat ons gaan om sy sakramente te ontvang tot versterking van ons ongetwyfelde algemene christelike geloof, in ons eredienste.

Laat ons gaan om gemeenskap van die heiliges te beoefen, in ons eredienste.

wysheid, saam ons lidmate, en ons ouderlinge, oor watter lig die Skrif deur sy Gees vir ons gee in hierdie tye, asook die beginsels vanuit die Skrif soos verwoord in die NGB artikels wat ek hierbo na verwys het (sien NGB artikels 27-37 in die besonder).

Mag die HERE ons genadiglik verlos uit al ons benoudhede, Ps. 25:22.

Tot tyd en wyl ons nie weer volwaardige eredienste kan hou nie, moet die oproep en versugtinge van Psalm 84 in ons harte en gebede lewe:

“Hoe lieflik is u woninge, o HERE van die leërskare!
My siel verlang, ja, smag na die voorhowe van die HERE;
my hart en my vlees jubel uit tot die lewende God.
… HERE, God van die leërskare, hoor my gebed; luister tog, o God van Jakob!
… Want ‘n dag in u voorhowe is beter as duisend; ek wil liewer by die drumpel staan in die huis van my God as om te woon in die tente van goddeloosheid.
Want die HERE God is ‘n son en skild; die HERE sal genade en eer gee; Hy sal die goeie nie onthou aan die wat in opregtheid wandel nie.
HERE van die leërskare, welgeluksalig is die mens wat op U vertrou!”

Alle gelowiges, alle ware aanbidders in Gees en Waarheid (Joh. 4:24) smag na die Here, en daarom smag hul nie net daarna om Hom afsonderlik en in ons gesinhuise te aanbid nie, maar ook en veral na die huis van die Here op te trek, om saam die Here se kinders Hom te loof en te prys.

Ons smag en verlang na die … ware Jakob…. ook wat ons eredienste betref.

1 Comment

Posted in erediens, erediensbywoning, huis van die Here, publieke eredienste, rusdag, Uncategorized

Posted by: proregno | April 28, 2020

Preek: Ware verootmoediging vir ons tye (Daniël 9:1-23)

Preek: Ware verootmoediging vir ons tye

(Daniël 9:1-23)

Lees: Daniël 9:1-23

Teksverse: “… in die eerste jaar van sy regering het ek, Daniël, in die boeke gemerk dat die getal jare waaroor die woord van die HERE tot die profeet Jeremia gekom het met betrekking tot die puinhope van Jerusalem, sewentig volle jare was. En ek het my aangesig tot die Here God gerig om met vas, en in roukleed en as, my aan gebed en smekinge te wy. (Dan. 9:2-3)

Preekopname (GK Carletonville, 2020-04-05): Ware Verootmoediging

(Nota: die audio opname is die volledige preek, die preekteks hier onder bevat die basiese inhoud, die audio en teks bevat nie altyd dieselfde inhoud nie.)

Geliefdes in ons Here Jesus Christus,

Orals hoor mens nou die oproep tot verootmoediging voor die Here,

Ja, selfs vanuit politieke- en wêreldleiers kom ‘n oproep tot gebed,

soeke na hulp van iets of iemand meer as die mens self in hierdie tye.

Maar, wat is ware verootmoediging voor die Here,

in alle tye, of dit in voorspoed of teëspoed is?

Dit is wat ons vanoggend wil leer uit ons teksgedeelte, Dan. 9:1-23,

Daniël se gebed van verootmoediging.

Ons wil leer ware verootmoediging gaan oor ‘n

totale vertroue dat die Here alleen kan en sal red,

en dat dit bo-alles oor die eer en die lof van sy Naam gaan,

dat die doel van ons redding,

dat dit beter mag gaan ook in ons tye,

dat die ‘puinhope van Jerusalem’,

sodat sy kerk herstel sal word om sy Naam te eer!

Ons let op 3 sake:

1) die agtergrond van Daniël se gebed van verootmoediging, v. 1-3

2) die inhoud van sy gebed van verootmoediging, v. 4-19

3) die enigste grond van sy gebed van verootmoediging, v. 20-23

1) die agtergrond van Daniël se gebed van verootmoediging, v. 1-3

Daniël en sy 3 vriende is in ongeveer 605 VC weggevoer in ballingskap

na Babel, deur koning Nebukadnesar.

In hfst. 9 vind ons Daniël nou onder Daruis, die koning van die Meders,

dit is ongeveer die jaar 539 VC wees.

Daniël het as jongman, dalk 15/16 jarige in Babilon aangekom.

Nou is hy in sy 80’s, nog steeds in ‘n vreemde land, vreemde heersers,

nie by die tempel, nie in die beloofde land nie, in Jerusalem nie…

Hy is as’t in ‘afsondering’, weg van sy land… en wat vind ons hom mee besig?

Verse 2, met God se Woord, hy het gelees “dat die getal jare waaroor die woord van die HERE tot die profeet Jeremia gekom het met betrekking tot die puinhope van Jerusalem, sewentig volle jare was. (Dan. 9:2)

Hy was tot sy ou dae ‘n Ps. 1 man, hy het Jer. 25:12 gelees,

van die ‘puinhope van Jerusalem’ en

dat die Here se volk sal terugkeer na 70 jaar.

Die tyd het aangebreek, dit was tussen 2-5 jaar wat die volk uit ballingskap sal

terugkeer na die beloofde land, na Jerusalem.

En DIT, die Woord van die HERE, die beloftes van die Here,

bring Daniël tot diepe verootmoediging en gebed, vers 3

³ En ek het my aangesig tot die Here God gerig om met vas, en in roukleed en as, my aan gebed en smekinge te wy. (Dan. 9:3)

So, hier vind ons die eerste kenmerk van ware verootmoediging en bekering:

Dit moet in antwoord wees op God, op die Here se wil en Woord.

Ons moet besig wees met God se woord in alle tye, in voorspoed en teespoed,

God se Woord, nie ons tye nie, moet ook bepaal wat is die ware puinhope

van ons tyd, van ons kerk

wat ons in sak en as met roukleed laat verootmoedig.

Ongelukkig sien ons nog min daarvan

daar is groot paniek en hartseer oor ons ekonomie en samelewing

se verval vanwee die corona virus en die gevolge daarvan.

Maar is daar ware verootmoediging omdat God se eer, sy wil, sy wet

nog steeds vertrap word?

Spr. 28:,9 Wie sy oor wegdraai om nie na die wet te luister nie, selfs sy gebed is ’n gruwel.

Ware verootmoediging moet volgens God se Woord wees, sy wet, bloot gebede

deur mense dat ons bloot net kan voortleef in ons eie agendas en sondes,

die rotteresies bloot voortgaan, dra nie die seën van die Here nie.

Dit bring ons juis by die tweede saak, die inhoud van ware verootmoediging

2) die inhoud van Daniël gebed van verootmoediging, v. 4-19

As Daniël sy gebed begin, dan begin hy nie dadelik met versoekinge,

ag Here red ons nou uit ons benarde posisie nie,

maar hy begin met aanbidding, lof aan die Here, vir wie die Here is.

En ek het tot die Here my God gebid en belydenis gedoen en gesê: Ag, Here, grote en gedugte God, wat die verbond en die goedertierenheid hou vir die wat Hom liefhet en sy gebooie onderhou,

Hy aanbid Hom as die enigste ware God, die grote en gedugte God

Die God van die verbond, die God van Abraham, Isak en Jakob,

Die God van goedertierenheid, dus van vergifnis,

maar ook die heilige God wat verwag dat ons Hom liefhet,

deur sy gebooie te onderhou.

Daniel se krisis tye roep dus nie op tot gebede deur alle gelowe nie,

dat alle gode ons nou verlig nie, soos vandag gehoor word nie.

Nee, God is genadig wie Hom alleen liefhet en sy gebooie onderhou.

DUS, wat hul verootmoedig voor die enigste Here en God van hemel en aarde.

So, ons leer dus, die tweede kenmerk, van ware verootmoediging kan alleen wees tot die enigste ware Here, in die konteks van die hele Skrif, God Drie-enig.

En as Daniël besef hoe groot en gedug die Here is, hoe geod en heilig sy wil en wet is, sy verbond is, dan lei dit tot die derde kenmerk van ware verootmoediging,

die erkentenis en belydenis van ons sonde,

dit sien ons, en Daniël kan dit nie genoeg beklemtoon nie,

dat die Here se volk in die verlede gesondig het,

maar selfs nou na 6 dekades in ballingskap, sondig die volk nog steeds.

Ons lees dit in verse 5-10

En kyk wat doen Daniël, hy sluit homself in,

“ons het gesondig en verkeerd gehandel… v. 5

“ons het nie na u knegte geluister nie” al die profete wat die Here deur die eeue

gestuur het, en nou nog stuur nie, v. 6

Vers 7,8 huil Daniël oor die verlede (konings, vaders, onderdane), maar ook almal wat verstrooi is, deur die Here getug word,

maar … hulle … ons hou aan sondig.

T: Klink dit nie maar soos die geskiedenis, ons tye, my tye nie … geliefdes.

Hier sien ons ‘n vierde kenmerk van ware verootmoediging en bekering

Dit is ‘n ‘ek’ en ‘ons’ handeling,

as ons werklik besef hoe groot en gedug en heilig God is,

dan sal ons lewenslank verootmoedig, nie net in my verlede nie,

nie vinger net na ander wys nie, maar 4 na myself oor my eie sonde

Dink aan Jesaja se woorde, daar in Jes. 6, as hy hoor die serafs roep dit uit
“Heilig, heilig, heilig is die Here”

dan, v.5: “Toe het ek gesê: Wee my, ek is verlore! Want ek is ’n man onrein van lippe en woon onder ’n volk wat onrein van lippe is; want my oë het die Koning, die Here van die leërskare, gesien!

Petrus toe hy voor Jesus verskyn: “En toe Simon Petrus dit sien, val hy neer aan die knieë van Jesus en sê: Gaan weg van my, Here, want ek is ’n sondige man!

Al is ons nie altyd self persoonlik skuldig aan ons mense, ons land en volk en kerk se sondes nie, soos ‘n Daniel, roep ons in verootmoediging die woorde van Ps. 119:136 uit: My oë loop af in strome van water, omdat hulle u wet nie onderhou nie.

Dus, in ware verootmoediging huil ons, skeur ons ons klere, omdat

– God se naam nie ge-eer word nie

– as ons sien hoe sy wet verag word

– hoe mense volhard in sonde

– hoe mense hul verhard teen die evangelie…

En dan geliefdes, as ons besef hoe erg ons gesondig het, en nog geneig is, om in die woorde van die nagmaalsformulier, HK, al God se gebooie te oortree…

dan kenmerk vyf: ware verootmoediging probleem nie ons skuld ontken,

of God beskuldig vir ons sonde nie, ons aanvaar God se regverdige oordeel en strawwe oor ons, verlede en nou….

Dit is wat Daniël erken daar in verse 11-14,

Die Here het sy wet vir hul gegee, sy verbond geopenbaar, sien v. 11

wat beide die seën en vloek bevat, Lev. 26 en Deut. 28

En al is ons ontrou aan ons woord, nie die Here nie,

Hy het na eeue se waarskuwings en geduld, sy oordeel gebring,

die volk in ballingskap gestuur “soos geskrywe is in die wet van Moses”

Hy het die onheil gebring wat Hy beloof het, as hul in sonde volhard,

En wat erg is, nie net die verlede nie, maar ook NOU in Daniël se tyd,

die woorde van vers 13 en 14 ….

ongeag al sy tugtinge en waarskuwinge en oproepe en onheil …

“soos in die wet van Moses geskrywe is—al hierdie onheil het oor ons gekom, en ons het die aangesig van die Here onse God nie om genade gesmeek deur ons te bekeer van ons ongeregtighede en ag te gee op u waarheid nie. Daarom was die Here wakker oor die onheil, om dit oor ons te bring; want die Here onse God is regverdig by al sy werke wat Hy doen, maar ons het nie na sy stem geluister nie.

Geliefdes, iemand stuur vir my in hierdie tye, ‘n aanhaling wat my opnuut getref het,

en die woorde is as volg ….

“Wat moet ons meer vrees as enige virus of onheil wat ons kan tref hier op die aarde” Antwoord: die woorde van Matt. 7:23, En dan sal Ek aan hulle sê: Ek het julle nooit geken nie. Gaan weg van My, julle wat die ongeregtigheid werk!

Dit geld vir alle tye, maar ook vir vandag: dit is erg as die Here ons tye straf en tugtig, dit is nog erger as mense nie sy stem hoor nie, of as hul dit hoor, nie na sy stem wil luister nie, en waarlik bekeer en verootmoedig nie.

En as Daniel besef, hoe swak en nietig is, dat al sy kinders so maklik sy gebooie verbreek, dan, ja dan roep hy uit na die enigste grond van ons hoop en troos,

en dit is die sesde kenmerk van ware verootmoediging, die belangrikste kenmerk,

en dit is dat ons pleitdooi vir redding is nie in ons gehoorsaamheid, ons voorvaders, ons tradisies, ons land, ons mense, ons kerke, of wat ookal nie,

ons pleitgrond is die Here self, dat Hy terwille van sy Naam en eer sal optree, en ons red.

Dit sien ons daar in verse 15-23…

3) die enigste pleitgrond van sy gebed van verootmoediging, v. 15-23

As Daniel dan besef ons is skuldig, ons kan onsself nie red nie,

nie ons verlede, enige ander mens nie, dan beroep hy hom op die Here alleen,

Vers 15: lees “met ’n sterkte hand uitgelei het”

Vers 16: “laat volgens u geregtigheid die toorn afgewen word”

Vers 17: “laat terwille van die Here”

Vers 18: let op “die stad waar U Naam oor uitgeroep is” …. maar “ogv U barmhartigheid”

Vers 19: Here hoor, Here, vergeef … om U ontwil, u Naam, u stad U volk..

En wat en Wie is dan hierdie geregtigheid en barmhartigheid van die Here,

wat Daniel en die volk en ons so nodig het,

sodat ons sondes waarlik vergewe word en ons nooit verlore sal gaan nie?

Die antwoord word gegee in verse 20-23.

Terwyl Daniel nog bid, antwoord die Here vir Daniel, deur sy engel Gabriel

te stuur, en die engel kom na hom …. omtrent die tyd van die aandspysoffer…

ongelooflik, al meer as 6 dekades in afsondering, en Daniel het nie die wil van God vergeet nie, en ook nie die doel van al die seremonies en offers nie,

dat daar Een sal kom om al ons sondes te bedek, elke uitverkorene se sondes te bedek, sodat daar werklik vergifnis kan wees, en die ewige lewe.

En dit is niemand anders as Jesus Christus nie,

van wie Daniel ook al geprofeteer het in Dan. 2: en 7:13,14,

die Seun van die Mens wat vir ons ware troos, lewe, vergifnis gebring het.

Sodat, soos daar vir die volk ’n toekoms sou wees,

verlos uit ballingskap na 70 jaar,

daar vir elkeen wat in ware verootmoediging hul sondes bely,

verlossing uit die slawehuis van sondes is,

die ewige Jerusalem, die belofte land van ewigheid,

vir altyd by die Here, geen meer sonde, pyn of dood.

Ja, Jesus sou kom (vanuit Daniel se oogpunt), en Hy het gekom,

SODAT die Here vir Daniël kon sê reeds daar 6 eeue vooruit,

en vir ons vandag nog deur sy Woord, vir elkeen wat in Hom glo:

“Jy is ’n geliefde man”, jy is ’n geliefde vrou, kind van My.

As Jesus aarde toe kom, dan hoor ons daardie woorde,

wat die Vader tot die Seun spreek met sy doop en later by die

berg van verheerliking: “Dit is my geliefde Seun in wie Ek ’n welbehae het, Luister na Hom”

Ja, luister na die Woord vandag, luister na sy Seun.

Dit is dan laastens, en samevattend, die sewende kenmerk van ware verootmoediging vir ons tye: Jesus Christus, is die Geliefde van God, en almal wat in Hom glo, is geliefdes van die Here, vir ewig en altyd.

Dit is ons groot troos nou, en tot in alle ewigheid. AMEN.

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, prediking, preke slc, Skrifverklaring, Woordverkondiging

Posted by: proregno | April 27, 2020

Ware vryheid teenoor die valse vryheid wat ‘Vryheidsdag’ belowe

Wat is vryheid?

Wat beteken dit om werklik vry te wees?

Waarvan wil u graag bevry word …

slegte gewoonte
werksistuasie
skool
gemeente
die staat

Vir party beteken ‘vryheid’ om te kan doen net wat hulle wil.

Niemand mag vir jou sê hoe om te lewe nie…

nie my ouers nie,
nie my familie nie,
nie die ouderlinge of kerk nie,
… selfs nie God nie …

Party mense dink dat bloot om ‘n kruisie op ‘n papiertjie te trek = ware vryheid

Dink maar aan die vieringe van ‘Vryheidsdag’ vanaf 27 April 1994 tot vandag toe.

Maar as ons na ons land kyk: dan sien ons mense wat nog vasgevang is in slawerny, ‘n groter slawerny as wat daar ooit is, mens sien dit daagliks in dien dagblaaie en sosiale media:

Dan sien ons mense en ‘n land wat vasgevang is in allerlei slawerny:

persoonlik
ekonomies
misdaad
polities

Daar word allerlei afgodery bedryf in ons land, God se Naam word gelaster, moord en doodslag neem toe, kinders eer nie meer hul ouers nie, en in die koerante en op TV sien ons daagliks hoe moord en diefstal toeneem.

Belangriker nog egter vir u en my: as u ernstig na u eie lewe van elke dag kyk … is u werklik vry? … ook nou en veral met die grendelstaat waaraan ons ons bevind. Is daar iets erger as hierdie inperkings wat mens ook al meer bevraagteken?

Wat is ware vryheid dan ? …. om waarlik vry te wees vandag ?

Kom ons kyk wat leer die Bybel wat dit is om waarlik vry te wees, wat ware vryheid is,

aan die hand van Joh. 8:32-36.

Die konteks van hierdie verse, die Fariseërs ondervra Jesus opnuut oor sy goddelike sending.

In Joh.8 vers 30 en 31 staan daar geskrywe:

³⁰Terwyl Hy hierdie dinge spreek, het baie in Hom geglo.

³¹En Jesus sê vir die Jode wat in Hom geglo het: As julle in my woord bly, is julle waarlik my dissipels.

Jesus leer hier die Jode dat as hul in sy woord bly, dan is hul werklik sy dissipels.

Om ‘n dissipel te wees is om ‘n volgeling te wees, om ‘n lewe te hê wat daarna strewe om volgens God se Woord, die Bybel, voluit te lewe.

In hoofstuk 8 wys Jesus baie duidelik hoe radikaal dit is om Hom te volg:

Hy is die lig van die wêreld (v.12) teenoor die duisternis van die mens en die wêreld
Hy is van bo (heilig en verhewe), die mens is wêreld is van benede (v.23)

Christus stel hier sy heilige standaard soos geopenbaar in Sy Woord, teenoor mens en wêreld, hoe ons moet lewe as vry mense.

In Joh.8:32 lees ons verder:

³²En julle sal die waarheid ken, en die waarheid sal julle vrymaak.

Jesus belowe vir sy volgelinge, dat deur in Hom te glo, die waarheid hul sal vrymaak.

Dus, nie mense of politiek of geld maak mense vry nie, maar die waarheid maak ons vry.

Ja, ons kan in die grootste politieke vryheid lewe, ek kan op my eie op ‘n eiland bly … maar nogsteeds nie vry wees nie.

Maar wat is hierdie ‘waarheid’ waarvan Christus praat ?

Dit is die groot vraag wat Pilatus ook vir Jesus gevra het tydens sy verhoor: Wat is waarheid?

Hoe baie mense is daar wat vandag nie ook wonder oor wat die ‘waarheid’ is nie.

Vandag is daar baie valse profete wat probeer sê daar is geen waarheid nie, of dat daar baie waarhede is:

Die Moslem geloof is ook nou waar,
die Hindoe geloof is ook nou waar,
wat elke mens self wil glo … dit is ook waar vir hom.

Ja, elkeen skep sy eie waarheid waarvolgens hy wil lewe …

Maar dit is nie wat Jesus hier leer nie.

Die Bybel leer ons duidelik wat die waarheid is:

Waarheid is:

Eerstens ‘n Persoon:

Jesus sê in Joh.14:6: “Ek is die weg en die waarheid en die lewe; niemand kom na die Vader behalwe deur My nie.”,

Dus, die waarheid is nie wat die mens daarvan maak of dink nie, maar Christus self.

Maar hoe weet ons dat Christus die waarheid is?

Dit sien ons daarin dat:

2) Tweedens is die waarheid God se Woord wat geopenbaar is:

In Jesus se gebed in Joh.17, bid Hy in vers 17: “Heilig hulle in u waarheid; u woord is die waarheid.”

Sien u nou, hoekom dit so belangrik is om die Bybel te lees, die Bybel te bestudeer, om te eredienste toe te kom om die Woordverkondiging te hoor, bybelstudies by te woon, katkisasie van die kinders, goeie boeke en kommentare te lees, ens.

Hoe belangrik dit is om jou kind te leer vanuit die Bybel ! (Ps.78; 2 Tim.3:15-17).

‘n Mens kry baiemaal gelowiges wat worstel met lewensvrae, vasgevang is in lewenskwessies … maar hul gaan nie deur gebed na God se Woord om antwoorde te soek nie.

Mense dink hul kan antwoorde van God kry alleen deur gebed, los van die Woord … die Waarheid.
Ons moet bid en studeer, albei !

… Maar nou ‘n baie belangrike vraag: hoekom wil mense en kan mense vandag nie die Waarheid glo en doen wat reg is nie?

Ons teks gee vir ons die antwoord:

Ons lees dat die Jode vir Jesus sê in vers 33:

³³Hulle antwoord Hom: Ons is die geslag van Abraham en het nog nooit vir iemand slawediens verrig nie; hoe sê U dan: Julle sal vry word?

Die Jode het gedink hulle is nie slawe nie.

Hulle het gedink, omdat hul kerk toe kan gaan (oftewel sinagoge toe gaan) en hul eie godsdiens hou, hulle outomaties werklik vry is en vryheid het.

Hulle het gedink bloot omdat hul die fisiese nageslag is van Abraham is (vandag sou ons sê: omdat hul gedoop is), hulle sommer so vanself nie meer slawe is nie, en vanself “vry” is.

Dus, my naam is op die lidmaat register en daarom is dit sommer outomaties opgeskryf in die boek van die ewige lewe …

Daarom is hul kwaad, woedend omdat Jesus vir hul sê hulle moet nog vry word. …

Jesus wys vir hulle hul is nog in slawerny in verse 34 en 35:

^{34 …}Voorwaar, voorwaar Ek sê vir julle dat elkeen wat die sonde doen, ’n dienskneg van die sonde is. ³⁵En die dienskneg bly nie vir altyd in die huis nie; die seun bly vir altyd.

In vers 34 sê Jesus vir die Jode omdat hul nog sonde doen, daarom is hul slawe en nie vry nie.

Daarmee sê hy dan ook by implikasie, dat alle mense, ook ek en u, van nature diensknegte van die sonde is.

Dit is klaar erg genoeg om in sonde te lewe, maar wat ‘n nog groter oordeel is: is om oorgegee te wees in jou sonde. As jy soos baie ongelowiges, of hulle wat eintlik nooit kinders van God was nie, begin ligsinnige grappies maak oor sonde, oor 7de gebod oortredings, nie meer in jou gewete geraak word as verkeerde dinge op TV sien nie, ‘n bespotting maak van ons ‘ou mense’ se waardes (calvinisme), ens.

Geen mens kan sê dat hy nie gesondig het of nogsteeds geneig is tot die sonde nie (Rom.3:19).

Maar wat is dit om te sondig of sondig te wees?

Eerstens, beteken dit dat ons van nature sondig is, dat ons die sonde wat Adam en Eva gedoen het, ge-erf het en daarom voor God skuldig staan. Daarom praat ons van ons ‘sondige natuur’.

Tweedens, is dit om nie volgens God se Wet te lewe nie. Die Griekse woord vir sonde of om te sondig is hamartia, dit beteken letterlik “om jou doel te mis.”

Dit beteken dus om te mis waarvoor jy gemaak is, nl. om God te verheerlik deur volgens Sy Wet te lewe.

Jou doel as mens is nie om te sondig of ‘n lewe in sonde en slawerny te hê nie.

Die huidige lewe is nie normaal nie, dit is abnormaal.

Hulle wat ‘n lewenswyse van sonde goedkeur, is abnormaal, verkeerd.

Nie ouers of ‘n gemeente wat volgens God se wet hoe langer hoe meer probeer lewe nie.

Wat abnormaal is is om saam te woon.

Om as enkeling seksueel rein te lewe is normaal.

Om onrein, in egbreek, buite die huwelik te lewe, is abnormaal.

Dit wat die Skrif vra is werklik en normaal, die sonde, onder misleiding

van my sondige natuur, die wêreld en die Satan is die abnormale, die verkeerde!

Dus, volgens wat Jesus vir ons hier leer, is:

Om dan ‘n dienskneg, ‘n slaaf van die sonde te wees, is om heeltyd in die sonde te lewe, dus om te volhard in ‘n lewensstyl van sonde, in stryd met God se wet, en weier om te bekeer.

Om dit vir die Jode te verduidelik, gebruik Jesus in verse 33-35 die voorbeeld van ‘n slaaf en ‘n seun wat in ‘n huis woon.

In die wette van die OT, moes slawe na ‘n seker paar jare vrygestel word, of aan ‘n ander familie verkoop word.

Hy was dus nie permanent deel van ‘n sekere huis nie.

Daarteenoor was die seun altyd deel van die huis waarin hy gebore is.

Jesus gebruik hierdie beeld om vir die Jode te wys dat, al beroem en dink hulle hul is deel van die huishouding van God (omdat hul afstammelinge van Abraham is na die vlees), hul eintlik slawe in die huis is, omdat hul nog in die sonde is en nie die waarheid van God in Christus aanvaar nie.

Ja, die wet waarop hulle hul nog altyd beroem se doel was juis om hulle by Christus uit te bring … en nou dat die wet hul by Christus bring … verwerp hul Hom (sien Rom. 3:21,22; 10:4; Gal. 3:24).

Ja, hul is dus nog vasgevang in die sonde, hulle mis hul doel van hul as volk se hele OT bestaan: naamlik Jesus Christus self.

Daarom dat Jesus ook vir hul sê in vers 42:

As God julle Vader was, sou julle My liefhê, want Ek het uit God uitgegaan en gekom; want Ek het ook nie uit Myself gekom nie, maar Hy het My gestuur.

As God julle Vader was, sou julle My liefhê ….

Dus, alle mense wat aanhou volhardend lewe in sonde, dit goedkeur en nie daarvan wil bekeer na Christus nie –nie net die Jode in Jesus se tyd nie, maar ook vandag, en wat Christus en sy Woord verwerp- is nie waarlik vry nie, maar is slawe van die sonde, en daar is erge gevolge.

Elke mens, of dit die president van die land is, en/of die burgers van ‘n land, wat Jesus nog nie het as sy Koning en Verlosser nie, is nogsteeds ‘n slaaf van die sonde.

En dit is juis hierdie slawerny aan die sonde en verwerping van Jesus, wat al die slawerny, al die onvryheid ook in ons land en in ons lewens veroorsaak: afgodery, God se Naam wat gevloek word, kinders wat nie na hul ouers luister nie, moord, diefstal, verkragting, leuens, ens.

Dus ons land is nog in slawerny … en nie waarlik vry nie, ongeag die sogenaamde uiterlike politieke ‘vryheid’ …

Ja, ons kan selfs ‘n eie Afrikanerland kry, maar as dit sonder Christus se vryheid is, dan is dit bloot Afrikaner slawerny.

In Spreuke 8:35, 36, sê Wysheid, Christus self:

³⁵Want hy wat my vind, het die lewe gevind en verkry ’n welbehae van die HERE. ³⁶Maar hy wat my mis, benadeel sy eie lewe; almal wat my haat, het die dood lief.

Dit is nie omdat mense arm is, of nie huise of grond het nie.

Nee, dit is sonde wat die probleem is van ons mense en ons land.

Daarom moet ons vra, ook aan onsself: is ek, is ons waarlik vry?

Het ek vryheid in Christus ongeag my moeilike omstandighede, ongeag my werksomstandighede, ongeag die grendelstaat toestand?

As u doelbewus en opsetlik in sonde bly lewe [toets dit aan die tien gebooie], dan is u nie “waarlik vry” nie.

Dan is u nog ‘n slaaf en kan nie vir God en u naaste dien nie.

U weet, ek dink dit is die rede waarom daar ‘n ampskrisis in ons kerke ontwikkel onder ons mans … want ons mans het te veel ander gode waarin hul nog verslaaf is: drank, geld, seks, sport, gemaksug … noem maar op …

Baie van hierdie dinge is nie opsigself verkeerd nie … maar as dit alles is waarom ons lewe wentel, dan raak dit ‘n probleem.

Ag, mag die dag weer kom dat ons mans die leiding neem en so passievol kan begin raak oor die kerk van Christus, ons mede-lidmate, … as wat ons vir bv vir rugby het !

En nou, hopelik is u nie soos baie van die Jode wat hul hart verhard teen Jesus en probeer beweer u het geen sondeprobleem nie, u is heeltemal vry en in geen slawerny nie.

Want ons is almal skuldig.

Juis daarom moet ons nou hierdie belangrike vraag beantwoord:

Maar hoe word ek dan bevry van hierdie lewe van sonde en slawerny?

Hoe kan ons waarlik vry word, vryheid kry en in vryheid lewe

… ware innerlike vrede en vryheid wat vrug dra in ons alledaagse lewe, diensbaar teenoor God en my naaste ?

Jesus gee die enigste antwoord in vers 36:

As die Seun julle dan vrygemaak het, sal julle waarlik vry wees. (herhaal)

Jesus alleen is die ‘seun’ van vers 35 wat vir ‘altyd’ bly.

Hy is permanent in die woning van die Vader, omdat Hy soos die Vader heilig is (alhoewel Hy tydelik aarde toe moes kom om sy kinders te verlos).

Ja, net Christus kan vir ons as slawe (vers 35) ware vryheid gee, wat u ook vry kan maak van die sonde, om verkeerde dinge te begeer en te wil doen (v.44).

Geen mens, geld, sielkunde, plesier of politiek kan dit –ware vryheid- vir u gee nie.

Dit is alleen deur die Evangelie, (wat beteken): die GOEIE NUUS! : Jesus se koms na die aarde, sy dood vir ons aan die kruis, sy opstanding en hemelvaart, dat Hy ons bevry van die sonde, die Satan en die dood:

En belangrik nou, ons word deur Christus bevry, nie om in wetteloosheid te lewe nie, maar juis om nou die res van ons lewens volgens sy wet in dankbaarheid te lewe.

As Christus ons red, dan is ons vry van die vloek, ewige dood en straf.

Maar in hierdie moet ons deur heiligmaking hoe langer hoe meer (HK) vry raak van ‘n sondige lewe: gedagtes en praktyk.

Kyk wat sê Christus in Johannes 8 is kenmerke van sy dissipels, hulle wat deur Christus vrygemaak is en waarlik vry is volgens v.36 (en dus ook van Christene vandag):

As julle in my woord bly, is julle waarlik my dissipels. En julle sal die waarheid ken, en die waarheid sal julle vrymaak.

= student/leerling van God se Woord

As God julle Vader was, sou julle My liefhê (v.42)

= liefde vir God en die naaste

⁴⁷Die wat uit God is, luister na die woorde van God. Daarom luister julle nie, omdat julle nie uit God is nie.

= Gehoorsaamheid, ‘n dankbaarheidslewe

En dit alles werk Hy deur Sy Gees, die Gees wat ware vryheid bring volgens sy Woord.

In 2 Kor.3:17 leer ons ook dat “Die Here is die Gees, en waar die Gees van die Here is, daar is vryheid.”

En die GEES van God werk nie los van sy Woord nie !

Alleen God se vryheid bring ware vrede.

Geen vrede, sê God, vir die goddelose nie, hulle wat sonder God en sy wet hul lewens wil bou.

Geen vryheid vir hulle wat hul gesinne of gemeentes los van God se Woord probeer bou nie.

Geen vrede en vryheid vir ‘n land wat nie deur Christus ware vryheid en vrede volgens sy wet wil erken nie.

Geen politieke of volksvryheid sonder Christus nie.

Daarom ook dat ons lees in Ps.127: 1 en 2,

As die HERE die huis nie bou nie, tevergeefs werk die wat daaraan bou; as die HERE die stad nie bewaar nie, tevergeefs waak die wagter. Tevergeefs dat julle vroeg opstaan, laat opbly, brood van smarte eet – net so goed gee Hy dit aan sy beminde in die slaap!

As u in u eie lewe, gesinslewe, u beroep of wat ookal sonder Christus se vrymaking, sonder sy Gees en Woord probeer lewe, dan is u tevergeefs besig.

Tevergeefs !

Is u nie al moeg gestoei teen u Skepper nie ?

Maak die sonde en slawerny u nie moeg nie ?

Hou op spartel en vind ware rus in Christus: Matt.11:29-30!

Hoe lank nog gaan ons land en sy mense, veral nou in hierdie tye, nie God se strawwende Hand sien nie?

Ten einde is die grootste vraag nié in watter omstandighede ek en u ons tans bevind nie,

maar die grootste vraag is:

IS ONS VRY IN CHRISTUS, ONGEAG ONS OMSTANDIGHEDE?

En as ons dan ware vryheid ontvang, kan ons verder reformeer vir vryheid op alle terreine van ons lewens en denke,

gesin, gemeente, gemeenskap, land en volk, ens.

Christus deur sy Woord en Gees alleen bring ware deurgaande vryheid.

Die Evangelie van Christus, die goeie nuus van ware bevryding is ook die enigste hoop vir ons kerke en volke in SA.

“…want sonder My kan julle niks doen nie.” – Joh. 15:5.
___________________________________________

Sien ook hierdie artikels:

Die waarheid maak vry: HG Stoker

“Foutiewe teorieë oor die waarheid veranker die waarheid nie in God nie, maar in die mens of die wêreld. Die gevolg hiervan is dat die waarheid betwyfel of verwerp word, of dat dit as iets subjektief opgevat word, of dat daardeur die verstand (of rede) van die mens tot afgod vervals word. Foutiewe vryheidsteorieë veranker ewe-eens menslike vryheid nie in God nie, maar in die mens. Hiervolgens handhaaf sommige dat die mens sy vryheid aan homself en sy eie-aard alleen te danke het, d.w.s. dat die grond van menslike vryheid in die mens self rus; ander egter handhaaf dat waar die mens nie hierdie soort vryheid deelagtig kan wees nie, hy daarom ŉ speelbal moet wees van blinde aardse kragte of van onvernietigbare aardse wette of selfs van die noodlot..” -HG Stoker

Ware vryheid teenoor liberalisme

Bybelse of ware vryheid is om God te dien volgens sy Woord in die krag van die Gees, dit is om dankbaar gehoorsaam te wees volgens sy goeie bevele, en ‘n mens kan alleen waarlik vry wees in en deur Jesus Christus wat ons kom bevry het van onsself, die wêreld en die Satan (Joh.8:32-36).

Leave a Comment

Posted in vryheid, vryheidsdag

Posted by: proregno | April 22, 2020

Bronne oor die reg van verset, want ons moet God meer gehoorsaam wees as die mense (Hand. 4:19; 5:29) … ook wat die burgerlike owerheid betref

Bronne oor die reg van verset, want ons moet God meer gehoorsaam wees as aan die mense (Hand. 4:19; 5:29) … ook wat die burgerlike owerheid betref

Daar is heelwat vrae wat opkom in ons ‘corona-virus’ tye van streng wetgewings en beperkings. Ja, die gebeure dwing gelowiges, die kerk, om opnuut te dink en te besin oor ons gehoorsaamheid aan die burgerlike owerheid wat die Here oor ons aangestel het in sy voorsienigheid (Rom. 13:1-7). Die totale onvoorwaardelikheid waarmee baie al die regering se inperkings aanvaar en daarby berus, sonder om twee keer daaroor te dink, maak mens bekommerd.

Ja, almal sal saamstem daar is ‘n virus gevaar wat medies en polities hanteer moet word, maar hoe dit presies hanteer word, veral deur die burgerlike owerhede regoor die wêreld, maak mens besorgd, veral die feit dat een van die ‘essensiële dienste’, die belangrikste wat mens eintlik nodig het, in die tyd van die virus-krisis ook totaal ingeperk word, nl die kerke se dienswerk, in die besonder die eredienste op die rusdag. Gelukkig is daar ook al meer stemme wêreldwyd wat oproep tot die herstel van die publieke eredienste, spesifiek die 3de Mei.

Vir ‘n goeie oorsigtiglike sosio-politiese scenario beoordeling van ons eie burgerlike regering se (mags)ingrype, sien hierdie artikel: Vyf scenario’s vir Covid-19 in Suid-Afrika.

As gereformeerde gelowiges wil ons beide ongelowige rewolusie (die totale omverwerping van die bestaande ‘orde’) én goddelose staatisme (onvoorwaardelike onderwerping en aanvaarding van alles wat die staat doen) verwerp. In ons belydenis glo en bely ons volgens die Skrif dat die Here gesag oor ons aanstel, en dat ons daardie gesag terwille van die Here gehoorsaam:

Heidelbergse Kategismus

Sondag: 39 – VRAAG EN ANTWOORD: 104

Vraag: Wat eis God in die vyfde gebod?

