Die WESE van beide die ou(er) verbond (OT) met Abraham, was en is soos dit is met die vervulling en bevestiging van daardie selfde verbond in die nuwe(r) verbond in Christus (NT):
GOD HOMSELF!
deur dr. J. Ridderbos*
Die toesegging van die ryk nageslag om uit Abraham gebore te word, word gevolg deur die belofte van die seën wat hierdie volk, onder leiding van Abraham, van God sal ontvang. Dit word gedoen in die bekende woorde:
“En Ek sal my verbond oprig tussen My en jou en jou nageslag ná jou in hulle geslagte as ’n ewige verbond, om vir jou ’n God te wees en vir jou nageslag ná jou.” (Gen. 17:7)
Hier word dus eers weer nogmaals die versekering gegee dat die verbond van God met Abraham en met sy nageslag sal wees, en dit word ‘n ‘ewige verbond’ genoem. … die bedoeling …. word duidelik aangetoon in die Nuwe Testament, waar die rykdom van die Ou Testament beloftes van redding, soos met ander sake, eers daarin volledig geopenbaar word. Daaruit blyk dit dat hierdie onverganklike verbond nie net deel van Abraham se vleeslike nageslag bly nie, maar deel word van die ware Israel: diegene wat in die voetspore van die gelowige Abraham wandel.
Wat hierna volg, is die mooiste in al hierdie openbaring van God aan Abraham, en daar is niks mooiers in die hele Skrif nie. Dit is die Goddelike belofte, “om ‘n God vir jou te wees en vir jou nageslag na jou.”
Hiermee word nou die kern van die saak genoem, dit wat die middelpunt en die kern van alle beloofde redding uitmaak. Die Here skenk Homself aan Abraham en sy nageslag. Wat die verbond ookal mag bevat in seëninge en in dinge, die inhoud van die verbondsbelofte is immers God self.
Dit wil nie sê dat die aardse saak geen waarde of betekenis het nie.
Inteendeel, onmiddellik na hierdie woord volg weer die belofte wat vroeër aangaande Kanaän gemaak is, waarvan hier genoem word dat hierdie land, waar Abraham nou as vreemdeling vertoef, aan hom en sy saad gegee sal word tot ‘n ewige besitting. As Abraham en sy nageslag die Here as hulle God het, kan die verkrying van die land nie uitbly nie, want Hy is ‘n God wat weet wat sy volk nodig het. Hy is ook nie ‘n God wat slegs met hul geestelike behoeftes rekening hou nie. Nee, Hy neem hulle geheel en al aan as sy volk, wat bestaan in ‘n fisiese en geestelike lewe. Hy is immers daardie God wat self die mens na liggaam en siel geskape het. Hy weet dus dat ‘n volk ‘n land nodig het om gelukkig en geseënd te wees en hul roeping te vervul.
Die hoofsaak is nie daardie land nie, maar dit is dat die Here hulle God is.
Daarom word na die belofte aangaande die land nogmaals die groot woorde weereens herhaal: “En Ek sal vir hulle God wees.” (v. 8) Dit is die eerste en die laaste. Dit is ook wat die eiendom van Kanaän sy waarde en glans gee.
Hier blyk dit die duidelikste, wat ons vroeër gesien het, dat in die Ou Testament die uiterlike en die aardse ‘n geestelike en ewige agtergrond het. Die besit van Kanaän en ‘n lang lewe daarin, aardse voorspoed, welvaart en rykdom, is seëninge wat in die Ou Testament telkens weer na vore kom. Maar die inhoud van die verbondsbelofte is God self. En hierdie heilsgoedere is so onuitspreeklik groot en ryk dat dit outomaties alles oortref en beheer.
Al die ander heilsgoedere is slegs die gevolg van hierdie een, dat die Here hulle God is. (Al die ander heilsgoedere) ontleen hul waarde en betekenis daarvan (dat die Here hul God is).
Sekerlik, Kanaän was ‘n ryk geseënde land, en die Skrif vermeld telkens sy melk en heuning en prys sy koring, sy nuwe wyn en sy olie. Maar toe dit daarop neerkom, was dit alles nie die ware saak wat die lewe in Kanaän so ‘n waardevolle voorreg vir die vrome se gemoed gemaak het nie. Kanaän se werklike rykdom bestaan immers nie in een van hierdie aardse dinge nie, maar daarin dat Israel Kanaän uit die hand van hul God ontvang het as teken van sy guns, ‘n waarborg van sy liefde. Die land was ‘n gawe van God, en daarom kon Israel sy God in die land geniet; wat die middelpunt van die hele Jerusalem was, waar Hy tussen die gérubs en onder die lofsange van Israel in die midde van sy volk sou woon, om die land van Kanaän te heilig deur sy teenwoordigheid, en deur sy vriendelike lig, wat van sy aangesig uitstraal, en wat vir die volk wat in Kanaan is meer vreugde bring as wat die druiwe van Eskol en alle aardse seëninge ooit kan doen.
So is dit dan dat die “jou God te wees en vir jou nageslag na jou” die kern van die verbondsbelofte is, wat dan ook aan die tydelike seëninge hul eie waarde verleen, en sodoende die aardse seëninge in wese oortref, en as die aardse seëninge verlore gaan, die waarde (van die kern van die verbondsbelofte) behou word. Omdat God die inhoud van die verbond is, daarom moet daar straks op die oue(r) bedeling ‘n nuwe(r) nog ryker een volg, waarin nog duideliker aan die lig sal kom, dat in die guns van hierdie (selfde – slc) God is al die geestelike seëninge opgesluit in Christus Jesus: alles wat in die hemelse skatkamer in Goddelike liefde, in onverstoorbare vrede, wat in ondenkbare salighede vir die mensekinders ingesluit is.
* Bron: Abraham: De vriend Gods (Kampen: JH Kok, 1928), bl. 257-259. Opskrif en beklemtonings is bygevoeg.
Dus (slc – opmerkings):
1. nie die land of enige tydelike aardse seëninge nie, maar God self en al sy weldade in Jesus Christus, deur die krag van die Heilige Gees, is die wese van die genadeverbond in beide OT en NT.
2. hierdie Belofte (van die verbond), moet bedien word soos God beveel het in beide bedelings, aan gelowiges en hul kinders, die verbondsbesnydenis in die OT, deur die verbondsdoop in die NT (vgl. Gen. 17:7-12 met Hand. 2:39; 16:15, 31-34).
3. Die feit dat die ewigdurende wese van die verbond God self is, Christus en al sy weldade, beteken nie dat liggaam, tyd, land, huwelik, gesin, volk, besittings, aardse of tydelike dinge en seëninge, ens., onbelangrik, sleg of ‘onbybels’ is opsigself nie, in die woorde van Ridderbos: … die kern van die verbondsbelofte (God self) verleen waarde aan die tydelike seëninge. Sien Jesus se woorde in Matteus 6:33.
4. Soos Bavinck geleer het, die genade vernietig nie die natuur nie, maar heilig dit deur Christus (in God se diens), in my eie woorde: die natuur red ons nie, maar moet ook nie verag, vernietig of ontken word nie (1 Tim. 4:1-5), dit word geheilig in Sy diens, tot sy eer, volgens en deur sy Gees en Woord (Rom. 11:36; 1 Kor. 10:31).
5. Die doel van die verbond: Soli Deo gloria!
Die verbond is die wese van die ware godsdiens – Herman Bavinck
PRO REGNO 