Antwoord: Ek moet my vader en moeder en almal wat oor my gestel is, alle eer, liefde en trou bewys. Aan hulle goeie leer en tug moet ek my met die verskuldigde gehoorsaamheid onderwerp¹. Ook moet ek met hulle gebreke geduld hê², omdat God ons deur hulle wil regeer³.

Skriffundering: 1) Eksodus 21:17; Spreuke 1:8; Spreuke 4:1; Spreuke 15:20; Spreuke 20:20; Romeine 13:1; Efesiërs 5:22; Efesiërs 6:1-2; Efesiërs 6:5; Kolossense 3:18; Kolossense 3:20; Kolossense 3:22 2) Spreuke 23:22; 1 Petrus 2:18 3) Matteus 22:21; Romeine 13:2-3; Efesiërs 6:4; Efesiërs 6:9; Kolossense 3:20

Nederlandse Geloofsbelydenis artikel 36: Die burgerlike owerheid

“…. Verder is elkeen verplig, van watter hoedanigheid, rang of stand hy ook al mag wees, om hom aan die owerhede te onderwerp, belasting te betaal, aan hulle eer en onderdanigheid te bewys, hulle te gehoorsaam in alles wat nie met die Woord van God in stryd is nie en vir hulle voorbidding te doen dat die Here hulle in al hulle handelinge mag bestuur, sodat ons in alle godsvrug en eerbaarheid ‘n rustige en stil lewe kan lei. …” (sien die vollledige artikel hier.)

Uit hierdie twee belydenisstukke, is die gereformeerde gelowige se standpunt nog altyd, terwille van die Here se opdrag en sy wil gehoorsaam ons gesag en owerhede wat oor ons aangestel is, maar belangrik ‘in alles wat nie met die Woord van God in stryd is nie“.

Daar is en behoort nie so iets soos ‘n absolute onvoorwaardelike onderwerping te wees aan enige gesag op aarde nie, maar alleen aan die Here. Aan die eenkant, is die saak eenvoudig en duidelik:

– ons onderwerp ons aan mekaar se gesag ‘in die Here’ (Ef. 5:21)

– kinders onderwerp hul aan hul ouers se gesag ‘in die Here’ (Ef. 6:1-3)

– vrouens onderwerp hul aan hul mans se gesag ‘in die Here’ (Ef. 5:22)

– lidmate onderwerp hul aan die kerkrade se gesag ‘in die Here’ (Hebr. 13:17)

– as werknemers onderwerp hul aan die werkgewers se gesag ‘in die Here’ (Ef. 6:5-9)

En, – burgers onderwerp hul aan die burgerlike gesag en owerhede ‘in die Here’ (Rom. 13:1-7)

Dus, ons onderwerping is nie absoluut nie, nie onvoorwaardelik nie, maar in en volgens God se Woord. Daarom as my ouers of kerkraad of burgerlike regering van my iets verwag in stryd met die Here se duidelike Woord (bv. ek moet gaan moor en steel), kan ek nie daarmee saamgaan nie, en met respek en eerbied moet ek dan so geval hanteer in die lig van Hand. 4:19; 5:29 om aan die Here meer gehoorsaam te wees as aan mense.

Tog wil dit voorkom asof in die praktyk, die ‘in die Here’ veral vergeet word wat betref die burgerlike regering van die land. Dit is verbasend hoe baie onvoorwaardelik alle maatreëls van die regering sal nakom tot die letter toe …. maar die Here se gebooie kan maar gekompromeer word in ons lewens, dit is nie ‘essensiële diens(te)’ of ‘noodsaaklik’ nie (veral die 4de en 7de gebod?), soos die feit dat die publieke eredienste vinnig afgestel is, daar is oor die algemeen nie eers gepoog om eers onder die nodige covid 19 maatreëls voort te gaan nie, of daarvoor te beding nie.

Ek wil nie alles herhaal wat ek reeds geskryf het in my vorige artikel nie, maar wil dit tog aanbeveel om dit eers te lees (Teen die Revolusie, die Evangelie van Christus! – Die kerk se roeping teen die revolusionêre tydsgees belig vanuit Romeine 12 en 13) voordat u hier verder lees, sodat u asb. sal hoor wat ek van albei kante wil sê. Slegs een aanhaling uit die artikel om saam te vat:

“Deur die eeue was daar vergrype na beide kante:

a) Gelowiges wat hul nie onderwerp aan burgerlike owerhede nie, ons is nou vry in Christus, ons lewe nou onder ’n nuwe wet en geen mens sal oor my gesag uitoefen nie, wat vloei uit ‘n verkeerde revolusionêre mensbeskouing wat meen gelowiges is perfek in hierdie lewe, en het nie gesaginstellings nodig om die sonde te onderdruk nie (sien NGB art. 36 se eerste sin)

b) Die ander uitsterste is weer hulle wat meen, die owerhede is deur God aangestel, en ons moet hul absoluut gehoorsaam wees in alles, hulle is goddelik, ‘n blanko tjek benadering. Die dwaling van die “absolute goddelike reg van konings”, wat lei na messiaanse staatisme, die staat kan niks verkeerd doen nie, hulle sal ons red hier op aarde, vir ons in alles sorg. Ons moet net bid, hul seën.

Nee, as ons mooi en aandagtig luister na God se Woord hier (Rom. 12 en 13), en in en ander plekke, is dit baie duidelik dat hier word geleer, beide:

– die gelowige, kerk, se taak en roeping ten opsigte van hoe om gesag oor hul te aanvaar, spesifiek die burgerlike owerhede se gesag, én

– dat die burgerlike owerheid ook moet besef Wie hul aangestel het, en wat hul taak behoort te wees teenoor die Here en die burgers van ‘n land.

Die fokus is hoe die gelowige teenoor die burgerlike owerhede moet staan,

maar Paulus se skrywe behels ook, wat behoort die burgerlike owerheid te doen, dus albei sake.

En dit is wat die kerk moet verkondig, preek, leer teen en in ons revolusionêre tye, teenoor daardie marxistiese en humanistiese sienings van die burgerlike owerhede.

… Die burgerlike owerheid se taak is nie om die kerk se taak oor te neem nie, of onderwys, ekonomie, welsyn, gesondheid, ens. te bepaal nie.

Nee, hul taak is wet en orde en alles wat daarmee gepaardgaan.

Die gelowiges en kerk moet getuig teen die messiaanse staatsidee wat god en redder op aarde probeer wees, die burgerlike owerheid het ’n beperkte taak volgens God se Woord.

Die burgerlike owerhede moet nie aanbid word nie, moet ook nie revolusionêr verwerp word nie, maar gereformeer word deur sy Woord.”

Ja, die kerk moet leer dat beide die burgers elkeen afsonderlik saam gehoorsaam moet wees terwille van God (Rom. 13:5), maar daar moet óók geleer word wat die owerhede se roeping en take en pligte is onder God.

Volgens LM Du Plessis skryf Calvyn in sy Institusies (Deel 4, hfst. 20, wat handel oor die burgerlike owerheid), aan die eenkant:

“Daar is diegene wat van hulle sinne beroof is en die staat as goddelike ordinansie wil omverwerp.” (sien die laaste paragraaf van NGB art. 36 – slc)

Maar, dan ook aan die anderkant:

“Vleiers van vorste gaan só ver in hulle magsvertoon, dat hulle hulself ook teenoor die heerskappy van God wil stel.”

En dat Romeine 13 nie net die burger nie, maar ook die owerheid aanspreek:

“Romeine 13 skryf egter, aldus Calvyn, ook vir die gesagsdraers voor hoedat hulle hulleself jeens die onderdane moet gedra. Die owerheid bestaan nie terwille van sigself nie maar terwille van die algemene nuttigheid, en daarom beskik die owerheid ook nie oor onbeperkte gesag nie.” (Calvyn oor die staat en die reg, Potchefstroom, PU vir CHO, 1977, p. 101, 109)

Goed, noudat u daardie artikel gelees het, is my mening dit wat ek reeds geskryf het, dat dalk ons grootste gevaar van ons tyd is dat ons in ons goeie strewe om goeie getroue wetsgehoorsame Romeine 13 burgers van die land te wees, heeltemal, (ten minste in praktyk?) oorgeval het na die anderkant, soos veral gesien kan word in die onvoorwaardelike onderwerping en aanvaarding van die owerheid se virus wetgewing en planne, wat niks anders is as Staatisme nie (en hierdie sonde is reeds ‘n sonde van die vorige bedeling, nie net met die ANC owerheid nie, dat ons op owerhede vertrou, nie die Here alleen nie, Ps. 146:2, berymd). Ek het dit al reeds geskryf, maar ek wil dit weer hier weer plaas:

Staatisme
In die woorde van Rushdoony, een van ons grootste afgode in ons tyd is juis die ‘messiaanse Staatisme’.

Dit is verbasend hoe wetgewing en planne van die Staat tot die letter toe onvoorwaardelik aanvaar word deur baie, sonder om enige alternatief oor die hantering van die virus voor te stel, daar word bloot maar net gedweë aanvaar dat dieselfde Staat wat al vir dekades nie wet en orde handhaaf nie, wat aborsie-moord en misdaad nie effektief aanspreek nie, wat omgekeerde rassisme beoefen, wat ons ekonomie en al ons mense, wit en swart, benadeel met hul ideologiese demokratiese-sosialisme … nou skielik ons redders gaan wees?

Sien hierdie artikel wat ek reeds geplaas het wat ons as kerke aanspreek dat ons so maklik net toegee aan die Staat se onbillike eise, en nie baie meer groot moeite gedoen het om die ‘eredienste in stand te hou nie’, maar vinnig internet dienste toe hardloop ‘want die Staat sê so’:

Coronavirus and the Church: complaint of uncreative?

Baie vrees mense/die staat baie meer as vir die Here en sy Woord en wette:

“Die vrees vir die mens span ‘n strik; maar hy wat op die HERE vertrou, sal beskut word.” (Spr. 29:25)

Sien hier die kenmerke van Staatisme: The Ten Fundamentals of Modern Statism

En waarom dit met die Woord, reformatories, nie revolusionêr nie, gekonfronteer moet word:

Why we Confront Statism

Bronne oor burgerlike verset

Deur baie afvalligheid en verslawing aan die Staat, het ons ons vryheid verloor. Alleen deur ‘n terugkeer na die Evangelie, en gevolglik die Woord van die Here vir die hele lewe, kan ons dit, as die Here wil, terugwen, soos ek in bogenoemde artikel geskryf het.

Ons moet egter opnuut verootmoedigend bid en besin, en studeer oor hierdie belangrike onderwerp. Daarom sien die volgende bronne om te studeer, sodat ons die Here sal eer, en dit tot heil van sy kerk is dat ons reformeer, weg van die slawerny van enige sonde, maar ook die slawerny aan Staatisme.

Die reg van verset teen burgerlike owerhede volgens Calvyn

“Deur al die dade voltrek die Here sy werk. Hy verbreek die bloedige septers van konings en maak ‘n end aan hulle ondraaglike dwingelandy. Laat die vorste dit hoor en skrik. Intussen moet ons oppas dat ons nie die gesag van die owerheid verag of skend nie, al word dit ook deur onwaardige persone uitgeoefen. God het hulle met majesteit beklee. Daarom moet ons nie dadelik dink dat dit ons roeping is om die wraak van die Here oor die dwingeland te bring nie.

Ek spreek van partikuliere persone. Want as daar volksmagistrate aangestel is om die willekeur van die konings te bedwing, is dit hulle plig om die ongebondenheid van die konings te weerstaan. Hulle sal troueloos wees as hulle die gewelddadige optrede van die konings deur die vingers sien. Daardeur sal hulle die vryheid van die volk verraai, wat hulle kragtens die bevel van die Here behoort te beskerm.

Ons is dus gehoorsaamheid aan die owerhede verskuldig. Egter altyd met hierdie bepaling daarby dat die gehoorsaamheid ons nie ongehoorsaam moet maak aan Hom, aan wie se wil al die begeertes van die konings onderworpe moet wees, vir wie se besluite hulle bevel moet wyk en voor wie se majesteit hulle almal moet buig nie. Hoe verkeerd sal dit nie wees om Hom te beledig ten einde mense tevrede te stel nie. Hy is die Koning van die konings. As Hy spreek, moet voor alles en bo almal na Hom geluister word.”

Esra Verslag: Reformatoriese Verset

Verset en die Skrif, ds. Gustav Opperman

Die Reformatoriese standpunt oor Verset, prof. Andries Raath

Kerkregtelike verset, ds. Hennie Momberg

Verset en die Gesin, Bouwe van der Eems

Verset en Medisyne, dr. Michiel Durand

Calvyn oor Verset.

Zwingli and his legacy of resistance to tyranny

“The ground-breaking contribution by Huldrych Zwingli to Reformed political theory has not been met with the necessary exposure that it deserves. Zurich and Genevan Reformed thought during the sixteenth century owes much of its political insight to Zwingli’s expositions pertaining to the functions of the offices of magistracy and ministry, as well as on resistance theory. Zwingli also heralded the idea of the Christian community, where church and society are not to be viewed as two separate entities -the Christian nation was both church and political community under the rule of God. Not only was this inheritance of Zwingli’s thought limited to the continent but also manifested itself in the English and Scottish Reformational worlds. Consequently, this article serves as a reminder that the more familiar proponents of early Reformational thought (in the context of Reformed political expositions) such as Heinrich Bullinger, and to a lesser degree John Calvin, were preceded and influenced by the legacy of Huldrych Zwingli’s Reformed political theology.”

The Doctrine of the Lesser Magistrate in the 21st Century West

“(The doctrine of the lesser magistrate) is a unique Christian theory of resistance to authority which was first detailed in Magdeburg Confession of 1550. This doctrine teaches that when a ruler has become an incorrigible tyrant (within a very limited set of criteria), he has abdicated his claim to legitimacy. Consequently, those magistrates with lesser authority under him may defy and resist the illegitimate magistrate (and his unjust laws) for the sake of protecting others. For the embattled Protestant Reformation, the Magdeburg Confession became the embodiment of a theology of resistance allowing not only for a right to resist in certain circumstances, but a duty.”

Quotes on Resistance to Tyranny

Ulrich Zwingli †1531
Martin Luther †1546
Martin Bucer †1551
John Calvin †1564
Anthony Gilby †1585
Christopher Goodman †1603
David Paraeus †1622

Historic Treatises on Resistance to Tyranny

(Magdeburg Konfessie; John Knox, Beza, Junius Brutus, Rutherford, ens.)

Resistance to Tyranny

De jure magistratuum(On the Rights of Magistrates), Theodore Beza

To Kings and Princes the Counsel of David: Psalm 2: Serve the Lord with fear, and rejoice with trembling. Kiss the Son lest he be angry, and you perish in the way, for His wrath will soon be kindled.

To the Subjects: I Peter 2:13: Be subjects to every ordinance of man for the Lord’s sake.

Contents:

Question 1. Must Magistrates Always Be Obeyed As Unconditionally As God?

Question 2. Is A Magistrate Held Responsible To Render Account Of All His Laws To His Subjects? And How Far Are They To Presume Such Laws To Be Just?

Question 3. How Far Must Obedience Be Rendered Or Refused To Unjust Or Impious Commands?

Question 4. How Can One Who Has Suffered Wrong At The Hands Of A Ruler Defend Himself Against Him?

Chapter 5. Whether Manifest Tyrants Can Lawfully Be Checked By Armed Force.

Question 6. What is the duty of subjects towards their superiors who have fallen into tyranny?

Question 7. What must be done when the Orders or Estates cannot be summoned to impede or to check tyranny?

Question 8. What may be done against unjust oppressors?

Question 9. Whether subjects can contract with their rulers?

Question 10. Whether those who suffer persecution for the sake of their religion can defend themselves against tyrants without hurt to their consciences.

Endnotes

Vindiciae contra Tyrannos: A Defence of Liberty against Tyrants, OR, Of the Lawful Power of the Prince over the People and of the People over the Prince.

Sien ook hier: A Defense of Liberty Against Tyrants

Lex Rex (or the Law and the Prince), Samuel Rutherford

“Rutherford was chosen as one of the four main Scottish Commissioners to the Westminster Assembly of Divines in London taking part in formulating the Westminster Confession of Faith completed in 1647. Rutherford’s political book Lex, Rex, or The Law and the Prince (1644) was written in response to John Maxwell’s Sacro-Sanctum Regus Majestas and presented a theory of limited government and constitutionalism. It raised Rutherford to eminence as a philosophical thinker. After the Restoration, the authorities burned Lex, Rex and cited Rutherford for high treason, but his death intervened before the charge could be tried. It is considered one of the greatest books on political philosophy ever written.

Samuel Rutherford’s teaching, taken from Scripture, argued against the doctrine of the “divine right of kings, while promoting equality under law, (including kings), inalienable rights, government by consent, separation of powers and the right to resist and revolt againt lawful authority. He argued that Scripture was the standard by which to judge the actions, beliefs and constitutions of civil government. a charter of liberty against all forms of civil tyranny — vindicating the Scriptural duty to resist tyrants as an act of loyalty to God.

Subtitled: “A dispute for the just prerogative of King and people: containing the reason and causes of the most necessary defensive wars of the kingdom of Scotland, and their expedition for the aid and help of their dear brethren of England; in which their innocency is asserted, and a full answer is given to a seditious pamphlet, entitled, … The Sacred and Royal Prerogative of Christian Kings…” Murray, in his Life of Samuel Rutherford (1827) notes,

“The work caused great sensation on its appearance. Bishop Guthrie mentions, that every member of the Westminster assembly ‘had in his hand that book lately published by Mr. Samuel Rutherford, which is so idolized, that whereas Buchanan’s treatise (de jure Regni apud Scotos) was looked upon as an oracle, this coming forth, it was slighted as not anti-monarchical enough, and Rutherford’s Lex Rex only thought authentic…'”

Burgerlike verset en die Bybel

Defy Tyrants: Teaching the Doctrine of the Lesser Magistrates

“The Lesser Magistrate Doctrine teaches that when the superior or higher ranking civil authority makes immoral/unjust laws or policies, the lower or lesser ranking civil authority has both a right and duty to refuse obedience to that superior authority. If necessary, the lesser authorities may even actively resist the higher authority.

God has established four realms of government to which He delegates authority. They are: (1) self-government; (2) family government; (3) church government; and (4) civil government. Each has its own role, function, and jurisdiction. The authority an individual possesses in any one of these four realms of government is delegated authority. In other words, they derive their authority from God. Their authority is not autonomous or unconditional. Their authority is God-given, and thus, they have a duty to govern in accordance with His rule. When someone in authority makes laws or decrees contrary to God’s law, they are in rebellion to God’s rule. Those under their authority are NOT to obey them when they do this. They may have to even actively resist them.”

The Doctrine of Active Resistance in the Sixteenth Century

“One can conclude that the theory of lesser magistrates was pronounced prior to the Smalcald War in conversations between the Wittenberg theologians and the Saxon jurists and was passed on by Beza to the monarchomachs, when these radical Huguenot theorists were looking for the theoretical justification of tyrannicide after the St. Bartholomew massacre. And the city of Magdeburg and its confession are thought to be the transmitter of the theory from Wittenberg to Geneva.134) Beza cited the Magdeburg example in his polemic against Sebastian Castellio in a passage which was the first public statement of his resistance theory. Beza quoted the same example in his 1574 pamphlet, De jure magistratuum, after the St. Bartholomew’s massacre. This pamphlet, presented to French Huguenots, provided them with the justification for their continued resistance against the tyrannical overlord.”

The Basis for Civil Resistance

“Reformation is desperately needed in our languishing nations. In the past, not only did biblical reformation sweep the church in doctrine, worship, and government, but also reformation of biblical Christianity was promoted and accelerated by Christian magistrates who wholeheartedly supported and defended the ministry of the reformed churches. Reformation is never easy. The truth is no more fashionable today than it was at the time of our reformed and covenanted forefathers. If we would see reformation we must return to the old paths of our God and of our forefathers.

What is presented in the following pages is not a novel view of civil magistracy, but one which is believed to be both biblical and representative of our reformed and presbyterian forefathers from the covenanted reformation at the time of the Westminster Assembly. Civil magistracy is a blessed ordinance of the living God, given to the human family in order that it might reflect the order in which God so much delights (“For God is not the author of confusion, but of peace” 1 Cor. 14:33). This ordinance should be so cherished by God’s people that when the ruling civil magistrate cannot be owned as “the ordinance of God” within a nation, the hearts of God’s people both sadly bemoan that fact and earnestly pray that God would in His mercy remove His righteous anger from the land and grant nursing fathers to the church. May God be pleased to open the eyes of His people to the need for reformation in the divine ordinance of civil magistracy.”

Leave a Comment

Posted in burgerlike owerheid, burgerlike regering, burgerlike verset, owerhede, reformatoriese verset, verset

Posted by: proregno | April 20, 2020

Calvyn oor wet en evangelie in die boek Romeine

Bron: Johannes Calvyn, Kommentaar – Romeine, in Afrikaans vertaal deur S. Postma:

Nota: kursief wat beklemtoon word is bygevoeg, asook die opskrifte [in hakies] om die hoofpunte te belig wat Calvyn leer oor die onderwerp van wet en evangelie. In ‘n vorige artikel het ek reeds geskryf oor die gevare van die oorwaardering (legalisme/wettisisme) of onderwaardering (antinomianisme) van die wet, wat saam met die verkeerde verhouding van ‘wet en/tot evangelie’ tot baie dwalinge kan lei, gaan lees gerus daardie artikel, spesifiek die inleiding. Calvyn se kommentaar op hierdie paar verse hier onder wil juis die regte pad volgens die Skrif aandui. Die aanhalings is nie altyd volledig nie, daarom dat ek ook aanbeveel om Calvyn se kommentaar op Romeine self te gaan lees en te gebruik. Dit is die enigste kommentaar van Calvyn wat ons in Afrikaans het, saam met sy Institusies wat ookal in Afrikaans vertaal is (sien die verskillende weergawes wat gebruik kan word).

Romeine 3:20,21

… aangesien uit die werke van die wet geen vlees voor Hom geregverdig sal word nie, want deur die wet is die kennis van sonde. Maar nou is die geregtigheid van God geopenbaar sonder die wet, terwyl die wet en die profete daarvan getuig (Rom. 3:20,21)

[Ons kan nie geregverdig (gered) word deur die (onderhouding van) die wet nie, vanweë die mens se sondige korrupsie en verdorwenheid]

… want deur die wet … Hy redeneer vanuit die teenoorgestelde, dat aan ons deur die wet geen geregtigheid gebring word nie, omdat dit ons oortuig van sonde en veroordeling, aangesien die lewe en die dood nie voortspruit uit dieselfde bron nie. Maar omdat hy vanuit die teenoor-gestelde werking van die wet redeneer, dat geregtigheid nie daardeur aan ons bedeel kan word nie, so moet verstaan word dat die argument nie anders kan voortgaan tensy ons dit vashou as ’n onafskeidelike en voortdurende omstandigheid nie, dat terwyl die wet aan die mens sy sonde aantoon, dit die hoop op saligheid afsny.

In sigself is dit ’n weg tot saligheid, omdat dit (ons) tot geregtigheid onderrig, maar ons verdorwenheid en korrupsie verhoed dat dit in hierdie opsig enige nut het. Dit is nou in die tweede plek nodig om by te voeg dat wie ook al as sondaar betrap word, van geregtigheid ontneem word. Dit is naamlik ligsinnig om saam met die sofiste ’n halwe (soort) geregtigheid te versin, te wete dat die werke gedeeltelik regverdig maak. Maar niks word hierdeur bereik nie weens die gebreke van die mens.

[Daar moet onderskei word tussen die ‘werke van die wet’ en die ‘leer van die wet’]

21 Maar nou is die geregtigheid van God … Hierdie geregtigheid dan, wat God ook aan die mens meedeel en as enigste aanvaar en tot geregtigheid reken, sê hy, is sonder die wet geopenbaar. Dit beteken sonder die hulp van die wet: en die wet moet verstaan word as die werke (van die wet). En dit is immers nie van pas om dit te betrek op die leer (van die wet) nie, aangesien hy spoedig dit as ’n getuie van die onverdiende genade aanvoer.

[Geen valse teenstelling tussen wet (OT) en evangelie (NT) nie]

… Daarom beteken dit dat, deur die verkondiging van die evangelie, nadat Christus in die vlees verskyn het, die geregtigheid van die geloof geopenbaar is. Hieruit volg tog nie dat dit voor die koms van Christus verborge was nie. ’n Tweërlei openbaring moet hier in ag geneem word, eerstens van die Ou Testament, wat deur die Woord en die sakramente is, die ander van die Nuwe Testament, wat behalwe die seremonies en beloftes ook die vervulling in Christus bevat, waaraan deur die evangelie ook groter duidelikheid toegevoeg word.

[Die wet is nooit gegee om ons te leer dat geregtigheid deur wetsonderhouding kom nie]

… terwyl die wet en die profete daarvan getuig. Hy voeg dit by, sodat dit nie mag lyk asof in die uitdeling van die vrygegewe genade die evangelie ’n stryd voer met die wet nie. Aangesien hy dus ontken het dat die geregtigheid van die geloof die ondersteuning van die wet nodig het, so verseker hy nou dat dit deur die getuienis daarvan bevestig word. Indien die wet die getuienis gee van die vrygegewe geregtigheid, is dit duidelik dat die wet nie om hierdie rede gegee is, naamlik om mense te leer om vir hulself geregtigheid deur werke te bewerkstellig nie.

[Moses en die Profete leer van die Evangelie, van Jesus Christus as die geseënde saad wat sal kom red]

Derhalwe vernietig hulle dit wat hulle tot sodanige doel verdraai. Verder, as jy ’n bewys vir hierdie uitspraak verlang, ondersoek behoorlik die hoofsom van die leer van Moses en jy sal vind dat die mens aan die begin uit die koninkryk van God verdryf, geen ander (hoop op) herstel gehad het nie anders as in die evangeliese beloftes oor die geseënde saad, deur wie, soos voorspel, die kop van die slang vermorsel sal word en in wie die seëning van die nasies aangekondig word. Jy sal in die voorskrifte (van die wet) ’n aanwysing van jou eie ongeregtigheid vind: uit offerandes en offergawes sal jy leer dat daar genoegdoening en reiniging in Christus alleen is. As jy jou wend na die profete, sal jy die rykste beloftes van onverdiende barmhartigheid vind. Sien daaroor my Institusie.

Romeine 3:31

Maak ons dan die wet tot niet deur die geloof? Nee, stellig nie! Inteendeel, ons bevestig die wet. (Rom. 3:31)

[Daar moet gewaak word teen ‘n valse teenstrydigheid tussen wet en evangelie]

31 Maak ons dan die wet tot niet deur die geloof? Nee, stellig nie! Inteendeel, ons bevestig die wet. Waar die wet teenoor die geloof gestel word, gryp die vlees dadelik ’n suspisie van ’n teenstrydigheid aan, so asof die een teenoor die ander staan. Hierdie valse inbeelding kleef inderdaad maklik aan hulle wat deurdronge met ’n verkeerde begrip van die wet, niks anders daarin soek as die geregtigheid van die werke nie, terwyl hulle die beloftes agterweë laat. En op grond hiervan is nie alleen van Paulus maar ook van die Here self onder die Jode sleg gespreek, asof hy in al sy prediking die afskaffing van die wet wou bewerkstellig het.

[Christus vervul die hele wet, maar be-eindig die sermoniële wet, nie die sedelike wet nie]

Vandaar hierdie verklaring: Ek het nie gekom om (die wet) te ontbind nie, maar om te vervul (Matt. 5:17). Maar hierdie suspisie het betrekking gehad op sowel die sedelike as die seremoniële wet. Omdat die evangelie ’n einde gemaak het aan die mosaïese seremonies, word gedink dat dit daarop gerig is om die diens van Moses af te breek. En verder, omdat dit alle geregtigheid van die werke uitwis, word geglo dat dit staan teenoor soveel getuienisse van die wet, waar die Here bevestig dat Hy die weg van geregtigheid en verlossing daarin voorgeskryf het.

[Die sedelike wet word versterk en bevestig deur die geloof in Christus]

Daarom neem ek aan dat hierdie verontskuldiging van Paulus nie besonderlik betrekking het op die seremonies nie, en ook nie alleen op die sedelike voorskrifte (soos hulle dit noem), maar in die algemeen op die hele wet. Die sedelike wet word immers werklik bevestig en versterk deur die geloof in Christus; aangesien dit tog tot hierdie doel gegee is dat dit die mens, nadat aan hom sy ongeregtigheid geleer is, na Christus lei, sonder wie hyself (die mens) nie vervul word nie en sonder wie hy vrugteloos uitroep wat na regte gedoen moet word en sonder wie hy niks kan doen anders as om sy begeerlikheid verder te prikkel nie, en daardeur uiteindelik die verdoemenis oor die mens te vergroot.

[As vrug van die volkome geregtigheid in Christus alleen, volg die heiligmaking waardeur ons van harte die wet (wil) onderhou]

Maar wanneer tot Christus gekom is, word in Hom allereers die volkome geregtigheid gevind, wat deur toerekening ook aan ons toekom. Vervolgens is daar die heiligmaking, waardeur ons harte geformeer word om die wet te onderhou – ’n onderhouding, hoewel onvolmaak, maar wat na die doel gerig is. Soortgelyk is die redenering oor die seremonie wat met die koms van Christus wegval en verdwyn, maar waarlik deur Homself bevestig word. As dit immers op sigself beoordeel word, is dit ydele en skaduagtige beeltenisse, en dan eers word iets blywend verkry, as hulle na ’n beter doel uitsien. Derhalwe is die hoogste bevestiging van die dinge daarin geleë dat geleer word dat die waarheid in Christus volbring is. Daarom moet ons daarop bedag wees om die evangelie so te bedien dat deur ons manier van lering die wet bevestig word, maar met geen ander vastigheid as die geloof wat op Christus steun.

Romeine 6:14

Want die sonde sal oor julle nie heers nie; want julle is nie onder die wet nie, maar onder die genade. (Rom. 6:14)

[Omdat Christus die wet vir ons volbring het, is ons nie meer onder die heerskappy van die aanklag, verdoemenis en beskuldiging van die wet nie]

Derhalwe beteken om nie onder die wet te wees nie net dat ons nie deur die dooie letter van die wet voorgeskryf word, wat ons in beskuldiging plaas nie, aangesien ons nie in staat is om dit te volbring nie. Dit beteken verder ook dat ons nie langer aan die wet onderworpe is nie, in soverre dit (die wet) ’n volkome geregtigheid vereis en die dood aankondig oor almal wat van enige deel daarvan afwyk. Onder die woord genade verstaan ons op soortgelyke wyse albei dele van die verlossing, naamlik die vergewing van sondes, waardeur God aan ons geregtigheid toereken, en die heiligmaking van die Gees, waardeur Hy ons hervorm tot die doen van goeie werke. Ek is van mening dat die teenstellende voegwoord maar hier geplaas is as redegewend, wat nie selde voorkom nie, so asof gesê is:

Aangesien ons onder die genade is, daarom is ons nie onder die wet nie. Nou sal die betekenis wel duidelik wees. Want die apostel wil ons troos, sodat ons in ons gemoed nie vermoeid sal word in die ywer om die goeie te doen nie, hoewel ons tot nog toe menige tekortkominge in onsself gewaar. Hoe ons ook al immers deur die prikkels van die sonde gekwel word, kan dit ons tog nie onderwerp nie, aangesien ons deur die Gees van God as oorwinnaars gestel word en, eindelik in genade geplaas, is ons bevry van die strenge eise van die wet. Voorts moet hier verstaan word wat die apostel as onweerlegbaar vermoed, dat almal wat die genade van God ontbeer, as vasgevang onder die juk van die wet, onder die verdoemenis gehou word. En daarom kan ons uit die teenoorgestelde redeneer dat mense, solank hulle onder die wet is, aan die heerskappy van die sonde onderworpe is.

Romeine 7:7

Wat sal ons dan sê? Is die wet sonde? Nee, stellig nie! Inteendeel, ek sou die sonde nie anders as deur die wet geken het nie; want ek sou ook die begeerlikheid nie geken het nie as die wet nie gesê het: Jy mag nie begeer nie. (Rom. 7:7)

[Die skuld van die sonde lê nie by die wet self nie, maar in die mens]

7 Wat sal ons dan sê? … Aangesien daar gesê is dat ons van die wet bevry moet word sodat ons God in die nuutheid van die gees mag dien, wou dit lyk asof hierdie gebrek aan die wet kleef, dat dit (die wet) ons tot sonde aandryf. En omdat dit in die hoogste mate ongerymd sou wees, neem die apostel dit met reg op hom om dit te weerlê. Maar wanneer hy vra of die wet sonde is, verstaan hy dit so: of die wet in so ’n mate die sonde voortbring dat die skuld daarvoor aan die wet toegeskryf moet word.

… ek sou die sonde nie anders as deur die wet geken het nie … Die sonde is dus in ons gesetel, en nie in die wet nie, want die oorsaak daarvan is geleë in die begeerlikheid van die vlees; ons kom inderdaad tot die kennis daarvan deur ’n begrip van die geregtigheid van God, wat vir ons in die wet uiteengesit word. Jy moet dit egter nie verstaan asof daar sonder die wet geen onderskeid hoegenaamd tussen goed en kwaad bemerk kan word nie, maar dat ons in die raaksien van ons verdorwenheid al te veel afgestomp is, of, terwyl ons onsself vlei, geheel en al sonder verstand
geword het, soos ook hierna sal volg.

Romeine 7:12-14

Dus is die wet heilig en die gebod is heilig en regverdig en goed. Het die goeie dan vir my die dood geword? Nee, stellig nie! Maar wel die sonde, dat dit kon blyk sonde te wees, omdat dit deur die goeie vir my die dood bewerk, sodat die sonde deur die gebod uitermate sondig kon word. Want ons weet dat die wet geestelik is, maar ek is vleeslik, verkoop onder die sonde. (Rom. 7:12-14)

[Daar moet die hoogste eerbied wees vir God se wet]

12 Dus is die wet heilig … Sommige meen dat daar in die woord wet en gebod ’n verdubbeling is; ek stem dit in soverre toe dat ek dink dat daar heelwat krag daaraan onderliggend is. Dit wil sê, die wet self en wat ook al deur die wet voorgeskryf word, is volkome heilig, en moet daarom met die hoogste eerbied bejeën word; dit is regverdig, gevolglik moet dit van geen onregverdigheid beskuldig word nie; dit is goed, gevolglik is dit rein en vry van enige gebrek. So bevry hy die wet van alle beskuldiging, sodat niemand sal waag om daaraan iets toe te dig wat strydig is met goedheid, geregtigheid en heiligheid nie.

[As die wet misbruik word, soos die valse voorstanders, nl. die ongelowige Jode geleer het, ‘n redding deur wet/werke, dan lei dit to verderf]

13 Het die goeie dan vir my die dood geword? … Hy het tot dusver die wet vrygespreek van alle lasterlikhede, maar tog so dat daar steeds twyfel oorgebly het of dit nie die oorsaak van die dood is nie. Ja, die verstand van mense bly in verwarring hierby stilstaan, hoe dit moontlik is dat uit ’n besondere weldaad van God ons niks anders as verderf verkry nie. Gevolglik antwoord hy nou op hierdie bedenking deur te ontken dat die dood daaruit volg, hoewel dit, na aanleiding van die wet, deur die sonde oor ons gebring word. Maar hoewel dit lyk of hierdie antwoord in voorkoms stry met dit wat hy vroeër gesê het, (naamlik) dat hy bevind het dat die gebod wat tot die lewe gegee was, tot die dood verval het – tog stry dit hoegenaamd nie. Hy het inderdaad vroeër te kenne gegee dat dit deur ons verdorwenheid veroorsaak is, dat ons die wet misbruik tot ons verderf, in stryd met die aard van die wet. Maar hier ontken hy dat dit die aanleiding van die dood is, (in dié mate) dat die dood daaraan toegeskryf moet word.

In II Korinthiërs 3:7 spreek hy vryliker oor die wet, waar hy dit die bediening van die dood noem. Hy doen dit egter soos wat dit die gewoonte was in ’n dispuut, en dit sien nie op die aard van die wet nie, maar op die valse siening van teenstanders.

[Sonde is die groot vyand, nie die wet wat goed is nie, die wet ontbloot juis die gruwelikheid van die sonde]

Maar wel die sonde … Sonder om die vrede met ander te skend oordeel ek dat dit gelees moet word soos wat ek dit gestel het, om dan hierdie betekenis te hê: Die sonde word in ’n mate geregverdig voordat dit deur die wet ontdek is, maar wanneer dit deur die aanleiding van die wet openbaar gemaak is, ontvang dit waarlik die naam sonde, en daaruit kom dit te voorskyn as meer misdadig en (as ek so mag sê) meer sondig, omdat dit die algehele goedheid van die wet verander tot ons ondergang.

Dit moet immers ’n erg verpestende saak wees wat veroorsaak dat dit wat andersins van nature heilsaam is, skadelik word. Die betekenis is dat die gruwelikheid van die sonde deur die wet blootgelê moes word, want as die sonde nie in ’n ontsaglike of (soos hulle sê) buitengewone uitbarsting losgebreek het nie, sou dit nie as sonde herken gewees het nie. Hierdie uitbarsting breek daardeur des te hewiger los wanneer dit die lewe in die dood verander. Gevolglik bly daar geen plek oor vir verontskuldiging nie.

[Die wet is ook geestelik in die sin, dat dit die hele mens opeis, nie net die uiterlike nie, maar ook die innerlike, die hart]

… Dat hy verder die wet geestelik noem, dui nie alleen daarop dat dit die innerlike toegeneentheid van die hart opeis, soos sommige dit verklaar nie, maar na die aard van die teenstelling het dit die teenoorgestelde betekenis van vleeslik. Vroeëre verklaarders lê dit so uit: Die wet is geestelik; dit is, dit bind nie alleen die hande en voete ten opsigte van die uitwendige werke nie, maar verplig tot toegeneenthede van die hart, en eis die opregte vrees van God. Maar hier word ’n teenstelling tussen gees en vlees uitgedruk. Dit sal verder genoegsaam uit die verband duidelik word, en dit was reeds vantevore gedeeltelik aangetoon dat onder vlees verstaan moet word: alles wat mense uit die moederskoot meebring. Die mense word vlees genoem na die staat waarin hulle gebore is, en solank hulle hul aangebore aard behou, omdat hulle so verdorwe is dat hulle in niks anders smaak het en niks anders adem as dit wat grof en aards is nie. Daarteenoor word die herstel van die verdorwe natuur gees genoem wanneer God ons na sy beeltenis hervorm. Maar hierdie wyse van spreke kom daarvandaan dat dit die genadegawe van die Gees is wat in ons die nuutheid weer tot stand bring.

Daarom word die suiwerheid van die leer van die wet gestel teenoor die verdorwe natuur van die mens. Die betekenis is derhalwe: Die wet vereis ’n sekere hemelse geregtigheid – soos van engele – waarin geen vlek verskyn nie, en aan wie se reinheid niks ontbreek nie. …

Romeine 10:4

Want Christus is die einde van die wet tot geregtigheid vir elkeen wat glo. (Rom. 10:4)

[As jy deur die wet geregverdig (gered) wil word, is jy ‘n valse uitlegger van die wet. Die wet lei ons juis na sy doel/einde/vervulling: Jesus Christus, ons Geregtigheid]

4 Want Christus is die einde van die wet … Vir my lyk dit of die woord voltooiing hier nie sleg sal pas nie, soos ook Erasmus dit met vervolmaking vertaal het. Maar omdat die ander lesing deur byna almal aanvaar word, en dit self ook nie onvanpas is nie, sal lesers wat my betref vry wees om dit te behou. Met hierdie redenering neutraliseer die apostel die beswaar wat hierteen gebring kon word. Want die Jode kon die skyn verwek het dat hulle aan die regte weg vasgehou het, omdat hulle staatgemaak het op die geregtigheid van die wet. Dit was nodig om hierdie valse mening te weerlê, en dit doen hy hier. Hy toon immers aan dat iemand wat daarna streef om deur sy werke geregverdig te word, ’n valse uitlegger van die wet is, omdat die wet hiertoe gegee is, sodat dit ons asof deur ’n hand lei na ’n ander geregtigheid. Ja, wat ook al die wet leer, wat dit ook al voorskryf, en wat dit ook al beloof, dit het altyd Christus tot doel – daarom moet alle dele van die wet op Hom gerig word.

[Die ongelowige Jode het die wet sondig misbruik]

Maar dit kan nie gebeur nie, tensy ons, nadat ons gestroop is van alle eie geregtigheid en ontstel is deur die kennis van die sonde, van Hom alleen die onverdiende geregtigheid begeer. Hieruit volg dat die sondige misbruik van die wet tereg die Jode, wat uit ’n hulpmiddel vir hulleself ’n struikelblok gemaak het, verwyt word. Ja, dit blyk duidelik dat hulle die wet van God skandelik vermink het, deurdat hulle die siel daarvan verwerp het en die dooie liggaam van die letter van die wet aangegryp het. Hoewel die immers loon beloof aan hulle wat die geregtigheid van die wet onderhou, plaas dit tog, nadat dit almal aan skuld onderwerp het, ’n nuwe geregtigheid in Christus in die plek daarvan, wat nie verkry word deur die verdienste van die werke nie, maar ontvang word deur die geloof as ’n vrygegewe geskenk.

[Die wet getuig en wys in al sy dele na Christus]

So ontvang die geregtigheid van die geloof ’n getuienis uit die wet (soos ons gesien het in die eerste hoofstuk). Maar ons het hier ’n belangrike vers, omdat die wet in al sy dele sien op Christus. Derhalwe kan niemand wat nie voortdurend na hierdie doel streef die regte insig daarvan hê nie.

Romeine 13:8-10

Wees aan niemand iets skuldig nie, behalwe om mekaar lief te hê; want hy wat ‘n ander liefhet, het die wet vervul. Want dít: Jy mag nie egbreek nie, jy mag nie doodslaan nie, jy mag nie steel nie, jy mag geen valse getuienis gee nie, jy mag nie begeer nie, en watter ander gebod ook al, word in hierdie woord saamgevat: Jy moet jou naaste liefhê soos jouself. Die liefde doen die naaste geen kwaad nie; daarom is die liefde die vervulling van die wet. (Rom. 13:8-10)

[Ware liefde is om die Here se gebooie te gehoorsaam]

… want hy wat ’n ander liefhet, het die wet vervul … Die bedoeling van Paulus is om al die gebooie van die wet tot die liefde terug te voer, sodat ons mag weet dat ons dan op die regte manier die gebooie gehoorsaam wanneer ons die liefde koester, en sodat ons ons nie onttrek aan die dra van enige las wat tot die bewaring van die liefde dien nie. So bevestig hy op die beste manier dit wat hy voorgeskryf het aangaande die gehoorsaamheid wat aan owerheidspersone betoon moet word, en waarin nie die minste deel geleë is in die liefde nie.

[Liefde tot die naaste vloei uit liefde tot God, dus beide tafels van die wet]

… Verder is daar sommige wat hier belemmer word en nie hulself bevredigend uit hierdie moeilikheid kan wikkel nie, naamlik dat Paulus leer dat die wet vervul is as ons ons naaste liefhet, aangesien daar op dié manier geen melding gemaak word van die diens van God nie, wat geensins betaamlik was om weggelaat te word nie. Paulus het egter nie die hele wet voor oë nie; hy praat alleen oor die pligte wat met betrekking tot ons naaste deur die wet van ons geëis word. Maar dit is sekerlik waar dat die hele wet vervul word wanneer ons ons naaste liefhet, omdat die ware liefde teenoor mense nie anders as uit die liefde tot God voortvloei nie, en daarvan ’n getuienis en so ook ’n gevolg is.

[Liefde tot die naaste is die vervulling van die wet]

10 Die liefde doen die naaste geen kwaad nie … Uit die vrug toon hy aan dat wat deur al die gebooie geleer word, onder die liefde saamgevat word. Want hy wat met ware liefde begiftig is, sal nooit in sy gedagte daartoe kom om broeders te benadeel nie. Wat verbied die hele wet anders as dat ons ons naaste enige skade sal berokken? Vervolgens betaam dit om toegepas te word op die huidige onderwerp; want omdat die owerheidspersone die bewakers is van die vrede en die billikheid, sal hy wat begeer dat die reg van elkeen veilig sal wees en dat almal vry van onreg mag lewe, die instelling van owerheidspersone, sover hy kan, verdedig. Maar die vyande van die staat vertoon ’n wellus om skade aan te rig. Dit wat hy egter herhaal, naamlik dat die liefde die vervulling van die wet is, verstaan dit (soos vroeër) aangaande daardie deel van die wet wat betrekking het op die gemeenskap van mense. Die eerste tafel van die wet, wat handel oor die diens van God, word hier immers geensins aangeraak nie.

Romeine 15:4

Want alles wat tevore geskrywe is, is tot ons lering tevore geskrywe, sodat ons deur lydsaamheid en bemoediging van die Skrifte hoop kan hê. En mag die God van lydsaamheid en bemoediging aan julle gee om eensgesind onder mekaar te wees ooreenkomstig die wil van Christus Jesus, sodat julle die God en Vader van onse Here Jesus Christus eendragtiglik uit een mond kan verheerlik. (Rom. 15:4-6)

[Die OT (insluitende die wet), saam met die NT, het betrekking op Christene se lewens]

4 Want alles wat tevore geskrywe is … Dit is ’n toepassing van ’n voorbeeld, sodat iemand nie mag dink dat dit alte vergesog is dat hy ons aanspoor tot navolging van Christus nie. Ja waarlik, so sê hy, daar is niks in die Skrifte wat nie van belang is vir julle onderwysing en die inrigting van julle lewe nie. Dit is ’n belangrike vers, waaruit ons verstaan dat die openbaringe van God niks onbeduidend en onvrugbaar bevat nie; terselfdertyd word ons ook geleer dat ons deur die lees van die Skrifte vordering maak in vroomheid en die heiligheid van die lewe.

Derhalwe moet ons strewe om alles wat in die Skrif voorkom te leer. Die Heilige Gees word immers smaad aangedoen, as ons sou dink dat Hy iets geleer het wat ons nie aangaan om te leer nie; laat ons vervolgens weet dat alles wat daar geleer word, dien tot bevordering van die vroomheid. Maar hoewel hy oor die Ou Testament praat, moet dieselfde tog aangaande die geskrifte van die apostels opgemerk word. Want as die Gees van Christus oral aan Homself gelyk is, ly dit geen twyfel nie dat Hy sy leer nou deur die apostels, soos vroeër deur die profete, aangepas het tot stigting van sy volgelinge.

Verder word hier op uitnemende wyse die dweepsiek geeste weerlê wat spog dat die Ou Testament afgeskaf is en geensins op Christene betrekking het nie. Want met watter voorwendsel sal hulle Christene afwend van daardie dinge, waarvan Paulus getuig dat dit deur God bestem is tot hulle saligheid?

[Die Here gebruik sy Gees en Woord om ons te bemoedig]

5 En mag die God van lydsaamheid … God word so genoem op grond van wat Hy tot stand gebring het; en dit is heel gepas vroeër toegeskryf aan die Skrif maar in ’n ander sin. Want dit is sekerlik so dat God die bewerker is van die lydsaamheid en die vertroosting, omdat Hy albei deur sy Gees in ons harte instort; tog maak Hy daartoe van sy Woord as instrument gebruik. Hy leer ons immers eers wat die ware vertroosting en die ware lydsaamheid is; en dan ontbrand en plant Hy hierdie leer in ons harte.

En om die eensgesindheid in Christus des te meer aan te beveel, leer hy tot welke mate dit noodsaaklik is, omdat God nie waarlik deur ons geroem word as die harte van almal nie tot sy lof verenig en die tonge van almal nie ook saamstem nie. Derhalwe is daar geen rede waarom iemand kan roem dat hy op sy eie manier eer aan God sal gee nie, want die eenheid van sy diensknegte is vir God so belangrik dat Hy nie wens dat sy eer sal weerklink te midde van twiste en gevegte nie. Hierdie oorweging alleen moes genoegsaam wees om die onsinnige twiste en brutale rusies te bedwing wat tans die gemoedere van baie mense alte veel in beslag neem.”

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, calvyn, evangelie, wet, wet en evangelie, wet van God, wettisisme | Tags: calvyn se romeine kommentaar

Posted by: proregno | April 16, 2020

TEEN DIE REVOLUSIE, DIE EVANGELIE VAN CHRISTUS!

Die kerk se roeping teen die revolusionêre tydsgees,

belig vanuit Romeine 12 en 13

[Hierdie artikel is in 2018 gepubliseer in die VCHO tydskrif, Roeping en Riglyne, en word met erkenning hier ook geplaas. Baiekeer let ons net op die vrugte van die sosio-politiese rewolusie wat die afgelope paar dekades in ons land plaasgevind het, en vergeet van die onderliggende godsdienstige en lewensbeskoulike wortels en stryd wat daar plaasvind, wat alleen met die Evangelie beantwoord kan word as bron van verdere deurgaande reformasie op elke lewensterrein, tot eer van God.]

Inleiding

Suid-Afrika, het die afgelope 3 dekades, sekerlik die grootste revolusie van sy ganse bestaan beleef, daar is geen twyfel daaroor nie, en dit haas op elke terrein van lewe en denke. Niks en niemand word gespaar nie, selfs nie die kerk van die Here nie.

Wat is en moet die gelowige, wat is en moet die kerk se antwoord op die rewolusionêre tye wees? Daar kan maar net een antwoord, of bron van antwoord wees, wat die kerk van die Here se antwoord en dade bepaal in ons revolusionêre tye, en dit is: wat leer God se Woord?

Die eenvoudige en tog so belangrike antwoord, om Groen van Prinsterer, se eie woorde te gebruik: Teen die Rewolusie, die Evangelie!

Daar was en is en sal geen antwoord kan wees vir die kerk se profetiese roeping, as ’n radikale (rewolusionêre?) terugkeer na Christus en sy geopenbaarde Woord nie.

In hierdie artikel word veral gefokus op die rewolusie op die terrein van die kerklike lewe, en wat die antwoord daarop moet wees.

1 Hoe moet ons die revolusie van ons tye verstaan?

Rewolusie word verstaan as ‘n ‘skielike en radikale omslag of verandering … in sosiale of politieke instellings … maar kan ook na groot kulturele of ekonomiese omslae verwys. .. In die politiek word met “rewolusie” gewoonlik die afsetting van ‘n magshebber of regering en/of ‘n plotselinge verandering van politieke verhoudinge en politieke stelsels bedoel.”[1] (Wikipedia inskrywing by ‘rewolusie’)

Groen van Prinsterer het dit as volg verstaan, soos beskryf deur prof. S Du Toit, “Nee, waar dit vir Van Prinsterer oor die Revolusie met ŉ hoofletter gaan, bedoel hy nie ŉ bepaalde voorval uit die verlede nie, maar ŉ blywende gesindheid, waarvan die Franse omwenteling weliswaar ŉ hoogs belangrike, maar tog slegs één gebeure was. Die Revolusie was immers “die stelselmatige omkering van begrippe, waardeur, in die plek van die ordeninge van God, die eiewysheid en willekeur van die mens ten grondslag van staat en maatskappy, van reg en waarheid gelê word”.[2]

In wese is revolusie dus ongeloof.

En dit is presies wat in Suid-Afrika plaasgevind het, dit was ‘n radikale revolusionêre verandering, van ‘n samelewing en maatskappy, wat hoe onvolmaak en gebrekkig ookal, tog burgerlik erkenning gegee het aan twee wesentlike sake:

1 God Drie-enig bestaan, en

2 Hy het sy wil vir die mens geopenbaar in sy Heilige Woord.

Die nuwe revolusionêre SA was in sy wese, nie net ‘n verandering van die politiese en sosio-maatskaplike samelewing nie, nee, dit was ‘n wesentlike gosdienstige, morele, lewensbeskoulike rewolusie wat plaasgevind het, en nou sê:

1 Daar is baie gode wat bestaan langs die ware God, en

2 God se Woord het nie meer die finale en/of enigste gesag vir die hele lewe nie.

Wat plaasgevind het in ons land die afgelope paar dekades, en al meer, kan ook verwoord word deur die woorde van Psalms 2,

“1 Waarom woel die nasies en bedink die volke nietige dinge? 2 Die konings van die aarde staan gereed, en die vorste hou saam raad teen die HERE en teen sy Gesalfde en sê: 3 Laat ons hulle bande stukkend ruk en hulle toue van ons afwerp!”

Rewolusie is juis om nié te wil voortbou op die goeie van die verlede nie, maar radikaal daarmee te breek, en dit is wat met die nuwe SA gebeur het.

Om dit anders te stel, nie net die vuil water (sekere verkeerde aspekte van die vorige bedeling) is uitgegooi nie, maar die hele baba (die Christike geloof en lewensbeskouing as basis van die samelewing) is ook verwerp en verruil vir ‘n multikulture humanistiese onchristelike godsdienstige bedeling.

Nie die Here en sy Woord is meer die finale en hoogste gesag in alles nie, maar die mens en sy woord, spreek die laaste finale gesaghebbende woord, deur bv. die humanisties Menseregteleer wat rewolusionêr God se Woord vervang het.

Die wese van rewolusie het plaasgevind in die tuin van Eden, met die sondeval, waar die mens God se Woord verwerp het, self soos God probeer wees het, deur reg en verkeerd te bepaal (Gen. 3), en die gevolge was ‘n sondige rewolusie op elke terrein van lewe en denke, waarvan ons tot vandag toe nog in ons tye sien, lees gerus Paulus se beskrywing in 2 Timoteus 3:1 tot 4:6:

1 die mens se verhouding tot God is rewolusionêr verbreek, sodat die mens in afgodery verval het. Die mens het inderdaad sy eie god geword, en probeer homself en die wêreld red deur sy eie planne en idees.

2 die mens se onderlinge verhouding met mekaar, hetsy in die huwelik, gesin, familie, maatskappy, volkere, ens. is verbreek, en lei tot vyandskap.

Deur al die eeue is daar ’n groot aanslag op wat genoem word die drie skeppingsordes, nl. die rusdag orde (Gen. 2:1-3), die arbeidsorde (Gen. 1:28; 2:15) en die huwelik- en gesinsorde (Gen. 1:26-28; 2:18-25). Alhoewel die aanslag nog altyd daar is, ook reeds in die vorige bedeling, is dit veral in die laaste 3 dekades wat God se skeppingsorde baie meer verag en vergeet word. Al die geweldadige opstande deur werkers in ons land, veragting van gesag op elke lewensterrein, die opkoms van die gay agenda teen die bybelse huwelik, aborsie-moord wetgewing, is net ’n paar voorbeelde getuig alles daarvan.

Die gelowige bevind hom werklik in ’n totaal ander wêreld as ’n paar dekades terug, maar in ’n sekere s’n ook glad nie. Soos die Prediker boek leer, daar is werklik niks nuuts onder die son nie. Die wesentlike probleem van rewolusie, die sondige hart van die mens, asook die antwoord daarop, die evangelie van Christus, bly dieselfde.

Daarom wil ons tweedens kyk wat gelowiges, die kerk van Christus se antwoord moet wees, as ons al meer in tye lewe, waar die fondamente van God se Woord, al meer omgegooi, verag en verwerp word (Ps. 11:3).

2 Die kerk se antwoord op die rewolusie vanuit die boek Romeine

Die heel grootste fout wat die kerk kan maak in rewolusionêre tye, is om te dink hulle kan ’n wesentlike hartsprobleem, antwoord met ’n politieke, ekonomiese, opvoedkundige, sosiale oplossing. Nee, slegs die Evangelie, slegs die Woord kan rewolusionêre ongeloofsharte verander na reformatoriese geloofsharte. En vanuit die veranderde hartsgesindheid, kan dan die oplossings vloei op politieke, ekonomiese, opvoedundige, en alle ander terreine van lewe en denke.Daarom kan ons onderskryf wat prof. dr. HG Stoker in die eerste helfte van die 20ste eeu geskryf het, en mag dit waar word vir ons tye (beklemtoning bygevoeg):

“Nieteenstaande hierdie agteruitgang glo ek nog dat daar ‘n kern van ons volk is wat aan sy verlede ten volle trou bly en in die regte rigting voortbou. Ek glo nog dat daar ‘n tyd sal kom waarin God ons volk sal wakker skud tot ‘n stryd wat die so nodige antitese sal skep en die toegedekte antitese, die dubbelslagtige en dubbelhartige karakter van die sinkretisme, sal ontbloot en daardeur vernietig – ‘n stryd wat noodwendig op kerklike en godsdienstige terrein sal moet begin omdat die Calvinisme die geestelike wortel van ons volksbestaan is. Ek glo dit omdat die taak wat God aan ons volk hier in Suid-Afrika en ten bate van die hele Afrika gestel het, nog lank nie afgehandel is nie, ‘n taak waarin die stryd tussen Oos en Wes ‘n sentrale rol gaan speel. Dat God ons volk roep, blyk duidelik uit die roeping van ons volk in die huidige wêreldverwarring.”[3]

Gelowiges en kerke onder al die volke van ons land kan nie bepaal wat die ongelowiges en rewolusionêres gaan doen nie, maar ons kan by onsself, ons gesinne en gemeentes begin, en teenoor die rewolusie stel: terug na Christus, terug na die Woord, terug na die Evangelie!

Ons as kerk se grootste gevaar bly die oorblyfsels van revolusie in ons eie harte! Ons moet waak om midde ‘n vervalle revolusionêre wêreld, te begin redeneer: almal tree revolusionër op, so ek sal ook so bietjie revolusionêr wees, dus my denke en optrede nie laat bepaal deur God se Woord nie, maar die tydsgees en omstandighede.

Te begin redeneer, bv. my gesin moet eet, laat ek die kwaad oorwin met minder kwaad.

Dit is mos die Here wat hierdie moeilik omstandighede oor my en ons lewenspad bring as kerk en gelowiges, so as ons so bietjie onreg/korrupsie pleeg, sal Hy mos verstaan?

Ja, dit is nie maklik nie, die versoeking is groot, maar gelowiges mag nie so redeneer en begin leef nie !

Dit is wat Paulus die gelowiges in Rome leer, en ook vir ons vandag, uit die boek Romeine, veral hoofstuk 12 en 13.

Paulus skryf aan die gelowiges, die gemeente in Rome, oor die Evangelie, die goeie nuus van Jesus Christus, wat volgens 1:1-4 tevore beloof is in die OT geskrifte.

Hy skaam hom nie oor die Evangelie nie, want dit is die krag van God tot redding vir elkeen wat glo, 1:16.

Ja, alle mense het gesondig en gaan verlore, behalwe hulle wat kragtens die Here se genade, deur die geloof in Christus gered word.

Ja, die Here se uitverkore kinders, die kinders van die belofte, Romeine 9,

behoort aan sy kerk en sy koninkryk, kragtens sy genadige uitverkiesing in Christus en sal danksy die Here se genade nooit verlore gaan nie.

En as Paulus dan hierdie waarheid van die verlossing van God Drie-enig regdeur

die Skrifte, die genadeverbond, die Koninkryk van God leer, dan kom hy nou in Rom.12 en verder, wat vir ons die antwoord gee op die rewolusie vandag.

Die gelowige, die kerk van die Here word opgeroep om in dankbaarheid vir hierdie groot verlossing te lewe, deur nie gelykvormig te word aan hierdie afvallige sondige wêreld se denke en leefwyse nie.

Dit beteken wesentlik om in hierdie wêreld nie meer volgens ons revolusionêre harte of tydsgees te leef nie, maar radikaal bybels en reformerend.

Ons leef nou volgens die Here se volmaakte wil – sy Woord deur die Gees – te lewe.

Ja, die gevaar was vir gelowiges daar in die eerste eeu, maar ook vir ons vandag, om te begin dink: ek behoort nou aan die koninkryk van God, aan Christus, en daarom het geen ander mens of instelling enige gesag of mag oor my nie.

Die kerk behoort aan Christus, ons is in sy koninkryk, en het niks met hierdie wêreld te doen nie, kan ons dalk begin dink.

Ja, ons hoef ons veral nie aan die heidense owerhede en magte, te onderwerp nie, ons is mos nou vry, ook vry van die wêreld hier en nou?

En dit is juis hier waar Paulus dan die gelowiges, die kerk van die Here, ook sy kerk deur die eeu en ons aanspreek, ook vir ons !

Ja, hy wil ons hier leer, in die boek Romeine, veral hoofstuk 12 en 13, ons is nie van die revolusionêre wêreld nie, 12:1,2 (sien ook Joh.17:16), waar wel nog duidelik in hierdie wêreld.

Ons leef as kinders van die koninkryk, nog midde hierdie wêreld se koninkryke met al sy revolusionêre opstand.

Ons redding beteken nie dat ons nie ook nog burgers van ’n land is nie.

Gelowiges, en die kerk van die Here, is anti-revolusionêr.

Ons soek in die hele lewe die herste van gesag op alle terreine, bo-alles God se gesag.

Net so min as wat my redding nie bv .my geslag of volkskap vernietig nie, so vernietig dit ook nie die werklikheid van my burgerskap aan ’n samelewing nie.

En daarom wil Paulus deur die Gees ons hier in Rom.12 en 13 leer, hoe ons moet lewe, en in Rom.12:9-21 leer ons die reformatoriese anti-revolusionêre lewe, as vrug van die hart wat wedergebore is deur die Evangelie van Christus (Rom. 3-11):

– Die gelowige gemeenskap leef in liefde, betoon eer aan mekaar en die naaste,

– Die Here word vurig saam gedien, ons lewe in die hoop, al is daar revolusionêre verdrukking,

– Ons lewe in gebed.

– Ons versorg mekaar na gees en liggaam met die geestelike en tydelike middele.

– Is gasvry teenoor mekaar en ons naaste, in ’n liefdelose revolusionêre wêreld.

– Ons moet nie verbitterde wraakgierige mense wees nie, ons moet vrede najaag, dit is ons taak as kerk van die Here.

– Ons het die troos dat die Here sal alle onreg oordeel, die Here sien alle onreg van ons tye, en sal vergeld,

– Ons roeping bly dieselfde, in alle tye, ons siek die eer van God en die heil van ons naaste, in die Evangelie, dit is om waarlik bybels ‘revolusionêr’ ons tye te wees.

Ons erken ook dat die Here burgerlike owerhede daargestel het, Rom.13:1-7,

Paulus leer ons hier, in die konteks van die res van sy brief,

dat ons redding in Christus, leer ons juis om gesag en mag oor ons,

ook deur ander mense te aanvaar TER WILLE VAN DIE HERE.

Dit is sy wil, hoe ons nou moet lewe, deel van die oproep van Rom. 12:1,2,

in kontras met ons tye wat revolusie beide buite én binne kerke aangeblaas word.

Deur die eeue was daar vergrype na beide kante:

b) Die ander uitsterste is weer hul wat meen, die owerhede is deur God aangestel, en ons moet hul absoluut gehoorsaam wees in alles, hulle is goddelik, ‘n blanko tjek benadering. Die dwaling van die “absolute goddelike reg van konings”, wat lei na mesiaanse staatisme, die staat kan niks verkeerd doen nie, hulle sal ons red hier op aarde, vir ons in alles sorg. Ons moet net bid, hul seën.

Nee, as ons mooi en aandagtig luister na God se Woord hier en in en ander plekke, is dit baie duidelik dat hier word geleer, beide:

– die gelowige, kerk, se taak en roeping ten opsigte van hoe om gesag oor hul te aanvaar, spesifiek die burgerlike owerhede se gesag, én

– dat die burgerlike owerheid ook moet besef Wie hul aangestel het, en wat hul taak behoort te wees teenoor die Here en die burgers van ‘n land.

Die fokus is hoe die gelowige teenoor die burgerlike owerhede moet staan,

maar Paulus se skrywe behels ook, wat behoort die burgerlike owerheid te doen, dus albei sake. En dit is wat die kerk moet verkondig, preek, leer teen en in ons revolusionêre tye, teenoor daardie marxistiese en humanistiese sienings van die burgerlike owerhede.

Ons leer uit Romeine 13:1-7,

1 Elke mens hom onderwerp aan die magte wat oor hom aangestel is, dus, nie net ongelowiges nie, maar ook ons – ook elke gelowige, ook elke kerk, ons aanvaar in beginsel die owerhede wat oor ons aangestel is.

2 Hoekom, omdat, God die owerhede en magte ingestel het, dit is die wil van God dat daar owerhede sal wees wat oor ons regeer in die samelewing.

3 So, as ons die gesag en mag van die owerheid verwerp, ons nie wil onderwerp nie, dan verset ons ons teen God se goeie en volmaakte wil,

In vers 2, sien ons, die burgerlike owerheid is ’n instelling van God, nie deur die mens uitgedink nie, maar deur God gegee.

In vers 5 word hy ook ’n dienaar van God genoem, in God se diens.

En as jy opstandig dit verwerp, gaan jy die oordeel ontvang, nie die ewige oordeel nie, maar die gevolge van jou wetsoortreding.

4 Gelowiges moet die beste burgers wees van die land, hulle moet evangelies, bybels en anti-revolusionêr lewe midde ’n wêreld wat as’t ware alle gesag verwerp en verag.

Dit wat ons geleer het in 9:9-21, ons hou aan die goeie te doen, nie die slegte nie.

En onthou, die goeie en die slegte word vir die gelowige en die kerk bepaal,

nie deur die revolusionêre tydsgees nie, maar deur God se Woord oor die algemeen,

en spesifiek sy Wet (sien bv. Rom. 3:31; 7:12; 13:8-10).

5 Gelowiges en kerke moet bewus wees van die burgerlike owerhede se taak en roeping, sien vers 4.

Die burgerlike owerheid, soos ons bely in NGB art.36 is daar om uiterlik, in die openbaar, die wet en orde te handhaaf in die samelewing.

En die tugmiddel wat hul ontvang het, het ons van gelees in Rom.13:4,

Romans 13:4 ⁴ want hy is ‘n dienaar van God, jou ten goede. Maar as jy kwaad doen, vrees dan; want hy dra die swaard nie verniet nie, want hy is ‘n dienaar van God, ‘n wreker om die een wat kwaad doen, te straf.

“Die swaard” is gevaarlike wapen, om te beskerm, om doodstraf toe te pas.

Die burgerlike owerheid se taak is nie om die kerk se taak oor te neem nie, of onderwys, ekonomie, welsyn, gesondheid, ens. te bepaal nie.

Nee, hul taak is wet en orde en alles wat daarmee gepaardgaan.

Die gelowiges en kerk moet getuig teen die messiaanse staatsidee wat god op aarde probeer wees, die burgerlike owerheid het ’n beperkte taak volgens God se Woord.

Die burgerlike owerhede moet nie aanbid word nie, moet ook nie revolusionêr verwerp word nie, maar gereformeer word deur sy Woord.

Ons moet bid vir die burgerlike owerhede en owerheidspersone, soos Paulus in 1 Tim.2 en Petrus in 1 Petr.2 ons oproep,

Ons moet hul gehoorsaam wees in soverre hul nie van ons vereis om self God se wet te oortree nie, wat Hand.4:19 en 5:29 ons leer.

En, belangrik, ons moet aanhou profeties getuig dat elke gesagsdraer, en dus ook die regters en konings van ons tyd, moet buig en God se gesag bedien, sy wette:

Psalm 2:10-12 ¹⁰ Wees dan nou verstandig, o konings; laat julle waarsku, o regters van die aarde! ¹¹ Dien die HERE met vrees, en juig met bewing. ¹² Kus die Seun, dat Hy nie toornig word en julle op die weg vergaan nie; want gou kan sy toorn ontvlam. Welgeluksalig is almal wat by Hom skuil!

Elke terrein van die lewe moet volgens God se Woord ingerig word, die kerk moet verkondig dat die gelowiges, in die amp van die gelowige, die heerskappy van Christus orals sal verkondig.

En dit begin -baie belangrik – met elke gelowige wat homself onderwerp aan die gesag wat oor hom aangestel is.

Dit begin met elke gesin, wat ’n gemeente en staat in die kleine is.

Dit begin met gemeentes wat hul afsonderlik en gesamentlik onderwerp aan die Here se Woord, onvoorwaardelik.

Onthou, geen instelling, geen tugmiddel kan ’n mens red of wesentlik verander nie.

Dit is alleen deur wedergeboorte wat die mens se natuur kan verander, ogv die bloed van Christus.

Dit is die ware bybelse ‘revolusie’ wat nodig is om hele lewe, ons land te red !

Maar as geredde moet ek dan verder gaan, en in dankbaarheid my hele lewe onder die dissipline bring van die verskillende gesagsterreine, soos geopenbaar in die Woord.

Dit is alleen soos individue, gesinne, gemeentes en gemeenskapp al hoe meer bevry word van die revolusiegees, en deur die Here se Gees en Woord gered, geheilig en gereformeer word, dat ons land en al sy volke kan verander, en daar weer hoop is vir ons.

In Christus word ons weer herstel om onderdanig te wees, en nie meer revolusionêr te wees nie.

Dit help nie ons verwag van die samelewing en die owerhede om nie revolusionêr te wees nie, maar ons eie lewens, ons huwelike, ons gesinslewens is revolusionêr opstandig teen God se gebod nie, of hoe?

Hier is ’n paar vrae van selfondersoek, wat die kerk moet preek teen die revolusiegees:

– is ons huwelik saam en afsonderlik onderworpe aan God (Ef. 5:20, 21) ?

– is ek as man onderworpe aan God en sy opdragte aan my (Ef. 5:25-33)
– is ek as vrou onderdanig aan my man wat die Here oor my aangestel het (Ef. 5:22, 23)

– is as ek kind onderworpe aan die ouerlike gesag wat die Here oor my aangestel het (Ef. 6:1-3) ?
– is ons as ouers onderworpe aan die Here se gesag (Ef. 6:4) ?

– is ek as werknemer of werkgewer onderworpe aan die gesag wat die Here my gestel het op arbeidsterrein (Ef. 6:5-9) ?

– onderwerp ek my aan die gesag van die ouderlinge wat die Here oor my aangestel het (1 Tim. 3-5; Hebr. 13:17) ?
– onderwerp ons ons aan die burgerlike owerhede wat oor ons aangestel is (Rom. 13:1-7) ?

Net so revolusionêr sondig en verkeerd dit gaan wees as die burgerlike owerheid land gaan begin steel, netso revolusionêr verkeerd is dit as ek ’n ander man se vrou gaan steel, of as ek die Woord van my gesin weerhou, of as ek weier om die eredienste by te woon, of my bydrae te lewer aan die Here wat Hy vra, of toelaat dat ons jongmense in stryd met God se wet lewe buite die eg, ens.

Laat die kerk ook verkondig dat dit alleen in Christus is wat enigste hoop is teen ons eie revolusionêre harte.

Christus alleen bring hoop vir die ewige, én hierdie lewe.

Ons kan nie oorwin, in ons eie krag nie, maar juis oorwin in die krag van Christus.

Daarom, laat ons leuse wees, as gelowiges afsonderlik, en kerke saam:

Teen die revolusie, die Evangelie!

________________________________________

[1] https://af.wikipedia.org/wiki/Rewolusie

[2] http://vcho.co.za/wp-content/uploads/2018/01/Wat-is-Revolusie-Van-Prinsterer.doc

[3] https://proregno.com/2010/02/04/calvinisme-as-wortel-van-ons-volksbestaan/

3 Comments

Posted in evangelie, reformasie, reg van verset, revolusie, rewolusie, Roeping & Riglyne, romeine 12, romeine 13

Posted by: proregno | April 14, 2020

POLYANDER SE 51 STELLINGS OOR DIE WET VAN GOD (Inleiding & Stelling 1 tot 11)

“Alhoewel dit uit die wet is (waaroor ons hierbo geskryf het) wat ons leer van die besmetting en gebrek van ons geestelike siekte, dit wil sê, dat ons ons sonde leer ken, kom dit uit die Evangelie dat ons van die remedie/kuur vir ons sonde leer.” — Synopsis Purioris Theologiae

Inleiding deur S. Le Cornu

Ek plaas hier ‘n stuk uit Johannes Polyander (1568 – 1646) se hoofstuk ‘Oor die Wet van God’, waar hy in 51 stellings oor die wet geskryf het, onder verskillende subopskrifte. Sien gerus die volledige teks heel onder. Dit kom uit die werk wat hy saam met ander Nederlandse gereformeerde teoloë geskryf het in die 17de eeu: Synopsis Purioris Theologiae (afkorting: SPT). Dit is oorspronklik in Latyn geskryf, en later vertaal in Nederlands asook in Engels). My vrye vertaling kom van die volgende Nederlandse uitgawe, vertaal deur D. van Dijk, met H. Bavinck wat die voorwoord geskryf het:

SYNOPSIS OF OVERZICHT VAN DE ZUIVERSTE THEOLOGIE, samengevat in twee en vijftig verhandelingen en beschreven door Johannes Polyander, Andreas Rivetus, Antonius Walaeus, Antonius Thysius, Doctoren en Professoren der H.H. Theologie, in de Nederlandse taal overgezet door Dirk van Dijk, V.D.M, te Hollum, 339 blz., Drukkerij-Uitgeverij J. Boersma, Enschede, 1964.

Daar is hoofsaaklike drie redes waarom ek oor hierdie onderwerp Polyander se werk hier plaas:

Rede 1. Dat dit elke gelowige, asook in die besonder elke bedienaar van die Heilige Woord, sal help om die waarheid reg te sny oor die wet van die Here, veral ook in die verhouding ‘wet en evangelie’, sien 2 Tim. 2:15.

Rede 2. Voortvloeiend uit nr. 1, om dwalinge te bestry, wat die verhouding ‘wet en evangelie’ verkeerd verstaan en dan die Woord verdraai en so baie mense mislei. Ons kan die wet ‘oorwaardeer’ (dan word dit legalisme = redding deur wet/werke), of ons kan dit ‘onderwaardeer’ (dan word dit antinomianisme = ons hoef nie meer in dankbaarheid volgens God se wet te lewe nadat Christus gekom het nie). Kyk hoe spreek Paulus beide dwalinge aan in een hoofstuk: teen legalisme, Gal. 3:11; teen antinomianisme, Gal. 3:21 (sien ook bv. Gal. 5:4; 5:23; Rom. 3:31; 7:12; 13:8-10; 1 Tim. 1:8,11).

Die verskillende gebruike van die woord ‘wet’ in die Skrif
En een van die sentrale redes waarom mense baiemaal dwaal oor ‘wet en evangelie’, is omdat hul nie die Skrif aandagtig lees en daarna luister nie, want as die woord ‘wet’ nie reg verstaan word in die Skrif in al sy betekenisse en verskillende gebruike deur die hele Skrif nie, veral nie in die NT nie, gaan daar baie dwalinge ontstaan …. soos die Saduseërs gedwaal het omdat hul die Skrifte nie geken het nie, en die Skrif teen mekaar probeer afspeel het, om mekaar te weerspreek (Matt. 22:23-33).

So probeer baie vandag nog die Skrif buig sodat die ‘wet en evangelie’ mekaar moet weerspreek, maar as elkeen reg verstaan word soos dit bedoel word in die hele Skrif, in die woorde van Paulus, dit albei ‘wettiglik gebruik’ en verstaan word (1 Tim. 1:8; Rom. 6:1,2), deur Skrif-met-Skrif te vergelyk, dan sal mens sien dat die Here se hele Woord, die wet en die evangelie eer God en dien sy kinders, alles ten goede. In hierdie verband. Sien veral Polyander se stellings 3 tot 9, waar hy wys op 6 verskillende maniere waarop die woord ‘wet’ in die Skrif gebruik word, wat beteken mens moet mooi biddend lees, vra en onderskei na watter betekenis of gebruik van die wet in ‘n bepaalde teks verwys word, sodat ons ten einde saam met die Psalmskrywer kan glo en bely: “o Here, ek hoop op u heil (die evangelie), en ek hou u gebooie (wet)” (Ps 119:166), wat die ware kerk na die koms van Christus, wat die hele wet bevestig en vervul (Matt. 5:17-20; 22:37-40; Joh. 14:15) ook kenmerk, in die woorde van die Apostel Johannes: “Hier kom die lydsaamheid van die heiliges te pas; hier is hulle wat die gebooie van God (wet) en die geloof in Jesus bewaar (evangelie).” (Op 14:12; sien ook Op. 12:17).

Rede 3. Polyander, gebore in Frankryk (1568), het in Heidelberg gestudeer onder Junius, en sy doktersgraad gedoen onder Beza, Calvyn se opvolger in Geneva. Hy het predikant geword in Dordtrecht in 1591, en het later vir Gomarus opgevolg as professor in teologie in Leiden. Hy was as adviseur teenwoordig by die Sinode van Dordt (1618-19), en het op die redaksie gedien wat die Dordtse Leerreëls moes nagaan. In die woorde van ‘n ander skrywer: “As sodanig het hy in samewerking met ander sy stempel afgedruk op hierdie Belydenisskrif.”

Hy was later ook op die redaksie van die Statevertaling (1637) wat uit die oorspronklike tale in Nederlands vertaal is. Om Polyander daarom te lees in die SYNOPSIS, saam met ander teoloë van daardie tyd, gee ons verdere insigte oor wat hul geglo het aangaande en vanuit die Skrif, soos vervat in ons belydenisskrifte, maar dan ook in die kanttekeninge van die Statenvertaling verwoord is (wat tans in die proses is om ook in Afrikaans vertaal te word).

Die Statenvertaling met sy kanttekeninge is wat hier aangekom het saam met Jan van Riebeeck in 1652 aan die suidpunt van Afrika, en ons kerke en volk gevoed het in die eeue wat sou kom, van die Kaap, deur die Groot Trek en met die Boere Republieke, selfs tot in die vroeë 20ste eeu. Dit het saam met die Psalmboek en dan skrywers soos Calvyn, à Brakel, en andere ‘n groot invloed gehad om ons kerk en volk te vorm. Met al die goeie dinge wat gekom het met die Bybel in ons eie taal (1933), het daardie rykdom van die skrywers van die 17de eeu, veral deur die kanttekeninge van die Statevertaling, lyk my ietwat verlore gegaan, en sal ons dit hopelik weer herontdek en waardeer, saam met al die ander rykdom wat die Here ons deur die eeue gegee het.

Daarom is dit goed om ook te leer van hulle wat ons voorgegaan het in die geloof, wat hul ook van die Skrif geleer het (Hebr. 13:7), sodat ons juis rede 1 en rede 2 hierbo in ons tye kan najaag, tot eer van God en die heil van ons naaste.

Bavinck skryf in sy voorwoord as volg, om ons nog verder te motiveer om ons gereformeerde worstels te herontdek:

“De Synopsis, nauwelijks in het licht gegeven, schijnt als koningin van de Gereformeerde leer geboren te zijn. … De Synopsis zelf is voor ons een duidelijk voorbeeld en een heldere spiegel van de orthodoxe leer, die op de Synode van Dordrecht de voorrang verkregen had. En dat deze leer een halve eeuw lang geheerst heeft en heeft kunnen heersen, zal niemand verwonderlijk voorkomen, die dit Overzicht gelezen en overdacht heeft. Het gaat voor geen ander handboek van die tijd in scherpte en nauwkeurigheid van bewijsvoering uit de weg, het schittert niet zelden van uitnemendheid van inzicht (dianoias megaloprepeiai), het is zich gefueel bewust van de waarheid van de Heilige Schrift en de Gereformeerde belydenis en daarmede volkomen op de hoogte, doch vrij van dorre, futiele en zouteloze scholastieke redeneÍingen en voorspiegelingen.”

Daarom, as Bavinck dit aanbeveel, dan kan ons dit maar lees!

Nota: 1) Ek plaas hier en daar die Nederlandse woorde in aanhalingstekens, omdat ek nie seker is van die korrekte vertaling nie. Enige voorstelle om my vertaling te verbeter sal baie waardeer word. 2) Hier en daar sit ek ‘n woord of meer in hakies by, gemerk met my voorletters ‘slc’). 3) Ek plaas die latynse uitgawe, asook die gedeelte wat ekself ingeskandeer het vir andere wat dit graag wil lees en kontroleer, hier onder. Daar is ook ‘n Nederlandse teks van die Synopsis wat ek daar plaas, maar dit bevat slegs hoofstukke 1-11 van deel 1.

______________________________________________________________________

Hoofstuk XVIII

Johannes Polyander

OOR DIE WET VAN GOD

Stelling 1. Uit die wet van God kan die groot gebrek aan krag waaraan die vrye wil ly, wat in sonde geval het, geken word, asook hoe groot ons wil se ellende is.

Benaminge van die wet

2. De wet is deur die Latyne Lex genoem, omdat dit in die publiek gelees en gepubliseer is; deur die Grieke nomos, omdat ‘ze ieder het zijne toedeelt’, en deur die Hebreërs Thora, dit is lering, omdat dit ons aangaande die wil van God en ons plig teenoor Hom en ons naaste onderrig.

Die betekenis van die woord ‘Wet’ in die Skrif

3. In die Heilige Skrif word die woord “wet” in verskillende betekenisse opgeneem, eerstens vir elke insetting van God, Ps. 1.2 en 19:8.

4. Vandaar dat die naam wet aan die leer van sowel die Nuwe as Ou Testament toegeken word, sien Jes. 2:3; Jer. 31: 33; Rom. 3:27.

5. Tweedens, word dit in die besonder verstaan vir, of die morele wet, soos in Luk. 10:26; of vir die seremoniële wet, soos in Luk. 2:22, of vir die burgerlike wet, soos in Joh.19:7.

6. Derdens word word dit met die naamsverwisseling van die onderwerp (metonymia subjecti) geneem vir die boeke van Moses, wat die leer van die wet bevat, soos in Luk. 24:44.

7. Vierdens word dit is as ‘n deel vir die geheel (sinekdogogies) gebruik, naamlik vir al die boeke van die Ou Testament, soos in Joh. 10:34.

8. Vyfdens, met naamverwisseling van die bepaling (metonymia adjuncti), óf vir die Levitiese bediening (administrasie – slc), soos in Hebr. 7:12, of vir die strengheid en die vloek van die wet, soos in Romeine 6:14.

9. Sesdens, ‘overdrachtelijk’ (metafories?) vir die voorskrif van die natuurlike menslike rede, Rom.2.14.

Konklusie en definisie

10. Hieruit blyk, dat die wet in die Heilige Geskrifte nie geneem word vir die ewige wet, of die wese (forma) van die rede, wat in die goddelijke gedagte, as ‘n archetipe bestaan nie, maar vir ‘n wettige verordening van God, as die mees volmaakte model, vir die menselike geslag in die tyd afgelei, soos dit op verskillende maniere meegedeel en verklaar is.

11. Ons neem dus aan, deur te bly binne die perke van die Heilige Boeke, die wet vir die tydelike onderrig en voorskryf (informatio ac praeceptio temporaria), waardeur God aan die mens wat na sy beeld geskape is, dit wat met sy reg oreenkom, beveel, dit wat daarvan afwyk verbied, met belofte van beloning, en bedreiging van straf, om hom te buig tot gehoorsaamheid aan sy wil.
_________________________________

Bronne:

Over de wet van God, hoofstuk XVIII, bl. 152-158

Synopsis, deel 1, hoofstuk 1-11

Die Latynse teks van die Synopsis (35mb groot)

1 Comment

Posted in burgerlike wet, evangelie, morele wet, polyander, seremoniële wet, Synopsis Purioris Theologiae, wet, wet van God

Posted by: proregno | April 13, 2020

Preek: Lukas 24:1-12 Hy het Opgestaan!

Lees: Lukas 23:54-24:12

Teksverse: En toe hulle baie bevrees word en met hulle aangesigte na die aarde buig, sê die manne vir hulle: Waarom soek julle die Lewende by die dooies? Hy is nie hier nie, maar Hy het opgestaan. Onthou hoe Hy vir julle gesê het toe Hy nog in Galiléa was: Die Seun van die mens moet oorgelewer word in die hande van sondige mense en gekruisig word en op die derde dag opstaan. (Luk. 24:5-7)

Preekopname (GK Carletonville, 2020-04-12):

Hy het Opgestaan

(Nota: die audio opname is die volledige preek, die preekteks hier onder bevat die basiese inhoud, die audio en teks bevat nie altyd dieselfde inhoud nie.)

Geliefdes in ons Here Jesus Christus,

Dit is die eerste dag van die week, dus die Sondag, die dag na die OT Sabbat.

Dit is vroeg in die more, en die vroue waarvan ons gelees het in hfst.23:55, 56 (hul name word gegee in 24:10) gaan na die graf van Jesus, Om sy liggaam met spesery te versorg.

Die vroue gaan na die graf, na alle die groot gebeure van die afgelope 3 jaar, maar ook die afgelope week.

En tog is dit maar net nog ‘n begin van die week, net nog ‘n 1ste dag van die week … of ten minste het hul so gedink …

Maar, toe hul by doel graf kom, lyk alles nie pluis nie …

Eerstens, is die steen van die graf weggerol. Hoekom ?

En, tweedens, as hul in die graf inggaan ….

Is die liggaam van hul Here Jesus nie daar nie !!!

Wat ‘n verleentheid ?

Wat het hier gebeur ?

Wat nou ?

Hulle, die vroue, het dan vir Jesus van die begin af getrou gevolg, en presies geweet wat met Hom gebeur het.

Vers 55 sê dan ook dat hul al van Galilea af saam met Hom was, hulle het die graf gesien, en “hoe sy liggaam neergelê was”

Maar nou, die graf is oop … en belangriker … leeg !

Hulle is stomgeslaan oor wat hier aangaan …

En dan, nog TERWYL hul nog so staan en kyk en wonder wat aangaan,

Staan daar 2 manne voor hulle, met blink klere … engele van God, boodskappers.

Nog is dit einde niet vir die vroue wat hul beleef

Nie net is hul geskok oor die oop graf en die lee graf nie

Nou verskyn daar nog engele, hemelse wesens, in ‘n wonderbare helder lig aan hulle (daarom die ‘blink’ klere, wat wys op helderheid. Matt.28:2 verduidelik dat hul gedaante soos weerlig was en hul kleding wit soos sneeu).

Ja, die wagte het gebewe soos dooies geword …

So ook die vroue as hul die engele sien en omdat hul weet hierdie is nie bloot persone nie, het hul eerbiedig neergebuig …

In Matt.28 bemoedig die engele die vroue om nie te vrees nie, maar sê/vra wel die volgende:

WAAROM SOEK JULLE DIE LEWENDE BY DIE DOOIES ?

Hy is nie hier nie, Hy het opgestaan

En, dit is mos wat Hy gesê het gaan gebeur.

Die engele wys die vroue daarop: maar ONTHOU julle nie ?

Hy het dit reeds gesê nog toe Hy in Galilea was,

En wat het Hy gesê ?

Vers 7 gee ‘n opsomming daarvan:

Die Seun van die mens moet oorgelewer word in die hande van sondige mense en gekruisig word en op die derde dag opstaan.

In Galilea het Jesus alreeds gesê dat Hy oorgelewer, gekruisig sou word en weer opstaan:

Luk.9:44, na maansieke kind genees is, na die berg van verheerliking

Bewaar hierdie woorde in julle ore; want die Seun van die mens sal oorgelewer word in die hande van die mense. Luk.18:31-34

³¹ En Hy het die twaalf by Hom geneem en vir hulle gesê: Kyk, ons gaan op na Jerusalem, en alles wat deur die profete geskrywe is, sal aan die Seun van die mens vervul word.

³² Want Hy sal oorgelewer word aan die heidene en bespot en mishandel word, en op Hom sal gespuug word;

³³ en nadat hulle Hom gegésel het, sal hulle Hom doodmaak; en op die derde dag sal Hy opstaan.

³⁴ Maar hulle het niks hiervan begryp nie, en hierdie woord was vir hulle bedek, en hulle het nie verstaan wat gesê is nie.

Ja, onthou dit, dit is ‘n wonderbare, ongelooflike gebeurtenis wat hier afgespeel het, MAAR dit is, en was nog altyd deel van God se reddingsplan.

Die dissipels, die apostels en vroue was moedeloos en verslae na al die gebeure,

hul het gedink alles was verlore en verby … maar al die gebeure waarvan vers 7 praat,

dit was en is deel van God se plan:

Dit word gesien in die 3 sentrale gebeure van die Evangelie, soos beskryf in vers 7,

Die Seun van die mens moet (dei = goddelike verordening, dit sal so wees):

oorgelewer word in die hande van sondige mense (passief)
en gekruisig word (passief)
en op die derde dag opstaan. (aktief)

Hier is een van die beste opsommings, geliefdes, van wat die Evangelie is,

– dit is nie wat ek of u kan of moet doen nie, want ons is ‘sondige mense’ (v.7a)

– maar wat God in Christus vir ons gedoen het:

Hy is oorgegee (geboorte, lyding, kruisiging, sterwe) maar ook opgewek vir ons.

– 1 Kor.15 gee ook hierdie opsomming van die Evangelie, die goeie nuus as volg, Paulus:

³ Want in die eerste plek het ek aan julle oorgelewer wat ek ook ontvang het, dat Christus vir ons sondes gesterf het volgens die Skrifte;

⁴ en dat Hy begrawe is, en dat Hy op die derde dag opgewek is volgens die Skrifte;

⁵ en dat Hy aan Céfas verskyn het; daarna aan die twaalf.

DIT is die evangelie, geliefdes.

Die vroue en ons moet dit hoor:

HY HET OPGESTAAN, MOENIE DIE LEWENDE ONDER DIE DOOIES SOEK NIE!

Maar nou, as die Evangelie is wat Jesus vir ons gedoen het,

wat is dan die vrug of gevolge van die Evangelie ?

Dit sien ons vanaf vers 8 en verder

“En hulle het sy woorde onthou”

Ja, dit het nou tot hul deurgedring:

Hier het hul GESIEN dat die graf oop is, en leeg is,

EN nou het hul ook gehoor Jesus het opgestaan

Hy is die LEWENDE, nie ‘n dooie nie.

Hy het oorwin.

En nie net sien hul dit nie, hul hoor dit ook, en hul onthou nou:

MAAR DIT IS WAT JESUS VIR HUL GESê HET GAAN GEBEUR ?

Die gevolg van as hul nou gehoor en verstaan het?

Hul word die eerste draers van die Evangelie van Jesus se opstanding!

In vers 9, 10 hoor ons hul gaan terug na die 11 apostels en die ander en vertel hul ‘alles’ wat gebeur het.

– Wat hul gesien en gehoor het aangaande Jesus.

En wat is die reaksie op hul boodskap ?

Twee-erlei,

Eerstens, is daar twyfel en skeptisisme, hul getuienis word afgemaak as ‘onsinnige praatjies’, en die hartseer woorde: die vroue is nie geglo nie.

Ja, die dissipels het seker gedink die vrouens probeer hul nou onnodig opgewonde maak.

Hulle wat dink alles is nou verby

Hul geliefde leier is daarmee heen, daar gaan niks kom van sy koninkryk nie.

God se koninkryk gaan nie meer kom nie, want Jesus is nou by die dooies …

Dit is die een reaksie.

Maar dan is daar ook ‘n ander reaksie, waarvan ons lees in vers 12,

Maar Petrus het opgestaan en na die graf gehardloop; en toe hy neerbuk, sien hy die doeke alleen lê. En hy het weggegaan huis toe, vol verwondering oor wat gebeur het.

Ja, die een wat hom die naaste gevolg het

Die een wat gesê het ek sal U tot in die dood volg,

Die een wat Hom in die oë gekyk het en Hom verloen het …

Ons lees dat Hy in beweging kom nadat Hy die vrou se getuienis gehoor het. Kyk wat doen hy:

Hy het opgestaan
hy het na die graf gehardloop
hy het neergebuk en die doeke alleen sien lê
hy het verwonderd huistoe gegaan

Ja, Petrus bly nie staan by die woorde van die vroue nie, maar gaan doen ondersoek

Hy hardloop na die graf met die hoop dat dit alles waar is wat die vroue getuig

Hy wil met sy eie oë dit sien

By die graf kry hy ‘n leë graf, en dan sê die teks eksplisiet ‘sien hy die doeke alleen lê”,

(Joh. 20:7, en die doek wat op sy hoof was, sien hy nie by die doeke lê nie, maar opgerol op een plek afsonderlik.)

wat dui daarop dat as die liggaam gesteel is, of weggeneem is, sal die doeke saamgegaan het,

en sal dit nie so netjies eenkant lê nie.

En dan lees ons hy is verwonderd in sy hart terug huistoe … om te gaan getuig van die gebeure, van wat hy sien en glo .. aan die ander dissipels

Ja, niks was verniet nie

Jesus het opgestaan

Hy is nie meer dood nie

Hy is die Lewende !

Nou, geliefdes …

Dit is vandag die eerste dag van die week,

dit is die Sondag

dit is die opstandingsdag van ons Here Jesus Christus,

wat ons kan vier, al is dit nie saam nie,

en ons gaan aanhou vier totdat Hy weer kom.

Maar, waar nou eers die ondersoekende vraag,

waar is u en ek vanoggend? nie fisies nie, maar in ons harte?

Is ons soos die vroue en dissipels, maar bloot besig met spesery en salf smeer aan sondige wonde?

Kom maar kerk toe en is godsdienstig, bloot omdat u man of vrou, u familie dit van u verwag ?

Verkondig u met u lippe dat Jesus leef en opgestaan het …

Maar ons lewens getuig van iemand wat by die dooies hoort:

– nog dood in die sonde

– nog dood vir Jesus maar lewendig vir die wêreld

Ja, vandag is daar nog baie skeptici, valse profete, en ander sg geleerdes wat die opstanding van Christus ontken, maar u en ek:

– is u nog by die graf besig met allerlei rituele,

– of, ongeag al sy beloftes, sy Woord, nog v. 11, glo nie werklik nie?

maar het nog nooit Hom ontmoet wat LEWENDIG IS NIE ?

“Die vraag geliefde IS NIE: Het Jesus opgestaan uit die dode nie ?

Dit is ‘n gegewe historiese feit ongeag hoeveel valse profete dit probeer ontken

DIE VRAAG IS: het ek, het jy al opgestaan?

Het jy al opgestaan uit die dood om in jouself te vertrou, vir jouself te lewe?

Hoe lyk u lewe hierdie opstandingsondag en elke dag?

O geliefdes, elke dag, ook elke opstandingsdag as ons sy stem hoor, dan moet ons deur die geloof opstaan uit die sonde en verlorenheid,

ja, geestelik soos Petrus as’t ware na Christus toe hardloop!

Ons moet opnuut, opgewonde en verwonderd raak oor die evangelie, naamlik,

DAT JESUS VIR SONDAARS KOM STERWE HET,

VAN WIE EK DIE VERNAAMSTE IS … 1 Tim. 1:15

Maar dit ook met ander deel….

Geliefdes,

Elke rusdag, nie net ‘n paasfees of paas naweek een keer ‘n jaar nie,

maar elke opstandingsdag, die Sondag wat ons elke Sondag vier,

kan die lewe nie meer vir my dieselfde wees nie.

Dalk, moet ek daar in my binnekamer die eerste maal op my kniee besef,

wat dit beteken dat Christus gekruisg, en opgestaan het

Maar dit kan ook beteken, dat ek opnuut my moet verbind,

om lewenslank, elke dag, maar ook beginnende die 3 Mei, as die Here wil,

elke Sondag, die koms, die lyding, die sterwe, die opstanding en hemelvaart van Christus te gedenk, met groot gewilligheid en vreugde!

Hou op die LEWENDE by die dooies soek, dus in die wêreld of eie sonde die lewe te soek.

Onthou elke dag, elke Sondag, Jesus is opgewek

SODAT U opgewek kan word in ‘n nuwe lewe wat Hom behaag,

hoe langer hoe meer.

Daarom, vlug van die dood, en soek die lewe by Hom wat gesê het:

Ek is die weg, die waarheid, en die Lewe! (Joh. 14:6).

AMEN.

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, opstanding, prediking, preke, preke slc, Skrifverklaring, Woordverkondiging

Posted by: proregno | April 9, 2020

Uitverkiesing en Genadeverbond by Herman Bavinck

Uitverkiesing en Genadeverbond by Herman Bavinck*

Bavinck skryf as volg oor die onlosmaaklike nou verband tussen die uitverkiesing en die genadeverbond, en wys daarop dat juis as die genadeverbond losgemaak word van die uitverkiesing, dan verval so ‘n ‘genadeverbond’ in ‘n verbond van werke, wat weer van die mens afhang (Beklemtonings, kursief en subopskrifte is bygevoeg):

“De raad der verlossing, die in de eeuwigheid ligt, en het verbond der genade, dat terstond na den val aan den mensch bekend gemaakt en met hem opgericht wordt, staan beide met elkander in het nauwste verband. Zij staan in zoo innige betrekking, dat het eene staat en valt met het ander.

Daar zijn wel velen eene andere meening toegedaan; hun standpunt nemend in het verbond der genade, ontkennen en bestrijden zij den raad der verlossing; in naam van de zuiverheid van het Evangelie verwerpen zij de belijdenis der verkiezing. Maar feitelijk verderven zij daarmede het verbond der genade en veranderen het Evangelie weder in een nieuwe wet. Immers, als het verbond der genade van de verkiezing wordt losgemaakt, houdt het zelf op een verbond der genade te zijn en gaat het weer in een werkverbond over.

De verkiezing houdt toch in, dat God de zaligheid, die de mensch heeft verbeurd en nooit meer in eigen kracht verwerven kan, hem nochtans om niet en uit genade schenkt. Maar als die zaligheid geen loutere gave van genade is doch op eenigerlei wijze van het gedrag der menschen afhangt, wordt het verbond der genade weder in een verbond der werken omgezet; de mensch heeft dan eerst aan eenige voorwaarde te voldoen, om het eeuwige leven deelachtig te worden. Genade en werk staan hier tegenover elkander en sluiten elkander ten eenenmale uit.

Indien het door genade is, zoo is het niet meer uit de werken, anderszins is de genade geene genade meer. En indien het is uit de werken, zoo is het geene genade meer, anderszins is het werk geen werk meer, Rom. 11 : 6.

De Christelijke religie heeft tot eigenaardig kenmerk, dat zij de godsdienst der verlossing, loutere genade, zuivere religie is. Maar zij kan als zoodanig alleen erkend en gehandhaafd worden, als zij enkel gave is en geheel en al uit den raad Gods

opkomt. Verkiezing en genadeverbond vormen dus zoo weinig eene tegenstelling, dat de verkiezing veelmeer de grondslag en de waarborg, het hart en de kern van het genadeverbond is. En zoozeer is het van belang, dit innig verband vast te houden, dat de minste verzwakking daarvan niet alleen het rechte inzicht in de verwerving en de toepassing der zaligheid beneemt, maar ook de geloovigen van hun eenigen en zekeren troost in de practijk van hun geestelijk leven berooft.

Er valt nog rijker licht op dit verband, wanneer het verbond der genade niet uitsluitend tot de verkiezing, maar tot den ganschen raad der verlossing in betrekking wordt gesteld. De verkiezing is niet de gansche raad der verlossing, maar is er een deel, het eerste en principieele deel van; in dien raad is ook opgenomen en vastgesteld de wijze, waarop die verkiezing zal worden verwezenlijkt, de gansche verwerving en toepassing der zaligheid. De verkiezing is immers in Christus gemaakt, en de raad Gods is niet alleen een werk van den Vader, maar ook een werk van den Zoon en van den Heiligen Geest, een Goddelijk werk der gansche Drieëenheid.

De raad der verlossing is met andere woorden zelf een verbond; een verbond, waarin elk der drie personen, om zoo te zeggen, zijn eigen taak ontvangt en zijn eigen werk verricht. En het verbond der genade, dat in den tijd wordt opgericht en voortgeplant wordt van geslacht tot geslacht, is niets anders dan de uitwerking en de afdruk van dat verbond, dat vastligt in het Eeuwige Wezen. Zooals in den raad Gods, zoo treedt in de historie elk der personen op. De Vader is de oorsprong, de Zoon is de Verwerver en de Heilige Geest is de Toepasser onzer zaligheid. En daarom doet elk terstond en in dezelfde mate aan het werk van den Vader, den Zoon of den Geest te kort, als hij onder den tijd de grondslag der eeuwigheid wegschuift en de historie losmaakt van den genadigen en almachtigen, Goddelijken wil. …

B Drie kenmerke van die ontwikkeling van die genadeverbond in die tyd

Kenmerk 1: Een genadeverbond in verskillende vorme en bedelinge

1.1 Die eenheid van die genadeverbond

“Ten eerste is het genadeverbond overal en ten allen tijde in zijn wezen één, maar treedt het toch telkens in nieuwe vormen op en doorloopt het verschillende bedeelingen. Wezenlijk en zakelijk blijft het één, vóór en onder en na de wet. Het is altijd genadeverbond; het heet zoo, omdat het uit de genade Gods voortvloeit, genade tot inhoud heeft, en in de verheerlijking van Gods genade zijn einddoel vindt. … De ééne groote, allesomvattende belofte van het genadeverbond is deze: Ik zal uw God zijn en de God van uw zaad, Gen. 7 : 8, en daarin is alles begrepen, de gansche verwerving en toepassing der zaligheid, Christus en al zijne weldaden, de H. Geest met al zijne gaven. Van de moederbelofte in Gen. 3 : 15 tot de apostolische zegenbede in 2 Cor. 13 : 13 loopt er ééne rechte lijn: in de liefde des Vaders, de genade des Zoons en de gemeenschap des H. Geestes ligt alle heil voor den zondaar besloten.

Daarom dienen wij er wel op te letten, dat die belofte niet voorwaardelijk, maar zoo beslist en zoo stellig mogelijk is. God zegt niet, dat Hij onze God wil zijn, indien wij dit of dat doen. Maar Hij zegt, dat Hij vijandschap zal zetten, en dat Hij onze God zal zijn, en dat Hij in Christus ons alle dingen schenken zal. Het genadeverbond kan in zijn wezen door alle eeuwen heen hetzelfde blijven, omdat het alleen van God afhangt en God de Onveranderlijke en de Getrouwe is. Het werkverbond, dat met den mensch vóór den val werd opgericht, was verbreekbaar en is verbroken, omdat het afhing van een veranderlijk mensch. Maar het verbond der genade ligt enkel en alleen in Gods ontferming vast. Menschen mogen ontrouw worden, maar God vergeet zijne belofte niet. Hij kan en mag zijn verbond niet verbreken, Hij heeft er zich vrijwillig, met een duren eed toe verplicht; zijn naam, zijn roem, zijn eere hangt er aan. Het is om zijns zelfs wil, dat Hij de overtredingen van zijn volk uitdelgt en hunner zonden niet gedenkt, Jes. 43 : 25, 48 : 9, Jer. 14 : 7, 21. En daarom mogen bergen wijken en heuvelen wankelen, maar zijne goedertierenheid zal van ons niet wijken en het Verbond zijns vredes zal niet wankelen, zegt de Heere onze Ontfermer, Jes. 54 : 10.

1.2 Die verskillende vorme en bedelinge van die een genadeverbond

Toch, hoe onveranderlijk in zijn wezen ook, het wisselt in zijne vormen, en treedt in de verschillende bedeelingen in andere gestalten op.

1.2. 1 Noag

In de tijden vóór den zondvloed had er ook reeds eene scheiding tusschen Sethieten en Kaïnieten plaats, maar de belofte werd toch nog niet tot één persoon en geslacht beperkt, maar breidde zich tot alle menschen uit; eene formeele afzondering kwam niet tot stand, algemeene en bijzondere openbaring stroomden nog in ééne bedding voort. Maar toen op die wijze de belofte dreigde te loor te gaan, werd de zondvloed noodzakelijk en nam Noach in de ark de belofte mede. Ook toen was die belofte nog een tijd lang algemeen, doch als na den vloed een nieuw gevaar voor den voortgang van het genadeverbond ontstaat, dan verdelgt God de menschen niet meer, maar laat Hij de volken wandelen op hunne eigene wegen, en zondert Hij Abraham af tot een drager der belofte.

1.2.2 Die aartsvaders

Het genadeverbond vindt dan zijne verwezenlijking in de huisgezinnen der aartsvaders, die door de besnijdenis als een zegel van de rechtvaardigheid des geloofs en als een teeken van de besnijdenis des harten van andere volken gescheiden worden.

1.2.3 Israel

Met Israël als het zaad van Abraham wordt dan het genadeverbond aan den Sinai opgericht; maar wijl Israël een volk is en als een heilig volk voor Gods aangezicht moet wandelen, neemt het genadeverbond een nationaal karakter aan en bedient zich van de wet, niet alleen van de zedelijke, maar ook van allerlei burgerlijke en ceremonieele wetten, om het volk als een tuchtmeester te leiden tot Christus. De belofte was ouder dan die wet, en de wet kwam niet in de plaats der belofte, maar kwam bij de belofte bij, om deze juist tot verdere ontwikkeling te brengen en hare vervulling in de volheid des tijds voor te bereiden.

1.2.4 Die vervulling in Christus

In Christus gaat de belofte in de vervulling, de schaduw in het lichaam, de letter in den geest, de dienstbaarheid in de vrijheid over. Als zoodanig maakt zij van alle uitwendige, nationale banden zich vrij en breidt zich, als in den beginne, wederom tot heel de menschheid uit. Doch in welke vormen het genadeverbond ook optrede, het heeft altijd denzelfden wezenlijken inhoud. Het is altijd hetzelfde Evangelie, Rom. 1 : 2, Gal. 3 : 8, dezelfde Christus, Joh. 14 : 6, Hand. 4 : 12, hetzelfde geloof, Hand. 15 : 11, Rom. 4 : 11, Hebr. 11, dezelfde weldaden van vergeving en eeuwig leven, Hand. 10 : 43, Rom. 4 : 3. Het licht verschilt, waarbij de geloovigen wandelen, maar het is altijd dezelfde weg, die door hen betreden wordt.

Kenmerk 2: Die genadeverbond dra ‘n organiese karakter

De tweede eigenaardigheid van het genadeverbond bestaat daarin, dat het in al zijne bedeelingen een organisch karakter draagt. De verkiezing vestigt de aandacht op de bijzondere, individueele personen, die te voren door God gekend zijn en daarom in den tijd geroepen, gerechtvaardigd en verheerlijkt worden, maar zij houdt op zich zelve nog niet in, in welk verband deze personen tot elkander zijn.

2.1 Christus die Hoof van sy gemeente, dit is al die uitverkorenes

Maar nu zegt de Schrift ons verder, dat de verkiezing in Christus’ plaats heeft gehad, Ef. 1 : 4, 3 : 11, en dus zoo te werk is gegaan, dat Christus kon optreden als het Hoofd zijner gemeente, en de gemeente kon vormen het lichaam van Christus. De uitverkorenen staan dus niet los naast elkander, maar zij zijn in Christus één. Gelijk in de dagen des Ouden Testaments het volk Israels één heilig volk Gods was, zoo is de gemeente des Nieuwen Testaments een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterdom, een heilig volk, een verkregen volk, 1 Petr. 2 : 9. Christus is de Bruidegom, en de gemeente is zijne bruid; Hij is de wijnstok en zij zijn de ranken; Hij is de hoeksteen, en zij zijn de levende steenen van het Godsgebouw; Hij is de Koning en zij zijn de onderdanen.

Zoo innig is deze eenheid tusschen Christus en zijne gemeente dat Paulus beide saam onder den naam van Christus samenvat; gelijk het lichaam één is en vele leden heeft en alle de leden van dit ééne lichaam, vele zijnde, één lichaam zijn, alzoo ook Christus, 1 Cor. 12 : 12. Het is eene gemeenschap, die de eenigheid des Geestes behoudt door den band des vredes; één lichaam en één geest, gelijkerwijs zij ook geroepen tot ééne hope hunner beroeping; één Heere, één geloof, één doop; één God en Vader van allen, die daar is boven allen, en door allen, en in hen allen, Ef. 4 : 3—6.

2.2 Adam die hoof van die hele mensdom deur die werksverbond; Christus die Hoof van die genadeverbond, die nuwe menslike geslag

Zoo kan de verkiezing geen daad van willekeur of toeval zijn geweest. Als zij geleid is door de bedoeling, om Christus te stellen tot een Hoofd en de gemeente te vormen tot zijn lichaam, dan draagt zij zelve een organisch karakter en sluit de gedachte van een verbond reeds in. Maar in het getuigenis, dat de verkiezing in Christus is gemaakt, wordt nog iets anders aangeduid. Immers, de organische eenheid van het menschelijk geslacht onder een hoofd treedt niet voor het eerst in Christus, maar in Adam tegemoet. Adam heet bij Paulus uitdrukkelijk een voorbeeld desgenen, die komen zoude, Rom. 5 : 14, en Christus wordt door hem de laatste Adam genoemd, 1 Cor. 15 : 45. Het genadeverbond blijkt daarmede naar de grondgedachten en lijnen van het werkverbond te zijn; het is er niet de afschaffing, maar veeleer de vervulling van, gelijk het geloof de wet niet te niet doet, maar bevestigt, Rom. 3 : 21.

Werk- en genadeverbond zijn dus eenerzijds, gelijk vroeger werd opgemerkt zeer scherp onderscheiden; maar ze zijn anderzijds zeer innig verwant. Het groote onderscheid bestaat daarin, dat Adam, zijne plaats als hoofd van het menschelijk geslacht heeft verbeurd en verloren, en nu door Christus is vervangen. Maar deze neemt de vervulling op zich, zoowel van wat de eerste mensch misdaan heeft als van wat hij had moeten doen, volbrengt voor ons de eischen, waartoe de zedewet ons verplicht, en vat nu zijne gansche gemeente als een vernieuwd menschelijk geslacht onder zich als het Hoofd te zamen.

In de bedeeling van de volheid der tijden wordt wederom alles door God tot één vergaderd in Christus, beide dat in den hemel en dat op de aarde is, Ef. 1 : 10. Dit vergaderen kan daarom niet anders dan op eene organische wijze geschieden. Als het genadeverbond zelf in Christus organisch is gedacht, dan moet het dienovereenkomstig ook worden opgericht en voortgezet. Zoo zien wij dan, dat het in de historie nooit met een enkel, los, op zichzelf staand individu wordt opgericht, maar altijd met een mensch en zijn geslacht, met Adam, met Noach, met Abraham, met Israël, met de gemeente en hun zaad. Nooit geldt de belofte een enkel geloovige op zichzelf, maar altijd in hem ook zijn huis. God verwezenlijkt zijn genadeverbond niet, door op den tast eenige menschen uit de menschheid uit te lezen en dan buiten de wereld om saam te voegen; maar Hij draagt het in de menschheid in, maakt het tot een bestanddeel der wereld, en zorgt nu, dat het in die wereld bewaard blijve van den booze.

Als Herschepper wandelt Hij in het spoor, dat Hij als Schepper, Onderhouder en Regeerder aller dingen getrokken heeft. De genade is iets anders en hoogers dan de natuur, maar zij sluit zich toch bij de natuur aan, en vernietigt ze niet doch herstelt ze. Zij is geen erfgoed, dat krachtens natuurlijke geboorte overgaat, maar ze stroomt toch voort in de bedding, welke in de natuurlijke verhoudingen van het menschelijk geslacht is uitgegraven. Het verbond der genade springt niet van den hak op den tak, maar zet in de familiën, geslachten en volken op eene historische en organische wijze zich voort.

Kenmerk 3: Die genadeverbond is redding tot werke, nie deur werke nie

3.1 Die genadeverbond sluit alle werke uit, is enkel genade

Hieruit is te verklaren, dat het genadeverbond, hetwelk eigenlijk geen eischen en voorwaarden kent, toch weer in den vorm van een gebod voor ons optreedt en ons vermaant tot geloof en bekeering, Mark. 1 : 15.

In zichzelf beschouwd, is het genadeverbond enkel genade en sluit het alle werk uit. Het geeft wat het eischt, en het vervult wat het voorschrijft. Het Evangelie is louter blijde boodschap, geen eisch maar belofte, geen plicht maar gave. Doch opdat het zich als belofte en gave in ons verwezenlijke, neemt het in overeenstemming met onze natuur het karakter eener zedelijke vermaning aan. Het wil ons niet dwingen, maar begeert niet anders, dan dat wij vrij en gewillig in het geloof aannemen, wat God ons schenken wil.

De wil van God realiseert zich niet anders dan door ons verstand en onzen wil heen. Waarom ook terecht gezegd wordt, dat de mensch, door de genade die hij ontvangt, zelf gelooft en zelf zich bekeert. Doordat het genadeverbond op deze wijze historisch en organisch ingaat in het menschelijk geslacht, kan het hier op aarde niet in eene gedaante verschijnen, die ten volle aan zijn wezen beantwoordt. Niet alleen blijft er in de ware geloovigen veel, dat met een leven overeenkomstig den eisch des verbonds: wandel voor mijn aangezicht en wees oprecht, wees heilig want Ik ben heilig, in lijnrechten strijd is.

3.2 Nie almal is Israel wat uit Israel is nie, so is almal nie kerk is, wat uit die kerk is nie

Maar er kunnen ook personen zijn, die in het genadeverbond, gelijk het zich aan onze oogen vertoont, zijn opgenomen, en toch vanwege hun ongeloovig en onbekeerlijk hart nog van alle geestelijke weldaden van dat verbond verstoken zijn. Dat is thans niet alleen het geval, maar zulk een toestand heeft alle eeuwen door bestaan. In de dagen des Ouden Testaments waren lang niet allen Israël, die uit Israël afstamden, Rom. 9 : 6, want niet de kinderen des vleesches, maar de kinderen der belofte worden voor het zaad gerekend, Rom. 2 : 29, 9 : 8; en in de Nieuw-testamentische gemeente is er kaf onder het koren, zijn er kwade ranken aan den wijnstok, en zijn er niet alleen gouden, maar ook aarden vaten, Matth. 3 : 12, 13 : 29, Joh. 15 : 2, 2 Tim. 2 : 20.

Daar zijn menschen, die eene gedaante van godzaligheid vertoonen, maar de kracht derzelve verloochenen, 2 Tim. 3 : 5.

3.3 Wese en verskyning van die genadeverbond: twee sye aan één genadeverbond

Op grond van deze tegenstrijdigheid tusschen wezen en verschijning hebben sommigen wel tusschen een inwendig verbond, dat uitsluitend met de ware geloovigen werd opgericht, en een uitwendig verbond, dat alleen de uitwendige belijders omvatte, onderscheid en scheiding gemaakt. Maar zulk eene scheiding kan met de leer der Schrift niet bestaan; wat God vereenigt, mag de mensch niet scheiden. Er mag niet afgelaten worden van den eisch, dat wezen en verschijning aan elkander beantwoorden zullen, dat het belijden met den mond en het gelooven met het hart met elkander zullen overeenstemmen, Rom. 10 : 9. Maar al zijn er dus geen twee verbonden, die los naast elkander zijn, er zijn aan het ééne genadeverbond toch twee zijden, waarvan de ééne alleen voor ons, de andere echter ook voor God volkomen zichtbaar is.

3.4 Die ‘gunstige oordeel’ of ‘oordeel van liefde’ (DL. ¾.15) en die selfondersoek

Wij hebben ons te houden aan den regel, dat wij niet over het hart, maar alleen over den uitwendigen wandel, en dan nog gebrekkig, kunnen oordeelen. Wie voor het oog der menschen in den weg des verbonds wandelen, moeten naar het oordeel der liefde door ons als bondgenooten beschouwd en behandeld worden. Maar ten slotte is het niet ons, maar Gods oordeel, dat beslist. Hij is de Kenner der harten en de Proever der nieren; bij Hem is er geene aanneming des persoons; de mensch ziet aan wat voor oogen is, maar de Heere ziet het hart aan, 1 Sam. 16 : 7. Zoo onderzoeke dan een iegelijk zichzelven, of hij in het geloof is, of Jezus Christus in hem is, 1 Cor. 13 : 5.
_______________________________________________

*Bron: Magnalia Dei: Onderwijsing in de Christelijke Religie naar Gereformeerde Belijdenis, Kampen:Kok, 1931: 255-262. Aanlyn hier beskikbaar:

Neocalvinisme: Bavinck, Magnalia Dei

(by hierdie webblad is ook Bavinck se volledige werk, Gereformeerde Dogmatiek (waarvan Magnalia Dei, ‘n opsomming is; asook werke van Kuyper en Schilder.)

Die nuutste Engelse vertaling van MD: The Wonderful Works of God

Bavinck se voorwoord in Engels: Why Study Theology? A New Translation of a Timeless Word from Herman Bavinck

Vir meer inligting en ander artikels van en oor Bavinck op Pro Regno, sien hierdie skakels: Herman Bavinck

2 Comments

Posted in bavinck, genadeverbond, uitverkiesing, verbond, verbond van verlossing, vrederaad, vredesraad, vredesverbond, Vriend van God - artikels oor die Genadeverbond, werksverbond

Posted by: proregno | April 8, 2020

Vergenoegdheid is ‘n groot wins – à Brakel

VERGENOEGDHEID IS ‘N GROOT WINS

deur Wilhelmus à Brakel

Maar die godsaligheid saam met vergenoegdheid is ‘n groot wins. (1 Tim. 6:6)

Nota: Wilhelmus a’Brakel (1635-1711) skryf oor vergenoegdheid in sy De Redelijke Godsdienst, deel 2, hoofstuk 21, wat hier aanlyn beskikbaar is. Die gedeelte hier onder kom uit die Engelse vertaling (“The Christian’s Reasonable Service”, deel 3, hoofstuk 64, bl. 390 en verder) , wat hier beskikbaar is. Sien hierdie artikel vir ‘n kort oorsig oor die lewe van à Brakel, en hierdie langer artikel as ‘n goeie oorsig van sy bediening en sy standaardwerk: The Pastoral and Practical Theology of Wilhelmus à Brakel.

Die volledige titel van se werk is: “DE REDELIJKE GODSDIENST (met verwysing na Romeine 12:1-slc) in welke de Goddelijke waarheden van het genadeverbond worden verklaard, tegen partijen beschermd en tot beoefening aangedrongen, alsmede de bedeling des verbonds in het Oude en Nieuwe Testament en de ontmoeting der kerk in het Nieuwe Testament, vertoond in een verklaring van de Openbaring van Johannes.”

à Brakel se definisie van vergenoegdheid is:

“Contentment is a Christian virtue consisting in a correspondence between the desire of God‟s children and their present condition—this being true because it is the will of their God in Christ and according to His sovereign determination. In this they rest with Delight, in quiet confidence, joyfully, and with gratitude, trusting that the Lord will cause the present and the future to turn out to their advantage. This causes them to utilize their present condition to the advancement of their spiritual life and to the glory of God. Contentment is a Christian virtue of God‟s children.”

Ek haal die laaste gedeelte oor hierdie onderwerp uit à Brakel se werk aan, wat baie troosvol maar ook vermanend is vir ons as gelowiges en sy kerk, ook vir ons tye:

Exhortation to Strive for Contentment
Therefore, children of God—either rich, of the middle class, of limited means, insignificant, poor, oppressed, or tossed with tempest—whoever you may be and whatever your circumstances may be, you are all in need of an exhortation, for no circumstances in and of themselves yield contentment. Learn to adjust your desires to your circumstances—regardless of what they may be—and do not endeavor to adjust your circumstances to your desires, for there would be no end to that. Cast dissatisfaction far away from you as being a harmful pestilence for your spiritual life, and possess your soul in contentment.

To that end you must first of all meditate upon all forceful exhortations. Hear them from the mouth of the Lord, speaking to you in this way:

― Commit thy way unto the Lord; trust also in Him; and He shall bring it to pass (Ps 37:5);

― Cast thy burden upon the Lord, and He shall sustain thee: He shall never suffer the righteous to be moved (Ps 55:22);

― Be content with such things as ye have: for He hath said, I will never leave thee, nor forsake thee (Heb 13:5);

― Therefore take no thought … for your heavenly Father knoweth that ye have need of all these things (Matt 6:31-32);

― Bread shall be given him; his waters shall be sure (Isa 33:16);

―Casting all your care upon Him; for He careth for you (1 Pet 5:7).

Do not readily pass over these texts, but give attention to each one—yes, to every individual word. Take note of these words as being addressed to you by the God of heaven. He not only commands you to take no thought, but also to be content. Does not the command of God suffice so as to motivate you to render obedience? Is not His exhortation sufficient to stir you up?

Take also notice, however, of the promises which the omnipotent, good, and true God makes in addition to this: He shall bring it to pass; He shall sustain thee; He shall not forsake thee; your heavenly Father knoweth that ye have need of all these things; He careth for you. Are the promises of God not enough for you? Would He say it and not do it? Therefore, be satisfied, delight yourself, and rejoice in His promises, which will most certainly be fulfilled. It is true that the Lord does not always fulfill His promises when we judge it to be most suitable for us.

However, the Lord will most certainly do it at His time. It is thus best if we do not receive it at our time; there is yet something to be learned by us and we must first be capable of using the promises well. It is the Lord‘s wisdom and goodness that He postpones the matter; however, the fulfillment is beyond doubt. He has not promised to give you a certain quantity, but rather as much as you will have need of. That ought to be sufficient for you and He will most certainly give it to you.

Therefore, ―though it tarry, wait for it; because it will surely come, it will not tarry (Hab 2:3). Even if you do not perceive any means by which or from where it will come, He is almighty. He can also do it without means and sustain you and your children without food. Or else He will provide the means—even if ravens would have to bring it to you; even if He would cause bread to rain down from heaven; even if He would have to multiply flour and oil; or even if He would have to close the mouths of the lions and cause the fire to have no power. Therefore, be still and see the salvation of the Lord.

Secondly, is not God, who is your Father, sovereign? Would you wish that He were not so? You will indeed reply, ―No I am glad that He is so and do not wish to stand above Him. I approve of His sovereignty, and even if He were to kill me, I would worship His sovereign majesty. However, here the will of God stands over against your will.

You say, ―I wish to have this, and God says, ―I do not wish to give this to you; such and such is the measure that you will have. Whose will shall have the upper hand, however—God‘s will or yours? Since you know that you cannot prevail against God, will you therefore fret and grumble, as children sometimes do toward their parents? That would indeed be a striving against God. Since He is sovereign, however, His will is supreme, and you approve of it with delight, subject your will to His will, and will what He wills. Delight yourself in your circumstances, since it is the will of God concerning you—especially since God is your Father to whom you pray daily, ―Thy will be done. Since you subject yourself to His will in prayer, should you then not also subject yourself to His will in His dealings with you—even if they are not according to your desires? Submit yourself therefore to God and glorify Him in doing so.

Thirdly, did not God, by saying, ―I am your God! cause Himself to be your portion so that you would enjoy all felicity in Him? If you have the all-sufficient One as your salvation, are you then still in need of anything else? Is He not better to you than a thousand worlds, a piece of money, or a piece of bread? Therefore, speak and practice what the godly did. ―The Lord is my portion, saith my soul; therefore will I hope in Him‖ (Lam 3:24). As you consider God—the only blessed God, the God of full salvation—to be your portion, turn to Him in times of distress, take refuge with Him, delight yourself in Him by faith—even if it pleases Him not to give you the measure of enjoying Him as you would desire. This is laid away for you in eternity. Delight yourself in having Him as your portion, and let this satisfy you while foregoing the things of the world which you would desire to have. To that end, hold before yourself the example of Habakkuk: ―Although … the fields shall yield no meat … yet I will rejoice in the Lord (Hab 3:17-18).

Fourthly, the very God who has given you what is most precious to Him, namely, His own Son Jesus Christ, in order to deliver you from your wretched state and to bring you to eternal glory (which He has laid away as an inheritance for you (Rom 8:32))—would He permit that you would truly lack anything as far as the needs of your body? ―He that spared not His own Son, but delivered Him up for us all, how shall He not with Him also freely give us all things (Rom 8:32).

Behold, Christ has been given you as a Savior, you are partakers of all the benefits of the covenant of grace, and salvation is your eternal inheritance. Is that not sufficient for you? Must a piece of money and a piece of bread yet be added to this before you will be satisfied? Be ashamed that you think such thoughts. Would He who has given you that which is superior and eternal deny you that which is needful for your body? Would not He who has given you your life and body, also give you food and clothing? ―Is not the life more than meat, and the body than raiment (Matt 6:25). How do you dare to think such a thing? Therefore, be content with your present circumstances, and it will suffice you. Adjust your desires to your circumstances.

Fifthly, what is the world to you? What is it that you are so desirous for? What is it that you are so concerned about? Is it not all transitory? You yourself will not remain here eternally, and you, as well as all that exists in the world, do but exist for a moment. Why then do you trouble yourself so much about it? When death comes, it will not grieve you that you had so little in this life, nor will it render you joy if you had an abundance; you will not die any more peacefully because of it. If you were to consider every day as being your last and you were to imagine continually that you are presently dying, you would not be disquieted by whether you have either more or less—which you presently are doing. Therefore, remain focused upon the transitory nature of your existence and the insignificance of all that is of the world. Simultaneously focus upon the promises of God: He, as an added benefit, will bestow the things of the world upon you as you have need of them, and will care for you. You will then learn to be content.

Sixthly, has a godly person ever lacked anything? If you read the entire Bible, you will not find a single example. Consider your own case. God cared for you when you were small. He provided clothing for your convenience, breasts to be suckled, a bosom at which you could be cherished, bread and clothing as you grew up, and He has nourished you from the moment of your existence until now. And when you came into perplexing circumstances, did He not frequently deliver you? Would God then cease at this moment? He who grants the young ravens food when they cry to Him, provides food for the birds of heaven and sustains all that lives, who grants the ungodly food and gladness, would He forget you? Would He refuse to give you that which you need? Therefore, be content, trust in Him, and be satisfied with His dispensation. Even if the measure is not according to your desires, it will be as much as you have need of. That is sufficient and that ought to be sufficient for you.

The Blessed Benefits Issuing Forth from Conentment

Seventhly, contentment engenders many good things. ―And we know that all things work together for good to them that love God (Rom 8:28).

(1) There will be a quiet spirit, which is of great price in the sight of God (1 Pet 3:4). There will be a great inner delight. A contented person tramples upon all that is of the world, lives above that which is visible, and is beyond the reach of all the arrows of the enemies.

(2) There will be alienation from the world. Man by nature is greatly occupied with his body and with making provision for it by way of temporal things. There is still much to be found of this in a regenerate person. If, however, he becomes content with the will of God, he then begins to disassociate himself from the world and does not seek gratification in it, but sojourns in it as a stranger.

(3) It is a state in which there is prayer and communion with God. Since God is the believer‘s portion he delights himself in this and observes God‘s hand in all that he encounters, believing that it is to his advantage—even when a knife is used to cut open a boil. If he is in need of something, he prays in faith and believingly anticipates that which he has need of.

(4) There is a frequent experience of the help of God. To perceive that God looks upon him, hears his prayer, and delivers him, is ten times more precious to a believer, yielding him incomparably more joy than if he were to be translated from a state of extreme poverty to extreme wealth. This experience strengthens him in believing that the Lord will also deliver him time and again in the future. He who has delivered me from the bear and the lion will also deliver me from this Philistine. He who has delivered me from six troubles will not forsake me in the seventh.

(5) There will be gratitude. If we lack everything and see no way out, and God then grants us His help, a piece of bread will taste better than all delicacies enjoyed in prosperity. Then a shelter behind which there is refuge against rain and wind is more delightful and convenient than a palace previously would have been. The soul then lifts herself up to the Lord, acknowledging Him as the Giver. Then the soul will rejoice in the Lord and acknowledge herself not worthy of the least of all the Lord‘s mercies. The confession will be, ―Bless the Lord, O my soul, and forget not all His benefits. Who redeemeth thy life from destruction; who crowneth thee with lovingkindness and tender mercies (Ps 103:2, 4).

(6) There is a longing for the state of glory. Then the believer will perceive that it is not to be found here below, but in heaven. He will therefore long to depart and to be with Christ. He will comfort himself with this expectation and will thus be strengthened and encouraged to endure all tribulations. He will then rejoice that rest has been laid away for him, and he will be hastening to enter into that rest.

(7) There is the manifestation of holiness. As the cares of this world are the thorns which choke the good seed, contentment likewise renders one fit to deny self, to be humble, to trust in God, to delight himself in God as being his portion, to freely own the Lord‘s cause, and to demonstrate that there is an all-sufficiency in God. Here is the fountain of all godliness.

Objections answered
Objection: Some may perhaps say, ―I would indeed be content if I but knew that I was a child of God, that the Lord was near to me, and that He would cause me to sense His goodness.
Answer: This is as much as to say, ―If I were only in heaven, I would be satisfied. No, we must find satisfaction here below in the will of God, by faith. Unbelief concerning your state issues forth from discontent and not from your lack. As long as you are not satisfied except your desire be fulfilled, so long will you also be tossed to and fro as far as your spiritual state is concerned, and your soul will be as ―a wave of the sea driven with the wind and tossed (James 1:6). In order for faith to be exercised, you must be content with the present, and upon being content you must then exercise faith; these two belong together. May the Lord grant you both!

Objection: Others will say, ―The Lord does not hear me, I am not delivered, and my perplexity becomes greater all the time. How can I then be content?
Answer: Do you now see that your contentment is contingent upon possession? No, not to possess and yet to be satisfied with the will of God, trusting that there will be deliverance—that is true contentment. The reason the Lord does not give it to you is because you do not yet need it. The Lord wants to teach you to be content with Him alone. He wishes to guide you into the proper use of what is good. He wishes to comfort and help you in a different manner from what you would prescribe to God in your foolishness.

Guidelines for Learning How to Be Content
If you wish to learn how to be content, then practice the following:

(1) Always consider what you deserve, and you will then be happy that you are not yet in hell.

(2) Look at others, and you will not want to exchange your condition with theirs. The one will have much less, and will be much more wretched than you are according to the body and will be an example to you as far as contentment is concerned. The other person will be without grace, and you would certainly not wish to trade places with him.

(3) Live only by the day and do not take upon you the difficulties of two, ten, or a hundred days. This would be too great a burden for you. Sufficient to the day is the evil thereof.

(4) Your difficulty is perhaps not as great as you make it out to be—this in consequence of your desire being excessive. You must therefore make more of an effort to adjust your desire to your circumstances—considering it to be the will of God—rather than seeking to improve your circumstances in accordance with your desire.

(5) Make use of the means with all diligence and faithfulness so that your conscience will not accuse you, and leave the outcome to the Lord. Trust in His promise and He will make it well.

(6) Let your focus continually be upon heaven, and consider the insignificance of all that is upon earth. The nearer you are to God, the more you will be at a distance from the creature. Everything will pass away, but he that doeth the will of God shall abide forever.

“En die wêreld gaan verby en sy begeerlikheid, maar hy wat die wil van God doen, bly vir ewig.” (1 Joh. 2:17)

“Wees in alles dankbaar, want dit is die wil van God in Christus Jesus oor julle.” (1 Thess. 5:18)

Leave a Comment

Posted in aBrakel, tevredenheid, Uncategorized, vergenoegdheid

Posted by: proregno | April 6, 2020

VAN RIEBEECKDAG, 6 APRIL 1652 – 2020

Dit is vandag 6 April 2020.

Onthou ons nog 6 April 1652?

Sien hierdie paar artikels en ‘n preek wat verwys na Stigtingsdag:

Mag die Here ons lei tot diepe verootmoediging om die roeping van die ‘Van Riebeeck gebed’ nog te glo, verkondig en uit te leef:

1. In die geskiedenis vandag: 6 April 1652

“Stigtingsdag, oftewel van Riebeeckdag, word deur gereformeerde Christene beskou as die volksplanting van die Afrikaner in Afrika. Wat baie ‘Afrikaners’ egter vergeet het (partymaal doelbewus), is dat die ‘wortel van ons volksplanting’ en dus ‘volksbestaan’, die Calvinisme was.

Die Calvinisme wat hier geplant is, was gefundeer in Statebybel met sy Verklarende Aantekeninge, die Psalmboek, die gereformeerde teologie van Johannes Calvyn (sien sy Institusies van die Christelike Godsdiens), en die ‘ou skrywers’, o.a. a’Brakel, Smytegelt, ens.

Geen moderne Afrikaner wat heiden, liberalis, evolusionis of nazi-is wil wees, kan hom beroep op die volksplanting of die wortel van ons volksbestaan nie.

In prof. Willie Snyman se artikel “Die Afrikaanse Volk se krag is in Calvinisme“, skryf hy onder meer:

“Is dit te veel om te sê dat die Afrikaner wat met die Calvinisme breek, met sy verlede breek en ontrou is aan sy afkoms? Ons het hier ‘n lyn wat deurloop tot aan die begin van sy geskiedenis. Die Calvinisme is die tradisie van die Afrikaner. Die tradisionele Afrikaner moet ‘n Calvinis wees.”

Volledige artikel: https://proregno.com/2016/04/06/in-die-geskiedenis-vandag-stigtingsdag-6-april-1652/

2. Van Riebeeckdag, 6 April 1652

“Van Riebeeckdag herinner ons aan die noue band wat daar tussen die Afrikaner en die Calvinisme bestaan.

Dit het tot uitdrukking gekom in die gebed waarmee ons volksgeskiedenis begin het: dat die ,,ware Gereformeerde Leere” in hierdie land uitgebrei mag word. Die ware Gereformeerde leer is niks anders nie as die Calvinisme. Die Afrikaner — dit moet die herdenking van ons geboortedag in ons oproep — is Calvinis van oorsprong. Van ander nasies kan daar gesê word dat hulle op een of ander tydstip in hulle geskiedenis Calviniste geword het. Van die Afrikaner geld: Hy is dit gebore.”

Lees die volledige artikel hier: https://proregno.com/2011/04/06/van-riebeeckdag-6-april-1652/

3. Preek: Ps. 117 Alle volke, ook die Afrikanervolk word opgeroep om die HERE te loof en te prys! ( (6 April 1652 – 6 April 2019)

En dit was onderliggend aan die gebed van Jan van Riebeeck in 1652, waarmee hy hier aan die suidpunt van Afrika aangekom het.

“Om die evangelie hier onder die volke te bring, om die Christelike beskawing hier te vestig onder alle volke. Dit was sy gebed op 6 April 1652 waaruit ons volk gebore is:

Om die Here te loof en te prys onder al die volke. Die gelofte by Bloedrivier het dit bevestig: 1838, om sy kerk in stand te hou, onder alle volke. Om God te eer as ‘n volk, sy kerk te bou in Afrika. Deur baie sending en evangelisasie is hierdie boodskap deur die eeue verkondig. Sommige het dit aangeneem, baie verwerp dit, vandag nog.

Maar sien ons dit vandag nog as ons roeping, geliefdes?

Of bestaan ek nou maar net vir my aftrede, om dood te gaan, alles is verby? Dink ek nog aan die nageslag? Dat die erwe van ons vaders vir ons kinders erwe bly, met die groot doel: die verheerlik van God se Naam in Christus?

Ja, ons land is van ons weggeneem …. maar agter dit sit die tugtende hand van God.

Ons het afgedwaal van sy gebooie

Ons lewe in afvalligheid.

Die belydenis van geloof, huweliksbeloftes, doopbeloftes word vertrap … in die kerke, deur ‘ons mense’!

Omdat die Afrikaner sy roeping vergeet het, die Evangelie vergeet het, daarom het ons ons vryheid verloor.

Die antwoord is eenvoudig: terug na v.2!”

Lees die volledige preek hier:

https://proregno.com/2019/04/15/preek-ps-117-alle-volke-ook-die-afrikanervolk-word-opgeroep-om-die-here-te-loof-en-te-prys-6-april-1652-6-april-2019/

Leave a Comment

Posted in 6 April, afrikaner geskiedenis, jan van riebeeckdag, stigtingsdag, Uit die kerkgeskiedenis, volksgeskiedenis

Posted by: proregno | April 1, 2020

Leer gereformeerdes (NGB art. 34) dat alle babas wat gedoop word gered is?

NGB ARTIKEL 34: DIE HEILIGE DOOP

“….Ons glo daarom dat iemand wat tot die ewige lewe wil kom, slegs een maal gedoop moet word (Matt. 28:19; Ef. 4;5) sonder om dit ooit te herhaal, want ons kan tog ook nie twee maal gebore word nie. Hierdie doop is nie alleen nuttig solank die water op ons is en ons dit ontvang nie, maar ook vir ons hele lewe. Daarom verwerp ons die dwaling van die Wederdopers, wat nie tevrede is met die een doop wat hulle een maal ontvang het nie en wat bowendien ook nog die doop van die gelowiges se kindertjies veroordeel.

Ons glo daarenteen dat ons hulle behoort te doop en met die teken van die verbond te beseël, net soos die kindertjies in Israel kragtens dieselfde beloftes besny is as wat aan ons kinders gemaak is (Gen. 17:10-12; Matt. 19:14; Hand. 2:38,39). En, waarlik, Christus het sy bloed nie minder vir die reiniging van die gelowiges se kindertjies as vir die volwassenes vergiet nie (1 Kor. 7:14). Daarom behoort hulle die teken en die sakrament te ontvang van wat Christus vir hulle gedoen het, soos die Here in die wet beveel het om hulle kort na die geboorte deel te laat hê aan die sakrament van die lyding en sterwe van Christus deur vir hulle ‘n lam te offer, wat ‘n sakramentele heenwysing na Jesus was (Lev. 12:6; Joh. 1:29).

Buitendien doen die doop aan ons kindertjies dieselfde as wat die besnydenis aan die Joodse volk gedoen het; dit is die rede waarom die heilige Paulus die doop die besnydenis deur Christus noem (Kol. 2:11).” – Nederlandse Geloofsbelydenis artikel 34: Die Heilige Doop. Sien die volledige artikel hier.

“Juis in antwoord teen die Wederdopers het die reformatore dit gestel dat God sy uitverkore kinders het nie net onder volwassenes nie maar ook onder kinders. Daarom moet die teken van die verbond ook aan hulle beseël word. Teenoor die Wederdopers wat die kerk beperk het tot volwassenes, bely die reformatore die verbondsmatigheid van die kerk, dat die kerk uit ou en jongmense, insluitende kinders, bestaan.”

Ek wil al my baptiste vriende uitnooi om die volgende artikel van prof. RS Clark deeglik te lees en te bestudeer. Dit sal hopelik u help om beter te verstaan wat ons nié glo en nié bely wanneer ons as gereformeerdes ons kinders ook doop nie:

The Reformed Churches Do Not Confess Baptismal Union With Christ

In baie gevalle, as die ‘kinderdoop debat’ begin, is die eerste aanklagtes van sekere baptiste se kant:

“Maar julle leer dat babas gered word deur hul bloot te doop!”

of: “Julle leer dus dat elke kind wat gedoop word, gered is!”

Wel, dit is wat sommige dalk beweer, maar nie wat die bybels-gereformeerde leer self leer nie, soos ons oortuig is volgens die Skrif, saamgevat in ons gereformeerde belydenisskrifte en doopformuliere, veral Heidelbergse Kategismus v/a 74 en NGB artikel 34.

Daarom is die artikel van Clark behulpsaam, wat op ‘n eenvoudige tog duidelike manier ‘n paar belangrike sake oor die debat uiteensit, sodat dit sal help om onnodige misverstande en verkeerde sienings op te klaar. Hy verwy, onder andere na die volgende belangrike sake:

– die ooreenkoms en verskille tussen ‘partikulêre baptiste’ en ‘algemene baptiste’ (arminiaanse anabaptiste).

– die verskillende paradigmas waardeur gereformeerdes en baptiste die onderwerp van die kinderdoop benader.

– die baptistiese aanklag teen gereformeerdes.

– die gereformeerde antwoord daarop met verwysing na HK v/a 74 en NGB artikel 34 (sien hierbo).

Laasgenoemde behels belangrike sake soos:

– die dubbele modus van kerklike gemeenskap.

– twee maniere van om aan die genadeverbond te behoort.

– die onsigbare en sigbare aspek van die kerk.

– onderskeid tussen die genadeverbond self, en die ‘bediening, administrasie’ van die genadeverbond.

– verwysing na die dwalinge van die ‘Judaizers, Federal Vision’.

– wat NGB artikel 34 werklik oor die kinderdoop leer.

– besnydenis en doop.

Clark se konklusie na sy uiteensetting (beklemtoning bygevoeg):

“Because of the paradigmatic differences between the Particular Baptists and the Reformed, Whisonant and Renihan both seem to have quite misunderstood the Reformed confession on this point.

All we say in the Belgic is that we believe that there are elect among our children. We are not authorized to guess whom among our children is elect. Thus, we humbly submit to God’s Word by applying the sign of initiation (not renewal, i.e., communion) to our covenant infants. When, in the providence of God, after our children come to new life and true faith, they have made profession of faith, we admit them to holy communion as the sacrament of nourishment.

Union with Christ is the work of the Spirit, through faith, which gift is given only to the elect. By the Supper, the union and communion of believers with Christ is strengthened (Heidelberg 76) but it is not created in the sacraments.

I hope this exercise in clarification is helpful for Reformed Christians, who confess the Reformed Standards and for Baptists, who are genuinely puzzled about why we say and do what we do, who are trying to understand the Reformed theology, piety, and practice.”

Ek het by Clark se artikel, by die ‘comments’ afdeling die volgende kommentaar geplaas, wat ek ook hier plaas:

“Thank you very much for this article, especially the explanation of BC article 34 and how we must view our confessions in this debate.

I think another thing that confuses the particular baptists, is that there are reformed theologians and church traditions (subscribing to the Three Forms of Unity) that taught (and still do teach?) that each and everyone (head-for-head) baptized, adults and children, are in true union with Christ, i.e. has been washed in the blood of Christ. All the baptized must then fullfill the ‘conditions of the covenant’ to stay in the blessings of the covenant of grace, but if they do not fullfill the condition of faith (which these would say is a ‘gift of God’, not our ‘work’), they come under the curses of the covenant of grace, fell away and are eternally lost.

A example would be Klaas Schilder and his ‘Vrygemaakte churches’ tradition of the Netherlands, which seems to be much like the Federal Vision ideas? They understand the ‘us’ of the Three Forms of Unity not as all the elect that are saved among the covenant community, whether adults or children (HC q/a 4), whenever it pleases the Lord to gift them regeneration, faith, repentance, etc., but the Schilder tradition believes the ‘us’ is each and everyone baptized = each and everyone are not only externally but also internally baptized in Christ.

They therefore will also reject the visible – invisible sides of the church distinction, distinction between external administration of the covenant and the covenant of grace essence, etc.

One of the preachers in this tradition, B. Holwerda, preach as such in one of his Catechism sermons:

“If you all believe or not, to everyone of you I say: your sins are forgiven for His Names sake…It must be said to you: the fire are put on your heels, your sins are forgiven for His name sake. Woe unto you, if you do not believe it yet. … The preaching of God’s justification is a richness for you all, to work faith or strengthen faith…. Children, your sins are forgiven for His Name sake. Everyone of you.”

(Translated from: B. Holwerda, De dingen die ons van God geschonken zijn (trans. The things that were gifted to us by God), Goes: Oosterbaan&Le Cointre, p.350-351)”

In hierdie artikel het ek in meer detail ingegaan op Holwerda se preek:

Holwerda en die heilsbelofte van die Genadeverbond

Ek het ‘n klompie jare terug toe ek gestudeer het, ook ‘n studie gedoen oor die kwessie van die genadeverbond, is dit ‘voorwaardelik of onvoorwaardelik?‘, en in bylaag 1 het ek ook die onderwerp aangeraak oor hoe ons die …..’ons’ van ons belydenisskrifte (en doopsformuliere) verstaan moet word, hier is daardie deel:

Die verbond in die belydenisskrifte

‘n Aanhaling uit hierdie artikel:

“Hierdie belydenisskrifte (en doopsformuliere) moet in sy geheel saamgelees en verstaan word. Net soos Skrif met Skrif
vergelyk moet word, netso moet belydenis met belydenis vergelyk word.

Voorstaanders van die voorwaardelike verbondsbeskouing (VVB) lê baie klem op veral HK v/a 74 waar ons bely “Vraag 74: Moet die jong kinders ook gedoop word ? Antwoord: Ja, aangesien hulle net soos die volwassenes in die verbond van God en sy gemeente ingesluit is.”

Hieruit word dan afgelei dat alle kinders van gelowiges (kop-vir-kop) dus (verbonds)outomaties deur die bediening van die doop almal verbondskinders is.

“Beteken dit dan nou dat elke gedoopte kind kop-vir-kop ‘in die verbond van God en sy gemeente ingesluit is’ ? Nee, die die klem in hierdie v/a lê op die woorde ‘net soos’. Die frase wat direk daarop volg verduidelik dit reeds wat met hierdie uitspraak bedoel word: “Ook aan hulle word nie minder as aan die volwassenes nie deur die bloed van Christus die verlossing van sondes en die Heilige Gees, wat die geloof werk, belowe.”

Wat die Kategismus hier wil beklemtoon is dat die gemeente, die verbondelinge, die kerk van Christus nie net uit ‘n groep ‘volwassenes’ bestaan nie, maar ook uit ‘kinders’. Dit is goeie organiese verbondstaal.

Dit is hoe die Skrif te werk gaan, en ons belydenisskrifte volg dit na. As NGB artikel 34 gelees word, dan kom dit nog duideliker na vore waarom ons belydenis hierdie taal gebruik (beklemtoning bygevoeg):

“Daarom verwerp ons die dwaling van die Wederdopers, wat nie tevrede is met die een doop wat
hulle een maal ontvang het nie, en wat bowendien ook nog die doop van gelowiges se kindertjies
veroordeel. Ons glo daarenteen dat ons hulle behoort te doop en met die teken van die verbond
te beseël, net soos die kindertjies in Israel kragtens dieselfde belofte besny is as wat aan ons
kinders gemaak is. En, waarlik, Christus het sy bloed nie minder vir die reiniging van die
gelowiges se kindertjies as vir die volwassenes vergiet nie. Daarom behoort hulle die teken en
die sakrament te ontvang van wat Christus vir hulle gedoen het, soos die Here in die wet beveel
het …”

Juis in antwoord teen die Wederdopers het die reformatore dit gestel dat God sy uitverkore kinders het nie net onder volwassenes nie maar ook onder kinders. Daarom moet die teken van die verbond ook aan hulle beseël word. Teenoor die Wederdopers wat die kerk beperk het tot volwassenes, bely die reformatore die verbondsmatigheid van die kerk, dat die kerk uit ou en jongmense, insluitende kinders bestaan.

As bogenoemde uitsprake in ons belydenis beteken dat Christus sy bloed vir ‘al’ die kinders (kop-vir-kop) gestort het en hul almal dus die belofte ontvang en deel van die kerk is, dan beteken dit dat Christus se bloed ook vir ‘al’ die volwassenes (kop-vir-kop) gestort is en almal ook die belofte ontvang en deel van die kerk is.

Dit bring ons dan by universiële versoening en verlossing deur Christus, in die lyn van
Rome, die neo-ortodoksie en die arminiaanse teologie.”

__________________________________________

Sien ook hierdie reeks van artikels oor die genadeverbond, wat ook bogenoemde verbondsbeskouing van die vrygemaakte kerke raak, kinderdoop, asook anders sake oor die genadeverbond:

Vriend van God: Artikels oor die Genadeverbond

Artikels oor die Kinderdoop

Leave a Comment

Posted in baptiste, belofte van die genadeverbond, belydenisskrifte, doop, doopbelofte, genadeverbond, kinderdoop, kinders in die verbond, ngb artikel 34 doop, verbond

Posted by: proregno | March 30, 2020

SKRIFOORDENKINGS: HOM ALLEEN vs MENSVERAFGODING (die eerste gebod)

SKRIFOORDENKINGS:

HOM ALLEEN vs MENSVERAFGODING*

deur dr. SJ van der Walt

“Die hart kan nooit rus voordat dit in God rus nie”. – Augustinus

HK Sondag: 34 – VRAAG EN ANTWOORD: 94

Vraag: Wat gebied God in die eerste gebod?

Antwoord: Ek moet ter wille van my siele heil en saligheid alle afgodery¹, towery, waarsêery, bygeloof², aanroeping van heiliges of ander skepsels³, vermy en daarvan wegvlug. Ek moet die enige ware God reg leer ken⁴, Hom alleen vertrou⁵, my slegs aan Hom met alle nederigheid⁶ en geduld onderwerp⁷ en van Hom alleen alle goeie dinge verwag⁸. Ek moet Hom met my hele hart liefhê⁹, vrees¹⁰ en eer¹¹. Sodoende sien ek eerder van alle skepsels af as om in die minste teen sy wil te handel¹².

Skriffundering:

1 Korintiërs 6:10; 1 Korintiërs 10:7; 1 Korintiërs 10:14; 1 Johannes 5:21
Levitikus 19:31; Deuteronomium 18:9-12
Matteus 4:10; Openbaring 19:10; Openbaring 22:8-9
Johannes 17:3
Jeremia 17:5; Jeremia 17:7
1 Petrus 5:5
Romeine 5:3-5; 1 Korintiërs 10:10; Filippense 2:14; Kolossense 1:11; Hebreërs 10:36
Psalm 104:27-28; Jesaja 45:7; Jakobus 1:17
Deuteronomium 6:5; Matteus 22:37
Deuteronomium 6:2; Psalm 111:10; Spreuke 1:7; Spreuke 9:10; Matteus 10:28
Deuteronomium 10:20; Matteus 4:10
Matteus 5:29-30; Matteus 10:37-39; Handelinge 5:29

“MENSVERAFGODING” — Vr. 94.

“Wie vader of moeder bo My liefhet, is My nie waardig nie, en wie seun of dogter bo My liefhet, is My nie waardig nie” — Matt. 10:37.

Die menslike hart is geneig om die mens in die plek van God te stel en te verafgood. Die sondaarsmens het homself liewer as vir God. En daarom het hy ook dikwels sy medemens, sy vader of moeder of kind, of sy vriend of vriendin liewer as wat hy God het. G’n wonder dat Jesus die liefde van ons hart opeis in absolute sin, sodat ons niemand liewer mag hê as vir Hom nie.

In die ou tyd is die keisers of hul seun dikwels as God aanbid. Die Romeinse keisers moes goddelike aanbidding ontvang, en die Christene is swaar vervolg omdat hulle nie die keiser wou aanbid nie. So lees ons ook in die Bybel van koning Herodes dat hy as ‘n god vereer is deur die volk. “En onmiddellik het ‘n engel van die Here hom getref, omdat hy die eer nie aan God gegee het nie; en hy is deur wurms verteer en het gesterwe” (Hand. 12:21-23).

En is dit nie ‘n feit dat groot volksleiers of volkshelde dikwels eer en glorie ontvang, wat aan verafgoding grens! Hoe word daar in ons tyd nie gedweep met die sg. rolprentsterre en met allerlei kunstenaars en akteurs en aktrises nie! Hoe aanbid die jeug nie die sporthelde en sg. super-kragmense nie! Hoe dikwels dweep ouers nie met hul kinders nie en bewonder alles wat die kinders doen, op ‘n byna afgodiese wyse! Hulle kan eenvoudig g’n kwaad van hul kinders raaksien nie. En hoe pynlik is dit om te sien dat ‘n man sy vrou so bewonder dat hy eenvoudig sy siel sal verkoop, net om haar tevrede te stel, en haar slaafs navolg in sondige paaie. So ook vind ons dikwels dat ‘n vrou haar man byna afgodies vereer.

Ons leef in die tyd van mensvergoding. Sommige bewonder die mens se verstand, andere sy geeskrag, nog andere sy liggaamskrag of liggaamskoonheid, ens. Die mens het eintlik nog niks verander van die tyd na die sondvloed, toe hy vir hom ‘n toring wou bou wat tot aan die hemel reik nie. Hy wil nog steeds deur eie krag en wysheid sy eie heil uitwerk op aarde en ‘n toring van vastigheid en veiligheid bou. O, dat ons dan tog versigtig mag wees om nie ons vertroue op ‘n mens te stel nie en nooit aan ‘n mens die eer te gee, wat aan God alleen toekom nie. Daar is maar één God en Hom alleen moet ons aanbid (kyk Openb. 19:10).

Die gevaar is nie denkbeeldig nie dat ons, veral by ons volksfeeste en ons volksmonumente, meer eer aan ons helde kan gee as aan God. Wel mag en moet ons hul dade in gedagtenis hou en hulle eer vir wat hulle deur Gods genade kon volbring. Ons mag iemand ook wel prys terwyl hy nog lewe maar dan alleen om God daarin te verheerlik. Om byvoorbeeld die dokter te bedank “naas God” vir wat hy gedoen het, is te erg. Die mens mag nooit naas God gestel word nie. Daar kan ook gevaar in steek om spesiaal saam te kom om iemand te huldig. Ons vaders was altyd baie spaarsaam met hulde, uit vrees om aan ‘n mens die eer te gee wat aan God alleen toekom.

HOM ALLEEN – Vr. 94.

“Wie het ek buiten U in die hemel? Buiten U begeer ek ook niks op die aarde nie.” – Ps. 73:25

In die eerste gebod word nie alleen alle afgodery verbied nie maar word gebied dat ons net God alleen moet dien, die enige ware God van hemel en aarde. Niemand kan by God vergelyk word nie (Ps. 89:7). Voor Hom alleen moet ons in aanbidding kniel. Hy moet ons hoogste goed wees.

In Vr. 94 kom die uitdrukking: “Hom alleen” nie minder as drie maal voor nie. Dit is asof die Kategismus dit ons nie sterk genoeg op die hart kan druk nie dat ons God “alleen” moet dien, sonder om enige afgod bokant Hom of naas Hom te stel. Hy moet vir ons die enigste voorwerp van aanbidding wees. Ons mag ons hart nie verdeel nie maar moet al ons kragte in liefde aan Hom alleen wy.

En hoe moet ons Hom dan dien? Die Kategismus wys daarop dat ons Hom reg moet leer ken as die enigste, ware God, dat ons op Hom alleen moet vertrou, ons aan Hom alleen moet onderwerp, van Hom alleen alles wat goed is, moet verwag en dat ons Hom moet liefhê met ons hele siel en met al ons kragte. Dit kom dus alles hierop neer dat ons God bo alles in ons lewe moet stel en dat ons hele lewe in God sy middelpunt moet vind. Hy moet vir ons meer werd wees as alle skepsele, sodat ons eerder alles en almal sal laat vaar, maar niks opsetliks teen sy wil sal doen nie.

Om God te ken, moet dus vir ons meer werd wees as alle kennis en wetenskap van die wêreld. Om op God te vertrou onder alle omstandighede, moet die bron van krag in ons hele lewe wees. Om ons aan Hom te onderwerp in elke beslissing van ons lewe, moet vir ons die vreugde van ons siel wees. Om van Hom alleen al ons hulp en heil te begeer, moet vir ons die grondwet van ons ganse bestaan wees.

Om Hom lief te hê, te eer en te vrees as onse God en Saligmaker moet ons lewensbestaan self wees. Die Alfa en die Omega van ons lewe moet God alleen wees. Dan sal ons die moed van die martelare en die Hervormers, van Geuse en Hugenote hê. Dan sal ons vir niks en niemand op aarde vrees nie as vir God alleen. Dan sal ons wees “knegte van die Allerhoogste, teen die hele wêreld vry”. Dan sal ons onverskrokke lewe en sterwe, as helde en heldinne van die geloof. Laat ons daarom steeds bid dat God alleen alles in ons lewe mag wees! En Hy sal ons nie beskaam nie. ‘n Lewe in God is ‘n lewe in oorwinning.

Die digter van Ps. 16 sê in die tweede vers: “Ek het tot die Here gesê: “U is my Here; vir my is daar geen goed bo U nie”. Kan ons dit ook sê? Is daar nie baie aardse dinge wat ons hoër ag as God nie? As ons op hierdie vraag ‘n eerlike antwoord moet gee, sal ons eers besef hoe diep skuldig ons ons gemaak het aan afgodery. Tog is dit so dwaas, want alle aardse goed is verganklik en kan die diepste van ons begeertes nooit tevrede stel nie. Of dink u dat ‘n man wat baie rykdom, gesondheid en voorspoed geniet, so besonder gelukkig is? Nee, dit is met alle mense soos Augustinus gesê het:

“Die hart kan nooit rus voordat dit in God rus nie”.
______________________________________
*Nota: hoof opskrif bygevoeg.

Bron: Dr. SJ van der Walt, Die Vaste Fondament: Dagboek uit die Heidelbergse Kategismus (11-12 Oktober).

Leave a Comment

Posted in dr SJ vd Walt, eerste gebod, eiewillige godsdiens, HK oordenkings, vaste fondament HK oordenkings

Posted by: proregno | March 27, 2020

Preek: Amos 3:6 Wat moet die kerk glo en doen as enige onheil ons tref?

PREEK: AMOS 3:6

WAT MOET DIE KERK GLO EN DOEN AS ENIGE ONHEIL ONS TREF?

Lees: Jesaja 45:5-8 en Amos 3:1-8

Teksvers: “Sal daar ‘n onheil in die stad voorval as die HERE dit nie bewerk het nie? (Amos 3:6b)

Preekopname (GK Carletonville, 2020-03-22):

Wat moet die kerk glo en doen as enige onheil ons tref?

(Nota: die audio opname is die volledige preek, die preekteks hier onder bevat die basiese inhoud, onthou egter die audio en teks bevat nie altyd dieselfde inhoud nie.)

Geliefdes in ons Here Jesus Christus,

Wat doen die gelowige, as onheil ons tref,

persoonlik, gesin, gemeente, gemeenskap,

in die land wat ons woon, in die wêreld, soos nou met die corona-virus?

Die vraag is nie of onheil gelowiges ook tref nie,

maar wanneer dit ons tref in die lewe?

Ons hoor die woord ‘onheil’ daar in ons teksverse, spesifiek v.6

“Sal daar ‘n onheil in die stad voorval as die HERE dit nie bewerk het nie? (Amos 3:6)

Hierdie woord in die oorsponklike kan op baie sake wys,

afhangende van die konteks hoe dit gebruik word.

Die woord wys op ‘teenspoed, rampe, katestrofes, boosheid, oordele en strawwe van God, nood, kwaad, ondergang, ongeluk, moeilikhede’ alles wat die mens en wêreld kan tref.

In ons omgangstaal sal ons sê, wanneer iets ’n mens of samelewing tref,

wat ‘ons’ meen vir ons sleg is, na gees en of liggaam … soos nou bv. die corona virus.

Natuurlik kan die onheil wat ons tref in die lewe verskillende vorme aanneem,

om maar bloot die woorde van die HK daar te gebruik in Sondag 9 en 10,

Die HK praat van dat die lewe as ‘n ‘aardse jammerdal’… daar is hartseer, pyn, gebrokenheid ons ons lewe en wêreld, dit is ’n realiteit wat nie ontken kan word nie.

Die HK noem dan ook sake soos: ‘droogte, onvrugbare jare, siekte, armoede, teëspoed’.

Alles dinge wat ons tref wat ons bedruk kan maak, dit vir ons moeilik maak,

wat die lewe vir ons onaangenaam kan maak,

soos ons nou begin voel in ons wêreld,

hierdie virus, ongeag hoe erg of nie, of mens oor alles sekerheid of nie,

dit raak die hele lewe… persoonlik, gesin, gemeente, gemeenskap,

ekonomie, politiek, ontspanning, sport, onderwys, alles!

NOU IS DIE VRAAG: HOE MOET DIE GELOWIGES DIE KERK ENIGE ONHEIL,

OOK HIERDIE ONHEIL VAN ’N VIRUS WAT ONS TREF, REG VERSTAAN?

Dit wil ons vanoggend hoor uit God se Woord,

met die vertrekpunt Amos 3:1-8 as ons teksverse

(Ons wil leer wat ons moet glo oor onheil, rampe, siektes, pandemies wat ons tref.)

Amos, was ‘n 8^ste eeu VC profeet,

tydens koning Jerobeam 2 se regeringstydperk,

wat deur die Here geroep is om teen Juda en veral die ryk van Israel te profeteer, 7:15.

Hy moet die strafredes, ja die gerig, die onheil wat die Here oor hul sou bring verkondig,

aan die volk wat hul nie van harte wou bekeer oor al hul sondes nie.

Die volk was skuldig aan afgodery (5:26), eerste tafel oortredings,

maar ook ongeregtigheid teen die naaste

Daar was baie onreg in die land, bedrog, oortredings van die 2^de tafel

teen die naaste, 2:6-8; 4:1.

Ja, die godsdienste feeste het aangegaan, die uiterlike godsdiens,

maar daar was nie ware bekering en verootmoediging voor die Here nie.

Die volk se houding was: maar ons is mos die uitverkore volk,

die kinders van Abraham, die fout was die heidene, ongelowige volke,

nie ons nie, dit sal maar altyd goed gaan met ons, ongeag wat ons glo en doen,

ons kan maar voortgaan met ons lewens, in sonde, niks gaan gebeur nie.

Ja, geliefdes, is dit nie die gevaar van baie in ons tyd,

ons land en geskiedenis, ons kerke.

Ons kan bloot aanhou sondig, die Here sal niks doen nie.

Hy is mos ’n liefdevolle God wat nie ‘onheil’ bring nie.

Ja, dalk oor die heidene, maar tog nie oor sy kerk nie…?

Nee, geliefdes, die Woord, die hele Woord, OT en NT leer anders.

En dit wil ons nou juis sien uit Amos 3, hoe die Here ons aanspreek,

ook in ons tye van onheil, teëspoede, ongemak en vrae wat ons het.

Want dit is tog wat die gelowige en kerk van die Here bo alles moet vra:

Here wat leer U ons, wat ons moet glo en doen?

Dit is die oproep daar in vers 1… HOOR die Woord van die HERE,

oor jul lewens, die tye, waaroor alles gaan, die lewe, ens….

Eerstens dan, moet ons sien, die feit dat die Here sy volk, ons uitverkies het,

beteken nie dat Hy ons nie sal tugtig in sy liefde nie, verse 1-5.

Die Here het sy volk uitverkies, Hy kies sy kinders,

hul verlos hul uit Egipte (uit die sonde slawehuis) alleen uit genade, niks verdienste nie.

Vers 2, Julle alleen het Ek geken uit al die geslagte van die aarde; dáárom sal Ek by julle besoeking doen oor al julle ongeregtighede. (Amos 3:2)

Maar dan, vers 1, die Here sy volk verlos uit Egipte, sodat…

om Hom in dankbaarheid te dien, volgens sy Woord (sien ook Ef. 1:4).

Maar as hul Hom nie dien nie, sy gebooie verbreek, net kerk-kerk speel,

daarom sal die Here juis besoeking doen,

Hy sal onheil bring, verse 6 (lees vers 6b).

In verse 3-6 gebruik Amos dan ook verskillende beelde om twee sake heeltyd te beklemtoon:

– dat Amos, dat die Here se predikers, namens die Here spreek, hoor en luister daarom

as jy die Woord van die Here hoor, en,

– Daar is oorsaak en gevolg in die lewe, as ons in ’n verbondsverhouding met die Here staan,

dan is daar verantwoordelikheid wat ons moet nakom, anders is daar gevolge….

wat jy saai sal jy maai, Gal. 6:7.

EN, deur hierdie retoriese vrae wat gestel word,

roep dit almal uit om JA te antwoord, ek verwoord dit as volg:

– as twee saam afgespreek het, is die gevolg: hul wandel saam, v.3
Die profeet wandel saam met die Here, en verkondig sy wil
Toepassing: moenie dink jy kan die Here se profete/bedienaars verwerp,

maar dan nie die Here nie. As Israel Amos verwerp, sy boodskap = Here verwerp.

So, vandag nog, elkeen wat die evangelie verkondigers aanhou verwerp, verwerp die Here.

– as ’n leeu ’n prooi vang, is die gevolg sy brul, v.4

Die profeet se waarskuwings is die Here se waarskuwings, moet dit nie verwerp nie.

Julle staan in ‘n verbondsverhouding met Hom, wandel dus in julle lewe daarvolgens!

As die Here brul, spreek, waarsku, moet daar geluister word…

– ’n strik word gespan, die gevolg is die voël word gevang, v.5

God se oordele wat die profeet oor waarsku, sal plaasvind, as die volk hul nie bekeer nie.

AS die Here nie al reeds in hierdie lewe oordeel nie, sal dit in die finale oordeel plaasvind.

Nie dalk nie, dit sal kom…

– die basuin word geblaas, die bevolking is verskrik, 6b

Die basuin wil waarsku, die volk moet die Here vrees, sy oordele vrees, wakker word vir die komende oordeel.

Dit wil aandag trek, dit wil sê gee aandag.

Luister, hoor!

Maar nou, in die tweede plek, moet ons raaksien wat die profeet sê,

aan die einde van vers 6, dit is baie belangrik:

Sal daar ‘n onheil in die stad voorval as die HERE dit nie bewerk het nie? (Amos 3:6)

Nou, raak dit moeilik,

Amos sê dus, in die lyn van sy ander voorbeelde:

Die Here is die oorsaak, Hy ‘bewerk’ die onheil wat oor sy volk kom

Hier is onheil spesifiek is nie ‘sonde onheil’, asof die Here die outeur van sonde of boosheid is nie,

dit is die Here wat sy regverdige strawwe en plae oor sy volk bring,

in lyn met Deut. 32 (sien ook Lev. 26), waar die Here sy seën en strawwe vir die volk voorhou.

As hul afdwaal van sy verbond en woord, is daar gevolge in hierdie lewe,

en as hul nie bekeer nie, ook in die toekomstige lewe.

Dit is die Here wat hul later in ballingskap, in onheil sal bring.

(Toepassing): en nou … moet ons dit ook sê:

Dit is die Here wat die onheil van pandemies, soos ‘n corona virus, oor ons bring.

Die Here is besig om te brul, om te waarsku en uit te roep,

deur all tye sedert die sondeval, ook vandag nog….

Hoe moet ons dit verstaan, geliefdes? So:

Die gelowige het ‘n verduideliking geliefdes waar plae, siektes, peste, pandemies oor die algemeen vandaan kom?

Hier is dit:

¹⁷ En aan die mens het Hy gesê: Omdat jy geluister het na die stem van jou vrou en van die boom geëet het waarvan Ek jou beveel het om nie te eet nie — vervloek is die aarde om jou ontwil; met moeite sal jy daarvan eet al die dae van jou lewe. ¹⁸ Ook sal dit vir jou dorings en distels voortbring; en jy sal die plante van die veld eet. ¹⁹ In die sweet van jou aangesig sal jy brood eet totdat jy terugkeer na die aarde, want daaruit is jy geneem. Want stof is jy, en tot stof sal jy terugkeer. (Gen. 3:17-19)

Weens die sondeval, het die onvolmaaktheid gekom, het siektes, plae, peste, rampe en pandemies gekom, oor alle mense,

dit is deel van die algemene gevolg en gebrokenheid van die wêreld.

Rom. 8:18-23: nou is die hele skepping weens sonde nog aan die nietigheid onderworpe,

soveel te meer die mens! Ons is so nietig, swak, sieklik… ‘n virus in die lug kan ons vinnig doodmaak…

Dit is deel van die algemene oordeel van die Here oor die oorsaak, die sonde, en die straf is die dood deur die ganse geskiedenis.

Ons kan nie altyd persoonlik afleidings maak oor waarom tref onheil sekere spesifieke mense in die lewe nie,

daar kan sondige redes wees met gevolge, maar baiemaal het die Here ‘n ook ander plan:

dink aan Jesus wat gesê het daar in Joh. 9 dat die blinde man blind was nie weens sy sondes nie,

maar sodat God Homself kan verheerlik deur die wonderwerk wat Jesus sou doen, om die blinde man te genees.

Maar wat ons wel kan en moet raaksien, is dat die Here onheil bewerk en stuur,

om teenoor die ganse aarde te getuig teen die sondeval, die gevolg daarvan,

en dat ons die Here se redding en verlossing nodig het.

Dit is die Here se wekroep, Hy brul teen sonde van volke en lande nasies,

En, in die preke oor Openbaring het ons dit al baie gehoor, bv. Op. 6:8

dat die Here oordele, peste, plae stuur sodat die wêreld Hom sal erken,

en buig voor Hom, dink maar ook aan die plae wat oor Farao gekom het,

sodat God se Naam verheerlik mag word oor die ganse aarde,

en dat mense en volke hul redding by die Here alleen sal soek,

wat red en verlos in Christus.

Daarom dat Amos, sien verse 7,8 nie anders kan as om die Woord van die Here,

die tweesnydende swaard, ook vir die volk te bring nie.

Hy sê vir sy volksgenote, vir die kerk deur alle eeue, vir ons, en die hele wêreld

wat ook vandag vasgevang is in ‘n krisis, onheil van ‘n corona virus:

Sien my raak, die Skepper van hemel en aarde,

Ek is die Almagtige wat alles bewerk, ook die onheil weens julle sondes,

maar dan ook die heil, as julle jul bekeer na My, hoor hoe Jesaja dit stel:

Ek is die HERE, en daar is geen ander nie; wat die lig formeer en die duisternis skep,

die heil bewerk en die onheil skep: Ek, die HERE, is dit wat al hierdie dinge doen. (Jes. 45:6-7)

Toepassing: En dit is nou die tragiese geliefdes, in ons tyd,

met hierdie virus wat ons getref het,

ja die Here werk orals daardeur, wat ons nie kan sien nie, goeie dinge wat daaruit kan kom.

Maar in terme van volke leiers en lande is daar geen ware verootmoediging en erkenning

dat dit die Here is wat duisternis en onheil bewerk nie,

en daarom soek hul ook nie sy lig en heil alleen nie.

Moet ons nie ook hierdie plaag sien in terme van die wêreld, wat wêreldwyd

in die woorde van Ps, 2, die Here se bande afgeruk het nie,

die verwerping van God en sy gebod, die verwerping van bv. sy skeppingsinstelling,

a) die huwelik tussen man en vrou wat vernietig word deur gay huwelike = oortreding van die 2^de tafel van die wet.

b) Ek hoor alle gelowe wil weer saambid teen die virus, dus nie

die enigste ware God alleen aanbid en soek vir uitkoms nie,

Hy waarvan ons gelees het in Jes. 45, wat sê:

Ek is die HERE, daar is geen ander nie, v.6 = oortreding van die 1ste tafel van die wet.

Die Here se volk het van Hom afgedwaal, en staar sy onheil in die oog daar in die 8ste eeu vC.

Amos kan nie anders as om hul in liefde te waarsku nie,

Hy moet brul soos ’n leeu, waarsku!

Maar ons hoor ook in 5:4, dat Hy uitnooi en oproep, soos ’n Lam

4 Want so sê die HERE aan die huis van Israel: Soek My, dan sal julle lewe! (Amos 5:4)

Ja, ons het dit laasweek duidelik gehoor, uit Op. 14,

die regverdige heilige oordeel van die Here is oppad, ook die finale oordeel.

die Lam wat geoffer is vir sonde is oppad … nou as die Leeu (Op. 5:5,6; 14:1,10).

Elke onheil wat ons tref, moet ons opnuut verootmoedig voor die Here,

opnuut ons sondes bely en daarteen stry, opnuut terugkeer na die Here, nader aan Hom.

soos Jesus ook leer daar in Luk. 13:1-5, toe daar onheil Siloam getref het,

toe ’n toring omgeval het en 18 dood is, die boodskap is: bekeer julle,

soek die Here se aangesig, hou aan bekeer, maak seker jou saak is reg met Hom.

Geliefdes, hoor dan laastens, ook die groot wonderlike troos van ons Here,

Dit is, ons groot troos is juis dat alle onheil wat ons tref, in en uit sy Vaderhand is.

Vers 6 is daarom nie net ’n waarskuwing nie, maar ook ’n groot troos.

As dit die Satan is wat in ‘beheer was’ van onheil, dan het ons geen troos gehad nie.

Ja, die skuld en oorsaak van alle onheil, sonde en gevolge, is die mens,

onder misleiding van die Satan, sien HK Sondag 3 en 4,

wat ons daar volgens die Skrif bely.

Maar die Here is die bepalende oorsaak van alles, Hy regeer en stuur alles, na sy beswil, ons ten goede.

Hy is almagtig en hou alles in sy Hand…. ook hierdie corona virus.

Wat moet ons doen?

Soos een ander prediker gesê het, en ek ook laasweek gepreek het:

die corona virus, en alle ander rampe, epidemies, nood, ens.

is eintlik nog net warrelwinde en waarskuwings wat ons en die wêreld wil wakker skud.

Die groot tsunami, orkaan is oppad, en dit is die ‘onheil’ van die Here se laaste oordeel.

ONS GROOTSTE KRISIS BLY DAAROM, NIE EEN OF ANDER POLITIEKE OF SOSIALE OF GESONDHEIDSKRISIS NIE,

MAAR DIE FEIT DAT MENS NIE LUISTER AS DIE LEEU VAN JUDA BRUL NIE,

AS DIE BASUIN VAN DIE EVANGELIE GEBLAAS WORD EN MENSE NIE WIL LUISTER NIE!

En daarom, kind van God, mag ek en u nie stil bly nie,

Ons moet aanhou brul, verkondig:

Alleen Jesus is die enigste waarheid, weg en lewe alleen te vind in die soeke van die Here.

Daar is geen ander Naam waardeur ons gered kan word van enige onheil nie, sien Hand. 4:12.

Dit Jesus, wat alle ewige plae, siektes, oordeel, onheil op Hom geneem het,

in ons plek gedra het, ons sonde virus gedra het,

sodat ons eendag in die ewigheid plaeloos, onheilloos vir ewig saam Hom en alle gelowiges mag lewe!

Hy het smaad van ons sonde virus gedra,

sodat ons volkome genees kan word na gees en liggaam.

Dit moet ons verkondig en uitdra in alle tye van onheil en swaarkry, ook as die tye erger kan raak in die toekoms.

Prakties, ja geliefdes, doen alle voorsorg om die huidige pandemie te probeer keer of beperk,

volg die mediese raad, regeringsbesluite sover moontlik, wees nie onverantwoordelik nie.

Maar ten einde is ons nie almagtig nie, en kan nie alle onheil keer nie,

ook nie die dood as dit so bepaal is nie.

Wat ons wel kan doen en moet doen, tydig en ontydig, 2 Tim. 4:1,2

is om seker te maak ek, en my gesin, gemeente, naaste, ens.

die Evangelie van Christus hoor.

Om te leer en te verkondig van die God wat heil én onheil bewerk, lig én duisternis skep,

wat oordeel, maar ook verlos in Christus!

Daarom kind van God, gemeente van God, midde pandemie tye, midde alle tye,

roep dit uit, brul dit uit, blaas die basuin:

“Soek die HERE, dan en dan alleen sal ons lewe!” (Amos 5:6)

…. al weet ons en beteken dit, dat ons nog kan en moet sterwe,

in hierdie lewe… (Joh. 11:25, 26) AMEN.

Leave a Comment

Posted in Bybelverklaring, corona virus, prediking, preke, preke slc, Skrifverklaring, Woordverkondiging

Posted by: proregno | March 20, 2020

CORONA VIRUS: HOE MOET DIE KERK DAAROP REAGEER?

DIE CORONA VIRUS

HOE MOET DIE KERK DAAROP REAGEER?

Gelowiges verskil met mekaar oor die spesifieke hantering van hierdie pandemie wat op ons pad gekom het, dalk meer oor watter maatreëls die ‘beste’ is in hierdie krisis situasie (My kerkraad se besluit kan hier gelees word).

Na aanleiding van wat ek reeds daaroor geskryf het, sien ook hierdie paar artikels, preke, besprekings oor die saak. Ongeag of mens noodwendig oor al die detail gaan saamstem, wil ek veral die eerste preek en artikel aanbeveel wat veral klem plaas op verootmoediging voor die Here, belydenis van ons sondes en die uitroep na die Here dat Hy ons en baie ander genadig sal wees. Dit kan ons help toerus hoe ons hierdie tye geestelik en in Woordverkondig moet hanteer, om die Here se Hand in alles, ook hierdie pandemie te sien, soos ons bely volgens die Skrif, daar in Heidelbergse Kategismus Sondag 9 en 10. Daarin is ons troos en hoop ook geleë: Die Here regeer in en deur dit alles.

“Ek is die HERE, en daar is geen ander nie; 7 wat die lig formeer en die duisternis skep, die heil bewerk en die onheil skep: Ek, die HERE, is dit wat al hierdie dinge doen. 8 Laat dit drup, o hemele, van bo af, en laat die wolke vloei van geregtigheid; laat die aarde oopgaan, en laat heil voortkom en geregtigheid; laat hulle saam uitspruit. Ek, die HERE, het dit geskape.” (Jes. 45:6-8)

Ek vra vir enige leser/luisteraar wat wil reageer: doen dit met kennis, insig en wysheid, moenie net opskrifte en aanhalings lees en eensydige afleidings maak en uit die heup wil skiet nie. Gaan verantwoordelik om met ander mense, veral ander gelowiges se standpunte, of mens met alles saamstem of nie.

19 So dan, my geliefde broeders, elke mens moet gou wees om te hoor, stadig om te praat, stadig om toornig te word. 20 Want die toorn van ‘n man bewerk nie die geregtigheid voor God nie. (Jak. 1:19-20).

Hier is ‘n paar bronne:

Preek: CORONA: THE CHURCH’S WARNING (Lam. 3:39-42)
Rev. Robert McCurley

(Luister veral na die prediker se passievolle oproep vanaf omtrent 24min tot 37min)

39 Why should a living man complain, A man for the punishment of his sins?
40 Let us search out and examine our ways, And turn back to the LORD;
41 Let us lift our hearts and hands To God in heaven.
42 We have transgressed and rebelled; You have not pardoned. (Lam. 3:39-42)

Catastrophe, Judgment, and Christ’s Two Kingdoms

“Nothing doth usually so bring men’s sinnes to mind and memory as judgments”
(William Gouge, God’s Three Arrows, p. 6).

Whenever there is a tragic event such as a natural disaster, terrorist attack, disease outbreak, etc. discussions arise about God’s involvement. Some Christians have a hard time believing that God would allow something so cruel even to the point of implying that He may not have total control. We reject the Open Theist notion that God does not know about or can’t control nature or providence and we hold that God is both good and the sovereign first cause of everything that comes to pass. He is not obligated to allot any man a certain amount of time on earth or ensure that we do not endure suffering. It is blasphemous to suggest that God is not good due to the suffering of man, suffering is the result of our own sin and rebellion against God.

Christ uses the Kingdom of His Power (His according to His nature as the eternal Son of God) to build His Kingdom of Grace (His as the Mediator of the Covenant of Grace) as well as to harden the reprobate for ultimate judgment. We will explore how the relationship between these two kingdoms work regarding catastrophe and judgment, as well as the proper response to judgment and the duty of nations to corporately submit to Christ and support His visible Church, which is “the Kingdom of the Lord Jesus Christ” (WCF 25:2).

“Thus saith the Lord God; Smite with thine hand, and stamp with thy foot, and say, Alas for all the evil abominations of the house of Israel! for they shall fall by the sword, by the famine, and by the pestilence” (Ez. 6:11).

How a “You do You” Culture Has Made Us Vulnerable to the Coronavirus

If the first Adam embodied the “You do you” culture, the second Adam embodies the “You serve others” culture. After all, it was Jesus who said, “If anyone would be first, he must be last of all and servant of all” (Mark 9:35).

The “you do you” worldview may at first appear to be life-giving, when in actuality it is life-taking. In contrast, the Christian worldview may at first appear to be life-taking, when in actuality it is life-giving.

Ironically, then, it’s in the midst of a tragedy like the coronavirus when Jesus’ words ring most true: “For whoever would save his life will lose it, but whoever loses his life for my sake will find it” (Matt 16:25).

Forsaking the Assembly?

What I think I am saying is this: Hebrews 10:24-25 should not be applied to this circumstance as implying we should meet when pestilence is about! I hope if you are troubled about worshipping on-line that this will ease your mind that you are not letting your Lord down. At this time of crisis Christians should be seen to be sane. It would be a great pity to reduce a great Gospel opportunity to distaste or disdain, in some well-meaning insistence that we must meet boldly and bravely in the midst of plague in order to honour our Lord – this is what I am sure is what all my brothers intend, even if we disagree!

Should Churches Really Do “Ghost Town” Worship?

This article in no way disparages the use social media for the advancement of the gospel. This article is about protecting the corporate nature of public worship. Exceptional moments do require exceptional actions. I encourage all people to pray that God would again open a door for the gospel that people might turn from fear to the living God who is a refuge and strength to all who call upon him. I encourage fathers to lead in family worship in the home. This allows for actual participation in family worship rather than merely being spectators before a screen. Parents have a wonderful opportunity to minister to their children in private family worship.

I encourage pastors to care for the flock within the limits that providence has placed on them. Messages and prayers livestreamed can be of great help to our people. Pastoral visitation, if possible, is a wonderful way of ministering to the spiritual needs of the people. But there should be a clear distinction that what we are doing before empty seats and a camera is not corporate worship. This will give our people something to earnestly pray about, namely, the freedom and desire to return as a real people, in body and soul, to the worship of God. That longing is healthy and beneficial for the saints, promoting the creation of what Jesus designated as true worshipers of God who worship in spirit and in truth.

Theologizing about Plagues

But then the guys get down to discussing in a Biblical manner the virus. How do we handle the vast flow of information regarding it? Which people do we trust during this time? What does the Bible say about plagues? How should the church respond? What are we to think about the future? What means can we employ during this time to handle this crisis?

If you could use a little encouragement during these strange days, tune in to this episode of 3GT!

Christians and Pandemics through the Ages (260, 1347, 1665, …2020)

I’m not a medical professional, so I won’t pretend to be able to give advice of that sort. But as you seek out the best information on how to respond, read it through the lens of a Christian worldview.

Specifically I want to suggest that Christians should weave three practices into everything we do: Think, Love, Thank. (Yes, I notice that this echoes the “eat-pray-love” thing. The difference is that these practices aren’t selfishness-parading-as-spirituality; they come from the gospel).

Leave a Comment

Posted in corona virus

Posted by: proregno | March 18, 2020

CORONA VIRUS SE GROOTSTE GEVAAR IS DIE PANIEK WAT GESAAI WORD?

CORONA VIRUS SE GROOTSTE GEVAAR IS

DIE PANIEK WAT GESAAI WORD?

Ek het reeds in my preek van die afgelope Sondag (Op. 14:6-13, sien hier) genoem ons moet nie hierdie virus onderspeel nie … maar ook nie oorspeel nie.

Gevaar is, ons as gelowiges is maar baiemaal oorgelewer aan ‘hulle sê’ en wat die ‘eksperts sê’ oor hierdie sake waarbinne ons die Here en ons naaste dien en liefhê midde die wêreld. Dit vra vir baie wysheid in verantwoordelike besluitnemings wat mense se lewens raak.

Ons as gesin en ons gemeente is ook besig om die nodige maatreëls te tref binne die huidige krisissituasie, ongeag of mens sekerheid het oor al die ‘feite’ daarbuite, en hoe erg die situasie werklik is … of nie is nie.

Terwyl ons daarmee besig is, is dit ook goed om te luister na verskillende weergawes oor die saak, want mens moet vrae vra nie net oor die gesondheidsaspek en hoe dit ons lewens raak nie, maar ook die politieke, sosiale en maatskapplike reaksies daarop wêreldwyd, soos bv.

Is baie (definitief nie almal nie!) van die groeiende beperkende maatreëls wat nou ingestel word juis goed vir ons kerke en samelewings, beide uit ‘n mediese en sosiale oogpunt, en, gaan die hantering van die virus krisis self, nie dalk nog meer lewens in gevaar stel en opeis as die virus self nie?

Mag die Here ons wysheid gee om hierdie sake te hanteer as gelowiges en gemeentes.

Hier is ‘n paar artikels wat mens verder aan die dink sit:

1. Israel virologist urges world leaders to calm public, slams ‘unnecessary panic’

“A leading Israeli virologist on Sunday urged world leaders to calm their citizens about the coronavirus pandemic, saying people were being whipped into unnecessary panic.”

Lees hier: https://www.timesofisrael.com/israeli-virologist-urges-world-leaders-to-calm-public-slams-unnecessary-panic/

2. The Coronavirus Hoax

“The martial law they dream about will leave people hunkered down inside their homes instead of going outdoors or to the beach where the sunshine and fresh air would help boost immunity. The panic produced by these fearmongers is likely helping spread the disease, as massive crowds rush into Walmart and Costco for that last roll of toilet paper…..

People should ask themselves whether this coronavirus “pandemic” could be a big hoax, with the actual danger of the disease massively exaggerated by those who seek to profit – financially or politically – from the ensuing panic.

That is not to say the disease is harmless. Without question people will die from coronavirus. Those in vulnerable categories should take precautions to limit their risk of exposure. But we have seen this movie before. Government over-hypes a threat as an excuse to grab more of our freedoms. When the “threat” is over, however, they never give us our freedoms back.”

Lees hier: http://www.ronpaulinstitute.org/archives/featured-articles/2020/march/16/the-coronavirus-hoax/

3. Today’s Virus Scare is not a sign of the end or anything near a true Pandemic

“None of these examples means that we should dismiss or minimize what is happening in our day. The Bible deals with possible contagious diseases in Leviticus 13-14. Consider the following advice from Martin Luther during the Black Plague:

‘I shall ask God mercifully to protect us. Then I shall fumigate, help purify the air, administer medicine and take it. I shall avoid places and persons where my presence is not needed in order not to become contaminated and thus perchance inflict and pollute others and so cause their death as a result of my negligence. If God should wish to take me, he will surely find me and I have done what he has expected of me and so I am not responsible for either my own death or the death of others. If my neighbor needs me however I shall not avoid place or person but will go freely as stated above. See this as such a God-fearing faith because it is neither brash nor foolhardy and does not tempt God.’

There are those who will want to use this latest “crisis” for political gain. In fact, it’s already happening. Beware of the Savior State! Let’s not forget that the political plague of Communism in the 20th century left behind 100 million dead.

At the same time, all necessary precautions should be taken but without panic. Some good things may come out of these events.”

Lees hier: https://americanvision.org/22494/todays-virus-scare-is-not-a-sign-of-the-end-or-anything-near-a-true-pandemic/

4. Koronavirus: 10 redes om nie paniekerig te wees nie

“Ons het beslis ‘n pandemie van vrees. Die hele planeet is in ‘n greep van die koronavirus. Dit is goed en reg dat daar groot kommer en massabeplanning gedoen word vir die ergste wat kan gebeur. En die gevolge skuif natuurik van die wêrkgesondheidsfeer na sake en politiek. Dit is egter ook goed en reg dat ons nie paniekerig hoef te wees nie. Dit sal verkeerd wees om te sê daar is goeie nuus uit Covid-19, maar daar is tog ‘n rede vir optimisme; redes om te dienk dat daar maniere is om die virus te beheer en te oorwin. En lesse wat ons vir die toekoms kan leer.”

https://maroelamedia.co.za/nuus/sa-nuus/koronavirus-10-redes-om-nie-paniekerig-te-wees-nie/

Leave a Comment

Posted in corona virus

Posted by: proregno | March 16, 2020

Preek: Openbaring 14:6-13 – Corona virus, die ewige evangelie en die ewige oordeel van God

Preek: Openbaring 14:6-13

Corona virus, die ewige evangelie en die ewige oordeel van God

Lees: Openbaring 14:1-13

Teksfokus: “En ek het ‘n ander engel in die middel van die lug sien vlieg met ‘n ewige evangelie om te verkondig aan die bewoners van die aarde en aan alle nasies en stamme en tale en volke. … En die rook van hulle pyniging gaan op tot in alle ewigheid, en hulle het dag en nag geen rus nie hulle wat die dier en sy beeld aanbid, en elkeen wat die merk van sy naam ontvang.” (v. 7, 11)

Preekopname (GK Carletonville, 2020-03-15): Die ewige evangelie en die ewige oordeel.

(Nota: die audio opname is die volledige preek, die preekteks hier onder bevat die basiese inhoud.)

Geliefdes in ons Here Jesus Christus,

Wat is die grootste krisisvraag van ons tyd, waaroor alle mense praat,

besorg is, beplan en bedink?

Ja, daar is ’n groot gesondheidskrisis wat die wêreld in die gesig staar.

Dit is die corona-virus wat regoor die wêreld besig is om te verspei,

en veroorsaak dat die wêreld op baie terreine van die lewe,

half tot stilstand geruk word.

Hoe erg hierdie virus is en nog kan word, sal net tyd leer.

Maar baie mense raak angsbevange, nie net oor die virus self nie,

wat in baie gevalle tot die dood lei (155, 845 gevalle, dood: 5,814, vanaf 22/01),

maar dalk meer nog, die paniek en chaos wat dit vir samelewings kan veroorsaak.

Nou moet ons hierdie krisis nie onderspeel of oorspeel nie,

’n mens moet altyd alle soorte voorsorg tref sover kan,

ons moet nie onverantwoordelik wees nie,

maar om vir u perspektief te gee van krisisse wat die mens al getref het, ek noem net 3:

– Daar is 125-000 aborsie moorde per dag oor die wêreld… meer as 50miljoen per jaar

– 2^de grootste epidemie in die wêreld, die groot verkoue/griep epidemie van 1918 het 20-40 miljoen mense se lewens ge-eis.

– die hiv/aids virus het vanaf die 1960’s… 25miljoen lewens geneem.

DALK is hierdie corona krisis so groot, want ons kan dit almal op internet sien?

Dit is ’n gesondheidskrisis wat aangespreek word.

Maar geliefdes, midde hierdie en baie ander krisisse in die lewe,

kom die lewende Woord van die Here, en wys op die grootste krisis wat nog oppad is, vir enige mens, gesin, gemeente, volk, land, samelewing, ja die mensdom se grootste krisis.

DIT leer Op. 14:6-13 vir ons, soos dit deur engele/boodskapper vir ons gebring word, is:

STAAN JY ONDER DIE BESKERMING/KWARANTYN VAN DIE EWIGE EVANGELIE,

OF STAAN JY ONBESKERMD ONDER DIE EWIGE OORDEEL VAN GOD?

Daar is ’n krisis oppad geliefdes, WAT NIKS EN NIEMAND KAN KEER NIE

wat alle plae, epidemies, aardskuddings, oorloë, natuurrampe,

na ’n kinderspeletjie gaan laat lyk,

En dit is die ewige oordeel van God wat gaan plaasvind,

as sy Seun weer kom op die wolke,

soos ons weer vanoggend bely het …. “en sit aan die regterhand van God,

waarvandaan Hy sal kom om die lewendes en die dooies te oordeel”

Ja, in verse 8 tot 11 word die werklikheid van hierdie oordeel beskryf.

Die stad Babilon, wat verteenwoordigend is van ongeloof, die goddelose,

diere van hfst 13, die sondige denke van hierdie wêreld, is,

word en sal geoordeel word.

Ja, hoofstuk 13 se dier uit die see en aarde, sal geoordeel word,

hulle sal val weens sonde en opstand teen God, vers 8, ‘hul hoerery’.

Die hoerery, verwys na beide die eerste en tweede tafel van die wet,

Geestelike hoerery, om enigiets of iemand anders in die plek van die ware

God te erken en te aanbid… maar dan letterlik ook,

alle vorme van oortreding van die 7^de gebod, teenoor my naaste,

enige onkuisheid wat die heilige huwelik aantas, voor, tydens na die huwelik.

Al die dwaalleraars, profete, misleiers, die babiloniete wat ander en hulself

mislei om God en sy gebod te verwerp, EN HUL NIE BEKEER NIE,

sal vir ewig geoordeel word….

Vers 9 herhaal weer wat ons einde hfst. 13 gehoor het,

almal wat geestelik die merk van die dier dra, denke, woorde, dade, ens.

wat die dier aanbid, sal drink van die grimmigheid van God…. v. 10

‘beker van sy toorn drink’… vuur en swawel soos in die dae van Sodom en Gomorra.

O geliefdes, dit is nie maklik vir my as u herder, om hierdie woorde te preek nie,

maar weë my as ek dit nie doen nie, en alle ander predikers wat dit nie wil doen nie.

Om elke mens IN LIEFDE te waarsku oor hierdie komende oordeel,

die grootste krisis wat die mensdom gaan tref (sien solank v. 14-20….)

Babilon, vandag, regoor die wêreld wat bloot aangaan om te eet, drink en vrolik

te wees, sonder om die Here ernstig te neem … selfs met corona virus en al!

Soos Jesus noem daar in Matt. 24/25, soos in die dae van Noag,

almal maar ge-eet en gedrink … so sal die koms van Christus wees.

En dan, is die ewige oordeel ’n volle realiteit, kyk hoe beskryf v.11 dit: … LEES!

– pyniging

– tot in alle ewigheid

– dag en nag geen rus nie

vir die goddelose….

Die virusse van hierdie wêreld, wat ook hul pyn en geen rus bring nie,

en fisiese dood kan bring … is egter niks in vergelyking met die ewige dodelike

virus van sonde en die ewige straf wat dit verdien nie.

HOE gaan ons keer dat die corona virus ons nie tref nie?

Allerlei mediese versorging, diete, voorkoming, ens.

Maar dit is gebroke en onvolmaak.

Hoe gaan ons keer dat die ewige oordeel van God ons nie tref nie?

Die antwoord geliefdes, het ons reeds die vorige keer gehoor,

in die preek uit Op. 14:1-5,

maar wat ons weer hier duidelik hoor in verse 6 en 7.

Die ewige evangelie van Jesus Christus,

wat verkondig moet word aan al die bewoners van die aarde,

aan alle nasies, stamme en tale en volke.

(Luk. 24:23,24 Bekering en vergifnis van sonde moet verkondig

word aan alle nasies.)

ALLEEN, v. 1 as ek saam met die Lam staan,

gedek met sy bloed, gereinig deur Hom,

Sy merk op my voorhoof, hande, dade

kan ek die krisis van die ewige oordeel vryspring,

daar is geen ander manier nie.

HY het gekom sodat ons van ons afgode, valse verlossers, onsself

kan en moet bekeer, sodat, vers 7,

Ons God sal vrees en Hom die heerlikheid sal gee,

dat ons/ek Hom sal aanbid … wat alleen aanbid moet word.

Aanbid Babilon en sy gode, vers 8,

met my hande, denke, geld, dade ens… eindig dit in die ewige oordeel.

Aanbid God, soek verlossing in die ewige evangelie, dan is daar lewe,

goeie nuus en vreugde.

36 Hy wat in die Seun glo, het die ewige lewe; maar hy wat die Seun ongehoorsaam is, sal die lewe nie sien nie, maar die toorn van God bly op hom. – Joh. 3

En nou wil die Here deur Johannes,

sy kinders, sy kerk, ja, daar in die eerste eeue,

toe die groot Babilon van daardie tyd regeer het, Rome,

maar ook al die valste state en kerke deur die eeue geregeer het,

ook vir ons wat ons in die midde van geestelike hoererende Babel bevind,

BEMOEDIG, daar met die woorde van vers 12, 13…. LEES!

Die woord ‘lydsaamheid’ beteken volharding, geduld, hoop, gaan voort,

moenie moed opgee nie, hou die regte weg, MIDDE die fisiese of geestelike

Babilon van vandag, midde al die aanslae wat misleidend na ons uitroep,

“los die geloof, los Christus, los sy Woord, los die kerk….

aanbid die dier, aanbid die mens, vertou op jouself, jou behoeftes”

DAN bemoedig maar vermaan die Woord ons hier, en die essensie geliefdes,

is hierdie x2 sake, waarin die gelowige, ware kerk geken word:

– die gebooie van God (hoe ons lewe, reg en verkeerd is), en

– die geloof in Christus

Ons het dit reeds gehoor daar in Op. 12:17 (lees)

God se Woord is die gebooie/waarheid, bepaal reg en verkeerd, nie ek of Babilon nie,

maar God self, en

As ons dan besef ons is sondaars, verlore, dan soek ons Christus as die enigste

Verlosser en Koning.

En ja, dan gaan ons ly, swaarkry, worstel, vervolg word deur Babilon,

ons sien dit regoor die wêreld, niks nuuts nie, Johannes is op eiland weens

sy geloof…. MAAR die groot troos is, ek sterwe in die Here, vers 13…

En dan gaan ons rus van ons arbeid in sy diens en Koninkryk,

en ons werke sal ons volg, dws dat ons gaan weet dat

ons werk nie tevergeefs was nie.

Die vader en moeder wat worstel met al die onderrig,

die ouers besorgd oor hul kinders se geloof

die ouderlinge en diakens en ds vir hul dienswerk (v. 12).

In die woorde van 1 Kor. 15:57, 58… kan ons vertroos wees:

57Maar God sy dank, wat ons die oorwinning gee deur onse Here Jesus Christus.

58Daarom, my geliefde broeders, wees standvastig, onbeweeglik, altyd oorvloedig in die werk van die Here, omdat julle weet dat julle arbeid in die Here nie tevergeefs is nie.

Geliefdes, In hierdie visioen van v.6-14, verkondig die engele aan ons om saam te vat:

die troos van die ewige evangelie, én die waarskuwing van die ewige oordeel.

Dit roep ook op tot bemoediging om aan te hou aan Jesus te glo in alle tye,

en sy Woord te volg wat ookal oor ons lewenspad kom.

Kind van God, is jy daarmee besig, die gebooie van God en die geloof in Jesus?

Pa en Ma, ouers, is jy daarmee besig?

Ouderlinge, diakens, ekself is ons hiermee besig?

Wat ek vir myself, kinders, almal om my gaan leer wat is die grootste krisis van ons lewe,

sal bepaal of ek sal uitroep na die grootste troos en hoop,

midde epidemies, geesteike en fisiese aanslae van die lewe:

Die ewige genoegsame troosvolle evangelie van Jesus Christus. AMEN.

1 Comment

Posted in Bybelverklaring, corona virus, prediking, preke, preke slc, Skrifverklaring, Woordverkondiging

Posted by: proregno | March 9, 2020

Die Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee? (2. Mag iemand hom in die geheim laat oordoop? 3. Is dit verkeerd om jou te laat oordoop?)

Die Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee?

2. Mag iemand hom in die geheim laat oordoop?

3. Is dit verkeerd om jou te laat oordoop?

deur dr. Willie Marais

Voorwoord, Inhoudsopgawe en Inleiding

Vraag/nr. 1: Hoe lei die Heilige Gees ons in sake soos die Kinderdoop?

3. MAG IEMAND HOM IN DIE GEHEIM LAAT OORDOOP?

Dit is ‘n groot fout! Om hom in die geheim te laat oordoop beteken om dit te doen sonder om sy eie kerk in dié saak te ken of te raadpleeg. Dit beteken ook dat hy dus in die geheim voortgaan asof hy nog ‘n getroue lidmaat van sy kerk is, asof hy nog die leer van sy eie kerk onderskrywe, terwyi hy intussen swyg oor wat gebeur het. En dit mag nie, want dan leef hy eintlik onder ‘n bedekte leuen.

Ek weet nie hoe so ‘n houding met ‘n heilige plegtigheid soos die doop kan saamgaan nie. Ek weet ook nie hoe daar bv. aan diesulkes gesê kan word dat hulle nie hulle kerk hoef te verlaat nie, maar hulle slegs moet laat oordoop nie. En so vind die doop dikwels dan en daar plaas terwyl doper en dopeling albei daarvan bewus is dat hierdie doopkandidaat die doop weer ondergaan terwyl sy ouers of sy kerk van hierdie ptegtigheid niks weet nie.

Maar is dit reg so?

Wanneer enige kind tot die ontdekking kom dat hy nie meer met sy ouers saamstem oor sake wat sy opvoeding raak nie, en die verskil so geweldig is dat dit selfs die patroon van sy lewe moet verander, dan sal hy tog uit respek vir sy ouers ten minste die saak met hulie bespreek voordat hy tot ‘n drastiese verandering oorgaan, veral en ten minste dan solank as wat hy nog sy voete onder die tafel van sy eie vader moet insteek. Selfrespek eis dit van hom! So behoort die verhouding te wees tussen hom en sy ouers en tussen hom en sy kerk, want ook die kerk is ons moeder (Gal. 4:26). Om hom te laat oordoop beteken om drasties weg te breek van die gebruike en die Leer van sy ouers en van sy kerk, wat nog te sê van die gesonde leer van die Bybel.

Nou is dit vir my ‘n ernstige vraag: Kan iemand so iets in die geheim laat doen met die behoud van ‘n goeie gewete? Is die optrede van iemand wat ‘n mens onder sulke omstandighede doop voor God te regverdig? Kan die Heilige Gees ‘n mens beweeg of lei om so ‘n drastiese daad onder sulke omstandighede te laat plaasvind? Ek glo nie! Die Bybei leer tog duidelik: “Want elkeen wat die kwaad doen, haat die lig en kom nie na die lig nie, dat sy werke nie bestraf mag word nie. Maar hy wat die waarheid doen, kom na die lig, sodat sy werke openbaar kan word, dat hulle in God gedoen is” (Joh. 3:20, 21). En ook: “Wie in die duisternis wandel, weet nie waar hy gaan nie” (Joh. 12:35). Of ook: “Alles wat openbaar word is lig” (Efes. 5:13). En ‘n ding wat in die geheim gedoen word is tog nie in die lig nie.

Ek vra: Vanwaar die groot gehaas? Die Bybel waarsku uitdruklik: “Selfs ywer is sonder kennis nie goed nie; en hy wat haastig is met die voete, trap mis” (Spr. 19:2). Of ook: “Wees nie haastig met jou mond nie” (Pred. 5:1). En ook: “Hy wat glo, sal nie haastig wees nie” (Jes. 28:16).

Ek het nog ‘n paar ernstige vrae. Besef mense wat ander in die geheim wil doop dan nie dat dit so te sê meebring dat so ‘n persoon radikaal van sy kerk wegbreek nie? Word hierdie feit dalk doelbewus aan die potensiële doopkandidaat verswyg? Is dit om taktiese redes, omdat hy weet dat dit tog een of ander tyd sal uitkom, en dat so ‘n persoon dan deur sy eie kerk tot rekenskap geroep en vermaan sal word, en as hy nie sy oortreding wil bely nie, onder tug geplaas sal word nie? Dan is die persoon mos kwaad vir sy kerk en is hy in elk geval sak en pak by die kerk van die man wat hom oorgedoop het! As dit die rede is, dan bestaan daar geen verskoning meer vir so ‘n laakbare optrede nie.

Hoe staan die saak?

Die mense wat dan nou oorgedoop moet word het reeds byna sonder uitsondering met die aflegging van hul geloofsbelydenis in die openbaar aan God ‘n gelofte gedoen dat hulle die leer van die kerk en daarmee ook die kinderdoop bely as in ooreenstemming met die Woord van God en dat hulle deur Gods genade in dié leer van die kerk tot die einde van hulle lewe sal bly, en alle dwaaleringe wat met hierdie leer stry sal verwerp. Kan so ‘n saak net maar ignoreer word? En as so iemand dan gedwaal het, moet die saak nie eers met God, en dan ten minste ook met hulle wat God in die betrokke plegtigheid implementeer het (Vgl. Rom. 13: 1 7; Hebr. 13: 17), uitgemaak word nie? En indien dit nie gedoen is nie, hoe kan hy gereed wees vir ‘n heilige plegtigheid soos die doop?

Wat word dan van die Woord van God wat sê:

“As jy aan God ‘n gelofte gedoen het, stel nie uit om dit te betaal nie, want daar is geen welgevalle in dwase nie. Betaal wat jy belowe” (Pred. 5:3). Hy kan hierdie saak nie afmaak deur te sê dat dit ‘n fout of ‘n vergissing was nie of dat hy dit net uit gewoonte gedoen het nie. Die Woord van God sê: “Laat jou mond nie toe om op jou liggaam ‘n sondeskuld te laai nie, en sê nie voor die gesant van God: Dit was ‘n vergissing nie. Waarom moet God toornig word en die werk van jou hande verwoes? ‘ (Pred. 5:5). So bv. kan hy nie besluit dat hy nie met die meisie moes getrou het nie, en nou die plegtigheid ignoreer asof hy nie getroud is nie.

Is dit nie in die eerste instansie die plig van elke lidmaat wat oor die leer van sy eie kerk begin twyfel, om dié saak openhartig met sy geestelike leiers te bespreek nie, en in biddende opsien na God met navorsing en studie besig te raak totdat hy met absolute oortuiging en sekerheid vir sy kerk kan sê nie: Moeder, daar het u gedwaal! Dit is die enigste eerbare pad. Maar om die dinge wat in die openbaar, as in teenwoordigheid van God as in ooreenstemming met die Woord van die Here bely is, sommerso impulsief, oorhaastig en in die geheim oorboord te gooi het nog nooit van iemand ‘n held gemaak nie. Die vrug van die Gees is tog ook getrouheid en seLfbeheersing (GaL. 5:22). Ek is oortuig daarvan: Hy wat hom in die geheim laat oordoop het, het ‘n saak om met God en met sy eie kerk reg te maak!

3. IS DIT VERKEERD OM JOU TE LAAT OORDOOP?

Ongetwyfeld ja! Hy doen drie verkeerde dinge: Hy breek ‘n gelofte aan God wat hy by sy geloofsbelydenis gedoen het. Hy oortree die vyfde gebod, en hy maak Jesus Christus in die openbaar tot skande.

i) HY BREEK ‘N GELOFTE AAN GOD

Toe hy as lidmaat van sy kerk bevestig is het hy openlik van sy geloof belydenis gedoen en as in teenwoordigheid van God en Sy heilige gemeente in alle opregtheid op die volgende vrae bevestigend geantwoord. Ek haal woordeliks hier aan die formulier vir die bevestiging van lidmate in die Nederduitse Gereformeerde kerk:

”Glo u van harte dat die leer van ons kerk, soos dit hier geleer word, die ware en volkome leer van die saligheid is in ooreenstemming met die heilige Skrif, en neem u dit aan as u eie persoonlike geloofsoortuiging?
Beloof u om deur die genade van God in die belydenis van hierdie leer tot die einde van u lewe standvastig te volhard, en alle dwaalleringe wat met hierdie leer stry, te verwerp?
Betuig u dat dit u hartlike begeerte is om God die Here lief te hê en te dien ooreenkomstig sy woord, die wêreld te versaak, u ou natuur te kruisig en in ‘n Godsalige lewe te wandel, terwyl u hierin alleen vertrou op Jesus Christus, wat u aanneem as u persoonlike Saligmaker?
Onderwerp u u aan die kerklike opsig, en — ingeval u u mag te buite gaan (mag God dit verhoed!) ook aan die kerklike tug?

Wat is hierop u antwoord? ”

En hierop het hy bevestigend geantwoord.

Ek moet u daarop wys dat hy nie hierdie gelofte afgelê het onder sekere voorbehoude nie. Hy het nie voorlopig, by die lig wat hy gehad het, of totdat die teendeel vir hom duidelik sou word nie, op hierdie vrae geantwoord nie. Nee, hier is alles vas en bindend.3). Hy het van harte verklaar dat die leer van sy kerk die ware en volkome leer van die saligheid is in ooreenstemming met die heilige Skrif en dat hy dit as sy eie persoonlike geloofsoortuiging aangeneem het. En die woorde, “die leer van ons kerk, soos dit hier geleer word”, is veelseggend. Dit is nie onbelangrik tussen watter kerkmure hy sy belydenis uitgespreek het nie.4)

Hy het verder ook belowe om deur die genade van God in die belydenis van “hierdie leer” tot die einde van sy lewe standvastig te volhard, en alle dwaalleringe wat met “hierdie leer” stry, te verwerp.

Dit is ‘n sware eed. Hy het belowe om tot die dood toe trou te bly aan die leer van sy kerk. En dit was geen onbillike eis wat aan hom gestel is nie). Die landsowerheid eis dit ook van sy burgers, en die Here eis dit van Sy kinders (Openb. 2:10). En veral is dit nie onbillik nie, aangesien hy hom op die genade van God beroep het om trou te bly. Die genade van God is vir hom volkome genoegsaam. Daarmee het hy sy geloof in die verkiesende genade van God bely.6)

Die kerk is dan ook nooit net maar ‘n vereniging waaruit ons na hartelus kan bedank nie – Martin Luther het bv. nooit die kerk bedank nie. Hy is uitgeban. Die Bybel sê uitdruktik: ‘ ‘Hy wat hom afskei; hy bestry alles wat waarlik tot voordeel strek” (Spr. 18:1). Die kerk is ook nie ‘n organisasie waar elkeen maar kan glo en doen soos hy verkies nie. Paulus het beveel: “Laat alles welvoeglik en ordelik toegaan” (1 Kor. 14:40). En ook: “Maar wat ons reeds bereik het — laat ons volgens dieselfde reël wandel, laat ons eensgesind wees” (Filip. 3:16).

Nog in die geheim en nog in die openbaar mag ons optree asof ons nie aan God iets belowe het nie (Pred. 5:1 — 6).

Die vrug van die Heilige Gees is getrouheid (Gaf. 5:22). En hoe kan die Heilige Gees wat getrouheid in die gelowige werk hom leer om ontrou te word aan dit waarvan hy aan God belowe het om tot die dag van sy dood toe trou te bly? Sê my. Hoe kan die Heilige Gees iemand lei om sy geloftes aan God te verbreek? Of is dit dalk ‘n ander gees wat in hom gewerk het? Ek is seker dit was!

ii) HY OORTREE DIE VYFDE GEBOD.

Die vyfde gebod leer: “Eer jou vader en jou moeder . (Exod. 20:12). En die Heidelbergse Kategismus verklaar hierdie gebod soos volg: ”Dat ek my vader en my moeder en almal wat oor my gestel is, alle eer, liefde en trou moet bewys, en my aan hulle goeie leer en straf met gepaste gehoorsaamheid moet onderwerp, en dat ek ook met hul swakheid en gebreke geduld moet hê, aangesien dit God behaag om ons deur hulle hand te regeer” (Antwoord 104).

In hierdie gebod word ons dus beveel om ons ouers en afmal wat oor ons gestel is alle eer, liefde en trou te bewys en ons aan hulle goeie leer en straf met gepaste gehoorsaamheid te onderwerp. Dit geld natuurlik die goeie leer en straf van ons ouers en die ampsdraers van die kerk. Die gehoorsaamheid gaan dus alleen sover as wat hulle in ooreenstemming met die Woord bly. Alleen op grond van Skriftuurlike oorwegings sou daar met ons ouers en die ampsdraers van die kerk verskil kan word sonder om aan die vyfde gebod skuldig te word. Daarmee bring ons moontlike dwaling in Skrifuitieg ons tot ‘n dwaling in die leer terwyl ons Gods Woord in ons sondigheid misverstaan en is dit meteens ‘n skuldige saak, al sou dit ons reg verleen om te protesteer.

Maar wat word van hierdie gebod wanneer ek sonder meer teen my ouers en kerk se voorskrifte in sou optree? Wat nog te sê as ek sonder hulle medewete, in die geheim, in stryd met hulle uitdruklike wil en begeerte sou handel? Wat word van my liefde vir hulle en van my eer en trou aan hulle?

Daar is min uitsprake van die Skrif wat deur die vyande van die kinderdoop so misbruik word as juis Hand. 4:19 en Matt, 10:35 37. In Hand. 4:19 lees ons: “of dit reg is voor God om julle meer gehoorsaam te wees as God, moet julle self besluit.” “En in Matt. 10:35 — 37 staan daar: “Wie vader of moeder bo My liefhet, is My nie waardig nie.” Maar hierdie tekste mag ons nie na willekeur toepas nie. In Hand. 4:18 is Petrus en Johannes belet om geheel en al nie in die Naam van Jesus te spreek of te leer nie. Die owerhede het hulle mag misbruik en in die plek van God gaan staan. En hier het Petrus en Johannes inderdaad geen keuse gehad as om God meer gehoorsaam te wees as die mens nie. Maar dit is ‘n heeltemal ander storie, wanneer ons, net omdat ons owerhede of ons ouers met ons oor ‘n saak soos die kinderdoop verskil, nou skielik te besluit dat ons God aan ons kant het en dat hulle teen God is, en ons daarom op bogenoemde tekste te beroep. Dit is om misbruik van die Woord van God te maak.

Die Bybef leer tog ook: “Laat elke mens hom onderwerp aan die magte wat oor hom gestel is, want daar is geen mag behalwe van God nie, en die wat daar is, is deur God ingestel, sodat hy wat hom teen die mag versit, die instelling van God weerstaan; en die wat dit weerstaan, sal hulle oordeel ontvang” (Rom. 13:1, 2. Vgl. Tit. 3: 1). Jesus self het gesê: ”Betaal aan die keiser wat die keiser toekom; en aan God wat God toekom” (Luk. 20:25). Wanneer die owerhede egter van u sou vra om soos in die geval van Sadrag, Mesag en Abednego (Dan. 3) u God te verloën en ‘n afgod te aanbid is dit ‘n ander saak. Dan moet u eerder brand as buig (Dan. 3:17 — 28), maar word so iets van u gevra as kindertjies gedoop moet word?

Verder leer die Woord van God ons: ”Eer jou vader en moeder” (Exod. 20:12). Of ook: “Kinders, julle moet julle ouers gehoorsaam wees, want dit is reg” (Efes. 6:1). Leer die Skrif nie duidelik dat ongebondenheid die vrug van die vlees is nie (Gal. 5: 19); dat daar ‘n tyd sal kom wanneer mense die gesonde leer nie verdra nie (2 Tim. 4:3) en dat ongehoorsaamheid aan die ouers tel onder die ry van allerhande ongeregtighede nie? (Rom. 1:29, 30). Hoe anders was die gesindheid van Jesus: “En Hy het saam met (sy ouers) gegaan en in Nasaret gekom, en Hy was hulle onderdanig” (Luk. 2:51). En Paulus skrywe: “Wees gehoorsaam aan julle voorgangers en onderdanig, want hulÌe waak vir julle siele as diegene wat rekenskap moet gee sodat hulle dit met blydskap kan doen en nie al sugtende nie; want dit is vir julle nie nuttig nie” (Hebr. 13: 17).

Die kerk is ons moeder (Gal. 4:26), en die Skrif vermaan ons as kinders van hierdie moeder: ”Maar bly jy in wat jy geleer het en waarvan jy verseker is, omdat jy weet van wie jy dit geleer het” (2 Tim. 3: 14).

Maar wat word van al hierdie voorskrifte wanneer ons deur elke wind van lering heen en weer geslinger word? (Efes. 4:14). En hoe eer ‘n mens jou vader, moeder en owerhede wanneer daar oorhaastig en agter die rug teen hulle leer en opvoeding in gehandel sou word? Dit is seker nie van min belang om ernstig daaroor te dink, dat nie ons nie, maar die Here ons ouers vir ons gekies het en dat dit tog belangrik is om te weet dat God dus ook daarmee ons kerk vir ons gekies het. En as duisende in die kerk hulle saligheid en daarmee alles wat ‘n kind van God op aarde kan geniet, ontvang het, waarom sou die kerk dan vir sommige nie meer goed genoeg wees nie? Het dit werklik altyd met die leer van die kerk te make? Of gaan dit nie alte dikwels om ander motiewe as om die waarheid nie? Miskien het baie rede om vir die dominee of een of ander lidmaat van die kerk kwaad te wees oor een of ander ongelukkige insident. Maar is dit genoeg rede om die rug op die kerk te keer? Dit was nooit die gesindheid van Jesus nie.

Nee, al was al die klagtes teen die kerk waar, en nog meer, het Jesus desnieteenstaande destyds uitdrukiik geleer: “Die skrifgeleerdes en die fariseërs sit op die stoel van Moses. Alles wat hulle dan vir julle mag sê om te onderhou, onderhou en doen dit; maar volgens hulle werke moet julle nie doen nie, want hulle praat en doen nie” (Matt. 23:2 — 4). Jesus sê: Onderhou en doen dit, maar andere sê: Nee.

Dikwels verlaat mense die kerk om vleeslike en nie om geestelike redes nie. Hulle is kwaad vir die kerk omdat hulle nie hul sin op die kerkraad kon kry nie, omdat die dominee nie hulle kindjie wou doop nie, of omdat hulle nie onder sensuur geplaas wou word nie. Maar wat word van hulle belofte by hul bevestiging as lidmaat toe hul beloof het om hulle aan die kerklike opsig en tug te onderwerp?

Ek is heilig oortuig daarvan dat baie wat die kerk verlaat het ‘n saak het om met God en met hulle kerk reg te maak. Restitusie is nog altyd die resultaat van ‘n ware bekering. Of moet ons ‘n vraagteken agter hulle belydenis plaas? Of is die oortreding van die vyfde gebod geen sonde meer nie?

iii) HY MAAK JESUS CHRISTUS IN DIE OPENBAAR TOT SKANDE

Die wederdoop is sonde.

Die Bybel weet van net een doop (Efes. 4:5). Jesus het self geleer, “Hy wat gewas is, het niks anders nodig as om die voete te was nie, maar is heeltemal rein, en julle is heeltemal rein, maar nie almal nie” (Joh. 13:10). Dit beteken dat mense wat reeds gedoop is7) al gebeur dit nie met almal nie en weer struikel, nie nodig het om weer gedoop te word nie, want die één doop is voldoende8). Maar net soos die stof van die voete afgewas moet word, so moet die gedoopte gelowige so dikwels as hy struikel (Jak. 3:2) sy sondes bely en dit sal hom vergewe word9). So bv. was Ananias en Saffira gedoop, let wel groot gedoop, maar nie gered nie (Hand. 5:1 — 11). Thomas was ongetwyfeld gedoop want hy was een van die dissipels waaruit Jesus Sy apostels gekies het (Luk. 6:13), en dissipelskap en doop het vir Jesus in die praktyk saamgeval (Joh. 4:1).

Die Bybel weet van geen ongedoopte dissipel nie! En alhoewel Thomas groot gedoop was, was hy op daardie tydstip nog nie gelowig nie. Hy het gesê dat hy nooit sal glo nie (Joh. 20:25). En Jesus het hom aangesê om nie ongelowig te wees nie (Joh. 20:27). Nie ongelowig word nie, maar wees nie. En nadat hy sy geloof verklaar het (Joh. 20:28), sê Jesus, “Omdat jy My gesien het, Thomas, het jy geglo” (Joh. 20:29). Sonder enige twyfel het Thomas toe eers gelowig geword, en dit ongeveer drie jaar nadat hy gedoop was. En hy is nie oorgedoop nie. Sy doop, al het dit nie met die ware geloof saamgeval nie, was dus die ware doop. As die Here wou gehad het dat ware geloof die doop altyd moes voorafgaan, dan sou dit vir Thomas nodig gewees het om oorgedoop te word. Afgesien van die feit dat ons dan geen mense sou kon doop nie, omdat ook Thomas ‘n bewys lewer dat niemand ooit kan weet of ‘n ander waarlik glo of nie glo nie.10)

Dit gebeur nogal dikwels dat mense wat groot gedoop was, later eers waarlik gered word, d.ws. na hulle doop eers tot ware geloof en bekering kom. En ek weet nie van een van hulle wat in hulle kerke daarna oorgedoop is nie. Hoekom nie? Hulle doop was tog sonder geloof bedien! As hulle oorgedoop sou word, dan het hulle kerke twee dope. Die een doop van volwassenes wat sonder ware geloof bedien word en ‘n tweede doop of herdoop van volwassenes wat dan later tot bekering kom. En wat word dan gedoen met diegene wat meer as twee keer tot geloof en bekering kom. Hierdeur sou die doop goedkoop en bespotlik gemaak word.

En wat is die situasie as hierdie mense nie oorgedoop word nie? Word hulle doop, wat sonder ware geloof plaasgevind het, dan as die ware doop gereken? Dit wil my so voorkom. Maar dan moet elke beswaar teen die kinderdoop, wat ook sonder geloof en bekering sou plaasvind daarmee prysgegee word. En so val die hele beswaar teen die kinderdoop soos ‘n kaartehuis in duie.

Met die grootdoop is die probleem van die kinderdoop, naamlik dat nie alle gedooptes tot geloof en bekering kom nie, ook nie opgelos nie. Die grootdoop het hierdie probleem nie opgelos nie, maar net tot ‘n latere ouderdom verskuiwe.11)

Die voorstanders vir die oordoop van diegene wat as kinders gedoop is, kom tot so ‘n praktyk omdat hulle nie verstaan waarom dit in wese gaan in die doop nie. In die doop, net soos dit die geval met die besnydenis was, gaan dit nooit om die woorde of beloftes van die dopeling nie, want elke mens is leuenagtig. Dit gaan om die woorde of beloftes van God wat nie kan lieg nie, terwyl die ontrou van die mens die getrouheid van God nie kan vernietig nie (Rom. 2:38 — 3:4). Dit is dus glad nie nodig dat alleen diegene wat vir hulleself kan antwoord gedoop mag word nie. Veeleer word die genade van God in die doop van die suigeling openbaar, omdat dit ‘n genade is wat aangebied word voordat die mens daarom kan vra.12)

Hebreërs 6 en grootdoop

Maar daar is ‘n ander rede, meer ernstig as die reeds genoemde, waarom my siel beswaar maak teen al die kerke wat mense oordoop, aangesien dit uit Hebr. 6:4—6, soos dit deur my aangetoon sal word, blyk dat diegene wat oorgedoop word ten opsigte van hulleself die Seun van God weer kruisig en openlik tot skande maak. Ek weet dat Hebreërs 6:1-8 tel onder die gedeeltes van die Bybel wat moeilik is om te verklaar omdat ons traag geword het om te hoor (Hebr. 5:11-14). Hebr. 5:11 – 6:3 verwys na die leerstukke van die kategetiese onderrig. Tot hierdie leerstukke behoort ook die leerstuk oor die doop (wassinge, die meervoud van Baptismos, wat dui op die Joodse reinigingsritus). Hierdie gebruik is voortdurend herhaal en was verordeninge wat opgelê is tot op die tyd van herstelling (Hebr. 9:10). Met die koms van Christus het sake egter verander. Die éénmalige offer van Christus sou die herhaling van offerandes en wassinge oorbodig maak (Heb. 9:1 — 28). En so sou die éénmalige doop die dopeling aan die éénmaiige offer van Christus verbind. (Rom. 6:3 — 11). Daarom is dit onmoontlik om diegene wat eenmaal in die doop verlig geword het (Heb. 6:4; 10:32), en wat afvallig geword het, vir ‘n tweede maal deur middel van die doop tot bekering te vernuwe, aangeslen hulle ten opsigte van hulleself die Seun van God weer kruisig en openlik tot skande maak (Heb. 6:4-6).

Die kerkvaders en latere eksegete het dan ook in hierdie gedeelte ‘n verwysing na die verligting in die doop (vers 4) en dan ook in vers 6 ‘n verwysing na die wederdoop gevind.13) Dit word nie vandag deur vele erkende eksegete aanvaar nie, aangesien die gedagte van die doop en wederdoop nie toe reeds in die gedagte van die skrywer van die Hebreërbrief sou kon wees nie.14) Hoe weet hulle dit? Hierdie beswaar bevredig my in elk geval nie, aangesien die Bybelskrywers nie altyd alles verstaan het van wat hulle neergeskryf het nie (Vgl. 1 Pet. 1:10—12). Dan stel die alternatiewe en botsende verklaringe vir hierdie gedeelte my ook nie tevrede nie, want dit bring meer vrae as antwoorde.

Daar word ook geen getuienis gelewer wat bewys lewer dat die kerkvaders en sommige ander en latere eksegete nie hier gelyk het nie. Inteendeel, juis hulle siening, dat ons hier aan die doop en wederdoop moet dink, pas volkome in, nie alleen met alles wat in die Skrif oor die doop gesê word nie, maar ook met die leer van die uitverkiesing en die volharding van die heiliges.

Natuurlik het verligting in die eerste plek te make met die verstand (Joh. 9:41; 2 Kor. 4:6; Efes. 1:18 en 3:9).15) Die daad waardeur die Heilige Gees die bewussyn van die mens vir die waarheid van die Woord ontsluit, word verligting genoem. Die sonde het die verstand verduister (Rom. 12:21; 1 Kor. 1:21; Efes. 4:18) en dit moet vernuwe word (Rom. 12:2), wat dan ook tot stand kom deur middel van ‘n openbaring in die mens (Gal. 1:16) wat die verhindering wegneem wat die regte kennis van sake tot dusver belet het (Gal. 1:16). Daarom word die Heilige Gees die Gees van wysheid en openbaring in kennis genoem (Efes. 1:17), wat die oë van die verstand verlig (Efes. 1 :18). Hierdeur ken die gelowige die dinge wat God hom uit genade geskenk het (1 Kor, 2: 12), besit hy ‘n kennis (2 Kor. 4:6) en ‘n openbaring in kennis (Efes. 1 :17) van God en van Jesus (Mat. 16: 17) en van die dinge van die Gees van God (1 Kor. 2: 14) 16) . Om verlig te word, waarvan Hebr. 6:4 praat, is dus veel meer as om slegs onderrig in die Christetike leer te ontvang. Laasgenoemde betekenis sou die woord vervlak tot ‘n betekenis waarin die Skrif dit nooit gebruik nie.

‘n Mens kan ook nie die Heilige Gees deur blote onderrig deelagtig word nie (Heb. 6:4, Vgl. 3:1, 14; 12:8). En as onder vers 4 hier verstaan moet word dat die verstand reeds deur die Gees verlig was (2 Kor. 4:6; Ef. l : 17, 18), dan word die res van die hoofstuk nie alleen totaal onverstaanbaar nie, maar dan word dit ook teenstrydig met alles wat in die Bybei geleer word oor die volharding van die heiliges en die onverliesbaarheid van die genade (Vgl. Joh. 10:27, 28; Fil. 1:6, 7). Wanneer die teks egter verstaan word as die verligting wat in die doop aangebied word, kragtens die belofte van God, vir en deur die geloof, ‘n belofte wat nie deur alle gedooptes in die geloof aanvaar word nie, dan en dan alleen pas hierdie uitspraak volkome by die res van die hoofstuk in, so bly verligting waarlik wat dit bedoel om te wees, net soos die wedergeboorte wanneer dit met die doop verbind is (Joh. 3:5, Tit. 3:5), te wete die verligting van die verstand deur die Gees wat nie alleen in die doop afgebeeld nie, maar ook aangebied word, en wat kragtens die belofte van God die besit van die dopeling word deur die geloof as ‘n vrug van die genadeverbond (Gat. 3:23-29; Kol. 2:12).

Ons weet verder ook dat hierdie verligting in die wedergeboorte sy wortel het, want in die wedergeboorte word in beginsel die hele mens herskape. So verlig die Heilige Gees in die wedergeboorte die verstand en stort, nuwe hoedanighede in die wil in. Die ganse mens met al sy vermoëns, siel, liggaam, verstand, hart en wil word deur die wedergeboorte nuutgemaak, en bestaan in die afsterwe van die ou mens en die opstanding van ‘n gans nuwe mens, na God geskape in ware geregtigheid en heiligheid.17) So ontwikkel die nuwe lewe uit die wedergeboorte. Dit }eef en werk en groei en word in die tyd openbaar in dade van geloof en bekering. So wortel geloof en bekering albei in die hart van die mens. Terwyl geloof na die kant van die bewussyn werk en die vergewende genade van God in Christus toe-eien, oefen die bekering haar werksaamheid in die sfeer van die wil en keer hierdeur van die kwade na die goeie heen.18)

In die Skrif word die doop dan ook met die Heilige Gees (Joh. 3:5; 1 Kor. 6:1 1; 12:13; Hebr. 6:4), met geloof (Mark. 16:16; Kot. 2:12; Hand. 19:2 en 3; Hebr. 6:6), met die bekering (Luk. 3:3; Hand. 1 2:38; Hebr. 6:6), met die nuwe lewe (Rom. 6:4 — 6; Kol. 1 Hebr, 6:6) en met die wedergeboorte (Tit. 3:5; Joh. 3:3, 5) in verband gebring.

En as die doop die bad van die wedergeboorte genoem word (Tit. 3:5) en aan die wedergeboorte (Joh, 3:5) en ook aan die vrugte van wedergeboorte verbind word (Kol. 2: 12; Hand. 2:38; Rom. 6:4, 5; Hebr. 6:4 — 6), terwyl ons weet dat hierdie realiteite nie in almal gevind word wat gedoop is nie (Hand. 5:1 — 10; 8: 13 23; 1 Joh. 2: 19), waarom sou dit onwaarskynfik wees om die doop met die verligting van die verstand, ‘n vrug van wedergeboorte, verband te bring, al sou hierdie verligting nie in die gevat van alle dopelinge uitwerk nie, presies soos dit ook met die wedergeboorte self die geval is nie?

Daarom is daar niks in Hebreërs 6:4 — 8 wat dit weerlê dat hier nie van die doop en wederdoop gespreek word nie. En as hierdie gedeefte dan teen die wederdoop waarsku, dan het ons hier ‘n ernstige aanklag sowel teen almal wat die wederdoop beoefen as teen hulle wat hulle laat oordoop. Ek sal dus ‘n bietjie breedvoeriger op hierdie gedeeltes moet ingaan.

Ons lees bv. in Hebreërs 10:32: “Maar onthou die vorige dae waarin julle, toe julle verlig geword het, ‘n groot lydensworsteling deurstaan het.” Die woorde hier “toe julle verlig geword het” , wys ongetwyfeld na die doop.19) Die Griekse woord wat met “verlig word” vertaal word, was dan tereg ook vir die vroeëre kerkvaders die tegniese term vir die begrip, “verlig word in die doop”.20) Net so moet Hebr. 6:4, 5 dan ook verwys na die doopsgebeure. Vers 6 leer dus dat dit onmoontfik is om diegene van wie ons in verse 4 en 5 lees wat afvallig geword het om die weer tot bekering te vernuwe. Die “verlig geword het” en “weer tot bekering te vernuwe” korreleer met mekaar. Die tweede wys na die eerste gebeure terug, soos deur die woordjie weer (palin) aangedui word.

Met die eerste oogopslag egter lyk dit asof hier geleer word dat diegene wat afvallig word nie weer bekeer kan word nie. Maar ons weet uit talle plekke in die Bybel dat die kind van God nie van die genade kan verval nie (Joh. 10:27, 28; Filip. 1 :6 en 7). En ons vind in Hebr. 12:1, 12 en 13 ‘n oproep tot bekering juis aan die adres van diegene wat afvallig geword het. En Hebr. 12:1, 12 en 13 kan tog nie in stryd met Hebr. 6:6 wees nie. Verder heip dit nie om die duidelike betekenis van die teks te ontkom deur te leer dat diegene wat verlig geword het nie werklik die Heilige Gees deelagtig geword het nie, want dit staan tog duidelik daar (Hebr. 6:6. Vgl. vir deelagtig word ook Heb. 3:1, 14; 12:8).

Daar moet dus ‘n ander verklaring wees. Sodra ons egter raaksien dat hier sprake is van mense wat deur die doop verlig word en dus in die doop die Heilige Gees deelagtig word (Hebr. 6:4), op dieselfde wyse as wat grond die reën indrink wat dikwels daarop val, wat in die een geval nuttige plante voortbring, maar in die ander geval dorings en distels oplewer (6:7, 8) — die meedeling van die Heilige Gees is dus nie magies nie, maar ‘n werklikheid alleen vir en deur die geloof21), want om aan te bied beteken nie vanselfsprekend om ontvang te word nie22), soos bv. in die Nagmaal die goddeloses en boosdoeners nie die liggaam van Christus en Sy bloed geestelik gebruik nie22), omdat dit nie met die geloof verenig is nie24) — dan weet ons dat die woorde in vers 6, “om weer tot bekering te vernuwe”, nie alleen terugwys na die woorde “eenmaal verlig geword het” in vers 4 nie, maar ook na die “tot bekering te vernuwe’ in die doop soos dit reeds uit Rom. 6:4, 5 duidelik word.25) Paulus leer dus hier dat dit onmoontlik is om dié wat eenmaal deur die doop verlig geword het, maar afvallig geword het — d.w.s. hulle wat die belofte van die doop nie aangeneem het nie vir ‘n tweede maal d.m.v. die doop tot bekering te vernuwe aangesien diesulkes t.o.v. hulleself die Seun van God weer kruisig en openlik tot skande maak.26) En die, “weer kruisig'”, is ook duidelik, aangesien hy elders geleer het dat ons in die dood van Christus gedoop word (Rom. 6:3). Die woorde, “openlik tot skande maak”, dui op die plegtigheid van die doop in die openbaar. Sulke mense verklaar dus deur hierdie handeling dat die woorde van God verval en misluk het. En so word God as’t ware gedwing om vir ‘n tweede keer Sy belofte aan die dopeling te gee, aangesien Sy woord met die eerste doop nie uitgewerk het nie.

Om hierdie rede is die wederdoop ‘n gruwel, want dit verag die waaragtigheid van God (Rom. 2:28 — 3:4; Rom. 15:8, 9) en misken die waarheid van Sy woord (Rom. 3:2 — 4; 9:6).

Verwysings

3) Doekes, L. (en J. Francke), Ergenamen der Belofte (voortaan, Doekes), Terneuzen, 1962, p. 19.

4) ib., 19.

5) ib., 21.

6) ib., 22.

7) Tertullianus, de bapt., 12; Bauer, W., Das Johannes evangelium in Handbuch zum N. Testament van H. Lietzmann, Tübingen, 1925. So ook Origenes, Cyprianus, Augustinus, Erasmus, Olshausen, Godet e.a.

8) Oepke, A., art. luo in Theol. Wörtenbuch zum N. Testament IV, 1942; Hirsch, E., Das vierte EvangeLium in seiner ursprünglicher Gestalt verdeutsch und erklårt, Tübingen, 1936.

9) De Beus, C.H., De oud-christelijke doop en zijn voorgeschiedenis, DeeL I, HaarLem, 1945 (DeeL II, 1948), 1, 147, 148; Oepke, Luo; Augustinus, de bapt. C. Don. 2,14,19; 1.12.18; 6.14.21;C. litt. Pet. 2.27.62, 63; de bapt. 15.

10) Luther, M., Schrift von den Wiedertaufe, Februar 1528 (M.L. reformatorische Schriften), N. 8, herausgegeben von Otto v. Gerlach, Berlin, 1841 , p. 74, 75.

11) Grossmann, H. , Ein Ja zur Kindertaufe, Kirch. Zeitsch., Heft 13, Zürich, 1944, p, 11, 37; Van Niftrik, G.C., De Kinderdoop en Karl Barth (Voortaan, Kinderdoop) in Ned, Theol. Tijdschr. 2 r 1947/48, Wageningen, p. 27; Oorthuys, G. , De Sacramenten, 1948, p. 95.

12) Lekkerkerker, A.F.N., Gesprekken over de Heidelberger, Wageningen, 1964, p. 122; Van Niftrik, Kleine Dogmatiek (voortaan, Dogm.), Nijketk, p. 335; De Ru, G. , De Kinderdoop en het Nieuwe Testament, Wageningen, 1964, p. 266, 268; Schlier, H. , Zur kirchliche Lehre von der Taufe, Th. LZ 72, Berlin, 1947, (p. 321 336), p. 336.

13) Justinus, Apol. 1. 6. 2; Clemens, paedag. 6; Tert., de pud. 9, 20. Cregory Thaumaturgus, Hom., 4; Methodius, Thekla, 8. 6, 8; Chrysostumus, Hom. CXVI, xiix. Vgl. De Beus, 2. 5, 70, 138; Dods, M., The epistle to the Hebrews in The expositor’s Greek Testament, Michigan, Vol. 4, p. 296; Spence, H.D.M. The epistle to the Hebrews in The pulpit commentary, Michigan, vol. 21, p. 160. Vgl. Liddell, H.G. (and R. Scott), A Greek-English Lexicon, p. 1969; Westcott, B.F., The epistle to the Hebrews, Michigan, 1892. p. 148 e.v.; Alford, H. (With revision by E.F. Harrison) The Greek Testament, vol. 4, Chicago, 1958, p. 108; Bengel, JA., New Testament word studies, vol. 2, 1971, p. 618; Bultmann, R., Theologie des Neuen Testaments, Tübingen, 1968, p, 145 e.v.; Richardson. A., An introduction to the theology of the New Testament, London, 1961, p. 338; Kittel, G., Theologisches Worterbuch zum Neuen Testament, Band 9, Berlin, 1973, p. 347 e.v.

14) Grosheide, F.W., De brief aan de Hebreeën, Kampen, 1955, p. 144, 248. Vgl. ook M.R., Vincent, Word studies in the New Testament, Vol. 4, Michigan, 1957, p. 444 en P. Feine, Theologie des Neuen Testaments, Leipzig, 1934, p, 404.
15) ib., 144.

16) Bavinck, H. Gereformeerde Dogmatiek, vol. 4, Kampen, p. 85.

17) ib., 4, 50, 52.

18) ib. 4, 82, 153.

19) Spence, 269; Liddell and Scott, 1969; Kittel, G., Theologisches Wörterbuch zum Neuen Testament, Band 9, BerLin, 1973, p. 347 e.V.; Richardson, A., Introduction to the theology of the New Testament, London, 1961 p. 338; Bultmann, R., Theologie des Neuen Testaments, Tübingen, 1968, p. 145, 146; Barclay, W., The letter to the Hebrews, Edinburgh, 1963, p. 56 e.v.; Bengel, J.A., New Testament word studies, Vol. 2, 1971 , p. 618, 652; Alford, H., (With revision by E.F. Harrison), The Greek Testament, 1958, vol. 4, Chicago, p. 108, 203; B.F., The epistle to the Hebrews, Michigan, 1892, p. 348, 149, 333.

20) Dods, 296; Spence, 159; Just. Apol. 1.61, Dial. 39, 122. Sien hiervoor: Stromberg, 190; Windisch, 393.

21) Berkhouwer, G.C., De Sacramenten (voortaan, Sacr.), Kampen, 1954, p. 68; Visee, 77.

22) Calvyn, J. Institusie (vertaal deur A. Sizoo), (voortaan net nommers), Amsterdam, 1949, 4. 17. 33; Kreck, W., Die Lehre von der Taufe bei Calvyn in Ev. Th. 8, 1948/49, München, p. 244.

23) Calvyn, 4. 17. 33, 34; N.G.B. 35; Aug., In Ioan, ev. tract. 26. 12.

24) Sacr., 88, 98, 143; Calvyn, 4. 14. 12, 16; Kreck, 237; Marcel, P. Ch., The biblical doctrine of infant baptism (vertaling deuc P.E. Hughes), London, 1951 p. 49-5 1, 64, 65; Bakhuizen van den Brink, Doopleer en Dooppraktijk in Kerk en Eredienst 13, 1958 (p. 3 — 31), p. 27, 28; Aug., doctr. Christ.. 3. 5, 9; de bapt. C. Don. 6. 2. 4; 3. 14. 19; In Ioann, ev. Tract. 26; Bartsch, H.W., Die Taufe in Neuen Testament in Ev. Theol. 8, 1948/49, (p. 75 — 100), München, p. 97; Bav. 4. 525, 526, 533; Visee, 77, 106, 107; Leipoldt, J., Die urchristliche Taufe im Lichte der Religionsgeschichte, Leipzig, 1928, p. 64, 65; Lekkerkerker, Heidelberger, 115; Hofmann, F., Der Kirchenbegriff des hl. Augustinus, Munchen, , p, 347, 348, 373, 374, 469, 470; Jetter, W., Die Taufe beim jungen Luther, 1954, p. 211; N.G.B. 22; Van Niftrik, Dogm., 334 en Kinderdoop, 33; De Bruin, P.J.M., Het Formulier van den Kinderdoop, Dordrecht, 1937, p. 29; Ridderbos, H., Die belofte van het Genade Verbond (voortaan Genade Verbond), Kampen, p. 18, 19; Oorthuys, 64,

25) Sien Matt. 3:11, Mark. 1:4 en Lukas 3:3 en die opmerkinge in dié verband De Beus, I . 104 — 106.

26) Tert., de pud. 9. Vgl. A. Roberts (en J. Donaldson) in The Writings of Tertullian, vol. 3, On Modesty, 9, p. 78 en 20, p. 114.

27) vg\. De Beus, 2. 35 —40.

____________________________________________________

Volgende hoofstuk/vraag: 5. Mag ek my laat oordoop as my ouers ongered was toe hulle my ten doop gebring het?

1 Comment

Posted in doop, dr Willie Marais, kinderdoop, Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee?, kinders, kinders in die erediens, kinders in die verbond, kinderseën, verbond, verbondsdoop, verbondsonderrig

Posted by: proregno | February 20, 2020

FW, Max en weer: VAN APARTHEID SA NA ABORSIE OP AANVRAAG SA?

Ek het hierdie aanhaling uit ‘n artikel op Facebook gelees, ek plaas dit hier, en maak ‘n paar opmerkings daarop:

OUDPRES. FW DE KLERK EN APARTHEIDMax du Preez (Uittreksel uit Times Select 20/02/17)

The debate on whether apartheid was a crime against humanity is decades old, at least among white South Africans. Those arguing against it make the point that apartheid cannot be compared to the genocide in Rwanda or the Balkans. They argue that the number of people killed in the name of apartheid was actually quite small.

De Klerk himself has said repeatedly that apartheid was well intentioned at first, an effort to let the different peoples develop at their own pace and in their own environment, but that it eventually went wrong and caused great harm to black South Africans.

In my view, the crime of apartheid was not in the first place that many were murdered in its name, but that it had declared the majority of citizens aliens in their own country; that it humiliated and thwarted the natural development of millions of people over many generations; that it declared that black lives were of less value than white lives. Think forced removals, residential segregation, pass laws, Bantu Education, Bantustans and restrictions to full economic participation.

Was that not an offence grave enough to be called a crime against humanity?”

MY OPMERKINGS

My gewaarwording en opmerking oor hierdie skrywe (oor apartheid, FW de Klerk en Max) is bietjie op ‘n ander vlak, en ek verduidelik dit as volg:

Hoe ernstig kan ‘n konfessionele gelowige hierdie uitspraak van Max vat?

Dit gaan nie vir my noodwendig oor die reg of verkeerde van apartheid nie, die arme perd is al doodgeskop, mishandel en vertrap, en hoe meer hy wil verdwyn (en selfs Afrikaners wil aangaan….), hoe meer word hy weer en weer, dood en al, weer op begrawe, opgetel en aangehou skop tot vervelens toe.

Hier is wat ekself oor apartheid geskryf het of verwys het om te lees daaroor, vir belangstellendes, wat goed en sleg was van daardie verbygaande bedeling, wat VERBY is:

https://proregno.com/2010/03/06/die-tragedie-en-hoop-van-apartheid-sa/

https://proregno.com/category/apartheid/

Maar ja, dit is lekker gemakliker om die verlede aan te vat, en daarom is my vraag:

Op watter hoër morele grond staan die nuwe SA geslag, wat so maklik die verlede veroordeel, maar bv. – volgens my kennis – tjoepstil is oor ‘n baie groter ‘crime against humanity’ (and most of all, a crime and sin before God, the Creator, Lawgiver, and King of all creation), en dit is:

Die aborsie-moord op aanvraag slagting wat al vir soveel dekades woed in die ‘nuwe SA’?

Van toepassing op die nuwe SA Aborsie op aanvraag slagting bedeling, kom ons vat Max se woorde en pas dit so bietjie aan vir die HUIDIGE oorlog wat woed in ons land, stede en dorpe, en waaroor meeste (alle?) liberale ‘social warriors’ nie ‘n woord teen sê nie:

“Abortion declares many citizens aliens in their own country; that it humiliated and thwarted the natural development of millions of babies over many generations; that it declared that being a baby in the womb were of less value than citizens who has already been born. Think forced removals out of a mothers wombs by deadly murderous painful force, restrictions to full participation of life (in the new SA).

Is THIS not an (much bigger?) offence grave enough to be called a crime against humanity?” … and most of all a hate crime against our fellow human beings, a God rejecting sin and crime against God?

One can add the irony: the death penalty is illegal for murderers and rapist, but applied to innocent (before the law) babies in the womb.”

Die Skrif leer,

“Wie sal vir my optree teen die kwaaddoeners? Wie sal my bystaan teen die werkers van ongeregtigheid?” – Ps. 94:16

“Red die wat na die dood gesleep word, en die wat na die slagbank wankel, hou hulle tog terug!” – Spr. 24:11

So, ja, laat ons as gelowiges, as gelowige Afrikaners rustig, verootmoedigend, biddend luister na medegelowiges wat wys waar aspekte van ‘apartheid’ nie goed was nie, dalk selfs teen God se Woord, en dan moet ons dit bely, bekeer en aangaan. Maar laat ons ook soos oom Paul gesê het, uit die verlede die goeie saamneem, ons moet nie die baba (Christelike geloof, ons Afrikaanse taal, kultuur, geskiedenis, ens.) saam die vuil badwater (rassisme, haat, ens.) uitgooi nie, die beginsel van:

“En wanneer die onreine gees uit die mens uitgegaan het, gaan hy deur waterlose plekke en soek rus en vind dit nie. Dan sê hy: Ek sal teruggaan na my huis waar ek uitgegaan het. En hy kom en vind dit leeg, uitgeveeg en versier. Dan gaan hy en neem sewe ander geeste slegter as hy self met hom saam, en hulle kom in en woon daar; en die laaste van daardie mens word erger as die eerste. Só sal dit ook wees met hierdie bose geslag.” (Matt. 12:43-45)

Maar hulle, wat in die naam van skuldmanipulasie, wat in die naam van hul goddelose, liberale haatspraak teen die Christelike geloof en die Woord, teen die Christelike beskawingsidee, teen babas in die moederskoot, ja, moord op aanvraag goedkeur en regverdig, moet maar eerder stilbly, hulle hande (die wat God haat, en hul medemens haat, ja, die wat aborsie-moord self uitvoer, én hulle wat dit goedkeur), se hande is baie meer vol bloed as die sogenaamde ‘apartheidsargiteke’.

Die Skrif leer van ons nuwe SA wat God haat en die dood liefhê:

“Want hy wat my vind, het die lewe gevind en verkry ‘n welbehae van die HERE. Maar hy wat my mis, benadeel sy eie lewe; almal wat my haat, HET DIE DOOD (ook aborsie-moord-slc) lief.” – Spr. 8:35, 36.

Nie net die moordenaar is skuldig nie, maar ook hulle wat dit goedkeur:

“En omdat hulle dit nie die moeite werd geag het om God in erkentenis te hou nie, het God hulle oorgegee aan ‘n slegte gesindheid, om te doen wat nie betaam nie: … haters van God, geweldenaars … sonder natuurlike liefde, … mense wat al ken hulle die verordening van God goed, dat die wat sulke dinge doen, die dood verdien dié dinge nie alleen self doen nie, maar ook hulle goedkeuring skenk aan die wat dit doen.” – Romeine 1:28-32

Mag die Here vir ons almal, en alle volke in ons land, swart en wit, klein en groot, bekering skenk van enige sondes, van rassehaat-sonde tot gronddiefstal-sonde, van bitterheid en haat, tot bose regverdiging van aborsie moord, dat ons van dit alles sal bekeer, van harte ons eie sondes bely, en Jesus Christus soek, en sy redding, waarsonder geen redding na gees en liggaam kan plaas vind vir mense in Suid-Afrika nie (Ps. 127:1; Joh. 15:5).

“Die Vader het die Seun lief en het alles in sy hand gegee. Hy wat in die Seun glo, het die ewige lewe; maar hy wat die Seun ongehoorsaam is, sal die lewe nie sien nie, maar die toorn van God bly op hom.” – Joh. 3:35, 36

Die toorn van God bly op ons en ons land as ons Hom aanhou verwerp, in ons eie lewens, maar ook as ons nie wil hê Hy moet oor ons almal regeer volgens sy goeie wette nie, wees daarom gewaarsku, beide president, owerhede, en onderdane:

“Wees dan nou verstandig, o konings; laat julle waarsku, o regters van die aarde! Dien die HERE met vrees, en juig met bewing. 12 Kus die Seun, dat Hy nie toornig word en julle op die weg vergaan nie; want gou kan sy toorn ontvlam. Welgeluksalig is almal wat by Hom skuil!” – Psalm 2

“Ag HERE, wees my, wees my en my gesin, wees my en my gemeente, wees my en my volk, wees ons en ons land genadig, in Jesus Christus, terwille van U eer.”

Ons roep uit:

“Bekeer ons tot U, HERE, dan sal ons ons bekeer; vernuwe ons dae soos in die voortyd. Of het U ons heeltemal verwerp, is u toorn teen ons alte groot?” – Klaagl. 5:21, 22.

Leave a Comment

Posted in apartheid

Posted by: proregno | February 18, 2020

Die Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee? (1. Hoe lei die Heilige Gees ons in sake soos die Kinderdoop?)

Die Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee?

1. Hoe lei die Heilige Gees ons in sake soos die Kinderdoop?

deur dr. Willie Marais

Nota: Sien die inleiding, inhoudsopgawe, voorwoord van hierdie boek, asook inligting oor die skrywer hier. Hierdie vraag/hoofstuk is nie net belangrik om mens te help oor hoe om die saak aan te spreek oor die kinderdoop as jy daarmee verskil nie, maar dit geld ook vir enige leerstuk van die kerk waaraan mens tans behoort, en hoe ek die sake dan bybels en ordelik tot eer van die Here sal aanspreek. Nog ‘n belangrike aspek waarop dr. Willie wys is dat die Heilige Gees met ons ‘spreek’ en ons lei nie los of teen nie, maar volgens sy Woord. ____________________________________________________

Vraag 1: HOE LEI DIE HEILIGE GEES ONS IN SAKE SOOS DIE KINDERDOOP?

Die Bybel is geen teologiese handboek nie. Sake soos bv. die leer van die drie-eenheid, die Christelike rusdag en die doop is teologiese vrae. Die antwoorde op hierdie vrae is nie altyd of vir almal altyd glashelder in die Bybel gegee nie. Daarom het die kerk langs die weg van stryd en moeisame besinning tot bepaalde formules gekom. En vir hierdie formules beroep die kerk hom nie net op sekere tekste nie maar op die getuienis van die ganse Skrif.1)

Daarmee wil die kerk nie beweer dat sy formules onfeilbaar is nie, maar verklaar onomwonde:

“En geen geskrifte van mense, hoe heilig hulle ook al gewees het, mag met die Goddelike Skrifte gelykgestel word niet of ook die gewoonte met die waarheid van God nie — want die waarheid is bo alles — of ook die groot menigte oudheid of die opvolging van tye of persone of die konsilies, verorderinge of besluite nie; want alle mense is uit hulself leuenaars en nietiger as die nietigheid self. Daarom verwerp ons van ganser harte alles wat met hierdie onfeilbare reët nie ooreenkom niet soos die apostels ons geleer het as hulle sê: Stel die geeste op die proef of hulle uit God is. En ook as iemand na iulle kom en hierdie leer nie bring nie, ontvang hom nie in die huis nie.”2)

Altyd sal die geskrifte en besluite van die kerk weer en weer aan die Skrif getoets moet word. Aan die hele Skrif (Jes. 8:20; Ps. 1 19:9; 2 Tim. 3: 16; 4: 12; 2 21) en aan niks anders nie. En as die besluite van die kerk voortdurend aan die toets van die Skrif onderwerp moet word, dan seker ook die oorlegginge en gedagtes van die individuele gelowige (Hebr. 4: 1 2).

Wie weier om getoets te word, is reeds mislei (1 Joh. 4: 1 ). Al het elke gelowige die salwing van die Heilige, en al wil die salwing hom aangaande alles leer (1 Joh. 2:20, 27), is dit ook waar dat daar in die Skrif dinge staan wat deur die ongeleerden onvaste mense verdraai word net soos die ander Skrifte tot hulle eie verderf (2 Petr. 3:15, 16). Daarom het Christus ook aan sy kerk skrifgeleerdes en wyse manne gegee (Matt. 23:34) wat as voorgangers moet waak vir die siele van die gemeente waaroor God hulle as opsieners aangestel het (Hebr. 13: 17; Hand. 20:28, 29).

As die gelowige hom dus deur die Heilige Gees laat lei (Rom. 8:14), dan erken hy daarmee dat God hom ook deur geesvervulde mense kan lei, terwyl hy rekening hou met die moontlikheid dat goeie en Godvresende mense ook kan dwaal (Vgl. 2 Sam. 7:1-5; Matt. 16:22-23). Elkeen wat met die Bybel in die hand na hom toe kom, het nie noodwendig die waarheid beet nie, want die duiwel ken die Bybel beter as enigeen van ons en sal nie aarsel om ons selfs met Bybeltekste te verlei nie (Vgl. Matt. 4:6,7). Ons moet steeds versigtig wees soos slange (Matt. 10:16) en die Skrifte ondersoek of die dinge wat ons hoor die waarheid is (Hand. 17:1 1 ), want dit is niks besonders wanneer die dienaars van Satan hulle ook as dienaars van die geregtigheid voordoen nie (2 Kor. 11: 14,15).

Maar dan moet ons nie leiding soek in gesigte, drome, openbaringe of tekens nie, want dit is die weg van ‘n owerspelige en slegte mens (Matt. 12:39). Alle drome of gesigte of tekens saÌ aan die Skrif getoets moet word, want die Skrif waarsku ons dat ons nie moet dink bo wat geskrywe is nie, want dan word ons teenoor andere opgeblase (1 Kor. 4:6), en alle hoogmoediges van hart is vir die Here ‘n gruwel (Spr. 16:5).

Intussen is dit ook die verlange van die Skrif dat die kinders van die kerk volgens dieselfde reël sal wandel en oor sake eensgesind sa} wees (Filip. 3:16). Daarom het Paulus en Barnabas toe daar in die kerk oor die besnydenis ‘n woordestryd was (Hand. 15:1) na Jerusalem gegaan, sodat die apostels en ouderlinge die saak kon ondersoek (Hand. 15:2, 6). En die hele kerk het oor die saak ‘n besluit geneem, wat d.m.v. ‘n skrywe vir voorligting aan die verskillende gemeentes deurgestuur is (Hand. 15:22 — 29). Dit was steeds die bedoeling van die Heilige Gees dat God nie ‘n God van wanorde is nie, en dat alles in die gemeente welvoeglik en ordelik sal geskied (1 Kor. 14:33, 40).

Dit mag dus nie aan elke gelowige se eie en willekeurige leiding oorgelaat word om oor sake na eie goeddunke te handel nie. Daar moet eenstemmigheid en orde in die gemeente wees. Wanneer iemand dus verklaar dat hy deur die Heilige Gees gelei word om dinge te leer en te doen wat in stryd met die vasgestelde reël en goeie orde van die betrokke gemeente is, terwyl hy nog lid van daardie gemeenskap wil bly, dan kom dié leiding beslis nie van die Heilige Gees nie, want die Heilige Gees kan ons nooit in stryd met wat Hy reeds in die Skrif aan ons openbaar het nie. Die Skrif leer: “Elke koninkryk wat teen homself verdeeld is, word verwoes; en elke stad of huis wat teen homself verdeeld is, sal nie bly staan nie” (Matt. 12:25). Die kerk het reg daarop om van at sy lidmate te verwag om -in leer en lewenswandel met die vasgestelde reël en goeie orde saam te stem. So het almal van hulle by die aflegging van geloofsbelydenis daartoe plegtig ingestem.

Wanneer die gelowige meen dat die kerk oor een of ander saak dwaal, dan rus die bewyslas op hom om die kerk te oortuig dat die kerk deur die eeue heen die leiding van die Heilige Gees in die Skrif oor dié bepaalde saak verkeerd verstaan het, of sonder die getuienig van die Skrif oor sake besluite geneem het. Maar dan moet hy dit uit die Skrif aantoon en hom daarvoor nie op een of ander spesiale openbaring of gesig beroep nie, omdat die Skrif ons nie die reg gee om te dink bo wat geskrywe is nie (1 Kor. 4:6). Alle vermeende bonatuurlike openbaring of leiding sal met die getuienis van die Skri’ moet ooreenstem aangesien alleen die Skrif vir ons ja en amen is (2 Kor. 1 :20), dit wil sê, die einde van alle teëspraak is. En wanneer hom tog op die Skrif beroep, sal daardie Skrifgetuienis getoets moet word aan die getuienis van die ganse Skrif.

Die vraagstuk met betrekking tot die doop van kinders is nie ‘n saak waar elkeen op spesiale leiding buite die Skrif om moet wag of na tekens moet soek of om gesigte en spesiale openbaring moet vra nie, maar ‘n saak waarin die gelowige met biddende opsien na Bo en studie navorsing en gesprek moet soek om die wil van God te ken en ook te doen. Intussen word dit met goeie reg van hom verwag om hom as ‘n gehoorsame kind van sy kerk aan die verordeninge en besluite te onderwerp soos hy vantevore as in teenwoordigheid van God onderneem het om te doen.

Wanneer daar egter allerlei ernstige gewetensbesware opkom, moet hy ‘n neutrale houding inneem en sy kerk met sy probleem in vertroue neem in die gesindheid van iemand wat erken dat hy nog baie moet leer en dat hy erken dat hy by meerdere lig en insig weereens met vrymoedigheid en vertroue die standpunt van sy kerk sal kan dien. Die opset en houding moet wees van een wat alles probeer om die goeie reg van die standpunt van sy kerk te wil aanvaar en verdedig, en nie dié van iemand wat alles probeer om sy kerk verkeerd te bewys nie. Alleen op hierdie wyse sal iemand met ‘n goeie gewete uiteindelik dan die deure van sy eie kerk teen hom kan sien toegaan, wanneer hy desnieteenstaande hierdie optrede geen tevredenheid kon verkry nie, en eers nadat hy langs die kerklik gebaande weë en in die gesindheid van Christus, alles in werking gestel het om die kerk . waaraan hy behoort het van sy standpunt tevergeefs probeer oortuig het.

Verwysings

1 Visee G., Ons aller moeder, Loes, 1961, p. 127.

2. Die Nederlandse Geloofsbelydenis, artikel 7 (voortaan: NGB)

_____________________

Vorige hoofstuk: Voorwoord, Inhoudsopgawe en Inleiding

Volgende hoofstuk/vraag: 2. Mag iemand hom in die geheim laat oordoop? 3. Is dit verkeerd om jou te laat oordoop?

1 Comment

Posted in doop, doopbelofte, dr Willie Marais, kinderdoop, Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee?, kinders, kinders in die erediens, kinders in die verbond, kinderseën, verbondsdoop, verbondsonderrig

	proregno on BEREA-REEKS #43: WAAROM ONS AL…
	proregno on PREEK EN BESINNING: Psalms 120…
	PREEK EN BESINNING:… on BEREA-REEKS #43: WAAROM ONS AL…
	PREEK EN BESINNING:… on GELOWIGES MOET SOEK EN SMAG NA…
	Pro Regno Radio (PRR… on Pro Regno Radio (PRR) Episode…

DANKBAAR TEENOOR DIE HERE VIR UITKOMS, MAAR ONS MOET AANHOU BID EN BESIN OOR DIE ONDERLIGGENDE BEGINSELS VAN VRYHEID VAN DIE KERK OM TE VERGADER EN TE VERKONDIG

DIE HERE BRING DIE VIRUS TYE OOR SY KERK OM TE SIEN WIE VREES EN VERTROU ONS WERKLIK

PREEK EN BESINNING: Psalms 120-122

Ons Hulp is nie van die Staat nie, maar van die HERE

wat Verlosser en Koning van sy Kerk is

Pro Regno Radio (PRR) Episode 3:

Die wortels van ons Christelike Republikeinse Verset- en Vryheidstryd (deel 3)

Polyander oor die Wet van God: Stellings 49-51

Geld die siviele wette van Israel nog vir vandag se owerhede en onderdane?

Die burgerlike wet

WAAROM ONS ALLEEN IN ‘N VOLWAARDIGE EREDIENS NAGMAAL VIER

Pro Regno Radio (PRR) Episode 2:

Die wortels van ons Christelike Republikeinse Verset- en Vryheidstryd (deel 2)

Pro Regno Radio (PR Radio) Episode 1: Bekendstelling & Die wortels van ons Christelike Republikeinse Verset- en Vryheidstrewe (deel 1)

Troosdiens: Psalm 23

Die HERE is my Herder, niks sal my ontbreek nie

(my Pa se begrafnis: 30 April 2020)

GELOWIGES MOET SOEK EN SMAG NA DIE “WARE JAKOB” – NA AANBIDDING IN GEES EN LIGGAAM, SOOS DIE HERE BEVEEL HET

Preek: Ware verootmoediging vir ons tye

(Daniël 9:1-23)

Ware vryheid teenoor die valse vryheid wat ‘Vryheidsdag’ belowe

Bronne oor die reg van verset, want ons moet God meer gehoorsaam wees as aan die mense (Hand. 4:19; 5:29) … ook wat die burgerlike owerheid betref

Calvyn oor wet en evangelie in die boek Romeine

TEEN DIE REVOLUSIE, DIE EVANGELIE VAN CHRISTUS!

POLYANDER SE 51 STELLINGS OOR DIE WET VAN GOD (Inleiding & Stelling 1 tot 11)

Hoofstuk XVIII

Johannes Polyander

OOR DIE WET VAN GOD

Preek: Lukas 24:1-12 Hy het Opgestaan!

Uitverkiesing en Genadeverbond by Herman Bavinck*

VERGENOEGDHEID IS ‘N GROOT WINS

deur Wilhelmus à Brakel

VAN RIEBEECKDAG, 6 APRIL 1652 – 2020

Leer gereformeerdes (NGB art. 34) dat alle babas wat gedoop word gered is?

SKRIFOORDENKINGS:

HOM ALLEEN vs MENSVERAFGODING*

PREEK: AMOS 3:6

WAT MOET DIE KERK GLO EN DOEN AS ENIGE ONHEIL ONS TREF?

DIE CORONA VIRUS

HOE MOET DIE KERK DAAROP REAGEER?

CORONA VIRUS SE GROOTSTE GEVAAR IS

DIE PANIEK WAT GESAAI WORD?

Preek: Openbaring 14:6-13

Corona virus, die ewige evangelie en die ewige oordeel van God

Die Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee?

FW, Max en weer: VAN APARTHEID SA NA ABORSIE OP AANVRAAG SA?

Die Kinderdoop en Besprinkeling: Ja of Nee?

1. Hoe lei die Heilige Gees ons in sake soos die Kinderdoop?

deur dr. Willie Marais

Categories

Meta

Email Subscription

Statistiek vanaf Januarie 2010

Links and Blogs

Recent Comments

Categories